HONDAKINEN

ARTEAN

2009/01/9

Eguneroko maitea:

Hemen idazten dudan lehenengo aldia da. Maddi dut izena eta

15 urte ditut. Nire gurasoak kazetariak dira eta behin eta berriro

bidaiatzen dugu. Orain dela aste bat Londresen egon ginen urte

berriaren ikerketa bat egiten eta bihar Palestinara joango garela uste

dut. Nire gurasoek, esan bezala, elkarrekin lan egiten dute eta zenbait

kasutan herrialde arriskutsuetara bidaiatu behar dugu. Beldurturik

nago biharko bidaia dela eta. Bertan gerratean daude eta ezin dut

nire gurasoekin lanean ibili, nik bakarrik geratu behar dut hotelean,

hau nazka!

Bidaiatzen dugunean jende asko ezagutzen dut, pertsona

soziala naizela esan dezaket, ez dut inolako lotsarik eta beste

hizkuntzetan ondo molda naiteke. Afrikara joan ginenean bertako

gazteei laguntza eskaintzen saiatzen nintzen, hori gustuko dudan

gauzarik garrantzitsuenetariko bat delako. Ikasketak alde batera

uzten ditut eta nire herriko lagunak ere bai, pena handia eman arren.

Baina merezi du. Kontinente batetik bestera ibiltzea ikaragarria da.

*****

2009/01/10

Hemen nago berriz ere, baina gaur atzo baino askoz urduriago.

Gaza herrialdea gainetik hegaldatzen gaude. Eguraldia nahiko

kaskarra da, egun iluna eta euritsua dela dirudi. Zerua lainoz beteta

dago eta oso gutxi ikusten da. Ez da hemendik inor ikusten,

beharbada, distantzia oso handian gaudelako eta lainoaren eragina

dela eta, baina dena nahiko desberdina da nik neukan irudiarekin

konparatuta.

Hegazkinetik atera gara. Militar pilo bat zeuden aireportuan,

denak guri begira lerrokaturik eta serio-serio. Arropa bitxiekin jantzita

zeuden eta baita iskiluz beterik ere. Momentu horretan, nire etxera

itzultzeko gogoak sartu zaizkit baina orain hotelean nagoela askoz

lasaiago nago. Gero, kalera ateratzeko asmoa daukat. Nire gurasoek

“debekatu” egin didaten arren, neska ausarta naiz eta argi daukat

gauza bat, ez naizela hemendik joango inor ezagutu aurretik.

Kalera ateratzeko prestatzen nengoen eta halako

batean...BUMM!BAAMMM!!! BUM!! Izugarrizko zarata entzun dut. 2

kilometroko distantziatik izan dela esan dute hotelean baina, nire

ondoan gertatu dela dirudi. Nire bihotza gero eta azkarrago doa,

mintasuna sentitu dut eta isiltasunean ezkutatu da nire begiek ikusi

dutena. Azkenean, nire gurasoek arrazoia edukiko dute, ezin izango

naiz kalera atera. Beharbada bihar, dena lasaiago dagoenean.

Honako batean, leihotik begiratzea bururatu zait. Ez da askorik

ikusten, hotela toki seguruan kokatuta dagoelako. Hala ere, etxe

suntsituak ikus daitezke eta lehen lainoa zirudiena ez zela lainoa

konturatu naiz, kea eta hautsa baizik.

Afaldu dugu jadanik. Afarian nire gurasoek bildutako

informazioari buruz hitz egin dugu. Argazki pilo bat atera dituzte, eta

nik entzundako lehergailuek eztanda egin duten momentua ikusi

dute. Jendea bertatik nola ateratzen zen kontatu didate, zauriturik;

izuturik, bonbak noiznahi berriro bueltatu daitezkeelakoan ; umeekin

eskutik loturik, zer egin ez zekitenik, beraien etxeak guztiz

suntsiturik...Bihotza zauriturik zeukaten familiek, euren senideen

odola kaleetan barrena isurita ikustean, negar egiten zuten.

Hondamendi ikaragarria. Badirudi nire gurasoentzat ere, ez dela oso

egun zoriontsua izan. Hala eta guztiz ere, egunean zehar mutiko bat

ezagutu dute eta bihar berarengana eramango naute! Bere egoera

entzutea asko gustatuko litzaidake. Urduritzen hasia naiz. Bihar

gaurko eguna baino hobeagoa izango dela susmatzen dut.

*****

2009/01/11

Gaur ez naiz hoteletik pasatu, ezta minutu bat ere . Gaueko

11:15 dira. Oso nekatuta nago egun gogorra izan delako. Nire

gurasoek atzo ezagutu zuten mutikoarengana eraman naute. Abdalá

du izena. Oso egoera kaskarrean dago, edo hori iruditu zait behintzat.

Ikusi dudan momentuan, bere itxurak ez dit konfiantzarik eman.

Zeraman arropa apurtuta zegoen, ez zituen zapatarik eta gorputza

guztiz zauriturik zeukan. Familia osoa gure zain zegoen. Nire

gurasoek mutikoaren arbasoak elkarrizketatuko zituzten eta nik, aldiz,

mutikoarekin hitz egingo nuen. Hasieran oso lotsatuta zegoen, nirekin

hitz egitea ez baitzen erreza. Ingelesez hitz egin dugu, baina nik ikasi

dudan ingelesa eta berak ikasi duena desberdina da nahi eta ez. Gure

ahoskera ez da berdina, hala ere, elkarrekin eduki dugun ulermena

eguna pasa den heinean, hobetuz joan da.

Bere Familiaren egoera, pentsamenduak, sentimenduak etab.

kontatu dizkit. Oso hunkigarria izan da haren historia entzutea, honela

azaldu dit...

- Kontaidazu Abdalà. Zure familiaren egoera,

pentsamenduak edota sentimendua, oso gogorrak izan beharko dira,

ezta?- galdetu nion zirraragarri.

- Istorioa ez da orain dela zenbait egunetan hasten. Dena

orain dela zenbait urte hasi zen. Egoera hauetan geunden. Israelek

Rehovot herria eraso zuen..

- Bertan bizi zineten, ezta?- moztu nion berehala.

- Bai hori da. Ni bertan bizi nintzen nire familiarekin

batera. Nire aiton-amonek gerratean parte hartu behar izan zuten.

Bietatik, bat hil egin zen. Israeleko militar batek harrapatu eta tiro

egin zion!- negarrez hasi zen.

- Sentitzen dut Abdalà, benetan- erantzun nion tristuraz.

Berak malkoak sikatu era jarraitu egin zuen:

- Baina hori ez zen izan nire pena bakarra. Rehovot-en

nire klaseko neska batez maitemindu nintzen, beti elkarrekin

pasatzen genituen arratsaldeak. Bonbardaketa ostean, ez dut ezer

jakin berari buruz eta ez da egun bat pasatzen haren irudian

pentsatzen ez dudanik. Herri osoa suntsiturik geratu zenez, Gaza

herrira joan behar izan ginen, bertan bera dena,-burua alde batera

eta bestera mugituz errepikatzen zuen- benetan, dena utziz. Gazan

nire bizitza berriz hasiko zela pentsatu nuen, hori esaten baitzidan

nire amak. Hala ere, nik neukan pentsamendu hori azkar aldatu egin

zen. Ikasten hasi nintzen berriz ere, jende berria ezagutu behar izan

nuen baina ez zuen ezertarako balio. Guztia aldatu da berriz .

Txikitatik nengoen egoera berdina pasatzen hari naiz. Orain dela

hilabete bat, Israel-ek berriz ere, bonbardaketak egin ditu baina

oraingo honetan ez da Rehovot-en izan, baizik eta hemen, Gazan.

Ikus dezakezunez, etxeak ez dira etxeak, hondakinak baizik. Hala eta

guztiz ere, txarrena ez da hori, txarrena hondakin horien azpian

dauden pertsonak dira. Nire lagunak, nire senideak edota ni neu izan

gaitezke hurrengoak. Denok izuturik gaude, beste herri batera joateko

planak egiten ditugu baina ez daukagu ez janaririk, ez dirurik. Nire

eguneko ogi zatia lortzerakoan, lapurtu egin dudalako edota lortzeko

lan eta lan etengabe egin dudalako, kaletik noa eta nire egoeratik

pasatzen ari den norbaitekin topo egitean, zer egiten dut? Ba

lortutako ogi puska hori berari ematen diot. Beraz,lan bikoitza egin

behar dut edota ogi puska bat lapurtu beharrean bi lapurtu behar

izaten dut, gosez ez hiltzeko. Hori da nik egunero egiten dudana. Hori

da nire bizitza.

Horiek izan dira bere hitzak. Bihotza hunkiturik geratu zait eta

bera eta bere familia laguntzea pentsatu dut. Bihar arratsaldean

berarekin geldituko naiz eta gosarian janari pilo bat hartuko dut haiei

eramateko. Ez dut lapurtu nahi, baina egoera larria dela uste dut.

*****

2009/01/12

Hegazkinean nago. Nire begiak triste daude, oso triste. Gaur

goizean, altxatu naiz eta nire gurasoen ohearen gainean fardeleria

prest zegoela ikusi dut. Egia esanda harriturik nengoen, momentu

batez pentsakor gelditu naiz eta berehala nire gurasoak sartu dira

logelara. “goazen laztana” esan didate biok batera. Ezin nintzen joan,

Abdalá lagundu behar nuen! Nire gurasoek lasaitu nahian, arratsalde

honetan Israel-ek Gaza bonbardatuko duela esan didate eta oso

arriskutsua izango zela. Ez naiz nire bizitza osoan hain urduri egon.

Arratsalde horretan Abdalá ez zen bere familiarekin egongo eta une

horretan bere hitzetatik atera zena gogoratu dut: “ni neu izan naiteke

hurrengoa”. Negarrez hasi nintzen. Ezin nuen normal-normal egon

behin eta berriro birgogoratzen nuelako Abdalá. Orain hegazkinean

nago. Israeleko aeroplano militarrak ikusten dira hemendik. Eraikinen

leherketak ikusten ditut eta nire begiak malkoz beteta daude. Ezin

dute gehiago agoantatu.

*****

2009/01/16

Palestinatik bueltatu naiz. Ez dut Abdalá burutik kentzen.

Badaramatzat zenbait egun lorik egin gabe. Ezin dut gehiago

agoantatu, ohera sartuko naiz lo pixka bat egiteko asmoz.

Atea entzun dut. Norbait sartu da. Nire gurasoak izango dira

seguruenik. Zaratatxoak entzuten ditut. Begiratzera joango nintzen

baina ez neukan gogorik ezertarako. Logelako atea begiratzerakoan,

nire aita ikusi dut, oso irribarretsu. Ustekabe bat zekarrela esan dit.

Ohetik altxatu naiz eta izugarrizko sorpresa izan zen. Abdalá zen! Nire

gurasoak berarengana bueltatu ziren eta adostu zuten gure etxean

geratuko zela gerratea bukatu arte. Irribarreak aurpegi osoa estaltzen

zidan bitartean, besarkada bat eman diot. Barkamena mila aldiz

eskatu diot, egia esanda, mila aldiz gutxiegi izango dira. Hori

entzutean, besotik heldu dit...

Pena bat da besotik heldu zidana ez dela Abdalá izan. Dena

amets nazkagarri bat izan da. Guzti honen ondorioz, konturatu naiz

zaila izango zaidala Abdalá berriz ikustea, baina, ez dut inoiz etsiko!