Liburu magikoaBeatriz Alonso

Kaixo, nik Irati dut izen. Kontatuko dizut zer gertatu zen udan, baina lehenago ni nolakoa naizen esango dizut.   Ile luzea dut eta marroia. Orain 9 urte ditut baina udan oraindik 8 urte nituen. Begi marroiak ditut, txokolatea bezain gozoak. Ez naiz oso altua baina bueno. Horretaz hitz egiteari utziko diogu eta udan nire lagunekin gertatu zena azalduko dizut.

Udan komentu batera joan nintzen kolonietan eta han lagun oso on batzuk egin nituen. Gau batean jolasten geunden, baina oheratzeko ordua zenez, hurrengo egunean jolasteko adostu genuen.

Hurrengo eguna heldu zen eta jolasten, nik bitan irabazi nuen, Aitorrek hiru alditan, Olatzek batetan eta Gorkak , berriz, bat ere ez.

Gero nik pentsatu nuen: — Zergatik  ez dugu jolasten txintxibiritara? - esan

nuen nik.— Baina, Irati, nola jolasten horretan? – esan zuen

Gorkak.— Hasteko, gutariko batek gauza bat ezkutatu

egiten du; adibidez, liburu bat. Orduan besteok jakinda zer bilatu behar dugun, ba, bilatzen hasten gara. -esan nuen.

— Bale jolastuko dugu!! – esan zuten guztiek batera.

Jolasten hasi ginen eta Olatz etorri zen  “ikusi zer aurkitu dudan” hainbat alditan esaten. Orduan lurrean eseri eta aurkitu zuena ikusten hasi ginen:

— Beitu liburu bat da. -esan zuen Olatzek. — Irakurriko dugu ! –esan zuen Aitorrek.— Bale !

   Irakurtzen hasi ginen eta bat-batean... Liburuko orri bat ukitzean, eskua barrua sartu zen eta Olatz beldur zegoenez, niri eutsi zidan; nik Aitorri eta Aitorrek Gorkari.

Bost minuturen buruan, mundu magiko batean geundela zirudien eta han bazeuden dinosaurioak ... denetariko animaliak, egia esanda.  Gorkak, oso azkarra zenez, esan zuen bueltatzeko liburua behar genuela. Liburua ez zuen inork. Eta esan zuen Aitorrek:

— Zergatik ez dugu bilatzen?— Hori da. Bilatuko dugu !— Baina mundu hau oso handia da eta ez dugu

ezagutzen. -esan zuen Olatz.— Berdin da. Bila dezagun! -esan nuen nik.

    Bilatzen hasi ginen baina bilatzen geunden bitartean Aitorrek esan zuen:

— Garraiatu zuhaitzera eta zuhaitzera garraiatu zen .

    Hortik aurrera jakin genuen “garraiatu” hitzarekin nahi genuen lekura joan ahal ginela. Gure aurrean dinosauro txiki bat agertu zen.

— Ze polita da. –esan nuen nik.— Eskerrik asko. -esan zuen dinosauroak.

    Han animaliak hitz egiten zuten eta horri esker liburua azkarrago aurkitu ahal genuen.

— Zuk maparik al daukazu? –esan zuen Aitorrek.

— Ez duzue behar. Mundu magikoa da eta nahi duzuena eskatu eta zuen eskuetara dago. -esan zuen dinosauroak.

— Patata frijituak eta coca-cola , alaaaaaaaa ! –esan zuen Aitorrek.

— Jejeje – barre egin genuen guztiok.   Gaua heldu zen eta lo egiteko ordua zenez, etxe bat eskatu eta han lo egin genuen. Hurrengo eguna heldu zen eta pentsatu genuen gurekin ez zirela gogoratzen; orduan, jolasten hasi ginen eta argazki kamara bat eskatu eta argazki oso polit bat atera genuen.      Hala ere, zahar bat aurkitu  eta galdetu genion ia ikusi  al zuen liburu bat eta  esan zigun ikusi zuela habian, baina ez habia normal batean baizik arrano baten habian.

Garraiatu ginen hara eta liburua hartu genuen baina arranoak ikusi gintuen eta liburua emango zigun  bere kumearen ardura hartuko bagenu.

Bi egun pasa ziren eta arranoarengana joan eta bere kumeak esan zion oso ondo zaindu genuela orduan ...

Azkenean etxera bueltatu ginen eta liburuaren azkeneko  orrietan idatzi zen bakarrik guri gertatutako istorio osoa.

.

Maria Joseren bidaia Euskal HerriraAinhoa Anero

Bazen behin, Maria Jose deituriko neskatxo bat hamar urtekoa bere familiarekin Kolonbian bizi zena.Bera alaia, lotsatia, eta lagun asko zeuzkan.Kolonbiako etxea kanpotik oso behartsua

zen baina barrutik ostera, oso dotorea logela handi eta politekin... Kolonbian zegoela, bera beti bere klasetik atera ostean, June bere lagun maiteari deitzen zion, esateko zelan zegoan, nola bizitzen zen...

June, ere hamar urteko neskatxo bat zen, bere familiarekin Bizkaian bizi zena. Egun batean, Kolonbian gerrak sortu ziren eta Maria Jose bere familiarekin Euskal Herrira joatera erabaki zuten. Gerra horien ondorioz lana gabe geratu ziren , dirurik gabe...

Maria Jose, June Bizkaian zegoenez deitu egin zion:

Kaixo June!zelan? Kaixo! Ni ondo eta zu? -erantzun zion Junek Ni eta nire familia denbora luzean zure etxean

gera gaitezke? Bai, nola ez, baina zer ba? Kolonbian ni bizi naizen herrialdean gerrak

daude eta orduan herrialdetik joan behar gara ez zaizu inporta ez? -erantzun zion Maria Josek

Ez neska nik ulertzen dut eta! -erantzun zion Junek

Bueno eskerrik asko agur! Agur!Hurrengo egunean Maria Jose

eta haren familia prestatu ziren Euskal Herrira joateko.

Hegazkinera igo zirenean, bi terrorista haien eserlekuetatik altxatu eta pistola batekin Maria Jose apuntatu zuten. Orduan, bera gogo guztiekin oihukatu zuen eta terroristak beldurtuta haien eserlekuetara bueltatu ziren. Maria Jose altxatu, pistola hartu eta bi terroristei aurpegian eman zien.Terroristak odol tantak isurtzen zituzten bitartean pistola hartu eta pasaiari bati tirokatu egin zion eta ez ziren terroristak bakarrik odol tantak isurtzen terroristek tirokatutako neska baita ere.

Orduan Maria Jose altxatu eta bi terroristei esan zien inori ere ez, ez hiltzeko ezta ezer gehiagorik ez egiteko, bestela kartzelan egun gehiago igaroko zutelako orduan terroristak Maria Joseri baietz esan zien bi terrorista horiek.

Azkenean, jende guztia eta bi terrorista horiek lasaitu egin ziren eta aireportura heldu bezain

laster polizia deitu eta maltzur horiek kartzelara eraman zituzten.

Aireportuan June haren familiarekin, Maria Jose itxaroten

zeuden bere etxera eramateko.

Etxera heldu bezain laster, Maria Josek Juneri guztia kontatu zion eta June harrituta geratu zen gertatutakoa dela eta.

Hurrengo egunean pasatutakoa ahaztuta June Maria Joseri gertatutakoa dela eta liburu moduko bat idazten hasi zen esanez nola hasi zen dena, non hasi zen dena norekin hasi egin zen dena etab…

Urte bat pasa ostean Maria Josek ahizpa bat izan zuen Ainhoa deiturikoa eta Ainhoa izan zen Maria Jose eta Junerentzako idatzitako liburua

espero dut gustoko izana musu handi bat Ainhoa Anero.

Agur eta ondo pasa hemendik aurrera espero dut liburu hau zuen buruetan gelditu ahala.

Musu handi bat, nire gogo guztiekin.

.

Argazkiko mamuaMikel Bilbao

Gure protagonista, Mikel, bere bi lagunekin: Beñat eta Patxi, parkean daude aspertuta.

Mikel oso ausarta eta bihotz onekoa da; ez da inoiz aspertzen, beti dauka zerbait egiteko. Beñat eta Patxi, berriz, asper-asper eginda daude beti, ez dute ezer egiten.

Mikel parke ondoan dagoen etxe zahar bati begira dago. Aspalditik dago hutsik. Etxeak Mikelen jakin-mina sortzen du. Barruan sartzea gustatuko litzaioke dituen sekretuak ezagutzeko.

Gaur gauean sartuko naiz.-esaten du Mikelek bat-batean. Etorriko zarete nirekin ?

Hasieran lagunek ez dakite zer esan, despistatuta harrapatu dituelako, baina azkenean baietz esaten dute.

Etxe zahar horretan sartu dira hirurak. Sartu direnean, sarreran argazki bat dago. Argazkian gizon baten irudia ikus daiteke eta bere atzean formarik gabeko itzal bat, edo hori uste dute. Emakume baten itzala, agian. Ondoren, soinu bat entzun dute, arraroa. Beldurraren beldurrez ihez egiten dute korrika. Argazkia Mikelen eskuetan dago.

Hurrengo egunean Mikelen urtebetetzea denez lagun guztiak elkartzen dira Mikelen eguna ospatzeko. Pastelaren kandelak itzali eta gero, taldeko argazki bat ateratzea erabakitzen dute. Argazkia ikusten dutenean Mikelen ondoan formarik gabeko itzal bat agertzen da.

Hori ez da etxe horretan aurkitutako argazkian zegoen itzala ? – esaten du Patxik, harrituta.

Lagunek argazkiari begira jarraitzen dute ezer esan gabe.Bat, bi, hiru… argazki eta itzal berbera,

Mikelen ondoan beti. Itzala, apurka-apurka, emakume baten forma hartzen ari da;haserre dagoen emakume baten irudia. Azken argazkian hobeto ikusten da. Beldurtuta, argazkiak ezabatzen dituzte.

Zerbait arraro gertatzen ari da argazki madarikatu hori hartu duzunetik. -esaten du Beñatek. Uste dut bueltatu behar duzula.

Mikelek ez dio kasurik egiten halako gauzetan sinesten ez duelako. Laster dena ahazten zaie eta jarraitzen dute ospakizunarekin.

Gauez, ohean, Mikelek ezin du lorik egin. Ametsetan emakumea agertzen zaio behin eta berriro. Begiak irekitzen dituenean,armairu ondoan argitasun arraro bat ikusten du, emakume baten itxura hartzen duena.

Emakumeak mahai baten gainean dagoen argazkia, eta gero leihotik ikusten den etxe zaharra seinalatzen dizkio. Azkenean Mikelek mezua ulertu

du eta badaki zer egin behar duen.

Hurrengo egunean, Mikel etxean sartzen da argazkia dagokion lekuan uzteko. Irten baino lehen atzera begiratzen du eta eskaileretan gaueko emakumea ikusten du. Emakumea ez dago haserre, orain.

Espero dut liburu hau gustatzea. Imanolentzat Julenen partez..

Mamu gaiztoa Julen Cabrejas

Bazen behin Imanol deituriko mutiko bat 10 urte zituen eta Santurtzin bizi zen. Mamuen liburuak gustuko zituen oso ausarta zelako.

Imanol, ile beltza zuen, argala airea eramateko modukoa eta futbolean jokatzen oso ona zen.

Bere herria, Santurtzi, aldapatsua, etxe askorekin eta 45.000 biztanle inguru zituen, bere portu handia, polita eta itsasontziz betea zegoen.

E g u n b a t e a n l a u m a m u S a n t u r t z i k o p o r t u t i k

itsasontzi handi batean etorri ziren eta lau metrailetekin portuko jende guztia hil egin zuten, hor portuan Imanolen ama zegoen eta PUM! PUM! PUM! Imanolen ama hil zen bertan. Ondoren mamu guztiak hiri osotik joan ziren jendea hiltzen. Jendea aztoratu egin zen mamuak ikustean eta lurrera bota egin ziren eta bere berokia ginetik jarri mamua ez tirokatzeko.

Bat-batean mamua Imanolen etxean sartu eta... PUM! PUM! PUM! Aita hil egin zuten.

Imanol bakarrik gelditu zen eta umezurztegi batera eraman zuten. Umezurztegian uste zuen hor barruan babestuta egongo zela, ume gehiago

zeudelako, baina bat-batean... mamua atera zen ate batetik eta umezurztegian zeuden ume guztiek korrikan hasi ziren ume guztiek.

Azkenik Imanol lau mamuekin geratu zen umezurtegian, Imanol borrokan hasi zen eta nor irabazi zuen borroka: Imanol.

Espero dut ipuin hau asko gustatzea eta

ea zerbait ikasten ba duzun.

Otso baten abenturakJosu Cid

Baso berde baten hasten da nire istorioa, zehatzago lurreko zulo batean… Han nengoen ni otso txiki bat 2 asterekin, nire familiarekin: aita, ama eta anaiak. Irteteko prest nengoen beti, baina, nire amak hartu eta esaten zidan: Itxaron pixka bat,

oraindik gazteagoa zara ateratzeko.

Ateratzeko nahia ez zuen esan nahi nire etxea gorroto nuela, zulo txikia zen, baina, ezin genuen gehiago eskatu.

Horrela zulo txikitxoan bizitzen beste aste bat pasa zen, orduantxe esan zigun amak: Semetxo maiteak nahiko handiak zarete

kanpora ateratzeko eta basoa ezagutzeko.

Segituan guztiak urduri jarri ginen eta handik minutu batzuetara kanpoan geunden.

Basoa handia eta berdea zen, hostoak lurrean zeuden lo bezala, zuhaitzak oso altuak ziren, zerua urdin urdina zen, eta goialdean eguzki distiratsua zegoen.Berehala jolasten hasi ginen txiri-bueltaka,

korrika eginez,baina, bat-batean soinu arraro bat entzun zen: Rum Rum Ruuuuuuuuuuuuun.

Zer da soinu hori?.Galdetu zuen nire anaia batek.

Arriskua. erantzun zion nire aitak.

Orduantxe, lau hankadun makina bat agertu zen eta barrutik pertsona batzuk atera ziren, eskuetan armak zituzten eta biolentzia handiz bahitu egin gintuzten, baina, ihes egitea lortu nuen beraiek ikusi

gabe.Makina jarraitzen saiatu

nintzen baina bizkorregia zen, uzte nuen guztia galdu nuela,

baina, usain bat usaindu nuen airean, ez neukanez ezer galtzeko arrastoa segitzen hasi nintzen.

Bi urte pasa nituen segika, hainbat gunetik pasa nintzen, basoetatik, putzuetatik, oihanetatik...

Azkenean ehiztarien basera heldu nintzen, ez zen batere polita, baina momentu horretan bakarra inporta zitzaidan nire familia

errekuperatzea zen.Ez nuen ikusten nondik

sartu, baina, ondo begiratu ondoren, aireztatzeko bide bat ikusi nuen. Gehiegi itxaron gabe sartu egin nintzen.

Barruan, hainbat gela zeunden, eta guztietan pertsonak zeuden, eskuetan armak zeukatelarik.

Gela batean ikusi nuen nire familia kartzela baten barruan. Hodia apurtu eta gelara sartu nintzen zaintzailearen gainean salto eginez, giltzak hartu atea ireki eta nire familia erreskatatzea lortu nuen, hodira salto batez bueltatu eta irtetea lortu genuen, berriro otso familia normal bat bezala.