fark yaratan yildizlarsorgunmehmetakifersoyoo.meb.k12.tr/meb_iys_dosyalar/66/... · 2018-12-13 ·...

FARK YARATAN YILDIZLAR

Fark Yaratan YıldızlarSorgun Mehmet Akif Ersoy Ortaokulu

Proje SorumlusuAylin DAĞ

KarikatürÜçgül BALLI

Kapak FotoğrafFoto Gençer

Kapak TasarımSerkan DAĞ

Sayfa TasarımYunus KARADAVUT

Eser İncelemeYusuf DEMİR, İpek Pınar YILMAZ

BaskıNisan 2018

FARK YARATAN YILDIZLAR

Yıldızlar Uzak Değil,

Ayaklarını Yere Bas ve Uzan!

İÇİNDEKİLERÖnsöz...............................................................................................6

Sunuş...............................................................................................7

Beze Kurabiyesi..............................................................................11

Buğday Tanesi................................................................................17

Kibir............................................................................................... 23

Köy Gezisi......................................................................................29

Pul Pul...........................................................................................35

Hoşçakal Yumak..............................................................................41

Sünger Bob Evde Neden Ağladı?...................................................45

Kara Orman....................................................................................49

Arda’nın Robotu.............................................................................53

Merve’nin Kardeşi..........................................................................57

Meyvelerin Sırrı.............................................................................65

Akıllı Kedi.......................................................................................73

Göçmen Kuşlar...............................................................................81

Cenk’in Futbol Aşkı........................................................................87

Ela Kar Yüzünden Hastalandı..........................................................91

Üç Özel Kumaş...............................................................................95

Mustafa Bey’in Arabası..................................................................99

Denizin Gizli Hazinesi...................................................................103

Muhammed’in Çikolata Araştırması............................................107

Abdullah’ın Meslek Seçimi............................................................113

Fatih Televizyon Alıyor..................................................................119

Lunapark Gezisi............................................................................123

Şanslı............................................................................................127

Aleyna’nın Farkındalığı.................................................................131

Mangala.......................................................................................137

Mor İnek Ve Kahve Köpüğü..........................................................141

Çevre Temizliği.............................................................................145

Otobüs Yolculuğu.........................................................................151

Askerlerimize Mektup..................................................................155

Merak...........................................................................................159

Halil’in Domatesleri.....................................................................163

Afrin.............................................................................................168

Vatan İçin.....................................................................................170

Türkiyem......................................................................................172

Çocukluğum.................................................................................174

Arkadaşlık....................................................................................176

Ağaçlar.........................................................................................178

Doğamız......................................................................................180

Türkiyem......................................................................................182

Ekmek İsrafı..................................................................................184

Doğum Günün Kutlu Olsun............................................................186

Çocuk..........................................................................................187

ÖNSÖZ

Çocuklar kendilerine has kişilik özellikleri ile doğarlar ve doğdukları andan itibaren de birbirinden farklı huy ve karakter özellikleri sergileyerek büyürler. Her çocuk nasıl fiziksel özellikleri ile diğerlerinden farklı ise, sahip oldukları yetenek ve yatkınlıklarıyla da başka çocuklardan farklıdır. Önemli olan bu yetenekleri fark ederek zamanında ve doğru yönlendirmelerle çocukların daha sosyal ve çok yönlü yetişmelerine katkıda bulunmaktır.

Çocuk mevcut olan doğal yeteneklerini istekleri doğrultusunda kullanabilirse keyifle gelişir ve o alanda başarılı olur. Öğrencilerimizin yazma alanındaki yeteneklerini destekleyici, kendilerine olan güvenlerini arttırıcı bu projenin gerçekleşmesinde görev alan tüm arkadaşlarımla birlikte her öğrencimizi bireysel bir değer olarak görüyor ve bu değerleri işleyerek yeni ufuklar kazandırmaya çalışıyoruz.

Öğrencilerimizin her alanda başarılı olmaları, yeteneklerini fark etmeleri ve farklılıklarını ortaya çıkarmaları gayreti ile çalışarak emeğini esirgemeyen arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.

Yusuf ÇETİNTAŞ

Okul Müdürü

SUNUŞ

Yazma, okuma ve dinlemenin birikimiyle oluşan bir bütündür. Okuduğumuzu, dinlediğimizi ne kadar iyi algılayabilir ve yorumlayabilirsek o kadar özgün yazılar yazabiliriz.

Yazılı anlatım çalışmaları hayal gücünü, iletişim becerisini geliştiren bir disiplin aynı zamanda bir çeşit terapidir. Öğrencilerimiz yazma çalışması yaparken birbirlerinin bilgi zenginliğinden yararlandılar. Her yazma çalışması değerlendirilirken öğrencilerimiz eleştirel düşünmeyi, metin yorumlamayı ve oluşturmayı, sorular sormayı, farklı sonuçlar bulmayı öğrendiler.

Yeni nesil gelişen teknolojiyle birlikte yazma isteğini kaybediyor. Ancak yaptığımız bu proje ile öğrencilerimizin yazma çalışmasını keyifle yaptığını gördük. Yaratıcılıklarıyla bizleri şaşırtan öğrencilerimizdeki gelişimi ve artan yazma isteğini gördükçe bizler de küçük yazarlarımızı takdir ediyor ve onlarla gurur duyuyoruz.

Öğrencilerimiz yazdıkları masal, öykü ve şiir türlerindeki eserlerini bu kitapta sizlerle paylaşıyor. Siz değerli okuyucularımız da bu kitabı okudukça öğrencilerimizdeki gayreti ve ışığı umarız hissedersiniz.

Aylin DAĞ

Proje Sorumlusu

HİKAYELER

BEZE KURABİYESİFatma Betül KAYA

12│Fark Yaratan Yıldızlar

Sorgun Mehmet Akif Ersoy Ortaokulu│13

Ilık bir bahar günüydü. Betül okuldan yeni gelmişti. Gün boyu koşup oynayan sıska kız o kadar acıkmıştı ki ne olsa yerim diye düşünüyordu.

Betül’ün anne ve babası çalışıyordu. Annesi her sabah evden çıkmadan Betül için bir şeyler hazırlar, koyardı masanın üzerine. Bu sabah belli ki işe ge-cikmiş olacak masanın üzeri boştu. Betül ne yesem diye düşünürken “En iyisi internetten bir şeyler ba-kayım.” diye geçirdi içinden. Bilgisayarı açıp koltu-ğu kendisi için ayarladı. En sevdiği şeydi değişik bir şeyler bulup denemek. Hem de annesi evde yok-ken. Görsellerden kurabiye resimlerini açtı. Karnı aç olduğundan olsa gerek her resmi öyle iştahla inceliyordu ki sonunda köpük köpük olan bembe-yaz kurabiyelere gözü takıldı. İsmi “Beze Kurabiye-si” idi. Tarifler bölümünden malzemelerine baktı. Hepside evde olan malzemelerdi. Evet dedi kendi kendine bu kurabiyeleri yapabilirim. Annemle ba-bama da sürpriz olur diye düşündü. Hızlıca kalktı ve mutfağa gitti.

Tüm malzemeleri tezgâhın üzerine koydu. Büyük bir kap aldı. Tam yumurtaları kıracakken, tombiş beyaz yumurta konuşmaya başladı.

-Betül abla benim sadece beyazımı kullanacak-sın. Sarımı ayırmayı unutma!


Betül öylece kalakaldı. “Bu ses yumurtadan mı geldi?” dedi, kendi kendine. Yumurta hafifçe gü-lümsedi.

-Hadi kır artık beni, dedi yavaşça.

Betül şaşkınlığını üzerinden atamadan yumurta-ya uzandı. Büyük bir dikkatle beyazını sarısından ayırdı. Sıra tuzu eklemeye gelmişti. Betül titreyen elleriyle tuz kutusuna uzandı. Tuz tanecikleri kendi arasında konuşup gülüşüyorlardı. Aralarından biri sesini yükselterek,

-Betül ablacığım bizden de bir çay kaşığının dör-de biri kadarını katacaksın, dedi. Diğer tuz taneleri sesini yükseltmek için çabalayan bu cesaretli tuz tanesini alkışladılar. Bu durum karşısında Betül’ün şaşkınlığı bir kat daha arttı. Ama bu sefer daha temkinli idi.

-Peki, siz öyle diyorsanız öyle olsun, dedi.

En son katılacak olan şekerlerde çay bardağınıniçinde bekleşiyorlardı. Betül şekerleri de selamla-yarak aldı ve karışıma ekledi. Yumurtaların beyazla-rı, tuz taneleri ve şeker taneleri el ele tutuştular ve hızlı mikserin gürültülü sesi eşliğinde dans etmeye başladılar. Az bir zaman geçmişti ki hepsi gözden kayboldu. Kıvamın oluştuğunu anlayan Betül fırın


tepsisini aldı. Karışıma şekil vererek tepsiye özenle bir bir yerleştirdi.

Yaşlı fırının kurabiyeleri yüz derecede üç saat pi-şirmesi gerekiyordu. Fırın,

-Ah Betül zaten çok yaşlıyım. Üç saat çalışmakbana çok zor olacak, diye kalın kısık sesiyle sokran-dı. Betül,

-Ama lütfen benim için pişirir misin, dedi ve ek-ledi.

-Anneme ve babama sürpriz yapmak istiyorum,çok acıktım ama bu güzel kurabiyeler için bekle-meye değer dedi. Yaşlı fırın,

-Peki, bu seferlik öyle olsun, koy bakalım tepsiyi,dedi. Betül sevinç içinde tepsiyi fırına yerleştirdi.

Zaman geçirmek için televizyonun karşısına geçti. Çok geçmedi ki uykuya dalıverdi. Bu sırada fırında pişmekte olan kurabiyeleri bir korku sardı. Pişip pişmediklerini kontrol için Betül mutfağa hiç gelmemişti. Kurabiyelerden biri,

-Sanırım Betül uyudu, eyvah ne yapacağız şimdi,birazdan pişmiş olacağız, dedi. Diğerleri de hep bir ağızdan,

-Ne olacak şimdi? diye konuşmaya başladılar.


Sonrada hep birlikte güzel kokularını salmaya ka-rar verdiler. Mis gibi kurabiye kokuları önce mutfa-ğa yayıldı. Sonrada Betül’ün uyuduğu odaya ulaştı. Kokuyu alan Betül hemen uyandı. Soluğu mutfakta aldı. Neyse ki kurabiyeler tam kıvamında idi. He-men yaşlı fırını kapattı. Zaten fırında kan, ter içinde kalmıştı.

-Oh! Sonun da piştiler, dedi. Betül tepsiyi fırındançıkardı ve kurabiyeleri soğumaya bıraktı. Bu arada mutfağı topladı. Sağı solu topladıktan sonra taba-ğına bolca kurabiye doldurdu. Masaya yerleşti. Çok güzel görünüyorlardı. En üstte duranlardan bir ta-nesini aldı. Afiyetle yedi.

-Tam kıvamında olmuşlar, ellerime sağlık, dedi.

Karnı doyuncaya dek yemeyi sürdürdü. Geriyekalan kurabiyeleri annesi ve babası için özenle kal-dırırken,

-Açlıktan epey hayal gördüm, diye gülümsedi.

BUĞDAY TANESİEbrar ARSLAN


Merhaba! Ben bir buğday tanesiyim. Rengim sarı. Göbeğimde bir çizik var. Küçücüğüm, minici-ğim ama büyük marifetlerim var. Benimle ekmek yaparsınız, pasta yaparsınız, daha neler neler… Şu an bir çuvalın içerisinde ekileceğimiz zamanı bek-liyoruz. Aslında uzun zamandır bekledik. Sanırım bugün yarın çiftçi sahibimiz bizleri tarlaya götüre-cek.

-Ay ay ne oluyor orada?

-Yaşasın gitmeye başladık!

Yanımızdaki çuvallar traktöre yüklenmeye başla-dı. Herkes çok heyecanlı. Sıra bizim içinde bulun-duğumuz çuvala geldi. Hızlıca kaldırıldık ve pof diye römorkun içerisine atıldık. Kısa ama çok hareketli bir yolculuğun ardından tarlaya ulaştık. Çiftçi tarla-yı kazaya ile yumuşacık yapmış bile. Anneniz sizin yatağınızı nasıl yumuşacık yapıyorsa sahibimizde bizim bir kış boyu yatacağımız toprakları özenle hazırlamış. Sırayla toprağa saçılmaya başladık.

-Ah ah düştüm sonunda toprağa, yaşasın!

Düşer düşmez yerimi ayarladım. Güzelce yerleş-tim. Sağa sola bakıp etrafı inceliyordum. Birden ak-lıma anam geldi. “Büyüğünde milletinizi besleyin.” derdi. Ben de göbeğimdeki çiziğe bakarak aynen


anamın dediklerini tekrarladım. O sırada uykuya dalmışım. Uzun bir uykunun ardından bir sancı ile uyandım. Kabuğum çatlıyor ve filiz veriyordum. Çok mutlu oldum. Bahar gelmiş ve boy vermeye başlamıştım. Yeşil renkli kıyafetimle topraktan çık-tım. Arkadaşlarım da topraktan bir bir çıkıyordu. Selamlaştık. Başaklarımız henüz çok küçüktü. Za-manla büyüdüler ve ağırlaştılar. Rengimiz yazın gü-neşiyle birlikte altın sarısı oldu. Rüzgârın etkisiyle bir sağa bir sola sallanıyorduk. Her buğday tanesi başağını doldurmuş, biçilme tavına getirmişti. Çift-çi ara sıra geliyor bizleri kontrol ediyordu.

Bir gün çiftçi, önünde pervane gibi bir şey olan, sarı renkli, kocaman bir makineyi kullanan biriyle geldi. Kısa süre konuştular. Sonra makine tarlanın bir ucundan başladı ve tüm buğdayları biçti. Başa-ğımdaki taneler birbirinden ayrıldı. Hem hüzünlü hem de mutluyduk. Römorka yüklendik. Değir-menin yolunu tuttuk. Değirmenci ihtiyar, sevimli bir amca idi. Nazikçe bizleri öğüttü. Kepeğimizi ve unumuz ayrı ayrı çuvallara doldurdu. Burada çiftçi ile ayrıldık. Fırınlara dağıtıldık. Fırıncı bizleri güzel ekmekler haline getirdi. Sıcak, mis gibi kokuyor-duk. Ama bu yolculuk bizi çok yormuştu. Ekmek dolabında sofraya gitmeyi beklemeye başladık.


Akşamüzeri Elif isminde çok şirin bir kız gelip beni aldı. Birlikte Elif’in evine gittik. Akşam yemeğinde sofrada yerimizi aldık. Ucumdan bir parça kopardı-lar. Geri kalan kısmımı ekmek kutusuna koydular. Sonra sanırım beni unuttular. Ertesi gün yeni bir ekmek geldi kutuya. Ben arka tarafta üç gün bekle-dim. Etrafımda küfler oluşmaya başladı. Bir yandan ağlıyor bir yandan da onca emeği düşünüyordum. Dördüncü gün Elif’in annesi geldi. Beni eline aldı. Sonrada çöp kovasına götürdü.

Heyecanlı yolculuk çöp kovasında bitmişti. Çok üzgündüm. Keşke sesimi yükseltip “Lütfen ekmeği israf etme!” diyebilseydim.

Ekmek israfının hem ülke ekonomisine hem de aile ekonomisine zarar verdiğini biliyoruz. Ekmeği-mize sahip çıkalım!

KİBİREbrar Naz KARAKAYA


Ebrar Naz, orta boylu, beyaz tenli, uzun siyah saç-lı, oldukça zarif bir genç kızdı. İş hayatına yeni baş-ladığı için çok heyecanlı idi. Her sabah erkenden kalkıp hazırlanmak, kahvaltısını ayaküstü atıştırıp evden çıkmak onu çok mutlu ediyordu.

Ebrar Naz’ı tek oyalayan şey kararsızlığıydı. Her sabah aynanın karşısında ne giyeceğini düşünür, kıyafetlerinin birini giyip, diğerini çıkarırdı. Bu du-rumdan kıyafetleri de yorulmuştu. Annesi:

-Hadi kızım bir yudum çay, iki lokma bir şeyler ye,diye tekrar tekrar seslenirdi.

O gün Ebrar Naz’ın önemli bir toplantısı vardı. Eve gelir gelmez toplantı için hazırlıkları yaptı. Akşam yemeğinden sonra odasına gitti. Şimdi en önemli soruna gelmişti sıra. “ Yarın ne giymeliyim?” dedi kendi kendine. Dolaptaki kıyafetler Ebrar Naz’ı duymuştu. İşte her şey o anda başladı. Hepsi bir ağızdan konuşmaya başladılar. Kimsenin ne dediği anlaşılmıyordu. Aralarından sarı bluz sesini yük-seltti:

-Yarın Ebrar Naz tabiki beni giyecek. Ben ona çokyakışıyorum. Siyah saçlarını üzerime bırakınca ger-çekten çok hoş oluyor, dedi. Sonrada ekledi.

-Artık beni hangi etek yada pantolonla tamamlar-


sa ikisine de uyarım.

Oradan mavi bluz söz aldı:

-Evet haklısın bluz Ebrar Naz’a çok yakışıyor. Amarengi mavi olmalı. Mavi gökyüzünün rengi. Ebrar Naz’ın heyecanını yatıştırır, sakinleştirir. Ayrıca hu-zur verir, dedi.

Mor elbise dolabın en başında kendinden emin öylece süzülüyordu. Birden söze karıştı:

-Ne bluzu ya, dedi. Ebrar Naz elbise giyecek. Hemde renklerin en cesuru, göz alıcı olanı yani moru tercih edecek.

Yandaki gömlekler gülüştüler. Beyaz gömlek:

-İş toplantısına elbise ile gidilir mi yahu? Benimbildiğim etek yada pantolon bir gömlekle tamam-lanır. Tabi bu gömlek beyaz olmalıdır, dedi.

Tüm kıyafetler Ebrar’ın kendisini giyeceğini diğer-lerine kabul ettirmeye çalışıyordu. Türlü sebepler buluyorlardı. Bir tanesi hiç söze karışmamış, konu-şulanları dinliyordu. O, düğmeli, kısa, pembe, çok hoş bir elbiseydi. Ebrar Naz’a doğum gününde ab-lası hediye etmişti. Bu elbise en sonunda dayana-madı ve konuşmaya başladı:

-Arkadaşlar niçin tartışıyorsunuz. Ebrar istediği-


ni giyecek. Zaten neredeyse hepimizi bir kez giydi. Hepiniz kibirlenip kendinizi üstün göstermeye çalı-şıyorsunuz. Ama kimse pembe elbiseyi dinlemedi. Kıyafetler kibirlendikçe renkleri soluyordu. Pembe elbisenin ise rengi parladıkça parladı.

Sonunda Ebrar Naz geldi ve dolabın kapağını açtı. Tüm elbiseler bir anda sustu. Hepsi Ebrar’ın hangi-sini seçeceğini bekliyordu. Ebrar birkaç kıyafet seç-ti. Sırayla denedi. Giyinip aynaya baktığında renk-ler hep soluk görünüyordu.

Sonunda rengi en parlak duran pembe elbiseyi aldı ve giydi. Elbise çok yakıştı. Üstelik rengi de so-luk değildi. Ebrar:

-Tamam, dedi. Bu elbiseyi giymeliyim.

Bütün kıyafetler şaşırmış ve pişman olmuşlardı.Kibirli olmanın kendilerine nasıl zarar verdiğini an-ladılar. Bir daha kibirli davranmayacaklarına dair kendi kendilerine söz verdiler.

KÖY GEZİSİCeylin Sude ÖZDEMİR


Güzel bir kış sabahı Nisa mutluluk içerisinde uyandı. Perdesini açtığında lapa lapa kar yağıyor-du. Nisa çok sevinmişti. Hemen odasından çıktı. Mutfaktan hoş kokular geliyordu. Annesi ve babası kahvaltı sofrasını hazırlamışlardı. Nisa “Günaydın anne, günaydın baba” diyerek anne ve babasını selamladı. Babası “Günaydın kızım. Bugün köye anneannenlere gideceğiz.” dedi. Nisa’nın sevinci iki kat arttı. Ailecek kahvaltılarını yaptıktan sonra hemen hazırlanıp yola çıktılar.

Nisa yolda giderken etrafı izliyordu. Dağlar, taş-lar, ağaçlar sanki hepsi beyaz bir gelinlik giymiş gibi görünüyordu. Kısa bir yolculuğun ardından köye ulaştılar. Nisa acele ile arabadan indi. Hemen anneannesinin evinin kapısını çaldı. Kapıyı açan anneannesinin boynuna sarıldı. Eve girdiklerin-de içeri sıcacıktı. Sobanın üzerindeki güğümde su kaynıyordu. Divanın üzerine oturdular. Bu odada Nisa’nın yeri sobanın yanındaki büyük minderdi. Kısa bir sohbetin ardından yer sofrasını hazırladı-lar. Birlikte anneannesinin hazırladığı efsane ye-mekleri yediler. Yemekten sonra dedesi ve anne-annesi inekleri sağmaya gideceklerdi. Nisa, “Ben de sizinle gelebilir miyim?” dedi. Dedesi: “Tabi, benim güzel kızım!”dedi. Birlikte ağıla gittiler. De-desi Nisa’nın ineği sağmasına yardım etti. “İneğin


canını sakın acıtma!”

“Tamam, dede!” Nisa çok dikkatli hareket edi-yordu. İnekten tam bir kova süt çıkmıştı. Eve dön-düklerinde taze sütü önce süzüp sonra kaynattılar. Sonrada afiyetle içerken babası inek sütünün fay-dalarından bahsetti: “İnek sütünün en büyük fay-dası tabi ki içindeki yüksek kalsiyumdur. Kalsiyum hem iskelet sistemimizin hem de dişlerimizin güç-lü bir şekilde gelişmesini sağlar. Genç yaşlarda ke-mik erimesine karşı bizleri korur.” Nisa:“Babacığım benim bir arkadaşımın süte karşı alerjisi var. Bu durumda o ne yapacak?”dedi. Babası:“Arkadaşın sütü içemez ama süt ürünleri olan yoğurt, ayran, kefir, peynir gibi süt ürünlerini tüketebilir. ”dedi.

Sobanın başında öyle tatlı bir sohbet vardı ki, anneanne elinde bir poşet kestane ile geldi. Ba-bası: “Kestaneleri pişirmek bizim işimiz. “diyerek hemen iş başladı. Biraz sonra kestaneler çıtır çıtır kızarmıştı. Odayı pişen kestanelerin mis gibi koku-su sardı. Hep beraber afiyetle yediler. Dışarda kar yağışı durmuştu. Babası: “Biraz kartopu oynamaya ne dersin, kızım?” dedi. Nisa “Harika olur!” dedi. Annesi, babası ve Nisa dışarı çıktılar. Kar gerçekten muhteşem yağmıştı. Yorulana kadar oynadılar. Her-kes çok eğlenmişti. Eve döndüklerinde anneannesi


meyve tabağını hazırlamıştı. Nisa en sevdiği mey-ve olan mandalinayı soydu. Hızlı hızlı yerken anne-annesinin mandalina kabuklarını sobanın üzerine koyduğunu gördü. Nisa: “Aaaa anneanne neden sobaya koydun kabukları?” Anneanne: “ Birazdan anlarsın.”dedi gülümseyerek. Evet, birazdan an-laşılmıştı. Odanın içini hoş bir koku kapladı. Nisa: “Vay canına harika bir şey bu!” Anneanne: “ Bizim oda parfümümüz kızım.”Hep birlikte gülüştüler.

Saat epeyce ilerlemişti. Uyuma vakti geldi. Yatak-ları serdiler. Nisa yer yatağında uyumayı çok se-verdi. İlk hazırlanan yatağa girdi. Yorucu bir günün ardından hemen uykuya daldı. Sabah güzel bir kah-valtının ardından ayrılık zamanı geldi. Nisa dede-sinin ve anneannesinin elini öperek vedalaştı. Eve dönüş yolculuğu başladı. Yol boyunca köyde yaşa-dıklarını düşündü. Bu tatili hiç unutmadı.

PUL PUL Hilal ERDOĞAN


Mevsimlerden kış, aralık ayının ilk haftası, per-şembe günüydü. O gün çok yağmur yağıyordu. Hava bulutlu olduğu için ortalık bayağı karanlıktı. Denizin derinliklerinde yaşayan çupra cinsinde bir balık vardı. Adı Pul Pul’du. Ama arkadaşları ona çok zayıf olduğu için vitaminsiz derlerdi. Pul Pul ilk zamanlarda buna çok üzülürdü. Zamanla önemse-miyormuş gibi davranmaya başladı. Pul pul sürek-li kabuklar ve kendinden küçük deniz canlıları ile beslenirdi. Fakat bir türlü kilo alamıyordu. Çünkü çok hareketli bir balıktı ama çok da sağlıklıydı.

O gün yine arkadaşlarının neşeli oyun seslerini duydu. Hızlıca yanlarına doğru yüzdü. Niyeti arala-rına katılmaktı. Ancak kısa boylu ton ton çupra, Pul Pul’u görür görmez yüksek sesle:

-Bakın kim gelmiş, vitaminsiz! diyerek güldü. Di-ğer çupralarda gülüştüler. Pul Pul birden durdu ve arkasını döndü. Yüzmeye devam etti. Farkında ol-madan uzun süre yüzen Pul pul birden etrafa baktı. Buraları hiç tanımıyordu. Bir an deniz hareketlen-di ve dalgalar Pul Pul’u ordan oraya sürüklemeye başladı. En sonunda ağaçlık bir kıyıya vurmuştu. O sırada denize taş atan üzgün bir çocuk gördü.

-Merhaba ben Pul Pul, yolumu kaybettim. Banayardım eder misin?


Çocuk şaşkınlık içerisinde sağa, sola baktı.

-Benimle mi konuşuyorsun? dedi.

-Evet evet, sana diyorum.

-İlk defa konuşan bir balık görüyorum, dur seni şukovanın içerisine koyayım da biraz sohbet edelim.

-Sen de benim gibi üzgünsün yoksa seninde mikalbini kırdılar?

-Evet . Arkadaşlarım çok kilolu olduğum için benioyunlarına almıyorlar. Şişko patates diyorlar. Peki senin derdin ne ki?

-Beni de çok zayıf olduğum için arkadaşlarım ara-larına almıyorlar. Vitaminsiz diyorlar. Bu yüzden çok üzgünüm. Dalıp yüzmeye başladım sonrada yolumu kaybedip buralara geldim. İşe yaramayan zavallının biriyim işte.

-Hayır hayır! Kesinlikle, senin biz insanlara o ka-dar çok faydan var ki saymakla bitmez.

-Ya gerçekten mi? Lütfen söyler misin ne gibi fay-dalarım var?

-Siz balıklarda B2, B1, B6, D, E, C ve A vitaminleri-nin yanı sıra kalsiyum, demir ve minareler bulunu-yor. İçinizde karbonhidrat olmadığı için kolay sin-diriliyorsunuz. Ayrıca tava, fırın ve mangalda çok


lezzetli oluyorsunuz.

-Bunların hepsini biz mi yapıyoruz, diye şaşırdıPul Pul. Bir yandan da tava, fırın, mangal diye sa-yınca çocuk, birden kendini çok yalnız hissetti.

-Şey ben ailemin yanına nasıl gidebilirim, banayardım eder misin? diye sorusunu tekrar etti.

-Benim babam balıkçı, dedi çocuk. Sanırım sanayardım edebilir. Seni babamın yanına götüreyim.

Durumu babasına anlattılar. Babası Pul pul’u ai-lesinin yanına götürebileceğini söyledi. Pul Pul bu habere çok sevindi. Birlikte uzun uzun sohbet et-tiler. Ayrılık vakti gelmişti. Pul Pul çocuğun verdiği bilgiler için çok teşekkür etti. Bir an önce öğrendik-lerini ailesi ile paylaşmak istiyordu. Çocuk Pul Pul’u babasına emanet etti ve ardından el salladı. Pul pul ise kuyruğunu sallayarak ayrıldılar. Babası balıkçı teknesiyle çupraların yaşadığı yere yaklaşınca Pul pul’u Akdeniz’in mavi sularına bıraktı.

Pul Pul’u ailesi ve arkadaşları arıyorlardı. Uzaktan geldiğini görünce çok sevindiler. Hatalarının farkına varmışlardı. Bir daha kimseye lakap takmayacakla-rına söz verdiler. Pul Pul başından geçenleri anlattı. Zayıf da olsak kiloluda bizim çok çok faydamız var. Birbirimizin değerini bilelim dedi.

HOŞÇAKAL YUMAKİlknur AĞIR


Soğuk bir bahar günü, Suna ve Mete anneleri ile pazardan dönüyorlardı. Yol kenarında küçük bir kedi yavrusu gördüler. Kedicik az önce yağan yağ-murdan ıslanmış tir tir titriyordu. Suna ve Mete bir an durdular. Kedi yavrusunu öylece bırakıp gitmek istemediler. Anneleri durumu fark edince kediyi eve getirebileceklerini söyledi. Ama bir şartı vardı. Sadece bahçeye kadar. Suna ve Mete çok sevindi. Suna kediciği kucağına aldı. Birlikte eve gittiler. Eve gelir gelmez kediciğe ılık süt verdiler. Sıra kediciğe bir isim vermeye geldi. Suna: “İsmi Yumak olsun” dedi. Mete de bu ismi beğendi. Kediciğe Yumak is-mini verdiler.

Mete : “Şimdi Yumak’a bir yuva yapmalıyız” dedi. Suna: “Sen kömürlükteki kasayı getir. Bende tan-dırdan çivi ve çekiç getireyim. Annemden de bir minder istedik mi tamam.” dedi. “Hadi o zaman iş başına!”

Birlikte Yumak’ın yuvasını hazırladılar. Karnı do-yan Yumak, yumuşacık yatağına kurulup uykuya daldı. Suna ve Mete de yorulmuşlardı. Eve gidip akşam yemeğini yediler. Sonrada odalarına gidip ödevlerini yaptılar.

Ertesi gün okula gitmeden önce Yumak’ın kah-valtısını verdiler. Küçük kedicikle biraz oynadılar.


Daha sonra Yumak’ı annelerine emanet edip okula gittiler. Geri geldiklerinde Yumak yuvasında yok-tu. Hemen annesine sordular. Annesi: “Az önce yuvasındaydı.” dedi. Bahçenin her yerini aradılar. Ama bulamadılar. Suna ve Mete çok üzgündü. Eve gittiler. Suna pencerenin önünde kitap okurken Yumak’ın sesini duydu. Hemen Mete’ye seslen-di. Birlikte bahçeye çıktılar. Yumak ağacın altında duruyordu. Yanında kocaman bir kedi vardı. Bu Yumak’ın annesiydi.

Suna ve Mete, Yumak’ın annesine kavuşmasına çok sevindiler. “Biz ne kadar iyi bakarsak bakalım her canlı annesinin yanında mutludur.” diye dü-şündüler. Annesi ile birlikte giden Yumak’a “hoşça kal “ diyerek el salladılar.

SÜNGER BOB EVDE NEDEN AĞLADI?

Seden Sena KESKİN


Bir varmış, iki yokmuş. Üç bazen var bazen yok-muş, dördü hiiiiç sorma. Günlerden bir gün ar-kadaşım Sünger Bob bize geldi. Hal hatır hoş beş konuştuktan sonra bizimkinin karnı çok acıkmış. Hemen mutfağa geçtik. Ne pişirelim diye düşünür-ken, bizim buralarda sündürme çok meşhur bir ye-mektir, dedim. Çok şaşırdı.

-Sündürme mi?

-Evet.

-Nasıl bir yemek bu?

-Dur hem yapayım hem de anlatayım, birlikte ye-riz. Ben çok severim zaten.

-E hadi o zaman.

Buzdolabından üç yumurta aldık. Geniş birkâsenin içerisine kırdık. İçine bol miktarda peynir ekledik. Güzelce karıştırdık. Bir kaşık tereyağını ta-vaya koyup erittik. İçerisine hazırladığımız peynirli yumurta karışımını döktük. Ocağın ısısını ayarlayıp misafir odasına geçtik. Televizyon izlemeye dalmı-şız ki kapı çaldı. Annem işten geldi. Eve girer girmez bu kokuda ne diyerek mutfağa daldı. Bizim sündür-me tavaya yapışmış hatta yanmaya başlamış. An-nem arkadaşım Sünger Bob’u daha önce görme-diğinden bir an telaşla eline alıp tavayı yıkamaya


başladı. Çok sert tuttu herhalde Sünger Bob ağla-maya başladı. Annem şaşırdı. Birden durdu. Sün-ger Bob’u temizleyip özür diledi. Sünger Bob evine gitmek istedi. Tam kapıda uğurluyorduk ki babam işten geldi. İnşaattan geldiği için ayakkabıları toz içerisindeydi. Hoş geldin baba diyecekken kapının önünde duran Sünger Bob’u ayakkabı temizleyicisi zannedip bir güzel ayakkabılarını sildi. Bizim Sün-ger Bob yine kir içerisinde kaldı. İçeri alıp bir güzel yıkadıktan sonra uğurlayarak yolcu ettik.

KARA ORMANOsman Tuğra ÜNAL


Bir varmış, bir yokmuş. Çok eski zamanlarda ülke-nin birinde çok güzel bir orman varmış. Bu orman o kadar büyükmüş ki ucu bucağı belli değilmiş.İçinde tüm hayvanlar mutlu bir şekilde yaşarmış.Tüm bitkiler birlik ve beraberlik içinde, öyle güzelanlaşırlarmış ki her bitkinin kokusunu ayrı ayrı his-setmek mümkünmüş.

Bu yeşil orman zaman içerisinde kararmaya baş-lamış. Sizce bu güzel orman neden kararmış olabi-lir? Şunları söylediğinizi duyar gibi oluyorum. “Or-mandaki ağaçlar bir bir kesilmiş.” “ Ormana gelen insanlar çöpleri yerlere atmışlar.” , “Ormanda ateş yakıp sonra iyice söndürmeden gitmişler. Orman yangınları çıkmış.” Evet doğru düşünüyorsunuz. Her şey tamda bu şekilde olmuş. Tüm bunlar or-manlara acımasızca yapılırken kimsenin aklına yeni fidanlar dikmek gelmemiş.

Zaman içerisinde ormanda yaşayan hayvanlar bi-rer birer bu ormanı terk etmeye başlamışlar. Bitki-lerde artık kendi kokularını duyamaz hale gelmiş-ler.

Aslında masal gibi anlattığımız bu ormanın başı-na gelenler çok doğru. Biz insanlar doğanın ken-di kendine oluşturduğu kuralları bozuyoruz. Çev-remizdeki güzellikleri korumamız gerekirken hep


tam tersini yapıyoruz. Bu doğaya ne kadar ihtiya-cımız olduğunu beklide son ağaç kesildikten sonra anlayacağız. Doğamızı koruyalım, zarar verenleri uyaralım.

ARDA’NIN ROBOTUArda Recep ÇEVİK


Okulun ilk haftalarıydı. Arda erkenden kalktı. Okula gitmek için heyecanla hazırlanmaya başladı. Çünkü bugün büyük gündü. Matematik öğretmeni Aylin Hanım günler öncesinden, bu yıl bir proje ya-pacaklarını duyurmuştu. Projenin amacının öğren-cilere matematiği sevdirmek olduğunu söylemişti. Grup çalışması yaparak bir matematik robotu ta-sarlayacaklarını açıklamıştı.

Arda matematik öğretmeninin duyuruyu yaptığı günden beri, kafasında hep robotu düşünüyordu. Sanki dünyada değil robotlar ülkesinde yaşıyordu. Önce bir grup kurdu. Ancak grup arkadaşları ile bir sonuca ulaşamadı. Arkadaşları robotu tasarlarken Arda kadar detaylı düşünmüyor, yeterince ilgilen-miyorlardı. Sonunda kararını verdi. Tek başına ya-pacaktı robotunu!

Annesi ve babası ile konuştu. Hayalindeki mode-li açıkladı. Annesi ve babası Arda’ya yardım ettiler. Arda’nın geceleri gözüne uyku girmiyor, gündüzleri hep robotu için çalışıyordu. Sonunda robotun dış tasarımı tamamlandı. Sıra yazılım kısmına gelmişti. Öğretmenin yardımı ile yazılım tamamlandı. Artık robot tam Arda’nın istediği gibi hazırdı.

İşte bugün robotun sunumunu yapacaktı. Ner-deyse sabaha kadar uyumamış, yatağın içinde ken-


di kendine sunum yapmıştı. Babası Arda’yı okula bıraktı. İlk ders matematik olduğundan Aylin Ha-nım geldi. Arda sunum için öğretmeninden izin istedi. Aylin Hanım Arda’nın günlerdir çalıştığı ro-botunu arkadaşlarına sunmak için nasıl heyecanlı olduğunu biliyordu. Hemen izin verdi.

Arda tüm nefesini toplayarak başarıyla tamamla-dığı robotunu arkadaşlarına tanıttı. Hatasız çalışan robot sınıftaki herkesi etkilemişti. Arda’nın sunumu biter bitmez herkes alkışladı. Aylin Hanım Arda’nın yanına gelerek onu tebrik etti. Başarılarının de-vamını dileyerek sevgiyle sarıldı. Robotun mayıs ayında okulumuzda yapılacak olan Bilim Fuarı’nda sergileneceğini söyledi. Arda mutluluktan uçmak üzereydi. “İnsan bir şeyi gerçekten isterse başara-mayacağı şey yoktur arkadaşlar, siz yeter ki hayal edin.” dedi.

MERVE’NİN KARDEŞİCeylin Sude ÖZDEMİR


Güzel bir bahar günüydü. Merve odasında oyun-cakları ile oynuyordu. Kısa bir zaman sonra sıkıldı-ğını fark etti. Oyuncaklarının birini alıyor, diğerini bırakıyordu. “Yalnız oyun oynamak gerçekten çok sıkıcı. ” dedi, kendi kendine. Annesinin yanına git-ti.

Merve’nin annesi Ayşe Hanım evi düzenliyordu.

-Kolay gelsin anne, benimle biraz oyun oynayabi-lir misin?

-İşlerimi bitirince oynarız kızım, diye cevap ver-di.

Merve üzüldü. “Neyse bir de babama sorayım.” dedi. Babası Mehmet Bey bozulan tost makinesini tamir ediyordu.

-Babacığım kolay gelsin.

-Teşekkürler kızım.

-Babacığım benimle oyun oynar mısın?

-İşim biter bitmez oynarız, dedi. Merve üzgün birşekilde odasına döndü. “Keşke bir kardeşim olsay-dı. Onunla ne güzel oyunlar oynardık. Hem karde-şimin yapacak başka işi olmadığından her zaman benimle oynayabilirdi. ” dedi kendi kendine ve oyun oynamaya devam etti.


Öğle yemeği zamanı gelmişti. Mutfaktan çok hoş kokular geliyordu. Merve hemen mutfağa koştu. Annesinin sofrayı kurmasına yardım etti. Hep bir-likte yemek masasına oturdular. Ayşe Hanım:

-Merveciğim sana güzel bir haberimiz var, dedi.Merve çok heyecanlandı. Güzel haberler her za-man hoşuna giderdi.

-Anneciğim, gerçekten mi, çok merak ediyorum,hadi söyleyin, dedi. Annesi:

-Yakında bir kardeşim olacak, dedi. Merve çokşaşırdı. “Gerçekten mi?” dedi, gözlerini kocaman açarak. Bir an, az evvel düşündüğü şeyler geldi ak-lına. Tam da bunu dilemişti kendi kendine. Yerin-den kalktı ve annesinin boynuna sarıldı. Anne ve babası Merve’nin tepkisine hem şaşırdılar hem de mutlu oldular.

Merve annesini soru yağmuruna tuttu.

-Kaç gün sonra doğacak?, Acaba kız mı yoksa er-kek mi?, İsmi ne olmalı?...

Ardı arkası gelmeyen soruları Ayşe Hanım sabırla cevapladı.

Günler geçtikçe annesinin karnı büyüyor, Merve’nin heyecanı artıyordu. Kız kardeşi olaca-ğını öğrenmişlerdi. Yavaş yavaş kardeşinin odasını


hazırlamaya başladılar. Babası ile birlikte Karde-şinin odasını pembeye boyadılar. Merve her şeyi düşünüyor, titizlikle çalışıyordu. . Zaman gittikçe daralıyordu. Bebek için gerekli olan eşyaları almak için bebek eşyaları satan bir mağazaya gittiler. Ma-ğazanın içi öyle güzel bebek eşyaları ile doluydu ki Merve oradan oraya koşuyordu.

-Kardeşinin uyuması için beyaz bir beşik aldılar.Diğer eksikleri de tamamlayıp eve döndüklerin-de gerçekten çok yorulmuşlardı. Akşam tüm eş-yaları bebek odasına yerleştirdiler. Ayşe Hanım Merve’den kardeşine bir isim koymasını rica etti. Merve çok sevindi. Kardeşinin ismini kendisinin koyacağını hiç düşünmemişti. Annesinden biraz zaman istedi. En güzel ismi koymaya çalışacaktı. Odasına gitti. Yakın çevresinden duyduğu, kitaplar-dan okuduğu tüm isimleri gözden geçirdi. Ama hiç birini kardeşine koymak istemiyordu.

Hafta sonu yemeğe anneannesi ve dedesi geldi. Birlikte güzel bir yemek yediler. Daha sonra çay iç-meye salona geçtiler. Babaannesi Ayşe Hanıma:

-Kızım meleğin gelmesine kaç gün kaldı, dedi.Merve: “ buldum buldum!” diye bağırdı. Kimse ne olduğunu anlamadı. Dedesi:

-Kızım, yavrum neyi buldun, dedi. Merve:


-Kız kardeşimin adı “Melek” olsun, dedi. Tüm ailebu ismi çok beğendi. Merve’yi tebrik ettiler.

Melek kısa bir zaman sonra doğdu. Merve çok mutluydu. Gerçekten Melek, melek gibiydi. Bem-beyaz pamuk gibi, kara gözlü, fındık burunlu, öyle tatlı öyle tatlıydı ki…

Kardeşi ile yakından ilgilenen Merve zaman za-man üzgün görünüyordu. Bu durum annesinin gö-zünden kaçmadı. Ayşe Hanım bir gün:

-Kızım neden bu kadar üzgün görünüyorsun,dedi. Merve:

-Anneciğim herkes Melek’i seviyor, ona hediye-ler getiriyor, onunla ilgileniyor. Beni kimsenin gözü görmüyor, dedi. Ayşe Hanım:

-Canım kızım Melek’in şuanda çok yardıma ih-tiyacı var. Sen de bebekken aynı Melek gibiydin. Yanından hiç ayrılmazdım. Kardeşin büyüyüp sana arkadaş olunca birlikte çok güzel günler geçirecek-siniz, dedi. O sırada kardeşi ağlamaya başladı. Ayşe Hanım:

-Bak, acıktım diyor, bizi çağırıyor, dedi. Birliktegülüştüler.

Merve kardeşinin büyümesini beklerken annesi-ne yardım etmeyi ve birlikte oynayacakları günleri


hayal etmeyi hiç bırakmadı. Bir kardeşi olduğu için Allah’a şükür etti.

MEYVELERİN SIRRIElif EKİNCİ


Ilık bir bahar günüydü. Hava yağmurlu olduğu için etraf sessizdi. Çilek evde yalnızdı. Pencerenin önüne oturdu. Dışarıyı izlemeye başladı. Çok geç-medi ki kapı çalındı. Çilek yerinden fırladı. Kapıyı açtı. Gelen alt komşusu ve yakın arkadaşı Kiraz’dı.

-Hoş geldin Kiraz.

-Hoş bulduk Çilek.

-Gelmene çok sevindim. Yalnız oturmaktan çoksıkıldım.

-Ben de evde yalnızdım. Çilek’e gideyim, sohbetederiz diye düşündüm.

-Dur, şimdi güzel bir çay demleyelim, hem içerhem konuşuruz.

-Tamam, çok iyi olur.

-Eeee nasılsın görüşmeyeli Kirazcığım.

-İyiyim Çilek. Geçenlerde bir gazetede yararla-rımdan bahsetmişler.

-İyi ya işte. Herkes okusun, haberi olsun. Sendene cevherler var.

-Haklısın iyi, güzel ama, yararlarımın küçük birbölümünü yazmışlar. Oysaki benim yararlarım say-makla bitmez.


Allah Allah, söyle bakalım, saymakla bitmeyen yararlarını bende öğreneyim.

Kiraz önce boğazını temizledi. Daha sonra başladı saymaya:

-Öncelikle meyvemin ve sapımın ayrı ayrı ya-rarlarının olduğunu belirteyim. B ve C vitaminleri bakımından çok zenginim. Ayrıca Magnezyum ve Kalsiyum açısından da zenginim. Bağışıklık sistemi-ni güçlendiriyorum. Bu sayede soğuk algınlığı gibi hastalıklara iyi geliyorum. Antioksidan özelliğim ile tüm kanser çeşitlerine karşı direnç sağlıyorum.

-Senin bu kadar yararlı olduğunu bilmiyordum.Gerçekten mucize gibisin, maşallah! Çok tatlı bir arkadaşımsın ancak bunun yanında saymakla bit-meyen yararların da varmış, maşallah!

-Sen de benim çok değerli bir arkadaşımsın. Amaben de senin yaralarını tam olarak bilmiyorum. Sen de biraz yararlarından söz etsen iyi olur aslında.

Çilek de aynı kiraz gibi önce boğazını temizler, daha sonra göğsünü kabartarak başlar konuşma-ya:

-B, C ve K vitaminleri bakımından çok zenginim.Vücuda kuvvet verir, damar tıkanıklığını önler ve kolesterolü düşürürüm. Çok iyi bir antioksidan ol-


duğum için bağışıklık sistemini güçlendiririm.

Kiraz:

-Maşallah, maşallah sende pek yararlıymışsın.

O sırada kapı çalar. Çilek kapıyı açar ki birde negörsün? Ninja kıyafetlerini giyen Muz “hiyaaaaa! “, diye bağırarak salonun ortasına doğru yuvarlanır. Birkaç Ninja figürü sergiledikten sonra o da sohbe-te katılır.

Çilek:

-Bu enerjiyi nerden buluyorsun Muz?

Muz söze başlar:

-Bende A, C, E, K ve B6 vitaminleri var. Ayrıca çin-ko, potasyum, kalsiyum, demir, magnezyum, fos-for ve manganez gibi minareleri bulunduruyorum. Önemli bir lif kaynağıyım.

Hiç soluk almadan konuşan Muz birden öksür-meye başlar. Çilek hemen arkadaşına su getirmeye gider.

Kiraz:

-Teşekkür ederiz Muz. Senin yaralarını da öğren-miş olduk. Vitamin ve mineral bakımından oldukça zengin çok değerli bir meyvesin. Enerjinin sırrını anlamış olduk.


Pencere önünde oturmuş sohbete devam eden meyveler, yaşlı Armut’un bahçe kapısından girdi-ğini görürler. Pencereden seslenip çay içmeye da-vet ederler. Elinde kalın bir kitap, burnunun üstüne düşmüş gözlüğü ile Armut az sonra kapıdan içeri girer.

-Merhaba çocuklar, nasılsınız? der.

Meyveler:

-İyiyiz Armut amca, Birbirimize yararlarımızı anla-tıyorduk. Senin gelmene çok sevindik. Sende yara-larını anlatır mısın bizlere?

Yaşlı Armut başladı anlatmaya:

-C vitamini bakımından oldukça zenginim. Ancakbenim en faydalı kısmım kabuğumdur. Çünkü bu C vitamininin yarıdan fazlası kabuğumda bulunur. Suda çözülebilen bir lif olan pektin kolesterolü kontrol eder ve bağırsak hareketlerini arttırır. Tüm meyveler arasında hipoalerjenik nadide meyveler-den biriyim.

Armut arkasına yaslanır ve sözünü şöyle tamam-lar.


-Çocuklar gördüğünüz gibi her meyvenin içeri-sine Allah farklı sırlar saklamıştır. Hiçbir meyveyi ayırt etmeden mevsimine uygun tüketirsek her za-man sağlıklı oluruz.

AKILLI KEDİ Anı Işık ERSOY


Bir varmış bir yokmuş. Bir sonbahar günü gü-neş birden kaybolmuş. Kara bulutlar gökyüzünü kaplayıvermiş. Ardından şakır şakır yağmur baş-lamış. O sıra bahçede oynayan Ayşe hemen eve koşmuş. Evin içerisine annesinin yaptığı arabaşı çorbasının kokusu yayılmış. Ayşe hemen mutfağa gelmiş. Annesi sıcacık çorbadan bir kâse doldurup masaya koymuş. Ayşe çorbasını içerken kokuyu bi-rinin daha aldığını fark etmiş. Bu Ayşe’nin kedisi Minnoş’muş. Masanın altından kedisinin miyavla-masını duymuş. Annesi kedi için de bir kase çor-ba hazırlamış. İkisinin de karnı doyunca Ayşe’nin odasına gitmişler. Kedi hoplayıp Ayşe’nin yatağının üzerine yatmış. Kısa zaman sonra yağmur dinmiş. Birden güneş çıkmış. Ayşe ve kedisi bahçeye çıkıp oyun oynamaya kara vermişler. Ayşe hızlı bir şekil-de ayakkabılarını giymiş ve merdivenlerden koşa-rak inmeye başlamış. Çok acele ettiği için birden pat diye düşmüş. Annesi o sıra elektrikli süpürge ile temizlik yapıyormuş. Ayşe’nin sesini duymamış. Ayşe’nin dizi kanıyormuş. İş Minnoş’a düşmüş. He-men ilk yardım çantasını alıp gelmiş. Önce yarayı temizlemiş. Daha sonra yarayı güzelce kapatmış. Ayşe:

“Teşekkür ederim Minnoş ”demiş. Minnoş kuyru-ğunu sallayarak gülümsemiş.


Bacağındaki yaradan dolayı bahçede koşup oy-nayamamışlar. Kısa zaman sonra canları sıkılmış. Minnoş :

“Ayşeciğim istersen seninle kütüphaneye gide-lim” demiş. Bu teklif Ayşe’nin hoşuna gitmiş.

“Tamam Minnoş, gidelim” demiş.

Annesinden izin alır almaz hemen yola koyulmuş-lar. Yolda giderken bir göçmen kuş sürüsü görmüş-ler. Ayşe Minnoş’a sormuş:

“Bu kuşlar nereye gidiyor acaba?” Minnoş:

“Ayşeciğim bu kuşlara göçmen kuşlar denir. Göç-men kuşlar sonbahar gelince sıcak yerlere göç ederler. İlkbaharda geri dönerler.” demiş. Ayşe:

“Ya gerçekten mi? Demek ki kuşlar soğuk havayı sevmiyor, peki kelebekler göç eder mi? diye sor-muş.” Minnoş:

“İyi bir soru. Kelebekler İlkbaharda görünür. Ağaç yaprakları üzerinde kanatlarını birleştirir ve uykuya dalarlar. Tıpkı boz ayılar gibi.”

Kütüphaneye vardıklarında kitap raflarına şöyle bir göz atarlar. Ayşe “Tüm kitaplar çok güzel gö-rünüyor, hangisini alsak acaba?” diye düşünürken Minnoş seslenir.


“Ayşe! Bak burada kar tanelerini anlatan bir kitap var.” Ayşe kar tanelerini hep çok beğenmiş ve yere düşüşlerini hep merak etmiştir. Hızlı adım atama-sa da elinden geldiğince çabuk Minnoş’un yanına varır. Birlikte bir masaya oturup kitabı incelemeye başlarlar.

Bir kar tanesi küçük bir toz tanesi etrafında oluş-maya başlar. Oluşan bu kristal gitgide büyür ve kö-şelerinden itibaren küçük kollar oluşmaya başlar. Hava soğudukça bu kolların büyümesi biraz daha hızlanır. Hava değişimlerine maruz kaldıkça oluşan bu yapı üzerinde kılcal uzantılar gelişir.

Gökyüzünden inen hiçbir kar tanesi diğerine ben-zemez. Bu gerçekten mucizedir.

Okuduklarından çok etkilenen Minnoş ve Ayşe bu kitabı ödünç alıp eve götürmeye kara verirler. Annesine akşama kalmadan geri döneceklerine söz verdiklerini hatırlarlar.

Eve döndüklerinde hemen Ayşe’nin odasına gitti-ler. Kitabı birlikte incelemeye daldılar. Annesi onlar için havuçlu kek yapmıştı. Biraz ara verip keklerini yediler. Ayşe gün boyunca öğrendiği bilgileri anne-si ile paylaştı. Annesi:

Çok güzel ve faydalı bir gün geçirmişsiniz, hadi


artık yatağa.”dedi. İyi geceler dileyerek yataklarına gittiler. Minnoş her zamanki gibi Ayşe’nin yatağının yanındaki mindere kıvrılıverdi.

Ertesi sabah okul zamanı gelmişti. Ayşe kalkıp kahvaltısını yaptı. Okula gitti. Okulda herkes neşe içerisinde ve heyecanlıydı. Ayşe merak etti ve o sı-rada sınıf panosunu düzenleyen arkadaşı Melike’ye yaklaştı.

“Günaydın Melike !”

“Günaydın Ayşe!”

“Herkes neden bu kadar neşeli, neler oluyor, sen biliyor musun? “Melike:

“Okulumuza kütüphane yapılacakmış, onun için herkes çok mutlu.”,dedi. Bu habere Ayşe de çok se-vindi. Teneffüs de okul bahçesindeki ağacın altında kitap okuyordu. Ağaç Ayşe’nin kitap okuduğunu görünce sormuş;

“Göçmen kuşlar adındaki kitabı mı okuyorsun?” dedi. Ayşe:

“Aaa nerden bildiniz?” Ağaç:

“Bak benim dallarım boşaldı. Serçeler, leylekler hepsi havalar soğuyunca beni terk ettiler. Sıcak yerlere gittiler, dedi. Şu anda çok sıkılıyorum. Yap-


raklarımda artık dökülüyor. Tüm kış boyunca yapa-yalnızım. Dost olursak ara sıra ziyaretime gelirsin konuşuruz” dedi. Ayşe:

“Tabi gelirim çınar ağacı, şimdilik hoşça kal”dedi. Ve sınıfına koştu. Geldiğinde ders başlamak üze-reydi. Herkes yerine oturmuş öğretmeni bekliyor-du. Ayşe de hemen sırasına oturdu. Ders başladı ve sanki birden akıp geçti. Fen Bilgisi öğretmeni Ali Bey bugün omurgalı ve omurgasız hayvanlardan örnekler vermişti. Leyleklerin omurgalı bir havyan olduğunu bugün öğrenmişti.

Eve geldiğinde Minnoş onu kapıda karşıladı. Belli ki çok özlemişti. Birlikte oyun oynamaya daldılar. Akşam olduğunda Ayşe önce ödevlerini yaptı. Son-ra da yatağına gitti. Bir günün daha sonu gelmişti. Minnoş da tabi ki minderine...

GÖÇMEN KUŞLARCafer Emre OKUR


Sonbahar mevsimi gelmişti. Ağaçlar kırmızı, sarı yapraklarını bir bir döküyordu. Gökyüzünde güneşi görmek artık zorlaşmıştı. Bulutların arasından kısa bir süre gözükse de insanlar artık kat kat giyiniyor-lardı.

Cafer Emre on bir yaşında, esmer, orta boylu se-vimli bir çocuktu. Çevresindeki olayları incelemeyi ve sorular sormayı çok severdi. Beşinci sınıf öğren-cisiydi. Bir hafta sonu güneş, bulutlar arasından çıkmış ve yine gülümsemişti. Cafer Emre balkona çıktı. Etrafı izliyordu. Bahçelerindeki ceviz ağacı yapraklarını dökmüştü. Gökyüzüne doğru baktı-ğında sürü halinde uçan kuşları gördü. Bu kuşlar neden sürü halinde uçuyor acaba, diye düşündü. Annesine seslendi. Annesi balkona geldi.

“Anneciğim bu kuşlar neden sürü halinde uçuyor-lar?” dedi. Annesi:

“O kuşlar kırlangıç, oğlum. Havalar bizim ülkemiz-de soğuduğu için sıcak ülkelere göç ediyorlar.”

Birlikte kırlangıç sürüsünün göç etmelerini izler-ken bir kırlangıcın hızlı bir şekilde düştüğünü gör-düler. Cafer Emre önde, annesi arkada bahçeye koştular. Kırlangıç ceviz ağacının yakınındaki yap-rakların üzerine düşmüştü. Yaralanan kuş öylece yatıyordu. Kuşu alıp eve getirdiler. Annesi:


“Kuşun kanadı yaralanmış, onu veterinere gö-türmeliyiz,” dedi. Hemen veterinere götürdüler. Veteriner kırlangıcı muayene etti. Gerekli tedaviyi yaptıktan sonra bir ilaç verdi. “Bu ilaç ile iki hafta pansuman yapmalısınız”, dedi. Veterinere teşek-kür ettiler. Kırlangıcı alıp eve döndüler. Cafer Emre “kırlangıca bir yuva yapmalıyız”, dedi. Annesi:

“Balkondaki leğenin içerisine pamuk doldurarak yumuşak bir yuva yapabiliriz” dedi. Cafer Emre ko-şup leğeni getirdi. Annesi pamukları getirdi. Birlikte yumuşacık bir yuva yaptılar. Kırlangıcı yuvaya yatır-dılar. Biraz yiyecek ve su verdiler. Annesi “kuşa bir isim koyalım” dedi. Cafer Emre: “buldum, Pıtırcık! Olsun” dedi.

Annesi gülümsedi, “tamam Pıtırcık”, dedi. Pıtır-cık ve Cafer Emre iyi iki arkadaş oldular. Her gün Pıtırcık’ın pansumanını özenle yapıyor, beslenme-sine de dikkat ediyordu. Bu arada kırlangıçlar hak-kında bir araştırma yaptı. Kırlangıçların ilkbaharda ülkemize gelen ilk göçmen kuşlardı. Yaz aylarını ülkemizde, kış aylarını da Afrika’da geçiriyorlardı. Yazları insanların çok bulunduğu saçak ve damlar-da çamurdan yaptıkları yuvalarda yaşadıklarını ve havada uçan böcekleri yiyerek beslendiklerini öğ-rendi. Pıtırcık’ın kendisine çabuk alışmasının nede-


nini anladı.

İki hafta çabucak geçmişti. Pıtırcık’ın veterinere gitme vakti gelmişti. Veterinere gittiler. Veteriner Pıtırcık’ı kontrol etti. Kanadının iyileştiğini söyledi. Cafer Emre bu habere hem sevindi hem de üzüldü. Pıtırcık’ı alıp dışarı çıktı. Artık ayrılık vakti gelmiş-ti. Önce kucağında sımsıkı sarıldı. Birkaç kez öptü. Ülkemiz ısınınca tekrar gel, dedi. Pıtırcık Cafer Emre’nin sözlerini dinler gibi kıpırdamadan durdu. Sanki o da gitmek istemiyor gibiydi. Cafer Emre Pıtırcık’ı havaya doğru bıraktı. Uçup giden kırlangı-ca tekrar gelmesi umuduyla el salladı.

CENK’İN FUTBOL AŞKISeyit Buğra GÖZÜBÜYÜK

Emirhan ORAKÇI


Kasabanın birinde Cenk adında bir çocuk vardı. Cenk uzun boylu, sarı saçlı, mavi gözlü güzel mi gü-zel bir çocuktu. Çok akıllı, okumayı seven Cenk bir de futbola meraklıydı. Bazen futbol için derslerini aksatabiliyordu. Öğretmenlerinin ve ailesinin tüm uyarılarına karşın Cenk bu konuda söz dinlemi-yordu. Annesi ve babası bu duruma çok üzülüyor ancak ellerinden bir şey gelmiyordu. Cenk futbol oynamayı kafaya takmıştı.

Her fırsatta futbol oynuyor, kan ter içinde eve ge-liyor, yorgunluktan uyuya kalıyordu. Geceleri rüya-sında, gündüzleri hayalinde hep çok iyi bir futbolcu olacağını görüyordu. Annesi bu duruma çok kızı-yordu. Caydırmak için elinden geleni yapıyor fakat başarılı olamıyordu. Annesine sürekli : “Bir gün gö-receksin anne, çok başarılı bir futbolcu olacağım.” diyordu. Anne kalbi hemen yumuşuyor ve oğlunun hayallerine ortak oluyordu.

Her fırsatta kafasındaki amaca ulaşmak için çalı-şan Cenk’ i bir gün yine futbol oynarken bir ant-renör gördü. Cenk’in yanına giderek çok iyi futbol oynadığını söyledi. Ona alt yapıda oynamak için bir teklifte bulundu. Cenk bu teklife çok sevindi ve hiç tereddütsüz “kabul ediyorum” dedi.

Bundan sonraki zamanlarda da bütün gücüyle,


disiplinli bir şekilde çalışan Cenk çok başarılı bir futbolcu oldu.

Hayallerimizi gerçekleştirmek için asla pes etme-meliyiz.

ELA KAR YÜZÜNDEN HASTALANDI

Elanur ÇAY


Uzun boylu, uzun saçlı, kahverengi gözlü, Ela adında tatlı mı tatlı bir kız vardı. Ela uzun zaman-dır yağmayan karın artık yağmasını çok istiyordu. Sonunda Ela’nın isteği oldu. İlk kar yağdı. Ama öyle böyle değil, lapa lapa sanki pamuk gibi yağıyordu.

Ela dışarı çıkmak için annesinden izin alır almaz sokağa fırladı. Karın üzerinde bir o yana bir bu yana koşturup duruyordu. O kadar mutluydu ki bütün karı kucaklamak istiyordu. Çok geçmeden arkadaş-ları da dışarı çıktı. Birlikte önce kocaman bir kar-dan adam yaptılar. Daha sonra kartopu oynamaya başladılar. İyice yorulunca kardan adamın yanında dinleniyorlardı. Ela arkadaşlarına: “Acaba karın tadı nasıldır?” diye sordu. Kimsenin bir fikri yoktu. Karın tadına bakmaya karar verdiler. Sırayla karla-rı yuvarlayıp yuvarlayıp yemeye başladılar. Hatta bunu oyuna çevirip iyice abarttılar. Akşam yaklaş-tığı için yarın görüşmek üzere diyerek evlerine da-ğıldılar.

Gece Ela ateşlenmeye başladı. Annesi ilaç içirdi. Ela’nın kar yediğinden şüphelendi. Ela annesinden korktuğu için: “Hayır anne yemedim. “dedi. Ama annesi inanmadı. Ela ilaçlardan sonra biraz düzeldi. O zaman annesine itiraf etti. Gece tekrar ateşlendi ve doktora gittiler. Ela boğaz enfeksiyonu olmuştu.


Soğuk bir şeyler yediği için olmuştu. İki gün okula gidemedi. İlaçlarını düzenli kullandı. Sağlığına ka-vuştu. Bir daha kar yemeyeceğine kendi kendine söz verdi.

ÜÇ ÖZEL KUMAŞEbrar Naz KARAKAYA


Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kal-bur saman içinde, ülkenin birinde bir terzi yaşar-mış. Bu terzi kır saçlı, orta boylu, hafif kambur bir adammış. Terzinin adı Mehmet’miş ama herkes ona mutlu terzi dermiş.

Mutlu terzi kumaşları çok severmiş. Altın maka-sı ile kumaşları önce biçer, sonrada çok büyük bir özenle dikermiş. Onun diktiği kıyafetler vitrinde yerini alır almaz hemen satılırmış. Bu durum ise terziyi çok mutlu edermiş. Mutlu terzinin şimdi-ye kadar hiç kullanmadığı üç özel kumaşı varmış. Bu kumaşların desenleri çok güzel, renkleri de çok parlakmış. En önemli özellikleri ise konuşabiliyor olmalarıymış. Mutlu terzi dükkânını açar açmaz özel kumaşlarının yanlarına gider sohbet edermiş. Kumaşların konuştuğunu terzi ve hanımından baş-ka kimse bilmiyormuş.

Günler geçtikçe terzinin işleri bozulmuş. Dükkânın kapısını kimseler açmaz olmuş. Terzi elindeki ku-maşları bitirmiş ama yeni kumaş alacak para bula-mamış. Ne yapacağını kara kara düşünürken özel kumaşlardan beyaz benekli siyah kumaş seslen-miş:

-Mutlu terzi lütfen üzülme. Benimle çok güzel birgömlek dikebilirsin. Hem bu raf da durmaktan çok


sıkıldım. Belki biri beni alırda dışarıda gezer dolaşı-rım, demiş.

Terzi bu teklifi mecburen kabul etmiş. Beyaz be-nekli siyah kumaş ile gerçekten harika bir göm-lek dikmiş. Vitrine özenle yerleştirmiş. Ertesi gün dükkânın önünden geçen bir bayan gömleği gör-müş. Hemen satın almış. Terzi hem sevinmiş hem de özel kumaşından ayrıldığı için üzülmüş. Rafta duran diğer iki özel kumaş da terzinin kendilerin-den kıyafet dikmesini istemişler. Terzi pembe kalpli mavi kumaşı eline almış. Bu kumaştan da güzel bir etek dikmiş. Turuncu yıldızlı kırmızı kumaştan da bir çocuk elbisesi dikmiş. Dükkâna gelen bir bayan vitrinde gördüğü eteği kendi için, elbiseyi de kızı Ebrar Naz için satın almış. Ebrar Naz elbiseyi çok beğenmiş. Yakında kutlayacağı doğum gününde gi-yecekmiş.

Mutlu terzi bu satışlardan çok memnun olmuş. İşleri yine eskisi gibi yoluna girmiş. Kazandığı para-larla dükkânına çeşit çeşit kumaşlar almış. Özel ku-maşlardan ayrıldığı için üzgünmüş ama kumaşların hayallerini gerçekleştirdiği içinde mutluymuş. Özel kumaşlar, Mutlu terziyi hep özlemle anmışlar.

MUSTAFA BEY’İN ARABASIAhmet Batu YILDIRIM


Bir zamanlar hayal âleminde yaşayan Mustafa adında bir adam varmış. Bu adamın gözü hep yük-seklerdeymiş. Hep en büyük markaların arabaları-nı almayı istermiş. Ama bu adam kazandığı para ile zar zor geçinirmiş.

Mustafa Bey uzunca bir süre kendini zorlamış ve bir miktar para biriktirmiş. Daha sonra hemen çok beğendiği hep hayalini kurduğu arabayı almak için bir Alman markasının bayisine gitmiş. Bu araba-nın özelliklerini sormuş. Adam alüminyum alaşımlı jant kumanda ve otomatik vites demiş. Mustafa Bey görevlinin anlattıklarını büyük bir hayranlık-la dinledikten sonra fiyatını sormuş. Bu arabanın değerini duyunca, “Siz ne diyorsunuz? Ben kendi evimi satsam yine bu parayı biriktiremem.” demiş. Sonra başka bir bayiinin yolunu tutmuş. Burada yine güzel bir araba gözüne kestirmiş. Bu arabanın özelliklerini sormuş. 1.8 motor 195 beygir ve dijital klima demiş. Mustafa Bey’in ağzı açık kalmış he-men arabanın fiyatını sormuş. Mustafa Bey fiyatı duyunca bayılacak gibi olmuş. “Hayırlı işler” demiş ve oradan hemen uzaklaşmış. Sonra bir Türk araba markasının bayisinin önünden geçerken bu yaban-cılar bizi gerçekten kazıklıyor bir de Türklerin araba bayisine bakayım demiş. Görevliye hemen araba-nın özelliklerini sormuş. Görevli ‘’1.4 motor 101


beygir’’ demiş. Mustafa Bey görevliye fiyatını sor-muş görevli diğer arabalara göre oldukça uygun bir fiyat söylemiş. Üstelik Mustafa Beyin bütçesini de hiç zorlamayacak bir fiyatmış. Mustafa Bey arabayı satın almış ve hemen modifiye ettirip kullanmaya başlamış. Arkadaşları sormuşlar: “Sen hep yabancı arabaları beğenirdin neden yerli bir araba aldın?” Mustafa Bey: “ Eee yerli malı Türk malı, devlete para kazandırmalı, hep yurdun malını kullanmalı.” demiş.

DENİZİN GİZLİ HAZİNESİOsman Nuri SÜLBÜ


Evvel zaman içinde kalbur saman içinde, denizin dibinde saklı olan bir hazine varmış. Bütün korsan-lar bu hazineyi bulmak için uğraşıyorlarmış. Bu kor-san gemilerinin birinin kaptanın adı da Murat’mış.

Kaptan Murat ve adamları beraber denize açıl-mışlar. Bir iki saat ilerledikten sonra bir denizaltı görmüşler. Murat hemen adamlarına bu denizal-tına top fırlatma emrini vermiş. Denizaltı hemen geminin yanına, toplar değmeden yaklaşmaya ça-lışmış. Sonra içinden bir adam çıkmış:“ Durun du-run, top fırlatmayın! “ Murat hemen adamlarına “durun!” diye bağırmış. Adamları hemen durmuş. Adam: “Denizin gizli hazinesinin haritasını buldum. Lütfen beni öldürmeyin.” Kaptan ise:” Tamam seni tek bir şartla öldürmem.” Adam: “Neymiş şartın?” Kaptan ise: “Hazineyi beraber bulalım”. Adam ka-bul etmiş. Ve herkes denizaltına binip haritaya bakarak ilerlemişler. Fakat bu yer çok uzaktaymış. Murat ve adamları açıkmışlar. Denizaltının sahibi-ne sormuşlar: “Yiyecek var mı ?” Adam: “ Dolapta balık var. “demiş. Kaptan ve adamları balıkları pi-şirip yemişler ve uyumuşlar. Hazineye yaklaşırken köpek balıkları saldırmış ve kaptan Murat’ın adam-ları köpek balıklarını geri püskürtmüşler. Uzun bir zaman geçtikten sonra nihayet hazineye çok yak-laşmışlar. Murat ve adamları hazinenin yanında


garip bir hayvan görmüşler. Bu hazinenin bekçisiy-miş. Kaptan Murat’ın adamları hazineyi hemen al-mak için bu hayvana saldırdılar. Ancak hayvan çok güçlü ve acımasızdı. Her yönden çok hızlı bir şekil-de saldırıyordu.

Durumu gören Kaptan Murat da hemen yardıma koşmuş. Hayvana gerçekten çok ağır bir darbe vur-muş. Ancak Murat’ın bir kolu kopmuş. Adamları hemen hazineyi almışlar ve denizaltına getirmiş-ler. Hepsi denizaltına binince oradan hemen uzak-laşmışlar. Kaptanın durumu iyi gözükmüyormuş. Adamların arasından birisinin ilk yardım bilgisi var-mış. Hemen Murat’ın koluna gerekli tedaviyi yap-mış. Kolun kopan parçası hayvanın yanında kalmış. Ne yapacaklarını düşünmüşler. Murat koluna kan-ca şeklinde bir demir parçası takılmasını istemiş. Böylece elinin yerine kullanabilecekmiş. Hazineyi almanın mutluluğu içerisinde yaşadıkları yere geri dönmüşler.

MUHAMMED’İN ÇİKOLATA ARAŞTIRMASI

Muhammed Hanifi Acun


O gün Muhammed okuldan dönüyordu. Eve yak-laşınca bir markete uğradı. Çok sevdiği çikolata re-yonunda gezmeye başladı. Niyeti bir tane çikolata almaktı. Ancak kalabalık sesler duymaya başladı. Tüm çikolatalar “Beni al beni al” diye bağırıyorlar-dı. Muhammed hiç birini kırmak istemiyordu. Ama cebindeki para sadece on tanesini almaya yetiyor-du. Aralarından beğendiği on çikolatayı seçti. Evin yoluna tuttu. Bir an önce gidip sırayla hepsini ye-mek istiyordu.

Eve geldiğinde annesi mutfakta yemek hazırlıyor-du. “Oğlum sofra birazdan hazır olur, ellerini yıka, gel” dedi. Muhammed: “ Aç değilim anne, ödevle-rimi yapmaya başlasam iyi olur. ”dedi. Ve odasına gitti. Odaya girer girmez çantasındaki çikolataları çıkardı. Ödevlerini yaparken hepsini bir bir yedi. Yatağına uzandı. Az sonra karnı ağrımaya başladı. Acı içinde kıvranıyordu. Annesi odaya geldiğinde birden telaşlandı.”Oğlum neyin var?” diye sordu. Muhammed: “ karnım çok ağrıyor. “ dedi. Annesi: “Kalk hastaneye gidelim.” diyerek Muhammed’in kolundan tuttu ve kalmasına yardım etti. Birlikte hastaneye gittiler. Muhammed yediği çikolataları doktora bir bir saydı. Doktor çok şaşırdı. “Bir de-fada bu kadar çok çikolata yenir mi hiç?” diyerek Muhammed’e ilaç verdi. Bir daha bu kadar çok çiko-


lata yememesi gerektiği konusunda Muhammed’i uyardı. Eve gittiğinde fazla çikolata yemenin zarar-ları hakkında bir araştırma yapmasını tembihledi.

Annesi ile birlikte eve dönen Muhammed hemen tabletini aldı ve araştırmasına başladı. Bulduğu bil-gilere kendiside şaşırmıştı. Okuduklarını not aldı. Ertesi gün okula gidince bu bilgileri arkadaşları ile paylaşmak istiyordu. Kimsenin kendisinin düştüğü duruma düşmesini istemiyordu. Araştırmasını ta-mamlayınca aldığı notları annesine okudu:

“Çikolata, boyutuna göre içerisinde oldukça fazla miktarda kalori barındırır ve eğer vücudunuza ge-rekenden fazla miktarda kalori girmeye başlarsa, kilo alırsınız. Aşırı kilolu almak devamında birçok sağlık problemlerini beraberinde getirir. Kalp has-talıkları, diyabet, obezite ve yüksek kan basıncı, çikolatanın kilo aldırması yoluyla tetiklediği hasta-lıklardandır.

Günlük öğünlerinizin yanında tükettiğiniz çikola-ta nedeni ile vücudunuza giren fazlalık şeker, ağzı-nızda birtakım problemlere yol açar. Diş minesi za-yıflaması ya da diş çürükleri bu sorunların başında gelir.

Çikolata ayrıca kafein de içermektedir ve oldukça asidik bir yapıya sahiptir. Kafein bağırsakları tahriş


edebilecek bir yapıdadır. Bunun yanında, asidik yiyecekler mide asidinin dengesini bozar ve ülser, reflü, mide ekşimesi gibi hastalıklara sebep olabilir-ler. Kafein vücuda girdiğinde merkezi sinir sistemi-ni uyarır. Bu nedenle bir parça çikolata yediğinizde elde ettiğiniz kafein, gün içerisinde zinde olmanıza yardımcı olabilir. Fakat kafenin herhangi bir besin değeri bulunmamaktadır. Eğer çikolata gibi içeri-sinde kafein barındıran yiyecekleri çok fazla tüke-tirseniz, bunun sonucu olarak uyku problemleri, yorgunluk, titremeler, bulantı ve kusma gibi rahat-sızlıklarla karşı karşıya kalabilirsiniz. Bitter çikolata-lar, sütlü çikolatalara göre daha fazla kafein içerdi-ğinden tüketiminde dikkatli olunmalıdır.

Ve son olarak benim gibi fazla çikolata yerseniz sonunda hastaneyi boylarsınız.”

Annesi Muhammed’in okuduğu bilgileri dikkatle dinledi. Çok iyi bir araştırma yaptığını söyleyerek tebrik etti.

ABDULLAH’IN MESLEK SEÇİMİ

İlknur AĞIR


Küçük bir kasabada yaşayan Abdullah adında bir çocuk varmış. Abdullah beşinci sınıfa gidiyormuş. Bir gün Abdullah’ın öğretmeni “Çocuklar ileride hangi mesleği yapmak istiyorsunuz?” diye sormuş. Sınıfın yarısından çoğu parmak kaldırmış. Kimi öğretmen, kimi avukat, kimi savcı derken herkes söylemiş yapmak istediği mesleği. Sıra Abdullah’a gelmiş. Öğretmen “Sen hangi mesleği yapmak is-tiyorsun?” diye sormuş. Abdullah : “ Ben bilmiyo-rum daha mesleğimi seçmedim öğretmenim “ de-miş. Öğretmen “Sen meslekleri tanıyorsun değil mi Abdullah ?”

Abdullah : “ Hayır. “

Öğretmen :“ O zaman sana bir araştırma verece-ğim oğlum. “

Abdullah : “ Tamam öğretmenim ne ile ilgili?”

Öğretmen : “Mesleklerle ilgili, mesleklerin adını yazıp tanıtacaksın.” demiş. Zil çalmış, eve gitme vakti gelmiş.

Abdullah eve gidince küçük bir fon kartonu almış annesinin, babasının ve internetin de yardımlarıy-la meslekleri yazmış ve tanıtmış. Ertesi gün okula gitmiş. Öğretmeni onu tahtaya çıkartmış. “Haydi Abdullah, meslekleri bize tanıt bakalım” demiş.


Abdullah şöyle tanıtmaya başlamış:

“ Öğretmen, küçük büyük tüm yaşlardaki insanla-ra eğitim verip onları bir meslek sahibi yapmak için çabalayan, her zaman özverili, saygılı, güven veren, kısacası dört yanı öğrenci ile çevrili büyük bir sevgi parçasıdır.” demiş. Abdullah’ın bu sözleri öğretme-ni çok duygulandırmış. Abdullah daha sonra sırayla araştırdığı diğer meslekleri anlatmış.

“ Doktor, her yaştaki insanların hastalıklarına merhem olur, onları tedavi edip sağlığına kavuş-turur.

Savcı, kanuna aykırı suçları araştıran ve yetkili yerlere bilgi veren kişilerdir.

Hâkim, kamu düzenini bozan suçlara ilişkin ka-nunları anayasaya ve kanunlara göre inceleyip suç-lulara ceza veren kişidir.

Veteriner, hayvanların doktorudur. Onları tedavi eder hastalıklarını iyileştirir. Sağlıklarına kavuştu-rur.

Sanatçı, güzel sanatların herhangi bir dalında ya-ratıcılığı olan, eser veren kişilerdir. Ressam, heykel-tıraş, oyuncu gibi.

“Bilim adamı, ülkesini daha iyi geliştirmek için bi-lim adına çalışan insandır.


Polis, vatanı ve halkı korumak için canını hiçe sa-yan cesur yürekli can kurtaran insanlardır.

İtfaiye eri, yangınları söndüren ve evimizi kurta-ran can dostumuzdur.”

Öğretmen: “ Aferin Abdullah seni tebrik ederim. Çok güzel bir araştırma yapmışsın. Şimdi hangi mesleği yapacağına karar verebildin mi ?”

Abdullah : “Seçemedim çünkü hepsi birer can dostumuz, hepsi bizim için çalışıyor. Ben ileride hangi mesleği yaparsam yapayım öncelikle vata-nıma, milletime, aileme hayırlı bir insan olayım.” demiş.

FATİH TELEVİZYON ALIYOR

Fatih Ege YEŞİL


Fatih Bey evde televizyon izliyordu. Televizyonun ekranının birden karardığını gördü. Zaten epey eskimişti. Ara ara bozuluyor, Fatih Bey tamirciye götürüyordu. Bu sefer: “Ben bir bakayım şu ihtiya-ra, gene ne oldu acaba? ” dedi. Malzeme çantasını getirdi. Televizyonun arkasını açtı. Epey kurcaladı. “Sonunda yaptım galiba” dedi. Televizyonun fişini takar takmaz ortalığı duman kapladı. Fatih Bey: “ Anlaşılan bizim ihtiyarın ömrü bu kadarmış.” dedi. Hurdacıya vermek için televizyonu alıp bahçeye götürdü. Daha sonra yeni televizyon almak için çarşıya çıktı.

Çarşıda gezerken televizyon satan bir mağaza gördü. Hemen içeri girdi. İki televizyon yan yana duruyordu. Biri son model plazma ekran kocaman bir televizyon, diğeri ise tüplü eski tip bir televiz-yondu. Bu iki televizyonun yan yana durmasına bakmayın aslında hiç geçinemezlerdi. Plazma sü-rekli özelliklerini sayar övünürdü. Tüplü ise kendi-ni beğenmişliğin hiç güzel bir davranış olmadığını söyler dururdu.

O gün plazma tüplü televizyona seslendi.“Hişt tüplü! Seninle internete giriliyor mu? Telefon ile kumanda edilebiliyor musun acaba? Ha ha ha...” Tüplü televizyonun morali bozuldu. Onlar bu ko-


nuşmaları yaparken Fatih Bey yanlarına doğru yaklaştı. O sırada tüplü televizyon plazmayı tekrar uyardı. Kendini beğenmişliğin kötü bir davranış olduğunu yineledi. Plazma şöyle dedi:”Aklıma bir fikir geldi. Şu gelen beyefendi seni beğenip alırsa bir daha kendimi hiç övmeyeceğim. Ama beni be-ğenip alırsa kendimi övmekte ne kadar haklı oldu-ğumu kabul edeceksin.” Tüplü televizyon bu yarışı kazanamayacağını bile bile “ Tamam ” dedi.

Fatih Bey televizyonları incelemeye başladı. Önce plazma ile ilgilendi. Ancak fiyatı çok fazla idi. Son-ra tüplü televizyona yöneldi. Tüplü olanın çok faz-la özelliği yoktu ama fiyatı Fatih Bey’in bütçesine uygundu. Bu televizyonu almaya karar verdi. Tüplü televizyon plazmaya dönerek şöyle dedi:

“Bazen farkında olmadığımız özelliklerimiz, bizi tercih etmelerine neden olabilir. Her zaman alçak-gönüllü olmalıyız.” dedi.

Her insanın kendine ait, onu özel yapan yönleri vardır.

LUNAPARK GEZİSİBerat UZUN


Güzel bir yaz günü Berat ve ailesi lunaparka git-meye karar verdiler. Berat lunaparkı çok severdi. Bu yıl çok çalışmış ve güzel bir karne almıştı. Kendi kendine: “Luna parka gitmeyi hak ettim.” dedi. Ak-şam yemeğinden sonra lunaparka gittiler.

Berat’ın lunaparkta en çok sevdiği oyunlar, hızlı tren, dönme dolap ve çarpışan arabalardı. Berat’ın babası Mehmet Bey bu oyunlara binmesi için bi-letleri aldı. Önce hızlı trenin olduğu bölüme gittiler. Berat çok heyecanlıydı. Hızlı tren gerçekten çok hız-lı hareket ediyordu. Trendeki yolcuların çığlıklarını duydukça Berat’ın heyecanı daha da arttı. Sonunda tren durdu. Yolcular indi. Berat ve diğer bekleyen yolcular trene bindiler. Kısa bir zaman sonra tren hareket etti. Başta Berat sakin durmaya çalışmıştı. Ancak tren hızlandıkça Berat’ın gözleri iyice açıldı. Tüm yolcuların yaptığı gibi o da bağırmaya başladı. Bir yandan bağırıyor, bir yandan gülüyordu. Yol-culuk bittiğinde gerçekten kalbi güm güm atıyor-du. Babası Berat’ın koluna girdi ve dönme dolaba doğru yürüdüler. Dönme dolaba ailecek bindiler. Bu sakin bir gezinti gibiydi. Dönme dolap yüksel-diğinde şehrin parlayan ışıklarını görmek güzeldi. Eğlenceli dakikaların ardından dönme dolap durdu ve indiler. Sıra çarpışan arabalara gelmişti. Berat çok sevdiği çarpışan arabalara doğru koştu. Hemen


sıraya girdi. Sıra Berat’a gelince kırmızı bir araba-ya bindi. Emniyet kemerini taktı ve kontrol etti. Ailesine el salladıktan sonra arabalar çalıştı. Berat araba kullanmayı çok istediği için bu oyunu da çok seviyordu. Bir yandan kendi arabasını kurtarmaya çalışıyor diğer yandan öteki arabalara çarpmaya çalışıyordu. Pat pat sesler yükselmeye başladı. Çok eğlenceli olan zaman hemen bitiverdi.

Berat gerçekten çok eğlenmişti. Babasına ve an-nesine sarılarak teşekkür etti. Birer pamuk şekeri alıp yiyerek evlerinin yolunu tuttular. Eve geldiğin-de çok yorgun olduğundan hemen yatağına gitti. Saniyeler içinde uyuya kaldı. Tüm gece rüyasında lunaparkta gezdi durdu.

ŞANSLIAdem Arda BARAN


Evvel zaman içinde kalbur saman içinde, adı Şanslı olan bir leylek varmış. Bu leylek adından da anlaşılacağı gibi çok şanslıymış. Şanslı ismini leyle-ğe arkadaşları takmışlar. Sebebi ise arkadaşlarına göre daha uzun süre havada kalması ve çok hızlı uçabilmesiymiş.

Arkadaşları arasında çok popüler olan Şanslı, bu durumun farkındaymış. Pek belli etmese de hava atmaktan da geri durmazmış. Bir gün hava ger-çekten çok güzelmiş. Şanslı yuvasında oturmak-tan çok sıkılmış. Biraz havalanıp gezsem iyi olacak diye düşünmüş. Hızlıca havalanmış, gökyüzün-de süzülerek gezmeye başlamış. Epey gezdikten sonra aşağıya doğru yönelmiş. Yuvasında arka-daşı Meraklı, Şanslı’yı bekliyormuş. “Hoş geldin arkadaşım.”demiş. “Hoş bulduk. Nasılsın, iyi mi-sin?” “Teşekkür ederim. Bu ziyaretini neye borçlu-yuz?” demiş. Meraklı: “Senin bu kadar uzun süre havada kalabilmeni ve çok hızlı uçabilmeni gerçek-ten takdir ediyorum. Ama şunu da çok merak edi-yorum. Bu işin sırrı ne?”

Şanslı : “Hım! demek merak ediyorsun Meraklı? “demiş. “Bunun sırrı benim sebzeler arasından en çok pırasayı tüketmemdir. Çünkü pırasa K,A,C,B6 vitamini, manganez ve demir vitamini bakımın-


dan çok zengindir. Yüksek değerde enerji sağladığı gibi kemik ve doku gelişimine de katkı sağlar. Za-ten adından da anlaşılacağı gibi pırasa “pür hasta” isminden türemiştir. Tüm hastalıklara şifadır.” de-miş.

Meraklı “ çok teşekkürler Şanslı”demiş. Meraklı Şanslı’dan öğrendiklerini arkadaşları ile paylaşmış. O günden sonra tüm leylekler pırasayı daha sık ye-meye başlamışlar.

Bizlerde annemizin yaptığı sebze yemeklerini ayırt etmeden iştahla tüketmeliyiz. Her sebzenin içerisinde sayamayacağımız kadar sır gizlidir.

ALEYNA’NIN FARKINDALIĞI

İrem Nur DEMİR


Şirin bir ilçede yaşayan yeşil gözlü, sarı saçlı, uzun boylu, şirin mi şirin bir kız çocuğu varmış. Bu güzel kızın adı Aleyna’ymış. Aleyna çok narin ve saygılıymış ama dersleri kötüymüş. Öğretmenle-ri Aleyna’dan daha iyi şeyler bekledikleri için hep “Daha çok ders çalışman lazım!” diye uyarıyorlar-mış. Aleyna aslında az ders çalıştığı için değil dü-zenli çalışmadığı için başarılı olamıyormuş. Ancak Aleyna bunun farkına varamıyormuş.

Aleyna büyümüş ve artık sekize geçmiş. Yılın so-nunda önemli bir sınava girecekmiş. Aleyna ça-lışmaya başlamış ama öncesi de önemliymiş. Sa-dece bir ay çalışarak iyi bir sonuç alamazmış ama Aleyna böyle düşünmüyormuş. Bir ay çok sıkı ça-lışmış ve sınav günü gelmiş. Aleyna çok heyecanlı bir şekilde sınava girmiş. Sınavda çok zorlanmış ve stres yapmış. Tabi sınavdan hiç mutlu çıkmamış. Aleyna’nın sınavı hiç beklediği gibi geçmemiş. Eve gidip sonuçların açıklanmasını beklemiş. Bir hafta sonra sonuçlar açıklanmış. Aleyna heyecanlanmış bir o kadarda üzgünmüş. Sonuçları almaya gitmiş. Sıra ona gelmiş. Sonucu duyunca yıkılmış çünkü sonuç beklediğinden çok daha düşükmüş. Aleyna üzgün bir şekilde eve dönmüş. Bütün gün boyunca neden böyle olduğunu düşünmüş. Akşam olmuş yatmaya gitmiş ama Aleyna sabaha kadar düşün-


müş. Öğretmenlerinin dediği her şeyi hatırlamaya çalışmış. Ve sabaha yakın saatlerde buldum diye bağırarak :“Ben düzenli ders çalışmıyorum ve kitap okumuyorum.” demiş.

Kendine bir program hazırlamış ve bu programa uyacağına söz vermiş. Programda şunlar varmış: 7.30 da kalkıp kahvaltı yapmak ve dişlerini fırçala-mayı unutmamak, 8.40 ve15.10 arası okula gitmek 15.10 ve 16.30 arası dinlenmek, 16.30 ve 17.30 ara-sı ders tekrarı, 17.30 ve 18.30 arası akşam yemeği, 18.30 ve 19.30 arası ödevlerini yapmak, 19.30 ve 20.30 arası dinlenme, 20.30 ve 21.30 arası derse devam, 21.30 ve 22.30 arası serbest zaman, 22.30 ve 23.00 arası kitap okuma 23.00 uyuma saati.

Aleyna bu programa uyarak liseyi çok başarılı bir şekilde bitirmiş.

Önünde gerçekten çok önemli bir sınav daha var-mış. Üniversite sınavı. Ancak Aleyna önceki sınav gibi stresli değilmiş. Çünkü üzerine düşen görev ve sorumlulukları yerine getirmiş. Programını hiç aksatmamış. Huzurlu bir şekilde sınava girmiş ve sınavı çok iyi geçmiş. Nihayet sonuçlar açıklanmış. Aleyna sonucu öğrenince sevinçten havalara uç-muş çünkü sonuç çok iyiymiş. Aleyna güzel bir üni-versiteye gitmiş. Üniversite de planlı çalışmasını


sürdürmüş ve doktor olmuş.

MANGALAİlknur AĞIR


Sorgun Mehmet Akif Ersoy Orta Okulunda öğret-menlik yapan Aylin adında bir matematik öğret-meni vardı. Aylin Hanım beşinci sınıfların öğretme-niydi. Bir gün sınıfa girdi ve öğrencilerini selamladı. Daha sonra çocuklara: “Bugün sizinle yeni bir oyun öğreneceğiz.” dedi. Öğrenciler meraklı gözlerle Ay-lin Hanım’ın ne söyleyeceğini bekliyorlardı.

Aylin öğretmen oyunumuzun adı mangala dedi. Ve oyunu anlatmaya başladı: “Mangala’nın geç-mişi dört bin yıl öncesine dayanıyor. Mangala bir Türk zekâ ve strateji oyunudur. İki kişi ile oynanır. Saraydaki hanımefendiden dağdaki çobana, yedi yaşındaki çocuktan yetmiş yaşındaki dedeye ka-dar herkes tarafından sevilerek oynanan bir oyun-dur. Mangala oyununun bize kazandıracağı birçok önemli davranış arasında stratejik düşünme, ön görme, sosyal gelişim, dikkati yoğunlaştırma ve farklı çözüm yöntemleri kullanma gibi davranışlar sayılabilir. Ayrıca mangala oyunu oynayan kişi ba-şarısızlık karşısında yılmamayı, kurallara uymayı, kazananı kutlamayı ve sabrı öğrenecektir.” Öğren-ciler Aylin öğretmenin sözlerini ilgiyle dinliyor-lardı. Aylin Hanım oyun hakkında bilgi verdikten sonra oyun kurallarını açıkladı ve poşetten çıkardı-ğı oyunları öğrencilere dağıttı. Öğrencilerin atala-rından kalan bu oyunu büyük bir dikkatle oynayıp


öğrenmeleri kendisini çok memnun etmişti. Ders boyunca neşe içerisinde mangala oyununu oynadı-lar. Ders sonunda Aylin öğretmen öğrendiğimiz bu oyunu ailemiz ve yakın çevremize de öğretmemiz gerektiğini söyledi. Böylece unutulmaya yüz tut-muş bu oyun yeni nesillere öğretilmiş ve geleceğe miras olarak bırakılmış olacaktır.

MOR İNEK VE KAHVE KÖPÜĞÜMelike KAPLAN

Ceylin Sude ÖZDEMİR


Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde kasa-banın birinde Mor İnek ile Kahve Köpüğü adlı iki arkadaş yaşarmış. Bir gün Mor İnek bahçede oyun oynarken arkadaşı Kahve Köpüğü bahçe kapısını çalmış. Mor İnek oyun oynadığı için kapının çaldı-ğını duymamış. O yüzden Kahve Köpüğü bir daha zili çalmış. Mor İnek yine duymadığı için annesi Melike Hanım kapıyı açmış. Kahve Köpüğü mon-tunu çıkarmış. Ve sonra arkadaşı Mor İnek’in ya-nına gitmiş. Mor İnek oyuna daldığı için arkadaşı Kahve Köpüğü’nün geldiğini fark etmemiş. Kahve Köpüğü Mor İnek’in yanına oturup “ Merhaba Mor İnek beraber oynayalım mı?’’ diye sormuş. Mor İnek “Merhaba Kahve Köpüğü tamam oynayalım.’’ demiş. Kahve Köpüğü’nün annesi Sude Hanım da gelmiş.

Melike Hanım Sude Hanım’ı içeri davet etmiş ve şöyle demiş: “Hoş geldin Sudeciğim kek yer mi-sin?’’ diye sormuş. Sude Hanım: “Tabii ki senin o güzel ellerinden bir kek yerim.’’ demiş ve mutfağa doğru geçmişler. Beraber kek yerken çay da içmiş-ler. Bu sırada Kahve Köpüğü salonda ağlıyormuş. Çünkü Mor İnek ona cimrilik yapıyormuş. Sude Ha-nım ile Melike Hanım ağlama sesi duyup hemen salona doğru gitmişler. Kahve Köpüğü’nün ağladı-ğını görmüşler. Kahve Köpüğü’nün annesi Sude Ha-


nım: “Ne oldu Kahve Köpüğü neden ağlıyorsun? ” diye sormuş. Kahve Köpüğü: “ Mor İnek beni oyun-caklarıyla oynatmıyor anne.’’ demiş. Mor İnek’in annesi Melike Hanım: “Mor İnek neden oyuncak-larını Kahve Köpüğü ile paylaşmıyorsun? ’’ demiş. Mor İnek: “Kahve Köpüğü benim oyuncaklarımı kırar diye vermedim anneciğim.’’ demiş. Sude Ha-nım Kahve Köpüğü ile beraber evlerine gitmişler. Ertesi gün Mor İnek okulda ayağı kaydığı için yere düşmüş. Bunu gören Kahve Köpüğü hemen arka-daşını yerden kaldırmış ve nöbetçi öğretmenin yanına götürmüş. Nöbetçi Öğretmen Mor İnek’in bacağındaki yaraya yara bandı yapıştırmış ve izin belgesi vermiş. Kahve Köpüğü, Mor İnek evine gi-dene kadar ona eşlik etmiş. Eve gelmişler ve Melike Hanım kapıyı açmış. Melike Hanım Mor İnek’in ya-rasını görüp: “Ne oldu sana anneciğim?’’ diye sor-muş. Mor İnek: “Anneciğim okulda ayağım kaydı ve düştüm. Arkadaşım Kahve Köpüğü bana yardım etti.’’ demiş. Melike Hanım: “ Sen biraz dinlen Mor İnek. Aferin sana da Kahve Köpüğü arkadaşına yar-dım etmişsin arkadaşlıkta zaten bunu gerektirir.’’ demiş. Mor İnek Kahve Köpüğü’nden ona cimrilik yaptığı için özür dilemiş ve bir daha da hiç kavga etmemişler.

ÇEVRE TEMİZLİĞİEbrar ARSLAN


Bir öğretmen varmış. Öğrencilerini pek seven. Bu öğretmenin adı Bilge’ymiş. Pek de şirin bir öğretmenmiş. Zaten bilgi dolu beyni olduğu için adı Bilge’ymiş. Bu öğretmen öğrencilerine oyun ile konu anlatmayı çok severmiş. Öğrencileri ona oyuncu öğretmenim derlermiş.

Bir gün yine öğrencilerine oyun hazırlamış. Bu yüzden geç uyumuş. Sabah kalkıp, ütülü elbise-lerini giyip yola koyulmuş. Giderken öğrencile-rinden Furkan’ı görmüş. Furkan “Günaydın öğ-retmenim!’’ demiş. Sonrada sözünü şöyle devam ettirmiş:’’Öğretmenim sokak çok pis.’’ derken ar-kadaşı olan Zeynep’i görmüş. Zeynep tam o sıra-da bir muz kabuğuna basıp düşmüş. Öğretmeni ve Furkan koşup yardım etmişler. Neyse ki Zeynep ‘in önemli bir şeyi yokmuş. Daha sonra birlikte yola devam etmişler. Hem yürüyüp hem konuşurken Furkan ve Zeynep’in sınıf arkadaşları olan Barış, Tuğçe ve Cemil’i ellerinde çekirdek kabuklarını kaldırımlara saçarak yürüdüklerini görmüşler. Zey-nep, Furkan ve Bilge öğretmen onları uyardılar. Er-tesi gün Bilge öğretmen okula gelirken yine Barış, Tuğçe ve Cemil’i aynı şekilde görmüş. Bilge Öğret-men onlara kızgın bir şekilde bakmış. Barış attığı çöplerlerin birine takılıp yere düşmüş. Bilge öğret-men yardım etmek istemiş fakat Barış öğretmenin


yardımını kabul etmemiş ve ağlayarak eve gitmiş. Bunu gören Bilge öğretmen evine gidince epeyce düşünmüş ve ertesi gün okula gidince öğrencilere bir duyuru yapmış.’’ Sevgili öğrenciler! Etrafımızda birçok çevre sorunu ile karşılaşıyoruz siz de biliyor-sunuz günümüzde kirlilik çok sorun oluyor. Biz bu olaya bir son vermek istiyoruz. İsteyen öğrencileri-miz çevre kirliliği ile ilgili afiş yapsınlar. Onları bize getirsinler. Bizler de onları sokaklara asarak insan-ların ne kadar yanlış bir davranış yaptığını göstere-lim. Afişlerinizi bekliyoruz.’’ Dedikten sonra bütün öğrenciler ve öğretmenler onu alkışlayarak tebrik etmişler ve Bilge öğretmen sınıfına gidip öğrencile-re çevre temizliği ile ilgili birçok bilgi vermiş.

Ertesi gün Bilge öğretmen ve birkaç öğrenci bü-tün sokaklara afişleri asmışlar. Milli Eğitim Mü-dürü bu durumu öğrenince o okulun sokaklarına bakmaya gitmiş. Afişlere göz gezdirirken bir çocuk yere yediği yiyeceğin ambalajını yere atmış. Mil-li Eğitim Müdürü bu durumu görmüş fakat çocuk afişleri görünce yaptığı hareketten pişman olup attığı çöpü alıp çöpe atmış. Milli Eğitim Müdürü bunu görünce çok sevinmiş ve Bilge Hanımın oku-luna gitmiş. Okuldaki bütün öğretmenleri toplamış ve şöyle bir konuşma yapmış.’’ Etrafımızda birçok çevre sorunları ile karşılaşıyoruz. Bu duruma engel


olmak için çaba gösteren gönüllü bir öğretmenimiz var. Bu öğretmeni sizlerin huzurunda tebrik ediyo-rum.’’ Sonra elindeki kutuyu Bilge öğretmen’e ver-miş kutuyu açtığında bir plaket görmüş ve üstün-de ‘’Yılın Öğretmeni’’ yazıyormuş. Bilge öğretmen çok mutlu olmuş ve kendinden gurur duyup Milli Eğitim Müdürüne teşekkür etmiş. Bu olayı duyan herkes bir daha çevreyi kirletmemişler.

OTOBÜS YOLCULUĞUEbrar Naz KARAKAYA


Sıcak bir yaz günüydü. Ebrar adında orta boylu, kestane saçlı, kumral tenli bir çocuk vardı. Ebrar heyecanlı bir şekilde oturuyordu. Çünkü bir hafta sonra İstanbul’a tatile gidiyorlardı. Ebrar otobüs yolculuklarını çok severdi. Bu yüzden uzun süre önceden heyecanlanmaya başlıyordu.

O gün de heyecanlıydı. Hem otobüse bineceği için hem de İstanbul’a gideceği için hayal kuruyordu. O anda kendi kendine şu sözleri söyledi: “İstanbul’a gitmek için çok heyecanlıyım keşke hemen otobü-se binme günü gelse.” Günler çabucak geçti. Son üç gün kalmıştı. Heyecan ve hayaller iyice artmaya başladı. Annesi bavulu hazırlamaya başladı. Büyük bir bavuldu. Ebrar bavul hazırlamasını izlemeyi çok severdi ve annesine yardım etti. Akşam olmuştu yolculuk sabahtı. Ebrar heyecandan geç uyudu ve sabah olmuştu. Babası: “Günaydın İstanbul yolcu-ları!” demişti. Çok mutluydu. Ama babasının gel-mesini de çok istemişti. Maalesef babası öğret-men olduğu için yazın da ders veriyordu. Hafif bir kahvaltı yaptılar ve çıktılar. Terminalde beklerken babasıyla biraz gezdiler ve otobüs geldi. Yerleri ön-deydi. İkinci sıradaydılar. Yani yolu ön camdan iz-lenebiliyordu. Otobüs hareket etti. Ebrar camdan dışarıyı izledi sonra biraz televizyon izledi ve uyu-du. Uyandığında yaşadıkları şehirle aralarında iki-


üç şehir vardı. Uzaklaşmışlardı her şey yolundaydı ki iki-üç sıra arkadan bebek sesi geldi. Bebek çok sesli ağlıyor ve susmuyordu. Herkesin rahatsız ol-duğu kesindi aile susturmaya çok çalıştı ama ne-den ağladığını bulamadılar. Bazı kişilerden oflama sesi geldi biraz sonra bebek sustu. İstanbul’a geldi-ler bir hafta kaldılar. O kadar eğleniyordu ki Ebrar. Tatil bitti eve döndüler. Babasına olanları gezdikleri yerleri birbir anlattılar. Ebrar çok mutluydu çünkü seneye bir daha İstanbul’a gideceklerdi ama bu sefer babası da gelecekti. Şimdiden gün saymaya başlamıştı.

ASKERLERİMİZEMEKTUP

Fazlı ÜNAL Osman Tuğra ÜNAL

Burhanettin KAPLAN Tahsin TEKBAŞ

Muhammed Emirhan TORUN


Sevgili asker ağabeylerimiz,

Öncelikle Rabbimin rahmeti bereketi üzerinize olsun. Bizler sıcak yuvalarımızda rahatça oturur-ken sizler soğuk dağlarda, en çetin kış şartlarında bizleri korumak için çalışıyorsunuz. Vatan toprakla-rının bütünlüğünü sağlamak her Türk gencinin en önemli vazifesidir. Gün gelecek bizlerde sizin taşı-dığınız asla yere düşürmediğiniz ay yıldızlı bayrağı-mızı canımız pahasına da olsa biz taşıyacağız.

“Her Türk asker doğar.” Sözünden de anlaşılacağı gibi askerlik bizlerin boynunun borcudur. Bu görevi en iyi şekilde yapan askerlerimizi, Rabbim anaları-na kavuşmasını nasip etsin.

Tüm Türk halkı olarak hepimiz sizler için dua edi-yoruz. Şu anda şehit olan onlarca askerimiz var. Şe-hitler cennete yolculuk yaparken geride bıraktık-ları evlatları, anaları, babaları, kardeşleri, eşleri ve tüm yakınları gözyaşı dökmektedir. Ancak bu onur-lu insanlar dik duruşlarını koruyarak “Vatan sağ olsun!” diyorlar. Tabi ki hepimizin görevi vatanımı-zın bölünmez bütünlüğünü sağlamak. Türk askeri var oldukça, vatanımızı bölmeye çalışan hainlerin planları asla gerçekleşmeyecek.

Sizler oralarda çalışırken bizlerde okulumuzda derslerimize çalışarak milletimize hayırlı bir insan


olmak istiyoruz. Vatanımızı yükseltmek çok çalışa-rak olacaktır. Sizlere sonsuz teşekkürlerimizi sunu-yoruz.

“NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE!”

MERAK Sultan Sena YİĞİT


Küçük bir kasabada yaşayan Ayşe adında bir kız çocuğu varmış. Ayşe çok meraklı bir çocukmuş. Ka-sabada ormanın içinde, dağların kenarındaymış. Ayşe bir gün kasabadan çıkıp, ormanın içine doğ-ru yürümeye başlamış. Okuduğu hikâye, masal ki-taplarında anlatıldığı gibi hayvanlarla dolu bir yer zannediyormuş. Farkında olmadan çok yol almış. Hava kararmaya başlamış. Ayşe geri dönmek iste-miş ama bakmış ki her yer birbirine benziyormuş, çok korkmuş. Yanında yiyecek ve el feneri de yok-muş. Ormanın iç kısımlarından garip sesler gelme-ye başlamış. Ayşe iyice korkmaya başlamış. Hatta titremeye başlamış. Bir kenara geçmiş ve oturmuş. Zaten adım atacak hali kalmamış.

Oturduğu yerden sağa sola bakınırken arkasından bir ses duymuş. Arkasına döndüğünde kocaman bir kurtla karşılaşmış ve hızlı bir şekilde kaçmaya baş-lamış. Kaçarken bir ışık görmüş. Işığın yönüne doğ-ru koşmaya başlamış. Orada bir kulübe görmüş. Kulübenin içindeki yaşlı adam tüfeğini alıp dışarı çıkmış. Ayşe’nin arkasındaki kurdu vurmuş. Ayşe çok rahatlamış ve yaşlı adama teşekkür etmiş. Yaşlı adam Ayşe’yi kulübesine götürerek karnını doyur-muş. Yaşlı adam Ayşe’ye evini tarif etmesini iste-miş. Ayşe yolu tarif etmiş ve bir an önce yola koyul-muşlar. Eve vardıkları zaman ailesi Ayşe’yi görünce


çok sevinmişler ve yaşlı adama teşekkür etmişler. O günden sonra Ayşe ailesine bir daha bilmediği yerlere tek başına gitmeyeceğine söz vermiş.

HALİL’İN DOMATESLERİCeylin Sude ÖZDEMİR


Şirin bir kasabada yaşayan Halil adında bir çocuk vardı. Halil buğday tenli, uzun boylu, oldukça akıllı bir çocuktu. Halil’in ailesinin maddi durumu pek iyi değildi. Tüm aile geçimini bahçelerinde yetiştirdik-leri sebzeleri pazarda satarak sağlıyordu. He birde her gün hiç aksatmadan yumurtlayan tavukları var-dı. Kümesten yumurta toplamak Halil’in en sevdiği işler arasındaydı.

Halil’in bahçede yetişen sebzeler arasından en çok sevdiği sebze domatesti. Bir bahar sabahı ba-bası pazara gitmişti. Geri döndüğünde elinde bir kasa dolusu domates fidesi vardı. Halil’i yanına ça-ğırdı. Domates fidelerini Halil’e verdi. “Bak oğlum, bu fideleri iyi yetiştirirsen sana çok güzel domates-ler verirler.” dedi. Halil domates fidelerini aldı. An-nesinin de yardımıyla bahçeye diktiler. Halil doma-tes fidelerinin bakımını hiç aksatmıyordu. Zaman zaman suluyor, çapalıyordu. Tam iki ay geçmişti. Havalar iyice ısınmıştı. Domates tanelerinin ren-gi kan kırmızısına döndü. Annesi: “Domateslerin artık toplanma zamanı geldi.” dedi. Domatesleri sevinç içerisinde topladılar. Bir kısmı ile salata ve menemen yapıp afiyetle yediler. Domateslerin tadı gerçekten muhteşemdi. Geriye kalan domatesleri salça yapmak için güzelce yıkadılar. Tüm domates-leri bir bidonun içerisine doğradılar. Üzerine tuz


atıp kapağı kapattılar. Üç gün sonra domatesler iyice yumuşamıştı. Güzelce suyunu sıkıp bahçede-ki ocakta uzun süre kaynattılar. Domatesler artık salça olmuştu. Ve harika görünüyordu. Salça iyice soğuduğunda bidonlara doldurup hazırladılar.

Ertesi sabah Halil babası ile birlikte salçaları pa-zara satmaya götürdü. Öğlen olmadan tüm salça bidonlarını sattılar. Halil çok sevindi. Emeğinin kar-şılığını almıştı. O günden sonra alın teri ile kazanı-lan paranın değerini anladı.

ŞİİRLER


AFRİN

Aylardan şubat, soğuk kış günü,Afrin’e çevirdi Türkiye yönü,Dualarla gitti şanlı Mehmetçik,Kesildi Afrin’de kalleşin önü.

Tespit ettiler bir bir yerini,Vurdular hainlerin inini.Afrin size mezar olacak.Alacağız sizden masumların kanını.

Siz varken korku nedir bilmeyiz.Rahat uyur, rahat gezeriz.Dalgalandıkça şanlı bayrağımız göklerde,Bu vatan hep bizimdir, bizim kalacak.

Emirhan ORAKÇI


VATAN İÇİN

Ufuklardan gözüken askerlerimizinGurbet acısı çeken yüreklerimizinÖksüz kalan çiçeklerimizinTek ortak noktası gözyaşı.

Bu gözyaşı ne şehitler içinNe de gaziler içinDağlar gibi sıralanmış, akar durmazBu gözyaşları vatan için.

Çanakkale’sinde, Sakarya’sındaÜlkemin her karış toprağında,Savaşsak, vurulsak, can versek bile,Vermem Türkiye’yi, korurum yine.

Yandım tutuştum vatan sevdası ileBedenim, ruhum, tüm kalbim ile Sen yurdumu ezansız bırakma Allah’ım diyeDua ederim gücüm yettiğince.

Ebrar ARSLAN


TÜRKİYEM

Ormanlarıyla, dağlarıyla,Düzlüğüyle, bayırıyla,Batısıyla, doğusuyla,Bir tanedir, Türkiye’m.

Örf, adet, gelenekleriyle,Bin bir çeşit yemekleriyle,Düğün, dernekleriyle,Bir tanedir, Türkiye’m.

Dili, dini, sevgisiyle,Merhameti, birliğiyle,Dört mevsim güzelliğiyle,Bir tanedir, Türkiye’m.

Melike KAPLAN


ÇOCUKLUĞUM

Hoplayıp oynardık,Zıplayıp kaçardık,Evimizin bahçesinde,Neler neler yapardık.

Köyümüzün gülüydük,Evimizin neşesi,Karşıdan duyulurdu, Çocukların gülen sesi.

Recep Arda ÇEVİK


ARKADAŞLIK

Birbirimize sırlar vermek,Oyuncaklarımızı paylaşmak,Bazen sabredip anlayış göstermek,İşte bunun adıdır arkadaşlık.

İyi gününde onunla birlikte sevinmek,Kötü gününde onunla birlikte üzülmek,Teselli edip onunla dertleşmek,İşte bunun adıdır arkadaşlık.

Ceylin Sude Özdemir


AĞAÇLAR

Ağaçları koruyalım,Fidan dikip sulayalım.Bizim için çok önemli,Dünyamızın akciğerleri.

Meyve ağaçlarımız var.Elması, armudu, portakalı,Sağlıklı beslenmemize yarar.Daha binlerce fayda sağlar.

Her tohum bir fidan.Her fidan bir ağaç,Tüm ağaçlar bir arada,Neşe katar hayatımıza.

Fatma Betül KAYA


DOĞAMIZ

Yemyeşil örtüsü var,Güneşi ile ışık saçar,Her bir yanında ağaçlar,Dünyayı parlatırlar.

Masmavi gökyüzünde kuşlar,Bizlere göz kırparlar,Masum kalpleriyle,Dünyayı parlatırlar.

Gece olunca ay,Gündüz olunca güneş,Mükemmel bir düzenle,Dünyayı parlatırlar.

Biz çocuklar birlikte,Neşe içinde el ele,Sarılalım sevgiyle,Koruyalım doğamızı.

Melike KAPLAN


TÜRKİYEM

Üzerinde şanlı bayrak, Dört mevsimiyle ünlü toprak, Uğruna can verilen vatan,O sensin Türkiye’m.

Her karışı altın olan,Gökyüzünde kuşlar uçan,Her garibe kucak açan, O sensin Türkiye’m.

İlknur AĞIR


EKMEK İSRAFI

Ekmektir bizi doyuran,Un, su, tuzdan yapılan,Her gün evimize giren,Atalarımızdan kalan,Ne büyük nimettir ekmek.

Buğdaydan üretilen,Fırınlarda pişirilen,Yumuşacık kabaran,Kokusuyla doyuran,Ne büyük nimettir ekmek.

İmece usulü yapılan,Analarımızca açılan,Tandırlarda pişirilen,Sofraları taçlandıran,Ne büyük nimettir ekmek.

Yiyeceğimiz kadar alalım,Dolaplar da saklayalım,Ne olur israf etmeyelim,Allahın bize verdiğiEn büyük nimettir ekmek.

Hilal ERDOĞAN


DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN

Doğduğum ilk günden beri,Çok iyi bir baba oldun bana,İyi günümde, kötü günümde,Hep yanımdasın canım babacığım.

Yıllarca ihtiyaçlarımı karşıladın,Yemedin yedirdin, giymedin giydirdin,Küçük ellerimi hep sımsıkı tuttun,Hep yanımdasın canım babacığım.

Teşekkür ederim binlerce kez sana,Benim için yaptıklarına ve yanımda olmana,Kelimeler yetmiyor sevgimi anlatmaya,Doğum günün kutlu olsun canım babacığım.

Fatma Betül KAYA

ÇOCUK

Güzel umutlarla hep uzaklara, Dimdik başınla bak çocuk. Sevgiyi elinden hiç bırakmadan, Yemyeşil kırlara koş çocuk. Merhameti kalbinden bir an ayırma,Hep yardımsever ol çocuk. Yarınlar sizlere emanet,Gül yüzünle hep gül, gül çocuk.

Aylin DAĞ


fark yaratan yildizlarsorgunmehmetakifersoyoo.meb.k12.tr/meb_iys_dosyalar/66/... · 2018-12-13 ·...

Documents