Papież Jan Paweł II przyszedł na świat jako Karol JózefWojtyła w Wadowicach, na południu Polski, 18 maja

1920 roku. Jego matką była Emilia Kaczorowska. Ojciec,który także miał na imię Karol, i który służył jako oficer

w austryjacko - węgierskiej armii, był człowiekiem głębokowierzącym.

Emilia Kaczorowska zmarła w 1929 roku z powoduwrodzonej wady serca i problemów z nerkami, kiedy

Lolek miał tylko 9 lat. Kilka lat później jego brat Edmund,który był lekarzem, zaraził się szkarlatyną od jednego ze

swoich pacjentów i zmarł w 1932 roku, mając zaledwie 26 lat.Małego Karola wychowywał więc ojciec, który szczególną wagę przywiązywał do wykształcenie i modlitwy. Chłopiec, kiedy miał

wolny czas odwiedzał istniejącą w Wadowicach społecznośćżydowską, wśród której miał bardzo wielu przyjaciół. Fakt ten

zaważył na tym, że szczególną sympatią i zrozumieniem zawszepotem obdarzał wiarę żydowską.

Latem 1938 roku, po skończeniu Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Marcina Wadowity w rodzinnych Wadowicach, syn i ojciec przenieśli się do Krakowa, gdzieJesienią tego samego roku Karol rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował polonistykę, gramatykę i literaturę, język rosyjski i staro-cerkiewno-słowiański. Zapisał się także do lokalnego towarzystwateatralnego. Tam też, podczas gry aktorskiej ujawnił życie.Przez moment Karol zastanawiał się nawet nad całkowitympoświęceniem się aktorstwu. Podczas studiów znalazł też czas aby pracować jako wolontariusz w bibliotece i odbyć obowiązkowy trening wojskowy w Legionie Uniwersyteckim. Co zdumiewające znalazł jeszcze czas na dodatkową naukę języka francuskiego.

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 roku, Polska znalazła się pod niemiecką. Uciekając przed nazistami Karol wraz z ojcem przyłączył się do setek

uciekających na wschód emigrantów. Jednakże po przejściu około 200 kilometrów,kiedy tylko usłyszeli o napaści Rosjan na Polskę, natychmiast powrócili do

Krakowa. Nowe władze natychmiast zamknęły uniwersytet, zaś Karol rozpoczął tajną, trwającą ponad rok, współpracę z polskim ruchem oporu. Kontynuował

również swą edukację, ucząc się w sekrecie języka francuskiego. Jesienią 1940 roku podjął pracę w kamieniołomie.

Była to ciężka praca, a ponadto mógł w sekrecie studiować teologię. Co było także istotne dzięki niej uniknął wcielenia do służby

Wojskowej. W tym samym czasie, w 1941 roku zmarł jego ojciec, Karol pozostałWięc bez najbliższej rodziny. W 1942 roku kontynuował studia w Krakowie, na

Tajnym nauczaniu prowadzonym przez kardynała Adama Stefana Sapiechę, Arcybiskupa Krakowa, gdzie studiował teologię. Wiedział, że jego los powinien

Być związany z Kościołem.

1 listopada 1946 roku stał się dla Karola pamiętnym dniem,był to bowiem dzień, w którym otrzymał święcenia kapłańskiez ręki swego protektora kardynała Sapiechy. Natychmiastwysłano go do Rzymu, by kontynuował tam swe nauki. Swoją pracę doktorską poświęcił zagadnieniu wiary św. Jana odKrzyża. Po jej ukończeniu latem 1948 roku Karol powróciłdo ojczyzny, gdzie objął posadę wikarego w małej miejscowości Niegowice znajdującej się 25 kilometrów odKrakowa. Tam też kontynuował pisanie tekstów doktrynalnych.Jednakże po kilku miesiącach został przeniesiony do parafiiśw. Floriana. Odnowił też swe związki z UniwersytetemJagiellońskim, gdzie zaczął nauczać etyki. Na polu tymodnosił tak wielkie sukcesy, iż został wkrótce profesorem naKatolickim Uniwersytecie w Lublinie. Jego teksty i pismabyły już wówczas bardzo chętnie czytane. Docenił je także Papież Paweł VI. Wszystko to, jak i jego walka o wolność Kościoła Katolickiego w czasach reżimu komunistycznegospowodowało, iż zwrócono na niego, w hierarchii kościelnej,szczególną uwagę.

Stawało się jasnym, że Karol przeznaczony był do rzeczy ważnych. I tak też w 1958 roku został wyniesiony do pozycjibiskupa pomocniczego w Krakowie. Tam też po 4 latachintensywnej pracy, w wieku 38 lat, został biskupem Krakowa.Ta znacząca pozycja sprawiła, iż w hierarchii kościelnejPolski zajmował teraz jedną z najwyższych pozycji. Już jakobiskup został zaproszony do wzięcia udziału w DrugimSoborze Watykańskim, który rozpoczął się w czerwcu 1963 roku. Sobór ten został powołany, by jak powiedział PapieżJan XXIII „odnowić nas samych, jak i powierzonych namwiernych, tak by postać Jezusa Chrystusa, która jaśniejew naszych sercach, mogła zajaśnieć przed wszystkimi ludźmi,i by chwała Pana została objawiona”. Niedługo potem, 30 grudnia 1963 roku Karol Wojtyłazostaje arcybiskupem Krakowa.

Arcybiskup Wojtyła, wraz z pozostałymi wstrząśniętymi nagłą śmiercią PapieżaPawła VI kardynałami, powraca do Watykanu, aby w październiku 1978 rokuDokonać wyboru kolejnego papieża. Głównymi kandydatami byli wówczas

Arcybiskup Florencji – kardynał Giovanni Benelli oraz arcybiskup Genui – kardynałGiuseppe Siri. Arcybiskup Florencji kardynał Benelli przegrał w pierwszym Głosowaniu kilkoma zaledwie głosami. Ostatecznie jednak podczas ósmego,

Ostatniego już głosowania 21 października 1978 roku nad Watykanem pojawiłSię biały dym informujący o zakończeniu głosowania. Arcybiskup Wojtyła został

Nowym papieżem.

Ku zdziwieniu wielu ludzi zdobył on wystarczającą ilość głosów, aby zostać246 papieżem. Był pierwszym, niepochodzącym z Włoch papieżem od 455 lat

(od czasów Hadriana VI, 1522-23), miał 58 lat, był zatem najmłodszym papieżem, Od czasów Piusa IX, w 1846 roku. W Polsce, zapanowała niezwykła radość,

Szczególnie, iż zdawało się, że komuniści nadal sprawują tu silną władzę.

Ogłoszono, że arcybiskup Karol Wojtyła przyjmie imiona Jan Paweł II na cześćSwych poprzedników. Już następnego dnia odprawił on w Kaplicy Sykstyńskiej

Mszę świętą i wygłosił swoje pierwsze błogosławieństwo „Urbi et Orbi”,Który transmitowały stacje radiowe na całym świecie.

13 maja 1981 roku Papież Jan Paweł II utwierdził sięw przekonaniu, że znajduje się pod specjalną łaskąNajświętszej Marii Dziewicy. Tego dnia bowiem,kiedy pojawił się na placu św. Piotra, by zwrócić się do zebranych tam wiernych stał się ofiarą zamachu. Strzelec Mehmet Ali Agca, z pochodzeniaTurek, postrzelił go na oczach tłumu. Zabranemunatychmiast do szpitala Papieżowi Janowi Pawłowi II, przetoczono krew. Jego obrażenia były na tylepoważne, iż udzielono mu nawet ostatniego namaszczenia. Dojście do zdrowia, nigdy w pełninie odzyskanego, zajęło mu bardzo wiele czasu.

Do tej pory nie wiadomo, kto ukrywał się za zamachem. Jedna z popularniejszychteorii mówi o tym, iż został on zlecony przez Związek Radziecki, zaniepokojonyefektem jaki Papież wywierał w swojej ojczyźnie jak i innych komunistycznych

krajach. Być może była to jednak sprawa wewnętrzna w samym Watykanie.Niedoszłego zabójcę skazano na karę dożywotniego więzienia. Nigdy jednak

nie ujawnił on kto zlecił mu dokonanie zamachu. Papież Jan Paweł II odwiedziłgo w więzieniu pod koniec grudnia 1983 roku. Po przeprowadzonej z nim

rozmowie na osobności Ojciec Święty powiedział: „To o czym rozmawialiśmyniechaj pozostanie naszym sekretem. Przemawiałem jednak do niego jako

jego brat, który wybacza mu, i który mu ufa.”

12 maja 1982 roku Papież Jan Paweł II stał się celem kolejnego zamachu. Byłoto w czasie jego wizyty w Fatimie w Portugalii, kiedy to uzbrojony w nóż

mężczyzna podbiegł do Papieża z zamiarem zadania ciosu. Na szczęście jednak, ochronie udało się pochwycić go, nim zdążył on skrzywdzić Ojca Świętego. Niedoszłym zamachowcem okazał się być

hiszpański ksiądz o imieniu Juan Maria Fernandez Krohn, który sprzeciwiał się przeprowadzanym ostatnio w Kościele Katolickim reformom.

Został on skazany na sześć lat więzienia.

Papież Jan Paweł II, który był zapalonym sportowcem, wniósł do swego pontyfikatuwiele entuzjazmu. Do późnych lat życia cieszył się dobrym zdrowiem, mimo iż próby zamachów znacznie je pogorszyły. W 1992 roku usunięto mu guz z okrężnicy, w 1993 roku zwichnął sobie bark, a w 1994 roku złamał kość udową.W 1996 roku usunięto mu wyrostek robaczkowy. Ostatecznie w 2001 roku chirurdzy potwierdzili szeroko powtarzane spekulacje jakoby Papież cierpiał nachorobę Parkinsona, mimo iż Watykan nie potwierdził tej wiadomości aż do 2003 roku. Do tego czasu jednak Papież miał już wyraźne kłopoty z mówieniem,a zdawało się także, że i ze słuchem. Rzadko też widywano go chodzącego pomającej miejsce wymianie stawu biodrowego, która spowodowała dodatkowozapalenie stawu w jego prawym kolanie. Jednakże jego problemy ze zdrowiemnigdy nie przeszkodziły mu w służbie kościołowi jaki w niesieniu przesłania jego wyznawcom poprzez nieustanne pielgrzymki po całym świecie. Mimo kruchegozdrowia pozostawał człowiekiem o niezwykle bystrymumyśle. Urząd jednak jaki dźwigał na swych barkach zpewnością odbił się na jego zdrowiu, i mimo iż nigdyoficjalnie nie potwierdził chęci zrezygnowania z funkcjipapieża, jego prywatne zapiski wskazują, że w 2002 rokudość intensywnie myślał o tym, lecz nie zrezygnował.

We wrześniu 2003 roku stan zdrowia Papież Jana Pawła IIznacznie się pogorszył zaś jego prawa ręka kardynałJoseph Ratzinger wezwał do modlitwy za Ojca Świętegoco w znacznej mierze odnowiło obawy o jego zdrowie.w lutym 2005 roku po nawrocie grypy, która spowodowałaostre zapalenia i kurcze krtani, Papież zabrany został do rzymskiego szpitala Gemelli. 6 lutego stan jego zdrowiapolepszył się. Wraz z nastaniem Wielkanocy, ponowniejednak pojawiły się głosy zwątpienia czy będzie on w stanienadal sprawować swą funkcję. Po raz pierwszy też w ciągu całego pontyfikatu, Papież nie uczestniczył w nabożeństwie Środy Popielcowej. Powrócił jednakdo Watykanu 10 lutego, w czwartek.

Dwa tygodnie później, 24 lutego, ponownie zabrano go jednak do szpitala Gemelli,gdzie przeszedł zabieg tracheotomii, mający pomóc Papieżowi w jego problemach

z oddychaniem. Poradzono mu wówczas, aby unikał mówienia. Wbrew tym zaleceniom 27 lutego oraz 6 marca, w niedzielę, udzielił jednak z okna swego

szpitalnego pokoju cichego błogosławieństwa. Kardynał Ratzinger potwierdził zaś,że Papież nadal kontynuuje pracę i jest w stanie wydawać jasne polecenia.

Do kolejnej niedzieli 13 marca zdrowie Jana Pawła II poprawiło się na tyle, iżbył on w stanie przemówić do zebranych pielgrzymów podczas modlitwy na AniołPański. Tego samego dnia powrócił do Watykanu. 20 marca, w Niedzielę Palmową

pojawił się w oknie Bazyliki św. Piotra, z którego pomachał gałązką oliwną dotysięcy zebranych pielgrzymów, mających nadzieję na ujrzenie Papieża. Mimo, iżjego widok ogromnie ich ucieszył Papież nie wziął udziału w niedzielnej mszy, a

jedynie oglądał ją na ekranie telewizora w swym prywatnym apartamencie.

Dwa dni później Watykan potwierdził informację opogarszającym się stanie zdrowia Papieża a także fakt

zastąpienia go w wykonywanych przez niego obowiązkachprzez innych dostojników kościelnych. 24 marca kardynał

Alfonso Lopez Trujillo powiedział, iż Jan Paweł II „całkowicie oddaje się woli Bożej”. Koniec zdawał się

już bliski.

Jan Paweł II po raz ostatni pojawił się w oknie swego apartamentu 27 marca w niedzielę. Pobłogosławił zebrany tłum, podczas gdy przesłanie „Urbi et Orbi” odczytał kardynał Angelo Sodano. Próbował też przemówić do zebranych ludzi,

nie był jednak w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Wydarzenia ostatnich dni życia Jana Pawła II nie są dokładnie znane. Wiadomo, iż 31 marca dostał on wysokiej gorączki spowodowanej infekcją przewodu

moczowego. Nie powrócił jednak do szpitala, prawdopodobnie dlatego, iż pragnąłumrzeć w Watykanie.

Jeszcze tego samego dnia Watykan ogłosił, że Papież otrzymał już ostatnie namaszczenie (zwane Namaszczeniem Chorych). Jasnym stało się, że Jan

Paweł II umiera.

Wczesnym rankiem 1 kwietnia Watykan ogłosił, że Papieżprzebył atak serca, którą to nazwę szybko zmieniono na „zapaść kardiologiczną”. Już wówczas niektóre mediapodały wiadomość o jego śmierci – co zostało jednakzdementowane przez Watykan, który powiadomił, że Papież życzył sobie, by przeczytać mu rozmyślaniaodczytywane kilka dnie wcześniej podczas Drogi

Krzyżowej.

Kiedy tylko pojawiła się wiadomość, że życie Ojca Świętego dobiega końcatysiące wiernych przybyło na plac św. Piotra, by modlić się o jego zdrowie, i byczuwać na zewnątrz papieskich apartamentów. Ostatnie jego słowa jakie kazał

przekazać zgromadzonym, a w szczególności ludziom młodym brzmiały:„Przybyłem do Was tak, jak Wy teraz przybyliście do mnie. Za to Wam dziękuję”.

Papież Jan Paweł II zmarł zaledwie kilka dni przed Wielkanocą, w swoichprywatnych apartamentach w Watykanie 2 kwietnia 2005 roku w wieku 84 lat.Ostateczną i główną przyczyną jego śmierci była niewydolność serca. Podczas

tych ostatnich godzin jego życia pozostawali przy nim jego dwaj polscysekretarze arcybiskup Stanisław Dziwisz i Mieczysław Mokrzycki a także

kardynał Marian Jaworski, arcybiskup Stanisław Ryłko i jego ojciec TadeuszStyczeń. Przy jego łożu czuwali także trzej lekarze i pielęgniarki jak i trzy

zakonnice z zakonu Najświętszego Serca Jezusa.

Kiedy ogłoszono śmierć Jana Pawła II tysiące czuwających na placu św. Piotraludzi zaczęło klaskać, co wedle włoskiego zwyczaju jest oznaką najwyższego

szacunku. Z 263 jego poprzedników tylko dwóch papieży sprawowałoswój urząd dłużej niż on – a jeśli włączyć w to św. Piotra – trzech. Na całym

świecie zapanowała żałoba, nigdzie jednak nie większa niż w Polsce.Ogłoszono 6-dniowy okres żałoby, telewizje zaprzestały transmitowania

programów rozrywkowych, zamiast których nadawano mszę świętą. Ludziezebrali się w jego rodzinnym mieście – Wadowicach.

Żałoba po jego śmierci odbiła się głośnym echem, w szczególnie bliskiej sercuPapieża, Ameryce Południowej. Również w Stanach Zjednoczonych w wielubudynkach, nie wyłączając Białego Domu, nakazano opuszczenie do czasu

jego pogrzebu, flag do połowy masztów. Prezydent George Bush powiedział,że oto świat stracił „mistrza w walce o ludzką wolność”, który był „inspiracjądla milionów Amerykanów”. Na całym świecie opuszczono flagi i ogłoszono

dni żałoby.

Pogrzeb Ojca Świętego stał się wydarzeniem niezwykłym – przybyło na niegowiele ważnych postaci, zarówno świata kościelnego jak i politycznego. Milionyludzi na całym świecie oglądało uroczystości pogrzebowe w telewizji, a około

2 miliony pielgrzymów przybyło do Rzymu, by wziąć udział w uroczystościach,w tym także wielu pielgrzymów z Polski. Około 300 tysięcy osób zebrało się na

placu św. Piotra, podczas gdy pozostałe tysiące zalewały otaczające go ulice.ceremonię oglądać można też było na 27 olbrzymiej wielkości telebimach, specjalnie ustawionych właśnie na tę okazję. Tłum klaskał a wielu wołało

„Święty, święty” – domagając się w ten sposób rychłej kanonizacji Jana Pawła II.Nad bezpieczeństwem żałobników czuwało około 15 tysięcy ochroniarzy. W

Krakowie zgromadziło się ponad 800 tysięcy osób pragnących wysłuchać mszypogrzebowej, wielu z nich czuwało przez całą noc paląc świece, by uczcić życie i

śmierć ich kochanego przywódcy religijnego.

Papież Jan Paweł II pochowany został 8 kwietnia 2005 roku, w piątek w krypcie pod Bazyliką św. Piotra. Ciało jego złożone w prostej, cedrowej trumnie, której

jedynymi ozdobami były krzyż i duża litera „M” oznaczająca Maryję. 12 mężczyzn, za którymi podążało 160 kardynałów przeniosło trumnę na plac

św. Piotra a następnie ustawiono ją na czas mszy świętej na dywanie o orientalnejornamentyce.

Homilię dotyczącą życia i śmierci Karola Wojtyły wygłosił w języku włoskimkardynał Ratzinger: „Dzisiaj chowamy jego ziemskie pozostałości, które są jednak

zarazem ziarnem nieśmiertelności. Nasze serca są pełne smutku, a zarazemradosnej nadziei i wielkiego oddania… Możemy być bowiem pewni, że naszukochany Ojciec Święty stoi teraz w oknie domu Ojca, z którego patrzy na

nas i nam błogosławi”. Homilia ta zapieczętowana w ołowianej tubie spoczęław trumnie Jana Pawła II wraz ze wszystkimi medalami jakie wybito podczas

jego pontyfikatu.

Ojciec Święty spoczywa teraz w towarzystwie 147 innych papieży. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział prezydent Bush, co jest faktemniezwykłym o tyle, iż był on pierwszym rezydującym prezydentem obecnympodczas pogrzebu Papieżu. Przybyli także jego poprzednicy George Bush i

Bill Clinton. W pogrzebie wzięło też udział 4 królów, 5 królowych, niezliczonaliczba pomniejszej arystokracji, około 70 prezydentów i premierów oraz 14 ważnych przywódców religijnych. Podczas swego, rozpoczętego 16

października 1978 roku, pontyfikatu Papież Jan Paweł II odbył 104 pielgrzymki poza Włochami i 146 wewnątrz kraju. Jako biskup Rzymu odwiedził 317 z 333

istniejących tu parafii.