JoHo Utrecht:

Samenvattingen – Oefenmateriaal – Collegeverslagen

JoHo biedt een compleet pakket studiematerialen aan. In dé studentenwinkel van

Nederland vind je:

• uitgebreide boekuittreksels

• stamplijsten en begrippenlijsten

• handige schema’s

• samenvattingen van arresten

• uitwerkingen van colleges

• oefenvragen met uitwerkingen

Deze producten zijn aanvullend op je lesstof en studieboeken, besparen je tijd,

vergroten je slagingskans en worden niet voor niets al jaren als onmisbaar ervaren!

JoHo Utrecht – St.-Jacobsstraat 275, Utrecht

Vluchtstrook3

Deze EditieHoofdredactioneel 3

Vanhetbestuur 5

PoColumn 6

ToetToet 7

OorteLuister 9

HetLevenisalsAutorijden 10

EerlijkheidDuurthetLangst 11

DenkendaanSlovenië 13

Doorgeefpen 14

Foto’s 15

HoofdredactioneelDoor:Jasper de Rijk

EEn losgEslagEn rEdactiE moEt op EEn bEpaald punt ook wEEr mEt allE – momEntEEl 16 – bEnEn tErug op dE grond ziEn tE komEn, En zo haddEn wE wEEr iEts om ovEr tE

vErgadErEn. dE EigEn schuld was natuurlijk dit kEEr niEt dE idEalE lokatiE gEziEn dE

Hoe gaan we met z’n allen weer enigszins “down to earth” geraken (zoals de Vlamingen zo mooi kunnen zeggen), luidde de vraag die voor ons lag. Het was ons allen duidelijk dat we wel erg ver op waren gegaan in ons vorige thema; dusdanig losgeslagen was de chaos dat het thema van de eerste editie: “Luxeproblemen”, nog steeds onderaan elke pagina was blijven staan. Dit kwam kort ter tafel, maar de schuldvraag is vlug afgesloten, er hebben geen ontslagen of executies plaatsgevonden. Onze collectieve creativiteit had een stevige, chaotische boost gekregen, maar het kan ook te ver gaan, we kunnen

ook te ver doorslaan. Wat we echt even nodig hebben is een rustmomentje. Even Zen, chakra’s in balans, dat soort werk. Maar hoe? Cursus balanceren kun je leren misschien? Of wie weet een crea-clubje zonnevlechten? Hoe dan ook dienen we een oplossing te vinden en deze vast te leggen in ons thema.

Mogelijkheden te over, maar... daar gingen we weer, ideeën vlogen als stuiterballen door het lokaal, het overzicht was ver te zoeken. Hoe voorkomen we dat het uit de hand loopt? Dat we de controle kwijtraken, onszelf verliezen?

Vluchtstrook4

Op dit punt nam de pr-coördinator zijn verantwoordelijkheid en besloot dat we een “nooduitgang” nodig hadden. Hij vond hiervoor brede steun binnen de redactie. Ik was onzeker. Tot er iemand “vluchtstrook” opperde. Ik voelde direct dat deze term mij beter lag en verdedigde het geopperde thema met de stelling dat “vluchtstrook” een briljante metafoor vormt voor het uitgaansleven, alcohol, drugs, en nu ik erover nadenk... seks en nog veel meer. Alles eigenlijk, ademen incluis. Dit onderwerp zal daarom waarschijnlijk meer (h)erkenning oogsten bij studenten, was en is mijn indruk.

Vervolgens had de pr-coördinator het Nobelprijs-waardige idee de NiewSGS in tweeën te splitsen, verdeeld over twee (aanverwante) thema’s, met beide hun eigen voorkant, en elkaar spiegelend ten opzichte van het midden. Twee hoofdredactioneels, één door de pr-coördinator en één door de hoofdredacteur. De niet-bestaande Nobelprijs voor de pr is bij deze uitgereikt en de kern staat.

Hier dus de hoofdredactioneel voor Vluchtstrook. U zou zich momenteel kunnen afvragen waarom ik meer affiniteit heb met “vluchtstrook” dan met “nooduitgang”, dus zal ik u dat uitleggen. Bij het behandelen van ieder onderwerp vind ik het belangrijk dat op een bepaald punt alles gerelativeerd kan worden, of moet kunnen worden. Iedere opvatting moet belachelijk gemaakt kunnen worden, van iedere religieuze opvatting moet (naar mijn, ik kan moeilijk zeggen bescheiden opvatting) de absurditeit kunnen worden benadrukt. Iedere Porsche rijder of

eersteklas-reiziger verdient het af en toe in het gezicht uitgelachen te worden. Er is een tijd en plaats voor uiting frustratiea, voor afreageren, en voor schelden. De enige reden waarom kanker mij wellicht nog niet het ergste lot lijkt is omdat ik het zou zien als een permanente legitimatie om met kanker te kunnen schelden (zolang mijn omgeving dat tolereert), en af en toe kan het ook bijzonder goed voelen om god zeer nadrukkelijk om verdoemenis te vragen. Bij deze nodig ik god uit mij binnen afzienbare tijd een hartaanval te bezorgen. En ik wens Haar succes! Mij lucht dit verschrikkelijk op en de mate waarin ik daarin rekening houd met anderen is soms beperkt. De reden dat “nooduitgang” bij mij niet de klik geeft die ik bij “vluchtstrook” wel voel heeft te maken met mijn gevoel voor stijlfiguren. Een vluchtstrook is voor mij een veel mooiere metafoor dan een nooduitgang. De dood is de nooduitgang van het leven, het leven is de vluchtstrook langs de onzichtbare leegte des doods.

Vluchtstrook5

Van Het bestuur

Stel je nu voor dat jij als persoon in een auto zit en je rijdt op de snelweg van het prachtige, aardse leven. Jij zit achter het stuur, dus jij bepaalt de snelheid en welke baan je kiest. Je rijdt rechts als je het wat rustiger aan wilt doen en je rijdt links als je het initiatief wilt nemen en je schouders eronder wilt zetten.

Je kunt altijd kiezen om weer van baan te wisselen, dus alles loopt op wieltjes. Dan kijk je in je achteruitkijkspiegel en zie je dat de bumper van de auto achter je wel erg dichtbij is. Je kijkt door de voorruit en ziet dat de bestuurder voor je zo langzaam rijdt dat je niet harder kunt gaan rijden, want dan veroorzaak je een ongeluk. Nu moet je wel van baan wisselen. Om te wisselen moet je je snelheid opvoeren, ook als je daar geen zin of energie voor hebt.

Of niet natuurlijk. Er is namelijk altijd nog de vluchtstrook. Je zet je knipperlicht aan naar rechts, buigt af en je bent van dat geduw van die irritante bestuurder achter je af. Je laat je auto uitrollen tot je stil staat. Je neemt de tijd om even op adem te komen, trekt op en voegt op je eigen tempo weer in. Was het maar zo´n feest in het echte leven.

Gelukkig mogen we ook wel eens een sleepkabel aanleggen en lekker met een ander meeliften. We zijn niet alleen op de snelweg van het leven. Er zijn altijd anderen om je op te vangen als je even behoefte hebt om stil te staan op de vluchtstrook. Dus neem plaats achter het stuur en geniet van de rit. Het uitzicht is immers prachtig en de horizon eindeloos.

Door: Jarka Janssen

hEt thEma van dEzE niEuwsgs is ´vluchtstrook´, wat mij wEl aansprak. iEdErEEn hEEft immErs wEl EEns bEhoEftE aan EEn vluchtstrook. stEl jE voor, jE hEbt EEn

supErdrukkE dag En iEdErEEn hEEft iEts van jE nodig. als bEstuurlid van sgs is dit niEt ongEwoon, maar ook als studEnt hEb jE gEnoEg tE doEn. hEt liEfst zou jE dE tijd EvEn stil willEn zEttEn om rustig op adEm tE komEn. EvEn allEs op EEn rijtjE zEttEn.

Vluchtstrook6

Pocolumn

Maanden als afgelopen maand zijn perfecte momenten om op de vluchtstrook te stoppen, alles op orde te krijgen en weer door te gaan - definitie van vluchstrook: rijstrook aan de kant van een snelweg waar je kunt stoppen als je auto kapot is -. De vluchtstrook zou ook als mijn-tijd beschreven kunnen worden, iets waar ik niet heel erg goed in ben, maar soms dan moet het eventjes.

Maar hoe kan het dat deze maand, of het gehele blok zo stressvol is? Nou, dat komt omdat wij deze maand zijn begonnen met de sollicitatieperiode voor de Inspraak, er zijn weer nieuwe mensen nodig, dat betekend dat er gesprekjes gehouden moeten worden, dat er nieuwe inwerkstukken geschreven moeten worden, dat er een programma voor het inwerkweekend in elkaar gezet moet worden en zo kan ik nog wel even door gaan. Naast al dit gebeuren, moeten we natuurlijk ook de standaard-taken doen, zo komt er ook weer een Parlo aan. Natuurlijk zijn wij niet enkel met de Inspraak bezig, zo zijn er ook genoeg leuke SGS-activiteiten, Inspraak-activiteiten (ja ja, socializen met verschillende Insprakers, van uit eten gaan tot lasergamen, het hoort er allemaal bij), en moet er ook genoeg tijd ingepland worden met het vriendje, vriendinnetjes en familie. Al met al is dit DRUK!

Gelukkig is daar dan die vluchtstrook, mijn-tijd, waar je een keer in de zoveel tijd gewoon even neer kan strijken. Een rustig momentje voor jezelf, alleen met jezelf en geen aandacht voor anderen, lekker! En na zo’n ontspannende dag, weer volle bak er tegenaan!

En wat het leven als Poco dan toch heel goed en fijn maakt, je staat er nooit alleen voor, je hebt altijd de ander nog, die ook in teken van drukte staat, maar dan in ieder geval samen tegen de tijd! Je weet wat ze zeggen, samen sta je sterker dan alleen, en dat is zo!

Heel veel liefs,

Yessy (Miel schrijft zelf op z’n kop, ha ha!)

Door: Yessy Aarsen

daar komt tico, onzE pr-coordinator, mEt dE vraag of ik ovEral tussEndoor nog EEn stukjE kan schrijvEn voor dE niEuwsgs. dat kan, dEzE maand staat in

hEt tEkEn van druktE, chaos En ovErhit zijn, dit maakt hEt dan ook EEn uitdaging om allEs als bEhorEn gEdaan tE krijgEn En ook lEuk tE makEn voor onszElf.

Vluchtstrook7

toet toet

Gelukkig, hij heeft die :) De stiften en het mooie handschrift zijn aan mij besteed en binnen 5 minuten zijn we op de snelweg. Het beste plekje om je lift te starten hadden wij gevonden en snel vluchten we ervandoor voordat alle andere anderen ons volgen.

Na een beetje cafeïne in ons lichaam te hebben gegoten zijn we dan helemaal wakker en stippelen we de route uit. A2 hier, afslag X, vervolgens door naar Maastricht. De liftexpert heeft ons geholpen met de route, die hier natuurlijk niet verklapt gaat worden, het is en blijft een wedstrijd en ik wil winnen. En dat gaan mijn liftmaatje en ik ook doen:) Jurkjes voor ons alletwee zijn in de tas gestopt, met sjaaltjes trekken we de aandacht, blote benen en het liefst een blote buik! En aangezien de buik van mijn liftpartner vast mooier is mag hij zn shirt uitdoen. Ook vrouwelijke bestuurders moeten verleid worden. Natuurlijk hebben we heerlijke snoepjes voor de lieve bestuurders die ons meenemen. Voor wat hoort wat zegt het spreekwoord.

Binnen no time zijn we Nederland uit en gaan we lekker lunchen met bratwurst in Duitsland. Mijn liftie begint mij nog niet te vervelen en daar gaan we weer, opzoek naar die mooie BMW waarmee we mee

mogen rijden, want die gaan lekker snel! Af en toe zjoeft er een sportauto voorbij. Ik wil mee, en ik zwaai nog wat uitbundiger met mijn sjaal en sta bijna op het punt mijn jurkje wat omhoog te doen als de auto stopt. Mogen we mee, mogen we mee?

En ja we mogen mee! Een klein, iniminie probleempje doet zich echter voor. Ik kan wel gebukt in de auto zitten en ook mijn liftmaatje raakt net mijn zijn stekeltjes het plafond.. maar mijn tas, en zijn tas.. Met een backpack in een sportauto.. dat past helaas niet. Ach ja, zo comfortabel zat het eigenlijk ook niet. Lachend gaan we op de grond zitten, leuk geprobeerd.

En nu moet ik plassen. In geen velden of wegen en wc te vinden.. Dan maar in de bosjes, ook wel zo natuurlijk natuurlijk. Stiekem moet ik denken aan het tv programma Honey Boo Boo, ik wil ook wel eens net als een jongen staand plassen, we zo makkelijk. Geen prikbosjes onder je billen, geen mierenhoop waar je naast staat niet op hoeven letten of er niet van voor, achter van de zijkanten mensen aankomen. Staand plassen lijkt me perfect. Helaas ben ik de trechter vergeten. Die gaat volgend jaar zeker mee.

Door: Eline Albers

7.00 uur in dE ochtEnd. nog brak van dE nacht staan wE op dE plEk van hEt blauwE bord op utrEcht cEntraal. hEt autofEEstjE van sgs gaat bEginnEn. of ik Er

klaar voor bEn is dE vraag, ik bEn nog druk aan hEt chEckEn of ik allEs hEb, ik lEEr nog EEn kEEr hEt dE topokaart van duitsland, koop snEl EEn ‘hoE ovErlEEf ik duitsland’ boEkjE En roEp naar mijn liftpartnEr: “jij hEbt dE kaart, hè!”

Vluchtstrook8

We stappen weer in, dit maal een gezellige familie uit Slovenië. Alles koek en ei, tot we erachter komen dat ze maar 4 woorden Engels spreken... Gelukkig waren we nog maar 10 uur onderweg en is er nog genoeg om over te kletsen!

Bij de volgende halte zegt mijn liftmaatje dat hij zich even gaat opfrissen en ook mij lijkt dat een goed idee. Al snel sta ik weer langs de weg te zwaaien met mijn bordje, en gelukkig iemand stopt voor ons! Snel roep ik ..... kom schiet op! Wacht even roept hij, ik ren naar hem toe. Nu snap ik waarom hij er zo lang over doet, een beetje dagcreme hier, een beetje extra haarlak in zijn haar! En wel van de haarlak van mij die ik gekocht had voor vervelende bestuurders! Snel stappen we de auto in.

Onder het genot van ijsjes, een ijsgevecht en zonnedutje liggen wij even in het gras te rusten. “Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is grijs...” “Asfalt!” “Wauw, in een keer goed!”

Aan het einde van het asfalt kan ik Ljubljana al bijna zien liggen. De tijd vloog voorbij, we hebben in luxe auto’s gezeten, alle bestuurders waren aardig, en iedereen wilde ons meenemen!

We hebben geen enkele keer de vluchtstrook bezocht, de nooddeur hebben we niet gebruikt en ook noodoplossing haarlak is alleen nodig geweest om bestuurders te verleiden!

Hoe vaak heb jij de vluchtstrook bezocht tijdens de liftweek? Schrijf een stukje over jouw succes in de liftweek en stuur het op voor de volgende nieuwSGS!

Vluchtstrook9

oor te luisterKim: “Ik dacht even dat ik zwanger was maar toch niet, jammer.!”

Marijntje: “Ik wil alles wat verboden is.”Jos: “Neem mij!”

Ard loop de kamer binnen, pakt een condoom en loopt de kamer weer uit.Frederique: “Waar is Natasha?”

Miel, fietsend langs Christine le Duc: “Dat is toch gewoon water?.”

Tico: “Roelie! Wordt voorzitter bij SGS. Je hebt natuurlijk overgewicht!”

Natasha:“Yoeri klemde me tussen zijn benen en het was héél zacht.”

Jacco: “Jullie Limburgers spreken ook met een melodie.”Rens: “Ja, wij schrijven ook met noten.”

Marijntje: “Ik zou het best wel leuk vinden om een cijfer te krijgen door seks met een docent, weer eens wat anders.”

Meta: “Een Meta-momentje is als je je laptop uitzet en je ziet jezelf in de weerspiegeling.”

Rosyl: “Ik ben geen dikke, dode zeehond!”

Yoeri: “Waarom ben ik de enige jongen hier?.”Natasha: “Omdat Rens er ook nog is...?”Yoeri: “Rens is een man, ik een jongen.”

Tico: “Ligt het aan mij of worden Anna’s gaatjes steeds groter?”

Doran: “Naakte vrouwen met schaamlippen tot op de knieën.”Dana: “Zo dan, Doran! Dat is alleen nog in Uganda!”Doran: “En op Texel.”Timo: “Nee Doran, dat zijn schapen.”

Heb jij ook een mooie oor te luister gehoord? Stuur hem naar redactie@sgsutrecht.nl of stop hem op een briefje in de oor-te-luister-box op de SGS-kamer (naast de bank) Alvast bedankt!

Vluchtstrook10

Het leVen is als autorijden

Ik hoor het gegniffel van menig SGS’er al in mijn hoofd nagalmen; maar het is waar. Als kind kijk je vooral af bij je ouders, zij sturen je bij. Zittend in de eigenlijk nog veel te grote stoel, kijk je vol bewondering hoe je ouders het doen. Rond je achttiende ben je oud genoeg om zelf de wijde wereld in trekken, je haalt je diploma en gaat rustig op verkenning uit. Ineens moet je het allemaal zelf doen, in begin doodeng, totdat je merkt dat je het prima redt. Al snel krijg je de smaak te pakken en beland je op de snelweg.

120 kilometer per uur. Studeren, trouwen, kinderen baren, je zoeft overal voorbij. Uit enthousiasme ga je soms te snel, een bekeuring roept je dan tot halt. Kleine tegenslagen vragen om een snelheidsvermindering. Grote ongelukken gebeuren hier niet vaak, maar wanneer zij gebeuren hebben zij grote gevolgen. Toch is er in deze fase altijd een zachte arm om de pijn. Een goede vriend, familie, de vluchtstrook. Alsof die zegt: “Het komt wel goed schatje, de wegenwacht is nabij”. Een troost waarbij je uit kunt huilen.

Wanneer je eenmaal uitgecrosst bent en je eindbestemming bijna hebt bereikt, sla je af. Op een mooi landweggetje kijk je terug op de zojuist afgelegde tocht. Tevreden? Het afdwalen van de gedachten heeft soms kleine botsinkjes tot gevolg. Deze horen er nu eenmaal bij.

Hoeveel kilometer per uur rijd jij?

Door: Sanne Huismans

En dE auto’s, dat zijn wij.

Vluchtstrook11

eerlijkHeid duurt Het langst

Alles moet zijn weg vinden om grondige ontwrichting van de gemoedstoestand voor te zijn, maar je loopt per definitie achter de feiten aan. Uiteindelijk bieden uitersten geen soelaas. Ergens moet je vrede kunnen vinden, of met onvrede leren leven. Een uiterste ligt altijd verder dan waar jij nu bent. Als je altijd net dat stukje verder wilt dan waar je nu bent dan blijf je jezelf tot in het oneindige dezelfde illusie voorhouden; Well guess what? You were here yesterday and you’re still not where you’d wished you’d be today. Mijn gemoed staat constant onder druk en het gebruik van middelen heeft daarbij veel verlichting geboden, het heeft mijn noodzakelijke vluchtwegen gefaciliteerd. Dit werkt echter alleen zolang ik het niet op het spits drijf; uitersten leiden tot ontwrichting.

Pogingen tot het ontvluchten van het lot maken vlucht en lot vluchtiger en pijnlijker. De nooduitgang is precies wat het zegt dat het is (dus wel eerlijk); het leidt het lijden noodgedwongen naar buiten, fijne avond, toedeloe. Ik wil met volle teugen lijden nu het nog kan!!! Vooralsnog geen behoefte aan de uitgang. Noodlottig vluchtend houd ik de dood op gepaste afstand. Hoe? Door hem te verwelkomen! De dood is voor

mij al zo vaak meer dan welkom geweest dat ik diep van hem ben gaan houden. Ik aanbid de dood met hart en ziel en probeer me krampachtig aan hem vast te klampen, mijn beste vriend in alle tijden, altijd eerlijk. De dood symboliseert voor mij alles, maar dan ook alles dat het leven de moeite waard maakt of zou kunnen maken. Zonder dood heeft het leven geen perspectief, geen kleur, geen charme noch elegantie en komt het hele idee op mij uiterst onsympathiek over. Op mensen die hem niet vrezen heeft de dood geen vat. Voor hen bestaat de dood simpelweg niet, en lang niet iedereen ziet in dat dit de enige rationele benaderingswijze is. Het feit dat je nu leeft maakt het idee dat er zoiets zou bestaan als “dood zijn” irreëel; als je probeert je de staat van dood zijn voor te stellen getuigen je gedachten van het feit dat je leeft. Het concept dood is soms de enige reële verklaring voor de afwezigheid van bepaalde vrienden of familieleden, voor jou de vraag hoe je met hun gemis leert leven. Rouw is bijzonder verraderlijk omdat het onschuldige mensen met zelfmedelijden de nooduitgang wijst. Tel bij mijn afwezigheid het verschil dat ik voor je heb gemaakt, en mocht het winst zijn, alsjeblieft vier het! Indien mogelijk vanaf dag één.

Door: Jasper de Rijk

in zijn hoofdrEdactionEEl prEEs tico hEt thEma nooduitgang aan vanuit dE hang naar uitErstEn. dEzE is mij vErrE van vrEEmd, maar hEEft mij ovEr dE jarEn

gEdEsillusionEErd. ik word voor EEn groot dEEl gEdrEvEn door hunkEring naar stimulus En stimuli. achtEr mijn gEdachtEn staat doorgaans stEvigE druk; ik waan mij in dE rEgEl in EEn mijnEnvEld van indrukkEn, idEEën En impulsEn.

Vluchtstrook12

Ik ben inmiddels de indruk toegedaan dat het leven nooit helemaal verdragen kan worden. Perfecte eerlijkheid is even dood als de dood eerlijk is. Ik heb niet de verwachting het leven ooit als dragelijk te kunnen ervaren, maar als ik vandaag iets interessants kan doen zien we morgen wel verder. Diep negatieve ervaringen zijn in mijn beleving noodzaak geworden ter herinnering van wat het betekent om je goed te voelen. Genot komt voor mij bij gratie van het perspectief. Het is de invalshoek die het beeld bepaalt. Als ik terugdenk aan mijn meest depressieve periodes dan kan ik ze niet als zuiver negatief zien. Structureel had ik het moeilijk maar in momenten kon ik opleven in enthousiasme, opgaan in een moment. Als ik terugdenk aan mijn beste herinneringen dan hangt er vaak een sinister luchtje van misplaatste euforie omheen. Hoe het beeld er ook uitziet, het heeft altijd wel een bepaalde schoonheid maar uiteindelijk kan ik het niet uitstaan. Ik moet vluchten om te kunnen leven.

Ik ben zeker niet in het verkeerde lichaam geboren maar evenmin heb ik me ooit echt op mijn gemak gevoeld in het mannelijke geslacht. Ik neem (heteroseksueel) mannelijk gedrag om mij heen voornamelijk waar als gedreven door misplaatst masculine geldingsdrang, en ik kan het niet uitstaan. Ik constateer de impulsen ook bij mezelf en kan vervolgens de hypocrisie niet verdragen. In een uiterste poging enige gemoedsrust te vinden constateer ik dat ik me er op z’n minst van bewust ben en krijg tot slot de pretentie niet verteerd. Momenten die dit alles enigszins dragelijk maken zijn vooral momenten waarop, al dan

niet onverwacht, kaarten ineens helder open op tafel komen liggen. Eerlijkheid kun je niet bij mensen afdwingen, maar wanneer je zelf eerlijkheid nastreeft zal een anders oneerlijkheid eerder zichtbaar worden. Het leven is al moeilijk genoeg en onzin maakt het alleen maar zwaarder. Oneerlijkheid is wereldwijd met afstand de grootste producent van onzin, een aanzienlijk gedeelte waarvan schadelijk. Je kunt je pas voorstellen hoe het is als een muur van pretentieuze nonsens valt als je het hebt waargenomen.

Sommige cliché’s hebben hun status met goede redenen verkregen, omdat ze vanuit eenvoud een verklarende werking hebben die zich door logica niet gemakkelijk laat benaderen. Het valt moeilijk precies uit te leggen waarom, maar eerlijkheid duurt wel degelijk het langst.

Vluchtstrook13

denkend aan sloVenië

Denkend aan Slovenië,

Zie ik uitgestrekte snelwegen,

Voorbijrazende auto’s door,

Natuur gaan.

Files ondenkbaar,

Rijen auto’s,

Als fata morgana’s,

Door de lucht gaan.

En in de geweldige,

Natuur verzonken,

De bomen, de hutjes,

Verspreid door het land,

Bonte spechten, bomen,

Groene valleien,

Wateren en rotsen,

In een grootsch verband.

De lucht hangt er laag,

En de zon wordt er langzaam,

In grijze veekleurig,

Dampen gesmoord,

En in alle gewesten,

Wordt de stem van de snelweg

Met zijn eeuwige vluchtstroken,

Gevreesd en gehoord.

Door: Eline Albers

Vluchtstrook14

doorgeefPen

Is dit een stiekeme wens, Maaike? Zijn jullie bij SGS zo blij met mijn afwezigheid? Een vraag roept altijd tegenvragen op. Aan deze vraag intrigeert het woordje mag. Waarom mag ik niet meer terug komen in Nederland? En van wie mag ik niet? Hebben ze uiteindelijk mijn grootschalige drugshandel opgerold en ben ik nu voortvluchtig? Heb ik iets gedaan waardoor de Chinese maffia in Nederland me niet meer het land in zal laten? Of ben ik een soort van Super(wo)man en is Nederland mijn Kryptonite?

Wat de redenen ook zijn het idee dat ik niet meer naar Nederland mag stemt me triest. Niet dat ik zo van Nederland houd. De trots die sommige Spanjaarden voor hun land voelen herken ik niet in mezelf in wat ik voor Nederland voel. Wat mij aan Nederland bindt zijn de mensen, niet per sé Nederlanders, maar mijn mensen. Vrienden en familie, en die leven in Nederland.

Maar terug naar de vraag. Wat zou ik doen? Niet meer terug naar Nederland mogen is ook vrijheid. Geen excuses meer, geen leven ergens anders om verantwoording tegenover af te leggen, de opties worden ineens ontelbaar. Ik ben nog lang niet klaar in Spanje, maar als voortvluchtige kan ik ook niet eindeloos in één land blijven hangen. Ik kan natuurlijk compleet Native gaan in mijn onderzoekspopulatie. Vol het activisten leven in, anti- systeem, de wereld veranderen, mensen helpen. In de laatste week van mijn onderzoek klinkt dit erg aantrekkelijk, op het moment dat je ergens weg moet, wil je altijd alleen maar meer.

Maar dit kan niet, ik ben op de vlucht, ik moet blijven reizen. Ik zou graag een tijd in Berlijn willen wonen, Duits leren; naar Azië reizen, leren duiken; familie opzoeken in Australië en Brazilië’; terug naar Bolivia ‘mijn’ kindjes opzoeken; naar Chili, wekenlang hiken in de bergen en mijn surf skills verbeteren en pinguïns kijken in Ushuaia. Geld sprokkel ik ondertussen op door her en der kleine baantjes te doen, misschien word ik wel Engelse lerares in Zuid-Korea, of leer ik een combine besturen op de graanvelden in Canada, of aardbeien plukken in Denemarken. Ondertussen word ik op iedere plek opnieuw verliefd op een mooie local, in ieder stadje een ander schatje, een plek om weer bij terug te komen. De wereld ligt aan mijn voeten everything goes!

Ik geef de doorgeefpen door aan isabEl bEijsEns, met de vraag: ‘Als jij een superpower kon hebben, welke zou het dan zijn en wat zou je ermee doen?’

Door: Kas Muyres

ik krEEg van maaikE dE vraag: ‘wat zou jE doEn als jE nooit mEEr in nEdErland tErug mag komEn?

Nooduitgang3

Deze EditieColofon 3

Hoofdredactioneel 4

Van het bestuur 5

PoColumn 6

Brandtrap 7

Exit Please 9

Wist je Dat... 10

De Groene Nooduitgang 10

The Catcher in the Rye 11

GeenNood,eriseenUitgang 14

Foto’s 15

NieuwSGS Jaargang 12, editie 3

De NieuwSGS verschijnt 5 maal per jaar met nieuws, artikelen en mededelingen voor SGS leden en studen-ten van de Faculteit Sociale Wetenschappen. Daar-naast verschijnt eenmaal per week een nieuwsbrief per e-mail.

Hoofdredactie:Jasper de Rijk, Tico Bekers

Redactie: Eline Albers, Tico Bekers, Lisa van de Boom, Jacco, Bos, Rubin ten Broeke, Sanne Huismans, René Kok en Jasper de Rijk

Met dank aan:Het SGS-bestuur, Kas Muyres, JoHo en Café Eigen Schuld.

Lay-out: Tico Bekers

Redactieadres:Langeveldgebouw, kamer E1.46Heidelberglaan 13584 CS UtrechtTelefoon: 030-2532956E-mail: redactie@sgsutrecht.nlWebsite: www.sgsutrecht.nl

Bijdragen:Alles wat je op USB-stick of via de e-mail bij ons in-levert is welkom! De redactie van de NieuwSGS be-houdt zich het recht voor om ingezonden stukken te weigeren, in te korten of te censureren.

Oplage: 100 stuksDruk: FSC Repro UUAdverteren: Contactpersoon: Tico Bekers (zie SGS-bestuur)

SGS-Bestuur 2013-2014

Lars Bulters (Voorzitter)Jarka Janssen (Secretaris)Anne Groeneveld (Penningmeester)Tico Bekers (PR-Coördinator)Yessy Aarsen (Poco)Michiel Vonk (Poco)

De NieuwSGS is een uitgave van de StudentenGroep Sociale wetenschappen (SGS) te Utrecht. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd door middel van welk medium dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van SGS. ©2014 SGS Utrecht. De bij deze uitgave betrokken redactie en medewerkers aanvaarden geen aansprakelijkheid voor moge-lijke gevolgen die zouden kunnen voortvloeien uit het gebruik van de in deze uitgave opgenomen informatie.

Colofon

Nooduitgang4

HoofdredaCtioneel

Al vrij snel besloot de redactie dat een echt thema wel tof is, maar dat er ook een keer een andere aanpak gekozen kan worden. Daarom zouden we gaan zoeken naar een woord dat tot de verbeelding spreekt en niet een bepaald gedachtegoed. Al gauw waren er nog twee keuzes over: ‘Nooduitgang’ en ‘vluchtstrook’. Beide goede thema’s, maar de één net iets spannender dan de ander. Volgens een gedeelte van de redactie dan. Mijn keuze lag volledig en honderd procent bij de nooduitgang.

Want wat is er spannender dan tot het uiterste gaan? Er moet geen andere mogelijkheid zijn dan tot het het ultieme doel bereikt is. Geen excuses, geen vluchtstroken en geen uitwegen. De Nooduitgang is de enige mogelijkheid, de enige uitstapweg. Als het écht niet meer anders kan. Het enige bordje dat oplicht in het donker. Voor als er geen andere ontsnapping is dan dat exit-bordje te volgen. De vluchtstrook ligt de hele weg naast je, is te makkelijk, te veilig. Er is vaak maar één weg naar de nooduitgang en die gebruik je ook niet zomaar. Als je pech hebt kun je nog altijd (een figuurlijke) vluchtstrook nemen, de nooduitgang mag en kan je alléén gebruiken in uiterste nood. Je moet het zelf doen. En dat is voor mij juist de grote aantrekkingskracht. Het spannende.

Een aantal redactieleden, waaronder mijn waarde hoofdredacteur de heer De Rijk, waren het hier echter niet helemaal met mij eens. Zij hadden meer affiniteit met die vluchtstrook

en gaven daarom hun ondersteuning aan dit onderwerp. En toen zaten we met een verdeelde redactie. Tsja, wat doe je in zo’n geval? Je kunt de NieuwSGS niet zomaar opsplitsen toch?

Of wel?

Nou, het blijkt zeker wel te kunnen. Het resultaat zie je hier. Toch een opgesplitste NieuwSGS. Het werk van creativiteit, een koppige redactie en een goede vergadering. Draai ‘m om en je ziet de vluchtstrook op de voorkant verschijnen, kijk je naar de andere kant van de kaft dan zie je het exit-bordje groen oplichten. Want beide thema’s zijn uiteindelijk uitermate geschikt om ons verenigingsblad mee te vullen. Dat hebben we dan ook gedaan en wij, als redactie, zijn toch stiekem super tevreden met wat we hebben neergezet. Veel leesplezier gewenst met dit gedeelte, de ‘nooduitgang’.

Door: Tico Bekers

Het is altijd een Hekel punt, Het nieuwe tHema van de nieuwsGs. de redactie wilt noG wel eens in verHitte discussies Geraken om tot een tHema te komen. voriGe

editie was Het vrij duidelijk dat de focus op cHaos zou terecHt komen, in Het vollediG losGeslaGen boekje. deze editie was Het tocH een ander verHaal.

Nooduitgang5

Van Het bestuur

Want wat is het soms heerlijk om barrieres door te beuken, om keihard van het gelopen pad af te gaan en om totaal iets anders te doen. Om tegen te stribbelen. Om in plaats van een normale uitgang gewoon door de nooduitgang te beuken en het roer totaal om te gooien.

Iets wat we ook met deze NieuwSGS hebben gedaan. Een nieuwe layout aan de voorkant, nog steeds de NieuwSGS maar nét wat simpeler, nét wat minder moeilijk. Zoals ook met de binnenkant. Ik heb ooit eens in een hoofdredactioneel stukje van een nationaal blad gelezen dat een verandering in een geschreven tijdschrift goed is als niemand daar iets van opmerkt. Ik hoop eigenlijk dat ik dus niets hoor, want als een blad verbetert dan klaagt er eigenlijk niemand. Als er dus dadelijk mensen aan komen kloppen aan de deur van de Nooduitgang waarin ik mij verschuil en stiekem aan de NieuwSGS sleutel, dan hoor ik het wel.

Samen met mijn redactie en bestuur streven wij naar een zo mooi mogelijk, een zo fantastisch leuk en een zo´n prettig mogelijk lezend verenigingsblad. Daarom hebben we zitten sleutelen aan

de NieuwSGS, waarvan je het resultaat nu in handen hebt. Ik hoop dat het een plezierige leest wordt voor iedereen.

Terwijl ik dit stuk (een beetje aanschoten) schrijf, wil ik daar nog aan toevoegen dat het gewoon belangrijk is om de stappen te nemen die je echt wilt nemen. Ikzelf heb mijn bestuursjaar tot nu toe als iets geweldig fantastisch beschouwd. Het is echt een ge-wel-di-ge ervaringen, dit met vallen en opstaan gegaan is. Ik ben wel eens op de Vluchtstrook gedoken maar nog nooit de uitwijking genomen naar de Nooduitgang. En daar ben ik dan wel weer blij om. Want een bestuursjaar is een van de meest fantastiche dingen die je kan doen tijdens je studentenleven.

Door: Tico Bekers

dan Heb je Het ene stukje Gelezen, de Hoofdredactioneel, staat daarnaast noG een keer die rare bakkes van tico. tsjaH. ik Heb tocH noG meer te vertellen

over de nooduitGanG, dus Heb ik Het ook maar op me Genomen om dit stukje te scHrijven. jarka scHrijft aan de andere kant van Het boekje een ontzettend mooie metafoor die idereen in Het leven wel kan toepassen, maar ik Ga Hier Gewoon keiHard de nooduitGanG op de nieuwsGs toepassen.

Nooduitgang6

PoColumn

Bij brand en bommeldingen is dat die deur die de rest van het jaar als overbodig wordt gezien. Stiekem wil je er wel het hele jaar gebruik van maken. Meneer de nooduitgang staat het hele jaar in de spotlights met zo’n lelijk groen lampje boven zich met een lelijk poppetje erop. Je parkeert je fiets en weet dat het tien keer sneller gaat om via deze weg naar de plek te gaan waar je zo moet zijn. Maar natuurlijk wordt het je niet makkelijk gemaakt, de ingang is uiteraard 100 meter verderop en vervolgens moet je weer 100 meter via de ingang naar de plek toe waar je oorspronkelijk moet zijn. Vaak zo’n systeem dat afgaat als je de deur opent. Best wel lastig lijkt me dat. Je enige moment van glorie is als iemand je opent en dan wordt je toch wel gebruikt. Kansloos. Helemaal irritant vind ik die trappen om het gebouw heen. Stel je een brandtrap voor die rechtstreeks naar de SGS-kamer gaat. HOE FRUSTREREND dat je deze dan niet kunt gebruiken.

Dusss voor zover mijn nood-uitgangfrustraties. Niks persoonlijks hoor DEUR IN DE FIETSENKELDER.. Waar zijn we als poco’s nou nog meer mee bezig? Best wel veel dingen eigenlijk. Inwerken van nieuwe Insprakers, jaar afronden en veel lopende dingen. Met nieuwe Poco’s en nieuwe Insprakers voel je je als Poco

soms wel een beetje tweederangs. Je bent nog steeds Poco en coördineert nog steeds de Inspraak, maar iedereen vindt eigenlijk vooral dat je plek bezet houdt. Je bent de omweg naar de bestemming. Iedereen wil het nieuwe bestuur aan de slag zien gaan! Ons moment van glorie is geweest. Er schijnt een lullig groen lampje op ons met een lelijk poppetje erop..

Wie laat nog één laatste keer het alarm afgaan voordat de geweldige nieuwe poco’s van start gaan?

Tot de volgende Pocolumn!

Heel veel liefs en (virtuele) knuffels,

Miel (Yessy schrijft op d’r kop! ha ha)

Door: Michiel Vonk

zo nu en dan komt een drukke pr-coördinator naar je toe en wordt je er weer aan Herinnerd dat de nieuwste editie van de nieuwsGs alweer voor de deur

staat. dit keer in Het kader van nooduitGanG. Hoezo nooduitGanG? Gewoon HoGe nood enzo. je weet tocH zelf ook wel wat een nooduitGanG is, loser?

Nooduitgang7

brandtraP

Op dat moment wist ik niet wat er aan de hand was tot iemand me vertelde dat er een bosbrand dichtbij was. De stroom was afgesloten vanwege veiligheidsredenen en er was een mogelijkheid dat de brand zich zou verspreiden. Dat betekende dat iedereen zo snel mogelijk weg zou moeten, als het zover zou komen.

De plek waar ik toen sliep had maar één kamer met één raam en één deur. De badkamer was volledig omgeven door dichte muren. ‘s Nachts lagen al onze spullen al klaar, de koffers nog in de auto voor als we plotseling moesten vertrekken. Geen nooduitgang, niets behalve de deur. Ondanks dat was het een rustige nacht en bleef het vuur beperkt. Nog nooit ben ik dichter bij het einde van de wereld geweest, of wat ik me ervan kan voorstellen.

Dat gevoel van angst, het weten dat er iets mis is, is precies waar een nooduitgang voor is. Voor mij was die duidelijk: verdergaan, het park uit en een ander hotel zoeken voor twee nachtjes. Mijn reisgenoten vonden het gevaar echter niet groot genoeg, dus bleven we. Dat pakte wel goed uit, gezien we de dag erop nog best wat hebben gezien. De nooduitgang was daar, maar het was niet extreem genoeg om deze ook daadwerkelijk te gebruiken.

Tegenwoordig is mijn nooduitgang alcohol, alleen te gebruiken in extreme nood. Niet meer wegrennen, maar nachtjes doorhalen met wat hulp. Tot de conceptversie van mijn eerste paper dacht ik dat alcohol enorm hielp met schrijven, en hoewel ik daar nog steeds van overtuigd ben, doe ik het maar niet meer met officiële dingen schrijven. De tweede deelvraag was een enorme puinhoop geworden, dat zag ik ook wel. Maar twee dagen voor ik het in moest leveren was het een meesterwerk. Het was ook maar een conceptversie, dus deze nooduitgang was ook meer een soort rookpauze op de brandtrap geweest dan een werkelijke vlucht. En dat deed me denken: is een nooduitgang wel enkel bedoeld om geheel te vluchten?

Hoewel het meer op een soort vluchtstrook lijkt, kan je ook gewoon even een pauze nemen zonder verder te komen tegelijkertijd. Een nooduitgang kan voor veel meer dingen staan, naast uiterste nood. De rookpauze, bijvoorbeeld. Een verslavinkje waarvan je liever niet zou willen dat iedereen het ziet. Zolang de deur geen alarm heeft dat meteen afgaat wanneer de deur wordt geopend is dit mogelijk. Daarnaast zou een alarm wel helpen, want mensen nemen niet zonder reden een nooduitgang.

Door: Rene Kok

een verduisterde, bloedrode zon, as als sneeuw uit de lucHt, de Geur van brand boven alles uit. Geen stroom, Geen licHt beHalve zaklampen en kaarsjes op een

scHoteltje. de medewerkers van Het motel deelden die uit. zenuwacHtiG zat ik op een bank bij de receptie, om me Heen kijkend naar alle anderen die er ook net waren aanGekomen.

Nooduitgang8

Het is niet voor niets een uitgang voor nood. Tenzij je de uitgang gebruikt om veilig een zelfgetekende (en nog best goed gelukte) kaart van Europa in de fik te steken voor een beter effect. Nu ik er zo over nadenk zou dat ook alarmbellen moeten doen rinkelen, maar ik weet zeker dat dit geen gevolgen had. Hoewel ik in het bezit ben van een aansteker teken ik geen kaarten van Europa meer.

Maar goed, een alarm dus. Open deuren zijn niet vaak een alarm waardig, maar een nooduitgang wel. Waarom zou iemand anders deze gebruiken? Dat is het probleem ook niet, zelfs als het alarm luid en irritant is. Het probleem is hoe ermee moet worden omgegaan. Als ik naar een glas alcohol grijp is het veilig om me aan te spreken, maar als ik me verschrikkelijk voel en op niemand reageer is het misschien beter om me even met rust te laten. Dan gebruik ik ook de nooduitgang, maar om even niks te doen, om nietsziend voor me uit te staren. Om even buiten het leven te staan. De kunst is juist om dat te herkennen en te respecteren, wat nog moeilijk is. Praten is, naar mijn eigen mening, een hele goede oplossing, al ligt het eraan wat de ander zegt.

Nooduitgangen zijn moeilijke dingen om te begrijpen als je er niet vaak mee te maken hebt. Onopgemerkt zullen we allemaal waarschijnlijk wel iets hebben waarmee we even buiten de realiteit kunnen staan, en zo is dit stukje er voor mij ook één. Ik zou eigenlijk op dit moment van schrijven voor een aankomend tentamen moeten leren, mails sturen, interviews plannen, maar wat doe ik? Ik schrijf een stukje over nooduitgangen. Ik zwerf rond op internet.

Ik schrijf andere dingen. Best ironisch nog, een stukje over nooduitgangen schrijven als nooduitgang, waar ik nog eens een aantal keer de nooduitgang voor heb gebruikt.

Iedereen heeft dus wel iets, zeg ik maar. Dat leidt me ertoe te denken dat het ook wel gezond is, even weg uit de wereld van stress en deadlines, even ontspannen, tot het een echte vlucht wordt. Zoals mijn reisgenoten me toen hebben bijgebracht: een nooduitgang is enkel bedoeld voor uiterste nood als er een echt gevaar is. Door gebruik gaat er een alarm af dat moeilijk kan worden stopgezet, en er kunnen dingen zijn die je mist door te vluchten zonder uiterste noodzaak. Voor alle andere gevallen is het geruststellend om te weten dat er eentje is.

Nooduitgang9

exit Please

Kopje koffie, vraagt de buur

Lekker zeg ik, maar t is echt zuur

Geen plantje in de buurt

Doet u mij de nooduitgang

Zere tenen, zware leden, moegestreden

Felle lichten en schel geluid

Mensen zitten op je huid

Doet u mij de nooduitgang

Kennelijk gezellig, voldoende drank en veel gelach

Obligaat, er zijn roddels, niemand die elkaar echt mag

Het is een klucht, een hard gelach

Doet u mij de nooduitgang

De tentamenvraag brengt traag, maar gestaag

Een knoop in mijn maag

Doet u mij de nooduitgang

Op het Neude, naar de kroeg

Alweer zo’n type die ons vroeg

Heeft u een muntje voor mij?

Doet u mij de nooduitgang

I know het is een collega

Waarschijnlijk heel geleerd, maar hij is weird

Het is een nerd en hij meurt

En blijft maar praten, over hamsters

Doet u mij de nooduitgang

Eindelijk de deur waar ik naar verlang

De nooduitgang

Walking away… like a boss

Door: Jacco Bos

Nooduitgang10

… Jos n.a.v. zijn Oor Te Luister met Marijntje (andere kant van het boekje) een wilde

seksdroom over haar heeft gehad?

...In de jaren 90 er een schoonmaakrooster was voor wie de kamer moest opruimen?

...Dat commissies werden ingedeeld op dit rooster?

...Anne in haar moeder’s doos heeft gezeten omdat ze verlegen was?

(NIEUWSBERICHT! Iedereen heeft in zijn/haar moedere’s doos gezeten!)

... Frederique’s vriendje een negerpiemel heeft?

... En dat hij die gekregen heeft bij een zwarte pietenpak?

...Het eerste Parlo ooit op 22-09-1989 is gehouden?

... Yoeri zichzelf als een vrouw beschouwt omdat hij ASW studeert?

... Kim de huisgenote van Pleuni wel zou zien zitten als Kim een man was geweest?

de Groene nooduitGanGDoor: Eline Albers

Wist je dat...

een bijzondere nooduitGanG is safetynet! Geen nooduitgang met een groen

lichtje, wel een met een groen touwtje. Een nooduitgang niet voor de mens, maar voor de vis. Net zoals mensen alle kanten op gaan rennen als er paniek ontstaat, hebben vissen ook een ontsnappingsmechanisen. Kleine visjes zwemmen omhoog als ze stress hebben, terwijl grote vissen juist naar beneden

zwemmen. Aan de bovenkant van het visnet zitten SafetyNet ringen; de nooduitgang voor de kleine visjes. Zo worden alleen de grote, volwassen vissen gevangen en blijven de kindjes leven. Een betere uitvinding zou natuurlijk een SafetyNet zijn met zowel ringen aan de boven als de onderkant, een nooduitgang voor iedereen is wel zo eerlijk.

Nooduitgang11

tHe CatCHer in tHe rye

Wat ik niet trok? Waar te beginnen...? Ik had het nog steeds niet op de rails. Wat niet op de rails? Waar te beginnen...? Ik stond er in studiepunten zachts gezegd belabberd voor, en verder... verder niet zo veel eigenlijk. Het valt misschien ook wel mee. Iedereen heeft het wel eens lastig, ik misschien iets meer dan de meesten. Maar misschien heb ik het er zelf ook wel een beetje naar gemaakt. Ik ben doorgaans al meer dan opstandig genoeg, ik hoef anderen niet ook nog eens met mijn problemen lastig te vallen. Mensen hebben hun eigen problemen, uiteindelijk moet iedereen het voor zichzelf oplossen. Ik zal het voor mezelf moeten fixen, of verdrinken. Ik zal het zelf moeten oplossen, linksom of rechtsom. Er is een boel dat ik kan uitstellen, de tijd doet niet aan uitstel, het behandelt alles op eigen tempo. Ik heb weinig tijd, raasde het door mijn hoofd, en mijn studie staat zwaar onderdruk. Wat als het niet lukt? Geen idee. Punt. *(Zelfhaat gedachte, soms gepaard met spiertrekkingen). Vergeten waar die gedachte vandaan kwam. Wil ik het weten? Geen idee.... Op de rail.... Ik wil de studie op de rails krijgen. Zoveel is helder. Maar dat wilde ik de afgelopen maanden ook al. Het leek ook nog even goed te gaan in het begin, en in februari had ik een opleving. Het heeft alleen nog

zo weinig studiepunten opgeleverd. Ik zak er tussendoor iedere keer zo verdomde hard doorheen. Iedere keer dat ik weer iets hoopgevend heb gevonden, iets waar ik in op kon leven. Op enthousiasme heb ik vaak nog een eind kunnen komen. Maar er kwam altijd, vroeg of laat, een punt waarop het was alsof zich een valluik onder mij opende en enig gevoel van grond onder mijn voeten, enige poot aan de grond in dit leven, ver te zoeken was. Ik voelde in mijn guts dat ik de overgangsnorm wilde halen, maar zag weinig voor mij geloofwaardige redenen waarom nu wel en eerder niet, anders dan dat de druk er nu zwaarder op stond, maar dat maakte het juist zo moeilijk.... *I’M FUCKED!!! *AARHGHGHAAAA!!!

It wasn’t, as they say, all bad. Bij thuiskomst of op vrije dagen probeerde ik de studie zoveel mogelijk richting op pijl te trekken, maar legde het in de worsteling met de concentratie en de impulsen vaak wat vroeg af. Hierdoor kon ik mezelf weer luiheid verwijten. Verder beleefde ik veel plezier, ontspanning, verlichting en genot aan online schaken, met de mountainbike over de Veluwe rondjes rijden, gezichten tekenen, bier drinken en blowen.

Door: Jasper de Rijk

dit trek ik niet, scHoot Het door mijn Hoofd. ik zat in de trein vanuit utrecHt teruG naar Huis. ik volGde toen noG de Hbo lerarenopleidinG enGels. Het

jaar ervoor was ik aan Hbo journalistiek beGonnen, en vrij snel Gestopt. daarvoor 6 jaar Havo. ik trek dit Gewoon niet.

Nooduitgang12

Verder luisterde ik als ik achter mijn laptop zat (ik had geen mp3 speler meer) Nirvana, gewoon één lange play-list achter elkaar door afspelen, en keek ik voornamelijk veel stand-up comedy en af en toe Nederlands cabaret. Oh en ik begon me intellectueel wat breder te interesseren. Mensen als Richard Dawkens, Christopher Hitchens, Sam Harris, Daniel Dennet, Lawrence Krauss, Neil deGrasse Tyson, Steven Pinker, Bill Nye, James Randi en natuurlijk ook Carl Sagan zijn over verloop van tijd allemaal helden voor mij geworden. Omdat ze een bepaalde manier van kijken hebben (of hadden) die mij niet alleen aanstond, maar die bij mij een gevoel van ongeremd enthousiasme teweeg kon en kan brengen. De hele manier van kijken van deze mensen lijkt gevormd rond een ijzersterke wetenschappelijke kern die zich eigenlijk vrij gemakkelijk laat samenvatten in enkele filosofische stellingen. Te beginnen met de Sokratische methode (alles kan en dient in twijfel getrokken te worden, de kracht van een idee schuilt in de mate waarin is getracht het tegendeel aan te tonen). Ockham’s Razor (get rid of any unnecessary assumptions) en Hume’s stelling (You cannot derive an ought from an is) zijn ook vrij nuttig. Marx is met zijn ideeën over ideologie ook vrij leerzaam geweest, maar ook Darwin, Freud en Nietzsche misstaan niet in dit rijtje. Kafka en bovenal Orwell laten zien dat je niet per sé een genie, hoogstaand intellectueel of gekwalificeerd analysticus hoeft te zijn om tot haarscherpe constateringen en analyses te komen. Zo kon ik dagelijks vluchten voor mijn eigen realiteit door mij terug te trekken in skeptische cirkels die anderen leken te mijden, en die, doordat ze verder weinig uitwegen vonden, vaak diep cynisch werden. Op een bepaalde manier was ik ook heel gelukkig, na een aantal biertjes en/of joints wist ik altijd wel weer wie ik zelf was, overdag kreeg ik dat niet gebolwerkt.

Maar structureel werd ik eraan herinnerd dat het structureel niet goed ging. Dit vergde een structurele oplossing die structureel afwezig was. Zie je dat ik eigenlijk super gestructureerd leefde? En de mensen maar denken dat ik chaotisch ben. De mensen.... De mensen.... Laat ik to the point komen; ik kan ze vaak zo moeilijk uitstaan. Veel komen er op mij zo simpel over. Kan ik me nog zo goed bewust zijn van de arrogantie van die opmerking, en van de achterliggende houding, maar daardoor komen ze niet minder simpel over. Ik vind veel mensen wat lastig uit te staan, wellicht herken ik teveel van mezelf in ze. Het zijn mensen...(lees doorgeëvalueerde apen, voor wie een beetje kan kijken is de primaire primaat in ieder individu zichtbaar). Mijn cynisme voert weer de boventoon. Maar dat is het gewoon; ik kon niets meer uitstaan, en omdat ik met mijzelf nu eenmaal het vaakst en het directst geconfronteerd werd had ik daar ook de meeste moeite mee. Alles oogt zo verschrikkelijk idioot, zo ongelooflijk absurd, en iedereen loopt gewoon door, vaak ogenschijnlijk onbewust van wat er allemaal aan idiotie om hen heen gebeurt. Willen we het gewoon allemaal niet meer zien?

Hebben we zo’n collectieve commercial mind-set ontwikkeld dat we er automatisch vanuit gaan dat als het beeld dat we voorgeschoteld krijgen er mooi uitziet, de werkelijkheid erachter, ervoor en eromheen ook wel mooi zal zijn? Waarom zouden we zó-, zoveel reclame voorgeschoteld krijgen? Kunnen we niet gewoon een keer met z’n allen onze ogen openen, al dan niet gekleurde brillen en oogkleppen afzetten, en elkaar diep in de ogen aankijken.

Nooduitgang13

De vraag die dan hopelijk niet meer gesteld hoeft te worden: “Is dit, hoe dit landje intern wordt georganiseerd en hoe het zich verhoudt tot de rest van de wereld, is dit hoe we het zouden doen als we met z’n allen samen zouden kunnen komen om te overleggen over ‘hoe het te doen?’?”.

Vaak als ik in dit soort van gedachten verzandde, trok ik het niet meer. Een gevoel alsof dit leven iets is dat je pas kunt uitspelen als je ergens grip vindt, en iedere keer dat ik ergens grip dacht te hebben gevonden, ontglipte het mij weer. Een gevoel alsof ik ieder moment uit dit leven weg kan glijden, omdat ik nu eenmaal nergens vaste grip vind. En iedere keer kwam ik er weer met een sinistere vorm van verbazing achter dat ik nog steeds ademde. Er zijn nog steeds gedachten. Alles werkt nog. Toch een mooi privilege, dan maar zo bekijken. Het glas is weer half gevuld, maar nooit voor lang, ik dronk stevig door. Vaak was ik er diep van doordrongen dat van een normaal begaanbaar pad naar een al dan niet begaanbaar leven nog geen contouren zichtbaar waren, en werd het al maar moeilijker om van mijn fantasieën over toekomstscenario’s die voor mij de moeite waard zouden zijn iets staande te houden. De zijden draad die het al tig keer leek te begeven krijgt wederom een stevige ruk, maar houdt wonderbaarlijk stand. Maar waarvoor? Ik probeerde het me voor te stellen, op het trapje vanaf de boven-coupé van de trein, geen zin in mensen. Ik probeerde me een mooie toekomst voor te stellen. Leegte. Zwijgende leegte voor wie niet luistert. Vanuit mijn perspectief werd de leegte gevuld door een gekrijs dat bij de meeste mensen waarschijnlijk door merg en been zou gaan, maar waarvan ik soms teleurgesteld moet vaststellen dat mijn zenuwstelsel er een erg hoge tolerantie voor heeft opgebouwd. In mijn hoofd werd en wordt deze krijs ultiem gefaciliteerd door

Kurt Cobain. Ik wil er liever niet te lang over denken wat als deze stem helemaal geen mondstuk had gehad? Dan was er wellicht nog meer opgekropt. De precieze rek van de zijden draad zal mij wellicht nooit helemaal zichtbaar worden.

Nu gaat alles in mijn beleving heel veel beter. Dusdanig veel beter zelfs dat mijn omgeving mij vanuit verschillende richtingen adviseert rustiger aan te doen. Allemaal mensen met goede bedoelingen die ik op zich graag zou gehoorzamen, als het om hun gemoedsrust ging. Maar de impuls is bij mij altijd scherp, en ieder gevoel van identiteit vindt zichzelf pas wanneer het door de impuls heeft leren kijken. Waar mijn impulsen geen weg vinden is frustratie het gevolg. Mijn impulsen hebben een boel valkuilen gezien, en projecteren deze nu constant op anderen. Ik vermoed dat de projectie in bepaalde gevallen de werkelijkheid raakt. Daar waar ik de indruk heb dat dat het geval is voel ik de behoefte in te grijpen; please don’t go there! I’ve walked down that road, you don’t need to see that. Please don’t go there, please.... Als een soort Catcher in the Rye.

Nooduitgang14

Geen nood, er is een uitGanG

De nooduitgang is het laatste redmiddel

Alleen te gebruiken in geval van nood

Het bordje groen oplichtend

Met in het achterhoofd de dood

Als de zwarte rook je ogen verblindt

Als vurige vlammen je dreigen te verorberen

Is angst het enige wat ons nog bindt

Kruipend over de grond

Happend naar wat frisse lucht

Met één hand half op je mond

De ander op zoek naar een vlucht

Uit dit vreselijke oord

Met rook, hitte en vuur

Je zoekt strompelend naar de witte muur

Alles wat je vindt is een vluchtstrook

Waar je wacht tot je wordt gered

Maar wat heb je nog aan een vluchtstrook

Als je longen stikken van de giftige rook?

Door: Rubin ten Broeke

SGS-Week