rahman ve rahim olan - wordpress.com...3.4.1 putperestlik; kur’ân-ı kerîm, insanları...

15.03.2010

Rahman ve Rahim Olan

Allah’ın Adıyla

MÜŞRİKLERİN TEPKİSİ

DÜŞMAN OLUŞ

NEDENLERİ

3. PEYGAMBERLİĞİN MEKKE DÖNEMİ

3.3. Müşriklerin Tepkisi;

Hz. Peygamber’in üç yıl kadar özel ve daha sonra

da genel olarak sürdürdüğü faaliyetler esnasında

Mekke müşrikleri Resûlullah’ın İslâm'a davetine ve

insanlara Allah’ın bazı emirlerini bildirmesine pek

karşı çıkmamışlar, onunla tartışmaya girmemişlerdi.



Ancak Hz. Peygamber;

• Onların putlarını kötülemeye,

• Putperestliğin aleyhinde konuşmaya ve

• Putperest olarak ölen babalarının dalâlette ve

cehennemlik olduğunu söylemeye başlayınca

müşrikler onun peygamberliğini büyük bir tehlike(!)

olarak kabul etmeye, kendisine çatmaya, karşı

gelmeye ve düşmanca davranmaya başladılar



Özellikle putların ve putperestlerin cehenneme yakıt

olacaklarını bildiren âyet-i kerîmeler nâzil olunca ve

Hz. Peygamber bu âyetleri sürekli okuyunca

düşmanlıklarını artırdılar.



Bu âyet-i kerîmelerin meâli şöyledir:

“Siz ve Allah’ın dışında taptığınız şeyler cehennem

yakıtısınız. Siz oraya gireceksiniz. Eğer onlar birer

tanrı olsalardı cehenneme girmezlerdi. Halbuki

hepsi (tapanlar da tapılanlar da) orada ebedî

kalacaklardır. Orada onlara inim inim inlemek düşer.

Yine onlar orada duymazlar”. (Enbiya 98-100)



Önceleri Hz. Peygamber’le ve Müslümanlarla alay

ediyorlardı.

Peygamberimiz bir topluluğun yanından geçerken

birbirlerine işaret ederek

“İşte Abdülmuttaliboğullarının kendisiyle gökten

konuşulan oğlu”

diyorlardı.



Bunun dışında, onu çok iyi tanıdıkları halde;

• Mecnûn,

• Kâhin,

• Sihirbaz ve

• Şâir gibi sözlerle kendisine iftira ediyorlardı



Vahiyler hakkında da ne diyeceklerini şaşırmışlardı.

"Kur'ân'ı ona ancak bir insan öğretiyor“(Nahl 103)

diyorlardı.

Öğrettiğini iddia ettikleri kişi de, Hz. Peygamber'in

zaman zaman yanına gidip oturduğu Cebr adlı,

kendisi Hristiyan olan, Arapçayı da doğrudürüst

bilmeyen yabancı bir köle idi.



Kur'ân-ı Kerim'de,

"Kendisine nisbet edilen bu şahsın dilinin yabancı

olduğu, halbuki Kur'ân'ın apaçık bir Arapça

olduğu“(Nahl 103)

belirtilmekte; böylece müşriklerin iddiaları

reddedilmektedir.



Müşrikler ayrıca, Hz. Peygamber'in ;

• (hâşâ) "Öğretilmiş bir deli“(Duhan 13)

• Vahiylerin ise,

"Karmakarışık rüyalar, uydurma sözler, şiir“(Enb. 5),

"Büyü“(En’am 7),



Peygamber'in uydurduğu bir yalan ve başka bir

zümrenin bu konuda kendisine yardım ettiği“(Furkan

4),

"Başkasına yazdırıp da kendisine sabah akşam

okunmakta olan masallar“ (Furkan 5)

olduğu şeklinde birbirinden farklı ve tutarsız

iddialarda bulunuyorlardı.



Bütün bu iftiralar karşısında, nâzil olan vahiylerde,

“Kur'ân-ı Kerîm'in uydurulduğu iddialarına şiddetle

karşı çıkılmış; onun beşer sözü değil, bilakis

insanların benzerini getiremedikleri ilâhî bir kelam

olduğu ısrarla vurgulanmıştır. Müşrikler, eğer güçleri

yetiyorsa, ona benzer bir kitap ortaya koymaya

davet edilmişlerdir; ancak bunu yerine

getiremeyecekleri de ifade edilerek kendilerine

meydan okunmuştur.(Yunus 38-39, Hud 13 , İsra

88)



Bu sıralar vahyolunan Kalem (Nun) suresi, bu

iftiraları reddederek, müşrüklere cevap vermekte ve

onları tehdit ederek Hz Muhammed’i

desteklemektedir.



Sen rabbinin nimetiyle cinlenmiş olan mümkün

değildir.

Gerçekten senin için kesintisi olmayan bir ecir

/mükâfat vardır

Şüphesiz sen muhteşem bir ahlak sahibisin.

Bir gün gelecek sende göreceksin onlarda

görecekler



Hanginizin fitneye düştüğünüzü sapıttığını

Kuşku yok ki senin rabbin kimin kendi yolundan

saptığını kimin hidayete erdiğini çok iyi bilir.

Artık yalancılara itaat etme(boyun eğme)

İsterler ki (severler ki) sen onlara yağcılık yapasın

onlarda sana.



Çokça yemin eden(söz veren) hiç bir aşağılığa itaat

etme.

Arkadan çekiştiren sinsice laf götürüp getirene

boyun eğme.

İyiliğe durmadan engel olan günaha batmış azgına

boyun eğme.

Kaba ve saygısız hem de sığıntı ve fazlalık olana

boyun eğme



Mal ve evlatları var diye (yoldan sapmış)

Kendisine ayetlerimiz okununca eskilerin masalları

diye bildi

Yakında onun burnuna (zillet) damgasını vuracağız

(Kalem 2-16)



Kureyş'in düşmanlığı,

• Sözlü hakaret,

• Dövmek,

• Boykot,

• İşkence ve

• Hatta öldürmeye kadar varan boyutlarda devam etti.

En fazla baskıya maruz kalanlar, köleler ve himaye

edecek kimseleri olmayan Müslümanlardı.



Müşrikler, hür ve itibarlı kimseleri pek fazla rahatsız

edemedikleri için hınçlarını köle ve câriyelerden

alıyorlardı.



İslâm’ı kabul ettikleri için işkence gören kölelerden

birisi

Habbâb b. Eret idi.

Ona bazen kızgın taşlar üzerinde işkence edilirdi.

İşkence izleri ömrünün sonuna kadar onun sırtında

kalmıştır.



Cumah’tan Ümeyye b. Halef, kölesi Bilal-i

Habeşî’yi kızgın güneş altında sırt üstü yatırır,

büyük bir kaya parçasını göğsü üstüne koydurur,

sonra da İslâm’dan vazgeçmeye, Lât ve Uzzâ’ya

tapmaya zorlardı

İşkence görenler arasında Bilal’in annesi Hamâme

de bulunuyordu



Mahzumoğullarının kölesi Ammâr’ın babası Yâsir ile

annesi Sümeyye işkence sonucu öldürülürken,

Ammâr da ağır işkencelere tabi tutuldu. Müşrikler

onu bayılıncaya kadar dövüyorlardı.



Efendileri Müslümanlığı kabul etmediği müddetçe

bu çaresiz insanların ya dinlerinden dönmek veya

bir iyiliksever tarafından satın alınıp serbest

bırakılmaktan başka çareleri yoktu.

Nihayet Hz. Ebû Bekir onların imdadına yetişti. Çok

sayıda Müslüman köle ve cariyeyi sahiplerine büyük

miktarda paralar ödeyerek satın aldı ve sonra

hürriyetlerini bağışladı.



Bilâl-i Habeşî ve annesi Hamâme,

Âmir b. Füheyre,

Ubeys,

Ümmü Ubeys,

Ebû Fükeyhe,

Zinnîre,

Nehdiye ve

Lübeyne Hz.

Ebû Bekir’in kurtardığı sahâbîler arasındadır.



Müslüman köle ve cariyelerin dışında, bizzat Hz.

Peygamber ve Kureyş’e mensup Müslümanlar da

saldırı ve işkenceye maruz kalıyorlardı.

Nitekim Hz. Ebû Bekir, yukarıda işaret ettiğimiz gibi

Utbe b. Rebîa tarafından Kâbe’nin yanında fecî bir

şekilde dövülmüştü.

Hâlid b. Saîd babası tarafından önce dövülmüş,

daha sonra hapse atılarak aç ve susuz bırakılmıştı.



Hakem b. Ebü’l-Âsî, yeğeni Osman b. Affan’ın

ellerini ve ayaklarını bağlamıştı.

Talha b. Ubeydullah ve Zübeyr b. Avvâm da kendi

ailelerine mensup şahıslar tarafından işkenceye tâbi

tutulmuşlardı.

Ancak bütün bu işkenceler ve baskılar bir tek

Müslümanı bile İslâm’dan vazgeçirememişti.



Müşrikler bizzat Hz. Peygamber’i de rahatsız

ediyorlar ve hatta ona işkence yapıyorlardı.

Ukbe b. Ebû Muayt, Übey b. Halef’in kışkırtmasıyla

Hz. Peygamber’e hakaret etmiş; Ebû Cehil’in

teşvikiyle de bir deve işkembesi getirip secdede

iken iki omuzunun üzerine koymuştu



Ukbe, bir defasında, namaz kılarken onu üzerindeki

atkısıyla boğmaya teşebbüs etmiş, onu bu

durumdan Hz. Ebû Bekir kurtarmıştı.

Yine bir gün secdede iken boynuna basmıştı.



İbn Abdilber'in verdiği bilgiye göre müşrikler bir

defasında Hz. Peygamber'i bayıltıncaya kadar

dövmüşler,

Hz. Ebû Bekir "Yazıklar olsun size! Rabbim Allah’tır

dediği ve size Rabbinizden beyyineler getirdiği için

adamı öldürecek misiniz"? diyerek onlara

çıkışmıştır. Bunun üzerine müşrikler Hz. Ebû Bekir'i

mecnunlukla suçlamışlardır.



Hz. Peygamber’in amcası Ebû Leheb ve karısı

Ümmü Cemîl, onun en şiddetli muhalifi idiler.

Ebû Leheb, kapısının önüne necaset koyar,

Ümmü Cemîl de topladığı dikenleri gece vakti

geçeceği yola atardı.

Bunun üzerine Tebbet Sûresi nazil olmuştur



En Meşhur İslam Düşmanları;

• Ebû Leheb,

• Ebû Cehil,

• Velîd b. Muğîre,

• Âs b. Vâil,

• Nadr b. Hâris,

• Ebû Uhayha,

• Ukbe b. Ebî Muayt,



En Meşhur İslam Düşmanları;

• Utbe b. Rebîa,

• Şeybe b. Rebîa,

• Ümmü Cemîl,

• Ümeyye b. Halef ve

• Übey b. Halef,

Mekkelilerden İslâm düşmanı olanların en

meşhurlarıdır.



Ayrıca, Hac yapmak amacıyla dışarıdan Mekke'ye

gelenlerin Hz. Peygamber’le konuşup

görüşmelerine engel olmak için aralarında

Mekke’nin yollarını tutarak ziyaretçileri karşılarlar,

Hz. Peygamber’i soranlara “O mecnundur, şâirdir,

sihirbazdır” gibi kötüleyici sözler söyleyerek

hacıların kendisiyle konuşmasına engel olmaya

çalışırlardı



Ancak bütün bu engellemeler, müşrikler için bir

fayda sağlamamış ve tersine İslâm'ın lehine

gelişmelere vesile olmuştur.

Zira müşriklerin tüm çabalarına rağmen

ziyaretçilerden Hz. Peygamber’le görüşüp İslâm'a

girenler oluyordu.

Bunlardan Dımâd b. Sa'lebe'nin İslâm'ı kabul edişi

son derece ilgi çekicidir



Ezd-i Şenûe kabilesinin başkanı olan Dımâd, umre

maksadıyla Mekke'ye gelmişti. Kureyş müşriklerinin

Hz. Muhammed (s.a.s.)'in aklını kaybettiğini

söylediklerini duyunca, onu tedavi etmeyi düşündü.

Hz. Peygamber'e gelerek, şayet isterse kendisini

iyileştirebileceğini söyledi.

Bu teklif üzerine Hz. Peygamber şu ifadelerle ona

cevap vermeye başladı:



"Şüphesiz ki hamd Allah'a mahsustur. O'na

hamdeder, O'ndan yardım isteriz. Allah kime hidayet

verirse, onu şaşırtacak yoktur. Kimi şaşırtırsa, onu

da hidayete erdirecek yoktur. Ben, Allah'tan başka

ilah bulunmadığına, Muhammed'in de O'nun kulu ve

elçisi olduğuna şâhitlik ederim. Bundan sonra...".

Hz. Peygamber henüz cevabını tamamlamadan,

Dımâd, heyecanla onun sözünü keserek,

söylediklerini üç defa tekrarlattı.



Daha sonra da duyduğu bu sözler hakkında şu

değerlendirmeyi yaptı: "Bu sözün bir benzerini hiç

duymadım; kâhinlerin, sihirbazların, şairlerin

sözlerini işittim, ama bunun gibisini işitmedim. Bu

sözler coşkun denizleri bile coşturur".

Dımâd, ardından hemen kelime-i şehadet getirdi ve

müslüman oldu. Hz. Peygamber'e kendisi ve

kabilesi adına bîat etti.



Devs kabilesinin ileri gelenlerinden şair Tufeyl b.

Amr Mekke'ye gelir.

Müşrikler hemen yanına gelerek, Hz. Muhammed

(s.a.s.)'in davetinden ve kötülüğünden(!)

bahsederler; onun aleyhine konuşurlar ve durumun

ciddi boyutlara ulaştığını söylerler.

Kendi başlarına gelenin Tufeyl'in ve kabilesinin

başına gelmesinden korktuklarını dile getirirler.

Bunun için onunla konuşmamasını ve sözlerini

dinlememesini isterler.



Bu husus üzerinde o kadar fazla dururlar ki, Tufeyl

b. Amr, Hz. Peygamber'den bir şey dinlememeye,

onunla konuşmamaya kesin karar verir.

İstemiyerek de olsa onun bazı sözlerinin kulağına

gitmemesi için, Harem-i Şerif'e giderken kulaklarına

pamuk tıkar ve bu şekilde Kâbe'nin yanına varır.



Tam bu sırada orada namaz kılan Hz. Peygamber'in

yanına yaklaşır.

Bu arada onun okuduklarından bir söz işitir.

Kendi kendine, kendisinin akıllı bir şair olduğunu,

güzeli çirkinden ayırt edebildiğini, şayet Hz.

Muhammed (s.a.s.)'in tebliğ ettiği şey güzelse kabul

edebileceğini, çirkinse reddedeceğini düşünür.



Namazını bitirip evine giden Peygamber'i takip eder

ve başından geçenleri ona anlatır.

Hz. Peygamber kendisine İslâm'ı anlatır; Kur'an

okur. Kur'ân'ın üslûbunun güzelliği ve dinlediği

hususların muhtevası Tufeyl'in hoşuna gider.

İslâmiyet'i kabul ederek yurduna döner; ailesinin ve

kabilesinden bazı kimselerin müslüman olmasını

sağlar.


3.4. Kureyş’in İslama Düşman Oluşunun Nedenleri;

3.4.1 Putperestlik;

Atalarının âdet ve inançlarına aykırı bir hareket

onları çılgına çevirir. Öfkeleri sözlü tepki ve

protestolarla kalmadığı gibi öfkelerini kandan başka

da hiç bir şey söndüremez



3.4.1 Putperestlik;

Arabistan uzunca bir süreden beri putperestliğe

sarılmıştı.

Putları kıran İbrahim Halil'in hatırası olan Kabe,

üçyüzaltmış putla doldurulmuştu. Bunlar arasında

Hübel en büyük ilah kabul ediliyordu.



3.4.1 Putperestlik;

Onlara göre bu putlar;

Her çeşit iyiliğe ve kötülüğe muktedirdi.

Yağmur yağdırır,

Evlatlar verirdi.

Çatışma ve savaşlarda zafer bahşederdi.

Arabistan'da o zamanlar Allah inancı ya hiç yoktu,

ya da olduğu yerlerde belli belirsizdi.



3.4.1 Putperestlik;

Kur’ân-ı Kerîm, insanları Allah’ın birliğine inanmaya ve

sadece ona ibadet etmeye çağırıyor, putları ve

putperestliği kötülüyor, onların ne fayda ve ne de

zarar verdiğini açıklıyordu.

Bu âyetlerden bazıları şunlardır:

“Siz, Allah’ı bırakıp birtakım putlara tapıyorsunuz,

asılsız sözler uyduruyorsunuz”. (Ankebut 17)



3.4.1 Putperestlik;

“Onlar Allah’ı bırakıp kendilerine ne zarar ve ne de

fayda verebilecek şeylere tapıyorlar”. (Yunus 18,

Furkan 55)



3.4.1 Putperestlik;

Yine Kur’ân-ı Kerim, putların ve putperestlerin

cehenneme yakıt olacaklarını bildiriyordu:

“Siz ve Allah’ın dışında taptığınız şeyler cehennem

yakıtısınız...”. (Enbiya 98)

Aynı zamanda meleklere ve cinlere tapanları

eleştiriyor, insanların ve cinlerin Allah’a ibadet

etmek için yaratıldıklarını açıklıyordu.



3.4.1 Putperestlik;

Kısacası, müşriklerin tüm bâtıl inanç ve ibadetlerine

karşı çıkıyor, kendilerini tevhide davet ediyordu.

Onlar ise, atalarından miras olarak devraldıkları

inanç, tapınma ve gelenekleri terketmek

istemiyorlardı.



3.4.2 Mevki ve Nufuz Endişesi;

İslâm'ın ana görevi, bu büyüyü, bu sihri yani bu

putçuluğu hemen yok etmek ve geçersiz kılmaktı.

Ama bunun son bulmasıyla Kureyş'in ihtişamı, gücü

ve bölgesel etkisi de son bulacaktı. O yüzden

Kureyş islâm'a şiddetle karşı çıktı. Karşı çıkanlar

arasında kendi menfaatlerine ne ölçüde zarar

gelebileceğini tahmin edenler, o ölçüde aşırı

gitmişlerdi.




Kureyş'in en büyüğü Harb b. Ümeyye idi.

Ficâr savaşında da komutan oydu. Ama Harb'in bu

savaşta ölmesinden sonra oğlu Ebu Süfyân onun

yetkilerini taşıma yeteneğine sahip olmadığından

Velîd b. Muğîre yetenek ve nüfuzu ile başkanlığı ele

geçirdi. Ebu Cehil yeğeni idi, o da Kureyş içerisinde

imtiyaz sahibi, seçkin bir kişiydi.




Ebu Süfyân babasının mevkiini ele geçirememişse

de Emeviler'in lideriydi.

Hâşimîler içinde en yaşlı olan Resûlullah sallallahu

aleyhi vesellem'in amcası Ebu Leheb'di.

Sehm kabilesi içinde en etkili ve yetkili kişi As b.

Vâil'di. Son derece zengin ve çok çocuğu vardı.




Kureyş'in sevk ve idaresi, bu liderlerin elindeydi. Bu

yüzden islâm'a şiddetle karşı çıkanlar da bunlardı.

Esved b. Muttalib, Esved b. Abd-i Yeğûs, Nadir b.

el-Hâris, Ümeyye b. Halef, Ukbe b. Ebu Mu'ayt ve

diğer Kureyş ileri gelenleri bu insanların etkisi

altındaydı. Bu yüzdendir ki İslâm düşmanlığında

onların adı sürekli geçecektir.




Kureyş'in düşüncesine göre; Peygamberlik gibi

yüksek bir makam, birinin olacaksa ya Mekke, ya da

Tâif büyüklerinden birinin olmalıydı.




Kimi muhalifler Kur'an'ın Hz. Muhammed

(s.a.s.)'den daha asil birisine verilmesi gerektiğini

düşünüyorlardı.

"Dediler ki: Bu Kur'ân iki şehirden -Mekke ve

Tâif'ten- büyük bir adama indirilse olmaz mıydı?" -

Yani Velîd b. Rebîa veya Ebu Mesud es-Sekafî gibi

biri olabilirdi.- (Zuhruf, 43/31)




Araplar arasında başkan olabilmek için servet ve

çocuk sahibi olmak, önemli bir şarttı. Oğullar ve

evlatlar konusunda çoğunlukla yabani ve ilkel

milletlerde çocuğu olmayanlar ahiret âleminin

bereketlerinden mahrum kalırlar, düşüncesi

mevcuttu.




Yukarıda anlatılan özelliklerden dolayı Kureyş

kabilesinde başkanlık hakkına sahip olanlar; Velîd

b. Muğıre, Ümeyye b. Halef, As b. Vâil es-Sehmî ve

Ebu Mesud es-Sekafî idiler.




Hz. Peygamber sallallahu aleyhi vesellem bu

sıfatlardan tamamen uzaktı.

Eteği servet tozuna bulaşmamıştı. Erkek çocukları

da bir-iki yıldan daha fazla yaşamamıştı.




Hz Muhammed’in, sahip oldukları dini ve siyasi

nufuzlarını yok edebileceği endişesini

taşıdıklarından islama şiddetle karşı çıkmışlardır.




Kureyş uluları; kendileri için üstün bir hak

tanımayan, herkesi bir tarağın dişleri gibi eşit tutan

ve

"Sizin, Allah katında en şerefli ve değerli olanınız,

Allah'tan (Allah'ın emirlerini yerine getirmemekten)

en çok sakınanınızdır“ (Hucurat 13)

diyen bir dini, nasıl benimseyebilirler, içlerine

sindirebilirlerdi?




Nitekim, İslâm düşmanlarının en azılılarından olan

Ebu Leheb:

"Ey Muhammedi Ben sana iman eder, Müslüman

olursam, bana ne verilir?" diye sormuş,

Peygamberimiz (a.s.) da: "Müslümanlara ne

verilirse, sana da o verilir!" buyurmuştu.




Ebu Leheb:

"Onların üzerinde, benim için bir üstünlük

olmayacak mıdır?" diye sormuş,

Peygamberimiz (a.s.) da:

"Daha ne istersin?!" buyurunca,




Ebu Leheb:

"Benim şu sıradan insanlarla bir tutulacağım bu dine

yuh olsun!" demekten kendisini alamamıştır.




Yine Ebu Leheb:

"Muhammed, bana, görmediğim birtakım şeyler

vaad ediyor! Onların öldükten sonra olacağını

söylüyor!




O, bu vaadlerden başka, acaba ellerime (avucuma)

ne koydu?!" diyerek ellerine üfledikten sonra;

"Yuh sizlere! Ben sizde Muhammed'in

söylediklerinden hiçbir şeyin mevcut olduğunu

görmüyorum!" demiştir



3.4.3 Yanlış Telakkiler;

Kureyş, hıristiyanlardan nefret ederdi. Bunun nedeni

Kabe'yi yıkmaya gelen Habeş kralı Ebrehe el-

Eşrem'in hıristiyan olmasıydı.

Bu yüzdendir ki Kureyşliler, hıristiyanlara karşılık

îran ateşperestlerini daha çok severlerdi.




Bizans'la yaptığı savaşta iranlılar zafer elde edince

Kureyşliler sevinmişmiş, müslümanlar ise

üzülmüşlerdi.

Bu olay üzerine şu âyet indi:




"Rumlar, Arapların bulunduğu bölgeye en yakın bir

yerde yenilgiye uğradılar. Halbuki onlar, bu

yenilgilerinden sonraki bir kaç yıl içinde galip

geleceklerdir. Eninde sonunda emir Allah'ındır. O

gün mü'minler de Allah'ın yardımıyla

sevineceklerdir." (Rûm, 30/2-4)




Kureyş kabilesinin İslâm'a şiddetle karşı çıkmasının

bir başka nedeni de İslâm'la hıristiyanlık arasında

birçok şeyin ortak olmasıydı.

Daha ötesi şudur ki: O dönemde islâm'ın kıblesi

Beytü'l-Makdis'ti. Medine-i Münevvere'de de kıble

olmaya devam etti.




Bu yüzden Kureyş, Hz. Peygamber'in hıristiyanlığı

ihya etmeye çalıştığını sanmıştı.



3.4.4 Haşimi-Emevi Rekabeti;

Önemli bir neden de kabileler arasındaki rekabetti.

Kureyş içinde iki kabile son derece seçkin ve rakip

konumundaydı;

Hâşim oğulları ile Ümeyye oğulları.

Abd-i Menaf Haşim

5 Erk-5 Kız

(Şeybe)

Abdulmuttali

b

Ebu’l Asl Hz Abdullah

Hz Hamza

Ebu Talip

(İslamı Red)

Hz Abbas

Ebu Leheb

(İslamı Red)

Dırar

Haris

(isl.önce öl)

Zübeyr

(isl.önce öl)

Kusem

HaclMukavvimHAŞİMİLER VE EMEVİLER’İN SOYU

Abduşşems

(Ümeyye)

Harb

Ebu Sufyan El-HakemAffan

Muaviye

Yezid Hz Osman Mervan

Abdül Melik

(Emevi Half)

Yezid




Abdülmuttalib, kendi gücü ve istidadı ile Hâşim

oğullarının kefesini ağır bastırmış, Ümeyye

oğullarına karşı üstünlüğü sağlamıştı. Ama ondan

sonra bu sülâlede etkili ve güçlü bir kişi ortaya

çıkmadı.

Ebu Tâlib zengin değildi.

Abbas zengin, ama cömert değildi.

Ebu Leheb ise ahlâksızdı.

Abd-i Menaf Haşim

5 Erk-5 Kız

(Şeybe)

Abdulmuttali

b


Hz Hamza

Ebu Talip

(İslamı Red)Hz Abbas

Ebu Leheb

(İslamı Red)

Dırar

Haris

(isl.önce öl)

Zübeyr

(isl.önce öl)

Kusem


Abduşşems

(Ümeyye)

Harb

Ebu Sufyan El-HakemAffan

Muaviye


Abdül Melik

(Emevi Half)

Yezid




Bu yüzden Emevilerin hakimiyet ve gücü sürekli

gelişti.

Ümeyye oğullan hanedanı, Hz. Peygamber'in

peygamberliğini, rakipleri olan Hâşim oğullarının

kendilerine üstünlük sağlamaları sanıyordu.




İşte bu yüzden Hz. Peygambere, Ümeyye oğulları,

herkesten çok karşı çıktı.

Bedir dışında bütün savaşlar Ebu Süfyân'ın başının

altından çıkmış ve bu savaşların hepsinde ordu

komutanı daima Ebu Süfyân olmuştu.

Abd-i Menaf Haşim

5 Erk-5 Kız

(Şeybe)

Abdulmuttali

b


Hz Hamza

Ebu Talip

(İslamı Red)

Hz Abbas

Ebu Leheb

(İslamı Red)

Dırar

Haris

(isl.önce öl)

Zübeyr

(isl.önce öl)

Kusem


Abduşşems

(Ümeyye)

Harb

Ebu

Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye


Abdül Melik

(Emevi Half)

Yezid




Hz. Peygamber sallallahü aleyhi vesellem'e en çok

düşman olan ve namaz kılarken mübarek sırtına

deve işkembesi getirip koyan, Ukbe b. Ebu Mu'ayt

da Emeviler'dendi.




Ümeyye oğullanndan sonra Hâşim oğullarıyla

denklik iddiasında bulunan kabile, Mahzûm oğulları

sülâlesiydi.

Velîd b. Muğîre işte bu sülâlenin, lideriydi.

O bakımdan bu kabile de Hz. Peygamber'e şiddetle

karşıydı.

Ğalib

Kilab

Muharib

Fihr

(Kureyş)

Lüey

Yakaza

HZ EBU BEKR VE HZ ÖMER SOYU

Mürre

Ka’b

HusaysKa’b

El-Hattab

Temim

MahzumEbu KuhafeHz Ömer

Hz Ebu Bekr

Amr

Sehm

Cumah




Ebu Cehil'in bir konuşmasından bu anlattıklanmızın

doğruluğu ortaya çıkmaktadır.

Bir keresinde Ahnes b. Şurayk, Ebu Cehil'in yanma

geldi ve: "Mühammed sallallahü aleyhi vesellem

hakkındaki kanaatin nedir?" dedi. Ebu Cehil: "Abdi

Menâfoğulları —Hâşim oğulları— ile daima rakip

olageldik.




• Onlar misafirperverlik yaptıysa biz de yaptık.

• Onlar kan akıttıysa biz de akıttık.

• Onlar ikramda bulunduysa, biz daha fazla ikramda

bulunduk.




• Onlarla her bakımdan aynı seviyeye gelip eşitlik

sağlayınca Hâşim oğulları üstünlük sağlamak için

Peygamberlik iddiasında bulunmaya başladılar.

• Allah'a andolsun ki biz bu Peygamber'e asla

inanmayacağız!" dedi



3.4.5 Fazilet Kavgası;

Bir diğer neden de Kureyş içinde ahlâksızlığın iyice

yayılmış olmasıydı. Eşraftan önemli kişiler her türlü

ahlâksızlığı yapıyorlardı.

• Hâşim oğulları içinde ahlaksız bakımından en önde

giden Ebu Leheb idi. Bir defasında Kâbe-i

Muazzama'nın hazinesinden altın geyik heykelini

çalarak satmıştı.

Abd-i Menaf Haşim

5 Erk-5 Kız

(Şeybe)

Abdulmuttali

b


Hz Hamza

Ebu Talip

(İslamı Red)

Hz Abbas

Ebu Leheb

(İslamı Red)

Dırar

Haris

(isl.önce öl)

Zübeyr

(isl.önce öl)

Kusem


Abduşşems

(Ümeyye)

Harb

Ebu

Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye


Abdül Melik

(Emevi Half)

Yezid




• Zühre oğullarının yeminli dostu olan ve Arap liderleri

arasında sayılan Ahnes b. Şurayk laf taşıyıcı

(koğucu) ve aşırı yalancı biriydi.




• Nadir b. Haris yalan söylemeyi âdet haline

getirmişti.

Bu şekilde birçok makam mevki sahibi kimse,

değişik türden adi hareketlerin esiri olmuşlardı.

Abd-i Menaf Haşim

5 Erk-5 Kız

(Şeybe)

Abdulmuttali

b


Hz Hamza

Ebu Talip

(İslamı Red)

Hz Abbas

Ebu Leheb

(İslamı Red)

Dırar

Haris

(isl.önce öl)

Zübeyr

(isl.önce öl)

Kusem


Abduşşems

(Ümeyye)

Harb

Ebu

Sufyan

El-HakemAffan

Muaviye


Abdül Melik

(Emevi Half)

Yezid




Hz. Peygamber sallallahu aleyhi vesellem ise bir

taraftan putperestliğin kötülüklerini anlatıyor, diğer

taraftan bu ahlâksızlıkları şiddetle tenkit ediyordu.

Bundan dolayı da onların haşmeti, egemenlik ve

sultaları sarsılıyordu.



3.4.5 Fazilet Kavgası;.

Kurân-ı Kerîm'de bu ahlâksızlar hakkında ardarda

âyetler iniyordu.

Her ne kadar anlatış tarzı genel idiyse de insanlar

sözün kime yönelik olduğunu biliyordu.

Kur'ân-ı Kerim bu durumu şöyle anlatmaktadır




"(Resulüm) Alabildiğine yemin eden, aşağılık, daima

kusur arayıp kınayan, durmadan laf götürüp getiren,

iyiliği hep engelleyen, saldırgan, günaha dadanmış,

kaba ve haşin, bütün bunlardan sonra bir de

soysuzlukla damgalanmış kimselerdn hiçbirine, mal

ve oğullan vardır diye, sakın boyun eğme." (Kalem,

68/10-14)




"Eğer vazgeçmezse derhal perçeminden yakalarız,

o yalancı, günahkâr perçeminden." (Alak, 96/15-16)




Nasihat ve öğüt yoluna gidilmesi mümkündü. Ama

uzun süreden beri Arap gururu, servet ve hakimiyet

övüncü, başkanlık iddiası gibi şeylerin pençesi

altında kendinden geçmiş insanlara indirilen uyarı

darbesi şiddetli olmazsa onlar kendilerine gelemez.

O yüzden birçok zalime şöyle hitap edilmiştir




Tek olarak yaratıp, kendisine servet ve gözü önünde

duran oğullar verdiğim, kendisi için nimetleri önüne

serdikçe serdiğim o kimseyi bana bırak. Üstelik o,

nimetlerim daha da arttırmamı umuyor. Asla! Çünkü

o, âyetlerimize karşı alabildiğine inatçıdır."

(Müddesir, 74/11-16)




Bu hitap Kureyş'in baş tacı olan Velîd b. Muğîre'ye

yöneliktir ve bu sözler, görünüşte hiç bir makam,

mevki ve nüfuzu bulunmayan bir insanın diliyle

söyleniyordu.




Bütün Kureyş'e hatta bütün Araplar'a eşit şekilde

etki eden Hz. Peygamber'e karşı çıkışın en büyük

sebebi;

yüzlerce yıldan beri Araplar'in dileklerde bulunduğu,

bütün ihtiyaçlarını arzettikleri, her gün önüne

başkoyduklan putlannın adını sanını islâm'ın

ortadan kaldırmasıydı. Kur'ân onlar hakkında şöyle

diyordu:




"Siz ve Allah'ın dışında taptığınız şeyler cehennem

yakıtısınız." (Enbiyâ, 21/98)

rahman ve rahim olan - wordpress.com...3.4.1 putperestlik; kur’ân-ı kerîm, insanları...

Documents