ideolocya ve ihtilal

İDEOLOCYA VE İHTİLÂL

"KAVGANIN İÇİNDEN"

SALİH MİRZABEYOĞLU

1. BÖLÜM

GİRİŞ-ÖNSÖZ

· Eskimez, solmaz, pörsümez, YENİ'nin vasıtalığına uygun olarak kendi kendinde tükenici ve sınırlı (statik) bir çerçeve belirtmeyen; her yöne kol kol yayılıcı ve nesilden nesile geçecek süreli bir ruh ve sistem...

Mücadelemizde, meseleleri kendisiyle çözebildiğimiz ve bunu "iç" ve "dış"a doğru talep edeceğimiz şekillere ve isteklere dökebildikçe kendisiyle yürüdüğümüzü sö01 Haziran 2004 Salıyleyebildikçe kendisiyle yürüdüğümüzü söyleyebileceğimiz ve kendisini de yürütmüş olacağımız ruh ve sistem...

Bu eser, onu anlamayı sistemleştirme ve kendisindeki ipuçlarından hareketle "aksiyon cephesini" örgütleştirme yolunda ilk ve tek... gerçekleştirilmesi gerekene nispetle de önsöz...

· Davamızın "dost" ve "düşman" kutuplarını ve meselelerini, her sahada verdiği eserlerle "kuşatıcı" Büyük Doğu aksiyon kürsüsü ve mimarı karşısında, onu örterek kendini kuşatıcı ve nesil yoğurucu gösterme heveslileri... ve yaptığı işte onu kendisine engel görerek, kendisinden daha cücelerin yanına kaçan eski kurusıkı pohpohçuların tavrı... Evet bu tavırlar ve bu davırlara karşılık kendi gayemizi şöyle belirtmiştir:

"Kendimizi riya üsluplu tevâzu gösterişinden uzak tutarak belirtelim ki(...) "sınır boyunca afyon çekişlerden" ayrılan ve kanla mücadelesini veren bir gençlik ifadesine vesile olduksa, bugün yine aynı ruha (Büyük Doğu İdealine) bağlı olarak, bu oluştaki payı gündeme getirme durumundayız...

"Olmuş" görünme yüzsüzlüğüyle bu zeminde boy gösterenlerle; yapılanlardan "olma sancısı" çekenleri ayırdedebilen "sancılı"lar, munun sebebini, kendini göz planına dikici bir davranışta değil, kuşanılmaya çalışılan (Büyük Doğu) aksiyonu ruhunu işaret niyetinde arasınlar...

Tabiatta canlılık ifade eden her yerde asalakların türemesi gibi, bu canlılıkta, zemzem kuyusuna işeme niyetli parsacı çıkışlar, kuşanılması gereken (Büyük Doğu) ruhuna dil uzatınca; o ruhun kuşanabildiğimizce "verimi"ni göz planına getirme vazife olarak belirir... Nereden nasıl geldiklerini bilmeyenler, nereye ve "nasıl" gideceklerini de bilmeyen "günün" adamlarıdır...

İşimizin, bu farkı anlayanlarla olduğunu bildirerek ve "olmamış gereken" yanında aldığımız mesafeye rağmen bunu "hiç" kabul ederek, dört sene önce (1975) ilk gün işaretlediğimiz doğrultuda ve dört sene önceyi hatırlatıcı bir sesle çıkıyoruz... Bu sefer küçük bir gurup ifadesindeki bizle değil, aralarından şehit düştükçe, şehitliği isteme şuurundaki gazileri daha yükseğe tırmanıcı bir "gençlik" ifadesiyle...

"Dâva çilekeşinin hamurkârlığını yaptığı gençliğe; "nerdesin?" feryadına aksi seda gibi tekrarlayıcı "nerdesin?" cevabıyla değil; murad edilenin GÖLGESİ kabul edilebilirsek burdayız, hedefimiz aslı gibi olmaktır." (1)

· Ve haykırışımızın rengine ilk karşılık sesi; MÜJDELERİN MÜJDESİ...

"Birkaç gün önce... Büyük Doğu Yayınlarının idare yerine birer meşale kıvraklığında üç genç geldi. (2) Oturdular ve tek kelime söylemeden bana bir dergi uzattılar: AKINCI GÜÇ... Bunlar bu dergiyi çıkaran ve güden gençler...

of 35İDEOLOCYA VE İHTİLÂL

06.05.2010file://D:\yedek\cd-kaynak\tefekkur\S.M\İDEOLOCYA VE İHTİLÂL-Tam Metin.htm

En telaşlı ânımda; dergilerine bir göz atmak imkânından da mahrum bulunduğum şartlar altında, ancak bir çay içebilecek kadar kısa bir zaman içinde temas edebildiğim ve büyük teması Ankara'dan dönüşüme ertelediğim bu gençler, benim, bugünkü İslâm gençliğine musallat ayrılık ve aykırılık mikropları üzerindeki görüşlerimi dinlerken, öylesine müteessir oldular ki, içlerinden biri hıçkırıklarını tutamadı ve başını ellerine gömerek ağlamaya başladı...

Dondum ve acıyla doldum...

Gece yatağıma uzanıp dergilerini açtığım zaman ne görsem iyi?.. Bir baştan öbür başa Büyük Doğu İdealinin destanı... Hem de en derin fikir tabakalarına kadar nüfûz edici ve bugünkü aydın İslâm gençliğini Büyük Doğu mihrak ve istikametinde gösterici bir tahlil, terkip, tefekkür ve tahassüs ifadesiyle... Alkol kokulu cenaze çelenklerinden daha âdi pohpohlamalarla değil... Duyarak, düşünerek ve yaşayarak...

Hayatım ve dâvamın en acıklı inkisar ve ıstırabını beykelleştiren MSP devşirmesi bu gençler, şimdi demetlerinin bağını çatlatıyor, yepyeni bir demetlenme hasretiyle öz kaynaklarının adını veriyor; ve bu, kendi kendisini tâyin ve tespit işinde en soylu ve şapsiyetli çile hakkını tüttürüyordu.

Karanlık bir zindan odasında nazbını sayan bir adama "kalk ve toplan! Yanlışlıkları ilâhi adaletle kendi kendisine patlak verdi!.. Artık açık hava ve güneş senin!" hitabına ermiş gibi oldum ve ben de o genç gibi ağladım.

15 yıllık oluşunun harcı içinde alın terim, hummalı nefesim ve olanca kımıldama gücüm yatan "Millî Türk Talebe Birliğii"niin niyahet ölü kalıplar içinde tonduruluşu, tek ümit halinde yöneldiğiim Ülkücü gençliğin de henüş ruh adeleleriine büyük vecd ve tefekkür cereyanını vermeye fırsat bulunmayışı önünde, bu, en beklenmedik yerden kendi kendisine yükselen ses, bana müjdelerin müjdesini getirdi:

—"Onlar benim ardımdan gelmeyecek, ben onların arkasından koşacağım!" (N.F.K.) (3)

· Ve arkasından söyleyeceğimiz her sözün bizi ifadeden âciz kalacağı; içimizde yangın, dışımızda apışmış gözyaşlarına süküleyen hissiyata sebep, kendi el yazısıyla ithaf... Hemen belirtelim ki, bu ithaf, çerçevelediği mânâyı hedef bilen gençliğin kendine ithaf bileceği bir mânâyı kuşatır:

IŞIK

Hiç beklemediğim bir zamanda, hiç beklemediğim bir mekândan bir ışık fışkırdı.

Daima böyledir. İlâhî tecelliler hep böyle tepeden inme gelir. Allah'ın tecellileri, yapmacıksız ve zorlamasız, boynunuz bükük, köşenizde otururken görünüverir.

Bu ışık, hiç birini görüp tanımadığım, görüp tanıyınca da aramışdaki ezelî yakınlığa şahit olduğum gençlerden.. Şu anda üçüncü sayısı elinizde olan "Akıncı Güç" isimli derginin ilk sayısından...

Bunlar MSP'nın koruduğu ve geliştirmeye çalıştığı "Akıncılar" gençliğinden bir demettir ve işin özü olarak şu sayhayı koparmaktadır:

— Biz ruh hamurumuzu Büyük Doğu teknesinde ve onu yoğuran ellerde idrak ettik ve başka hiç bir tarafa gönül ve kafa nispeti kabul etmeyiz.

MSP'ye karşı vaziyetim ve onun ulvî dâvayı harcamakta gösterdiği ehliyetsizliğe isyanın malûm olduğuna göre, ilk kalemde bu tecellî beni şaşırtmalı ve samimiliğinden şüpheye düşürmeliydi.



Ama öyle olmadı; bu gençlerin son zamanlardaki düzmece ve ezberletmece teşkilat örneklerinin ruh haletinden uzak olduklarını gördüm ve bana (antipatik) gelen zümre adlarına rağmen onları göğsüme bastım.

Dergilerinde aynen yayınlanmak üzere el yazımla kâğıda döktüğüm bu satırları kendilerine ithaf ederken, Akıncı, Ülkücü ve daha bilmem neci çevreler bir arada, dâvamızın billûr sarayını, kafdağının, yani kopyekûn insanlıkça özlenen eskimez ve pörsümez ideal tepsenin en yüksek noktasında inşa istidadında mimar namzetleri olarak onları selâmlarım.

Onbeşinci İslâm asrının kapısında, İslâmın ebedî gençliğini ve yeniliğini, her an genç, taze ve yeni kimliklerinde ışıdatsınlar ve kafdağına tırmanmak kadar zor ve çetin gayenin mâna ve madde şartlarına ersinler...

Bu kör dövüşü hengâmesinde, ümidim şimdilik hangi çevreden olursa olsun, işte bu gençlerin belirttiği mayadadır." (4)

· Arkasından, tarafımızdan yayınlanan tarihî kıymete haiz ve ne yazık ki mühimliğine nispetle dikkatsizlik ve baskı hatalarıyla malûl olarak çıkmış, kendimizi ve yolumuzu hiçbir yöne çekilemez şekilde tam olarak belirtici deklerasyon... (5)

Bu deklerasyon, 40 senelik kanlı fikir çileleriyle, hapishane çileleriyle ve şartların en son haddiyle zorluk belirttiği dönemlerde verilen mücadelelerle örgüleştirilen "mâna"ya bağlılığımızı tam olarak belirtici ve bu özelliğinden dolayı kalıcı, ayrıca; döneğinden hesap sorulmasını gerektirecek şekilde bağlayıcıdır. Eksiksiz olarak şu;

"I. Ruh hamurunu Büyük Doğu teknesinde ve onun mimarı elinde idrak eden AKINCI GÜÇ, Millî Selamet Partisi'nın teşkilâtlandırdığı Akıncılar çevresi içinden fışkırmış; yolunu, hedefini, temelini ve kaynağını, hiç bir tereddüde fırsat vermeyecek şekilde açıkça belirtmiştir. Ve BÜYÜK DOĞU idealine doğru, —dar çerçevelerden kurtulmuş hususi bir kolu gösteren Akıncı Güç—, tek güdüm işareti almaksızın yolunu bulmuştur.

II. Kendisinden başka hiç bir tarafa gönül ve nisbeti kabul etmediğimiz bu yol, Peygamberler Peygamberinin kum tepelerine çizip yanlarına çapraz hatlar çektiği düz yolun ta kendisidir. Ve adı "gerçek İslâmiyet"tir.

III. "Kurtuluş Fırkası" diye isimlendirilen bu yolun çapraz çizgileriyle "Akıncı Güç"ün hiç bir ilişkisi olamaz. Bu çapraz yollar günümüzün küfür nirengi noktası olan malûm partilere karşı olsalar da hiç birinde kendi ruhumuzun tümüyle tercümanı olmak kıymet ve haysiyetini görmediğimizi ilân ve beyan ederiz.

IV. Hangi birlik ve topluluktan olduğumuzu göstermenin arefe günündeyiz.

V. Hareketimiz geliş yolunu tıkamak değil, geliş yolunu tıkayan ve karartan yolları tıkamak noktasında... Kısaca PAZARLIKSIZ OLARAK KİM ALLAH VE RESULU DİYORSA BİZ ONDAN, O DA BİZDENDİR. Ve kim yolumuzu en şaşmaz ve tâviz vermez istikamet bilgisiyle gösteriyorsa liderimiz odur.

VI. Esilerden hiç bir ümidimiz yok ve gözümüz pazarlıksız İslâm aşkının yeni gençliğinde...

VII. İsa Peygambere atfedilen meşhur kelâm gereğince "bizden olmayanlar bize zıttır; bizimle toplanmayanlar dağıtır" hikmeti şiarımızdır.

VIII. Bu şiar içinde İslâm gençliği, yani olanca saffet ve asliyyetiyle gerçek İslâm gençliğini dar çerçevelerini tepeleyerek çevremize ve saflarımıza katılmaya çağırıyoruz. Bu çevrenin adı, ruhu, mekânı ve zamanı yakında mahyalaşacaktır.

IX. Aramıza katılmamaya sebep gösterilebilecek hiç bir mâzerete açık kapı bırakmamak ve her türlü mâzereti mahkûm etmek için peşinen bildirelim ki, bizim hiç bir teşekküle hasis hesaplara dayalı bir sürtüşmemiş yoktur ve hiç bir teşekküle karşı da intikam hesabımız bulunmamaktadır.



Derdimiz sadece dâvamızı dar ve hasis çerçevelere harcanmaktan kurtakmak ve kızgın bir aşk posında erimek ve kaynaşmak hasretinde ifadeli..."

· Ve arada, mânası açık ve her türlü söz üstü büyük TARİHİ HADİSE... Akıncı Güç kadrosuna ithaf edilen Büyük Doğu İdeolocyasına ek: İSLAMI YENİLEMEK.

. "İslâm yenilenmez. Anlayışı yenilek gerekir.

. Anlayış mı? Nurun aynadaki aksi... Aynayı yenilemek..

. Güneş yenilenemez. Göz yenilenir.

. İslâm, başı ve sonu olmayan ebedi yeninin ismi... Ona her an biraz daha nüfuz etmektir ki, yenilik...

. "Bir günü bir gününe eş geçen aldanmıştır" hadisesindeki sonsuz hikmettir ki, yeninin ve yeniliğin sırrını getirmiştir.

. Dava işte bu mânada İslâm'ın ve örnek nesli, Resûl eliyle yuğurulan sahabiler..

. Sahabilerin ardından "Tabi"ler bu nesil çizgisini uzatmışsa da onlardan sonra dava içtimai planda zaafa ve büyük ferdi zuhurların çevrelediği mahzun zümrelerden öteye geçilememiştir. Bu tecellide, muhafazası en zor iş olan aşkı kaybetmenin ve kaba yapayalnız dış planda kalmanın neticesi olarak ilâhi hiktem aşikâr...

. Emevi ve Abbasi devrelerini takip ederek Türk'ün eline geçen İslâmî devlet livası, 600 küsur yıllık gerçek devlet hayatının ancak 250 senesinde böyle bir nesle yataklık etmiş, ondan sonra 300 yıl korkunç bir aşk ve üstün anlayıştan yoksunluk çığrına girmiş, 100 küsur senedir de, aynı ham yobaz ve kaba softa idrakinin tersine dönük şekliyle bütün cehdini İslâm'a karşı çıkmakta bulmuştur.

. O gün bugündür ki, nesillere kahraman diye tanıtılanlar, İslâm'dan tiksinmenin fikrî ve fiilî icracıları olmuştur.

. İslâmı, zatından zerre feda etmeden olanca saffet ve asliyetiyle kucaklayabilecek ve nefislerinde yenileyecek nesillerin böylece köküne kibrit suyu dökülmeye başlanınca din ihtiyacından büsbütün kurtulamayan muvâzaacı mizaçlar her tarafta işi reformculuğa dökmüş; ve olduğu gibi bir İslâm'a kapı açmaya bakılmıştır.

. Reformcu, İslâm'ı şu veya bu görüş ve mezhep lokomotifine bağlamak, onu zatına ve aslına göre değil, kendi şahsî nefsine ve idrakine iliştirmeye kalkmak, böylece çürük gördüğü bir binayı kendince payandalamaya yeltenmek bakımından, İslâm'a cepheden zıt olanlardan daha tehlikelidir; ve İslâm'ı kalb ve göz yenilenmesi yoluyla koruyacak olan nesil, cemiyet dairesi içinde kendisine üç düşman tanıyacaktır; Aşksız ham yobaz, duygusuz kâfir, nasipsiz reformcu... Yani ruhu, kör nefsinde kabuklaştıran, büsbütün inkâr eden ve ikisi arasında arabuluculuğuna kalkışan...

. İslâm, 500 yıl kılıcını elinde tutan Türkiye'de bozuldu ve her yerde altüst oldu. Bu, ancak Türkiye'de düzelirse her yerde sağlığa kavuşabileceğine ait İlâhî bir ihtar...

. İslâmı yenileyecek olan nesil, bu, ruh ve madde felâketleri Türkiye'sinde son ve som, hepçi ve bütüncü tepki halinde zuhur etmekle mükellef...

. Bunca zevalin ardından ancak kemal çığırı açılabilir.

. Dört büyük halifenin sırayla şiarları olan merhamet, celadet, edeb ve akılda tam ikmalli ve teçhizatlı olarak, 15. İslâm Asrının eşiğinde, İslâmı yenileme davasını çözümlemeye güçlü nesilden, ana rahmini tekmeleyici sesler duyuluyor. Aya gitmek hüner değil, bu sesleri güneşten duyulacak derecede fikirde ve aksiyonda yükseltmek marifet.." (6)

· Evet...



Biz (dar anlamda biz değil, nesil olarak biz) bu görevin altında dava adına duyduğumuz sancı ve huzursuzluk derecesinde, bu huzursuzluğun şiddeti derecesinde huzur duyabiliriz... Huzurumuz, duyduğumuz huzursuzluk ve sancımızca...

Her an, her nefes alışta ihtilâl-inkılâbın rüyasını görecek, hayatını buna göre ayarlayacak, hiçbir zaman hiçbir tehlikeden yılmayacak, son nefesine kadar dönmeyecek, kafa ve ruh disiplini içinde gerçekleştirmenin mâna ve madde şartlarına ermeye çalışacak... Evet planlı ve sistemli bir taarruzu gerçekleştirecek şekilde kadrolaşacak bir nesil olma görevi...

· Açıkça söyleyelim ki; bu liyâkate ermenin ilk şartı ruh ve kafaca batağa yayılmış manda rehâvetinden kurtulmak ve bu işin nasıl olacağı hakkında düşünür görünme maskaralığından çıkarak düşünmedir. En azından (nefsini zora sokamayanlara sözümüz yok) ihtilâl-inkılâb hakkında devşirileni anlayacak duruma gelmenin çaresine bakmak...

· Bu nesil (yani biz) kendi apışmış haline vücut verici sebepleri gerçekleştirenlerden (ister içimizde ister dışımızda olsunlar) davacı olmadıkça, bu ruha ermedikçe, kendini dava adamı olam liyâkatinden uzak ve toprakta kıvranan solucan bilsin...

· Bu eser, başta da söylediğimiz gibi Büyük Doğu davasının aksiyon cephesini örgüleştirme yolunda ilk ve tek... yapılması gerekene nispetle de önsöz... Muhteviyatı, kitaplık çapta düşünülen meselelerin olayların içinde dinamik plânda ve AKINCI GÜÇ dergisinde kısım kısım işlenmesiyle meydana geldi. Ve okunurken görüleceği üzere, davayı cehaletle öne sürüp çirkinleştiren ve çökertenler damgalandı; teşhir edildi. En azından bu işin tekerlemelerle olmayacağı gösterildi; mânasız orta malı lâfların, esasta ne mânaya geldiği açıklandı. (Eğer yanlıştan dönenler olursa, "suçtan dönenlere altından köprüler inşa etmeli" anlayışının gereği olarak bağrağımızı açarız. İşaretlediğimiz yanlışlıklar da, üzerinde "girilmez" yazılı levha olarak kalır.)

· Son olarak...

Bizim hazırladığımız ve istediğimiz "durum" gerçekleşti: Herkesin kendine İslâm adına İslâm dışı çarpık dengeler kurduğu, hareket adına altı çizilecek tek cümlecik edemez ve buna rağmen düşünce adamı, sanatçı, politikacı ve daha bilmem neci havalarda vakit geçirdiği sırada... evet tam bu sırada Gölge'nin birinci ve ikinci (özellikle birinci) dönemindeki gibi bir darbede sahte dengeler bozuldu: Sanattan düşünceye kadar, eski halleriyle şimdiyi karşılaştırabilirisiniz... Böylece karşılıklı eleştiri dönemi de açıldı; şimdilik tepkiler maskaralık ve komiklik seviyesini aşmasa da...

Burada bir noktayı daha açıklamakta yarar var: Çıkışımızda yaşı 40 civarındaki ve üstündeki sanatçı (!), fikir adamı(!) vs. tiplerin isim zikredilmeden bir genelleme içinde de olsa eleştirilişi (yakınlarımızca bile) merhamet uyandırdı. Haksızlığımız açısından değil de, acıma duygusundan doğan sitemle karşılaştık. Ancak olup olacağı bu kadar diyeceğimiz tiplerin kendilerini gösterme merakı yüzünden de bu görevin yerine getirilişi daha fazla ertelenemezdi. Ve gösterdikleri bayağı tepkiler, onlar hakkındaki "kapasitesiz, pörsük ve keleş" hükmümüzü pekiştirdi. Yine de kıskançlıktan ne halt ettiğini bilmez kadınsı tutumlarını bırakmaların ve "oluş yonu"na girerek bizi yanıltmalarını dileriz.

S. Mirzabeyoğlu

İKİNCİ BÖLÜM

1) ADIMIZ, MANAMIZ, GAYEMİZ

· Akıncı...

İlk örneğini "Mutlak Önder"in seriyyelerinin gösterdiği akıncı, tarihimizde, aynı mânaya bağlı aynı rolü, devletin silâhlı kuvvetinin özel bir biçimi olarak göstermiş, gümüzüde ise aynı mânaya bağlı görevini - çağdaş, sosyal, siyasal şartlar gereğince- daha geniş ve değişik olarak yüklenen bir



gençlik ifadesine bürünmüştür. Tarihimizdeki görevi, devlete (tabii temsil ettiği fikirden dolayı) bağlılığı açısından, maddi kuvvet çereçevesinde görünür ve nizamdan karşı nizama doğru hareket diye belirtilirken, bugünkü görevinin, nizama bağlı değil "nizamına doğru" olduğu açıktır.

· Akıncının ne olduğu dünü ve bugünüyle belirtildikten sonra, bu tanımlama görüldüğü gibi onun, tarihte ve günümüzde ayın imanın tezahürü olan gücünün, dünkü ve bugünkü niteliğinin farkını da içeriyor; dün fikrinin nizamına bağlı özel bir silâhlı güçten, bugün, fikrinin nizamını kurmak isteyen "bütüne hâkim olacak güç idraklısının" gücü...

· Akıncı ve gücün böylece belirtilmesi, bugünkü akıncının "akıncı" ve "güç" kavramlarının canlı ifadeki olmaktan çok, onu temsil etme liyâkatine talip "genç" olarak gösteriyor. Dikkat edilmesi gereken de budur; "genç" en azından temsil etme liyâkatine talip olmanın sancısını çekendir... Bu ise, "verimden" tüter ve olmak bir yana, olma yolunda bile olmadıklarını zemzem kuyusuna işeyerek gösterenleri suçüstü yakalar.

· Genç olmak... "Gençlik yaş işi değil, ruh işidir" dendiğinde, genellikle işin ihtiyar delikanlı yönü hatırlanırken, aynı mânanın maddesi taze, ruhu pörsük "delikanlı ihtiyar"ı da işaret ettiği unutulmaktadır. Kısaca gençlik "madde adelesinde" değil "ruh adelesinde" arandığında, doksanlık delikanlı örneğine mukabil, kırklık, otuzluk, yirmilik ihtiyar da olabilmektedir; bunlar eşya ve hâdiseleri zapt cehdini kaybetmiş, olayın arkasından gidenler...

· Meseleyi bu yönüyle de alırsak; "genç" olmaya doğru gidenle, ne olması gerektiğinden habersiz olan, ya da "beklenen neslin vasıflarından" sahte teselli ve yorumlarla miskinliğine mazeret bulucu mânalar çıkaranlar arasındaki fark da anlaşılır. Kendi benzerlerinin ifadesi olmaları bakımından, Ahmet, Mehmet gibi isimler üzerinde durmaktansa, onları tanımayı bizzat oluşa talip olanlara bırakmak gerek; kimin ne olabileceğini anlamaya yarıyan test sorusu gibi...

· Akıncı ve gücün olmaya dair anlamıyla "genç"liğin anlamını içiçe gözönüne alırsak, günümüz ortamında akıncının kuşanacağı ruha daha çok yaşıyla da genç olanların yatkın olabileceği anlaşılıyor. Bundan çıkan sonuç şudur ki; geniş bir cephe üzerindeki mücadelede "parça" görev yüklenmiş gibi olan akıncıların, esasta, vücudun organlarını kendine bağlayıcı olam gibi merkezî bir görev ve sorumluluğu var. Bu merkezî görev, belirttiğimiz gibi, olmuşluğun değil olunması gereklinin ifadesi ve buna yatkın kesimi işaretleyici...

· Akıncının yayın organı AKINCI GÜÇ, meselelere bu değerlendirme çerçevesinde bakanların organı olduğuna göre, onu; aksiyonunun konusunu arayan bir kalıp hüviyetindeki gençliğin "hareket hedefini temellendirme" ihtiyacının sonucu olarak karşılayabilirsiniz.

Tek gayesi erginleşmek... Ve gevelemeksizin söyleyelim ki, BÜYÜK DOĞU ruh ve sistemiyle gençlik arasında "KÖPRÜ BAŞI" olmak...

2) CAMİAMIZIN DURUM VE HAREKETİNİN GENEL DEĞERLENDİRMESİ

· En büyük dert...

Kimin neye göre ne yaptığını açıklamaması, açıklaması gerektiğini bilmemesi... Okuyucu olarak da "çıkışlar"dan bunu talep edecek seviye belirtmememiz yüzünden, bu tutum, "bütün gün dönen ayçiçeği misali, parsa ne yana dönerse kafaları o yöne dönenlerin" (1) ortalığı bulandırmasına sebep oluyor. Günümüzde çoğalan çeşni zenginliklerine karşı, kargaşalık, hâlâ ilk önce bilinmesi gerekenin habersizliğinden kaynaklanıyor; "fikir mi yoksa eylem mi... Kim hangi renge bürünürse bürünsün, ifadelerinin mihengi taşı bu. Oysa, Akıncının ilk anlayacağı şey şu ki, mesele, "fikri yoksa eylemi mi tercih etmeli" meselesi değil; sistem çapında tatbik fikri (tüm) olmadan, tatbike dair hareketler bir mâna ifade etmez ki, fikir ya da eylem niyetli çıkışların yeri ve değerini tartışalım.... Bütüne nisbet edilmesi gereken faaliyetlerin, bütün zannedilmesi şaşkınlığında hareketin hedefini belirleyen "hedef gayesi" değil, hedefsizliktir. Bir misalle; nereye gideceğini bilen şuurlu yürüyüşle, uyurgezerin rastgele yürüyüşü arasındaki fark...

Bu farkı anladığımıza göre, rastgele nitelikli hareketleri kaba çizgilerle teşhis ve teşhir ederek, gayelerin gayesine yol verici gaye (olmak) noktamızı "BÜYÜK DOĞU" olarak işaretleyebilir ve



bu mihenk taşı etrafında dolanarak hareketimizi temellendirmeye çalışabiliriz.

· Hedefsiz hareket örnekleri...

Soylu anlamında siyasetin usul, metod ve kurallarıyla ayrı bir "ilim-sanat" işi olduğunu anlamaksızın, onun ne olduğunu ve fonksiyonunu bilmeksizin (2) uğraştığı konunun siyaset dışı olduğunu belirtme yerine, siyaset dışı olmayı "aydın insanın olma" zannedenlerin hali...

Bugün, karşı oldukları siyasetin içinde olarak ve karşı oldukları "part"nin (MSP) yayın organlarında boy gösterenler, aynı partiye aktif politikacı olarak da taze(!) kanlarını verme girişiminde bulunurlarken, siyaset konusunda fikir mi değiştirmişlerdir?... Dün, uğraştıkları sanat kolunun yerini ve işlenevini "tüm tatbik fikri" içinden izah etselerdi siyasete değil, ancak siyasi tavırlara karşı olunabileceğini bilirlerdi. Bugünse, siyasetin içinde olarak siyasi görüşleri yine "tüm tatbik fikri" içinde ve değişim konusu çerçevesinde değerlendirilebilecek cinsten ziyade, (edebiyat ürünleri gibi), keleş, belirsiz ve günlük küçük nefesler halinde...

(Burada "bu işin nasıl olacağı" yolundaki görüşlerimizi mahfuz tutarak, parsaya göre yön değiştirmeyen ve kuşattığı alanda daha güzelini vermeye çalışan sanatçılarımızı da hatırlamak ve kutlamak gerek. İsimler değil, mesele üstünde olduğumuz için onları tanımayı akıncıların görevi olarak görüyoruz.)

· Görüntüye devam ediyoruz...

Müslümanlar için eylemin özenilir bir şey olmadığını söyleyen, fikrî faaliyetleri "kaynak"tan yapmalıyız şeklinde bir sonuçlandırma ile (bunun ne anlama geldiğini göreceğiz) tatbik ruh ve sisteminin ne olduğu; neleri kapsaması gerektiğini bile anlamadan, (sanki BD. kaynağa tersmiş gibi) Büyük Doğu İdeolocyası ve mimarını silmeye(!) çıkan, bütün söyledikleriyle de "MUTLAK FİKRİ" göstermelik şive ve edâda "düşünce"lerin sahipleri...

· Diğer yanda...

Cumhuriyetin karikatürize ettiği müslüman tipine yaklaştıkça, ideolojik keskinlik belirttiğ vehmine kapılanların ifadesi sayılabilecek, bizzat şeriatın mahkûm ettiği hikmetsiz ve kaba, iğrendirici ve tiksindirici bir nâranın sahipleri; "Şeriat isterük"... Değinmeden geçemeyeceğiz ki; insan ve toplum meseleleri denildiği an bir terkipden bahsedilmişken, Büyük Doğu İdeolocyasını bir terkip belirttiği için suçlamak(!) gibi, okumadan ve anlamadan yazmaya çıkmış "kara-kara mizah" örneği...

Bu, esasta bir, görünüşte zıt (biri fikirci(!) diğeri eylemci(!) Büyük Doğu düşmanı iki örnek, ne olduysa oldu, aynı çatı altında birletiler. Üstelik uzun turlar atmış bazılarını da yanlarına alarak... Dün yapamadıklar ki, bugün bulundukları yerin izahını yapabilsinler...

· Ya dernekler...

Açıkça söyleyelim ki, teşekkül etmiş potansiyelin, yönlendirici rolü yüklenmiş ifadesi olması gereken dernekler, bugüne kadar meselelere sistem açısından bakabilmiş ve aksiyon konularını tayin edebilmiş değiller...

İçlerinde, yaşatmak için ellerinden geleni yaptıkları birkaç aksiyon isteklisi hariç, Türkiye'nin en eski ve bir zamanlar en büyük talebe birliğinin hali, bugün, hafifliğiyle içler acısıdır ve özellikle merkezi bir miskinler tekkesidir; bütün mücadele hizmetlerini tamamlayanlar şimdi yalnızca turizm büroları ve üniversiteye hazırlık imtihanlarıyla kamu hizmeti sunmaktadırlar; kiracılar derneği cinsinden. Bunlardan, benzerlerinin de sık sık çıkardıkları bir ses; bizi olaylara çekmek istiyorlar, ama biz olaylara girmeyeceğiz..." Bu söz, esasta, fikirden miskinlik ve fikirsizliğin anlaşıldığının hazin itirafıdır.

Üzerinde durmak gerek; insan doğduğu andan itibaren sosyal olayların içindedir. Ve iktidar mekanizmasına göre de karar alma ya da kararın konusunu teşkil etme durumundadır. Kısaca her iki haliyle de sosyal olayların içinde... İş, bir ideolojiye mensûbiyet açısından ele alınırsa, ortaya konulan tavırın da, karar alma mekanizmasına doğru olması gerektiğini söylemeye gerek yok. Bu



anlayış ise kararın konusunu teşkil etmeye razı davranışları reddeder.

Bunların tavrı, söyledikleri açısından; başını kuma gömerek hâdisenin dışında kaldığını sanan devekuşu misali... Son hesaplaşma günü açısından; yazı şarkı söyleyerek geçiren ve kışa hazırlıksız giren cırcır böceği misali...

Bu kafa, bu metodla(!) gelen ve giden bütün rejimler boyunca, kendisine ayrılacak kuytuda yaşayabileceklerin kafasıdır; şartları kendine çevirici değil, kendini şartlara uydurucu, "mevcutçu" kafa...

· Buna, Büyük Doğu İdeolocyasındaki "Son ve tek kıvılcım" bahsinin muhteviyatını kendisine adapte eden... Büyük Doğunun rolü ve yerine, devamcısı olarak değil de, onu örtmeye yeltenerek kendini geçiren(!)... Büyük Doğu çilesi etrafında, Büyük Doğu için ve Büyük Doğu İdeolocyasında söylenenleri kendi ismi etrafına monte eden, tevâzu ambalajlı kıskançlık ruhunu da eklersek ortaya "dirilişin ruhu" çıkar.

(İsmi TAHİR olan bir adamın, temizliğin makbullüğü altında söylediği her şeyi örtülü örtüsüz (sahte bağlantılarla) kendisine yormasına benzer sahtekârlığa son. Burada söylenecek olan şudur; bir adam ben dediği yerin sahibiyse ne alâ, değilse maskara ve ukalâdır. Erkekçe değil de, sahte bağlantılarla, ben demezken "ben" diyense sahtekâr...) (3)

· Gazetelere gelince...

Talebe göre tirajı artan değil de, yardım cinsinden alınması talep edilerek tirajı arttırılmak istenen cinsten... Muhteviyatı ve yayın politikasi(!) üzerinde durmaya gerek yok...

· Topluca ifade...

Örneğini bir günlük gazetede gördüğümüz gibi, isim ve terkip olarak Büyük Doğu'yu, bir zamanlar adından bahsedilmeyen (İslâmın) söylenebilmiş şekli olarak gören ve mimarını ustalık payından dolayı müdafaa(!) edenler...

İnsan ve toplum meselelerini bilmedikleri gibi, fikirsiz hareket olamayacağı noktasından habersiz, "tatbik sistemsiz" rejim kurulabileceğini sananların kofluklarını gösterici saldırıları(!)...

Büyük Doğu şuuruna erildikten sonra ilgilenilen konuya yönelindiğinde, Büyük Doğu ve mimarının aşılması değil; şahsında Büyük Doğu şuuruyla, Büyük Doğu şuurunun zenginleşebileceğini anlamayan, ve de aşmışlar...

Parti hareketini sisteme göre yorumlamaya ya da partiyi en azından arkasında hareket hazırlanacak paravana olarak değerlendirme yerine, düzen değişiminden cami yanına fabrika yapmayı anlayanların, bizzat partiyi zedeleyici halleri. (Parti lideri ve çevresi ses çıkarmazken, Büyük Doğu mimarına bizzat Büyük Doğu'cu şuuru ve kaygısıyla karşı çıkmak varken, şak şak kafalıların iç sefilliğini gösterici dış maskaralıkları) (4)

Büyük Doğu'yu bir zevk idrakıyla severken, kendini izah edemeyenler...

· Hareketi hedefsizlikten kurtarmak için...

İlk önce; "çıkışlar", ister aynı konuda ve aynı paralelde, ya da, aynı konuda birbirine karşı durum belirtsinler, isterse; ayrı ayrı konulardan birbirini destekleyici, ya da, karşı olsunlar... Bunların yeri, değeri ve birbirine nispetinin sistemsiz anlaşılamayacağı; bunun şuuru...

Eğer "Mutlak Fikir" bağlılıları arasındaki hareketliliği, çeşitli kollardan hedefe (geliş gayesine) doğru hareket olarak değerlendirirsek, bu yanılgı resmen, getireceğinin ne olduğunu bilmeyen ve ne yaptığının da farkında olmayanlardan olduğumuzu gösterir ve ancak karşı düşüncedekilerce değerlendirilecek "malzeme" değerindeki hareketlerdir...

· Bize gelince...

Gayelerin gayesine yol verici gaye hedefimizi belirttik. Diğer bir deyişle; "Mutlak Fikri"



hayata hâkim kılmak için hangi "tüm şuur" ifadesinde olmamız gerektiğini de söyledik...

Bu alâka içinde yerimiz; şuurdan harekete, hareketten şuura doğru bir süreç içinde -aynı idealin- siyasal mücadele alanındaki "sistemli hareket" isteği olarak belirtebilirz.

3) DEĞİŞİM YOLUNU BELİRLEMEK

· Hayata hâkim kılınmak istenen bir düşünceye mensup olanların, bunun tabii bir sonucu olarak, iktidara talip olduklarını söylemeye gerek yok. Öyleyse iktidar ve düzen değişimi nasıl gerçekleştirilecek sorusunun muhatabıyız...

Düzen değişimini gerçekleştirmek için "hangi yol"un seçildiğini belirtmeksizin -sözde- değişim yolunda faaliyet göstermek "konudan" habersiz bir şuursuzluktur ve "nasıl" sorusu karşısındaki cevapsızlıktır. "Nasıl" sorusuna kendini muhatap kabul eden herkes öncelikle -genel bir ayırımla üce ayırdığımız- değişim yollarından hangisini benimsediğini ortaya koymalı; seçtiği yolu diğerlerine niçin tercih ettiğini açıklamalı, bu doğrultudaki düşünce ve faaliyetlerin kendi kendine ve hakikate karşı, tezada düşmeksizin tutarlı bir şekilde izah edmelidir. Ancak bundan sonradır ki, "nasıl" sorusunun doğurduğu değişik görüşler ve hareketler olduğundan bahsedilebilir.

· Değişim yolları kısaca şu;

a) Askerî Darbe; Silâhlı kuvvetlerin hükümet darbesi ile yönetime el koyması ve inanılan sistem doğrultusunda iktidarın niteliğini (ve dolayısıyla) düzen değişimini gerçekleştirmesi...

b) Hukukî yoldan gelme ve darbe yapma; Düzenin kurallarıyla iktidara gelerek veya mevcut şartlar içinde iktidara gelindiği an (fevkalâde iç ve dış şartların olduğu zamanlardaki gibi) düzen değişimi anlamında darbeyi gerçekleştirmek.

c) Halk ihtilâli; Mevcut düzenin otoritesine ve bunu koruyucu kuvvetine denk bir güç oluşumu ile otoritebin iptaline yönelik hareketin muvaffak olması ve düzen değişimi.

· Şu noktaya dikkat edilmelidir ki; değişim konusundaki belirsizliklerin sebebi, bu konunun, başka konuların yedeğinde ele alınmasındandır. Oysa her konu kendi şartları, usul, metod, kural ve araçlarıyla tartışılır. (Hedef, karar alma mekanizmasını -iktidar- ele geçirme oldu mu, konu, "ihtilâlin oluş tekniği" çerçevesindeki; mücadelenin değişik cepheleri, "darbe", "düzenli ordu", "gerille savaşı" meselelerinin hallini içerir.)

· Bir tesbit yapılacak olursa:

Karakteri, hangi dünya görüşüne dayandığıyla değil de hangi dünya görüşüne nefret duyduğuyla açıklanabilecek bir düzende, birinci yolun kapalı olduğunu ve ikinci yolun da "güç" işi olduğunu söylemeye kalkarsak, limonu görmeden tadından tanımak gibi bir tabiilikle (temel hareketi) belirtmiş oluruz...

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

1) AKSİYON VE GÖREV

· Her duygu ve düşünce, dışa aksetmiş şekilleriyle beraber, ruh ve nefs zıtlığı içindeki şuurumuzun kıvamı, irademizi gösterir; duygu ve düşünce, dış dünyanın etkisine karşı "ben" irademizi gösterici tepkimizdir; aksiyonumuzdur. (Duygu, düşünce ve iradî faaliyetler arasındaki ilişkiyi düşünürüz.)

· İnsanın etkilendiği "kendini insana empoze eden" meseleler birinci derecede "öz", ikinci derecede özle ilgili şeylerdir; insanlar için varlık, yokluk, ruh, madde, hayat, ölüm, ölümsüzlük...



izahına yanaşılmasa da duygumuz, düşüncemiz ve iradî faaliyetlerimizden tüten mânadır. Bununla ilişkili ve tepkilerin oluşturduğu, etkilendiğimiz -"karşılıklı etkileşim sahasını belirten"- toplumsal alan ise, etki ve tepkiler boyu değişendir. Böylece "Bütün Fikrin" hem aranılanı (öz ve özle ilgili meseleleri) işaretleyici ve idrak edilmesi gerekenin mutlak hakikatini kuşatıcı, hem de bu yolda EŞYA VE HADİSELER ZEMİNİNDE AKSİYONUN KONUSUN VE KONUNUN ÇÖZÜMÜNÜ ARAYAN İSNASAN ÖLÇÜLER VERİCİ mahiyetini kavrıyoruz. Aksiyonun anlamını açıkladığımız zaman, hem bu mahiyetin istediği şuur kıvamının ne olduğunu, hem de bizzat bu aksiyoncu iradenin -sahibine- aksiyon konusunu arama görevini yüklediğini göreceğiz.

· Aksiyon lügat ve hikmet mânasıyla şu... "Aksiyon, bir işle, bir oluşla, onu doğuran fikir arasındaki âhenk ve münasebet mânâsınadır ve lisanımızla barışabileceği tek kelime ameldir (...) hikmete geçerek aksiyon nedir ve ne değildir onu cevaplandıralım. Aksiyon, sade iş ve fikir değil, üstün işe hakkedilmiş (işlenmiş) üstün fikir demektir. Herhangi bir iş ve fikir değil dedik. Çünkü tam fikirsiz hiçbir iş yoktur. Bir sigara yakmak için bile kibritin çıkarılması yakılması, birerküçük fikirdir. Bunların kıymeti yok... Büyük fikir ve onun büyük iş haline inkılâbı; aksiyon budur. Yâni alelâdenin üstü; harika yenilik ve çetinlik şartları içinde insanın kendi kendisini ve cemiyetini aşma cehdi; aksiyon budur. Her işte imkân üstüne tırmanmak ve engeli aşmak davası; aksiyon budur."(1)

· Aksiyonun bu açıklanışı, bize hem hareket için hareketin (roman, şiir, yazı, silahlı mücadele, dernek, parti vs. şeklindeki iş oluş vasıtalarının) kendini gayeleştirmesinin aksiyona ters düşüşünü, hem de ihtilâl-inkılâb vasıtalarını tanımadan, kullanmaya çıkmadan evvel bunların yeri ve değerini anlama şuurunun ilk şart olduğunu gösteriyor. (Bu iş edebiyata olur diyen ve meselâ, "bir roman yazılsa Türkiye'nin kurtulacağını" söyleyebilen komiklerin kendilerini dosta düşmana güldürmeleri, bu şuursuzluktandır.) Bütüne nisbetle parça aksiyonla (mevzuundaki aksiyonla), bütün aksiyona katılacak olanların, bu bütün ihtilâl-inkılâb şuurundan pay alarak, kendi mevzularındaki aksiyona yönelmeleri ve gerekeni yapmaları; (belki bir fikir birikimiyle Büyük Doğu İdeolocyasının ruhunu kavrayarak "bilmeyi bilme" durumuna gelmek, ordan ilgi mevzuuna yönelmek (pratik), pratiğin verileriyle vasıtanın deorisini zenginleştirme, o teroriyle tekrar pratik şeklinde dış oluş vasıtalarını iş oluş destekleriyle beraber kuşatmak.)

· Biz bu şuuru, bir projektör gibi, değişimi gerçekleştirme (devrim) yolu üzerinde gezdirerek çözümünü arayacağımız konuları işaretleyecek ve bunları çözmeye çalışacağız. (Şu anda yapılan da budur ve görev sahamızı göstermektedir. Bu hem ideolocyadan hareketle (tümdengelimle) düşünceyi kendi konusu yabancı (konudışı), rastgele gikir ve hareketlerin (bu niteliğinin) gösterilmesidir. Misallendirmek gerekirse; tıp öğrenirken iktisatçı olma yolunda ilerlediğini sanan şaşkın adamın durumu neyse üzerinde durduğumuz konunun dışındayken, kendini konu içinde zanneden şaşkının hali odur.)

2) İDEOLOJİK EĞİTİMDEN GEÇME ŞARTI

· Bir mutlak Fikir bağlısının "öncü kadro" niteliğini kazanması için şahsında gerçekleşmesi gereken "idrak" ve "irâde"nin ne olması gerektiği meselesi, onun, hem "insan olma memuriyetinin" mahiyetini, hem de bu memuriyetin ayrılmaz sonucu olarak gerçekleştirmekle yükümlü olduğu "yeni nizam-yeni insan" dâvasının nahiyetini kuşatır.

· Ne olmak ve neyi gerçekleştirmekle yükümlü olduğumuzu, içiçe bir bütün olarak açıkladığımız zaman, "Mutlak Fikir ihtilâl-inkılâbını" gerçekleştirecek tipi çizmiş oluruz ki şu; "Gerçek ve derin Müslüman, dünya ve insan kadrosunun bütün iş ve fikir muhasebesini muvazeneleştirmiş, zimmet (sahip çıkacağı, koruyacağı) ve matlup (istenileni gerçekleştirici) sütunlarını tam bir sıhhat ve mutabakatla (uygunlukla) karşılıklı mizana (ölçüye) sokmuş, yapılacak ve yapılmayacak her şeyi tespit etmiş, bütün istikametleri keşfetmiş ve işaretlenmiş, bu hayatın yaşanmak zahmetine değer bütün kıymetlerini tablolaştırmış, en uzak buğday başağının ucundaki taneden, güneşin kalbine kadar nabız dinleme aletlerini her noktaya dikmiş ve her unsurun gaye ve memuriyet sırrına ermiş, yeryüzüne ve madde alemine insan tahakkümünü ve bunun muazzam cihazını azami istismar haddine yükseltmiş, idrak ve tekevvün (oluş) çilesini nihaî



hassasiyetle doldurmu, frenklerin (sajes) dediği nihaî vecd, zerafet, huzur ve kükûna varmış; kısaca, insan başını sümüklü böcek kafasından ayıran tek haysiyetle, varlık sırrının bütün şubelerini kahramanca kucaklamış, plânlaştırmış ve bunun insan cemiyetini teşkilatlandırmış, kâmil insan örneğidir." (2)

· Buraya kadarı "Mutlak Fikir" ihtilâl-inkılâbını kimin temsil edebileceği davası... Bu yeteneğe eriş sözkonusu olduğunda ise, insan ve toplum meselelerini "Mutlak Fikir"den hareketle ortaya koymuş sistem -ideolocyanın kavranması, yani ideolojik etğim konusu ortaya gelir. Anlaşılıyor ki, ortaya konmamış olsa idi bütün "Mutlak Fikir" bağlılarına düşen görev, inkılâbın fikir plânında ifadesi olan ideolocya-sistemin ortaya konulması idi.

· Eğitime gelince... Kastımızı kültür (irfan) kavramına açıklık getirerek anlayabiliriz: "İrfan arşın veya okka hesabıyla, bir şahsın yüklendiği kuru malûmat değil; sahibinde Fikir ve ruh bünyesi haline gelmiş bilgidir. Gıdanın, döne dolaşa damarlarımızda kan haline gelişi gibi... Kimse bize kilerdeki erzakı gösterip o mikyasta kan sahibi olduğunu iddia edemez. Kimse de kamus ezberlemekle irfan sahibi olamaz.

Evet, evet; irfan, bilgi sahibi olmaktan ziyade, BİLİNEN ŞEYLER VASITASIYLA BİLME, HASSASINA ERMEKTİR. Bilme hassasına eren, bilmediği şeyleri nde bir nevi alimi olur. Nasıl ki, parası olan, satın almadığı şeylerin de bir nevi maliki sayılır. Demek ki, şu veya bu bilgi malından ziyade, mallar arasında müşterek kıymet vahidi olan manevi paraya, yani ruh ve akıl kıvamına irfan demek lâzım."(3)

· Görüldüğü gibi ideolojik eğitim; öğrenmek ve nasıl öğrenileceğini öğrenmekle; nasıl öğrenileceğini öğrenerek öğrenmek gibi içiçe bir iş... Aksiyon ve Görev konusunda edğindiğimiz gibi teori ve pratiğin verilerinin içiçeliği... (İdeolojik eğitimin rolünü "İhtilâl ve oluş tekniği" konusunu incelerken daha net göreceğiz.)

İrfan kavramının açıklığa kavuşturulması ayrıca, "yetişmemiz gerek, öğrenmemiş gerek" gibi tekerlemelerle, öğrenme ve yetişmenin mahiyetini belirtmeyen; böylece de insanımızı muâllakta bırakan, öğrenmenin sınırsızlığı karşısında hiçbir zaman harekete geçemeyeceğini onun suuraltına empoze eden, söylediğinin gafili ya da hainlerini de suçüstü yakalıyor.

· Yazılarımızın bütününden tütecek olan ideolojik eğitim konusunu, "Mutlak Fikir Sistemi" ve "vasıta sistem"den geçerek ideolocyanın ne anlama geldiğini; "İdeolocya ve İhtilâl I." konusuna bağlarken, bizzat ideolojik eğitimin içine giriyoruz. Mahataplarımız, anlamadığından (Büyük Doğu İdeolocyasından) hoşlanmayanlar değil, anlamadan bu işin olmayacağını anlayanlardır.

3) "MUTLAK FİKİR SİSTEMİ" VE "VASITA SİSTEM"

· "Mutlak Fikir" sistemini hayata geçirmekten bahsetmek insan ve toplum meselelerine ait konuların (tatbik konularının) "Mutlak Fikir"den hareketle çözümünü gerektirir. Tatbik konularının çözümü ise, "düşünce faaliyeti" ile sonuçlandırılmış bir "tatbik fikri"dir. Burada dikkat edilmesi gereken şudur ki; tatbik fikrini sistem çapında işleyen de aynı işi yapmaktadır ve kafalardaki karışıklık da bu noktanın anlaşılmamasından doğmaktadır. Yakından bakarsak; sistem çapında sonuçlandırma da, meselâ, "biz kaynaktan yapacağız" şeklindeki tek cümlelik sonuçlandırma da, tatbik edilmesi gerekene nispetle, tatbik şekline ait bir fikirdir; tatbik fikridir... Tatbik fikri olmadan tatbik olmaz.

Aralarındaki dağlar kadar farklı doğruluk ve haysiyet farkına gelince, bunu sistemin tanımından verebiliriz: Sistem, kendisini teşkil eden unsurlarıyla, tezatsız bir terkep "tüm" anlamındadır. Düşüncede kuruludur, ancak hayalî değildir. Tatbikle (pratikle) olan ilişkisine göre de, gerçekleştirilecek olan ve gerçekleştirilenin kendisiyle kontrol edileceği modeldir.

· Bu tanıma göre, toplumsal sistem içindeki unsurları belirten konular, onun alt sistemleridir. Ve bu alt sistemler. "Bütün"deki ipuçlarından hareket etmediklerinde, tek tek sistem belirtse bile (ki bugün İslâmda devlet, İslâmda hukuk, İslâmda siyaset, İslâmda iktisat vs. şeklindeki çıkışlar,



konunun çözümü bir yana, o konunun çözülmesi gereken meselelerinin ne olduğundan bile habersiz) yanyana getirildiklerinde, bir toplumsal sistem kıvam ve terkibi meydana getirmezler. Terkip ve kıvamının ne olduğu bilinmeksizin unsurları rastgele karıştırmakla ekmek bile yapılmaz.

(Bu yüzdendir ki, Pakistan'da; İslâm'da devlet idaresi, İslâm'da ekonomi, İslâm'da siyaset vs. gibi, her biri bütün sisteme bağlı, sistem ifade eden görüşleri yanyana sisteme bağlı, sistem ifade eden görüşleri yanyana getirdikleri zaman, hepsi diğeriyle tezat teşkil ediyor ve sonuçta, iktidarı eline almış iyi niyetli Ziyaü'l-Hak, lâfta İslâmî Devleti, gerçek İslâm Devleti haline getiremiyor.)

· İnsan ve toplum meselelerini "Mutlak Fikre" ve unsurlararası tezada düşmeksizin, tüm (sistem) ahengiyle ortaya koymak sözkonusu olduğunda, bu tatbik edilmesi gereken (Mutlak Fikre) nisbetle, vasıta rolü oynar; gayelerine yol verici vasıta... Mesele, vasıtanın gerekli olup olmaması değil (aksi takdirde insanın düşünme faaliyetinin ne anlama geldiğinin ve mükellefiyetinin izahı kalmaz), vasıtanın, vasıtalık ettiği gayeye göre değerinin ne olduğudur...

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

1) İDEOLOCYA VE İHTİLAL I

I. İçinde bulunduğumuz anın ötesi, bizim için "bilinmeyen" bir "varolan"dır. Her an "yeni" olan, her an "yeniden tamam" olan evrende, içinde bulunulan anın sonrası, insan tarafından bilinemez. Galibi bilmek, her an hazır ve nazır olan; gaibin de hazır ve nazırı olan için mümkündür.

İnsan hayatı -insan idrak etse de etmese de- duygu ve düşüncenin yönetimindeki faaliyetleriyle, eşya ve hâdiseyi kendine maletme (zabıt) hareketidir. Bu norta, insana yaradılışında biçilen (görev) memuriyettir.

II. Doğru düşünce olmadan doğru düşünce faaliyeti olmayacağını, "mutlak" olmayan düşüncenin de, evreni bütün olarak izah etmesi mümkün olmadığından "mutlak doğru" olamayacağını biliyoruz. (Bk. Bütün Fikrin Gerekliliği S.M. Sayfa: 32-25) Böylece insanın, bilinmeyen önünde durumu, kendisine gerekli olan bakımından "mutlak düşünce", yapması gereken bakımından da "doğru düşünme faaliyeti" olduğu açıktır. "Din nasihattir" ölçüsü, dinin eşya ve hâdiselerin zaptı için insana ölçüler verici olduğunu gösterirken; "din ahlâktır" ölçüsü, yapılması gerekenin ruhunun "gerekli olana" uygun olabilmesi ölçüsünü verir.

III. I. Bölümü dikkate alarak; "eşya ve hâdiseler" zemininin sürekli yeni olması, eşya va hâdiselerin zaptı "memuriyetinin de" sürekliliğini vurguluyor. Burada insanın rolünü öz olarak ifade edersek: İnsan "hareket içinde hareket eden" bir görev yüklenmiştir.

IV. İnsan doğru düşünceden hareketle, doğru düşünce faaliyetinde bulunacağına göre, bu noktadan çıkan tabii sonuç; düşünce faaliyetleriyle doğru düşüncenin zenginleşmesidir. Sonuçta, başlangıç noktasının doğru ya da yanlış olabileceği bir yana, düşüncenin zenginleşmesinden bahsetmek bilginin "mutlak" olamayacağını belirtmektir. İnsanın devşirebileceği mutlak bilgi yoktur. Bilgi; "kurulan", özü ve kabuğuyla sürekli "zenginleşen", değişen, ya da belli bir ilerleme sonunda prensip ve metodlarıyla "çöken" bir niteliğe sahiptir.

V. II. Bölümü dikkate alarak; "Mutlak Düşünce"den hareketin zorunluluğu belirtildikten sonra, aydınlığa kavuşturulması gereken iki nokta ortaya çıkmaktadır. Birincisi; yukarıda (IV. Bölümde) belirttiğimiz gibi, içi-dışı (kabul ve ruhu) ile zenginleşen bir doğruluk sözkonusu ise, o doğru "mutlak" değildir. Hayatın hareketliliğine karşılık, mutlak bir fikirden bahsetmek, mutlaklık bir yana, "hayat"a ters gelen (statik) bir şablonculuk mudur? Buna bağlı ikinci nokta; insanın, hareket içinde hareket eden olduğunu söylediğimiz zaman, "Mutlak Fikir"den hareket eden insanın



düşünce faaliyeti verilerinin -Mutlak Fikre nisbetle- ne anlama geldiği dâvası...

VI. "Mutlak Fikri" tek harfinin değişmeyeceği fikrin "mutlak" olma vasfını söylediğimiz an anlaşıyor. II. Bölümde, dinin bilinmeyen önünde -eşya ve hâdisenin zaptı için -insana ölçüler verici olduğunu, bizzat "din nasihattır" ölçüsünün gösterdiğini belirtmiştik. Anlaşılıyor ki, "Mutlak Fikir"den hareketle düşünme faaliyetinde bulunmadan bahsetmek onun kabuk ve klişelerini geveleyici şablonculukla değil, kabul ve klişelerin çerçevelediği "ruhunu" özümlemekle mümkündür. Düşünceyle fethedilmesi gereken alana girmemek, hele bunu hak adına empoze etmek, "Mutlak Fikrin" inahiyetini sadece kabuktan ibaret gören şabloncu kafaların işidir. "Bu iş ne akılla olur, ne akılsız" ölçüsü aklın at koşturacağı ve duracağı alanı ihtar eder.

Diğer yönüyle; "Mutlak Fikir"den hareketle çevreye açılındığı zaman (eşya ve hâdiseleri zapt faaliyetinin verileri) "Mutlak Fikri" kabul ve ruhuyla zenginleştirici değil, insan zenginleştiği kadar onun ruh ve hikmetlerinden pay alıcıdır. İşin çarpıcı olan yönü de budur; değişmez kabuktaki cevherin, "hareket içinde hareket eden düşüncenin -düşünme faaliyetiyle devşirilen düşüncenin" aslını, esasını, yerini ve değirini gösterecii, mizan (ölçü) üssü olması; eskimez, pörsümez, solmaz, geçmez olamsı. Kısaca, gelmiş ve gelecek zamanın içinde olması. Mucize arayanlar bunu anlasın...

VII. Aydınlığa çıktı ki; "Mutlak Fikri" bilmek ve tatbik edebilecek duruma gelmek, ezbere klişeleri bilmek (kuru kabuk bilgisi işi değil), bilmeyi bilici duruma gelmeyi; irfanı gerektirmektedir. (Bk. İdeolojik Eğitim)

İrfan sahibi olmak; neyi niçin bilmesi gerektiğini, şuuru ile öğrenmek ve tatbik etmek için... Tatbik etmek; hem aksiyon ifadesiyle konusunu aramak, öğrenmek ve düşünmek, hem de öğrendiğini, düşündüğünü pratiğe geçirmek için...

"Akan su pis tutmaz" hükmünün belirttiği mânaya ters düşen şabloncunun, zamanı nefsinde kokutan ve dâvayı içeriden çökerten durumu, ve "temizlik imandandır" ölçüsüyle mücerrette (de) pisliğin hareketsizliği belirttiği, anlaşılmıyor mu? Ve tabii ideolocya manzumesi halinde (ahenginde) içiçe düşünmenin doğruluğu ve zorluğu ile, şabloncunun işportacı şivesindeki ucuzluk... Aradaki fark hecelenmiyor mu?

VIII. I. Bölümde belirtiğimiz; bizzat "Mutlak Fikrin" belirttiği, "İnsana yaradılışında biçilen memuriyeti" gözönüne alırsak, bu memuriyetin her aydın geçinen "Mutlak Fikir" bağlısına yüklediği görevin mahiyetini kavrarız. (Bk. Aksiyon ve Görev)

"Mutlak Fikrin" insan ve toplum meselelerini çözücü, yani "hayat nizamı" olduğunu söylemiyor muyuz? Tekerlemeden esasa geçersek; önce dâva, onun insan ve toplumunu ideolocya-sistem halinde (ahenginde) fikir ve ruh plânında halletmek; sistemini kurmak... Madem ki, insan hareketin içindedir ve hareket etmekle yükümlüdür, o halde, onun "aklın duracağı ve at koşturacağı alan" içinde, kuracağı ideolocyanın mahiyetinin ne olması gerektiği de ortaya çıkıyor; gelmiş ve gelecek zaman boyunca toplum ve insan meselelerini "Mutlak Fikri" ölçüleri ışığında halledecek insanı yetiştirme ve onun toplumunu kurma... Bu ideolocya, irfan kıvamına gelindikten sonra kendisindeki ipuçlarından hareketle, "hareket içinde hareketle zenginleşecek olan" ruhtur, sistemdir.

IX. Devam edelim; insan ve toplum meselelerini "aklın duracağı ve at koşturacağı alan" çerçevesinde ele almış, İdeolocya iddiasındaki bir mütefekkirin, doldurmakla yükümlü olduğu iki saha diyalektik ve ahlâktır. Yani evren önünde benim ne olduğum "ahlâk" ile "aklın", "nasıl" ve "niçin" dâvası...

Böylece "Mutlak Fikri" hayata hâkim kılma işinin, "ideolocya" plânında ortaya koyulduğu söylendiği zaman eleştiriliş biçimi de ortaya çıkıyor; diyalektik örgüsündeki tutarsızlık, insan ve toplum meselelerinin ne olduğunu bilici bir idrak seviyesinden yoksunluk, yapılması gerekenin ruhunun, "gerekli olana" (Mutlak Fikre) uygun olmaması vs. Bu meseleyi ayrıca ele alacağız, ancak şunu hemen belirtmeliyiz ki: "Mutlak Fikirde idare biçimi yok, idare ruhu vardır" doğrusunu, muğlak ve müphem bulan ahmak, "Mutlak Fikri" hayata geçirmekten bahsedildiğinde bundan şablonculuğu anladığını ortaya koyuyor. "Küllü cahilin cesur" hikmetini tarlayınız. Cahili



olunan konuda, cehlini bilmekten büyük meziyet olamaz.

X. İdeolocyayı ihtilâle bağlamanın kavşağında, son bir deyiş; kendini, "gelmiş ve gelecek zaman boyunca bütün eşya ve hâdiseler zeminini avlamaya memur bir fikir ağı halinde düğüm düğüm çerçeveli bin manzume... Yekpare inanış, görüş ve ölçülendiriş manzumesi" olarak takdim eden ideolocyanın, "Orkestra, Senfonya ve Biz" başlığı altında, "bu dünya görüşü, sadece saf ve gerçek İslâm ruhunun, dünü, bugünü ve yarını, hakları, hakikatları ve tecrübeleriyle bütün doğu ve batı dünyasını kucaklamış olan dâvasından ibarettir" iddiası, kabul edene de etmeyene de aynı başlık içinde şunu söylüyor; "Eğer bu dâvayı bütünleştirebiliyorsak, bizi ayakta ve saygı ile dinleyiniz; iddiamıza rağmen maskaralaştırıyorsak, maskaraların âkibetine mahkûm ediniz!!"...

Büyük Doğu İdeolocyasi, muhteviyatıyla bui dâvayı bütünleştirebiliyorsa, bi ihtilâl-inkılâbın ifadesidir. Değilse, ne insan ve toplum meselelerini bilici, ne de "Mutlak Fikir" çerçevesinde bunları çözebilecek bir seviye belirtmeyen bir şarlatanlık örneğidir. İkincisini "acaba" olarak bile belirtmek büyük bir ahmaklık örneği sayılabilecekken, açıkça belirtmenin gayesi, gerçekte Büyük Doğu etrafındaki ahmaklıkları teşhir ve teşhis etmek içindir. Kunumuz içinde buna parça parça değindiğimiz gibi, bütün konularımızda da değineceğiz.

XI. "Bir bünyenin, kendi içinde, kendi öz nizamını sarsıcı ve yeni bir nizama yol arayıcı her hareket, ihtilâldir ve bu davranış, içi beşeriyet kadar kalabalık tek fertten, üç beş kişilik aileye, sekiz on ailelik kabileye ve koskoca cemiyete, hasılı topluluk belirten her varlığa kadar, esasta ve mücerrette birdir" (İhtilâl N.F.K. S. 4) Büyük Doğu ideolocyası bu mâna çerçevesinde bir ihtilâl-inkılâp ifadesidir.

XII. Anlaşılıyor ki, "Mutlak Fikri" hayata geçirmekten bahsedenlerin, ortaya konulmamış olsa idi ilk işi, ideolocyayı ortaya koymaları idi. Sistem ordaya konulduğuna göre, üstlerine düşen görev, sistemden hareketle, hareketin sistemini (hareket sistemini) ortaya koymak...

2) İDEOLOCYA VE İHTİLAL II

· İhtilâl... İnsan ve toplum için ihtilâl, "şuur"un bozuluş ve yıkılışını belirttiği gibi, bunun dış plândaki tezahürlerininin anlamını da kuşatır. Şuurdaki bu bozuluş ve yıkılış tohumun çatlaması ve ağaca doğru gelişimi şeklinde bir oluşum süreci belirtebileceği gibi, tam tersi; statikleşme ve kabuklaşma süreciyle bir çürüme ifadesi de olabilir. Birinci durumda "eşya ve hâdiseye ait yeni verilerle şuurun muhtevasının zenginleşmesi" neticesi bir inkılab (oluşum)dan bahsedilirken, ikinci durumda; eşya ve hâdiseye ait yeni verilerin "şuur" terkibinde yeni terkibe ulaşmaması ve çözülüş, ya da, eşya ve hâdiseler karışsındaki "sağır" şuurun, "zapt" görevini yerine getirememesi; kabuklaşma ve çürüyüş vardır. Birincisiyle "müsbet" ikincisiyle "menfiliği" gösterici iki yön...

· Bir dünya görüşünü, hayata geçirmekten bahsedildiği an, söylemek istenen şey, "sistemi" yaşanana gerçek kılmayı istemek değil midir? Böylece toplumsal plânda mevcut düzeni ve rejimi, "yeni için yıkma" olarak ihtilâlın, gayeye nisbetle vasıta değeri taşıdığı anlaşılır; dünya görüşü, ihtilâlin "niçin"ine cevaptır; vasıta anlamında ihtilâl ise, kendi başına "nasıl" konusu... Buradan çıkan tabii sonuç, "nasıl" ihtilâlden önce, mutlaka "niçin" ihtilâl ve "vasıtanın mustakil değer" belirtmeyeceği gerçeğidir. Bu mânasıyladır ki, ihtilâl, inkılabın (oluşumun) mânasını da kuşatır. İkisi arasındaki soylu ve özlü ilişkiye gelince, şu: "Üstün mânasıyla inkılab vasıtası ihtilâl, vasıtalık ettiği gayeye göre kıymetlenir. Gaye, ulvîlerin ulvîsi Allah yolu olunca da, yığınların bazan hiç ve bazan hep, bazan bâtıl ve bazan hak yüzünden birbirine girmesinden ibaret vasıtayı mustakil değer kabul etmez. Vasıtayı hangi şekilde bulursa onda kullanır ve inkılab ismini alır." (1)

· İhtilâlin şuurdaki (iç) ve buna bağlı vasıta olarak (dış) anlamı arasındaki ilgiyi kavramak, gerek "iş ve hareket kültürü" açısından, gerekse durum değerlendirilmesi açısından önem belirtir; vasıta anlamında ihtilâlin "sistem şuuruna" bağlı siyasî bir biçim olması noktasından; "siyaseti", sistemin vasıtası kılıcı davranışlarla, sistemi, "siyasetin" vasıtası kılıcı davranışları farketmek lâzımdır.



Birincide, yürüyen şuur sözkonusudur; bizzat iç oluşun el atma borcunu yüklediği, dış oluş vasıtasının kullanılışı.. Bu anlamda için siyaset (ve ihtilâlin) anlamı, "şuurun" "zapt" fonksiyonuyla aynı...

Diğerinde:

Ya, hayatın bütün şubelerine zerre zerre geçirilebilecek tamamlıktan mahrum (hayatın çarptığı) bir sistem sözkonusudur; bu durumda, sisteme bağlı siyaset değil, sahte mânalandırmalarla sistemin siyasete göre yorumlanması vardır...

Ya, (özellikle gençlik plânında) kendi ifadesini bulamadığı toplumsal "şuur" ve " kuruluşlara" başkaldıran ve bunun için de kendini toplumdan ayırıcı "ayrı bir tür" görünümüne hizmet eden (fikri, çözümden çok yıkma arzusuna hitâp eden) ihtilâlci düşüncelere kaymak sözkonusudur; fikrin ihtilâli değil, ihtilâl için fikir...

Ya da, sistem muhteviyatının (şuurunun) mevcut toplumsal şuur "süzgeci" ile anlaşılması sözkonusudur. Bu durumda "sistemi" hayata geçirme niyetiyle bilmeksizin sadece siyaset yapılmaktadır. (İdeolojik eğitimin şart olduğunu gösteren durum)

Vasıtayı gayeye tercih edici veya vasıtanın taşıdığından habersiz tutumları, şu hükmümüz çerçevesinde ve hepsinin pay alabileceği biçimde belirtelim; "Fikirsiz ve meselesiz, kafasında bir mimarî hayali olmadan, sırf yıkmak için yıkma, yahutta, birşeyler yapabileceğini sanıp da yıkmış olmaktan ibaret kalma davranışları, ne üzerlerinde fazla konuşmaya, ne de sivrisineklere sıkılacak filit ilâçlarından başka mukabeleye değer şeylerdir." (2)

Görüldüğü gibi ilk iş, YENİ BİR DÜNYA GÖRÜŞÜ VE BUNUN TARAFTARLARINCA ÖZÜMLENMESİ...

· Burada, düzenin ve rejimin devlet karekterini belirttiğini anlamaksızın, ve düzeni değiştirmek için yıkmakla (yeni bir düzene geçmekle), yapı ve müessese olarak yeni bir devlet terkibine geçildiğini bilmeksizin, "düzene hayır, devlete evet" demenin hiçbir mâna ifade etmediğini belirtelim.

Şöyle ki; devlet, "olsun mu, olmasın mı" şeklinde bir tercih konusu değil, insanın sosyal olma özelliğinin, aksi mümkün olmayan sonucudur. Kendilerini sadece fikirsiz slogan seviyesinde ortaya koyabilenler, gerçekte bilmeksizin, devleti kaldırmak bir yana faşizmin rüyası "devlet için insan"ı en keskin şekliyle yaşayan ve böylece de marksizmi yalanlayan dmarksist pratiğin sadece reaksiyonu olmaya devam ediyorlar. Diyeceğimi şu ki bunlar; varlıklarını fosilleşmiş bir düşünceye reaksiyonla ortaya koyabilenler ve gerçekte fosilleşmiş düşünceyi "taze tez" gibi yaşatanlardır. Oysa doğrusu insana yaradılışında biçilen "tesir etme kuvvetinde eser" hüviyetine uygun olarak ve gayelerin gayesi... gözönünde tutularak, "önce devlet değil", insan -memuriyetine uygunluk- için devlet...)

· Sistem şuurunun kuşanılması ve sisteme göre yorumdan bahsedildiğinde, duygu ve düşünceyi kendi terkibine katacak ve kendi "rengine" süzen "şuur süzgeci" ile, bunun sonucuna verdiğimiz "yorum" kavramının açıklığa kavuşturulması gerekir.

Yorum; "hayatın, hükmün, kaidenin (vs) ruh ve düşünce yapısıyla mânalandırılması işlemidir", dediğimiz zaman, hayatın, hükümün, kaidenin geçecek ve geçmeyecek yönlerinin, "şuur süzgecine" göre belirlendiğini belirtmiş oluruz.

"Şuur süzgeci" ise, toplumda karşılıklı etkileşimle (etkileşim ruh ve düşüncedir) belirlenen ve böylece üyelerine belirli akıl ve duygu alışkanlıkları kazandıran ve yeni doğanlara kendini empoze eden toplumsal bir olgudur. Yakından bakarsak; insan, duygu ve düşünce yapısı ve kapasitesi çinde, kendini çevreleyen "çevre şartları" ve "ilişkilerin" onda ulaştığı terkip (şuur), onun yetiştiği ortamın "duygu ve düşünce yasalarını" göstericidir. Bu "duygu ve düşünce yasaları" ise, tahlil ve araştırmada (yorumda) onun yapısını gösterici bakış açısıdır, objektifidir. (Toplumsal şuuru iktidarın kaynağı ve niteliği konusunda "Millet egemenliği", "halk iktidarı" kavramlarına gidici



görüşler çerçevesinde anlamadığımızı belirtmiştir (bk. Bütün fikrin gerekliliği -iktidar- siyaset (eylem) (iktidarın kaynağı).)

Bunun sonuçlarını konumuş içinde şöyle değerlendirebiliriz: Doğru düşünce olmadan doğru düşünme faaliyeti olamayacağı gibi, yeni bir "şuur" terkibi ifade eden sistem olmadan "şuurun" kendisini belirleyen unsarları eleştirmesiyle, giderek kendi "yapı ve biçimini" eleştirmekle o şuurun bakış açısı dışına çıkılmaz. Kısaca "şuurun" kendisin eleştirmesi de leşetirdiği sözgeçten geçmektedir. Bu yüzdendir ki Batı toplum yapısını; Hristiyan ahlâkı, Roma nizamı ve Yunan aklı şeklindeki toplumsal "şuur süzgeci" bunları eleştirmekle bunun dışına çıkmamaktadır. Bu sebeptendir ki, görünüşte birbirine zıt komünizm, faşizm, kapitalizm vs. şeklindeki (ekonomik, siyasi, iktidasi) farklılaşmaların temelde aynı olduğunu söylüyoruz.

Diğer taraftan, ihtilâlci gözüyle baktığımızda, "toplum" ve "eğitimin" insana belirli akıl ve duygu alışkanlıkları kazandırması açısından, ilk iş olarak bunun (toplumsal "şuur süzgecinin") kafalarda değişiminin ilk şart olduğunu görürüz. (İdeolojik eğitim dediğimiz şey) Yanu bağlı olunan "sistem şuurunun" tüteceği akıl ve duygu alışkanlığının kazanılması... Bu işin en zor tarafı olduğu gibi, hem ihtilâli gerçekleştirmenin ilk şartı hem de bizzat ihtilâlin yapılışının sebebi (gayesi)... Aynı şekilde "öncü" kadronun ne demek olduğunu ve öncü kadrosurun "gerekliliğini" gösterici...

· Mevcut toplumsal "şuur süzgeci" ile "Mutlak Fikri" yorumlamanın en çarpıcı örneği ise, materyalist donelerle düşünülmeye başladığı zaman (sistem plânında kaçınılmaz olarak) ortaya çıkan "sınıfsız toplum" idealinin (hayat tarafından çarpıldığını anlamaksızın) "Mutlak Fikre" yükleniş işgüzarlığı...

Sınıfsız bir toplumdan bahsedildiğinde, ("İdare eden, iadere edilen" ayırımına dair, "adalete" dair, "işi ehline vermeye" dair, "takvâya üstünlük" tanımaya dair, "bilenle bilmeyeni", "çalışanla çalışmayanı" bir tutmamaya dair... vs.) hayatın bütün şubelerine ait ölçüleri (denge) ahenkte birleştirici ölçüler manzumesine ters düşüldüğünü farketmeyenler...

Aynı tavır anlaşılmayan bir konu ortaya geldiğinde bu sefer de tersinden ortaya konulmaktadır: Önce... Bilinmeyen herhangi bir konu ortaya geldiğinde, bunu "İslâm dışı" diye nitelendirmeyi âdet haline getirenler, böylelikle "Mutlak Fikrin" o konuyu anlatamayacağını söylemiş olumuyorlar mı? Bunlar matbaaya "gavur icadı" diye karşı çıkan keskinlerle (!) aynı soydan... Sonra: "İslâm dışı" olan konu değil, ancak konunun yorumu ve değerlendirmesi olabilir ("İslâm sınıfsız bir toplumdur" yorumunda olduğu gibi).

Şu iyice bilinmelidir ki; insanoğlunun her gün ber şubede meçhuller âleminden devşirdiği hiçbir bilgi ve karşısına çıkan hiçbir "mesele", "İslâm dışı" olarak değerlendirilemez. Çünkü insan, "yaratıcı" değil, "yaratılanı keşfedici"dir; "hikmet", insanın varlığıyla Allah'ın yarattığı... Diğer sistemlerle ayrılığımız da keyfin, "nihai hedef" noktasından nitelendirilmesi üzerinde çıkar. Bilim ve hikmet plânındaki uygunluklar "yitik malımız" olarak bizimdir... Konu bizim açımızdan yanlış bir terkip belirtiyorsa bizde yeni bir terkibe kavuşturulmalıdır (Gözümüzü yummak değil)... Çözüm getirilmemiş bir mesele sözkonusu ise, bizzat yaradılış görevimiz olarak çözüm getirme mecburiyeti.. vs. "Körün kadına bakmamasında sevap yoktur" büyük hikmeti de bu konuya ait...

· Yorumun "nihai hedef" noktasından yapılmasına dair...

Gayemiz, gayelerin gayesi olarak Allah'a varmak... Memuriyetimiz eşya ve hâdiseleri "zapt" etmek... Yapımız tabiat plânı karşısında ifadesizlik ve tesir edici eser olma (Halifesiz). İnsanlar olarak "nitelik" ve "cins" ifadesiyle çoklukla ifadeliyiz. (Bu yüzden "üyelerinin" farklılaşmanın doğurucusu; değişik prensipler ve metodlar içindeki faaliyetlere içeren "şuur" özelliği olmayan hayvan sürülerinden ve ilişkilerin belirleyicisi olan "yapı" ve "müessese" şeklindeki oluşlar insan toplumu için var; hayvanların işgüdü sınırındaki değişmez "sürü" ilişkilerine karşılık insanda "şuur" özelliğeyle "kurulacak", "yıkılacak", "değişecek" toplum sözkonusu...) Bu tesbit bizi gayet açık bir şekilde "unsur olmadan terkip olmaz" mortasına getiriyor; bu anlam içinde "şahsiyetçiyiz". Ancak sistem olarak "toplum mu" yoksa "fert mi" tercihinden âzadeyız... Ve "nihai hedef" açısından bizim anladığımız toplum, gayelerin gayesine gidici insan ve (bunun içinde) onun



toplumu... Bütün toplumsal "oluş" ve "kuruluş"lar (düzen, devlet, rejim vs.) bu memuriyetin yerine getirilmesi çerçevesinden bir mâna...

· Buraya kadar anlatılanlardan "insan" ve "toplum" (ayrı fikre bağlı olanlar) için "dış" mücadele sözkonusu oldu mu, bunun "iç" olgunluk şartı ile yerine getirilebileceği anlşıldı; "İdeolocya" ve "ihtilâl" arasındaki ilgi de...

Hülâsa edersek: İç oluş, ihtilâl-inkılabın ilk şartı; iç oluş sağlanmadan "dış" oluşa geçilemez. "Su bulunmadan boru döşenmez"(3)... Görüldüğü gibi "sistem şuuru"na bağlı olmayan hareketle, "dış" oluşa ait vasıtayı izahsız iptal edici tutm bizzat "iç" oluşu karartıcı bir mâna taşıyor. Dış kendini içle ifadelendirmek zorunda olduğu gibi "iç" de ifadesini ancak "dış"la bulur. (Bunun dışındaki bütün tutum ve hareketler "hareket için hareket" esprisi içindedir)

Bununla ilgili olarak...

Geniş bir cephe üzerindeki mücadeleye, vücudun organlarını kendine bağlayıcı olma gibi, merkezî bir görev yüklenmmiş olanların "yayın organı" da, "şuurdan harekete, hareketten şuura" doğru bir süreçte, "bütün üzerine örtülü parça görevi" içindedir. Gerektiği yerde gerekeni yapmak noktasından dikkat çeilecek husus; bu iş, "bütün iş kültürü", "oyuna gelmemeye" ve "bu iş edebiyatla olur"a ayarlı bir nesil kalıntılarının, akıl yaşı geri kalmışların, ya da, ortaya tavır koymaktan çok, sümüklü çoçukların ekranda kafaları görünsün diye kamera karşısında birbirlerini itmesine benzer tavırlı "fikir miskinleri"nin, ya da, korkaklığını fikircilikle(!) maskelemeye kalkan "miskin fikirci"lerin işi değildir. Bunlar düşünerek yazan değil, yazmaktan düşünmeye fırsat bulamayanlar, korkaklar, şakşakçılar ve menfaatçılar sınıfı... Ortak çizgileri de parsaya göre meyledici ve olamadığını örtmeye çalışıcı bir mizaç içinde... Ve topuyla imha hedefi ("Kesin tavır" alma konusunda tekrar değineceği)

Son söz; bir ideolojiye bağlı olduğunu söyleyip de, geleceği, şimdinin geçerli görüşleri açısından değerlendirenler, kendi nizamını bir inanç olarak iştiyakla değil, her geleni kabul edici ruh çizgileriyle ancak "kabulcü" olarak beklerler. Güdüklük de burda...

3) İDEOLOCYA VE SİYASET

· Duygu ve düşünce olarak yöneldiğimiz -kendi dini insana empoze ede8n- eşya ve hâdiseler, cevaplarını, kendilerine sorulan suallerin "mahiyetine" göre verirken, gerek verdiği bilginin (konu) şekli olarak, gerekse bir konunun "değişik görüş şekilleri" ile ele alınışı olarak, bir tasnif içinde; hikmet, ilim ya da "otomatlaşmış iş" ve "malzeme" çğrçevesindedir. (Şuur aksiyonunun tespit, teşhis, tahlil, terkip, düşünme, duyma vs. tarzındaki "operasyon" şekilleri ile "konuları" ve "meselelerin ele alınış" biçimlerini bu şekilde ayırmak, konuya yaklaşan şuurun ağırlıkla ifadesini nerede bulduğunu gösterirken, bir işte "ehliyetinini tâyinine" ait ölçüyü de verir.)

· Aksiyonun "inanç" halinde fikir olduğunu ve "fikirsiz aksiyon olmadığı gibi, bir fikir(in) de alelâdeler serisi içinde otomatik hale getirildikten, bu türlü dondurulduktan, hudutlu ve şuursuz bir iş ifadesine büründürüldükten sonra aksiyon olmaktan"(4) çıkışını gözönüne alırsak; malzeme tespiti ve otomatlaşmış iş "teknik" ifadesinde... Mevzuuyla kayıtlı olarak malzemeden sağlam bir senteze (terkibe) varma işi "ilim" ifadesinde... Bunlardan pay alarak (Bk. İrfan) bilinmeyenin keşf işi "hikmet" ifadesinde... Birinde "olan"ı gözlem ve "otomatlaşmış iş" olarak kuru akıl, diğerinde konuyla kayıtlı sınırlı idrak, diğerinde ise büyük "ruhu" parıldatıcı idrak sözkonusu. O halde bu üç görüş şekline göre de ele alınabilecek olan siyaseti "hikmet yönünden ele alınabilecek olan siyaseti "hikmet yönünden ele alan, onu, kafasındaki tezatsız ve her örgüsü tamam bir dünya görüşüne nispet eder. ilim gözüyle yoğuran, vakıaları sağlam bir (sentez) halinde kaymet hükümlerine bağlar. Teknik bakımdan inceleyen de, sadece malzeme ve ham madde verir ve gerisi için tasa çekmez."(5)

· Siyasetin "ilim" ifadesi ve olandan hareketle, olması gerekeni "keşf" ve beklenmedikleri "zapt" işi olarak "hikmet-samat" şekline geçmeden önce, siyaset, siyasî fonksiyon, siyaseti



doğurucu unsurlar arası ilişkilere ve sonuçlarına bakalım...

Siyaset, kendi başına bir konu olarak ifadesini "iktidar çevresinde" ve "idare eden, idare edilen" ayırımında bulur. Bir konunun şartlarından sonuç çıkarma işlemi olarak da bir düzenleyiş ve tertipleyiş mânasınadır.

Siyasî fonksiyona gelince... Bir toplum, "insan" unsurunun terkibini belirtir. Toplum, unsurdan terkibe, terkibden unsura şeklinde zincirleme bir etkileşimi gösterici oluş... Ve insanları, benzer ilgi ve ihtiyaçları ve farklı fonksiyonları ile birleştiren -iç ve dış şartların meydana getirdiği- sürekli değişen sosyal ilişkiler özelliği ile toplumlar olmasaydı, insanın sosyal davranışlarıyla ilgili "oluş" ve "kuruluşlardan", "kuruyucu", "düzenleyici" ve "yönlendirici" rolü (fonksiyonu) ile siyaset, toplumun "özü" ve "yapısı" icabı...

siyasetin anlamı ve fonksiyonunu birlikte değerlendirirsek; kendi başlarına bir konu olarak; insanın sosyal davranışlarının belirttiği konular, (hukuk, iktisat, siyaset, sosyoloji vs.) onun tarafından yönlendirilen unsurlar... Bu unsurların her biri de kendisini belirleyen unsunların düzenleniş ve tertipleniş ifadesi... Sonuçta hepsi insan şuurunun tezahürlerini gösterici. Kısaca siyasetin insanın sosyal olma özelliğinin sonucu olarak doğduğunu söylerken, şuurun operasyon şekilleriyle belirlenmiş "tezahürlerin"de, insanın "ben şuuru"nu işaretlediğini gözden kaçırmamak lâzım.

Görüldüğü gibi siyaset, iktidar (karar ve yetki) alanı içinde ve, "idare eden - idare edilen" ayırımına göre, toplumsal unsurları kuşatıcı (her biri kendini tecrit ve teşhis etmiş) unsurların ayrı -usul, metod ve kurallarla düzenlenişi- özelliği ve bunun da gayeye nispeti içinde "iç"e doğru, toplu ve merkezî olara belirtilemez.

Anlaşılıyor ki, siyaset toplum için, "iç"e ve "dış3a doğru varılacak hedef doğrultusunda, yönlerin tespitinin sonuçlandırılışı gibi bir aksiyon ifadesi; fikri, hayata geçirmenin manivelası ve sisteme bağlı bir şube...

· (Mücadelemizde, insan ve topluma ait her meseleyi kendi dünya görüşümüze göre çözümleme, ve bunu talep edici siyasi davranışa yöneltme şuuru olmaksızın yapılan her faaliyet, şahsi tatmin çerçevesinde kalmaktadır... Kendisine vurulacak boyunduruğa giden yolda, dışımızdakilerce değerlendirilecek malzeme...)

· Siyaset ilmi...

Pratik siyasetin ve siyasî olayların (malzemenin-vakıanın) tespit ve teşhisiyle, kendi usul ve metodu içinde; "ayıklamak, nitelendirmek, derecelendirmek ve sebep-netice bağlantısıyla" sağlam bir terkibe (senteze) varma işi... "Hikmet" plânı için kendisinden pay alınması gereken ve onun tarafından beslenen...

"Hikmet-sanat" anlamıyla siyasete gelince...

Düzen (ve rejim) plânına geçmiş ve geçmemiş şekliyle bir sistem (şuur) söz konusu olsun... Birinde yerleşik toplum düzeni gayesine (dünya görüşüne) bağlı, diğerinde, rejim ve düzen plânına görüşüne) bağlı, diğerinde, rejim ve düzen plânına geçme gayesine (dünya görüşüne) bağlı bir yönlendirme sözkonusu. Aksiyonun şuura bağlı işten tüten genel hüküm olduğunu hatırlarsak, siyasetin bir dünya görüşüne (sisteme) nispet edilmesi gerektiğini de anlarız; siyasetle ilgili, oluş, kuruluş ve hareketlere rengini (karakterini) sistem verir. Soylu anlamında siyaset budur; gerisi miskin günlük itiş kakışların adı... Sisteme nispetle ele alınan (sistem içinde izahını bulan) siyaset, "hikmet görüş şekli" ile ele alınan bir irfan kıvamını belirtir. Bunun tatbiki işinde (pratikte) beklenmedikleri "zapt" işi olarak da sanat...

· Konumuz içinde "ilim" ve "hikmet-sanat" arasındaki ilişkiyi açıklayabilir ve bunun ideolocya (sistem) ile arasındaki münasebeti kavrayabiliriz; "ilim, kanunlarını mücerret tefekkürden alıp, onları bir takım sûrî (görünür) nisbetler içinde kalıplaştırma; sanat ise, "büyük mücerret" peşinde ebedî bir arama ve kalıptan kaçınma işi... Birini akıl, öbürünü ruh besler. Anlamayla, yahut anladığını sanmayla, sezme bedâhat duygusu içinde kâşifliğe erme arasındaki fark...



(...) Dâvasını ve rüyasını maddeye nakşetme cehdini besleyen her fert, kuru ölçü âleti akıl hesaplarından önce, bilinmedik ve beklenmediklerin mevcelerini zaptedebilme mânasına bir sanat belirticisidir ve onun eseri, önceden ve mânalar âleminde bir ihtilâldir. İş, o mânaların madde ve halerekt zarfı içinde billurlaştırılmasına (aksiyona) gelince o da ayrı bir sanatla birlikte ilim...

Saf sanatlar müstesna (aksiyon) işindeki sanata, öz ilminin müntehasındaki (niyayetindeki) mârife diyebiliriz; ve bu mârifeti, kitle idareciliğine ait her yerde buluruz."(6)

· (Böylece Büyük Doğu İdeolocyasının hayatın çeşitli şubelerine ait konuları öz ilminin müntehasında ele alan ideolojik birimler manzumesinin terkibi olduğunu da anlıyoruz. Ayrıca buradan çıkacak başka bir pay; mücerret tefekkür isidadını kaybetmiş bir şuur önünde, gerek "Mutlak Fikrin" öğrenilişi, gerekse eşya ve hâdiselerin değerlendirilişi, "kuru klişe bilgisi" ve kuru tespit çerçevesinde, şahsıyla beraber "malzeme" değerindedir. Mücerret tefekkürden suyu kesik ilimse bunlar elinde otomatlaşmış "kuru kalıp" tekrarlarıdır. "Sine karartmak isteyen tesirler evvelâ sende mücerret fikir istidadını, yani varlık şiarını körleştirmekle işe girişti. Bunu düşün!"(7)

· Siyasetin gaye noktasından değerlendirilmesi ve gayeye nisbeti içinde, "dış oluş" vasıtalarını "iç oluş" destekleriyle kuşatmak olarak ele aldığımızda, "Mutlak Fikri" hayata geçirme niyetiyle yürütülen iktidar niyetli siyasetin, "siyaset için siyaset mi?" (hareket için hareket mi?), yoksa, "fikir için siyaset mi?" (fikir için hareket mi?) olduğunu, arkasında düşünme olup olmamasına ve hareketin onun karakterini (amelin ilme uygunluk) taşıyıp taşımadığına göre anlarız.

(Burada yeri gelmişken bir noktayı açıklayalım: Dikkat ediliyorsa aynı "mesele" değişik konular içinde, o konuya göre tekrardan ele alınmaktadır. Meselenin değişik açılardan ele alınarak sindirilmesini sağlamak için... "Mutlak Fikir"den düşünme faaliyetiyle "bir dünya görüşü" terkibine ulaşmanın gerektiğini izah etmemize rağmen, düşünme faaliyetinin "sonucunu" muhteviyat olarak eliştirme yerine, düşünme faaliyetine karşı çıkan, ve bunu yaparken de, inasını hayvandan ayırıcı özelliği ortadan kaldırdığını farketmeyen, önce şunu analısın: "Doğru düşünme olmadan doğru hareket olmaz" hükmünde "hareket", "ben şuuru"na bağlı "duygu, düşünce ve iradi" faaliyetlerin anlamını kuşatır. Düşünceden pratik, pratiğin verileriyle tekrar düşünce, düşünceden hareketle tekrar pratik(....) şeklinde her basamak üstüne göre doğru düşüncenin "faaliyeti", alt basamağa göre de gerekli olan "doğru düşüncedir". "Doğru düşünce olmadan, doğru düşünce faaliyeti olmaz"ın bizi götüreceği nokta ilk doğru düşüncenin ne olduğu meselesi ve peygammberler olmasa medeniyet olmazdı, noktası. (Bu ayrı bir konu).

Kısaca; "doğru düşüncenin" gerekliliği; doğru düşünme faaliyetiyle, doğru düşünce "sonuçlandırması" yapmak ve iradi faaliyette bulunmak için... Bura göre biz "İslâm ölçülerine göre hareket edeceğiz" diyenler arasındaki "mesele" kimin doğru düşünme sonuçlandırması yaptığı noktasında... Yani "Mutlak Fikri" devlet, düzen, rejim plânından, saçmasapan makalelerine kadar hepsi, tatbik edilmesi gerekene (Mutlak Fikre) nesbetle tatbik fikri... Burada tatbike ait düşünceleri, (yani kendi fikirleri(!) ile Büyük Doğu İdeolocyasını) karşılaştırmak yerine, meseleyi "Mutlak Fikir" mi, yoksa Büyük Doğnu İdeolocyası mı, tercihi şekline döndürmek, düşünce faaliyetinin ve kafa yapılarının kalitesini gösterici...

"Meseleleri" halletme iddasındayken, "düşünme faaliyeti nedir?"; "aklin bizdeki yeri ve değeri nedir?"; "insanın temeldeki varolma isteğiyle ilgili olarak yöneldiği, gayelerin gayesi yolunda, akıl ve ruh yolunun; o yola nispeti nedir?", "ahlâk mı fikri doğurur, fikir mi ahlâkı doğurur?" vs. şeklindeki, temel "meseleler"den habersiz olanlar önce bunları, sonra; ideolocya, sistem, rejim, düzen vs.'yi öğrenecekler, sonra da; "meselelerin" halli etrafında söylenenlere varamadıkları için, şimdi kullandıkları "akıl safsataları" lâfının ne kadar akılsızca olduğunu görecekledir. (Dikkat: Akıl safsataları derken ne akılın, ne de safsatanın ne olduğunu biliyorlar. Bu yüzdendir ki, İmam-ı Şafi Hazretlerinden, İmam-ı Gazali Hazretlerine kadar hepsini kendi demagojilerine alet ediyorlar. "Demagoji" yani, işin aslını ve "ruhunu" saptırarak kelimelerin geliş ve gidişlerinden sahte mânalar türetme...)

Evet... Tatbik sistemine nisbetle pratik ifade eden siyasi düşünce, izahını sistemden hareketle sonuçlandırmaldır. Öyleyse arkasını bir sisteme dayamamış, parti, dernek vs. şeklindeki siyasi,



teşkilatlar (muhteviyatıyla kof) bir hareketin ifadesidir; faaliyetin muhtevası teşkilatın karekterini ele verir.

· "İslâm inkılâbında siyaset, içeriye doğru, sadece olmak, dışarıya doğru da bu oluşu tamimleştirmek gayesinin gerektireceği umumî tedbir dehası olarak ifade edilmeli; ve bu TEMEL HAREKET NOKTASINA göre, programlaşmak, topyekûm usul prensibini belirtmelidir." (8) Büyük Doğu İdeolocyasını hayata geçirme yolunda, bu temel hareket noktası etrafında; toplum "şartlarına" göre belirlenmiş yönlerin tespiti işi, strateji ifadesinde, buna göre kısmîlik belirtici kıvrılış ve bükülüşler de "taktik" ifadesinde... Burada şunu anlamak gerektir ki; Büyük Doğu İdeolocyasına nisbetle pratik ifade eden ilgilenilen konu, Büyük Doğu İdeolocyasından kendi ilerlemesi boyunca çıkacak problemlerin çözüm "şablonu"nu bulamaz. Büyük Doğu İdeolocyasını bilgiler sıralaması olarak değil, kendisindeki ipuçlarından hareketle, konusuna yöneleni etkileyen ve böylece ruh ve sistem olarak konulak içinde yürüten bir "irfan kıvamı" olarak anlamak lâzım.

· Bizim için siyasetin topluca anlamı; "siyaset, içeriye doğru, her çizgisi ve noktası tamam bir ideolocya manzumesine dayalı bütün bir tekevvün (oluş-tamamlanış) işinin manivelâ dehasıdır. Bu yüzden o; teker teker asli hamle ve hareket şubeleri içinde ifade edilebilir; toplu ve merkezî olarak belirtilemez(....) islâm inkılabında toplu ve merkezî siyaset, ancak "haricî politika" ifadesiyle, dışarıya doğru olanıdır." (9) Ve İdeolacyanın "kendini madde âlemine nakşetmekteki âlet ve usul dehasına bağlı bir şubedi ri, o ruhun aşk ve feyz ile ışıldadığı müddetçe, daima ana kaynağını bütün kıymet hükümlerini ve her türlü direktifini hazır bulacaktır."(10)

4) İDEOLOCYA VE YAŞAMAK

I) Yaşamak, temelde "varolma isteğine" bağlı ve yokluğa karşı çıkamışla ilgili davranışlarımızın bütündür. Pratik fayda ve yarar anlayışı ile izah edilemeyecek bilgilere yönelişin sebebi de budur. Bu isteğe bağlı davranışlarımızın (faaliyetlerimizin), karşılıklı etkileşim içindeki "duygu, düşünce ve iradî faaliyet" şeklinde ayrıldığını, aynı zamanda; duygu ve düşüncenin dış dünyanın uyaranlarına karşı "ben" irademizi gösterici tepkimiz (aksiyonumuz) olduğunu söylemiştik. İnsanın "hakikati" arayışı ve bulduğu hakikatler çerçevesinde birbirleriyle ayrılık ve farklılığa düşüşü, temeldeki bu varoluş isteğine bulunmuş değişik cevaplardan, "bilgi"dendir. bilgi edinebilme ise ,duygu ve düşünce istidadı ve "şuur sözgecinin" belirlediği değerlendirmeyle ilgili...

II) Varoluş isteğimizle ilgili davranışların bizim kontrolumuz (irademiz) ve kontrolumuz dışında olduğunu dikkate alırsak, insanlararası ayrılık ve farklılığın da "şuurumuz" ve "şuura bağlı hareketlerde" olduğunu görürüz. Şuur yükselişleri ve değişikliklerinden meydana gelen bu ayrılıklar ve farklılıklar, aynı zamanda, insan için yaşamanın (refleks ve içgüdü sınırındaki hayvan yaşayışından farklı olarak) bir kültür (irfan) meselesi olduğunu göstermiş olur; YAŞAMA KÜLTÜRÜ dediğimiz şey... İnsanda refleks ve içgüdü sınırındaki hareketler öğrenme ve etkilere buna göre yön verebilmesi özelliği içindedir. (Bu yüzdendir ki, "iki insanın deneyleri tıpatıp özdeş olamayacağı ve birbirinin, tıpatıp aynı iki beyin varolamayacağı için her bireyin sinir sistemi kendine özgü bir biçimde davranır"). Burada insan topluluklarını birbirinden ayırıcı temel ölçünün "yaşama kültürü" ayrılığı olduğunu, aynı dünya görüşüne bağlı insanların farklılıklarının da hayatın değişik şubelerine yöneliş ve şuur yükseklişiyle ilgili olduğunu belirtebiliriz.

III) I. Bölümü dikkate alarak, İnsanlar "bilme" isteği bakımından temelde aynı sebepten hareket ederken, "hakikati tersiyle de tecelli ettirici nasibin sahibi olarar", tek doğru yol ve sayısız yanlış yol içinde kendi hakikatlerini gerçek kabul ederler. ("Hakikat yoktur" diyen, "yoktur" dese, o da onun hakikati olur. Hakikatin dışına çıkmanın imkânı yok. Bu da Allah 'ın ince bir kemendi. Şekspir diyor ki; "Hakikate mutlak zıt söz seylemek mümkün değildir." Bu insanoğlunun her işinde, her davranışında çilesi... Nihayet bütün insanlık topyekûn müesseseleriyle bir şeye talip Pörsümeyen yeni, bayatlamayan eski dâvası. Duraksızlık, ebedilik, geçmeyen an, solmayan renk, kesilmeyen çizgi, batmayan güneş... Herkes bunu kendisinde zannediyor. Yol, her yolda gaye bakımından budur. Fakat, hakikatte tek.. Tek olarak biz onun ismini söyleyebiliriz: "İslâmiyet"... İlk peygamberden sonuncusuna kadar yol tektir ve budur. Bizim yolumuz da bu. Ama hakikatiyle



bu. Temsil mânasına değil. Bunun gayesi ebedi yeni ve ebedi ileri... Bir hadis meali söyleyelim: "Bir günü bir gününe eş geçen hüsrandadır!". Bu hadîs kadar zamanın sırrını ifade edebilecek hiç bir ölçü gösterilemez. Tek mesele yaşanmaya değer hayatı bulmak. Bütün dâva burada)(11)

IV) Görüldüğü gibi ideolocya ve yaşamak başlığı altında; "bilme", hayata hâkim kılınacak bir düşünceye mensup olarak meseleleri ondan hareketle sonuçlandıracak duruma gelme (kültür-irfan) ve yine her iki meseleyle içiçe olarak, bunun "Mutlak Fikre nisbetle" ne anlama geldiği dâvası üzerindeyiz. Mutlak Fikir bağlıları için meselenin, onu hayata hâkim kılıp kılmama noktasında değil, değişimin niçinine (ondan sonuçlandırılmış dünya görüşüne) ve nasılına (değişim yollarına) ait cevapta olması gerektiğinden hareketle; "bilmenin", "şuurlanma"nın ve bu doğrultudaki faaliyetlerin ne anlama geldiğinin ve muhteviyatının, tekerlemeden çıkarılarak açıklığa kavuşturulması gerekir. Gelmiş ve gelecek zaman boyunca toplum ve insan meselelerini "Mutlak Fikir" ölçüleri ışığında halledecek dâvasında, ilk iş, meseleyi fikir plânında halletmektir ve bu; değişimi gerçekleştirmenin hem gayesi, hem de ilk şartı olarak, merkezde "olmak" ve çevreye doğruda "oldukmak" şeklinde muhteviyatı tüttürücü bir hareket anlayışının gereğidir. Bölünmeyelim derken birleşmenin şartından habersiz "görüşsüz"lere karşılık bu anlayış, birleşme çizgisini, dünya görüşü (ideolocya-sistem) çapında ortaya koyulmuşa (Büyük Doğu İdeolocyasına) bağlılıkta gösterici ve tekerlemede değil, meselede birleşmenin gereğini yerine getiricidir. Hiçliğin toplamı hiçlik olduktan sonra birleşmenin ne anlamı var ki...)

V) Bilme...

Duygu, ruhun ruhla sezilişi halinde, "ruhu"; düşünce ise, "aklı" gösterici... Bir konuya yaklaşış düha bir çeşit içe doğuş hadesise olduğuna göre; düşünce, ruhla varılanın kelamla zarflanması işi... (Ruh, bütün melekleriyle elele, bir anda buluyor, ruh bulduktan sonra fikir öne geçiyor, peşinden ahlâk zuhura geliyor)(12) Ve ikisi içiçe olarak birbirini derinleştirici... Hakikat gayesine ulaşma doğrultusunda akıl ve ruhun neyi ifade ettiğine yakından bakarsak; "kelimeler aklın vasıtaları, düşünceler de bir lisanın haddi (sınırı) içinde... (Varoluş isteği doğrultusunda) mevcutların ötesine geçmek ve hürriyetlerin üstüne çıkmak için tek çare, hudutsuzlukla aramızdaki biricik geçit olan ruhun yoluna girmek."(13) Ruhun yolu, yani bilmenin gayesi olan yol...

İnsanda mutlak bilginin olmadığını ve bilmenin varolma isteğimizle ilgili olarak eksikliğimizden kaynaklandığını hatırlarsak; bu eksikliğin giderilmesi doğrultusundaki davranışlar (faaliyetler), Allah'ın kendisine halife olarak yarattığı insanın (farkında olmayan soylarıyla beraber) halifelik görev ve mesuliyetinin yerine getirilmesi (ya da getirilmeyişi) doğrultusunda, cüzî iradenin kullanılışıdır.

VI) Şuur ile faaliyet arasındaki ilgiyi "kelâm" ile "zat" arasındaki ilgiden anlayabilir ve böylece "Mutlak Şuur" ile onun ölçüleri içinde faaliyet gösteren insanın (duygu, düşünce ve iradî) davranışlarının hakikati bulma yolunda "Mutlak Fikre" nisbetle ne anlama geldiğini anlayabiliriz. (Bu konu İdeolocya ve İhtilâl I.'de açıklığa kavuşturulmuştu. Burada yapılansa Büyük Doğu İdeolocyasının "Mutlak Fikir" ölçüleri içinde kurulu ve kuşanılması gereken "yaşama kültürü" olduğunun anlaşılması, bunun en büyük sebebinin de insan bilgisinin "Mutlak Fikre" nisbetle ne anlama geldiği ve muhteviyatının anlaşılmasından ileri gelişi, ayrıca; "anlayış"ın mutlaka yenilenmesi gerektiği noktasından hareketle onun karşısındaki yobazlığı mahkum etmek içindir.)

Evet... Şuur ile aksiyon arasındaki ilgiyi hatırlarsak mutlak aksiyoncu "Faal" ve "Galib" sıfatlarıyla küllî iradenin sahibi "Mutlak Varlık"tır. Kul plânında da "yapılması gerekli" olanın, "gerekli olana" uygunluğun zirvesi olarak, "Mutlak Şuur"un kelâmı, kelâm-ı kadîm, Allah'dan başkasının sonradan olması hakikati içinde insan kelâmı ise, idrakının sınırı içindedir. Yakından bakarsak; "kelam, söz söyleyenin ilim (bilgi), kaza ve hükmü seviyesindedir. Kur'an'ın delâlet ettiği ilim, kaza ve hükmü ise mutlak surette kuşatıcıdır. Bu derecede kuşatıcı bir ilim ve kaza ancak Allah'a elinde bulunan hadîs, ilim ve âciz hükme göre söz söyler."(14)

Bunu anlamak, İslâm'ı nefsine indirerek boğan, ya da, sır idraki içinde, "insan benim en büyük sırrım ve ben onun en büyük sırrıyım" ölçüsünün idraki içinde, ölçülerde ruh ve düşünceyle



derinleşen insan arasındaki farkı verir; birinde "İslâm'ı yaşayalım" derken, (onu yaşamanın kendinde olmamama hali olduğunu ve bu işin ilk devirden sonra, toplum plânından ferdî plâna (batın kahramanlarına) ait hal olduğunu ve "Mutlak Fikri" hayata hâkim kılma meselesi konuşulurken (konuşulduğu sırada) bir ayağın toplumda oluşunu) anlamadan, üstekil, "sen kim oluyorsun ki, islâm'ı yaşayacaksın" sorusuna muhatap bulunuluşu içinde, ölçüye yanaşan şuurun, "ÖLÇÜYÜ ÖLÇÜNÜN İSTEDİĞİ ŞUUR KIVAMI" içinde anlayışı ve zenginleşmesi söz konusu....

VII) V. bölümü dikkate alarak; "ahlâk, fail olmak yerine münfail (içine işlemiş) sıfatta, sadece tavır ve eda hüviyetiyle, içinde, fikir, mâna, sır, hikmet, her şeyi istihlak eden ve kendisinden zuhura geldiği ruhu zuhur ettiren üstün duyuş eve anlayıştır. Ahlâk, anlayıştan doğar ve anlayışı tamamlar."(15) Bu gerçek içinde bakarsak; yapılması gerekli olanın ruhunun (ahlâkının) gerekli olana (Mutlak Fikre) uygun olduğu bir devirde, akıl plânına inmeye ihtiyaç yoktur ve bu ihtiyaç zaafı gösterir. "İmam tam olduğu zaman ispat yoktur" hikmetinin sırrı da burada. İnsan ve toplum plânında o ruh karardığı devirde, bu gayeye ermek sözkonusu olduğu zaman da, doğru tatbik fikri olmadan doğru tatbik olmaz, (her basamak üstüne göre doğru düşüncenin faaliyeti, altına göre de doğru düşüncedir), gerçeği içinde, hayatın çeşitli şubelerine ait meseleleri öz ilminin mühtehasında (nihayetinde) ele alan bir şuur terkibi gerek... Dikkat edilirse anlamadığını anlamıyla, anlayamayacağını anlama (bilgi) yolunda olma farkını ayırdetmek lâzım... (Yobaz, ölçülerden devşirilen hikmetleri anlamazken ölçüleri kati anlayışın sır idraksizdir ve üstelik bunu hak edasıyla yapar) Bunu ayırdetmek için de, insan düşüncesine takılı meselelerin İslâm dışı olamayacağını ve bu iş "ne akılla olur, ne akılsız" ölçüsünün, akılsızlığa prim vermediğini görmek gerek.

VIII) VI. bölümü dikkate alarak; ilim bilmektir, yaşamaksa, idrakın insan faaliyetlerinin tümünü kuşatıcı tezahürüdür. Bilmenin en yüksek derecesinin tasavvufta "hayret" makamı olduğunu ve hayretin de bilgisizlikten doğduğu inceliğini kavrarsak, ölçülere yaklaşan şuur olarak, ölçüleri kendi idrakına hapseden, (işin batınını ya da aklı reddeden), şabloncu yobazla, değişmez kabuktaki cevheri her an yenilenerek anlayan şuur arasındaki fark anlaşılır. Bu fark, amelî (faaliyeti); duygu, düşünce ve iradî faaliyetlerin tümü olarak anlayanlar, ameli, daraltarak ve şuur muhteviyatı içinde mâna ifade edecek parça davranışı, mücerret fikir istidatsızlığı (hikmetsizlik) içinde, otomatlaşmış iş haline döndüren arasındaki ölçülere uygunsuzluk farkını da verir.

IX) V. ve VIII. bölümü dikkate alarak; şuursuzluğun en güzel örneğini, lisanımızdaki amel kelimesinin yaygın anlaşılış şeklinde görebiliriz. Amel "yaşamanın" bütünü içindeki parçaları kuşatıcı bir mâna ile anlaşılması gerekir ve şuur terkibine nisbet edilmesi lâzım gelirken, şuuru daraltıcı bir şekilde parçaya indirilmiş mâmasıyla anlaşılıyor. Yakından bakarsak; "Aksiyon, bir işle, bir oluşla, onu doğuran fikir arasındaki âhenk ve münasebet mânasınadır ve lisanımızda barışabileceği tek kelime "amel"dir. Barışabileceği değil, bütün hakikatini bulabileceği tek kelime. Fakat onun da hakikatine varabilmek şartiyle...

Amel, dinimizin baş kelimelerinden biri. Ama bizim dar anlayışımız içinde, belli başlı işlere ait olarak sınırlandırılmış ve gerçekte sınırsız olan delâletinden düşürülmüş... Biz onu hususi olarak ,sadece ibadetlerimizde kullanırız. Halbuki, ibadetlin de sadece dış ibadetten ibaret olmadığını, ibadetlere bağlı sayısız içtimaî vazifeler bulunduğunu ve mücerret bir hamle ruhu yaşamak gerektiğini düşünürsek, o zaman "amel"in geniş mânasını kavrar ve (aksiyon) mefhumunu onda buluruz. "Amel" kelimesinin aslî ve esasî güzelliği de bu noktada."(16)

X) Görüldüğü gibi, gerek "Mutlak Fikrin" öğrenilişi ve gerekse eşya ve hâdisenin değerlendirilişi sözkonusu olduğunda, değişmez kabuktaki cevherden pay alıcı olabilmek ve ona göre davranabilmek için, bağlı olunan düşüncenin istediği "duygu ve düşünce" alışkanlığının kazanılması gerekmektedir; "doğru şuur terkibi olmadan doğru şuur faaliyeti olmaz" gerçeğince de, insan ve toplum meselelerini "Mutlak Fikir"den hareketle sonuçlandırmış sisteme (şuura) ihtiyaç vardır. II. bölümü dikkate alırsak; şuur terkibi ifade eden sistem olmadan, içindeki hareketler, toplumun verdiği "yaşama kültürü" içinde, ancak bir çeşni ifade eder. Hayatın, hükmün, kaidenin "şuur sözgecine" göre belirlendiğini söylediğimiz zaman, bu nokta, hem ihtilâl-inkılâbın yapılış sebebini gösterir, hem de ihtilâl-inkılabı gerçekleştirmekle yükümül olan "Mutlak Fikir" bağlılarının hangi şuurda olmaları gerektiğini izah eder. (Şu anda yapılan da bu şuurun anlaşılması



noktasında ve şuurlanma faaliyeti içindedir.)

XI) X. bölümü alarak; merkezde "olmak" (ideolojik şuurlanma), çevreye doğru da "oldurmak" şeklinde, muhteviyatı tüttürücü bir hareket anlayışı bulunmadan, yapılan hiçbir hareketin, "Mutlak Fikri" hayata hâkim kılma mücadelesi olarak anlamı yoktur. Bu olmayan fikrini gerçekleştirmeye kalkmak gibi bir komikliğin ifadesidir. Parti ve derneği "Mutlak Fikirden hareketlen sonuçlandırılmış dünya görüşünün" aracı olarak değerlendirmek ve bu kafayla kişilere karşı tavır almak, gerçekte, şuur unsurlarını berhâvâ ettiren toplumun verdiği "yaşama kültürünü" göstericidir. Bize gelince... Bizim tavrımızı belirleyen klişe değil, düşüncenin muhteviyatıdır. Ve kulüpçülük zihniyetiyle bize gösterilen ilginin de tepkinin de bizim için bir mânası yoktur. Ayrıca; kesin tavır, almayan, alması gerektiğini bile düşünmemiş olanlar, yani ortada "o da iyidir, bu da iyidir" diye dolanarak geliş ve gidişler ortasında trafikçilik yapanlar, (bu anlayış önünde) iyi niyetli olan değil, "olmuş" ya da "olmamış" bunu pek mühimsemeyen gamsızlıkdır. Unutulmamalıdır ki; kenetlenmeyi ve mücadelede başarıya ulaşmayı engelleyen; inancın keskinliği oranındaki "çizgi" keskinliği değil, "şuur" miskinliğidir.

BEŞİNCİ BÖLÜM

İHTİLAL VE OLUŞ TEKNİĞİ

"İhtilal durumu" ve "İhtilal hareketi"...

Bir hatırlatmayla; insan ve toplum için ihtilal, "şuur"un bozuluşu ve yıklışını belirttiği gibi, bunun dış plandaki tezahürlerinin anlamını da kuşatır. Şuurdaki bu bozuluş ve yıkılış, tohumun çatlaması ve ağaca doğru gelişimi şeklinde bir oluşum süreci belirtebileceği gibi, tam tersi; statikleşme ve kabuklaşma süreciyle bir çürüme ifadesi de olabilir. Birinci durumda "eşya ve hadiseye ait yeni verilerle şuurun muhtevasının zenginleşmesi" neticesi bir inkılap (oluşum)dan bahsedilirken, ikinci durumudap eşya ve hadiseye ait yeni verilerin "şuur" terkibinde yeni terkibe ulaşamaması ve çözülüş, ya da, eşya ve hadiseler karşısındaki "sağır" şuurun "zapt" görevini yerine getirmemesi, kabuklaşma ve çürüyüş vardır. Birincisiyle "müspet" ikincisiyle "menfi"liği gösterici iki yön... (İhtilallerin, mana ve madde kıymetleri olarak değerlendirilmesi için bk. N.F.K. İhtilal S. 317-319)

Görülüyor ki, gerek fert ve gerekse toplum planında, denge bozuluşu "ihtilal durumu", denge kurma seyri de "ihtilal hareketi"ni (aksiyonunu) belirtir. Evrenin her an yeni seyri içinde, insanın eşya ve hadiseyi zapt memuriyeti ve bu memuriyetin "hareket içinde hareket belirtici" karakteri gözönüne alınırsa; "denge bozuluşu" ve "denge kurma) seyri ard arda kesintisiz bir süreçtir ve "insan, nefsinde ve cemiyetinde, kendi ölçüsüne göre aradığı cennetin engellerine karşı daima ihtilal halindedir." (1)

Anlaşılıyor ki; "durum" ve "hareket" niteliğiyle ihtilal, kendisini doğurucu şartların sebep, gaye ve sonucu olarak "dengeyi belirleyici" unsura bağlıdır. Burada ortaya çıkan mesele, ihtilalci durum (ve hareketi) doğuran ilişkiler planındaki şartların, sebeplerinde, varılmak istenen gayesinde ve sonuçlarındaki birbirlerine benzemezliği içinde "temelde) denge amilinin "ne" olduğudur. Bu noktaya ihtilal hareketinin niteliinden süzebiliriz: Toplumun bir ilişkiler sistemi olduğunu ve ilişkilerin "mensubiyet" duygusu ve karşılıklı "tanıma" (şuur) esasına dayandığını gözönüne alırsak, ihtilal de; unsurdan terkibe doğru, mensubiyet duygusunun "zıddı" ve karşılıklı "tanıma" içindeki iradelerin karşı karşıya geliş hareketi olarak bir sosyal ilişki türünü belirtir; kısaca, ihtilal keyfiyeti, insana has bir olgudur. O halde, ihtilalin dış plandaki çıkış şartlarını belirleyen sebepler de, temelde, ilişkileri belirleyen iradi (şuurla) karar verebilme özelliğinin hakikatindedir. (İradenin



belirlenişi meselesi, toplumsal ilişkilerin belirlenişinide insan iradesinin rölünün bulunup bulunmadığının tartışılmasıdır. Bu mesele toplumda insan mesuliyetinin neye dayandırılacağı esasından süzülebilir. (2) Burada şu kadarını söyleyelim ki; ilişkiler insandan doğduğuna göre, birbirleriyle ilakasız ve birbirlerini ve "iradeyi" etkilemedikleri düşünülemez. Ancak ihtilal, insanların iradelerinhden bağımsız ve ilişkilerin doğurduğu bir olay olarak alınırken de, dikkat edilirse, iradeyi aşan sebepleri idrak eden irade (hadiseye yanaşan insan şuuru) söz konusudur.)

Yakından bakarsak; "İnsan, Allah'ın habercisi ve Allah ile kaim hakikatin arayıcısı olarak (3) kalbin hakikatinde birleşik ve toplu iki zıt taraf halinde yaratıldı. (4). Bu ikiliği ruha karşı nefs diye alabiliriz. İhtilal denilen keyfiyeti de, tek insandan, en kalabalık topluma kadar bu iki kutup arası birbirine çullanma, birinden öbürüne karşı ayaklanma diye tarf edebiliriz" (5) O halde kalbin hakikatinde birleşik iki his merkezi arasındaki ahenkte dengeyi belirleyici (amil) ruhtur; fertte ve toplumda ruhi denge... (Bizde nefsi ruhun emrine verme ve bunun "ilişkileri" söz konusu).

Fert ve cemiyette ruhi denge...

"Ruhi muvazene hem fert, hem de cemiyette olacak... Fertte ruh muvazenesi, ferdin fert olarak olgun hale gelmesi... Yani inandığı ile eseri ve işi arasında bütün nispetleri, ahenkleri kurmuş olması... Cemiyette ruhi muvazene: Bir toplum halinde aynı ahenk kamelini (olgunluğunu) idrak etmek ve muvazenesiz cemiyetlere doğru; akın, fetih, sirayet hakkı kazanmak... Nerede kuvvetli bir cemiyet görürseniz, orada muazzam bir ruh muvazenesi bulursunuz. Fertlerinde ve kendisinde... Cemiyette aşk ve iman, hamle ve iş (potansiyel)i...

(...) Muvazeneler de derece derece... Bir bataklıkta da muvazene var; göğün üstünde de... Muvazene olmayan yerde hayat yürümez. Hak veya batıl, her inanış bir muvazene doğurur. Aşağı veya üstün... (6)

Siyasi iktidarın biçimi, teşkilatlanışı e işleyişinin "ideolojinin" rengine göre belirlenmesi, yerleşik toplum düzeni ve gayesi olmayı isteyen dünya görüşünün talip olduğu noktayı da belirler; iktidar... Meseleyi iktidarı ele geçirme hareketi (aksiyonu) açısından ela alırsak: toplumun "ihtilal durumu" ve gerçekleştirilmek istenen dünya görüşüne nispeti "ihtilal yolunu" (ihtilalci hareketin maddi ve manevi stratejisi ve taktik hedeflerini) belirler. Bu aynı zamanda örgüt yapısının çizilişidir.

"İhtilal yolu"na gelince...

Tek başına iktidarı ele geçirme eylemi (bazılarının zannettiği gibi) bir ihtilal ifadesi değildir. İhtilal, iktidarı ele geçirince "istenen"'i gerçekleştirebilme şartlarını (olma ve oldurma olarak) hazırlama, kısaca; harekete fikrin damgasını vurma; iktidar ele geçirildiğinde de "gerçekleştirme" hareketinin bütün seyrinin anlamıdır ve dünya görüşü çerçevesinde "ruhi denge"yi bulma hareketidir. Bu harekettir ki; inkılabın da anlamını kuşatır. İktidar ele geçirildiğinde isteneni gerçekleştirebilme kapasitesinin hesabı ise (durum tespitiyle birlikte) ihtilal hareketinin, "kanun yolu" ve "şiddet yolu" diye belirtilen iki eğilimini verir.

Bu iki yolun belirlenişine gelince...

a) Rejim ve düzen planına geçme gayesine bağlı bir yönlendirme, siyasetin anlamını ve fonksiyonunu verdiğine göre, "ihtilal harekete", karşı tarafın nizamını çökertme hareketi olarak, siyasi bir gaye belirtir. Bu nokta ihtilal hareketinin issteme bağlı siyasetin içinden doğuşu meselesini açıkladığı gibi, buna bağlı olarak "ihtilalci durum"un hazırlanışı ve hareketin yürütülmesinde de siyasetin belirleyici rolünü gösterir. (Şu iyice anlaşılmalıdır ki, sisteme bağlı siyasi görüşü olmayan hiç bir hareket, ihtilal hareketi olarak değerlendirilemez.)

b) "Fikir ve onun gerektirdiği maddi ve manevi strateji eli, davayı tatbik sahasına koyma dehası ve ona bağlı (taktik) bir arada olacaktır" (7)... O halde siyasetin belirlenişi de (bir hatırlatmayla) ideolcyanın işaretlediği "temel hareket" noktası etrafında ve "toplum şartları"na göredir.

c) Özetlersek; "ihtilal yolu"nun belirlenişi,i iktidarı ele geçirme ve sonrasına ait bir hesapla ideolocyaya nispet işi olduğu kadar, "karşı tarafın nizamı yerinde oldukça ihtilal ve inkılaba yolun



kapalı" oluşu açısından, "durum değerlendirmesi" ve "durum hazırlanmasıyla" ilgilidir.

İhtilal yolunun ve takip edilecek strateji ve taktik hedeflerinin belirlenişini "oluş tekniği" meselesini de içine alacak şekilde çaığmız şartları içinde ele alırsak; hareketle fikrin iç içeliğini doğuran şartlar, çağımızda iktidarı kuvvetlendiren ve her zaman daha kuvvetli yapan "teknolojik" sebebe bağlıdır. Bundan dolayıdır ki, "oluş tekniği" ve örgütün karektereni belirleme (herekete fikrin damgasanı vurma) meselesi, işin hareket cephesini ikinci planda tutan geçmeş dönemlerden ayrı yeni bir olaydır.

Kısaca; teknik, toplumsal ilişkiler (ve yapı) değişiminde olduğu gibi, ihtilalin yapılış şeklinde de değişiklik meydana getirmiştir. İktidarın "kişileşmesi" dediğimiz durum (iktidarın toplumsal ilişkilere tebliğ, telkin ve müdahale ile yön verme gücü, ayrıca, "silahların malum terakkisi karşısında silahlı kuvvetlerin karşı olduğu hiç bir hareket başarılamaz" hükmünü doğuran durum) oluş tekniği diye müstakil bir konunun doğuşunu da açıklar.

a) "İhtilal durumu" açısından ihtilal yolunun belirlenişi: (Toplumsal ilişkilerin karmaşık ve her zamandan daha çok birbirini etkileyici olması, şartların kısmi istek ve sonuçlar içinde ele alınamaz oluşu, ideolojik mücadelenin geniş bir cephe üzeirnde yürütülmesini gerektirmektedir. Bu durumdandır ki; İHTİLALİN GAYESİ OLAN İDEOLOCYA ÇAĞIMIZDA AYNI ZAMANDA İHTİLALİN ARACIDIR DA. Çağımızda savaşa "topyekünlük" karakterini veren durum, her vasıtanın içinden tütücü ideolocyayı da "ideolojik şuurlandırme" tekniğinin mevzuu yapmıştır.

b) "İhtilal hareketi" açısından ihtilal yolunun belirlenişi: İdeolojik şuurlanmanın tek başına "araç" ifade etmesi ve silahlı kuvvetlerin durumu gözönüne alınırsa, bizzat orduya nüfuz etme çalışması, "ihtilal durumu"nun olgunlaşması ve "ihtilal hareketi" açısından ihtilala yolunu belirler. Gençliğe ve onun vasıtasıyla orduya nüfuz yollarının aranması bizi "beklediğimiz neslin zuhuriyle beklediğimiz ihtilal-ınkılabın gerçekleşmesi arasında fark yoktur" (8) hükmünün önüne getirir. Bu hüküm, aynı zamanda ihtilal durumunun tahlili ile "antitez"lerimizin kendi kendine kapaklanışı ve bize sadece "'olma"nın kalışı" şeklindeki tespitin de getireceği noktadır.

"Oluş tekniği", ihtilalci hareketin, fikirde; usul esas, hedef ve vasıta olarak planlanması ve uygulamaya geçirilmesi işleminin bütünüdür. İhtilalci durumun (ki bugün olgunlaşmıştır) ve "hareketin" istediği kıvamı birlikte gözönüne alırsak... "Davanın büyük (strateji) planında her türlü yayın, bütün şubeleriyle güzel sanatlar, fevkalade açıkgöz bir (diyalektik,kelam sanatı), hücum edilecek maddi ve manevi kale burçlarını hedef alma şuuru, hasılı insanları kafalarından, gönüllerinden eve ellerinden yakalama metodu ve bu hazırlık zemini üzerinde idare mekanizmasının nerelerden ele geçirilebileceğine ait hesap..." (9) birlikte yapılmalıdır.

Durumun, "ihtilalci öz"ün zarflanması şeklinde kanun yoluyla zuhur "ihtilalin hareket kıvamına erme ve ihtilal durumunu bekleme) şartlarını aşması, eylemi de gündeme getirmekte ve "şiddet yolu" ihmal edilemez yol olarak belirmektedir.

O halde burada "eylem" de, (nihai harekete kadar) nüfuz yolu olarak kelkin ve propaganda niteliğine ermektedir. İhtilal durumu" ve "ihtilal hareketi" birlikte gözönünde tutulursa, ihtilalci örgütün de cepheleri ve zarf şekilleriyle beraber karakteri ortaya çıkar: Şiddet yolu içinde de yol alıcı biçimiyle "ilmi, fikri, siyasi, iktisadi, her şekle döndürülebilecek tarzda teçhizatlandırılacak" (10) şekil...

(Mücadele edebileceğimiz bir rejimi mücadele edemeyeceğimiz bir rejime tercih etmemek tek kelimeyle aptallık olur. "Mutlak Fikir" bağlılarının kafalarının bulandığı ve bulandırıldığı nokta da burada başlıyor. Mücadele edebileceğimiz bir rejimi; particilik ve dernekçilik oynayacağımız yan gelip yatacağımız, korumakla mükellef olduğumuz bir rejim gibi anlayanlar var. Mesele onu tepeleme şartlarını hazırlamada... Kanun yolunun bütün imkanlarından faydalanılması hesabı bu noktada...)

Tekniğin toplamsal yapı ve müesseseleri alt üst ettiği ve tek tayin edici güç durumuna geldiğini çağımızda, ihtilalin teknoloji ifadesine bürünmesi, bir yönüyle fikri karartıcı olma gibi bir menfiiliğe sebep olabilirken, diğer yönüyle, "Mutlak Fikir" bağlıları için muazzam bir nimet olarak



belirmiştir. Şartların bizim için imkansızı başarmak gibi bir zorluk belirtmesi, aynı zamanda her türlü yarım ve ucuz oluşu engelleyici bir rol de oynamaktadır.

İhtilali "savaş"tan ayırıcı özellik, ihtilal durumu, ihtilal hareketi, ihtilal yolu ve ihtilalin oluş tekniğinin topluca ifadesi: "İhtilal nasıl nizam isterse, onun usul ve tekniği de karşı tarafın kuvveğt nizamını çökertmektir diye ifade olunabilir. Daima böyle olmuştur ve başka türlü olabilmesine imkan mevcut değildir. Karşı tarafın nizamı yerinde oldukça ihtilal ve inkılaba yol kapalıdır. İki ayrı ve yerinde nizamın birbirleriyle çarpışması işi ihtilal değil, ülkelerarası dalaşma, yani harptir. İhtilal, kendi çinden bir şahlanışla kendi kendini "zapt" ve "feth" demek olduğuna göre, olabilme imkanı bakımından mutlaka ayrı ve hususi bir tekniğe muhtaçtır." (11)

TEŞKİLAT VE KADRO

Teşekkül etmiş potansiyelin (kamuoyuna mal olmuş fikrin), ideolocyanın belirlediği "temel hareket) noktası etrafında ve "iktidarı el geçirme) doğrultusunda biçimlendirilmesi ve silahların (aksiyon vasıtalarının) tesir kudretine göre cephe cephe düzenlenmesi sözkonusu olduğunda, bu düşünce, mensuplarının iradi katılmasıyle gerçekleşen ve ihtilalin hareket vasıtası olan, teşkilata (örgüte) vücut verir.

İhtilal-İnkılabın, iktidarı ele geçirince "isteneni" gerçekleştirebilme şartlarını (olma ve oldurma olarak) hazırlama, iktidar ele geçirildiğinde de isteneni "gerçekleştirme) hareketinin bütün seyrinin anlamını kuşattığını hazırlarsak, ihtilalin; insanını ideolocyaya göre "YOĞURMA" (şuur süzgecini değiştirme), teşekkül eden potansiyeli "ŞEKİLLENDİRME" ve iktidarı ele alınca isteneni "GERÇEKLEŞTİRME" olarak beliren safhaları, bize, her "safhadaki" mücadelenin gayesinin, mücadeleyi yürütecek ve iktidarı ele alacak "KADRO" olduğunu gösterir. O halde özde ihtilal-inkılapçı bir teşkilatın "ilmi, fikri, siyasi, iktisadi" biçimini ve silahlı mücadele de dahil hareketini, toplumun "ihtilal durumu" ve niteliği belirtilen "KADRO"yu kazanma gayesi belirler. (Mutlak Fikir İhtilal-İnkılabını kimin temsil edebileceği için bk. "Derin ve Gerçek Müslüman" Büyük Doğu İdeolocyası S. 163).

Bu nokta, teşkilatın, teşekkül etmiş potansiyelin "yönlendirici" rolü yüklenmiş ifadesi olmasını belirttiği kadar, kitlede kendi kamuoyunu "keşfedici", yani; kıvılcım saçılacak ruhları tanıyıcı ve bunları heykeltıraşın, "heykeli bu mermer kitlesinin içinde farzederim, hayal ederim. Keskim burnuma gelince çekilirim, ağzına gelince çekilirim, yani adeta mermeri soyarım, meydana o çıkar" (1) deyişine eş bir hareketle, ideolocyaya göre ifadesi olabileceği kamuoyunu (cemaati) yoğurma rolünü de belirtir.

Teşkilatların "kanun" ve "kanundışı" oluşlarını iktidar doğrultusunda gerçekleştirmek istedikleri hedeflerin niteliği kadar, mevcut rejimin müsaade nispeti de belirler. Ancak "getirdiği prensiplerle, icap ederse kendi kendisini tepeletmek yolunu da açık bırakan ve bu yolu hiçbir pahaya ve hiç bir fert veya zümreye kapattırmayan telakki ve teşkilat" (2) olarak (gerçek ve benzerleriyle) demokratik rejim örneğini ele alırsak; düzenin müesseselerini, onun kanunlarının yolundan yıkmak ve "kanun yolu" imkanlarını "iç oluş" ve "dış oluş" yönünde kullanarak içten çökertmek, şüphesiz dışardan faaliyet göstermekten daha etkilidir. Bu; ihtilal-inkılapçı özdeki bir siyasi parti ve kanunla zarflı olarak "doğrudan" ya da "dolaylı" siyasete etki eden teşkilatın faydalandığı imkan olduğu kadar, kanundışı bir teşkilatın da, uzantısı haline getirdiği teşkilatlarla kullanması gereken imkandır. Tersini düşünmekse aptallık...

Mevcut düzen (ve rejimin) yerine kendi düzenini getireceğini söyleyen ihtilal-inkılapçı bir teşkilatın (parti ya da dernek) gerçekte özünün ne olduğunu kanun ve kanundışı oluşu değil, (lider, kurmay heyeti ve mensuplarıyla) kadrosu, kadro anlayışı ve hareketi ele verir. "İdeolojik bir dünya görüşünden, sanat ve estetik anlayışından, büyük irfan edasından, soylu bir idrak, çile ve hummasından (...) büyük aksiyon ruhundan" (3) nasipli lider, kurmay kadrosu ve kadro anlayışı olmadan, ihtilal-inkılapçı teşkilat; "Hak ve hakikat yolunda getireceği yeni bir ifade, taze bir şekil, ayrı bir terkib olmayan taarruz hareketi; düşen çığ, saldıran kaplan ve yurya eden güruh gibi, mezbuh bir yıkıcı olur (...) taarruzla tecavüz arasındaki minicik fark... Taarruzun taarruz olması



için imanın ve fikrin emrine girmesi, sistemleşmesi lazım"dır (4) anlayışının gereğini yerine getirici teşkilat olmadan da, ihtilalci hareket olmaz.

(Teşkilata geçtikten sonra bu anlayışın gereğini yerine getirememek ise, potansiyeli pörsütücü ve oluiş yolunu kapayıcı bir felaket... Buradan hareketle teşkilattan kaçmak değil, teşkilatı teşkilat yapmanın yolunu bulmak ya da davayı temsil edebilecek teşkilata geçmek sözkonusu... Bu anlayışı olnadığı zaman tecavüz edici bile değil, sadece "siyasi komik" olanları hazırlayınız ve onların ne olduklarını ve olamadıklarını, fikirlerini (!) gösterici yayın organlarından anlayınız.)

Anlaşılıyor ki, yerleşik toplum düzeni gayesine bağlı hedefleri gerçekleştirmek için kurulu siyasi teşkilatlarla, yerleşik toplum düzeni ve gayesi olmayı isteyen siyasi teşkilatlar arasındaki fark, "iktidara gelme) mücadelesiyle "iktidarı ele geçirme) mücadelesi arasındaki mahiyet farkından doğmaktadır. İhtilal-inkılapçı bir dünya görüşü için teşkilat, ihtilal vasıtası olduğuna göre, ilk önce "ideolojiyi yayacak, sürdürecek ve hakim kılacak kadronun yetiştirilmesi" onun için temel gayedir. Mensuplarını iş içinde eğitmek ve hareket adamlarını hareket içinde bulmak... Kısaca iktidarı ele alacak kadroyu yetiştirmek...

(Düzen değişiminin "iktidarı ele geçirme" hedefini işaretlediğini bilmeksizin yapılan hareketlerin niteliği (kim ne yaptığını zannederse zannetsin) taarruz değil, savunmayı gösterir. Herkes yaptığının kuşatıcı verimini (kumda oynayan koca bebe Maveracılar gibi) düşünedursun, geneldeki çözülüş ve dağılış, şartlar giriftleştikçe ve zorlaştıkça apışma, giderek; pisleşme ve savışma psikolojisinin baş sebebi budur. İktidarı ele geçirme (iktidara gelme değil) hedefinden yoksunluk ve bunun nasılını düşünmeme...)

"İktidara gelme" mücadelesi yapan teşkilatla, "iktidarı ele geçirme" mücadelesi yapan teşkilat arasındaki yukarıda belirttiğimiz farkı, "kanun yolu" imkanlarının kullanılışında ve siyasi parti örneğinde izlersek; ihtilal-inkılapçı bir parti için seçim mücadelesi, "iktidarı ele geçirme" mücedelesinin "temel hareket" stratejisine bağlı oparça hareket niteliğindedir. Bu yüzden onun hareketini seçim kazanma gayesi ve oy kaygısından önce, seçimi kendi bünyesini kuvvetlendirici araç olarak değerlendirme, kısaca; teşkilat organlarıyla, teşkilat mensupları arasındaki maddi ve manevi "bağlantıları" kuvvetlendirme, kalabalığın ayranını kabartma uğuran seviyesizlik ve bayağılığa düşmeksizin, her türlü taviz ve uzlaşmadan uzak olarak seçim imkanları ile rahatça tebliğ ve telkinini yürütme, "her an her şeye muktedir bir efkar-ı umumiye yaşadığını hissettiren, asla nöbet yerini bırakmayan ve ancak kanun tepelendiği zaman kanun yollarını düşünmeyecek olan içtimai dayanışma ruhu(nu)" (5) sağlama ve gerektiğinde yeraltına inebilecek bir yapı ve disiplin gayesi belirler.

İnsan ve toplum problemlerini en hassas bir ölçü aleti gibi kaydedici ve hayatın her şubesinde, yerinden çekilecek yanlışın yerine kendi ideolocyası açısından izah getirebilici bir teşkilat ve kadro anlayışı olmadan, ne disiplinli bir "teşkilat ve kadro", ne de kitleyi yönlendirerek ihtilali gerçekleştirme sözkonusu olabilir. "Oluş tekniği" konusunu da içine alıcı bir değerlendirmeyle, kadronun vücut vereceği güçlü bir teşkilat ve tişkilatın şekillendirmesi lazım gelen kadronun ne olması gerektiğine bakarsak; "her ferdiyle, mutlaka sağındakini, solundakini, önündekini ve arkasındakini yakan "otomobil: zatıyla hareket halinde" bir teaddi, hamle ve hareket ateşi ola(bilecek) ve değdiği her şeyi, kendisine döndü(rebilecek) (6) bir kadro ve anlayışı...

Bu anlayış içinde, "Mutlak Fikir" bağlılarının durumunu değerlendirirsek; hiçbir parti (MHP, AP) içinde kendi "ideolocya"ları doğrultusunda bir gelişim gösterememişler ve sığındıkları partinin görüşününü, kuyrukçusu ve payandası olmuşlardır. Kendisini temsil iddiasında olan MSP ise, bu ruhu temsil liyakatinden ve olayların anlık verilerini değerlendirici bir kadro ve anlayıştan uzaktır. Zihinlerde "bu iş bu kadarmış" intibaını uyandırıcı ve bütün ümitlere rağmen "ihtilal-inkılapçı" hüviyete bürünemeyen bu parti müsbet tarafından ne olmamız gerektiğinin değil, (menfi tarafından) neden olamadığımızın temsilcisidir. (Bu Parti, 1973'de umulmadık şekilde meclise 50 mebusla gelince, Allah'ın kendisine meccanen ve en ince bir imtihan cilvesiyle lütfettiği tepeciği müstahkem mevki haline getireceğine, aşılmaz ve sarsılmaz istihkamlarla çevrili bir hisar yükseltip içine çekileceğine, hiçbir hükümete kalıtmayacağına ve zamansız hiçbir huruç hareketi yapmayacağına, daima ve topyekün muhalefette kalacağına, bütün olmayış ve meydana



gelemeyişlerin sırrını kendi antitezinde göstereceğine ve gerçek oluş anahtarının rozet yerine kafasında bulunduğunu ima edeceğine, ortada ne kadar zaaf varsa davası lehinde semerelendireceği, asla küçük ve bücür oluşlara ve erişlere yanaşmayacağına, "hep"çilikten vazgeçmeyeceğine, zerrece taviz vermeyeceğine, millet tarlasını genç fidanlar ve yeni ekinlerle donatacağına, yepyeni bir diyalektik ve muazzam bir kültür ve telkin savaşına girişeceğine, sır dolu bir strateji yolundan istikbalini hazırlayacağına ve gününü bekleyeceğine ve böylece 1977 seçimlerini kollayacağına; evet, yalnız bunları yapacağına, en hasis şekilde hükümet payları koparmayı kar saymış ve nihayet beliren yapranma ve harcanma eşiğine ayak basmıştır) (7).

Siyasi ve ideolojik olarak içtimai dayanışma ruhunu nasıl dokuyacağından habersiz ve daha düne kadar kumda oynayan, bugünse bize karşı çıkarken bile bizim açtığımız meseleleri geveleyen geç kalmışları kendine çelmeyi marifet sayanbir teşktilat hareketimizin siyasi önderi olma görevini yerine getiremez. Anlayanlar anlamayanlara bu izah etsin ve paklanmayanların teneşirde paklanacağı şuurunun gereğini yerine getirsin.

KESİN TAVIR ALMA YAYIN ORGANI VE LİDER (I, II, III)

1) KESİN TAVIR ALMA YAYIN ORGANI VE LİDER -I-

Birleşmeden bahsedilirken, birleşmenin şartlarından habersizlik, fikrin mücadelesinden bahsedilirken, "fikir için iktidar değil de, iktidar için fikir" noktasından hareket edenleri yeterince farketmeyiş ve yine, fikir için vasıta (gazete, dergi vs.) değil de, vasıta için fikir anlayışsızlığını yeterince farketmeyiş, bizi, "ideolojik" ve "politik" tavrımızı hangi "anlayış"a göre belirlememiz gerektiği meselesinin üzerinde durmaya zorluyor. Bugün, parti programı, dernek, gazete ve dergilerin görüşleri (!) "Mutlak Fikri" temsil edici anlayışın içe doğru "ermek" ve "bulmak", dışa doğru da bu oluşu tamimleştirmek gayesine bağlı, "teker teker kendi asli hamle ve hareket şubeleri içinde ifade" (1) şekillerini değil, değişik anlayışın "ideolojik" ve "politik" paralelliklerini ve ayrılıklarını sergilemektedir. Üstelik bu ayrılıklar ve paralellikler, ayrılık ve paralelliklerin sebebini bile aramayacak kadar fikir ve hareket tembelliğinin, "ağızdan çıkanın nereye gittiğinden" habersizliğin, kısaca, "şuuruna varalmamış görüş"leri temsil etmektedirler. Biz, ideolojik ve politik tavrımızı kendisine göre belirlemeye çalıştığımız anlayışta derinleşmeye çalışırken, hem yanlış görüşlerin meydana getirdiği dağınıklığa, hem de yanlış görüşte birliğe karşı çıkarak, birleşilecek anlayışı işaret ediyoruz. (Siyasi ve ihtilalci bir derginin muhteviyat ve alet rolü ile, "lider kim?" sorusuna ışık tutucu mahiyetinden dolayı bu meseleyi, "yayın organı" ve "lider" konularıyla birlikte ele alıyoruz.)

"Allah Resulü, etrafında sahabileri, ince bir değnekle kum üzerine derince ve dümdüz bir çizgi çektiler ve sonra bu çizginin iki yanına kırkayağa benzer birtakım kısa hatlar ekleyerek buyurdular:

- Şu dosdoğru çizgi kurtuluş yoludur; ondan kopma küçük hatlarsa felaket yönleri..." (2)

Kurtuluş yoluna bağlı insan ve onun toplumunu kurma davası, bizi, iman ve İslam'a MUHATAP "anlayış"ın, "inanış", "görüş" ve "ölçülendiriş"te ne ve nasıl olduğunu gösterecek; yine bu anlayışın vasfı olarak; "kendisiyle vardığı bir sebep ve netice hükmü halinde hiçbir hürriyet, istiklal ve benlik haletine malik" (3) olmayan dünya görüşünün ortaya koyulması görevinin önüne getirir. Temel, kaynak, hedef ve yol olarak perçinlendiğimiz ve kendisinden başka hiçbir tarafa kafa ve gönül nisbeti kabul etmediğimiz, bu davayı bütünleştirici, "görüş-anlayış"ın ismi, "anlaşılması gereken anlayış" olarak sistemli hareket isteği içindeki meselelerde işaretlendi. Ve tarafımızdan yayınlanan deklerasyonda bu yolun çapraz çizgileriyle bizim hiç bir alakamızın olmadığı da belirtildi.

Bu çapraz çizgiler, meseleleri, aşksız, vecdsiz, hikmetsiz olarak kendi sığ idrakına indiren anlayışları olduğu kadar, meselelerden başlık olarak bile habersiz, çözüm getirilen meseleyi anlayacak malzeme bakımından yetersiz ve yetersizliğini anlayıp anlayışa yükselmeye çalışsa ne ala, tam tersi bir hareketle; meseleyi, onun çözümünü ve çözüm içinde gerekli malzemeyi görmezlikten gelerek, "anlayışsızlık anlayışını" temsil edenleri ve "görüş-ideolocyalar" arasında



doğru yanlış ayırımı yapmaksızın ortada "o da iyi, bu da iyi", diye dolanarak trafikçilik yapanları da kuşatır.

Bu gerek "yanlış anlayışlar", gerek "anlayışsızlık anlayaşını" temsil edenler, gerekse, "Belirsiz anlayışlar"la aramızdaki fark, "rahmete vesile olucu ihtilafların" dışındadır ve davayı pörsütücü bu anlayışlar (teşkilat, zümre ve şahıs planında) çapraz çizgileri temsil ederler. Burada şu noktaya dikkat çekmek istiyoruz ki; nasıl, düzensizliği düzene (nizama) nispet ederek "bozuk düzen" olarak belirtiyorsak, "doğru anlayış"ın dışındakileri de buna nispetle yanlış olarak belirtiyoruz. Yoksa doğru ve yanlışlığı bir yana, insan ve toplum meselelerini kuşatıcı sistem hacmi bile belirtmeyen keleş parti görüşlerine ve keleş makaleler çerçevesindeki anlayışlara, "dünya görüşü" haysiyetindeki "görüş-anlayış" olarak bakılamaz.

Önünüze bir bina projesi getirildiğini düşünün... Siz çöküşe sebep olacak temel hesaplardaki yanlışı gösterdikten sonra, birinci, ikinci, üçüncü katında, filan duvarın, giderek; çatının da çökeceğini söylemiyorsunuz. Aksi davranış Napolyon'un "boş laf bana veba illeti gibi görünür" dediği cinsten ve muhatabı geri zekalı yerine koymaktır. Anı bunun gibi, biz Büyük Doğu karşısındaki anlayışsızlıkları izahlarıyla ortaya koyar ve doğruyu anlamak için, gerekli malzemeyi getirmeye çalışırken, izahı yapılmış tekerlemelerin devamı halinde; mahçup bir tonda ve yeniçeri ruhiyatıyla, kısaca, "bizde var mı" tavrı sürüyor. İster konu, ister meselenin ele alınış tarzı olarak, hikmet, ilim, malzeme çerçevesinde ya da mevzuda kullandığımız kavramlar ve usulle, alet açısından olsun anlamıyorum ve bilmiyorum denilecek yer geldi mi "bizde var mı?" yasakçılığıyla dikiliniyor. Mesela "bizde organizasyon yapılamıyor" desek, buna dair birşey anlatsak, anlatılanın mahiyeti anlaşılmadı mı, "organizasyon" kelimesinin yabancı olması basamak yapılarak; "bizde organizasyon olmaz, organizasyon batılıların iş anlayışlarında vardır. Nedense, bizde de batılılar gibi iş organizasyonundan bahsedenler var" gibi saçmalarlar ve ifade edileni "kelimede değil, gerçekte yer alarak tesbit etme" yerine, şuuruna varmadıkları düşünceleriyle;

"Yarabbi eşyanın hakikatini bana olduğu gibi göster!"

"Hikmet mü'minin kaybolmuş malıdır; nerede bulursa alır."

"İlim dileyiniz, isterse Çin'de olsun."

"Beşikten mezara kadar ilim istiklisi olunuz!"

"Ben kulumu eşya ve hadiseleri teshir etmesi için kendime halife olarak yarattım."

Mealindeki hadisler ve ayete ters düşürek, arayıcılık ve buluculuk cehdini karartmayı "İslami tavır" sanırlar.

Bizde aslolan mubahlardır ve yasaklar tek tek gösterilmiştir. "Bidat" sadece din ölçüleri çerçevesine aittir ve onun dışında şeriata aykırı olmayan her arayış ve buluş, dine getireceği revnak ve incila bakımından makbuldür" (4). Görüldüğü gibi bütün mesele, "sır" idrakının "anlıyışı" ile aklın imana nispetini anlama ve akıl yoluyla yanlışa düşenlere bakıp akılsızlığa düşmemede. (Bk. N.F.K.'den seçmeler, AKIL ve İMAN Akgüç sayı: 8 s. 4)

Meseleleri çözmek ve bunu ölçülere uygun olarak yapmak gerektiğini söylemek, ancak tatbik edicinin, "anlayışının" ölçüleri ölçünün istediği şekilde anlayacak forma girmesi ile doğru olur. Aksi takdirde "ölçüleri ölçülerle tepelemek" sözkonusudur.

Aynaya bakarken bile, kendimizi bilici ve tanıyıcı olma özelliğimiz "anlayış" olmasa görüntüyle kendimiz arasında ilgi kuramayacakken, ölçüler ve çözülecek meselelerle onun karşısındaki "anlayış"ı anlama arasında ilgi, şu deyiş içinde ifadesini bulur; "kitap bir aynadır: Yüzüne bir maymun bakarsa elbette bir havarinin görüntüsünü yansıtmaz."

O halde... bugünkü durumumuzu değerlendirirsek; farklılıklar doğru "anlayış-görüşün" değişik cephelerdeki mücadelesinden ve hedeflerin nasıl aşılacağına dair (aynı anlayışın) "ideolojik" ve "politik" farklılığından değil, anlayış aykırılıklarından ve doğru dünya görüşünü işaretlememekten kaynaklanmaktadır. Ameliyat konusunda iki operatörün görüşmesiyle, aynı meseleyi bir kasapla



operatörün görüşmesi arasındaki fark...

Bağlı olduğumuz ve gerçek İslamiyeti temsil eden yolun çapraz çizgileriyle hiçbir alakamızın olmadığını ve ortada iyi kötü tefriki yapmaksızın dolanan tarafsızlar tarafındakilerin de çapraz çizgilerden olduğunu belirttiğimize göre, tek tarafıyla olsun bizi andıranları birliğe davet ederken tezada mı düşüyoruz?

a- Birliğedavet, birlik sağlanacak "görüş-anlayış"ı işaretlemiyorsa, bizzat birliğe davet eden, şahsında, birleşilmemenin şartlarını yaşatandır.

b- Birliğe davet, birlik sağlanacak düşünce işaretlenerek yapılıyorsa ve bu doğrultuda harekette bulunuyorsa, birliğin gayesi ve mahiyeti açıktır.

c- Birlik meselesi bir yana, her basamak ve şarttaki mücadelede davamızdan zerre taviz vermeksizin takınılacak doğru tavırın ne olduğu önce "muhakeme usulü-tarzında" aranmalıdır. Bu, varılacak hedef ve onun gerçekleştirilmesi için gerekli unsur ve şartların işaretlenmesi açısından olduğu kadar, unsur ve şartlarla ilgili hazırlama ve değerlendirme açısından da geçerlidir.

Doğru muhakeme tarzı ile, gerek hükme konu olan unsur ve şartlara yaklaşmada, gerekse unsur ve şartların değerlendirilmesinden çıkan hükümde; sonuç doğru değilse, bu düzeltilmesi mümkün yanılmayı ifade eder. Oysa yanlış muhakeme tarzında sonuç doğru bile olsa, bu doğruluk, aslı, doğru muhakeme tarzında olan doğruluğu belirtir; onda aslolan yanlışlıktır.

Şuna dikkat edilmelidir ki; her "safha" ve "basamak"taki mücadelede nitelikleri beritilen insan, alet, vasıta ve uygun durumun tesbiti işi, hedefin gerçekleşmesi için gerekli sebepleri; bu sebepler de, sağlanması gerçekleştirilmesi gereken "hedef"leri belirtir. Şartların sürekli değişimi içindeki bu zincirleme oluş, "nihai hedef" gerçekleşene kadar, ona nisbet içinde sürekli bir düzeltme vedüzenlemeyi ifade eder. Bu düzeltme ve düzenleme ise, hadiseleri dış yüzünden gören ve değişen hadiseler boyunca onun arkasından giden anlayış için değil, görünenin ötesindeki müessir sebepleri keşf ve olandan hareketle olması gerekeni, "her örgüsü tezatsız bir dünya görüşüne" nispetle işaretleyebilen anlayış için söz konusudur. Biri doğru ve yanlışıyla hedefsiz bir rastgeleliği, diğeri; içyüz muhasebesiyle meseleleri hikmet planında ele alan ve yanlış da olsa söylenişindeki sebep doğru olan, yanlış da olsa, ona bakanın doğruya varabileceği bir anlayışı temsil eder. (bu meselenin değişik yönlerden misallerini "yayın organı" etrafında göreceğiz.)

Kesin tavır alma ve birlişme konusunda söyleyeceğimiz son söz şudur; "İnsanda tekamülü ve mutlu değişme hakkını, hatta vazifesini kabul ediniz ve siz asla değişmeksizin değişenlere ve sizinle birleşenlere kucağınızı açmayı biliniz." (5) anlayışı içinde, kendimizden zerre taviz vermeksizin, aynı bağla bağlanmak istidadı ve isteği gösterenleri "doğru yol anlayışında"ki birliğe davet ederiz. Kendi rengimizi vermek için...

2) KESİN TAVIR ALMA YAYIN ORGANI VE LİDER -II-

İhtilal-İnkılapçı bir yayın organının "alet" rolü ile muhteviyatının ne olması gerektiği meselesini, "mensuplar arasındaki maddi ve manevi bağlantıyı sağlama", "iç ve dışa doğru tebliğ, telkin, tesir", "iç ve dışla ilgili haberleşme ve istihbarat", "mensuplar arası kafa ve ruh disiplinini sağlama", "örgütlenme" ve her ihtilalin toplumda bir sınıfa dayanarak gerçekleşmesi açısından "dayanılacak sınıf hedefi" gibi konularla içiçe ele alırken, "Her şey hazırken onları sıfıra indiren, tesirzi kılan bir eksiklik var: ihtilal şuuru" (6) anahtar ifadesinden hareket edeceğiz.

İhtilal şuuru mensup olunan düşünceye bağlı siyasi anlayışın içinde doğar. Şuurlanma meselesi öne getirildiğinde, "hayır şuurlanmamamız gerek!" diyen yok. Ancak hadiseler karşısındaki reaksiyonları şuur muhteviyatlarını ele veriyor; hadiseleri dış yüzünden öküzün de seyrettiği kadarıyla görüp, onda derinleşemeyen ve içyüz muhasebesi yapamayan bir kafanın, sadece "şuurlanmalıyız" demekle şuurlu olduğunu veya şuurlanma meselesini kavradığını ya da şuurlanmanın gereğini yerine getirdiğini kabul edemeyiz. O halde, yılmaksızın ve bıkmaksızın şuurlanmanın gereğini yerine getirme, şuurlanma vebu meselenin üzerinde durma



mecburiyetindeyiz. Bu konudaki tavrımız da; kişi, zümre, dernek, parti çevresindeki adamları üzmemek için doğruyu söylememek değil, "hakikatin hatırı dostumun hatırından daha üstündür!" (7) anlayışıdır. İhtilal-inkılabı gerçekleştirmenin madde ve mana şartlarına ermek isteyenler, bunhu, kahve politikasının seviyesiz seviyesinde bulamazlar. Aksi davranış, "dağ, düze insin ki tırmanayım!" demekten farksızdır. Dağ düze indi mi dağ yoktur!..

Hadiselerin sürekli yeniliği içinde karşımıza çıkan her özel durumu, "Mutlak Fikre" muhatap anlayışın her örgüsü tezatsız DÜNYA GÖRÜŞÜNE bağlı olarak ele alabilme yeteneği, hem ihtilal-inkılabın yapılış gayesidir, hem de onu gerçekleştirici "sebep" olarak harekete fikrin damgasını vurma şartının yerine getirilmesidir. O halde anlama ve yenilenme heyecanının tezahürü olarak; yenilenme ve anlama heyecanını kışkırtma, "anlama temin eden sağlam bir "anlayış-görüş"ten daha ameli (pratik) bir yol düşünülemez"in idrakı ile gerçekleşmeye vücut verici sebep şartını yerine getirme, yayın organının muhteviyatını çerçeveler.

Meseleleri sürekli ve ısrarlı olarak kendi görüşü açısından çözmeye çalışan yayın organı, (bunda ne kadar muvaffak olduğu ayrı mesele), olayları sadece seyreden anlayışın yerine; yönlendirici anlayışın gereğini yerine getirir. Örgüte (teşkilata) iradi katılmanın vücut verdiğini hatırlarsak; örgütlenme ihtiyacı doğrultusunda şekillendirmenin gereğidir. Sözkonusu olan, bir örgütün ayyın organı ise; genel bir fikir çerçeveleri aynı olan insanların kafa ve ruh bağlantılarını sağlayarak, hadiseler karşısında ortak reaksiyon göstermelerini sağlayıcıdır. Bu, emir ve kumanda ilişkisinden önce; merkezi şuurla, merkezi şuurun ifadesini bulunduğu yerde aksettirici şuurlar arasındaki iç bağlantıdır.

Bağlı olduğu dünya görüşünün anlaşılması doğrultusunda ve buna göre meselelere el atabilen bir yayın organı, alet rolüyle de (maddi varlığıyla da); bulundukları yerde her özel durumu bütüne göre değerlendirebilecek ve en küçük ayrıntıyla bütün arasında ilişki kurabileceklerle "maddi bağlantı"yı gerçekleştirebilir. Özellikle örgütlenme hedefinin hazırlığı olarak ve özellikle öz dağıtım biçiminde, yayın organının dağıtım ve tanıtımı işi, mensuplar arası dirsek temasını daha yakın planda gerçekleştirdiği için, bu faaliyet, örgüt işbölümünün ön modelini oluşturabilir.

Eğer dünya görüşümüze mensup olanlara doğru yayın organı etrafında; örgütlenme, şuurlanma, haberleşme ve istihbarat yönünde bir tünel açılıyorsa, kendisini sempatizan çizgisinde değil de kadro adayı olarak gören, keşfini beklemeksizin, haberleşmeye girmeli ve görev almalıdır. Ancak şuna dikkat edilmelidir ki; her an ihanet edebilecek bir hain, ahmak ve menfaat için dönebilecekler bulunabileceğinden hareketle, maddi bağlantıda ölçü, ancak bilinmesinde mahzur olmayan meseleler hakkındadır.

Yaptığı iş üzerine hiç düşünmemiş ya da düşünmekten çok "düşünme taklidiyle" vakit geçirmiş olanların olanca sefaleti, dinamik çizgilerle II. bölümdeki "genel durum değerlendirilmesi"nde gösterildi.

Kimlerin davayı hangi kafayla ele aldığını gösterici en komik tepki de, parti gazetelerinden birinin başındaki "kara" tip vasıtasıyla dile getirilmişti. Bu himmete muhtaç dede çevremizdekilere bize nasihat etmelerini tavsiye ederken; kendisi, genel başkanı ve arkadaşlarımızla görüşen çevresindeki balmumu adamlar gibi, çöplükteki halini bile ifadeden acizdi. Ve bu tip yanlış olduğumuz noktalardan birini camianın seviyesinin üstünde oluşumuza bağlıyordu. Ne idrak!.. Davanın başarıya ulaşması için meseleleri çözmek istiyorsan, meseleleri, onu çözecek seviyede ele alma!.. Hakim olmak istiyorsan, kütük taşı; hukuk tahsili yerine geçer!..

Onları davayı yıkıma götürdükleri çukurlarında bırakarak belirtelim ki; anlatılması gerekenden vazgeçmek ve okuyucuya şirinlik politikası yapmak kesin olarak düşünülemez. Bu örtülü ve açık şekilleriyle ihanetin ifadesi olur. Meseleleri çözme ve iç ve dışa doğru "tebliğ, telkin, tesir" iddiasındaki bir yayın organının bu görevi yerine getirebilip getiremediğini de keyfiyetin (niteliğin) tecelli merhalelerinden kıyasla anlayabiliriz;

"Keyfiyet tecellisini iki merhalede tamamlayan sır:

Evvela kemmiyet ihtiyacını meydana getirir, her cismin fezadaki mekan ihtiyacı gibi, boşlukta



yer işgal etme hassasına erer, ondan sonra kendisini ifadeye geçer." (8) O halde şuurlanma ve şuurlandırmanın ilk şartı şuursuzluğun farkına varmak; neyin yok olduğunun şuuruna ermektir. Burada, gerek anlama cehdi, gerekse işbölümü açısından mutlaka kafa ve ruh disipliminin sağlanması meselesine değinmeliyiz; "Disiplin, her oluşun; toprak altında pişe pişe elmas olmaya giden kömürden, kalb içinde pişe pişe insan olmaya giden natık (konuşan) hayvana kadar her oluşun, üstün hakikate karşı teslimiyet sırrını gizleyici başlıca usul şartıdır. Onun büsbütün olmadığı yerde hiçbir oluş tasavvur etmeye imkan yok...

(...) Kendi nefsine zorlayacağı (Disiplin) ile beraber, başkasının zorlayacağı her türlü (Disiplhin) den kaçanların, yangın yerindeki bir arsada, dört ayağı havada, keyifli keyifli eşelenen sanki hür bir merkepten farkları yoktur. Safkan atlar hemen başlarını teslim ederken, mayalarında eşeklik olanlara, (disiplin), yular gibi görünür. Bir türlü taktırmazlar. Ve tekme, çifte, anırma, zıplama, eşelenme içinde, ortalığı toz dumana boğarlar. Manzaramız budur." (9)

Kendimizden başlayarak insanımızın düşüncesinin genel fikir çerçevesine kendi dünya görüşümüzü yerleştirmek... Bunun üzerinde ehemmeyetle ve birkaç noktadan durmak zorundayız:

"Bugün hakim oldukları bölgelere göre Doğur ve Batı sistemleri olarak belirtilen sistemlerin, teori ve pratikteki yorum kargaşasıyla gittikçe özlerinden (klasik tanımlarından) ayrılmaları ve "bilinmeyen" bir üçüncü sistem beklentisi; bu sistemlerden hareketle unsurlararası ilişkilerin anlaşılamaması ve bütün zorlamalara rağmen tümevarımın, tümdengelinen noktanın niteliğini sürekli değiştirmesinin sonucudur." (10) Bu durumu "Batı Fikir ve yaşayışının ulaştığı her yer Batıdır" tesbitini unutmaksızın değerlendirirsek; düşünme faaliyeti bir yandan sosyal hareketlerin arkasından laf yetiştirme durumuna düşmüş, diğer yandan da; "eşya ve hadiselerin varlığı, kendisini, kende zati varlık hey'etinden evvel, bizim inanmamıza borçlu" (11) hakikatine ters olarak, insan zihninin mahiyeti bile sosyal ilişkilerle açıklanır olmuştur. Artık "kendi kendisiyle kendi başına bir mevcut değil, bağlı olduğu gayeye göre değerlenen bir (sübaltern), tabi bir hizmetçi" oln siyaset, gayeyi (düşünceyi) kendine göre biçimlendiren genel fikir çerçevesidir.

Bunu ve "Batı fikir ve yaşayışına karşı çıkarken bile, Batıcı düzenin duygu ve düşünce yasalarıyla hareket edildiğini", reaksiyonların şuur muhteviyatını ele vermesi ölçüsüyle camiamızda gözleyebiliriz: Parti ve dernek, fikrin vasıtası değil, fikir ve fikir adamını kendini tutup tutmamamsına göre değerlendiren puttur. İfade edilen fikirler, "sebepler" planındaki doğru ve yanlışlığıyla, ayrıca, anlatana değil anlatılana bağlı değer ölçüsüyle ele alınmaz; "fikir partinin oy olarak heline mi ve ifade eden partiyi tutuyur mu?" anlayışı içinde, mihenk taşı PARTİ PUTU'dur. (Tarihimize kara mizah örneği olarak geçecek olan bizi temsil iddiasındaki p;;artinin genel başkanı, milletvekilliği vaadiyle ayarttıkları tipe şöyle demişti: "Eskiden biz de Büyük Doğucu idik. Ama madem ki o (üstad) bizi desteklemiyor, artık bizim Büyük Doğu diye bir davamız olamaz." Bizim suçumuz da (!) buradan gelir.)

Dünya görüşünüzün içinden sebepleriyle beraber bir lideri mi işaretlediniz? Kimse o işarete vücut verici sebeplere ve muhakeme usulüne bakmaz. Ve bu yüzden de işaretlenen kof çıktı mı; "bundan kendisinde bir istidat olduğunu vehmettiren utansın," denmez. Yine; bir liderde olması gereken vasıflar sıralanarak "onda hummalı bir fikir ve aksiyon ruhunu, estetik ve diyalektik anlayışını strateji ve taktik dehasını görmüyorum" dendiğinde, bunu gösterme borcunun hitap edilene düştüğü anlaşılmaz. Sonuçtada, davayı temsil kadrosunu kurmak için bıkıp usanmadan kapı kapı dolaşan adamdaki değişmez anlayış ve soylu mizacı görmez de, onu; fikir ve fikir adamını partiye göre değerlendirme anlayışıyla, çalanan her kapının mensubu sanır. Bu kafada olanlar mı dava adamıdır ve davayı başarıya ulaştıracaktır? Biz buna inanmıyoruz ve olmayan ağaçın çıkmayacak kerestesinin hesabına girmeden önce; ağaca gelişecek çekirdekteki cevher olma niteliğine sahip olanların, sürü görüntüsünde olanlardan sıyrılmaları gerektiğini söylüyoruz. Yayın organı alet ve muhteviyat rolüyle ulaştığı her yerde bu tür çekirdek toplanma ve faaliyetlere yol açabilir.

"Bir çobanda bilgisizliğin bile samimilik, tabiilik içinde asil durmasına karşılık (...) bilhassa mahrum oldukları şeylerin sahibi görünmeye bayıl(anlardan)" (12) değil iseniz, dayanılacak sınıfın niteliğini belirtme yerine, mevcut düzenin kafa yapısıyla; "İslam sınıfsız bir toplumdur"



diyenlerden olamazsınız. Çünkü "içtimai sınıflar, zamanın tecelli aynası olan mekan gibi davaların müşahhas tezahür zeminleridir. Sınıfsız, ruh ve fikri kadrolaştırmanın, zaptetmenin imkanı yoktur.

(...) İslam inkılabında sınıf, bellibaşlı farikaların kendisini cemiyet içinde sınırladığı zümreleri değil, kitlelerin, bütün insanlık çapında mayasını tutturacak örnek şahsiyet kadrosunu murad eder. Bu kadronun da bellibaşlı bir sınıf ismi vardır: Gerçek ve üstün münevverler aristokrasyası..." (13)

"Hakimiyet halkın değil, hakkındır!" düsturunu, herbiri, hakta fani olarak ruhlarına nakşetmiş idrak soylularını teşkilatlandırma ve sadece hak adına nefs dışı imtiyazlandırma davasıp; İslam inkılabının istinat edeceği sınıfsız sınıfı, her sınıftan üstün insanlar sınıfını hedef tutacaktır." (14).

Böylece insanımızın düşüncesinin genel fikir çerçevesine kendi dünya görüşümüzü yerleştirebilmenin, "dayanılacak sınıf" hedefi açısından şartını belirtmiş oluyoruz. Ve yayın organının hangi anlayışla hizmet etmesi gerektiğini de...

"Batı ifadesiyle, aklın ve eşya ve hadiselere tahakkümü ve kilise baskısına karşı hürriyeti diye belirtebileceğimiz (rönesans-yineden doğuş), denebilir ki, oluşunu borçlu olduğu keşifler arasında, matbaayı birinci palana almak zorundadır.

İşte bu alet; operatören (bisturi) dedikleri neşteri gibi aslında hayatı kurtarmaya mahsus bu aziz alet, (...) bir katilin eline geçerse her şeyden fazla kesici ve öldürüc ü olur..." (15)

Bu değerlendermi çerçevesinde, sistemli hareket istiğindeki yayın organının hedefini; "iç ve dış her cepheyi saran, birleştiren ve ana sebebe irca eden büyük politika" (16)nın örgütlendirme ve eğitme vasıtası olarak özetleyebiliriz.

İster değişik, ister aynı konuda olsun, birbirinden habersiz ve bağlantısız hareketler, mevzi başarılar içinde görünse bile, mücedelenin bütünü yenilgi içindedir. Ayrıca, "gayeyi devşirmek için ne kadar yol, çare, şart ve sulu varsa hepsine birden enfes ve mükemmel nazarıyla bakıl(masıyla)" (17) hangisinin ne tesiri olduğunu ve hangi şartta ne tavır alınması gerektiğini "bilmeyi" birbirine karıştırmamak lazımdır. Yeteri kadar şuurlu ve hareketli adamın olmadığı ve her günün daha zoru getirdiği ölüm-kalım şartlarında en azından bunun şuuru... bu şuurdaki yayın organının önderliği...

Tebliğ, telkin ve tesire gelince...

İhtilalin, iktidarı ele geçirme ve elde tutma niyetleri arasındaki zıt ilişkileri kuşattığı dikkate alınırsa; yerleşik toplum düzeni güçleriyle rakip olarak da olsa ilişkilere girmeksizin, onlara tesir etmekten ve (oldurmaktan) bahsedilemez.

Bugün düzen güçleri içinde dışımızdaki fikir gurupları teşkilatlanır ve biz "bizim adamımız yok" diye hayıflanırken bunun sebebini, düzenin onlara kök olması kadar, seylircinin hiçbir zaman kazanıcı olmamasında da aramalıyız. Düzen güçleriyle karşı karşıya gelmemek için kanuni haklarını bile doğru dürüst kullanamayan ve taraflar arasındaki (silahlı mücadele de dahil) ilişkilerde, kendisi tarf olma şartlarını yerine getirmeksitin düşen güçlerine yağla vakit geçirenler ve böylece sempati topladığını sananlar, sahadaki takım oyuncularının sadece diğerine transfer olduğunu, seyircinin de değerlendirilen unsur olarak olduğu yerde kaldığını anlamalıdırlar.

Hareketi yoğurma ve şekillendirme safhaları içindeki zamanlama düşüncesiyle hiçbir alakası olmaksızın, "sınıfta kalmak istemiyorsanız okula yazılmayın" mantığıyla; yenilmemek için kaçmayı, oyuna gelmemek için oyuna (ilişkiye) girmemeyi söyleyenler ve diğer ülkelerdeki mücadeleyi kendisinden uzak olduğu için sevenler, düzenin onlara biçtiği devekuşu kafasının sahibidirler. (Bugün ???? olaylarının içinden sadece hareket doersleri çıkaracağı yerde, çalakalem makaleler döktürenlerden biri, Konya'da Hasan Sürel kardeşimiz polis tarafından şehit edildiğinde sükun ve sabır (!) tavsiyesinden sonra, işi edebiyatı getiriyor ve yazısını "Batının edebiyat eserleri onların çöküşünü gösteriyor, bizim birşey yapmamıza gerek yok" tarzında saçmalayarak sürdürüyordu. Hani insan memuriyeti ve mesuliyeti!.. Hani oluşun kendinde tecellisi için onun mana ve madde şartlarına erme cehdi!...)



İdeolojik eğitimin yokluğu (ard niyetleri bir yana bırakırsak) yeni şartlar karşısında yılgınlık ve kararsızlık meydana getirir. Bu durumda da sürün ve sabır tavsiyesi; "bilmiyorum ve anlamıyorum"un yerine geçer... Biz bu durumlara hazır olana ve basit ayran kabartma yerine, şuurlanma ihtiyacını doğurucçu ve teknik ifadesiyle, insanımızın heyecan ve coşkusunu diri tutmak görevinin de yerine getirilmesi gerektiğine inanıyoruz.

Yayın organı, düşünmenin örneği olurkan, yüksek sesle düşümenin de örneği olmalı ve mensuplarına bu şuuru iletmelidir.

3) KESİN TAVIR ALMA YAYIN ORGANI VE LİDER -III-

"Başsız, ne hayat, ne hareket, ne de ihtilal ve inkılap düşünülebilir. Baş, toplayıcılığın, birleştiriciliğin ve fikri hedefine yönetliciliğin remzi... Onbaşısı olmayan manga bile yoktur. Lider ise her içtimai harekette ilk şart olarak düşünülmesi lazım irade merkezi... Lidersiz ihtilal ve inkıla. olmaz değil de, bunların olması için lider gerek... Yani 1 adedi 2'den önc olduğu gibi lider de hareketten evvel... BÖYLE OLMAZSA HAREKET CURCUNAYA DÖNER." (18).

Lider... Büyük aksiyon ruhu, kültür edası, sanat ve estetik anlayışı, dava aşk ve ahlakı içinde yetenekleri yönlendiren; yetenekler emrine verilen...

Siyasi ve ideolojik şuurlandırma ve her türlü vasıta ile hedefe yürümek için, teşkilatın (gizli ya da açık) gerekliliğini belirttik. Tabii önderliğini de... Burada şahıs olarak liderin üzerinde durmak istiyoruz ve liderin vasıfları yerine, yani, müsbet yönleri işaretleyerek liderin nasıl olması gerektiği yerine, liderin nasıl olamayacağı açısından, işi dinamik planda ve olayların içinde ele almak istiyoruz:

I) Teşkilatının olmayan mücadele stratejine uyun olarak,her telden çalıcı adamları yayın organına dolduran ve satıştan önce muhteviyatla meşgul olması gerekirken, "gazete nedir? İçi yazı dolu kağıt" anlayışıyla bizzat partisinin yayın organının, partisini çözücü zihniyete yataklık ettiğini görmeeyn... (/Ancak bu zihniyet, liderin ordaki uzantısıdır.)

II) Yoğruluşunda hiçbir pay ve çilesi olmaksızın üzerine kurulduğu potansiyeli batıran ve aradan on sene geçtikten sonra nihayet gençlik politikası (!) üzerinde durmaya karar veren geç intikal sahibi...

III) Olmayan dünya görüşünün, olmayan politikasının, olmayan gençlik politikasını oluşturmayı, "hangi lider yanında kuvvetli adam ister" diye kapasitelerini açıkladığı adamlara teslim eden... (sunucu belirtmeye gerek yok)

IV) İslam davasın güden bir teşkilat lideri olarak, ihtilal-inkılapçı bir hüviyet içinde seçkin bir kadro kurma yerine, keleşliğini kendi ağzıyla belirttiği "balmumu" adamlardan kadro (!) kuran... Ömrü boyunca tek bir hareketin doğurucusu olamamış, uyuzluğuyla maruf adamlardan; kanı donmuş adamlardan, teşkilatına taze (!) kan devşiren... (Taze kanın ne kazandırdığı ortada.)

V) Samimiyet, fedakarlık, bilgi, gözükaralık, gibi vasıflar aramayla vakit geçireceği (!) yerde, menfaat ve maaşlı iş karşılığı partisine adam devşiren... (Çarpıcı tek eser verememiş 40'lık ve aşkın sanatçı müsveddesi keleşler buna dahildir.)

VI) Davayı batırırken, kendisine zerre toz kondurmaksıtın, "milletin kurtuluşa nasibi yok", "dış güçler" vs. hokkabazlıklarıyla vakit geçirci mizaç... nefs muhasebesi yoksunluğu...

VII) Taviz vermez ve şaşmaz istikamet bilgisi yerine, istikametsiz ve tekerlemeci, limonu düşününce ağzı sulanan adam gibi kendi söylediğine kendi inanan...

VIII) Sanat ve estetik, aksiyon ve kültür edasına, beklenen nesilden işaretler taşıyıcı vasıflara alabildiğince uzak bir mizaç...

Liderin nasıl olamayacağı yolunda saydıklarımız, liderin ne olması gerektiğini de tersiyle



işaretleyici. Şu unutulmamalıdır ki; "Fikri, binaenaleyh oluş hedefi, binaenaleyh kuvveti olmayan" (19) şahıs ve teşkilat mücadelemizin önderi değil ancak harcayıcısıdır ve MSP'nin bugün yaptığı da budur.

***



ideolocya ve ihtilal

Documents