Ks. Jerzy Popiełuszko

BŁ.ks.Jerzy Popiełuszko

Urodził się w niedzielę 14 września 1947 r. we wsi Okopy koło Suchowoli na Białostocczyźnie. Był polskim prezbiterem, kapelanem warszawskiej „Solidarności”, błogosławiony Kościoła katolickiego. Zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa 19 października 1984 i wrzucony do Wisły na tamie pod Włocławkiem.

Rodzina

Trzecie z pięciorga dzieci Władysława (ur.1910–zm.2002) i Marianny z Gniedziejków (ur. 1920-2013). Rodzice pracowali na roli. Rodzina była wielopokoleniowa, mieszkali z nimi dziadkowie. W domu kultywowano pamięć stryja Alfonsa Popiełuszki, członka partyzantki AK, który zginął po wojnie z rąk sowieckich. W rodzinie na pierwszym miejscu był Pan Bóg, Msza św., wspólna modlitwa. Często rozmawiano o prawdziwej historii Polski.

„W domu Popiełuszków w Okopach żywa była tradycja patriotyczna. Wieczorami zapalano lampę naftową i prowadzono długie rozmowy o historii. Od najmłodszych lat Alek słuchał o tym, co naprawdę wydarzyło się 17 września 1939 roku, poznawał dzieje Armii Krajowej (...) Zwyczajem domu była codzienna modlitwa. Cała rodzina zbierała się przy małym ołtarzyku z figurką Matki Bożej i klękała do wspólnego pacierza. Alek znał na pamięć słowa Litanii Loretańskiej i wszystkie tajemnice różańca odmawianego w domu przez cały rok.”(M.Kindziuk, „Ksiądz Jerzy zwyciężał dobrem”)

Dzieciństwo

Na chrzcie w rodzinnej parafii w Suchowoli otrzymał imię Alfons (na V roku seminarium imię to zmienił na Jerzy). Od dziecka był ministrantem. Zawsze starał się jak najaktywniej uczestniczyć we Mszy świętej.

„Od pierwszej klasy podstawówki, aż do ostatniej liceum codziennie rano chodził przez las cztery kilometry do kościoła w Suchowoli. Nieważne jaka była pora roku, jesienna słota, czy siarczysty mróz, wstawał o piątej rano, aby o siódmej wziąć udział we Mszy świętej. Nawet gdy był przeziębiony. I nikt go do tego nie zmuszał.” (M. Kindziuk „Ksiądz Jerzy zwyciężał dobrem”)

Młode lata

Od 1961 roku Jerzy uczy się w liceum w Suchowoli. W szkole nauczyciele charakteryzowali Go jako ucznia zdolnego, ambitnego. Po maturze,

24 czerwca 1965 wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie.

Młodość i studia

Po pierwszym roku został oddelegowany do przymusowej służby wojskowej w specjalnej jednostce dla kleryków w Bartoszycach. Władze komunistyczne chciały złamać ducha kleryków i doprowadzić do opuszczenia seminarium. Żołnierz Jerzy Popiełuszko wyróżniał się wielką odwagą w obronie swoich przekonań

(m.in. nie pozwolił sobie odebrać różańca i medalika, modlił się wspólnie z żołnierzami) co spowodowało okrutne szykany. Po powrocie z wojska kleryk Jerzy ciężko zachorował. Odtąd do końca życia borykał się z kłopotami zdrowotnymi.

Popiełuszko kapłanem

28 maja 1972 przyjał święcenia kapłańskie z rąk Prymasa Stefana Wyszyńskiego,który był dla Księdza Popiełuszki wzorem i duchowym autorytetem.

11 czerwca 1972 odprawił prymicyjną mszę świętą w kościele w Działoszynie. Na obrazku prymicyjnym zapisał znamienne słowa: „Posyła mnie Bóg, abym głosił Ewangelię i leczył rany zbolałych serc”.

Życie po święceniach

Pracował w kilku parafiach Archidiecezji Warszawskiej. W 1978 został duszpasterzem środowisk medycznych w Warszawie. W posłudze duszpasterskiej szczególnie upodobał sobie pracę z dziećmi i młodzieżą. Dzięki Jego zaangażowaniu te modlitewne spotkania stworzyły wspólnotę formacyjną łączącą bardzo wielu ludzi, szczególnie pielęgniarki. To oni między innymi organizowali - w 1979 r. - ochotniczą służbę medyczną w czasie I Pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny. W styczniu 1979 ks. Jerzy zasłabł w czasie odprawiania Mszy Św. Po kilkutygodniowym pobycie w szpitalu nie wrócił już do zwyczajnej pracy wikariusza.

Duszpasterz służby zdrowia

W roku akademickim 1979-1980 pracował w Duszpasterstwie Akademickim Św. Anny. Prowadził konwersatorium dla studentów medycyny. W październiku 1981 r. został mianowany diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia. Ostatnim miejscem zamieszkania i pracy Księdza była parafia św. Stanisława Kostki w Warszawie na Żoliborzu.

Życie z ,,Solidarnością’’ Od sierpnia 1980 był związany ze środowiskami

robotniczymi, aktywnie wspierał „Solidarność” jako jeden z kapelanów. W czasie przełomowych strajków Sierpnia‘80 udaje się z posługą kapłańską do robotników Huty „Warszawa”. W stanie wojennym zasłynął jako współorganizator comiesięcznych Mszy Świętych za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki, na których gromadziły się wielotysięczne tłumy wiernych z całej Polski. "Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj" to główne przesłanie którym się kierował. Zyskał wielki autorytet wśród zwykłych ludzi. W kazaniach opierał się na nauczaniu Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego. Robił wszystko, nawet narażając własne życie, by pomóc ludziom, którzy tego potrzebowali.

Życie z ,,Solidarnością’’

Ks. Jerzy zaprzyjaźnił się z warszawskimi hutnikami. O godz. 10.00, co niedziela, odprawiał dla nich Mszę Św. Prowadził katechezę, ale także poprzez cykle wykładów chciał pomóc im zdobyć wiedzę z różnych dziedzin - historii Polski i literatury, społecznej nauki Kościoła, prawa, ekonomii, a nawet technik negocjacyjnych. Do ich prowadzenia zapraszał specjalistów. Uczestnicy tych niezwykłych zajęć - mieli specjalne indeksy, a nawet zdawali kolokwia.

Stan wojenny

Po wprowadzeniu stanu wojennego Ks. Popiełuszko organizuje liczne działania charytatywne. Wspomaga ludzi prześladowanych i skrzywdzonych. Uczestniczy w procesach tych, którzy byli aresztowani za przeciwstawianie się rygorom stanu wojennego. Organizuje również rozdział darów, które są przywożone z zagranicy. W czasie stanu wojennego wielokrotnie oskarżany przez władze PRL o angażowanie się w działalność polityczną, stał się celem działań operacyjnych Służby Bezpieczeństwa. Akcję rozpracowywania księdza o kryptonimie "Popiel" rozpoczęto najpewniej w drugiej połowie 1982 roku. W tym samym roku Ks. Jerzy odprawia Msze Święte za Ojczyznę o charakterze religijno-politycznym, w których - przez pryzmat Ewangelii i nauki Kościoła - interpretuje moralny wymiar bolesnej współczesności.

Pielgrzymka Robotników

We wrześniu 1983 roku Ks. Jerzy zorganizował pielgrzymkę robotników Huty „Warszawa” na Jasną Górę. Za rok do Częstochowy będą pielgrzymować już robotnicy z różnych części Polski. Idea Ks. Jerzego przerodziła się w coroczną ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy na Jasną Górę w trzecią niedzielę września.

Szykany

Działalność Księdza Jerzego sprawia, że staje się on celem ataków władz. Dwukrotnie włamano się do Jego mieszkania, nieustannie śledzono, niszczono samochód, nieznani sprawcy wrzucili do mieszkania ładunek wybuchowy. Dwukrotnie Ksiądz Popiełuszko uczestniczył w wypadkach samochodowych, które sprawiały wrażenie wcześniej przygotowanych. „Dlaczego ksiądz deformuje hostię podczas liturgii?” takie min. pytania zadawano Księdzu podczas przesłuchań. Władze myślały że ten gest ma symbolizować znak zwycięstwa używany przez „Solidarność”. Uważano, że Popiełuszko nadużywa wolności sumienia i wyznania na szkodę PRL.

Rewizje w domu Popiełuszki

Po zakończeniu przesłuchania w mieszkaniu księdza zarządzono rewizję Esbecy wkroczyli jako pierwsi, bez wahania otwierając różne skrytki. Ujawniono między innymi granaty łzawiące, naboje do pistoletu maszynowego, różne materiały wybuchowe, farby drukarskie – podrzucone do mieszkania przez esbeków. Zatrzymanego zwolniono nazajutrz.

Zastraszanie

Postać ks. Popiełuszki stała się przedmiotem licznych ataków propagandowych i publicystycznych władz komunistycznych. Sprawę rewizji opisano w gazecie. Ksiądz Popiełuszko próbował skontaktować się z autorem artykułu, jednak okazało się, że taka osoba w redakcji nie pracuje. Zrobiono sprostowanie artykułu, który nigdy nie pojawił się w gazecie. Wielokrotnie wzywano Księdza na przesłuchania.

Pielgrzymka

We wrześniu 1984 ks. Popiełuszko przygotował II pielgrzymkę ludzi pracy na Jasną Górę. Spotkał się wtedy m.in. z Lechem Wałęsą oraz z ks. Henrykiem Jankowskim. Na księdza uderzała nowa fala ataków, coraz bardziej groziła mu śmierć.

Nieudane porwanie

13 października 1984 roku przyszli mordercy Księdza próbowali zatrzymać jego samochód koło Gdańska, rzucając w szybę kamieniem. Kierowcy udało się opanować pojazd i uciec. Szykany i naciski władz, rosnące zagrożenie oraz kłopoty zdrowotne ks. Popiełuszki były przyczyną, dla której prymas Józef Glemp zaproponował mu wyjazd na studia do Rzymu, pozostawiając jednak decyzję samemu zainteresowanemu. Popiełuszko z propozycji nie skorzystał.

Okoliczności śmierci

19 października 1984 ks. Popiełuszko przybył na zaproszenie do parafii p.w. św. Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy. Rozważania różańcowe zakończył zdaniem: "Módlmy się, byśmy byli wolni od lęku, zastraszenia, ale przede wszystkim od żądzy odwetu i przemocy". W tym samym dniu, wracając do Warszawy, na drodze do Torunia, niedaleko miejscowości Górsk, ks. Jerzy Popiełuszko wraz ze swoim kierowcą Waldemarem Chrostowskim zostali uprowadzeni przez funkcjonariuszy Samodzielnej Grupy "D" Departamentu IV MSW w mundurach funkcjonariuszy Wydziału Ruchu Drogowego MO. Chrostowskiemu udało się uciec z kabiny samochodu, Popiełuszkę skrępowano, skatowano i wepchnięto do bagażnika samochodu.

Zmasakrowane ciało księdza

Odnalezienie ciała Nastało dziesieć dni

oczekiwania, rzesze ludzi jednoczyły się w modlitewnym czuwaniu w intencji ocalenia Księdza. Niestety 30 października z zalewu na Wiśle koło Włocławka wyłowiono zwłoki Księdza. Ręce skrępowano tak, by próby poruszania nimi zaciskały pętlę na szyi. Ciało obciążone było workiem wypełnionym kamieniami. Sekcja w Zakładzie Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Białymstoku wykazała ślady torturowania. Okoliczności śmierci do dziś pozostawiają wiele wątpliwości.

Pogrzeb 3 listopada 1984 odbył

się pogrzeb Księdza Jerzego. Został pochowany przy kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. W pogrzebie uczestniczyło wielu biskupów, kilkuset kapłanów oraz prawie milion wiernych, w tym setki pocztów sztandarowych „Solidarności” z całego kraju.

Beatyfikacja księdza Jerzego Proces beatyfikacyjny księdza Jerzego Popiełuszki otwarto 8 lutego

1997 w kościele pw. św. Stanisława Kostki w Warszawie, a etap diecezjalny procesu zakończono dokładnie cztery lata później. Na początku 2009 na prośbę polskich biskupów papież zgodził się na nadanie sprawie priorytetu. 19 grudnia 2009 Benedykt XVI podpisał dekret o męczeństwie ks. Jerzego Popiełuszki. 7 kwietnia 2010 dokonano ekshumacji szczątków ks. Jerzego Popiełuszki w celu pobrania cząstek kości, które stały się relikwiami. Ogłoszenie ks. Jerzego Popiełuszki błogosławionym Kościoła katolickiego odbyło się się 6 czerwca 2010 w Warszawie na placu Piłsudskiego. Mszy świętej beatyfikacyjnej przewodniczył abp Angelo Amato, prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, który w imieniu papieża Benedykta XVI odczytał akt beatyfikacyjny. Wspomnienie liturgiczne bł. Jerzego Popiełuszki obchodzone jest 19 października.

13 października 2009, w związku z 25 rocznicą śmierci, ks. Jerzy Popiełuszko został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego.

Do grobu ks. Jerzego stale przybywają wierni z całego świata. Do dziś grób nawiedziło ponad 17 milionów ludzi. Jan Paweł II modlił się przy grobie Ks. Jerzego 14 czerwca 1987 r.

Wielki po śmierci

Na cześć postawy wielkiego Polaka Jerzego Popiełuszko jego imieniem nazwano wiele placówek publicznych, ulic.

W Polsce oraz zagranicą powstało wiele pomników, tablic pamiątkowych, izb pamięci.

Życie ks. Popiełuszki stało się inspiracją do nakręcenia wielu filmów, którym głównych bohaterem jest właśnie postać księdza. Do ich pomysłodawców należą: Agnieszka Holland, Rafał Wieczyński.

Skomponowano wiele pieśni, koncertów, piosenek poświęconych pamięci księdza Jerzego.

Ważne cytaty ks. Jerzego Prawda jest niezmienna. Prawdy nie da się zniszczyć taką czy inną decyzją, taką czy inną ustawą. Bez względu na to, jaki wykonujesz zawód, jesteś człowiekiem. Przemoc nie jest oznaką siły, lecz słabości. To, co wielkie i piękne, rodzi się przez cierpienie. Miłość nie istniałaby, gdybyśmy byli do niej zmuszani. Pokój musi być zbudowany na sprawiedliwości. Pokój to dialog sprawiedliwy w duchu miłości. Prawdziwa wolność jest pierwszą cechą człowieczeństwa. Zachować godność człowieka to pozostać wewnętrznie wolnym, nawet przy zewnętrznym zniewoleniu. Praca jest nieodzownym towarzyszem człowieka. Ma ona służyć człowiekowi, ma człowieka uszlachetniać. Być wolnym, to żyć zgodnie ze swym sumieniem. Życie trzeba godnie przeżyć, bo jest tylko jedno. Aby zwyciężać zło dobrem trzeba troszczyć się o cnotę męstwa. Cnota męstwa jest przezwyciężeniem ludzkiej słabości i strachu.

Chrześcijanin musi pamiętać, że bać się trzeba tylko „zdrady Chrystusa za parę srebrników jałowego spokoju”.

Aby zwyciężać zło dobrem, trzeba troszczyć się o cnotę męstwa