ll d *r., d vrv · nt jn r hrt drbfd, h z dt lvn drn vrnht, dt lfd. nt, t n p plt, phnne , p gn 0...
TRANSCRIPT
WILLEi' DE I*IER.W,DE OVERGAVE
E.s.130SCHAzeij BWN;\CMXIX
Y =n= •C— eC~-=.C-7. .c"_^J.C^• •C:,^•• :3YG^7• -,• `„^. -=n •C=•C=7e .3•
•
• w
• DE OVERGAVE
IIilIIIIt'III'Q11
A •
t't'^ Y11
d t,t, t,•
Y ^ • 1- ♦ 5c==4 ^.= • G:.=• G"^^ • Cam" •0==$ 1, • • = ! •C n' 1 • • ems•
•
EIII II• s
IIM •
EIit 11
EI•
ElEl IIM •
Y •
•
•
•
•Gv^• sC 0=vims ^e C:^• C^^±• • --- ••^^•^^•c •C ^ • •C-^-^ • C::Z=i•Gr^ 0 ==20
°oe000ee o0 00 ^o0
WILLEM DE M2RODE0
DE OVERGAVE0
g o
^ CD 0U 0
BANDTEEKENING VAN DJAN VAN DER LEEUW
IIoofi0
6 aUITGEVERSMAATSCHAPPIJ E. I. BOSCH @an TE BAARN .1919
wam:.__. . 1: . •C-,.'^•G'_v^ a ^;tj= 0 •G ^^ >G,;..^•. C'.=4 Cwt s •Cri . C=:: 2• --;^• cZ:^= 0 ^.",,,,^ • G:^ •
•
r •
o •
•
e •
s •
s •
A •
0
w c=:::—„►.0 ..rf`z=0^::= 5 áwá• ^. • `^. C=:n •• i•^• •C',^,,,i 0C= =* •Q0 -- *vim •
.=. ^.=.Cam%..• ` 0 . •. `-=n* (,=-i. .=--;
DIALOGUE MYSTIQUE
r Komt ge zoo laat tot mij? de dauw
Der nacht dampt uit uw donkre kléeren.
Wilt ge den jammer van dit uur verméeren,U ll
Dat bitter is van wroeging en berouw?
Ik ben om u den woesten weg gegaan, 1)ggg .Door wildernis en doornige valleien.
Ik hoorde u, hopeloos, om deernis schreien .... {}
9 Laat ge mij voor gesloten deuren staan?"
'k Vermoedde uw komen door den nacht, •
En vrees de marteling van uw vergeven,
t Want ik kan toch niet naar uw liefde leven.
Wat staati' voor mijn woon en klaagt zoo zacht?9l l g
„Laat ge mij wreed ter deure staan?
Kunnen mijn handen u niet teeder heelen ?
Mag ik den weedom van uw haat niet deelen ?
Maakt dan mijn liefde uw kwaad niet ongedaan ?” w
Ik riep u niet. Ik heb mijn hart Au •
Verboden aan uw hooge heil te denken, A
Wapt al begeeren, wat gij mij kunt schenken,
Moet ik verliezen, en geeft dubble smart.
• C . C=-- + • C • C.^." • C=== 0 C.;.. - < .1 • C - • C=:: ^ • ^„^ • • s im • G.'n,%. . G J. .i. ^' ..
II IIQ „En als ik allen hoon vergeet?" O
O Ga ik u nieuwe krenkingen bereiden. O
fi „Wilt ge dan, dat wij van elkander scheiden?O
9w •
Wilt ge dan scheiden? en gij noemt mij wreed?" O
O O• Ach, Heer, ik weet niet, wat ik wil. •
Mijn hart heeft liefde en alle hoop verloren.
• „Open uw deur.... ik min u als tevoren. •
Open uw deur .... ik maak u goed en stil .
•O Maar ik ben arm! „Ben ik niet rijk? 99 Heb ik geen brood en wijn voor vele malen?
Uw hoofd aan mijne borst, zal ik verhalen O 9Van al mijn schatten en mijn heerlijk koninkrijk." -O„Ik ben zoo verren weg gegaan ......
11 Zoo kom dan in mijn woning rusten,•
O Ik bied de hi' in en van al mijn lusten. IIl9 9 lO En mijn berouw.... „en ik neem alles aan." O
II Oti EIw •
IIEI EI
II•
V II
EI II•
ái 7r ' ' ' ' *Z^ . • •C + r 9G:::=0 A • .0 a G`= 0..^.:..7 s .ám','7• — rte.
III HET SPEELTUIGI• Als een vlaag van uw genade
Niet mijn arme hart doorbeefde,
Hoe zou ik dit leven dragen?
Ik verwenschte, dat ik leefde.
t speeltuig, opgehangenWant, een spee g, opg eng0 Voor al 't wereldsche
111 Voel ik iedren kreet verlangen
Q Door mijn teedre snaren roeren:
• Het geheime bronstig steunen •
• Van een lust, die brandend rilde; •
• En het zuiver, innig deunen •
Van een liefde, die verstilde.I
Maar dan wil uw min zich wreken,
En uw hoog jaloersche woede, ^1
Dreigend in hartstochtlijk smeeken,
Slaat mijn spanning zwak en moede.
II Tot gij zoet komt minnespelentl
In een vlucht van milder tochten,
0 En de liedren mij doorstreelen. r
Der gelukkige verzochten.
I
Als een vlaag van uw genade
Niet mijn arme hart doorbeefde,
Hoé zou ik dit leven dragen?
n Ik verwenschte, dat ik leefde.
ii f1II [1
rs
• e
^^ J
lí
f U0
•
f1LI
IiII 00 11I
0s .DE VADER J
t!Wij bleven tóch niet bij elkander. t!
0, Dat hij gegaan is, smart mij niet.
De tijd komt toth, dat de een den anderll
Verlaat, en niet meer ziet.. l•
p Maar dat hij niet een wijl' kon wachten, IIjl l(Reeds boog de ouderdom mij krom,) A
Nog weinig dagen, luttel nachten, IIEn ging, en kwam dan niet weerom; 1y
Dat hij niet treuren zal en weenen, •
• Wanneer ik lig in laatste rust,
. Niet, bleek, over mijn bleekheid henen
Zich buigen zal, en niet mij kust • A
Dat niet zijn schouder vroom zal voeren ,^
Den laatsten last, mijn sterflijk deel; t!Dat vreemde handen mij beroeren,
O kind, dit smaden is te veel ... . fi
Een warme druk der jonge handen AWas al mijn arme smeekens baat. II
Over de vaal belichte landen, t!Reed hij gelijk de dageraad. II
II
•r—:=ik ^4C=; 0=:=•C '. 4 • ate. • %00c .::=) 0 C— = s C'— - • +^.r7•^•^ ^r1•C=0 •
i •
En in mijn doove, suizende ooren ^}
Klinkt nog zijn heldre roep en lach ... .
Bij 't bochtig pad ging hij verloren,{}
En ik stond, eenzaam, in den dag..—,
En eedren dag richt ik mijn schreden
Tot daar, mijn zoon ten wellekom.Ii Vergeefs, en traag naarhuis getreden,
Zie ik bij iedre kromming om.
II {}
En 't jaar wordt jong, en 't jaar wordt ouder,
Mijn haard staat laai, mijn huis is licht.
• k Smacht hopeloos: aan mijnen schouder, •
• Nog eens, zijn jeugdig aangezicht. •
Vergeefs .. .. en toch, in al mijn droomen, ^}.l •
Zie ik, ontzet, dien ik bemin,
Onrein van ziel en zinnen komen,
En, aarziend, gaan mijn woning in.
I
IIIi •
•= .c_=. -.= •cam • = •, ..i-->0 +G^ i C_ = •• •t^"^+^.' •.-^^+C +C + + + •
10
DE ZOON
Kon ik nog eenmaal, vader, wederkeeren
• Ten koelen vrede van uw noodend huis,
Kon ik nog eenmaal, als de zoon huns heeren,
Vorstelijk schrijden door het noest gedruisch
Der slaven, die, gezwind, uit schuur en stallent s g s t
aan,Luidruchtig, aan den zwaren arbeidg gEn hun verdriet in lach laten verschallen ^}
En joelend hun verlangen wederstaan.
Hoe vaak ging ik in zij van zachte kleuren •
• Voorbij de lompen hunner slavernij.
• En aan de zoele wolk van fijne geuren
. Vermoedden zij 't, of 'k droevig was of blij,
En riepen: heil! of stonden ver te beven,
En staakten plots hun werken en getier,
En vreesden voor hun arm en angstig leven,
En loerden als 't in t nauwgedreven dier. •
En ik, bevangen van hoogmoedigheden, 0
Hoorde niet op hun groet en jokkernij,
En spotte met hun sprakelooze beden, [IEn nam mijn kleedren saam en ging voorbij. 9
II EI. t=.,;= . -^ -C=^•C.`- . .0-- 4'- = . -4 710-=0--L=..^.C:^• & ^.C^-C..^•
• .a k C.-..7. • [ Y:= :i Y C :1 Y C`^. C.:.^ • ^..^ Y . c.+. `i.-. . C^ Y ^i Y 0 C=Z ^ Y ^* C.= Y GYM. Y
INu ben ik zelf gedoemd, gebukt, te treden (((.JJJVoor 't fonkelen der oogen van mijn heer,
Nu tuchtigt mij zijn stem tot recht en rede,
En houdt zijn wil mijn mokkende opstand neer.
a w
Ik treed, bevreesd, bij 't hooge dageraden,
Voor 't statiebed, waar hij zijn rust genoot.
Ik mag hem in welriekend water baden 9
En melden wat de markt al kostlijks bood.
Ik zalf zijn haar; ik plooi de soeple kleedgin,
Al naar zijn grillige eisch verlangen kan,
En tooi hem met verfijnde kostbaarheden •
En voel me, onwillig, in zijn schoonheidsban.
Ik reik het bord met bros gebakken brooden, M
En sneeuw ek lden w • • n in sg oe i^ n gouden schaal.
l"
Dan zing ik, tot zijn lust, mijn eigen nooden,
En nipt hi' van mijn leed, als zoet onthaal.p l mijn
w •
Ik dans voor hem in schoone en schuwe standen,
Genegenheid schijnt mijn verbloemde haat, 0
En dan verwin ik hem! o heete schande, 9
En hij ontwijdt de bloem van mijn gelaat.• Y
12
i G~`=. , . »r •^7.0 • 0C=:=94--=s.^7.Cam• •C'^.l. C^= . ===4Q .Cam.=^1•
UZoo eiken dag opnieuw .... 0 vader, vader,
Die zonder uwen vromen zegen ging,m w
Ik, die mij schatten van vervloeking gader,
Gelijk uw land den milden regen ving, •
Mocht ik naar uw omarming wederkeeren,
Nam uw ena den boden last mij af !9 l •Neem mi • als knecht, wees i' mi • n harde heere,l 9l mijn
Loon mij met 't deel, dat ge eens uw slaven gaf.
• En moet uw recht mijn roekloosheid verdoemen,
• Red me uit den poel van dit gewis verderf.
• En laat mij u nog eenmaal vader noemen, •
• En noem mij eenmaal zoon, aleer ik sterf.
00 UU UU U
• 11Q
U IIUUII
. 0 • 70<==0= 4 :' s^A 5co C=, ss .C^• • 0^• •C`rï. Cam. C:.i=.
13
DE DOOPELING
Hij kwam te midden van Gods' dienerschaar,
Die hem vol statie over 't koor geleidde
Simpele blankheid tegen helle zijde
Van purpren tabbaard en brocaat tàlaar.
En ieder zag hoe hij terneder klom....
Even zijn voeten in het water plasten.
Toen dook hij ne-er in den albasten kom,
Zijn zonden in het zuiver bad te wasschen.
En of God eensklaps hem zijn leven nam,
Vloeide zijn adem weg in doodlijk wonder,
En zengde hem Gods vreeselijke vlam,
En ging hij in Gods heilgenade onder.
In de ' eigen stonde (als de zonnegloed
Dringt koesterend in dichte bloesemknoppen)
Voelde hij hemelsch leven in zich droppen,
En hij zag God ; was zalig, rein en goed.
En toen hij rees met biddend aangezicht, 11
1] Straalden zijn oogen klaar, schoon half geloken, Ql g gEn al de druppels aan zijn haar ontploken II
Tot diamanten rozen, blank en licht. II
ii•c ..i 0 cá.= 0 +-.C^.+ . `=. C`=* .C^7f G;..,.í40 . X15 ^-:. ^-- 0^7. ^Y . =.0 •
14
. 4 = --, . ^==2 r. 0 ^- . Cam`.. ^ f+' _ 4L ==. = 0 0 c r 7. ^, n o C` . -Z , 0 C- • [^•t . mei%. = • •
f1 Rondom hem was een ijle, koele sfeer
f1 Van zuiverheid en zaal'ge huivering,
f1• En ieder boog eerbiedig voor hem neer,
f1 Toen hij door vroom-nieuwsgier'ge rijen ging.
En hij schreed in de roode en gouden stoet.f1 Elk blikte mild den nieuwen zaal' ge tegen.9 II Doch hij ging stil Gods vreugde tegemoet,l g g 9 9 II Langs harts geheime pasevonden wegen.gen.
• Daar schemert weer Zijns aanzichts dageraad...
• Doch rond zich zag hij de gewaden branden. •
• En heel dit feest scheen hem vermomd verraad .. .f1. Toen boog hij 't heete hoofd in heeter handen.
II[}f1 f1II ii[1 IIf1 f1f1 IIf 11
f1f1f1
15
• C 0 C= . 0 C== 0 C...." , . ^.` A ^^' , CY i.. c:.Z=l . t._ ^ % <=: '^ * f" , ok * , Cam, ^^'^.
DE ANTICHRIST
• Hij ging in pracht van purperen gewaden, 0
Zijn oogen waren mild en schoon en week.
En voor 'hem uit liep door de gansche streek
Een roepen van zijn goedheid en genade.• v
Zijn glimlach glansde blijder dan het goud
Dat gloeide langs des kostbren mantels zoomen.M .
En die, schoon schuchter, tot hem durfden komen,• w
Was hij zoo mild en als een vriend vertrouwd.
• De knielenden nam hij bij beide handen, •
Kuste hun voorhoofd met zijn koelen mond,
Fluisterde zoet hun naam • en g een weerstond
De zaligheid van zijner oogen branden.• g l S
En als de regen in de voorjaarsnachten,
Die langzaam daalt op lentes lauwen adem,
Ging van hem uit een zegenende wadem, •
Die leschte aller harten dor versmachten. •
Hij heelde ziekten en geheime noodera
Van hen die kwijnden naar ontbeerd genot.
Hij was der aarde lang verbeide god,
0 En ieder schikte zich naar zijn geboden.
.C.=^. C.^•^ 0<=:=0 ^v= . . ,C i, .4C% ,ice 0C..=OC . ,G"7, ^` o :Z:=*C==&
16
+ =. `7•==.C^. .--.C-->. +i=• —.CZ`s.^; `7+ r--._.... .^`^.iv=+C: -.^`^•
^^ f t•j
ij Steden en dorpen trokken uit tot hem,
Want hij vervulde droomen en verhalen.
Hij liet de lichten uit den hemel dalen,
Bergen bewogen zich op zijne stem.
Hij klonk in kluisters en hij kwam bevrijden,
Hij bliksemde den boudsten met zijn ban.
Met trots brak hij den hoogmoed van den man,
IIEn vrouwen won hij met zijn medelijden.w •
En al de kindren was hij een gespeel,
De knapen liet hij op zijn paarden rijden.
Meisjes vertelde hij totdat ze schreiden, •
II• t Menschengeslacht behoorde hem geheel. •
En heel de heerlijke aarde was zijn rijk,
Hij strooide vreugde in de droefste zielen,
Hi' vroeg hen niet om voor hem neer te knielen,• l g 0
0 Want wie hem zag bood vrij hem huldeblijk.
0 0w s
Hij vroeg niet.... maar de broeiïng van zijn haatj
Hing over hen die Christus' smaadheid droegen,
Hij gaf hen over aan 't gruwzaam genoegen 0
Van 't volk, zich te verzadigen met kwaad.
fl 0. .L` 7. ^v^. ,^0 •^^1• .=== * .. . ^= . `^i.%....`.^.7% •^71 .c:::: 0Cam •
17
1 C .^•C :. C,,.^. C^`3.C.:2=. .?. C.v^J..< •i'~.._-^0..Cam.. •^^.<
Zij knauwden hen door 't knagen van de pijn,
Wanneer zij hem, der aarde heer, aanbaden,
Zij dwongen hen, of 't hunne zielen schaadde,
Bij 't offer in zijn hooge huis te zijn.
Maar als de blijde knapenkoren rezen
Boven het kirren van de maagdenrei,
Werd hun bedwongen droefheid groot en vrij
En stonden zij: Gods onbeschutte weezen.
Doch in hen rees de vloed der liefde hoog
En smart kon niet tot harts verrukken raken,
Zij hoorden reeds de broze heemlen kraken
En zagen Jezus, die hen tot zich toog.
En 't wilde lied van hoondoordrenkte woorden
0 Klonk hen een lofzang uit jeruzalem, 11gII Alsof de helle kristallijnen stem II
0 Der engelen de dunne lucht doorboorde. ---- 0
[1En hij zat op den hooggerichten troon,
En hoorde hoe hem allen heerlijk prezen;
En als hem allen godlijke eer bewezen,
Benijdde hij nog God dien i ^ g gruwbren hoon.g
•c-- •--, . —`-7.C..^.G^.^-^.C'^.C^eCr7•G^.^..Cv^.^.c^^^•^.G.—^^.^^.G^.C`^ • ^.
4D CPC •. •^. .L^J•C.^• c=• 00C= 0 ^ 0C^,=0 .Cam. •C`,r70 •C`~=•
Want in hem spookte reeds de vuren nacht,
Dien hij wel wist dat over hem zou komen.
Toen dorstte hij naar 't bloed van alle vromen,
Maar zijn gezicht bleef vriendelijk en zacht.
II
• •
11
•••
II0•0t'
v •
19
ii NARKISSOS(Fragment)
a II.. .. . . Op fond van donker hemelblauw,
•Q
Zag, heel den dag, gebogen aan de beek,
't s choonIk t huiverende en heimelijke s U Mi' aangezichts, der leden kloeken bouw, U• Mijns g
De gansche onverhulde heerlijkheid• Des lichaams, ademdeinend, greep-nabij.• Heerlijk ontloken bloem van mijn gelaat, •
Rozige wang, wier zachte blozing istiFijner van overgang dan 't even rood- 11l ^ g
Getinte moer in hoorngebogen schelp.Wonderlijk oogenpaar, wier diepe gloei QN
•iet laat ontraadselen de donkre kleur, •
Wier vleiend vragen als een streeling is, •Die ons doorhuivren komt, zoo zalig zoet, UAls 't volle waaien van den zomerwind,
• Voor de eerste maal, het ongewende naakt.
Het fijn gerimpeld rood der zoete mond, •Waarom de glimlach, eeuwig ongelijk,Te wielen ligt als glans om fulpen vrucht, II
IItl
Lokt mij zoo dicht ten spiegel, dat de tuit U
• Der spitse lippen strookt haar eigen schoon. •
• Kan daar nog schooner zijn en meer genucht, •
Dan, aangezicht tot aangezicht, in alDes schoonen lichaams gracelijk beweeg, II
r •
Te zien zijn eigen ziel, die, godgelijk,
20
r0a
Onbeeldbaar zich verbeeldt in elk 9 ebaarVan hand of voet, in 't stadige gedein
n. Der borst, die kalm en traag zijn adem haalt,In 't wisselen der blos, die gaat en keert,En meest in 't vademloos en lanstrend diep
,tg
li Der oogen, duister bij haar helle vonk.Zoo wordt het leven tot één zaalge stond,
^1 Een nooit voldronken teug van diep geluk,'•' Die altijd lescht den dorst, die altijd duurt.
En daar is niets, dat ik méér minnen kanDan u, mijn ziel, die eeuwig, goddelijk,Zoo schoon verbeeldt uw onverbeeldbaar schoon.
l^ Schende ik de goden, die een eeuwigheidEerder bestaande als gij, uw eeuwigheid
^` Kunnen verdoemen noch uw schoon verdoen, •Zoo ik u noeme als hen, onschendbaar, god?Zoo sla hun ban mij met vernietiging,
1 Zoo niét, mij zij dit duurzaam deel vergund,Te schouwen, ongestoord, mijn ziel, altoos.... •
} iO goden, dat ' dit bestendigd hebt,• g gijg En toen de teedre nimf zich naar mij boog,(Bevende was haar mond mijn wang genaakt,)Mij omvormde in een bloem, die buigt als 'k boog,En aan den kroezen kroon den heeten áemSidderend deed verdeinen toen zij schrok,En klagend week en zwierf door weide en woud. 0En ik, beveiligd voor haar zoet gefleem,En door geen mensch in mijn gepeins gestoord,
• •C .C"..^ Y ^_r,^.c...70 =, : 0C^:.^. C:=0 C== .•C •C.:v`^. ^• .G-..=•C., .C-^. G+.=. Cam .
Sta dag op dag verklaarder heerlijkheidTe schouwen, aan het onberoerde diep,
' En als der hooge goden lieveling,• Den jongen aard-ontvoerden Ganymeed, •
Is mid, onsterfelijk geschenk, mijn schoon,Mijn vreugde en straf, verderfbre onsterflijkheid.
4..
a
•
1I
Y •
UII UU UO •
•
U 0w C.r--7 Y C= -% f . G .é7 . á . =7 :> . c - :=> . . C`V`7 .. C-^= • C„^' . C • . . C=:z= 0 C.:^ • C== 0 C::= •
22
0 =)• C= • . b ►C,._= • C`7 • :`i • " . .. . G"..' . Cam • G^7 . ter..= . C'~^ • "== •
U
GANYMEDES(Fragmenten)
nY •
I
Zijn schoonheid had haar rijksten bloei bereikt.Zijn l -Nog eénen dag, de schuchterheid der jeugd (^Zou groeien tot den donkren durf des mans,En hunkrend gloeien door zijn straffer lêen,Maar nog niet: bevende was daar een glans, •Nu zilvren en dan even goud getint,9 Dan klaar en blank dan diep- en purperrood, {^Al naar hij wendde en ging, of danste en lag, •Al naar het siddrend rhythme van zijn áem
• Verdeinde rustig, of gejaagd en kortEn hijgend ging, wanneer begeerte heet• lg 9 ^ 9 •Met pijnigenden slag zijn bevend hart {}
s .
Deed bonzen hoorbaar, en het ziedend bloedDe polsen zwol ter suizelende slaap.
• En al de teerheid der ontwaakte jeugdDie schoon en veeg is als de morgendauwS 9
ll Als haar de zon verheerlijkend verderft,Straalde verblindend in Zeus' felle licht.
{/'1"1• De goden minnen zeer het schoon geslacht• Der sterfelijke knapen, en hun glans
Huwt aarne zich aan bloode donkerheid.9 Zóó Zeus. — Hij zag de zoete heimlijkheênWaarmee zich Ganymedes iedren dag
t•G-^s^--`^3. " •C-..=.^^ . +^1 .C^r .Cr.— .C:.=•.0 —=4 c •C_„'7•C-: •C ^•C' • c.
23
Naar ziel en lijf, eén eenAls hij der haren donkreStreek van het klare voor^
• Verdroomd liet dwalen kDes hemels, of, (de dauwWas zijner lichte ledenGing, vleeschgeworden srDen weedom door van '
• Zeus zag, en peinsde aanDer oogen en den zoetenWiens kuische lieflijkheid
n overvloedrhoofd ; als hij 't oog angs het helle blauw
wazen kleed) Í^
' 1 scheemrig geurend veld.de aanminnigheid
prillen mond,was onberoerd,
En aan de schelpen zijner ooren, waar ^q1 Het fluisteren der goddelijke stem 1;dr Zou wonen als t geruisch der eeuwge zee; •
aan bleeken blauw dooraérden hals,En aa den b Beken u Even gebogen, vloeiend wederzijdsUit in de breekbre pracht der schouderen;En peinsde aan zijn handen, smal en rap,
i, Die prijkten aan der armen kostljkheid ;En aan den matten glans der nagelen, .Die droegen op hun flauwgebogen vlakDen bleeken sikkel van Selenes beeldBoven der vingren zongebronsde huid;En peinsde aan zijn jonge ranke lijf, •En aan de huiverende zuiverheid
I^ Der dijen en der knieën blank gewricht; uEn peinsde aan de lichte statigheidDer beenen en d' aanbiddelijken dans 4
tiw •
w V ^ o :-'.'. =7 e i o w ^ . ^.= . G'= • á-7 . a4 c=::: * C . C"+^ . —'^---, 4 4 G. .=7 0 C-- #m •= .
ig offer, bood,
en avondlucht ^!
nachten, gansch alleen,
24
•fr,.=J. e=. ).^;."J•G:r'? i C=--- 0. ^^i .G^.^`S 9 . a= 9 s vti s t^`•S . C-_= •
Der voeten, als zij gingen over de aard.• 9
En heel dit broze en sterfelijke schoonBeminde hij, wanneer het gouden licht,
• Van Helios den knaap deed glanze' als god, •En als Selenes zilveren g ewaadHem kleedde boven gods onwelkbre pracht. fJEn Zeus beminde hem d ees laatsten dag
U
Van zijne jeugd . ..
•
•
0
0el
0 u'
UU
U
[I
00
nY
EI•
4I
D6
25
ti GANYMEDES
(Fragmenten)
IIII.
Hij was der goden schenker, en hij in• l 9 ^ l ging •Gelukkig langs hun schitterend gelag.En 't was, alsof een witte bloesemingVan eigen jeugd voorbij hun oogen dreef,
• Wanneer hij luchtig, blijde en bedeesd, • de branding hunner blikken in •• Voorbij g g g,
[} Alsof de bloeseming van aardes schoon,Broze verganklijkheid, dierder kleinoodWas dan de rustige en zware pracht
• Van hun onschendbre godenmajesteit. --- •Hij was hun schenker, en hij droeg de kruikIn zijne zuivre handen voor zich uitEn nijgde zich hun luide tafel rond
' En zweefde abn, wanneer een loonre handHet leege drinkvat achteloos hem bood. •Hij nijgde zich, en liet de ouden , straal• l lg 9 •Cierlijk gebogen vallen ten bokaal,Tot men hem wenkte: knaap, het is genoeg!Dan zag hij rond, en ' liet de hooge kanRusten ten gronde, en de armen saem, •
hij en wachtte en zaStond hid zag naar vader Zeus ,
} En wachtte of die niet zijn oogen hiefEn wenkte, en hij leefde naar Zeus' blik.
.c=7.0 . .---9 .C'j.C..r"^• 7. _"'. .o^,^. •C= : *G
-
=0r"_..á—?.w_ •t_^.G—^•C.=.
26
En hij zag rond, maar wendde schuw 't gelaatWanneer der goden vuren dronkenheidHem lokte met de gruwbre pijniging
• Bevender blikken harde schittering -En 't weeke smachten van besmetten mond,Dan toog een blos, benauwd, en bloederood,Zijn schoone wangen over, heel zijn hoofd,
,,' 11) Tot aan de zijden golving van zijn haar,• En vloeide als hel en blijgetint karmijn •
Uit langs zijn hals en kwijnde nederwaartsDan look zijn blik zich, en de zachte scheel 0
• Bedekte 't zalig licht, en zijn gelaat •Was zacht en kuisch en gansch begeerteloos, •En rustig als in droomenlooze slaap.En dan, opeens, hief hij het hoofd, en zagDe tafel rond, en zag naar vader Zeus, EI
r •
Of die zijn hand niet hief, opdat hij kwaam' ....En stond, en zag, en wachtte, tot zijn wil
• Zeus overwon, en deze in zoeten dwangHem wenkte, en hij, een schuwe hinde, vloodEn zocht bescherming in Zeis' machtige arm. ti
w •
s •
•
27
1Ri?
Hij voelt zich in den zoOmdat hij niet het groenHij wijkt schuw voor der
^11 En mint gedempt geluidecr i
En op de paden, waar gWankelt hij bang, met hVerbitterd om zijn duizleEn dronken van des zo
0 Doch op een bank, dieZet, ijlen hoofde, hij zichEn, half verholen, achterZinkt naar zijn handen 't
1Dan, dunkt hem, komt 'tEn zacht zingt „'t vogelEn zijn verdriet wordt tc
R
t Zijn wangen blozen porti
En luistrend wellen traneEn, gaande door den felleIs voor zijn oogen slechtsVan Gods voor hem her
11
DE GENEZENDE
zon als een vreemde,ontluiken zag. {
kindren schelle lachn in den schemer.
•
een scháuwen zijn,alf geloken oogen,•nd onvermogen
mers zwaren wijn. 9
koel in 't lommer staat,neer te droomen,'t loof der boomen,'klamme en bleek gelaat.i
geluiden als van veer,fj
ken der duizend jaren",t een zoet bedaren,eleinig teer. P,
n in zijn oogen,n zonneschijn, á de milde schijnrezen regenbogen.
?l.
28
..,,_-,;'_"'w .: 0 °+===:i 0Cam" 1 C- = 04'. 0^_-'^s ..^°C^0 ° C".í=• 1W=Z= CC:z=*^.=0I= 0 •
él
} HEILIGEN
ti I.
Zij had al 't aardsche van zich weggedaan,l ggEn waande zich in hemels bloemenwei.
• Daar dansten engelen hun lichten rei,En zij mocht zingend in hun midden staan. n
fi „Kies nu uw bruide oom !" Zij zag hen aan;
° Alle gezichten jong en stralend blij,Oogen zoo klaar als water, waar gevleiVan zonnestralen warm komt overgaan.
Maar ginder stond, vertil' ekt en vaal van smart,• Haar jezus, en zij zag zijn brandend hart.
Zijn oogen kloegen haar zijn wonden zoet,En zij bezwijmde naar zijn donkren gloed. •
Toen zij tot de aarde keerde, zwak en moede,• Sprong 't roode bloed aan handen, zijde en voeten.
IIII
11
29
IiiHEILIGEN
f11 II.
1) Mijn weeke deernis maakt uw zuivre wonden{i En hun verscheurde pijn niet minder wreed.
ft Ik wiesch ze in 't lauwe bad van mijne zonden, ftZij gloeien koortsgezwollen rood en heet. ft
ft Wee mij! ik heb uw witte rusteschonden.g ft• Uw mond, die angst en helsche pijn verbeet, ftftHeeft om mijn smaad de kreet omhoog gezonden: •
,,Vader! vergeef hem, die zoo dwaas misdeed ! •
ft Nu laait in mij de hopelooze woede ftft Van rouwe en boete om euveldaad en trots. •ft
Wierde uw genade aan mijn ellend gewroken!• Doe mij aan handen en aan voeten bloeden! •
Mijn zijde scheure, als de uwe fel. doorstoken!l l Drage mijn lijf de rauwe wonden Gods! ft
ft
r V 1/ •
•
fts •
30
• = = . .4r_- 0 r te. . ---= 4 •• á. C- . ^•^•'•==m 0C^+ ^•
EXTATISCHE NONNEN IIt'
• Is dit geen wonder, hoe die tee-re nonnen, •II• Die van Gods liefde gansch bevangen waren,
In brandende uren met bont zijden garenHun smart borduurden, fel en onbezonnen?
Bleek en ontzenuwd van extaze, wonnen• Zip kracht, en voelden weer, in koortsig staren,
Hoe innig zij met God vereenigd waren ,
En gloeiend werd het in hun doek gesponnen. ^Í
• Zij sidderden de lange dagen door, •En blikten naar de deur of hij mocht komen,En grepen dikwijls naar 't bezwijkend hart.
• Dan schoof een floers hun glazige oogen voor, Q Gods zoete waanzin kwam hen overstroomen, •
En zij borduurden met bloedrood en zwart.l
V.• w
. f ^s ::=4 CZ•= . ^,^I S C=^.0=ob ^s^`r= 0. •t.wz. s %o ^ • ^•C. 4 ^•=:.=•C •
31
ENGELEN 0II
I.
Zoo gezwind kan nooit een vogel vliegen, •Als hij stort door alle heemlen heen. E1Maar hij voelt zijn vallen als een wiegen IIEn de sferen rimpelen alleen.
En het is in 't weerlichtsnel verschijnen IIjlVan de dingen, of hij stille stond.Even glanzen zij en zij verdwijnen, ;'qt()
Als de glimlach om zijn zachten mond.
En de werelden, die langs hem rollen,(Duizendvoude flonkering verschiet) IIZijn hem, of een kind gekleurde bollen
- Regenboogend ving en vallen liet. •1
En der aarde wreevele versmachtenKwelt hem nooit met schendend ongeduld,
• Want hij kan niet wenschen en verwachten. •En zijn wezen is van God vervuld.
0EI
0 0IIIIEI
=eGom-. •cJ• •C.`i0 v-1 .^`^6 y= 0 ^„-7•.0 7• r--- . ^• .( ► +"""-2 s t .0 .
32
ENGELEN
II.e •
Hij is zachter dan zijn sterke rf-I ^ s z c z ^n sterk broeder.0 zijn oogen lachen zoo bemindNaar Maria, en hij noemt haar Moeder,Zooals vroeger 't zoete Jezuskind.
0 Heel den dag hijverdroomt hi' aan haar voeten,En het hooggestemde instrumentVan zijn keel zingt de verkoren zoetePijnen, die zij vroeger heeft gekend.
•
En ze ziet de bonte schilderijenVan haar leven, als een gobelijn
° Door den tijd goudkleurig, langs zich glijen,• Maar haar hart blijft onberoerd en rein.
En hij kweelt zijn heldre hooge notenOf hij heel zijn weeke ziel verzong,En hij voelt: ik kom als stroom gevloten •Tot heur hart; en klatert frisch en jong.
33
} DE FLUITSPELER
Hij aarzelt schuchter wat hij spelen zal,• En zint, het fluitje half ten mond geheven. •
Zoete, bewogenheid is in zijn oogen al,En de even open lippen zichtbaar beven.
Den morgen heeft hij met een zilvren val• Van vlugge tonen in zijn lied doen leven.
Hi' heeft den dans, den schater en 't geschalHijg Van jeugd en liefde lachend weergegeven.
• •
Maar nu ~ den bomen lust beminder leden, •Het schuw geheim van meis'en en genoot,
{1 De smarten van bedwongen teederheden,Vreugden zoo schoon en veeg als avondrood,Hoe die te beelden?... lieflijk en tevreden
• Deint uit zijn fluit het lokken van den dood.•1Q
II IIU
II Y V (
II IIII 11• Y
II. Y
Y •
34
s
DE OUDE NAAISTER
Zij, die de nauwe kronkelstraat bewonen,
Zien dag aan dag haar oud gezicht voor 't raam.
Een lachje komt haar grauw gelaat verschoonen,
p Roept men, een hartelijken groet, haar naam.
Haar naam! o hoeveel oude en jonge monden IIl g Hebben hem lief of achteloos gezegd,
Aan hem gedacht, of, heugenis van zonden, IITer vliering des vergeten weggelegd. II
Wat is zij oud! het zenuwachtig beven
• Der vingers doet de naald al trager gaan,
. Zoo heeft zij eens gesidderd voor het leven,
En siddert nó en wéét zich eenzaamg, z m staan.
En bitter is . haar denken als het geuren IIVan de geraniums voor 't heldre glas,
^ QDie trotsch hun felle roode bloemen beuren,
• Alsof het licht alleen hun erfdeel was.
En zij gedenkt: zij groeide steeds in 't duister.
Wanneer de lente over de aarde scheen,
Benijdde zij elk meisje. lach en luister,
Die liefde lokte en won .... zij bleef alleen.
.C= 9Cam.I=:=*^-..^+C^=•C==..=. ^^4 C.=.0 e.^.,..r sCv •C.=s C-.fis. --- * * ^•=
35
• ; ^.0 0 9c::: ^. 0 ^.^0C^7. • ""= •. v . ...^%•C`70 -. ' * . C`7• C^i.C^•^:^ 0 át-7•
Zij wist van liefde slechts wat and'ren praatten,
Wat boeken zeggen (en zij vond het mooi)
En hunkerde .... en haar gedachten haatten,
Ïr Wanneer zij naaide aan luchtgen bruiloftstooi.
Ach, zij mocht helpen anderen te cieren,Met pronk te smukken liefdes heiligdom.
Wanneer zou zij heur èigen hoogtijd vieren?
Zich tooien voor heur laten bruidegom?
Zij naaide en wist heur wassen wangen welken,
• In ieders oogen las ze medelij,
• Als men haar plaagde of, als om haar te helpen, (•
Vriendljke woorden van haar goedheid zei. •
Want zij was goed; alleen haar arme leven
Verging zoo schuchter, dat het niemand zag.g g ^En zij dorst zich niet zalig overgevenl g g •
Q In liefdes weelgen vollen zonnedag.
Maar in - den avond stond ze stil te droomen
In 't hofje, al wachtend, of haar niemand nam. ti^
Ze zag de jongens met hun meisjes komen, 0
Maar geen die vragend tot heur vragen kwam. 0
__•
0< 7.C.^eC,^ •G^•c^7.G= .Gis.—^.C'.C
—s•.C'— .^•C7.C..^.C'_^•^,^•C^.^•^ Cam•
36
. l~^. i . 7 . C•r^ . Pte= & C. 0 C=== • C V^j' . =` =2 a r " . ^ . C:Z"=) . C . r . . ^.r—J • i—^ •
• a
• Dan neeg de nacht, en haar verschroeide oogenZagen vervaard zijn grondloos duister in.
Zij wou niet weenen, en met onbewogen ^,+w w
Gelaat droeg zij haar leed dags luister in.
ii• r
ij En 't leven ging, en nam heur jonge krachten.• Zij naaide haar vriendinnen 't bruiloftskleed,
En zachte kinderkleertjes, zonder klachten
Schikte ze ook hen de doodenwá gereed.w .
Nu draagt ze moe den last der lange jaren,En hunkert naar den diepen laatsten rust.
Doods hand zal goedig langs haar oogen waren, •1
• Hij is de eerste minnaar die haar kust. •
Zij zal hem in heur witte wade ontvangen,
Heur witte haar rondom het hoofd als kran •s1De smalle handen (moede van verlangen
Gevouwen), in doorschijnend witten glans.
(En haar gedachten zijn als 't bitter geurenVan de geraniums in 't zonnelicht)
Hij zal haar mond zijn lippen waardig keuren,
iq En kussen lachend haar moede oogen dicht.
„=:C Cam•
37
•^ •=•=•. • r te.-7r arc--^ r G^^rC r^.^r .C_;^r .3•
•
Maar nog niet, nóg, die om haar henen wonen [tr ,
Zien dag op dag haar oud gezicht voor 't raam.
?1 En zien haar oud gezicht berustend schoon en [t•
Zij noemen troostend haren ouden naam. 1
[t [t
r r
I! L^
•
s w
if )+
Ul
s •
II[t [t
[t [t• r
11 II
[t 9
Iie r
L II•ii1[t
U
[t [t• r
U11
Ij
'38
•
DE BOER
• AHet voorjaar is ontwaakt, en rinsche geuren waaienDen taaien bodem uit, nog grauw en bar en braak,
L• En prikkelen den lust tot ploegen en tot zaaien: •De harde noodzaak wordt een vreugdevolle taak.
Ik kies de kloeksten van de stoergebouwde ruinen,• En dampend treden ze in den koelen morgenstond. •
Eén beenzwaai 'k zit • met knie en hak beheersch 'kr^
[hun luimen IiEn fluit tevréen, als 't span zijn sukkeldraf hervond. A
Het blinkend kouter scheurt door donker rullende aarde.f ' De paarden trekken strak, ik druk den ploegstaart vast.j
En vore trekt naast vore, en braakland wordt tot gaarde; AUit armoe van het werk straks welig koren wast.
De treitrende egge ramt de grovigheid der kluiten, IIEn over 't muller veld de milde zaaier gaat. fjGods regen en Gods dauw doen iedre kiem ontspruiten.En mijn verbruikte kracht herleeft in groenend zaad.
De wiedsters zuivren 't veld; de zon stooft heet van ti[boven,
• De lange gele halm buigt onder vollen aar. •De zichten treffen scher • het vscherp; e vrouwvolk bindt de
[schoven. iiAchter de laatste vracht komt zingend heel de schaar. !
U39
•QÍ 0 0 *Cam• • . 0í'Z 0C=Z.^•. .rte . .C=Z=•G::=>0 ^•^•C.;..7.^`^•
O IIEn dan de tijd van rust, als 't oogstfeest is doorleden; Q
U De onstuime dartelheid van lach en scherts en lonk.Dan berst de strakke band van plichten en van zeden:
• Tot schroeiend heete vlam wordt hartstochts kleine vonk.
Als de seizoenen traag naar winters stilte rijpen,Schijnt ook mijn kracht ter rust en lusteloos en loom.
• Maar nauw komt lentes nood mijn werkgraag harte •
•
[nijpen, •
Of ook mijn hande' ontwaken kloek en sterk en vroom.
Want mijn werk is Gods werk, wij bouwen samen d• [d`akker, •Met al mijn zwoegen en mijn moeitèn en mijn zweet,
fil g l
En was ik moedeloos en lag ik zorgend wakker,Hij waakte en wrocht als ik ; en 't werk viel minder
• [wreed. •
En eenmaal rust 'k voorgoed; Gods oogst kwam veilig[binnen.
U Ik vouw de handen sáem, gezegend is mijn lot.• En de aarde, die ik zoo hartstochtljk moet beminnen,
Zie ik herbloeien in den wijden rust van God!
UU
0Y .
UU40
6 C=:::=. .G.^•C".^• ^.c •^+.^r-^ 0 CZ^. ^`7••C. i70 C YC 0 e 0 . •C-=•C •
DE MIJNWERKER
o Wat uw. verstompte en laffe en lustelooze zinnen
ii Weer wekken kan met wrange en prikkelende smaak,
Het zuiverende zout, moet ik u smartlijk winnen:
Verstooten en onrein vervul k mijn zuivre taak. •
Q Gij hoedt het heilig vuur ! giji' ziet de bloem ontluiken,
Die iedren avond aan uw schoone luchters bloeit, 0Of lentes hartstocht barst uit duizend dorre struiken,
fJ Of zomers luwte plots door winterkoude vloeit.
• Gij hoedt het heilig vuur! maar zijn versteende vonken,VVV
Verborgen kostljkheid, zoo heimelijk verstard,
Vond ik, van stof verstikt, van zware dampen dronken,II En wat ik zelf ontbeer, schonk 'k uw hebzuchtig hart.
En als de weeldrigheid van uwe kandelaren
Den grijzen avond tint en inniger verblijdt,
Weet, dat mijn donkerheid uw duister doet verklaren,
Uw lachen is geteeld door mijn ellendigheid. •
} En 't goud, de god, die heerscht in daden en gedachten, {}
(Die hem verwierf geniet, die hem verloor vergaat,)
Zijn doode almachtigheid dolf ik uit diepe schachten,
En, ach, zijn levend heil komt anderen ten baat ! :
• G •C^•C= .r ^. 7•G7 • -^-- .C.`- •.C^•^ •C^e •C^• 0C',,á• . r_.,_= •
41
II. Als aan het zwellend hout de teedre blaadjes zweven,e
{ Verdroomen meisje en man hun avonden in 't groen.
Dan kust hij haar gelaat, en zijne handen beven, II
Als aan haar vingertjen, hij, speels, den ring gaat doen.
IIII Zij gaan ten hooggetij, betrachten plicht en zede, II
L^ Hun huis en heem wordt luid van kinderlijk geweld, ÇjHun teedre dochters zijn zacht als de zoete mede,
Hun zonen stoer en trouw als het weerbarstig veld.
11t
En allen geeft het werk de mildheid van gouds gloeien,
r En hun gelaat verheugt gelijk zijn eedle schijn. }WHen brengt de lange dag een zaligend vermoeien,
Hun lachen en hun slaap zijn altijd zonder pijn.
j ígod, dien ik verhief, mijn sidderende handenDeg ^1" iHouden zijn kost i^khe d slechts voor seconden vast.
i Mijn vingers kozen hem, mijn hon ri e oogen branden.
i Dan blijkt zijn rein gewicht voor mij te zwaar een last.blijkt zijn g l
En wrokkend laat ik hem, en werkend buk ik neder, eEn neem mijn luttel loon, en koop mijn kaargen kost, ti
En win mij korten slaap, en wakend werk ik weder,
En ik bevrijd den god, die mij niet heeft verlost.
•C..^.G___^.Cá.9 .Cam.=•d.C^rCd- =• '-=. Y^w am.!f..-•^o
42
•c.V.'.a•G^-::^•c_;:_^.r- .__^..»:_ .L^•^=^.C"^..^.C._ ^•r^•^ •Y—^ tC.^.^.C^ •^tG^StC71•G^•
u Doch eenmaal eindt ook dit, en troostend zal mij wenken A• w
5 De goede Almachtige en de Leniger van nood, IIO •
En bij zijn stillen lach zal ik al 't heil herdenken IIDat ik ontbeerde en gaf .... en zalig is mijn dood!
a •
t !ltUUUV
A1f
II
Ut ^.
A•II
^r
i!
U. r.
^S 1
• A•
i1 1.
i •
. ry
UUU•
43
. .C .^. • C=:=0 . . 'á.` 4C:=*=n •. . 0C=::: 0* Q=c== *c=_`_:> 4B=_ :.G._„^aG.=. =4 ' ' isC ^. == •
N •
U IKAROS
0Hij vloog ... met kalmen slag der breedgewelfde zwingen, •
Waar, stug en stijf gepend, geen zuchtjen door ontweek.
En om hem was de lucht een klinken en een zingen,
Terwijl zijn blijde ziel, van heil verslagen, zweeg.
Hij voelde langs zijn lijf de loome luchten zuigen,l g zijn lijf 9
1 Als, sterk, zijn driftige arm de wieken opwaarts sloeg.
Maar bij 't vervarelijke en snelle nederbuigen, II
Woei daar een koeler tocht, die langs zijn leden joeg.
• Toen, van de ijle lucht en 't hooge schouwen dronken,
• En, huiverende, als na een nachtelijk gelag,
Greep, duizlend, hem de durf (hij zag haar stralen lonken,) .
Te streven naar de zon met vuurger vleugelslag.
En voor zijn ooges blonk, in gouden schemeringen,
Een glorie, onvermoed, het heet gelaat der zon.
En steiler werd zijn tocht, stoutmoediger zijn dingen II• Met de adelaar ... hij klom, hij steigerde , .. en won! ~ ••
Toen kwam op zijn gelaat een glimlach als der goden, Qz •
Die uit hun zaalgen staat kalm blikken nederwaart.r •
En uit zijn rustigheid, ver boven vreugde en nooden,
Zond hij, der zege wis, zijn sterken kreet naar de aard.A •
(144
Dan, doodelijk ontzet, voelt hij zijn vlerk bezwijken. IIZijn armen slaan, verdwaasd, de sidderende lucht,
00 En, tuimlings wervelend door hemels wijde rijken,
Weet, krimpend, hij zijn val, Zeus' hoonlach om zijn vlucht.
Doch, met een zwaren zwaai op 't woeste dons der •
[sneeuwenII Branding geploft en wreed gewiegd op haren schoot,0• g9p 9 9 p
Voelt hij, zijn zèker deel, dóór 't kentelen der eeuwen, 00
lEen trotsche glorie in den neerlaag van zijn dood! it
ii[l
0Q Q
Q
0
45
GANYMEDES
Achter de loonre koeien
Lag 'k aan den lauwen grond.
De bleeke avondstond
Stierf van een groot vermoeien.
Diep zonk in mijn koele oogenp mijn °Helios' gouden blik.
Mijn hart voelde zoete schrik,
Of de heemlen naar mij bewogen.
1* In de verwaasde nachten
Dauwden de sterren neer.
De hemelen kwijnden zeer
Teeroen, of ze mij wachtten.open, j
Of zomers onweer naakte,
' Vermoeide mij een droom,
° Boven aards blauw bedampten zoom
• De korte bliksem blaakte. •
Toen is zeer hoog gerezen
° Een licht, of middag zengend scheen. •
Ik. van al leven verweesde,
Stond voor Zeus' aangezicht alleen.
• G^^ ° • • 9 C 0 Cam. `J a r--- 0 C-- 4 C== 0 0 C.= •i^Z= 0 -v.^ *'L.:.^ ° ^•^ . ^'^^ • t=.= • C ° C. r..,i •
46
nSU
} De stilte neeg te hoorgin.
Gelukkig sloeg mijn hart
Naar zijn nog onverwoorde
Ons bloed verwante smart.
Hoe lang moest ik verduren II
Dees ti'delooze stonden ? IIl .Als a ende seconden lil g
9 Suisden voorbij gods uren.}
. rAls sneeuwen wolk verhullen
Kan zon, maar gouden schijn doorlaat, •• Zoo, van zijn gloed vervulde, •• Glanzen mijn oogen en gelaat.
Nu moeten mijne zinnen
Verdoold den dag verbeiden,
Dat hij mij feestlijk binnen
Zijn levend licht zal leiden. IITijd krimpt tot uur en oogenblik, QValt zij den wachtenden al traag, IIDra wordt ons morgen tot vandaag, IIEn — wie is zaliger dan ik? II
47
EROOS TOT DE ZIEL II
6 Wat ontwijkt gij mij verlegen? ^.Ben ik niet met u geboren?
Vond ons 't eerste morgengloren
Niet in de eendre wieg gelegen?
Was de laafnis onzer moeder
Uwe lippen zooveel nader?
d Was de kracht van onzen vader 0II Niet ons beider jeugd ten hoeder? Q
Nog een kind, wondt gij gedogen,
Dat ik dronk van uwen beker.
Over de èigen discti gebogen,
Was mijn deel van 't brood mij zeker.
Samen zijn wij opgewassen
Als een dubbelbloei van rozen.
In den tuin van Gods gewassenSchaduwrijke en schaduwlooze.
d Toen, naast pracht van uw verschijnen, Q
Q Moest 'k mijn donkren blos versteken.ftG Maar de gloed van mijn verkwijnen ft
Deed uw zuiver licht verbleeken.
48
En nu wendt gij u verlegen,
Wijl uw glans mijn gloed benijdde ? ... . 1` 1Eenmaal kom ik u weer tegen,
En wij zullen nooit meer scheiden. •P •
I•
6 ^
t'•
t'^ e
U• w
w °
e •
• • • • --^i ♦ • ^ • ^ ^ • • • .ice`...= • C,.^ ^ Cri. C'C' ', r . " 0 - t . . Q •
49
f1•AANROEP
Doe gij met mij naar uwen . wil, f1
Ik vind geen zweem van weerstand meer,
Ik ben in uwen vrede stil 11
En ken u als mijn heer.
't Donker weerstreven van mijn bloed
QGing jaren naar uw goedheid uit.
0gl g
Nu zijt gij mijn, en mijn voorgoed,
f1 Want gij naamt mij ten buit. ^}
• En ik, in ongewilden dwang, •
• Aanvaardde u als mijn eigendom,
. En voel: ik ben uw ondergang •
En rijs in u weerom.0f1• Gij, dagelijks in mij gedood,
• Hoe keert gij tot het leven weer?
Wat stierf in 's harten diepen schoot
Vindt geen herrijzen meer.
f1 En ik, die heerelijk ontluik
f1 In uwe weelge wildernis,
f1• Zoetrookge roode rozenstruik, •
Sterf 'k waar geen dood meer is?
50
yT
U. u•
Leef ik in u, sterft gij in mij? IIZijn we in elkander opgegaan?
Ik laat u nu en nooit meer vrij! n[.
0 Liefde! neem mij aan.
11 pU ti
II i}ii II
II II
II ii
•
e .
• •
• •
+o o•0 Q• .C.^7•C^..^.= .. •C •C+. •-'+ . •r«••C^• r== . . •C^• 7•^v^ 0 .tom•
.cam=& c-- s .^^+^ 'a r_„=w am. ' .w "^a^^. 4C=.:: ..C= 0 • =.^^0C^0
II
`` HERDENKING IJEi II
Mijn hart herdacht zijn bitterhedenEn al zijn liefde wonderlijk.Ben ik aan onverhoorde beden
t► En aan verdrukkingen zoo rijk?g l
En is er niemand om te deelenDen rijkdom van dien last zoo groot?
II Dit is des harten zeerste nood:Dat het zijn schatten moet verhelen. {^
° En toch: het is zoo eindloos zoet •Om ééns (ach, eénmaal zou genoeg zijn)
II Diens bitterzoeten overvloed IITe geven .... zou het nog te vroeg zijn, UEn moet de dag nog altijd komen,
• Dat al die rijkdom wordt genomen? •
U
1 j^
52
=.á.7.r- -^ ^ . C-: ^ .. =. . C' . . CJ . C.^ . ^ s C.—^ . c=. ^ •
0. A
DE ONTMOETING
Tusschen uw oogen en de mijneWas 't licht anders dan om ons henen,Zachter en van iets teers doorschenen:Glanzingen die in glans verdwijnen.g g verdwijnen.
Alle verrukkingen: vreugde en weenen• Hebben zich in dien glans gevonden;
't Smachten van ons be eer e monden,g g En de drang veel goeds te verleenen.
4 .
En de weelge golvingen kwamen . Van wat woorden, zoetjes te streelen,0 Zoo blonde, en zij konden niet verheelen
Hun liefde in hun aandoenlijk beschamen.
• Dan zwijgen en een stil oogensmeeken,Niet te vergeten dit hoog verdwazen.
II En voorbijgaan en zi ch verbazen.
0 Niet van: vreugde in snikken te breken. r;
tij•I0
•
. =- 1a te. .C..: ^7`. sC-^^.0—=Is 4==.^^.
53
•C-•--r•C^t0 C:= .=. ^.^. . •^ i . mei. w am. rY`^ . ^l ^^0= .C^` 0=::=. ^t ^., ,.,.i0
O DIT ONTROEREN
0 dit ontroeren om een klein gezicht,Vredig en goed, onder donkre haren,Bruin met goudglans, die de zwareStreeling der handen doet trillen in 't licht. •
Het zoel aandringen van dit gevoeleng g • Drijft tot het staamlen van huiverbloode
Woorden, die 't snelle stroomen van noode`^^ Hebben, en vreezen hun eigen bedoelen,
En stokken .... en er is enkel een kijken •In blauwe vete oneindig wi'b verten, one d ge • U^d
J Wegvloeien van denken en- een blijdeDuizeling: doet het -hart bezwijken.
Maar altijd dit weten: in smal gelaat •(1• Twee groote blauwe oogen naar mi' geheven;g 9 lg .
Een glanzend bloeien van een jong leven,
uWaardoor mijn moeheid schoon omstrengeld staat.
Ji
II
ii
^l
54
1^
• c` .- 4, r +C^ ^h
l
^'{
• G."^':. • ^.^ r C„_, "-'-• s ^ o •7 r ^ ► C.`:---3 . Cam` . C.` . . C.,r . ^.^ o ! s ^ •
Q
SCHEMERLIEDJE •
flQ
Als de hemel blinkend bleekeEn de wereld duister is,
^Luister ik, waar of uw weeke Q
^tAdemzacht gefluister is ... •
Q• a
Dicht aan mijn gezicht gedokenl g g QStreelt uw even warme wang. .
En uw oogen zijn gelokenl 9 •En uw adem is gezang,
^Y QIjl en rustig, zacht en zuiver, •
► Als de wind, die bevend peurt,
. Van een zoelheid en een huiver
11 Licht en honiglijk doorgeurd. ►Y, 0
En wij hebben maar ons beiden
Oogenbliklijk, neen, altoos:
Liefdes heilig, hoog getijde,
Heerscht altijd en eindeloos.• s
Donkere avondschaduws dwalen,
En wij zien elkander niet.f 0
Doch ik hoor uws ademhalen
itVredig uitgezongen lied. •e
^' .^w Q55
• • „mei 6=:-: sL^•`v • .c-=*,=ZZ=, . L ►=90G^^,7• „^^• . 5.: : • .i •^0=. • 2=*
9 aII En gij gaat .... en de eenzaamheden U
11• Zijn vol trillend hoog geneur. •
Want het nauwelijks verleden U
Veêlt zijn lied aan 's harten deur. •
Eindlijk komt de goede slape, UWaar uws harten gaal in streelt.• 9
ij0, de blijde morgenwake,
1 Als uw stem mij wakker kweelt!^ •
IU U• u
4 •
f• O
O •
Ii IIUII IIII P• i
• A
0 Qn el
U
r ^
Uw •
II
U II• ^- +C=ZZ >O •..^^-i=f Gom..-^* •C •C-.=•^r^. • ,.r` •^y^^ , •^^.: ^i•C. %i C=::::.7•== iC,r+^• •
56Y
AAN EEN ONBEKENDE II
A •
Dit is voor u, die ik niet ken.[I Dit kunnen enkel woorden wezen, II
Die zeggen, dat 'k gelukkig ben,
Om u, nu 'k langzaam ga * genezen
Van ziekte en zorg en zonde en dood..--
De wind doet alle misten deinen •P
En zonneschijn laat aardes, nood
Zóó bliksemsnel verheerlijkt schijnen, •
Dat wij vermoeden slechts te dróomen
° Van bitterheid en leed en pijn,
Ons leven schikkend tot de vrome
• Geluksverwachting, blank en rein..— •
(• Zoo was uw aangezicht genegen,
Een oogenblik, naar mijn gelaat.r
Een wazen zilvren licht van regen
Hing in de schemerige straat.S SEn ieder ging met rasse passen
0 Recht toe en rakelings voorbij, 0
Wie weet, het gauw geluk verrassen, I}^ Waar elk naar jaagt, waar ik om lij. 0
0u •
Toen schreedt, in aarzelend meedoogen, 11En nog te snel, gij langs mij heen. •
57
•( •t Z° • • ° . °•Grp.• . —=s.G' • - . *G-^. . 7° -•
Ik zag het glanzen uwer oogen,s w
Uw lippen beven .. .. stond alleen. .--
0 Waar in de wereld u te vinden?0
0
De stad is groot, het land is wijd.
Hoe vind 'k, beminde, mijn beminde?
t' Hoe weet ik wanneer gij het zijt,e s
Als 'k 's avonds speur op plein en straten
Van glans en lichten zalig blind?
De bloei van oogen en gelaten
Maakt mij gelukkig als een kind.
4 En d'ijle dronkenschap der zinnen ^
• Bij 't '' t zien van t avondlik festijnl l l °Verzaligt als geheim beminnen •
r En als vermoed bemind te zijn, •
Maar waar zijt gij? Dit late leven
s altijdBeweegt ad in ander licht.lEn nooit zie ik het zilvren beven,
Dat toen verijlde om uw gezicht.
En nooit zie ik de bleeke wadem
0 Die toen verzweefde door de stad, fl
Alsof het licht zijn zuivere adem
0 Een oogenblik verzichtbaard had.
0 Dit is voorbij .... en nooit vereenen 4
•^`7•C^^• 0< .=c ° +C::Z- AC-..'á•C."0 • '``. s °C ..^SwCam. °Gá.-7. C`:,i .
58
•
Zich lief en liefste onbekend.
En zien wij ons . . . . het uur is henen 1,11 Waarin zich hart tot harte wendt. t
En dit is droefst: gij zult niet weten, •
r Hoe ik mijn leed om u verwon. •
Gij zijt dien middag lang vergeten,
Toen uw gelaat was als een zon.
Gij weet het niet, dat mijn ellende
Werd tot een blanke zaligheid, •
ryEn dat gij mij, een onbekende, •
Zijt duizendmaal gebenedeid, C
Omdat, een zilvren waas van reg
en U
Hing in de schemerige straat, II1 Uw aangezicht was toegenegen,° 9 G'J Een oogenblik, naar mijn gelaat.
iiII
•
f1•
1`
•
Py
f1O
1Í
U
•
f1°
11
59
IIAVONDLIEDEREN
t}I 11
Het mild" avondlicht w rd oel en fl t'e uw,e koelaDe wind bleef fluistrend in de boomen hangen.En gij alleen in 't veld: der oogera blauwWerd kwijnend goud van ongestild verlangen.
De klaver geurde door den witten dauw9 Zijn zoete droefheid, die de naamloos bangeGevoelens opwekt: eenzaamheid, berouw,
• En martelt, wie zij eenmaal heeft gevangen.^f
En langzaam gleed toen de avond naar den dood.jj En 't was, of hij met 't allerlaatste beven
Opstond in u .... toen werd hij in u grootEn groeide en schemerde over heel uw leven.
En wie u mint geniet den avondvrede.r Maar gij lijdt al zijn angst en bitterheden.
60
• lT: . C^ • C.^-^1. =_.^ . M C^.^ .Cam,.,,.' . c.,^++ • C .. C^^.^. + . = . . c-y`--A • C_-—=; . ^-^, . ^.^. ^'r.' .
AVONDLIEDEREN
II.
II De b loemen geuren in den donkren tuin. ^!Nu bloeit het aarzlend avondlijk beminnen.
(k De blauwe schaduwen vergaan in bruin, IIEn alle huizen worden . licht van binnen.
fjEn wij tezamen buiten .... o, de vreélBij u te zijn, wat kan mij nog genaken?^}
` Nu ben ik thuis; de hemellampen blaken. II• Wij voeren de avond eeuwig met ons mee. •
Is er nog meer? Mijn moede liefde rust Q
[j Weldadig als in schauw van koele boomen •IIEn 't water murmelt - naar mijn heeten dorst. o
II Ik sluimer van dit diep geluk bewust, 1Dat ik aldoor uw zingend bloed hoor stroomen,En waak aan 't weldoend kloppen van uw borst.
ii UiiU IIII IIQ II
61
11 AVONDLIEDEREN
III. •
Zal mijn hart den weg wel vinden, (,/''+1)
NVV
Dien gij eedren avond gaat?0, het hart van een beminde
Aarzelt niet, vermoedt en . ... ráádt.
Alles wordt tot taal en teekenDat mij uwe wegen wijst. •
• 'k Word, hoe moede en bezweken, •Wonderlijk gesterkt, gespijsd.i•sd.l g g Pl •
• In den morgen moge ik dwalen, •'s Middags moogt gij mijij ontgaan,g g gl
Maar in avonds koele zalenKom ik veilig bij u aan.
Want het lachen van uw oogen• Is mij zekerlijk beloofd.
En uw armen zullen boogen,Rond mijn toegenegen hoofd.
En mijn lippen zullen drinken• l pp •Lafenis van uwen mond.
'k Zie uw lach door tranen blinken• Als Gods boog van 't vast verbond. •
0, mijn hart zal u wel vinden,• Welke wegen gij moogt gaan. •
Tastende gelijk een blinde, •Kom ik zeker bij U aan.
62
O. DIT GELUK BIJ U TE ZIJN!
O, dit geluk bij u te zijnEn al het andre te vergeten.Alleen te leven van het weten:En ik ben de uwe en gij zijt mijn!
En geen verdriet of wenschen meer;Een vreê, waaruit men niet kan dwalen;Een rustig hoorloos ademhalenIn zuivren keer en tegenkeer. Q
En oog ziet diep in anders oogAl werelds bonte wisselingenVergaan in wijde lichte kringen, UZonder dat iets ter ziel bewoog. ^}
0, dit verzekerde gewinKan nimmermeer ten einde spoeden.Het breidt zich uit, gelijk de vloedenVan licht nemen de wereld in. II0, dit geluk bij u te zijn
Q En al het andre te vergeten.IIU Alleen te leven van het weten: fi
En ik ben de uwe en gij zijt mijn! fl
63
• —s^^• • zokC-- 4 0 . =4G"á •.C^- 0C=3• •C:=0 40 4 .CY7. -^.
HET PRINSJE Qi
• Toen sloegen wijd de glazen deuren open. •Snel trad het slanke prinsje op t balkon,
..Frommelde blozend aan zijn strik en knoopen,II Maar lachte helder als de lentezon. Q•
En eensklaps lachten al de menschen mede... A.• Toen boog hij dankend, gratievol en teer.
Zijn handen wuifden groeten naar beneden,l g Q En hij vermaakte zich en lachte weer. Q
Q -En voor de oogen van de saemgestroomde •Menigte was hij een genadig vorst,
f1 Zóó heerlijk, dat men naar het goudomdroomde Q
f1 Gelaat alleen in eerbied staren dorst. QTotdat hun donkere en half beschroomde Q• Liefde in gejubel helder openborst. •
Q•Q
Q QII f1f 4 Qo w
11II
U iit •f1 Q
s 7.;^.=sC •==• • • s ka= •. _7aá. ^s —. —y. ^• 0C . ^w •
64
•^. --- •^^• . • tea'.<==* "" . ^..CSa • . .C^.^..C^a .- . -.
II DE PAGE •I ti I.
Zijn handen zijn verwend en witIi En kostelijk gelijk de zijden
Glanzende zachtheid van zijn wijdeKleederen in uitheemschen snit.
II Boven de strakke kanten kraag,Onder verbaasde wenkbrauwbogen,
• Is 't vragen van zijn lachende oogen: 9• Ben ik niet mooi en blij vandaag?
9 Hij voelt in jubelend genot
Q Zijn oogen vochtig van verblijdenEn purperrood zijn wangen gloeien.
• Want, na den dienst op t hooge slot, •Mag, statig, hij naast 't prinsje rijden• g g l P l l •En dan op 't groote grasveld stóeien. II
IIIIQIIII{'t'
65
•c' .0—:^.0 "=&-Yoti 'fis 0(= _^.C^0c=:Z=s • . aG:=. ^^. •C .^^-^4 e
1DE PAGE
III II.Y •
Hi e wil,' luistert naar zijns heeren hooge
II l l 9
Zonder diens wijze plannen te begrijpen,Maar liefde doet zijn jong vermoeden rijpen,
• Zijn oogen worden glanzend groot en stil.
II Een nieuw gevoel is door zijn hart gegaan,En 's avonds ligt hij koortsig uren wakker.}
° Hij is niet meer de kleine lieve makker, °II° Maar mag, gelijke, naast zijn meester staan. •n •
Nu komt de groote tijd van strijd en moed,Opofferingen en blijmoedig geven.Zoete gevoelens van , zijn gistend bloed
• Vloeien tezamen in een opperst streven.0, knapentrouw is zuiver ^ en is goed, U
P 9 Maar mannen dienen bitter met hun léven. fi
I} ti
4, ,4,d
Ii
EIII. C.^. 2,ezt lr ^i`70<=::i. 0C ` -.G.^.^±3 c+.^• / +Cam. • ^`:7•C^+.7. =á`r70
66
rFRA ANGELICO
s •
Deze engelen in gouden luchtenWaren anders niet dan 't argeloos en lichtAdemen van zijne ziel en zuchten •Sidderende naar Gods aangezicht.
iiIn hem rees hun wonderlijk verschijnen
J En hun i•1 vervluchten als een geur.i g Toen werd eensklaps zijn gebed tot lijnen -En zijn zuchten sloegen aan als kleur.
ii1
II•
II
J •^ !1/IJ ( `
It •
67
• =^ . c J . C ,= • = • tom` . C :--= * ^^_`7 . [..,.^ .Cam_'? • . C,-.^ • C'^ . ^`^ . C .. C.`_ • G Z:=> 0 C=-= • C==. C = •
IAUGUST VON PLATEN
iiAltijd verlangen naar een zacht gelaafd--zijnEn voelen liefde als een onweer komen. •Worstelen om het leven van een vrome,En aan de zonde schuldeloos verslaafd zijn.
II Naadrend in liefde en altoos uitgestooten,• Rein, en verdacht van smadelijk bedoelen, •
Blozend om 't eigen maagdelijk gevoelen,Maar hard voor 't oog van vrienden en genooten.
^^ Q• In eenzaamheden vloeide uw donker leven• Uit in een stroom van lichtende gedichten, •
Die bonzen als een hart en krimpend beven,Opstandig voor uw strenge willen zwichten.Maar in hun klaren spiegel zien wij zwevenHet beeld van duizend smartlijke gezichten.
4'.
Q ^^H .
4 40 ^
^ Q•<==5 C_- 0 .C^. . . . .C'7•.á•^j 5 Z--.`=. t"„'^. G.á.4 •^-^•C^0=Y^s
68
oC",-7.C==a^- ._:-^* •C=^•c -=•^,^aC- ^.rC.-.=•^`aC:^° ^- •`.y.^• C_= • `- ° .c;"^•
„THE BLUE BOY”
Ik draag het leven in zijn rijksten tooi,Gelijk mijn zachte blauwe zijden kleeren.Een weelge wappering van koele veeren •Is 't aan mijn : 't mijn noren t leven is zoo mooi!•
Zie mijn gestalte: kostelijk en trotschrj De kloeke bouw der lenig jonge leden. •• Nog ken ik niet dan moeders teederheden •
En ben zoo rein gelijk een engel Gods.
Maar om mijn mond schemert het weeke smachtenNaar liefde, die mijn droomen slechts vermoeden,En in mijn oogen leeft de glans van nachten,l g g Wier heerlijkheid geen daglicht kan vergoeden.En rustig wacht ik vreugden, die nog komen,'t Leven is heerlijk als het wordt genomen!
II
U
t •
O r
V °
1
69
11
0 HET DONKRE ZELF(Teekening van Anjana Bertos)
• Dit is een beelding van het diepste Zijn,Een wondre warreling van onbewuste
U Gevoelens, en der donkre zware lusten,Waarmee wij ons bedwelmen als met wijn.
Dan wordt eenvoudigerEn vormt: een droef geLichte gestalten, of God
fj Zijn englen neerzond : vO
En is dit alles in mijn e
II• l
•Ben ik zoo donker en zc
ik zoo diepe Gode.-
Was mijn gezicht zoo stEn noemt God mij met
jJ Wanneer ik aan hem ge
lï
r
61
[}
lijn i.nzicht met starende o en ; luit den hoogen
lam en vlammenschijn.!
igen ziel? !goo. licht tezamen?
en menschenmin?
artljk als ik viel. .1f
zulke lichte namen, •
ef mijn hart en zin? i^
is
•
(M'
IIn•
de vreemde
70
•r^^ . __n . . r–^-- .c—^s ^"sC^•G^_^•C=fie.=;=^.0 .G:^J.Cr s^ eC,^•eC^`^• '^-^eC: _7d
TOOROP 0
IINu heeft de ziel Gods dageraad,Zoo lang verwacht, gevonden.Uit neveling van zonden •Rilst altijd weder Gods gelaat. •
Zijn . smartelijke liefdegangVoert haar in 't dal der rozen, 1Die bloedbedruppeld blozen,En cieren ziel haar leven lang. II
Zij doet geen werk, zij denkt geen dingBuiten de min haars Heeren.Haar toekomst en herinnering, l"'t Is alles naar Hem keeren. {}
{ Voor Hem draagt zij haar donker leedAls licht en luchtig zomerkleed. Q
•
• r,
tIll)j'
. = aC_–^—ac__ ec = • ==. . .. .. „_._ , ea_.. ='. .–.^, *G^e^=yoC=:• "^t C •
7-1
• = `7 • r • C-.-.^ . C^`l 0 C==> . ` -= •'i . C'^iw .. Q . ^` . • G~-..= • . G=.^i . C.:..r7 0 Cam-:. . G^,,'a .
WAT IS ER TUSSCHEN ONS?
Wat is er tusschen ons? De wijde vrede• Van avonden; stille genegenheden,
Die glanzend zijn gelijk de heemlen klaar; •Een innigheid van blikken en gebaar;9 g •Een onophoudlijk ongeweten geven, II
(1rjJ,}7 Zooals wij rustig ademen en leven;• Een altijd hunkrend en vervuld begeeren ;
Een binnenvloeien van elkanders sferen,En zien de lichte ziel, die brandde en blonk 0Door 't overspringen van Gods helle vonk. f1
• En daar kan nooit een dieper liefde wezen. •b Ziels heimwee naar geluk zal nooit genezen
Door de verrukkingen van innig kozen, 0
f1 Den zoelere bloei van ronde en sneeuwen rozen, f1En uwe kussen kunnen niet meer zijn
• Dan dauw, die damp wordt in Gods zonneschijn, •Doch dit is blijvend; uw genegenheden,
{} De innigheid van uws harten goeden vrede,En in den schemer, glanzend van uw lach,Rijs ik uit uwen avond tot Gods dag.
72
ISONNETTEN fi
I.•
oogen toonden een enOnze oog on n g egenheidDie zonnig was als liefde in kinderharten,
Die nooit door een begeeren werd ontwijd,En vrij van twijfelingen en van smarten.
En tusschen ons was slechts de teederheidDer trouw, die 't al durft om den ander tarten, {}
• Durft lachen om de vuige nederheid •• Der menschen met de valsche huichelharten. •
En dit is troost: dat door de jaren heen}Onze oogen blijde naar elkander loechen,
Gij niet om mij, en ik niet om u ween,• Omdat wik gaarne gaven en niet vroegen. •
En tusschen ons is dit verdriet alleen:w •
Dat wij het diepste leed niet samen droegen.
á ^^• •
u •
U% w
73
• •• .^.y^ O ^. ^ • L.= • • =' • c 4 C~ := • C^ t z r •` 4 ti.wT 0 c-___ (((W77ry
SONNETTEN
II. ^
Ik wist uw oogen niet zoo schoon en zacht, ,tIk wist niet, dat uw mond zoo zoet kon spreken,
Klagen en eischen en weemoedig smeeken ;j;
it
Ik kende niet de teérheid van uw kracht.
át Nu ben ik in. uw onbedwongen macht. 09 1 Gij zaagt mijn blikken in uw blikken breken,
11 En bevend, onder blozen en verbleeken,Hebben mijn lippen uwen mond gewacht. •
Nu weet ik, dat ik eeuwig van u ben;Mijn arme hart beeft van verrukking open
En bloeit, een boom, in blanke en ijle pracht,i En siddert onder t streelen van uw stem.
Boven ons is Gods lichte hemel open,En om ons is de zoete blauwe nacht.
^1,t1
Y
•r
r^;
r
6
(
la
•^
f
• C_- ;-- 3 i
n11
•
• c 5.... Y Cf s ^.,...- ...-...- . C,..^+'. Y i^r.`r C w^ • f ^'i . . ^. ^Z • Lw.^ 0 Y ^.. ^:.^ •
-.^ á .....J -..+:.
74
IISONNETTEN
III.0
t1, Er is een liefde bitter als de dood,Meer onverwoestbaar dan des levens machten.
En teeder als de maan, die, bleek en rood, •Rijst uit den damp der ijle zomernachten.
•[1 Met ons geboren, toen in blijden nood IIDe moeders _ons ten schreiend leven brachten,
Werden wij saam in leed en tranen groot,Wij kunnen haar niet haten of verachten. •
.
Zij is ons hart zoo onuitspreeklijk zoet,.
IIEn haar verrukt maar bitterbang geleide ^.
• Is ons vertrouwd als 't kloppen van ons bloed,PP 5En in haar vrede zijn wij bevend blijde.
b Doch in verdrukking geeft zij ons den moed,j
0 Om fier te lijden en ten fellen strijde. 0fi1y y(
0^^ J
U i;
4' U
.
I•C.: _--`'o -i!C_==1^"_:'. ._ -ii=---=1 v.--,s C_^*;, , 0LVim.: M. ..Cam. . .=s . .f=.^- i--^}•^^.r'.
•
-.7•
75
w =.= 0 . .CZ7. .C= fis- 1 ^ = 5<= ^0. Cam'>.Cy>0C=== 4 <=:;-=.Cam•.=-=tt"r 0<=Z-> ems.
II SONNET
Wist gij den dood wel zóó nabij?Zijn schaduwlooze handen
• Zich voor uw oogen spanden:•Doorzichtig web van ijle zij. t]g l 1. ^
Nu is het leven u verwaasd :j Gelijk verleden dagen -N Een gouden luister dragen,Q Is leed tot puur geluk verdwaasd.
0 ,,, V
om En durend tusschen u en mijIs dit verrukte weten:•Al wat wi' leven heetenl En dood, ons is het eenerlei :}Een zoet, beschaamd beminnen
• In eindloos blij bezinnen.
r •
Io •
i
IIi •
w •
U•
Uo •
0 C . . .t.á=0^á::=u X70 C^• . •+C....^• +. . ..+._, ik 4 ` .^^- .<'^•C^. 4
76
•C^`.^ 0....,. 0C_= . j •C=::rte•=`=•C'`.i•C..^.^.=::=.0^. • •C" :-D• .•^`7'wC .G^•á`7v- •
f1 SONNET [1• e
f1f1 Hebben onze oogen niet elkaér bemind?f1• Heldere tranen van geluk ontsprongen,
Die plotseling de veege ziel verjongen •En doen ten leven keeren als een kind.
Ik ben voor werelds heerlijkheden blind• Door t heilig deelgenootschap aan uw leven:
't Suizelen van uw adem, 't roode beven
f1 Van 't bloed, dat uwe zuivre wangen tint. ii• Bittere ellende van dit kort bestaan
Is als een vreugde door mijn hart gegaanOnder het stralend minnen van uw oogen. 0
f1• Als ik maar voel, dat gij nabij mij zijt, (}Ben ik tot allen harden nood bereid
• En lach nog zalig met den dood voor oogen. •
[1
0Ij
•
00
ll II
• == .•C=a C:=.C.^.-7i 1 . 9 - C-^+•G^•C",..^••^. ^`7• tea • • •G •C:^i• sC_ ..^ •
77
. C . . C',.^ 0 Z=-= • • a te . . .. G- .G.. ;? • --_ • • --• . •w•^ . -' . • G-^ •
DE HEMELROZE
De bleeke lucht is vol van zilvren licht,Op aarde heerscht een veege schemering,Rondom de luchter van uw jong gezichtVerbeeft een blijde gulden wemeli ng :
Een lach, een oogenglans, die zich verijlt,Slechts even tegen 't domlend duister blinkt,Liefkozend aan uw smalle handen wijlt, •
9 Talmt bij de kleine voeten .... en verzinkt.
Onwezenlij op grond,en teér, o donkren rond,i• Staat gij: een tengre witte silhouet, •
Of God een vluchtige genadestondEen hemelroze had op aard gezet,
En of die stil voor Hem te bloeien staat, •• En de aarde is donker .... en de nacht is lang,
Klaar licht de. luchter van uw jong gelaat .... ^}En ik ben moede en eenzaam en zoo bang ... .
78
SNEEUWDAG
r, Is dit Gods nieuwe were]Liggen de velden voor n
• Mijn hoofd is duizelrijl, zVan aardes zwaren druk,
II• En overal is hooreloos bl
jj Gestalten waden stil de 1' Der vijvers, in - hun krista
Als Gods doorluchte hellEn al de boomen staan S
1 Zoo dekken zich Gods eOnder der vleuglen blaniEen vlekkelooze vlucht gIs dit Gods dag? Hoe ktZijn witte glorie dragen
0 Hoe kan ik, aardsch enMij wagen tot zijn licht'k Sta aan de grens van
• Maar wie durft ongeroeï•
1n
gII•
Id? pijnend lichtrijn zwak gezicht.oo kort genezen •doods kille vreezen.
ewegen. II)lankheid tegen IIillijnen vree,
hemelzee. •jetooid gebogen; 3 •nglen voor zijn - bogen II
bedonsde huiven: IIedoken duiven.innen mijne blikken •zonder schrikken?dek en arm . en donker, 0en rijk geflonker?zijn verheerlijkt heden,ien verder treden? •
0•ii0II•11•
. =f ^^^ . =i^^ !' C ^% • 0 .á.r,= . • • •
79
•^`=•Cam. . .G~^•^^7."- • .i- . .. •^,...^• .C-.i=.CY`i0 ^-.ri. C:`= 0 -== 0 •
•
VOORJAAR
In de heemlen is de lente ontloken.De avondlucht is teeder grijs en rood.
• En de sterren zijn tot troost ontstoken •Boven aardes hopeloozen nood.. {^
f1Maar de lente kan niet nederdalen. f1• Tusschen hier en ginder gaapt de nacht. •Onzedonkere armoe schreeuwt in duizend talenz
II Naar der heemlen ijle rijke pracht, f1
Naar geluk, dat ons zoo plots verzadigt, •Als de voorjaarsloomte zijgt in 't bloed;
f1 Om een oogenblik te zijn benadigd, f1
f1l
En een heer te wezen van Gods goed; f1
• Eens te zijn gelijk de jonge boomen, •Waarvan ieder bloeibeladen nijgt;
IJ Zich te voelen van de Zon . doorstroomen, f1
f1 Tot de ziel van heil verslagen zwijgt .... f1
In hemel is lenten den Neme s de ontlokenII In de zilvren windelooze sfeer. f1
Maar ons aardsche leed blijft ongewroken, f1Wanneer komt ons voorjaar, ach wanneer? f1
f1 gII
80
• = u G .. Cá-7 . C^ _7 . C ! C..=? . G`--. • ï .. C- 9 C..= i =-^ . 0 C=Z -.. L C= :.=1 C=:Z= . Gom.+. C :::= .
SONNETTEN
^ QI
^• Wat geeft uw late toegenegenheid .s1 Niets is zoo bitter dan dit medelijden,
Ik moet de dagen van uw haat benijdenBoven de liefde van dees laten tijd.
Nu noemt uw stem mij bevend: welbemind!En sidderend is 't streelen uwer handen.Maar ik voel als vernedering en schande, •
• Dat gij mij nu uit medelijden mint. •
Wat zal ik dan nog in uw oogen staren!Ik ben verzaad van liefdes wonder wee.
• Mijn arme hart verlangt de doove vreeVan eenzaamheid en storelooze jaren.
f1• n
En niets kan mij uw liefde nu nog gevenDan bitterheid om een verloren leven.
•
• .
ur
1
II 11{JSONNETTEN •IIU UP •
II. •
Mij is de schat van duizend kinderharten,
EI Mij is de jonge toegenegenheid . . II• Van oogen, iedren morgen nieuw verblijd,
IIHun luide vreugde, die elk leed durft tarten.
II Elk lachje dat er in hun oogen rijst, UP •
Schenken zij gul en gaarne weg en blij. (IIk min hen allen, allen minnen mij. II
• Daar is niet een, die mij geen gunst bewijst. •
II Ik ben bemind van schoone jonge knapen, II• Mij minnen teedre meisjes rilde en rank,
En aller liefde is . als hun zielen blank.• Naar mij verlangend gaan zip blozend slapen. •
• 0, wie zou niet mijn heerlijk lot tienij en ? IIMaar waar is 't hart om mij aan uit te schreien?
P a
0 UU
Ii 0U UU IIP •
P •
I
82
SONNETTEN
F III.
Begeeren geefteen troost, en het ontfangenS gBereidt ons hart slechts dieper droefenis.Wij hebben meer dan ons behoeven is,
' En toch verziekt ons harte van verlangen.• 4
Het telt en cijfert aan den hoog en somVan winsten en verlies langs werelds wegen.Vreugden en smarten, al wat 't heeft verkregen,
IIZet het in heimelijke liefde om.
•
II Wat wil dan die erbarmelijke pijn:Dat hongeren bij liefdes overvloed,Dat karig nemen van zijn eigen goed,Saam vorstlijk..rijk en bedel-arm te zijn?
Ai mij, ons hart zou al zijn liefde willen,In ééne stonde aan één hart verspillen.
• a
I•
^
a
J•
U
.0•C-`J+C~..^. •-= 0' +C •C^."i •C-•C... 0•C= +cam.:. + ,=^+ ..mof r r<=:z=0•
83
w c~ F C_-...^ • C^.
I
. t.:^ . ^. • i--. . C_`--j . r.^_ . "T • • C'S • <^ •C.á`7 • 1 • =-i • ~ • C--= . C :J • ^e .
SONNETTEN II[}. Y
IV.
Kunti' zelfs in slaas welig dal^l P gHet leven niet vergeten?Als ik naar u verlangen zal, {}Zult gij het weten?
Y Zal aan den hemel van uw droom II.{J Een ijle wolk verrijzen,
Die uitvloeit tot een dichte doomVochtig en grijze? V'
Als ook uw hart verlangend beeft, fi•• Zal worden weggeschoven {J
Het donker dek van boven,En heel de wereld licht herleeft. •En door uw droom zal dwalenMijns harten nachtegale.
II[}IItf
S IJ 11LLI •
ij
e
w •
84
U•it
SONNETTEN u
Ook deze liefde^j Gelijk op aarde
Tusschen verliezeIs slechts verlang
(Dan heeft ons alR Bezinnen wij ons
Dan bot en bloe• En stijgt geluk u
1 O bitterheid vanDen vloed na lieHet bange luistreRuischingen : kwa
hj
En de ellende vaIs de verrukking
zal wel sterven,alles sterft, 9n en verwerven 1en, dat verderft:
hoop begeven,le hoo be even g •op den dood; ay
it het ijle leven,it veelte nood).
dit verwachten! ppfdes lage tij;n op de zachte •m het naderbij? .
•n dit bevenvan ons leven.
t^
u85
• -mokik . • rG--•. 0C'á. •
4ii
V
u 0 neem en drink den^I Hij zal uw zoete neon ,
Eén helle schrik .. .Gaat over in een leve
Nog zijn uw oogen vn Nog moet uw arme b
0 neem en drink den• Gij zult van hemelsch(
Door uwe leden rilt eEn in uw handen is eZal nu de beker naar
Een snelle' teug ... .P Even in de oogen . doc
En dan de glansen va
I 1
•
SONNETTENrc
I. •
NON DOLST
doodelijken drank! Lfd niet bitter maken.• uw armelijke haken:n licht en blank.
•
an ontberen krank, dart zijn heil verzaken, 4,doodelij ken drank!verrukking blaken. •
en weifeling,en vreezig beven;de lippen gaan?•
en alles is gedaan.>ds vertwijfeling,n het eeuwig leven. •
n6
l!1
r}
•
86
9 SONNETTEN
VII.
BEATUS ILLE4
9 Nu heeft hij aan doods koele peelP, Zijn blonde hoofd zoo moe gevlijd. ^}
En daar is geen die om hem schreit,Noch om zijn vroegverloren deel.
Over de zoet geloken scheelZons gulden goedertierenheid,Over de handen benedeid
• Haar ragfijn zilveren gespeel. •;
En onze toegenegenheidIs stil gelijk zijn rusten is,
• Wij wenschen zijn verzwegenheid,Die vrij van alle lusten is.
t En ieder hebben wij benijd,li Die een van doods gekusten is.. o
(•! y
IIli
n •
•C"..r^aC Y-?f'_:-aw^— •C,,.,,7.G.^.G."^.G.^r•^.^•.^^w^::.C —_.•C.^aC^pC.'^• ^^ aC"raslll
87
•
HET IS EEN BLIJDE DAG
fi Het is een blijde dag: het witDer sneeuw is door geen voet gekrookt.
• De zonneschijn is zuiver goud.De luchten staan van kristallijn.lDe wind, die door de boomen strookt,Rooft heel hun schat van tintlend rijm.En als een vorst, die door de straten rijdt,
• Strooit hij juweelen achteloos en wijd en zijd.
jj Het is een blijde dag: wij twee° °
Gaan dicht en veilig naast elkáer,^° Met oogen hel van één geluk,
En onze schaduws zijn vereendEen wazen koude blauwte, waar°
De sneeuw in glinstert fel en vreemd. ^.[ En onze stemmen zijn gebenedeid,° Zoo klaar en zacht en zoet en vol van zaligheid.
EI t is een blijde : de luchtda IIHe j gQ Staat strak van onbewogen licht. EI
f1A •
De sneeuw licht zuiver huiverrein. f1Wij gaan tezaém, verheugd en stil, f1Gezicht naast vredig aangezicht, •
één en één° En een van hart van wil ,efi En zalig in de blankheid van dit uur. EIij Kortstondig als de sneeuw, maar wit en hel en puur! fi
88
. .C":^rrv .G.= .C'r,^c=.=D0L^7. r—ter _.... ,=. 0C=`=. ^ rC7. .` .(v_. %..-3 .
GIJ EN IK TEZAMENj, s
Gij en ik tezamen, behoeven wij nog meer:Schat van goud of zilver, rijkdom van werelds eer?
Is niet g ewin en weelde en aller- landen goed0 Minder dan onze armoe en ons genieten zoet?
Handen van schatten ledig, is wel ons hart te kleen,De bergen te bevatten van liefdes kostbaarheen. •
iJ Want ieder dag brengt nieuwe geschenken tot harts deur:L Een zaligend verzuchten, een zacht en stil geneur,yJ
Y Y
Glanzingen hel van oogen, glimlachend lippenpaar,.Neigen van hoofd, derr handen zich gevende gebaar.
Wij beide alleen en samen zoo gaande zij aan zij,Kunnen wel aardes schatten verrijken u en mij?
i 1
Woorden onuitgesproken, en tóch geweten teér,Lachen van oogen naar oogen, wat willen wij nog meer,
Nog meer dan déze vréde: een blauwe sterrenachtWijd over wijde aarde, en beiden stil en zacht,
,r 4
En beiden zuiver glanzend, en beiden lichtverzaad, [I9 .
j En beide in blij verwachten van hemels dageraad.
L=.-7.0 +. fis "" r^7rC r r tea. .- .0 ^.C„^rC^ •C s^ wC.--rC:..^•
89
• .Wij•G^=.^ ,^. i. mei+ . °G` •
En zóó zijn wij tezamen.. . . behoeven wij nog meer? ii• Schat van goud of zilver, rijkdom van werelds eer?
• Want ledig onze handen, is wel ons hart te kleen11, IwPrtwn tP hPVattPn van %4API C 1e[1Cthv1ip 1_
it
Pi
wi
ll•
til
•
•II
{
IlU0U
°
II
8°•
w
U•
0°0II
90
U•II SONNETTEN
IILI
II IIE
P I.•
P
Wees maar ver, en laat uw levenNooit naar mijn ellende nijgen.
4II•
Ziel zal tot u overzwevenEn tot buit uw ziel verkrijgen.
1 {^1^
• In nachts stil en zeegnend zwijgen,Als de droom uw hart doet beven,Zal mijn liefde in u zijgen LIEn u nimmermeer begeven.
Door een onbegrepen dwingenWordt uw hart naar mij gedreven,l LI
II Droomen en herinneringenZich in drang naar mij beleven,
• Tot verlangen en beminnen
IIZich alleen op mij bezinnen. •
V r
IILI•
IIIILIII
91
p
u SONNETTEN 11II II
II. 11
Komti' dicht nabij mij levenII
9l l lDoor mijn sterken wil bezworen?
y •
Kunt gij mij nu zien en hooren, (J(11 ^ Voelen mijn verlangend beven?f 4 Zal uw adem om mij zweven,
Wil uw glimlach mij behooren,Zoekt uw jeugdige bekooren II
(T Zich verrukt aan mij te geven?(TIn uw noodigende armenWacht mij een vervoerend rusten,
• Op uw wangen bloeit een warmeII Blos, schoon ik ze nog niet kuste.^1 En ons wederzijds erbarmen
j Breekt in sidderende lusten.
iiII(T
(T. ,II[1
• ^ . ^ . .ó ^ • C.^ r °" . I----^ . b r r=.^l . C_ . • C,_,^ . t_ - + G ^ + C^ - + + G^ + t • G .
92
• C:7 • ^ . Cr, • • w C.. —à ..^ w c^ ^.7 ► _ _ ^+ r s7 • C„^ . ^^ • ^_. s C. • ^:_ . ^ e C`_1 . ^'^^ -
v ••
SONNETTEN IIii ll
III,
gebaar,Gij zijt zoo zacht en schuchter vanl zijt 9Uw oogen glanzen, rein door vele tranen.
1 Ze zijn twee groote blauwe bloemen, waarDe dauw op wiegelt in het licht der mane.
• Uw handen dolen streelend door uw haar,En 't levend lichten van die vlosse zidej •lKomt langs het beven uwer vingren glijden [jEn is zoo moe en teer als hun gebaar. IIEn uw gezicht is blank en week van lijnen.
• Uw wangen bloeien uchtendfrisch en rood. •Uw lippen oopnen zich in zaligpp P beven.En naar het zoete wonder van het leven, II
•
Dat voor uw zuivre blikken komt verschijnen,Lachen uw oogen, mild en schoon en groot.
II
w .
w •
•w •ti
iit'93
w. • .t.`-•C . 0C:: ^.==. ^:.' « :"^. fir` • •cam wC .<=:::_ 0t 7•t .^ .C^.-i•^i►7. ..,r^•
SONNETTEN
IV.
Gij zijt de schoonste van een schoon geslacht.Na dezen bloei kan geen volmaakter wezen.Fierheid van man en vrouws bekorend vreezenVervloeide' in u tot één sereene pracht.
. Y
Soms zijn de zomeravonden zoo zacht.Uit alle velden komt een damp gerezen.De geuren mengen zich tot een bedeesde
• Vertroosting en de diepe hemel lacht. •
Zoo . zijn uw oogen, en de fijne aroomDer lokken wekt een storm van teederheden •Om, met een hart van lust vervaard en loom,
• Hun blond te streelen wijl de handen beven. •En zalig maakt, als bron van eeuwig leven,g g Uw mond, die nog geen kussen heeft doorleden.
j11
. . a z a<=--= 0C^ .0 .0 :^ 5 r 4Gom.0C^` . * .C=Z=0 .L+.^• C..^ OC`,►..•
94
wC* :r. ^.`^" .^^' . . . J"..i. C=Z=.0 ..t,:^. J ► •^-^. . • &Cá'.'•7. ^+.a•r .
II LIEDJE ^}. w
En als wij zijn gescheiden •
Door land en zeeën saém
.--- Dan speur ik in den lauwen wind
Uw lentelijken aém.
ti Dan zal de wind mij leidenY
De heele wereld rond,r •
Tot op een nieuw verblijden
Ik kusse uw rooden mond. .--
En voeren alle winden
} U veilig, liefste mijn,
Ik weet een dal te vinden
Vol zoeten schemerschijn. ^1
Daar slaan de nachtegalen11 Bij dagen en bij nacht.na• l g l c
Zij roemen het hemelsch dwalen
II In liefdes overmacht.
• Daar wil ik zalig droomen
• Onder de rozen rood. •
En daar kunt gij niet komen,11 i gij ' ' r den dAl gingt g ^ doo n od.o
95
• t'•Waar is dat dal der dalen, t'
II Zoo vol verrukte smart, t't' Daar ik u niet kom halen? ^-- t'
Het is uw eigen hart.• w
Jt,•1
II• V
•
•
n•
I'•V ft[1 II• w
11v • UU
II 1!l7 ftft ftII• v
t'ft t,l' t'96
•C^=.C-=• .0Zvi+=-i aC^0=::=•Cv^•C.:.=••C=•á•C"'7 ► ^^.C=-=0 =7• •
iiLEED EN GELUK 11
11Leed en geluk, wat 'k gaf of won,
Welde al uit liefdes eeuwge bron.
Zoo zeker en zoo ongezocht
1 Als harteslag en ademtocht.
Ze zijn elkander zoo nabijzijn l •
Als warmte en koude in lentetij; ^}
Als onrust en verdroomde slaap;A •
1 Als lach en tranen voor een knaap. IIDeen momde zich t gelaat als d aer, •
J1•' . Ik kende hen niet uit elkaer. -('{In blijdschap voelde ik lijdens druk, V.I leed omhelzing van geluk.In lee omhe z ng an ge u
• Zon stooft in vruchten wrang en kleen,
Hun zuurte en haar zoet tot één.
In liefde lust en leed verglijdt,
ik proefde in hen geen - onderscheid. •o
fi En gaf ik karig, gaf ik veel, Q
Een elk ontving 't bestemde deel,
En woog, in toegestoken hand, {Js •
Harts onvervreemdbaar onderpand.
97
• C= 4C •C. 0.0=^.._a % 4== 0C::= 0 C.,,,,á.>#•C::.t • ^sG es =IN< =wG_^^.0 • •
II• s
0 onberekenbaar geluk! f1
f1 Mijn schat bleef eender, stuk voor stuk. ;1Want schenkend gunst of liefdeblijk, •Won 'k tegengift, bleef 'k even rijk.
t e
f1 Levens getijde verliep,rees, verlieg l Pf diep, f11 Maar liefdes stroom bleef breed en die. P^i Zoo zeker en zoo ongewis IIif Als ademtocht en hartslag is. IIr •U ii[1 11f1 tiV II
o Ii
iif1 f1r
IIe ..
V f1• s
if t!e •
IIEl if« w
O nwI
E l
•
II
98
II V
• SONNET k[1 II
Waarom kwelt gij mij met droomen, •Als gif uw nabijheid weigert. /'1•1'
Waarom wilt gij zelf niet komen VV.
Nu tot hooge hartstocht steigertMijn beminnen en begeeren, fiTot . mijn zwakke krachten breken, •En mijn lang en krank ontberen •
• Slechts waanzinnig u kan smeeken:II Eindlijk troostend toe te treden 11
Met uw wonderdoenden zegen,Dat uw oogen, die mij meden, •
• Zich genadig naar mid negen. •Dat ik, in den lust verloren,
II In uw liefde wierd herboren. 1111 ElII II
II11
Ie •
IIEl UII II[1 II•
P •
El 0II
99
L^ • • .t.ti. .C"^• ^ `^•C'-r^•^.7+ •• •t^^0 %• 0c-, •GEC` •C=^i •^J.
Q SCHEMERLIEDJE
QIn de schemeringIs er een fluisteren: •Lieveling, lieveling!
De hemelen duisteren,Maar klaar glanst hopen en herinnering:•^Lieveling, lieveling !
Q QKom in de schemering.Handen zullen teer streelen,Q Q
• En aan uw oor de heele• Heele stille fluistering:g
Lieveling, lieveling!
• En aan mijn wang uw hoofd gevleid. •1Q..• Om mij de warme zaligheidIi Uws adems ; en een tintelingQ Licht in uw oogen. Lieveling !
ii
•• In de schemering, ll
Als alle dingen duisteren,Heerscht -dit lichte fluisteren:Lieveling, lieveling!
QII
Y
100
• Cá_7 . C = . *.Cá`1 • . • C..^3 • . C==. - ' -- - • • C^7 f C :==_ ! G..? . . C- ^ • C.^, z:> * • cz:C=>+ C.,~^ •
V O ND IiA O Ii
Die ik verloor, gij zult nog in mijn lied,Als in den vree van avondgaarden dwalen.
• Het maanlicht weifelt in de looverzalen, •En alles wordt tot wonder, wat men ziet;
De hemel, als een heimwee, schoon en bleek,Aards zoele donker, als verdriet, beneden;En het verlangen naar de lichte vrede, •
en week.Die met het licht van vredige oogeng
rt Hoe schuchterlijk uw trage voeten gaan II• Door wazen glans en zwevende avondschauwen. •Gij' zijt een teedre bleekte in dé blauwelGeheimen van de duisterende laan. U
En zeer begeerd en te bereiken niet, •En smartelijk als geuren van violen,Die, vage weemoed, om ons henen dolen,Gaat gij, een zoet geheim, door ieder lied. •
eC^7+eA^.C-=5 ob' "^• 7aC^s.•^7•• *==: •C.=.G^^. sQ•C_-=0 s. •
101
• •C_ 70 fir.= %. . . •c r • . • • C^^ •C-_ .t 0==0C'...^.cs
II UQ WACHTENDE U0[}
s °
Nog dezen avond zult gij tot mij komen.Tusschen ons beiden is een ijle sfeer
IiVan liefde, vreezen, en vertwijfelingen,
11 En het zal zijn als immer, en niets meer.Ik mag uw handen nemen, en mijn oogen U
• Zullen verwaasd en brandend naar u zien.En als ik van uw frisschen jongen mond,
• Die even open is, het beven zie, •Hef ik mijn handen om uw blonde hoofdTe neigen zacht naar mij.... lief en beslist
A •
Blijft gij mij weigeren wat ik begeer ....Uw oogen zullen in mijn oogen zijn, •
° En onze handen gloeien in elkáer. •Misschien zal ik uw haren mogen streelen,Misschien mag ik uw zacht gezicht beroeren,
• Doch niet zal ik uw oogen mogen kussen,O
Niet kussen uwen schoon ontbloeiden mond...• Nog dezen avond zult gij tot mij komen, •((0 Maar het zal zijn als immer, en niets meer.Ue •
•
•
102
AVONDLIEDJE
Nu. heeft één leed ons beide omvangen, n
{ In dezen schemer grijs en stil.
En onze liefde en ons verlangen
Zijn doodlijk moe en zonder wil.
avondrozenHet geuren van de avog
Rijst tot ons door het open raam.
Ten hemel vloeien al de broze U^ Lichttinten tot één bleekheid sáem.
1 En onze hande' in dolend tasten •
Vinden elkanders streeling teer,
En toeven lang en kiemmen vaster,
En laten van elkáer niet meer.(1
Nu voelen wij ons dwaas verzwegen
Spaarlijk getoonde liefde sterk.
En deze laat verkregen zegen,
0 lijden, is uw heilig werk.
AU Hart kon des andren hart niet vinden. ^
i Liefde van d'een vond dander wreed. 1
Die vreugde niet kon samenbinden,
Zijn nu verbonden door één leed.• A
lt ^
103
u• Iby
De. luchten worden langzaam duister,
En traag verzweemt het veege licht. 1
fl Maar voor mijn oogen rijst de luister
Van uw verkoren aangezicht.,
' Klaar komt de hemelen beglijden
4• De gouden gondel van de maan.g ou gII Zoo is uit duisternis en lijden
Dit laat geluk ons opgegaan.8
En in de spiegels onzer oogen, •
• Naar wier bezit ziel immer dong, •
Zien wij onszelven diep bewogen •
•
IIe
En ons beminnen schoon en jong.
te.
t'
t
•
II lIO11II(t
•II(f
ftftft.CY •r_^'.^.C'.=
104(t
sG^•C^.^_.^.G—^.^^.G`.:•r ^ s "^ .C,^C_^^-3•C ^^eG^^r^.i•Q.
•^`-'.s•C"^oe--: • ^• '•c-- •wC • 7iwC, ^• •C- • 70 r-:C •C.=•C-- •C^wC ^•C=•
I• SONNET fJ
II [}Toen hebt gij mijne schuldvernedering
• In 't streelen. uwer handen weggenomen. •Tranenverzadigde verteederingKwam in de deernis uwer oogen doornen.
Is niet de diepste wensch van alle vromen• Hun donker aardsche zonden weder in •
Gods vuren liefde durend te verstroomenEn te verdampen als een reveling? II
• Nu voel ik als een fijne lichte wolk, •U" in den hemel1VIi^ en Neme uwer liefde zweven,
Getrokken door harts loutre zon. ii
Beneden spiegelt levens diepe kolk• Mijn blanke stijgen en mijn windgedreven
Ijle vervluchting, U, die ik door u won.0
• M,
Ll liw •
V U• a
f •
w •
•C^^?.^.^`Y:•C,r^wCr ^•^r-3•C"_,.^.Cr-=, .^•G'.^••^`^s^•C^.^=•C^7wC.'^ w^•^•G„_-7w
105
• .Y,1 • •.^="_'+... r-'= a =.0 r ---'-fis .c •a ,-.i sa- =rti -rterC'^•^. 4C . _^aC-^^ •
1 •
MARIA-LIEDERENII
VERKONDIGING fii; Groetend wuifde de engel met zijn handen, •
En hét was, of eensklaps wijde landenOpen lagen voor haar kinderblik.
i En in 't milde hemeldiepe zwijgenP lg •1 Hoorde zij beklemd haar eigen hijgen,
3En zij aarzelde een oogenblik.
• 0, ze durfde nauwelijks te schrijdenDoor de geurge zilvren lelieweiden
jE En ze g VinQ bedachtzaam voet voor voet.En ze voelde niet te kunnen dwalen,
fj Want haar leidden met hun blijde talen,Al de nachtegalen van haar bloed.En er ging een suizing door den hemel,
II En zij stond in blindend lichtgewemel,P En 't zonk in haar toen ze bevend vlood. ~
•En de engel boog zich voor haar neder,En zij kende en zag zichtelven weder,En er viel een lelie in haar schoot. •
Ei
fi oV
^
4
V A•
L .
1, 1 Q3 • C-^ . ^-^ . = . _ =..` 5 _-' ^- s ^' e 'er . • C'-".. . -G 7 a , ` s : • C^ s s G_ . . t . •
106
.=-. = •
o
MARIA-LIEDEREN
^^ •
•
ii
wGEBOORTE
IIw^1
' Toen het kleine kindje was geboren, ,')1!
° Bleef er in het hart van zijn verkorenMoeder slechts een moeheid, en ze leed,
II En ze lachte smartlijk, toen zij even II11 Weer terugdacht aan het eerste beven (I
Van zijn leven in haar, en ze kreet.Nu begon voor beiden het gescheidenLeven ... en zijn zijden kopje vleidezijn l plZe aan het snelle hijgen van haar borst.
w •
En haar liefde en het angstig kloppen° Van haar hart vervloeiden in de droppen• Van de lafenis voor zijnen dorst.
En ze wist: nu had ze hem verloren,En ze had geen kind, was maagd gelijk te voren, II
w
Want haar diepe liefde was te klein.•
II° En ze schrok en zag in zéker weten,
Hem weer liggen op haar schoot ... verreten ... »t, Dan zou zij zijn gróóte moeder zijn.
IIiiII .4
•ilII4
Iio •
iiI
107
. C^P. C. r^1• G:.á.=.i-%. • •á^` 0 .may=e•=C=4^^3. • ^0 + ^• .^•C^7• •
U Qe •
MARIA.-LIEDEREN. 11U
DE VLUCHT
• Waar zij kwamen langs de smalle wegen,Lachten hen de jonge kIndren tegen,
{^ En zij bedelden om lachjes van haar kind.En de vrouwen lazen in zijn handen, UOf zich lang de levenslijnen spanden, IIEn of hij gehaat zou wezen of bemind.En Maria leed: in haar verdwaalde 1Denken zag ze, kláár, het vaag verhaalde,En ze huiverde en had het koud. 1Maar de zon scheen warm in kindjes oogenEn ze boog zich huivrend naar hem overEn ze leed en voelde zich zoo oud.En ze zag rondom zich de vermoorde U
( Kinderen, en haar verbeelding stoorde ^11't Bloedig visioen van wat nog kwam.
menEn haar hart verscheurden scherpe le vli`A
UMaar haar mond lachte over haar geheimen, •En ze leed alleen om haar arm lam.I
108
a ai^^-- &>C—_=.C„^*=::=&=:: = 0 Q:Z=0 -.tea — .•C-..=* •C'^.C.,=0~—'^. '7G^•Cr>• s•
II
MARIA-LIEDEREN UU U
HET STILLE LEVENU
U Ach, zij kon het vragen alle dagenVan t ontwaakt verlangen niet verdragen •En zij was verdrietig en verbod.g o •Want zij wilde zijn gedachten leiden, UEn ze zag, hoe hij iets groots verbeidde, UWat zij zelf niet kende, en werd schaamrood. •
• En hij vroeg niet verder, naar zijn oogen •Rezen tranen vanewonde hoogeogeKindertrots, wijl ' hij haar zwakheid wist.
• En ze zag, hoe zich zijn denken spande, En hij dwaalde in onbekende landen,Wier bestaan zij angstig had betwist. •Maar des avonds waren zij tez j tezamen .Aan haar schoot gezeten zei hij: amen!Met zijn harde hooge jongensstem, U
({1"j,) Bij het eindigen der nachtgebeden. • En als zij hem droeg ter legerstede, •
Bad zij heiml"k^ i^ om 't bezit van hem.U
QbUU•II•U
109
I =='•=
IINeen, zij kon hem nie
^
En als hij door de ovaVan de steden dwaald
0 Maar zij wilde slechtsEn zij diende hem meiZij voorkwamen zijn bDan doorgloeide haar
1 Hem alleen te hebben
[} En ze smeekte: kom tMaar aan 't vreemde
• Zag ze, hoe haar wen• Want zij had geen zoon[1 En toen zij ter hooge
Van zijn goedheid enDeed hij wat zij donk<Toen de bekers warenSchrikte zij terug: zij
^' Afscheid met hun eigei
0
11
11•MARIA. LIEDEREN 0
IiHET WONDER II
voorgoed verlaten,.rvol-le straten „,in zij mee., ging 1 haar kind ' beminnen,haar vriendinnen,
evel en be-e.het heet verlangenen te omvangen9 :t moeder weer! 11staren van zijn oogenschen haar bedrogen:en hij geen moeder meer.bruiloftszalezijn macht verhaalde, fi;r had vermoed.ingeschonken,
)eden dronkenhartebloed. 0
0II
i V
00V
• z e cam. • e ms . . '^.^ e G • C—v7 R
110
•c_=" * C=Z — .L.."—.c=—: • .^ a. ^ a te.='tea. -4C az^'--ar 0C==34Cïr*= 0 -^""7•
f1 MARIA.-LIEDEREN f1
f1 f1INTOCHT `
Alles had hij aan het volk gegeven,Maar zij wilden aandeel aan zijn leven
II En zij voerden hem als koning om. f1l g .
f1 En hij reed over hun statiekleeden. f1• Vroeger trad hij haar deemoedigheden, f1
En wat werd haar nietig eigendom?. En zij hadden hem geheel genomen. •
Van zijn hoofdhaar tot des mantels zoomen ffzijn jf1 Deelden hunne blikken hem als buit. f1f1 Handen werden naar hem opgeheven, f1
En zij dacht : hij zou als vogel zwevenBoven hun verhitte hoofden uit. •
gebogen,Maar hij reed bedroefd en zeer ebo II. l g 9
f1 En het warlend volk was voor zijn oogen f1
f1 Als een scherpe rook ... hij hief zijn stem, f1• En Johannes wenkte : zij moest komen.
Doch zip weifelde ... en onder stroomen •Tranen snikte hij: jeruzalem !
[1 f1 ^
ff1 •
111
•C.=. 7• á•C.=•C: •C^ =* •G^•e=.• =s.i +C^+ •Cr^•C:7.C.,.^0C===0C •
MARIA-LIEDEREN
° KRUISIGING
Doch nu is hij eindelijk haar eigen!• Na hun lasteren, in hooreend zwijgen •
Staan zijn beulen rond . t gevloekte kruis.En zij staat zoo licht van hart te wachten, 1^Want uit donkre diep verholen schachtenRiep zijn liefde om moeder en naar huis ! •0, er is een stadig lichtverspringen •
. Tusschen hem en haar, zij kon wel zingenOm haar eindelijk gelukkig lot. 1Doch dan gaat de heele wereld rouwen, IIEn zij . huivert in afgrijslijk grouwen, Want hij is verlaten van zijn God! •En een angst is over haar gekomen:Wordt hij weder van haar weggenomen?... I{J. l,Ook háár bitter lijden is volbracht! IIEn de lange avondschaduws vielen,
• En de dood van haar verlaten zieleWas begonnen, en het werd haar nacht.
IIti il
11
11
11112
MARIA..LIEDEREN
II„Ach, nu leeft gij enkD'' iood is op mijn moet
0 Uit wien al der werel} Wat beteekent speceri
Nu geen teederheid ei/1+•'1 Wij bestendigen alleen
0 mijn zoon! mijn eiiLiefste lam van mijneAch, ik heb geen bals
• Want mijn liefde brak• Om uw leveid wee tc
Niets geneest uw wondII Kon ' uw arme moeder
Liefde en leven, als wWaar zij u, een schanDoch ik heb slechts tYEn ik geef u al mijn l
II Kussende uw bleeken ,
11w `/
.
U
II
El
• • PIETAfj
•
el in mijn klagen! •len schoot gedragen,d heil ontsproot.j en wadei tranen baten!i den dood. •ldljk weergekeerde .schaamle heerde ! Uem voor uw nood.de albasten flesschenzalven en te lesschen, •
en koud en blauw als lood.voor u zoeken
,eleer de doekeniel kind, in wond!Panen en gebeden, •iiitterheden,wrangen mond !"
^ V
U
. rf --_, ems_=. s_ . .= .Cam.=%=::::=• -=.==•
113
I• MARIA.-LIEDEREN
VERRIJZENIS
En hij was voor 't weenen harer oogenAls de zon, die schitterend zijn hooge •Glorie spiegelt in de morgendauw.gEn ze voelde haar verklaarde wezen ijTot hem stijgen als de licht gerezen
• Dampen uit de versch geploegde gouw.En ze voelde zich zoo zoet tevreden •
Q Of ze op stroomen zijner lieflijkheden Up l lAls een bel van wind en water dreef.
fl En er was niets dat haar vrede stoorde,1•ry111 Want ze wist dat zij aan hem behoordeV En dat hij nu altijd bij haar bleef.
En ze voelde aldoor zijn liefde trekken. U
II Voorjaarsbloemen die het dal bedekken U
II Sproot háár liefde en bloeide mild en jong.• En toen hij haar weder had verlaten,
Ging zij als een jonkvrouw door de straten.II En haar oogen blonken en zij zong.Zon
II U
8U U
g l g
U.;_ =3 .C^.0 0 . ..-. . . •C^..-^• .C^;.^..^ 0 0 • ^ .r , ' .C^ ...0 ^.^-..^•
II114
. 0C- = & $ ^70C-r^0C.^7s =s C=. . s . fis @C:=.GJ"^*c=Z *==* . •
•
DRIE JONG'ENSPORTRETTEN {j
I.Y •
Hij stond te zingen in het kleine koorZoo rustig, of hij thuis voor moeder zong.9Zijn stem, die niet om gunst of gaven dong,Drong helder in de donkre harten door.
Hij wist niet wat er wentelde en wronggDiep in mijn ziel, wat onrust hij bezwoor.Zijn lach was argeloos gelijk tevoor,Zijn oogen als zijn zingen stralend jong.
En als zijn helle jubel opwaarts steeg. U0e
Klaagden de lage stemmen na, een veegSchaduw, die even streek langs 't zonnelicht.
Y •
,Toen het geluid der zoete kelen zwee• g gZag ik, dat hij glimlachend naar mij neeg.En voor mij glóriede zijn blank gezicht.
II
J
0 s
•
.C^sC =.0 ^.C^i.« sC ^.=sG:^.C^`7sC.^ssC.7.C'].C==:>0 ^s •C`^9G^30C-^.: i•
115
•
IIDRIEJONGENSPORTRETTEN t!
tQ II.
It Zijn honingverwig haar valt zacht• l 9 g 11Tot aan zijn raadslige oogen nëer. ft
ft Ze schijnen donker, groot en téer [tIn 't roomig aanzicht, als hij lacht.
Hij lijkt een prinsje uit oud geslacht, QQ Maar mist de hooge lustloosheid, ft
Die hun verheven wezen wijdt• Tot een verdoofde gouden pracht. ft
Zijns is, verholen innigheid, IIEen argelooze aanminnigheid, ftDie van zijn eigen schoon wel weet,
• Maar 't oogenbliklijk weer vergeet,II En 'toede meer dan schoonheid acht, 1ft9
En over 't leven zachtjes lacht. 1Q
f1 ItII ftp IIIt ItII II
ft116
I
DRIE JONGENSPORTRETTENlM
UU
III. U
Een beeldje uit geel . ivoor gesneden,Zoo fijn van vorm, zoo strak van lijn, UZoo warm van toets, in stillen schijn UVan ingekeerdheid en gebeden.
Klare oogen in dit zeer tevredengKnapengezicht als lampen zijn, IIDie stralen over . 't innig reinBewegingsspel der slanke leden.
Zijn lachen . is zoo schoon en stila
{ Als witte duiven, die hun til•
Ur Uitvliegen, door de zon beschenen.
Die 't blinken van hun vleuglen zag, IIHerdenkt, ontroerd, den ganschen dag, I!Hoe licht zij in de lucht verdwenen.
iJ U
. w
U IIU
U.w^.
117
.Cam. 1D G .^. C-.2. G-..^• C':...^. c= 0 C^ ► . CY7. • • ..^• • • •C-..=. G^^•
I• HET HOFKEN
IiMijn God, geef mij: de zekerheid,
Dat ons Uw hemel openstaat;
Dat 't schemeren van Uw gelaat
Reeds over onze hoofden glijdt.
En maak de schemering tot licht
.En tint de luchten rozerood.e •
We ontberen, smartlijker dan brood,
Den glimlach van Uw aangezicht.
• Wel zijt Gij onze levens goed, •
Maar overal is Uw gemis. f^QEn aarzelend en ongewis
Wentelt de stroom zich van ons bloed.
Wij speuren geen genegenheid
Die van U komt en tot U keert.
• En 't hart, dat nooit berusten leert, •
• Verteert zich in verzwegenheid. •
} O God! geen roep gaat naar U uit,
Als Gij ons roepen zelf niet wekt. •
Roep! en uit zaad dat lag bedekt,
• Groent nieuw begeertes jonge spruit!
. .Z=Z,=0 -- o C^ .."'..".> 0 C 0C=== 0 ►^ ► .C.r`'•ew • C. mei. C^:i ► .C^ ►^. ^.0 .
118
w •
II En groeit en reikt zijn teedre loot U
Door al seizoenen naar U heen, U
IIw o
En staat in bloei voor U alleen II
Os •
En beurt .zijn vrucht uit leve' en dood.
Ontsluit dan hemels hooge deur •
En wend Uzelf ter wachtende aard.
Ga :proevend door des harten gaard,
Die biedt zijn bloei te kust en keur.l
En breek het al te welig lof
En bind de slingerende rank,
• En rust op eedre zodenbank •
• En maak dit hart Uw stillen hof. •w O
•
Uii
•lè Ii•
II IIU ti
itII
itU Ue Cam -- • ^ . Gk • w G:..^ . G:^.^ 0 C^7. ^`^ . ^, 0 w +C`vJ . C . ice' ."^. . ^-v"^. . C'- = • h C^^ .
119
.^=. som, 7 . G=.=... á` -j4..( . •
Ik kan Uw wil niet
Ik kan Uw wet niet
Ik moet mij aan U
Want Gij zijt oergei
Hier, neem mijn harM
Zorgvuldig met de l
Mijn rug, ontwricht
Draagt duldig Uwer
• 0, ik verdien de du
Van Uwen geesel eEn ik zal buien ikbuigen,
Tot mijzelfGij zelf bevrl
.^ Maar wee, hoe nutt
Van wroegings bitte
•+t Moet ik dat al mijn
• En is mijn deel der
f1 En gaande door de
En over rots en ruc
Reikt gij mij slechts
rt Voor 't branden vai
DE OVERGAVE
meer weerstreven. 9meer weerstaan.
overgeven,
is meer te ontgaan.
eden ; klink de boeien
bouten vast.
door veel vermoeien
slavenlast.
bble slagen •
n Uw spot 1 •
zal dragen,i'dt, mijn God! .^— 11l ) •
Uig ik de bete Ur tranenbrood?
dagen eten? IIspijs zoo groot?
heete zanden 11ire korst, f1Sen dronk der schande Q
mijn zilten dorst?
U120
IIk heb 't verdiend Uw hard kastijden,
[I Want ik wees eens Uw laafnis af.
Mij louterde geen leed en lijden,
En ik verstokte door Uw straf. —
Maar hoe? hebt Gij den last ontladen?
juk zoo licht?Of draagt Uw zware '9 lLf En steunt mij Uwe peilgenade ?
II Enlimlacht mij Uw aan ezicht ? qug l 9
• En zijn mijn boeien plots verbroken,
• En sta ik, slaaf, zoo vrij en schoon ? •
• Hebt Gij Uw gramschap dus gewroken?•
Noemt Gij mij Uw beminde zoon?0
Vergun mij dan dit ééne smeeken :
Ik diene U als een dankbaar kind,
Dat doelbewust zijn daad doet spreken:
` Ik min U, wijl Gij mij bemint!ii
. •Q1fl.r-l. .0r•^^.C^-J.C„=.G=•.C.=..•C'._,^•G,^7..G.^.^C^.7•Cw=•
121
• • G • Cr,^i. . C^ . Grp..— 4 , 0 ^ • = • • G^^ . r"— • <= "—` . G --- + C=: • C • Cw::. 1 1 C-:rJ Y .
o •
NAJAAR 1
• Dit laat getij heeft ijler pracht gevondenDan vlammende oogen en 't hartstochtlijk rood
• Van blozingen, die den verkoren noodII Der kinderlijke zielen schoon verkonden.
Het is de herfst; 't begeeren onzer monden• Schikt zich gelaten en vermoeid ten dood. •
Slechts goedheid, die van liefde overschoot,
II Verzaligt ook de bitterste onzer zonden.
• Nu doet in 't pure licht der gouden dagen •De ziel heur lange steile bedevaart •
II Naar liefdes hooge onwankelbare stede.!g} Zonde en berouw vervloeit tot wazen sage.
Maar zij is als Gods morgenlicht verklaard,En stil als blindgerezen avondvrede.
122
• r
GEESTELIJK LIED UIU
Die eenmaal hem beminnen mocht, fi• Moet hem altijd beminnen.• En die hem zeer te vinden zocht, •
Als eenen kleinen kinde, UDien neemt hij liefdrijk bij de hand
U•En leidt hem naar zijn land.
Die eenmaal in aanzijn dienst wou Uzijn gU Maakt hij van slaaf tot vrije.
w
Die zonder loon als knecht wou staan,Wordt zoon en ingewijde,
• En onderhoudt den laaien brandVan 's harten offerand.
UII Die eenmaal zijn beminde werd,• Kan nimmermeer verderven. •
Tot zuivre vreugd wordt hem de smert •U1 Van leven en van sterven.
II• s
Een kind, de lachende oogen groot,Ziet 't leven, dóór den dood.
. r
•
^
w
r •
•
s •
i C=._` •rY1.^^•k• f--= . G' =. C=Z= s L. r - - 5• —, . ^'^_. 7•C^. C::=• ^^• C •=. . mei. C"r.>•
123
IIAANDACHTIG GEDICHT C^
o Wanneer ik tot u bidden wil, iiDan moet de wereld om mij stilEn ook mijn hart moet stille wezen. •
O Want in een zwijgen daalt gij neer,l9 9 lEn door de windelooze sfeer 11Komt mijn gebed tot u gerezen.
En zelfs mijn onbewust gezucht UIs voor uw liefde een genucht II
o Alsof zich hemels duizendtallen, 11Van eenen zoeten schrik vervaard, •
Voor uwe h erli'kheid ter r e ^ e aard,II Een witte neerslag, lieten vallen. II9 •
Zoo dekt de blanke najaarsdauw, •Tot rijp verstard, de grazen gouw,En schittert in het zongewemel.
II Maar als u mijn verzuchten . groet,Bedauwt gij zelf mijn dor gemoed,En maakt mijn werelds hart ten hemel.
Laat mij dan in de stilte zijn• En kom gelijk de zonneschijn
Des morgens aan de kimmen blozen.Dansruiten uit het doode stofspruiten Van mijn bedauwden hartenhofVoor u de leliën en rozen.
124==.c==.=.=.=.=.^`.. C-` .fir. ^^. •G: •^^.c==. C._^.
DE ZIEL ZEGT:
Kom mijn ellendigheid te hulp
In deze schaamle legmen stulp.
Ik staar uit 't duister naar het licht
Van uw verblindend aangezicht.
Hoor ik uw stap nabij de deur,P l Ruik ik uw zoeten nardusgeur,
Zie ik uw glimlach, als een lamp
Zacht gloeiend door den avonddamp,
Dan is mijn onrust al gesust
• Tot diepe niet te storen rust. •
Dan taalt mijn honger naar geen brood. •
Dan doet de schrale dorst geen nood.Q
Gij geeft u zelf op wondre wijs •jjTot lafenis van drank en spijs,
• En balseming voor bluts en wond.
Gij maakt mij t'eenenmaal gezond.Q
Maar nauwelijks neemt gij oorlof,
Of ik zit rouwend in het stof,
fi En ween mijn oogen naar u blind,
• Tot uw meedoogen mij hervindt. [JsC^_+sCarC7. . .r^--^.. sr^^•^7.C^.c aC^.^ • 7.C^•
125
• `_• .^^. G"^.^ .^. C.J . • • .= ..= ' • ^^,5 0 0 -C"- . ^. . =. . ^•
fi Gij komt opnieuw en schikt ten disch,
II En plengt uw wijn ter lafenis.
En hebt voor mijn nooddruftigheid II
Een overvloed van brood bereid.
• Ai, woon dan altijd bij mij in •
Of neem mij tot uw hofgezin.II Wees waard mij of gestaege gast,• l g g g •II Dat ggmij' een gure dood verrast.
IKom mijn ellendigheid te hulp
In deze schaamle leemen stulp. •
• Ik staar uit 't duister naar het licht •
• Van uw verlossend aangezicht. •
Iw •
V tJ
II
IiII IIt! t!II II•
•U II
ii t!I ..126
DE WIJNSTOK
Aan uwen sterken muur gestut,• Voor allen guren tocht beschut,
O God, laat dragen •II In zuivre lucht,
Mij eedle vrucht,Naar uw behagen. ;}
• Gij , die de winden hebt geluwd,Uw zoetheid in mijn vrucht gestuwd,
Warm gouden zeemen,Zoodat de hand
• Bevende brandt, •Om haar te nemen,
Kom zelven tot uw rijpende aard,1(•' De bonte en bleeke najaarsgaard, (111'
ii Zij toeft uw stonde.O En laat mijn wij• nmijn wijn
zijn ^}Ten uwen monde.
0 •0I
127
•
r. =ru.
Bij de UitgeveramaatachBaarn verscheen eveneens:
CHRISTELIVERZEN VAN: SEER]ALSINGHA, GEERTEN <M RODE, NELLIE, J.
t.! WESTERBRINK -- WIRTZ,A DER WAALS en LAURI
BIJEENGEBRAEEN INLEIDIP
• DC
11P. K E L
ti
PRIJS IN FRAAI OldIN SLAP LINNEN B.
Dr. J. C. DE MOOR schrijft er van:Met buitengewoon veel genoegen hebbeReeds uiterlijk is het zoo voortreffelijk i
jJ keurig. de randversiering fijn. de druk uit•
Eb in dit kunstig glas is edele wijn ges
Wij wenschen aan dit boekske een zeer
appij E. J. Bosch Jbzn. te
IKE KUNSTANEMA, PETER VAN
;OSSAERT, WILLEM DEJAC. THOMSON, J. M.JAQUELINE E. VAN
?NS VAN DER WAALS.
CHT EN VANTG VOORZIENOR
[N ING.
(SLAG . . . f 1.75.NDJE . . . f 2.30.
i wij van dit bundeltje -kennis genomen.erzorgd. De omslag is smaakvol, het papieremend; kortom : een juweeltje.
:honken door een bekwaam deskundige.. . . . . . .
zeer ruime verspreiding 1
Dr. J. A. VOR DER HAKE schrijft er( In een ook naar het uiterlijk keurig ,• verzen bijeen van de Christen-kunstenaa
gekozen .... de bedoeling die de heer Kstellig verwezenlijkt. Die bedoeling blijkt i
fi 'een ons sympathiek geluid klinkt.... Wtmag. die de inleider zich dacht: „Onder c
•
't algemeen, belangstelling te wekken vooxnader te brengen tot ons christenvolk".
Het mooie boekje is verkr
fj en bij de
Uitgeversmaatschappij E
van in Stemmen des Tijds:►erzorgd bundeltje bracht de heer Keenings Seerp Anema en%..... Er is met zorg •.caning met de samenstelling had. heeft hijgit zijn korte. maar goede inleiding. waaruithopen dat deze bundel de taak vervullen
le christen-onderwijzers, onder de jongeren inhet werk der christen-kunstenaars. dit werk
tjgbaar in lederen Boekhandel
J, Bosch Jbzn. te Baarn.
