Hoofdstuk 7Queen Bee: Melissa Miel

Heeft het te maken

met Steven? Of

werkt het

levenselixir toch

niet zo geweldig?

In ieder geval

verloopt Melissa’s

zwangerschap dit

keer niet zo

probleemloos.

Dat blijkt al meteen,

wanneer ze opeens

doodmoe ineen

zakt midden in de

badkamer.

Meteen komt

Steven aangelopen,

die haar heeft horen

vallen.

“Melissa! Lisje,

wordt wakker!”

Pas nadat hij wat

koud water in

Melissa’s gezicht

heeft geplensd,

knippert ze verward

met haar ogen.

“Ik kan maar beter

eens naar bed

gaan…”,

mompelt ze, haast

onverstaanbaar.

En zonder Steven

ook nog maar een

blik waardig te

schenken,

strompelt ze naar

de slaapkamer.

Wanneer ze na een

paar uur wakker

wordt, en voor de

zoveelste keer aan

Steven verzekert

dat écht alles in

orde is, vertrekt hij

naar zijn werk.

Maar het blijkt toch

niet allemaal in

orde te zijn,

wanneer ze amper

een uur later met

haar gezicht in haar

bord in slaap valt.

“Niet weer, hé!”,

zucht ze, terwijl ze

de stukjes fruit uit

haar haren plukt,

“Nu kruip ik in mijn

bed, en ik kom er

de eerstvolgende

twee dagen niet

meer uit!”

Maar zelfs daar

slaagt ze niet in, als

blijkt dat ze baby

zin heeft in een

voetbalwedstrijdje

in haar buik!

“Hé, kleine

deugniet!”,

zegt ze, terwijl ze

liefdevol een hand

op haar buik legt,

“Ik weet ook wel dat

je er bent zonder

dat je mijn buik aan

stukken schopt!”

De volgende

ochtend komt

Steven enthousiast

thuis van zijn werk.

“Ik heb promotie

gemaakt!”,

schalt hij door het

hele huis.

“Dat is geweldig,

liefje!”,

roept Melissa uit,

“En… dankzij die

promotie kan je

misschien vannacht

wel bij de geboorte

van je eerste kindje

zijn…”

Van puur

enthousiasme gooit

Steven zijn armen

in de lucht:

“Dat is fantastisch!

Ik wist wel dat die

promotie nog wel

iets extra’s zou

betekenen!”

“Maar ik moet dan

nu wel weer naar

mijn werk

vertrekken.”,

vervolgt hij, terwijl

hij Melissa nog een

stevige knuffel

geeft,

“En zeg tegen het

kleintje dat het dus

nog maar even

wacht met naar

buiten komen!”

“Ik zal het

zeggen…”,

lacht Melissa

kreunend,

“Maar laat me dan

los, want ik krijg

amper lucht!”

En dan gaat alles

weer zijn gewone

gangetje. Steven

vertrekt naar zijn

werk…

… terwijl Melissa

alweer eens

doodmoe in bed

kruipt.

Die avond komt

Steven zenuwachtig

thuis. Hij hoopt

maar, dat Melissa

nog niet bevallen

is…

“Zo, de kleine heeft

woord gehouden,

zie ik?”,

zucht hij opgelucht

wanneer hij ziet dat

Melissa nog steeds

een dikke buik

heeft.

“Ja…”,

antwoordt Melissa,

“Maar ik denk niet

dat het nog lang zal

duren…”

En inderdaad:

diezelfde nacht nog

beginnen de weeën.

Maar hoe vaak

Melissa ook al een

bevalling heeft

doorstaan, het blijft

moeilijk.

“STEVEN! Steven,

ik ben aan het

bevallen! Steun me

dan toch een

beetje!”

Maar op één of

andere manier,

komt Steven maar

niet opdagen.

(Echt waar! Ik had het icoontje

dat hij moest lezen allang weg

geklikt, en toch bleef hij daar

maar met zijn boek zitten!)

Na de laatste wee,

staat Melissa dan

toch met een

schattig klein

meisje in haar

armen!

“Dag, mijn kleine

Féline!”,

begroet ze de

nieuwe aanwinst

van de familie,

“Je bent een

perfecte mengeling

van mij en je vader:

mijn huidsleur en

ogen, maar zijn

zwarte haren!”

Maar dan legt ze

Féline op de grond,

en slaat haar

handen

krampachtig om

haar buik.

“Het zal toch niet

weer…”,

kreunt ze tussen de

weeën door.

Maar alle pijn is

meteen verdwenen,

wanneer ze haar

zoontje in haar

armen houdt.

“Welkom op de

wereld, mijn lieve

Ruben…”,

fluistert ze, terwijl

ze het kindje

zachtjes wiegt.