Strategi Basmi Kemiskinan Di Bandar Perlu Ambil Kira Kemiskinan Di Luar Bandar, Kata Abdullah

PETALING JAYA, 14 Julai -- Strategi untuk membasmi kemiskinan di kawasan bandar perlu turut mengambil kira usaha dan langkah untuk membasmi kemiskinan di kawasan luar bandar, kata Perdana Menteri Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi hari ini.

Abdullah berkata dalam banyak aspek, kemiskinan di bandar secara tidak langsung mencerminkan kemiskinan di kawasan luar bandar yang berkait rapat dengan penghijrahan luar bandar-bandar.

Beliau berkata ramai penduduk luar bandar cenderung berhijrah ke bandar untuk mencari kehidupan yang lebih baik dan peluang kerja, dengan itu apabila mereka gagal mencapai semua itu, mereka menjadi golongan miskin di bandar.

Oleh itu, katanya usaha untuk mengurangkan dan membasmi kemiskinan di kawasan bandar patut dilakukan serentak dengan usaha membasmi kemiskinan di kawasan luar bandar.

"Jadi (jika) kelemahan ini dibiarkan...kita tidak akan selesai dengan (masalah kemiskinan) (ia) tidak akan jadi tamat," katanya kepada pemberita selepas merasmikan Persidangan Kebangsaan Mengenai Golongan Miskin dan Berpendapatan Rendah di Kawasan Bandar di sini hari ini.

Terdahulu, ketika berucap merasmikan persidangan itu, Abdullah berkata wujud keperluan untuk menyediakan dan memastikan pengagihan secara adil terhadap peluang-peluang berkualiti untuk menangani kemiskinan di kawasan luar bandar dan juga di kawasan bandar di negara ini.

Abdullah berkata jika penduduk di luar bandar disediakan peluang berkualiti, ini akan membantu mereka meningkatkan pendapatan bagi kehidupan yang lebih baik dan sekaligus dapat mengurangkan penghijrahan penduduk miskin ke kawasan bandar.

Beliau berkata sebab itu kenapa kerajaan membangunkan kawasan koridor ekonomi di beberapa kawasan di negara ini.

Katanya populasi di kawasan bandar di Malaysia terus bertambah dan kemiskinan di kawasan bandar kini menjadi isu yang semakin penting.

"Ketika semakin ramai penduduk Malaysia memilih untuk tinggal di bandaraya-bandaraya, kita akan dapati isu kemiskinan di Malaysia akan menjadi lebih bertumpu di bandar."

Katanya kemiskinan di kawasan bandar adalah sukar untuk ditangani kerana ia melibatkan pelbagai faktor dan ini termasuk trend demografi jangka panjang seperti penghijrahan luar bandar-bandar, isu pengurusan ekonomi seperti pembangunan perindustrian, isu sumber manusia seperti kemasukan besar-besaran pekerja asing dan pelbagai elemen lain.

Abdullah berkata semasa beliau mengambil alih jawatan sebagai Perdana Menteri, beliau memastikan yang Misi Nasional yang merupakan kerangka dan garis panduan bagi pencapaian Wawasan 2020 akan mendukung prinsip "Pertumbuhan Saksama" dan teras ketiga misi itu mensasarkan ketidaksamaan dalam semua bentuk -- sama ada kemiskinan, pengagihan pendapatan, pemilikan ekuiti atau penyertaan dalam perdagangan dan industri.

Abdullah berkata dalam menangani kemiskinan, kita perlu memastikan supaya tidak menggunakan kaedah lama.

"Daripada memberikan ikan untuk mereka makan...kita perlu berikan mereka pancing kerana mereka boleh dapat lebih lagi daripada yang kita berikan (kepada mereka). Jadi dengan itu kita perlu pastikan pengagihan saksama terhadap peluang berkualiti kepada mereka tanpa mengira kaum.

"Untuk menangani kemiskinan kita perlu membina kapasiti mereka bagi membolehkan mereka menjana pendapatan lebih baik...dan juga memastikan pendidikan berkualiti," katanya.

Abdullah berkata untuk membantu golongan miskin, kerajaan memperuntukkan sejumlah besar dana bagi tujuan subsidi pendidikan, penjagaan kesihatan dan pengangkutan awam.

Abdullah berkata sungguhpun kerajaan telah berjaya dalam beberapa aspek untuk membasmi kemiskinan di kawasan bandar, bagaimanapun untuk benar-benar berjaya ia memerlukan penyelesaian lebih kreatif seperti menyegerakan usaha memperbaiki penyelarasan antara pelbagai agensi kerajaan dan mempunyai pangkalan data bersepadu merupakan permulaan yang baik.

"Pangkalan data hanya berfaedah kepada agensi yang menggunakannya. Kita perlu pastikan semua agensi relevan menggunakannya secara aktif dan mengemas kini pangkalan data "E-Kasih" dan ia perlu dikongsi dengan NGO," kata Perdana Menteri.

Katanya agensi-agensi kerajaan perlu bekerjasama rapat dengan pemegang amanah lain dalam menangani kemiskinan, terutamanya kemiskinan di bandar berikutan keadaan kepelbagaian kemiskinan di bandar.

"Pendekatan kita terhadap masalah ini juga perlu secara holistik dan komprehensif. Agensi-agensi perlu bersedia untuk turun padang membantu dan juga menggaji lebih ramai kakitangan daripada

latar belakang berbeza yang memahami dan boleh berkomunikasi untuk membantu golongan miskin.

"Syarikat swasta juga boleh memainkan peranan untuk menangani kemiskinan di bandar, khususnya dalam mewujudkan peluang kerja dan kemudahan. Selain itu, perbadanan juga perlu memikirkan bagaimana cara terbaik mengubah program tanggungjawab sosial mereka yang sedia ada bagi memberikan lebih banyak faedah kepada golongan miskin dan kurang kemampuan di bandar," katanya.

Abdullah berkata beliau percaya NGO boleh dan dapat memainkan peranan lebih besar dalam menangani kemiskinan di kawasan bandar, lebih-lebih lagi mereka berpotensi membantu usaha kerajaan untuk mengenal pasti isirumah miskin di bandar yang perlukan bantuan.

Dalam ucapannya, Perdana Menteri juga berkata Malaysia mempunyai rekod cemerlang dalam membasmi kemiskinan menerusi Dasar Ekonomi Baru, tanpa mengira kaum.

"Sejak itu, kerajaan telah mencapai banyak kejayaan dalam usaha untuk membasmi kemiskinan. Dalam tempoh hanya lebih 30 tahun dari 1970 hingga 2007, peratus mereka yang tergolong miskin daripada isirumah Malaysia telah menurun daripada 49.3 peratus kepada 3.6 peratus.

"Ini dapat dilakukan melalui dasar-dasar yang menekankan pentingnya memastikan pertumbuhan mapan dan saksama," katanya.

Abdullah berkata isu kemiskinan perlu dilihat dalam konteks lebih luas dan bukan berasaskan kaum kerana kemiskinan wujud dalam semua kaum.

Beliau berkata juga terdapat tanggapan berasaskan aspek sektor, iaitu mereka yang terlibat dalam sektor pertanian dilihat lebih miskin daripada mereka dalam sektor perindustrian.

Abdullah kemudian memberikan contoh bahawa kadang kala, malahan dengan hasil tuaian yang banyak, mereka dalam sektor pertanian tidak akan memperoleh pendapatan lebih tinggi kerana faktor bekalan dan permintaan.

Beliau berkata pembasmian kemiskinan adalah satu daripada keutamaan pentadbiran beliau dan kerajaan telah menetapkan sasaran khusus untuk membasmi sepenuhnya kemiskinan termiskin dan mengurangkan separuh jumlah kemiskinan kepada 2.8 peratus menjelang 2010.

-- BERNAMA

MEMBASMI KEMISKINAN

TUAN YANG DI-PERTUA,

15. PELBAGAI LANGKAH YANG DIAMBIL OLEH KERAJAAN TELAH BERJAYA MENGURANGKAN KADAR KEMISKINAN DARIPADA 5.7 PERATUS PADA TAHUN 2004 KEPADA 3.6 PERATUS PADA TAHUN 2007* BILANGAN ISI RUMAH MISKIN TEGAR BERKURANGAN 43 PERATUS DARIPADA 67,300 ISI RUMAH KEPADA 38,400 ISI RUMAH PADA TEMPOH YANG SAMA* KERAJAAN YAKIN MATLAMAT MENGHAPUSKAN KEMISKINAN TEGAR AKAN DAPAT DICAPAI PADA 2010*

16. KERAJAAN AKAN TERUS MELAKSANAKAN PROGRAM MENINGKATKAN PENDAPATAN SERTA MENYEDIAKAN LATIHAN KEMAHIRAN DAN KERJAYA DI BAWAH SKIM PEMBANGUNAN KESEJAHTERAAN RAKYAT* SELAIN ITU, PROGRAM LONJAKAN MEGA LUAR BANDAR DI PULAU BANGGI, SABAH DAN TANJUNG GAHAI, DI KUALA LIPIS, PAHANG SEDANG DILAKSANAKAN* UNTUK TUJUAN INI, PERUNTUKAN 220 JUTA RINGGIT DISEDIAKAN, YANG AKAN MEMANFAATKAN 13,300 ISI RUMAH*

17. BAGI PERUMAHAN PULA, DALAM TEMPOH 2006 HINGGA 2008, SEBANYAK 3,500 RUMAH BARU TELAH DIBINA DAN DUA RIBU RUMAH DIBAIK PULIH DI BAWAH PROGRAM BANTUAN RUMAH UNTUK MEMBANTU KELUARGA MISKIN TEGAR MEMILIKI RUMAH KEDIAMAN YANG SELESA* PADA TAHUN 2009, PERUNTUKAN LIMA PULUH JUTA RINGGIT DISEDIAKAN UNTUK MEMBINA 1,400 RUMAH BARU DAN MEMBAIK PULIH SERIBU BUAH RUMAH* KEUTAMAAN DIBERI KEPADA GOLONGAN TUA, UZUR, CACAT DAN IBU ATAU BAPA TUNGGAL YANG MEMPUNYAI RAMAI TANGGUNGAN SERTA MANGSA BENCANA ALAM*

18. KEMISKINAN TEGAR DI SABAH DAN SARAWAK JUGA TELAH DIKURANGKAN DENGAN KETARA* DI SABAH, JUMLAH ISI RUMAH MISKIN TEGAR DIKURANGKAN DARIPADA 32,400 PADA TAHUN 2004 KEPADA 18,100 PADA TAHUN 2007* DI SARAWAK, JUMLAH TERSEBUT BERKURANGAN DARIPADA 5,200 KEPADA 3,600* USAHA AKAN TERUS DIAMBIL UNTUK MENINGKATKAN PENDAPATAN DAN KUALITI HIDUP RAKYAT DI KEDUA NEGERI TERSEBUT, TERUTAMANYA MEMPERTINGKATKAN KEMUDAHAN ASAS, SEPERTI BEKALAN ELEKTRIK, AIR DAN JALAN LUAR BANDAR* UNTUK INI, 580 JUTA RINGGIT DISEDIAKAN BAGI SABAH DAN 420 JUTA RINGGIT BAGI SARAWAK*

19. SEBAGAI SATU LANGKAH KERAJAAN MERINGANKAN LAGI BEBAN KEWANGAN GOLONGAN BERPENDAPATAN RENDAH, ISI RUMAH YANG MEMBAYAR BIL ELEKTRIK DUA PULUH RINGGIT DAN KE BAWAH SEBULAN TIDAK PERLU MEMBAYAR BIL ELEKTRIK, BERKUAT KUASA 1 OKTOBER 2008 SEHINGGA AKHIR 2009* KERAJAAN AKAN MENANGGUNG KOS BIL TERSEBUT YANG BERJUMLAH 170

JUTA RINGGIT* SERAMAI 1.1 JUTA ISI RUMAH AKAN MENDAPAT MANFAAT DARIPADA LANGKAH INI*

MENINGKATKAN PENDAPATAN BOLEH GUNA RAKYAT

TUAN YANG DI-PERTUA,

20. KERAJAAN SEDAR BAHAWA PENINGKATAN KADAR INFLASI TELAH TURUT MEMBERI KESAN KEPADA KUASA BELI GOLONGAN BERPENDAPATAN SEDERHANA* UNTUK MEMBANTU MEREKA, KERAJAAN MENCADANGKAN REBAT CUKAI 350 RINGGIT SEORANG YANG DIBERIKAN PADA MASA INI, DINAIKKAN KEPADA 400 RINGGIT BAGI PENDAPATAN BERCUKAI 35 RIBU RINGGIT DAN KE BAWAH* BERIKUTAN LANGKAH INI, SERAMAI 100 RIBU PEMBAYAR CUKAI DALAM GOLONGAN PENDAPATAN SEDERHANA TIDAK LAGI DIKENAKAN CUKAI*

21. DI SAMPING ITU, UNTUK MENGURANGKAN BEBAN CUKAI, TERUTAMANYA INDIVIDU YANG BERGANTUNG KEPADA PENDAPATAN DARIPADA SIMPANAN, KERAJAAN MENCADANGKAN PENDAPATAN FAEDAH KE ATAS SIMPANAN BAGI INDIVIDU DIKECUALIKAN CUKAI*

22. BAGI MENANGANI KESAN KENAIKAN HARGA BARANGAN PENGGUNA, KERAJAAN MENCADANGKAN DUTI IMPORT KE ATAS BEBERAPA BARANGAN PENGGUNA DIKURANGKAN DARIPADA DI ANTARA SEPULUH PERATUS DAN 60 PERATUS KEPADA DI ANTARA LIMA PERATUS DAN 30 PERATUS* BARANGAN TERLIBAT TERMASUK PENGISAR MAKANAN, PERIUK NASI, KETUHAR GELOMBANG MIKRO DAN CEREK ELEKTRIK* DI SAMPING ITU, KERAJAAN MENCADANGKAN DUTI IMPORT KE ATAS BEBERAPA BARANG MAKANAN DI ANTARA DUA PERATUS DAN 20 PERATUS DIKECUALIKAN SEPENUHNYA* ANTARA BARANG MAKANAN TERLIBAT ADALAH MIHUN, BISKUT, JUS BUAH-BUAHAN DAN JAGUNG MANIS DALAM TIN*

23. PADA MASA INI, KENDERAAN PENUMPANG PERSENDIRIAN BERENJIN DIESEL MILIK INDIVIDU DAN SYARIKAT DIKENAKAN CUKAI JALAN YANG LEBIH TINGGI BERBANDING KENDERAAN SAMA BERENJIN PETROL* KERAJAAN AKAN MENGURANGKAN KADAR CUKAI JALAN KENDERAAN PENUMPANG PERSENDIRIAN BERENJIN DIESEL MILIK INDIVIDU DAN SYARIKAT SUPAYA SAMA DENGAN KADAR CUKAI JALAN KENDERAAN BERENJIN PETROL, BERKUAT KUASA 1 SEPTEMBER 2008*

bajet 2009

POVERTY IN THE NEW MILLENNIUM - CHALLENGES FOR MALAYSIAByDr. Sulochana NairFaculty of Economics and AdministrationUniversity of MalayaKuala Lumpa 50603Malaysiag3sulo@umcsd.um.edu.myIntroductionThe new millennium poses numerous challenges for Malaysia, which is on itspath to recovery from the financial crisis that rocked the Asian region in thelate nineties. Prior to the crisis Malaysia had achieved tremendous strides itspoverty eradication efforts, the overall incidence of poverty declined from 52.4% in 1970 to 6.8% in 1997 while the total number of poor households fell fromone million to 294,400 over the same period. The commendable progress inpoverty eradication was largely due to the rapid economic growth rates whichcontributed significantly to poverty reduction and the relentless efforts of thegovernment in prioritising poverty eradication as a major developmentobjective and formulating specific policies and programmes eradicate poverty.The crisis has had adverse impacts on poverty reduction in Malaysia. Inaddition to swelling the ranks of the poor and dampening poverty eradicationefforts the crisis poses challenges for existing poverty eradication strategies,policies and programmes. The overall incidence of poverty increased to from6.8% to 7.6% between 1997 and 1998 while the incidence of hardcore povertyincreased from 1.4% to 1.5% over the same period with the number of poorand hardcore poor households increasing to 393,900 and 79,600 respectively.The impact of the crisis has been most critical on the urban poor, the nearpoor and migrant workers al of whom have been affected by contraction inemployment, escalating food prices and inflation. The impact of the crisis onemployment is evidenced by contraction in employment resulting in increasingunemployment and retrenchment. Between 1996 and 1998 unemploymentrates increased from 2.6% to 3.9% 1998 while the number of workersretrenched more than doubled from 8000 to 19,000 between 1996-1997 as aresult of restructuring, downsizing, bankruptcy, closure and relocation ofbusiness The majority of the retrenched workers were from the manufacturing(54%) and construction (11.1%) sectors. and this has important implicationsfor female workers the urban poor and the foreign workers who are

significantly represented in these two sectors.Poverty in Malaysia –Some Theoretical ConcernsThe theoretical concerns with poverty are related to the manner in whichpoverty is conceptualised and measured and its relevance given changes in2poverty dimension and profile. Poverty in Malaysia is conceptualised in bothabsolute and relative terms Absolute poverty is measured in terms of thePoverty Line Incomei Relative poverty is defined in terms of inequalitybetween groups and is measured by using income disparity ratio of incomegroups ethnic urban and rural In addition relative poverty is defined as theproportion of household earning in incomes less than half the mean or medianincome. The concept of hardcore poverty was introduced in 1989 to givespecial emphasis to the needs of the very poor. Households whose grossmonthly incomes were below half the PLI were classified as hardcore poor.Poverty measures currently used suffer from inherent weaknesses whichimpinge upon their ability to reflect the multi dimensional nature of poverty andits various manifestations. Existing poverty measures have to besupplemented with other indicators of the quality of life and to this end theMalaysian Quality of Life Index has been developed in 1999iiThe Changing Dimension of PovertyPolicy responses to poverty in the new millennium have to take cognisance ofthe changing dimension of poverty in Malaysia. Poverty in Malaysia stillcontinues to retain its ethnic and sectoral overtones with poverty levels beinghighest amongst Bumiputraiii households, in the states of Kelantan,Trengganu and Sabah and amomgst the self employed While both absoluteand rural poverty have declined considerably due to past poverty eradicationefforts there are indications that relative and urban poverty is worsening, newforms of poverty are emerging and inequalities are increasing. Malaysia hadthe highest income disparity in the Asia Pacific region with an income disparityratio of 11.7 % between the richest 20% and poorest 20% of the population in1999.While income distribution patterns in the period 1970-1990 showedimprovements with declining income inequalities, the period of the ninetiesshowed a reversal of these trends. The Gini coefficient increased from 0.446in 1990 to 0.470 in 1997 with the income disparity ratio between urban andrural households increasing from 1.70 to 2.04 over the same period. Incomedisparities in Malaysia have significant racial overtones and income disparitiesbetween Bumiputra and non Bumiputra household have been widening sincethe nineties despite affirmative policy measure to narrow the gap betweenthese households. In 1997, 70.2 % of households in the bottom 40% incomegroup were Bumiputra while 62.7% of household in the top 20% income

bracket were non Bumiputra.Relative poverty in the context of growing affluence has the potential to bepolitically volatile as some groups or factions within the country are deprivedfrom enjoying the benefits of development Such groups despite animprovement in socio economic status in absolute terms continue to feel asense of deprivation and frustration. Most of them belong to poorest groups invillages, settlement plantations and in the urban sector.3One major challenge is coping with changing dimensions of poverty. In thepast poverty in Malaysia was largely perceived as a rural problem withstrategies, programmes and development expenditure reflecting a strong ruralbias. However with rapid urbanisation structural transformation and ruralurban migration urban poverty has become more critical than rural poverty.The majority of new households in poverty as a result of the crisis was fromthe urban areas where contraction in economic activities in the constructionand manufacturing sector resulted in retrenchment, and unemployment andinflation were greater The conceptualisation of poor household on the basis ofa single poverty line Income for rural and urban areas will underestimate thescale of urban poverty and exclude large numbers of the poor from policiesand programmes Urban poverty is caused by multiple deprivation which arenot adequately reflected in the current PLI as urban households require higherincomes to avoid poverty. Households that are classified as near poor alsorequire policy attention as they are the most vulnerable groups during a crisisand are likely to move into poverty. Existing policies and programmes withtheir inherent biases towards the rural sector are unlikely to make a seriousimpact on urban poverty.Poverty eradication efforts also have to address the problems of persistentpoverty amongst the indigenous people or ‘Orang Asli’ and Indian segment ofthe population The “Orang Asli” represent a classic case of victims ofdevelopment The rapid expansion of development projects especiallyinfrastructural projects have had an impact on the material and ritual culture ofthe ‘Orang Asli’ which are linked to the forest and ancestral land as well as ontheir everyday form of material culture of the community. Past efforts tonimprove socio economic status have but encroaching into the economiccultural and social spheres of the community and in the absence of aconcerted policy to protect material culture living and art skills the culturalidentities of the ‘Orang Asli’ would be comprised in the development process.The ‘Orang Asli’ risk losing their autonomy and control over traditional landand the resources in it.Large segments of the Indian population especially those involved in theplantation sector also experience high levels of poverty The Indian community

is largely poor and in some cases very poor. The environment in theplantation is hardly conducive for attaining a decent education or acquiringcritical skills hat are needed in the modern sector of the economy. Povertybecomes a way of life and when the plantation economy gives way todevelopment project the estate labour force is displaced and migrate to theurban areas joining the ranks of the urban poor and live in squatter areas.These displaced people with low levels of education and skills are largelyunemployable and find themselves competing with foreign workers for lowpaying dead end type of jobs thus perpetuating their poverty. The majorityfind themselves alienated and excluded from markets institutions that definelegitimate career path and work function. Escapes from poverty take on theeasiest but not necessarily the most legitimate form. The incidence ofinvolvement of Indian is organised and serious crime, drug racketeering andgambling has been on the increase Recent statistics show an alarming crimestatistics involving g the Indian community with numbers disproportionate to4their population composition. This results in the community beingmarginalised and socially stigmatised The failure of effective communityleadership and poor performance of community based organisations havecontributed to immiserisation of segments of Indian community which haveneither economic nor political clout. Solutions for the problems of thecommunity should transcend narrow ethnic boundaries and be conceived as acomprehensive part of overall development effort.New forms of poverty have also emerged in the country as a result of rapideconomic growth and the development process itself. The dynamic changescreated by the process of economic transformation have resulted in socialconsequences and increasing poverty levels for vulnerable groups. Theseinclude single female headed households, migrant workers, unskilled workers,the ‘Orang Asli’ and other indigenous people of East Malaysia, the poor andelderly left behind in areas of significant out migration. The underdevelopmentof the rural areas and the growing privatisation of resources andcommercialisation of activities impoverish certain groups and marginalisedweaker sections in society especially in the rural areas who find their costs ofliving escalating. This applies in particular to common property resourceswhere traditional claims to right have eroded in the face of increasingcommercialisation.The new millennium also poses challenges for health and education, whichare two significant dimensions of human resource development. Thechallenges for health are to continue to provide increasing health care accessfor all segments of the population in the light of escalating drug cost, changingdisease patterns increasing specialisation in medical services, rising wages

and space costs. The prevalence of non-communicable diseases like lifestylerelated illnesses, environmental health and occupational diseases and theincreasing incidence of HIV/AIDS pose additional challenges for the alreadystrained health system. Increasing life expectancy and its impact on thedemographic patterns have resulted in increasing the number of seniorcitizens who due to the breakdown of the family support system also demandsfor the health services and processionals The presence of foreign workers inaddition to making demand on health care have also contributed to theresurgence of disease like tuberculosis, hepatitis and malaria and cholerawhich had previously been eradicated and the health care system has tocontinue to allocate its limited resources to curtail these diseases. Theimpending privatisation of health care will have adverse effects on vulnerablegroups especially the poor and low-income household who are likely toreduce investments in health to sub optimal levels.Education has played a key role in attaining national development objectiveby contributing toward poverty reduction and reducing social inequities. Thechallenges for education hare identifies shortages of qualified personnel, asinequities in access due to shortages in infrastructure ensuring greater accessto high quality technological education and inefficiencies in management dueto shortages in technical and managerial skills.5Globalisation, liberalisation and Malaysia’s current development polices posenumerous challenges, which have direct and indirect implications for poverty.Malaysia is poised to leapfrog into the information age with the establishmentof the Multimedia Super Corridor, 15 by 54 kilometre global electronic testbedand emphasis on the k economy. The information technology sector is pivotalin pushing Malaysia into the ranks of the developed countries by the year2020. The restructuring of the Malaysian economy toward capital intensiveand high value added activities would increase the demand for knowledgeand skilled human resources. The k economy requires broad competenciesand access to these competencies have to be assured for all segments ofsociety. Racial and regional disparities in academic performance in subjectscritical to the k economy have been observed The performance of ‘Bumiputra’and rural students fall below that of the urban and non ‘Bumiputra’ students Ifremedial measures are not undertaken to the benefits of the k economy willelude segments of the population widen racial inequality and increase thedigital divide between the poor and non poor.The crisis pushed the issue of foreign workers to the forefront of policy debatefor several reasons. The presence of migrant workers, their remittanceabroad, perceived competition between local and migrant workers foremployment and the anticipated influx of large numbers of foreigners from

neighbouring countries caught up in severe turmoil all emerged as pressingconcerns.Foreign workers account for about 20% of the labour force and this hasimportant implications for poverty, and human resource development. Thetightening labour market of the nineties saw a large influx of foreign workersboth legal and illegal into the country. While their presence was initially seenas necessary input for attaining development goals the current policyadvocates a tightening of employment of foreign labour as the long termdependence on foreign labour largely unskilled is seen as an impedimenttoward achieving higher technology skills productivity and greater automationin the production process. The increasing number of foreigners in poverty inthe post crisis period have contributed to the increasing incidence of povertyThe non citizens as a proportion of poor household more than doubledbetween 1990 and 1997 from 7% to 15%. The presence of foreign workersexacerbates poverty problems especially in the urban areas with demand onamenities like housing health and education. In addition the presence offoreign workers intensifies the competition for employment in the informalsector and for low wage jobs The easy availability of unskilled workers at lowwage rates intensified during the crisis contributed to wage rates beingdepressed and a reluctance on the part of employers to increase wage rates,invest in capital intensification and human resource developments thusresulting in low productivity.The crisis has also intensified the vulnerability of foreign workers and longterms solutions to resolving the foreign workers issue have to go beyondexisting policies of regularisation and repatriation. These policies have to beformulated within the context of the various forces that impact upon labour6mobility and regional solutions which incorporate the human rights elementsof foreign workers are needed.Existing strategies for poverty eradication given their inherent weakness areunlikely to resolve the poverty problem. There is need to formulate policesand programmes that go beyond addressing the economic causes of poverty.In addition the responsibility for poverty eradication has to be shared by allsectors of society especially since the government has embarked on reducingits role in the economy through liberalisation, decentralisation andprivatisation The moral and ethical dilemma with respect to poverty issuccinctly exposed by Stewartiv who sees poverty as the worst scourge ofunderdevelopment and an attack on poverty as an intrinsic aspect of thedevelopment policy In addition there is a human imperative to eliminatespoverty arising from the recognition that human beings are the most importanteconomic resources and the social return to poverty reduction are high.

Relative deprivation in the face of growing affluence and the desire to attainthe good life with all its material frills can create destabilising forces whichweaken the moral and ethical fibre of society There are indications that hemoral and ethical fabric of the Malaysian society is gradually being eroded.vThis is manifested in a number of ways in terms of social violence, crimeschallenges to the family institution lack of ethical responsibility and increasingcorruption. The lack of honesty accompanied by the rise of corruption is ofgrowing concern and has spread to almost every sphere of society, sports,entertainment politics business and government The impact of this on thepoor is profound In addition to the danger of poverty eradication mechanismbeing tainted with corrupt practices the poor who lack resources are not in aposition to buy favours and thus become further impoverished both inabsolute and relative terms as political and other contact rather than acuteneed become the ultimate criteria in determining access.

The Future Direction of PovertyPoverty eradication strategies of this millennium will have to incorporateelements of good governance and social development. In addition thesestrategies have to be gender sensitive, pro poor, participatory and specificallytailored to meet the heterogeneous nature of poverty groups. The currentstrategy expoused in the recent World Development Reportvi with emphasison creating opportunities facilitating empowerment and enhancing securityi In the Malaysian context the PLI is RM. 460 for a household of 4.6 person in Peninsula Malaysia and

PENDAPATAN GARIS KEMISKINAN (PGK)

Kemiskinan Keseluruhan Kemiskinan Tegar Kawasan PGK Kasar

(RM) PGK Per Kapita

(RM) PGK Makanan

(RM) PGK Per Kapita

(RM) Semenanjung Malaysia Keseluruhan

720

180

430

100

Bandar Luar Bandar

740 700

185 160

420 440

100 100

Sabah & Labuan Keseluruhan

960

200

540

110

Bandar Luar Bandar

970 940

200 190

540 540

110 110

Sarawak Keseluruhan

830

190

520

115

Bandar Luar Bandar

860 810

190 190

530 500

120 110

Sumber : Unit Perancang Ekonomi (EPU), 2007 Nota : 1) PGK terdiri daripada dua komponen iaitu PGK Makanan dan PGK Bukan Makanan. PGK

ditentukan secara berasingan bagi setiap isi rumah dalam Penyiasatan Pendapatan Isi Rumah mengikut saiz isi rumah, komposisi demografi dan lokasi (negeri dan strata).

2) Sesebuah isi rumah dianggap miskin jika pendapatan bulanan isi rumah tersebut kurang

daripada PGKnya, bermakna isi rumah tersebut kekurangan sumber bagi memenuhi keperluan asas setiap ahlinya. Manakala isi rumah dianggap sebagai miskin tegar sekiranya pendapatan bulanan isi rumah tersebut kurang daripada PGK Makanan.

ARKIB : 31/08/2009Warga miskin bandar bakal terima 10,000 unit saham

pengarang@utusan.com.my">

KUALA LUMPUR 30 Ogos – Golongan miskin di kawasan bandar dijangka menerima kira-kira 10,000 unit saham amanah setiap seorang apabila ia mula diagihkan kerajaan.

Menteri Wilayah Persekutuan, Datuk Raja Nong Chik Raja Zainal Abidin berkata, nilai unit itu dibuat berdasarkan jumlah golongan miskin yang dicatatkan sehingga kini namun bilangan tepat belum diperoleh.

“Dengan itu, penerima dijangka menerima kira-kira RM700 dividen setiap tahun yang boleh digunakan mereka untuk perbelanjaan keluarga.

“Saham amanah yang diberi itu pula tidak boleh dikeluarkan dalam tempoh tertentu mengikut syarat ditetapkan,” katanya ketika dihubungi Utusan Malaysia di sini hari ini.

Beliau mengulas pengumuman Perdana Menteri, Datuk Seri Najib Tun Razak, Jumaat lalu, berhubung peruntukan RM100 juta saham amanah yang akan diberikan kerajaan secara percuma kepada golongan miskin termasuk orang kurang upaya dan ibu tunggal sekiranya layak.

Najib berkata, peruntukan itu akan diagihkan selepas usaha mengenal pasti penerima yang layak selesai dijalankan.

Dalam pada itu Raja Nong Chik mencadangkan kerajaan meningkatkan paras kemiskinan tegar di ibu negara yang kini RM700 kepada RM2,000 bagi satu keluarga agar lebih ramai golongan susah dapat dibantu.

“Di Kuala Lumpur, pendapatan RM2,000 mungkin cukup bagi seorang individu namun tidak kepada mereka yang ada tanggungan terutama apabila membabitkan ahli keluarga yang ramai,’’ katanya.

Menurutnya, ketika ini terdapat kira-kira 50,000 keluarga miskin tegar yang terpaksa meneruskan kehidupan dengan pendapatan sangat terhad.

Kemiskinan Bandar

Sunday, 30 August 2009 05:06 |

DALAM Islam, kemiskinan perlu ditentang habis-habisan kerana ia dikatakan boleh membawa manusia menghampiri kekufuran. Seorang ahli falsafah British, George Bernard Shaw menulis bahawa kemiskinan adalah jenayah yang paling dahsyat. Segala kejahatan yang ada, katanya, berkumpul dalam kemiskinan.

Di Malaysia, Awang melihat, usaha membanteras kemiskinan telah menjadi sebahagian daripada dasar integral kerajaan sejak negara merdeka 52 tahun lalu.

Apabila Perdana Menteri, Najib Tun Razak mengumumkan Jumaat lalu mengenai peruntukan kerajaan sebanyak RM100 juta dalam bentuk saham amanah untuk keluarga miskin di bandar- bandar di negara ini, ia sebenarnya merupakan manifestasi iltizam kerajaan dalam menangani kemiskinan.

Rakyat Malaysia wajar bersyukur kerana mewarisi sebuah negara yang berupaya menikmati kedamaian dan kemakmuran hasil daripada usaha berterusan kerajaan membantu golongan miskin melalui sistem pendidikan, strategi perbandaran, dasar ekonomi dan peluang-peluang keusahawanan. Bayangkan apa akan berlaku kepada negara ini, yang mempunyai kompleksiti etnik dan wilayah, jika majoriti rakyatnya dibiarkan kekal dalam kemiskinan dengan segala kejahatan terkandung di dalamnya.

Peruntukan RM100 juta dalam bentuk saham amanah itu adalah sebahagian daripada program kerajaan untuk membasmi kemiskinan bandar. Pada tahun lalu kerajaan telah pun memperuntukkan RM100 juta melalui Amanah Ikhtiar Malaysia (AIM) untuk program kredit mikro golongan miskin di bandar-bandar.

Takrif kemiskinan berbeza antara luar bandar dan bandar. Di luar bandar negara ini, sesebuah isi rumah dikategorikan miskin tegar jika mereka memperoleh pendapatan di bawah RM666 sebulan iaitu garis kemiskinan yang ditetapkan oleh kerajaan.

Di bandar, isi rumah yang memperoleh pendapatan RM2,000 sebulan dan memiliki aset kurang daripada RM50,000 sudah boleh dikategorikan sebagai miskin bandar dan mereka boleh terlibat dengan projek pinjaman kredit mikro AIM.

Maklumat awal mengenai projek kredit mikro AIM itu amat memberangsangkan. Setakat ini sebanyak 14,339 isi rumah miskin di bandar-bandar di seluruh negara yang berpendapatan di bawah RM2,000 sebulan telah terlibat dalam pinjaman untuk membaiki sosioekonomi masing-masing. Kira-kira 7,745 orang daripadanya ialah golongan miskin bandar di Kuala Lumpur dan Lembah Klang.

Setakat ini sebanyak RM33 juta daripada peruntukan RM100 juta telah dikeluarkan untuk membantu orang miskin bandar meningkatkan pendapatan mereka melalui projek-projek ekonomi kecil di bawah Program Kewangan Mikro Bandar. Kadar bayaran balik program itu, yang perlu

dibuat secara mingguan, amat menakjubkan iaitu pada kadar 99.4 peratus. Mana-mana ahli perbankan akan terpesona dengan kadar bayaran balik itu.

Ertinya, daripada 14,339 isi rumah miskin bandar di negara ini yang memperoleh pinjaman kredit mikro AIM, sebanyak 99.4 peratus membayar semula pinjaman. Mereka membuat pinjaman awal RM3,000 - yang kemudian boleh ditingkatkan kepada RM20,000 - dan membayarnya semula dalam tempoh antara tiga bulan hingga setahun. Jumlah peminjam yang tertunggak bayaran balik cuma seramai 84 orang.

Orang miskin bandar yang menyedari potensi mereka sebenarnya boleh dipercayai, sebagaimana juga yang telah dibuktikan oleh golongan miskin di luar bandar. Berdasarkan pengalaman AIM yang terlibat dengan program pembasmian kemiskinan melalui kredit mikro, sesebuah isi rumah miskin dapat keluar daripada kemiskinan selepas tiga kali mereka memperoleh pembiayaan kredit mikro.

Jika pemantauan dalam program membasmi kemiskinan dilakukan dengan teliti, Awang yakin lebih 14,000 isi rumah miskin di bandar di negara ini akan dapat keluar daripada kemiskinan dalam tempoh kurang tiga tahun.

Strategi kerajaan dalam pembasmian kemiskinan bandar bersifat progresif. Pinjaman digunakan untuk menambah pendapatan keluarga miskin. Pendapatan yang lebih tinggi membolehkan mereka merancang kewangan, memperluaskan perniagaan kecil, menabung dan kemudian membeli aset termasuk rumah sendiri di kawasan bandar. Ia disuburkan lagi dengan strategi lain dalam bidang pendidikan dan peluang ekonomi.

Dengan tambahan peruntukan RM100 juta dalam bentuk saham amanah yang diumumkan oleh Najib kelmarin, jika ia dilaksanakan secara bersepadu dengan program kredit mikro seperti yang ditawarkan oleh AIM, tidak ada pihak boleh mempersoalkan komitmen kerajaan kepada golongan miskin tidak kira di mana sahaja mereka tinggal.

Pihak-pihak tertentu, termasuk pembangkang, mungkin mendakwa kerajaan belum cukup komited untuk membantu rakyat miskin. Dalam konteks ini, yang kita perlu sedar ialah kerajaan boleh membantu rakyat yang miskin harta, tetapi tidak banyak yang boleh ditolong jika mereka terpedaya oleh orang yang miskin jiwa.

Awang Selamat

S U N D AY, S E P T E M B E R 2 7 , 2 0 0 9EPU tumpu golongan berpendapatan rendah

Pendapatan Garis Kemiskinan (PGK) yang dikeluarkan Unit Perancang Ekonomi (EPU) di Jabatan Perdana Menteri (JPM) sebenarnya sudah mengambil kira pelbagai aspek penting terutama membabitkan keperluan makanan seimbang seseorang penduduk di negara ini.

Timbalan Pengarah Pengagihan EPU, Mohamad Idris, berkata PGK adalah purata pendapatan minimum yang diperlukan sesebuah keluarga untuk hidup terutama kemampuan mendapatkan makanan seimbang bagi menjalani kehidupan aktif dalam masyarakat.

Beliau berkata, sebenarnya PGK bukan setakat perlu berbeza bagi setiap negeri atau lokasi tetapi lebih tepat lagi, setiap keluarga mempunyai PGK mereka sendiri kerana keperluan makanan seimbang setiap keluarga berbeza.

“Bagi keluarga yang ramai anak, keperluannya pasti lebih tinggi. Tak ramai anak tapi badan besar pun perlu dapatkan lebih kalori, bermakna lebih besar keperluannya. Jadi, PGK setiap keluarga berbeza.

“Namun, EPU hanya mampu mengeluarkan PGK secara purata selepas membuat analisis di setiap kawasan dan membabitkan beberapa keluarga. Untuk mewujudkan PGK yang lebih terperinci berdasarkan lokasi, perbelanjaannya terlalu besar,” katanya.

Mengakui hakikat bahawa PGK di setiap lokasi sepatutnya berbeza, Mohamad berkata, EPU sentiasa menekankan toleransi dalam menyalurkan bantuan, bukan sekadar membantu mereka yang miskin atau di bawah PGK, tetapi juga yang berpendapatan rendah.

Beliau berkata, senario kemiskinan di bandar lebih meruncing tetapi realitinya peluang mendapatkan wang di bandar lebih banyak selain barang keperluan yang lebih murah berbanding luar bandar.

“Orang di bandar, jika terdesak, boleh lagi cari jalan lain seperti berniaga atau apa saja. Jaga tempat letak kereta pun dapat duit. Di luar bandar, kalau berlaku sesuatu yang di luar dugaan, mereka akan hilang punca. Tak banyak jalan keluar,” katanya.

Beliau berkata, jika merujuk statistik, kemiskinan di bandar sudah berjaya dikurangkan dari 3.8 peratus pada 1999 kepada 2.3 pada 2007, namun ia hanya berdasarkan PGK sedangkan diakui kemiskinan perlu dilihat dalam pelbagai sudut lain seperti tempat tinggal, pendidikan dan minda.

Katanya, kemiskinan di bandar lebih banyak membabitkan kelompok kampung tradisi dalam

bandar selain setinggan kerana mereka berdepan jurang perbezaan taraf hidup yang sangat besar.

“Meskipun dari konteks pendapatan, mereka tidak miskin kerana di atas paras kemiskinan, tetapi dimensi fizikal memberi persepsi sebaliknya. Mereka mungkin kelihatan sangat miskin. Itulah masalah utama di bandar. Jurang taraf hidup sangat besar. Rumah pangsa dan banglo memberikan gambaran yang sangat berbeza.

“Keadaan persekitaran termasuk peluang pendidikan dan kemudahan lain turut memberikan persepsi seseorang itu daif, walaupun pendapatannya melebihi RM740. Kerana itu, dasar kerajaan adalah membantu semua yang memerlukan termasuk mereka yang berpendapatan rendah,” katanya.

Berdasarkan maklumat yang dikeluarkan EPU, PGK yang digunakan untuk mengkelaskan kemiskinan di bandar ialah di bawah RM740 (Semenanjung), RM860 (Sarawak) dan RM970 di Sabah dan Labuan manakala bagi kategori miskin tegar di bandar pula, PGK yang digunakan ialah RM420 (Semenanjung), RM540 di Sabah dan Labuan serta RM530 di Sarawak.

Statistik yang dikeluarkan Jabatan Kebajikan Masyarakat (JKM) pula menunjukkan penerima bantuan paling ramai sehingga 2008 adalah di Pahang dengan 36,600 diikuti Terengganu (22,710), Kedah (21,393) dan Perak (17,722). Negeri yang mencatat jumlah bantuan paling tinggi pula ialah Terengganu dengan penyaluran bantuan lebih RM57 juta diikuti Kedah (RM41 juta), Kelantan (RM40 juta), Johor (RM35 juta) dan Perak (RM34 juta).

Berdasarkan bangsa pula, Melayu mencatatkan jumlah penerima bantuan paling tinggi iaitu 147,325 kes diikuti India 28,007 kes dan Cina (22,805). Di Kuala Lumpur pula, 14,326 penerima bantuan JKM dicatatkan sehingga Mac 2009 membabitkan peruntukan RM6.9 juta.

Senario yang sama dengan penerima bantuan pada peringkat kebangsaan, Melayu adalah penerima bantuan paling ramai di Kuala Lumpur iaitu 5,600 kes diikuti India 4,100 kes dan Cina 2,250 kes.

Perincian berdasarkan kawasan Parlimen di Kuala Lumpur pula menunjukkan Parlimen Batu mempunyai bilangan orang miskin paling ramai diikuti Bandar Tun Razak, Setiawangsa, Wangsa Maju, Lembah Pantai, Titiwangsa, Kepong, Seputeh, Bukit Bintang, Cheras dan Segambut.

(Berita Harian Online, 25/9/2009)

Posted by Zahir Zainudin at 6:00 AM 0 comments Links to this postLabels: Kemiskinan

S AT U R D AY, S E P T E M B E R 2 6 , 2 0 0 9Kemiskinan di bandar kena ambil kira inflasi, kos hidup

Pendapatan Garis Kemiskinan (PGK) yang diguna pakai untuk mengklasifikasikan golongan miskin di negara ini sudah tidak relevan dan tidak sesuai dijadikan panduan untuk penyaluran sebarang jenis bantuan terutama membabitkan golongan miskin di bandar. PGK yang dikeluarkan Unit Perancang Ekonomi (EPU) di Jabatan Perdana Menteri (JPM) menggariskan pendapatan yang dianggap miskin bagi penduduk bandar ialah di bawah RM740 sebulan dan angka itu digunakan bagi semua bandar di Semenanjung.

Ia menjadikan kaedah penetapan untuk mengagihkan pelbagai bantuan yang berdasarkan PGK sebagai syarat utamanya tidak relevan kerana meletakkan penduduk besar seperti Kuala Lumpur, Johor Bahru, Ipoh dan Pulau Pinang setara dengan bandar kecil seperti Alor Setar dan Kangar.

Timbalan Menteri Perumahan dan Kerajaan Tempatan, Datuk Seri Lajim Ukin, berkata PGK yang digunakan terutama bagi bandar besar seperti Kuala Lumpur perlu dikaji semula supaya lebih menggambarkan situasi sebenar keperitan hidup di tengah bandar raya. Malah, beliau mahu mencadangkan satu kajian menyeluruh dibuat bagi mengkelaskan PGK mengikut kawasan dan tidak dibuat secara umum seperti ketika ini.

“PGK adalah satu angka yang dibuat selepas mengambil kira semua faktor dan ia selaras dengan pendapatan perkapita selain gaji buruh yang tidak kurang RM30 sehari. Sebenarnya ia sangat sesuai dijadikan panduan untuk menilai kemiskinan apatah lagi apabila ia kini dinaikkan kepada RM740 berbanding sekitar RM500 sebelum ini.

“Namun, saya akui adalah tidak sesuai jika angka itu digunakan secara menyeluruh untuk semua bandar di negara ini. Ia perlu dikaji semula kerana situasi di setiap bandar berbeza. Perlu ada pengkhususan dan angka lain untuk bandar berbeza.

“Penduduk di Alor Setar tak boleh disamakan dengan Kuala Lumpur. Justeru, kajian perlu dibuat secara teliti dan satu PGK lebih tepat berdasarkan kawasan perlu disediakan. Kementerian kami akan cuba lanjutkan cadangan ini,” katanya.

Sehubungan itu, kajian untuk menetapkan PGK perlu dibuat secara berbeza bagi setiap lokasi dan dikemas kini dari semasa ke semasa bagi memastikan angka yang dijadikan penanda aras sentiasa sejajar tuntutan semasa.

Merujuk isu kemiskinan di bandar terutama Kuala Lumpur, Lajim berkata perlu ada usaha berterusan dan serius dalam menanganinya dengan cara memperbanyakkan program motivasi supaya masyarakat miskin di bandar tidak terus mengharapkan bantuan, tetapi menggunakan

peluang yang ada untuk keluar daripada belenggu kemiskinan.

“Walaupun sukar, miskin di bandar mempunyai lebih peluang untuk berjaya dan keluar daripada kelompok kemiskinan berbanding di luar bandar kerana banyak peluang pekerjaan tersedia selain potensi menjalankan perniagaan sendiri.

“Kerajaan sentiasa menyediakan peluang pinjaman untuk memulakan perniagaan selain turut membina gerai untuk mereka berniaga. Bantuan bulanan orang miskin yang ada selama ini hanya sementara dan takkan bantu mengeluarkan mereka daripada kemiskinan. Mereka perlu ada pendapatan sendiri,” katanya.

Isu kemiskinan di bandar perlu diselesaikan segera kerana ia memberi kesan kepada penampilan wajah bandar itu sendiri khususnya kawasan tumpuan pelancong. Bandar juga seharusnya mempunyai penduduk berpendapatan tinggi serta mengambil bahagian dalam pembangunan bandar.

“Bandar besar dan menuju status negara maju tetapi ada pula rumah yang usang, ia pastinya memberikan imej kurang elok dan tak indah dipandang. Kerana itu, kita mempunyai visi menghapuskan sepenuhnya setinggan menjelang 2015.

“Selain itu, kerajaan perlu melihat generasi muda sebagai golongan penting yang perlu digerakkan untuk membasmi kemiskinan. Beri pinjaman perniagaan kepada anak muda dari keluarga miskin ini. Gabungkan kemahiran beberapa orang daripada mereka untuk wujudkan perniagaan,” kata Lajim.

Sementara itu, Felo Penyelidik Utama Institut Alam Sekitar dan Pembangunan (Lestari), Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM), Profesor Emiritus Chamhuri Siwar, berkata isu kemiskinan di bandar sangat dinamik dan takrifan mengenainya perlu dibuat dengan mengambil kira inflasi serta kenaikan harga barang.

Justeru, PGK yang diguna pakai ketika ini sebenarnya sudah ketinggalan kerana dihasilkan ketika pembentangan Rancangan Malaysia Kesembilan (RMK-9) pada 2006 sedangkan senario ekonomi semasa banyak berubah.

“PGK perlu dilihat dan dikemas kini setiap tahun. Angkanya pasti berbeza dan ia perlu mengambil kira semua aspek. Selain itu, logik pada PGK itu perlu ada kerana ketika ini pendapatan yang layak dikategorikan sebagai miskin tidak banyak berbeza antara bandar dan luar bandar.

“Sepatutnya PGK di bandar dibuat berdasarkan indeks sara hidup di lokasi itu sendiri, bukannya dibuat secara umum. Di Johor Bharu umpamanya, kemasukan orang Singapura menyebabkan harga barang naik. Ia memberi kesan kepada penduduk setempat. Malah, sewa rumah dan pengangkutan di bandar sangat tinggi,” katanya.

Beliau yang aktif menjalankan kajian mengenai kemiskinan di bandar selain terbabit aktif menghasilkan penulisan mengenai isu itu berkata, PGK di bandar perlu dinaikkan daripada RM740 ke RM1,000 kerana angka terbabit lebih relevan.

Jika mengambil kira PGK, jumlah kemiskinan di bandar pada 2007 hanya 2.3 peratus sedangkan realitinya ramai yang hidup susah meskipun mempunyai pendapatan melebihi RM740, malah ada yang masih susah dengan gaji melebihi RM1,000.

“Kemiskinan di bandar lebih bersifat relatif dan berubah-ubah mengikut senario semasa. Ia menjadi lebih meruncing ketika kegawatan ekonomi dengan ramai kelompok pendapatan rendah dibuang kerja terutama di sektor perkilangan.

“Di bandar, bukan pendapatan saja isu utama yang perlu diambil kira dalam mengkategorikan kemiskinan, banyak lagi elemen lain termasuk keselesaan tempat tinggal, persekitaran, kemudahan dan pendidikan.

“Semuanya bersangkut paut. Keadaan rumah yang tidak selesa menjejaskan prestasi pembelajaran. Keadaan persekitaran yang tidak selesa pula menjejaskan kesihatan. Ia terbukti kerana kebanyakan kes penyakit berjangkit berlaku di kawasan penduduk berpendapatan rendah,” katanya.

Selain itu, katanya perlu diakui bahawa senario kemiskinan turut menyumbang kepada pelbagai kes jenayah serta gejala sosial tidak sihat seperti lepak dan rempit.

Menjelas lebih lanjut, Chamhuri berkata, jurang pendapatan di bandar terlalu besar dan memberi banyak tekanan kepada mereka yang berpendapatan rendah terutama kepada penduduk asal kerana menerima impak akibat pembangunan pantas di kawasan mereka.

“Pembangunan sebenarnya meminggirkan mereka yang tidak berkemampuan. Jurang pendapatan akan jadi semakin jauh. Memang diakui ada banyak faedah daripada pembangunan tetapi orang susah akan semakin susah kerana terpaksa menerima peningkatan kos sara hidup.

“Tambahan pula, jika dilihat secara teliti, perlu diakui pembangunan memberi banyak keuntungan kepada pihak tertentu. Contohnya pemilikan rumah, kebanyakan golongan pendapatan rendah hanya mampu menyewa.

“Kerana semua sebab itu, PGK di bandar perlu dinaikkan dan mengambil kira semua faktor. Perlu dikategorikan supaya semua kawasan ada PGK tersendiri. Tak sama di semua kawasan,” katanya.

(Berita Harian Online, 25/9/2009)

Posted by Zahir Zainudin at 6:00 AM 0 comments Links to this postLabels: Kemiskinan

F R I D AY, S E P T E M B E R 2 5 , 2 0 0 9Kaedah agihan bantuan perlu diperbaiki elak penerima tercicir

Masalah kelewatan pengagihan bantuan di semua peringkat terutama di sekolah menjadi antara faktor utama yang paling membebankan golongan miskin dan ia lebih kritikal di kalangan mereka yang tinggal di bandar.

Malah, kaedah mengagih bantuan kepada golongan tertentu juga dilihat kurang mencapai matlamat kerana masih ada yang layaknya tidak dibantu lantaran mempunyai pendapatan melepasi garis kemiskinan sedangkan realitinya hidup mereka melarat di tengah bandar.

Senario itu dilihat sendiri hasil kunjungan ke beberapa keluarga di Kuala Lumpur dan mendapati masalah kewangan menjadi lebih kritikal kerana mempunyai ramai anak sehingga menyebabkan kesukaran menangani perbelanjaan harian.

Tukang sapu di sebuah pasar raya di Selayang, dekat Kuala Lumpur, Abdul Razak Yahya, 57, mempunyai lima anak dengan dua daripadanya belajar di sebuah asrama bantuan, manakala dua lagi masih bersekolah di sekolah rendah sekitar Kepong.

Dengan pendapatan RM600 sebulan dan sekadar menerima bantuan sebanyak RM350 daripada Jabatan Kebajikan Masyarakat (JKM), keluarganya hidup kais pagi makan pagi dan keadaan itu semakin menekan setiap kali tiba musim awal persekolahan.

“Bantuan memang ada tetapi selalunya lambat sehingga dua atau tiga bulan. Setiap kali sekolah bakal dibuka, saya pening kepala dan tertekan sangat sebab terpaksa beli pakaian sekolah untuk empat anak sedangkan gaji terlalu sedikit.

“Saya sebenarnya sangat berharap bantuan itu dapat disalurkan awal supaya dapat meredakan masalah kami sekeluarga. Namun, sepanjang anak saya bersekolah, bantuan tak pernah diterima awal,” katanya.

Melihat keadaan dirinya, pelbagai persepsi boleh dibuat kerana dalam usia setua itu dengan anak masih kecil, pelbagai kemungkinan boleh berlaku dan sewajarnya ada kaedah khusus membantu mereka untuk keluar dari belenggu kemiskinan.

“Kami nak berniaga dan pernah berniaga kecil-kecilan di depan pangsapuri ini, tetapi apabila lesen tamat tempoh, sukar nak perbaharui kerana dikatakan kami berniaga atas tapak yang tidak

dibenarkan,” katanya yang menetap di Projek Perumahan Rakyat (PPR) Intan Baiduri dengan sewa RM124 sebulan.

Abdul Razak juga mengakui pendidikan penting untuk memastikan anaknya berjaya tetapi dengan situasi kewangan yang dihadapinya dan tiada bantuan khusus untuk pelajaran, dia tidak mampu menghantar anak tuisyen meskipun berkali-kali anaknya meminta.

Pemandu teksi, Md Ali Mohamad, 52, yang mempunyai purata pendapatan RM1,500 sebulan pula menghadapi dilema sukar mendapat bantuan kerana pendapatannya melepasi garis kemiskinan iaitu RM740 yang ditetapkan bagi penduduk bandar.

Namun, menjengah ke kediamannya di Jalan Pantai Dalam, realiti yang terpampang menjelaskan senario sebenar bahawa dia sangat layak mendapat apa saja jenis bantuan kerana terpaksa hidup umpama tinggal dalam ‘rumah kongsi’ bersama isteri dan lapan anaknya.

Keadaan rumah kecil yang mempunyai satu bilik itu serba kekurangan dengan atap bocor di sana sini menyebabkan seluruh ruang rumah akan basah ketika hujan, malah bekalan elektrik juga sudah dipotong lantaran kegagalan menjelaskan bil tertunggak berjumlah hampir RM1,000.

Lapan anak dengan empat daripadanya sudah bersekolah menyebabkan tekanan hidupnya lebih terasa tambahan pula tuntutan kehidupan di bandar yang menuntut kos sara hidup tinggi.

“Pakaian anak tak pernah dan tak ada yang baru. Semuanya beli pakaian terpakai. Saya pula bawa teksi dan jika tak sihat, bagaimana nak cari belanja untuk hari itu. Hidup kami kais pagi makan pagi tetapi yang penting, anak cukup makan.

“Bantuan persekolahan memang ada termasuk biasiswa tetapi tak menentu. Kadang-kadang ada, ada kalanya lambat dan pernah juga tak dapat. Cikgu di sekolah kata bantuan tak dapat sebab gaji RM1,500 sedangkan mereka tak tengok sendiri realitinya,” katanya.

Mengulas senario itu, Presiden Majlis Pemuafakatan Persatuan Ibu Bapa dan Guru Nasional (PIBGN), Prof Madya Datuk Dr Mohamad Ali Hassan, mahu Kementerian Pelajaran lebih peka dan proaktif mengagih bantuan supaya dapat disalurkan kepada mereka yang memerlukan.

Katanya, kaedah dan sistem pengagihan bantuan itu perlu diperbaiki dengan mewujudkan satu panel bertindak di setiap sekolah terdiri di kalangan guru dan ahli PIBG supaya setiap permohonan dapat disemak dan diteliti supaya tiada tercicir.

“Ikut sistem JKM. Jangan sekadar tengok gaji. Pergi lawat rumah mereka dan tengok sendiri keadaannya. Bantuan pula perlu disegerakan. Selesaikan semuanya pada awal tahun atau sebelum sekolah dibuka,” katanya.

Ia penting kerana ibu bapa nak menghantar anak ke sekolah dan ketika itu belanjanya tinggi. Saya akui, banyak terima aduan mengenai kelewatan bantuan ini.

“Bantuan lain seperti tuisyen dan makanan seimbang juga penting. Malah ia lebih penting untuk memastikan anak orang miskin dapat faedah daripada bantuan itu,” katanya yang mahu fokus utama diberikan kepada golongan miskin di bandar kerana ia diakui lebih kritikal.

(Berita Harian Online, 25/9/2009)

Posted by Zahir Zainudin at 11:30 AM 0 comments Links to this postLabels: Kemiskinan