parafia najŚwiĘtszego serca pana jezusa parafia ducha ŚwiĘtego ksiĘŻa...

BETHANIA - PARAFIA NSPJ 1

BETHANIAPARAFIA NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA • PARAFIA DUCHA ŚWIĘTEGO • KSIĘŻA JEZUICI • NOWY SĄCZ www.BETHANIA.KOLEJOWA.pl

NR 10 (251) GRUDZIEŃ 2018 r.

Jako duszpasterze Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Sączupragniemy naszym Kochanym i Drogim Parafianom

oraz przybywającym do nas Gościom złożyć najserdeczniejsze Bożonarodzeniowe życzenia.

Wspominając wielką Tajemnicę Wcielenia, życzymy Wam, aby Nowonarodzony Boży Syn błogosławił i rozjaśniał Wasze życiowe drogi światłem,

które bije z gwiazdy betlejemskiej. Niech obdarzy Was swoim pokojem, radością i pomaga przezwyciężać trudności, wzmacniając wiarę, nadzieję i miłość w nadchodzącym Nowym Roku 2019.

oo. Jezuici

Przyszła nareszcie chwila ciszy uroczystej,Stało się – między ludzi wszedł

Mistrz – Wiekuisty. Cyprian Kamil Norwid

ApostolatMatki Bożej

Pielgrzymującej

KSKP

Biuro Radia Maryja

Domowy Kościół

Patriotyczne Śpiewanie


Adwent. Oczekujemy... W grudniowe przedświąteczne dni nieraz myśli-

my, co by było, gdyby Jezus teraz wśród nas się naro-dził? Jak byśmy Dzieciątko przyjęli? Jaki świat prze-kazalibyśmy Świętej Rodzinie? Może byłby podobny do tego z przed 2000 lat?

Nie było dla Nich gospody, musieli szukać żłó-beczka. Czy byłoby dla nich godne mieszkanie?

Herod rozkazał zabić nowo narodzone w Be-tlejem dzieci. Czy dzisiaj nie obawialibyśmy się, że Dzieciątko zostanie poddane aborcji? Musieli ucie-kać do Egiptu. Czy strach i głód nie wyprowadziłby ich do obcego kraju? Czy Dzieciątko Jezus miałoby zdrowe powietrze, wodę, dobrą żywność, spokojnych sąsiadów? Możliwość pielgrzymowania do święte-go miejsca, uczenia się? Czy nie byłoby odrzucone w swojej rodzinnej miejscowości? Czy potrzebujemy Zbawiciela? Czy następne pokolenia ludzi nie obwi-nią nas o zniszczenia ich świata? Warto zawczasu za-dbać o dobry rachunek sumienia.

Takie czy inne pytania przed Świętami Bożego Narodzenia potrzeba zadawać sobie i innym.

Biskupi polscy wyrazili podobny niepokój, zwra-cając się do wszystkich ludzi dobrej woli w liście pa-sterskim na temat ochrony środowiska (2.05.1989). Pisali, że „każda działalność człowieka jako istoty odpowiedzialnej ma swój wymiar moralny. Degrada-cja środowiska godzi w dobro stworzenia ofiarowane człowiekowi przez Boga-Stwórcę jako nieodzowne dla jego życia i rozwoju. Istnieje powinność należy-tego korzystania z tego daru w duchu wdzięczności i szacunku. Z drugiej zaś strony świadomość, że dar ten przeznaczony jest dla wszystkich ludzi, stanowi dobro wspólne, rodzi również właściwe zobowiąza-nie względem drugiego człowieka. Dlatego też uznać trzeba, że wszelkie działania, które nie uwzględniają prawa Boga do swego dzieła, jak i prawa człowieka obdarowanego przez Stwórcę, sprzeciwiają się przy-kazaniu miłości. (...) Trzeba zatem uświadomić so-bie, że istnieje ciężki grzech przeciwko środowisku naturalnemu, obciążający nasze sumienia, rodzący poważną odpowiedzialność przed Bogiem-Stwórcą”.

Kilka lat temu ukazały się reklamy mówiące o „grzechu ekologicznym”. Pokazywały, że śmiecenie, spalanie śmieci, a nawet zanieczyszczanie swego su-mienia jest grzechem.

Jest wiele „dekalogów ekologicznych”, przede wszystkim 10 przykazań ekologicznych św. Francisz-ka z Asyżu ułożonych na podstawie jego nauk. Na-pisano osiem błogosławieństw ekologicznych, pięć

przykazań ochroniarskich, siedem grzechów głów-nych ochrony przyrody itp. Przypomina się anegdota Ojców Kościoła: „abba Sisoes mawiał na temat teolo-gów aleksandryjskich: - Gdyby Bóg polecił im napi-sać dziesięć przykazań, to zamiast dziesięciu mieliby-śmy ich tysiąc”.

Wystarczy uznać za grzech ekologiczny wszelkie działanie w czynach, słowach, a nawet w myślach przeciwko porządkowi stworzenia, czyli przeciw mi-łości Boga i bliźniego. Grzech jest nie tyle niespeł-nieniem wskazań, co zapomnieniem o Bogu, sprze-ciwieniem się czy nawet zdradą Boga.

Pierworodnym grzechem, który pociąga za sobą wszelkie nieuszanowanie człowieka i przyrody, jest niewiara w Boga jako Stwórcy Ziemi. Podobnymi grzechami jest ubóstwienie człowieka, siebie czy ca-łej ludzkości, jak i przypisywanie cech boskich plane-cie Ziemi czy poszczególnym elementom przyrody. Brak odniesienia do Boga czyni ludzkie działania relatywnymi. Sami ustalamy, co w danej chwili nam się podoba, a co nie, co jest dobre, a co złe. Nieste-ty często nie mamy pełnej wiedzy o prawach natury i czynimy głupstwa z niszczącymi świat, nas czy in-nych ludzi skutkami.

Przed każdą spowiedzią świętą należy zadać so-bie pytanie i odpowiedzieć na nie: czy moje użycie przyrody, dóbr materialnych było na tyle, na ile było mi to potrzebne do życia, czy też nastąpiło nieumiar-kowanie, niosące jakąś krzywdę innej osobie? Każde zniszczenie przyrody jest okradaniem innej osoby, zazwyczaj nam nieznanej, czy nawet doprowadza-niem kogoś do choroby, a nawet śmierci. Największe zniszczenia środowiska życia ludzi czyni wojna.

W 2007 roku głosiłem w pewnej parafii podczas rorat nauki katechizmowe pod hasłem: „rEKOlek-cje adwentowe dla dzieci i nie tylko”. Przez prawie miesiąc przybliżałem ważniejsze tematy „ekologicz-ne”, by uwrażliwić na świat przez Boga dany nam, a szczególne przychodzącemu dziecku. Czy od tego czasu coś się tam zmieniło? Nie wiem. Potrzeba nam łaski nawrócenia do Boga Stwórcy Ziemi. Papież Franciszek swą „ekologiczną encyklikę” poświęconą trosce o wspólny dom kończy modlitwą: (...)

Wszechmogący Boże, który jesteś w całym wszechświecie oraz w najmniejszym z Twoich swo-rzeń, Ty, który otaczasz swoją czułością wszystko, co istnieje, ześlij na nas moc swojej miłości, byśmy zatroszczyli się o życie i piękno. (...).

ks. Czesław Salamon SJ

rEKOlekcje

BETHANIA - PARAFIA NSPJ4

W mroku zimowego wieczoru rozpraszanego światłem lampek na choince i w melancholĳnym na-stroju kolęd przydarza się nam dumać nad wyższo-ścią świąt Bożego Narodzenia nad świętami Wielka-nocnymi. Zachwyt ciepłem i delikatnością bliskiego związku Boga z człowiekiem odsuwa uciążliwą myśl o troskach i łagodzi samotność dnia codziennego.

W dalekim Nazarecie przed dziewięcioma mie-siącami w czasie anielskiego zwiastowania Maryja stała się brzemienna za sprawą Ducha Świętego. To radosne zadumanie zaprasza do śmielszej refleksji nie tylko nad pytaniem, czy wierzę, ale w co tak na-prawdę wierzę? Gdzie był wcześniej Syn Boży, skoro Bóg jest wieczny, a zatem i niezmienny? Czy naro-dzenie było równie cudowne jak zwiastowanie i wy-kroczyło poza prawa natury tego świata?

Zgodnie z tradycją, przebieg zdarzeń poprzedzają-cych narodziny Jezusa był następujący. Rodzice Jezusa, Józef i Miriam, byli potomkami króla Dawida. Jednak po upływie tysiąca lat od czasów Dawida fakt ten nie dawał im żadnych przywilejów. Oboje wywodzili się z rzemieślniczego gminu, mieszkali w galilejskim miasteczku Nazaret. Zaręczając się ze swym przy-szłym mężem, Miriam liczyła lat 12 lub 13, Józef zaś mógł mieć od 18 do 24 lat. Narzeczeństwo u Żydów trwało wtedy zwykle rok. W tym czasie każde z mło-dych mieszkało osobno, zaś narzeczony budował i urządzał dom. Ceremonia zaręczyn wiązała ludzi prawnie mocą równą zaślubinom. Same zaślubiny polegały na uroczystym przyjęciu oblubienicy do no-wego domu.

Jak mówi tradycja, po zaślubinach Miriam za-mieszkała z Józefem, a jesienią była w zaawansowa-nej ciąży. Palestyna stanowiła wówczas prowincję

O Narodzeniu Bożym i wierze bezustannie broniącej się przed poddawaniem jej w wątpliwość

Imperium Rzymskiego. Legat Syrii zarządził spis ludności celem dokładnego obliczenia dochodu z podatków. Spis miano przeprowadzić zgodnie z żydowską tradycją - przez uaktualnienie ksiąg ro-dowych. Z tego powodu należało udać się do miej-sca swego pochodzenia, tam bowiem w synagogach przechowywane były księgi. Ród Dawidowy brał swój początek z Betlejem, dlatego Józef i Miriam z początkiem zimy wyruszyli w podróż …

Pewnego szarego, jesiennego wieczoru zain-trygowała mnie przenikliwa diagnoza przyszłości, jaka czeka wiarę chrześcijańską. Autorem książki „Koniec czasów nowożytnych” jest niemiecki my-śliciel katolicki, Romano Guardini (1885-1968). Już w latach 60-tych zauważył, że w czasach, które nie-bawem nadejdą, wiara będzie trudna jak nigdy, ale dzięki temu będzie jednocześnie „bardziej szlachetna i bardziej czysta”. Mentalność z jednej strony będzie charakteryzować się naukowo-technicznym podej-ściem do rzeczywistości, zaś z drugiej – skłonnością do różnych form zabobonów, mądrości pogańskich i ezoteryzmu. W tej sytuacji postawa chrześcijańska z konieczności będzie musiała odznaczać się ufnością i męstwem. A w stosunku do Boga wystąpi szczegól-nie element czystego posłuszeństwa. Chodzi o rzeczy ostateczne i tylko ono może je urzeczywistnić, po-nieważ Bóg jest absolutną świętością. Podstawowym motywem wiary chrześcijańskiej pozostanie wolność i prawda, która wyzwala. W przemyśleniach filozofa z Monachium inspiracją jest kardynał John Henry Newman, wraz ze swoją duchową walką: wierzyć, to znaczy umieć żyć z wątpliwościami.

... w mieście Dawida narodził się wam Zbawi-ciel, którym jest Mesjasz Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie».

W Boże Narodzenie jesteśmy wobec siebie, wo-bec bliskich i dalekich całkiem bez przymusu życzli-wi. Jest nam ze sobą lepiej, a nawet całkiem dobrze. Bezinteresowna życzliwość pomaga, ułatwia życie, a potrzebna jest nie tylko od święta.

Radosnej nadziei i niezmierzonej mocy, które zmieniają świat i każdego z nas, i wzajemnej życzliwo-ści na święta Bożego Narodzenia oraz Nowy Rok wraz z całą wspólnotą jezuitów „zygmuntowskich” życzy

ks. Robert Wojnowski SJ


„Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych…”(28 grudnia – Święto Młodzianków)

Młodziankowie - to niewinne dzieci zamordowane z rozkazu Heroda Wielkiego w okolicy Betlejem po narodzinach Jezusa Chrystusa. Rzeź tych niewinnych opisał św. Mateusz (2,1-16). Mogło ich zginąć 20-30 chłopców w miejscowości liczącej wtedy około tysią-ca mieszkańców. W ten sposób okrutny władca chciał wyeliminować pretendenta do tronu królewskiego.

Kult młodzianków rozwijał się już w II wieku, a ich wspomnienie w liturgii po raz pierwszy zostało wy-mienione na początku VI wieku w Kartaginie (Afryka Północna). Papież św. Pius V (1565-1572) podniósł je do rangi święta.

Śmierć niewinnych dzieci była dla ich rodziców i rodziny bardzo bolesnym przeżyciem. Niestety ta sytuacja powtarza się, bo dzisiaj dzieci też są zabija-ne. Oblicza się, że w Polsce po dekrecie z 1956 roku, zezwalającym na aborcję, zginęło wg śp. dr Antoniego Zięby ponad 25 milionów nienarodzonych. A co za-ciągnęły na swoje sumienie ich matki, mogłyby dużo powiedzieć ich bolesne wyznania w poradniach tera-peutycznych i w artykułach czasopism. Jest to tzw. syn-drom poaborcyjny. To jest gwałt zadany własnej natu-rze. Współczucie okazane takiej matce ujmuje ból z jej serca i przestrzega inne matki przed taką nieszczęsna decyzją.

Dużą pomocą w ochronie życia poczętego jest Du-chowa Adopcja Dziecka Poczętego. Na grunt polski została ona przeszczepiona i dokonana po raz pierwszy 2 II 1987 roku w kościele oo. Paulinów w Warszawie. Z tego to kościoła idea Duchowej Adopcji zaczęła pro-mieniować na całą Polskę. W tymże roku zaczęto od-prawiać Msze św. w intencji obrony życia poczętego. W roku 2006 rozpoczął pracę Centralny Ośrodek Du-chowej Adopcji na Jasnej Górze. Podejmujący Ducho-wą Adopcję ofiaruje ją w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Przez 9 miesięcy odmawia się dziesiątek różańca oraz specjalną modlitwę w intencji dziecka i jego rodziców oraz podejmuje się dobrowolne dodatkowe zobowiązanie pokutne. Apostolstwo ochro-ny życia jest lekarstwem na współczesne neopogaństwo i cywilizację śmierci.

Jest jeszcze jedna ważna sprawa. W Polsce istnieje prawo dopuszczające aborcję w wypadku upośledzenia lub nieuleczalnej choroby, zagrażającej życiu nienaro-dzonego dziecka. Dlatego powstała szlachetna akcja ra-towania życia poczętego. Prawie milion osób podpisało się pod inicjatywą zatrzymania aborcji, bo statystycznie codziennie ginie w polskich szpitalach troje dzieci. Oto Fundacja Życie i Rodzina wystosowała 27 X 2017 roku petycję do pani Prezes Trybunału Konstytucyjnego

o pilne rozpatrzenie wniosku w sprawie nie kon-stytucjonalności prawa dopuszczającego aborcję. Petycję poparło 107 posłów z różnych klubów par-lamentarnych. Niestety upłynął już rok, a sędzio-wie milczą. Czy wolno nam milczeć, gdy dalej giną niewinne dzieci? Dodajmy, że nasi Księża Biskupi już trzy razy w tym roku zaapelowali do polskiego rządu o obronę każdego ludzkiego życia. Apel o nie-zwłoczne podjęcie prac legislacyjnych nad zatrzyma-niem aborcji biskupi wystosowali 14 marca, 1 lipca i ostatnio 19 listopada br.

Pod koniec naszych rozważań o prawie do życia od poczęcia do naturalnej śmierci dobrze będzie przyto-czyć słowa św. Jana Pawła II, wypowiedziane do naszych rodaków podczas pielgrzymek do naszej Ojczyzny. Oto w Radomiu mówił Ojciec św. dnia 4.06.1991 r.: „Do cmentarzyska ofiar ludzkiego okrucieństwa w naszym stuleciu dołącza się inny jeszcze wielki cmentarz: cmen-tarz nienarodzonych, cmentarz bezbronnych, których twarzy nie poznała nawet własna matka, godząc się lub ulegając presji, aby zabrano im życie, zanim jeszcze się narodzą. A przecież już miały to życie, już były poczęte, rozwijały się pod sercem swych matek, nie przeczuwając śmiertelnego zagrożenia. A kiedy już to zagrożenie sta-ło się faktem, te bezbronne istoty ludzkie usiłowały się bronić. Aparat filmowy utrwalił te rozpaczliwą obronę nienarodzonego dziecka w łonie matki wobec agresji. Kiedyś oglądałem taki film- i do dziś dnia nie mogę się od niego uwolnić, nie mogąc uwolnić się od jego pamię-ci. Trudno wyobrazić sobie dramat straszliwszy w swej moralnej, ludzkiej wymowie…”

I jeszcze raz słowa Ojca św., wypowiedziane w Ka-liszu 4 czerwca 1997 roku: „Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano barbarzyńskiej. … Jeśli Kościół broni życia nienarodzonego, to dlatego, że pochyla się także z miłością i troską nad każdą kobietą, która ma rodzić! Ze szczególna miłością i troską.”

I dalej papież cytuje słowa św. Matki Teresy z Kal-kuty wypowiedziane w Kairze w 1994 r.: „Jeżeli mat-ce wolno zabić własne dziecko, cóż może powstrzymać ciebie i mnie, byśmy się nawzajem pozabijali? Jedynym, który ma prawo odebrać życie, jest Ten, kto je stworzył…”

Nasze rozważania o świętych Młodziankach i o zagrożeniu życia nienarodzonego zakończmy przypo-mnieniem słów samego Chrystusa: „Cokolwiek uczy-niliście jednemu z tych moich najmniejszych, mnie-ście uczynili” (Mt.25,40). Trzeba bardziej bać się Boga niż ludzi.

ks. Zdzisław Wietrzak SJ


Imię Jezus, Jeszua w języku hebrajskim - Bóg zbawia, Jahwe jest zbawieniem. 3 stycznia przypa-da wspomnienie Imienia Jezus. Przypuszczam, że Panu Bogu miło by się zrobiło, gdyby człowiek tego dnia zatrzymał się przy Imieniu Jego Jednorodzo-nego Syna, tak aby moc tego Imienia przeniknęła duszę ludzką do głębi. Przypatrzmy się zatem temu Imieniu: Bóg zbawia. Zbawia kogo? Mnie. Bóg zba-wia mnie. W osobie swojego Syna, w Jego Imieniu zawarł Bóg prawdę o tym, kim On jest i co czyni. A więc co takiego? Przychodzi do mnie, bo kocha mnie, bo tęskni z mną, bo zna moje życie, bo wie, z czym się zmagam, bo wie o mnie wszystko. Jego przyjście jest dla mnie zbawieniem w takim sensie, że od momentu przyjęcia Jego zbawczego Imienia, a tym samym Jego boskiej, wspierającej mnie i prze-mieniającej mnie obecności, moje życia nabiera no-wego wymiaru, nowego kierunku, ku wieczności, do której jestem przeznaczony. Dokonuje się to nie poprzez postanowienie poprawy dotychczasowego sposobu życia, lecz poprzez moc zbawczego dzia-łania Boga w moim życiu, poprzez obmycie mnie z moich grzechów Jego krwią. To boskie działanie, ta boska terapia względem człowieka została zawarta w imieniu Jezus - Bóg zbawia. On czyni to nieustan-nie, aż dokona w pełni tego, co rozpoczął w moim życiu. O tym miłosiernym względem mnie Bożym działaniu mówi Imię Jezusa, Jego Syna.

Od pierwszych uczniów Chrystusa, którym została objawiona moc tego Imienia, przez wielkich świętych na-szego kościoła, Imię Jezus stawało się przedmiotem czci. Znamy niektóre formy kultu tego Imienia także dziś, nie-mniej to, co jest najgłębszym wymiarem tego Imienia, będzie odkrywane przed człowiekiem, który osobiście nawiąże relację z tym Imieniem, a właściwie rzecz ujmu-jąc z Osobą, która to Imię nosi. Zbawia mnie Bóg żywy,

Bóg żyjący. Zbawia mnie relacja z Nim. Więź serdeczna. A ta zakłada obecność i przeżywanie życia w łączności z Nim.

Święty Ignacy Loyola tak bardzo ukochał swo-jego Mistrza i Zbawiciela, że nowy zakon, powsta-ły w wieku szesnastym z inspiracji tegoż świętego, nosi nazwę Towarzystwo Jezusowe. Jego założyciel pragnął, by Imię Jezus było w centrum jezuickiego życia. Ponadto św. Ignacy był przekonany, że taka nazwa w pełni oddaje misję, z jaką identyfikował się i on, i jego współbracia, misję, która jednoznacznie wiąże się z Imieniem Jezus. Tą misją było rozsze-rzanie tego, co zawarte jest w samym Imieniu, czyli rozszerzanie zbawienia Bożego wszędzie tam, gdzie ono jeszcze nie dotarło. Prosta maksyma pierwszych jezuitów: Kochać i służyć we wszystkim jest inter-pretacją Imienia Jahwe zbawia. Zbawienie zatem jest okazywaniem miłości i służbą na rzecz tych, których spotykam w swoim życiu. Jak to się może przełożyć na konkretne działanie? Jak dziś mogę najserdecz-niej uczcić to Imię? Może na początku wystarczy być dobrym i życzliwym dla ludzi. Tym na początku niech będzie miłość i służba. Tym na początku niech będzie przeżywanie Imienia Bożego w moim życiu, gdyż także ja mogę dziś być tym, który w Jego Imię przynosi innym, braciom i siostrom Boże zbawienie.

o. Wojciech Kowalski SJ

Najświętsze Imię JezusŚWIĘTO TYTULARNE TOWARZYSTWA JEZUSOWEGO


Komentarz do czytań niedzielnych Łk 3, 10-18 /3 NIEDZIELA ADWENTU/

A ja, co mam czynić?Działalność Jana Chrzciciela bezpośrednio poprzedza

przyjście Mesjasza. Jego postawa jest bardzo jednoznacz-na i na tyle poruszająca, że wzbudza coraz większe zain-teresowanie a Jego słowa wzywają do nawrócenia i zmia-ny. Ewangelia wspomina, że lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły co do Jana. On jednak przemó-wił: Ja chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie. W tej postawie dostrzegamy wielkość św. Jana, który przyjmuje wolę Bożą jako najlepszą rzecz dla niego i ją realizuje. Nie ma w nim potrzeby dwuznaczności i niedo-mówień, które mogłyby wskazywać na to, że jest Mesja-szem. I być może, że ta spójność staje się dla ludzi gwa-rancją Jego wiarygodności.

Do przychodzących ludzi kieruje klasyczne prorockie wezwanie: czyńcie sprawiedliwość i miłosierdzie. Każda z tych grup (o których czytamy w Ewangelii) jest zachęca-na do realizowania tych dwóch wymiarów. Nie ma tu żad-nej nowości. Powraca fundamentalna prawda: droga do

Boga z konieczności przechodzi przez bliźniego. Później w swojej Ewangelii św. Jan Ewangelista napisze: Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego wi-dzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Dopiero taka postawa daje możliwość spotkania z Bogiem.

Jan prowadzi bardzo surowe życie, ale nie domaga się, aby inni go naśladowali. Zachęca natomiast, aby każdy z nich pozostał w swoim miejscu, robił to co robił do tej pory. Ma to jednak robić w inny sposób. Mesjasza trze-ba przyjąć w normalnym życiu, gdzie liczy się wierność w codzienności. Czytamy w Ewangelii: Kto ma dwie suk-nie niech da jedną, nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono, poprzestańcie na żołdzie. Przychodzą-cy ludzie musieli na szali położyć z jednej strony własne korzyści, dotychczasowy sposób funkcjonowania, własną wygodą itp. a na drugiej uznanie, że Bóg kieruje do nich najlepszą propozycję. Przyjęcie niej jest odpowiedzią na Bożą inicjatywę i uznanie Jego obecności Tu i teraz.

o. Bogdan Długosz SJ

Rabin na WigiliiWSPOMNIENIA JEZUITY

W latach 1993-1999 przelewały się przez Kra-kowski Dom Pisarzy i ks. P. Skargi tłumy gości - Ży-dów z całego świata, uczestników różnych sympo-zjów międzynarodowych nt. kultury. W związku z jezuickimi rocznicami organizowali je masowo księża L. Grzebień i S. Obirek.

Pewnego razu w przeddzień Wigilii pozostał gościnnie w naszym Domu pewien Rabin z Bosto-nu, starszy już pan, urodzony w Kownie na Litwie. Z mojego zagranicznego doświadczenia domyślałem się, że pan ten musi przynajmniej rozumieć, o ile nie mówić po polsku, choć sam tego nie ujawniał.

Problem pojawił się dopiero z chwilą, gdy ks. Obirek postanowił zaprosić go na naszą Wigilię. Lojalnie mnie o tym jako przełożonego Domu poin-formował, a ja szybko zwołałem zebranie całej naszej wspólnoty i powiadomiłem o tym wszystkich pytając ich o zdanie w tej sprawie. I tu spotkało mnie zasko-czenie: dla młodszej części wspólnoty nie stanowiło to problemu, natomiast starsi, pamiętający jeszcze czasy przed- i powojenne stanowczo zaprotestowali, że nie będą się łamać opłatkiem z Izraelitą. Obawia-łem się właśnie tego, że mogłoby dojść do jakiegoś niegrzecznego zachowania z naszej strony.

Ustaliłem więc z księdzem Obirkiem, który opie-kował się Rabinem, że najpierw domownicy będą mieli Mszę św. wspólnotową w kaplicy domowej, a po niej przejdziemy do naszego refektarza na wi-gilijną wieczerzę. Ks. Obirek miał się jednak dyplo-matycznie „spóźnić” z Rabinem na wieczerzę jakieś 5-7 minut, kiedy nasza mała wspólnota już zdąży się pomodlić i połamać ze sobą opłatkiem. Ks. Obirek z Rabinem mieli przyjść na samo jedzenie.

Jakież było jednak moje i nasze zdumienie, gdy na Mszy św. wspólnotowej w kaplicy domowej w ostat-nim rzędzie krzeseł od samego początku siedział … nasz Rabin! Z szacunkiem uczestniczył w całej Mszy Świętej. Oczywiście nie klękał i nie szedł do Komu-nii, ale przyszedł do ołtarza i wymienił znak pokoju z każdym z koncelebransów nie tylko przez podanie ręki, ale wręcz przez uścisk i to także z tymi, którzy nie chcieliby się z nim połamać opłatkiem! Potem wyszedł do swojego pokoju i dyplomatycznie „spóźnił się” o umówione 5-7 minut, przychodząc na samo jedzenie.

Na wieczerzy wigilijnej był zdumiony, że wszyst-kie dania były „koszerne”, a więc mógł je spożywać także on.

o. Stanisław Pyszka SJ


Sługa Boży Walter Ciszek SJ

ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI TOWARZYSTWA JEZUSOWEGO

Proces beatyfikacyj-ny jezuity, ojca Waltera Ciszka jest w toku. Mamy nadzieję, że wkrótce Ko-ściół włączy go w poczet błogosławionych. Kim był ojciec Walter? Urodził się 4.11.1904 r. w Shenandoah, w sta-nie Pensylwania w USA jako syn polskich emi-grantów. W dzieciństwie przysparzał swoim ro-

dzicom niemało kłopotów, przy czym był niezwykle wytrwały w dążeniu do osiągnięcia swoich celów, jak również wszędzie chciał być pierwszym i najlepszym. Zapisał się do skautów. Później wstąpił do semina-rium, a gdy przeczytał życiorys św. Stanisława Kost-ki, młodego jezuity, który swoim uporem i niemałym wysiłkiem osiągnął wymarzony cel, postanowił tak jak on wstąpić do tego zakonu. Mając 24 lata zapukał do drzwi jezuickiego nowicjatu w St. Andrews w sta-nie Nowy Jork. W tym czasie papież Pius XI wzywał młodych seminarzystów, a zwłaszcza jezuitów do mi-sji na Wschodzie, a szczególnie do Sowieckiej Rosji. Po ukończeniu filozofii wysłano młodego Waltera na dalsze studia do Rzymu, gdzie w roku 1937 otrzymał świecenia kapłańskie. W wiecznym mieście studio-wał język rosyjski, gdyż chciał jechać na misje wła-śnie do tego kraju.

Trwała wojna, mimo to młody ojciec Walter pro-sił o wyjazd do Związku Radzieckiego. W tym czasie generałem jezuitów w Rzymie był Polak, ojciec Wło-dzimierz Ledóchowski. Postanowił wysłać młodego kapłana do pracy na parafii w Albertynie (dziś teren Białorusi), aby stamtąd mógł się przedostać dalej na Wschód. Stamtąd w 1940 roku ze zmienionym na-zwiskiem zgłosił się jako robotnik do pracy na Ura-lu przy wyrąbie lasów. Pracował bardzo ciężko, lecz po pewnym czasie w roku 1941 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Watykanu. Wie-dziano o nim wszystko. Przez długie pięć lat prze-rzucany z więzienia do wiezienia, w tym również na Łubiankę, poddawany był różnym torturom. Wresz-cie został skazany na 15 lat obozu pracy na Syberii. W 1955 roku został zwolniony z obozu. Jednak nie

wyjechał, lecz właśnie tam, na tej nieludzkiej ziemi często o głodzie, wycieńczony, w zimnie zaczął apo-stołować, niosąc Dobrą Nowinę więźniom i miesz-kańcom tamtych terenów. Znalazł innych kapłanów różnej narodowości: Niemców, Łotyszów, Litwinów, Polaków i razem pomagali sobie i innym, organizo-wali nowe miejsca modlitwy i liturgii. Organizował wspólnoty na wzór parafii w Norylsku, Krasnojar-sku, Abakanie. Pomimo tak wielkich cierpień nigdy nie zwątpił w Bożą Opatrzność. Nie potępiał ludzi, oprawcom przebaczał, nazywał ich tylko zabłąkany-mi owcami.

W 1963 roku władze zabrały go do Moskwy nic nie mówiąc. Nie wiedział, co się stało. Traktowano go bardzo dobrze, zamieszkał w luksusowym hotelu, mógł zwiedzać miasto, miał dobre jedzenie, zapra-szano go do teatru. Któregoś dnia zawieziono go na lotnisko. Tam wsadzono do samolotu i wyleciał nie wiedząc dokąd. Później okazało się, że wymienio-no go za dwóch sowieckich szpiegów, a on leciał do Ameryki.

Ojciec Walter Ciszek przeżył 80 lat. Zmarł w dzień święta Matki Bożej Niepokalanej 8 grudnia 1984 roku w USA. Swoje przeżycia spisał w dwóch książkach, które wydali polscy jezuici. Jedna z nich to: „Z Bogiem w Rosji”, a druga: „On mnie prowadzi”. Ostanie wydania ukazały się już w XXI wieku. Warto po nie sięgnąć i zobaczyć, jak „rodzą się” święci. Za-pewne ojciec Ciszek teraz z nieba pomaga nam w tej naszej ziemskiej pielgrzymce do wiecznych radości. A jeśli Bożą wolą będzie wyniesienie go na ołtarze, to zapewne tak się stanie.

o. Wiesław Krupiński SJ


Wspólnoty parafialneApostolat Matki Bożej Pielgrzymującej

Dni skupienia

W dniach 9.11 – 11.11. br. opiekuno-wie Kręgów Maryjnych wzięli udział w re-

kolekcjach w Świdrze k. Warszawy.Dla członków Apostolatu Pielgrzymującej Matki

Bożej, którzy podejmują dzieło apostolskie w swo-ich parafiach, rekolekcje były wyjątkową okazją do pogłębienia swojej wiedzy o początkach ruchu, jego źródłach i samym założycielu.

Dni Skupienia były także pierwszym krokiem do koronacji naszych kapliczek. Zaplanowana jest ona na 19-go maja 2019 roku.

W przymierzu miłości z Maryją

18. listopada, w dniu przymierza z Maryją, w na-szym Kościele, odbyła się kolejna Msza św. dla Ro-dzin Apostolatu Matki Bożej Pielgrzymującej. Pod przewodnictwem Opiekuna Kręgów Maryjnych - o. Wiesława Krupińskiego, modliliśmy się za rodziny przyjmujące kapliczkę, szczególnie polecając chorych i cierpiących, a także zmarłych członków Apostola-tu. W homilii o. Wiesław podkreślił rolę Maryi jako naszej kochającej Matki, Wspomożycielki i Orędow-niczki w sprawach trudnych. Zachęcał wiernych do włączenia się w dzieło ewangelizacji przez przyjęcie Maryi pod każdy dach...

Maryja przychodzi do naszych domów w małej przenośnej kapliczce każdego miesiąca, jako Ta, któ-ra przynosi Chrystusa. Matka Boża pragnie nawie-dzić rodziny, aby uczynić ogniska domowe „sanktu-ariami życia”, kościołami domowymi, w których Ona będzie Wychowawczynią. Podczas Mszy św. w proce-sji z darami złożyliśmy na Ołtarzu, spisane na kart-kach podziękowania dla Maryi za otrzymane przez Jej wstawiennictwo łaski.

Po zakończeniu Eucharystii delegaci z poszcze-gólnych Kręgów udali się na miejscowy cmentarz, by zapalić „światełko pamięci „ na grobach tych, którzy kiedyś gościli w swych domach Maryję w przenośnej kapliczce, a których już wśród nas nie ma...

Mały, ale potrzebny gest miłości i jedności w po-wierzonej nam misji.

Każda łaska przychodzi do nas przez Maryję, a więc także i przez takie natchnienie.

To właśnie Maryja, nasza Matka zaprasza nas do działania, przez które dajemy wyraz większej miłości do Jezusa i naszych bliźnich.

Idąc za przykładem Maryi uczmy się w codzien-ności rozpoznawać Jej głos i odpowiadać Bogu - „Tak”.

Chętnych, którzy pragną dołączyć do naszej Maryj-nej Rodziny i gościć w swoim domu Maryję w przeno-śnej kapliczce, serdecznie zapraszamy.

Anna Faron - tel. 692 436 920

Uczestnicy rekolekcji wysłuchali konferencji, mieli też możliwość pracy w grupach, dzielili się swoimi doświadczeniami, mówili o trudnościach, przekazywali świadectwa swojej apostolskiej misji. Rekolekcje były znakomitą okazją do wzajemnego poznania się i integracji uczestników. Ponieważ data rekolekcji zbiegła się z obchodami stulecia odzyska-nia przez Polskę niepodległości, przy Sanktuarium Maryjnym odmówiliśmy różaniec za Polskę i uczest-niczyliśmy we Mszy św. za Ojczyznę.

Na zakończenie pobytu, przed Obrazem Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej, dziękowaliśmy Maryi za to, że w wizerunku przenośnej kapliczki od trzech lat odwiedza nasze domy i jednoczy rodziny oraz parafie.


Z życia wspólnoty Nowy Sącz wschód• 08.11 (czwartek godz.19) Domowy Kościół

animował adorację Najświętszego Sakramentu. Pod-czas tej godziny za przykładem św. Faustyny dzięko-waliśmy Panu Bogu za Jego Miłosierdzie, zastanawia-liśmy się: czy miłosierdzie jest w naszych myślach, słowach i czynach? Rozważaliśmy obietnicę: „Błogo-sławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia do-stąpią”, ale czy ta obietnica nie jest również dla nas przestrogą?

Jeżeli we mnie nie ma miłosierdzia, to również ja go nie dostąpię!

Prosiliśmy o miłosierne oczy, aby dostrzegały potrzeby innych. Gdy będziemy już na tyle wrażliwi, że dostrzeżemy ludzi w potrzebie wokół nas, to nie pozostaniemy tylko na etapie współczucia i oprócz współczucia zrobimy coś konkretnego dla potrzebu-jących.

Prosiliśmy o miłosierne serce i miłosierne dłonie. • W listopadzie Domowy Kościół na comie-

sięcznych spotkaniach w kręgach rozważał kolejny drogowskaz na drodze do szczęścia swoich mał-żeństw, rodzin: „Świętość to reagowanie z pokorną łagodnością”. Słowa te brzmią szczególnie aktualnie na początku XXI wieku. W czasach, kiedy w naszych słowach, naszych reakcjach aż „zionie nienawiścią”, chęcią dołożenia naszym adwersarzom, kiedy wręcz cieszy nas pogrążanie naszych przeciwników. Cieszy nas, kiedy ktoś, kogo szanujemy, dokłada publicznie naszemu przeciwnikowi. Ale do czego to prowadzi? Czy do współpracy, pojednania, wspólnoty? Czy też wzmaga nienawiść i wrogość? Zauważyliśmy, że po-stawa taka jest obecna również w naszych małżeń-stwach i rodzinach, kiedy nasze emocjonalne reakcje nie mają nic wspólnego z pokorną łagodnością. Zna-my to z własnego doświadczenia, kiedy mąż (żona) wznosi się ponad żonę (męża) dla pokazania, kto tu ma rację, kto jest ważniejszy. Owocem łagodności jest pokój, miłość, wzajemny szacunek . Uczyliśmy się za św. Teresą z Lisieux: „Miłość doskonała polega na tym, by znosić wady innych, by nie dziwić się wca-le ich słabościom”. A zatem szukając drogi do szczę-ścia mojej żony (męża) naszych dzieci, czy nie lepiej jest „reagować z pokorną łagodnością”?

• Od 09.11- 11.11 w Starym Sączu odbyły się rekolekcje Wspólnoty Domowego Kościoła, orga-nizowane przez Parę Diecezjalną Jurka i Anię Talar, a prowadzone przez o. Bogdana Długosza, mode-

ratora naszej wspólnoty. Te trzydniowe rekolekcje dotyczyły „Namiotu Spotkania”, czyli naszej modli-twy, naszego osobistego spotkania z Panem Bogiem. O. Bogdan na samym wstępie zwrócił się do nas z pytaniami: Czy jesteśmy na drodze do Pana Boga, czy też na drodze od Pana Boga? Jaki mamy w sercu obraz Boga? Czy chcemy Go widzieć takim, jakim On jest, czy takim, jaki my chcemy żeby był? Na-miot spotkania - mówił o. Bogdan - to czas naszej przedłużonej modlitwy, to czas, kiedy w oddaleniu, poza zgiełkiem dnia codziennego z pewnej perspek-tywy, z dystansu patrzymy na nas, nasze życie, naszą relację z Panem Bogiem. Namiot spotkania to czas spotkania z Osobą, nie z odległym Bogiem gdzieś w niebie, ale Osobą bardzo nam bliską. Zadawaliśmy sobie pytanie, czy w naszych modlitwach potrafimy prosić o to, czego chce dla nas Bóg, czy o to czego sami chcemy? Czy rzeczywiście chcemy odczytywać wolę Boga, czy chcemy narzucić swoją wolę Bogu? Czy chcemy wreszcie pełnić wolę Boga? Prowadzą-cy zwrócił uwagę, że modlitwa jest dziełem Boga, że Pan Bóg jest źródłem chcenia, działania. Modlitwa to też oczywiście pewien trud i wysiłek z naszej strony, aby otworzyć się na działanie Boga, aby spojrzeć na siebie Jego oczami. Dalej prowadzący zwrócił uwagę na rozproszenia występujące na modlitwie, na meto-dy radzenia sobie z nimi. Uczył wdzięczności Panu Bogu za to, co mamy. Proponował cieszyć się każdą chwilą spędzoną na modlitwie, bo jak mówił, czas spędzony na modlitwie zawsze jest owocny. Mówił o wdzięczności na poziomie emocjonalnym i racjo-nalnym. Uczył, jak przekraczać granicę nieodczu-wania Pana Boga. Szczególnym przeżyciem podczas rekolekcji była adoracja Najświętszego Sakramen-tu, kiedy małżeństwa wraz z dziećmi mogły być tak blisko, że z łatwością dotykały Jego szaty, tak jak to zrobiła cierpiąca na krwotok kobieta z Ewangelii, aby prosić o uzdrowienie. Rekolekcje nasze kończyły się 11.11, a zatem w setną rocznicę odzyskania niepod-ległości. Fakt ten uczciliśmy odśpiewaniem hymnu państwowego na ołtarzu papieskim. W tym miejscu śpiewaliśmy również pieśni patriotyczne i modlili-śmy się za naszą Ojczyznę.


Święto Kolejarzy

Święto Kolejarzy przypa-da 25 listopada ponieważ pa-

tronką kolejarzy jest św. Katarzyna Aleksandryjska. Z tej okazji pomimo poszatkowanej kolei na różne spółki, spółeczki kolejarze z jedynego Zakładu Li-nii Kolejowych jaki pozostał w Nowym Sączu wraz ze związkami zawodowymi działającymi w zakła-dzie, Podzakładową Komisją NSZZ ”S” Cargo Sek-cja Nowy Sącz, sekcjami z poszczególnych spółek w Nowym Sączu i Katolickim Stowarzyszeniem Ko-lejarzy spotkali się 15 listopada w kościele kolejowym na uroczystej Mszy św., którą sprawował o. Bog-dan Długosz - Diecezjalny Duszpasterz Kolejarzy. Oprócz pracowników, emerytów, rencistów przybyli

kładem Linii Kolejowych w Nowym Sączu, delegacją kolejarzy ze Słowacji oraz z sympatykami kolejarzy. Tegoroczna pielgrzymka odbywała sie pod hasłem „W służbie Bogu i Ojczyźnie” – w duchu wdzięczno-ści panu Bogu i Matce Najświętszej za naszą Ojczy-znę, za dar wiary i wolności. Program pielgrzymki był bardzo bogaty. Po przywitaniu pielgrzymów przez Krajowego Duszpasterza Kolejarzy ks. Eugeniusza Zarębińskiego o godz.19,15 została odprawiona Dro-ga Krzyżowa z pochodniami na Wałach, której prze-wodniczył ks. Rafał Grzesik z Rzeszowa. Rozważania czytali przedstawiciele z całej Polski. Dla Nowego Sącza przypadła XII stacja. Później uczestniczyliśmy w Apelu Jasnogórskim i w Pasterce Maryjnej, której przewodniczył ks. Marian Haczyk a homilię głosił ks. Jan Kleszcz z diecezji wrocławskiej. W koncelebrze tej Mszy św. i sumy obecny był o. Bogdan Długosz. Od godz. 23.30 do godz. 4.00 kolejarze trwali na czuwaniu przed Cudownym Obrazem Matki Bożej. Czuwanie prowadziły poszczególne koła KSKP i ko-lejarze z Białorusi. W drugim dniu w sali Ojca Kor-deckiego odbyła się konferencja o sytuacji na kolei prowadzona przez Krajowego Moderatora Kolejarzy ks. Ryszarda Marciniaka z udziałem przedstawicieli Spółek Kolejowych.

Przed uroczystą Sumą na Wałach miał miejsce przemarsz ponad stu pocztów sztandarowych z Alei Najświętszej Maryi Panny. Mszy Świętej przewodni-czył i homilię wygłosił ks. bp. Łukasz Buzun z diece-zji kaliskiej. Dar ołtarza złożyli przedstawiciele Spół-ek PKP oraz delegacje Białorusi, Słowacji i Węgier. Został poświęcony Sztandar Spółki PKP PLK S.A. Chorążym był dyrektor Zakładu Linii Kolejowych w Nowym Sączu. Na zakończenie Mszy św. został odczytany akt zawierzenia kolejarzy i ich rodzin Matce Bożej. Po błogosławieństwie i pożegnaniu z Matką Bożą udaliśmy się w drogę powrotną bogatsi i piękniejsi duchowo, planując przyjazd na XXXVI pielgrzymkę kolejarzy za rok.

Maria H. fot. A. Śledź, W. Pająk

zaproszeni goście; parlamentarzyści, przedstawiciele spółek kolejowych, władz samorządowych i związku zawodowego „Solidarność” oraz liczne poczty sztan-darowe wśród nich sztandar Podzakładowej Komisji NSZZ „Solidarność” Cargo Sekcji Nowy Sącz, który świętował 25 lecie poświęcenia. O oprawę muzycz-ną Mszy św. zadbali wspaniali organiści Stanisław i Tomasz Wolak. Katolickie Stowarzyszenie Kole-jarzy wraz z o. Bogdanem Długoszem spotkało się w sali Jana Pawła II

W dniach 17-18 listopada po raz XXXV kolejarze pielgrzymowali do Częstochowy. Katolickie Stowa-rzyszenie Kolejarzy pielgrzymowało wspólnie z Za-


SeniorzyKlub seniora spotyka się w każdy

poniedziałek o godz. 9.00 w Sali JP II w domu katechetycznym. Każde spo-

tkanie zaczynamy modlitwą oraz kończymy modli-twą i błogosławieństwem udzielanym przez opiekuna o. Stanisława Pyszkę. Wymieniamy doświadczenia, rozmawiamy, śpiewamy. Są też spotkania okazjonalne (m.in. andrzejki, mikołajki). Dzięki zainstalowane-mu rzutnikowi, (co zawdzięczamy Ojcu Proboszczo-wi i za który bardzo dziękujemy) mamy możliwość oglądania ciekawych filmów. Ostatnio oglądaliśmy oparty na faktach film „Sprawa Chrystusa”.

Na nasze spotkania zapraszamy gości: kapła-nów oraz osoby świeckie. W listopadzie tego roku na dwóch spotkaniach gościli organizatorzy projek-tu „Mobilnej Biblioteki”. Kilku aktywnych seniorów włączyło się do pracy w tym projekcie. Zapraszamy i zachęcamy czytelników naszej parafialnej gazetki do udziału w spotkaniach oraz zaangażowania się w przedstawiony poniżej projekt.

hz

Spotkajmy się z „Mobilną Biblioteką”

„Jeśli starsi nie mają marzeń, młodzi nie mają przyszłości”.

Paradoksalnie starość to najlepszy okres w życiu. Już nic nie muszę. Robię co chcę.

Ale nie zawsze tak jest. Bliską siostrą starości jest samotność. Ale czy samotność tylko przychodzi na starość? Może też jestem samotny. Czy moje to-warzystwo może sprawić, że ich samotność będzie mniejsza?

Czy chcę towarzyszyć starszym ludziom, którzy już nie wychodzą z domu?

Czy dwie obce osoby: młodszy i starszy mogą być dla siebie kimś ważnym.

Paradoksalnie senior może być młodszy od cie-bie. Warto to sprawdzić.

Może nauczę się nie przejmować tak bardzo ma-łymi kłopotami. Warto to też sprawdzić.

Małopolskie Towarzystwo Oświatowe i Zespół Szkół Społecznych im. Jana Karskiego („Splot”) za-czynają realizację projektu „Mobilnej Biblioteki” do którego zapraszają starszych mieszkańców nie wychodzących z domów z Przydworcowego Osiedla i bliskiej okolicy. Projekt będzie trwał do 30 czerwca 2019 roku, a może dłużej.

Projektowi „Mobilnej Biblioteki” w ramach pro-gramu „Seniorzy w Akcji” patronuje Towarzystwo

Inicjatyw Twórczych „ę” w Warszawie, które współ-pracuje z Polsko - Amerykańską Fundacją Wolności.

Projekt polega na tym, że uczeń wolontariusz razem z „aktywnym” seniorem odwiedzałby senio-ra, który nie wychodzi już z domu. W odwiedziny uczeń wolontariusz nie chodzi sam. Chodzi zawsze w parze. Jeden, dwoje młodych wolontariuszy i starszy „aktywny” senior. Przewidujemy spotkania w domu nie wychodzącego seniora raz na miesiąc, ale gdy zajdzie potrzeba spotkania mogą odbywać się częściej. Spotkanie nie ma wymiaru czasowego, wszystko będzie zależeć od sytuacji.

Punktem wyjścia do pierwszego spotkania jest pretekst: czy można panu/pani przynieść książkę, albo czasopismo ze szkolnej biblioteki. Za tym pyta-niem może rozwinąć się rozmowa: Czy pan/pani lubi czytać? Co pan/ pani czyta? Czy lubi słuchać jak ktoś czyta? Czy w ogóle chce czytać, bo może interesuje panią/pana tylko rozmowa. Bo może najważniejsze jest spotkanie.

W tym projekcie nie chodzi tylko o czytanie i o książki. Jest to pretekst do spotkania, bo od czegoś trzeba zacząć. Na dobry początek można rozmawiać o ulubionych książkach albo bohaterach.

Praktyka uczy, że ludzie starsi chcą głównie roz-mawiać o swoich doświadczeniach i o życiu. Może uda się, że niektórzy opowiedzą swoją historię, może wymienią się starsi z młodymi swoimi autorytetami i pasjami. Opowiedzą sobie o swoich hobby. Może starszy pokaże swoją kolekcję, może razem zagrają w „planszówkę”, a może posłuchają muzyki. Może ra-zem napiszą życzenia świąteczne do rodziny i znajo-mych, coś zmajstrują wspólnie, przesadzą rośliny lub założą ziołowy ogródek w doniczkach na oknie. Albo posadzą bratki i nasturcje na balkonie na wiosnę. Może razem powspominają kto bardziej rozrabiał w młodości, a w tych wspomnieniach pojawi się opowieść o tym jak dawniej żyło się na tym osie-dlu. Może uda się przypomnieć historię tego osiedla. Z żłobkiem kolejowym, który zamienił się w szkołę.

Spotkania te mają być głównie lekarstwem na sa-motność i sposobem na nawiązanie znajomości, któ-ra może się przerodzić w przyjaźń między młodym i starszym.

Nie chcemy narzekać na choroby i na świat. Pamiętamy jak na spotkaniach z seniorami na Piekle, mieszkańcy opowiadali nam o szczęśliwym dzieciń-stwie w niełatwych czasach, o buntach w młodości i o tym jak nie słuchali starszych…

Z naszych doświadczeń wynika, że obie strony są siebie ciekawe.


Jesienią tego roku na ostatnim Synodzie Mło-dych w Rzymie odbyło międzypokoleniowe spotka-nie świeckich ludzi starszych z młodymi na temat: czy starsi mają cokolwiek do powiedzenia młodzieży.

Spotkanie miało tytuł: „Mądrość czasu.” Papież Franciszek mówił na spotkaniu, jak ważne

są marzenia. Że trzeba je mieć nie tylko w młodym wieku, ale i gdy życie jest za nami. „Jeśli starcy nie mają marzeń, młodzi nie mają przyszłości”.

Starsi powinni się dzielić wizjami, nie pretensja-mi. Wydaje się, że możemy bardzo ciekawe historie usłyszeć od naszych seniorów, z którymi nawiąże-my kontakt. Uda się przypomnieć własne marzenia i uznać, że są ważne, mimo, że są niewielkie.

Ale też istotne jest aby pośmiać się razem i dodać sobie wzajemnie otuchy. Jedni drugim.

Po spotkaniach z seniorami parafii kolejowej zgłosiło się kilku aktywnych seniorów do towa-rzyszenia młodym wolontariuszom na wizytach

u osób nie wychodzących z domów. Zgłosiło się rów-nież kilku seniorów nie wychodzących z domów na spotkania z młodymi. 28 listopada 2018 odbyła się lekcja wychowawcza na temat projektu dla uczniów w Zespole Szkół Społecznych „Splot”. Po lekcji odbyły się warsztaty o potrzebach, problemach i po-mocy dla osób starszych z grupy „nie wychodzącej z domu”.

Wzięli w nich udział chętni uczniowie, którzy współpracowali z organizatorkami i dwoma senior-kami. Warsztaty poprowadziła pani Zuza Sikorska - Borkowska, która jest animatorką Towarzystwa Ini-cjatyw Twórczych „ę”.

Projekt nie jest zamknięty. Dalej czekamy na zgłoszenia.

Zapraszamy chętne osoby do wspólnych spotkań. Do zobaczenia.

Ewa Andrzejewska i Joanna Rasińska

27 lat w służbie Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie

Radio Maryja obchodziło swoje 27 urodziny. Za rozgłośnię i dzieła przy niej powstałe dziękowano w Toruniu, w sobotę pierwszego grud-nia. Na uroczystości obecni byli księża arcybiskupi i biskupi, kapłani, przedstawiciele władz centralnych oraz samorządowych, a także tysiące pielgrzymów z Polski i całego świata. Nie zabrakło również piel-grzymów z Nowego Sącza. Biuro Radia Maryja przy naszej Parafii zorganizowało 46 osobową pielgrzym-kę na tę uroczystość. Na pielgrzymi szlak wyruszył z nami również opiekun BRM o. Czesław Salamon SJ. Szlak dwudniowej pielgrzymki do Torunia przebie-gał przez Kalisz (Sanktuarium św. Józefa oraz Jezuic-kie Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego), Licheń (Bazylika Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej), Toruń (Sanktuarium NMP Gwiazdy Nowej Ewange-lizacji i św. Jana Pawła II). Centralne uroczystości od-były się w toruńskiej Hali Sportowo-Widowiskowej

ARENA. 27 urodziny rozgłośni uświetnił Zespół Pie-śni i Tańca „Mazowsze”. Najważniejszym punktem dziękczynienia była uroczysta Eucharystia pod prze-wodnictwem abp. Andrzeja Dzięgi. W wygłoszonej homilii m.in. powiedział: „Dzisiaj jest pierwsza sobo-ta miesiąca. Rozważamy tajemnicę fatimskich próśb i ostrzeżeń od Maryi. To jest tajemnica Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Tajemnica Niepo-kalanej. Rozeznał to młodziutki Maksymilian Maria Kolbe: „Przez Niepokalaną ratujmy Polskę i świat”. Rozeznał to Prymas Hlond: „Zwycięstwo, gdy przyj-dzie, będzie to zwycięstwo Najświętszej Maryi Panny”. Rozeznał to Prymas Wyszyński: „Wszystko postawi-łem na Maryję” – „Soli Deo per Mariam”. Rozeznał to św. Jan Paweł II: „Totus Tuus, Maria”. Rozeznają to serca ludu Bożego w tysiącach świątyń, kaplic i do-mów, gdy powtarzają: „Niepokalana Maryjo, Tobie poświęcam ciało i duszę moją…”. 27 lat temu rozeznał to także Ojciec Tadeusz i rozpoczęło swoją działalność Radio Maryja. W imieniu Kościoła błogosławieństwa temu dziełu udzielił miejscowy biskup, późniejszy pierwszy metropolita szczecińsko-kamieński. Ciągle brzmi w naszych sercach pełne nadziei słowo Maryi: „W końcu Moje Niepokalane Serce zatriumfuje!”. W koncelebrze uczestniczył o. Czesław. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na modlitwę przy ta-mie we Włocławku. Pod tablicą upamiętniającą mę-czeńską śmierć ks. Jerzego Popiełuszki zapaliliśmy znicze. Dziękujemy Ojcu Czesławowi za obecność wśród nas, za cierpliwość, serdeczność i za Msze św.


odprawione w intencjach pielgrzymów. Dziękujemy, że poprowadził nas w miejsce przez nas nieznane, a tak piękne, że aż dech zapiera. Jest to Sanktu-arium Serca Jezusa Miłosiernego w Kaliszu, pierwsze w świecie o takiej nazwie, w którym od 1919 r. po-sługują Jezuici. Historia kościoła sięga połowy XV w. i jest ściśle związaną z dziejami Polski. W 1993 r. zabyt-kowe wnętrze wzbogacone zostało o obraz Jezusa Mi-

łosiernego. Jest to drugi obraz wierny wskazówkom, jakie dawała s. Faustyna a przekazanym przez Micha-ła Sopoćko malarzowi Ludomirowi Sleńdzińskiemu. W drodze powrotnej pielgrzymi dzielili się wrażenia-mi, rozmawiali o audycjach, których najchętniej słu-chają oraz dawali świadectwa odnowy i pogłębienia wiary dzięki Radiu Maryja.

MJ

Zakończenie Roku Ojca Pio Dla nas czcicieli św. Ojca Pio

ten rok był wyjątkowy. Odbyło się czuwanie w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiew-

nikach, kongres na Jasnej Górze i akcja duszpasterska „z Maryją i Ojcem Pio czyścimy czyściec”, kongres w Lublinie, dziękczynienie za Wiarę Czechów, Węgrów i Polaków, kongres w Gdańsku. Miała miejsce akcja społeczna „Niestygmatycy”, ukazał się znaczek pocz-towy z Ojcem Pio, a myśli Ojca Pio wyświetlane były w pociągach PKP Intercity.

Wreszcie narodowa pielgrzymka do San Giovani Rotondo, w której wzięło udział ponad 1600 osób.

W ramach kończących się obchodów Jubileuszu, w dniach 5-10 grudnia 2018 r. miała miejsce pere-grynacja po Polsce znaków życia i świętości Ojca Pio – relikwii pierwszego stopnia. Z San Giovanni Ro-tondo przywieziono habit, rękawiczkę, którą okrywał stygmat dłoni oraz bandaż przykrywający ranę ser-ca. Cudowne relikwie odwiedziły Szczecin, Poznań, Warszawę, Terliczkę (k. Rzeszowa), Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach oraz celę śmierci św. Maksymiliana w Auschwitz-Birke-nau w Oświęcimiu. Centralne uroczystości zakoń-czenia Roku Jubileuszowego miały miejsce w Sank-

tuarium św. Pio w Warszawie na Gocławiu. 8 grudnia w Godzinie Łaski uroczysta Msza św. pod przewod-nictwem bp Romualda Kamińskiego zakończyła ob-chody Roku św. Ojca Pio.

Rok Ojca Pio zakończony, ale jego świętość nadal aktualna. Nasz Patron kieruje naszą uwagę na trwa-nie w jedności z Bogiem, poprzez sakrament pokuty, przez dar miłosierdzia Bożego. Zobowiązuje nas do dziękczynienia Bogu i uwielbiania Go za to, że po-przez św. Ojca Pio objawia w świecie swoją obecność.

Zbliża się Boże Narodzenie. Dla św. Pio był to czas najpiękniejszy…, mówił on:

Wielkanoc, owszem, tak, jest świętem chwały... ale Boże Narodzenie ma jakąś delikatność, jakąś sło-dycz dziecięcą, która ujmuje całe moje serce”.(…)

Niech życzenia, które kieruje do nas św. Ojciec Pio pomogą nam uwierzyć, że czas Bożego Narodzenia to czas, w którym na nowo w sercu rodzi się miłość.

„Bądź bardzo blisko kolebki tego Dzieciątka (…)Jeśli kochasz bogactwa, tutaj znajdziesz

złoto pozostawione przez mędrców;jeśli kochasz woń sławy,

znajdziesz tutaj woń kadzidła;jeśli kochasz subtelności zmysłowe,

tutaj poczujesz wonną mirrę,której zapach wypełnia całą grotę.”

Żyję dzięki Duchowej AdopcjiZapraszamy na Pasterkę wszyst-kich duchowych rodziców – bę-

dziemy świętować Boże Narodzenie i narodze-nie uratowanych przez nas dzieci.

Codziennie, przez 9 miesięcy, każdy z nas otaczał modlitwą swoje maleństwo, którego imię zna jedynie Bóg. W każdy czwarty czwartek miesiąca ado- rowaliśmy P. Jezusa w Najświętszym Sakramencie

prosząc o siłę dla tych, którzy adoptowali poczęte dzieci by wytrwali w swoim zobowiązaniu, o dar na-rodzenia się życia już poczętego i o ratunek dla życia zagrożonego aborcją. Dziękowaliśmy za dar życia, za Maryję - Matkę żyjących, uwielbiając Boga, Stwórcę i Dawcę wszelkiego życia.

W czasie Pasterki każdy z duchowych rodziców otrzyma symboliczne podziękowanie „Żyję dzięki Duchowej Adopcji”.


Kolęda 27.12.2018 - 12.01.2019czwartek, 27.12.2018

Nawojowska, Traugutta, Kustronia, Chłopickiego, Prądzyńskiego, Graniczna, Żeligowskiego, Łącznik, Prądzyńskiego

piątek, 28.12.2018Jeziorańskiego, Krajewskiego, 29 Listopada 22A, 31, 37, Żwirki, Chodkiewicza, Wigury, Borelowskiego, Lechicka, Kusocińskiego, Marusarzówny, Ceglana, Sowińskiego, Czecha

sobota 29.12.2018Dembińskiego, 29 Listopada 16, 16A, 18, 18A, 18B, 18C, 18D, 18E, 18F

niedziela, 30.12.201829 Listopada 18G, 18H, 18I, 20C, 20D, E i Wyspiań-skiego

środa, 2.01.201929 Listopada 1, 3, 5, 7, Jana Pawła II 40, Zawiszy Czarnego 2, Bielowicka, Tartaczna, Grottgera, Zawi-szy Czarnego, Zielona , Orawska, Spiska, Kasprowicza

czwartek, 3.01.2019 Udzieli, Warszewicza, Piękna, Turskiego, Rapfa, Ka-puścińskiego, Okrzei, Rycerska, Słoneczna, Asnyka, Chopina, Węgierska, Rodziewiczówny, Węgierska, Sabały, Chałubińskiego, Węgierska, Karłowicza, V-Kresowa, Karłowicza, Orkana

piątek, 4.01.2019 Iszkowskiego, Grunwaldzka, Stroma, Czackiego, Pułaskiego, Radziecka, Podmłynie, Solskiego, Nawo-jowska 2-40, Małeckiego 1A, 1B, 3A, 3B

sobota, 5.01.2019Reja, Fredry, Daszyńskiego, Kolejowa 8, Żółkiewskiego

poniedziałek, 7.01.2019Limanowskiego, Grota-Roweckiego, Grodzka, Za-menhofa 2A, 2B, 2C.

wtorek, 8.01.2019 Zamenhofa 2D, 4A, 4B, 4C, 4D, 8A, 8B, 8C, 8D, Kra-sickiego, Batorego 51A, 51B, 53A, 53 B, 55, 57, 59, 61, 63A, 63B, 65A i B, 67, 69, 73A, 73B, 73C, 75, 44, 46, 46 A i 46 B, 48, 50, 52,58, 60, 62, 68 i 76, 54, 54A, 56.

środa, 9.01.2019Batorego 64/66 A, B i C, 81 A, C, D, E, F, G, H, I 81 B, J i K, 82, 84, 86, Zygmunta Marka 1-3, Kolejowa /oprócz 8/, Waryńskiego, Źródlana, Podhalańska.

czwartek, 10.01.2019Bilińskiego, Zygmuntowska, Szujskiego, Sienkie-wicza 5-39 oprócz 11,17,23 i 31, 32 Szujskiego 18c, Sienkiewicza 23A i 23B, Sienkiewicza 31A i 31B, Sienkiewicza 44, 46A i 46B Sienkiewicza 41-95 dom-ki, Sienkiewicza 88, Sienkiewicza 46C, 46D, 62, 64, 66, Sienkiewicza 68-86

piątek, 11.01.2019 Sienkiewicza 11A i 11B, Sienkiewicza 17A i 17B, Sienkiewicza 17C i 17D, Barlickiego p. 2-16 i np. 11-15, Barlickiego np. 1-9, Lubomirskich, 1 Pułku Strzelców 4A i B, 1 Pułku Strzelców 3, 6, 8A i B, 1 Pułku Strzelców 10A i B, 1 Pułku Strzelców 10C i D, 1 Pułku Strzelców 12, 14A i B, 1 Pułku Strzelców 18-40, Zamojskiego

sobota, 12.01.20191-Maja, Niedziałkowskiego, Wiatra

30 grudnia, na Mszy św. o godz. 12:30, uczcimy jubileusze małżeńskie. Małżeństwa, które w tym roku obchodzą: 20, 25, 30, 35, 40, 45, 50, 55 i więcej -lecie

prosimy o zgłoszenie udziału w kancelarii parafialnej.

Na ten uroczysty i świąteczny czas Bożego Narodzenia, z serca życzymy Wam, Drodzy Czytelnicy,

bliskiego i radosnego spotkania z Nowonarodzonym Chrystusem. Niech światło, docierające z betlejemskiej stajenki,

umocni Waszą wiarę, miłość i wzajemną życzliwość, a w Nowym 2019 Roku, niechaj Ten,

który przyszedł na świat, aby nas zbawić, obdarza hojnie swoimi łaskami i błogosławieństwem.

Redakcja


DEKALOG – Przykazanie IV

Czcij ojca twego i matkę twoją„Czcij ojca twego i matkę twoją,

abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie” (Wj 20,12).

To przykazanie przypomina o obowiązku czcze-nia rodziców i miłowania ich przez dzieci. Mówi też o obowiązku kochania dzieci przez rodziców oraz okazywaniu sobie przez wszystkich miłości wzajem-nej, czyli jednym słowem stoi na straży miłości ro-dzinnej.

Zamysłem Pana Boga było, aby człowiek pojawił się na świecie jako niemowlę. Aby zrodził się z miło-ści i aby wzrastał w środowisku miłości, którym jest rodzina. Bóg ciągle chce, aby człowiek kształtował się i rozwijał w rodzinie i dzięki rodzinie. Rodzina ma być wspólnotą miłości, społecznością, w której króluje Bóg, dzięki ustawicznemu wysiłkowi wszyst-kich członków. Społeczność rodzinna winna prze-kształcać się zatem we wspólnotę, w której panuje porządek Królestwa Bożego, czyli: sprawiedliwość, miłość, pokój, dobroć.

Czwarte przykazanie mówi przede wszystkim o konieczności okazywania miłości rodzicom przez dzieci. Bo to właśnie przez rodziców Bóg obdarza nas wyjątkowymi darami - przez nich dał nam życie i przygotował nas do samodzielnego życia. Dlatego też czwarte przykazanie Boże mówi: „Czcij ojca swe-go i matkę swoją”.

Cześć zakłada posłuszeństwo prawdziwe, miłość niezawodną, pełen ufności szacunek. Cześć łączy się również z pełną szacunku bojaźnią, która nie wyklu-cza zaufania, ale i nie pozwala nam traktować osób starszych, jak gdyby były niewolnikami i istotami niższymi. Trzeba je czcić, gdyż – po Bogu – nasze matki i ojcowie przekazali nam życie i przyszli nam z pomocą we wszystkich potrzebach materialnych. Byli pierwszymi nauczycielami i przyjaciółmi małej istoty, która przyszła na świat.

Pan Bóg łączy przestrzeganie czwartego przy-kazania z nagrodą: „Czcij ojca twego i matkę two-ją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie” (Wj 20, 12; Pwt 5, 16). Respektowanie tego przykazania zapewnia, wraz z owocami duchowymi, doczesne owoce pokoju i pomyślności. Natomiast niezachowywanie go przynosi wielkie szkody ro-dzinie, społeczności ludzkiej i nam samym. Ale ta nagroda nie ogranicza się tylko i wyłącznie do ży-cia ziemskiego. Bowiem dzieci za okazywanie czci

i miłości swoim rodzicom otrzymają jeszcze nagro-dę wieczną, bo zostało powiedziane: „Czcij ojca swe-go i matkę swoją, jeśli chcesz długo żyć…. A długo żyć, to nie znaczy wcale tylko na ziemi. Chodzi tutaj o prawdziwe życie, czyli życie wieczne.

Jednakże wiemy doskonale, że dzieciom wca-le nie jest łatwo przestrzegać to przykazanie. Po-wody mogą być różne, ale najczęściej płyną one ze złych relacji z rodzicami, z doświadczanych krzywd, egoizmu rodziców, pychy, karierowiczostwa i tego wszystkiego, co prowadzi do ich nieobecności w ży-ciu dziecka. Do tego dochodzą jeszcze środki spo-łecznego przekazu, ich pokrętne opinie i gorszące przykłady czy też często negatywny wpływ środo-wiska zwłaszcza w okresie młodzieńczym, kiedy to dojrzewająca młodzież może mieć wiele trudności z okazywaniem szacunku, miłości i posłuszeństwa rodzicom z powodu różnych problemów związanych z silnym idealizmem i drażliwością charakterystycz-ną dla okresu dojrzewania. U młodych ludzi rodzi się szlachetne pragnienie zbudowania idealnego świata, lepszego niż ten, w którym żyją. Żywe pragnienie świata doskonałego rodzi jednak wielki krytycyzm wobec wszystkich jego braków obserwowanych na każdym kroku.

To wyostrzone dostrzeganie różnych braków i niedoskonałości może skłaniać zarówno do zmie-niania świata na lepsze, jak i do poprzestawania na samym tylko krytykowaniu wszystkiego. Niestety, nierzadko dzieje się tak, że młodzi ludzie stają się bezlitośni w krytykowaniu wad i słabości innych, zwłaszcza rodziców i osób starszych. Potrafią nieraz, bez odrobiny litości, wytykać najmniejsze nawet po-tknięcia innym osobom. Ten wyostrzony zmysł kry-tyczny młodego człowieka może go skłonić nawet do gardzenia starszym pokoleniem pełnym – według niego – wad i ugodowości; może zrodzić lekceważe-nie osób starszych, traktowanie ich jako nic nie wie-dzących czy też nie znających prawdziwego życia.

Silny krytycyzm doprowadza nieraz młode-go człowieka do przejaskrawiania wad rodziców i starszego pokolenia oraz do tego, że nie dostrzega w nich żadnych zalet. Z tego powodu młoda osoba nie docenia nieraz wiedzy i doświadczenia ludzi star-szych. To niedostrzeganie doświadczenia sprawia, że młody człowiek nie potrafi nieraz znieść denerwu-jących go uwag dawanych przez rodziców. Czasami


chce on wręcz udowodnić im, że nic nie wiedzą, na niczym się nie znają i niczego wielkiego w życiu nie dokonali .

Ale czwarte przykazanie przypomina nie tylko o zobowiązaniach dzieci wobec rodziców, ale również o obowiązkach tych ostatnich wobec swego potom-stwa. Powołanie Boże do miłości rodzicielskiej zo-bowiązuje do przekazywania życia, do jego ochrony oraz do rozwijania go i doskonalenia przez wycho-wywanie i otaczanie opieką narodzonego dziecka.

Rodzice, poprzez swoje zachowanie i sposób by-cia z dziećmi, mogą nie zapewnić dziecku wystar-czających warunków koniecznych do życia i pełnego rozwoju. Tym samym mogą prowokować u dzieci powstanie negatywnych postaw i zachowań, które mają potem wpływ na ich złe relacje rodzinne i brak poszanowania rodziców przez dzieci.

Rodzice swoim przykładem bardzo mocno od-działywują na dzieci. Ten przykład może jednak być dobry lub zły. Dziecko, patrząc na rodziców, na ich wzajemne odnoszenie się do siebie i do Boga, uczy się miłości, szacunku, dobroci lub też od najmłod-szych lat jest gorszone i deformowane. Jeśli więc ro-dzice chcą dobrze wychować swoje dzieci, powinni ustawicznie troszczyć się o swoją świętość. Wtedy bowiem swoim przykładem będą właściwie formo-wać swoje potomstwo.

Kolejnym zobowiązaniem wypływającym z czwartego przykazania jest miłość małżeńska. Ro-dzice mają się doskonalić i uświęcać nie tylko przez miłość do dzieci, ale także przez okazywanie so-bie wzajemnie miłości. Przez nią stale pogłębia się wspólnota małżeńska i rodzinna.

Miłość ludzka musi jednak być stale umacnia-na i doskonalona przez miłość Bożą. Dokonuje się to wtedy, gdy małżonkowie i rodzice spotykają się z Bogiem-Miłością w sakramentach, szczególnie w sakramencie pojednania i w Komunii Świętej. Miłość wzrasta też dzięki każdemu bezinteresow-nemu czynowi oraz wtedy, gdy usuwamy ze swego życia osłabiające ją wady.

Aby stale pogłębiać miłość, ważne jest dostrze-ganie dobrych stron współmałżonka, a nie tylko jego ułomności i wad. Konieczne jest stałe przebaczanie doznanych krzywd – tak jak Bóg nam przebacza na-sze grzechy – i wyraźne ujawnianie, że się naprawdę przebaczyło. Trzeba wracać we wspomnieniach do tego, co w małżeństwie było najlepsze, aby nie za-gasło poczucie wdzięczności za doznane dobro od współmałżonka.

Do wzrostu miłości przyczynia się nade wszyst-ko okazywanie życzliwości, serdeczności i dobroci a także wynagradzanie za każdą krzywdę, wyrządzo-

ną drugiemu nawet nieświadomie. Dobrocią należy naprawiać krzywdy, które wyrządzają rodzinie różne sprzeczki i kłótnie. Życzliwe słowo, drobny prezent, okazanie serdeczności, słowo przeproszenia może odrodzić na nowo miłość, osłabioną przez kłótnie, zdenerwowanie i dni milczenia z powodu obrażenia się na drugiego.

Także to przykazanie wyrażone jest w sposób po-zytywny, ale w odróżnieniu od innych przykazań ma w sobie zawartą pewną obietnicę. Przykazanie mówi – Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie”. Pan Bóg czyni obietnicę dobra i szczęścia dla naszego życia, której sekret zawarty jest właśnie w tym czwartym przyka-zaniu. Ale co oznacza dokładnie słowo – czcij? Żeby to zrozumieć lepiej, możemy zobaczyć, że słowo – czcić – w hebrajskim jest związane z ideą nadania ważności, znaczenia danej sprawie.

Rodzice, z ich słowami, radami, potrzebami, pra-gnieniami, muszą mieć znaczenia, muszą być ważni w naszym życiu. Musimy się z nimi liczyć. Nie mo-żemy traktować ich z lekkością. Bagatelizować. Oni dali nam życie, wychowywali nas, towarzyszyli nam i troszczyli się o nas przez długie lata naszego życia. A zatem to przykazanie uczy nas, aby traktować ich z respektem, nadając im ważność i znaczenie dla na-szego życia.

To przykazanie nie mówi tylko o posłuszeństwie wobec rodziców, co jest zupełnie zrozumiałe i słusz-ne, ale o czymś bardziej ważnym i istotnym. Pan Bóg zaprasza nas, abyśmy kochali naszych rodziców, aby-śmy okazywali im nasz respekt i szacunek nie tylko przez słowa, ale przez konkretne czyny. A przede wszystkim wzywa nas, abyśmy nigdy nie zapomnieli o nich kiedy będą nas potrzebować.

Kiedy rodzice się starzeją, są chorzy albo mają jakieś potrzeby, dzieci muszą być zawsze przy nich.

Pewne powiedzenie kanadyjskie dobrze pokazu-je nam drogocenny i jedyny w swoim rodzaju zwią-zek jaki nas łączy z naszymi rodzicami.

Rodzice dają dzieciom dwie rzeczy – korzenie i skrzydła.

A wielkość i żywotność skrzydeł zależy od głębokości i mocy korzeni.

Na ile przywiązujemy wagę do naszych korzeni, do naszych więzi rodzinnych, na ile kochamy na-szych rodziców, na tyle będziemy zdolni rozpocząć lot otwierając się na świat, na przyszłość, na życie. I to jest właśnie serce Bożej obietnicy.

o. Edward Czaja SJ


Cudze chwalicie swego nie znacie…Piwniczna Zdrój

Piwniczna to miasto nad Popradem położone niedaleko Nowego Sącza, które powstało w 1348 roku na mocy dekretu króla Kazimierza Wielkiego jako Królewskie Wolne Miasto Piwniczna. Często przejeżdżamy przez centrum Piwnicznej udając się na Suchą Dolinę lub w drodze na Słowację. Ale … odkryjmy Piwniczną na nowo. Tym razem proponu-jemy zostawić samochód w domu i udać się w kierun-ku Piwnicznej „komunikacją zbiorową” z dworca au-tobusowego. Wysiadamy na przystanku w Młodowie, przechodzimy przez most na Popradzie, skręcamy w prawo i drogą wzdłuż Popradu idziemy w kierunku Piwnicznej podziwiając piękne widoki. Przed nami majestatyczna sylwetka góry Kicarz. Mimo stosunko-wo niewielkiej wysokości (704 m n.p.m.) Kicarz jest górą wartą uwagi – zaskoczy pięknymi panoramami, a tym, którzy lubią zaznać w górach zdrowego wy-siłku, wyciśnie niejedną krople potu z czoła. Powoli dochodzimy do „kąpieliska na Radwanowie”. Jest to obiekt posiadający trzy niecki basenowe – jeden kry-ty basen, zewnętrzny basen z atrakcjami wodnymi

i brodzik dla dzieci. Obok basenów teren rekreacyj-ny, boiska sportowe i mała gastronomia. Idziemy da-lej – po lewej stronie drogi mijamy budynek pijalni na wolnym powietrzu, wewnątrz jest obudowane źródło i wokół ławeczki. Obok pijalni „pole” do gry w szachy. Nieopodal stoi „Pijalnia Artystyczna”. Wnę-trze jest bardzo przyjemne. Kilka stolików, miejsce na występy artystyczne, pośrodku ujęcie wody obu-dowane marmurem. Ujęcie to funkcjonuje od 1968 roku. W pijalni organizowane są recitale i wystawy czasowe. Można tu wypić kawę, zjeść dobre lody i wiele innych smakołyków. Przed pijalnią jest fon-tanna, wieczorem iluminacje. Dochodzimy do mo-stu łukowego - to kładka dla pieszych. Znajduje się przy starej drewnianej stacji kolejowej Piwniczna Zdrój. Przed mostem po lewej stronie wejście do Leśnego Parku Zdrojowego, skąd prowadzi m.in. szlak turystyczny na Kicarz. Za mostem ulokowano zaplecze sportowe dla mieszkańców miasteczka. Jest boisko, korty, plac zabaw dla dzieci, siłownia „pod chmurką”. Obok placu zabaw znajduje się cmentarz żydowski (kirkut) zniszczony w czasie ostatniej woj-ny. Z przekazów starszych mieszkańców wynika, że

Sądeckie Patriotyczne Śpiewanie No i poświętowaliśmy nasze 100-lecie na Parafii.

24. Sądeckie Patriotyczne Śpiewanie zakończone. Po-nad 100 osób przybyło tego wieczoru, aby śpiewem radosnym zaznaczyć swoje przywiązanie do polsko-ści i tradycji!

Pod hasłem „100 przebojów na 100-lecie” - z 68 przygotowanych przez dwie godziny śpiewa-nia zdążyliśmy wyśpiewać 57 szlagierów z ostat-nich 100 lat! Wasze dzieło! No i hit wieczoru „Cała sala śpiewa z nami” mistrza Jerzego Połomskiego (nadal w doskonałej kondycji) - już Tomek mi pi-sze, że trzeba to koniecznie powtórzyć. Było bujanie w lewo i prawo? - było! Tak radośnie należy świę-

tować Niepodległość. A teraz pędzimy wszyscy do piwnicy i do szaf - w poszukiwaniu starych „winyli” z polskimi przebojami! Niech posłuchają dzieci i wnuki, że utwory, które powstały 100, 80, 60, 40 lat temu nadal świetnie się śpiewa i wpadają w ucho. Dziękuję za przybycie i wspaniały udział we wspólnym świętowaniu. Ojcom Jezuitom za gościnę, Tomkowi za produkcję dźwięków z mega klawiszowca „z epo-ki”, Jackowi za plakatów drukowanie. Ojciec Czesław i Stanisław także śpiewali - dzięki. Ojcu Stanisławowi dziękujemy również za okolicznościowe, mądre kaza-nie podczas Mszy św. w intencji Ojczyzny o 18.30.

Leszek Zakrzewski


macewy żydowskie Niemcy wykorzystywali do bu-dowy dróg, dlatego zachowały się tyko nieliczne. Opuszczamy plac zabaw i na wzniesieniu naszym oczom ukazuje się kościół parafialny pw. Narodze-nia Najświętszej Maryi Panny. Wybudowano go w latach 1881-1886 w stylu neobarokowym. Budow-la powstała na miejscu innego kościoła, który spłonął w 1876 roku. Na uwagę zasługuje plac religijno-tury-styczny św. Jana Pawła II. Obejmuje on teren wokół kościoła, zagospodarowaną skarpę oraz duży plac na Równi. Wszystko zostało wpisane w góry Nad-popradzkiego Beskidu oraz przełom rzeki Poprad. Na Placu św. Jana Pawła II znajduje się ołtarz/scena zaprojektowany na planie ryby – znaku pierwszych chrześcijan. W zależności od potrzeb jest przystoso-wany również do pełnienia funkcji sceny, na której odbywają się koncerty czy inne występy artystyczne. Bryła ołtarza wkomponowana jest w skarpę, drzewa, kwiaty i górujący na nim Kościół. Na placu znajduje się 7 kapliczek, w każdej z nich płaskorzeźba ukazu-jąca poszczególne tajemnice wiary czy wydarzenia z historii zbawienia. Na skarpie widzimy pomnik św. Jana Pawła II – zadumanego wędrowca, który przy-siadł sobie w czasie górskiej wędrówki na kamieniu, aby odpocząć, pomodlić się na różańcu, popatrzeć na góry i ludzi.

Po drugiej stronie skarpy znajduje się gro-ta z figurą Matki Bożej. I wreszcie dochodzimy do centrum. Głównym miejscem miasta jest czworo-boczny rynek, z jego naroży wychodzą cztery uli-ce. W zachodniej pierzei rynku stoi ratusz, który w XIX wieku pełnił rolę wartowni a po przebudowie w XX wieku jest siedzibą Urzędu Miasta. Pośrodku rynku warto zobaczyć zabytkową studnię-cysternę z XVII wieku zrekonstruowaną na początku XX w.

RAFFAELLO Składniki:- 2,5 szklanki słodkiego mleka,- 3 żółtka,- 2 łyżki mąki pszennej,- 3 łyżki mąki ziemniaczanej,- 1 cukier waniliowy,- 1 pełna szklanka cukru kryształu,- 30 dag masła,- 25 dag kokosu,- 4 paczki herbatników (np. Leibnitz),- 1 szklanka adwokata lub spirytus do smaku.

Wykonanie:W ½ szklanki mleka roztrzepać żółtka, mąkę pszenną i ziemniaczaną. 2 szklanki mleka zagoto-wać z cukrem, dodać rozprowadzoną mąkę z żółtkami i ugotować z tego budyń.Masło utrzeć, dodając po 1 łyżce przestudzonego budyniu. Na końcu dodać kokos i adwokat lub spi-rytus.Na desce położyć papier do ciasta, na min rozło-żyć 1 paczkę herbatników (10 dag), nałożyć masę i znów herbatniki – mają być 4 warstwy. Na wierzch wyłożyć krem i posypać kokosem. Wło-żyć do lodówki i lekko przykryć folią.

Przepis sprawdzony zaczerpnięty z książki „Specjały Siostry Anastazji”dostępnej w sklepiku parafialnym.

W Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury staraniem Towarzystwa Miłośników Piwnicznej utworzono Muzeum regionalne. Eksponaty, które tam można oglądać, przekazała w większości szkoła podstawowa oraz mieszkańcy Piwnicznej. Ekspozycję rozpoczyna wystawa dawnych sprzętów codziennego użytku i rę-kodzieł rzemieślników piwniczańskich, ludowy strój czarnych górali. W części historycznej mają swoje miejsce fotokopie dokumentów lokacyjnych i repro-dukcje przywilejów królewskich. Na szczególną uwa-gę zasługuje jedna z najbogatszych kolekcji sprzętu narciarskiego i starych nart. I tutaj kończymy naszą wycieczkę – wracamy do Nowego Sącz autobusem lub pociągiem. A wszystkich miłośników pieszych wędrówek zapraszamy na malownicze szlaki Beskidu Sądeckiego. (mib)


Katecheza 4.Towarzysząc Dziecku

Trzy pierwsze przykazania, o których do tej pory mówiliśmy, pomagają nam w budowaniu i pielęgno-waniu naszej relacji z Panem Bogiem. Kolejne będą dotyczyć naszej relacji z drugim człowiekiem. A kto spośród wszystkich ludzi na świecie jest nam naj-bliższy? Kogo kochamy najmocniej? Pewnie wszyscy się zgodzimy, że naszych Rodziców – Mamę i Tatę. To właśnie oni są z nami od pierwszych dni naszego życia, kochają nas i dbają o nas, już wtedy, gdy jeste-śmy ukryci w brzuchu Mamy. Wpierają nas przez całe życie i chcą dla nas jak najlepiej.

Pan Bóg stawia na naszej drodze różne oso-by, dzięki którym chce nam pokazać, że się o nas troszczy. Wśród tych osób są nasi Rodzice, Dziad-kowie, krewni, rodzeństwo. Czwarte przykazanie przypomina nam o szacunku do tych wszystkich osób. Oczywiście, przykazanie mówi: czcij ojca swe-go i matkę swoją, więc przede wszystkim szacunek,

miłość i posłuszeństwo należy się naszym Rodzi-com. Przecież tak wiele im zawdzięczasz, pomyśl przez chwilę… co zawdzięczasz swoim Rodzicom? A czy podziękowałeś im za to, że są? Dziękowałeś kie-dyś Panu Bogu za to, że dał Ci Rodziców? Dziadków?

W czwartym przykazaniu Bóg chce nam przypo-mnieć jak ważną rolę w naszym życiu pełnią Rodzice i że należy im się za to nasz ogromny szacunek i mi-łość.

Zadanie: zorganizuj „Dzień Rodziców” – posta-raj się być tego dnia jak najlepszym dzieckiem, może pomożesz w pracach domowych i będziesz słuchał Rodziców? A może wykonasz dla nich kartkę – laur-kę z podziękowaniem za to, że się Tobą opiekują? A może mocno przytulisz się do Rodziców i powiesz im „Dziękuję”?

Joanna Długosz

Czcij ojca swego i matkę swoją

Napisz w serduszkach imiona swoich bliskich i swoje

…a podczas modlitwy nie zapomnij podziękować Panu Bogu za Rodziców, Dziadków i całą swoją rodzinę.


Dzieci zimą :)

Spotkanie z ChrystusemZimą, co prawda przyroda idzie spać, ale dzieci

z naszej parafii oczywiście nie... Przed Świętem Nie-podległości Polski mieliśmy radość organizować ko-lejne zajęcia z serii „Spotkanie z Chrystusem” – tym razem dla dzieci w wieku 6 i 7 lat pod tytułem „Jestem osobą”. Sześciolatki, jak rodzice dobrze wiedzą, rosną jak na drożdżach i chcą być coraz większe. Odkryły więc razem z rodzicami, że tak jak nasze ciało rośnie, tak samo możemy rosnąć w środku – jako osoby. Jak nasze ciało potrzebuje jedzenia i picia aby było większe i zdrowe, podobnie z wnętrzem człowieka. Rośniemy jako osoby, kiedy myślimy, używamy daru rozumu oraz kochamy.

Bezsprzecznie najważniejszym momentem w czasie warsztatów był szczery dialog rodzica z dzieckiem. Dziecko dzieliło się z mamą lub tatą zdarzeniami, podczas których czuło się przez nie-go kochane. Rodzic natomiast powiedział swojemu dziecku kiedy okazywał mu miłość. Często nasze pa-rafialne sześciolatki nie zdawały sobie sprawy, że tak codzienne czynności jak przygotowanie śniadania, odwiezienie do szkoły, rozmowa, niespodzianki to dowody miłości mamy i taty. Następnie dzieci mó-wiły w jaki sposób okazują miłość swoim rodzicom. Dowiedzieliśmy się bardzo ciekawych rzeczy, które może zainspirują zarówno dzieci jak i rodziców... Niektóre maluchy przynoszą rodzicom śniadanie do łóżka, inne smarają tatę po plecach kiedy wraca z pracy, inne zmywają z mamą naczynia, a wszystkie bardzo lubią się przytulać :). Nie zabrakło wspólnej zabawy, malowania i rysowania, przestrzeni na wy-mianę doświadczenia dla rodziców, scenek oraz... napisania listu. Rodzic do swojego dziecka, oraz dziecko swojemu rodzicowi. Rekolekcje zakończyli-śmy wspólną Mszą św. z indywidualnym błogosła-wieństwem nad każdym dzieckiem, oraz rozdaniem medalika Matki Bożej, aby pomagała wzrastać dzie-ciom na wzór Jezusa Chrystusa.

Roraty dla dzieciNiedawno obchodziliśmy uroczystość Chrystu-

sa, Króla Wszechświata, co oznacza że właśnie roz-począł się Adwent. W tym roku zapraszamy wszyst-kie dzieci z naszej parafii na spotkanie z czterema patronami Polski: św. Wojciechem, św. Stanisławem biskupem, św. Stanisławem Kostką oraz św. Andrze-jem Bobolą. Od poniedziałku do piątku o godzinie 18.00 zapraszamy wszystkie dzieci z lampionami na roraty. W sobotę natomiast zapraszamy, aby przyjść na godzinę 8.30, a po Mszy odbędzie się wspólne śniadanie z kremem czekoladowym. Dzieci każdego dnia otrzymają specjalne naklejki z portretami na-szych świętych oraz kartkę z zadaniem. Kto wykona zadanie będzie miał szansę wylosowania słodyczy, które dorośli składają przez cały dzień w żłóbku.

Katecheza Dobrego PasterzaPoczątek roku liturgicznego obfituje więc u nas

w wiele propozycji dla dzieci. Zachęcamy również dzieci w wieku od 3 do 6 roku życia, aby uczestniczyć w katechezie dobrego pasterza. Z pewnością pomoże to maluszkom przygotować się na święto narodzenia Pana Jezusa.

Dzieci ¯ Bethania

Zapraszamy wszystkie dzieci na:

Nowennę do Dzieciątka Jezus od 16 grudnia

Pasterkę dla dzieci24 grudnia o godz 22.00,

która będzie sprawowana w intencji o. Adam Kubisza SJ „Gargamela”


BETHANIA - Miesięcznik Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowym Sączu (do użytku wewnętrznego)Redaguje zespół: o. Bogdan Długosz SJ, o. Stanisław Juruś SJ, Anna Jasielec, Alicja Kulig, Anna Sezanowicz, Joanna Długosz

Adres do korespondencji: ul. Zygmuntowska 48, 33-300 Nowy Sącz, tel. 797 907 667, e-mail: [email protected] zastrzega sobie prawo do skracania nadsyłanych tekstów i zmiany ich tytułów bez uprzedniego powiadomienia autorów.

Kalendarium16.12 – rozpoczęcie Nowenny do Dzieciątka Jezus20.12- 19.00-20.00 adoracja Najświętszego Sakramentu

prowadzi Magis24.12 -Wigilia Narodzenia Pańskiego, pasterki: godz. 22.00 dla dzieci – w Kościele i przy Szkole

Podstawowej nr 15godz. 24.00 – dla wszystkich wiernych25.12 – Narodzenie Pańskie26.12 – św. Szczepana – Pierwszego Męczennika27.12 – św. Jana Apostoła i Ewangelisty 19:00-20:00 adoracja Najświętszego Sakramentu

prowadzi Ruch Obrony Życia30.12 –Święto Świętej Rodziny Jezusa, Maryi i Józefa godz.12.30 jubileusze par małżeńskich1.01- Święto Bożej Rodzicielki Maryi, Światowy Dzień

Pokoju3.01 – 19.00-20.00 adoracja Najświętszego Sakramentu

prowadzą Komórki Ewangelizacyjne6.01 – Objawienie Pańskie, Światowy Dzień Misyjny

Dzieci10.01- 19.00-20.00 adoracja Najświętszego Sakramentu

prowadzi Domowy Kościół

Kronika parafialna

Jan Franciszek ErtelGrzegorz Tomasz BiernatTomasz Adam KwitJakub WolskiMarcel Ryszard WiatrowskiKrystian Józef BiedaEstera Maja OgorzałekFilip MachnikFranciszek MachnikOskar Dominik SieczkarekHanna Maria KowalFilip Łukasz TymczyszynTomasz Łukasz PrzybyłoBłażej Karol Poręba

Jan Chodzik (1921)Tadeusz Talarczyk (1955)Irena Kappel (1946)Stanisława Denenfeld (1930)Włodzimierz Karpiel (1942)Krzysztof Witowski (1967)Mieczysław Patyk (1957)Tadeusz Kuźma (1952)Michalina Kosecka (1928)Eugenia Romańska (1916)Teresa Kiwak (1958)Wanda Domalik (1923)Władysław Skalski (1943)

Zmarli

Śluby

Chrzty

Rafał Gajdosz i Regina Wiktor

Marek Jędrzejek i Natalia Sambak

Tomasz Cieśla i Natalia Piątkowska

Mia Stefania HejmejMia Anastazja WenczyńskaIda Nadia Mirek-FeckoAleksander GreckiChloe RusznakKarol Jarosław Plata

Msze św.Niedziele i święta:6.00, 8.00, 9.30 - dla młodzieży, 11.00 - dla dzieci, 12.30 - suma, 14.00, 15.30, 18.30, 20.00 - dla studentówDni powszednie:6.00, 6.30, 7.00, 7.30, 8.00, 8.30, 18.00; piątek 19.30 - dla młodzieżyDni półświąteczne*6.00, 7.00, 8.00, 9.00, 10.00, 15.15, 16.30, 18.00, 19.00Pierwsze piątki miesiąca:6.00, 7.00, 7.30, 8.00, 8.30, 16.30 - dla dzieci 18.00 i 19.30 - dla młodzieżyPierwsze soboty miesiąca: 6.00, 7.00, 7.30, 8.00, 8.30, 18.00* Dni w które porządek Mszy św. jest półświąteczny

Dni, w które porządek Mszy św. jest półświąteczny

• 2 lutego - Święto Ofiarowania Pańskiego, Matki Bożej Gromnicznej,

• 25 marca - Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

• Środa Popielcowa• Matki Kościoła (drugi dzień zielonych świąt)• Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa• 29 czerwca - Uroczystość Świętych Apostołów

Piotra i Pawła• 2 listopada - Dzień Zaduszny• 8 grudnia – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia

Maryi

23BETHANIA - PARAFIA DUCHA ŚWIĘTEGO

NR 9 (228) – GRUDNIA 2018

Aby żłób stał się żłóbkiemW iluż kolędach sławimy pokorne narodziny Zbawiciela w stajni! Pieśni „Ach ubogi żłobie”, „W żłobie leży” mają to już w tytułach. Inne spieszczają nazwę bydlęcego koryta: mówią o żłóbku lub małym żłóbeczku, moszczą go siankiem, a nawet sianeczkiem. Zapewne po to, by nie sprowadzać naszych świątecznych uniesień zbyt szybko na ziemię, na dodatek tam, skąd wionie odór. Jakoś ze świętowaniem to nie licuje. Święta mają przemawiać zapachami, nie smrodem.

Tymczasem syryjski biskup Jakub z Sarug, żyjący na przełomie V/VI wieku, w jednej z homilii tłumaczył dlaczego miejscem złożenia Jezusa był żłób:

Został złożony w żłobieaby stać się pokarmem dla ludziktórzy z własnej wolistali się podobni do zwierząt.

Aż chciało by się zaśpiewać: Wesołą nowinę bracia słuchajcie! Bóg przychodzi w miejsca, gdzie jesteście! Do waszej stajni biedy, w sam środek wszystkiego, z czym sobie nie radzicie, od czego nie możecie się uwolnić, co was tłamsi, dusi i przygniata. Chce być w tych miejscach odnaleziony, bo… właśnie je chce przemieniać. Te miejsca chce wypełnić… Sobą. To jest wesoła nowina!

Św. Bernard, opat, mówił o trzech przyjściach Mesjasza. Pierwsze było widzialne w Betlejem. Trzecie będzie widzialne na końcu czasów. Pomiędzy nimi jest przyjście drugie, ukryte, przyjście w duchu i mocy. „Tylko wybrani, tłumaczył św. Bernard, widzą Pana w sobie, a ich dusze dostępują zbawienia”. Chcąc zobaczyć w te święta Jezusa – szukajmy Go nie „na sianku w stajenkach i żłóbeczkach”, ale w osobistych stajniach i żłobach. Trzeba je śmiało otwierać, bo Jezus się ich nie brzydzi.

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia i błogosławieństwa w Nowym Roku 2019

życzy ks. Józef Polak SJ ze Współbraćmi z Parafii Ducha Świętego, Bursy i Jezuickiego Centrum Edukacji

BETHANIA - PARAFIA DUCHA ŚWIĘTEGO24

Św. Jan ChrzcicielW listopadowym numerze „Bethanii” pisaliśmy

o rodzicach św. Jana Chrzciciela. W tym numerze przybliżymy postać ich jedynego syna, wielkiego pro-roka i męczennika, który w dziejach Kościoła odegrał wyjątkową rolę. Był on bezpośrednim zwiastunem Pana Jezusa. Jemu przypadło zaszczytne zadanie: przygotować naród wybrany na przyjście Zbawicie-la oczekiwanego od tysięcy lat. To on udzielił Mu chrztu. Po rzezi niewiniątek betlejemskich on pierw-szy w Nowym Testamencie przelał krew męczeńską.

Działalność św. Jana ChrzcicielaWiemy, że był synem Zachariasza i św. Elżbiety,

krewnej Maryi i że prawdopodobnie urodził się w Ain Karim. Przy obrzezaniu otrzymał imię Jan, zgodnie z poleceniem anioła. Można przypuszczać, że wkrót-ce został osierocony przez podeszłych w wieku rodzi-ców i przyłączył się do ascetów, zwanych Esseńczy-kami, którzy w Qumran w pobliżu Morza Martwego założyli swoją kolonię-wspólnotę. Nie mamy jednak na to żadnych dowodów. Ewangelie sugerują, że sam wiódł życie pustelnicze. Wiemy, że w tym czasie, kie-dy mężczyzna miał 30 lat, był uważany za pełnolet-niego i wolno mu było odtąd występować publicznie. Tak też uczynił św. Jan. Publiczne wystąpienie proro-ka miało miejsce gdy od 15 lat cesarzem był Tyberiusz (Łk 3,1). W opisach ewangelistów, pojawienie się św. Jana i jego publiczne wystąpienia stały się głośne w Palestynie, ale i w okolicznych krainach. Duże wra-żenie na słuchaczach Jana wywierał jego strój i tryb życia: Miał bowiem za odzienie sierść wielbłąda i pas skórzany na biodrach. Żywił się zaś jedynie szarań-czą i miodem leśnym (Łk 3, 2-6: Mt 3, 1-6). Do Jana nauczającego nad brzegami Jordanu przychodziły tłumy z Jerozolimy i z całej Judei. Nawoływał do po-kuty i wewnętrznego przeobrażenia. Na znak skruchy i przemiany życia udzielał chrztu pokuty (Łk 3, 7-14; Mt 7, 3-10; Mk 1, 1-8). Kiedy pytano Jana, czy on sam jest zapowiedzianym i oczekiwanym Mesjaszem, od-powiadał stanowczo: Ten, który idzie za mną, moc-niejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów (Mt 3, 11). Pewnego dnia zjawił się nad Jor-danem sam Jezus, żeby przyjąć chrzest od niego. Jan chciał Go powstrzymać, stwierdzając, że on sam bar-dziej potrzebowałby przyjąć chrzest od Jezusa, co tyl-ko świadczy o wielkiej pokorze proroka. Św. Jan po-tem wiele razy widział Jezusa i świadczył o Nim: Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata (J 1, 29). Z okolic Jerycha, gdzie znajdował się bród na Jorda-

nie, Jan czasem prze-nosił się do Bethanii czy też do Ainon koło Salim. Św. Jan miał też licznych uczniów, któ-rzy nadal działali po śmierci swojego mi-strza. Napotkał ich św. Paweł podczas swojej podróży apostolskiej w odległym Efezie (Dz 19, 1-7).

Męczeńska śmierćNa działalność św. Jan baczną uwagę zwracała

starszyzna żydowska, która obawiała się jego radykali-zmu. Nauka proroka musiała także dotrzeć do Heroda II Antypasa, który był władcą Galilei. Jest możliwe, że Jan osobiście udał się na jego dwór, żeby upomnieć go za niemoralne życie (poślubił Herodiadę, żonę swo-jego brata). Rozgniewany król kazał Świętego aresz-tować i uwięzić w twierdzy. W dniu swoich urodzin Herod Antypas wydał ucztę, w czasie której pijany, pod przysięgą, zobowiązał się córce Herodiady (wg tradycji miała na imię Salome), dać wszystko, cokol-wiek zażąda. Ta, po naradzie z matką, nieprawą żoną Heroda, zażądała głowy Jana. Chociaż król nie chciał tego uczynić, jednak związany przysięgą, kazał zamor-dować Świętego (Mt 14,3-12; Mk 6, 17-29; Łk 3, 19-20). W taki to sposób św. Jan stał się męczennikiem.

Kult św. Jana ChrzcicielaJuż w IVw. powstały pierwsze kościoły ku jego

czci. Najsławniejszym z nich jest bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie – katedra papieży. Przed nią stoi najwyższy w Rzymie obelisk. Św. Jan miał kiedyś swo-je sanktuarium-bazylikę w Damaszku (po podbojach arabskich zamieniony w meczet), w której znajduje się grobowiec, mający wg tradycji zawierać relikwię głowy proroka, który czczony jest także w świecie is-lamu. Wielu świętych i błogosławionych nosiło imię św. Jana (sporo ponad 200). O tym imieniu było 23 papieży, a więc najwięcej w historii Kościoła. Od św. Jana brały swoje nazwy także zakony, np. zakon ry-cerski Joannitów (obecnie Kawalerowie Maltańscy).

Kult św. Jana Chrzciciela był w Polsce zawsze żywy. Ponad 330 kościołów nosi jego wezwanie. Naj-bardziej znane z nich to: katedra warszawska, wro-cławska i w Kamieniu Pomorskim. Postać św. Jana widnieje w herbach 18 miast polskich.

Michał Nowakowski


Świadectwo uczestników Kursu „Alfa” dla Małżeństw

Witamy serdecznie!Nasza wspólna droga małżeńska trwa od

22 lat. Byliśmy uczestnikami IV Edycji Kursu Małżeńskiego Alfa dla Małżeństw i chcieli-byśmy podzielić się swoimi spostrzeżeniami, doświadczeniami po przebytym kursie.

Udział w spotkaniach dla małżeństw zaproponował mąż, który o organizowa-nym kursie dowiedział się od znajomego, a ja chętnie wyraziłam zgodę na tę propozy-cję. Na pierwszym spotkaniu niesamowite wrażenie wywarło na nas ciepłe i serdecz-ne przywitanie małżeństwa prowadzące-go czyli Jadzi i Staszka, a także romantycz-ny wystrój sali, pięknie nakryte stoliki dla par, przygotowany poczęstunek, palące się świece, miła atmosfera. Byliśmy pozytywnie zasko-czeni i poczuliśmy się jak na prawdziwej randce. Po pierwszym spotkaniu poczuliśmy jednak, że chy-ba taki kurs to już nie jest dla nas. Wydawało nam się, że jesteśmy przecież dobrym małżeństwem, że z cza-sem to przecież wszystko powszednieje, a jakieś nie-porozumienia w każdym małżeństwie mają miejsce. Ale nie poddaliśmy się.

Po czasie okazało się, że nie mieliśmy racji, że my-liliśmy się. Każde kolejne spotkanie sprawiało nam radość, otwierało nam oczy i pozwalało dostrzegać błędy i wady, których w codziennym zabieganiu zwy-czajnie nie zauważaliśmy, albo też wydawało nam się, że tak już po prostu musi być. Tematyka każdego spo-tkania była bardzo ciekawa i interesująca. Dostrzegli-śmy jak ważna jest sztuka wzajemnej komunikacji, jak bardzo cenny w każdym związku jest wspólnie spędzany czas małżeński, jak wielką moc ma prze-baczenie i miłość oraz umiejętność puszczenia w niepamięć wszelkich zranień. Przekonaliśmy się, że istotne znaczenie ma otwarcie się na działanie Du-cha Świętego, że poprzez wspólną modlitwę i głęboką wiarę można pokonać naprawdę szereg przeciwno-ści. Prowadzone podczas sesji ćwiczenia pozwoliły nam lepiej zrozumieć potrzeby drugiej osoby, poznać i określić typ swojego charakteru, a przez to za-uważyć nad czym w szczególności musimy jeszcze popracować, aby było lepiej. Kurs nauczył nas, że o związek należy dbać, a uczucie trzeba pielęgnować i nie można dopuścić do rutyny. Drugą osobę należy często obdarzać uśmiechem i dobrym słowem oraz doceniać jej każdy, nawet najmniejszy gest. Na każ-

dej sesji byliśmy pełni podziwu dla zaproszonych par, za ich otwartość i piękne słowa świadectwa. Z tygo-dnia na tydzień czekaliśmy na kolejne spotkanie, na to, by móc znów miło spędzić wspólnie czas w gronie innych sympatycznych par. Postanowiliśmy tę trady-cję nadal kontynuować, chociażby poprzez wspólne wyjście do kina, teatru, kolację, spacer itp. Bardzo pięknym i zarazem wzruszającym wydarzeniem na kursie było otrzymanie listu od nieznanych nam osób, które obdarzyły nas wspaniałym, dobrym sło-wem, które modliły się za nas podczas trwania całe-go kursu i w naszej intencji ofiarowały najpiękniejszy dar, przyjmowaną Komunię Świętą. Łzy same cisnęły się do oczu. Jesteśmy tym Aniołom bardzo wdzięczni i bardzo doceniamy to, co dla nas uczynili. Również ostatnie spotkanie było dla nas niesamowitym prze-życiem, najpierw akt zawierzenia siebie i swojego życia Jezusowi Chrystusowi, a następnie Eucharystia z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich, wprowa-dziła nasze małżeństwo na nowo w stan euforii. Wy-darzenie to uświadomiło nam, że zawsze jest z nami Jezus Chrystus, to On pomaga nam przezwyciężać trudne czasem dla nas chwile, należy tylko do Niego się zwrócić i zaufać.

Jesteśmy wdzięczni Bogu za możliwość uczest-nictwa w kursie małżeńskim, który oceniamy jako wspaniałą przygodę z Panem Bogiem, pozwalającą zmienić życie, zmienić wzajemne relacje i otworzyć się na działanie Ducha Świętego.

Polecamy Kurs Alfa dla Małżeństw innym mał-żeństwom, naprawdę warto.

Danusia i Mariusz


Kościół Ducha Świętego ręką artysty

W jednym z wiosennych wydań Bethanii zamieści-liśmy archiwalne – stare ujęcia fotograficzne związane z naszym kościołem. Inspiracją do tego była częsta publi-kacja przez pana Macieja Zarembę materiałów graficz-nych w mediach społecznościowych. Pan Maciej jest znanym na Sądecczyźnie przewodnikiem turystycz-nym. Jako podróżnik zafascynowany światem (nie tylko zawodowo) przejechał cały glob gromadząc niezliczone materiały fotograficzne ze wszystkich zakątków świata. Jak wspominaliśmy już kiedyś, pan Maciej fotografie, które często publikuje, opatruje z lubością hasłami: „ze starej szuflady” oraz „gdy jeszcze nie było fotografii cy-frowej”. Te lata działalności i fascynacji pięknem całe-go świata nie „przyćmiły” podróżnikowi wspaniałych walorów naszego kraju oraz lokalnie Ziemi Sadeckiej i naszego miasta. Wśród publikowanych dokumentów podróży, pan Maciej również promuje nasze lokalne krajobrazy oraz elementy architektury. W gronie jego ulubionych materiałów – fotokopii znalazło się wiele artystycznych obrazów i szkiców związanych z naszą świątynią. W tym materiale przedstawimy kilka przy-kładów sztuki znanych i nieznanych artystów.

Na pierwszym szkicu samego mistrza Stanisława Wyspiańskiego z lipca 1889 roku dostrzegamy wspaniałą barokową bramę oraz południowo-wschodnie elementy

murów naszej świątyni. Na uwagę zasługuje fakt, że w punkcie gdzie dziś z tego samego miejsca widoczna jest figura Jezusa Chrystusa, a za nią duże przeszklone okno zakrystii, na szkicu jest mur z furtką prowadzącą do czę-ści zabudowań wewnętrznych klasztoru.

Kolejna grafika przedstawia prezbiterium z daw- nym ołtarzem. Wykonana została przez artystę z korzeniami austriackimi Józefa Mehoffera. Warto nadmienić, że podobny „kadr” konstrukcji i wyposa-żenia prezbiterium naszej świątyni był również dziełem Stanisława Wyspiańskiego. Lekkość jakby unoszących się bez podpór kamiennych żeber sklepienia gotyckie-go oraz struny wlewającego się słonecznego światła po-łudniowymi strzelistymi oknami, dawały widać wielką satysfakcję artystom, próbującym uchwycić chwilę gry światła z niecodziennym wdziękiem lekkości kamien-nych konstrukcji sklepienia.

Znany w okresie XX wieku malarz Ro-muald Reguła zachwy-cił się i uwiecznił bryłę kompleksu klasztor-nego uczepionego na wysokiej skarpie wi-dzianą od północnego zachodu. Wprawne oko uchwyci pewne zmia-ny w bryle kompleksu, ale przede wszystkim fakt, że kadr widzia-ny był przez artystę z miejsca byłego jezuic-kiego ogrodu. Obecnie

od tej strony jest wjazd techniczny. Warto wspomnieć, że Romuald Reguła uwiecznił wielokrotnie naszą świątynię w różnych ujęciach i o różnej porze roku.

Ostatnia rycina jest z dawnego okresu i przedstawia rzut na kościół i zespół wówczas jeszcze Norbertański z okresu przed rozbu-dową części klasztornej skrzydła wzdłuż ulicy Piotra Skargi. Obec-nie ta część stanowi zamknięty architekto-nicznie wirydarz z wi-docznym brakiem (po prawej stronie) dzisiej-szego skrzydła od uli-cy Skargi. Co ciekawe, na placu widoczny jest


okrąg starej studni, która do dziś jest wyeksponowana, a woda z niej zasila latem spragnione wody rośliny.

Zaprezentowane prace to tylko wycinek z kolekcji upamiętnionych wizerunków z różnych wieków, okre-sów i pór roku, ale przede wszystkim oddających różne odczucia estetycznych artystów, którzy uwiecznili dla potomnych to co na własne oczy oglądali nasi przod-

Polonia RestitutaW 1917r. w działaniach wojennych nastąpił prze-

łom. Chwiały się trony państw zaborczych: Hohenzol-lernów, Habsburgów i Romanowych. Niemcy ogarnęło wrzenie rewolucyjne, w Rosji w wyniku rewolucji do władzy doszli bolszewicy, którzy staną się zagrożeniem dla całej Europy.

W czasie Wielkiej Wojny po raz pierwszy kobie-ty otrzymały swoje „5 minut”. W niepamięć poszły wyszukane fryzury, a bufiaste krynoliny zastąpiły ro-bocze ubrania. Zastępowały przy warsztatach pracy mężczyzn, którzy poszli na front. Brały także udział w wojnie. Od pierwszych dni rozpoczęły walkę o niepod-ległość Ojczyzny. Działały w różnych polskich forma-cjach. Jedną z najbardziej niebezpiecznych była praca w Oddziale Wywiadowczym I Brygady Legionów. Służy-ło w nim 46 kobiet. Siedem z nich zostało w niepodle-głej już Polsce odznaczonych Orderem Virtuti Militari, a siedemnaście – Krzyżem Walecznych. Kobiety służy-ły też w tzw. Oddziale Lotnym Wojsk Polskich, który w latach 1914-1915 w ramach POW prowadził akcje dywersyjne na tyłach wojsk rosyjskich. We Francji Ma-ria Skłodowska-Curie samochodami-laboratoriami (ochrzczonymi mianem „małe Curie”) zaopatrzonymi w aparaty rentgenowskie, ratowała życie rannych żoł-nierzy.

Rewolucja w Niemczech spowodowała zwolnienie z więzienia w Magdeburgu Józefa Piłsudskiego. 10 li-stopada 1918r. późnym wieczorem przyjechał do War-szawy. Następnego dnia 11 listopada Rada Regencyjna (utworzona przez Niemców w 1917r., ale złożona z Po-laków) powierzyła mu dowództwo nad wojskiem, a 14 listopada oddała mu pełnię władzy i rozwiązała się. J. Piłsudski przejął władzę jako Tymczasowy Naczelnik Państwa – państwa, które nie posiadało jeszcze granic. Trzy powstania śląskie wywalczą przynależność części Górnego Śląska do Polski, a powstanie wielkopolskie – Wielkopolskę z Poznaniem. W 1920 r. dopiero co zdo-byta niepodległość znalazła się w niebezpieczeństwie. Jak głosił Włodzimierz Lenin, Armia Czerwona po „trupie Polski” miała zanieść żagiew rewolucji na za-chód. Nuncjusz papieski Achille Ratti, który błogosła-wił wojska polskie idące na front, zdawał sobie sprawę,

że ta wojna to także wojna religijna. 7 sierpnia na Jasnej Górze rozpoczęto nowennę błagalno-pokutną w in-tencji ocalenia ojczyzny. Jej zakończenie przewidziano na 15 sierpnia, w uroczystość Wniebowzięcia NMP. 13 sierpnia bolszewików dzieliło od Warszawy zaledwie 14 km, a w okupowanym przez nich Wilnie, ukazały się gazety z wiadomością o jej zdobyciu. Armia Czerwona została pobita, a zwycięstwo to określono „cudem nad Wisłą”, wiążąc je z orędownictwem Jasnogórskiej Pani. Sam Józef Piłsudski uważał, że warszawska wiktoria dokonała się za przyczyną Matki Bożej.

W biografii Marszałka pojawiają się wątki maryj-ne. Wielką czcią darzył on Matkę Bożą Ostrobramską. Z Jej obrazem nigdy się nie rozstawał. Przez matkę wychowany był po katolicku, chociaż większość swoje-go życia pozostawał obojętny religijnie. Jak pisał kard. A. Kakowski: „Piłsudski to typowy Polak, co do istnie-nia Boga ma poważne wątpliwości, a jednocześnie do Matki Bożej gorące nabożeństwo”. Święty o. Maksymi-lian Maria Kolbe wspomina, że Przywódca Rzeczypo-spolitej codziennie modlił się przed zawieszonym nad łóżkiem wizerunkiem Ostrobramskiej Pani, a do trum-ny włożono mu jej obraz. Do dziś w kaplicy w Ostrej Bramie na ścianie znajduje się wotum dziękczynne Pił-sudskiego z napisem; „Dziękuję Ci Matko za Wilno”.

Powrót MarszałkaTo znak czasu naszej historii – jedne pomniki „od-

kowie i wierni udający się do Matki Bożej po pociesze-nie. Dzisiejsza technika cyfrowa pozwala nie tylko na zachowanie dawnych dzieł artystycznych, ale przede wszystkim na ich propagowanie i podziwianie do czego serdecznie zachęcamy!

Grzegorz Fecko


chodzą”, na ich miejscu powstają inne. I tak 28 paździer-nika 2018 r. nastąpiło odsłonięcie pomnika marszałka Józefa Piłsudskiego, który stanął na skrawku ziemi, na której przez wiele lat stał pomnik Armii Czerwonej. Żołnierze radzieccy spoczęli w kwaterze wojskowej na Cmentarzu Komunalnym. Pomnik ten jest nie tyl-ko wypełnieniem historii, ale także wyrazem uczucia więzi między Marszałkiem, a Sądeczanami po walkach toczonych w naszym mieście w 1914r. Serdeczne przy-jęcie J. Piłsudskiego i jego legionistów przez mieszkań-ców po oswobodzeniu spod okupacji rosyjskiej świad-czy o tym. Marszałek odwiedził nasze miasto w 1921r., aby odebrać przyznany mu przez Radę Miasta Dyplom Honorowy Obywatela Miasta. W 1928r. miały miejsce nieoficjalne odwiedziny. Piłsudski wizytował 1 Pułk

Strzelców Podhalańskich. Nocował wówczas w wago-nie „salonce” na nowosądeckim dworcu. Ostatni raz, w 1934r. przejeżdżał przez Nowy Sącz do Krynicy, gdzie spędzał urlop z rodziną.

Jeszcze raz mieszkańcy naszego miasta okazali Marszałkowi wdzięczność przeznaczając na budowę pomnika znaczną sumę pieniędzy. Marszałek siedzi na swej „Kasztance” (jak żywy) i z wysokości monumen-tu spogląda na przechodniów. Na pomniku widnieje skromny napis – Piłsudski, a przed pomnikiem wią-zanki z biało-czerwonych kwiatów ułożone w kształcie serca.

Maria Kojs

Lwowski Obraz Matki Boskiej Pocieszenia (obecnie znajduje się we Wrocławiu) W centrum miasta Lwowa, przy obecnej ulicy Teatralnej

(dawnej Rutowskiego) znajduje się okazały barokowy zespół klasztorny należący niegdyś do Jezuitów. Wchodzący w jego skład kościół pw. świętych Piotra i Pawła był niegdyś sanktuarium Mat-ki Boskiej Pocieszenia. Czczona była tam Matka Boska w swoim obrazie umieszczonym w ołtarzu znajdującym się w kaplicy przy północnej jego nawie. Lwowski obraz Matki Boskiej Pocieszenia był jednym z pięciu kopii rzymskiego obrazu Matki Boskiej Śnież-nej ze znanej Bazyliki Santa Maria Maggiore wykonanych około 1570 roku na prośbę św. Karola Boromeusza i św. Franciszka Bor-giasza ówczesnego generała Jezuitów. Kopię tę otrzymali Jezuici w Jarosławiu i ofiarowali ją powstającej wtedy jezuickiej placów-ce we Lwowie. Tam rozwinął się duży kult obrazu. Wierni mo-dlący się przed nim otrzymywali wiele łask, a modlili się tam nie tylko zwykli lwowianie, ale również ludzie pełniący władzę, tacy jak hetmani czy królowie odwiedzający Lwów. W 1621 roku przed obrazem modlił się król Zygmunt III Waza przed wyprawą przeciw Turkom, a król Jan Kazimierz przed bitwami z wojska-mi Chmielnickiego pod Zborowem w 1649 roku i Beresteczkiem w roku 1651.

Świąteczna akcja CaritasZachęcamy do wspierania świątecznej akcji Caritas. Od pierwszej niedzieli Adwentu na placu kościelnym rozprowadzane są niepowtarzalne stroiki

świąteczne: anioły, wieńce, bombki i szopki z piernika przygotowane przez nasz Zespół Pracy Twórczej. Mamy także świece ogólnopolskiej Caritas. Dochód wspiera akcję świątecznej pomocy rodzinom potrzebującym.

Od 3 do 13 grudnia w sklepach Biedronka i PSS Społem parafialna Caritas pro-wadziła zbiórkę żywności na świąteczną pomoc dla potrzebujących.

Także w kościele, do specjalnego kosza, można składać produkty. Wszystkim wspierającym z serca dziękujemy: Bóg zapłać!


Przed tym obrazem Matka Boska została ogłoszo-na Królową Korony Polskiej. W 1656 roku król Jan Kazimierz, po swym słynnym ślubowaniu w katedrze lwowskiej procesyjnie wraz z dworem, dygnitarzami, duchowieństwem i licznym gronem poddanych udał się do kościoła Jezuitów, przed obraz Matki Boskiej Pocieszenia, gdzie odśpiewano Litanię Loretańską, do której nuncjusz papieski na prośbę króla dodał wezwanie: „Królowo Korony Polskiej módl się za nami”. Tam też zostało odprawione pierwsze nabo-żeństwo majowe. W dniu 28 maja 1905 roku obraz został uroczyście koronowany koronami papieskimi. Głównym koronatorem był św. abp Józef Bilczewski, metropolita lwowski, kanonizowany 23 października 2005 roku.

Stefan Czarniecki dziękował tu za zwycięstwa nad Jerzym Rakoczym, sojusznikiem Szwedów. Jan III Sobieski jeszcze jako hetman, a także jako król, walcząc z Turkami i Tatarami często przybywał do Lwowa i odwiedzał kościół Jezuitów, aby modlić się przed obrazem Matki Boskiej Pocieszenia. Mo-dliło się tam wiele znanych osób a także zwykłych mieszkańców Lwowa.

Nowa płyta „Iskierek”Zespół Wokalny ISKIERKI działający przy Parafii Ducha Świętego

w Nowym Sączu nagrał długo oczekiwaną płytę „KOLĘDY I PASTORAŁKI”,

na której znalazły się tradycyjne kolędy i kilka znanych pastorałek. Przy nagrywaniu części płyty uczestniczył jeszcze poprzedni

skład zespołu z 2017r., natomiast pozostałe utwory zostały nagrane podczas wyjazdu wakacyjnego ‘2018 i tuż po nim.

Płyta jest dostępna już od końca listopada, do jej nabycia serdecznie zachęcamy.

W czasie drugiej wojny światowej po zajęciu Lwo-wa przez komunistów kościół Jezuitów, podobnie jak zdecydowana większość kościołów tego miasta zo-stała zamknięta. Kościół został zamieniony na ma-gazyn książek i czasopism. Znalazła się tam też część zbiorów lwowskiego Ossolineum. Dopiero w 2011 roku, po przeniesieniu magazynu w inne miejsce, kościół został otwarty jako greckokatolicka świątynia garnizonowa p.w. świętych Piotra i Pawła. Zaraz po wojnie obraz Matki Boskiej udało się przewieźć do Polski. Początkowo został umieszczony w należącym do Jezuitów kościele św. Barbary w Krakowie, póź-niej przeniesiony został do krakowskiego kolegium jezuickiego. W 1974 roku wizerunek przewieziono do Wrocławia i umieszczono w kościele św. Klemen-sa Dworzaka. Istniejący przed wojną katolicki ko-ściół pod tym wezwaniem został zniszczony w czasie drugiej wojny światowej. Obecny kościół to dawny dom gminy ewangelickiej p.w. Trójcy Świętej zbu-dowany w latach 1928-1930, gdzie na parterze mie-ściły się pomieszczenia parafialne, a na piętrze była duża sala. Pełniła ona rolę tymczasowego kościoła, którego budowa była planowana. Nie zbudowano go z powodu wybuchu wojny. Ten poewangelicki budy-nek otrzymała po wojnie prowadzona przez Jezuitów parafia św. Klemensa Dworzaka i zaadaptowała go na kościół katolicki. W nim obecnie króluje Matka Boska Pocieszenia w swoim lwowskim obrazie. Przy-chodzą tu na modlitwę dawni mieszkańcy Lwowa, przychodzą też pracownicy pobliskich dużych zakła-dów przemysłowych.

Od lat osiemdziesiątych kościół włączył się w pomoc represjonowanym i ich rodzinom. Wte-dy też zaczęto odprawiać słynne Msze za Ojczyznę. Matka Boska Pocieszenia uzyskała więc też miano Matki Robotników.

Edward StorchKościół pw. św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu


Kronika parafialna

ChrztyMichalina Anna PietrzakLena Krzak

Leokadia Duda (1925)Zmarli

Z życia ParafiiListopad – przez cały miesiąc modliliśmy się za zmar-

łych poleconych w wypominkach. Codziennie o godz. 17.30 odmawiany był różaniec i odprawiana była Msza św. Gregoriańska w ich intencji.

Czwartek, 1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świę-tych. O godz. 14-tej na sądeckich cmentarzach od-były się procesje z modlitwami za zmarłych.

Piątek, 2 listopada – z racji Dnia Zadusznego nie było całodziennej adoracji Najśw. Sakramentu, ale zosta-ła odprawiona dodatkowa Msza św. dla dzieci i mło-dzieży o godz. 16.30.

Sobota, 3 listopada – o godz. 9.00 została odprawiona Msza św. w intencji Członków Apostolstwa Modli-twy, Żywego Różańca i Ruchu Maryjnego, a po niej nabożeństwo Maryjne.

Wtorek, 6 listopada – gościem UDiTW był o. Piotr Ma-tejski SJ, który wygłosił wykład: Drogi do odzyska-nia niepodległości (w związku z setną jej rocznicą).

Czwartek, 8 listopada – po południu odbyło się spo-tkanie formacyjne dla młodzieży przygotowującej się do przyjęcia sakramentu Bierzmowania. O godz. 18.00 została odprawiona tradycyjna Msza św. w intencji Rodzin ze specjalnym błogosławieństwem oraz uczczeniem relikwii św. Jana Pawła II i Joanny Beretty Molli (jak zawsze w oprawie muzycznej Ze-społu „Terra”).

Sobota, 10 listopada – z okazji przypadającej jutro set-nej rocznicy odzyskania niepodległości po wieczor-nej Mszy św. odbyło się modlitewne czuwanie w in-tencji Ojczyzny.

Niedziela, 11 listopada – o godz. 12.00 została odpra-wiona uroczysta Msza św. w intencji Ojczyzny.

Wtorek, 13 listopada – gościem UDiTW był o. dr hab. Bogdan Lisiak z Akademii Ignatianum. Temat wy-kładu: Konflikt nauka – wiara a sprawa Galileusza.

Sobota, 17 listopada – w Bazylice św. Małgorzaty miał miejsce obrzęd ustanowienia lektorów. Mszy prze-wodniczył ks. dziekan Jerzy Jurkiewicz. Z naszej parafii kurs ukończyło i do posługi lektora dopusz-

czonych zostało trzech ministrantów: Kacper Cho-moncik, Piotr Fryczewski i Mikołaj Michalik. W ceremonii, oprócz Ks. Proboszcza który Mszę kon-celebrował, uczestniczył opiekun LSO, ks.Arkadiusz Ciemięga SJ.

Niedziela, 18 listopada – Światowy Dzień Ubogich. Z tej racji Caritas prowadził akcję rozprowadzania „Chlebków Miłosierdzia”, z której dochód przezna-czony był na wsparcie biednych i potrzebujących. Akcja spotkała się z bardzo życzliwym przyjęciem, bo już przed południem zabrakło „Chlebków”. Na wszystkich Mszach młodzi ludzie ze Wspólnoty „Cenacolo” (Wieczernik) dawali świadectwo swoje-go życia i pomocy jaką otrzymali od dobrych ludzi. Po Mszach, kupując różne drobiazgi wytwarzane własnoręcznie przez członków wspólnoty, można było wesprzeć to dzieło pomagające młodzieży uza-leżnionej od różnych nałogów. I ta akcja spotkała się z wielkim zrozumieniem i wsparciem ze strony Parafian i Gości odwiedzających nasze sanktuarium.

Wtorek, 20 listopada – gośćmi UDiTW byli prof. Mo-nika Rasiewicz z Akademii Ignatianum i dr Marek Skrukwa, którzy zaprezentowali program: Perły sło-wa i muzyki na stulecie odzyskania niepodległości.

Czwartek, 22 listopada – po wieczornej Mszy św. od-było się spotkanie Rady Parafialnej i Zespołu Syno-dalnego.

Niedziela, 25 listopada – Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. O godz. 7.30 została odprawio-na Msza św. w intencji Żywego Różańca i zmiana ta-jemnic różańcowych. O godz. 9.00 patronalna Msza św. Apostolstwa Modlitwy. Po wszystkich Mszach odbyła się adoracja Najśw. Sakramentu z Aktem Za-wierzenia Chrystusowi Królowi.

Wtorek, 27 listopada – gościem UDiTW była pani Ewa Pohorecka, dyrektor Ośrodka Wczesnej Pomocy Psychologicznej z Krakowa, która poprowadziła zajęcia na temat: Komunikacja w rodzinie – blaski i cienie.

Nowa płyta „ISKIEREK”

Nowi lektorzy w parafii

Świąteczna pomoc Caritas

„Spotkanie z Chrystusem”

Mikołaj w parafii

LSO

parafia najŚwiĘtszego serca pana jezusa parafia ducha ŚwiĘtego ksiĘŻa...

Documents