Kahraman filin canı çok sıkılıyordu. Oyun oynayacak bir arkadaşı bile yoktu. O sırada yanına koşa koşa tilki kardeş geldi. Kuyruğundan duman çıkıyordu.

Kahraman fil: “Hey! Yanıyorsun,” diye bağırdı. Hortumuyla tilki kardeşin kuyruğuna su püskürttü.

Tilki:“Sen beni bırak. Orman yanıyor! Bize yardım etmelisin,” dedi.

Kahraman fil, hortumuna su çekti. Tilki önde, o arkada, koşa koşa ormana girdiler.

Hayvanlar, yapraklarla vuruyor, toprak atıyor, yangını söndürmeye çalışıyorlardı.

Tilki: “Herkes kenara çekilsin! Diye bağırdı. Kahraman fil, ilk kez yangınla karşılaşıyordu. Korkmuştu.

Kendini toparladı. Hortumuna çektiği suyu yangının üstüne püskürttü. Yangını büyümeden söndürdü.

Hayvanlar, kahraman fili ortalarına aldılar. “Çok yaşa fil kardeş!” diye bağırdılar. Onu alkışladılar.

Yangını söndürmüşlerdi ya hepsi rahatladı. Birlikte saklambaç oynadılar. Kahraman fil ebe oldu. Hayvanlar saklandılar.

Kahraman fil, yüzünü bir ağaca döndü. Ona kadar saydı. “Önüm, arkam, sağım, solum sobe! Saklanmayan ebe!” diye bağırdı.

Hepsini saklandıkları yerde buldu. Hortumuyla sobeledi. Herkes, “Kahraman fil gerçekten de çok akıllıymış!” diye düşündü.

Oyuna katılan hayvanlar, çok susamışlardır. Kahraman fil, onlara su getirdi. Bir çukura boşalttı. Hepsi kana kana su içti.

Kahraman fil, şakayı çok severdi. Hortumuyla havaya su püskürttü. Sanki yağmur yağıyordu!

Serinleyen hayvanlar, kahraman file teşekkür ettiler. Hem yangını söndürdüğü, hem de kendilerini serinlettiği için... Artık ayrılma zamanı gelmişti.

Hayvanlar, kahraman filin arkasından el salladılar. “Güle güle fil kardeş! Yine bekleriz”, dediler.