instynkt numer 32

numer 32 [jesień –zima 2013]

spis treści

podzielone na fraktale pole kapusty

– Rafał Derda ………………………………………….….4

ais kronos - Martyna Mak…….………………….….5

wliczając w to szumy - Martyna Mak…………..6

nr 7 – Agnieszka Gałązka ………..…………………..7

grafika – Dominika Cierplikowska ……………….8

kołysanka – Grzegorz Jędrek ……………………….9

untitled album – Max Radawski…………….10-12

i już – Rafał Gawin…………………………………13-14

hypercreature 2 – Anna Caban ….………………15

dla rzeki – Kajetan Herdyński …………………….16

erotyk samsaryczny – Dariusz Adamowski………………………………………………..17

oto/kwiatek – Rafał Skonieczny …………...18-19

taniec – Weronika Adamkowska ………….20-22

kwiecień, świsty – Bartosz Sumiński………23-26

skrzypek – Kasia Gołębiewska …………….……..27

frau – Kasia Gołębiewska …………………………..28

erotyk do miasta (łódź wciąż ma na imię) – Zofia Rachela Łódzka ………….……………………..29

i love my horsetown – Ewa Gaj…………..…30-31

podzielone na fraktale pole kapusty –

Rafał Derda

okopy. dzień się łamie jak opłatek. wrzesień.

okopki, zaraz za liniami działań szczerzy ludzie

w szczerym polu werbują maruderów.

rozejm rozciąga się aż po porozumienia,

pomysły padają jak trzeci odpalający od zapałki.

podkopy. frakcje odrywają się,

płyną z prądem, podmywane przez deszczszczszczsz

/tekst sponsorują literki i,j,u,ż/

ais Kronos – Martyna Mak

zagraj to jeszcze raz, ale sam, bez nas; w tonacji ais, kronos

wystuka na otwartej powiece to, co czarne klawisze

mają w zanadrzu i to, co białe klawisze chcą wysnuć. kronos

doszlusuje do brzegów krainy bagien; tam, gdzie umarł

heaney. bo to kwestia zaufania. widzisz, stanisławie,

nie jest proste nocą zasiąść przy klawiaturze, by znaleźć

melodię, która przetłumaczy twoje metafory w dis.\dante

miłosza\ dziś, kiedy dotykam przeszłości, widzę jesienne wzgórza,

widzę owce na wzgórzach niezapomnianej anglii, końcem

dnia dotykam żywopłotu, chowam nożyce do cięcia krzewów,

zamykam słowo, i biegnę, biegnę w eis.


wliczając w to szumy – Martyna Mak

wliczając w to szumy i smykałkę do smyczy możesz być pewnym

nie wdając się w szczegółowe dyskusje analizy krwi u progu trawy

pewnym że wieczorne kroki staną się szlagierem szklanką wody

potrzebny będzie jeszcze zapas benzyny aorta wakacji bez tego ani róż

ni pełnoziarnistych chlebów nie uświadczysz w macierzy w pacierzu

licz na nowy wkręt zakręt interpersonalne schowki gdzie indziej moje

miejsce gdzie indziej to krzesło szukaj szukaj nurkuj nosem w zaciszne

ustronie leśne szumy skrzydlatych łodzi podwodnych revolver

ląduj tu czarna przyjaciółko ładuj muzyczne naboje po kieszeniach drobne

brzęczą szeleszczą smukłe banknoty to teraz twoja obsesja w szkle groźna

procesja i więcej nie ma nic u progu drzewa zaświadczysz sobą że to sztuka

unikania ucieczki wycieczek osobistych które dają w kość wlicz to w koszta

i odpękaj swoje liczy się wodna cisza zieleń za oknem oraz parę drobnych

na winyl trawę próg szklankę krwi analizę dyskusje szlagiery i wieczorne kroki

wliczając w to smycz i szum do smykałki


nr 7 – Agnieszka Gałązka

Nigdy nie będę kimś, kto pisze wyłącznie o śpiewie ptaków,

chociaż śpiew ptaków bardzo podziwiam...

Adam Zagajewski

w 2007 noce były dłuższe, a piwo smakowało gorzką

i nieudaną próbą ucieczki. wydawało się, że jestem alicją,

choć byłam królikiem z obłędem w oczach. w zielonych

pantofelkach biegałam od nory do nory. pełnej dymu,

drżących głośników i szklanek bez dna.

ktoś wyjechał daleko, przestrzeń wokół spęczniała.

na ulicach miasta rozwieszono baloniki pełne powietrza.

jak przyjemnie oddychać bez poczucia winy, że zabierasz

tlen wydzielony na dwoje. sorry, nie miałam zasięgu

ani ciebie w myślach. drogi zawiane, choć to lipiec,

więc szłam powoli, faliście.

mogłam się spóźnić. cudowny brak czucia, poczucie

braku wskazówek. zegar staje się carte blanche,

jakby cyfry nigdy nie miały znaczenia. siedem

mórz, gór i lasów. bajeczna bzdura, bo ja never and ever

nie dojdę do różowej pointy. mój książę ma wielkie

zęby. mówi, że mnie zje.


grafika – Dominika Cierplikowska

/grafikę sponsorują literki i,ju,ż/

kołysanka – Grzegorz Jędrek

Idzie potworna zima, dziecino, kości łamie

i czaszki. Śmierć potrafi być biała i czysta.

Zima idzie, naprawiają piece, dziecino. Światło

ich opuściło, po czarnych, spękanych torach

pędzą pociągi, dziecino i w twoich oczach

są powidoki słońca. I będą się modlić do słońca,

dziecino, będą się modlić do złota. Będą

jeść wiarę, przypomną sobie jej stary pokarm

gdy chleb zamarznie, dziecino, będą szukać

w twoich źrenicach świetlistego proroka.


untitled album – Max Radawski

/zdjęcia sponsorują literki i,ju,ż/

I już – Rafał Gawin

– Mieszkam w bloku samobójców.

– To tylko dziesięć pięter. Nie boją się, że się nie zabiją?

dr Mieczysław Koc, „Rozprawa o braku metody”

1.

Co się wydarza w tym, co się mówi,

a co w tym, czego się nie mówi?

2.

Ile razy trzeba dać dupy,

by zostać honorowym dawcą?

3.

Jeśli ryba psuje się od głowy,

to od czego psuje się kobieta,

która nie ma zapachu?

4.

Masz dobrze, wierzysz.

Mnie pozostaje czekanie.

5.

Masz dobrze, nie wierzysz.

Mnie pozostaje czekanie.

6.

Jeśli nam się uda,

będziemy się martwić.

7.

Jeśli nam się nie uda,

zrobimy z tego wiersz.


Hypercreature 2 – Anna Caban


dla rzeki – Kajetan Herdyński

czy zjesz te ziemniaki, czy będziesz się bawił.że żadna nie zaprosiła, przywitasz się z teamem.że szkoci nie znoszą anglików i vice versa, że pisze: rysując koła myszką na monitorze.

a ma piękne włosy i oczy i pupę i tak dalej.i kolor skóry, który wystarczyłby do końca,gdyby tylko chodziło o kolor i kształt, flirt i filtrpo papierosie, który gnieciesz w kieszeni, gdy pyta,

co będziesz robił? dzisiaj pójdę z koleżanką,jutro być może z kolegą, zazdrosna, bo brak mi odwagi.Bi kej pisze poezja jest dla poetów, a dla mnielinie schodzące po schodach, i święto bo flagi.

łopoczą na wietrze, rozkosznie, ale uważnie,gdy one znikają, jak głupi błąd systemu, moj boże,a przestrzeni aż nadto na jelenie i owce,gdy pisze: rysując koła myszką na monitorze.

jelenie i owce i droga i dziecko i kamienicaw której ściany drżą jednak trochę zbyt głośno.a krawcowa milczy, choć wie wszystko o świecie,o tym jak wyjść, żeby być, jak iść z podniesionym.

gdy kamień i mennica prowadzą na Estery, że rano ciągle gryziesz ciągle te same paznokcie,że nie możesz nie wpuścić pani z biblią w ręku,że każdy inny się oparł, ale ten jeden się uparł.

że wygrał, choć nie podobają mu się melodie.że nigdy nie upija się dla draki, tylkodla uspokojonego wnętrza, jasności przewietrzonego pokoju, dla rzeki.


erotyk samsaryczny – Dariusz Adamowski

Łatwo się kochać, w letni dzień, gdy nie ma nic do roboty. Gdy idziesz na skróty a język pełznie i dotyka nieba (chłodnych owoców). Melony, grejpfruty,

mango i kiwi – przeróżne są sutki zabaw dla dwojga. Gdy ciało zaczyna być wieczną formą dla nietrwałej Pustki, a ziemski skutek i boska przyczyna

zmieniają miejsca. Gdy Duch zapomina, że szedł już tędy i nie tędy droga. Aniołom stróżom nagle rzednie mina, choć odnalazłeś jedynego boga.

Moksza, nirwana? - daremne ćwiczenia, jeśli w swym łóżku dostąpisz zbawienia.


Oto

Oto nowy projekt poetycko-wizualno-społeczny

we współczesnej literaturze polskiej.

Korporacja Ha!art

Jeśli nie powiedzą, że istnieje,

to tego nie ma. A musi być

pewność, że zobaczymy to,

czego nie ma.

Kwiatek Szymonowi Szwarcowi

W czyjej ręce teraz jestem?

11-03-2013 w Toruniu na gigancie

/teksty sponsorują literki i,j,u,ż/

autorem Oto, Kwiatka jest Rafał Skonieczny

taniec – Weronika Adamkowska


[kwiecień, świsty] – Bartosz Sumiński

*

Gołębie na dachu pochowane w lufciku.

Zawiewa je z każdej strony, chłód łata ostatnią porę przestrzeni.

W dole wróbel myje się w kałuży, słychać turkot skrzydeł

i zwielokrotnione krople odbijające się od powierzchni brudnego bajorka.

Jeszcze dalej, poza miastem, pęka śnieżny pancerz,

sarny wybijają na nim kroki, chcą do ziemi.

Ze wzniesienia widać łąkę, trawy zaczynają się u stóp,

trzeba tylko czekać kwietnia.

*

Bażant zapowiada rozmach barwy,

makijaże drzew przykuwają do kory.

Płatki moreli rozcierane na kamieniu.

Wiosna powoli idzie. To już wiesz.

Ryby nie biorą, pełnia nie sprzyja,

cisza stawu z ciszą nieba,

makowe główki rozsiane

na długich szypułkach.

*

Jestem tu ale nie jestem

z wiosny cały ulepiony,

śniegułki z jagodami,

przylaszczki za wcześnie

i już, już po.

*

Wypluwka rzucona u nasady splątanego korzenia.

Kłębki sierści, resztki pancerzyków.

Puchacze terminują niezauważone.

Plują kulą z drobnych kości, czaszek, piór.

Ich lot nie jest nawet świstem.

*

Gęste, zwarte kłęby, nalane na horyzont.

Innym razem lekkie, puchowe kulki porozrzucane pod sklepieniem.

To znowu jedna, zwalista, nadbiegająca atramentem chmura.

Albo wygładzony widnokrąg, nakrapiany karminem przy zachodzie.

Tym razem przezroczysto, skrzy się poświata, miesza barwy.

Jak wtedy z jedną stroną mętną, a drugą cienistą.

Kobalt zachodzący szafirem od pierzastej strony frontu.

Bohomazy słusznych kształtów, spuchniętych od nasady.

Pomazane pospiesznym i lekkim muśnięciem wyniosłej bieli.

*

Pianie koguta, rozpostarte skrzydła, wzniecony kurz.

Upał nie daje za wygraną, od kurzawy głosów

rozklekotane zmysły, zaognione listowie,

zasklepiona słońcem szczelina.

*

Rozjechane grążele, upuszczony w trawy śrut,

pień jak tarka dla szczeciny.

Po kostki moczary, na zawołanie przełęcz.

Brzask, puszczone cugle, huk.

*

Kaczki zanurzone korpusami w trawach.

Bzy zamykają swoimi kolorami przestrzeń,

pompa ocieka wodą, rybak zarzuca wędkę.

Macierzanka na wałach urozmaici siano,

nikną wozy ze stogami, które wyjechały

naprzeciw przyszłym dniom.

(Kwiecień 2013)


Skrzypek – Kasia Gołębiewska


Frau – Kasia Gołębiewska


Erotyk do miasta (Łódź wciąż ma na imię) - Zofia Rachela Łódzka

Ukryłem się w tobie, miasto, pomyślałem, że mogę, skoro inne miejsca są zajęte.

Oby czas niełaski wykruszył się z twoich ust, w których rozpoznaję ziemie niczyje.

Miasto, przecież jesteś światem, ja w tobie przechodniem,

miasto prawdziwe, wpatrzone we mnie, ja w tobie przechodniem,

miasto wtulone w to, co moje, ja w tobie przechodniem.

Przejdź się po mnie, jestem w stanie wyjść z ciebie jak mężczyzna,

twardy, czerwony, gorący, a wychodząc twarz o wiązanki wytrzeć.

Nie robię tego, choć w oczach mam wilgotne kamienice,

w oczach wyprawkę dla Łodzi.

Gdy umrę, zostanę w tobie, miasto,

gdy umrę, wejdę w ciebie jeszcze głębiej,

blady, sztywny, tam w dole, skończę w tobie.

Póki co zabijasz mnie, a nie zostawiasz żadnego śladu.

Oglądam twoją nagość, a wciąż jestem oczkiem w twojej głowie.

Ukryłem się w tobie, miasto, pomyślałem, że mogę, skoro inne miejsca są zajęte,

skoro inne miejsca są święte.


I love my horsetown – Ewa Gaj


numer złożono w grudniu roku 2013.

instynkt numer 32

Documents