plamy sŁoneczne
DESCRIPTION
PLAMY SŁONECZNE. Historia. - PowerPoint PPT PresentationTRANSCRIPT
PLAMY SŁONECZNE
HistoriaJuż od zamierzchłych czasów ludzi interesowała
najważniejsza gwiazda oddziaływująca na człowieka.
Inkowie utożsamiając Słońce z Bogiem, widzieli na jego
twarzy plamki. Według Arystotelesa Słońce było
ideałem. W tym samym czasie, pomiędzy 1610 a 1620
kilku astronomów zaobserwowało plamy na Słońcu. Byli
to Galileusz, Fabricius, Harriot, Scheiner. Ten ostatni,
jako ortodoksyjny katolik, nie chciał uznać, że portet
Słońca może być czymkolwiek splamiony i dlatego
postulował istnienie księżyców, które okresowo
przechodziłyby na tle jego tarczy. Galileo zakładał, że są
to twory na powierzchni Słońca, np. chmury, bo nic
innego nie przychodziło mu do głowy.
CO TO JEST PLAMA SŁONECZNA?
Widoczny ciemniejszy obszar na
powierzchni Słońca (fotosfera),
którego cechami są temperatura
niższa niż temperatura otoczenia i
silne pole magnetyczne .W
obrębie palm słonecznych można
wyróżnić dwie struktury: cień-
ciemniejszy obszar i
półcień-jaśniejszą obwódkę. Mimo
jasności (temperatura ok. 4000-
5000 K) kontrast z otoczeniem o
temperaturze ok. 6000 kelwinów
powoduje, że plamy słoneczne
wydają się mieć kolor czarny.
Czas, życia plamy to od kilku dni
do kilkunastu miesięcy.
Okres trwający od 1645 do 1717 roku, podczas którego powstało
znacznie mniej raportów dotyczących plam słonecznych
w porównaniu z pierwszą połową wieku.
Minimum Maundera
Wykres przedstawia liczbę plam w kolejnych cyklach aktywności słonecznej z zaznaczonym minimum
Maundera
-Pierwsze wzmianki o plamach słonecznych pochodzą z piątego
wieku przed naszą erą, kiedy podczas wiosennych burz zjawisko to mogli dostrzec
Chińscy obserwatorzy.
Liczba plam słonecznych jest wyznaczana od roku 1849, a oszacowano ją dla okresu od roku 1500 i wcześniejszego.
Największe liczby dzienne plam stwierdzono podczas cyklu XIX,
czyli pod koniec lat pięćdziesiątych.
CIEKAWOSTKI O PLAMACH
SŁONECZNYCH
Plamy słoneczne pojawiają się parami, z przeciwstawną biegunowością
magnetyczną składników. Nawet jeśli plama jest pojedyncza, towarzyszy jej obszar pola magnetycznego o
przeciwnej biegunowości. Od cyklu do cyklu biegunowość plam słonecznych, przedniej i tylnej, zmienia się z układu północ/południe na południe/północ i z
powrotem. Pary plam często rozbudowują swą strukturę, będąc potem obserwowane w grupach.
Szczyt aktywności Słońca występuje co 11 lat, wówczas na jego powierzchni powstaje bardzo dużo plam. W plamach co jakiś czas także dochodzi do
eksplozji, czyli do wyrzutów materii i rozbłysków
promieniowania rentgenowskiego o różnej sile, czym potężniejszy wybuch tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia zorzy polarnej na
Ziemi.
Monstrualne plamy powstały na Słońcu niezwykle szybko, bo w
niecałe 48 godzin. Są tak duże, że mogłyby pomieścić sześć takich
planet jak nasza.
Gigantyczne plamy są niezwykle
niestabilne i mogą doprowadzić do
rozbłysku słonecznego ogromnych
rozmiarów. Na Ziemi skutkować to
będzie zakłóceniami w
komunikacji radiowej lub całkowite
jej przerwanie.
Głębokość plamy szacuje się na ok. 800 km. Największa zarejestrowana plama
(8 kwietnia 1947) miała
1,8 × 1010 km2.
Pole magnetyczne w obszarach aktywnych nie tylko powoduje powstanie ciemnych plam
słonecznych, ale i gorętszych o około 300 K od otaczającej powierzchni pochodni
fotosferycznych. W dodatku na powierzchni Słońca cały czas zachodzi unoszenie gorącej plazmy ku powierzchni i opadanie wzdłuż jej
granic (czas życia tych „niewielkich”, stanowiących tło — występują zawsze i wszędzie
na Słońcu — obiektów to około 8 min.). Dzięki ogromnemu postępowi wiedzy Słońce wciąż
odsłania swoje tajemnice…
Bibliografia:-Wikipedia-Encyklopedia Multimedialna PWD
Wykonanie:Adrianna Brzozowska
Kamil WołczekDziękujemy za uwagę;)