Εισήγηση – Παρουσίαση

του βιβλίου «Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης»,

της Επαναστατικής Οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων Της

φωτιάς,

εκδόσεις Μαύρη Διεθνής.

Καλησπέρα,

Καταρχάς θέλουμε να πούμε πως θα εξελίχθη η σημερινή εκδήλωση.

Αμέσως τώρα θα παρουσιαστεί η εισήγηση της εκδήλωσης όπου θα

πούμε λίγα πράγματα για την Επαναστατική Οργάνωση Συνωμοσία

Πυρήνων Της φωτιάς, τις εκδόσεις Μαύρη Διεθνής και θα ακολουθήσει

μια ανάλυση των θεματικών του βιβλίου «Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο

Πόλης». Αμέσως μετά θα γίνει προβολή ενός 10 λεπτου video για την

Ε.Ο. Σ.Π.Φ. και μετά τις 8:30 θα γίνει τηλεφωνική επικοινωνία με κάποια

μέλη της ΣΠΦ που βρίσκονται στις φυλακές κορυδαλλού ώστε να γίνει

μια γόνιμη συζήτηση όπου μπορεί να παρέμβει όποιος το επιθυμεί.

Εισήγηση

Η περίπτωση των Πυρήνων της Φωτιάς στιγματίζει την μετά το Δεκέμβρη

του ’08 πορεία του αναρχικού χώρου. Τα άτομα που έχουν αναλάβει την

ευθύνη της οργάνωσης πρεσβεύουν με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες και

τις πράξεις τους εφαρμόζοντας στο ακέραιο την αναρχική ανάλυση και

θεώρηση. Η στάση που έχουν κρατήσει τα 9 άτομα της ΣΠΦ από την

αρχή της σύλληψης τους ως σήμερα χαρακτηρίζεται από απαράμιλλη

αξιοπρέπεια και αφήνει μια λαμπρή παρακαταθήκη στον αναρχικό χώρο,

αφού το κράτος δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ίχνος μεταμέλειας και

παραίτησης από αυτούς.

ΟΙ Πυρήνες κινούνται στον αναρχικό χώρο και συγκεκριμένα στην

εξεγερσιακή αναρχία. Είναι κυρίως αναρχοατομικιστές και

αντικοινωνιστές. Η δράση και ο τρόπος οργάνωσης τους είναι με βάση

τις ομάδες συγγένειας (βλέπε Alfredo Bonanno), ενώ ο λόγος τους μέσα

από τις αναλήψεις ευθύνης, τα κείμενα τους, και τα βιβλία τους

χαρακτηρίζεται από υπαρξιακούς όρους και αναφορές, μακριά από

οικονομικές αναλύσεις.

Ένα άλλο από τα βασικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης

επαναστατικής οργάνωσης είναι το στοίχημα της διεθνούς διάχυσης της

πρακτικής θεωρίας (όπως αναφέρουν οι ίδιοι την υλοποιημένη

ιδεολογία). Έτσι λοιπόν από το 2010 και μετά συμμετέχουν στην Άτυπη

Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο.

Τέλος, το 3ο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί την Ε.Ο. Σ.Π.Φ. (και

γενικότερα την FAI) από άλλες αντάρτικες ομάδες, είναι το γεγονός ότι

δεν δρουν στο όνομα του λαού. Άλλωστε βαθιά αντικοινωνιστές

πιστεύουν στην ατομική εξέλιξη και συνειδητοποίηση και όχι στην

μεταφυσική αφύπνιση των μαζών.

εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής»,

Από τον Μάιο του 2012 έχουν ξεκινήσει ένα πολύ σημαντικό εγχείρημα,

τις εκδόσεις «Μαύρη Διεθνής», έχοντας εκδώσει ως τώρα 6 βιβλία:

• "Ημερολόγια δρόμων". Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, (Μάιος 2012).

• "Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει". Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων

της Φωτιάς, (Ιούνιος 2012).

• "Φωτιά και Μπαρούτι". Από την Ινδονησία μέχρι τη Χιλή, (Ιούνιος

2012).

• "Χαρτογραφώντας τη Φωτιά". Αλληλογραφία με τη Συνωμοσία

Πυρήνων της Φωτιάς για τη διάχυση της Μαύρης Διεθνούς, (Οκτώβρης

2012).

• "Το Νέο Αναρχικό Αντάρτικο Πόλης". Συνωμοσία Πυρήνων της

Φωτιάς, (Δεκέμβρης 2012).

• "Adios prision", Juan Jose Garfia Rodriguez. Μετάφραση

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, (Δεκέμβρης 2012).

και έπεται συνέχεια….

Η επιλογή μας να ασχοληθούμε μεταξύ άλλων και με την υπόθεση της

Συνωμοσίας είναι το γεγονός ότι σαν αναρχική κατάληψη πιστεύουμε

στην πολυμορφία του αναρχικού κινήματος. Αυτή η πολυμορφία

εκδηλώνεται με πορείες, μικροφωνικές, αντάρτικα χτυπήματα,

εκδηλώσεις - συζητήσεις, αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα,

απαλλοτριώσεις, αφισοκολλήσεις, εκδόσεις βιβλίων, πολιτικές

καταλήψεις, και πόσα άλλα ακόμη. Θεωρούμε πως οποιοσδήποτε

διαχωρισμός των μορφών αγώνα προκαλεί την διάσπαση και πέραν του

ότι μας κάνει πιο ευάλωτους απέναντι στην καταστολή, βάλλεται και

συνολικά η αποτελεσματικότητα του αναρχικού αγώνα.

Το δίλλημα δημόσια ή παράνομη δράση πρέπει να γίνει κατανοητό ότι

είναι ψευδοδίλλημα. Ένας χώρος-κίνημα χρειάζεται και τους 2 τρόπους

δράσης για την διάχυση του επαναστατικού λόγου και της

επαναστατικής πράξης. Αυτό που δυστυχώς συμβαίνει τόσο στην Ελλάδα

όσο και σε κάποιες άλλες χώρες π.χ. Ιταλία, Βολιβία, και αλλού, είναι ο

αφορισμός και η αποκήρυξη του ενόπλου αγώνα και των αντάρτικων

σχηματισμών ως μέσω αγώνα προς την αναρχική απελευθέρωση.

Το βιβλίο έχει βγει σε 1500 αντίτυπα και είναι διαθέσιμο σε όποιον θέλει

να το πάρει. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα πάνε στο κοινό

ταμείο που διατηρούν τα 9 μέλη της οργάνωσης.

Το λόγο τώρα έχει η συντρόφισσα που θα κάνει μια ανάλυση των

θεματικών του βιβλίου.

Ανάλυση των θεματικών του βιβλίου

1ο μέρος

Το βιβλίο ξεκινάει με μία πρόσκληση για συζήτηση, τη συζήτηση για

κάποια θέματα που ενοχλούν, που έχουν παρερμηνευτεί αρκετά, που

υπάρχει πολύ σύγχυση και προκατάληψη γύρω από αυτά. Λέξεις όπως

αναρχοατομικισμός, αναρχικός αντάρτικος τερρορισμός, μηδενισμός,

νιχιλισμός, αντικοινωνισμός, έχουν δεχτεί τα πυρά από πολλές πλευρές

και όχι μόνο από αυτή της εξουσίας.. Δαιδαλώδεις συζητήσεις με

μαχητική διάθεση που συνήθως δεν καταλήγουν κάπου, σίγουρα όχι σε

συμφωνία των συμμετεχόντων αλλά ούτε και σε στοιχειώδη κατανόηση

αυτών των εννοιών.

Με αφοπλιστική απλότητα και ελπίζοντας στην ¨ζωντανή αναρχική

διαλεκτική να δώσει τέλος στις εικασίες¨, οι συγγραφείς του βιβλίου

αποσαφηνίζουν αυτές τις έννοιες και μας λένε ότι το νέο αναρχικό

αντάρτικο πόλης μαζί με όλες τις προηγούμενες έννοιες που αναφέραμε

είναι μια νέα πρόταση ζωής. Το θέμα είναι μέσω του μηδενισμού να

ανοικοδομήσουμε και να ανακαλύψουμε νέες αξίες και έννοιες.

Πρόκειται για κάτι που είναι πολύ μακριά από τον πεσιμισμό και τον

αμοραλισμό, όπως συχνά χαρακτηρίζεται ο μηδενισμός, μάλιστα, όπως

θα δούμε, πρόκειται για τα ακριβώς αντίθετά τους. Ούτε για αλαζονική

περιχαράκωση στον εαυτό καθώς το κάλεσμα για αγώνα είναι ξεκάθαρο

και διαρκές.

Από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίζεται ότι το ¨νέο¨ αφορά στην

νοοτροπία. Πρέπει να ξεκινήσει πραγματικά όπως λένε η αναρχική

εξέγερση γιατί μέχρι τώρα έχουν γίνει συγγενικές με εμάς επαναστατικές

ενέργειες και κινήσεις αλλά όχι ξεκάθαρα δικές μας επαναστάσεις με τα

δικά μας αναρχικά προτάγματα. Σεβόμαστε όπως λένε την ιστορία, δεν

αφορίζουμε ότι έχει συμβεί στις επαναστάσεις που έγιναν, αλλά δεν

ξεχνάμε ότι στο τέλος δεν οδήγησαν παρά σε συγκεντρωτικά μοντέλα

διακυβέρνησης, κάτι που δεν μας αντιπροσωπεύει και δεν μας αφορά.

Τα βίαια ξεσπάσματα της κοινωνίας μέχρι τώρα δεν πέτυχαν –και δεν

στόχευαν- στην κατάργηση της εξουσίας.

Το στοίχημα είναι να μπορέσουμε επιτέλους να θέσουμε τα δικά μας

αναρχικά χαρακτηριστικά και όχι είτε να παρασυρόμαστε συνεχώς από

τις εξελίξεις και να ανταπαντάμε όντας πάντα η αντίδραση στη δράση,

είτε να σερνόμαστε πίσω από την αριστερά δημιουργώντας συγχύσεις

για το τι είναι πραγματικά η αναρχία. Μέσα από ένα συνονθύλευμα

αριστερών χαρακτηριστικών που δεν μας αντιπροσωπεύουν, όπως η

εργατική απεύθυνση, ο κατακερματισμός γενικά της κοινωνίας σε τάξεις

ή κοινωνικά υποσύνολα (φοιτητές, άνεργοι κλπ), η διαιώνιση της

ανάθεσης και της διαμεσολάβησης, η θεωρία των μεταβατικών σταδίων,

η μονόπλευρη και μονότονη ταξική ανάλυση και ο στείρος οικονομισμός,

συμβάλλουμε και εμείς οι ίδιοι στην δημιουργία μιας σύγχυσης για το τι

είναι πραγματικά η αναρχία. Οι πυρήνες ξεκαθαρίζουν ότι «δεν

μοιραζόμαστε τις ψευδαισθήσεις των κοινωνιστών που οραματίζονται

μια μαζική αφύπνιση των ανθρώπων επειδή η κρίση άδειασε τις τσέπες

τους.»

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό και ξεχωρίζει τους πυρήνες από τα

πρώτα τους κιόλας κείμενα, είναι η κριτική στην κοινωνία, το γεγονός ότι

η εξουσία και το κράτος ξεπήδησαν μέσα από αυτήν, προκρίθηκαν δηλ.

ως ο καταλληλότερος τρόπος διαχείρισης των προβλημάτων που

προέκυπταν από την συμβίωση των ανθρώπων. Το κατά πόσο βέβαια

αυτός ο τρόπος οδήγησε τελικά τους ανθρώπους σε ευτυχία, ευημερία,

σε έναν τρόπο ζωής που να τους περιέχει δεν χρειάζεται τίποτα άλλο

από το να κοιτάξετε γύρω σας και να δώσετε εσείς οι ίδιοι την απάντηση.

Απληστία, αμοραλισμός, φτώχεια, μοναξιά, υποκρισία, συμβατικές

σχέσεις, εμπορευματοποίηση των πάντων, εκμετάλλευση, ψεύτικες

υποσχέσεις καταναλωτικού ευδαιμονισμού, με δυο λόγια,

συναισθηματική, πνευματική, σωματική εξαθλίωση.

Ο λόγος όμως που συνεχίζουμε να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση

είναι ότι δεν έχουμε πειστεί και εμείς οι ίδιοι ότι μια κοινωνία χωρίς

κράτος και εξουσία θα ήταν εφικτή. Κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι τις

πεποιθήσεις και τις προκαταλήψεις που τα αναπαράγουν. Και όπως λένε

και οι Πυρήνες: «δεν πιστεύουμε ότι το κράτος είναι ένας εξωγενής

παράγοντας που επιβλήθηκε από ένα αόρατο κέντρο πάνω στην

κοινωνία, αλλά μια κατάσταση μέσα σ’αυτην. Ο τρόπος ζωής των

ανθρώπων διαμορφώνει την κοινωνική ηθική και μέσα από αυτήν την

κοινωνική ηθική πραγματώνεται και διαμορφώνεται η πολιτική

κατάσταση. Το κράτος και η κοινωνία δηλ. αναπτύσσουν μεταξύ τους,

παρά τις αντιθέσεις τους μια αμφίδρομη σχέση.» Σήμερα όμως

περισσότερο από ποτέ, στην εποχή του θεάματος και της τόσο

επιτυχημένης βιομηχανίας παραγωγής συνειδήσεων η εξουσία πέτυχε

να είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής συμπεριφορών και αντιλήψεων. Και

αυτό ακριβώς είναι το πιο επικίνδυνο σημείο της. Το κράτος μέσα μας.

Ξαναγυρνώντας στην συζήτηση που έχει μόλις αρχίσει όπως λένε οι

πυρήνες: «Μέσω της άμεσης δράσης ο μηδενισμός-νιχιλισμός εισβάλλει

βίαια για το γκρέμισμα όλων των ειδώλων του σύγχρονου πολιτισμού

και την αποκαθήλωση των σημερινών κοινωνικά αποδεκτών αξιών.» Η

άμεση δράση ίσως είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή σαν έννοια από

ανθρώπους εθισμένους στην συζήτηση ή στην τηλεόραση ή στην..

συνέλευση . Άτομα και συλλογικότητες που καταλήγουν στην διαρκή

αναβολή για δράση σε ένα αόριστο μέλλον όπου οι συνθήκες θα είναι

καταλληλότερες. Εδώ η ατομική συνείδηση καλείται να διαχωρίσει την

θέση της και να κάνει το άλμα προς την δράση, χωρίς να δέχεται άλλες

αναβολές. Καθώς, «η πρωτοπορία μιας επανάστασης μπορεί να πληγεί,

ενώ η ατομική συνείδηση όχι».

Από την άλλη αντιπαραβάλλονται, η αυτοπεποίθηση που χρειάζεται

κάποιος για να πιστέψει στον εαυτό του για να δράσει, η εμπιστοσύνη

που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ομοϊδεάτες και μέσω των κοινών

εμπειριών και συζητήσεων είναι η διαδικασία που σιγά σιγά σε δένει με

αυτούς και σε κάνει ¨σύντροφο¨ -δεν είναι δηλαδή κάτι που

προαποφασίζεται - και η Συνείδηση και η Αξιοπρέπεια που

κατακτιούνται σταδιακά και έτσι βρίσκει το θάρρος κάποιος να κάνει

αυτή την επιλογή διαχωρισμού του από το σύστημα και όχι την άλλη της

ενσωμάτωσής του σε αυτό.

Στο άκουσμα του καλέσματος για «το γκρέμισμα όλων των ειδώλων του

σύγχρονου πολιτισμού και την αποκαθήλωση των σημερινών κοινωνικά

αποδεκτών αξιών» πολλοί θα αντιδράσουν καθώς θα απορρίψουν την

καθολικότητα του αφορισμού. Αν παρατηρήσουμε όμως και

συνειδητοποιήσουμε την ζοφερή κατάσταση που ζούμε και που λέγαμε

παραπάνω γιατί να αφήσουμε κάποια είδωλα του σύγχρονου

πολιτισμού ή οποιαδήποτε από τις σημερινές κοινωνικές αξίες στο

απυρόβλητο; Αλήθεια τι υπάρχει από αυτό τον πολιτισμό που αξίζει να

διασωθεί; Οι σύγχρονες μητροπόλεις της μαζικής παραγωγής μοναξιάς;

Τα τεχνολογικά επιτεύγματα που το τίμημά τους είναι η απομύζηση της

ζωής τόσων ανθρώπων; Το συνεχές έγκλημα του πολιτισμού της

εξουσίας που επιβάλλει τον πόλεμο όλων εναντίον όλων;

Οι πυρήνες απέναντι σε αυτά λένε: «εγκαταλείπουμε την λατρεία των

αντικειμένων στον κόσμο των νεκρών πραγμάτων και γκρεμίζουμε με την

δύναμη της απληστία των επιθυμιών, της νόησης, των συναισθημάτων.

Αρνούμαστε τους ψυχρούς υπολογισμούς και την σιγουριά τους να

κάνουν κουμάντο στη ζωή μας. Ψάχνουμε και βρίσκουμε αισθαντικά

κριτήρια για την ποιοτική απελευθέρωση της ύπαρξης μας. Χρειάζεται

προσοχή και μια καθαρά αναρχική κριτική απέναντι στις κοινωνικές αξίες

που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και κυριαρχούν στο εσωτερικό τους

μέσα από όλες τις μικρές ή μεγάλες αναπαραστάσεις της εξουσίας:

οικογένεια-σχολείο-δουλειά-κατανάλωση-σχέσεις. Ενάντια στις

εξουσιαστικές σχέσεις που γεννάνε την οικονομική λεηλασία, δεν

χρειάζονται άλλες οικονομικές αναλύσεις, αλλά ένας πλούσιος κόσμος

επιθυμιών με έντονα βιώματα και επιθυμίες. Ευνοούμε την ύπαρξη μιας

εξαιρετικής ζωτικότητας που απελευθερώνει το άτομο και του

φανερώνει έναν τρόπο να ζει και να μοιράζεται τις επιθυμίες του με

άλλους. Το στοίχημα λοιπόν για το νέο αντάρτικο πόλης είναι η άσκηση

συνολικής κριτικής στο σύγχρονο τρόπο ζωής, κομμάτι του οποίου

είναι η οικονομική καταπίεση και όχι το αντίστροφο.»

Αυτή ακριβώς η διαφοροποίηση ότι επιθυμούμε δηλαδή την συνολική

κριτική στον σύγχρονο τρόπο ζωής θεωρώντας την οικονομική καταπίεση

κομμάτι της συνολικής καταπίεσης μας φέρνει σε ένα άλλο ζήτημα που

πρέπει να συζητηθεί και να έρθει επιτέλους στην σωστή του διάσταση:

το ζήτημα της ταξικότητας. Η μαρξιστική προσέγγιση που δεσπόζει τον

20ο αιώνα πάνω στα κινήματα, το χιλιοειπωμένο δηλαδή και πολλάκις

διαψευσμένο ότι «οι εργάτες είναι το επαναστατικό υποκείμενο».

Άνθρωποι με μικροαστικά καταναλωτικά ή εξουσιαστικά όνειρα-

παραληρήματα που αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιβίωση αρχικά,

αλλά και το βόλεμα και εν συνεχεία η κοινωνική αναρρίχηση με κάθε

τρόπο, άνθρωποι που έτσι και αποκτούσαν εξουσία ενδεχομένως ήταν

πολύ πιο βάναυσοι από τους εξουσιαστές τους,, άνθρωποι που αν και –

θεωρητικά, σύμφωνα με τους μαρξιστές – ανήκουν στην ίδια τάξη

συγκρούονται μεταξύ τους πάνω σε συντεχνιακά αιτήματα. Πρέπει να

γίνει κατανοητό ότι «οι μόνοι που διαθέτουν σήμερα ταξική συνείδηση

είναι τα μεγαλοαφεντικά….». Ο ¨λαός¨ και η λεγόμενη εργατική τάξη

στοχεύει πάντα σε επιμέρους (συντεχνιακά ή κλαδικά ή επίκαιρα)

ζητήματα-αιτήματα τα οποία όμως μόλις ικανοποιηθούν, αυτά ή μέρος

αυτών, οι διαμαρτυρόμενοι πάνε σπίτια τους ξεχνώντας και τον δρόμο

και τον αγώνα για ζητήματα φαινομενικά έξω από αυτούς που θεωρούν

ότι δεν τους αφορούν, αφού αυτοί ¨την έβγαλαν καθαρή¨.

Οι πυρήνες λένε : «Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο

κοινωνικό υποκείμενο που είναι το εκλεκτό κομμάτι της αναρχικής

επανάστασης.» Είναι θέμα συνείδησης. Είναι βέβαια το μεγάλο θέμα: η

συνείδηση από πού προκύπτει; Οι πυρήνες απαντούν: «Η συνείδηση

κατακτιέται μέσα από πολυάριθμα ερεθίσματα μικρών και μεγάλων

πράξεων της καθημερινότητας, είτε λόγο βιωμάτων.» Σε μια εποχή που

τα προσωπεία της αστικής δημοκρατίας πέφτουν ένα-ένα και

αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της οικονομικής ηγεμονίας μιας

κυρίαρχης ανθρωποφάγας ελίτ, που παράλληλα το ίντερνετ παρέχει μια

δυνατότητα αντιπληροφόρισης μαζί με τις προσπάθειες εκατοντάδων

συντρόφων προς αυτήν την κατεύθυνση, έχεις τόσους προσωπικούς

αλλά και κοινωνικούς λόγους και αφορμές για να αντιδράσεις που

καταργείται η ουδετερότητα. Στην εποχή της πληροφόρησης και των

πολλαπλών ερεθισμάτων δεν υπάρχουν αθώοι. Πρέπει να γίνει

κατανοητό ότι η συνειδησιακή ταυτότητα κρίνεται εκ των πραγμάτων

από τις επιλογές και όχι από την τυχαιότητα της ταξικής προέλευσης. Οι

εξελίξεις στην πορεία του αγώνα δεν καθορίζονται από αντικειμενικές

συνθήκες που οδηγούν αναπόφευκτα σε κάτι νομοτελειακό, σε ένα εκ

των προτέρων δοσμένο αποτέλεσμα αλλά καθορίζονται από τα ίδια τα

υποκείμενα που επενεργούν αποφασιστικά στα γεγονότα-τα

δημιουργούν.

Όπως έχει δείξει και η ιστορία, η εξαθλίωση δεν γεννάει οπωσδήποτε και

νομοτελειακά συνειδητοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης και την

αυτονόητη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης όπως πιστεύουν

πολλοί αριστεροί. Η κοινωνία στην γερμανία του ‘33 που ανέδειξε τον

χιτλερ με εκλογές αποδεικνύει δυστυχώς και πρέπει να μας κάνει να

έχουμε συνεχώς στο νου μας στο γεγονός ότι η εξαθλίωση και η

απελπισία χωρίς επαναστατική συνείδηση μπορεί να οδηγήσει και σε

φασιστικά καθεστώτα. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και στην Ελλάδα

πως η φτώχεια και ο λαϊκισμός οδήγησαν στο αδιανόητο μέχρι πριν από

κάποια χρόνια, να μπει η χρυσή αυγή στην βουλή. Να έχει κλιμακούμενη

άνοδο και ο ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος της –και οι πράξεις

που τον συνοδεύουν βέβαια- να βρίσκουν ανταπόκριση στην ελληνική

κοινωνία που η ίδια έχει έντονο μεταναστευτικό ρεύμα προς τις άλλες

χώρες σε όλη την ιστορία της.

Η υφαρπαγή αμύθητων ποσών από τα ταμεία του κράτους από τους

πολιτικούς και τους τραπεζίτες λησμονιούνται όταν συγκρίνονται με την

υποτιθέμενη πληγή που υφίσταται η οικονομία από την ύπαρξη του

παραεμπορίου των μεταναστών (!) Η σύγχυση και ο

αποπροσανατολισμός από το ουσιώδες είναι προφανής.

Άλλο ένα δυστυχές επιχείρημα που αναδεικνύουν οι πυρήνες και πρέπει

να μας προβληματίζει και που ενισχύει την άποψη ότι η ταξικοτητα είναι

μια παρωχημένη αριστερή αντίληψη, είναι το φαινόμενο της

ενδοταξικης βίας μεταξύ των μεταναστών. Οι αλβανοί παραδείγματος

χάρη που μισούν και επιτίθενται σε σκουρόχρωμους γενικά μετανάστες

ή οι αφρικανοί που κουβαλάνε τις εμφύλιες διαμάχες που συνέβαιναν

στις χώρες τους και χωρίζονται σε φατρίες όπου επιτίθεται η μια στην

άλλη. Τι άλλο αποτελεί αυτό το φαινόμενο παρά ενδοταξική βία που

συναντάμε πολύ συχνά και ανάμεσα σε έλληνες βέβαια. Φτωχοί δηλαδή

εναντίον φτωχών.

Κριτική που ασκούνε οι πυρήνες απέναντι στους αγανακτισμένους, σε

τοπικούς αγώνες όπως η Λευκίμμη, η Κερατέα, το Στρυμονικό, η

Χαλκιδική κ.α. είναι ότι ο λαός μιλάει τη γλώσσα του συγκεκριμένου και

δεν απαιτεί φυσικά, την συνολική κατάργηση ούτε των νόμων, ούτε του

κράτους. Λένε δηλ. «θέλουμε κάθαρση στους θεσμούς, αλλά όχι να

ζήσουμε χωρίς εξουσία γιατί τότε θα επικρατήσει χάος». Η γκρίνια και η

¨αγανάκτηση¨ τους υπάρχει γιατί τους πήραν πίσω τα δάνεια, τις

πιστωτικές κάρτες, τις μετοχές, επενδύσεις, δηλ. καταναλωτικές

ανησυχίες . Καμιά αυτοκριτική δεν έγινε από τους νεόπτωχους για τον

προηγούμενο τρόπο ζωής τους και την απόρριψή του προς μια

ελευθεριακή προοπτική. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται επιδερμικά τα

αποτελέσματά της εξουσίας , όχι οι αιτίες της. Μιλάνε και ασκούν που

και που βία - όμως αυτή εγκαταλείπεται άμεσα μόλις ικανοποιηθούν τα

μερικά αιτήματα, ενώ η παρουσία των αναρχικών σε τοπικούς αγώνες

αντιμετωπίζεται αμήχανα ή εχθρικά την ώρα που και οι ίδιοι οι

αναρχικοί πολλές φορές έχουν ενοχικό σύνδρομο και δεν δηλώνουν την

ταυτότητά τους. « Δεν θέλουμε να υποκαταστήσουμε την δράση του

πλήθους, ούτε να ¨δείξουμε τον σωστό δρόμο¨ αλλά και δεν είμαστε

διατεθειμένοι να κάνουμε εκπτώσεις από τις αρχές μας για να γίνουμε

αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο» λένε οι πυρήνες.

Είναι η λεγόμενη ¨κομμουνιστικοποίηση του αναρχικού χώρου¨. Η

αποκήρυξη δηλ. βασικών χαρακτηριστικών της αναρχίας όπως η βία στη

βία της εξουσίας (ποιός θα βάλει το όριο στους συντρόφους της

επαναστατικής δράσης και στο όνομα τίνος;), ο λόγος για άμεση

δημοκρατία και κολεκτιβοποίηση (γιατί να μιλάμε μεσοβέζικα;) η

αποδοχή του χρήματος ως αυτονόητου μέσου συναλλαγής (μαρξιστική

αγκύλωση) ή οι προτάσεις για ανταλλακτική οικονομία ή ηθικές τράπεζες

ενώ η αναρχία συντελείται μόνο σε μια ανιδιοτελή κοινωνία ελεύθερης

προσφοράς με την ελεύθερη συνεργασία των αυτόνομων κοινοτήτων

μεταξύ τους.

2ο μέρος

Τονίζουμε όμως ιδιαίτερα την παραχάραξη και αποσιώπηση των

διαχρονικών προταγμάτων της αναρχίας για την καταστροφή της

εξουσίας και της κοινωνίας της, για το εφικτό της παντελούς απουσίας

κράτους. Εξήγηση είναι ο φόβος απέναντι στην καταστολή, το κλίμα

ηττοπάθειας, αλλά και η προσπάθεια προσεταιρισμού περισσότερου

κόσμου με κριτήρια μαζικότητας και όχι συνειδησιακής ποιότητας.

Αυτοπροβαλλόμαστε ως αδύναμοι για να κερδίσουμε συμπάθειες και

αυτή είναι η λογική της θυματοποίησης. Χρησιμοποιούμε πχ την έννοια

¨αντιβία¨ η οποία παραπέμπει στον ειρηνισμό. Πρέπει να γίνει

κατανοητό ότι αφού «έχουμε πόλεμο» όπως διαρκώς λέμε, ότι ο

πόλεμος δεν είναι μόνο άμυνα, είναι και επίθεση. Και η καλύτερη άμυνα

είναι η επίθεση. Να γίνει κατανοητό ότι όπως λένε οι πυρήνες «ο κάθε

σύντροφος με λίγα όπλα, με αυτοσχέδια εκρηκτικά και με πολύ

φαντασία – συνείδηση – αμέτρητη συντροφικότητα, μπορεί να

αντιστρέψει την ροή της ιστορίας και να ανατρέψει τον πολιτισμό της

εξουσίας. Να πιστέψουμε επιτέλους στον εαυτό μας, να ξεπεράσουμε τα

όριά μας στην προοπτική της επίτευξης της αναρχίας. Δεν έχουμε να

χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, δεν έχουμε να κερδίσουμε παρά την

απελευθέρωσή μας.»

Το βιβλίο λοιπόν προτάσσει την συνολική αναμόρφωση της κουλτούρας

του αναρχικού χώρου με ξεκάθαρα και εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Και

επειδή δεν καταστρέφουμε μόνο αλλά και δημιουργούμε, αντίθετα με

ότι πιστεύεται, υπάρχει σαφής αναρχική πρόταση απέναντι στις

πολυπληθείς κοινωνίες που καταλήγουν σχεδόν αναπόφευκτα σε

συγκεντρωτικά μοντέλα οργάνωσης. Έχει αποδειχτεί ότι η

υπερσυσσώρευση των ανθρώπων ευνοεί την πυραμιδική ιεραρχία και

δυσχεραίνει την επικοινωνία- καθώς απομακρυνόμαστε διαρκώς από

την έννοια του κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου στην έννοια του

ακοινώνητου πολίτη-υπηκόου. Εμείς σαν αναρχικοί προτάσσουμε τις

μικρές αυτόνομες κοινότητες, στις οποίες ευνοείται η επικοινωνία, η

συνδιαμόρφωση, η συζήτηση, η προσωπική εμπειρία και το συλλογικό

βίωμα. Πραγματώνεται η αναρχία.

Επίσης προκρίνεται η αποστολή προκηρύξεων –ακόμα και για απλές

ενέργειες που πραγματοποιούνται στον δρόμο- ώστε να μην υπάρχει

συσκότιση, ώστε να γίνεται ακόμα γνωστότερος ο λόγος και οι προθέσεις

μας. Η σημασία των προκηρύξεων είναι πολύ μεγάλη γιατί δείχνουμε

ποιοι είμαστε, αποσαφηνίζουμε, εξηγούμαστε. Ο λόγος δίνει στην πράξη

το ολοκληρωμένο της νόημα και αυτό σαν ολοκληρωμένο βίωμα, βρίσκει

την απεύθυνση του στην κοινωνία. Δηλώνουμε το διαρκές αναρχικό

παρών δηλαδή στην δημόσια ζωή. Είμαστε αγγελιοφόροι ενός νέου

κόσμου χωρίς εξουσία. Προτάσσουμε τον δικό μας αναρχικό αξιακό

κώδικα απέναντι στην σαπίλα της κοινωνίας.

Προτείνεται ακόμα στο βιβλίο το ζήτημα της ¨αυτόνομης θεματικής¨.

Αυτό σημαίνει ότι η εκάστοτε ομάδα πέρα και έξω από την

επικαιρότητα, μπορεί να διαλέξει ένα θέμα-στόχο διαχρονικού

ενδιαφέροντος και μέσα από μια προκήρυξη να ξαναφέρει η ίδια στην

επικαιρότητα μια θεματική που την ενδιαφέρει. Πρόσφατο τέτοιο

παράδειγμα είναι το χτύπημα στο mall όπου γίνεται μια εκτενής κριτική

στον καταναλωτισμό. Παράλληλα έτσι δίνεται το έναυσμα και η

έμπνευση για μια εκστρατεία ανάδειξης αντίστοιχων στόχων, τόσο

εγχώρια, όσο και διεθνώς.

Αυτό που δεν πρέπει όμως να σταματάμε να επιδιώκουμε μέσα από τις

προκηρύξεις μας είναι ότι πρέπει να γίνουμε ο ¨εσωτερικός καθρέφτης

της κοινωνίας¨. Ότι δηλαδή πάντα θα χτυπάμε τους υπεύθυνους για το

κάθε τι, αλλά παράλληλα και την κοινωνική συναίνεση. Εμείς δεν

είμαστε χαζεμένοι τηλεθεατές με την μνήμη χρυσόψαρου. Δεν ξεχνάμε

πχ ότι η ελληνική ανάπτυξη της οικονομίας –αν μπορεί δηλ. κανείς να

μιλήσει για κάτι τέτοιο- πραγματοποιήθηκε με αντίτιμο την δουλική

εκμετάλλευση χιλιάδων μεταναστών για να χτιστεί το μικροαστικό

όνειρο της μικροϊδιοκτησίας των υπηκόων της καταναλωτικής

φρενίτιδας.

Παράλληλα όμως δεν περιοριζόμαστε στον λεγόμενο αντικοινωνισμό.

Σκοπός μας είναι μέσα από την δράση μας να δημιουργήσουμε

ερωτηματικά στους υπηκόους, ατελείωτα εσωτερικά βραχυκυκλώματα,

αλυσιδωτές υπαρξιακές εκρήξεις. Να τους φέρουμε μπροστά στις

αντιφάσεις τους, να τους κάνουμε να παραδεχτούν τα αυτονόητα και

οφθαλμοφανή. Από την πρώτη στιγμή λέμε ότι αυτό που ξεχωρίζει την

αναρχία είναι η προσέγγιση της ζωής, άρα και της πολιτικής με

ψυχολογικούς-υπαρξιακούς όρους. Η πολιτική τοποθέτηση είναι και

ζήτημα ψυχολογίας και αυτό δεν πρέπει να λησμονιέται. Αλλιώς δρα ο

φοβισμένος νοικοκυραίος, αλλιώς ο αντάρτης πόλης. Αλλιώς

διαμορφώνεται η ψυχολογία του εξεγερμένου αναρχικού με βάση τον

αξιακό του κώδικα, αλλιώς η ψυχολογία του ανθρώπου που ο αξιακός

του κώδικας περιορίζεται σε μια μόνο λέξη: επιβίωση.

καταλήψεις

Εκτενής λόγος γίνεται για το ζήτημα των ημερών, τις καταλήψεις.

Φυσικά όπως λένε «Η ύπαρξη στεκιών, καταλήψεων, αυτοργανωμένων

χώρων είναι όχι απλώς θετικό βήμα αλλά επιτακτική αναγκαιότητα. Είναι

τα σημεία εκκίνησης νέων ανθρώπων που από εκεί μπορεί να

πραγματοποιηθεί ένα άλμα μιας εξελικτικής θεωρητικής και πρακτικής

ρήξης με τον κόσμο της κυριαρχίας. Οι βιβλιοθήκες, τα αναρχικά έντυπά,

οι εκδηλώσεις, οι συζητήσεις, τροφοδοτούν την σκέψη. Συμβάλλουν

στον απελευθερωτικό αγώνα. Δεν υπάρχει αναρχική επιφοίτηση, ο

καθένας βιώνει μια σταδιακή συνειδητοποίηση της κατάστασης που

εξελίσσεται από ατομική-αναρχική υπαρξιακή αμφισβήτηση σε επιλογή

ανάληψης δράσης και συμμετοχής στην αναρχική διαρκή εξέγερση.» Στο

πέρασμα από διαφορετικά εγχειρήματα της αναρχίας ο κάθε σύντροφος

μπορεί να βρει τη μορφή και το περιεχόμενο αγώνα που τον περιέχει

περισσότερο. Αυτό είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και χώρο.

Όμως κάποια στέκια λειτουργούν ως εναλλακτικά πολιτιστικά κέντρα με

ιδιαίτερη εμπάθεια απέναντι στο αναρχικό αντάρτικο πόλης

εμφανίζοντας το ως πολιτική αυτοκτονία. Έτσι χάνεται η ιεράρχηση της

σημαντικότητας και έχουμε το φαινόμενο ένα γλέντι γειτονιάς ή ένα

πάρτι να θεωρείται πιο σημαντικό από την αλληλεγγύη στους πολιτικούς

κρατούμενους ή από μια επιθετική ενέργεια απέναντι στο σύστημα.

Δηλαδή αυτοί οι χώροι παράγουν μια αυταξία για το εγχείρημά τους,

περιχαρακώνοντας το ως μια αυτόνομη νησίδα ελευθερίας που πρέπει

να διαφυλαχτεί πάση θυσία από την καταστολή. Οι πυρήνες λένε ότι δεν

είναι αυτοσκοπός μια κατάληψη ή ένα στέκι. Είναι ένα μέσο, ένα

εργαλείο απελευθέρωσης αλλά πρέπει να είναι και μια δομή επίθεσης

στο σύστημα.

Όσον αφορά στις κοινωνικές συγκρούσεις, οι πυρήνες αναρωτιούνται

«Τελικά τι είναι αυτό που θέλουμε;» Και απαντούν: «μια αναρχία που

δεν σταματά ποτέ. Να μην ξεχνάμε ότι στο δρόμο η αλληλεγγύη

πραγματικά νικάει τον φόβο και πραγματοποιείται έτσι η αύξηση της

συνειδητότητας του καθένα από εμάς. Αυτό συμβαίνει σε συνθήκες

όξυνσης του πολέμου μας με το κράτος και το κεφάλαιο και όχι πχ σε

γραφικές πορείες-περιπάτους όπου απλά οι μπάτσοι μας συνοδεύουν

μέχρι τον προορισμό μας και ξαναγυρνάμε πίσω. Οι αναρχικοί όπως

πάντα έκαναν, ενισχύουν κάθε μορφή αγώνα και αυτό καλό είναι να

συμβαίνει και στην πόλη του καθενός, αλλά όσο είναι εφικτό να

ενισχύουμε τον αγώνα και σε άλλες πόλεις, εντός και εκτός Ελλάδας σε

περιοχές που χρειάζονται ενίσχυση λόγω της αυξημένης καταστολής.

Καταστολή θα υπάρχει όσο υπάρχει κράτος. Αυτό είναι λογικό. Αλλά δεν

είναι δυνατόν να οπισθοχωρούμε και να έχουμε να αντιμετωπίσουμε

επιπλέον και την εσωτερική αστυνόμευση των διαδηλώσεων από τους

πιο μετριοπαθείς.

«Αφού υποστηρίζουμε την βία σε καιρό «ειρήνης», σε καιρό κοινωνικών

συγκρούσεων δεν θα κάνουμε τις Κασσάνδρες υπογραμμίζοντας τα κενά

ή τις αντιφάσεις όσων συγκρούονται. Οποιαδήποτε κριτική δεν μπορεί

να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα τη στιγμή της σύγκρουσης. Αντίθετα

πρέπει να έπεται της μάχης με απολογιστική διάθεση ώστε η επόμενη

φορά να είναι πιο αποτελεσματική.»

παρανομία

Υπό το καθεστώς της λυσσαλέας δίωξης και κυνηγητού των αναρχικών,

πρέπει να είναι κανείς πολλαπλά προσεκτικός. Μπορεί να γίνουν λάθη

που να μας στερήσουν την ελευθερία μας. Το συνειδητό πέρασμα στην

παρανομία προϋποθέτει κάποιες αλλαγές στην προσωπική ζωή που

αφορούν τις συγγενικές και φιλικές σχέσεις αλλά και την προσεκτική

τοποθέτησή μας εντός του χώρου.

Να γίνει κατανοητό ότι παρά την κατασυκοφάντηση εντός και εκτός του

χώρου, η αναρχική παρανομία δεν έχει καμία σχέση με τον

τυχοδιωκτισμό. Πίσω από την θεαματική προσέγγιση των μμε με τις

αποσπασματικές εικόνες, υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική και

στόχευση. Σκοπός είναι να δημιουργήσουμε ένα αφορμαλιστικό δίκτυο

ομάδων που να διαχέεται στον κοινωνικό ιστό, χρησιμοποιώντας τον

αιφνιδιασμό που είναι και ο ευφυέστερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις

την υπεροπλία του εχθρού.

Προσοχή στην ¨παράπλευρη απώλεια¨ της παρανομίας που είναι ο

καθένας να περιχαρακωθεί σε έναν παράνομο μικρόκοσμο όπου

απομακρύνεται από την αλληλεπίδραση του ευρύτερου αγώνα. Είναι

σημαντικό να μην εγκαταλείπουμε την διαλεκτική με το εσωτερικό του

αναρχικού χώρου. Χρειάζεται ανοιχτόμυαλη προσέγγιση των πολιτικών

εξελίξεων και πολύ διάβασμα για να υποκαταστήσουμε την ενδεχόμενη

φυσική μας απουσία.

Κλείνοντας αυτή την εισήγηση θα θέλαμε να κάνουμε μια διευκρίνιση

αλλά και έναν σχολιασμό του γενικότερου χρονικού πλαισίου που

πραγματοποιείται αυτή η εκδήλωση. Επιδίωξη αυτής της εκδήλωσης

ήταν απλά η παρουσίαση του βιβλίου «το νέο αναρχικό αντάρτικο

πόλης» από τα φυλακισμένα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης

¨συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς ά περιόδου¨. Τις τελευταίες μέρες

όμως και μετά την γνωστοποίηση της πραγματοποίησης αυτής της

εκδήλωσης, συνέβη ένα γεγονός που μας ωθεί στο να το καταγγείλουμε

και να τοποθετηθούμε με την ευκαιρία και για άλλα ζητήματα μέσα στο

τρομολαγνικό κλίμα των ημερών.

Διάφορα ρουφιανοσάιτ σπέρνουν την ψευδή και συσκοτιστική είδηση

ότι θα μιλήσουν καταζητούμενα μέλη της οργάνωσης στην εκδήλωση.

Πέρα από το προφανές ότι ποτέ δεν θα εκθέταμε άτομα σε κίνδυνο –και

ούτε και οι ίδιοι φυσικά θα ήταν τόσο αφελείς ώστε να μιλήσουν

δημόσια ως καταζητούμενοι - αναρωτιόμαστε έως ποιο σημείο είναι

ικανά να φτάσουν τα παπαγαλάκια της αστυνομίας και της εξουσίας για

να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πολιτικών προϊσταμένων τους

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε τις ψευδομαρτυρίες των μπάτσων στα

δικαστήρια κάθε φορά σε υποθέσεις συλλήψεων διαδηλωτών στο δρόμο

που προσπαθούν να τους φορτώσουν μπουκάλια ή ότι άλλο, αλλά και σε

σοβαρότερες υποθέσεις που προσπαθούν να μπλέξουν ανθρώπους με

ελλιπέστατα στοιχεία, με dna πολλαπλών ταυτοτήτων, ποινικοποιώντας

σχέσεις, κάνοντας αυθαίρετες συσχετίσεις, οτιδήποτε, αρκεί να έχουν να

παρουσιάσουν κάτι ως ¨επιτυχία¨. Έχουμε μείνει έκπληκτοι από το πόσοι

ασφαλίτες κατακλύζουν από το πρωί τις δικαστικές αίθουσες σε

υποθέσεις που αφορούν τους συντρόφους μας ώστε να μειώσουν τον

αριθμό των αλληλέγγυων μέσα στην αίθουσα.

Στην υπόθεση της συνωμοσίας πυρήνων της φωτιάς έχουμε μείνει

έκθαμβοι από το τι μπορεί να επιστρατεύσει κάθε φορά ο δημοκρατικός

ολοκληρωτισμός ώστε να στείλει τους συντρόφους μας στην φυλακή,

νομίζοντας ότι έτσι μπορεί να τους φιμώσει. Από την πρώτη στιγμή που

στήθηκε το κεκλεισμένων θυρών τρομοδικείο στον κορυδαλλό,

εφαρμόστηκε ένα καθεστώς πρωτότυπης ειδικής δίωξης, με την

παρακράτηση ταυτοτήτων των αλληλέγγυων, με την άρνηση

καταγραφής πρακτικών, με τη μη δημοσιοποίηση της δίκης, με τις fast-

track-συνοπτικές διαδικασίες, με τους έκτακτους τρομονόμους, με την

απόκρυψη του προφανέστατου: ότι η δίκη αυτή είναι βαθύτατα και

μόνο πολιτική.

Και τελειώνουμε με τον επίλογο από τους πυρήνες: «Το νέο αναρχικό

αντάρτικο πόλης δεν αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεωρητικοπρακτική

πρόταση αλλά ένα ανοιχτό στοίχημα που περιμένει από τον καθένα

σκέψεις, προτάσεις, αποφάσεις. Ένα στοίχημα για όσους ανυψώνουν την

αξιοπρέπειά τους ενάντια στον βηματισμό των πολλών. Για όλους

αυτούς που δεν ικανοποιούνται με μια μίζερη απομίμηση ελευθερίας

που παρέχει ο σύγχρονος δημοκρατικός ολοκληρωτισμός.»

ΓΕΝΑΡΗΣ 2013

ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΝΑΔΙΡ