impuls 3, 2014
TRANSCRIPT
nummer 3 november 2014
Social return of investment Wat betekent dat voor ons?
Voor iedereen bij Odion
Wil van de CB-receptie: ‘Door Impuls eenbreder beeld op Odion’
Stilstaan bij je loopbaanEr is meer mogelijkdan je denkt!
Deel voor cliënten
3
impuls | 3 2014
De menselijke maat
In deze
2
3
4
6
7
8
10
10
11
12
13
14
15
16
18
19
20
22
24
Moeilijke postEens per week kom ik bij BZW-cliënt
Marcel uit Wormerveer. Ik help hem een
á twee uur met de moeilijke post. Hij
redt zichzelf prima, maar ik merk dat hij
het fijn vindt om bij dit soort dingen op
mij te kunnen terugvallen.
Zoeken we op!Hier werk ik op een flexplek aan de Bris-
tolroodstraat. Voor mijn beide functies
heb ik administratieve werkzaamheden,
daar gaat dus veel tijd in zitten. Ook
zoek ik hier soms dingen op voor BZW-
cliënten, want die hebben niet allemaal
een computer thuis.
Op de peuterspeelzaalSenne is drie en heeft het syndroom
van Down. Drie dagen per week gaat
hij naar Dynamica, maar zijn ouders
vinden het belangrijk dat hij ook een
keer per week naar een reguliere peu-
terspeelzaal gaat. Zonder extra begelei-
ding zou er veel langs hem heen gaan.
Leren nadoenKinderen met Down leren veel door an-
deren na te doen. Op deze peuterspeel-
zaal ziet en hoort hij andere dingen
dan bij Dynamica, het is hier bijvoor-
beeld veel spraakgerichter. Ook leert hij
hier kinderen uit de buurt kennen om
mee te spelen.
Samen kokenOm de week begeleid ik een kookclub
van BZW-cliënten die iedere week bij
elkaar komen. Veel cliënten eten altijd
alleen; voor hen is het fijn om ook ge-
regeld met anderen te eten. Het sociale
aspect is dus heel belangrijk. Ik eet zelf
ook altijd mee, het is erg gezellig.
Annemiek (Hoornenborg) begeleidt kinderen met Down op school. Ze helpt ook volwassen cliënten die zelfstandig wonen.
Het fotodagboek van Annemieke Hoornenborg
Als ambulant ondersteuner begeleidt Annemieke Hoornenborg
vooral kinderen met het syndroom van Down op de reguliere
basisschool en peuterspeelzaal. Daarnaast werkt ze als begeleider
bij Begeleid Zelfstandig Wonen (BZW).
Medewerkers maken zich zorgen. Over hun carrièremogelijk-
heden, maar ook over hun baan. Lange tijd bood de zorgsector
veel mensen een wenkend perspectief. Nog steeds is Odion
samen met andere zorginstellingen in de regio een belangrijke
werkgever. Als het aan mij ligt, blijft dat zo. Nabije aanwe-
zigheid van betrokken en enthousiaste medewerkers blijft
essentieel in het leven van mensen met een beperking. Maar
langzamerhand zijn er scheurtjes ontstaan in het beeld van
de zorg als een stabiele werkomgeving. Berichten in de me-
dia over ontslagen en dreigende personeelstekorten zijn daar
debet aan. Nog maar kort geleden stonden de kranten vol over
dreigende tekorten aan personeel. Weinig mensen zullen een
boodschap hebben aan het feit dat die er over een aantal jaren
wellicht zullen zijn. De maatregelen die Odion nu neemt in het
kader van de bezuinigingen en de verschuivingen van de AWBZ
naar Wmo en Jeugdwet hebben ten doel om de werkgelegen-
heid zo maximaal mogelijk te handhaven. Soms raken pijnlijke
maatregelen echter de positie van medewerkers. Naast de
veranderingen die mensen begrijpen – en dat zijn er vele – zijn
er ook veranderingen die ze minder of niet begrijpen. Omdat
zij ingrijpen in persoonlijke perspectieven, in het bestaan van
mensen, of in hun baan. De zorgvuldigheid die wij ook in deze
tijd willen betrachten als het om mensen gaat, wordt dan niet
altijd verstaan. En ik begrijp dat. Ik vind het belangrijk dat daar
ook in deze tijd van grote taakstellingen oog voor is. Wat mij
betreft als een inspanningsverplichting om in al onze processen
de menselijke maat zichtbaar te laten blijven, als het om onze
cliënten én als het om onze medewerkers gaat!
Henk Steen
De menselijke maat
Het fotodagboek van Annemieke Hoornenborg
Social ROI: wat betekent dat voor Odion?
Dáárom: Maria Beetsma
De paarse krokodil slaat toe bij Tuinstee/Parkstee
Gluren bij de buren
De OR introduceert een fietsenplan
De column van Petra
Annette Leguijt: van Jacobushof naar Dynamica
Roel Koblenz aan de wandel met cliënten
Stilstaan bij je loopbaan
In dienst, uit dienst
Even bellen met het sociale wijkteam
Tien vragen aan Monique Haagsman
De hobbyhoek: 3D-kaarten maken
Het leven van Joris
Robin werkt steeds zelfstandiger
Steven en Marja deden een onderzoek
Moet je horen
Impuls is een uitgave van de stichting Odion. Odion biedt ondersteuning aan mensen met een handicap. Impuls wordt
verspreid onder medewerkers, cliënten, vrijwilligers en andere belang stellenden en verschijnt drie maal per jaar.
Stichting OdionPostbus 138
1440 AC PurmerendT: 0299 - 412 812
Redactie en coördinatie Vitamedia Hoorn
Irma van der Lubbe en Marian Vleerlaag. Stagiair: Leon de Gier
RedactieadresNieuwstraat 231621 EA Hoorn
T: 0229 - 280 230E: [email protected]
VormgevingGrafish, Tom van Hoogstraten
FotografieEvelien Berger, Elly Kroese, Yvon Koster,
Trudy Conijn, Bart Tol, Saskia Kerkhoff, Yvette Boonstra
Redactieraad Elly Kroese, Rinske Rill, Rob Marinus, Petra Ruiter, Ingrid van
Melsfort, Karin Watzeels, Evelyn Breet, Willemien Verheij, Marjan Ooms, Sandy Nibbering
Cliëntredactie Sebastiaan Eschweiler, Reinier Tervoort, Els van Vloten, Brian
Ondunk, Dave van den Berg, Gudy van Hogen
DrukKoopmans Drukkerij, Hoorn
Oplage1.350 exemplaren.
Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke
toestemming van Odion, Vitamedia en Grafish.
Colofon
Fotografie: Saskia Kerkhoff
Deel voor cliënten
Aan het woord
Social Return of Investment: open stellen en kansen gunnenStagiairs kennen we al bij Odion. Maar straks zijn op locaties wellicht ook andere
mensen bezig met behoud van uitkering of een kort tijdelijk dienstverband. Sommige
gemeenten willen namelijk dat organisaties als Odion kansen gaan bieden aan
inwoners met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Met de overgang van de AWBZ naar de Wmo komt een
groot deel van de inkoop van de zorg bij de gemeente te
liggen. Sommige gemeenten, waaronder Zaanstad, willen
dat vijf procent van het geld dat ze aan die zorg beste-
den – naast het gebruikelijke rendement – ook een sociale
winst oplevert. Dit wordt Social Return of Investment (SROI)
genoemd. Omdat Odion inmiddels een contract heeft met
de gemeente Zaanstad, betekent dit in de praktijk onder
meer dat wij ruimte dienen te bieden aan inwoners met
een uitkering die om uiteenlopende redenen lastig aan het
werk komen. ‘Dat kan bijvoorbeeld via een stageplaats, een
werkervaringsplaats of een leerwerkplek’, legt clustermana-
ger Ineke Annen uit. ‘Je moet je voorstellen dat voor iedere
uitkeringscategorie een bepaald bedrag staat. Zo kun je
als organisatie uitrekenen hoe je op die eerdergenoemde
vijf procent uitkomt. Bij Odion heb je het dan over tonnen.
Gelukkig bieden wij van oudsher al veel ruimte aan stagiairs.
We mogen maximaal de helft van het in te vullen bedrag
op die manier afdekken.’ Een keiharde verplichting is SROI
niet, stelt Ineke. ‘Maar haal je die vijf procent niet, dan geeft
de gemeente je minder geld. Dat verschil storten ze in een
fonds en met dat geld gaan ze zelf zaken organiseren.’
Kansen voor cliëntenHet verhaal kent voor Odion ook een andere kant: de
regeling betreft een belangrijk deel van onze cliën-
ten – tenslotte ook veelal mensen met een afstand
tot de arbeidsmarkt. ‘In die zin biedt het kansen voor
de opvang van plekken die verdwijnen als de sociale
werkplaatsen in januari 2015 sterk moeten inkrimpen’,
schetst Ineke. ‘Per 1 januari 2015 treedt namelijk de
Participatiewet in werking, maar we merken dat bedrij-
ven er nog niet zo happig op zijn om mensen met een
arbeidsbeperking te plaatsen. Bovendien ervaren we
dat gemeenten nog geen goed beeld hebben van de
knelpunten die op deze manier gaan ontstaan. Maar
wij wel! Het probleem is dat straks al het oude wordt
losgelaten, maar dat het nieuwe nog grotendeels vorm
moet krijgen. We weten zeker dat er mensen zijn die
daardoor straks in de knel komen te zitten en daar
maken we ons zorgen over.’
Handen ineenOm er toch voor te zorgen zoveel mogelijk cliënten
zo dicht mogelijk bij de arbeidsmarkt komen én de
eventuele doorstroom naar regulier werk te bespoedi-
gen, zijn zes organisaties in de Zaanstreek – waaronder
Odion/Odibaan – een samenwerking aangegaan.
‘Onder het motto ‘Handen ineen’ hebben we samen
met BaanStede, Heliomare, Parnassia-Reakt en RIBW
ZWWF vier concepten ontwikkeld om cliënten zoveel
mogelijk naar eigen inzicht zelfstandig in hun eigen
wijk of omgeving te kunnen laten functioneren en te
laten deelnemen aan de maatschappij’, vertelt Ineke.
‘Om die concepten te laten slagen is ontschotting
nodig. Dat wil zeggen: niet langer denken in doelgroepen,
maar goed kijken hoe je integrale zorg zo goed en zo dicht
mogelijk bij de cliënt kunt brengen. Dat betekent dat je als
medewerker voortaan ook hulpvragen van een ander soort
kunt gaan krijgen, buiten ons huidige vakgebied. Dat is een
belangrijke ontwikkeling waar we niet omheen kunnen en
om die reden heeft Odion recentelijk haar statuten aange-
past.’
Zoeken naar mogelijkhedenManager P&O Ans Sintenie zoekt momenteel vooral naar
mogelijkheden om mensen met een uitkering een tijde-
lijke plek te geven binnen de organisatie. ‘Dat is absoluut
niet eenvoudig met een krimpende organisatie’, ervaart
ze. ‘Bovendien kijkt het UWV, de instantie die uitkeringen
toekent, momenteel streng toe op werk dat door vrijwilligers
wordt gedaan. Wanneer het UWV het idee heeft dat dit ten
koste gaat van een betaalde baan, dan kunnen zowel die
persoon in kwestie als de organisatie daar problemen mee
krijgen. Dat lijkt bijna haaks te staan op het social return of
investment. Een behoorlijke uitdaging, het vraagt aardig wat
van onze creativiteit.’ Ans benadrukt dat het vaak om korte,
tijdelijke trajecten gaat en dat iemand die bijvoorbeeld
voor zes maanden een werkervaringsplaats invult, nooit
de volledige taken van een basismedewerker zal uitvoeren.
‘Maar ik kan me wel voorstellen dat een gemotiveerde BBL’er
die eerst bij een bank werkte en werkloos is geraakt, zou
kunnen worden omgeschoold tot basismedewerker’, denkt
ze hardop. ‘Odion heeft altijd kansen willen geven aan
bevlogen mensen, maar zij moeten hun plek wel degelijk
verdienen. We zullen ons hierin zakelijk gaan opstellen
en concrete afspraken gaan maken over wat we van deze
4 5
Bij Odion zijn straks ook mensen bezig die moeilijk werk kunnen vinden. Zo kunnen ze ervaring opdoen.
impuls | 3 2014
mensen verwachten en wat onze afspraken zijn. Ik kan me
voorstellen dat sommige managers zich zorgen maken over
de aandacht die deze mensen wellicht vragen, of de pro-
blemen die ze meebrengen. Maar in feite is het heel simpel:
voldoet iemand niet of houdt hij zich niet aan de afspraken,
dan gaan we het gesprek aan, zoeken we contact met de
plaatsende instantie en zullen we bijvoorbeeld om iemand
anders vragen.’ Ondanks deze zakelijkheid verwacht Ans dat
de meeste van deze mensen hartelijk zullen worden ontvan-
gen. ‘Dat kan om een heel praktische reden zijn: op sommige
locaties zullen ze blij zijn met een paar extra handen’, weet
ze. ‘Daarnaast hebben we bij Odion allemaal een zorghart
en zien we wat goed is voor een mens. Veel mensen die
lastig werk kunnen vinden, bijvoorbeeld vanwege psychische
problemen, hebben te maken met vooroordelen. Terwijl
het hebben van psychische problemen helemaal niet hoeft
te betekenen dat je niet op een verantwoordelijke manier
bepaalde werkzaamheden kunt uitvoeren. Het is mooi om
die mensen een kans te kunnen geven. Wie weet kunnen we
sommige van hen wel begeleiden richting een opleiding.
Het is eigenlijk net als met stagiairs of vrijwilligers: soms
pakt het geweldig uit, soms niet.’
Ineke Annen Ans Sintenie
Deel voor cliënten
Daarom
6
Maria Beetsma: ‘Fijn om collega’s met softwareproblemen verder te helpen’
Onnodige presentielijsten afgeschaft
De Paarse Krokodil slaat toe bij Tuinstee/Parkstee
‘Jong en idealistisch was ik. Tijdens een snuffelstage in mijn toenmalige
woonplaats Deventer kwam ik terecht bij een instelling voor verstande-
lijk gehandicapten. En ik wist meteen: dit wil ik! Ik ging wonen waar er
werk was en na verschillende opleidingen bij diverse organisaties kwam
ik in dienst bij Odion, op Palet in Zaandam. Toen ik op een bepaald
moment waarnemend hoofd bij een andere organisatie kon worden, heb
ik Odion verlaten. Maar tweeënhalf jaar later kwam ik terug en ging
werken bij de Waardenburg aan de Schipperslaan, een locatie die later
verhuisde naar de Wilhelminalaan.
Het begeleiden en het contact met de cliënten vond ik fijn, maar ik
voelde dat ik meer kon. Daarom was ik blij met de nieuwe uitdaging bij
de Mayonstraat, die ik als coördinerend begeleider mocht gaan opzetten.
Ik had daar de financiën altijd goed op orde, omdat ik daar het grote
belang van zag en er ook gevoel voor heb. Dat viel op in de organisatie
en daarom werd ik gevraagd om Frank van Dijk te gaan ondersteunen
op Cliëntadministratie; aanvankelijk nog samen met het werk in Mayon-
straat. Maar toen ik thuis twee kleine kinderen had, begon me dat op te
breken. Bovendien merkte ik na 25 jaar zorg dat de koek wel een beetje
op was en dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging. Dus ik besloot om
de overstap te maken.
Inmiddels ben ik nu zo’n twaalf jaar applicatiebeheerder, ik doe dat
samen met collega Alex van Es. Het leukste aspect aan dit vak vind ik dat
ik collega’s die tegen een probleem aanlopen verder kan helpen. Ook
heb ik veel plezier in het maken van de vertaalslag naar de begeleiders,
bijvoorbeeld via het geven van trainingen als er een nieuw softwarepak-
ket is. Dan merk ik dat het een meerwaarde heeft dat Alex en ik beide
van de werkvloer komen.
Maria (Beetsma) helpt collega’s met computerprogramma’s.
Het wilde bij Tuinstee/Parkstee maar geen
automatisme worden, dat dagelijks invullen
van de presentielijst voor de brandweer. Dus
hoe betrouwbaar zou hij dan zijn als er inder-
daad ontruimd zou moeten worden?
Het ontruimingsplan voor de Odionlocaties werd rond 2008
opgesteld door de manager P&O. ‘Een overzichtelijk, gede-
gen plan’, vindt begeleider Bram Jager. ‘Ik weet nog dat er
destijds aan diverse medewerkers werd gevraagd om mee te
denken, omdat Odion veel locaties heeft die vaak allemaal
weer anders zijn.’ Om alles werkbaar te houden werd de kern
van het plan teruggebracht tot een A4’tje dat in de beroem-
de rode bak kwam te zitten, vergezeld van een presentielijst.
‘Op deze locatie is ’s nachts geen begeleiding aanwezig’, legt
Bram uit. ‘Het idee achter die presentielijst was dat de brand-
weer bij onze afwezigheid daarop meteen zou kunnen zien
wie er thuis was en wie niet, en hoeveel personen er in een
woning zouden moeten zijn.’
PrivacyDe collega’s van Tuinstee/Parkstee probeerden de cliënten
zelf aan ze te laten doorgeven dat ze niet aanwezig zouden
zijn of dat ze een logee zouden krijgen. Dit bleek niet te wer-
ken en sommige hadden er ook bezwaar tegen. ‘De rode bak
met de presentielijst zou namelijk naast de ingang moeten
hangen, waar iedereen zó bij kan’, schetst Bram. ‘En het gaat
natuurlijk niemand iets aan of jij thuis slaapt of niet en of
je misschien een logee hebt. Dat is een kwestie van privacy.
Daarom werd besloten de bak op het kantoor op de tweede
etage te hangen. Maar ja, dat was natuurlijk weer niet han-
dig voor de brandweer.’
Niet volledigBovendien: als de brandweer deze lijst als leidraad zou
hanteren bij het checken van de appartementen, zou hij
iedere dag helemaal up-to-date moeten zijn. ‘En dat was
hij niet, in de praktijk werd het invullen nog wel eens
vergeten’, ervoer Bram. ‘Daardoor bestond de kans dat
de brandweer een appartement zou kunnen overslaan,
terwijl er wel iemand thuis zou zijn.’ Bram besloot eens
bij collega’s van andere locaties te informeren hoe zij
hiermee omgingen. ‘Die liepen allemaal tegen hetzelfde
probleem aan’, merkte hij. ‘En van een brandweerman
begreep ik dat ze in een noodsituatie sowieso alle appar-
tementen zouden controleren. Die presentielijst had dus
absoluut geen meerwaarde. Daarom hebben we besloten
om hem af te schaffen.’
OefeningInmiddels zijn de cliënten bij Tuinstee/Parkstee zo ver, dat
ze zelf kunnen ontruimen als er ’s nachts geen begelei-
ding is. ‘We zijn begonnen met de belangrijkste dingen
en hebben dat langzaam uitgebouwd’, vertelt Bram.
‘Twee keer per jaar – in het voorjaar als het ’s avonds
licht is en in het najaar als het donker is – houden we een
ontruimingsoefening. Die kondigen we wel van tevoren
aan, zodat iedereen leert om zonder paniek het pand te
verlaten. Iedere keer wijzen we een andere cliënt aan die
de zogenaamde brand ontdekt en de brandweer moet
bellen. Dat gaat hartstikke goed.’ Zowel de medewerkers
als de cliënten zijn blij dat ze niet iedere dag meer
aan de presentielijst hoeven te denken.
‘Je had continu het gevoel dat je iets niet
mocht vergeten, dat zijn we nu kwijt’,
aldus een opgeluchte Bram.
Bij Tuinstee/Parkstee hoeven cliënten geen presentielijst meer in te vullen voor de brandweer.
In al die jaren heb ik best wel eens over-
wogen om buiten Odion te kijken. Nu
schiet het ook wel eens door mijn hoofd;
we zitten tenslotte in onzekere tijden.
Aan de andere kant biedt de omschake-
ling naar de Wmo ook softwarematig
veel uitdagingen en zijn er allerlei zaken
in ontwikkeling waar ik toch wel graag
bij betrokken blijf. Dus voorlopig ga ik
nergens heen!’
Maria Beetsma
Leeftijd
58 jaar
Functie
Applicatiebeheerder
Locatie
Centraal Bureau
In dienst sinds
1977, met een tussenpauze van 2,5 jaar 7
Ja, hij staat daar . . . .
Deel voor cliënten
Gluren bij de buren
Wil (van Dijk) werkt bij de receptie van Odion. Polly (Rozemeijer) is begeleider. Ze gingen een paar uur bij elkaar meedraaien. Dat vonden ze interessant.
8 9
Waarom hebben jullie ‘ja’ gezegd toen je voor deze rubriek werd gevraagd?
Wil: ‘De namen van alle Odion-locaties ken ik natuurlijk
wel en ook die van veel collega’s die daar werken. Maar als
receptioniste kom ik daar nooit, voor mij is dat een compleet
andere wereld. Daarom leek het me leuk om nu eens te zien
hoe het er op een woonlocatie aan toegaat.’
Polly: ‘Ik ben altijd in voor wat nieuws en hoefde dus niet
lang na te denken. Wil kende ik wel van gezicht, van de keren
dat ik cursus had aan het Centraal Bureau. Maar ik vroeg me
af wat zij nou precies zou doen, ik had daar weinig zicht op.’
Hadden jullie je van tevoren een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn?
Wil: ‘Ik had gehoord dat we samen bij een paar cliënten
zouden langsgaan. Dat leek me erg leuk, ik was benieuwd
hoe ze me zouden ontvangen.’
Polly: ‘Nee eigenlijk niet, in ben er blanco ingegaan. Ik kon
wel bedenken dat Wil de telefoon zou aannemen en moest
doorverbinden, maar ik had geen idee wat ze verder voor
werkzaamheden zou hebben.’
Wat heb je gedaan op je ‘gluurlocatie’?
Wil: ‘Eerst moest ik even zoeken waar ik moest zijn.
De M.L. Kingweg is namelijk een gewone flat in de wijk.
Later ontdekte ik bij de bel een bordje met ‘Odion kantoor’.
Polly had van tevoren bij twee cliënten gevraagd of ik mee
mocht op bezoek. De eerste was Cora, de cliënt op de foto.
Polly ging met haar in gesprek en ik heb in het begin vooral
zitten luisteren. Het gesprek ging eigenlijk over gewone
dingen die toch heel belangrijk zijn, zoals de aanvraag voor
de griepprik die op tafel lag. Later heb ik Cora ook een paar
vragen gesteld, ik had het idee dat ze het wel gezellig vond
dat ik er was. Daarna zijn we op de fiets gestapt, naar een
cliënt die in de wijk woont. Een heel andere cliënt met een
heel andere beperking. Dit was een wat oudere dame en een
lekkere prater. Toen we kwamen, stond de koffie al klaar. Ik
vond het heel bijzonder dat ik zomaar bij deze mensen thuis
mocht komen, ik voelde me absoluut geen vreemde.’
Polly: ‘Ik heb niet zozeer zelf iets gedaan, maar ik heb wel
meegekeken wat Wil allemaal doet. Dat is meer dan ik dacht.
Naast de telefoon beheren de receptionistes bijvoorbeeld de
vergaderruimtes, regelen ze de post en vangen zij bezoekers
op die voor een afspraak komen. Ook verzorgen zij de uitleen
van de laptops en beamers. Grappig, want ik dacht dat sys-
teembeheer dat deed. Weer wat geleerd! Ik heb die ochtend
bovendien veel mensen voorbij zien komen die ik kende van
naam. Leuk om daar nu ook een gezicht bij te hebben!’
Wat is je het meeste opgevallen bij de ander?
Wil: ‘Hoewel de cliënten heel verschillend waren, was het
werk van Polly min of meer hetzelfde. Ze biedt vooral een
luisterend oor en structuur. Ik kreeg het gevoel dat de cliën-
ten het belangrijk vinden dat Polly op geregelde momenten
bij ze komt en vinger aan de pols houdt. Polly vertelde me
dat zonder deze zorg cliënten waarschijnlijk eerder in financi-
ele problemen zouden komen. Of bijvoorbeeld in een sociaal
isolement kunnen raken. Daar kan ik me best iets bij voorstel-
len. Wat me ook opviel is dat Polly de cliënten heel relaxt en
professioneel benadert. Mooi om te zien hoe zij dit doet.’
Polly: ‘Wat mij vooral opviel, is dat alles zo soepel gaat bij
Wil. Ze weet precies wie waar zit – en dat lijkt me best lastig
nadat er intern zoveel veranderd is. Ook lijkt ze bijna alle
telefoonnummers uit haar hoofd te kennen en weet ze wie
op welke locatie werkt. Ik vind dat heel knap.’
Zou het werk van je collega iets voor jou zijn?
Wil: ‘Nee, ik denk niet dat het iets voor me is. Daar ken ik de
wereld niet goed genoeg voor en bovendien ben ik er niet
voor opgeleid. Aan de receptie heb ik soms ook met cliënten
te maken en dat vind ik leuk voor eventjes, maar niet voor
de hele dag; dat zou mij te zwaar zijn. Een roeping zou ik
het niet willen noemen, maar ik denk wel dat dit werk je
moet liggen. Administratief werk past gewoon meer bij me.’
Polly: ‘Ja, ik zou het best leuk vinden om te doen. Ik hou wel
van al dat geregel, op onze locatie ben ik ook vaak degene
die de administratieve dingen doet en zaken organiseert. Ik
zou dit echter nooit als volledige baan willen doen, dan zou
ik de cliënten veel te veel gaan missen. Maar bijvoorbeeld
een dag in de week? Ja hoor, dat zou ik best willen.’
Hoe heb je deze gluurbeurt ervaren?
Wil: ’Ik vond het heel interessant. Met de collega’s van de re-
ceptie zijn we een paar jaar geleden eens bij De Boomgaard
en Oeverlanden wezen kijken, die toen net open waren. Ge-
woon, om eens te zien wat daar gebeurt. Zo krijg je toch wat
meer een beeld van de organisatie waarin je werkt. Dat beeld
is nu weer wat breder geworden, dat vind ik fijn. En het is
leuk dat ik nu de gezichten voor me kan halen als ik een vol-
gende keer collega’s van de M.L. Kingweg aan de lijn heb.’
Polly: ‘Het was grappig om eens een keer iets heel anders te
doen dan je normale werk. Dat was voor mij ook een belang-
rijke reden om aan de rubriek mee te werken; als ik gewoon
met een andere locatie had moeten ruilen, had ik het waar-
schijnlijk niet gedaan. Nu ik veel gezichten bij de namen ken,
is het CB een stuk vertrouwder voor me geworden. Ik vond
het een leuke ervaring en kan het alle collega’s aanraden om
een keertje mee te doen aan deze rubriek!’
impuls | 3 2014
Geef je op!
Wil jij voor Impuls ook een keer van dienst wisselen
met een collega van een andere locatie? Geef je
dan op via [email protected].
Polly en Wil bij cliënt Cora (links)Polly (links) en Wil aan de receptie
Ze hadden elkaar wel eens aan de telefoon
gehad, maar hadden absoluut geen beeld
bij het werk van de ander. Nu telefoniste/
receptioniste Wil van Dijk en begeleider
Polly Rozemeijer van de M.L. Kingweg in
Zaandam bij elkaar hebben meegedraaid,
is dat wel anders!
Deel voor cliënten
De overstap
ergens veel werk aan hebt gehad en het
toch weer anders is gegaan. Bespreek-
baar maken dat je het niet altijd met
elkaar eens hoeft te zijn en soms even
niet met elkaar door een deur kunt.
Niets menselijker dan dat. Maar dan
niet in discussies belanden, maar samen
vooruit willen. Hoe leuk is het dat ik
door mijn werk weer leer, gewoon door
de dagelijkse dingen met de cliënten.
Samen kijken, voelen en bespreken en
ook niet raar staan te kijken als je een
grote spiegel wordt voorgehouden.
Sonja Puhl
Steeds meer jongeren met een verstan-
delijke beperking komen bij ons wonen.
Sommigen laten ons zien dat dit toch
echt een andere manier van begeleiden
vraagt. Ze nemen niet alles klakkeloos
van je aan en vinden vaak ook dat je
het echt niet snapt. Ze zien niet altijd
hun eigen handelen en houding… daar
hoef je trouwens niet verstandelijk
beperkt voor te zijn. Ondanks dat ik mij
vaak achter de oren krab, geniet ik er
ook wel van… als je ‘links’ denkt, gaan
zij rechts. Als je denkt: ‘Het is mooi
geregeld zo’, dan blijkt alles tijdens je
afwezigheid helemaal anders te zijn
verlopen. En hebben ze hun eigen ding
gedaan: soms tenenkrommend, soms
met een omweg, soms slimmer dan jij.
Wat zegt dat jou als begeleiding? Dat
de dingen waarvan je dacht ‘zo doen
we dat’ ineens een variabel worden
of helemaal not done zijn. Wat mijns
inziens wel de gouden regel is: blijven
praten en vragen naar hun beweegre-
denen. Maar ook: het gevoel incalcu-
leren dat je soms kan balen, omdat je
Onder invloed van de Wmo gaat Odion
wijkgerichter werken. Dat betekent dat
begeleiders vaker de wijk in gaan. Als
ambulant begeleider doe ik dat altijd
op de fiets. Ik woon in Zaandam en
werk daar ook, dus dat gaat makkelijk.
Maar voor collega’s die bijvoorbeeld
in Alkmaar wonen en in Purmerend
werken, is dat anders. Die hebben geen
fiets ter beschikking op de locatie en
pakken daarom vaak de auto. Terwijl
de fiets veel handiger én gezonder is.
Omdat ik voorzitter ben van de fiet-
sersbond, weet ik dat de gemeente
altijd een aantal fietsen in een depot
heeft die ze in beslag neemt omdat
ze bijvoorbeeld verkeerd geparkeerd
staan. Als die na 13 weken niet worden
opgehaald door de eigenaar, worden
ze eigendom van de gemeente. Ik heb
de gemeente gevraagd of zij een aantal
van deze fietsen voor het wijkwerk
van onze collega’s ter beschikking zou
willen stellen en er zijn ons 20 tot 30
fietsen toegezegd! Tijdens een recent
OR-overleg met de bestuurder heb ik
het plan voorgelegd aan Henk Steen en
die vond het een prima plan. Er loopt
nu een pilot met de locaties Kaba-
jastraat, Oeverlanden, M.L. Kingweg en
de Veldvliegerweg, die enthousiast op
de oproep reageerden omdat ze eerder
tegen dit probleem waren aangelopen.
Rond de verschijningsdatum van deze
Impuls verwacht ik hun feedback. Het
zou mooi zijn als we daarna het fietsen-
plan kunnen uitrollen naar alle Odion-
locaties waar de behoefte bestaat!
Next generation Petra Ruiter werkt als basisbegeleider bij de Brederodestraat en Henegouwen in Volendam. Via deze column maakt ze je deelgenoot van de grote en kleine dingen die ze bij haar werkzaamheden tegenkomt.
Op de werkvloer
Annette Leguijt: van VG-wonen naar kinderen
Als teamleider bij woonlocatie Jacobushof in Krommenie had Annette Leguijt het erg naar haar zin.
Vanwege de reorganisatie kon ze daar helaas niet blijven. ‘Tijd om heel iets anders te gaan doen’,
dacht ze en zo kwam ze bij Orthopedagogisch Kinderdagcentrum Dynamica in Koog aan de Zaan.
‘Dit is inderdaad een heel andere wereld.’
Voordat Annette bij Odion kwam, had
ze onder meer gewerkt met demente-
rende ouderen en als activiteitenbege-
leider. Maar het wonen trok. ‘Het leek
me leuk om deel uit te maken van het
dagelijkse leven van de cliënt, in alle
veelzijdigheid’, herinnert ze zich. Haar
baan als begeleider bij de Jacobushof –
toen nog Snuiverhoek - beviel haar dan
ook uitstekend. ‘Ik hou van de puur-
heid van de cliënten; die maakt dat ik
mezelf ook vrij voel’, vertelt Annette
enthousiast. ‘Het is ook mooi om te
zien hoe ze ondanks hun beperking
de moed hebben om hun leven aan te
pakken.’
ProefjaarToen op de Jacobushof de teamlei-
dersfunctie vrij kwam, werd Annette
daarvoor gepolst. ‘Ik hou erg van het
contact met de cliënten en weet dat
je als teamleider iets verder van de
werkvloer staat’, vertelt ze. ‘Daarom
zou ik uit mezelf nooit op die vacature
hebben gesolliciteerd. Ook het feit dat
ik uit het team zélf zou komen, maakte
dat ik wel even getwijfeld heb of ik
dit moest doen. Aan de andere kant
besefte ik dat ik in zo’n baan wel weer
meer kon leren en dat het goed zou
zijn voor mijn ontwikkeling. Uiteindelijk
hebben we besloten dat ik gewoon zou
beginnen en dat we na een jaar zouden
kijken hoe het iedereen beviel. Nou,
dat beviel goed! Ik heb er wel altijd
voor gewaakt dat ik contact met de
cliënten hield, hoewel dat wel steeds
ingewikkelder werd.’
DynamischToen kwam het moment dat het aantal
teamleiders moest worden terugge-
bracht en Annette niet op de Jacobus-
hof kon blijven. ‘Misschien is dit het
moment om iets heel anders te gaan
doen’, dacht ze. ‘Het leek me mooi om
te zien hoe kinderen zich ontwikkelen
en de overstap te maken naar dagbe-
steding.’ In januari 2014 begon Annette
als teamleider bij Dynamica. ‘Deze lo-
catie doet haar naam absoluut eer aan,
er is hier veel reuring’, ervaart ze. ‘We
werken met twee teamleiders. Naast de
vijf groepen van het ODC hebben we
zaterdagopvang, specialistische bege-
leiding na school, de speelweken en
inmiddels is een aantal ambulante me-
dewerkers aan het team toegevoegd.
Het liefst wil ik alles meteen kunnen en
weten, maar dat gaat natuurlijk niet en
is vooral niet realistisch. Het is belang-
rijk flexibel te zijn en regelmatig het
werk bij te stellen, het is nooit af. Het is
de kunst om dan te denken: morgen is
er weer een dag!’
Sonja (Puhl) bedacht een fietsenplan voor begeleiders.
Er komen steeds meer jongere cliënten bij Odion. Petra (Ruiter) leert daar veel van.
Annette (Leguijt) werkte op een woonlocatie. Nu werkt ze met kinderen.
11
Functie
Begeleider ambulante thuis-
ondersteuning
Functie bij de OR
OR-lid en lid van de achterban-
commissie
Ik en de OR
impuls | 3 2014
Deel voor cliënten
Geheel vrijwillig
Vanaf april begeleidde Roel Koblens (54) de trai-
ning van een groep cliënten die op 20 september
meedeed aan de wandelversie van de Dam-tot-
Damloop. ‘Het werd steeds leuker naarmate ik ze
beter leerde kennen.’
‘Ik keek echt uit naar die vrijdagavond’
Roel (Koblens, vrijwilliger) trainde met cliënten
voor de Dam-tot-Damloop.
13
impuls | 3 2014
Hij had wel eens stoelmassages gegeven tijdens de vrijwil-
ligersdagen van Odion. Daar ontmoette hij ook wat cliënten.
Maar eerder had Roel Koblens nooit contact gehad met men-
sen met een verstandelijke beperking. ‘Van oorsprong ben ik
IT-projectmanager; het masseren ben ik gaan doen omdat ik
daarnaast met mensen bezig wilde zijn’, vertelt Roel. ‘Toen
ik werkloos raakte, vroeg mijn zus, Joke van Groningen,
coördinator van de afdeling Vrijwilligersschakel van Odion,
of ik misschien met een groep cliënten van de Lijnbaan en
de Jacobushof wilde gaan trainen voor de Dam-tot-Dam-
wandelloop. Ik houd van sporten en wandel regelmatig,
dus het leek me een leuk idee.’
In twee groepenDe groep begon eind april. Onder begelei-
ding van Roel en vier à vijf andere vrijwil-
ligers werd iedere vrijdagavond vanaf 19.00
uur een wandeling van een of twee uur
gemaakt. ‘Er was een groep die zich voor de
loop van negen kilometer had ingeschreven
en een groep die achttien kilometer wilde
lopen’, legt Roel uit. ‘Vandaar dat we ook
op twee afstanden trainden; na een uurtje
haakte de eerste groep af. Dat betekende
dat we ook altijd met minimaal twee vrijwil-
ligers moesten zijn. Marjolein van Golen van
de Lijnbaan en Annemiek van den Boogaard
van de Jacobushof hebben dat steeds uitste-
kend gecoördineerd.’
Kletsen onderwegHet wekelijkse wandelen past prima in het
vitaliteitsbeleid van Odion, weet Roel. ‘Twee
keer per week was nog beter geweest, maar
dat was niet te organiseren met vrijwilligers’,
vertelt hij. ‘Je merkte dat het de cliënten
goed deed. Langzamerhand ging het tempo
omhoog en kregen ze meer uithoudingsver-
mogen. Via een begewegingsmonitor – een
soort uitgebreide stappenteller – probeerden
we ze te motiveren om naast de training
ook wat meer te bewegen.’ Behalve dat het
wandelen bijdroeg aan de vitaliteit, was het
vooral ook heel gezellig. ‘Er werd wat af
gekletst onderweg’, grinnikt Roel. ‘Op die
manier kreeg ik meer inzicht in deze mensen
en leerde ik veel over hoe ze communice-
ren. Het viel me op dat ze soms best hard
tegen elkaar zijn. Dan vond ik toch dat ik
iets moest zeggen als ‘goh joh, waarom zeg
je dat nou zo?’ Ook vond ik het interessant
om te zien hoe de omgeving reageerde als
we met die groep op pad waren. Dat was
heel divers: sommigen deden een beetje raar,
maar anderen gingen gezellig zwaaien. Hoe
beter ik de cliënten leerde kennen, des te
leuker vond ik het worden. Ik keek altijd echt
uit naar die vrijdagen.’
Over de streepDe maandenlange training wierp op 20
september haar vruchten af; alle vijftien
cliënten die zich hadden opgegeven, haalden
de finish. ‘Het was een geweldige dag en we
zijn heel trots op iedereen’, blikt Roel terug.
‘Maar ja, nu is het dus gestopt. Jammer hoor.
Maar ik denk dat we het volgend jaar wel
weer gaan oppakken.’
Mobiliteit: stilstaan bij je loopbaan
Wat wordt jouw volgende halte?
Een voorwaarde voor welke stap dan ook is natuurlijk dat je
weet wat je wilt. Dat kan in iedere fase van je leven anders
zijn. ‘Of je thuis jonge kinderen hebt of dat de laatste juist
het huis uit is; dat maakt nogal wat uit’, schetst personeels-
adviseur Gea Horst. ‘Ook is het een heel verschil of je al tien
jaar in dezelfde functie werkt of ergens net een jaartje bezig
bent.’ Om je bewust te worden van je professionele behoef-
ten hebben Gea en loopbaancoach Marja Meijer (coördinator
Flexpool) de interne training ‘Je loopbaan in beweging’ ont-
wikkeld. ‘Bewustwording is nodig om sturing te kunnen ge-
ven aan je carrière’, licht Marja toe. ‘Het tijdperk dat Odion
dat voor je deed, bijvoorbeeld via het ouderen-ontzie-beleid,
ligt achter ons; we werken juist aan duurzame inzetbaarheid.
Daarbij dien je zelf te anticiperen op wat je kunt en wilt, nu
en in de toekomst.’
ZelfonderzoekIn de training staan drie vragen centraal: wie ben ik, wat
kan ik en wat wil ik? ‘Het is in feite een soort zelfonderzoek
waarbij je inzicht verkrijgt via vragen en opdrachten’, legt
Gea uit. ‘De training eindigt met het maken van een actie-
plan, waarin je benoemt welke stappen nodig zijn om te
komen waar je wilt.’ Gea en Marja hebben de training nu
drie keer gegeven en de reacties tot nu toe zijn positief. ‘We
merken dat het collega’s in beweging zet’, ervaart Gea. ‘Dat
kan variëren van een verzoek aan een teamleider om eens te
kunnen ruilen van locatie tot een sollicitatie.’
MobiliteitsnetwerkDat solliciteren hoeft niet perse binnen Odion te zijn, geeft
Marja aan. ‘In Zaanstreek-Waterland is onder de paraplu
van de SIGRA een mobiliteitsnetwerk opgezet waaraan tien
zorginstellingen deelnemen’, vertelt ze. ‘Ik vertegenwoordig
Odion daarin. Samen kijken we waar de zorg, nu en in de
toekomst, behoefte aan heeft. En naar wat er op het gebied
van opleidingen moet gebeuren om in die behoefte te kun-
nen voorzien. Door dat netwerk hebben we nu korte lijntjes
met andere zorgorganisaties. Dus stel dat je je serieus wil
oriënteren op een functie in een ziekenhuis, bijvoorbeeld
via een meeloopdag of een stage, dan kunnen we de weg
wijzen en gaan deuren makkelijker open. Dat geldt natuur-
lijk ook andersom.’
Ervaring opdoenOok binnen Odion zelf bestaat de mogelijkheid om gedu-
rende een afgebakende periode ervaring op te doen in een
andere functie, en wel via de Flexpool. ‘Een collega – al dan
niet van de Flexpool - neemt dan tijdelijk jouw functie waar’,
legt Marja uit. ‘Met je teamleider kun je afspraken maken
over de terugkeer naar je eigen plek als je dat wilt. Zo zie
je dat er ondanks de krimp in de organisatie toch best veel
mogelijk is qua mobiliteit. Heb je dus wensen op dat gebied,
maak dan gerust eens een afspraak voor een gesprek!’
Odion stimuleert medewerkers om te doen wat bij ze past.
Je bent blij met je werk, maar hebt het gevoel dat er meer in je zit. Of je merkt dat
je toe bent aan een nieuwe impuls. Of dat je dreigt vast te lopen, met alle frustraties
van dien. Binnen én buiten de organisatie is meer mogelijk dan je misschien denkt.
12
Deel voor cliënten
Uit dienstIn dienst
impuls | 3 2014
In dienstFebruari:Jose KooijBasismedewerker, Flexpool
Nel LeeuwerinkBasismedewerker, Flexpool
April:Tamara Grasboer-TirionHuishoudelijk medewerker, Lijnbaan
Marlies HaubrichBasismedewerker, Flexpool
Rianne AndreaBasismedewerker, Veldvliegerweg
Josje BekkerPersoonlijk begeleider, BZW Zaanstreek
Ans DinklaPersoonlijk begeleider, BZW Waterland
MeiBritt KlaassenBasismedewerker, Flexpool
Benthe KoopmanBasismedewerker, Flexpool
Mascha KordesBasismedewerker, Flexpool
Alice SjerpsBasismedewerker, Flexpool
Margreet VesteringBasismedewerker, Flexpool
Ria HauwertBasismedewerker, Flexpool
Gonnie SteurHuishoudelijk medewerker, Helena Smitsstraat
Milka TackPersoonlijk begeleider, Logeerhuis
Astrid TolPersoonlijk begeleider, Logeerhuis
JuniJolanda BosBasismedewerker, Boelenspark
Ilona BroersenBasismedewerker, Flexpool
Lilian DoodemanBasismedewerker, Flexpool
Lotte HartkampBasismedewerker, Flexpool
Manon KruizeHelpende, Flexpool
Uit dienstFebruariJorrit BakkerBasismedewerker, Kaaikhof
Marja AnèsClustermanager, Cluster Zaanstreek Zuid
MaartAnnelies BouwmeesterMedewerker Cliëntadministratie, Cliëntservice
Dik KokBedrijfsleider horeca, De Andere Oever
AprilEverdien KuiperBasismedewerker, Flexpool
Tjitske MoermanInstellingshulp, Helena Smitsstraat
MeiJan VinjuMedewerker Cliëntadministratie, Cliëntservice
Heleen VeugerTeamleider, BZW Waterland
Courtney StraversReceptioniste, Flexpool
JuniIlja de VriesBusbegeleider, De Boomgaard
Conny van der WerffHuishoudelijk medewerker, Dynamica
Rinkje de JongBasismedewerker, Boelenspark
Jubilea40 jaar
JuliJoep DelnoozAdministratie
25 jaar
AprilAnna WillemsenKaravaanstraat
MeiRie FoekemaJacobushof
AugustusCorrien van EgmondDe Steiger
Aagje Mosman-DorlandBoelenspark
SeptemberJoke Tol-VeermanBrederodestraat
12,5 jaar
AprilJoke de RuijterFlexpool
Ruud GrotendorstBoelenspark
JuniLotte KaterJan Ligthartstraat
Joske RouzskyBZW Waterland
Hans VerduijnNoorderstraat
JuliSabina BreureOR
Ineke KomenBrederodestraat
Ada de VriesReceptie
AugustusDiane de JongKaaikhof
SeptemberSandy LucasZonnehoek
Jitske Groot-ZuidemaDynamica
Nina ReisingerJachtenlaan
Marja van GompelLoirestraat
Annebé van OortKaaikhof
Sinds begin dit jaar werkt Odion met RIWB ZWWF, het
Leger des Heils en de gemeente Zaanstad samen in wijk-
team Zaandam Noord Kogerveld in Zaandam. Vanuit
buurthuis De Bovenkruier biedt een team van mede-
werkers uit deze organisaties wijkgerichte zorg. Is het
goed dat Odion dit doet?
Marieke van der Woude, ambulant medewerker wijkteam vanuit Odion:‘Absoluut, de inbreng van Odion is belangrijk voor dit team. Ik kom zelf
vanuit Intensieve Gezinsbegeleiding en heb veel ervaring met gezins-
situaties. Die kennis deel ik met mijn collega’s uit andere disciplines en
op mijn beurt leer ik weer veel van hen; onze doelgroep reikt veel verder
dan mensen met een beperking en voor mij is dat een leuke nieuwe uit-
daging. Een groot verschil met IGB is dat je niet automatisch zaken van
de cliënt overneemt, maar hem/haar stimuleert om na te denken hoe hij/
zij – eventueel met hulp van zijn/haar netwerk – iets zelf kan aanpakken.
Ik vind dat een goede zaak en merk dat ik die ervaring weer meeneem
naar IGB, waar ik nog een dag per week werk.’
Els Bakker, ambulant medewerker wijkteam vanuit de gemeente Zaanstad:‘Ja, Odion is een logische partner in dit wijkteam. Voordat ik hier begon,
hield ik me als gemeenteambtenaar bezig met de indicatiestellingen
voor de Wmo en aangepaste woningen. Vanuit die hoedanigheid kende
ik Odion wel en wist ik van hun specifieke deskundigheid. Binnen dit
team heeft iedereen een andere achtergrond, we leren veel van elkaar.
Qua kennis groei je daardoor naar elkaar toe, maar ik geloof zeker dat
onze specialismen belangrijk blijven. Zelf zit ik helemaal op mijn plek in
dit team. Ik houd ervan om met burgers te werken, de wijk in te gaan en
te zien wat ze doen met hun hulpvraag. Vroeger was ik wijkverpleegkun-
dige; dat aspect zit er nog steeds in bij me!’
Anja van Arum, teamleider sociaal wijkteam vanuit RIBW ZWWF:‘Jazeker. Het concept van deze verschillende disciplines bij elkaar werkt
goed, merken we. Wanneer je bij een melding doorvraagt, blijken er
namelijk vaak meerdere dingen te spelen. Binnen het wijkteam heb je
dan korte lijntjes en dat werkt heel prettig. De groep bestaat uit zorg-
professionals, aangevuld met medewerkers van de gemeente. Ik merk
dat ze vanuit de welzijnsgedachte veel voor de burger willen doen. Maar
de kunst is hier om meer achterover te leunen en minder te rennen. Met
andere woorden: kijken wat de persoon in kwestie zelf kan doen of waar
zijn netwerk kan helpen. Ook als iemand zegt geen netwerk te hebben,
blijkt er toch nog vaak iets mogelijk als je doorvraagt. We houden elkaar
daarin scherp.’
Even bellen met …
Deze mensen werken bij het sociale wijkteam in Zaandam.
Shari HeidemaBasismedewerker, Flexpool
JuliClaudine MolBasismedewerker, Flexpool
Rutger LinkBusbegeleider, De Boomgaard
Ivy OlijfveldBusbegeleider, De Boomgaard
Wim PeperkampKok, Flexpool
Joia JagerBasismedewerker, Flexpool
Michella CabretBasismedewerker, Flexpool
AugustusKarin BasingerhornBasismedewerker, Kabajastraat
Agnes WijtsemaBusbegeleider, Dynamica
Sabina RooijHelpende, Flexpool
Cheka RiveroBusbegeleider, De Boomgaard
Yvonne BorstBasismedewerker, Cronenburcht
Tiny SmitKok, Eetcafé Edam/Volendam
Carola van der PlaatHelpende, Het Klaverland
Marjan BreetTeamleider, Logeerhuis
Fleurtje VeldkampPersoonlijk begeleider, Loirestraat
Willemijn in ’t VeldLogopedist, Paramedici
JuliSaskia MolenaarPersoonlijk begeleider, BZW Zaanstreek
Bono BurlesonBusbegeleider, De Boomgaard
Annemiek van BreemenBasismedewerker, Flexpool
Iris BrinkmanHuishoudelijk medewerker, Het Klaverland
AugustusNatasja Berghuis-WinterPersoonlijk begeleider, Cole Porterstraat
Louis van de MaatHelpende, Het Klaverland
Ageeth Tol-SchokkerHuishoudelijk medewerker, Brederodestraat
Sandra KleimanMedewerker Cliëntadministratie, Cliëntservice
Trix Juist-OostervinkPersoonlijk begeleider, De Graslanden
SeptemberAnnemie BleekerBasismedewerker, Flexpool
Dennis LukkenBasismedewerker, Flexpool
Hanna OssebaarBasismedewerker, Karavaanstraat
Rob TimmermanFinancieel medewerker, Administratie
Sanne VetBasismedewerker, Flexpool
Louise ZeemanBasismedewerker, Flexpool
OktoberRineke WijleBasismedewerker, Oeverlanden
Deel voor cliënten
Joris heeft veel hobby's
Robin gaat verder leren voor kok
Steven en Marja deden een onderzoek
Ons leven bij Odion
Deel voor cliënten
Wat was je eerste (bij)baantje?Mijn eerste bijbaan had ik op 16-jarige leeftijd als caissière bij Albert Heijn op het Mosveld in
Amsterdam. Mijn eerste “echte baan” was als activiteitenbegeleider op de afdeling geriatrie,
binnen het Eduard Douwes Dekkerhuis.
Wat houdt je huidige functie in?Ik coach medewerkers in de ondersteuning naar de cliënt op diverse IW-locaties. Daarnaast draag
je als teamleider zorg voor de randvoorwaarden, zodat een locatie goed kan functioneren en dit
binnen een financieel gezond kader.
Wat is je grootste blunder geweest in je werk?In mijn eerste werkweek bij AH heb ik een open bleekfles aangezien voor de boodschappen van
een klant. Ik was druk bezig de producten aan te slaan en terwijl ik de fles plaatste op de band
achter mij, gutste de bleek over de kleding van de klant.
Wat vind je het leukst aan je werk?Alle contacten die je opdoet, met zoveel verschillende persoonlijkheden.
Wat zou je doen als je dit werk niet deed?Dierenartsassistente.
Wat denk je dat collega’s van je vinden?Ik denk dat collega’s mij duidelijk vinden, een stuwende kracht bij veranderingen, een beetje gek
maar wel met humor.
Vertel eens iets verrassends over jezelf.Ben gek op achtbanen en meer van dat soort snelle attracties.
In de vorige Impuls vroeg Eline Velthorst zich af hoe je in je werk staat nu je maar liefst 5 IW-locaties en BZW-cliënten aanstuurt. Hoe bevalt dat? Ik vind dat ik een leuke (drukke) baan heb met fijne locaties, collega’s en cliënten. Op dit mo-
ment heeft het aantal locaties zich beperkt tot drie. Ik ben momenteel werkzaam in Edam en
Volendam;Tiny Bilstra heeft tijdelijk de locaties Tuinstee en Parkstee en ambulant overgenomen.
Dat was wel fijn, want mijn agenda vult zich vrij snel met allerlei werkzaamheden en afspraken.
Plannen is een must!
Met wie binnen Odion zou je wel eens een dagje willen ruilen en waarom?Op De Boerderij zou ik wel een dagje willen meewerken. Lijkt mij een leuke werkplek.
Aan wie binnen Odion zou je deze vragen ook eens willen stellen en waarom?Aan Cilia Boon. Zij heeft als teamleider wonen een overstap gemaakt naar teamleider dag-
besteding. Is natuurlijk (deels) ook weer een andere tak van sport. Ik ben benieuwd hoe zij de
switch heeft ervaren.
Leeftijd
46 jaar
Functie
Teamleider
In dienst bij Odion sinds
juni 2000
Monique Haagsman
Tien vragen aan
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
impuls | 3 2014
16
Deel voor cliënten
Elke maandag- en dinsdagavond ga ik naar de
sportschool. Dat doe ik al vier jaar. Het is vijf minu-
ten lopen vanaf mijn huis. Dat doe ik zelfstandig.
Dit is mijn levenHoi, ik ben Joris.
Ik ben 28 jaar en slechthorend.
Ik doe van alles…, maar ik zou dat ook wel met een
vriend of vriendin willen doen.
Al tien jaar woon ik bij Odion aan de Ismailia-
straat. Dat bevalt me prima! Thuis luister ik graag
muziek en speel ik voor dj.
Bij De Boerderij werk ik vijf dagen in de week. Op
woensdag werk ik bij de bakkerij, dat vind ik leuk-
ste. Ik verzorg ook dieren. Op de foto ben ik aan
het kleien en het verven, dat is leuk om te doen.
Deze beker heb ik gewonnen met het snorkelen.
Ik ben ook gek op zwemmen. Dat doe ik ieder
weekend met mijn vader, in Bussum.
19
Joris woont in de Ismailiastraat bij Odion. Hij heeft veel hobby’s.
impuls | 3 2014
Voor wie is jullie vereniging?
Voor iedereen met een verstandelijke beperking.
We hebben leden van in de tachtig, maar ook jon-
geren van veertien. We heten officieel Vereniging
Vrijetijdsbesteding Gehandicapten Volendam en
we bestaan al 45 jaar.
Waar ligt jullie clublokaal?
Aan de Foksiastraat 11 in Volendam.
Hoe kom je daar?
In principe regel je zelf je vervoer. Maar als dat
lastig voor je is, hebben we ook een eigen busje
waarmee we je kunnen halen en brengen.
Wanneer is het 3D-kaarten maken?
Het is niet iets dat je altijd bij ons kunt doen,
maar wel vaak. Zeker nu het straks kerst wordt,
gaan we kaarten maken. Dat doen we dan op
woensdag tussen 19.00 en 21.00 uur. Woensdag
is onze creatieve avond. We doen dan ook hand-
werken, tekenen en knutselen.
Hoe is de begeleiding geregeld?
Er is altijd iemand die alles uitlegt en er is een
groep vrijwilligers die je helpt als je vragen hebt.
Wat kun je nog meer doen bij jullie vereniging?
De maandag is voor muziek en spelletjes. Dinsdag
is er line dancen. Woensdag dus knutselen en de
donderdag is voor de jongeren. Ieder jaar orga-
niseren we bovendien een uitstapje, bijvoorbeeld
naar Artis of naar een boerderij waar je
lammetjes kunt aaien.
Hoe kun je lid worden?
Dat kan via de secretaresse, Anita Smit. Haar mail-
adres is [email protected], het telefoonnummer 0299 -
36 85 74. Je kunt altijd eerst een paar keer komen
kijken of je het leuk vindt. Als je lid wordt, is dat
voor minimaal een jaar.
Hoeveel kost dat?
T/m 17 jaar: € 18,00 per kwartaal / € 36,00 per
half jaar / € 72,00 per jaar.
Vanaf 18 jaar: € 32,00 per kwartaal / € 64,00 per
half jaar / € 128,00 per jaar.
Is het gezellig bij ’t Nest?
Heel gezellig! Sommige leden zijn al 45 jaar lid en
kennen elkaar dus goed. We doen alles rustig aan
en onder het knutselen wordt er lekker gekletst.
aan de inzet van de vrijwilligers. Er wordt boven-
dien langs de kant veel met elkaar gekletst, de
leden zoeken elkaar vaak op.
In de hobbyhoek geven we informatie
over dingen die je in je vrije tijd kunt
doen. Dit keer is dat 3D-kaarten maken.
Nel Emke de Vries is coördinator bij
vereniging ’t Nest in Volendam, waar in
het clublokaal veel geknutseld wordt.
NIEUW!
De HobbyhoekDit is een nieuwe rubriek. Hier geven we informatie over dingen die je in je vrije tijd kunt doen. We beginnen met zwemmen.
18
Robins leraar op school had het goed gezien. Hij raadde Robin aan
om de opleiding Horeca Assistent niveau 1 te gaan doen. Robin
bleek een heel goede keukenhulp te zijn en begon bij eetcafé De
Gulle Waard van Odion. ‘Ongeveer vier, vijf jaar geleden gingen we
verhuizen naar De Andere Oever’, vertelt Robin. ‘Ik ging mee, dus
ik werk hier al vanaf het begin, twee dagen in de week. Ik maak
voorgerechten en toetjes, maar ook help ik chef-kok Vincent bij de
hoofdgerechten. Als ze niet al te moeilijk zijn, mag ik ze zelfs hele-
maal alleen maken.’
Chef-kok Vincent en jobcoach Erika Meijer van Odion vinden dat Ro-
bin het heel goed doet bij De Andere Oever. Zo goed, dat ze denken
dat hij meer kan. Daarom vroegen ze aan Hotel Volendam of hij daar
óók in de keuken mocht werken. Dat mocht. Nu werkt Robin daar
vanaf februari, ook twee dagen in de week. ‘Het bevalt heel goed
daar, ik ga er met veel plezier heen’, vertelt hij. ‘Lekker dichtbij met
de fiets en leuke mensen. Ik moet daar wel veel harder werken dan
bij De Andere Oever. Daar hebben we ongeveer 40 gasten per dag,
in Hotel Volendam soms wel 600!’
Robins begeleidster in Volendam is erg blij met hem. Zij stelde voor
dat Robin in januari de opleiding Horeca Assistent niveau 2 gaat
doen. ‘Dat lijkt me heel leuk’, vertelt Robin. ‘Ik leer dan nog meer
zelfstandig werken. En vis fileren. En allemaal Franse namen. Dan
heb ik alleen geen tijd meer voor De Andere Oever. Dat vind ik wel
jammer. Maar dan kom ik gewoon af en toe gezellig eten hier.’
Robin werkt steeds zelfstandiger
Robin werkt bij eetcafé De Andere Oever van Odion in
Purmerend. Nog wel! Want hij werkt ook in de keuken
van Hotel Volendam. En als alles goed gaat, begint hij in
januari aan een nieuwe opleiding. Dan gaat hij stoppen
bij De Andere Oever.
Wie is Robin? Leeftijd
21 jaar
Woonplaats
Volendam
Hobby's
Vooral zwemmen,
maar ook voetbal en
computer spelletjes
20
impuls | 3 2014
Ik en Odion
Robin gaat verder leren voor kok.
.
Zó doe ik dat!
doen wij
Wie is Steven?
Leeftijd
45 jaar
Woonplaats
Krommenie
Hobby’s
Tuinieren, treinen kijken en mo-
deltreinen bouwen, geschiedenis
van schepen lezen)
Wie is Marja?
Leeftijd
55 jaar
Woonplaats
Krommenie
Hobby’s
De hond uitlaten, legpuzzels en
woordzoekers maken
Steven en Marja hebben een onderzoek gedaan. Dat vonden ze spannend,
maar het ging heel goed.
23
impuls | 3 2014
Steven en Marja hebben dagbesteding bij Het
Watermerk in Wormerveer van Odion. Het
Watermerk doet mee aan een project in Wormer-
veer. Dat heet ‘Alle Handen Samen’. De bedoeling
is dat bewoners van Wormerveer en cliënten van
Odion elkaar gaan helpen met dingen die ze zelf
niet (goed) kunnen. Zoals de hond uitlaten, tui-
nieren, voorlezen of boodschappen doen. Maar
hoe weet je nu waarmee je iemand kunt helpen?
Steven en Marja op zoek naar klussen
‘Dat moet je vragen’, antwoordt Marja. ‘Daarom
zijn we een onderzoek gaan doen.’
Sandra Schotten is begeleider bij Het Watermerk
en contactpersoon voor dit project. Alle onder-
zoekers kregen een training. ‘Ze legden bijvoor-
beeld uit hoe we mensen konden aanspreken’,
vertelt Marja. ‘Ik heb geleerd dat je iemand goed
moet aankijken als je met hem praat. Dat doe ik
nu beter dan vroeger.’ ‘In die training hebben we
ook samen vragen bedacht. Die kregen wij later
mee op een formulier met picto’s’, legt Steven uit.
In maart ging de groep echt de straat op. Dat
vonden ze best spannend. ‘Je weet van tevoren
niet wie je tegenkomt’, legt Marja uit. ‘Sommige
mensen reageerden aardig. Maar er waren ook
mensen die niks zeiden en doorliepen.’
‘Die hadden waarschijnlijk haast’, denkt Steven.
‘Er was ook iemand die vond dat ik wel bij hem
kon komen schoonmaken. Dat is dus niet de
bedoeling!’ Helaas heeft het project even stil
gelegen. Maar nu gaat het weer beginnen.
Marja en Steven hopen dat ze dan ook echt
klusjes kunnen gaan doen voor anderen.
Weten en wijzer Er verandert veel in de zorg,
misschien ook voor jou.
Natuurlijk wil je weten weten wát er precies
verandert.
En wat je daarvan gaat merken.
Daarom heeft Odion een soort nieuwsbrief
gemaakt voor jou en je ouders/contactpersonen.
In eenvoudige taal en met
picto’s.
De nieuwsbrief heet:
Weten & wijzer.
De eerste kwam begin
september.
Hierna komen er nog
drie of vier.
Moet je horen!Informatie van Odion voor jou
Wil jij in Impuls?Stuur dan een mail naar:
Schrijf daarin wat jij graag in Impuls wilt vertel-
len of laten zien.
Vergeet niet je naam, adres, telefoonnummer
en leeftijd erbij te zetten.
De cliëntenredactie beoordeelt je aanvraag.
Als zij het een leuk idee vindt, neemt de schrijf-
ster van Impuls contact met je op.
Wie weet tot ziens in Impuls!
Luisteren naar ImpulsKun je niet (goed) lezen?
Maar wil je wel weten wat er in Impuls staat?
Dan kun je een cd bestellen.
Daarop wordt het cliëntendeel van Impuls
voorgelezen.
Stuur een mailtje met je adres naar:
Dan krijg je de cd thuis.
De Groene Doos helptVind je het lastig om je begeleider te vertellen
wat je wilt?
Of wat je ergens van vindt?
Gebruik dan de Groene Doos!
In de doos zitten allemaal spullen waarmee je
makkelijker een gesprek begint.
Zoals droomboek, een kwartet, een set kaarten
met vragen en zelfs een toverstokje.
De Groene Doos staat op iedere locatie,
dus ook op die van jou!