Twee vriendinnen, twee verschillendelevens, voor altijd verbonden

Jenny2.0

O l g a v a n d e r M e e r

Olga van der Meer

JENNY 2.0

Uitgeverij Zomer & Keuning

Hoofdstuk 1

‘Hij heeft me ten huwelijk gevraagd.’ Er verschenen blosjes op de

wangen van Jenny ter Horst.

‘En jij hebt ja gezegd.’ Patricia Verbeek keek haar vriendin pein-

zend aan. ‘Is dat werkelijk wat je van het leven verlangt? Een huwe-

lijk op je tweeëntwintigste, kinderen en de rest van je leven zor-

gen?’

‘Wat is daar mis mee?’ zei Jenny boos. ‘Alsof trouwen en een

gezin stichten minder waard is dan de wereld over reizen, de ene

baan klakkeloos inruilen voor de andere en het ene na het andere

vriendje verslijten.’

‘Als ik ooit nog eens in het huwelijksbootje stap, heb ik in ieder

geval genoeg vergelijkingsmateriaal,’ grinnikte Patricia.

‘Echt iets om trots op te zijn.’

‘Het was geen aanval,’ zei Patricia. ‘Dus je hoeft ook niet in de

verdediging te schieten. Ik vraag me serieus af of je niet meer wilt

dan een huwelijk met Henry en de kantoorbaan die je al hebt sinds

je de schoolbanken hebt verlaten.’

‘Ik ben er tevreden mee,’ antwoordde Jenny.

‘Dan is het goed. Gefeliciteerd.’ Patricia stond op en omhelsde

haar vriendin. ‘Wanneer is de grote dag?’

‘Over drie maanden. We maken er niet zo’n groot feest van. Na

de plechtigheid houden we een receptie in een restaurant, met aan-

5

sluitend een diner voor onze familieleden en enkele goede vrien-

den.’

‘Vindt Helena dat wel goed?’ plaagde Patricia, doelend op Hen-

ry’s moeder.

‘Dat bepalen Henry en ik zelf wel.’

‘Blijven hopen. Voor zover ik Helena ken, neemt zij de hele orga-

nisatie op zich en moeten Henry en jij maar afwachten hoe jullie

trouwdag verloopt.’

‘Wat ook leuk kan zijn,’ zei Jenny.

‘Natuurlijk. Als je dat niet erg vindt wel. Maar als je liever zelf

de touwtjes in handen houdt, is Helena niet de meest ideale schoon-

moeder. Laat je niet te veel door haar op je kop zitten, Jen,’ waar-

schuwde Patricia ernstig. ‘Voor je het weet bepaalt zij jullie hele

leven.’

‘Daar zijn we zelf bij.’

‘Dat denk je nu, maar Helena is nog dominanter dan haar zoon.

Ze waakt over hem als een leeuwenmoeder over haar welpje en dan

druk ik me nog zacht uit. Ik geloof nooit dat jij tegen haar op kunt.’

‘Je bent wel complimenteus vandaag. Heb je nog meer kritiek of

hou je het hierbij?’ vroeg Jenny kwaad.

‘Jouw reactie bewijst dat je daar zelf ook bang voor bent,’ zei

Patricia kalm. ‘Sinds wanneer kunnen wij de waarheid niet meer

tegen elkaar zeggen?’

‘Wat jij als de waarheid ziet,’ verbeterde Jenny haar.

‘Diep in je hart weet je dat ik gelijk heb. Het was overigens een

compliment aan jouw adres. Je bent te lief en te zachtaardig voor

Helena, ze walst over je heen.’

‘Dan is het maar goed dat ik lief ben, zoals jij zegt. Stel dat jij met

Henry zou trouwen, dan zou er voortdurend ruzie in de tent zijn en

daar zit ook niemand op te wachten. Ik kan best goed met Helena

overweg.’

‘Omdat je doet wat zij zegt en niet in opstand komt.’

‘Ze heeft me nog geen reden gegeven om in opstand te komen,

we denken over veel dingen hetzelfde. Waarom doe je zo negatief?

6

Ik weet dat trouwen en een burgerlijk bestaan niets voor jou is, maar

ik ben jou niet. Jij houdt ervan om te reizen en van alles te onder-

nemen, maar zo steek ik niet in elkaar. Ik hou van Henry en verlang

ernaar om mijn leven met hem te delen. Ik hoef geen drukte en

afwisseling, geen rijen vriendjes of steeds een ander baantje. Dat

werkt voor jou, niet voor mij.’

‘Het spijt me. Ik wil graag blij voor je zijn omdat je je bestem-

ming gevonden hebt. Ik ben alleen bang dat het je tegen zal vallen.

Dat je denkt dat dit is wat je wilt, omdat je al zo jong in het leven

alleen bent komen te staan. Henry en Helena kunnen nooit je ouders

vervangen en je nooit het veilige, vertrouwde gevoel van vroeger

teruggeven. Ik weet dat je daar onbewust nog steeds naar op zoek

bent.’

Er viel een stilte tussen de twee vriendinnen. Jenny’s gedachten

gleden terug in de tijd. Ze was net achttien geworden toen ze het

vreselijke bericht kreeg dat haar ouders verongelukt waren. Een

dronken chauffeur was op de verkeerde weghelft terechtgekomen en

had de wagen van haar ouders frontaal geraakt. Haar moeder was ter

plekke overleden, haar vader stierf een dag later in het ziekenhuis

aan zijn vele verwondingen. Jenny was die klap nooit echt te boven

gekomen. In een seconde tijd was haar veilige, beschermde leventje

weggevaagd alsof het nooit had bestaan. Het ouderlijk huis was

leeggehaald en opgeheven en zij was in het appartement getrokken

waar ze nog steeds woonde. Het was Patricia die haar erdoorheen

had gesleept. Patricia, bezig aan een opleiding toerisme en recrea-

tie, had toen net op het punt gestaan om naar Spanje te vertrekken

om stage te lopen op een camping. Ze had die plek ingeruild voor

een stage in een hotel in hun woonplaats, zodat ze bij Jenny kon

blijven. Avond aan avond had ze bij haar gezeten, pratend, luiste-

rend en troostend. Ze hielp met de administratieve rompslomp

omtrent de erfenis, regelde de belastingen en onderhandelde met de

makelaar over de verkoop van het huis. Zonder Patricia had ze het

niet gered, wist Jenny. Mede daarom kon ze nooit echt boos op haar

vriendin worden, ook niet als ze zonder omwegen zei wat ze dacht.

7

Ze waren altijd eerlijk tegen elkaar geweest. Jenny slikte nog wel-

eens een opmerking in omdat ze bang was om iemand te kwetsen,

maar Patricia, de flapuit, zei altijd ronduit wat ze dacht. En vaak had

ze gelijk, moest Jenny toegeven.

‘Misschien is dat wel zo,’ zei ze als vervolg op haar gedachten.

‘Maar wat dan nog? We leven nu en wat ik nu wil, is met Henry

trouwen. Samen een huis inrichten en ooit een paar kinderen krij-

gen. Op zaterdag de zware boodschappen halen, op zondag op fami-

liebezoek. Het zal best saai en burgerlijk klinken in jouw oren, maar

mij lijkt het geweldig.’

‘Jij wilt graag je eigen thuis creëren,’ zei Patricia. ‘Je zoekt

geborgenheid.’

‘Daar is niets mis mee.’

‘Maar ik denk dat jij stiekem avontuurlijker bent dan je zelf

denkt. Dat er een Jenny in je verborgen zit die ook eens uit de band

wil springen en los wil gaan. Een Jenny die eigenlijk ook weleens

in het buitenland wil werken, die wilde feestjes af wil struinen,

dronken wil worden en een leuke man wil versieren.’

Jenny schoot hardop in de lach.

‘Dan zit die wel heel diep in me verborgen, want ik heb haar

nooit kunnen vinden. Mijn behoudende karakter heeft niets te ma -

ken met wat ik verloren ben. Ik ben nooit geweest zoals jij.’

‘Gelukkig maar, anders waren we nooit vriendinnen geworden.’

Patricia kwam overeind uit haar luie houding. ‘Ik ga iets te eten

maken voor ons. Nee, blijf lekker zitten. Mijn keuken is zo klein, we

lopen elkaar alleen maar in de weg. We eten paella, ik kreeg een

geweldig recept toegestuurd gisteren.’

Terwijl Patricia in haar keukentje bezig was hun avondmaaltijd

klaar te maken, bladerde Jenny door een tijdschrift. Wat ze las, boei-

de haar echter niet genoeg om haar aandacht te kunnen vangen. Ze

was hier vanmiddag verwachtingsvol naartoe gekomen, blij dat ze

ook eens iets nieuws te vertellen had. Patricia zat altijd vol verhalen

over alles wat ze meemaakte. Zij stak daar saai en onbeduidend bij

af. Nu was zij eens degene met een nieuwtje, maar Patricia’s reac-

8

tie was niet waar ze op gehoopt had. Hoewel ze dat natuurlijk had

kunnen weten. Patricia spoorde haar al jaren aan om wat actiever te

worden en haar wereld te vergroten. Dat was echter niets voor

Jenny. Wat dat betrof, waren ze enorme tegenpolen. Eigenlijk was

het een wonder dat ze ooit vriendinnen waren geworden.

Ze hadden elkaar ontmoet op de havo, waar ze bij elkaar in de

klas kwamen. Jenny verlegen en proberend zich zo klein mogelijk

te maken, Patricia druk en vol bravoure. Die had echt zin in het

avontuur van de middelbare school, Jenny niet. Jenny hield niet van

veranderingen. De overstap van de gemoedelijke basisschool in het

dorp waar ze woonde naar de havo in de stad, was te groot voor haar

om snel te wennen. Patricia had die eerste dag al een sleep meisjes

achter zich aan, die allemaal haar vriendin wilden worden. Maar ze

koos haar, dacht Jenny niet zonder trots. Zij was de uitverkorene die

naast Patricia mocht zitten en die samen met haar ’s middags het

schoolplein af fietste. Hartsvriendinnen werden ze, ook nadat ze

hun diploma hadden behaald en ze allebei een andere kant op gin-

gen. Patricia volgde een opleiding in het toerisme, Jenny zocht en

vond een simpel, maar leuk kantoorbaantje. De baan die ze nu nog

steeds had, terwijl Patricia al een paar keer van werkkring was ver-

anderd. Ze had een tijdje op een Spaans vakantiepark gewerkt als

leidster van het animatieteam, ze was hostess geweest in een Duits

hotel en nu werkte ze op een reisbureau. Ze was echter alweer druk

aan het zoeken naar iets anders, iets met wat meer actie. Het leven

achter een bureau was niets voor haar.

Hun verschillen waren merkbaar in alles. Patricia stortte zich vol

overgave in het nachtleven, Jenny had zich nooit thuis gevoeld in

een café of een club. Patricia had talloze vrienden, vriendinnen en

kennissen, Jenny had slechts één goede vriendin. Patricia had al

diverse minnaars gehad, Jenny had op het gebied van mannen geen

enkele ervaring, behalve Henry waar ze nu veilig mee verloofd was.

Ondanks die verschillen waren ze er wel altijd voor elkaar geweest.

Patricia had Jenny opgevangen na het dramatische ongeluk van haar

ouders, Jenny had Patricia geholpen toen ze door een vriendje aan

9

de drugs dreigde te raken. Vriendinnen door dik en dun, ondanks

alles. Twee jonge vrouwen die al veel meegemaakt hadden, die

urenlang serieuze gesprekken konden voeren, maar bij wie het altijd

eindigde in de slappe lach, alsof ze nog steeds tieners waren. Jenny

kon zich een leven zonder Patricia niet voorstellen.

‘Klaar. Ik hoop dat je honger hebt, want het is nogal veel.’ Met

een zwierig gebaar zette Patricia een grote schaal op tafel, die

gevuld was met rijst en diverse vissoorten. ‘Ziet er goed uit, hè?’ zei

ze trots.

‘Als een foto uit een kookboek,’ complimenteerde Jenny haar.

Het gerecht zag er inderdaad erg aantrekkelijk uit, toch at Jenny

er met lange tanden van. Ze was niet zo’n liefhebber van vis. Ze

hield trouwens niet van al die buitenlandse gerechten die Patricia

haar regelmatig voorschotelde. Ze proefde alles, maar het was haar

al snel te gekruid of te exotisch.

‘Je vindt het niet lekker,’ constateerde Patricia.

‘Niet echt, nee,’ gaf Jenny toe. Ze schoof haar bord opzij. ‘Dit is

niet aan mij besteed.’

‘Je blijft toch ook echt een saaie muts,’ grijnsde Patricia.

Jenny leunde achterover in haar stoel en keek toe hoe Patricia met

smaak haar bord leeg at en daarna nog eens opschepte.

‘Weet je wat het is? Jij bent paella, ik ben aardappels met boon-

tjes en rundvlees,’ zei ze. ‘Jij bent exotisch, ik ben gewoontjes.’

‘Jij bent gestoord, ik ben normaal,’ beweerde Patricia lachend.

‘Zo zou je het ook kunnen noemen, hoewel het dan natuurlijk wel

andersom is. Hoe is het toch mogelijk dat wij ooit vriendinnen

geworden zijn? Ik ben zo saai vergeleken bij jou.’

‘Jij bent niet saai. Je bent rustig, behoudend en een beetje verle-

gen, dat is iets anders. Daarbij ben je een geweldige meid, die altijd

voor iedereen klaarstaat. Je hebt gevoel voor humor, je bent intelli-

gent en betrouwbaar. Iedereen kan van jou op aan, of het nou je baas

is of een vriendin of zelfs iemand die je niet eens mag. Dat maakt

jou zo uniek,’ beweerde Patricia ernstig. ‘En daarom zijn wij vrien-

dinnen geworden, iets waar ik overigens nog steeds iedere dag blij

10

om ben. Je moet jezelf niet zo naar beneden halen. Wij zijn ver-

schillend, ja, maar de één is niet minder dan de ander.’

‘Ze noemden me op school jouw schaduw,’ herinnerde Jenny

zich.

‘Omdat ze niet verder keken dan hun neus lang was. Op een

school geldt nu eenmaal het recht van de sterkste of van degene met

de grootste mond.’

‘Van jou dus,’ grinnikte Jenny.

‘Ik ben een kenau,’ beaamde Patricia met zelfkennis. ‘Waar-

schijnlijk zou een mix van ons tweeën de ideale vrouw zijn. Iemand

die wat liever en rustiger is dan ik ben, en één die wat meer haar op

haar tanden heeft dan jij.’

‘Gelukkig is Henry niet op zoek naar die ideale vrouw. Hij houdt

van me zoals ik ben.’

‘Natuurlijk. Je spreekt hem nooit tegen, geeft hem in alles zijn zin

en je zorgt ervoor dat je zijn moeder niet tegen je in het harnas jaagt.

Voor zo’n dominant type als Henry bén jij de ideale vrouw.’

‘Dat komt dan goed uit, hij is voor mij namelijk de ideale man.

Ik ga bijna denken dat je jaloers bent, met al die kritiek,’ zei Jenny

met een strak gezicht.

‘Het was geen kritiek, maar slechts een constatering,’ haastte

Patricia zich te zeggen. ‘Ik ben echt blij voor je.’

‘Zo laat je het niet klinken.’

‘Ik wil dat je gelukkig bent.’

‘Dat ben ik ook, wanneer dringt dat tot je door? Al mijn wensen

staan op het punt om gerealiseerd te worden. Toch lever je alleen

maar commentaar, in plaats van met me mee te juichen. Ik had wat

meer enthousiasme verwacht.’

‘Weet je wat? Om jou te bewijzen dat ik wel degelijk instem met

je plannen, ga ik met je mee om een trouwjurk uit te zoeken,’ stel-

de Patricia voor.

‘Meen je dat?’ Jenny keek haar onderzoekend aan. Ze wist dat

Patricia een ontzettende hekel aan winkelen had. Ze bestelde alles

wat ze nodig had via internet en de enkele keer dat ze er niet onder-

11

uit kwam om een winkel binnen te lopen, graaide ze wat ze wilde

hebben snel uit de rekken, om zo snel mogelijk weer buiten te kun-

nen staan. Gezellige shopmiddagen met z’n tweeën waren absoluut

niet aan haar besteed. ‘Dat moet een enorme opoffering voor je

zijn.’

‘Het gaat om jouw trouwjurk, het belangrijkste kledingstuk dat je

ooit zult dragen. Dat is geen opoffering, dat doe ik met liefde,’

beweerde Patricia.

‘In dat geval neem ik je aanbod graag aan.’ Jenny lachte breed.

‘Daar had ik niet op durven hopen, Pat. Ik vind het geweldig dat je

dit wilt doen.’

‘Dan maken we er een hele dag van, inclusief ergens lunchen.

Wanneer?’ Patricia pakte haar smartphone en zocht haar agenda op.

Jenny viste een kleine, in leer gebonden agenda uit haar tas. Die had

ze vijf jaar geleden van haar moeder gekregen en ze maakte er nog

steeds dagelijks gebruik van. In plaats van over te stappen op een

digitale planner kocht ze jaarlijks een nieuwe vulling voor de leren

omslag.

‘Volgende week zaterdag?’ stelde ze voor.

‘Dan moet ik werken, de week erna ben ik vrij. Die dag maar

meteen vastzetten dan?’

‘Oké.’ Jenny noteerde de afspraak zorgvuldig. ‘Tien uur? Dan

hebben we een lekkere lange dag. Mocht ik snel slagen voor een

trouwjurk, dan kunnen we ’s middags gaan winkelen.’

‘Overdrijf het niet. Zodra die trouwjurk binnen is, ren ik het win-

kelcentrum meteen weer uit.’

‘Ik heb toch ook lingerie, bijpassende schoenen en sieraden

nodig,’ plaagde Jenny.

‘Een beetje bruidsmodezaak verkoopt complete outfits. Heb je al

een winkel op het oog?’

‘Nee, daar heb ik me nog nooit mee beziggehouden. Ik zal eens

kijken op internet. Speciaal voor jou zal ik een winkel zoeken die

alles verkoopt,’ beloofde Jenny. Ze stond op en pakte haar spullen

bij elkaar. ‘Ik ga er weer vandoor. Bedankt voor het eten.’

12

‘Waar je bijna niets van op hebt.’

‘Ik haal op weg naar huis wel een patatje bij de snackbar.’

Eenmaal onderweg liet Jenny dat voornemen echter weer varen

zodra ze voor de snackbar stond en ze haar weerspiegeling in de ruit

zag. Ze liet haar handen langs haar heupen glijden. Er mochten best

wel een paar kilo’s vanaf. Ze was aan de mollige kant, wat extra

opviel omdat ze niet zo lang was. Normaal gesproken stoorde ze

zich nooit aan haar figuur en at ze waar ze trek in had, maar met

haar trouwdag in zicht zou het wel prettig zijn als ze wat slanker

was. Een trouwjurk stond nu eenmaal veel mooier zonder vetrolle-

tjes om je middel. Dus negeerde ze het knagende hongergevoel in

haar maag en liep ze snel verder. Weg van die vette, maar o-zo-ver-

leidelijke frituurvetgeur. Met het beeld van zichzelf als slanke den

in een spierwitte, nauwsluitende jurk op haar netvlies, kostte haar

dat niet eens zo heel veel moeite. Henry zei regelmatig dat ze wat

meer op haar figuur moest letten omdat ze aanleg had om dik te

worden. Het zou een verrassing voor hem zijn als ze op hun trouw-

dag tien kilo minder woog dan nu, bedacht Jenny. Hij had haar

enkele weken geleden een trouwjurk aangewezen in een etalage

waar ze langsliepen, een jurk met een strak lijfje en een wijd uit-

waaiende rok die uitliep in een klein sleepje.

‘Zoiets vind ik echt mooi,’ had hij gezegd. ‘Maar als wij ooit

trouwen, zal ik genoegen moeten nemen met een bruid in een wijde

jurk. Als jij zoiets aantrekt als dit, lijk je net op een rollade.’ Hij had

zelf hard gelachen om dit grapje en Jenny had enigszins besmuikt

mee gelachen. Het had niet echt complimenteus geklonken, maar hij

had wel gelijk, moest ze toegeven. Zij zou er belachelijk uitzien in

zo’n strakke jurk. Maar als het haar lukte om minstens tien kilo af

te vallen, zou dat model haar misschien wel goed staan. Ze werd

opgewonden bij het idee. Henry’s ogen zouden uit zijn kassen pui-

len als ze in een dergelijke jurk de trap af kwam schrijden. Ze had-

den afgesproken om vanuit het huis van Helena te trouwen, Henry’s

ouderlijk huis.

‘Dan slaap je de nacht voor het huwelijk bij mij en kan Henry je

13

op komen halen, zoals het hoort,’ had Helena al bedisseld.

In dat huis bevond zich een statige trap met een flauwe bocht en

brede treden. Jenny kon zich al helemaal voorstellen hoe zij lang-

zaam die trap af kwam dalen terwijl Henry vanuit de hal naar haar

omhoogkeek. Bij het zien van zijn droomjurk zou zijn blik vol

bewondering zijn, fantaseerde Jenny. En vol respect, omdat het haar

gelukt was om zo’n prestatie te leveren. Dat zou fijn zijn. Henry

toonde niet zo vaak respect voor haar. Maar daar had hij dan ook

niet zo veel reden voor, moest Jenny aan zichzelf toegeven. Ze was

nu eenmaal een onbeduidend en onopvallend persoontje. Een grijze

muis zonder ambities. Op haar trouwdag zou ze echter wel een slan-

ke, grijze muis zijn, nam ze zich ter plekke voor.

14

JennDe rustige Jenny en de avontuurlijke Patricia zijn sinds de

middelbare school beste vriendinnen. Hun vriendschap komt

onder druk te staan als Jenny trouwt en Patricia met haar grote

liefde naar het buitenland vertrekt.

Het is jaren later als Jenny besluit het roer om te gooien: ze

gaat naar Frankrijk om Patricia op te zoeken. Ze pakt het heel

anders aan dan ze gewend is, want is het tijd voor de nieuwe

Jenny: Jenny 2.0. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan…

Olga van der Meer schrij� romans met én

voor moderne vrouwen: haar personages

zijn herkenbaar in de manier waarop het

leven soms met ze op de loop gaat.

De auteur schreef eerder ook Met open ogen

en Stroomversnelling.

Twee vriendinnen, twee verschillendelevens, voor altijd verbonden

www.zomerenkeuning.nl

ISBN 978 94 0190 462 9 NUR 344