Root proximity in parodontale patienten

K. Vermylen, G.N.Th. De Quincey, G. N. Wolffe, M. Shalabi, M. A van ‘t Hof, H.H.

Renggli

Katholieke Universiteit Nijmegen

Inleiding

Root proximity is het fenomeen waarbij gedeeltelijke of totale afwezigheid is van bot tussen

twee naast elkaar gelegen wortels van verschillende tanden. Dit komt doordat de wortels heel

dicht naast elkaar liggen van nature, na een orthodontische behandeling of doordat ze

gemigreerd zijn. Dit laatste kan gebeuren doordat een contactpunt onvoldoende wordt hersteld

bij het plaatsen van een vulling of door cariës.

Bij niet parodontale patienten werd root proximity gevonden in 11-13% van de patienten

(Trosselo and Gianelly (1979), Årtun (1987)).

Doel

In de literatuur is er geen enkele studie wat betreft root proximity in parodontale patiënten. In

het verleden werd er gesuggereerd dat root proximity kan leiden tot een snellere

voortschrijding van parodontitis (Klassman & Zucker (1969)) en ook dat deze plaatsen

moeilijker te behandelen zijn (Bower (1979), Chiu (1991)). Om het fenomeen terdege te

bestuderen is er een classificatie nodig en moet het voorkomen van root proximity worden

onderzocht in een groot aantal parodontale patienten.

Materiaal en Methode

Een volledige rontgenstatus van 197 patienten werd onderzocht door middel van een

modificatie van de Shei ruler(blauw) en een transparant met lijnen(zwart) met verschillende

diktes (0.3; 0.5; 0.8)( zie foto). Op deze manier bekomen we per interdentale ruimte een

classificatie voor locatie en voor de graad van ernstigheid. Elke interdentale ruimte werd

onderzocht. De inter-examiner reliability werd onderzocht en de gegevens werden statistisch

verwerkt.

De blauwe transparant wordt zodanig geplaatst dat een lijn de meest apicale cement-

glazuurgrens raakt en de onderste lijn de meest coronale apex van de twee wortels die de

interdentale ruimte begrenzen. Zo wordt de interdentale ruimte verdeeld in een A(picaal) een

B(etween) en C(oronaal) deel. Vervolgens worden de zwarte lijnen ook op de radiografie

geplaatst en de dikste lijn die ertussen past zonder beide wortels te raken, bepaalt de

ernstigheidsgraad. Dit kan 1( 0.8mm) 2( 0.5mm) of 3( 0.3mm) zijn. Op deze manier krijgen

we bijvoorbeeld: interdentale ruimte 16-17: A3, B2

Resultaten

Root proximity komt het vaakst voor tussen de 1ste

en 2de

molaar en tussen de centrale en

laterale incisief in de bovenkaak en de onderkaak, tussen de 2de

premolaar en 1ste

molaar en

tussen de centrale incisieven in de onderkaak. Slechts 9% van de proefpersonen had geen

enkele interdentale ruimte met root proximity. 92 % van de proefpersonen had root proximity

in ernstigheidsgraad 2 en/of 3 wat het bijna onmogelijk maakt om aldaar te scalen en

rootplanen.

Conclusie

De resultaten tonen aan dat root proximity een gelocaliseerd, symmetrisch en zeer vaak

voorkomend fenomeen (94%) is bij parodontale patienten.

Referenties

1. Årtun, J., Osterberg, K., Kockich, G. (1986) Long-term effect of thin interdental alveolar bone on

periodontal health after orthodontic treatment. Journal of Periodontology 7,341-346

2. Bower, R.C. (1979A) Furcation morphology relative to periodontal treatment. Furcation entrance

architecture. Journal of Periodontology;50:23—27

3. Bower, R.C. (1979B) Furcation morphology relative to periodontal treatment. Furcation root surface

anatomy. Journal of Periodontology;50: 366—374.

4. Chiu, B.M., Zee, K.Y., Corbet, E.F., Holmgren, C.J. (1991) Periodontal implications of furcation entrance

dimensions in Chinese first permanent molars. Journal of Periodontology 62,308—31

5. Klassman, B., Zucker, H.W. (1969) Treatment of a periodontal defect resulting from improper tooth

alignment, and local factors. Journal of Periodontology 40,401-403

6. Kramer, G.M. (1987) A consideration of root proximity. International Journal of Periodontology and

7. Trossello, V., Gianelly, A. (1979) Orthodontic treatment and periodontal status. Journal of Periodontology

50,665-671