NIEUWSBRIEFFOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 1 VAN 13

Het kan nog gekker! Mag je iemand op straat fo-

tograferen of niet, of geldt er zo-iets als een portretrecht? Recent is daarover een interes-sante uit-spraak ge-daan. Een particulier was gefoto-grafeerd en zag zichzelf in de Consu-mentengids. De fotograaf werd in het gelijk gesteld. Volgens de rechter heeft de fotograaf geen inbreuk gemaakt op het portre-trecht van de hardlopende vrouw.

Daarom heeft de vrouw ook geen recht op schade-vergoeding door publicatie van de foto.

Maar, het kan nog gekker!In de afgelopen week meldde

het AD dat een inbreker bij de uitoefening van zijn ‘vak’ een beroep deed op zijn privacy. Hij was namelijk in de woning die hij in de nachtelijke uren vakmatig bezocht, gefilmd! Het zal hem er ongetwijfeld niet om te doen zijn geweest dat zijn minder mooie kant werd gefilmd.... alhoewel... Maar geen nood lieve mensen, hij was gelukkig nog lid van de Bond Voor Wetsovertreders die het voor hem opneemt: de bond stelt dat daarmee zijn privacy is geschonden. Hoe gaan wij hier als fotograaf verder mee om?

digiPeet

CLUBNIEUWS

Verslag clubavond 15 oktober 2009

Net als vorige clubavonden, was deze editie van de clubavond goed bezet en wederom gezellig. Zoals altijd begonnen we eerst weer met een lekker bakkie leut, en meestal is er wel iemand die zorgt dat er wat bij de koffie is. De nodige babbels over camera’s, lenzen, dia-fragma, noem maar op vlogen weer in het rond. Karel Vermeulen sleepte zelfs een kleine huisstudio mee. Zo’n exemplaar waarmee je met de bijbehorende belichting een fruitschaal kan fotograferen. Karel had iemand uitgenodigd, Hessel, die ons wat zou gaan vertel-len over belichting. Hessel, die fotograaf is van beroep en als belich-tingsman bij de film werkzaam is, was gaarne bereid ons de gehei-men hiervan te verklappen.

Tevens kwam Jan Klop bij ons gezellige fotografengezelschap snuf-felen om eens te zien wat wij zoals op een clubavond doen. Natuur-lijk viel hij met de informatie over belichting met zijn neus in de bekende boter. Beide heren waren natuurlijk van harte welkom, en ik hoop dat Jan het gezellig vond en dat hij vaker kan komen om zo zijn kennis van het fotograferen met anderen te delen.

Na de koffie en de babbel was er werk aan de winkel. We hadden aan Peter weer een aantal foto’s gegeven die hij via de beamer te-voorschijn toverde. Er kwamen weer prachtige foto’s tevoorschijn. Natuurlijk waren er naast lovende ook kritische geluiden, maar goed daarvoor ga je naar een fotoclub, en je steekt er wat van op. Lachen was vooral de problemen waarmee Sonja mee aan het stoei-en was. Zij had foto’s gemaakt op een midgetgolf waar blacklight verlichting was. Zij wilde dit op de foto krijgen. Het resultaat was, naar haar mening niet bevredigend. Toch zaten er behoorlijke foto’s bij. Of het überhaupt mogelijk is omdat speciale licht op de foto te krijgen zou ik zo niet direct weten.

Na de fotobespreking was dan de beurt aan Hessel om ons in te wijden in de wereld die belichting heet. Karel had inmiddels zijn studio opgezet en Hessel stak van wal. Hij begon met het fotograferen van een doodgewone appel waarvan de belichting recht van voren was geplaatst. Het resultaat was een vrij platte appel waar verder geen vorm in te ontdekken was.

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 2 VAN 13

Zoomen of stappen?Ooit liep ik in het Oostenrijkse, heerlijk witte winterlandschap met een aantal deelnemers aan mijn fo-toworkshop langs een hotel, waarvoor een arrenslee met een prachtig paard stond. Ik maakte mijn me-dewandelaars opmerkzaam op dit tafereeltje, vooral toen uit de hoteldeur de koetsier kwam: een man met een doorleefd portret en een prachtige snor met krullen. Kortom: een ideaal tafereeltje voor een aardige foto.Zodra de foto-enthousiasten het smakelijke fotomotief zagen draaiden zij zich om, zetten hun zoomob-jectief in de uiterste telestand en begonnen foto’s te maken. Nee, riep ik: dat moet anders, dat kan beter! Dichterbij: dat is het advies.

Naar vorenIn de tijd dat mijn vader me leerde fotograferen – of daar op zijn minst pogingen toe deed – was een zoomobjectief kwalitatief duidelijk minder dan een vaste lens. (Ja, ik weet het: dat heet een objectief, want een lens is een onderdeel van een objectief. Maar lens is lekker kort en ingeburgerd: iedere fotolief-hebber weet waarover ik het heb.) Dat verschil is nu kleiner, en in sommige gevallen misschien wel he-lemaal op de foto’s niet meer te zien. Desondanks ga ik hier een pleidooi houden voor de vaste lens. Een lens met een vast brandpunt, zonder dus de mogelijkheid om in of uit te zoomen.Even vanaf het begin. Onze ogen kijken met brandpunt van ongeveer 50 mm. Met andere woorden: kijk je door een spiegelreflex camera waarop een objectief van 50 mm zit, dan wijkt die beeldhoek nauwelijks af van wat je met het blote oog waarneemt. (Houd wel rekening met de cropfactor: een echte 50 mm is dan uiteraard ongeveer 75 mm bij een cropfactor van 1.5 of 1.6.) Dat is precies de reden waarom dat 50 mm objectief al in het analoge tijdperk enigszins uit de gratie raakte: veel foto’s hiermee gemaakt zijn al snel ‘te gewoon’, want gelijk aan wat we zien. En een foto wordt interessanter als deze iets anders laat zien dan wat we met het blote oog ook al kunnen waarnemen.

Hierna zette Hessel de belichting aan de zijkant zodat er aan aan één kant een schaduwzijde ontstond. Het gevolg hiervan was dat je kon zien dat de appel rond was en niet meer een platte plaat. Links en rechts waren er wat ooh’s en ah’s waar te nemen en Hessel wist de aan-dacht aardig vast te houden. De uitleg was helder en begrijpelijk en belangrijk is nu na-tuurlijk dat we het ook proberen te gaan toepassen in de praktijk. Hessel babbelde niet voor een appel en ei, nee er kwam een ei in dop. Hierop liet Hessel diverse belichtingen los. Nu eens werd er een andere ach-tergrond geplaatst, dan weer werd de lamp naar voren neergezet en

steeds was waar te nemen wat voor een effect de belichting op het onderwerp had. Ook werd een wit doek als scherm gebruikt om te tonen wat reflectie doet.

Al met al kan ik denk ik, voor iedereen spreken als ik zeg dat het zeer interessant en leerzaam was.Het kleine studiootje van Karel was ook een daverend succes. Men zal niet raar moeten staan kijken als het aandeel Kruitvat of Etos de komende weken een stijgende lijn zal laten zien doordat de studiootjes de winkels uitvliegen. Afijn dit was dan het verslagje van Karel (de jonge versie) en ik kijk al weer uit naar de volgende clubavond.

Als laatste wil ik Hessel bedanken voor zijn aanwezigheid en zijn heldere uitleg, daarnaast hoop ik dat Jan een gezellige avond bij ons heeft gehad en wij hem de volgende clubavond welkom mogen heten.

Groetjes Karel den Harder

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 3 VAN 13

Een groothoeklens heeft een grotere beeldhoek en gebruiken we graag voor opmerkelijke landschappen, architectuur en binnenshuis. De telelens zetten we in om zaken dichterbij te halen, zoals in de natuurfo-tografie.

GemakHet gemakkelijkst zou zijn: één objectief waarmee we alles kunnen fotograferen. Vanaf 12 mm tot 500 mm. En dan toch nog draagbaar, lichtsterk en onberispelijk van kwaliteit. Maar helaas: dat lukt niet. Het andere uiterste is: alleen objectieven met een vast brandpunt gebruiken. Maar het beste is wellicht een combinatie van beide.Mijn standaardpakket aan objectieven op reis bestaat in de eerste plaats uit een lichtsterke 24 mm (op mijn camera’s 38 mm) lens. De lichtsterkte bedraagt maar liefst f/1.4. Met dit objectief maakt ik 80% van al mijn reportage foto’s. Als ik dichterbij wil doe ik één of meer stappen naar voren, verder weg is achter-uit. Zo simpel is het.De tweede lens die regelmatig op de camera wordt geklikt is een 70 – 200 mm zoomlens. Ik beschouw een zoomfactor van 3 (70 x 3 = 210) als het maximum. Zoomlenzen die verder en zelfs veel verder gaan, gaan onherroepelijk ‘fouten’ en afwijkingen vertonen. De lichtsterkte van de 70 – 200 mm lens bedraagt f/4: dat houdt de lens licht in gewicht. Dankzij de stabilisator zijn er toch voldoende mogelijkheden om bij matig licht toch scherpe foto’s te maken. Voor ‘nood’ heb ik altijd een converter bij me, die het brandpunt van de 70 – 200 mm met een factor 1.4 verlengt.De derde lens is een niet zo lichtsterke 12 – 24 mm, die vrijwel uitsluitend voor landschap en architectuur wordt ingezet, vaak met polarisatiefilter. Soms neem ik ook nog een ‘geheim wapen’ mee: het lichtsterke, f/1.4  50 mm objectief, functionerend als 80 mm lens en daarmee bijzonder geschikt als portretlens of lichte tele bij ‘available light’. De f/1.8 versie hiervan is bijna net zo goed en voor nog geen 90 euro overal te koop: zou iedereen moeten doen!Ik zie nog maar heel weinig foto-enthousiasten met een vast objectief werken. Vrijwel iedereen werkt met een zoomobjectief, in veel gevallen het niet al te goede kitlensje dat de fabrikant tegen een minimumprijs-je aan een setje toevoegt.

Beperking?Is een vaste lens een beperking, in vergelijking met een zoomlens? Ja, natuurlijk: je kunt niet blijven staan en met een simpele draai van 18 naar 55 mm, of van 50 naar 500 mm zoomen. Maar in de praktijk is het

nauwelijks een beperking. Sterker nog, het is een ‘be-perking’ die leidt tot meer creativiteit, scherpere fo-to’s, een mooiere onscherpte (scherptediepte!) bij gro-te lensopening en goede foto’s bij heel weinig licht.Kortom: zet de stap en schaf een goed, lichtsterk vast objectief aan. Je zult er geen spijt van krijgen! Wel-licht is die aantrekkelijk geprijsde 50 mm een mooi begin?

Lees ook: Vermijd de uiterste f/ standenLees ook: Tips voor betere fotografie | 20/25Lees ook: Vaste lichtsterke 35 mm van NikonLees ook: Focus: gratis test zoomlenzenLees ook: Testen objectieven: leidraad bij aanschaf?

bron: fotografieblog.nl

DE FOTOGRAAFHij/zij is een ware pionier,

en doet zijn/haar hobby met veel plezier.In het bos, de straat, plein en op de hei,

een leven als een vogel zo vrij.Geen kans slaat hij/zij over,

onze gewaardeerde plaatjesrover.Langs paden, straten, pleinen en wegen,

overal kom je hem/haar tegen.Zijn/haar camera steeds paraat,

voor het schieten van menig gevoelige plaat.Door een ieder wordt hij/zij bemind,

onze trouwe klik-klak-vrind.Karel Vermeulen . . .

MENNO HUIZINGA (1907-1947)

Gedurende de bezettingsjaren 1940-1945 werd het fotograferen steeds meer aan banden gelegd. Dat gold voor zowel amateur- als beroepsfotografen. Zo’n beetje alles wat niet in overeenstemming was met het zonnige beeld dat de Duitse propagandamachine wilde scheppen werd verboden. Militaire objecten, gebouwen die in gebruik van de Duitsers waren en militairen mocht men sowieso niet fo-tograferen. Toen vanaf 1943 de omstandigheden in Nederland steeds sneller begonnen te verslechte-ren, ontstond in de kringen van de illegaliteit de behoefte om gebeurtenissen en situaties vast te leg-gen, enerzijds met de bedoeling de bezetting en het verzet voor later te documenteren, anderzijds om de regering in Londen op de hoogte te houden van de toestand in Nederland. Fotografen legden de gevolgen van honger en kou vast, het werk van verzetsgroepen, razzia’s, jodenvervolgingen en ande-

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 4 VAN 13

MIJN NIEUWE CAMERARIEM.

Ik  ben  sinds  kort  in  het  bezit  van  de  Blackrapid  Camerariem  en  heb  hem  voor  het  eerst  gebruikt  bij  de  kor:balsessie.  Hij  was  prettig  om  te  gebruiken.  Je  hebt  je  camera  niet  meer  op  je  buik,  maar  op  je  heup.

Zo  kan  je  de  camera  ook  onder  je  jas  dragen.

De R-Strap wordt  diagonaal  gedragen  van  schouder  tot  heup  en  is  voor  de  meeste  fo-­‐tografen  instelbaar.  Het  schouderstukje  heeft  een  gemaasde  onderkant  voor  comfort  en  ademend  vermogen.  De    vergrendeling  FastenR  verbindt  de  R-­‐Strap  aan  de  statiefaansluiting  en  bevindt  zich  zowel  op  de  camera  als  op  de  lens.  De  camera  hangt  met  de  lens  naar  beneden  en  rust  dus  veilig  aan  je  zijde  of  op  je  rug.  Met  de  camera  op  je  heup  of  achter  je  

rug,  kan  je  gemakkelijk  lopen  door  een  menigte,  ook  met  een  statief    in  je  handen,  of  gewoon  beide  handen  vrij.  Tot  je  zover  bent  om  een  foto  te  nemen,  de  camera  glijdt  dan  over  de  riem  in  foto  houding.  Er  zijn  3  uitvoeringen.  De  standaard  is  voor  de  meeste  fotografen  denk  ik  wel  goed.    In  de  andere  uitvo-­‐ering  kun  je  je  telefoon  en/of  je  ipod  stoppen  en/of  je  geheugenkaarten.  

Ook  is  er  nog  een  soort  tuigje  zodat  je  aan  weerskanten  een  foto  toestel  kan  dra-­‐gen.    

Hier  is  alles  te  zien  en  er  zijn  ook  video:ilm-­‐  pjes.

Karel Vermeulen

re Duitse terreurdaden. In Amsterdam gebeurde dat gecoördineerd door de ‘Ondergedoken Camera’, een steeds uitdijende groep fotografen, onder wie Cas Oorthuis, Charles Breijer, Ad Windig en Em-my Andriesse. Het is duidelijk dat daar grote risico’s aan verbonden waren. Het was dan ook zaak zo onopvallend mogelijk de camera te hanteren: ‘In de eerste plaats maakten we daarbij gebruik door op adressen van mensen, die wij natuurlijk goed kenden, door de ramen te fotograferen. De vitrage- of overgordijnen werden daarvoor op een smalle spleet na gesloten, ofwel in het zwarte verduisterings-papier werd een gat gesneden voor de lens. Het was jammer dat wij zo niet alles konden fotografe-ren. Elk moest voor zich zelf daarom een methode verzinnen om bijvoorbeeld onder kleding van-daan, vanuit boodschappentas of schoudertas, of eenvoudig met de camera gewikkeld in krantenpa-pier te fotograferen. In kleding, tasjes of krantenpapier werden gaatjes geknipt, waar de lens of len-zen (Rollei-type) doorheen keken, en zo was het mogelijk, zij het vaak zonder in te stellen of de be-lichtingstijd op het laatste oogenblik te kunnen regelen, dàt te fotograferen wat van belang scheen. Het spreekt vanzelf dat daarbij soms veel concessies aan de kwaliteit werden gedaan. Maar het was zonder onvoorzichtig te zijn niet altijd mogelijk onscherpte of onderbelichting te vermijden’, aldus Charles Breijer.Ook in Den Haag waren illegale amateur- en beroepsfotografen actief, zij het veel minder in aantal dan in Amsterdam. Omdat na de bevrijding de aandacht vooral was gericht op het werk van de On-dergedoken Camera, bleef het belang van de Haagse collega’s onderbelicht. De belangrijkste onder hen, Menno Huizinga, werd pas in 1983 op waarde geschat met een publicatie en in 1984 met een tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum.

De in 1907 op Ameland geboren Menno Huizinga begon op zijn negentiende aan zijn eerste praktij-kopleiding in de vakfotografie bij J. van Dijk in Amsterdam. In 1928 verhuisde hij naar Den Haag en ging verder in de leer bij E. van Ojen. Twee jaar later voelde hij zich bekwaam genoeg een eigen studio voor bedrijfsfotografie te beginnen in de Irisstraat 20. Hij stuurde folders rond met als slogan ‘Een goede foto stelt uw zaak in het juiste licht’ en wist van allerlei lokale bedrijven en bedrijfjes op-drachten te krijgen voor het fotograferen van hun producten. Zijn foto’s waren perfect belicht en harmonisch van compositie; vooral in het fotograferen van glas en glanzende metalen toonde hij zich een vakman. Zijn commerciële inzichten waren echter minder goed, met als gevolg dat hij zijn studio in 1938 moest sluiten om aan een faillissement te ontkomen. Hij werkte vervolgens in vaste dienst van verschillende grote bedrijven, zoals Philips in Eindhoven en vanaf 1940 de Koolhoven Vlieg-

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 5 VAN 13

tuigfabriek in Rotterdam. Toen deze op 14 mei plat werd gebombardeerd, verloor hij al zijn fotogra-fische apparatuur - op een Leica na die hij toevallig mee naar huis had genomen. Een jaar later kreeg hij een baan bij de Nederlandsche Vereeniging voor Luchtbescherming en maak-te hij voor het tijdschrift Luchtgevaar instructieve foto’s, die bijvoorbeeld lieten zien hoe een woning moest worden verduisterd of hoe een noodverband moest worden aangelegd. Daarnaast kreeg hij op-dracht om overal waar bombardementen hadden plaatsgevonden de gevolgen en de schade vast te leggen. De foto’s tonen voornamelijk ruïnes van huizen.

Toen de Duitsers in 1942 verschillende woonwijken in Den Haag begonnen af te breken voor de aan-leg van de Atlantikwall - de Duitse kustverdediging - en ook zijn eigen huis in de Irisstraat onder de slopershamer viel, besloot Huizinga het leven onder de Duitse bezetting intensief te gaan fotografe-ren. De enige mogelijkheid was dat clandestien te doen. Hij verborg zijn Leica in een kaaskistje waarop in een schuine band het woord ‘komeet’ stond. De ‘o’ had hij uitgezaagd en daarachter kwam de lens van de camera te zitten. Hij bedacht en maakte een mechanisme waarmee hij de sluiter op onopvallende wijze kon bedienen. Het kistje droeg hij nonchalant onder zijn arm, lopend of op de fiets. Zo werd hij van een secuur werkende bedrijfsfotograaf een snel opererende illegale reportage-fotograaf. Vooruitlopend op een ongetwijfeld steeds groter wordende schaarste aan filmpjes en ande-re materialen had hij een grote hoeveelheid filmpjes en andere benodigdheden opgekocht uit de boe-del van de geliquideerde fotohandelaar Matz op de Laan van Meerdervoort. Ook aan andere proble-men wist hij het hoofd te bieden. Toen in november 1944 de electriciteit werd afgesloten, bouwde hij een vergroter die op zonlicht werkte.

Afbraak kerk Cornelis de Wittlaan, hoek Stadhouderslaan, 1943

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 6 VAN 13

De afbraak van de Irisstraat, begin 1943

Huizinga maakte een groot aantal foto’s van de getroffen woonwijken: kale vlaktes, bergen puin, half afgebroken huizen en gevelwanden van door de bewoners verlaten huizen. In de zomer van 1943 be-gon de aanleg van de Vesting Clingendael, onderdeel van de Atlantikwall. Een groot deel van het Haagse Bos moest het daarbij ontgelden. Hij fotografeerde - vaak van dichtbij - het kappen en trans-porteren van de bomen. De opname van de tankgracht door het Bos moet tijdens werktijd zijn ge-maakt. Talrijke mensen zijn bezig met graafwerkzaamheden. Hij was kennelijk bereid voor zo’n unieke foto grote risico’s te lopen.

Het kappen van bomen bij de oude Haagse dierentuin, 1943

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 7 VAN 13

De aanleg van de tankgracht door het Haagse Bos, 1943

Ook het alledaagse leven had zijn belangstelling. Hij maakte een serie over vervoermiddelen: auto’s en bussen, voortgestuwd door een houtgasgenerator, omdat er enorme schaarste was aan benzine en olie. En fietsen, het vervoermiddel bij uitstek, met houten banden of geheel zonder banden - rubber banden waren op den duur niet meer verkrijgbaar.

Een HTM-bus met een houtgasgenerator, 1941

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 8 VAN 13

Toen in september 1944 vanwege de Spoorwegstaking de brandstof- en voedselvoorziening in West-Nederland tot stilstand kwam, werd in Den Haag niet lang daarna de gas- en electriciteitslevering aan particulieren stopgezet. Door de brandstofschaarste verdween in de loop van de winter alles wat maar enigszins brandbaar was in de Haagse kachels. Op de foto’s van Huizinga is te zien hoe man-nen, vrouwen en zelfs kinderen hout uit leegstaande huizen slopen, bomen en struiken in plantsoenen kappen, asfalt uit de straten breken en zelfs de houten blokjes tussen de tramrails meenemen. Heel navrant zijn de opnames van een man die een oude vrouw van haar zojuist bemachtigde hout berooft.

Houtjacht in de Obrechtstraat, winter 1944/45

Een oude vrouw wordt van haar zojuist bemachtigde hout beroofd, winter 1944/45

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 9 VAN 13

Begin maart 1945 kreeg hij opdracht van het Interkerkelijk Bureau (IKB) in Den Haag om een foto-documentaire te maken van de gevolgen van de hongersnood in de winter van 1944/45 om de rege-ring in Londen de ernst van de situatie te laten inzien. De reportage werd naar Engeland gesmokkeld en maakte, ondanks dat men op de hoogte was van de precaire situatie, diepe indruk.

Hongerwinter 1944/45

Hongerwinter 1944/45 Voedseluitdeling in de Stortenbekerstraat, winter 1944/45

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 10 VAN 13

Ook de gebeurtenissen rond de Bevrijding heeft Huizinga vastgelegd, zoals de meubelverbranding voor het NSB-huis op het Spui, de intocht van de bevrijders op 8 mei en de aftocht van de Duitsers in de loop van die maand. Maar ook de nog steeds lange rijen voor de levensmiddelenwinkels en de zwarte markt.

Brandstapel voor het NSB-huis op het Spui, 5 mei 1945

Intocht van de Canadezen, 8 mei 1945

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 11 VAN 13

Na de oorlog maakte Menno Huizinga uit het Haagse materiaal een selectie van 416 foto’s, later aan-gevuld met nog eens 116 foto’s en verdeelde die over 17 onderwerpen. Hij had ze goed gedocumen-teerd: op de achterzijde noteerde hij meestal enkele gegevens, zoals de locatie. Het totaal geeft een systematisch en indringend beeld van Den Haag gedurende de bezettingsjaren en de daarop volgende bevrijding. Huizinga heeft de - terechte - waardering van zijn werk niet mogen meemaken, hij stierf in 1947 aan een vergiftiging, nog maar veertig jaar oud.

Gebruikte literatuur:Evelyn de Regt, ‘Menno Huizinga’, in: Geschiedenis van de Nederlandse fotografieDiverse auteurs, Nieuwe geschiedenis van de fotografie in Nederland, 2007Evelyn de Regt, ‘Menno Huizinga 1907-1947’, in: Jaarboek Die Haghe 1983Els Barents (red.), Fotografie in Nederland 1940-1975, 1978

Michiel

FOTOTIPSCarl  Zeiss  Distagon  T*  25  mm  /F2,0  ZF    De  Duitse  fabrikant  Carl  Zeiss  AG  heeft  een  voortref-­‐felijke  reputatie  als  het  gaat  om  het  maken  van  objectieven.  Het  bedrijf  produceert  al  sinds  1846  objectieven  voor  gerenommeerde  cameramerken  als  Contax,  Hasselblad,  Rollei,  Sinar  en  anderen.  Een  paar  jaar  geleden  is  men  gestart  met  het  fabriceren  van  objectieven  voor  digitale  re:lexen.  Dit  heeft  geresulteerd  in  een  reeks  objectieven  met  een  Nikon-­‐  (ZF),  Pentax-­‐  (ZK),  M42-­‐  (ZS)  en  Canon-­‐vatting  (ZE).  Voor  een  eerste  kennismaking  met  deze  reeks  hoogwaardige  objectieven  hebben  wij  het  Distagon  T*  25  mm/F2,8  ZF  objectief  getest.  Carl  Zeiss  Distagon

Picasa  3.5  De  nieuwste  versie  van  Google  Picasa  ondersteunt  nu  ook  gezichtsherkenning.  Een  andere  leuke  optie  is  dat  je  je  foto's  op  een  kaart  kunt  zetten.    Picassa  3.5

Irfanview  4.25    Irfanview  staat  bij  ons  boven  aan  de  lijst  van  handige  applicaties  om  zonder  omhaal  beelden  mee  te  bekijken  en  te  beheren.    Irfanview  4.25

Photoshop  Elements  7  vs.  Photoshop  CS4  Als  u  met  bitmaps  werkt,  zoals  digitale  foto's,  kunt  u  niet  heen  om  een  programma  als  Photoshop.  Maar  moet  dat  het  professionele  CS4  zijn,  of  kunt  u  als  consument  voor  die  bestanden  net  zo  goed  Elements  7  gebruiken?  In  drie  artikelen  (bewerken,  beheer  en  publiceren)  bekijken  wij  de  verschillen  tussen  beide  varianten  van  Ado-­‐be.  Dit  is  deel  één,  dat  het  bewerken  onder  de  loep  neemt.    Photoshop  Elements  7

bron: Digital Computer HobbyClub

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 12 VAN 13

Jobo PhotoGPSGeotagging of -mapping is een nuttig hulpmiddel voor digitale fotografen die ach-teraf precies willen kunnen zien waar een beeld is gemaakt. Wij hebben eerder al diverse GPS-oplossingen besproken en ze zijn niet allemaal even praktisch. De Duitse fabrikant Jobo heeft met de Jobo PhotoGPS een interessante variant op de markt gebracht. De Jobo PhotoGPS bestaat uit een compacte GPS-unit die u op de flitsschoen van uw camera plaatst en elke keer als u een opname maakt, regi-streert het apparaat de GPS-coördinaten van de plek waar u op dat moment staat. Eenmaal thuisge-komen voegt u op de computer de GPS-coördinaten toe aan de gemaakte JPEG- en/of RAW-beelden. Lees verder...

FOTOCLUB COUVÉE! NOVEMBER 2009

! PAGINA 13 VAN 13

AgendaFotosessies 2008

21-11, 19-12

Clubavonden12-11, 26-11, 10-12, 24-12

Digitale Fotoclub CouvéeHenri CouvéehuisPrins Mauritslaan 492582 LM Scheveningen

RedactieDIGIPEET

WebmasterRedactieCanon EOS 40D

MICHIELEvementencie. RedactieCanon EOS 450D

Canon-bezitters: versie 9 van EOS-Zine is uit. KLIK HIER

Er zijn twee grote rivalen op fotogebied: Aperture en Lightroom. En welke de voorkeur verdient is meestal een kwestie van smaak, want beide pakketen doen nauwelijks voor elkaar onder. En kennelijk houden beide partijen elkaar ook in de gaten, want de ontwikkeling gaat redelijk gelijk op.Adobe maakte recentelijk bekend dat versie 3 van Lightroom als beta uitgebracht is, maar van Apple ho-ren we traditioneel niet of en wanneer er een update in de pijplijn zit.Toch verscheen er op Amazon recentelijk een indicatie dat we ook van Apple binnenkort een versie 3 van Aperture kunnen verwachten, die Aperture X gaat heten, getuige deze aankondiging.