hομέας Αʑʐομαʐισμού και eληροφορικής Δομημένος ... ·...

Δομημένος Προγραμματισμός(ΤΛ1006)

Δρ. Μηχ. Νικόλαος Πετράκης, Καθηγητής Εφαρμογών

([email protected])

Ιστοσελίδα Μαθήματος:

https://eclass.chania.teicrete.gr/courses/EL106

Εξάμηνο: Χειμερινό 2017-18

Έκτη (6η) τρίωρη διάλεξη.

Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Κρήτης Σχολή Εφαρμοσμένων Επιστημών Τμήμα Ηλεκτρονικών Μηχανικών Τομέας Αυτοματισμού και Πληροφορικής

mailto:[email protected]

https://eclass.chania.teicrete.gr/courses/EL106

Πολλαπλές εντολές συνθήκης•Μία συχνή παραλλαγή της απλής εντολής συνθήκης είναι

η πολλαπλή εντολή συνθήκης που σχηματικάπαρουσιάζεται ως εξής:

2

?

E1 E2 E3 E4 E5

Συνθήκη-1 Συνθήκη-2 Συνθήκη-3 Συνθήκη-4 Υπόλοιπες περιπτώσεις

28/11/2017 "Δομημένος Προγραμματισμός", Ν.Πετράκης, Τ.Ε.Ι. Κρήτης

Ανάλογα με το ποια συνθήκη είναι αληθής εκτελείται καιη κατάλληλη ομάδα εντολών. Π.χ. αν είναι αληθής ηΣυνθήκη-1 τότε θα εκτελεστεί η ομάδα Ε1, ενώ αν είναιαληθής η Συνθήκη-2 τότε θα εκτελεστεί η ομάδα Ε2.

if (λογική_έκφρασηΑ) /* Είναι η συνθήκη-1 της προηγ. παραγράφου*/

εντολή1;

else

if (λογική_έκφρασηΒ) /* Είναι η συνθήκη-2 */

εντολή2;

else

if (λογική_έκφρασηC) /* Είναι η συνθήκη-3 */

εντολή3;

else

if (λογική_έκφρασηD) /* Είναι η συνθήκη-4 */

εντολή4;

else /* Υπόλοιπες περιπτώσεις */

εντολή5;

3

Στη C οι πολλαπλές εντολές συνθήκης προγραμματίζονται με το παρακάτω ιδίωμα:


if (λογική_έκφρασηΑ)/*Είναι η συνθήκη-1 της προηγ. παραγράφου*/

εντολή1;

else if (λογική_έκφρασηΒ) /* Είναι η συνθήκη-2 */

εντολή2;

else if (λογική_έκφρασηC) /* Είναι η συνθήκη-3 */

εντολή3;

else if (λογική_έκφρασηD) /* Είναι η συνθήκη-4 */

εντολή4;

else /* Υπόλοιπες περιπτώσεις */

εντολή5;


To παραπάνω ιδίωμα συνήθως γράφεται σαν:

…και είναι γνωστό ως «ενφωλευμένα αν» ή φωλιασμένα if.

Φωλιασμένα if (Nested - IFs)

προηγούμενη_εντολή;

if (λογική_έκφραση1)

εντολή1;

else if (λογική_έκφραση2)

εντολή2;

else if (λογική_έκφραση3)

εντολή3;

. . .

else if (λογική_έκφρασηN)

εντολήN;

else

εναλλακτική_εντολή;

επόμενη_εντολή;

5

προαιρετικό


Η «μετέωρη» εντολή συνθήκης if• Θα δούμε παρακάτω ένα κοινό λάθος στον προγραμματισμό

της εντολής συνθήκης if-then-else. Αρχικά, ας θεωρήσουμε μιασωστή δομή εντολής if, η οποία είναι σύνθετη (καθένα από ταif/else blocks της εντολής περιέχει με τη σειρά του μια άλληεντολή if):

if (λογική_έκφρασηA)

if (λογική_έκφρασηB)

εντολή1;

else

εντολή2;

else

if (λογική_έκφρασηC)

εντολή3;

else

εντολή4;


Ερμηνεία με διάγραμμα ροής

7

Β

E1

Συνθήκη

FalseTrue

E2

C

E3

FalseTrue

E4

ΑTrue False

if (λογική_έκφρασηA)if (λογική_έκφρασηB)

εντολή1;else

εντολή2;else

if (λογική_έκφρασηC)εντολή3;

elseεντολή4;


Εσφαλμένη παραλλαγή του προγράμματος

8

Β

E1

Συνθήκη

FalseTrueC

E3

FalseTrue

E4

ΑTrue False

if (λογική_έκφρασηA)if (λογική_έκφρασηB)

εντολή1;else


elseεντολή4;

• Ας υποθέσουμε τώρα ότι δεν χρειαζόμαστε την εντολή 2. Τότε το διάγραμμα ροής θα γίνει:

Δεν ξέρουμε αν αντιστοιχεί στο πρώτο ή στο δεύτερο if


Σωστή παραλλαγή του προγράμματος

9

Β

E1

Συνθήκη

FalseTrueC

E3

FalseTrue

E4

ΑTrue False

if (λογική_έκφρασηA){

if (λογική_έκφρασηB)εντολή1;

}else


elseεντολή4;

Άγκιστρα

Αν η Α αληθής και Β ψευδής τότε τερματίζει το πρόγραμμα

Καλή πρακτική:Χρήση άγκιστρων {} στις εντολές if ακόμη κι αν δεν απαιτούνται (δηλ. όταν ένα block if ή else περιέχει μόνο μία εντολή)


Παρατηρήσεις •Πρέπει να προσέχουμε διότι ο μεταφραστής δεν

καταλαβαίνει τη στοίχιση του προγράμματος.

• Κατά τη μεταγλώττιση ο μεταφραστής αντιστοιχεί το else

με το τελευταίο «ανοικτό» if.

•Οπότε το προηγούμενο λάθος θαέδινε ισοδύναμο κώδικα σαν αυτόν που ακολουθεί:

if (λογική_έκφραση A)

if (λογική_έκφραση B)

εντολή1;

else

if (λογική_έκφραση C)

εντολή3;

else

εντολή4;

10

C

E3

True

E4

Β

E1

Συνθήκη

False

True

ΑTrue False

False


Εντολή πολλαπλής διακλάδωσης • Εάν οι λογικές εκφράσεις στις συνθήκες είναι της μορφής a == 2, a==5, a==17 (δηλαδή η

μεταβλητή που εξετάζεται στη συνθήκη είναι διακριτού τύπου (integer ή character), τότε υπάρχει και μία άλλη εντολή πολλαπλής διακλάδωσης.

Ας θεωρήσουμε το παρακάτω πρόγραμμα:

if (a == 2)

statement1;

else if (a == 0 || a == 3)

statement2;

else if (a == 6)

statement3;

else if (a == 8 || a == 9)

statement4;

else

statement5;

switch (a)

{ case 2:

statement1;

break;

case 0:

case 3:

statement2;

break;

case 6:

statement3;

break;

case 8:

case 9:

statement4;

break;

default:

statement5;

break;

}

ΠΡΟΣΟΧΗ: να μην παραλείπονται οι εντολές break!


Παράδειγμα# include <stdio.h>

main()

{ int month, day, year;

printf("Enter date (mm/dd/yyyy) : ");

scanf("%d/%d/%d", &month, &day, &year);

printf ("%d", day);

switch (day)

{ case 1:

case 21:

case 31: printf("st");

break;

case 2:

case 22: printf("nd");

break;

case 3:

case 23: printf("rd");

break;

default: printf("th");

break;

}

printf (" day of ");

switch (month)

{ case 1: printf("January"); break;

case 2: printf("February"); break;

case 3: printf("March"); break;

case 4: printf("April"); break;

case 5: printf("May"); break;

case 6: printf("June"); break;

case 7: printf("July"); break;

case 8: printf("August"); break;

case 9: printf("September"); break;

case 10: printf("October"); break;

case 11: printf("November"); break;

case 12: printf("December"); break;

}

printf (", %d..\n", year);

return (0);

}


π.χ. αν δώσουμε την σημερινή ημερομηνία…

Enter date (mm/dd/yyyy): 11/28/2017

28th day of November, 2017..

Press any key to continue . . .

ενώ για την επόμενη πρωταπριλιάEnter date (mm/dd/yyyy): 4/1/2018

1st day of April, 2018..

Press any key to continue . . .


Εντολή επανάληψης do-while

do {

επαναλαμβανόμενες_εντολές;

} while (παράσταση ή συνθήκη);

αρχικοποίησημετρητή μεταβολή

μετρητή

έλεγχος συνθήκης

14

Σημείωση: Πρώτα εκτελώ μετά ελέγχω,

άρα οι επαναλαμβανόμενες_εντολές

θα εκτελεστούν τουλάχιστον μία φορά,

ακόμα κι’ αν η συνθήκη είναι εξ αρχής ψευδής.


Παράδειγμα με do-while/* Υπολογισμός του αθροίσματος των τετραγώνων πραγματικών

αριθμών μέχρι να δοθεί η τιμή -99.0 */

main()

{ double x=0.0, sum=0.0; int i=0;

do {

sum += x*x;

++i;

printf("Δώστε τον %dο πραγματικό αριθμό : ", i);

scanf("%f",&x);

}while (x != -99.0);

printf("Το άθροισμα των τετραγώνων των αριθμών \

που δώσατε ισούται με %.3f \n\n", sum);

}


Αριθμημένες διατάξεις (πίνακες)

•Μία διάταξη (πίνακας) είναι μία συλλογήθέσεων αποθήκευσης δεδομένων, που έχουντον ίδιο τύπο δεδομένων και το ίδιο όνομα.

•Κάθε θέση αποθήκευσης είναι ένα στοιχείοτης διάταξης.

•Όλα τα στοιχεία του πίνακα καταλαμβάνουνσυνεχόμενες-διαδοχικές θέσεις στην μνήμητου υπολογιστή.


Μονοδιάστατες διατάξεις•Μία μονοδιάστατη διάταξη έχει ένα όνομα καιένα αριθμοδείκτη που έπεται του ονόματος.

•float my_array [12];

•H διάταξη με όνομα my_array έχει 12 στοιχείατύπου float το καθένα.

•Τα στοιχεία της διάταξης αρχίζουν από την θέσημε αριθμοδείκτη 0 και φθάνουν έως το 11.

•Τα στοιχεία της διάταξης αποθηκεύονται σεδιαδοχικές θέσεις της μνήμης.


Χρήση στοιχείων διάταξης

my_array [1] = 144.53;

H πρόταση αποθηκεύει την τιμή 144,53 στο δεύτεροστοιχείο της διάταξης.

my_array [1+2] = 57.5;

Είναι ισοδύναμο με το: my_array [3] = 57.5;

my_array [10] = my_array [12];

Αποθηκεύει στο ενδέκατο στοιχείο της διάταξης την τιμή του δέκατου-τρίτου στοιχείου!!.

my_array[a[2]] = 67.20;

Μπορεί να γίνει, μόνο, αν η μεταβλητή a είναι διάταξη ακέραιων


Xρήση διατάξεων •Προσοχή στη χρήση αριθμοδεικτών διατάξεωνοι οποίοι είναι εκτός ορίων. Ο μεταγλωττιστήςδε κάνει έλεγχο ορίων, οπότε αν οπρογραμματιστής δεν είναι προσεκτικός θααντιμετωπίσει απρόβλεπτα αποτελέσματα.

•Όλες οι διατάξεις στην C αρχίζουν μεαριθμοδείκτη 0

•Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε διάταξη μεαριθμοδείκτη από το 1 έως το n, τότε θαπρέπει να ορίσουμε την διάταξη με έναπαραπάνω στοιχείο και να αγνοήσουμε τοπρώτο (αυτό με αριθμοδείκτη 0).


Πολυδιάστατες διατάξεις

•Μία πολυδιάστατη διάταξη έχει περισσότερους από ένα δείκτες.

•Μία διδιάστατη έχει 2 δείκτες.

int checker [8][8];

// με 64 στοιχεία, από checker [0][0],

// checker[0][1], … έως checker[7][7].

•Μία τριδιάστατη διάταξη θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας κύβος – αλλά καλύτερα να αφεθούν στη φαντασία σας!


Παραδείγματα#define M 20

#define N 15

int array[N], p[M][N], p3[N][N][N];

// Μπορούμε να αλλάξουμε το μέγεθος του πίνακα // στο #define χωρίς αλλαγές στο πρόγραμμα.

float pinakas[500];

// Η αποθήκευση της προηγούμενης διάταξης η // οποία έχει 500 στοιχεία τύπου float το καθένα// απαιτεί χωρητικότητα 500 × 4 bytes = 2KBytes.


Απόδοση αρχικών τιμών int array[4] = {100, 200, 300, 400};


To ίδιο αποτέλεσμα με:int array[] = {100, 200, 300, 400};

Ενώ, αν το μέγεθος του πίνακα είναι διαφορετικό από το πλήθος των στοιχείων που δίδονται (αρχικών τιμών), όπως, π.χ.:

int array[10] = {1,2,3};

•θα έχουμε: •είτε απρόσμενα αποτελέσματα, για λιγότερα

στοιχεία, •είτε λάθος μεταγλωττιστή, για περισσότερα.

Απόδοση αρχικών τιμών

Πολυδιάστατων διατάξεων:

int array [4][3] = {1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12};

// Αρχικοποιεί τα στοιχεία ως εξής: // array[0][0] = 1, array[0][1] = 2, array[0][2] = 3, // array[1][0] = 4, array[1][1] = 5, array[1][2] = 6, // array[2][0] = 7, array[1][1] = 8, array[1][2] = 9, // array[3][0] =10, array[3][1]=11, array[3][2]=12.

Ή ακόμα καλύτερα:

int array [4][3] = { { 1,2,3}, {4,5,6}, {7,8,9}, {10,11,12} };


Οι συναρτήσεις srand() και rand()

•Ορίζονται στο stdlib.h και επικουρούν στην χρήση της γεννήτριας ψευδοτυχαίων αριθμών με πρωτότυπο:

int rand (void);

// επιστρέφει ακέραιο μεταξύ 0 και 32767 (RAND_MAX)

void srand (unsigned int seed);

// αρχικοποίηση της γεννήτριας


Η συνάρτηση time ()•Ορίζεται στο time.h (οπότε συνήθως πρέπεινα συμπεριλάβουμε στην αρχή του κώδικάμας την γραμμή #include <time.h> )και την χρησιμοποιούμε για νααρχικοποιήσουμε την γεννήτρια σε μια τυχαίατιμή με βάση τον χρόνο του μηχανήματος ωςεξής:

srand ((unsigned) time (NULL));


Γεννήτρια ψευδοτυχαίων αριθμών από 0 έως 32767 x = rand();

41 18467 6334 26500 19169 15724 11478 . . .

Αν θέλαμε ψυδοτυχαίους αριθμούς από 0 έως 100 θα γράφαμε: x = rand()%101; και θα λαμβάναμε:

41 85 72 38 80 69 65 . . .

Αν θέλαμε ψυδοτυχαίους αριθμούς από 40 έως 60 θα γράφαμε: x = 40 + rand()%21;

και βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε την:srand((unsigned)time(NULL));


Παράδειγμα γεμίσματος πίνακα

#include <stdio.h>

#include <stdlib.h>

#include <greek.h>

#define N 15

#define K 50

#define L 80

int main(int argc, char *argv[])

{ int p[N],i;

SetGreek();

srand((unsigned)time(NULL));

for (i=0; i<N; i++)

p[i]= K + rand()%(L-K+1);

printf("\nΟ πίνακας είναι:\n");

for (i=0; i<N; i++)

printf("%3d", p[i]);

printf("\n");

system("PAUSE");

return 0;

}

27

Να γίνει ένα πρόγραμμα που να γεμίζει έναν πίνακα 15 ακεραίων με (ψευδο)τυχαίες τιμές από το 50 έως και το 80 η καθεμία. Κατόπιν να τον εμφανίζει στην οθόνη σε μία γραμμή.


Αποτελέσματα εκτέλεσης προηγούμενου προγράμματος

O πίνακας είναι:

60 72 60 76 61 57 58 51 73 55 51 78 50 75 60

Πιέστε ένα πλήκτρο για συνέχεια. . .


76 74 54 64 59 50 50 73 63 71 50 77 53 51 58



55 56 57 61 68 52 75 76 76 58 64 53 53 54 71


Χωρίς την χρήση της srand()

Με την χρήση της srand()


Ασκήσεις 1) Να γίνει πρόγραμμα, σε γλώσσα C, το οποίο να

γεμίζει έναν πίνακα 15 στοιχείων μεψευδοτυχαίες ακέραιες τιμές από το κλειστόδιάστημα [0, 100] και να τον εμφανίζει στηνοθόνη σε μία γραμμή.

29

2) Να γίνει πρόγραμμα το οποίο να γεμίζει ένανπίνακα 12 στοιχείων με ψευδοτυχαίες ακέραιεςτιμές από το κλειστό διάστημα [-10, +150] καινα τον εμφανίζει στην οθόνη σε μία στήλη(δηλαδή το ένα στοιχείο κάτω από άλλο).


Παράδειγμα δημιουργίας μενού επιλογής...

do{

printf("\n ΜΕΝΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗΣ");

printf("\n 1. ααα . . . ");

printf("\n 2. βββ . . . ");

printf("\n 3. γγγ . . . ");

. . .

printf("\n 0. ΕΞΟΔΟΣ ");

printf("\n\n ΔΩΣΤΕ ΕΠΙΛΟΓΗ : ");

scanf ("%d", &choice);

}while(choice<0||choice>3);

switch (choice)

{ case 1: . . . break;

case 2: . . . break;

case 3: . . . break;

case 0: exit(1); break;

}

...


Οι εντολές break και continue• Κάποιες φορές εξυπηρετεί να μπορούμε να βγούμε από ένα βρόχο

χωρίς να εκτελέσουμε τον έλεγχο της αρχής ή του τέλους. • Η εντολή break προσφέρει πρόωρη έξοδο από τις for, while

και do-while ακριβώς όπως και στην switch.• Προκαλεί δηλαδή άμεση έξοδο από τον πιο εσωτερικό βρόχο εντολής

επανάληψης ή πολλαπλής διακλάδωσης switch.

• Η εντολή continue προκαλεί την έναρξη του επόμενου βρόχου for, while, ή do-while που την περιέχει. • Στους while και do-while αυτό σημαίνει ότι εκτελείται αμέσως το τμήμα

ελέγχου, ενώ στην for ο έλεγχος περνάει στο βήμα αύξησης.

• Η εντολή continue εφαρμόζεται μόνο σε βρόχους, και όχι στην switch.

• Η continue χρησιμοποιείται συχνά όταν το τμήμα του βρόχου που ακολουθεί είναι περίπλοκο, με αποτέλεσμα η αντιστροφή ενός ελέγχου και η δημιουργία ακόμα μιας εσοχής να βάζει το πρόγραμμα σε επαλληλίες με πολύ μεγάλο βάθος.

• Οι εντολές break και continue χρησιμοποιούνται σπάνια.


Η εντολή goto• Η εντολή goto προκαλεί άμεση μετάβαση (άλμα) στην ετικέτα

• Χρησιμοποιείται για να προκαλέσει την έξοδο από μια βαθιά φωλιασμένη δομή, όπως από δυο ή περισσότερους βρόχους.

• Η εντολή break, που είδαμε λίγο πριν, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα, διότι προκαλεί την έξοδο μόνο από τον πιο εσωτερικό βρόχο.

• Η χρήση της goto δεν συστήνεται, παρά μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.for ( . . . )

for ( . . . )

for ( . . . )

{

. . .

if (disaster)

goto error;

}

. . .

error: /* ονομασία ετικέτας */

. . .


O τελεστής κόμμα «,» • Σε ορισμένες περιπτώσεις το κόμμα ενεργεί ως τελεστής

παρά ως απλό διαχωριστικό. Το αποτέλεσμα είναι το εξής:

• Υπολογίζονται και οι δύο εκφράσεις με πρώτη την αριστερή έκφραση.

• Ολόκληρη η έκφραση εκτιμάται στην τιμή της δεξιάς έκφρασης.

• x = (a++ , b++) H πρόταση αυτή εκχωρεί την τιμή της b στην x, κατόπιν αυξάνει την a κατά ένα και μετά αυξάνει την b κατά ένα.

• Τελεστής χαμηλής προτεραιότητας.

Π.χ. Αντιστροφή στοιχείων πίνακα:

int p[15], i, j, t;

for(i=0,j=14; i<j ; i++, j--)

{ t = p[i]; p[i] = p[j]; p[j] = t; }


Εισαγωγή στις συναρτήσεις • Στη C ο όρος «συνάρτηση» ορίζει μία ακολουθία εντολών που

έχουν ομαδοποιηθεί και καταχωρηθεί μ’ ένα συμβολικό όνομα.

• Στη C κάθε συνάρτηση είναι ουσιαστικά ένα μικρό πρόγραμμα, με τις δικές του δηλώσεις μεταβλητών, και τις δικές του εντολές.

• Δηλαδή μια συνάρτηση είναι • κατονομασμένη, • ανεξάρτητη, • εκτελεί συγκεκριμένη εργασία, • μπορεί να λάβει παραμέτρους (ορίσματα) και • μπορεί να επιστρέψει κάποιο αποτέλεσμα

• Η ιδέα είναι ότι ένας σύνθετος αλγόριθμος μπορεί να διασπασθεί σε μικρότερα κομμάτια τα οποία είναι ευκολότερο να κατανοηθούν, να υλοποιηθούν, και να συντηρηθούν (αναλυτική σχεδίαση αλγορίθμων – top down).

• Κάθε τέτοιο κομμάτι μπορεί να υλοποιηθεί σαν μία συνάρτηση.


Αναλυτική (Κάθετη – top down) μεθοδολογία επίλυσης προβλημάτων

Σύνθετο Πρόβλημα

Υπο-Πρόβλημα 1



Υπο-Πρόβλημα 1-1






Οργάνωση προγράμματος

main

Συνάρτηση-1 Συνάρτηση-2 Συνάρτηση-3

Συνάρτηση-1.1 Συνάρτηση-1.2 Συνάρτηση-2.1 Συνάρτηση-3.1 Συνάρτηση-3.2


Η έννοια του Δομημένου Προγραμματισμού

•Δομημένος Προγραμματισμός είναι όταν εκτελούμεμεμονωμένες εργασίες προγράμματος από αυτόνοματμήματα κώδικα.

•Είναι ευκολότερο να γράψουμε ένα πρόγραμμα ότανείναι μοιρασμένο σε συναρτήσεις, ακόμα πιο εύκολο ναεντοπίσουμε τα λάθη, αλλά και πιο βολικό στο να τοεξελίξουμε περισσότερο.

•Επαναχρησιμοποιούμε συναρτήσεις.

•Χρησιμοποιώντας δομημένο προγραμματισμό, οπρογραμματιστής χρησιμοποιεί την «κάθετηπροσέγγιση» (δενδρική μορφή υπο-προβλημάτων).

• Για αυτό πολλά προγράμματα της C, έχουν λίγες γραμμέςκώδικα στη main().


Συναρτήσεις και δομημένος προγραμματισμός

• Για να γράψουμε ένα δομημένο πρόγραμμα, χρειάζεται να κάνουμε πρώτα λίστα συγκεκριμένων εργασιών που πρέπει να εκτελεστούν.

• Ιεραρχική δομή προγράμματος, κάθετη προσέγγιση.

• Ως αποτέλεσμα, πολλά προγράμματα της C έχουν λίγο κώδικα στη main() που απλά οδηγεί την εκτέλεση του προγράμματος στις συναρτήσεις.

• Η C δεν βάζει περιορισμούς σε σχέση με το μήκος μίας συνάρτησης, αλλά συνήθως οι συναρτήσεις δεν υπερβαίνουν τις 25 γραμμές κώδικα. Και αυτό διότι στο δομημένο προγραμματισμό κάθε συνάρτηση εκτελεί μία σχετικά απλή εργασία.


Δομή Προγράμματος#include <stdio.h>………………….#define ……..

Δηλώσεις πρωτοτύπωνΔηλώσεις μεταβλητών-α

void main() { Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-β

...........................

...........................κλήση συνάρτηση-1( ... );.........................κλήση συνάρτηση-2( ... );.........................κλήση συνάρτηση-3( ... );.........................

}

Τύπος_επιστροφής όνομα (τύπος όνομα_ορίσματος1, ....) {

Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-γ..........................................................................κλήση συνάρτηση-1.1(..)......................................κλήση συνάρτηση-1.2(...)}

Τύπος συνάρτηση-1.1(τύπος παράμετρος, ....) {Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-δ..........................................................................

}........................................................................

Τύπος συνάρτηση-2(τύπος παράμετρος, ....) {Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-ε..........................................................................

}3928/11/2017 "Δομημένος Προγραμματισμός", Ν.Πετράκης, Τ.Ε.Ι. Κρήτης

Ροή Προγράμματος

void main() {

………κλήση συνάρτηση-1 (...);.....................................κλήση συνάρτηση-2(...);.....................................κλήση συνάρτηση-3(...);.....................................

}

τύπος συνάρτηση-1(...){.....................................κλήση συνάρτηση-1.1(..);..................................κλήση συνάρτηση-1.2(..);.................................}

τύπος συνάρτηση-1.1(...){..........................................................................

}

Μέσα σε μία συνάρτηση μπορούμε να καλέσουμε άλλη συνάρτηση

Το μόνο πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε μέσα σε μία συνάρτηση είναι να δηλώσουμε μία άλλη συνάρτηση.


Ορολογία σχετική με συναρτήσεις

•Δήλωση ή Πρωτότυπο συνάρτησης (function declaration)

•Ορισμός συνάρτησης (function definition)

•Επικεφαλίδα συνάρτησης (function header)

•Τυπικές παράμετροι συνάρτησης (formal parameters)

•Πραγματικά ορίσματα συνάρτησης (actual arguments)

•Σώμα συνάρτησης (function body)

•Κλήση συνάρτησης (function call)• Διοχέτευση ορισμάτων (parameter passing)

•κατά αξία (by value)•κατά αναφορά (by reference)

• Επιστροφή τιμών (return values)


Πρωτότυπο συνάρτησης• Οι συναρτήσεις είναι και αυτές στοιχεία και κατασκευές της

γλώσσας και σαν τέτοια πρέπει να δηλωθούν.• Το πρόβλημα όμως είναι ότι σ’ ένα μεγάλο πρόγραμμα το οποίο

αποτελείται από πολλά αρχεία μια συνάρτηση μπορεί να δηλωθεί ή ορισθεί σε οποιοδήποτε από αυτά.

• Το πρωτότυπο μίας συνάρτησης είναι μια δήλωση που παρέχει στον μεταγλωττιστή την πληροφορία ότι κάπου αργότερα στο πρόγραμμα η συνάρτηση θα ορισθεί.

• Το πρωτότυπο περιλαμβάνει το όνομα της συνάρτησης, τον τύπο του αποτελέσματος που επιστρέφει (αν επιστρέφει κάποιο αποτέλεσμα, διαφορετικά βάζουμε τύπο void), υποχρεωτικά τον τύπο και (προαιρετικά) το όνομα κάθε ορίσματος.

• Η σύνταξη του πρωτότυπου μιας συνάρτησης είναι:

<τύπος> <όνομα_συνάρτησης>(τύπος1 παράμ1, …τύποςκ παράμκ);

• Το πρωτότυπο τελειώνει πάντα με ένα ελληνικό ερωτηματικό (semicolon).


Πρωτότυπο συνάρτησης

•Το χρησιμοποιεί ο μεταγλωττιστής για να ελέγξει ότι διοχετεύεται ο σωστός αριθμός και τύπος ορισμάτων και ότι χρησιμοποιείται σωστά η τιμή επιστροφής.

•Ένα πρωτότυπο συνάρτησης δε χρειάζεται να αντιστοιχεί ακριβώς στην κεφαλίδα της συνάρτησης. Τα ονόματα παραμέτρων μπορούν να είναι διαφορετικά εφόσον είναι του ίδιου τύπου, έχουν το ίδιο πλήθος και ασφαλώς με την ίδια σειρά.

•Με το να είναι ίδια, ο πηγαίος σας κώδικας γίνεται κατανοητός.


Πρωτότυπο - σχηματικά

#include <stdio.h>………………….#define ……..

Δηλώσεις πρωτοτύπωνΔηλώσεις μεταβλητών-α

void main(){

Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-β......................................................κλήση συνάρτηση-1(..);.........................κλήση συνάρτηση-2(..);.........................κλήση συνάρτηση-3(..);.........................

}

Τύπος συνάρτηση-1(τύπος παράμετρος, ....) {

Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-γ..........................................................................κλήση συνάρτηση-1.1(..)......................................κλήση συνάρτηση-1.2(...)

}

Τύπος συνάρτηση-1.1(τύπος παράμετρος, ....) {

Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-δ..........................................................................

}........................................................................

Τύπος συνάρτηση-2(τύπος παράμετρος, ....) {

Δηλώσεις τοπικών μεταβλητών-ε..........................................................................

}4428/11/2017 "Δομημένος Προγραμματισμός", Ν.Πετράκης, Τ.Ε.Ι. Κρήτης

Ορισμός συνάρτησης• Η κάθε συνάρτηση έχει ως σκοπό να υλοποιήσει και να εκτελέσει ένα

συγκεκριμένο κομμάτι ενός αλγόριθμου.

• Συνεπώς ο προγραμματιστής θα πρέπει να γράψει τον κώδικα που αντιστοιχεί στην υλοποίηση αυτού του κομματιού.

• Η πρώτη γραμμή (κεφαλίδα) ενός ορισμού συνάρτησης θα πρέπει να είναι ίδια με του πρωτοτύπου της συνάρτησης χωρίς το ελληνικό ερωτηματικό στο τέλος.

• Αν και τα ονόματα των μεταβλητών είναι προαιρετικά στο πρωτότυπο, πρέπει υποχρεωτικά να περιλαμβάνονται στην κεφαλίδα συνάρτησης.

• Αυτό γίνεται με τον ορισμό της συνάρτησης που έχει τη μορφή

<τύπος επιστροφής> <όνομα_συνάρτησης> (τύπος1 παράμετρος1, ... τύποςκ παράμετροςκ)

{

..........................................

κώδικας συνάρτησης

..........................................

}

• Εάν ο τύπος επιστροφής της συνάρτησης είναι διαφορετικός του void, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται μέσα στο σώμα της συνάρτησης μία πρόταση return η οποία επιστρέφει μία τιμή με τον προκαθορισμένο τύπο επιστροφής.


Κεφαλίδα συνάρτησης• H πρώτη γραμμή του ορισμού κάθε συνάρτησης είναι η κεφαλίδα

της. • Αποτελείται από τον τύπο επιστροφής της συνάρτησης ο οποίος

καθορίζει τον τύπο δεδομένων που επιστρέφει η συνάρτηση στο πρόγραμμα που την καλεί.

• Από το όνομα της συνάρτησης το οποίο πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες ονομάτων των μεταβλητών της C.

• Πολλές συναρτήσεις χρησιμοποιούν ορίσματα που είναι τιμές οι οποίες διοχετεύονται στη συνάρτηση όταν καλείται.

double function1 (int x, float y, char z)

• Ο τύπος επιστροφής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από τους τύπους δεδομένων της C: char, int, long, float, double.

• Κάποιες συναρτήσεις δεν δέχονται ορίσματα, ή δεν επιστρέφουν κάποια τιμή, πχ:void funct2 (int x, float y) ή void funct3 (void)


Τυπικές και πραγματικές παράμετροι (ορίσματα)

• Οι τυπικές παράμετροι της συνάρτησης είναι όλες οιπαράμετροι που βρίσκονται στη κεφαλίδα της συνάρτησης (στοπρωτότυπο της συνάρτησης και στον ορισμό της συνάρτησης).

• Το πλήθος των παραμέτρων και ο τύπος κάθε παραμέτρουπρέπει να είναι ο ίδιος με το πρωτότυπο της συνάρτησης. Το ίδιοισχύει για τον τύπο επιστροφής της συνάρτησης.

• Οι πραγματικές παράμετροι της συνάρτησης είναι οι τιμές τωνπαραμέτρων για μια συγκεκριμένη κλήση της συνάρτησης, σεκάποιο σημείο του προγράμματος.

• Το πλήθος και ο τύπος των παραμέτρων/ορισμάτων πρέπει ναείναι ο ίδιος με το πρωτότυπο και τον ορισμό της συνάρτησης.Το ίδιο ισχύει για τον τύπο επιστροφής της συνάρτησης στοσημείο κλήσης.


Τυπικά Ορίσματα – (number1, number2)

Παράδειγμα/* Να γίνει πρόγραμμα το οποίο να υπολογίζει το άθροισμα δύο ακέραιων αριθμών

που δίδονται από το πληκτρολόγιο. Ο Υπολογισμός να γίνει σε ξεχωριστή

συνάρτηση. */

#include <stdio.h>

int sum(int, int);

void main()

{ int i, j, k;

printf("Enter two numbers:");

scanf("%d%d", &i, &j);

k = sum( i, j );

printf("The sum of %d, %d is: %d", i, j, k);

}

int sum(int number1, int number2)

{ int m;

m = number1 + number2;

return m;

}

Πραγματικά Ορίσματα – (i, j)


hομέας Αʑʐομαʐισμού και eληροφορικής Δομημένος ... ·...

Documents