Ons Verhaal

HERINNER JE THUIS. HERINNER WAT HEILIG IS.

geschreven door Irina Andreea, 8 november 2016

Ik ben een eeuwig wezen. Ik ken geen begin en geen einde. Ik besta voorbij alle creaties, voorbij het multiversum, voorbij het leven zelf. Ik bezit oneindig potentieel om te

verbeelden, oneindig potentieel om te creëren en oneindig potentieel om te

ervaren. Een staat van zelf die vol heiligheid is. Zo absoluut. En zo uniek. En mijn essentie die zo speels is. Zo creatief. Zo nieuwsgierig. Zo liefdevol. Ik ken werkelijk geen beperking. Ik ben vrij. Soeverein. Oppermachtig.

Ook ben ik een danser.

Heel teder. Heel sierlijk. Ik hou ervan om met de stroom van mijn wezen mee te bewegen, om werkelijk binnen de eindeloze kleuren mijzelf te voelen, om met de golven mee te deinen van mijn innerlijk potentieel. Een beweging die zo natuurlijk is. Zo ononderbroken. Zo open. Zo onbepaald. Mijn dans zo grenzeloos, zo onbeperkt…

Ik hou zo van dansen!

En ik luister echt graag naar de muziek van het bestaan dat me omringt. Niet alleen naar mijn eigen muziek. Maar naar het orkest van creativiteit dat overal om me heen is. Want ik ben niet alleen.

Ik ben soeverein en absoluut, maar ik ben niet alleen in deze heerschappij. Ik ben niet de enige danser. De dansvloer is bezaaid met creators. Vol met onvoorwaardelijke wezens, die allemaal dezelfde ongelimiteerde verbeeldingskracht bezitten, allemaal hetzelfde vermogen om te creëren, om hun verlangen en passie te ervaren. We zijn met zovelen, die allemaal deze eindeloze dans van het bestaan delen, die allemaal deze ongelooflijk heilige saamhorigheid delen. Dit is ons zo dierbaar. Het authentieke aspect van eenheid: We zijn niet samen een, maar we hebben de ervaring van eenheid

door saamhorigheid. Gezamenlijk zijn we aan het ontdekken wat eenheid zou kunnen betekenen, hoe het kan voelen.

De waterdruppels vormen de beleving van een oceaan door bij elkaar te komen. De

oceaan bestond niet voor de druppels bestonden, maar de druppels samen

zorgden ervoor dat de oceaan ontstond. De eenheid bestond niet als eerste, maar de saamhorigheid. En wat een bijzonder wonderlijke belevenis is die oceaan.

We delen de diepten van onze verbeelding, van onze creativiteit met elkaar. Het delen van onze creaties zorgt voor een uitgestrekte oceaan van leven. We zijn zo ontzettend gek op het samen creëren. We houden van de immens diepe betekenis die saamhorigheid kan opwekken binnenin onszelf. Van de speciale betekenis die een co-creatie in zich heeft.

Samen vormen we zo’n ongelooflijk mooie symfonie. Hoe zouden we er niet naar kunnen verlangen hieraan deel te nemen en ernaar te luisteren? Om erin te dansen?

En wat voor dans! Werkelijk ongelooflijk! Niet alleen vanwege het voelen van jouw eigen stroom, maar ook door die van zovele anderen te voelen. Door niet alleen jouw eigen

vreugde te beleven, maar ook die van zovele anderen. Door niet alleen de kleuren van je eigen creaties te zien, maar ook die van anderen. Door de schoonheid niet alleen door

je eigen ogen te bekijken, maar ook door de ogen van anderen. Verbeeld je eens dat je de schoonheid van je eigen wezen kunt zien, de schoonheid van het leven, door een ander perspectief. Stel je voor dat je de betekenis van thuis kunt waarnemen via de blik van een ander. In volledige eerbied, volledig respect en onvoorwaardelijke liefde. Wat een voorrecht. Wat een heilige verbondenheid!

Door te beweren dat alles één is, en dat er slechts één enkel wezen in creatie is, ontken je het bijzondere bestaan van zo ontzettend veel andere wezens. De waanzinnige intimiteit tussen zoveel wezens. De unieke dans die we met z’n allen delen. De essentie van liefde. De essentie van heilige relaties. Iets zo goddelijk in creatie.

Herinner je met mij het diepe potentieel dat je in je draagt, de onmetelijke diepte van je wezen, en de diepzinnige betekenis die afkomstig is van ons samenzijn. Bekijk alsjeblieft mijn vorige artikel dat je een aantal oefeningen biedt om je te helpen in contact te komen met de onbegrensde creator binnenin jou. Met jouw ongelimiteerde creativiteit.

Doe nu alsjeblieft deze nieuwe oefening met me.

Herinner je het gevoel van thuis. Het gevoel om in compleetheid te zijn wie je bent, in de absolute staat van IK BEN.

Stel je nu het geheel voor van alles dat jou jou maakt, van de prachtige magie die jij bent, en probeer het uit te drukken in een beeld van een huis, een thuis. Probeer je voor te stellen hoe het eruit zou zien. Jouw eigen heilige ruimte, waarin alles waarvan je zoveel houdt aanwezig is. Welke vormen, welke kleuren, welke materialen zijn hier te vinden? Wat voor soort leven? Welke stijl, welke thema’s, wat voor kunst? Wat voor soort ervaringen of expressies? Zijn er kamers te vinden? Zou het decor steeds veranderen? Of zijn er dingen die je altijd zo zou houden, die nooit zouden veranderen?

In welke omgeving zou je je huis willen hebben staan? Welk soort uitzichten, wat voor soort weer vind je fijn? Zou je je omgeving altijd vloeibaar willen laten zijn, alsmaar veranderend? Laat je verbeelding de vrije loop.

Stel je het ideale thuishuis voor. Die ene plaats waarnaar je altijd terug wilt komen.

Kijk nu naar binnen, en vertel me of je, in jouw kern, dit huis voor jezelf zou willen houden, of dat je het zou willen delen?

Voel diep hierin.

Misschien heb je een sterk verlangen om de deur te openen, en het aan een andere creator te laten zien. Om alle dingen waar je zo onvoorwaardelijk van houdt aan een ander wezen te laten zien. Om te ontdekken wat voor gevoel het hen geeft. Waar zij van houden, wat hen doet lachen, wat hen niet doet lachen. Wat zouden ze anders willen zien? Wat zouden ze toevoegen?

En andersom. Zou je willen ervaren hoe je je voelt in de andere huizen? Om te zien hoe anderen ervoor kiezen te leven? Welke decoraties zouden zij kiezen, waar houden ze het meeste van? Zou je niet graag een rondleiding krijgen om aan je eigen lijf te ervaren hoe een andere creator leeft? En als zij jou de vrijheid zouden geven om wat van hun ideeën te gebruiken en met hen te creëren, of je eigen draai eraan geven, zou je dan in de verleiding komen om dat te doen?

En, om nog verder te gaan, zou je niet graag een huis willen creëren in samenwerking met een ander wezen? Zou je niet graag willen zien waar jullie gezamenlijke inspanning toe zou leiden? Om te zien hoe goed jullie zouden kunnen samenwerken, en wat de resultaten zouden zijn?

Hoe zou je het vinden om dit met een groep te doen?

Of waarom zelfs niet met heel veel wezens tegelijk?

Neem even een moment voor jezelf en voel diep in je het verlangen om je creaties te delen met iemand anders. Om je dromen, je visies, je ideeën, om ieder klein fragment van je verbeelding te delen met een gelijkwaardige ander. Een ander die luistert, die ziet, die werkelijk eert en respect heeft, die onvoorwaardelijk liefheeft. Hoe sterk is dit verlangen?

Waar komt het vandaan? Komt het vanuit je lichaam, vanuit je tijdelijke persoonlijkheid, of is het een verlangen naar gezelschap dat het ego ver voorbij gaat? Een verlangen dat in de kern van je zijn zit. Een pure vreugde om alles dat je bent te willen delen.

Zodra ik mijn trauma, mijn angsten, mijn pijn, mijn sociale conditionering en mijn verstoringen verwijder, vind ik het verlangen om mezelf en mijn creaties te delen, om op mijn natuurlijkst te zijn. In mijn meest organische staat van zijn. Het is een van mijn puurste intenties. Recht uit het hart. Een verlangen om gezien te worden, en om te

zien. Om te eren. Het is altijd al bij me geweest. Ik hou van mijn thuis, en ik heb het graag helemaal voor mijzelf, maar ik verlang net zo goed naar verbindingen. Om in

heiligheid te delen. Ik heb graag een goede vriend over de vloer. Of een hond die een tijdje bij me verblijft. Of waarom niet een paar honden? (Omwille van de metafoor.)

Hoe zit dat bij jou? Wat voel jij bij heilige relaties?

Zijn ze inherent aan wie je bent, tot in de kern? Is je verlangen om te delen op zijn natuurlijkst?

En zo ja, zou dat niet betekenen dat we vanuit onze meest oorspronkelijk, ongelimiteerde staat van zijn, graag delen?

En aan de andere kant, hoe zou het voor ons zijn om hier nooit toe in staat te zijn? Om het enige wezen in bestaan te zijn, zonder de oneindigheid die we zijn te kunnen delen met anderen? Om onszelf te moeten opdelen in allerlei personages en deze met elkaar te moeten laten interacteren, enkel opdat we het zogenaamd delen kunnen ervaren? Om de illusie te ervaren van iets buiten onszelf? De illusie van een ander? De illusie van saamhorigheid?

En denk nu nog over één ding na alsjeblieft.

Wanneer je je huis zou delen met een ander levend wezen, of met meer dan een, zouden er dan regels zijn voordat je ze binnenlaat? Zou er een verwachting zijn van hoe ze zich zouden moeten gedragen, een soort code?

Voel echt hierin.

Hoeveel van jou en je creatie is je heilig? Wat betekent het concept heilig eigenlijk? Is jouw huis heilig?

Uiteraard dragen we allemaal een stuk nieuwsgierigheid in onszelf. Datgene dat alle potentiëlen wil uitproberen, waaronder die van chaos. Waaronder die van verandering. Sommigen van ons zouden misschien geïnteresseerd zijn om het element “zich volledig laten verrassen” binnen te laten in hun huis. Waar we zouden willen dat een andere creator ons thuis volledig herontwerpt, het zich helemaal eigen maakt, volgens hun visie. We zouden wellicht willen zien wat heiligheid betekent in de ogen van deze ander.

Zouden we echter ook akkoord gaan met willekeurig iedereen die aanwaait, die ons eruit schopt, ons huis verwoest? Of het opnieuw inricht zonder onze instemming? Gewoon zomaar? Omdat ze daar toevallig zin in hebben? Zonder waarschuwing? Heb je het gevoel dat je, in je allerdiepste zelf, akkoord zou gaan met om het even welke creator, die zich jouw thuis eigenmaakt, naar hun eigen wens, en zoals het hen uitkomt? Of voel je dat er een deel van jezelf, van thuis bestaat, dat heilig is, en waar niemand toegang toe heeft en waar niemand iets kan veranderen, zonder een van te voren gemaakte afstemming?

Heb je het gevoel dat er een bepaalde code zou moeten bestaan tussen twee creators? Een besef van wederzijdse eer, die altijd aanwezig is? Wederzijds respect voor alles dat bij ons hoort. Wederzijdse eerbied voor alles dat we creëren. Voor alles dat we zijn. Boven alles. Een voortdurende dialoog. Open communicatie tijdens elke stap van de weg. Niets dat niet is gebaseerd op volledige instemming, op volledige overeenstemming?

Ik laat deze kanttekening achter.

Zou een code als deze heilig zijn?

Naar mijn idee en vanuit mijn herinneringen in creatie, zijn er vele creators. Veel gelijke absoluties. Veel opperwezens die de ‘act of creation’ samen delen. Op het diepste niveau van mijn wezen weet ik dat we niet één zijn; in tegendeel, het enige dat een is, is de oceaan van het leven die ons allemaal verbindt. Op het hoogste niveau van zelf zijn we allesbehalve een. We zijn in feite voor eeuwig en altijd omgeven door andere vonken van heilige verbeeldingskracht. Andere druppels van heilig leven. Andere creators.

En we zijn allemaal heilig. Onze essentie die onaantastbaar is.

Onze creaties zijn ook heilig. Ons thuis is een absolutie. Onkwetsbaar.

Een andere creator kan alleen binnenkomen en een kijkje in jouw huis nemen, een bezichtiging maken, dingen veranderen, of het huis met jou simpelweg verder creëren, enkel en alleen op uitnodiging. Eveneens is de code tussen de twee wezens tijdens dit delen onschendbaar. Wederzijdse eer is heilig. Je zou het een natuurwet kunnen noemen.

Er is sprake van een constante open en transparante communicatie tussen de twee creators, een heilige dialoog die ten alle tijden de co-creatieve daad begeleidt. Een prachtige dans. Zo evenwichtig. Zo sierlijk.

Thuis is werkelijk de meest veilige plek om te zijn. Het zelf is absoluut heilig. Onaantastbaar.

Deel uitmakende van een grootse dans van heilige co-creatie. Zo subliem. Een verrassend buurtschap vol met huizen (red. ‘thuizen’), vol met creators die elkaar respecteren.

Ik hoop dat je in de relatie met jezelf de heiligheid kunt voelen, in jouw persoonlijke dialoog met het leven, en kijk of je het diepe aangeboren gevoel van respect en eerbied kunt vinden dat aanwezig is op het oorspronkelijke niveau van zelf. Kun je de dans voelen die elke co-creatie is? Voel je je thuis?

Waarom is ons huidige bestaan trouwens zo anders dan de manier waarop de dans in oorsprong werkt? Wat is dit bestaan in de eerste plaats? Waarom bestaat het? Waarom is het heilige niet van nature aanwezig?

In mijn volgende artikel zal ik daar verder op ingaan. Dankjewel voor het lezen en ik hoop dat je ook iets kunt terug delen.

Nederlandse vertaling door Myra Schipper en Barbara Hettema