3. Söz

Bir varmış,bir yokmuş.Allah’ın günü çokmuş.İnsanların ise, ömürlerinin ne kadar da kısa olduğundan haberleri bile yokmuş.İşte böyle bir zamanda iki asker büyük bir emir alırlar ve uzak mı uzak bir şehre gitmek için yola çıkarlar.Az giderler uz giderler dere tepe düz giderler.Ve bir yere gelirler ki bir de ne görsünler!..Yol ikiye ayrılmış.Sağ ve Sol yol. Önce kafaları karışır.Acaba hangisine gitseler diye düşünürken karşılarına eli yüzü pak nur yüzlü bir amca çıkar.Ve onlara:-Hangi yola gideceğinizi mi düşünüyorsunuz?diye sorar.Askerler:-Evet bildiniz.Acaba hangisinden gitsek?der.Adam “Ben size açıklayayım” der ve:-İşte şu gördüğünüz sağ yol çok güzel hiç zararı yok.Sağ yoldan giden yolcuların hepsi mutlu olur ve çok güzel şeyler kazanırlar.

-Şu gördüğünüz sol yol ise güzel ve sorunsuz gözükse de faydası olmamakla beraber gidenlerin çoğu zarar görür.Bu yolların ikisi de aynı uzunluktadır.Tek farkı, sağ yolu seçen askerin sırtında ağır bir çanta ve silah taşıması gerekiyor.Sol yolda böyle bir kural yok.Kimseye bağlı kalmadan,çanta,silah taşımadan gidilebilir.İki asker de adamı can kulağıyla dinledikten sonra,itaatkar, söz dinleyen asker:Ben sağ yoldan gideceğim inşallah der ve o ağır mı ağır çantasını alır.Silahını da beline bağlar.Yükü ağırdır ama içi rahattır.Çünkü çantasını ve silahını alarak önlemini almış ve ruhunu hafifletmiştir.

Diğer itaatkar olmayan aceleci asker:-Ben o kadar uzun bir yolda bu ağır çantayı ve silahı taşıyamam.Rahat rahat yürümek varken niye kendime yük alayım ki?Hem ben güçlüyüm,kuvvetliyim kendimi de koruyabilirim.Hiç birşeye ihtiyacım yok.”der ve sol yoldan devam eder.Ama yol boyunca her şeyden korkar,ürperir herkese dilencilik eder.Çok zorluklar çekerek gideceği memlekete varır.Gittiği memlekette de isyankar ve kaçak muamelesi görür.Sağ yola giden asker hiç kimseden korkmadan rahat rahat gideceği memlekete varır,vazifesini yapar,çok iyilikler yaşar ve büyük mükafatlar kazanır.Kazandığı her şey için de Allah’a teşekkür eder. Mutlu bir şekilde yaşar.

Sol yola giden asker ise:-Ah akılsız kafam,ah!Keşke ben de arkadaşım gibi emir altından çıkmasaydım.Ağır da olsa çantamı sırtıma alsaydım,silahımı taksaydım,korkmadan,çekinmeden mutlu bir şekilde yaşasaydım.-Ah akılsız kafam,ah!Der ama artık iş işten geçmiştir.Yol bitmiş,terhis zamanı gelmiştir.

İşte çocuklar:O iki askerden biri Allah’ın emirlerine uyan itaat eden,diğeri ise Allah’ın emirlere uymayan insanlardır.O yol hayat yoludur.Biz daha doğmadan önceki hayatımızdan başlar ve taa ahirete kadar devam eder.O çanta ve silah,ibadet ve takvadır.Yani Allah’ı çok sevip,onun yap dediklerini yapıp,yapma dediklerinden kaçınmaktır.İnsanlara,ibadet etmek,mesela namaz kılmak zor gibi görünür.Ama aslında hiç de öyle değildir.Namaz kıldığımızda Rabbimizle konuşur,Eşhedü en lailahe illallah der,dualarımızı eder,her şeyimizi ondan ister ve tüm korkularımızdan da O’na sığınırız.Biliriz ki bizim yiyeceğimizi,içeceğimizi ve tüm ihtiyaçlarımızı gideren eşi benzeri olmayan bir Rabbimiz var.Hiç kimseden,hiç bir şeyden korkmadan O’na sığınarak yaşarız.Haydi şimdi çantalarımızı,silahlarımızı alıp Allah için yürümeye...

Hazırlayan:Sultan ALKAN&İsmail ALKAN