Thomas en Guus, de twee tributen van district 8, zaten in de bar van het trainingsgebouw. Het

was 2 dagen voor de aanvang van de Hongerspelen, een evenement georganiseerd door het

Kapitool, waarbij 24 kinderen, 2 uit ieder district, in een gigantische Arena moesten strijden

op leven en dood. Guus deed vrijwillig mee aan de Spelen, en omdat Thomas hem niet alleen

wilde laten gaan, tributeerde hij ook, alhoewel hij eigenlijk niet zo zeker van zichzelf was.

Tijdens de trainingen kreeg hij even spijt van zijn deelname. Hij blonk in geen enkele

vechtstijl echt uit, wat hem een onderschatte positie opleverde. Hij was wel redelijk goed met

een lasso en had veel verstand van explosieven, maar die vaardigheden werden bij de

trainingen niet echt uitgetest.

Ze zaten niet alleen in de bar: Gio en Stefano, twee broers en mogelijk de sterkste tributen van

allemaal, zaten in een hoekje met elkaar te praten. Thomas had de twee nauwelijks van

elkaars zijde zien wijken sinds de trainingen waren begonnen. Steffen, een magere tribuut van

district 5, zat in zichzelf te mompelen, en Maarten, uit district 6, zat voor zich uit te staren

terwijl hij rustig zijn bier dronk. Thomas lette niet op het gezelschap: in plaats daarvan richtte

hij zich weer tot Guus. We moeten onze tactiek nog eens bespreken. Ik stel voor dat we bij

de Hoorn direct naar elkaar toe gaan, zodat we- Voordat Thomas zijn zin af kon maken,

werd hij onderbroken door een snuif achter hem. Hij draaide zich om en zag Stefano

minachtend zijn kant op kijken. Zodat de beroepstributen in ieder geval twee vliegen in een

klap kunnen slaan als ze jullie tegenkomen. Thomas keek beteuterd, en Guus snauwde:

Waar bemoei jij je mee? Stefano haalde zijn schouders op en richtte zich weer op zijn broer,

maar Maarten mengde zich ook in het gesprek. Hij heeft gelijk. Je kunt veel beter alleen zijn

in de Arena. Steffen reageerde hierop. Maar een bondgenootschap kan toch geen kwaad?

Met zijn tween kun je makkelijker iemand verslaan! Gio snoof minachtend. Guus keek

gergerd naar Thomas. Waar bemoeien die mensen zich mee? Maar Thomas vond het wel

interessant. Hoe wil je de beroepstributen verslaan als jij in je eentje bent, terwijl zij met 6

zijn? Maarten kreeg een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht. Met zijn zessen zijn die

idioten nog steeds dommer dan ik in mijn eentje. Dat kan nooit een probleem worden! Gio

en Stefano grijnsden, en ook Steffen grinnikte. Maarten wendde zich tot de barman. Mag ik

nog 5 bier voor deze jongens?

De rest van de avond zaten de 6 tributen bij elkaar in de kroeg. Thomas leerden de andere

kennen. Het waren aardige jongens. Aan het einde van de avond, toen ze allemaal licht

beschonken waren, hadden Thomas en Guus voorgesteld om een verbond aan te gaan. Gio en

Stefano wilden niet, maar Steffen was direct enthousiast. Maartens antwoord was niet echt

duidelijk: Waarschijnlijk, als het me uitkomt. Thomas vatte het maar op als een ja. Dat

betekende dat ze met 4 man sterk stonden tegenover de beroepstributen. Misschien had hij een

kans om te winnen!

MAURICE!

Maurice stond verstijfd van angst aan de grond genageld. Van alle kinderen in district 1 werd

uitgerekend hij gekozen. Niet 1 van de gigantische jongens die al het hele jaar bezig waren

om zich op de Spelen voor te bereiden, maar hij. Geen slechte messenwerper, een stuk

slimmer dan de anderen, maar misschien wel de enige op het plein die niet naar de

Hongerspelen wilde. En toch zou dat gaan gebeuren. Hij merkte nauwelijks hoe iemand hem

naar voren duwde, hoe de presentator van de boete nog het een en ander zegt, zelfs niet hoe

hij afscheid neemt van zijn familie en vrienden. Voor hij het wist zat hij, samen met Rinus, de

andere tribuut uit zijn district, in de trein richting het kapitool.

Het was de laatste trainingdag. Maurice stond in een het midden van de zaal, samen met de

andere beroepstributen. Michael, de oudste van de beroeps, had het woord. Goed, ik stel voor

dat we ons bij de Hoorn opsplitsen. Alexander, jij neemt Maurice en Rinus mee naar het

Noorden. Een rilling ging door Maurices lichaam: Alexander was Michaels rechterhand, en

de meest maniakale van alle beroepstributen. Volgens de geruchten had hij een van de trainers

onthoofd met een bijl. En dan gaan Anne en Ingrid met mij mee naar het Zuiden. vervolgde

Michael. Maurice keek naar Anne: in tegenstelling tot de andere Beroepstributen, was Anne

heel aardig tegen hem geweest. Probeer bij de Hoorn zoveel mogelijk wapens te

bemachtigen, en zoveel mogelijk anderen te vermoorden. Alexander grijnsde goedkeurend.

Maurice voelde zich ziek. Als iemand van je groep gewond raakt, laat hem of haar dan

achter. We kunnen ons geen onnodige ballast veroorloven. Probeer uit de buurt te blijven van

Gio en Stefano, die twee zijn gevaarlijk. Laat Davy en zijn vriendjes voorlopig ook in leven;

zij kunnen nog van pas komen. En Jackson? vroeg Rinus. Tijdens de trainingen was

gebleken dat Jackson een van de sterkste, sluwste en slimste deelnemers van de Hongerspelen

was. Michael wuifde het weg. Maak je over Jackson maar geen zorgen, dat probleem is al

verholpen. Rinus knikte opgelucht, maar Maurice zag dat Michael en Alexander een

verdachte grijns uitwisselden. Michael ging nog verder in op de strategie die hij bedacht had,

maar Maurice luisterde niet. Hij zou niet meewerken met het plannetje van de beroeps. Hij

zou niet iedereen uitmoorden totdat alleen de Beroepstributen over waren, om vervolgens tot

de dood te strijden met hen, terwijl hij waarschijnlijk bij uitstek de kleinste was. Hij zou er

eigenhandig voor zorgen dat hij levend de Arena zou verlaten.

Thomas en Guus oefenden wat met zwaardvechten. Ze waren er geen van beiden echt goed in,

maar ze moesten toch iets. Morgen was het zover. Morgen zouden de Hongerspelen dan echt

gaan beginnen. Thomas keek om zich heen. 22 andere kinderen, sommigen van zijn leeftijd,

de meesten een stuk jonger, waren verzameld bij de verschillende onderdelen. Sommigen van

hen waren kleurloos, en zouden waarschijnlijk als eersten gedood worden. Maar er zaten er

ook bij die duidelijk opvielen, en dat waren waarschijnlijk de grootste kanshebbers voor de

overwinning. Gio en Stefano, de twee broers die de avond ervoor met Guus en Thomas wat

hadden gedronken, blonken vooral uit in boogschieten. Ze bemoeiden zich niet met de

anderen; toen Thomas ze die ochtend had willen begroeten, hadden ze hem genegeerd. Steffen

had wel vrolijk naar ze gezwaaid, en Maarten had Thomas een knipoog gegeven terwijl hij

oefende met een speer. En dan waren er nog de Beroepstributen. Zes tributen uit de rijkere

districten, die blijkbaar samenwerkten. Thomas zag Michael, de leider van de beroepstributen,

op hem af komen. Opflikkeren groentje. Het is tijd voor de grote jongens om met zwaarden

te oefenen. Thomas wilde zijn mond opentrekken, maar Guus hield hem tegen. Laat hem

maar, Thomas. We zoeken wel iets anders. Michael grijnsde. Luister maar naar je vriendje.

We spreken elkaar morgen bij de Hoorn wel weer! Kokend van woede werd Thomas door

Guus weggesleurd bij het zwaardvechten. Waarom zijn die beroepstributen zo arrogant? Ze

zijn dan misschien rijker dan wij, maar ze hebben evenmin ervaring! Dat denk jij. Thomas

schrok van de stem achter hem. Hij draaide zich om en zag Carlos. Het was de eerste keer dat

Thomas Carlos hoorde praten: zelfs in het interview met Caesar Flickerman had hij geen

woord gezegd. Tijdens de trainingen stond Carlos steeds ongenteresseerd in een hoekje. Hij

had een 1 gekregen voor zijn trainingsscore. Hoe bedoel je? Carlos glimlachte. De

beroepstributen zijn al het hele jaar aan het trainen voor de Hongerspelen. Er zijn zelfs hele

scholen opgericht om kinderen van jongs af aan op te leiden tot moordmachines. Thomas

keek verbaasd. Wat? Maar waarom dan? De Hongerspelen werden pas een maand geleden

ofzo bekend gemaakt! Carlos schudde zijn hoofd. Vorig jaar is er al een proef-

Hongerspelen gehouden. De tributen uit de beroepsdistricten werden binnen no-time gedood;

de winnaar was een jongen uit een van de armere districten. Om te voorkomen dat zoiets

tijdens de echte Hongerspelen weer zou gebeuren, werden de beroepsdistricten eerder

ingelicht, zodat de tributen uit die districten eerder konden beginnen met trainen. Thomas

voelde de moed naar zijn schoenen zakken. De beroepstributen waren dus veel sterker dan hij.

En hij had zojuist hun leider tot vijand gemaakt. Hoe weet jij dit eigenlijk allemaal? vroeg

hij nieuwsgierig aan Carlos, maar die haalde slechts zijn schouders op en liep weer weg. Het

was de laagste keer dat Thomas hem zou zien.

De 24 tributen staan gespannen op metalen platen, die in een cirkel rond een meer liggen. In

het midden van het meer ligt de Hoorn des Overvloeds, waar wapens, eten en andere

bruikbare dingen voor de tributen te vinden zijn. Een gigantische klok telt af. De tributen

moeten een minuut blijven wachten voordat ze naar de Hoorn mogen. 10. 9. 8. 7. 6. 5. 4. 3. 2.

1. De minuut is voorbij. Gio springt direct in het water en begint te zwemmen richting de

Hoorn. Hij ziet om zich heen nog meer tributen op de hoorn af zwemmen. Hij klimt het

eilandje op, en loopt rechtstreeks naar het wapen dat hij vanaf zijn startpositie had gezien: een

schitterende boog, en een pijlenkoker. Terwijl Gio het wapen pakt, ziet hij uit zijn ooghoek

dat Stefano ook een pijl en boog te pakken heeft gekregen. Gio grijnst naar Stefano, die terug

grijnst en vervolgens weer verdwijnt in de massa. Op dat moment wordt hij vastgepakt bij zijn

schouder. Het is Steffen, de magere jongen met wie hij twee avonden voor de Hongerspelen

in de bar had gezeten. Steffen heeft een sabel in zijn hand en kijkt Gio blij aan. Gio! Heb jij

de rest gezien? Ik weet niet precies waar we nu zouden afspreken, maar- Plots valt Steffen

dood neer. Maurice, een tribuut uit district 1, heeft een mes naar Steffen geworpen, dat hem in

zijn nek raakte en zijn luchtpijp doorboorde. Gio pakt de sabel van Steffen, het werpmes van

Maurice en springt weer het water in. Hij zwemt zo snel als hij kan richting het vaste land, en

kijkt niet meer achterom, waar het bloedbad door gaat...

Voordat ook maar iemand ongeschonden de Hoorn des Overvloeds kan verlaten, is de chaos

al uitgebroken. Bovenop het eiland klinkt geklingel van zwaarden, bijlen en schilden, en in

het water zijn al een aantal bloedsporen zichtbaar. Thomas bereikt het eiland als een van de

laatsten. Dat komt omdat iets of iemand hem in het water probeerde te verdrinken. Toen

voelde hij dat er iets om zijn been wikkelde en hem naar beneden trok, maar wist zich

gelukkig weer te bevrijden. Wie of wat het ook was, hij moest nu verder. Maar Thomas durft

niet tussen het geweld bij de Hoorn des Overvloeds door te lopen. Dan wordt hij zelf ook

slachtoffer... Opeens ziet hij in het licht van de felle zon een gedaante van de heuvel rollen.

Het lichaam komt bij Thomas terecht. Pas dan ziet hij dat het Zack van district 12 is. Iemand

had een pijl in zijn rug geschoten, en hij lijkt dood. Hij heeft wel een aantal materialen bij

zich: een bijl, een lang touw, en een paar kleine bommen. Het is niet veel, maar hoe dan ook

beter dan niets. Thomas pakt alles van Zack af, en neemt voor de zekerheid ook de pijl die in

zijn rug stak mee. Je weet maar nooit. denkt hij. Plotseling ziet Thomas de boogschutter

bovenaan de heuvel verschijnen. Door de zon kan Thomas niet zien wie het is, maar hij ziet

wel dat hij zijn boog aanspant, en dus maakt hij dat hij wegkomt. Hij zwemt met al zijn

spullen snel terug naar het woud, en kijkt om. Niemand zwemt dezelfde kant op of komt hem

achterna. Mooi zo. Nu moet hij ergens een schuilplaats zien te vinden. En Guus.

Maurice was als een van de eerste bij de Hoorn des Overvloeds. Alleen Jackson en Maarten

waren sneller. Al snel vond Maurice het wapen waar hij op had gehoopt: een werpmessen-set.

Maurice pakte de messen en wilde het water weer inspringen, maar hij werd tegengehouden

door Alexander. Wat ben jij van plan? Zou je die messen niet eerst eens uittesten? Maurice

sputterde tegen. Ik dacht gewoon dat- Alexander greep Maurice bij zijn keel. Jij gaat NU

iemand vermoorden met je messen, of anders eindig je net zoals hij daar! Alexander wees

naar het onthoofde lichaam van Bobby, dat een eindje verderop lag. Maurice slikte; Alexander

had een bebloede bijl in zijn handen. Met tegenzin haalde Maurice een van de messen

tevoorschijn, en mikte op een blonde jongen die volgens hem Steffen heette. Het mes raakte

doel; Steffen zakte in elkaar. Alexander klopte Maurice goedkeurend op zijn schouder. Zie je

nu, zo moeilijk is het niet. Sterker nog: mensen vermoorden is heerlijk! Maar Maurice was

het daar niet mee eens. Hij kon zijn ogen nauwelijks van het levenloze lichaam van Steffen

afhouden.

Maarten bereikte wonderbaarlijk genoeg als eerste de Hoorn, maar erg lang kon hij niet van

de rust genieten. Binnen no-time was stond het eiland vol met andere tributen. Op zijn gemak

liep Maarten langs de verschillende wapens die verspreid lagen, zonder zich al teveel aan te

trekken van de gevechten om hem heen. Hij was opzoek naar een speer. En die vond hij. De

speer stak uit het lichaam van ene Joost. Maarten trok de speer eruit, en besloot dat het tijd

was om naar een veiligere plek te gaan. Hij wilde eigenlijk nog wat eten meenemen (door zijn

gigantische kater de dag ervoor had hij geen hap door zijn keel kunnen krijgen), maar toen hij

zag dat Michael op hem af kwam, sprong Maarten toch maar in het water en begon hij te

zwemmen.

Zodra het startsein klonk, maakte Guus zich zo snel mogelijk uit de voeten. Dat hadden hij en

Thomas afgesproken: Thomas zou bij de Hoorn op zoek gaan naar wapens, terwijl Guus

alvast een schuilplaats gereed zou maken. Guus rende door het bos, in westelijke richting: dat

hadden hij en Thomas ook afgesproken. Plotseling voelde Guus hoe hij getackeld werd. Hij

keek achterom en zag Rens. Rens was blijkbaar ook niet naar de Hoorn gerend en was dus

ongewapend, maar hij was wel een stuk sterker dan Guus en probeerde hem te wurgen. Guus

stribbelde tegen, maar het had geen nut: hij voelde hoe de laatste beetjes lucht uit zijn longen

verdween. Plotseling verslapte de greep van Rens. Guus kon zich loswurmen, en zag dat Rens

in zijn rug was geraakt met een pijl. Achter hem stond Stefano, met een boog in zijn handen.

Stefano knipoogde naar Guus, en rende vervolgens het bos in. Guus zuchtte opgelucht: hij had

het overleefd.

Aan de chaos bij de Hoorn des Overvloeds ging Carlos niet meedoen. Veel te gevaarlijk. Hij

had dan weliswaar geen wapens of eten, maar hij had een ander plan. En als dat lukte, dan zou

hij vrij zijn. Hij had namelijk als "aandenken" aan thuis een klein vermomd technisch

gereedschapje. Het zag eruit als een ketting, maar je kon hem uit elkaar halen en gebruiken als

gereedschap. Om de lift te hacken. Dit plan hadden ze thuis tot in den eeuwigheid geoefend.

Via corrupte mensen uit het Kapitool hadden ze heel wat info over de mechanica van de liften

en de andere dingen. Ook hadden ze een aantal plattegronden. Daarom hadden ze dit

gebouwd. Hiermee kon je, als je een beetje technisch was, met enige moeite wel weer naar

boven komen. Moeilijker was de rest van het plan. De bewakingscamera's zouden het op een

gegeven moment wel zien. Maar dat was van latere zorg. Carlos was mechanisch ingesteld, en

al na een paar minuten had hij een kleine doorbraak. Toen hoorde hij een grote plons. Een

dode Teun, die in het water neerkwam en naar Carlos toe dreef. Met een rugzak. Dat kon nog

handig wezen dacht Carlos, en hij pakte de rugzak. Nu kwam het moeilijke stuk. Eerst moest

hij op het juiste moment de lift activeren. Dan moest hij zo snel mogelijk ontsnappen en

proberen niet gezien te worden. Carlos haalde diep adem en knipte een draad door. De lift

zoefde omhoog.

Jackson zat verscholen in een boom. Zodra het startschot was gegaan, was hij zo snel

mogelijk naar de Hoorn gegaan om zijn wapen te pakken, en vervolgens als een speer het

omringende bos in gegaan. Nu was het wachten tot ze zouden komen. Daar waren ze!

Alexander, Maurice en Rinus kwamen aangelopen, precies zoals afgesproken. Jackson haalde

een van zijn bijlen tevoorschijn, en mikte op het hoofd van Rinus. Rinus was een grote, logge

jongen, die hem op de een of andere manier aan een koe deed denken. Zonder na denken

gooide Jackson zijn bijl naar Rinus. Jackson was een expert in het gooien van bijlen. Het

hoofd van Rinus spatte uit elkaar op het moment dat de bijl zijn schedel doorboorde. Rinus

stierf een uiterst pijnlijke dood, terwijl Jackson uit de boom klom en glimlachend op een

grijnzende Alexander en een geschrokken Maurice afliep. Zo, dat is ook weer geregeld.

Laten we nu maar een kamp opzetten.

Gio had aan het begin van de Hongerspelen al besloten dat hij zich niet zou laten vermoorden.

En dat betekende dat hij anderen zou moeten vermoorden. Zo werkte het in de Hongerspelen.

Bij de Hoorn des Overvloeds had hij geen bloed vergoten, tenslotte was het daar te gevaarlijk.

Maar nu? Waarom ook niet. Op een gegeven moment moest het er toch van komen. Op het

moment dat Tygo aan kwam lopen, wist Gio hoe hij het aan zou pakken. Zonder een spoortje

angst liep hij naar Tygo toe. Tygo zag hem aankomen, pakte zijn mes en gooide het naar Gio.

De idioot. Het mes belandde ruim een meter naast Gio in een boom. Gio trok het mes eruit:

het was een oud, roestig mes. Dit was het wapen waarmee hij Tygo zou vermoorden. Met een

brede glimlach keek hij Tygo recht in de ogen aan. Deze werd bang, en begon zo snel hij kon

te rennen. Maar Gio was sneller. Het mes doorboorde Tygo's borstkas, en hij viel met een

klap op de grond. Zijn hoofd raakte een grote kei tijdens zijn val, waardoor zijn schedel direct

verbrijzeld werd. Met soepele passen liep Gio naar zijn eerste slachtoffer, en draaide hem om.

Het was niet bepaald een smakelijk gezicht: het mes was tijdens de val enigszins losgekomen

en had Tygo's borstkas volledig opengehaald. Gio trok het mes uit het lichaam, pakte het

werpmes dat hij van Maurice "geleend" had, en schreef iets in het roestige oude mes van de

dode jongen aan zijn voeten. Toen liep Gio fluitend verder, zonder nog naar Tygo om te

kijken, en naast Tygo, in de grond, stond het mes. "Roest zacht"

Maarten had honger. Hopeloos begon hij te zoeken naar eikels en slakken. Op zijn zoektocht

kwam hij een lijk tegen. Maarten keek naar het lichaam, dat hij vaag herkende als Tygo.

Tygos schedel leek doorboord te zijn, en ook zijn borstkas lag open te bloeden. Toen

Maarten wat beter keek zag hij een mooi roestig mes naast het lijk in de grond staan. Op het

mes stond de tekst ''Roest zacht'' gegraveerd. Nice, dit kan nog van pas komen. Twijfelend

keek Maarten naar het dode lichaam. Zijn maag rammelde. De jongen was al dood. Maarten

had zin in vlees. Wat maakte het uit? Langzaam sabbelde hij aan het bloedende lichaam. Alles

beter dan slakken en bladeren. Plots hoorde Maarten iets in de struiken achter hem ritselen.

Geschokt keek hij om...

Carlos had het tot nu toe gered. Hij was door de lift naar boven gekomen. Een bewaker had

hem helaas ontdekt, dus die had hij met een mes uit de rugzak moeten omleggen. Dat lichaam

zal toch wel een keer moeten opvallen, ook al had hij hem in een stoffig schoonmaakhok

gestopt. Hij had ook zijn kleren met de kleren van de bewaker verwisseld. Als hij dan gezien

werd, had hij tenminste nog een alibi. Daarna kwam hij een stuk makkelijker door de gangen.

Hoefde hij tenminste niet alle bewakers te vermoorden. Toch zat hij vol spanning, en iemand

moest dat op een gegeven moment wel opvallen. Maar hij wist waar hij moest zijn en dat was

niet ver meer. Dit was een gewaad deel van het plan, en als het lukte zouden De Hongerspelen

er heel anders uit zien. Of misschien waren ze er dan niet meer. Hij ging de controlekamer

overnemen.

Maurice zat met Jackson en Alexander rond een kampvuur. Hij kon nog steeds niet volledig

bevatten wat er gebeurd was. Blijkbaar had Jackson al die tijd al samengewerkt met Michael

en Alexander. Ze hadden van het begin af aan gepland om Rinus te doden. En Maurice wist

heel goed dat hij waarschijnlijk het volgende slachtoffer zou worden. Maar dat zou hij niet

laten gebeuren. Jackson en Alexander hadden wat gepland, maar Maurice had het eten van die

twee allang vergiftigd. Hij had een poeltje met giftig water ontdekt. Maurice herkende het

direct van zijn district. Er in zwemmen verbrijzelt je direct. Het opdrinken resulteert in

verbrijzelde darmen. Een pijnlijke dood. Met een vreemd gevoel van trots keek Maurice toe

terwijl Jackson en Alexander nietsvermoedend het vergiftigde eten opaten. Dit zou een

bijzondere nacht worden

Anne lag kermend van de pijn op de grond. Het bloed gutste uit de plek waar nog niet zo lang

geleden haar rechterarm zat. Hoe het precies gebeurd was, wist ze niet meer. Ze kan zich

herinneren dat ze, na het gevecht bij de Hoorn, samen met Michael en Ingrid richting het

Zuiden was gerend. En ze herinnerde zich dat ineens Thijs voor hun neus stond, gemeen

grijnzend en met een gigantische Sabel in zijn hand. In een vloeiende beweging sloeg hij op

haar schouder in, dwars door haar arm, die nu naast haar op de grond lag. Waarschijnlijk had

Thijs haar al dood gewaand, aangezien hij er vervolgens weer vandoor ging. Michael en

Ingrid hadden haar ook voor dood achtergelaten. Niet gehaal verrassend, dat was tenslotte de

afspraak geweest. Maar toch Nu lag ze daar, met meer pijn dan ze ooit gevoeld had. Ze

voelde zich licht worden in haar hoofd. Ze keek naar de lucht. Ze zag de bladeren, de vogels,

een klein beetje zon, en een zilveren Parachute. Wacht, wat? Daar kwam een zilveren

Parachute naar beneden! Met haar nog intacte arm reikte Anne naar de Parachute. Er hing een

middeltje aan om het bloeden te stoppen. Een sponsorgift. Dat betekende dat ze voorlopig

bleef leven! Ze zou niet kunnen sterven door bloedverlies! Langzaam maar zeker kwam er

een kleine glimlach op haar mond. Anne wreef het middeltje over haar wond. Het bloeden

stopte direct. Met moeite wist Anne op te staan. Ze leefde nog! Net wilde ze richting de plek

lopen waar ze Michael en Ingrid naar toe had zien gaan, toen ze plotseling geritsel achter zich

hoorde. Ze draaide zich om, en keek recht in de ogen van Thijs.

Maarten draaide zich om. Hij zag Johan staan. Onbewapend. Maarten zuchtte opgelucht: niets

om zich zorgen over te maken. Hij wendde zich weer tot het lichaam van Tygo. Mensenvlees

was verrassend lekker gebleken! Achter zich hoorde hij Johan: Wat- Wat ben je in godsnaam

aan het doen? Maarten draaide zich weer om. Wat? Ik had gewoon honger! Johan keek

hem vol afgrijzen aan. Je bent gek! Je bent knettergek, en gevaarlijk, en- Maarten gaf Johan

geen kans om te vertellen wat hij nog meer was. Met een hoge pijnkreet zakte Johan in elkaar

op het moment dat Maartens speer zijn borst raakte. Maarten keek even naar zijn eerste

slachtoffer. Ach, vroeg of laat moest het er toch een keer van komen. Sorry man, ik hou er

gewoon niet zo vak als mensen tegen me schreeuwen. Toen wendde Maarten zich weer tot

zijn feestmaaltijd.

s Nachts werd Maurice wakker met een enorme pijn in zijn arm. Er zat een mes in. Een van

zijn eigen messen notabene. Hij had dus gelijk gehad: Alexander en Jackson hadden

geprobeerd hem te vermoorden. Maurice keek naast zich. Daar lag Jackson. Dood. Alexander

was nergens te bekennen. Op een of andere vreemde manier had hij het dus overleefd.

'Sponsors', dacht Maurice. Dat was de enige verklaring. Waarschijnlijk was het ook

Alexander geweest die Maurice neer had willen steken. Maar nu was hij weg, en Maurice had

zijn tweede kill binnen.

Michael grijnsde tevreden naar Ingrid toen hij weer een kanonschot hoorde. Als ik goed

geteld heb, zijn er nog maar 14 tributen in leven. Tijd om Alexander en Jackson op te

sporen! Zijn plan had gewerkt. Hij had bij de bekendmaking van de doden aan het einde van

de eerste avond gezien dat Rinus zoals gepland vermoord was, hij had met eigen ogen gezien

hoe Anne gedood werd en het kon haast niet anders dan dat het laatste kanonschot voor

Maurice bestemd was. Hij had de overwinning praktisch in zijn zak- Maar er was 1 ding waar

Michael geen rekening mee had gehouden. Vlak voor hen, nonchalant leunend tegen een

boom, stond Gio. Michael haalde zijn pijl en boog tevoorschijn, maar Gio was sneller: in een

flits vloog er een pijl door de lucht, die in Ingrids luchtpijp belandde en een einde aan haar

leven maakte. Grijnzend haalde Gio een sabel tevoorschijn, en liep met soepele passen op

Michael af. Michael besloot het risico niet te nemen en op de vlucht te slaan. Gio was een van

de weinige tributen voor wie Michael bang was. Gelukkig kwam Gio niet achter hem aan,

maar dat nam niet weg dat Michael er nu ineens alleen voor stond.

Maurice hoorde een schreeuw. HELP! HEEEEELP! Maurice herkende de stem direct. Het

was Anne, een van de beroepstributen. Maurice rende in de richting waar de schreeuw

vandaan kwam. Bij Anne stond Thijs klaar met een sabel, om voorgoed een einde te maken

aan Anne's leven. Maurice zag dat Anne een arm miste, en kijkend naar het bloed op de sabel

van Thijs was het niet moeilijk te raden wat er gebeurd was. Maurice aarzelde geen moment

en viel Thijs aan met een van zijn messen. Hij was niet heel goed gemikt, maar het was goed

genoeg om Thijs in zijn been te raken. Terwijl Thijs het uitschreeuwde van de pijn, hielp

Maurice Anne overeind. Dankje fluisterde ze zachtjes. Geen dank antwoorde Maurice.

Plots voelde Maurice een stekende pijn in zijn rug. Thijs had Maurices eigen mes naar hem

toegegooid. Het leek het einde voor Maurice te zijn, maar wat Maurice niet wist was dat het

Kapitool van hem was gaan houden. Deze actie gaf hem zeer veel populariteit. Er werd een

sponsorgift gestuurd. Anne ontving het pakketje. Het was n van de beste medicijnen die er

bestond. Wat moest ze doen? Maurice bedanken voor zijn hulp en hem genezen, of dit

medicijn bewaren en Maurice dood houden? Een lastige keuze.

De vangst bij de hoorn des Overvloeds was voor Thomas niet optimaal. Hij heeft dan

misschien wel een bijl, een lang touw, en een paar bommetjes, maar verder helemaal geen

schild of voedsel. Daar moet hij nog aan zien te komen. Gelukkig is hij wel goed in

improviseren. Dat kan goed van pas komen bij het vinden van een schuilplaats. Al gauw ziet

hij een mooie, hoge boom, die ook nog eens op een heuvel stond. Hij knoopt zij touw vast aan

een bijl, slingert ermee in het rond en gooit het als een soort lasso de lucht in, waar het

uiteinde met de bijl zich om een tak wikkelt. Hij zet zijn voeten tegen de stam van de boom,

en klimt er langzaam in. Plotseling hoorde hij de bladeren recht boven zich ritselen. 'Wie is

daar?!' riep een woedende stem. Shit, gauw weg wezen hier. Maar het was te laat. Alexander

gooide zijn bijl al naar beneden. Thomas kon hem nog net ontwijken, maar is daardoor

gedwongen het touw los te laten, en valt op de grond. Alexander kom snel via het touw dat hij

gegooid had naar beneden. Hij trekt zijn bijl weer los uit de grond, terwijl Thomas hulpeloos

op de grond ligt. Of niet? Hij merkt namelijk het uiteinde van het touw dat hij gegooid had

weer op, dat naast hem ligt. Hij trekt eraan zo hard als hij kon, waardoor het andere uiteinde

met de bijl, dat nog vastzat aan de tak van Alexander, weer naar beneden komt. Tot Thomas's

grote geluk komt de bijl recht in Alexander' hoofd terecht, en is op slag dood. Hij was gered.

Hij stond op, en trekt de bijl met touw weer los uit Alexander' hoofd. De bijl van Alexander

neemt hij ook mee. Als hij die aan de andere kant van het touw kan vastknopen, zou hij er een

soort schommel van kunnen maken. Een aantrekkelijk idee, denkt Thomas. Hij gooit zijn bijl

opnieuw de boom in, om 'm aan dezelfde tak te wikkelen. Als hij eenmaal bovenkomt, blijkt

de verrassing nog groter: Alexander heeft een kleine voorraad aan eten bij elkaar gesprokkeld.

Het bestond slechts uit fruit, maar het moest toch voor de aankomende nacht genoeg zijn.

Maar het voedsel ziet er anders uit dan het eruit zou moeten zien: het had namelijk een

grimmige, blauwe glans. Thomas's kennis van planten en voedsel zegt hem dat het voedsel

vergiftigd is. Damn, nou had hij toch niks te eten. Voor de zekerheid plaats hij een bommetje

onderin de boom, voor de ongelukkige tribuut die in dezelfde boom zou proberen te klimmen.

Terwijl hij de maan over de boomtoppen heen ziet opkomen, denkt hij aan Guus.

Het is weer licht aan het worden. Davy loopt samen met zijn districtgenoot Kris. Ze hadden

het tot nu toe weten te overleven. Niet geheel wonderlijk natuurlijk. Davy had namelijk een

erg goede score, een 11 gehaald bij de training. Hij was erg sterk en was meesterlijk met

kleine bijltjes. Kris was ook vrij sterk en had een goedemorgen gepakt van de stapel. Bij de

Hoorn hadden hij en Kris enkele wapens en eten weten te verzamelen, en bij een

zoetwatermeertje gelegd. Hadden zij in ieder geval een voorsprong. Sindsdien hadden ze

weinig mensen gezien, behalve een paar gevechten die alweer klaar waren toen ze hun

wapens pakten. Tot nu. Ineens kwam Michael op hen afgelopen. Davy wist direct waar dit

over ging: tijdens de trainingen was Michael naar hem toe gekomen. Luister, mocht er een

moment komen waarop ik zonder bondgenoten zit, zal ik je opsporen. Dan mag je kiezen: f

je helpt mij, f ik vermoord je. Uiteraard vond Davy Michael helpen de beste optie. En het

leek erop dat het nu zover was gekomen.

De zon is alweer aan het opkomen als Thomas nog diep op zich tak ligt te slapen. Hij was

eigenlijk te moe om serieus na te denken over een bondgenootschap met Guus. Dat komt

omdat hij de afgelopen uren eigenlijk te weinig heeft gegeten. Hij heeft nog altijd geen

geschikt voedsel gevonden, en weet ook dat hij eraan kan sterven. Hij droomt over een

levensgrote taart, helemaal voor hem alleen. Even denkt hij dat zijn probleem is opgelost. En

toen ineens: BENG! Een onverwachte explosie maakt Thomas direct klaarwakker. De boom

waarin hij ligt valt abrupt om, waardoor hij door de lucht wordt geslingerd en uiteindelijk een

val maakt in het bladerdak van een paar nabije bomen. Zijn rugzak met al zijn spullen viel op

de grond. Thomas zit vast in het bladerdak, maar weet zich er langzaam uit te worstelen.

Nadat hij zich weer op de grond laat zakken en zijn rugzak opraapt, gaat hij terug naar de

boom om te kijken wat er gebeurd was. Er is een heel stuk hout uit de stam van de boom

waarin hij lang weggeblazen, en is bovendien helemaal zwartgeblakerd. Daarnaast ziet hij ook

bloedspetters en lichaamsdelen over de plaats verspreid liggen, die zo te zien ooit een hert

vormden. Het hert moet de bom hebben laten afgaan. denkt Thomas. Hij wist niet dat die

bommen zo krachtig zijn. Dan ziet hij iets waar hij erg van schrikt. De explosie heeft een deel

van het bladerdak in brand gezet. Dat zou een heuse bosbrand worden. Hij moet maken dat hij

wegkomt. Maar dan merkt hij ineens iets: uit de binnenkant van de boom die was opgeblazen

lekt namelijk een beetje water. Dat is ook logisch, maar voor Thomas was het ideaal. Met een

beetje water kan hij het in ieder geval iets langer uithouden. hij laat het in zijn flesje lekken,

en neemt dan de benen. Als er dadelijk een windje komt opzetten, zal de brand snel escaleren,

maar daar kan hij niets aan doen. Wegwezen maar. De rugzak met het vergiftigde eten liet hij

achter, daar zou hij toch niets aan hebben.

Daar was om de een of andere onverklaarbare wijze opeens een huis. Nou ja, hij stond er

waarschijnlijk al langer, maar Guus had hem nog niet opgemerkt. Hij had uren achter elkaar

gelopen, op zoek naar, ja naar wat eigenlijk? Hij dacht zelf water. Heel veel water had Guus

niet, en als het zou opraken zou hij niet ver komen. Hopelijk was er water in dat huisje... Guus

liep naar de deur. De deur kraakte. Als er al iemand was had hij zichzelf prijsgegeven.

Guussmeet de deur open. Leeg, verlaten. Hij was de eerste hier. En kijk: Eten, water, wapens,

medische hulp, alles lag hier! Hier zou hij op adem komen. Een nachtje. Of twee nachtjes. Het

was zonde dit achter te laten, toch? Hij rook wel een vreemde geur. Misschien was hier iets

aangebrand ofzo. Alhoewel... Het rook toch meer naar rook. En niet zo'n beetje ook. Guus

stapte de deur weer even uit. Hier was ook rook. Enorme rookpluimen kwamen uit het bos. En

toen zag hij het pas echt. Overal om hem heen was rook en vuur. En het kwam schrikbarend

snel op hem af... Hij had geen vluchtweg... Of toch wel...?

Thijs ligt op de grond. De pijn in zijn been maakt het haast onmogelijk voor hem om nog te

lopen. Maurice zou hij later nog wel terugpakken, maar eerst moet hij weer verder zien te

komen. Hij ruikt gevaar. Letterlijk. De geur van rook vult zijn neusgaten. Hij kijkt om, en ziet

verderop een enorme rookpluim boven de boomtoppen uitsteken. Hoe het heeft kunnen

gebeuren weet Thijs natuurlijk niet, maar er was daar een bosbrand ontstaan. De wind is

aangewakkerd en waait ook zijn kant op, dus de brand zal zich snel in zijn richting

verspreiden. Hij moet zo snel als hij kan het beboste gebied ontvluchten. Hij komt moedig

overeind, en zet het met alles wat hij in zich heeft op een lopen. Uiteindelijk bereikt hij een

steile bergwand. Dat is handig, als hij daar tegenop kan klimmen hoeft hij zijn been niet meer

zo veel te belasten. Hij begint te klimmen, maar het blijkt toch een stuk zwaarder dan

verwacht. Uiteindelijk valt hij, verblind door de pijn, stil op een klein rotsachtig plateau die

naar een grot leidt. Hij wil erin kruipen, maar dat hoort hij iets achter zich. Shit, hij is

gevolgd. Maarten is met een mes achter hem aangekomen. Hij lijkt niet in orde. Zijn huid is

helemaal verbleekt, in zijn mondhoeken is bloed zichtbaar, en hij heeft een stalen blik in zijn

ogen. 'Moet... vlees...' stamelt hij. Nu ziet Thijs ook dat in het verroeste mes dat hij in zijn

hand heeft, de tekst 'Roest zacht' stond gekerfd. Maarten zwaait zijn mes naar achteren, en

Thijs duikt in elkaar. Hij weet dat zijn tijd voorbij is. Maar dan klinkt er ineens het geluid van

een pijl en boog en een rauwe pijnkreet. Thijs kijkt op, en ziet dat Maarten een pijl in zijn

borst heeft gekregen. Hij valt achterover, van de berg af. Dat kijkt Thijs voor zich, de grot in.

Er komt iemand uitlopen. Het was Stefano. Wie anders. Zijn boogschutterskwaliteiten waren

bijna ongevenaard. Hij kijkt nu neer op Thijs, van wie de wond in zijn been nog steeds een

bloedspoor nalaat. Hij heeft Maarten dan wel schijnbaar uitgeschakeld, maar misschien zal hij

ook hetzelfde met Thijs doen. Of zal hij hem toch sparen en helpen? Thijs kon niets anders

doen dan afwachten.

Carlos was opgemerkt. Of tenminste dat dacht hij. Zo snel als hij kon rende hij weg. Hij had

geen idee waar hij was, maar dat zou hij later wel uitzoeken. Hij moest snel wegkomen, want

anders... Hij rende op de eerste deur af die hij zag. Volgens hem was hij al behoorlijk diep.

Hij rende de kamer in, en.... zag dat er direct na de deur een trap was. Hij probeerde zich nog

vast te houden aan de deurklink, maar het was al te laat. Hij flikkerde 12 treden naar beneden.

En tot overmaat van de ramp was de deur op slot gevallen. Hij kon eraan trekken wat hij

wilde, maar hij zat muurvast. Hij merkte met zijn vingers een lichtknop op en drukte hem aan.

Met een schokkerig lichtje werd de ruimte verlicht. Nu kon hij tenminste zien waar hij was.

De trap ging een paar meter naar beneden, om vervolgens uit te komen in een loods. Een

loods met allemaal pakketten. Carlos keek wat er in zat. Eten. Wapens. Drinken. Medicijnen.

Slaapzakken. Allemaal spullen die ook in de Hongerspelen zaten. Plotseling realiseerde hij

zich dat dit de spullen voor de Hongerspelen waren. Hier bewaarden ze ze! Dat betekende dat

hij nog maanden hier zou zitten, als er geen nooduitgang zat hier... Snel onderzocht Carlos de

loods. Allemaal beton. Nog geen klein raampje voor licht. Hier kwam hij voorlopig niet uit.

Oke, hij zou het overleven, maar toch. Hier zat hij dan, voor de komende maanden.

Thomas maakt haast. Het woud aan zijn kant van het ravijn zal snel in vlammen opgaan. De

wind is opkomen zetten, en de hitte en droogte van de namiddag maakt het alleen maar erger.

Onderweg was hij een soort gigantische pruim tegengekomen, waar hij zich tegoed mee heeft

gedaan. Daardoor zou hij niet verhongeren. Maar nu moet hij de hangbrug over het ravijn

passeren. Net als Thomas daar aankomt, ziet hij Maurice, die Anne draagt, moeizaam over de

brug lopen. Allebei waren ze gewond. Thomas zou ze misschien kunnen doden om hun

spullen te stelen, maar een gewonde of weerloze tribuut aanvallen, dat gaat recht tegen zijn

principes in. Hij besluit ze te laten leven. Misschien kan hij met hun een alliantie vormen. 'He,

Maurice!' roept Thomas, net als ze alle drie midden op de brug staan. Maurice draait zich om.

Maar Thomas slikt zijn verzoek gauw in, want aan de overkant van de brug ziet hij de groep

van Davy, Kris en Michael staan. Davy lacht gemeen, en Kris trekt zijn goedemorgen.

Plotseling beseft Thomas dat Kris het touw van de brug wil gaan doorsnijden. 'Nee!' Thomas

werpt zijn touw met bijl over Maurice's hoofd heen als een lasso naar Kris. Het touw wikkelt

zich om zijn nek, en de bijl blijft in zijn hals haken, waardoor het bloed eruit spuit. Dan stapt

Michael naar voren, en spant zijn boog aan. Plotseling realiseert Thomas zich dat Michael

degene was die hem bij de Hoorn des Overvloeds probeerde te vermoorden. Hij had Zack

gedood, waardoor Thomas er met zijn spullen vandoor kon gaan. Michael schiet de pijl, en

Thomas doet snel een stapje opzij, maar de pijl schampt langs het bommenzakje van Thomas,

waardoor er een schuurtje in ontstaat en er een bom uitvalt. De bom explodeert, en de brug

breekt in twee stukken. Thomas, Maurice en Anne grijpen zich zo snel mogelijk aan het touw

en de houten planken van de brug vast, en als de brug uiteindelijk tegen de afgrond van het

ravijn smakt, weten ze zich alle drie maar net vast te houden. Terwijl Thomas aan de brug

hangt, heeft hij met zijn touw met bijl Kris (inmiddels dood) nog steeds beet, waardoor hij

mee wordt getrokken, en ook valt. Hierbij stoot Kris' lichaam tegen Anne aan, waardoor grip

verliest en in het ravijn valt. Maurice kan haar niet meer tegenhouden. 'Wat doe je nou?!'

roept Maurice. 'Nu ben ik haar en ons medicijn kwijt!' Thomas kijkt omlaag. Hij ziet nog net

hoe Anne recht onder hem in een klein bergpoeltje valt. 'Als het water daarin maar diep

genoeg is, zal ze overleven.' zegt hij. Kris' lichaam hangt nu met zijn rugzak aan een van de

onderste planken van de kapotte hangbrug. Thomas strekt zijn hand uit om erbij te komen.

'Maar nu heb ik in ieder geval het zwaard van Kris erbij, en hopelijk ook zijn voedsel, als hij

dat had.' zegt Thomas ironisch, hopende dat hij zijn blunder met Maurice goed kon maken.

Hij kijkt weer omhoog. Davy en Michael zijn weg. Ze zijn waarschijnlijk doorgelopen naar de

Hoorn des Overvloeds. Dat was de tweede keer dat Michael hem bijna vermoorde, merkte

Thomas op. Maar nu kunnen Maurice en hij veilig omhoog klimmen. Als Thomas dan

stemmen aan de andere kant van het ravijn hoort, draait hij zich om, en ziet hij daar Stefano

en Thijs staan, allebei gewapend. Thijs heeft een verband om zijn been. Ze hebben de brug

niet gehaald, en bevinden zich nog in het 'gevaarlijke' gedeelte van het woud. Hoe kunnen ze

daar nog weg kunnen komen? Thijs richtte een sabel op Maurice, en Stefano zijn pijl en boog

op Thomas. Zou Stefano hem daadwerkelijk gaan vermoorden?

Het duurde Maarten 5 minuten om te realiseren wat er gebeurd was. Kut Stefano, waarom

zou hij dat berhaupt doen? Gelukkig zijn Maartens interne organen nog intact, snel trok hij

de speer uit mijn ribbenkast. Hij keek om zich heen, het was een steile donkere afgrond.

Maarten stond op een soort stenenplateau. Wat een geluk dat hij hier geland was. Helaas leek

de muur veel te steil om op de klimmen. Dit leek hem wel het einde, tenzij iemand hem te

hulp schoot. Snel schudde Maarten die gedachten van zich af, het was kansloos. Huilend viel

hij in slaap.

Guus stond nu op het huisje, het was zijn laatste hoop, al was het waarschijnlijk toch maar

uitstel van executie... Hij had al zijn spullen meegenomen, maar wist dat het toch niets op zou

leveren. Hij kon toch niet door de vlammenzee, en ook dit huisje zou het begeven. Hij wilde

al bijna in huilen uitbarsten toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag, het had een soort glinstering

om zich heen. Het was een Parachute! Blijkbaar wilden de kijkers niet dat hij doodging! Hij

greep de Parachute uit de lucht en maakte snel het pakketje open. Hij had geen idee wat het

was, maar hij zette het aan. Hij zag meteen dat de vlammen terugweken. Blijkbaar was het

een Kapitoolmachientje waarmee je vlammen op een afstand kon houden. Misschien met

sonargolven of een trillend... Nee. Dat was niet belangrijk. Wat belangrijk was, was dat hij

hier weg moest komen, en snel. Hij had geen idee hoe lang zo'n machientje meeging, maar hij

kon het beste niet te lang wachten. Hij klom van het huisje af, pakte de rugzakken en liep

recht op de vlammen af, die meteen uiteen weken. Als hij zich uit deze benarde positie had

bevrijd, kon dit ding nog van pas komen....

Gio stond over het lichaam van Ingrid heen gebogen. De pijl had haar in haar keel geraakt en

haar luchtpijp doorboord. Jammer, maar noodzakelijk. In de Honger Spelen was het doden of

gedood worden. Plotseling rook Gio iets. Hij keek recht vooruit en zag de rook tussen de

bomen aan komen. Een bosbrand. Aan de ene kant vervelend, want het zou betekenen dat hij

zijn beschutting kwijt was. Aan de andere kant was de kans zeer zeker aanwezig dat enkele

tributen levend zouden verbranden, en dat maakte zijn opdracht een stuk makkelijker. Met

zijn 3 wapens op zak rende Gio zo snel hij kon in de richting van het water, wetende dat daar

andere tributen op hem stonden te wachten. Dit zou een interessante avond worden...

Thomas is verbijsterd, maar Maurice bedenkt zich geen moment en laat zich achterover

vallen. Het maakte toch niet meer uit. Anne was dood, Thomas dalijk waarschijnlijk ook, en

het medicijn dat hem van de dood had kunnen redden was verdwenen. Hij verwachtte een

harde klap, gevolgd door de dood, op het moment dat hij de grond bereikte, maar in plaats

daarvan belandde hij verrassend zacht in het water. Hij leefde nog. Hij kon zijn blijdschap wel

uitschreeuwen, maar toen viel zijn oog op de scherpe rotspunt vlak bij hem, waaraan het

levenloze lichaam van Anne gespiest was. En daar, op het kleine plateau onder haar, lag het

medicijn. Wonder boven wonder leek het flesje geheel ongeschonden. Maurice zwom naar het

plateau (wat hem met 1 gevoelloze arm nogal wat moeite kostte) en nam het medicijn in. Hij

voelde de wond genezen. Hij leefde nog. Hij had nog kans om te winnen. Uitgeput, maar

gelukkig, zakte Maurice neer op het plateau, en terwijl de andere tributen op de vlucht voor

het vuur naar elkaar toe werden geleid, en het kanon verschillende doden bekendmaakte, viel

Maurice in een rustige, droomloze slaap.

De zon zakt langzamerhand alweer richting de westelijke horizon als Davy en Michael door

het woud rennen. 'Snel, we moeten terug naar de Hoorn des Overvloeds voordat de bosbrand

de andere kant van het ravijn bereikt!' roept Michael naar Davy, die moeite heeft om hem bij

te houden. Davy heeft geen uitzonderijk goede conditie, dus besluiten ze een paar minuutjes

pauze te houden. Davy kijkt omhoog. De lucht is aan het betrekken. Boven hun hoofd zweeft

een grote, donkere wolk, die steeds sneller lijkt te groeien. Dat komt vast door de bosbrand,

denkt Davy. De hitte veroorzaakt een stijgende kolom van lucht, die afkoelt en condenseert

zodra het de bovenlaag van de troposfeer bereikt, wat later waarschijnlijk voor een hevige

onweersbui zorgt. Dat weet hij maar al te goed. Plotseling wordt Michael gegrepen door iets

wat op een tentakel lijkt. Davy kijkt verschrikt toe als hij ziet hoe Michael de lucht in wordt

getild door een reusachtige, vleesetende plant. Hij reageert snel, en gooit een van zijn bijlen

om de liaan door te snijden. Michael valt, en Davy is snel ter plekke. 'Gaat het?' vraagt Davy.

Maar tijd om te antwoorden heeft Michael niet, want de plant hapt in zijn richting, en hij duikt

daarom snel weg. 'Ga vast vooruit!' zegt Michael. 'Ik haal je later wel in. De Hoorn des

Overvloeds is niet ver meer, en dit beest kan ik zelf wel aan. Vertrouw me!' Davy weet even

niet wat hij moet doen. Het was niet makkelijk om zo bij zijn partner weg te rennen, maar hij

wilde hem niet teleurstellen, en ging dus alleen verder. Achter zich hoort hij hem nog steeds

met de plant vechten. Al gauw bereikt Davy het water met in het midden daarvan het eilandje

met de Hoorn des Overvloeds. Hij stapt in het ondiepe water. Hij is er bijna... maar dan ziet

hij even verderop nog een andere tribuut in het water stappen. Shit, hij kan nu geen

concurrentie gebruiken, dus hij rent er meteen op af met zijn bijl. Maar voordat hij dichtbij

genoeg kan komen, schiet de andere tribuut een pijl op hem af. Instinctief duikt Davy met zijn

hoofd in het water. Omdat hij het iets te snel doet, krijgt hij per ongeluk water binnen, en ligt

hij hoestend en proestend in het ruim 25 CM diepe water. Pas als hij weer bijkomt ziet hij dat

de andere tribuut Gio is. De zelfverzekerde lach waarmee hij zijn sabel trekt maakt Davy een

beetje bang. Maar hij is al zo ver gekomen, en hij mag zich nu niet uit het veld laten slaan.

Davy kijkt achterom. Hij ziet Michael nog niet aankomen, maar hij voelt dat hij snel genoeg

weer zal verschijnen om hem te helpen. Hij trekt zijn grootste bijl. Met al zijn kracht komt hij

overeind, rent hij op Gio af, en zet hij zijn hele gewicht achter de slag die hij met zijn bijl

maakt. Maar Gio pareert de aanval behendig met zijn sabel. Het geluid van gekletter van

metaal galmt over het hele meer. Hoe zou dit gevecht aflopen?

Thomas staat er alleen voor. Maurice had zich laten vallen in het bergpoeltje waar Anne ook

in was gevallen. Hij probeerde haar nog te redden. Thomas kijkt naar Stefano, die nog altijd

een pijl op hem gericht heeft. Ieder moment verwacht Thomas de pijl in zijn keel te voelen,

maar ineens draait Stefano zich om naar Thijs en schiet hem neer. Probeer jezelf in

veiligheid te brengen, Thomas werpt Stefano Thomas nog toe, voordat hij wegrend, om van

de vlammen te ontkomen. Nu kan Thomas rustig langs de kapotte brug omhoog klimmen.

Maar nu heeft hij helse pijn. Tijdens de explosie die de brug vernietigde is er een grote

houtsplinter in zijn zij terecht gekomen. Door de adrenaline voelde hij het aanvankelijk niet,

maar nu des te meer. Hij trekt de houtspinter eruit, en probeert zich met het zwaard van Kris

vooruit te werken. Hij voelt het bloed onder zijn kleren langs zijn heup stromen. Heeft hij niks

om het bloeden te stoppen? De rugzak van Kris bevat voedsel en een paar werpmessen, maar

verder geen medicijn of verband. Hij bedenkt zich ineens dat hij nog een flesje bij zich heeft

met water uit de boom die het hert heeft laten ontploffen. Hij haalt het tevoorschijn, en ziet

dan dat het water in het flesje een vreemde, donkerbruine heeft. Plotseling beseft Thomas dat

het duivelswater is. Het komt eigenlijk alleen maar voor in grondwaterreservaten, maar soms

wordt het door bomen naar de oppervlakte gezogen. Een slok ervan stimuleerde je spieren,

maar het maakt je ook krankzinnig. Je kan geen onderscheid meer maken tussen vriend of

vijand, je negeert alle pijn, en nadat het is uitgewerkt ben je uitgeput en kun je je niet meer

herinneren wat er gebeurd is. Hij zal het dus alleen gebruiken als het echt niet anders kan.

Teveel ervan is gevaarlijk voor het lichaam. Thomas stopt het flesje weer weg. Als hij een

tijdje door strompelt, komt hij op een open plek aan. Hij schrikt zich dood als hij ziet hoe

Michael boven de bek van een reusachtige vleesetende plant hangt. Thomas twijfelt. Moet hij

hem nou redden? Michael was een arrogante, gemene klootzak, en had hem al twee keer

proberen te vermoorden. Maar als Thomas de afschrikwekkende schreeuw van Michael hoort,

breekt hij. Hij springt, hakt de liaan waarmee de plant Michael vast had eraf met zijn bijl, en

Michael valt op de grond. Thomas is snel ter plekke, maar Michael wil zich niet door Thomas

laten helpen. Onmiddellijk trekt hij zijn pijl en boog, en richt die op Thomas. Thomas

verstijft. Heeft hij hem hierom gered? Om zelf gedood te worden? 'Driemaal is scheepsrecht.'

zegt Michael met een grijns. 'Deze keer ontkom je niet.' Thomas ziet zich geconfronteerd met

twee problemen: Michael en de vleesetende plant, die nu zijn zinnen lijkt te zetten op hem,

omdat hij zijn liaan eraf heeft gehakt. Hij ziet geen andere keus. Hij haalt het duivelswater

tevoorschijn, en gooit het achterover. Hij voelt zijn spieren groter worden, en een

onvoorstelbare moordlust in zich opkomen...

Met tranen in zijn ogen van de pijn bereikt Thomas het water bij de Hoorn des Overvloeds.

Hij laat zich even in het water zakken, anders houdt hij het niet vol. Hij kijkt omhoog, en ziet

de maan opkomen. Wat heeft hij nou precies gedaan toen hij onder invloed was? Hij kan zich

niet meer herinneren of hij Michael heeft gedood, of dat de vleesetende plant verslagen was.

Wat hij ook gedaan heeft, het heeft hem veel spierpijn bezorgd. Gelukkig leeft hij nog. Dat

was een meevaller. Maar dan ziet hij even verderop het lichaam van Davy in het water liggen,

en Gio, die zijn sabel nog even schoonspoelt in het water. Thomas huivert. Iedereen weet dat

Gio een van de beste zwaardvechters van de Hongerspelen is. Dan merkt Gio Thomas op. Een

kwaadaardige grijns verschijnt op zijn gezicht. In zijn huidige toestand maakt Thomas geen

kans tegen hem. Maar hij heeft geen keus, want Gio kwam al op hem af met zijn sabel.

Thomas komt overeind, en klemt Gio's sabel tussen zijn bijlen als hij uithaalt. Maar Gio weet

zijn sabel behendig uit Thomas's 'bijlklem' te wrikken, en haalt 'm langs Thomas's schouder.

Het bloed spuit eruit, en kermend van de pijn zakt Thomas in het water. Gio heft zijn sabel,

klaar voor de genadeklap. Zal dit het einde voor Thomas zijn? Niet als hij nog een slok

duivelswater neemt, maar dan maakt hij zichzelf misschien kapot. Als hij de twijfelloze grijns

van Gio ziet en Gios sabel over zijn hoofd buigt, geeft Thomas echter toe, en neemt hij nog

een slok...

Stefano had gerend voor zijn leven. De brand had hem al bijna ingehaald, toen hij net op tijd

het water rond de hoorn des overvloeds bereikte. Hij had een schuilplaats gevonden en besloot

daar de nacht door te brengen. Hij had niet heel veel eten meer... Die nacht zag hij ook

hoeveel deelnemers er nog waren. Nog maar 8! Hij zat al bij de laatste 8! Stefano voelde een

gevoel van trots bij de gedachte dat hij zover was gekomen. Maar hij had ook meevallers

gehad, sommige sterke deelnemers waren er al snel uit. Carlos bijvoorbeeld. Hij had Carlos de

hele Spelen niet gezien, terwijl hij best wel had opgelet op het begin. Nou ja, hij zag hem voor

de start. Carlos leek niet echt genteresseerd in de stapel wapens en voedsel, hij keek meer

naar de lift.. Maar dat was onbelangrijk, hij was dood, hoe maakte niet uit. Stefano wilde net

gaan slapen, toen hij 2 gedaantes op de Hoorn zag afkomen. Eentje herkende hij, het was

Thomas. Thomas had het dus gered. Zij zouden een goed team zijn. In tegenstelling tot Thijs.

Thijs met zijn opengereten been. Stefano had hem eerst nog wel gespaard en Thijs been

verbonden, maar uiteindelijk was Stefano nooit van plan geweest om met wie dan ook een

bondgenootschap aan te gaan, en had hij Thijs zonder pardon neergeschoten. Dus nu zou het

ook geen probleem hoeven zijn om die schim uit te schakelen. Hij zag hen al vechten, en zag

Thomas moe worden. Zonder nadenken schoot hij, hij wist toch wel dat het raak zou zijn. Hij

had tenslotte les gehad van Gio. De gedaante viel meteen op de grond. Even vroeg Stefano

zich af wie het geweest was, maar daar was even geen tijd voor. Hij riep naar Thomas. "Nu

heb ik je alweer gered. Zullen we maar gewoon samenwerken tot de finale?" Stefano stond

op, en zag tot zijn verbazing dat Thomas naar hem toe rende met zijn bijl opgeheven. Dan

niet mompelde Stefano, en hij wilde een pijl pakken. Maar hij greep in het niets. Zijn pijlen

waren op! En Thomas kwam steeds dichterbij! Stefano liet zijn boog vallen en rende weg, het

donkere oerwoud in.

Gio was bij het meer. Het was er nog rustig; blijkbaar was hij de eerste tribuut die het meer

bereikt had. Hij liep het meer in, met het gevoel dat hij nog veilig was, toen hij ineens lawaai

naast zich hoorde. Hij keek opzij en zag Davy met een bijl op hem afrennen. Schattig. Gio

pakte een pijl uit zijn pijlenkoker, spande zijn boog aan en schoot. Helaas, gemist. Davy had

goede reflexen. Maar hij is niet erg slim. Gio voelt de glimlach op zijn lippen als hij naar de

jongen kijkt die in gevecht is met water in zijn keel. Zou het niet briljant zijn als hij zo dood

zou gaan? Maar op dat moment staat Davy al weer op. Helaas, dan moet het maar op de

ouderwetse manier. Met een soepele zwaai haalt Gio de sabel van Steffen tevoorschijn. Hij

loopt niet op Davy af; hij weet dat die wel naar hem zal komen. En dat klopt. Met de bijl

boven zijn hoofd komt de jongen op hem afgerend. Maar Gio is snel. Met een simpele zwaai

pareert hij de slag, en met een tweede zwaai van zijn sabel komt er een eind aan Davy's leven.

Erg veel tijd om van zijn overwinning te genieten heeft Gio niet; achter hem is Thomas

verschenen. Ook hij heeft een bijl vast. Gio had deze aanval niet verwacht, maar zijn

aanpassingsvermogen was sterk. En er was geen tegenstander die hem kon verslaan. Met een

sarcastische grijns keek hij naar Thomas. De jongen was volledig uitgeput, zat onder het

bloed en had tranen in zijn ogen. Waarschijnlijk was een bondgenoot van hem vermoord.

Misschien wel een van de jongens met wie ze aan het begin van de Hongerspelen in de bar

hadden gezeten. Nou, lang zou Thomas hem niet hoeven missen. Gio liep met de Sabel op

Thomas af. Deze hief zijn bijl op, en de twee wapens kletsten tegen elkaar. Gio grijnsde

opnieuw toen hij een tweede aanval inzette en Thomas in zijn schouder raakte. Het bloed

spatte eruit, en Thomas kon met moeite zijn bijl nog vasthouden. Gio hief zijn sabel op, klaar

om de genadeslag te maken, toen hij een stekende pijn voelde in zijn hals. Zo'n pijn had hij

nog nooit gevoeld. De schutter was duidelijk zeer bedreven, want de pijl had hem precies in

zijn halsslagader geraakt. Er was er maar een die dat kon zijn. Stefano. Gio voelde hoe het

gevoel uit zijn benen verdween, en hoe hij in het water viel. Hij was zich er vaag van bewust

dat Thomas wegliep. Hij dacht aan Steffen, en Tygo, en Ingrid en Davy, aan een mes met de

tekst "Roest zacht". Hij dacht aan verre vakanties, en zijn vader en moeder, en de broer die

hem zojuist dodelijk geraakt had. De sabel gleed uit zijn hand en verdween op de bodem van

het meer. Hij voelde het werpmes van Maurice in zijn broekzak, en voelde hoe zijn

pijlenkoker losraakte op het moment dat zijn lichaam onder water verdween. Hij voelde hoe

zijn lange haren langs zijn gezicht omhoog gleden. Hij dacht aan een lang vergeten lentedag,

waar een klein jongetje vrolijk door het bos danste en zong. Eventjes gleed er een kleine

glimlach over zijn gezicht. En toen werd alles zwart.

Thomas kan zich even niet meer bewegen. Zo erg is de spierpijn in zijn lichaam. Hij ligt met

zijn hoofd in het gras. Zachtjes tilt hij zijn hoofd op om te kijken waar hij is. Hij merkt dat hij

op het eiland met de Hoorn des Overvloeds is. Hij is niet echt opgeschoten, blijkbaar werkt

het duivelswater maar kort. Hij ziet iemands voetsporen in het gras. Blijkbaar was hij zo

angstaanjagend dat hij iemand anders heeft weggejaagd. Hij voelt dat hij nu weer genoeg

kracht in zijn armen heeft om ze te kunnen bewegen, en draait zich om. Hij ziet het meer

achter zich, en ziet bij de bosrand een lijk in het water liggen. Het was het lichaam van Gio.

Heeft Thomas dat gedaan? Wat doet dat duivelswater in godsnaam met hem? Gio had hem

eigenlijk tuk: Thomas was uitgeput en weerloos, terwijl Gio op het punt stond hem te doden.

Hij hoorde dood te zijn, en dat zou ook terecht zijn geweest. Maar toch delfde Gio uiteindelijk

het onderspit door dat duivelswater. Dan schiet er even een pijnscheut door Thomas's arm. De

wonden in zijn zij en zijn schouder bloeden nog steeds. Nee, het is onterecht en gevaarlijk om

dat spul te blijven gebruiken. Hij moet er zo snel mogelijk vanaf. Met alle kracht die hij heeft

gooit hij het flesje in het water. Daar zal niemand het nog vinden. Plotseling hoort hij

verderop een akelig hard piepend geluid. Er komt een gigantische, monsterlijke vleermuis

aangevlogen. Zijn kaken bevatten zo te zien scherpe snijtanden. Snel houdt Thomas zich zo

stil mogelijk. De plons in het water heeft waarschijnlijk de aandacht getrokken van dat beest.

Vleermuizen gebruiken immers geluidsgolven om te navigeren. Als hij ook maar het geringste

geluid maakt, kan hij zijn positie verraden en kan hij verslonden worden. Gelukkig kan hij

zijn benen nog niet bewegen vanwege de pijn. Andere tributen zijn zo te zien niet in de buurt,

en kunnen ook geen pijlen op hem afschieten of messen naar hem gooien zonder eerst hun

positie aan de vleermuis te verraden. Misschien zou hij zo zelfs wel even veilig zijn. Maar dan

moet hij wel uiterst stil blijven liggen, totdat de vleermuis het gebied verlaat.

Carlos had gewoon pech gehad. Dat was het. Niks aan te doen, maar hij wist toch dat hij het

niet lang uit zou houden. Het eten hier was van een paar Hongerspelen geleden en grotendeels

bedorven. Ook het water zag er niet heel fris meer uit. Hij had nu uren zonder voedsel

gezeten, maar ondertussen een plan bedacht. Hij wist nu dat het gebouw ongeveer in een

hoefijzervorm lag, met een verdikking in het midden voor de trainingskamers en de

Controlekamer. En de uitgang was een de andere zijde van het gebouw. Maar dat was

oninteressant. Het was bewaakt, en niet zijn doel. Hij zou hier niet uitkomen, dat wist hij zelf

ook wel. En aangezien hij zichzelf niet kon redden.... moest hij zijn volk redden. Het enige

wat hier namelijk wel in deze ruimte lag, was dynamiet. Dynamiet, TNT, bommetjes, mijnen,

buskruit, van alles. En dat had hij nodig. Hij had alles in zakken gedaan, en nog had hij er

tientallen. Nu was het tijd. Het was nacht, als het goed was, en hij zou deze nacht doodgaan.

Toen hij het zich gerealiseerd had, vond hij het niet zo moeilijk meer. Eerst was een moeilijk

gedeelte, de deur ongemerkt laten ontploffen. Zo zacht mogelijk gooide Carlos een bommetje

naar de deur. De ontploffing was veel te hard. Nu maar hopen dat er niemand wakker was...

Maar nee, gelukkig niet. Nu kwam het zware werk. de zakken dynamiet door het gebouw

verspreiden. Hier zou hij zeker een paar uur mee bezig zijn. Hij had daarom een geweer

meegenomen uit het magazijn. Voor het geval dat. Gelukkig was ook de afgelopen uren niets

gebeurd en al het dynamiet stond op zijn plek. Carlos liep naar de controlekamer. Nu zou het

gebeuren. Hij zou doodgaan, na een Hongerspelen overleefd te hebben. Zijn hart bonsde in

zijn keel, toen hij zachtjes de deur opendeed. Niemand merkte hem op. Allemaal doodop, na

zo'n nacht werken, leek hem. Carlos had nog 3 zakken dynamiet over en had dat aan zijn

lichaam gebonden. Carlos richtte en schoot door het hoofd van een belangrijk uitziend man.

Nu had hij de volle aandacht. Meteen renden er mensen op hem af, en werden er geweren

gericht. Na nog een paar keer geschoten te hebben, wist hij dat een kogel naar hem

toegeschoten was. De tijd ging opeens heel langzaam, hij zag de kogel op zich afkomen... Hij

zag ook zijn leven voorbijschieten. Hoe blij hij was dat hij de vorige Hongerspelen had

overleeft Zijn district. Zijn vrienden, familie, zijn hele leven. Hiermee zou hij hen redden.

Met een laatste lach spatte Carlos uiteen, en daarmee het hele gebouw. Hij zou nooit weten

wat hij teweeg zou brengen. Carlos was dood.

Maarten wist zich met zijn laatste kracht voort te bewegen. Bijna was hij aan de vlammenzee

ontsnapt. Daar was de hoorn des overvloeds.

Stefano liep richting Thomas. De reuzenvleermuis die hij zojuist vermoord had, lag een paar

meter achter hem. Stefano spande zijn boog aan.

Thomas zat vermoeid in het water, met naast hem het levenloze lichaam van Gio en voor hem

Stefano, die zich klaarmaakte een einde aan Thomas's leven te maken

Michael had zich uit de klauwen van de vleesetende plant weten te bevrijden. Hij liep richting

het water, vastberadener dan ooit om te winnen.

Guus rende door het bos. Dankzij de gift van zijn sponsors baande hij zich een weg tussen de

vlammen.

Maurice lag te slapen op het plateau, met het bloederige, levenloze lichaam van Anne slechts

twee meter boven hem.

En toen ontplofte alles.

Thomas merkt dat hij zijn benen weer kan bewegen. Hij wacht nog steeds tot de vleermuis het

gebied rond de Hoorn des Overvloeds weer verlaat. Na een tijdje lijkt zijn gekrijs en gepiep

zich verder bij hem vandaan te bewegen. Hij komt overeind en kijkt om. De vleermuis piept

harder dan Thomas hem eerder heeft horen doen, draait om, en komt recht op Thomas af.

Shit, hij was te vroeg, te ongeduldig! Hij duikt zo snel als hij kan weg als de vleermuis

extreem laag over het eiland raast. Hij mag nu niet verliezen, niet nu hij berhaupt een kans

maakt om te winnen. En hij heeft, net zoals alle andere tributen, de capaciteiten om dat te

bereiken. Maarten is fysiek sterk en heeft een hoge pijngrens. Stefano is een goede

boogschutter. Maurice is een goede messenwerper en goed in het opzetten van vallen. Thomas

moet het hebben van zijn creativiteit en uithoudingsvermogen. En dat zal hij ook uitbuiten.

Zijn wonden doen nog steeds pijn, maar dat zal hij negeren. De vleermuis draait zich om en

komt opnieuw op Thomas af. In een oogwenk ziet Thomas de boog liggen die Stefano had

laten vallen, en raapt die op. De ene pijl die hij helemaal in het begin uit Zack's lichaam had

gehaald haalt hij tevoorschijn, en richt. Hij was geen beste boogschutter, dus hij moet 'm zo

dicht mogelijk laten naderen voordat hij schiet. Het speeksel breekt bij de vleermuis uit de

mond, snakkend naar vers vlees. Spoedig genoeg zou hij dat zelf worden. Als de vleermuis

nog maar zo'n 20 meter bij Thomas vandaan is, valt hij ineens uit de lucht. Dood, zonder dat

Thomas iets doet. Hij komt dichterbij, en ziet dan dat de kop doorboord is met een pijl. Shit,

er was een andere tribuut in de buurt. Wegwezen hier! Thomas zwemt zo snel als hij kan bij

het eiland vandaan, terug naar het woud. Als hij de oever bijna heeft bereikt, zwemt hij langs

Gio's lichaam. Misschien kan hij nog wat buit maken van Gio's spullen. De gelegenheid

maakt immers de dief. Als Thomas gaat kijken, ziet hij dat Gio's spullen allemaal weg zijn.

Zijn sabel, zijn pijl en boog, alles! Iemand is hem dus voor geweest. Tevens spot Thomas nu

ineens de wond de Gio fataal werd: een pijlwond in zijn hals. Gek, Thomas had toen nog

helemaal geen boog bij zich. En zijn ene pijl heeft hij nu nog gewoon. Dan kan hij de

moordenaar dus niet zijn geweest, en dat lucht Thomas op. Hij was dus allicht toch geen

oneerlijke dood gestorven. Dan hoort hij achter zich ineens een boog aanspannen. Hij draait

zich om, en ziet Stefano, met de spullen van Gio, en zijn boog op Thomas's hart gericht.

Thomas weet nu dat hij er is geweest. Hij kan zich onmogelijk nog uit deze situatie redden.

'Heb jij Gio gedood?' vraagt Thomas ineens, zonder er echt over na te denken. Stefano

glimlacht. 'Ben je niet blij dat ik je gered heb?' zegt hij. Dan bedenkt Thomas zich opeens een

tactiek. Misschien kan hij toch nog wegkomen. 'Vind je het niet heel erg wreed, om je eigen

broer zomaar te vermoorden?' begint hij. Stefano's gezicht betrok. 'Vertel eens, wie leerde jou

zo'n goede boogschutter te zijn? Wie was degene die jou inspireerde om aan de Hongerspelen

deel te nemen?' Stefano liet zijn boog iets zakken. Thomas wordt opgewonden. Misschien

komt hij hier toch nog weg. 'Het is niet gek, aangezien Gio een vastberaden en sterke tribuut

was,' gaat hij verder. 'Maar ik weet zeker, dat hij nu, in de hemel, hel of whatever,

ongelofelijk veel spijt van heeft van het feit dat hij van jou een waardige strijder gemaakt

dacht te hebben. Ondankbaarheid van het hoogste niveau is het! Bloedverraad! Een schande!'

Thomas ziet Stefano zijn concentratie verliezen. Nu is zijn kans! Hij trekt zijn bijl, rent op

hem af... en alles lijkt te ontploffen. De Hoorn des overvloeds stort in, en het eilandje in het

midden van het meer barst ineens uit als een vulkaan. De gloeiende brokstukken vlogen alle

kanten op. In het bos hoort Thomas enkele explosies, en ziet hij enorme rookpluimen

opstijgen. Tevens merkt hij ook dat het water van het meer begint te trekken. Het meer

stroomt leeg. 'Wegwezen!' roept Thomas hardop, ook tegen Stefano, al weet hij niet waarom.

Het meer loopt langzaam leeg door een gat in de bodem. Alles wat op de bodem van het meer

terecht is gekomen, komt nu weer boven, tevens het flesje duivelswater dat Thomas er eerder

in had gegooid. Overal om zich heen ziet hij rook opstijgen. Door de ontstane spleten in de

bodem schijnt een uiterste fel licht naar buiten. Vervolgens barst de 'vulkaan' op het eiland

nog een keer uit, en ziet hij klodders lava overal neerkomen. Snel rent Thomas naar de rand

van het woud, waar hij denkt dat hij veilig is. Hij ziet niet of Stefano hem volgt, daar heeft hij

totaal geen aandacht voor. Hij hoort een kanonschot: Carlos is dood. Wat is er in godsnaam

aan de hand?! Angstig vraagt Thomas zich af of dit berhaupt nog wel de Hongerspelen zijn...

Michael had zich uit de klauwen van de vleesetende plant weten te bevrijden. Hij liep richting

het water, vastberadener dan ooit om te winnen. Dit keer zou hij iedereen vermoorden die hij

zag. Geen genade. Hij had net het water bereikt, toen hij een enorme knal hoorde die zijn

trommelvliezen liet trillen. Ineens werd de wereld zwart. Rookwolken kwamen overal

tevoorschijn, en er zaten tientallen gaten in de grond. Zijn oren suisden nog na toen hij het bos

uit rende. Een plotselinge windvlaag verpulverde een boom en viel op de plaats waar Michael

net stond. Andere bomen leken zichzelf op te blazen en er kwam een groen, glanzend gif uit.

Michael rende verder, over spleten in de grond, langs vliegende slangen, over brandende

rotsblokken. Wat had het Kapitool in vredesnaam gedaan? Maar toen hij eindelijk het bos

uitkwam, zag hij dat er echt iets mis wat. In het lichtblauwe licht van onnatuurlijke vlammen

zag hij dat de tribunes helemaal in puin lagen, het vertrouwde gebouw van de trainingen zat

vol gaten en overal lagen lijken. Van mensen uit het Kapitool. Als dit niet het werk van het

Kapitool was, wat was het dan? Deze laatste gedachte kwam in zijn hoofd toen er een

hagelsteen ter grootte van een voetbal zijn schedel openspleet en hem vermoorde.

Guus rende door het bos. Dankzij de gift van zijn sponsors baande hij zich een weg tussen de

vlammen. En toen ontplofte alles. Overal om Guus heen vloog de aarde door de lucht. Bomen

werden ontwortelt, en de lucht leek uit elkaar te vallen. Stof vulde de hele arena, en de

vlammen waren niet meer tegen te houden en baanden zich een weg door alles wat er op haar

weg kwam. Maar Guus zag hier allemaal niets meer van: hij lag levenloos op de grond, met

de gift van zijn sponsors nog in zijn hand geklemd.

Thomas rent door het woud, dat eigenlijk geen woud meer te noemen is. De grond barst op

verschillende plekken open, vuur laait op uit de spleten, bomen vallen om als luciferstokjes,

en de hele lucht is gehuld in een grote, dikke aswolk, waar zo nu en dan bliksemschichten uit

schieten die de overgebleven boomtoppen doen versmeulen. Alles lijkt te vergaan. Thomas

baant zich behendig een weg door alle chaos: door omvallende bomen, door vlammen die hier

en daar uit de grond oprijzen, en neerkomende projectielen, waaronder zeer grote hagelstenen.

Hij weet niet waarom, maar nog steeds probeert hij bij de 'Hoorn des Overvloeds' vandaan te

rennen, alsof de chaos daar het grootst was. Misschien is die angst wel terecht: Thomas heeft

het idee dat, naarmate hij verder weg loopt, de chaos gelijdelijk aan minder wordt. Dan hoort

hij een kanonschot: Michael en Guus zijn dood. Guus? Nee! Dat was zijn districtgenoot! En

hij is hem niet eens tegengekomen. Plotseling heeft Thomas geen behoefte meer om verder te

lopen. Het verlies van Guus doet hem pijn. Letterlijk. Hij voelt de pijn in zijn rug. Hij voelt

het bloed eruit stromen. Hij zakt in elkaar. Het wordt even zwart voor zijn ogen. Hij betast

zijn rug, en voelt dan de werkelijke oorzaak van de pijn: hij is volop geraakt door een

werpmes. Gelach klinkt hem in de oren. Hij draait zich op zijn zij, en ziet Stefano achter hem

opdoemen. De smeerlap heeft hem al die tijd achtervolgt en heeft gewacht op het juiste

moment. Toen hij even stopte om om Guus te treuren, had hij uitgehaald. Stefano trekt de

sabel die eerst van Gio was. 'Dacht je echt dat je mij tuk had?' zegt Stefano. 'In de

Hongerspelen is doden een noodzaak. Dat gold evengoed voor Gio als voor jou. Maar helaas

ook voor mij. En daarom wisten jullie het allebei niet te overleven.' Stefano heft zijn sabel.

Dit is het. Thomas's tijd als tribuut eindigt hier. Hij weet het zeker. Hij kan niet twee keer

zoveel geluk hebben. Net als Stefano de genadeklap wil geven, beukt een onbekende gedaante

hem ineens omver. Het was... Maarten! Zijn enige wapens waren een kort mes en een speer.

Thomas ziet hoe Stefano's aandacht zich nu naar Maarten verplaatst. Ze engageren in een

hevige worsteling. Stefano's sabel klapt keer op keer tegen Maarten's speer, maar zonder

resultaat. Hun gevecht lijkt luidruchtiger dan het langzaam instortende woud. Thomas kan

zijn ogen niet geloven. Waarom zou Maarten hem redden? Is hij Thomas iets verschuldigd?

Nee toch? In ieder geval vind Thomas dat hij Maarten nu wel iets verschuldigd is: hij zou hem

het gevecht helpen winnen. Met zijn hand tast Thomas zijn rug af, en hij kreeg het werpmes te

pakken. Thomas trekt eraan, en hij wordt al gauw verlamd door een hevige pijn. Dit was niet

goed voor zijn lichaam, dat toch al heel veel te verduren heeft gehad. De wonden in zijn zij en

schouder deden ook nog steeds pijn. Maar Thomas bevindt zich nu in eens soort trance. Hij

heeft zich erbij neergelegd dat zijn verwondingen te ernstig waren, en dat hij waarschijnlijk

niet meer kan winnen. Hij geeft nog een ruk aan het mes, en langzaam maar pijnlijk glijdt het

mes uit de klaarblijkelijk diepe wond. Thomas kijkt op. Maarten is in nood: Stefano heeft zijn

speer in tween gehakt en hem in zijn linker arm geraakt. De genadeklap zou spoedig vallen.

Eigenlijk is Thomas helemaal niet goed met werpmessen, maar hij voelt dat deze worp ten

koste van alles zijn doel moest raken: Stefano. Hij had zijn sabel al gereed om de op de grond

liggende Maarten te doden. Thomas gooit met al zijn macht, zonder te kijken of hij goed

gemikt heeft. Maar het is d kill van de Spelen: hij raakt Stefano recht in zijn achterhoofd.

Zonder kreet of huivering valt Stefano om. Hij is dood. Tegelijkertijd voelt Thomas nogmaals

de pijn val al zijn verwondingen tegelijk. Alles wordt weer even zwart voor zijn ogen, en hij

kan zich niet meer verroeren. Als Thomas weer bijkomt, staat Maarten naast hem. Hij is

duidelijk verrast door Thomas's actie. Bedankt, denk ik.' zegt Maarten. 'Dat is wat

bondgenoten doen.' zei Thomas, met veel moeite. Maarten loopt naar Stefano's lichaam, pakt

zijn sabel en zijn pijl en boog, en doet die in zijn eigen rugzak. 'Ik had iets persoonlijks met

Stefano af te handelen. Meer niet.' zegt hij. 'Hij had mij eerder bijna gedood.' 'Wel, dat was

eigenlijk ook mijn reden.' zegt Thomas. Opnieuw trok er een pijnscheut door zijn hele

lichaam. Hij heeft te veel verwondingen, en hij zit door zijn energie heen. Hij denkt het niet

meer te kunnen winnen. 'Neem mijn spullen.' zegt Thomas. 'Ik heb er nu toch niets meer aan.

Ik zit door mijn latijn heen.' Maarten kijkt neer op Thomas, die nog steeds op de grond licht.

Hij, Thomas en Maurice zijn de enige nog levende tributen. Als hij wil winnen, moet hij wel

doden. Maar een tribuut doden die zojuist zijn eigen leven heeft gered, dat zou hij niet doen.

Hij wil eerst Maurice uit proberen te schakelen, en als Thomas dan nog leeft, komt hij later

wel terug voor hem. Maar nu laat hij hem in leven. 'Moge de kansen immer in je voordeel

zijn.' zegt Maarten nog n laatste keer. Zonder Thomas's wapens mee te nemen gaat hij

verder. Thomas blijft alleen achter. Tja, Maarten heeft makkelijk praten. Hij kan tenminste

nog staan. Thomas probeert op te staan, maar zodra hij zijn voeten plat op de grond zet,

vergaat hij van de pijn en zakt hij opnieuw op de grond. Thomas draait zich op zijn rug, en

kijkt naar de gewelddadige, bijna vulkanisch geworden omgeving. Hij weet nog altijd niet wat

het Kapitool nou in vredesnaam gedaan heeft, maar dat zal hij misschien niet meer te weten

komen. Hij sluit zijn ogen. Is dit het einde voor Thomas?

Maurice was direct wakker geworden van de knal. Het water van het beekje begon op hol te

slaan, en de rotswanden van het ravijn waarin hij zich bevond begonnen af te brokkelen. Een

gigantisch brokstuk viel op het flesje, en het laatste beetje medicijn dat hij had willen bewaren

spatte alle kanten op. Glassplinters vlogen door de lucht, en er kwam een stuk in zijn oog.

Direct werd dat oog onbruikbaar: Maurice was aan 1 kant blind geworden. Hij kwam

overeind, maar hij kon nergens heen. Overal om hem heen was het woeste water, waarin hij

zonder twijfel zou verdrinken, en van bovenaf kwamen constant rotsblokken naar beneden

gevallen. Zijn enige hoop waren de sponsors, maar hij wist niet dat door Carloss

terroristische aanval de cameras ook waren uitgeschakeld, en dit dus nooit op tv zou

verschijnen.

Er klinkt een kanonschot. Maarten kijkt verschrikt op, staat even stil, maar draait zich dan om,

om zijn laatste tegenstander uit te schakelen. Thomas opent zijn ogen en ziet de gedaante op

hem af lopen.

Thomas ligt nog steeds op de grond met zijn ogen dicht, volledig afgesloten van de

buitenwereld. Achter zijn gesloten ogen beleeft hij zijn hele leven weer opnieuw. Hij denkt

terug aan hoe de hongerspelen voor hem begonnen waren. En nu ligt Thomas hier, op het punt

om Guus te volgen. Guus had eigenlijk veel meer zelfvertrouwen dan hij, maar toch heeft

Thomas het verder geschopt. Hij vind het eigenlijk niet eerlijk. Misschien is het dus toch maar

beter als hij nu verliest. Thomas schrikt wakker uit zijn trance als hij een kanonschot hoort.

Hij kijkt op. Maurice is dood. Maar dat betekent... dat Maarten hem binnenkort komt halen!

Hij weet natuurlijk nog waar Thomas ligt. En terwijl hij dat denkt, ziet hij al in de verte een

schim opdoemen. De gedaante is vrij kort, maar breedgebouwd. Dat kan maar een iemand

zijn... en voor hij het weet, vliegt een speer zijn kant op. Thomas rolt snel opzij, en de speer

mist hem op een haartje. Pas dan ziet Thomas dat het eigenlijk een halve speer is. Shit, hij

moet hier weg! Eerst dacht hij nog aan doodgaan, maar bij nader inzien durft hij de dood toch

niet onder ogen te zien. De adrenaline giert door zijn lijf, en verlamt de pijn... hij kan weer

lopen! Thomas komt direct overeind, zoekt steun bij een boom, en duikt snel weer opzij

omdat Maarten de andere helft van de speer zijn kant op gooit. Het was aanvankelijk dus een

dubbelzijdige speer. 'Blijf staan, jij!' roept Maarten. Thomas grist zijn rugzak van de grond en

rent er vandoor. Gelukkig heeft hij al zijn spullen nog. Hij zigzagt door de weinige bomen die

nog overeind staan, en hij hoort en ziet regelmatig een pijl langs zijn oor vliegen. Hij kan

Maarten niet aan, niet in deze staat. 'Vecht terug, lafaard!' hoort hij achter zich. Hij heeft

eigenlijk gelijk, maar terugvechten zou een te zware belasting zijn voor Thomas's ernstig

verzwakte lichaam. Thomas struikelt bijna over een kuiltje in de grond, maar blijft net

overeind. Thomas hoort Maarten dichterbij komen. In wanhoop gooit hij een van zijn

bommetjes vlak achter zich neer. De explosie slaat een gat in de bodem, en laat de

brokstukken en het stof de lucht in vliegen. Maarten wordt omver geblazen, en verliest zijn

concentratie. De schokgolf blaast ook Thomas enkele meters achteruit, en laat hem

neerkomen op een aflopende helling, waardoor Thomas een stuk de diepte in rolt.

Als Thomas weer overeind komt en voor zich kijkt, ziet hij iets schokkends. De helling waar

hij zojuist vanaf is gerold, was eerst het ravijn. Door de plotselinge bevingen die het eiland

troffen is de klif rand helemaal afgebrokkeld, en als je voorzichtig bent, kun je zo bij de

bodem komen. Het rustige beekje dat daar eerst stroomde, is nu veranderd in een woeste,

allesverslindende stroom water. Het slijt een wijde geul uit in de bodem. Als Thomas beter

kijkt ziet hij midden in de woeste stroom een uitstekende rots pilaar, die ongeveer 20 meter

boven de stroom des doods uitstak, met daarop een verlaten rugzak. Yes, misschien zitten

daar nog wat wapens in! Hij daalt voorzichtig af. De helling is nog steeds stijl, en als je een

verkeerde stap maakt, rol je zo naar beneden en wordt je meegesleurd door het kolkende

water. Pas op ongeveer 15 meter afstand van de pilaar ziet Thomas dat er van een van de

rotsen op de pilaar een bepaalde vloeistof afdruipt. Er liggen ook wat glasscherven omheen.

Een medicijn? Dat vraagt om nader onderzoek. Thomas komt zo dichtbij als hij kan. Als hij

de rots pilaar wil bereiken, moet hij een afstand van enkele meters springen. Thomas kan op

zich wel ver springen, maar niet goed neerkomen. Zal hij zich niet bezeren? Thomas heeft

geen keus. Dit is de enige plaats om voorlopig aan Maarten te ontkomen als hij terugkomt. Hij

neemt een aanloop, en springt.

Thomas bereikt de pilaar net, maar glijdt uit. Met een enorme smak klapt hij met zijn

ellenboog op een rots. Hij hoort iets breken, en schreeuwt het uit van de pijn. Nu komt het er

op aan: is zijn riskante poging voor niets geweest, of toch wel? Met zijn nog goede arm trekt

hij zich langzaam aan een rots op, en probeert de druipende vloeistof te bereiken. Hij steekt

zijn hand uit, en laat iets op zijn vinger vallen. Hij likt de vloeistof van zijn vinger af. Het

smaakt vreselijk bitter. De smaak jaagt een schokgolf door zijn lichaam. Onmiddellijk voelt

hij de pijn in zijn arm wegtrekken. Zou het echt? Met zijn andere arm trekt hij zich verder

omhoog, en gaat met open mond onder de druipende vloeistof hangen. Hij voelt de druppels

wegglijden in zijn keel, en onmiddellijk voelt hij zich een stuk minder beroerd. De pijn in zijn

wonden neemt aanzienlijk af, en hij voelt dat het bloeden stopt. Dit is een mirakel: Thomas

voelt zich vrijwel helemaal herladen. Zo'n krachtig medicijn moet wel een sponsorgift zijn.

Hij komt nu weer moeiteloos overeind, en wendt zich tot de rugzak. Er zitten een setje

werpmessen en een paar tropisch vruchten in. Maurice gebruikte werpmessen, en Thomas

heeft hem eerder iets horen zeggen over een medicijn, dus dit is waarschijnlijk van hem

geweest. Maar zijn lichaam is nergens te bekennen. Wat is er met hem gebeurd? Dan hoort

Thomas een plof achter zich...

'Je kunt nergens meer heen.' zegt Maarten koelbloedig. Hij is zojuist op het plateau

gesprongen waar Thomas zijn toevlucht gevonden dacht te hebben. Het plateau ligt te laag in

verhouding met de rand van de uitgesleten geul om er nog uit te komen, dat beseft Thomas nu

ook. 'Jammer genoeg geldt hetzelfde voor jou.' zegt Thomas. Er verschijnt een grijns op zijn

gezicht. Met het medicijn heeft hij ook zijn zelfvertrouwen weer teruggewonnen. 'Het ziet er

naar uit dat deze plek voor een van ons het einde wordt, Thomas.' zegt Maarten. 'Waarom

nam je mijn wapens niet mee, zoals ik voorstelde?' vraagt Thomas. 'Je had jezelf een hoop

moeite kunnen besparen.' Maarten glimlacht. 'Jij hebt mijn leven gered, Thomas. Ik voelde dat

ik jou iets verschuldigd was. Door jouw wapens niet af te pakken, hoopte ik jou een eerlijke

kans te geven als we in de finale tegenover elkaar zouden staan. Maar de Hongerspelen staan

geen genade toe.' In een flits trekt Maarten zijn sabel. 'Dus... probeer die kans nu maar eens

goed te benutten!' Onmiddellijk trekt Thomas het zwaard dat hij van Kris gejat heeft. 'Dat doe

ik zeker. Ik zal je niet teleurstellen.' Nog nooit heeft hij zich zo zeker van zichzelf gevoeld als

nu. Guus had aanvankelijk meer zelfvertrouwen dan hij, maar Thomas weet nu hoe hij zich

gevoeld moet hebben toen hij vrijwillig meedeed aan de Hongerspelen. Hij zal zijn best doen

om te winnen in de plaats van zijn vriend.

Een rotsachtig plateau, een kolkende waterstroom ruim 20 meter daaronder, twee tributen die

lijnrecht tegenover elkaar staan... er kan er maar een de winnaar zijn. De finale is nu echt

begonnen!

Maarten en Thomas staan dreigend tegenover elkaar. Hoeveel kills heb jij tot nu toe

gemaakt? Vraagt Maarten opeens. Thomas denkt even na. Met Stefano heb ik mijn derde

kill gemaakt. Maarten schudt zijn hoofd. Fout. zegt hij. Ik heb Stefano gedood. Thomas is

even verward. Dat kan niet. Ik dacht dat ik hem met mijn werpmes is zijn achterhoofd

geraakt had. Zoiets overleef je niet. Ja, dat dacht je. zegt Maarten. Maar het mes was niet

hard genoeg gegooid om zijn hersenstam te bereiken. Door de pijn verloor hij echter wel zijn

concentratie op het gevecht met mij, en dat gaf mij de gelegenheid om met mijn speer zijn

hart te doorboren. Slim he? Ineens herinnert Thomas zich dat hij bloed op Maartens speer

had zien zitten nadat Stefano omviel. Het is waar. Maarten moet Stefano wel gedood hebben.

Hij heeft het zelf niet goed gezien, omdat hij na zijn mesworp even bezweek van de pijn. En

hij maar denken dat hij de kill van de Spelen heeft gemaakt

Maarten ziet dat Thomas in gedachten is verzonken, en beseft dat zijn plannetje heeft

gewerkt. In een oogwenk zet Maarten twee grote stappen vooruit, en haalt uit met zijn sabel.

In een reflex springt Thomas achteruit, maar Maartens slag schampt nog net langs zijn

linkerschouder. In zijn haast glijdt Thomas uit over een gladde rots, maar komt gelukkig niet

pijnlijk terecht. hij voelt een milde pijn op de plek waar de sabel hem heeft geschampt.

Gelukkig heeft Maarten hem niet zo hard geraakt als Gio eerder zijn rechterschouder had

geraakt. Thomas ligt nu op de grond, en ziet Maarten grijnzen. Inderdaad, slim bedacht.

Zegt Thomas. maar dat zal geen tweede keer werken! Maarten gaat opnieuw in de aanval,

maar Thomas gooit zichzelf razendsnel overeind. Tegelijkertijd haalt hij gevaarlijk uit met het

zwaard van Kris, waardoor Maarten haastig in de verdediging gaat. De zwaarden klappen

volop tegen elkaar, en het geluid van kletterend metaal vult de hele vallei (of wat daar van

over is). Het gevecht begint nu echt.

Opnieuw maakt Thomas een zwaai met zijn zwaard, en Maarten draait zijn hoofd net op tijd

weg, waardoor Thomass zwaard langs Maartens kapsel scheert. Thomas voert meteen

daarna een beetje een overmoedige steekaanval richting Maartens hard uit, die hi