Lonely this ChristmasHerman BrusselmansTopfotograaf Ruud Baan

Wat te doen als je zielsalleen in Dordrecht bent?

‘Ik beledig mensen omdat ze het verdienen!’

‘Ik houd van toys for boys in de zin van explosies, poeder en vuur’

m a gonvo orspelbaar eigen

innigz

GRATISJAAR02/NUMMER06

VALENTIJN KATTEMÖLLEhoofdredacteur/uitgever

LAURIE DOOLredacteur/fotograaf

ANNA ASSMANNredacteur

HUIB KOOYKERfotograaf

MANOEK HANTELMANNfotograaf

MIGNON NUSTELINGfotograaf

ANNE IMFELDfotograaf

JEROEN VAN LELIEVELDfotograaf

FREDERIKE SLIEKERfotograaf

ILSE VAN DRIEL(eind)redacteur/fotograaf

CHRISTIAAN DOOLAARD(eind)redacteur

MAUDY VAN HOUWELINGENredacteur

MARLIES VAN DER NEUTredacteur

KIRSTEN VAN DER PUTredacteur

JOSJE BLOKLANDfotograaf

Hi, wij zijn Gett!

ZENITH SCHMITZfotograaf

GETTMAG 05

FRANK VAN HILTENfotograaf

SALWA VAN DER GAAGredacteur

TED VAN AANHOLTmuziekredacteur

FOLKERT KATTEMÖLLEvormgever/art director

Coverfoto: Jeroen van Lelieveld

model: Kevin Ritmeester

jaargang 02 - nummer 6

vormgeving Folkert Kattemölle - eyedesign BNO

verder werkten mee Nicky van der Toorn

aan dit nummer Takis Tsatsos

Peter Kuiters

Dimitri Overbeeke

Minouche de Jong

Olaf de Bruin

Cor Noltee

Josse Kok

Sander van Kempen

Kevin Versteeg

Niels Vrijdag

Maartje Brockbernd

Stephanie van Dee

Elvira Oomens

Esmé Roding

Arno de Voogd

oplage 10.000 exemplaren - 4x per jaar

drukwerk Rototov mediaproducties

Gett magazine is een uitgave van

Gett media

T. 078 610 55 50

info@gettmagazine.nl

www.gettmagazine.nl

© Gett magazine - december 2014

015

Khoken met Khotinsky 043Whisey, whisky of whiskie 045Column Peter Kuiters 049Een onuitwisbare stempel 051Gett Music 055Mr. Bingo postcards 0579,5 vraag aan Han Bakker 059

Kenny van Veen 011Ocean Cleanup Kid 015Ashtray Nutz 023Run Club Dordt 027Gett Brut 029Gett Dangerous 031GETT The Picture? 037

Herman Brusselmans 039

031 039

GETTMAG 07

081

061Lonely this Christmas 061MNSWR Michel de Groot 073Gett ToGETTher 074Gett inside 075Urban Berlijn 081Dordrecht als filmstad 087Gett Design Thinking 091Biertje? 093

Vette, dikke originele Dordtsenieuwe muziekreleases 093Gett away 101Topfotograaf Ruud Baan 107Winnaar #pictura200jaar 113

093

107

GETTMAG 09

FOTOGRAFIE ARNO DE VOOGD

Dit is Kenny. Hij doet dingen. Dingen met spullen.

Eten, schrijven, optreden en slapen, maar dan in willekeurige volgorde. De 24-jarige Evi de Schurk, ofwel Kenny van Veen, uit Dordrecht legt al zijnritmegevoel in het maken van poëzie en muziek. Misschien wel te veel,want zijn dagelijks leven is allesbehalve ritmisch. Maar wat maakt hem datuit, als ‘ie al met Typhoon op het podium staat.

GETTMAG 11

KennyvanVeen

TEKST CHRISTIAAN DOOLAARD FOTOGRAFIE ANNE IMFELD

‘Zit je ineens in het vliegtuig, te lullen met Typhoon.’

‘Op zaterdagochtend (hij bedoelt hier half twee ’s middags, maar vooruit, red.) haal ik wel vaker een bakjekibbeling op de markt als ik uit m’n bed kom’, verteltKenny als hij het vet van de gefrituurde vis van z’n vingers likt. Sommige mensen zullen Kenny lui noemen,zelf noemt hij zich liever ‘een creatief warhoofd’.

Want zo simpel zit het niet. Kenny heeft ADD, een-voudig gezegd de niet-drukke variant van ADHD. ‘Zelf zeg ik dat niet graag, het klinkt gelijk zo zielig.’Toch heeft het veel effect op zijn dagelijks leven. Hij is bijvoorbeeld ongelofelijk makkelijk afgeleid en steltalles uit. ‘Ik heb altijd enorm veel goede ideeën, maardoe er dan uiteindelijk niks mee.’

De enige momenten dat Kenny zijn inspiratie echt kwijtkan, is ’s nachts. ‘Ik ben een nachtmens, alleen dan kanik schrijven. Ik noem me ook wel eens een vampier. In slaap komen lukt me vaak ook niet. En als het daneindelijk lukt, slaap ik een gat in de dag.’ Een gebrekaan energie is het gevolg en uitstelgedrag daar weervan. ‘Het is zo erg dat ik pas de deur uit ga als ik échthonger krijg.’ Aan de andere kant is het volgens Kennyook fijn. ‘Als ik niet zo zou zijn, dan zou ik niet zo schrijven zoals ik nu doe.’ Want schrijven kan hij. Gedichten, raps, een combinatie van beide. Kenny doet aan Spoken Word, hij draagt zijn gedichten livevoor. ‘Het is poëzie zonder stoflaag.’

De liefde voor hiphop en poëzie is ontstaan in de autovan zijn vader. ‘Hij draaide van die smerige, vulgaire rap. Slim Shady, Busta Rhymes, dat soort.’ Als tiener begint hij te rappen met zijn vrienden. ‘Stonden wehoor, als gangstertjes van de straat’, zegt hij lachend.Als Kenny 16 jaar is, begint hij met serieuze nummersmaken. ‘Dat was depressieve emo-hiphop. Niet dat ikdepressief of emo was, ik was een hartstikke lief jochie.’

‘Het sloeg wel aan, we haalden beats van internet enop de slaapkamer van een vriend… Hee, haha, het ishier verboden om duiven voeren’, onderbreekt Kennyz’n verhaal, wijzend naar een bordje. Z’n concentratie is echt niet al te best. ‘Wat zei ik ook alweer?’ Iets meteen vriend op een slaapkamer, Kenny. ‘O ja, we namennummers op in zijn kamer. Later de EP Rob de Brouwer,wat in plaats van depri juist weer vol humor zat.’

GETTMAG 13

Als Kenny op de Rockacademie in Tilburg zit, komt dedichter in hem naar boven. Als hij als barman van hetDolhuis op een avond in aanraking komt met WoordenWorden Zinnen, een podiumavond voor woordkunst,regelt hij zijn eerste optreden. ‘Ik vroeg aan de organi-sator, Elten Kiene, of ik ook een keer mee mocht doen.Dat kon wel.’ Zo geregeld, zo gedaan. ‘Stond ik daar,kreeg ik de microfoon niet uit de standaard, lekkerawkward.’

Maar de reacties zijn positief, meer optredens volgen.Kenny besluit in 2012 zelfs om aan een woordkunst-wedstrijd mee te doen: SPOKEN. ‘Ik was een beetjelaat met aanmelden, dus had nog maar twee dagen om alles te maken en in te sturen.’ Twee weken gaanvoorbij, als de twee meter lange artiest ineens wordtgebeld. ‘Ik werd gelijk gevraagd of ik een paspoort haden zo niet, dan moest ik die maar snel aanvragen, wantik had een reis naar Brazilië gewonnen. Met Typhoon.’

‘Zit je ineens in het vliegtuig, te lullen met Typhoon.Hartstikke tof natuurlijk, maar omdat het allemaal zosnel was gegaan besef je niet hoe cool het is op datmoment.’ Samen met Blaxtar, GMB en Typhoon treedtKenny op en bezoeken ze een favela. ‘Sta je zomaar ineen buurthuis met een kerel die iedereen El Presidentenoemt.’ Terug in Nederland mag Kenny ook nog in Paradiso optreden, twee keer zelfs.

Na het plotselinge succes brengt Kenny zijn eerstealbum uit: Alhoewel. En met wat studiegenoten richt hij een bandje op: Goud in handen. Allemaal tof, maarinmiddels is hij braaf begonnen aan de opleiding muziekdocent. ‘Er is geen geld te verdienen voor be-ginnende artiesten. Spoken Word is geen mainstream,dus dat helpt ook niet mee.’ Maar Kenny zit niet stil.Zelf omschrijft hij zijn huidige activiteiten als volgt:‘Over het algemeen doe ik dingen, met spullen.’ Wantvoor wie zijn artiestennaam Evi de Schurk nog niet had herkend, of wel: hij schrijft voor elke Gett eengloednieuw gedicht. Dus nu ook. ‘O ja, en Evi spreek je uit als Evvi. En ik ben geen schurk.’

Tussenstop

Het einde der tijden nadertOf naja, het einde van één van de jarenDe hoogste tijd, te laat voor onafgemaakte zakenHet is onderdeel van wat we mee moeten maken

Ik wil slapenNog vaker vastgeblakerd aan het lakenDe bruinmakende zon is ondergaandeMijn verbinding kan soms even haperenVind mezelf naar de vertragende mensen starendeTijd van twijfels, het laat me vragendeZal het kwartje vallen als de bladeren?Achja het is maar een fase heToch raakt het meWellicht heb ik last van kleurvervagingenDe natuur ruimt zichzelf opHet is een tussenstop Toch verstop ik me soms liever in m’n kussenfortIk merk dat het grauwer wordtDit is de tijd dat een mens beseft dat hij ouder wordtPlots mensen met een snor, wat is dit?Minder zicht, door de af en toe de kop opstekende mistDe tijd dat ik, net niet dichtgevroren zit Wijk voor een plas, m’n jas plus muts op m’n oren misBlijf staan voor die gure windHet is altijd even wennen aan een temperatuurswisselingLaat het niet waaien vanuit de tijd dat het wat minder gingGeniet van de momenten dat je even binnen zitDe open haard zit binnenin

Bladeren vallen neer enEerst moet het kouder worden om de warmte te waarderenMerkende, alles is stervende, ‘t is maar voor evenHet gaat dood, maar is brandstof voor nieuw leven

ocean cleanup kid

GETTMAG 15

Boyan Slat. Wereldverbeteraar. Wonderkind. Genie. De jongste Champion of theEarth-prijswinnaar ooit. Wat begon met een middagje duiken in Griekenland, is inmiddels een miljoeneninvestering en wereldwijd gewaardeerd project. Tijd om eens in de wereld van de 20 -jarige ex-student te ‘duiken’.

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE PRESSKIT

Twee miljoen.

In honderddagen

GETTMAG 17

GETTMAG 19

Het internationaal geroemde Ocean Cleanup staat op naam van een student uit Nederland. Of nou ja, student... Na een jaar lucht- en ruimtevaartechniek studeren in Delft, vond hij het wel welletjes en beslootzich te focussen op zijn droom: de wereld een beetjebeter maken, door de ‘plastic soep’ in de oceanen opte ruimen. Tikkie idealistisch misschien. Maar er ligt nuwel ruim twee miljoen dollar aan crowdfunding klaar eneen eerste pilot is al gestart.

Iets meer dan je alledaagse paperHet idee: gigantische, drijvende ‘armen’ vangen plasticdat in zee ronddobbert op en vervolgens wordt het uithet water gehaald. Door de armen op strategischeplekken neer te leggen, hoopt Slat zoveel mogelijkplastic uit de oceanen te vissen. En dat lukt hem dusbest aardig. Het bleef niet bij een idee, een projectjevoor school of je alledaagse paper. Een prototype vandie gigantische armen drijven, op dit moment, ergenster wereld in het water, onder het toeziend oog vanBoyan zelf.

Want in Nederland is hij niet zo heel veel meer te vinden de laatste tijd. De jonge wereldverbeteraar reistde hele wereld over. In november stond hij nog gezellignaast Gisele Bündchen om de Champion of the Earth-prijs van de Verenigde Naties in ontvangst te nemen.Sprak hij kort daarvoor in Ecuador voor 120 vertegen-woordigers van over de wereld en maakte hij een tripjenaar de Bermuda eilanden om wat tests uit te voeren.

En dat terwijl het allemaal is ontstaan toen hij ging duiken in Griekenland. ‘Ik kwam onder water meer plastic tasjes tegen, dan vissen.’ Eenmaal boven water,kwam hij erachter dat er nog nooit echt fatsoenlijk onderzoek was gedaan naar een passende oplossing.Op de middelbare school, toen hij 16 jaar was, besloot hij zich een half jaar te storten op plastic en de problemen die komen kijken bij het opruimen vanhet onsmakelijke soepje. Na dat onderzoek volgde al snel het idee voor de drijvende armen, dat hij presenteerde tijdens een TEDx conferentie in 2012.

Een schot in de roos. Zijn TEDx talk is inmiddels meerdan een anderhalf miljoen keer bekeken. Om zich hele-maal te richten op het onderzoek en de ontwikkelingvan het project, stopte hij met zijn studie en presen-teerde voor de zomer van dit jaar een rapport waaruitbleek dat zijn onderzoek niet voor niets was geweest.Zeker 70 wetenschappers en ingenieurs stonden vierkant achter hem. Samen zijn ze er van overtuigd datze bijna de helft van al het plastic in de Grote Oceaanop kunnen ruimen, binnen tien jaar. Maar om te kijkenof het niet alleen op papier, maar ook in het echt werkt,moest er eerst een pilot komen. En dat kost geld. Veel geld.

Twee miljoen. In honderd dagen.Geen probleem voor Ocean Cleanup kid Boyan. Eveneen crowdfundingcampagne opzetten en wachten tot investeerders zich melden. Lang hoefde hij niet tewachten. In honderd dagen stond de teller op tweemiljoen dollar en kon de pilot van start. De komendedrie tot vier jaar zal Boyan zich compleet richten op het maken van steeds grotere prototypes. Een van die‘testjes’ was dit jaar al te zien in de Rotterdamse haven.Onder de Erasmusbrug dreef een veertig meter lange,gele arm om te kijken hoeveel plastic (en plankton) zichophoopt in de buurt van de brug. Kort daarvoor voerBoyan richting de Azoren voor een soortgelijke test.Ook geen vervelende locatie.

Niet dat hij dat alleen hoeft te doen. Inmiddels werkt hij in een team met ruim honderd toegewijde mensen,ieder specialist in hun eigen vakgebied. Ingenieurs,ecologen, oceanografen, mensen gespecialiseerd in maritiem recht, recycling en verwerken van afval en natuurlijk mensen die kijken naar het financiële plaatje.

Dat hij in november de prestigieuze VN-prijs mocht ontvangen, uit handen van Achim Steiner (hoof van het milieuprogramma van de VN), is voor Boyan eenenorme erkenning. ‘Ik ben dankbaar dat ons harde wer-ken al wordt erkend’, zo zei hij tijdens de prijsuitreiking.Kort daarvoor sprak Steiner lovende woorden over dejonge Nederlander. ‘Hij inspireert mensen, organisatiesen overheden om oplossingen te vinden voor de toenemende dreiging van plastic afval in onze oceanen.Daarnaast herinnert Slat ons eraan dat we wereldwijdharder ons best moeten doen om onze productie-, consumptie- en afvalpatronen op een duurzame wijzete beheren.’ Zo. Steek die maar in je non-plastic zak,Boyan.

GETTMAG 21

GETTMAG 23

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE ZENITH SCHMITZ

TRAYNUTZ

Of ze het nou te danken hebben aan hun ‘ex-manager’, de rauwe stem van zanger Joël

of aan het feit dat ze (in hun eigen woorden) gewoon overal schijt aan hebben, doet er

eigenlijk niet toe. Ashtraynutz gaat lekker. Gett plofte met ze neer op de bank.

Waar komt die intens rauwe stem van jou vandaan Joël? ‘Ja die zit er eigenlijk gewoon in. Ik rook wel excessief,maar of het daardoor vandaan komt… Misschien zing ikook wel helemaal verkeerd. Maar daar heb ik schijt aan.Het klinkt gewoon lekker, dus fack it.’

Dat Joël overal gewoon lekker schijt aan heeft, mag duidelijk zijn. Toch zijn hij en zijn bandleden bloedserieusals het gaat over hun nieuwe album, dat naar alle verwach-ting rond de jaarwisseling uitkomt. Na hun hits City Lights(dat op geniale wijze is gemixt door Moods en terechtkwam bij online radiostation Majestic Casual) en RunningWild, is het tijd voor iets nieuws.

‘Niet dat we een compleet andere weg inslaan. Maar ditalbum voelt wel alsof we iets nieuws aan het bouwen zijn.We hebben een nieuwe manager – niet dat de vorigeslecht was hoor – en we hebben het afgelopen jaar bizarveel samen gespeeld. Hard gewerkt en ervaring opgedaan.De ideeën die Joël heeft over muziek, hebben we de afgelopen tijd echt samen vormgegeven’, vertelt bas-gitarist (en Dordtenaar) Bill.

Na wat wijze woorden van Joël (‘ja, we hebben een lange reisachter de rug…’) en nog wat biertjes, blijkt steeds meer datAshtraynutz nu wel toe is aan een grote doorbraak. Bill: ‘We hebben nu wel behoefte aan een plaat. Dat erecht iets tastbaars ligt. We hebben veel affiniteit met watwe nu spelen en we hebben een toffe producer gevondendie het geheel mooi aan elkaar kan lijmen.’

Die producer draagt de naam Ferdy van der Singel, dieeerder samenwerkte met Kraantje Pappie. Samen met hem hebben de Ashtraynutters zich opgesloten in een studio in Den Dolder. Joël: ‘Letterlijk in de middle of now-here. Een heel rare, creepy omgeving. Maar dat past welweer lekker bij de plaat. Die wordt ook een tikkie grimmig.’

De uitdaging met de nieuwe plaat, die in feite hun debuut-album is, zit hem voor de bandleden in het ‘vangen’ vanmensen voor hun muziek. Veel experimenteren dus, nieuwe dingen schrijven, weggooien en opnieuw beginnen.‘Je moet niet bang zijn om dingen te overdenken. En is het ook niet erg om nummers voor even op de plank te leggen. We zijn er ook niet vies van om een beetje commercieel te denken. We maken graag dingen die onzefans willen horen’, vertelt de zanger van het stel. ‘En wewillen sowieso dat de muziek op bepaalde plekken terecht-komt. Je hebt toch een mededeling die je wil verspreiden,dus dan moet je wel denken aan het product.’ Bill: ‘Ja,maar product klinkt dan weer zo afstandelijk. Noem hetmaar baby’s. We maken muzikale baby’s.’

Ashtraynutz:Joël Gaerthé – zangerTess Gaerthé – backing vocalsBill Mookhoek – basDarryl Ciggaar – drumsJoël Dieleman – toetsenNick Croes – gitaar

GETTMAG 25

Een lekker ‘synth’ deuntjeGrimmig, rauw, old-skool hiphop, clubby, rootsy, en datmet een lekker ‘synth’ deuntje eronder. ‘Dat is onze sound.In combinatie met de stem van Joël. En we blijven altijdwel een beetje jazzy. Daarom zijn we de afgelopen tijd ook veel door jazzfestivals gevraagd om te komen spelen’,vertelt Tess (tweelingzus van Joël en verantwoordelijk voorde backing vocals). ‘Ik zou het ook heel tof vinden om eenkeer op North Sea Jazz op te treden, ook al zou je ons daarin eerste instantie misschien niet verwachten.’

Maar voorlopig hebben ze hun pijlen gericht op Noorder-slag. ‘Je moet ook niet te hard van stapel willen lopen. Je verschiet je kruid gewoon, als je opeens zo hard gaat.Dat zou zonde zijn,’ zegt Bill. Tess vult aan: ‘Ja precies. Kijk bijvoorbeeld naar Chef’Special. Die jongens zijn superstabiel. Het lijkt wel alsof het voor hen ook heel snelgegaan is, maar ze zijn ondertussen ook al heel lang bezig.’

Dat Chef’Special ter sprake komt, mag geen verrassingzijn. Tijdens hun clubtour in 2012, beklommen de leden van Ashtraynutz regelmatig het podium als voorpro-gramma van de mannen uit Haarlem. Tess: ‘We hebbenmooi mee kunnen liften op hun succes in die periode. Datwas ongeveer het moment dat ze ontdekt werden door het grote publiek. We stonden wekelijks voor volle zalen te spelen, heel tof.’

Nog even over jullie naam... Asbaknootjes? Joël: ‘Haha ja, je moet eigenlijk niet al te veel over de Nederlandse vertaling nadenken. De naam is ontstaan toen Ashtraynutz nog mijn afstudeerproject was. Samenmet Jimmy Barbosa (inmiddels niet meer bij de band) heb ik toen bizar veel rare namen bedacht. Het is eigenlijkeen beetje afgeleid van het Engelse astronauts. Maar misschien verwijst het ook wel naar een rauw café, metnootjes op de bar.’

Bill: ‘Tsjah. Mensen moeten soms wel drie keer doorvragenvoordat ze ‘m doorhebben. Maar ja, dan hebben ze ‘m ookwel drie keer gehoord.’ Joël vult aan: ‘Ja daar heb ik schijtaan hoor, als mensen het niet snappen.’ We gett it Joël. Jehebt er schijt aan.

Gympies gestrikt, een kek broekje aan en gaan. Geen zin om in je eentje over de Dordtse keitjes te kuieren? De Run Club Dordt komt iedere laatste dinsdag bij elkaar voor een sportief rondje

Dordt. En na afloop een biertje. Wij zeggen: Gett in shape! Niks geen app die je vertelt hoe lang en hoe hard je moet rennen, hoe je moet ademhalen en hoe je vooral

niet moet lopen. Bij de Run Club Dordt draait het vooral om gezelligheid en een beetje sportief bezig zijn.

‘We starten bij Khotinsky met een warming-up en vervolgens gaan we op pad. Vier kilometer voor de beginners, acht kilometer voor de diehards.

Onderweg is er tijd voor oefeningen, verzorgd door Sportcity.’ Tijd om op adem te komen dus. Eenmaal terug bij het Energiehuis is er naar goed gebruik tijd voor

een cooling down.

En daarna, precies, hangen aan de bar.

Ook een rondje meerennen? De Run Club Dordt komt iedere laatste dinsdag vande maand samen. Ze verzamelen om 18.45 bij Khotinsky. Deelname is gratis.

GETTMAG 27

R u n C l u b D o r d t

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

Meer weten over leuke winkels in Dordrecht?

Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

Groenmarkt 1633311 BD Dordrecht078 6312386

Openingstijden:dinsdag10.00 - 17.30 uurwoensdag10.00 - 17.30 uurdonderdag10.00 - 20.00 uurvrijdag10.00 - 17.30 uurzaterdag10.00 - 17.00 uur

www.kinderboekwinkeldegiraf .nl

Kinderbo

ekwinkel

®

BRUT FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

GETTMAG 29

een lange dag (en avond) op hebben zitten. Champagne geeft je toch altijd wel weer dat gevoel van ultiem genot. Maar champagne blijftbijzonder. Het zal voor de meeste mensen geenalledaags drankje zijn. Iemand wel eens horenzeggen: ‘Ik heb zo’n ongelofelijke trek in champagne, laat ik dat eens uit de koelkast pakken’? Nee hè. Maar wat ons betreft, mag de champagne best wat vaker ontkurkt worden.Even jezelf verwennen met een fraaie bubbel,moet kunnen.

Ons eigen ultieme champagnemomentje waszonder twijfel de opening van BRUT. Na afloopdachten we even een flesje open te trekken methet team. Dat werden er natuurlijk 2, 3, 4... en uiteindelijk een champagnedouche voor Nicky.Bij iedere fles champagne die we nu opentrek-ken, denken we altijd nog een beetje terug aandat moment.

Wat ons betreft zit er de komende tijd maar éénding op. De feestdagen komen er aan, dus datbetekent: proeven maar!

Nicky & TakisBRUT Food & Wine Bar

Champagne. Misschien wel de meest bijzondere wijn ter wereld. Dat durven we best te zeggen. Bij toeval ontdekt dooreen monnik (meneer Dom Perignon himself) en nu één van de meest feestelijke drankjes die we kennen.

Wat champagnefeitjes op een rij: de meestechampagne bestaat uit een combinatie van driedruivenrassen. Chardonnay, Pinot Noir en PinotMeunier, ze groeien in het gebied rondom Reimsen Epernay. Vrij noordelijk gelegen, dus het isvoor de champagnedruifjes niet altijd even makkelijk om goed rijp te worden. Na twee lossegistingsprocessen, één om de basiswijn te makenen één om de belletjes toe te voegen. Na de verplichte vijftien maanden op de plank, magchampagne pas de winkels in.

Zelf houden wij natúúrlijk ook van een glaasjechampagne. De laatste tijd zijn we bijvoorbeeldgroot fan van Ruinart Blanc de Blancs of Laurent-Perrier BRUT. Uiteraard terug te vindenop onze kaart, mocht je iets te vieren hebben.

Eigenlijk drinken wij best vaak champagne, gewoon omdat het kan. Lekker tussen de middageen glaasje bij de lunch, of na het werk, als we er

CHAMPAGNE!

‘Ik zou liegen als

ik zou zeggen dat

spanning geen

rol speelt.’

GETTMAG 31

TEKST LAURIE DOOL FOTOGRAFIE LAURIE DOOL & PRESS

Gett dangerousPauw en Witteman, DWDD, Nieuwsuur. Daar kon je haar zien en horen. Een blonde verschijning met opvallend lichte, heldere ogen. Sprekend met een licht Vlaamse tongval en haar woorden zorgvuldig kiezend. Joanie de Rijke, oorlogsjournaliste, werd in de winter van 1965 geboren in Dordrecht en groeide op in Zwijndrecht. Inmiddels woont ze alweer bijna twintig jaar in West-Vlaanderen. Ze voelt zich een Hollandse die ‘verbelgischt’ is, maar bovenal ziet ze zichzelf als een nieuwsgierig mens dat nooit lang op dezelfde plek blijft.

Laurie Dool, redacteur voor Gett en BFF van Joanie zet herinneringen aan Joanie uit de afgelopen dertig jaar op een rijtje, in de hoop de oorsprong van haar wilde haren te achterhalen.

Ouwehoeren1981, Dordt- en Zwijndrecht. Doordeweeks gaan we redelijk trouw naar de havo, maar in het weekend is hetstappen geblazen. Als 16-jarige goedlachse bakvissenvinden we het heerlijk om te zingen. Bij voorkeur heelhoog en hard, ‘s nachts op die stille en uitgestorvenVoorstraat. We ouwehoeren eindeloos over wat we beleefd hebben met jongens, de bijbehorende vrij-partijen en de idiote situaties waar we altijd weer heeluitkomen. Zoals die keer dat we met onderwereld-mannen in een limo naar Parkzicht en OTTO rijden omte dansen, want De Bombardon vonden we wel wattam. Joanie was toen al extravert, voorzien van eenoverweldigende uitstraling en een goede neus om demeest uitzonderlijke jongens te strikken. Ieder liefjeeen verhaal op zich. Hoe gekker, hoe beter en zodrasaaiheid om de hoek kijkt, verlegt de horizon zich.

VleugelsIn het najaar van 1986 ga ik op bezoek in het Dordtseziekenhuis waar Joanie in een gestreept nachthemdmet een brede grijns in bed ligt. Ze is doodmoe maarmet doorgelopen make-up showt ze mij nog onbehol-pen het gave jongetje. Joan vertelt over het moeder-schap: ‘Jong kinderen krijgen is niet eens zo’n bewustekeuze geweest. Het was gewoon een heel sterk gevoel.Maar achteraf gezien heeft dat ervoor gezorgd dat ikmijn vleugels heb kunnen uitslaan.’ Ze vervolgt: ‘Mijntwee zoons zijn alweer een paar jaar volwassen en ikben nog jong en fit genoeg om alles te doen waar ikooit van droomde. De wereld is klein, we houden makkelijk contact. Als ik ze regelmatig hoor en zie, dan weet ik dat het goed zit. Ik ben heel trots op mijnjongens. Ze hebben hun draai gevonden.’

ThuisDe boedelbak volladen en rijden maar. Joanie verhuistin 1995 van Brabant naar België. Haar vriend heeft eenschoenenwinkel in het oude stadscentrum van Gent.Het nieuwe huurhuis is eenzaam gelegen in West-Vlaan-deren, als in een film. Met een krakende houten trap eneen koude betegelde keuken, waar ze in België patentop lijken te hebben. Ik zou niet geweten hebben, hoedaar te aarden. Maar Joanie kwam, zag en overwon.‘België is een ok land. Een paard in de achtertuin hadden we in Nederland bijvoorbeeld niet. Ik ben ookjournalist geworden dankzij de goede kinderopvang inBelgië, het fenomeen ‘werkende moeder’ was hier 18jaar geleden al beter bekend dan in Nederland. Maarna zoveel jaar ben ik wel zover dat ik eventueel uit België weg wil. Het is een goede uitvalsbasis voor mijnwerk, maar ik zit iedere maand minstens twee weken in het buitenland, het is handiger als ik me daar ookvestig. Terug naar Nederland wil ik niet, al heb ik daarmijn familie en wat dierbare vrienden. Als ik vertrek danlijkt Istanbul me een goede optie. Een huis met spullenzegt me niet zoveel. Als ik met de mensen ben waar ik van houd, dan voel ik me thuis’, zegt Joan vol overtuiging. En ik geloof haar.

BewegingReizen was altijd al fun voor Joanie. Een la vol ansicht-kaarten herinneren me aan haar tripjes naar Londen ofverdere oorden. Maar hoe en wanneer is haar nieuws-gierige reislust omgeturnd naar een journalistieke loopbaan? Joan gaat in gedachten terug in de tijd. ‘Tijdens mijn studie journalistiek schreef ik al voor lokalekranten in Brabant. Na mijn verhuizing met mijn liefnaar Vlaanderen ben ik eerst voor vrouwen- en latervoor mannenbladen gaan schrijven. De meest avontuur-lijke reportages waren voor mij. Op de slee door Lap-land, een interview met een veronderstelde minnaresvan Osama bin Laden in Los Angeles. Dat paste goedbij me, ik ben wel van ‘de beweging’. Ik moest ervoor reizen en beleefde toffe dingen, maarwas nooit te lang weg in die tijd, omdat mijn kinderentoen nog klein waren.’

‘Als journalist ben je nieuwsgierig, als

méns ben je nieuwsgierig.’

VonkEén keer was ik mee met het Belgische leger om de legerbasis in de buurt van Kabul te bezoeken. Toensloeg de vonk over. ‘Wat was Afghanistan voor ‘n land?Zo onbekend en zo totaal anders dan ik gewend was.’Joanies ogen lichten op: ‘Als journalist ben je nieuws-gierig, als méns ben je nieuwsgierig. Naar de dingendie je niet kent. Dat prikkelde me enorm. Ik ben later nog vaak teruggegaan naar die regio omreportages te maken. Afghanistan blijft een fascinerenden schitterend land vooral door die andere cultuur: degeuren, de kleuren, de vrouwen! Het blijft mystiek enaantrekkelijk en ik weet dat veel journalisten dat daarvoelen. Tegelijk is het natuurlijk een pokkeland als jehoort dat er weer een vrouw is gestenigd enkel omdatze met haar geliefde wilde zijn.’

TegenwichtDe laatste jaren schrijft Joanie als freelancer voor Belgische media zoals Knack, De Standaard en HetLaatste Nieuws en ‘doet’ ze voornamelijk achtergrond-verhalen, opgetekend in oorlogsgebieden. Joanie:‘Maar even lief doe ik lokale reportages, want mensenzijn overal interessant. En weet je, het lucht iedereen op om zijn of haar verhaal te doen. Door naar ze te luisteren veranderen ze. Of het nu in een oorlogsgebiedis of hier om de hoek. Maar het is naïef om te denkendat je met het opschrijven en publiceren van verhaleniets aan een situatie kunt veranderen. Vooral daar waarconflicten zijn, is het belangrijk dat er onafhankelijkemedia zijn. Om tegenwicht te bieden aan propaganda.’

GETTMAG 33

‘Risico’s horen bij dit vak.

Als je daar niet mee kunt

dealen, dan moet je thuis blijven.’

GETTMAG 35

TriggerAls ik deze zomer Joanie bezoek in Brugge, lees ik pijnin haar ogen. Want er gebeurt in Syrië wel erg veel datdichtbij komt, zoals de recente executies door IS. Nogweken daarna staat haar profielfoto van Facebook opzwart. We lopen langs de pittoreske Groene Rei, tussende toeristen door en grappen toch wat over een mid-deleeuwse optocht. In haar sfeervolle studio staat opde houten keukentafel haar laptop. Om continue hetnieuws te volgen en de noodzakelijke contacten warmte houden. Want een volgende trip naar Istanbul is alweer in voorbereiding. Joanie vertelt me wat haartriggert in haar werk als oorlogsjournalist: ‘Tijdens conflicten en oorlogen vallen maskers af. Je ziet mensen in hun puurste vorm. Dat kan rauwe angst zijnof juist moed. Van toneelspel is dan geen sprake meer.Maar het staat buiten kijf dat dit werk gevaarlijk is. Ikzou liegen als ik zou zeggen dat spanning geen rolspeelt. Maar je weet wat je doet. Je gaat zorgvuldig te werk door betrouwbare ‘fixers’ in te huren en nooitalleen op stap te gaan. Ook zijn goede contacten terplaatse van onschatbare waarde en bereid ik me goedvoor, voordat ik vertrek. Want ik ben natuurlijk nietgek.’

WaarheidJoanie kijkt in de verte als ze nuchter toevoegt: ‘Hoedan ook, risico’s horen bij dit vak. Als je daar niet meekunt dealen, dan moet je thuis blijven. Ik kan over hetalgemeen snel afstand nemen van gruwelijkheden die ik zie en meemaak. Soms heb ik een paar nachtennachtmerries. Want natuurlijk ben ik bang als ik met een rebellengroep door de straten van Aleppo ren enoveral sluipschutters zijn. Of als je ergens loopt waardrie minuten eerder een bom is gevallen en er nietsmeer is behalve stof, nou, dan sta je wel te bibberen op je benen.’Ik kijk mijn mooie, stoere vriendin aan en bedenk datDordrecht, Nederland, haar duidelijk te klein waren. Zevervolgt: ‘Maar het gaat om je verhaal, daarvoor ga jedoor. De waarheid optekenen en dan zo snel mogelijkweer weg. Ik heb nooit bewust gekozen voor dit gevaarlijke werk, ik ben erin gerold en het heeft me gegrepen. Zo gaat het nu eenmaal, dit is mijn leven.’

®

The Picture?

GETTMAG 37

FOTOGRAFIE ANNE IMFELD

Herman Brusselmans.

Het mooie kotsende meisje, De man die werk vond, Vrouwen met een IQ, Mijn haar is lang.Enkele titels uit het indrukwekkende oeuvre van Herman Brusselmans (57 jaar). Hij scheldt en tiert, maakt alles wat leeft belachelijk en raakt tussen neus en lippen door de gevoelige snaar. Men houdt van hem, hij haat ook veel van ons. Hoe dan ook, hij is interessant. Op 29 november was hij aanwezig op het Nederland Leest Slotfeest in Kunstmin. Lekker in de buurt, dus wij deden even een bakkie met Herman.

TEKST ANNA ASSMANN FOTOGRAFIE JOSJE BLOKLAND

GETTMAG 39

Veel van de personages in je boeken zijn nogal naïef en overschatten zichzelf, is dat het beeld dat je van de mensheidhebt?'Is dat zo? Zijn ze naïef? Volgens mij valt dat wel mee. Hetklopt dat veel karakters een grote bek hebben, maar dat is iets anders dan naïviteit. De meesten overschatten zichzelf, behalve de hoofdpersonen. Die onderschatten zichzelf eerder. Ik zie mezelf niet zo, maar er zijn wel veel mensendie zich behoorlijk overschatten. Tegenwoordig wordt datalleen maar uitvergroot, doordat mensen alles op facebookplaatsen. 'Kijk eens wat een fantastisch leven ik heb'. Doch,het ik-tijdperk is al heel wat langer aan de gang. Eigenlijkprobeer ik het tegenovergestelde te zeggen: overschat jezelf niet, want we zijn allemaal maar een Jan Lul.'

Schrijf je altijd op dezelfde manier?'Ja. In de woonruimte aan de computer. 's Nachts. Bij niet-autobiografische boeken heb ik vooraf al wel een verhaal in m'n hoofd, een plot en de verdeling van dehoofdstukken. Bij autobiografische boeken bepaalt hetgeen er op dat moment gebeurt wat er in het boekkomt. Op voorhand weet ik dan niet echt wat ik er preciesvan ga maken, maar na een pagina of zestig wel. Dan gebruik ik de romantechnieken. Van de trilogieën wist ik al vanaf het eerste boek dat er meerdere zouden volgen.Behalve bij De man die werk vond. Toen bedacht ik pastwaalf jaar later om daar een vervolg op te schrijven. Dietendens vond ik wel wat om vast te houden, dus het derdedeel schreef ik ook twaalf jaar later. Bij het volgende deelzal ik rond de zeventig zijn.'

‘Overschat jezelf niet, we zijn allemaal maar een Jan Lul’

Schrijf je ook wel eens niet? 'Nee, nooit. Ik ben één keer in m'n leven vier dagen op vakantie geweest. Naar Ibiza, dat was fantastisch. Daarmoet je ook eens heen.''Naast dat ik gewoon graag schrijf, heb ik nogal de neiging tot depressiviteit en zwartgalligheid. Mijn schrijven is therapeutisch.'

Ben je een tevreden mens?'Nee, ik heb liefdesverdriet. Mijn vriendin heeft het vijfmaanden geleden uitgemaakt en ik heb net gehoord dat een goede vriend van me is overleden. In de auto hiernaartoe hoorde ik dat hij heen is gegaan, dus ik ben op dit moment nogal aangedaan. Maar ja, the show must go on. Over het algemeen ben ik wel tevreden. Bestaande uit clichés: als je nog leeft, je bent gezond, je hebt nog werk en je hond, wat wil je dan nog meer?’

Kinderen?'Ja. Twee.'

Wanneer gaat dat gebeuren?'Als ik weer een vrouw heb.'

Niet zonder vrouw?'Als ik een vrouw heb en een kind, zal zij voor negentig procent in moeten staan voor dat kind. Dat is vrouwenwerk.'

‘Alles is interessant’Hoe ontdekte je dat je kon schrijven?'Op een dag stond ik op en… Nee. Door het te doen. Trial and error. Toch, m'n eerste manuscript werd directaanvaard, toen was ik 23. In eerste instantie wilde ik voetballer worden, daarna drummer. Toen ik besefte datdat allemaal mislukte, leerde ik de literatuur kennen enging veel lezen. Zo ben ik gaan schrijven. Mocht ik geenschrijver zijn geworden, zou ik geen voetballer willen zijn,wel drummer. Liever nog gitarist, maar dat kan ik helemaalniet. Drummen kan ik nog een beetje.'

In je boeken komen de meest uiteenlopende onderwerpen aan bod, hoe ontstaat dat?'Omdat alles interessant is. Ik ben overal in geïnteresseerd.Dat is belangrijk als schrijver, dat je in alles geïnteresseerdbent. Niet alleen als schrijver trouwens, iedereen zou datmoeten zijn. Het ontstaat ook tijdens het schrijven. Bijvoorbeeld dat ik een bepaalde hobby bij een karaktervind passen, op dat moment ben ik dan ook geïnteresseerdin die hobby.'

Ex-drummer werd verfilmd, wat wordt de volgende?'De terugkeer van Bonanza. Omdat die een interessanthoofdpersonage heeft en het niet autobiografisch is. Er gebeurt veel, ontstaat allerhande drama, daar kan een regisseur zich wel lekker in uitleven denk ik.''Bij het verfilmen van Ex-drummer was ik niet betrokken,omdat ik eerder niet zo goede ervaringen had met eenboek omvormen tot scenario en sponsors zoeken. Als iemand een boek van mij wil verfilmen, ga je gang. Bij Ex-drummer is uiteindelijk zestig procent gelijkenis methet boek gebleven, maar ik vond het wel een goede film.'

Als je boeken ondersteund zouden worden met muziek, welke zou dat dan zijn?‘Rock, hardrock, punk en veelal grunge uit de jaren ‘90. Nirvana, Pearl Jam. Als er maar een stevige beat in zit.’

In een eerder interview zei Brusselmans het volgende: 'Het is niet mijn bedoeling om te shockeren. Jennen is het woord. Ik jengraag. Ik vind het een leuke gedachte dat nu ergens een vrouw in mijn boekzit te lezen. Een feministe in hart en nieren. Zo eentje die haar benen niet onthaart, want dat is toch alleen maar om mannen te behagen. Die vrouw leest dat dus en begint te schuimen van woede. Een heerlijke gedachte.' Zijn collega-schrijvers moeten het ook vaak ontgelden. De volgende vraag is dan ook onvermijdelijk:

Waarom heb je een hekel aan Harry Mulisch? 'Er wordt altijd gesproken over 'De Drie Groten in de Nederlandse letteren.' Willem Frederik Hermans, Harry Mulisch en Gerard Reve. Daarvan kan ik Reve het meestwaarderen en ik onderschat ook zeker niet wat Mulischheeft gedaan, maar zoals hij erbij stond, dat vraagt er tochgewoon om? Ik voel het niet als mijn taak om de zoveelstete zijn die altijd maar heel serieus is. Ik vind dat met welkonderwerp dan ook gelachen moet kunnen worden. Ik beledig vaak mensen omdat ze dat verdienen. Laat ik het zo zeggen, ik heb evenveel bewondering voor hetgeenik afzeik. Daarom zeik ik het liefst monumenten af. HarryMulisch is dan wel bijna vergeten, maar ja, hij gaat nog net door voor monument.’

Het Nederland Leest Slotfeest is een evenement met verschillendeliteraire optredens, de organisatieligt in handen van de BibliotheekAanZet en de CPNB (stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek). Naast HermanBrusselmans, stonden ook onderandere Maarten 't Hart en Mensjevan Keulen op de podia. Ook hetDordtse ‘DOOR’ was betrokken bij het slotfeest. Aan de hand vankleine, op folie gedrukte afbeeldin-gen, vormden ze een dynamischbeeld, goed voor een aantal diepgaande gesprekken.De Kleine Zaal was gereserveerdvoor Woorden Worden Zinnen.

GETTMAG 41

‘Ik beledig mensen,omdat ze het verdienen’

Like onze Facebookpagina voor updates, filmpjes,backstage foto’s en meer!

Topklasse photography in de volgende disciplines:

Ons full color drukwerk is iedere dag een feest van kleuren

WWW.DRUKKERIJOBREEN.NL

GETTMAG 43

Khoken met Khotinsky

Eerste Kerstdag 2013. ‘Jaaaaahaaa schat, ik heb de wijnopgehaald en kom nu naar huis om de kalkoen voor tegaan bereiden!’, zeg ik lichtelijk geïrriteerd door de tele-foon. Terwijl ik met mijn ene hand de auto probeer teopenen, glipt mijn telefoon tussen mijn oor en schoudervandaan. Omdat ik in mijn andere arm krampachtig dedoos wijn probeer vast te houden kan ik niet voorkomendat de telefoon richting de straat kukelt. Door de pogingmijn telefoon toch te redden van een akelige dood, raakik uit balans en verplaatst het gewicht in de doos naar de andere kant en begint te kiepen. Ook de flessen wijnvallen nu richting de straatstenen... Als een trekpop probeer ik nog te redden wat er te redden valt, maar laatdaardoor ook nog mijn autosleutel los. Hij stuitert, tussende inmiddels kapot gevallen wijnflessen, op de rand vande aanwezige put en ik zie de sleutel, samen met de veelte dure wijn, in een spleet van de put verdwijnen (die dus toch breder blijkt dan de sleutel zelf). $#@%&(^() Ondanks mijn poging niet hardop te vloeken vliegen de lelijke woorden over straat. GRRRR&(^%&(% KAK, JESUSSS, GODVERRRR.Ik zak door mijn knieën en tuur in de put. Op zoek naareen glimp van mijn sleutel... ‘hallo?’, hoor ik iemand tegen mij zeggen. Wie praat daar tegen mij? Denk ik. Ik voel kippenvel opkomen en kijk om me heen maar zie niemand. ‘Hallo?’ hoor ik weer. Tussen de scherven zie ik een mysterieus licht verschijnen. Zou dan toch...?Een engel? God? Ik wil het licht aanraken maar dan zie ikhet. Mijn telefoon doet het dus nog en er klinkt uit despeaker: ‘Hallo? Heb je kerststress, schat?’

Een stressloos hoofdgerecht? Maak deze kalkoenrollade een dag of meer dagen van tevoren!Maken van de rollade:1. Bak gesneden pancetta samen metblokjes appel, gesnipperde ui en salie ineen pan op een zacht vuurtje en voegdaarna wat citroensap en geraspte citroenschil toe. 2. Snijd enkele kalkoenfilets doormiddenen leg deze open. Kruid met peper enzout en leg hierop het pancetta/appel-mengsel. 3. Rol de filets op en bind dicht met eentouwtje.4. Leg de rollade in de koelkast.

Kerstdag:5. Geniet van de dag.6. Zet de oven aan op 180 graden.7. Schenk jezelf een lekker glas wijn in.8. Plaats de rollade in een ovenschaal enbestrijk met boter, zout en peper. Mengwat appelsap en honing. Giet hiervan dehelft over de rollade. Laat 40 minutengaren in de oven en overgiet de rollade in de tussentijd enkele keren met hetovergebleven appelsapmengsel.9. Serveer de kalkoen met bijvoorbeeldgebakken aardappel, appelcompote engroente.10. Ik kan het blijven zeggen, geniet!

Dimitri Overbeeke

Kerststress

Dimitri Overbeeke – Chefkok Khotinsky Dordrecht

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

Whiskey,whisky,

TEKST JOSSE KOK FOTOGRAFIE FRANK VAN HILTEN

GETTMAG 45

of toch wiskhie...?

Dit alleraardigste blaadje wist mij te strikken voor een olijkstukje omtrent een whiskyproeverij in De Vreemde Eend. Ikweet niet of het nu whiskey was, of whisky, of toch wiskhie,maar het was goed binnen te houden. Ik heb uiteraard deballen verstand van dit goedje, maar ik zie er blijkbaar uit alsiemand die goed uit de voeten kan met een borrel in z'nporum. Klopt. Men kent mij vast van gezicht omdat ik zo nu en dan met een kelk in mijn knuist afkeurend naar over-stekend wild op het Scheffersplein tuur. Een kelk ja. Nikskruik, vaas, beker of pot. U snapt het niet. Ik ben een ridder.Pardon, dat was de wishkye aan het woord.

Welnu, de proeverij. Er waren twee jonge katten die nieuwsgierig rondliepen. Er was het altijd sympathieke steldat ervoor zorgt dat de eend vreemd blijft. Er waren een fotograaf en een gids. En dan was er Peter. Hij droeg eenkilt, een petje en een heuptasje. Vanzelfsprekend. Hij onder-richtte mij in het wel en wee van deze magische dranken.Ik kreeg water toegediend per pipet, moest mijn neutje opsluiten onder een glazen dekseltje terwijl ik trachtte teomschrijven welke smaken mijn gehavende tong nu weer beroerden en kreeg handige feitjes aangesmeerd die ik mijmaar wat graag had herinnerd. Het ging in ieder geval omsmaak. Mahonie, turf, laminaat. Als het maar karakteristieken afwijkend was, dan had je een puike smaak te pakken,zoiets.

Na zes slokken dacht ik tafelblad te proeven.Zo'n vijf uur verder zie ik Schotse Hooglanders steigerenonder mijn raam en vermoed ik dat het een vermakelijke bijeenkomst was met een pittige afdronk. Ik raad u vooralaan om te bezoeken en te proeven. Meer kan ik er niet vanmaken. Nou ja, een gedicht dan.

Wil je ook een keer aan de whiskey? De volgende proeverij in de Vreemde Eend isop 20 december 2014, om 20.30 uur.Check www.devreemdeeend.nl.

GETTMAG 47

PROMILLAGE

Ik strompel graag zonder omwegen

naar mijn kot in het holst van de stad

maar mis de goddelijke zegen

van een helder uitgestippeld pad.

Ik meen overal geruite rokjes

en noeste baarden waar te nemen

wanneer die allerlaatste slokjes

behendig mijn cortex claimen.

Ik sla af als een kapotte tanker

en zie de ijsberg in het verschiet.

Voorheen was ik een grote denker

maar relativeren lukt hier niet.

Ik droom van zachte hemelbedden

met het glas nog in mijn klauw

en weet de deurklink net te redden.

Wat ik dronk, gutst langs mijn mouw.

FOTOGRAFIE MAARTJE BROCKBERND

Modellen: Carolijn & BerendFavoriete plek in Dordrecht: Speeltuin in de Cornelis van Beverenstraat

GETTMAG 49

Het Dordtse plaatje is bijna af. Kunstmin begint aan een nieuw leven, het Onderwijsmuseum geeft gebouw De Holland z’n grandeur terug, hetDordrechts Museum zorgt voor hordes koffie-met-gebak-toeristen en hetEnergiehuis mag zich met recht tot de mooiste poppodia van Europa rekenen. Gooi al die gebouwen op een Groeten uit Dordrecht-kaartje ende weemoed slaat onvermijdelijk toe. Het kostte een paar centen, maar erstaat wel wat. En geen mens die klaagt. Eén onduidelijke schaduw van eenverdwenen postkantoor is overduidelijk meer dan genoeg.Het Dordtse College en Dordrecht Marketing vinden dat ook en dansenbijna dagelijks de horlepiep bij de oplevering van alweer een gerestau-reerde schoonheid. We hebben musea, een theater, een bioscoop en eenpoppodium. Zwolle ook en ik denk Meppel en Drachten ook. Zo bijzonderis dat dus niet. De grootsheid, van bijvoorbeeld het Energiehuis, maakt het project bijzonder.

In Rotterdam is jarenlang geprobeerd een groot poppodium op te zetten.Alle pogingen liepen op niets uit met een uiteindelijk positief resultaat. Het wemelt er van de kleine podia (Worm, Vibes, Grounds, Bird, Rotown,Dizzy, De Player, V11) met een scherp eigen profiel. Een Rotterdams raadslid zei dat Rotterdammers voor de grotere bandsmaar naar Dordrecht moeten gaan. Een logische gedachte, het is maar een kwartiertje treinen en het scheelt Rotterdam een berg poen. Voorals-nog is het afwachten of Bibelot in staat is om het Rotterdamse publiek teverleiden. Aan het pand zal het niet liggen, maar vooralsnog is de program-mering te algemeen en zo inwisselbaar met die van iedere middelgroteplattelandsgemeente dat de gemiddelde Rotterdammer niet van plan iseen paar euro neer te tellen voor het treintje naar Dordrecht. Alternatievepubliektrekkers spelen wel in Utrecht en Tilburg maar niet in Dordrecht.Gaten in schema’s van in buitenland tourende bands worden niet opgemerkt en een vooruitziende blik ontbreekt.

Bibelot wordt bij de bezuinigingen nu nog ontzien, maar dat is een schraletroost. In de toekomst zal Bibelot wel getroffen worden door de bezuinigin-gen en of Bibelot dan de concurrentie nog aankan met Mezz, 013, Tivoli ende grote festivals lijkt me uiterst twijfelachtig. Tijdelijk extra investeren lijktnoodzakelijk. Anders rest de stad straks enkel een schitterend gebouw. Datspaart in ieder geval een schaduw uit. Toch mooi een paar euro’s verdiend.

Peter Kuiters - Dordtenaar in hart en lever

FOTOGRAFIE FREDERIKE SLIEKER

Horlepiep

TEKST CHRISTIAAN DOOLAARD FOTOGRAFIE ZENITH SCHMITZ

GETTMAG 51

een onuitwisbare

stempelZe slaan het licht uit je ogen

als je even verkeerd uit je doppen kijkt.

Ze hebben een broertje dood aan regeltjes

en het zijn stuk voor stuk uitkeringstrekkers.

Allemaal vooroordelen over ‘kampers’.

Maar bij een bezoekje aan

het woonwagenkamp aan het

Dordtse Romboutsplantsoen

hebben we al onze tanden gehouden,

stonden verkeersborden gewoon overeind

en konden we bijna niemand

spreken omdat iedereen

aan het werk was.

‘We zijn geen dieven, we werken

hard en het is hier hartstikke gezellig’

GETTMAG 53

‘Wij weten wel beter’, zegt de 17-jarige Ricardo. Hij zitin z’n ronkende knaloranje brommobiel, mét lederenbekleding. ‘Haalt toch wel 55 kilometer per uur.’ Dat isdan ook wel het enige aan dit bakkie wat niet helemaalvolgens de regels is. ‘Ik heb ‘m zelf gekocht van hetgeld dat ik verdien voor het werken bij m’n pa’, vertelthij trots. Inmiddels is de scholier al aan het sparen vooreen echte auto. ‘Een Golfje denk ik.’

Ricardo begrijpt de vooroordelen over woonwagen-bewoners niet echt. ‘We zijn geen dieven, we werkenhard en het is hier hartstikke gezellig. Het enige verschilmet andere mensen is dat we hier wonen.’ Hier is in dit geval het Romboutsplantsoen, de achttien woon-wagens tellende mini-wijk van de familie Heuverling.‘Ja, we zijn allemaal familie. Iedereen kent elkaar enkomt bij elkaar buurten.’ Met zijn 17 jaar heeft Ricardonooit een ander kamp gekend dan de plek waar hij nuwoont. Want in zijn geboortejaar vertrok de familieHeuverling, letterlijk met huis en haard, noodgedwon-gen van het grote kamp aan de Wieldrechtse Zeedijk.De huizen worden ’s nachts over de randweg naar hunnieuwe staplek vervoerd. Thea Heuverling (52 jaar) weethet nog goed. ‘Het was een drama dat we daar wegmoesten. Ik heb wel wat traantjes gelaten, dat is deplek waar ik grotendeels ben opgegroeid’, vertelt zenaast haar oude Ford Fiesta.

‘Maar de mensen die toen zo negatief

waren, zijn nu onze beste buren’

Het is in 1997 het gevolg van het besluit dat grotewoonwagenkampen moeten worden opgedeeld. Debijna honderd wagens aan de Wieldrechtse Zeedijk vormen destijds een kleine nederzetting en veroorzakenvolgens de gemeente teveel problemen. Een jaar eer-der, in 1996, loopt het uit de hand op het kamp als erdoor een klein deel van de bewoners geknokt wordtmet en gedreigd wordt tegen politie. Een paar maan-den later keren vijf pelotons ME, pantserwagens enbulldozers het kamp binnenstebuiten. Zij vinden eenpaar hennepkwekerijen en wat omgekatte auto’s. Het overgrote deel van de bewoners heeft niks met de criminaliteit te maken, maar wordt wel zo behandeldtijdens de inval. Ook daarvoor en daarna in veel media.Zo gaat dat volgens Thea nog steeds. ‘Er zijn altijd rotteappels. Niet alleen bij woonwagenbewoners, maar inde hele samenleving. Maar wij krijgen allemaal eenstempel, die we houden tot onze dood’, vertelt ze beteuterd.

Ook de verhuizing naar het Romboutsplantsoen gaatniet zonder slag of stoot. Het duurt jaren voordat de familie toestemming krijgt om te verhuizen. Omwonen-den zijn bijvoorbeeld fel tegen de komst van de woon-wagens in hun buurt, mede door de reputatie van hetkamp aan de Wieldrechtse Zeedijk. ‘Maar de mensendie toen zo negatief waren, zijn nu onze beste buren’,zegt Thea nu met een lach. Ze is dolgelukkig met haarstekkie. Ze woont in de oude woonwagen van haar ouders, die een aantal jaar geleden zijn overleden. Thea is sindsdien de ‘moeder’ van het kamp, een rol die zij onbewust heeft overgenomen van haar moeder.‘Haar plaats zou ik nooit kunnen innemen.’ Dat neemtniet weg dat ze nu wel de spil van de familie is. ‘Ja, iedereen komt hier wel over de vloer om een bakkie te doen of om gewoon even hun hart te luchten.’

Thea’s ouders trokken tot het niet meer mocht ook nogecht van plek naar plek. Maar dit rondtrekken heeft zezelf niet meer meegemaakt. ‘Ik ben de jongste van hetgezin, mijn zussen hebben het bijvoorbeeld nog welmeegemaakt. Vroeger handelden en ventten we vanalles. Scharen slijpen bijvoorbeeld.’ De wagens zien ertegenwoordig bijna uit als normale woonhuizen, maardat was toen nog anders. ‘Mijn opa had nog zo’n echtepipokar. Daar heeft hij in gewoond tot zijn dood, hijwilde niks anders’, vertelt Thea terwijl ze de bood-schappen uit haar auto tilt en naar de voordeur loopt. ‘Nou, heb je genoeg? Dan ga ik naar binnen,stoofperen maken.’

Kevin Versteeg en Niels Vrijdag

GETTMAG 55

®

MusicThe Deaf – The Deaf (V2 Records)Men neme een onhandelbare portie rock ‘n roll, een overdadige hoeveelheid garage en een overdosis punk en giet dit over een berg beat uit de Hofstad. Zet dit op een podium neer in de vorm van Spike van Zoest, Kit Carrera, Midnight Mauen Miss Fuzz en men krijgt een geluid waar zowel het oor als het lichaam in een onweerstaanbare tornado terecht komt. Het is vunzig. Het is hard. Het is wild. Het is The Deaf! Temmen lukt niet. Maar blij dat we zijn om mee te mogen op de storm-achtige rit die The Deaf langs de podia van onder andere Lowlands, Paaspop,Zwarte Cross, Parkpop en de grote poppodia die Nederland rijk is, heeft genomen.Op SXSW (waar ze al twee keer hebben gestaan) hebben ze al grote indruk ge-maakt op Clem Burke van Blondie: ‘Awesome band! He's a combination of PelleAlmqvist, Wilco Johnson, and Pete Townsend… All rolled into one.’ Het eerstealbum ‘Toot Whistle Plunk Boom!’ werd op hun eigen label Speed Beat Records uitgebracht in 2011. De band presenteerde op 28 november haar tweede album in,waar kan het ook anders, ’t Paard in Den Haag. Met heel veel lawaai, maar zonderonnodige bombarie. Gewoon aftikken en gaan.

Pixies – Doolittle 25 (4AD/V2)Het gebeurt niet vaak dat we een heruitgave behandelen in deze rubriek, maar als we het doen,betreft het een bijzonder werkje: het is namelijk 25 jaar geleden dat het Pixies-meesterwerk ‘Doolittle’ verscheen op 4AD. Om dit te vieren verschijnt nu ‘Doolittle 25’. Het gaat om een deluxeeditie met drie schijven: het oorspronkelijke maar nu geremasterde album, plus twee discs metnooit eerder verschenen B-kanten, John Peel Sessions en demo’s uit die periode. Bijna de helft aanmateriaal is nog nooit eerder officieel uitgebracht. ‘Doolittle’ is voor velen de beste Pixies plaatooit. Het is sowieso een zeer belangrijk album voor de mannen van Velvet Music Dordrecht.

Anouk – Paradise and Back Again (Universal Music)Bijna alle platen hebben wel een verhaal. Ze zijn gemaakt met een bepaalde vibe, op een bijzondere locatie, of in een cruciale levensfase waarin de artiest verkeert. Het verhaal van Anouksnieuwste album ‘Paradise and Back Again’ is dat er juist géén overkoepelend thema is. Paradiseand Back Again is net zo veelkleurig als de adembenemend mooie hoes die er omheen zit (geschil-derd door kunstenares Esther Barend). Het is eigenlijk heel simpel: Paradise and Back Again is gewoon een verzameling steengoede songs. Een spannende reis langs alle stijlen waar de zangeresvan houdt. Of, in haar eigen woorden: ‘Eigenlijk is het een bij elkaar geraapt zooitje.’ TypischAnouk: eerst met ziel en zaligheid je songs inzingen en het dan afdoen als een bij elkaar geraaptzooitje…. Eén ding is zeker: Anouk-fans worden niet teleurgesteld!

The Waterboys – Modern Blues (Kobalt/V2)‘Modern Blues’ is opgenomen in Nashville, geproduceerd door voorman Mike Scott en gemixtdoor Bob Clearmountain. Het album bevat negen gepassioneerde nummers die refereren aan hetbeste werk van de band, maar waarin, in goede Waterboys traditie, ook compleet nieuwe muzikaleterreinen worden verkend. Modern Blues is een geladen, eclectisch, soulvol, brutaal en glorieusfreewheelend rock ‘n roll album dat uitkomt op een moment dat de relevantie en reikwijdte vanThe Waterboys nooit groter is geweest. Scott betrad de studio met de intentie om dezelfde liveenergie te gebruiken die de beste albums van The Waterboys kenmerken. Modern Blues is opgenomen met oude en nieuwe vrienden. Drummer Ralph Salmins horen we naast Mike Scott enSteve Wickham. Nieuw zijn toetsenist Paul Brown en David Hood.

PollyAnna – Indigo (eigen beheer)De Dordtse Britt Pols (1986) is al een aantal jaar over de hele wereld te beluisteren en bewon-deren. Gewapend met een gitaar en haar fijne stem, gooit ze het nu over een ietwat nieuwe boeg,met haar alter ego PollyAnna. Haar nieuwe cd ‘Indigo’ is een volwassen plaat, met een vol band-geluid. Het album is opgenomen en geproduceerd door voormalig Destine-zanger Robin van Loenen en we kunnen u melden: het resultaat is een fijn pop-album, met een dozijn prettig in hetgehoor liggende liedjes. Allemaal van de hand van Miss Pols herself. De akoestische gitaar speeltnog steeds een belangrijke rol. De liedjes, arrangementen, productie en het albumartwork (van de hand van de eveneens Dordtse Mignon Nusteling) zijn zeer professioneel. Als Britt in Amerikawas geboren, had ze nu al zeker stadions uitverkocht.

MR.BINGO POST CARDS

GETTMAG 57

Cultuurgoeroe en semi-Dordtenaar Han Bakker (59) loopt al heelwat jaren rond in Dordrecht. Aan bijna alles wat te maken heeft met cultuur, kun je zijn naam koppelen. Tijd om eens met hem rond de tafel te zitten. Gewoon in de keuken, tussen de afwas en de koektrommel. ‘Ik spreek liever hier af, dan in het stadskantoor.Daar ben ik opeens een ambtenaar. Maar dat ben ik dus echt niet.’

1. Geen ambtenaar dus, maar wat ben je dan wel? ‘Ik ben cultuurintendant, maar zeg maar cultuuradviseurvan de gemeente Dordrecht. Niet fulltime, maar ik benwel regelmatig in Dordrecht. Eigenlijk houdt dat inten-dantschap in, dat ik continu in gesprek ga met mensendie goede ideeën hebben voor de stad en de regio. Het liefst ga ik dan hier, aan de keukentafel, met ze ingesprek. De beste ideeën zijn op deze plek ontstaan.’

2. Dus als de tafel kon praten… ‘Ja, dan zouden er heel veel verhalen naar boven komenvan de afgelopen acht jaar. Het zou zomaar kunnen datbijvoorbeeld plannen voor de Stadsdebatten of The Movies aan deze tafel hun eerste levenslicht zagen.’

3. Acht jaar, dat is een flinke periode. Hoe kijk je daarop terug?‘Als een geweldige tijd. Toen ik door de gemeente werdgevraagd om de stad te helpen met het cultuurbeleid,was ik in eerste instantie niet direct heel enthousiast.Maar eenmaal binnen, was ik gewonnen voor de stad.Dordrecht heeft me gegrepen. Eén van de eerste dingendie ik toen heb gedaan, is het gesprek aangaan metmensen uit de stad. Daar kwamen al heel veel goedeideeën uit. Natuurlijk kwam ik ook de sceptische Dordtenaar tegen, maar dat hoort er nou eenmaal een beetje bij hier.’

4. Dat sceptische heeft je nooit tegengewerkt? ‘Niet echt, nee. Ik weet nog dat mensen bijvoorbeeldtegen me zeiden, toen we begonnen met het Calvijnjaarin 2009: ‘Wat moet je nou weer met Calvijn, deze stadheeft het al zo moeilijk en dan kom je met die protestan-ten op de proppen’. Calvijn klonk natuurlijk een beetjeoubollig, maar dat was het Calvijnjaar zeker niet. Hetging om het inspelen op historie en wat het calvinismevan toen betekent voor deze tijd, voor hoe we naar onszelf kijken. het gaat me dan niet zo zeer om religie,maar wat het betekent voor onze cultuur. Het was eenschot in de roos. De manifestatie trok internationaal deaandacht en kende een paarhonderdduizend bezoekers.Ik denk nog steeds dat het Calvijnjaar de aftrap is ge-weest naar meer.’

5. Maar geef toe, Calvijn klinkt wel een beetje stoffig...‘Ja dat was eerst ook zo, maar na dat jaar niet meer. Dordrecht vaart bij haar calvinistische cultuur, die maaktdeze stad nu juist bijzonder. Van een afstand is dat heelduidelijk zichtbaar, maar Dordtenaren zelf zien dat

misschien minder. Die cultuur herken je in de Dordtsekleuren, in de schilderijencollectie van het DordrechtsMuseum. In de verhalen of in hoe mensen met elkaaromgaan. Dat maakt het verschil met andere steden.’

6. Er wordt nog al eens gezegd dat je ‘buiten de lijntjes kleurt’ enhet niet zo hebt op regeltjes, is dat zo?

‘Nou, ik ben op zich niet tegen regels, maar ik ben er welvoor om te kijken waar de mogelijkheden liggen tussende bestaande regels in. Niet dat ik de boel wil omzeilenof veranderen, maar gewoon kijken wat er wél mogelijkis in plaats van gelijk roepen wat er allemaal niet kan.Wat dat betreft, is er denk ik op dit moment ook wel eenkentering gaande in Dordrecht. De stemming is beter,mensen zien ruimte voor ideeën en willen die ook echtuitvoeren.’

7. Ideeën zoals? ‘Neem bijvoorbeeld de broers Barone, met hun plannenom meer te doen met het water in Dordrecht. Ze hebbende drive, krijgen mensen in beweging en gaan eigenlijkoveral tegenin om hun plannen mogelijk te maken. En het lukt ze nog ook. Dat vind ik fantastisch om te zien. Er hangt een goeie sfeer voor initiatiefnemers. Een welkome en optimistische sfeer.’

8. Naast Dordrecht, ben je ook op internationaal vlak actief. Botst dat soms niet een beetje?

‘Integendeel, ik haal juist heel veel inspiratie uit mijnwerk in Dordrecht. Bij Buitenlandse Zaken ben ik vaakheel beleidsmatig bezig, hier werk ik meer met mensen.Dus schakelen tussen die verschillende taken is niet zolastig, maar kan juist heel inspirerend werken. Regionaalwerken is ook niet per se minder opwindend dan internationale projecten.’

9. Dus voorlopig ben je nog niet weg uit het Dordtse? ‘Daar ziet het er niet naar uit, nee. Op het moment benik bijvoorbeeld druk met een project rondom de rivier de Noord. De belangrijkste waterverbinding tussen Dordrecht en Rotterdam. Er gebeurt heel veel rond die‘five miles of fame’ met grote bedrijven langs de oeversals Van Oord en Oceanco, maar ook bijvoorbeeld de molens van Kinderdijk. In samenwerking met de verschillende gemeentes, landschapsarchitecten en kunstenaars willen we daar een veilig en aantrekkelijk gebied van gaan maken. Een super project als je het mij vraagt.’

9½. Niet bang voor Dordts cynisme? ‘Haha nee, dat zie ik alleen maar als Dordtse humor.’

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE MAARTJE BROCKBERND 9,5 vraag aan

Han Bakker

GETTMAG 59

Fotogafie

Art direction

Visagie

Modellen

Kleding

Jeroen van LelieveldMinouche de JongEsmé RodingKevin Ritmeester en Tara Koppers

Boris tailored laundriesYab fashionShortoriginal (PR8CHT)

eenzame kerst in dordrechtThe most wonderful time of the year. Tenzij je in je eentje bent. Want wie gaat er nou gourmetten met één pannetje?

Een paar alternatieven...

GETTMAG 61

FOTOGRAFIE JEROEN VAN LELIEVELD

naar de kroeg

GETTMAG 63

op zoek naar de zin van het leven

GETTMAG 65GETTMAG 65

naar het vernieuwde Kunstmin

GETTMAG 67

naar je oma, die veel te veel lult

GETTMAG 69

een deceptieve Tinderdate

een ‘drankje’ onder de Zwijndrechtse brug

GETTMAG 71

‘fijn’ gezelschap van de politie

®

STYLE

Durf eens een goed pak aan te trekken, man.

GETTMAG 73

TEKST STEPHANIE VAN DEE FOTOGRAFIE MANOEK HANTELMANN

Meer MNSWR vind je op: mnswr.cominstagram.com/MNSWRmagazine twitter.com/MNSWRmagazine

We zijn thuis bij Michel de Groot. Founder en editor/director van één van de snelst groeiende online magazines: MNSWR. Waar hijzijn carrière begon als grafisch ontwerper, switchte hij al snel naar fotografie. Na zijn opleiding aan de fotoacademie in Amsterdam,mocht hij aan de slag voor The New York Times, International HeraldTribune, Quote en National Geographic. Geen vervelend rijtje opdrachtgevers. En nu dus een eigen online magazine. Speciaalvoor mannen die wel van een mooi (maat)pak houden. Dandy!

Waarom denk jij dat mensen behoefte hebben aan een magazinezoals MNSWR?‘Voordat ik MNSWR begon, hield ik een tijdje een street-style blog bij. In die periode bezocht ik ook veel andereonline modemagazines. Wat mij opviel, was dat die allemaal heel oppervlakkig zijn. Ze brachten van alleswat, om maar een zo breed mogelijk publiek te trekken.Dat vond ik een zwaktebod, ik miste diepgang.’

Hebben jullie die diepgang dan wel? ‘Ja, wij laten ook de verhalen achter een product ziendoor bijvoorbeeld traditionele kleermakers en designerste interviewen. We willen mensen er bewust van makendat je in plaats van een standaard confectiepak van eenduur merk, ook schitterend maatwerk kunt krijgen. Je kunt bijvoorbeeld een duur colbert van Marc Jacobskopen maar het blijft confectie. Naar mijn mening kun jedan beter je geld besteden aan een perfect gemaaktjasje bij een kleermaker. Heel veel mensen staan er nietbij stil dat dit nog steeds kan.’

Was je vroeger ook al zo modieus? ‘Ik hield wel van mooie kleding, maar ik was niet zoveelmet mode bezig als nu. Het is niet dat ik er elke dag uitzie alsof ik naar een feestje ga, maar ik besteed er welaandacht aan. In mijn tijd als fotograaf had ik ook niet deambitie om iets in de mode te gaan doen. Ik ging veelliever alleen op pad om interessante verhalen in beeld te brengen. Ik wilde gewoon mensen fotograferen. Modefotografie is vaak van tevoren bedacht, dat spreektmij niet aan.’

De Instagram-pagina van MNSWR groeit momenteel ongeveer met1200 volgers per dag en de teller staat op 159.000 volgers, had jedit ooit verwacht?‘Nee nooit. Ik had voor mezelf in februari een target gesteld waarbij ik hoopte rond december 70.000 volgerste hebben, maar ik zit nu al over het dubbele heen en devolgers blijven maar komen.’

Hoe groot is het team van MNSWR? ‘Op het moment werk ik met een geweldig team vanfreelancers van over de hele wereld. Zonder hen had ikdit zeker niet kunnen doen. Ik heb MNSWR zelf bedachten opgezet, maar er ging een heel lang traject aanvooraf van ongeveer anderhalf jaar, waarin ik het heb uitontwikkeld. Mijn vriendin Esther heeft me ook altijdgeholpen. En dat doet ze nog steeds.’

We zien veel maatpakken op MNSWR. Maar willen mannen wel eenpak dragen?‘Veel mannen dragen slecht zittende pakken, omdat zeeen pak moeten dragen voor hun werk maar er eigenlijkniet zoveel mee hebben. Ze weten niet dat het anderskan. Maar als je een pak draagt dat gewoon super goedzit, kan dat juist heel stoer zijn. Niet elke man durft eenécht goed pak aan, al zie ik wel dat steeds meer mannenhet aandurven zich wat opvallender te kleden.’

Welke positie willen jullie uiteindelijk innemen in de mode? ‘MNSWR moet dé website worden voor iedereen diegeïnteresseerd is in meer dan de standaard confectie-kleding. De plek waar je alle informatie en inspiratievindt over mode, met vakmanschap en kwaliteit ge-maakt. Wij vinden quality over quantity heel belangrijken willen dat ook onder de aandacht brengen. Je zult op MSNWR nooit een advertentie zien van H&M of Zara,ook al zouden ze me een ton bieden. Dat past niet binnen het concept. Het zijn massaproductiemerken die niet primair voor kwaliteit staan.’

Koop je dan zelf ook niet meer bij Zara of H&M? ‘Nee dat doe ik niet meer, op wat sokken en ondergoedna. Toen ik daar nog wel kocht, wist ik simpelweg nietdat er ook echt mooie spullen bestonden voor iets meergeld. Ik heb voor het magazine ook veel research gedaannaar die mooie, bijzondere spullen. Als je die écht mooiespullen dan eenmaal in je handen hebt gehad, dan denkje: die andere spullen wil ik echt niet meer. Je voelt enziet het kwaliteitsverschil. Ik geef nu bijvoorbeeld lieverwat meer geld uit aan één colbert die ik écht mooi vindin plaats van drie middelmatige, goedkopere modellen.’

Tenslotte, heb je nog tips voor de mannen in Dordrecht? ‘Iedereen moet natuurlijk aantrekken waar hij zich prettigin voelt, maar de mensen in Dordrecht blijven vaak teveel in hun vertrouwde omgeving. Als tip geef ik mee:blijf niet alleen in je eigen stad maar ga er lekker op uit en kijk eens verder dan de grote ketens. Maar in Dordrecht heb je ook leuke winkels. Kijk naar Boris, daar hebben ze bijzondere kleding en merken die je niet overal vindt.

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

Willen jullie toGETTher in de volgende editie van Gett magazine? Meld je dan aan via info@gettmagazine.nl.

®

Togetther

Jay van Giant Salsaschool met vriendin Patricia

GETTMAG 75

FOTOGRAFIE SANDER VAN KEMPEN

Tom - Toulonselaan: ‘Soms koop ik bij Zeeman, maar ook wel eens bij de Bijenkorf’

®

Inside

Martine - Wolwevershaven:‘Met mooie lingerie voel ik me nóg meer vrouw’

GETTMAG 77

Els - Bankastraat: ‘Ik haat kou!’

GETTMAG 79

MORITZBAR be rl

GETTMAG 81

Berlijn is

eigenzinnig,

veelzijdig,

artistiek

TEKST MAUDY VAN HOUWELINGEN FOTOGRAFIE JOSJE BLOKLAND/MAUDY VAN HOUWELINGEN

ijn

Het stikt

hier van de

inspiratie

De Indian Summer die Europa

bereikt, vraagt om vakantie: we

gaan op urbanjungletour door het

indrukwekkende Berlijn. Deze

buitengewoon boeiende metropool ligt op

nog geen 700 kilometer van Dordrecht en

vraagt om een bezoek.

Halle 9Ieder zichzelf respecterende stad heeft eenmarkthal, zo ook Berlijn: Halle 9. En of je nu zin hebt in een heerlijke vegaburger of een Turkse bamihap? Er is voor ieder wat wils.

RAW (1t/m4)Op zoek naar vette pieces? RAW Tempel is een street art walhalla. RAW Tempelbevindt zich in Friedrichshain aan de RevalerStrasse. Op donderdagavond is er open mic

night. Er hangt een relaxte sfeer, met muzikanten en artiesten.

URBEXDe foto’s laten het zien, we houden van reizen (wie niet?) en hebben een fascinatievoor verlaten plekken. Zo nu en dan houden we ons daarom bezig met ‘urban exploring’. We dwalen door Berlijn en kieken de plekken die we cool vinden. Voormalig Oost-Berlijn staat bekend om haar street art. Liefhebbers kunnen hier hun hart ophalen.

FietsenVooral op je fiets – fietsen zijn echt op iedere hoek van de straat te huur – waan je je hier ineen jungle. Niet alleen zie je vanaf de fiets pas echt hoe chill Berlijn is. Je komt werkelijk vanalles tegen. En wij Hollanders, wij fietsen nou eenmaal graag. Fietsen door Berlijn is met recht next level te noemen. De straten leiden ons naar alle uithoeken van Berlijn: wat een avontuur! Over bruggen, langs drukke straten naar idyllische plekken.

ParkBerlijn is supergroen! We rijden daarom ook door de vele parken. De parken zijn zeer divers: inde één waan je je op het strand in je ligstoel met een biertje in de hand, terwijl een ander parkjuist angst aanjaagt door het duistere donker.

AlexanderplatzAlexanderplatz, in de volksmond ‘Alex’ is een royaal plein in het centrum van Berlijn in de wijk Mitte. Het is één van de bekendste en belangrijkste pleinen van

de stad. Ver boven Alexanderplatz is deWeekend Roof Club, zeker de moeite vaneen bezoek waard. Geniet van een magni-fiek uitzicht en heerlijke beats.

HotelNet als Alberto Stegeman een gebouw binnenglippen? Why not. Menneme één van de mooiere hotels van Berlijn, stap in de lift en kiekdaar een vet verlichte gang. Zie het resultaat.

GETTMAG 83

ALEXANDERPLATZ URBEX

URBEX

Berlijn is één groot

terras

GETTMAG 85

MonkeybarIn het Bikini Hotel zit een toffe bar die je nietmag overslaan: de Monkeybar. Overdag eenspectaculair uitzicht over de dierentuin, ’savonds werp je een blik vanaf het dakterras opde fraai verlichte Gedächtniskirche.

BerghainZeg je techno, dan zeg je club Berghain. Dezeunderground club in Berlijn is berucht en be-roemd tegelijk. Berghain plays hard to get. Er iseen strikt doch raadselachtig deurbeleid: maarmondjesmaat worden de feestgangers door debouncers binnengelaten. Eenmaal binnen in ditgigantische gebouw vullen de ruimtes zich metzware bassen en bijzondere verlichting.

SupermarktVeel Berlijn-liefhebbers zullen het beamen: Berlijn is één groot terras. Een halve liter bier in de hand is hier niet vreemd. Avondwinkelskrijgen daardoor de functie van kroeg. Why not?Van alle gemakken voorzien.

MauerparkOp zondag lekker uitbrakken doe je op devlooienmarkt in het Mauerpark. Naast tweede-handsjes hebben ze hier ook lekkere hapjes en

natuurlijk een Biergarten. Het Mauerpark dankt zijn naam aan de ligging naast de voormalig Berlijnse muur waar nog steeds een groot deel van te zien is. Afgelopen november was de val van de Berlijnse muur precies 25 jaar geleden.

HumboldthainVolkspark Humboldthain is één van de vele parken in Berlijn. De bouwdateert uit het jaar 1869. Vanaf de verbunkerde ‘Flaktürme’ die nu dienstdoet als uitkijktoren, genieten we van een adembenemende ondergaande zon over Berlijn.

MoritzbarOp zondagavond chillen doe je in de Moritzbar(Adolfstraat 17, Wedding). Deze bar heeft een knusse woonkamer waar deeigenaar iedere zondagavond samen met vrienden naar

de Duitse krimi Tatort kijkt. Bestel eenkopje koffie óf, waarom ook niet, een flesbier en kijken maar.

Berlijn, we gaan je missen. We’ll meetagain. For sure.

TEKST KIRSTEN VAN DER PUT FOTOGRAFIE ZENITH SCHMITZ

GETTMAG 87

Dordrecht alsfilmstad

Regisseurs komen met bosjes tegelijk naar

Dordrecht om hun film op te nemen. Dordt heeft zo haar mooie plekjes,

dat weten we.

Maar wat maakt van een stad een goede filmstad. Gett vroeg het aan de kenners.

Locatiescouts en filmmakers aan het woord.

Locatiescout Franck Hakkert is een oude rot in het vak. Al 36 jaar werkzaam in de filmindustrie met titels op zijn naam als Pietje Bel, Celblok H en jawel, Te land, ter zee en in de lucht. Kennelijk heeft ook dat programma, buiten het vinden van een stel malloten die graag willen zwemmen,

zo haar eisen. Een veelzijdig baantje dus. ‘Ik heb wel eens een opdracht gekregen om mooie locaties in Italië te scouten. Dan doe je dat natuurlijk.

Ik vloog erheen, huurde een auto en ging op zoek. Ter plekke kreeg ik de vraag of ik even een vliegtuig kon huren om foto’s te maken van Toscaanse dorpjes.’

Klinkt als een vervelend baantje, Franck. Maar wat maakt Dordt zogeschikt om een film op te nemen? ‘Ik ben echt een fan van Dordrecht. Natuurlijk zijn de locaties fantastisch, ik ben vooral weg van de oude havens. Maar wat eigenlijk nog wel het belangrijkste is, is de samenwerking met gemeente, bedrijven en de bewoners. Dat gaat altijd heel soepel in Dordt. De gemeente snapt dat het promotie is voor Dordrechtwanneer er een film wordt opgenomen. En daarom steken zij zelf ook hun nek uit om te zorgen dat er filmopnames kunnen plaatsvinden. Vergunningen, het afzetten van bepaalde straten tijdens het filmen, de gemeente regelt dit allemaal snel. Dat werkt fijn.’

Ook filmmaker én Dordtenaar Peter Baerveldt (20) geeft aan dat Dordrecht een makkelijke stad is om in tefilmen. Peter: 'Dordrecht heeft een uniek karakter. Nietalleen zijn er veel bijzondere plekken om te filmen, demensen in Dordrecht zijn ook heel sociaal. Tot nu toevond geen van de locatie-eigenaren het een probleemdat ik kwam filmen. Als je aangeeft wat je plan is en ditduidelijk communiceert, werken ze altijd mee. En eenflesje wijn, doet soms ook wonderen.'

Sociale Dordtenaren, een gemeente die lekker meewerkt, allemaalleuk en aardig. Maar het ligt toch vooral aan de pittoreske straatjesen doorkijkjes, of niet soms? ‘De oude binnenstad is inderdaad prachtig. Vooral destadsgrachten en ’t Hof zijn mooi’, zegt locatiescoutDylan Donia (bekend van de speelfilm ‘Lena’). ‘Kijk naarde film Zwartboek, die is ook in Dordrecht opgenomen.De locatie en de sfeer van de Grotekerksbuurt past per-fect binnen het plaatje dat in de film wordt neergezet.’Regisseurs die op zoek zijn naar een Oud-Hollandsplaatje, zitten bij ons dus goed.

In 2015 gaan er weer twee films in première waar stukjes

Dordrecht in te zien zijn. Afgelopen zomer nam regisseur

Johan Nijenhuis zijn ‘Apestreken’ op. De Pottenkade,

’t Hof, de Wijnbrug en de Munt komen allemaal voor in de

oer-Hollandse familiefilm. Niet veel later was de Pottenkade

het toneel van de opnames voor ‘Michiel de Ruyter’. Naar

verwachting vanaf 29 januari te zien in de bioscoop.

GETTMAG 89

Dordrecht als locatie – de films opeen rij:- Kruimeltje- Zwartboek- Het Bombardement- Who am I (ja, met Jacky Chan)- Pietje Bel- Sonny Boy- Dolfje Weerwolfje- Apestreken- Michiel de Ruyter

Meer weten over leuke zaken in Dordrecht?

Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

88 x 115 mmWijnstraat 182 - Dordrecht - T 06 4810 09 72

coffeelicious.nl

WINNAARKoffie Top 100

2014

De lekkerste koffie van Nederlandvindt je bij Coffelicious

FOTOGRAFIE FREDERIKE SLIEKER

®

design thinkingEen 8,5

De beste manier om uitstekende service in een restaurant te krijgen is tussen neus en lippen door te melden dat je restaurantrecensent bent. Ik deed het een keer toen we mettwee families gingen eten bij Villa Augustus. Bij binnenkomstmeldde ik dat ze een 7,2 op Iens.nl scoorden en ik benieuwdwas of ze dat gemiddelde omhoog konden krijgen. De vrien-delijke jongeman glimlachte maar ik kon niet ontdekken of datvan vreugde of van de zenuwen was. Achteraf bleek dat hetlaatste maar daar gingen eerst een aantal flaters aan vooraf. Ikzal jullie verdere details besparen maar het eindigde met eenbijna rechtopstaande vork in het bovenbeen van mijn nicht.Op mijn ‘daar gaan weer een paar tienden van een punt’ liep de vriendelijk grimassende jongeman naar één van zijncollega’s om het voorval met veel handgebaren uit te leggen.Aan alles wat er fout ging, kon de jongeman weinig doen.Zelfs de vork was het resultaat van domme pech en de onover-komelijke gevolgen van de zwaartekracht. Nooit heb ik zoveel gratis gekregen bij Villa Augustus. Het was een geweldige avond en we hebben heerlijk gegeten. Ook met de jongeman heb ik nog steeds een leuk contact en ik kom ernog veelvuldig. Ik ben een echte fan van Villa Augustus en bener trots op dat we zo’n mooie plek in Dordrecht hebben. Als ikze een cijfer zou moeten geven, zou dat een 8,5 zijn.

En dat is direct een mooi bruggetje naar waar ik het eigenlijkover wil hebben. Het beoordelen van een restaurant doen wevaak aan de hand van wat er allemaal goed en fout ging. Enals het fout gaat, kan dat wel eens nare gevolgen hebben voorje beoordeling. Volgens mij liggen er kansen in hoe je met jefouten om gaat. Zo vertelde de miljoenen te besteden event-manager van Cap Volmac me ooit dat ‘ie iedereen altijd eenkans geeft en ze vervolgens beoordeelt op hoe ze met foutenom gaan. Toen mijn vrouw en ik vrijdagmiddag onverwachtsop het heerlijke terras van Jongepier aan de Sauvignon Blanczaten, te genieten van het zoveelste laatste mooie weekendbesloten we niet te koken maar een pizzaatje te halen. Bij 8,5.Ik had daar van de zomer al heerlijk gegeten. Ik bestelde depizza van de week. Dat leek me het makkelijkst na een paarSB’s. Ik hoefde dan namelijk alleen te wijzen naar het bord buiten op het terras waar de pizza van de week op gekrijtstond. Ondanks dat het erg druk was, hadden we onze pizzasnel en vertrok ik met vrouw achterop op de Gazelle richtinghuis om er daar achter te komen dat ze verkeerde pizza in dedoos hadden gedaan. Die overigens heerlijk was.

Toen mijn vrouw en ik laatst weer zaten te genieten van hetzoveelste mooie laatste weekend besloten we toch weer naar8,5 te gaan want zelfs die foute pizza was een goede. We bestelden drie pizza’s en de eigenaar vertelde mij dat ‘ie de vorige keer nog achter me aan was gerend omdat ik de verkeerde pizza mee had gekregen. Dat doet ‘ie de volgendekeer niet meer. Hij wist namelijk niet dat ik een fanatieke fietser ben die met een mooie vrouw achterop en honger heelhard kan fietsen. Maar hij wist nog wel dat ik weken geledeneen verkeerde pizza had meegekregen. Sterker nog, hij wistook nog welke pizza ik toen besteld had. En die kreeg ik nugratis. Dordt heeft er een goede en leuke pizzeria bij. Met een ondernemer die risico’s durft te nemen en zijn foutengoedmaakt. En niet onbelangrijk. Heerlijke pizza’s maakt.Mijn oordeel: 8,5En waar heb je daar tegenwoordig nog een goede pizza voor?

Meer verhalen?Er staan ruim 600 verhalen op mijn blog en daarkomt er elke dag één bij. zenoemenhetdesignthinking.wordpress.com

Lees en download alle verhalen GRATIS op www.sli-deshare.net/cornoltee/zenoemenhetdesignthinking

GETTMAG 91

Cor Noltee- Design Thinker

b ie rt

GETTMAG 93

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE ZENITH SCHMITZ

je? Kerst, oud en nieuw, nieuwjaarsborrels, reden genoeg om eenpaar keer net iets te diep in het glaasje te kijken in december enjanuari. Geeft niet, hoort erbij. En wat blijkt: wij Hollanders zijneigenlijk maar amateurs als het gaat om een biertje wegtikken,vergeleken met de rest van de wereldbevolking. Een fijn lijstjealcoholfeitjes op een rij.

Bovenaan staan de inwoners van Palau. Pawattes?Ja, wij moesten ook even opzoeken waar dat precies ligt... Een klein landje in Oceanië, bij Indonesië daar in de buurt. Van de ongeveer 340 eilanden waar het land uit bestaat, zijn erslechts twaalf bewoond. De eilandbewoners vandit tropische staatje kunnen er wat van. Per jaardrinkt de gemiddelde Palau’er zo’n 8,68 liter alcohol uit bier (wat gelijk staat aan ongeveer 173 liter bier). Ze trekken hun neus op voor andere alcoholische versnaperingen. Palau houdtvan bier.

Vlak achter Palau, komt Tsjechië. Dat verbaast ons danweer niets. Menig toerist gaat toch naar Praag om dekunst van het bierproeven te ervaren. Met 170 liter perjaar per inwoner, drinken ze lekker door in dit voormaligeOostblokland. Ja reken maar uit. Een kleine halve literbier per dag. Dag in dag uit dus.

Op nummertje drie staan de Seychellen. Die kleine eilandengroep net boven Madagaskar, Afrika. Het landmag dan tot de kleinste landen ter wereld behoren, zeweten wel hoe ze moeten drinken. Met een gemiddeldevan 143 liter, en dus 7,15 liter alcohol, scoren ze best lekker.

Dan volgen nog Ierland, state the obvious, Azerbaijan op vijf, Oostenrijk op zes en onze immer gemütlichenoosterburen doen het aardig op nummer zeven met 124 liter bier per jaar. Je zou toch zeggen dat met dejaarlijkse Oktoberfesten het gemiddelde wel iets hogerligt, maar niets is minder waar. Al kan dat ook liggen aanal die niet-Duitsers die in oktober naar de bierhallen trek-ken en een paar dagen later doodleuk weer vertrekkenen het gemiddelde van de Duitsers niet echt omhooghelpen.

Onder aan de ‘top tien’ bungelen buurlanden Estland enLitouwen. Van die Balten hadden we persoonlijk ook ietsmeer verwacht. Koude winters, donkere dagen, dan iseen stevig biertje een welkome warme vriend. Maar metongeveer 110 liter bier, valt dat dus eigenlijk best mee.Wellicht ligt Wodka meer in hun alcoholische straatje.

Hekkensluiter is België. Bier brouwen kunnen ze sowieso.Drinken dus kennelijk wat minder. Met meer dan 1100soorten bier, en ruim 180 brouwerijen, zou je toch denken dat onze zuiderbuurtjes iets hoger op het lijstjestaan. Met 109 liter bier per jaar staan ze net iets onderde Esten en de Litouwers. We zijn hier overigens wel uitgegaan van bier met een alcoholpercentage van ongeveer 5 procent. Het zou zomaar kunnen dat het percentage een heel stuk hoger ligt, als we al die zwarespeciaalbieren ook nog zouden meerekenen. Maar daarwagen we ons niet aan.

Maar waar staat Nederland dan op deze alleszeggenderanglijst? Nou, op een ietwat teleurstellende zestiendeplek dus. De ‘gemiddelde’ Nederlander, voor zover dieer is, drinkt 94 liter bier per jaar. Een vaasje per dag dus.We willen het alcoholgebruik van onze lezers alles-behalve stimuleren. Maar een zestiende plek is niet echtiets om trots te zijn. Wij van Gett zullen in ieder gevaleen poging doen om het gemiddelde iets op te krikken,door flink te proosten op nummertje #6!

PS: laat je vooral niet afschrikken door de foto’s, wil je deze

toestand bereiken, moet je waarschijnlijk eerst naar Palau voor

een cursusje bier drinken.

Bron: alletop10lijstjes.nl

GETTMAG 95

GETTMAG 97

‘Nederland staat op een ietwat

teleurstellende zestiende plek’

Er komt de laatste tijd ontzettend veel mooisuit de regio op muzikaal gebied. Op alle vlakken timmeren bands uit de Drechtstedenhard aan de weg en worden er heel fijne, bijzondere, vette, dikke of originele platen gemaakt. Deze bands spelen alleen nogal eens verstoppertje en de releases zijn daaromniet altijd even makkelijk te vinden. Een overzichtje van wat er onlangs is uitgekomenof uit gaat komen.

Laura Vane & The Vipertones – BodyQuake (Soul, Funk, R&B, Pop)De deels Dordtse Vipertones en hunBritse zangeres Laura Vane brachteneerder dit jaar hun derde langspeleruit: BodyQuake. De fijne ritmische thema’s, aanstekelijke orgellijntjes, desterke, mooie stem van Laura Vane ende mix van vele verschillende genres is terug. Maar waar in de vorige tweealbums de Jazz vaak terug te vindenwas tussen de Soul en Funk, wordt opBodyQuake vaker gegrepen naar deguitar-driven Rock zoals in de twee singles op de plaat, Hot Money enBodyQuake. Ook is de balans tussenSoul en Funk meer opgeschoven naarde Soul. Gelukkig gaat dit niet tenkoste van de groovyness van de plaat,want tracks als Pictures en Just do Itlaten nog steeds zonder dat je hetdoor hebt je lichaam automatisch meebewegen. De veranderingen tenopzichte van het vorige werk, samenmet het gebruik van vele bijzondere instrumenten maken van BodyQuakeeen frisse, relaxte, dansbare plaat vande hoge kwaliteit die we gewend zijnvan deze topband.

Savoy Room – Savoy Room (Jazz, Afrobeat, Funk)Dat Jazz iets voor oude mensen is, ontkracht de volgende band volkomen.Savoy Room, uit onder andere Dor-drecht en Rotterdam, bestaat uit vijfjonge muzikanten met een frisse, vernieuwende kijk op het genre. Natwee jaar kwam begin oktober hun eerste plaat uit. Volledig zelf gepro-duceerd, opgenomen en gemixt in een zelfgebouwde studio. Zelfs hetontwerp van het artwork werd dicht bijhuis gehouden. De nicht van toetsenistCasper Houtman ontwierp deze metfoto’s die ze maakte na het luisterenvan de plaat. Het resultaat mag er zijn.Loungy nummers als Sinking Feelingsen New Vanilla worden afgewisseldmet een funky track als Get Up! Er wordt geëxperimenteerd met Afrikaanse sounds zoals in Sababe enAfrica of met synthesizers en andereelektronische instrumenten, zoals inFloating & Fading en Metropolis.De typerende dwarsfluit en zwoele,dromerige stem van zangeres LotteOkkerse zorgen ervoor dat al deze verschillende genres geen onsamen-hangend geheel worden, maar elkekeer weer die zelfde herkenning oproepen. Savoy Room is een heerlijkeplaat om op te ontspannen na eenzware dag, maar ook zeer geschikt omeen avondje op te dansen en zelfs alsachtergrondmuziek. Alleen is de kansdan erg groot dat je gesprekpartnershun aandacht in jou verliezen, omdatze liever naar dit fantastische albumluisteren.

GETTMAG 99

Sun Rider – Fuzz Mountain (Stoner Rock)Het is echter zeker niet alleen Jazz enFunk in Dordrecht, want in oktoberkwam ook Fuzz Mountain, de LP vanStoner Rockband Sun Rider uit. De bijzonder mooie, doorzichtig oranjeplaat is 24 oktober in Bibelot gere-leased tijdens hun optreden in hetvoorprogramma van DeWolff. Fuzz Mountain is een ode aan het gitaar-spel. De zeven tracks staan vol met de meest te gekke gitaarriffs, licks ensolo’s. Alleen de solo aan het beginvan Sun Worshipper is genoeg om hethart van een gitaarliefhebber sneller te laten kloppen. Hiervoor wordt eenontzettend stevige basis gelegd metenergieke drums en een diepe, zwarebaslijn en het geheel wordt versierdmet de rauwe lyrics van zanger MichaelPhilippo. Elk van de zeven nummers iseen reis op zichzelf, zoveel verschil-lende aspecten zitten er verscholen inde nummers, waarin het aanbreken vaneen gitaarsolo het moment is dat jeover een bergtop heen komt en eenonvergetelijk panorama voor je ziet liggen. Fuzz Mountain klinkt zoals dealbumhoes eruit ziet, episch. Dezeplaat is een aanrader voor elke fan van harde, krachtige, donkere rock.

Ego.Riser – Building Bridges (Metal, Metalcore, Screamo)Het zou een eenmalig project zijn. Allemuzikanten waren veel te druk met andere projecten om hier echt iets van te maken. Maar hun optreden opDordt is Hard beviel zo goed dat Ego.Riser door is gezet. Na een aantal wis-selingen in de bandformatie staat er nu eindelijk een stevige band metmuzikanten uit onder andere DeathLetters, Elle Bandita en Timeless Hour.Nu is het eindelijk tijd om een eersteEP te releasen. Tijdens Request Festop 20 december in Bibelot zal BuildingBridges gereleased worden. Zes keiharde tracks met een goede balanstussen cleane en screamo zang en eenstrakke en originele begeleiding. Metalcore wordt gecombineerd methier en daar een vleugje Metal,Mathcore en Post-hardcore. Nummersom heerlijk op los te gaan. Ego.Riserborduurt voort op de Dordtse heavymusic traditie en brengt deze naar eennieuw niveau.

Brandwerk – Water voor de Oogst (Hip-Hop)Als allereerste mogen wij ook hetnieuwe album van de hiphopformatieBrandwerk, met roots in Dordrecht, beluisteren. Water voor de Oogst zalpas volgend jaar uitkomen, maar wijhebben al toegang tot de twaalf de-mo's die uiteindelijk de tracks zullenworden. Na het luisteren hiervan kanvolmondig gezegd worden dat dezeformatie het album gaat neerzettenwaar we allemaal op hopen. 2014 was het jaar van Brandwerk met een finaleplek bij de Grote Prijs van Nederland, bijzondere gigs op het bevrijdingsfestival en tijdens de opening van de H&M flagshipstore in Rotterdam en dit najaar een aantaloptredens tijdens de Popronde. MetWater voor de Oogst lijkt Brandwerkdeze lijn in 2015 door te zetten. Hetalbum is niet gebouwd op de releasesvan oudere platen maar bestaat volle-dig uit nieuwe tracks. Deze klinken volwassener en professioneler maarzijn nog steeds typisch Brandwerk.Vette, originele beats, poëtische enheerlijk getimede lyrics gecombineerdin zowel energieke als gevoelige nummers. Water voor de Oogst kan er wel eens voor gaan zorgen datBrandwerk doorstoot naar de ere-divisie van de Nederlandse Hiphop.Deze plaat heeft er in ieder geval hetniveau voor.

TEKST TED VAN AANHOLT

®

AwayTEKST & FOTOGRAFIE VALENTIJN KATTEMOLLE

GETTMAG 101

'Tiene musica Boliviana, Franco?' Valentijnin Zuid amerika

Onze eigen Valentijn is er vier

maanden vandoor. Geeft niet, we

redden het ook wel zonder hem.

Maar toch fijn om te horen dat

hij nog leeft. Zijn verhaal, vanuit

Bolivia.

..

Terwijl de reggaeton muziek de speakers uit knalt enhet geluid van de golven overschaduwt (ik zit naast eenvan de boxen), surfers vallen en weer op hun boardklimmen, een pelikaan rustig rondjes cirkelt boven debranding en twee kinderen van een jaar of 8 me aan-staren van buiten de bar, zit ik aan de bar een verhaal te schrijven. Het mag duidelijk zijn: ik zit aan de kust.Van Perú. El Perú moet ik eigenlijk zeggen. Specifiekernog: in Huanchaco. Een klein surfdorpje ongeveer 500kilometer ten Noorden van Lima.

Perú is tof, maar ik heb gekozen om over een anderemagische plek te schrijven. Bolivia. Bolivia is een kleinmaar divers land, dat een hoop te bieden heeft. Behalve een zee. Niet voor niets heeft het de naam 'el corazón de Sudamérica', omdat het bijna ingeslotenligt in het midden van het continent.

Onmisbaar tijdens een bezoek aan Bolivia is een x-aantal daagse jeeptour vanuit Uyuni over de zout-vlakte, langs de lagunes, geisers, bergen en flamingo's.Wij, mijn reisgenoot en ik, kozen voor een driedaagsetour.

'Tiene musica Boliviana, Franco?' Klinkt het vanaf deachterbank terwijl we wegrijden. Met enige moeitewurmt Franco een USB-stickje uit z'n broekzak en stopt deze in de autoradio. Na enkele minuten rijden,stoppen we bij wat Franco's huis blijkt te zijn. 'Es tu hermosa?' (is zij je liefje?), klinkt het weer vanaf de achterbank, als gevolg van het vrouwtje dat een zak cocabladeren en een rol toiletpapier naar de auto komtbrengen. 'No es mi cama' (ze is mijn bed), antwoordtFranco gevolgd door een bulderende lach. Een praktijk-voorbeeld van de Boliviaanse machocultuur. Dan gooithij een aantal cocabladeren door de kier van het auto-raam naar buiten, slaat een kruisje en rijdt weg. De cocabladeren zijn voor Pacha Mama (moeder natuur).Grappig, hoewel vrijwel alle "Andeans" katholiek zijn,gelooft meer dan 90 procent nog in de Inka-goden,waaronder Pacha Mama.

De eerste stop die we maken is bij Cementerio del Trenes. Een begraafplaats van treinwrakken op een afgelegen stuk ‘woestijn’. Hoewel erg tof om te zien, is foto's maken zonder 300 andere toeristen op je fotote hebben, praktisch onmogelijk.

Al snel daarop rijden we de zoutvlaktes op. Gigantischeleegtes en stiltes omringen ons. En overal waar je kijktzout. Meer dan 10.000 vierkante kilometer groot.Opeens klinken de spookverhalen van verdwaalde enoverleden mensen op deze zoutvlakte zo gek niet meer.Salar de Uyuni was ooit een gigantisch meer dat 40.000jaar geleden opgedroogd is. De stop die we daaropmaken, is bij Isla del Pescado. Een ‘eiland’ met onwijsgrote cactussen.

In Uyuni, een woestijnstadje in het Zuiden van Bolivia,kom je om in de touragencies. En pizzeria's. Onze reisgenoot Vinicius, een Braziliaan die vooral van wijnen vlees houdt en daar ook graag over vertelt, wil koste wat het kost minimaal 10 van de 137 tour-agencies vergelijken. In feite geen domme gedachte.Fatale ongelukken tijdens verschillende tours zijn helaasgeen zeldzaamheid als gevolg van dronken chauffeurs.

Terwijl onze andere reisgenoot met een fiks buik-krampje (ik zal het netjes houden) in bed ligt, gaan we op zoek naar een relaxte agency met nuchterechauffeurs. De avond blijkt niet lang genoeg, ’s och-tends vervolgen we onze zoektocht. Met een lichtekater, die Braziliaan met z'n wijnen, maken we de volgende ochtend onze keuze.

Na het inslaan van water (belangrijk!), sandwiches, zonnebrand en een x-aantal flessen wijn (belangrijk!),kwamen we zoals de Boliviaanse etiquette voorschrijfteen mooi aantal minuten te laat aan bij de jeep vanonze chauffeur. Franco, een klein, gezet en beetje viesmannetje.

‘De laatste stop die we maken op de eerste dag is

in het hostel. Geheel gemaakt van zout.’

GETTMAG 103

We staan de volgende dag om 4:00 uur naast ons bed.'En geen minuut later', had Franco ons de avond ervoormedegedeeld. Helaas bleek hij er zelf niet te zijn, de lul,en zaten we met een gevoelstemperatuur van min tientevergeefs op ons ontbijt te wachten.

We hebben een krap schema op onze laatste dag, dievooral bestaat uit de twaalf uur durende terugrit naarde bewoonde wereld.

Toch valt er op dag drie nog genoeg te zien. Om te beginnen een schitterende zonsopgang. Maar die hebben we samen met het ontbijt ook gemist door deafwezigheid van Franco. Gelukkig waren de geisers, ondanks de stank, meer dan de moeite waard. En hetthermaal water, iets later, maakt ook een hoop goed.Hoewel Franco na een kwartier een einde komt makenaan het plezier, want we moeten verder. Na drie dagenmet Franco in een Jeep, arriveren we weer in Uyuni.

De laatste stop die we maken op de eerste dag is in het hostel. Geheel gemaakt van zout. Tenminste, datzeggen ze. Maar dat is niet helemaal waar. In iedergeval loop je rond in losliggend zout. Het hostel bevindt zich in the middle of nowhere, dus ideaal sterren kijken 's nachts op 4000 meter hoogte met een fles wijn en een bloedneus.

Halverwege dag twee zijn we de twaalf steeds weerherhalende tracks op het USB stickje van Franco wel zaten tovert Felipo, één van onze tourgenoten, wat vageDuitse elektronische muziek tevoorschijn. Iedereen blij.Franco snapt er geen hol van, maar blijft rustig door-kauwen op zijn bal cocabladeren.

Dag twee bestaat uit het bezoeken van verschillendemeren, lagunes en bergen. De lagunes zijn allemaal verschillend gekleurd. Bizar om te zien. Onze tweedestop die dag, de eerste was bij een berg waarvan ik denaam niet meer weet, is bij laguna verde: een groen gekleurd meer met een waanzinnige weerspiegeling.Onze gids Franco probeert ons ondertussen wijs temaken dat het zielige plasje water naast Laguna Verde,laguna blanco is, zodat hij niet om hoeft te rijden. Zonder te stoppen rijden we daarna door naar LagunaColorado: een rood gekleurd meer gevuld met flamin-go's en tevens de eindbestemming van de dag twee.

s

’

Gett TrendsWhat's hot in 2015

Nieuw jaar, nieuwe kansen én nieuwe trends om te volgen. Of juist nieuwe

trends om rebels tegenin te gaan. In samenwerking met Sanne Konings

van YoungWorks, een bureau dat zich bezighoudt met jongeren-

communicatie en trends, hebben wij de meest opvallende trends voor

2015 op een rijtje gezet.

#The Selfie generation

Wie de selfie nog niet kende, komt óf van een andere planeet óf heeft een jaarondergedoken gezeten in een bejaardentehuis. Selfie is zelfs het Van Dalewoord van het jaar 2013 geworden met als definitie: 'fotografisch zelfportret,vaak gemaakt met de camera op armlengte en gepubliceerd op een sociaal-netwerksite'. Het delen van bewuste ervaringen op social media is tegen-woordig de normaalste zaak van de wereld.

Maar er is nu een 'upcoming' tegentrend namelijk de ‘unselfie' of 'ugly selfie'.Wanneer je een unselfie op social media plaatst dan zal je deze foto niet uit je beste hoek hebben gemaakt. Het is juist het tegenovergestelde van de geposeerde, 83 keer overgedane, gefilterde selfie. Het is niet meer cool als jeje zorgen maakt over hoeveel likes je krijgt. En het mag zeker niet overkomenalsof je heel lang hebt nagedacht over een foto die je plaatst op facebook ofinstagram, want dan lijkt het alsof je niks beters met je leven hebt te doen. Oh ja, en de duckface willen we helemaal niet meer zien. Bedankt. #Duurzaamheid

Ook op het gebied van modespeelt bewustzijn een belangrijkerol in 2015. Toen in april vorig jaareen kledingfabriek in Bangladeshinstortte werd duurzame modehet gesprek van de dag. Mensen-levens zijn tijdens de ramp letterlijk verpletterd door hetzware gewicht van de fast fashionindustrie. Sindsdien is globaal eennieuw bewustzijn ontstaan overde herkomst van onze kleding.Het aantal jonge ontwerpers en labels dat zich inzet voor duurzaamheid blijft met de daggroeien. Ook het nieuwsberichteind oktober dat C&A, H&M enPrimark indirect zaken doen met textielspinnerijen die jongewerkneemsters uitbuiten draagtbij aan het bewustzijn van consumenten. Mensen gaan in de toekomst meer naar bedrijvenzoeken die bij hun overtuigingenaansluiten.

GETTMAG 105

#Healthy

Op het gebied van eten is sinds eenpaar jaar de gezonde levensstijlsteeds populairder geworden. RensKroes, het zusje van Doutzen, brachthet boek Powerfood op de marktmet daarin haar favoriete receptenvoor een healthy en happy lifestyleen opeens zie je iedereen elke ochtend vrolijk aan een sapje:'Nieuw recept! Lekker joh, een spinazie-gember-wortel-cayenne-peper shake'. Quinoa, chia-zaad,speltbrood, we hadden er allemaalnog nooit van gehoord, tot alle modellen foto's plaatsten van hunsuperfoods. Iedereen probeertsteeds bewuster te zijn van wat ze eten, hoe vaak en wanneer ze bewegen en om mentaal en fysiekgezond te leven. Het is alleen devraag of wij hier niet te ver in doorslaan. Zeker als je weet dat een vrouw uit de Verenigde Staten is overleden aan detox-thee.

#New Modesty

De nieuwste jongerentrend is deNew Modesty, oftewel de nieuwebescheidenheid. Het is niet meerhip om te high winen bij de nieuwste hotspot of in de nieuw-ste merkkleding rond te lopen.Een ouderwets broodje kaas eneen trui met versleten gympen zijn genoeg voor de New Modesty-jongeren. Ook de subculturen vervagen in 2015omdat jongeren elementen uitverschillende culturen, religies,klassen en seksen halen. 'Doemaar gewoon normaal', lijken aanhangers van deze trend te willen zeggen.

#Gett trendy

Lekker cliché maar toch ben je het meesttrendy als je lekker in je vel zit. Wees jezelfen Gett your own style.

TEKST KIRSTEN VAN DER PUT ILLUSTRATIES ELVIRA OOMENS

Vuur. Kleur. Explosies.

Ruud Baan.

Waar is het allemaal

begonnen?

Nike, Puma,

JFK Magazine,

de Bijenkorf,

Radio 538,

Hollands Next Top Model,

zo kunnen we nog wel even

doorgaan. Het oeuvre van

Ruud Baan (44, uit Dordrecht)

is zeker niet misselijk.

Een eigen, kleurrijke stijl die

opvalt en blijft ontwikkelen.

Een sterke signature dus.

Succesvol talent van eigen

bodem, een gevalletje

Gett proud.

->

TEKST ANNA ASSMANN FOTOGRAFIE RUUD BAAN

GETTMAG 107-> STERRENSTOF

Wanneer ben je echt tevreden?'Als de persoon die ik gefotografeerd heb er blij mee is.Dat is wel mijn uitgangspunt. Of het nou een adverto-rial of een portret is, dat vind ik toch wel erg belangrijk.Er zijn ook fotografen die dat helemaal los laten enpuur en alleen gaan voor het beeld dat ze zelf in hunhoofd hebben. Dan staat iemand bijvoorbeeld net opde foto als diegene heel awkward kijkt. Kan zeker interessant zijn, maar dat vind ik zelf lastig. Afgezienvan dat ben ik natuurlijk tevreden over een foto als 'ie helemaal klopt.'

Welke opdrachten zijn je het meest bij gebleven?'Het project voor C1000: 'Stars Of Football'. Met allegrote voetballers van Nederland. Van Van Persie, Sneijder tot en met Van Basten en Cruyff. Het was een soort tegenhanger van Albert Heijn, met die voet-balkaartjes. Zij maakten heel statische, niet bewegendebeelden. Wij gingen daar helemaal tegenin door opelke foto zware actie uit te beelden en alles op locatiete schieten. Foto's in 3D met poeder en vuur. En ik bener van het begin af aan bij betrokken geweest, dat wasook tof.''Een ander project waar ik met veel plezier aan heb gewerkt, is het Nationaal Ballet, Amsterdam. Daar hebik - af en aan - toch zo'n 7 á 8 jaar voor gewerkt. Het isecht fantastisch om met die dansers te werken. Quadiscipline, wat ze kunnen. Het is bijna bovennatuurlijk.Tot in detail kun je de beweging kneden. Ze zijn zo bewust van hun eigen zijn, hun eigen lichaam, dat gaatheel ver. Ze kunnen in allerlei mogelijke posities op de foto en er een expressie bij hebben alsof het zegeen moeite kost. Het gaat erom dat de expressie de beweging kracht bij zet. In het geval van boxers ofvoetballers kan een felle gezichtsuitdrukking weer mooi zijn.'

Dat vind ik zo tof aan fotografie: je blijft experimenteren,

uitproberen. Het staat niet stil.

Wat staat er nog op je wensenlijstje?'Ik zou graag nog een keer foto's willen exposeren ineen galerie. Dat mensen het meer als een kunstvormgaan zien.'

'Mijn vader fotografeerde, ik denk dat dat een eersteinspiratiebron is geweest. In mijn jeugd was ik er al veelmee bezig, daarnaast tekende en schilderde ik. Eerstheb ik het propedeusejaar van de kunstacademie in Tilburg gedaan, daarna ben ik me gaan specialiseren in fotografie aan de KABK (Den Haag). Mijn afstudeer-opdracht ging over de hiphopscene. Met het eind-resultaat ben ik bij Nike gaan leuren en zo kreeg ik daar m'n eerste opdracht.'

Is dat ook het moment waarop jouw stijl is ontstaan?'Je eigen stijl ontstaat gaandeweg. Het is iets wat zichblijft ontwikkelen. Natuurlijk zijn er wel dingen diesteeds terug komen. Zoals kleur, ik doe ook veel metbeweging. Ik houd van toys for boys in de zin van explosies, poeder en vuur. Al moet je daar ook wel meeuit kijken. Als je dat teveel doet, wordt het op den duur'daar is hij weer met z'n explosies'. 'Oh Ruud Baan, diedoet alleen maar beweging'. Dat is niet zo. Ik maak ookportretten, lifestyle en modegerelateerde dingen. Maarmensen hebben het aan de andere kant ook nodig, omiets in hokjes te kunnen plaatsen.''Het is niet zo dat ik de enige ben die dit doet. Maar ikben er al wel een tijdje mee bezig. Gaandeweg is hetzo ontstaan. Op gevoel. Door dingen uit te proberen.Dat vind ik zo tof aan fotografie. Ik ben nu nog steedsbezig met experimenteren, uitproberen. Van het enekom je weer op het andere uit. Het staat niet stil.'

Plagiaat? Blijkbaar werkt een concept dan zo goed dat anderen

het ook gaan doen.

Wat zijn de zwarte bladzijden uit jouw carrière?'Opdrachten aannemen die je eigenlijk helemaal nietliggen. Een concept dat je niet aanstaat. Waarom ik dattoch deed? Omdat je denkt, ook al is een concept echtslecht, ik kan er wel wat van maken. Soms kun je ookgewoon geen klik hebben met een opdrachtgever of ze verwachten iets onhaalbaars: een opdracht waarbijde nadruk op computerbewerking ligt - wat op zich nieterg is -, maar dan wel zeggen 'het moet er realistisch uit zien.''Iets anders vervelends, wat je niet helemaal tegen kuntgaan, is als mensen jouw idee gaan namaken. Je gaateen bepaalde richting op en later blijkt dat mensen die eerst als assistent voor je werkten, jouw werk nu kopiëren. In het verleden ben ik daar wel pissig overgeweest. Nu zie ik dat meer als een compliment. Blijkbaar werkt een concept dan zo goed dat anderener ook mee aan de haal gaan.'

GETTMAG 109

-> NICK & SIMON

GETTMAG 111

-> VAN PERSIE

Alles weten over leuke winkels in Dordrecht?

Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

Voorstraat 280 - Dordrecht

Ridderhof 89 Ridderkerk

T 0180 - 46 53 77 / 06 131 09 614

C. de Reus

Lederenen

suède kleding

ETENDRINKENVERGADEREN

DANSENCULTUURRECEPTIESMUZIEKMerz beschikt over een

vernieuwde bovenzaal diezich uitstekend leent voor recepties, workshops en vergaderingen.

Merz Dordrecht Korte kalkhaven 3 3311 JM Dordrecht 078 613 2582info@merzdordrecht.nl http://caferestaurantmerz.nl

GETTMAG 113

#pictura200jaar #Gettfeliciteert #RickVreezen

Rick Vreezen (28) uit Utrecht mag zich de gelukkig winnaar noemen van de PicturaInstagramwedstrijd #pictura200jaar. Zijn foto, als het ware een mini-collage van eenbeeld in Pictura en een foto van een typisch Nederlandse lucht, heeft juryledenRuud Baan en Folkert Kättemolle weten te overtuigen.

'Ik kom regelmatig in Pictura, voor de toffe collecties. Soms is het wat moeilijkekunst, maar er hangen ook vaak hele mooie dingen tussen.' De Utrechter is zo nuen dan in Dordrecht om vrienden te bezoeken en kan het dan vaak niet laten omeven het pand van het Teekengenootschap aan de Voorstraat binnen te lopen. Zijneigen, hedendaagse interpretatie van de kunstwerken van de tentoonstelling 200jaar koninkrijk - 200 jaar (schilder)kunst, is dan ook het resultaat van zo'n terloopsbezoekje.

Als winnaar van de Instagramwedstrijd, in het kader van de tentoonstelling , maghij een kunstwerk van Anja de Jong, lid van Pictura, uitkiezen. Daarnaast mag hijzich uiteraard een terechte winnaar noemen. Gefeliciteerd Rick!

Rick Vreezen

EEN JONGE, DYNAMISCHE DOELGROEP BEREIKEN?

adverteer in Gett!GETT VERSCHIJNT VIER KEER PER JAAR IN EEN

OPLAGE VAN 10.000 EXEMPLAREN

KIJK OP GETTMAGAZINE.NL VOOR DE TARIEVEN

Stuur een mailtje naar info@gettmagazine.nl

of bel naar 078 610 55 50.

GETT #7 VERSCHIJNT MAART 2015