ii certame de mat-monólogos

Relación de guións finalistas do

II Certame de Mat-monólogos

que se celebrou o 12 de Maio de 2009

(Día Escolar das Matemáticas)

no IES Monelos (A Coruña)

1. DE PROBLEMAS E OUTRAS COUSAS........................ 3

2. FORMAS DE PENSAR……………………………………………….……. 7

3. POÑÁMOSLLE UN POUCO DE HUMOR ÁS MATEMÁTICAS 10

4. NACEMENTO DE 2 ……………………………………………………….. 13

5. SOÑANDO CÍRCULOS............................................... 16

6. UN TRASTO VIEJO................................................... 20

II Certame de Mat-monólogos. 2


DE PROBLEMAS E OUTRAS COUSAS

Ola chámome Xosé, son un alumno de 3º da E.S.O e son repetidor,

pero ollo!, repetidor en monólogos xa que, o ano pasado, cando

estaba en 2º de ESO participei neste concurso falando “De nomes e

outras cousas”, este ano falarei doutras cousas relacionadas coas

clases de matemáticas.

Antes de comezar o monólogo vou compartir uns pensamentos con

todos vós.

A ver, o outro día estaba a facer os deberes de matemáticas e os

problemas que tiña no libro parecían todos iguais, o único que

cambiaba eran os números, para que digan que as matemáticas

axudan á imaxinación!, ... os que fan os libros non debían sacar moi

boas notas nesta materia da “imaxinación” porque mirade un

exemplo:

“Un pai di: meu fillo ten dez anos, a miña filla ten doce e eu

teño o triplo da metade da suma das súas idades máis tres,

cantos anos teño eu?.

Pois ... a mellor solución sería preguntarlle ós fillos, pero se non se

pode, haberá que mirar o libro de solucións do profesor porque é

máis rápido que a liada de escribir todo iso coa X que tan difícil é de

entender.

Outro problema moi habitual é o do gandeiro que ten por exemplo...

unha parcela rectangular de largo X e de ancho uufffff.!.. “o

dobre entre dous máis un, menos o triplo dun sexto da metade

da base”, e logo pregunta o problema “canto mide a base? ”

Pois ....a solución que nos queda é coller un metro porse a medir e

listo si non queremos ver as X de novo polo medio.

Quizais o problema máis famoso que coñezo dende hai moito tempo

pois, ano tras ano aparece nos libros é:


“Un coche vai de Madrid a Ferrol a 210 Km/h, e outro vai no

sentido contrario a 170

Km/h.Sabendo que saen á mesma hora. Cando se cruzarán?”.

Ás veces en vez do coche é un tren ou incluso unha moto pero eu

pregúntovos, ¿algún de vos non coñece este problema?, lembrade o

libro de matemáticas e ese debuxiño dunha vila, un coche no medio,

a fonte e outra vila, e outro coche,..., verdade que fastidia lembralo!

Pois ben, este problema pode NON TER SOLUCIÓN xa que, a

porcentaxe de posibilidades de que se produza algunha das situacións

que a continuación vos conto, é moi alto:

1. Que o que vai a 210 se espete contra algo por ir demasiado

rápido.

2. Que lle poñan unha multa por exceso de velocidade,e teña que

facer o resto da viaxe máis lentamente.

3. Que non vaian pola mesma estrada.

E no suposto caso de que se crucen, o único que poderías facer de ir

ti no coche é pitar ou dicir ¡oooooooeeeeee aínda que non te escoite

ou non se che vexa, pero, iso si, apunta rapidamente o punto

quilométrico onde se produciu o encontro, e así terás solucionado o

problema.

O outro día puxéronme para facer na casa outro problema famoso:

“Para construír unha piscina, 10 obreiros tardan 16 días.

Cantos obreiros traballaron se tardaron 40 días?”.

Este é ben fácil, verdade?, a proporcionalidade inversa pero,

tampouco é un problema real, pois aquí en Galicia, en España os 10

obreiros nunca rematarían o traballo nos días fixados e seguramente

son eles os que tardaron os 40 días.

Problemas, problemas, ...... falemos doutras cousas

Unha das peores situacións nas que se atopa un alumno é estar nun

exame.


Os de matemáticas teñen un ritual propio:

1. Dannos a folla do exame e apoiamos o cóbado na mesa

aguantando a cabeza, resoaramos e esperamos a que a

profesora -case sempre é profesora- nos dea instrucións e

algunha pista para empezar.

2. Logo, antes de ler nada, preguntamos polo baixo ao

compañeiro que temos máis preto cal é a resposta da número

un e como a pregunta se fai moi baixiño, na clase escoitase un

suave susurro “psssss” (significa que se está preguntando

algo). O compañeiro sempre di “non sei”.

3. Metemos o boli na boca e comezamos a ler a primeira

pregunta, e dicimos , “buf !!, esta non a sei paso á seguinte” ,

entón comezamos a ler a segunda pregunta e dicimos “buf!!

esta non a sei, paso á seguinte”, e así ata chegar á última na

que dicimos “vale!, empezamos outra vez”.

Cando xa puxemos os datos da primeira pregunta no folio -a boleo

claro- e miramos para eles, dicimos, “bua! isto é un sudoku!”,

¡estupendo!, a outro problema. Ao rematar a hora escóitase a serea e

pensas “ben aínda quedan dez minutos”, concentración, a profesora

di “veña entregade o exame!”, e ti dás a escusa máis tonta do

mundo: “espere que estou a poñer o nome” aínda que estás

escribindo números por todos lados, sen sentido.

Ao saír do exame alguén che pregunta si che saíu ben e dis “si oh!,

un oito como mínimo”, aínda que cando ves que non coinciden os

resultados cos dos demais notas unha suor fría que desaparece cando

comprobas que tódolos resultados que escoitas son diferentes.

Cando días despois a profesora devolve corrixidos os exames e di na

túa quenda “a ver, quen se chama raíz cadrada de 8 máis 144

elevado a 2 menos X ao cadrado igual a 3? ” ti contestas “creo que eu


aínda que podes chamarme Xosé”. Ao final sacaches un cinco,

APROBADO!

Pero, non todo está feito, queda outra das peores situacións para

calquera neno. É esa na que estás o día das notas finais con un 5 en

mates.

O primeiro día do verán. Chegas á casa e ves unha bolsa de Carrefour

e pensas “ui, isto non pinta ben”, a túa alarma salta cando ves que a

túa nai está metendo as leitugas no frigorífico e escoitas que di

“tranquilo, tamén teño algo para ti” e ti dis con ton de medo “que me

trouxeches?”, responde “un bañador”, o alivio volve ó teu corpo pero

ela di “Ah! e unha cousiña máis” . Ti estás mirando o bañador e non

queres escoitar pero ela di máis alto “UN LIBRIÑO DE VACACIÓNS

SANTILLANA!”. Neste momento íllaste, os teus ollos só ven o

caderno, os teus oídos só escoltan as páxinas pasadas con velocidade

e o teu nariz só ule o arrecendo a novo do bañador. Logo escoitas a

peor frase do mundo que é “ ATA QUE NON FAGAS DOUS

EXERCICIOS CADA DÍA NON VAS Á PRAIA! ”.

Ben, xa é tarde, imos darlle comezo ao monólogo.

Moita xente di que as matemáticas están relacionadas coa música,

pero eu esa unión non a vexo por ningún lado. Pode que fora antes,

hai cincocentos ou seiscentos anos, ou na época de Mozart ou

Beethoven pero agora os mozos da nosa sociedade pasan da boa

música e póñense a escoltar música Satánica, Marilyn Manson ou

Melody. Vamos, xente que coñece as matemáticas de oídas, porque

parece difícil atopar matemáticas nesa música.

E isto chegou a seu fin. Ata outra.

José Rodríguez-Moldes Varela

3º ESO

IES Mugardos

FORMAS DE PENSAR

Hola, buenos días. Yo he venido a hablaros de las formas de pensar y

los distintos puntos de vista que hay sobre una misma cuestión:

¿Qué me decís de la expresión "no hay nada",?

Traducido al lenguaje matemático es "negativo - negativo", por lo

tanto estás diciendo algo positivo.

También sucede al revés, si quieres decir lo que esta expresión da a

entender, tienes que decir "hay nada" o en todo caso "no hay nada

de nada", ¡como nos lían los profes con cosas que son tan fáciles!.

¿En qué pensáis si os hablo de una regla de 3?.

Muchos diréis: ¡una regla matemática! y los menos entendidos dirán:

¡pues una cinta métrica!. ¿Cuál es la respuesta correcta?, aquí sucede

como en las lenguas... depende del contexto.

Por ejemplo: Juan, ¿tienes a mano papel?, pues hazme una regla de

3.

Juan tiene 2 opciones :¿Cuál será la correcta?

X sub 1 (que también el lenguaje se las trae!): el hombre elabora y

resuelve la cuestión elaborada mediante una regla de 3.

X sub 2: el hombre recorta una tira de papel y en ella mide con la

cinta una longitud de 3 decímetros.

Hay veces que pensando en las matemáticas no puedo dormir,

¿vosotros si?, y no es porque no tenga sueño como algunos

pensaréis, es por la "violencia de números", y por la "marginación

numérica".

Un ejemplo claro son los números irracionales

Mi profe se empeña en que deje resultados como 75,3

…porque dice que son más exactos que poner 1,7 2,2 2,6 … y yo

me pregunto …


¿Cómo más exactos? ¿Dónde has visto al carpintero medir un estante

y decir: “Señora tengo que cortar 5132

metros de madera” ¿Cómo se

mide eso? ¿Con qué instrumento?

¿Qué te parece necesitar 32 metros de tela o de cuerda? ¿Qué te

contestarían en el comercio? ¿No dicen que las matemáticas son

para aplicarlas a la realidad?

También dicen que son para aprender a pensar ¿Eso no se llama ser

racional? ¿Qué hacen lo irracionales en medio de todo esto?

Otro ejemplo es la fórmula de las ecuaciones de 2º grado

completas.

El que inventó esta fórmula quiso discriminar a la letra b por ser la

segunda en el alfabeto.

¿-b?, ¿Por qué la puso en negativo? ¿Qué le hizo para que restase

su valor?, bueno, esto hasta podría pasar… luego la elevó al cuadrado

para que se hiciese ilusiones, y justo después cuando la vio más

contenta… ¡ZAS! Le extrajo la raíz cuadrada dejándola tal y como

estaba…

Pensemos: la -b de antes y la +b que nos queda ahora se reducen

de nuevo a la nada convirtiéndola en un 0 a la izquierda, y aún

encima la quiere dividir entre 2a… ¡pero qué sinvergüenza!.

¿Creéis que ya quedó satisfecho… ¡¡ no, no y no…,!! para deprimirla

de todo y prácticamente destrozarla a la pobre letra b y a su bajísima

autoestima, elevó delante de sus narices la moral de la a


multiplicándola por la c, y después por 4. Claro porque la a es su

ojito derecho al ser la primera del abecedario…

Después de esto no me extraña que haya palabras tan feas que

empiecen por b, como baboso, barbaridad, bobalicón o bepeísmo

que según mi profe es todo fenómeno matemático cometido por un

BP.

¿Qué es un BP? pues mi profe dice que la mejor definición es una

Bestia Parda de esas que van simplificando cuando en un cociente

hay sumas y restas o que dicen que 4925 + es 5+7 o que ponen

que (x+y)2 es lo mismo que x2 + y2…¡que sé yo ¡ y otras cosas que a

ella le parecen terribles y que yo encuentro de lo más lógico……..

Para resumir:

Hay tantos puntos de vista y formas de pensar que tenemos que

aprender a convivir con las personas que los sostienen entre otras

cosas porque son las que nos ponen las notas.

Pablo López Méndez

3º ESO B

IES Terra de Trasancos, NARÓN



POÑÁMOSLLE UN POUCO DE HUMOR ÁS MATEMÁTICAS

Ola, chámome Carlos e estou escribindo para o concurso Mat-

monólogos. ¿Que dicir das matemáticas? É unha materia moi

divertida, pero á vez moi difícil. Pois empezo a falarvos delas. Eu

sempre as fun aprobando porque se me daban moi ben as sumas e

as restas; pero se o pensas ben, hai cousas que non encaixan.

As sumas: é moi fácil: merco cinco peras, súmolle unha e teño

seis. Iso cadra ben, pero nas restas, se teño números negativos (por

exemplo, -5 peras), ¿que teño que facer, sacar peras de onde non as

hai? Eu non lle atopo lóxica, ¿vós si?

Outra cousa que non entendo é a álxebra, unha mestura de

letras e números; alá coma se fose unha sopa, todo xunto, é coma en

Lingua galega, ordenar as letras para construí-los nomes. Estes

matemáticos pensan que é moi divertido xuntar letras e números. ¿É

tan divertido facer 3x +5x que dá de resultado 8x? ¿ E os “x” que

son? Segundo di a nosa profesora de mates, é un número calquera;

coma na feira; dígolle a unha vendedora: “dáme 3x” e dáme o que

lle dá a gana (bragas, faixas…). E rematando coa álxebra, dicir que

hoxe estivemos vendo na clase un tal Ruffini, que así se chamaba o


finado do meu can. Ata lle poñen nomes de can ás mates. Que

vergoña!

Pero o peor son as fraccións. Fas unha división e despois

sempre se di: queda tanto, que o resto comémolo. ¿Quen cho

mandou comer? Co bonita que está unha torta sen partir. Ben, minto.

Máis bonito é comela, pero os matemáticos pensan só no resultado e

non en comer.

Vouvos falar agora un pouco sobre xeometría: iso das liñas

paralelas é un rollo, sobre todo para un rapaz da aldea. ¿ Para que

serven? ¿ Para que as patacas vaian en paralelo? Si, que imos ir coa

escuadra e o cartabón pola leira adiante…¡Canto vicio hai! A

propósito, levo nove anos arrancando cebolas na leira e nunca vin

unha raíz cadrada, e iso que ampliei a plantación. Ademais, grazas

ás matemáticas descubrín que o meu veciño me roubou 1 cm da

miña leira.

Pois agora tócalle o turno ás ecuacións, que a fórmula xa a

sabedes; e hai que elevar ó cadrado. ¿Quen inventou iso de elevar un

número ó cadrado? A min sempre me dixeron que o cadrado era

unha figura plana, non un “dous” que se lle coloca a un número; ¿tes

que facer un cadrado e poñe-lo número dentro? Iso é un rollo.


As mates tamén se mesturan coas Ciencias sociais. Por

exemplo, a letra Π, que para os matemáticos é un número, aínda que

sexan gregos, parece un dolmen que facían os celtas. Xa volo dicía

eu. Éche todo un rollo. Xuntan o que lles dá a gana e se llo dis a

algún matemático aínda se rin de ti. Pero vós non lle digades nada,

¿eh?, por favor.

Como sei que non llo ides dicir, sígovos contando. O que menos

me cadra son as funcións; a min sempre me dixeron que as funcións

son as que realizan os seres vivos: nutrición, relación, reprodución…,

non unhas liñas por aquí e por alá que se representan nunhas rectas

perpendiculares, que segundo di a miña profe (que non entende

moito), son infinitas.

Ben, non vos mareo máis. Só vos vou dar un consello:

aprobade esta materia aínda que non teña moito sentido. Como diría

a miña profe de mates: “¡correcto!”.

Autor: Carlos Lema Blanco

Curso: 3º ESO

IES Ramón Caamaño (Muxía)

NACEMENTO DE 2

Naquela familia nunca ocorreran feitos destacados, máis ben

vivían placidamente unha vida sinxela e, sobre todo, bastante

ordenada.

O pai, 31

, de ollos verdes, alto e reservado era psicanalista lacaniano,

a nai, 21

, expelida e bonita, lideraba unha asociación feminista e

daba clases de Matemáticas e o fillo,65

, de catro anos era o xoguete

do barrio. Todos lle facían grazas e carantoñas e el campaba ás súas

anchas.

Foi naquela primavera que 21

deu a luz unha neniña tan

fermosa e espabilada que xa dende os primeiros días deu probas da

súa singularidade. Puxéronlle de nome 61

. E daquela, 65

, desprazado

nos seus afectos pola irmá, ideou variadas formas de acabar ca vida

da pequena. Menos mal que non lle deron resultado.


Con sete meses a nena sostíñase de pe e pouco despois

empezou a emitir insistentemente un son que recordaba o erre

francés. Por máis que os pais se empeñaban en ensinarlle outras

palabras, ela sempre prefería as que tiñan erre. Comezou tamén a

interesarse polos pares: 2 zapatos, 2 monecas, 2 laranxas, 2 osiños.

Sempre que tiña unha cousa desaparellada choraba ata que non lle

daban outra igual.

Lonxe estaban os pais de saber que todas aquelas sinais non

eran máis que intentos da nena por reclamar de cedo a súa

identidade.

O colmo foi cando un día 61

empezou a vomitar números sen

ton nin son, ademais números diferentes, cada un diferente ó

anterior: 4, 1, 4, 2, 1, 3, 5. 6, 2....

Como era posible? É verdade que tamén os pais expulsaban números

de vez en cando. A nai só era capaz de emitir un 5 pero o pai podía

expulsar todos o 3 que quixera e sempre lle quedaban máis dentro. E

o fillo podía lanzar un 8 e tantos 3 como o pai. A raza ía mellorando

dende logo, pero o de 61

era inadmisible. Nunca antes se vira tal

cousa. Estaría endemoniada?

Entón os pais, cheos de preocupación levaron á nena a

urxencias e alí dixéronlle que nunca viran un caso así, nin sequera

nos libros. Mandaron vir un especialista da capital e outros de

diferentes partes do mundo, pero todos quedaban desconcertados ó

ver os síntomas de 61

. Ata que, por fin, veu un sabio da India que,

nada máis vela, dixo: “Irracional” . Non é unha enfermidade. A nena

é un número irracional. Tivo que explicarlles varias veces ós médicos


e ós pais que no seu pais aquilo era habitual. Alí nacían moitos nenos

como 61

. A diferenza cos outros nenos parecía ser que estes usaban

máis o hemisferio dereito do cerebro.

“Por certo, dixo o sabio, 61

non é nome para ela. É evidente que a

nena se chama 2 , pobriña”

Grazas a aquel sabio indio, os pais quedaron tranquilos e a

nena recuperou a súa identidade e aínda foi admitida como unha

enviada dos deuses.

Iso si, a nena, o irmán e os pais compartían a mesma infinita

recta onde se apousentan polos séculos dos séculos os números e as

súas historias.

Mª Teresa Castro Mangana

Profesora IES Coruxo

Vigo



SOÑANDO CÍRCULOS

Certo día do mes de Maio o alumno Anxo Loureiro, sen previo

aviso e sen que houbese precedentes no seu entorno, entoleceu

mirando círculos.

Anxo fora sempre un rapaz entusiasta das Matemáticas e a súa

profesora, Carmela, tíñao por un dos mellores alumnos do centro.

Pero de aí a entolecer mirando círculos...

Fora así, de repente. Ese día, mentres Carmela explicaba

trigonometría, Anxo foi atrapado irremisiblemente por un círculo do

encerado e, estivo ollándoo fixamente ata que Carmela o borrou, e

despois ollou para un círculo do libro e despois para outro do

caderno, e despois para as gafas circulares de Carmela, e despois

para o seu reloxo, e despois para os debuxos circulares do chan... e

xa non puido parar.

Ó saír de clases, Anxo marchou para a casa sen deixar nunca

de ollar círculos: o sol, ó lonxe, obxectos redondos dos escaparates,

as bocas de rego, flores, deseños variados e deste xeito entrou na

súa casa fixándose na tapadeira do cubo de lixo e nas macetas da

entrada.

A familia, ó principio, non lle notou nada porque o certo é que

Anxo era un rapaz de por si bastante calado e así, mentres comían, el

estivo analizando fixamente as lentellas antes de levalas á boca,

despois os vasos, os pratos e as botellas ó tempo que os pais

debatían sobre as vantaxes dun xardín circular que o concello

proxectaba construír nas aforas da cidade.

Pola noite Anxo soñou cunha familia de círculos: Os círculos pais

adoptaban á mínima a posición de círculos concéntricos e os fillos,


tres circuliños lindísimos de diferentes tamaños, preferían

empuxarse uns ós outros e botarse por unha pendente abaixo.

Ó día seguinte, no instituto, Anxo pasou o tempo debuxando

círculos de todos os tamaños e cores. Debuxounos, incluso, no exame

de Ciencias do Medio, no pantalón vaqueiro de Elvira, nos pupitres,

no chan, nos carteis das paredes, no ximnasio, no patio e nos cuartos

de baño.

Ese día os pais empezaron a miralo algo preocupados pois el

estaba cada vez máis pálido e ensimesmado e mesmo parecía que

tiña os ollos redondos. A nai tomoulle a febre e, despois de facerlle

unha manzanilla, mandouno durmir unha sesta a ver se melloraba un

pouco.

Esta vez Anxo soñou, ademais de cos círculos, con óvalos e

elipses. Os óvalos eran dunha caste inferior á dos círculos, aínda que

algúns deles vestían tamén moi atilados e tiñan aires pretensiosos. As

elipses, moi femininas elas, estaban sempre enfocando un óvalo ou

un círculo, sen disimulo ningún. En canto os nenos tiñan calquera das

tres formas pero a eles non parecía importarlles moito isto porque as

súas preferencias eran rodar dun sitio a outro sen parar.

Cando Anxo espertou, era moi tarde e el estaba só na casa

porque os pais foran comprar galletas ovaladas. Intentou erguerse da

cama pero notou que non tiña apenas forza nas pernas nin nos

brazos. Como puido, arrastrouse ata o armario e ó abrir a porta, o

espello reflectiu, non a Anxo, senón unha estrambótica figura: A

cabeza era un círculo perfecto, bastante plano, con ollos e boca en

espiral, o corpo tiña forma de óvalo irregular, os brazos e as pernas


eran como garabatos curvos mal trazados e as mans e os pes máis

ben elipsoidais. Uns riciños dourados lle agromaban na cabeza e

caían en bucles despeiteados. Un poema.

Pero Anxo non se estrañou nin se asustou, acostumado como

estaba a divagar en círculos e demais figuras o máis normal é que el

mesmo comezase a parecérselle. Saíu á rúa e, ó pouco tempo,

empezou a dar voltas en círculos e espirais, como se fose bailando.

Máis dunha persoa intentou paralo, pois tiñan medo de que o

atropelase un coche, aínda que non comprendían que facía aquel

monicreque saltando polas rúas.

“Anxo” seguiu así ata que un garda de tráfico o parou e lle

pediu a carta de identidade. A sorpresa do garda foi cando aquela

marioneta imposible sacou dun bolso unha carta de identidade

totalmente redonda e, non sabendo xa que facer, pois o outro

cumpría os requisitos mínimos de cidadán, preguntoulle por que tiña

esa pinta e por que daba saltos en redondo. Ó que “Anxo” respondeu:

”Xa non quedan cabaleiros que difundan e defendan a perfección

inmutable das figuras redondas, así que eu vinme na obriga de me

transformar e saír polo mundo adiante para llas amosar á xente”.

Cando o escoitou falar deste xeito, o garda, que tiña a súa

sensibilidade, deuse conta de que Anxo era un ser especial da

natureza e xa estaba a punto de levalo a un museo para que alí se

encargasen de gardalo e catalogalo, cando pasou por alí un

recoñecido debuxante de cómics é ollando Para “Anxo” quedou

perplexo por un minuto e despois dixo:


“Non pode ser, este é o heroe que eu levo tempo buscando, sen

dar con el, e agora está aí, enfronte a min, redondo por arriba,

ovalado por abaixo, perfecto, e falando tan tranquilamente co señor

axente”

Sen dubidalo un instante o debuxante convenceu ó garda de

que xa el se encargaba de levar a “Anxo” a un lugar seguro, que

quedara tranquilo.

Si que o levou, levouno para as súas viñetas, que dende entón

tiveron un éxito irresistible e onde “Anxo” loce como o amante dos

círculos e como o heroe máis intrépido do mundo redondo.

Pasou, pois, Anxo a dúas dimensións por amor dos círculos.

E acaso alguén sabe algo de dimensións...

Mª Teresa Castro Mangana

Profesora IES Coruxo

Vigo


UN TRASTO VIEJO

¿Qué decir de las matemáticas? Son como uno de esos trastos que

viven en tu desván, que ocupan mucho espacio, son inservibles, y se

les pega toda la porquería. Pero también son uno de esos trastos que

da pena tirar; son algo clásico, algo que nunca pasa de moda y

además está muy bien visto porque si tu vecina te pregunta:

‐ ¿Este trimestre ha aprobado las matemáticas tu hijo?

Si la respuesta es: “si, con un 6, pero ha suspendido todas las

demás.” la vecina pensará: ¡que listo es el niño! porque aunque haya

suspendido todas las demás ha aprobado matemáticas, ¡y con un 6!

,no con un cinco pelado. Este chico tiene un futuro brillante.

En cambio si la respuesta es: “Ha sacado un 4 pero en las otras todo

sobresalientes”. ella pensará: ¡mira este!, que no aprueba

matemáticas que son algo esencial en la vida. ¿Y si un día quiere

hablar de los números primos que son el tema de conversación de los

grandes hombres de negocios?. Ya decía yo que muy espabilado no

era…..

Pero, seamos realistas.: aprobar matemáticas sólo te servirá para

explicarle a tu hijo sus ejercicios, ayudarle a hacer los deberes y no

tener que inventarte uno disculpa para la vecina. ¿De verdad te

creías que la gente normal se pasa la vida hallando a que distancia de

Valencia se cruzaran los buses de las líneas “A” y “B” o dibujando

triángulos en posición de Tales? La respuesta es un “no” rotundo con

letras mayúsculas con negrita y subrayado.

Y que me dices de la gente que se dedica a estudiar matemáticas, los

matemáticos. Son unos especímenes que yo creo que existen desde

que el mundo es mundo porque siempre ha habido personas que

además de aburrirse mucho, tienen demasiado tiempo libre.


Por ejemplo, el Pitágoras ese que los profesores dicen que era un

hombre inteligente, culto, curioso…le otorgan infinidad de

calificativos. Pero yo he descubierto lo que nadie sabía. Sé por qué

Pitágoras inventó la formulilla, ¿sabes cual te digo no? Esa que, a

pesar de darla todos los años nunca me sabré, por razones que están

siendo estudiadas por científicos de todo el mundo. Al grano, que a

Pitágoras le mandaron medir una finca con la forma del triángulo

rectángulo, esa palabra que sólo con oírla ilumina la cara de todos los

profesores de matemáticas. Pues el hombre, que era un poco vago

midió los dos lados más cortos y luego se invento la fórmula esa de

por haches y por ces. Pero eso lo haría cualquier vago profesional.

¡No me digas que tiene mérito alguno!.

Otra cosa de las matemáticas es el concepto del cero. Ahora tú dirás

mira esta y me viene a hablar del cero ¡anda que ha descubierto la

pólvora! Pero lo que su inventor no pensó es que había creado un

número igual a la nada. Él no tiene la culpa, nadie puede elegir el

tamaño de su cerebro. A él le diré algo básico: la nada jamás, en

ninguna circunstancia, nunca puede ser igual a algo. Así que la nada

y cero técnicamente no son lo mismo.

Un tema más del libro de matemáticas es eso que llaman números

enteros que todos los profesores (muy originales) explican con eso

de: “si yo debo 5 euros a mi amiga y mi madre me da 5 euros,

¿cuánto dinero tengo?”

Pues que quieres que te diga, que tu no sepas.

El profesor de matemáticas te dirá, muy lógico el hombre: “tienes 0

euros porque -5 euros que son los que le debes a tu amiga más 5

euros que te da tu madre da 0 euros al pagarle”. Es que los

matemáticos viven en el mundo de “yupi”. Eso es así si le pagas a tu

amiga, pero si ella no se entera te compras unas gominolas y no te

preocupes que ella de la deuda no se va a olvidar . La operación


quedaría -5 euros + gominolas valoradas en cinco euros es igual a la

misma deuda que al principio pero con el estómago lleno.

Resumen que a eso a lo que llaman ciencia exacta es un cúmulo de

incertidumbres, enigmas y aproximaciones. Querido amigo, las

matemáticas son un mundo aburrido que pretende engatusarte con

su presunta lógica pero que, al fin y al cabo no tiene utilidad alguna.

Si yo fuera tú tiraría ese trasto del que te hablaba al principio a la

basura, quizá vaya seguido de miradas indiscretas o comentarios

malintencionados pero te aseguro que te quitarás un gran peso de

encima y tu vida será mucho más sencilla sin él.

MARTA 3º ESO-B

IES TERRA DE TRASANCOS, NARÓN

ii certame de mat-monólogos

Documents