Download - Federico Garcia Lorca

5/27/2018 Federico Garcia Lorca

1/25

Federico Garca Lorca (1898-1936) Federico Garca Lorca (1898-1936)

IvanieviROMANCA LUNE, LUNE

Conchi Garcia Lorca

Luna doe kovaniciu divot suknji od smilja.Dijete je gleda, gleda.Udivljeno dijete gleda.

Ustreptalim zrakom lunakovanicom ruke iri,otkriva, bludna i ista,njedra svoja kostrena.

- Bjei luno, luno, luno,jer naiu li Cigani,iskovat e od tvog srcakolajne i burme bijele.

- Dijete, pus me da pleem,a kad naiu Cigani,nai e te na nakovnjusa sklopljenim oicama.

- Bjei luno, luno, lunojer ve ujem topot konja.- Dijete, pus me, ne gazibjelinu mi pokrobljenu.

Sve se blie topot uo,bubnanje o bubanj ravni.Usred puste kovanicesklopilo je dijete oi.*Maslinikom dolaziliCigani od sna i bronce;

uzdignute glave dre,al oi im polusnene.

Kako kuka kukuvija!Kako kuka na drvetu!Nebom hodi luna, lunaI za ruku vodi dijete.

U kovanici Ciganiplau gorko ridajui.A nad lunom lahor bdije.Lahor nad njom budno bdije.

MieviROMANSA LUNE, LUNE

Koni Garsija Lorka

Luna se kovanciu smiljevoj svojoj halji.Dete u nju gleda, gleda.Dete samo lunu snatri.Luna prua svoje rukekroz vazduh uskomeanii dve dojke staniolskenudi, ista, sva u vatri.

- Bei luno, luno, luno!Ako dou sad CiganiOd tvog srca prstenje eU kolajni iskova.

- Dete, pus me da pleem!Kad se vrate tu Ciganis oba oka sklopljena euz nakovanj tebe nai.

- Bei luno, Iuno, luno,ujem konjski topot jasni!Dete, nemoj da me dri,nit belnu moju gazi!

Bijui o dobo poljaprme se brz konjank.A u kovanc detesklopljenih oiju snatn.*Maslinjakom primiu se,san i bronza, ve Cigani

Glave su im uzdignuteI pogledi uspavani.

Kako peva sovujaga,kako peva sad na grani!Preko neba luna lutai za ruku dete mami.A u kovanici plau,i nariu, svi Cigani.Vetar lunu uva, uva.Vetar samo lunu pazi.

ROMANCE DE LA LUNA LUNA

A Conchita Garcia Lorca

La luna vino a la fraguacon su polisn de nardos.El nno la mira, mra.El nno la est mirando.En el aire conmovido

mueve la luna sus brazosy ensena, lbrca y pura,sus senos de duro estano.

- Huye luna, luna, luna.Si vineran los gitanos,haran con tu corazncollares y anillos blancos.

- Nino, djame que baile.Cuando vengan los gitanoste encontrarn sobre el yunquecon los ojillos cerrados

- Huye, luna, luna, luna,que ya siento sus caballos.Nino, djame, no pisesmi blancor almdonado.

El jnete se acercabatocando el *tambor del llano.Dentro de la fragua el ninoeane los ojos cerrados.*Por el olivar venian,bronce y suno, los gitanos.Las cabezas levantads

y los ojos entornados.

Cmo canta la zumaya,ay, cmo canta en el rbol!Por el cielo va la lunacon un nino de la mana.

Dentro de la fragua lloran,dando gritos, los gitanos.El aire la vela, vela.EI aire la est velando.


2/25


IvanieviLJEPOJKA I VJETAR

Dmasu Alonsu

U mjesec od pergamenebubnja Ljepojka dok hodivodozemnom jednom stazomod kristala i lovora.

Tiina bez zvijezda bjeipred brujanjem m i idek moru koje hui, pjevasvoju no krcatu riba.U gori, po vrhovima,drijemaju orunicito uvaju bijele kule:u kojima su Englezi.Iz zabave, uz al, igrom,ciganski talasi gradeodrinice od puevai od granja zelen-bora.

U mjesec od pergamenebubnja Ljepojka dok hod.Spazvi je, podie sevjetar to ne spava nikad.Sve Krsto, golem, golcat,sav od jezika nebeskih,motri djevoje to svirau odsutne slatke gajde.

- Mala, pus da podignemhaljinu da te vidim.U staroj mi ruci razvijplavu ruu svoga pupka.

Ljepojka odbaci bubnji,bjei to je noge nose.Vjetar, muko, za njom jurivju usjanim maem.

Nameura um svoj more.Masline probljedie.

Zapjevae frule sjenes glatkim gongom od snijega.

- Ljepojko, tri, Lijepa,epat e te strasnik v jetar!Ljepojko, tri, Lijepa!Gledaj otkud nailazsar mamen niskih zvijezdas jezicima svojim arkim!

*Ljepojka, sva ustraena,pod krov ule pod kojim,gore povie borika,stanuje engleski konzul.

Uzbunjeni krikovimadotre tri orunika,ogrta im crn uz jelo,kapu namakl na oi.

Englez ponudi Cganki

zdjelcu topla mlijekai aicu borovicekoju Ljepojka ne pije.

I dok ona, plau, priasvoj doivljaj toj eljadi,krovne ploe od kriljevcabjesomuno vjetar grize.

MieviLEPOTICA I VETAR

Damasu Alonsu

U mesec od pergaminaLepoca biju hitavodozemnom putanjicomod kristala i od bilja.

Tiina bez zvezda, beeod brujanja jednolina,pada tu gde more pevasvoju pono punu riba.andarmi u snove tonuna planinskim vrhovimauvajui bele kulenastanjene Englezima.A cigani oni s vodediu da im proe igragrane bora zelenogai kuice od puia.

*U mesec od pergamnaLepoca biju hita.Spaziv je digao sevetar koji ne sp nikad.Obnaen Kristofor sve,i nebeskih pun jezika,gledajui to devojeu odsutne gajde svira.

- Dete, pus da te sknem,da te vidim bez haljina.Plavu ruu svog stomakaotvori mi pred prsma.*

Lepoca svoj def bacii u beg se dade hitra.Vetar-ljudina je palivrelim maem po leima.Udvaja svoj umor moreSjaj maslina blei biva.Pevaju svirale tame

i gong snega koji blista.

- Lepoce, bei, beiZeleni te vetar vijaLepoce, be, beiPogledaj otkuda luta!Ludi sar niskih zvezdaI s plamenim jezicima.*

Lepoca, puna strahanajzad je do vile sglagde engleski konzul ivi,gore, meu borovima.

Tri andarma prisgoeprobuen od povikasa kapama natuenimi pod crnim platevima.

Englez hoe da cigankiolju topla mleka sipa

i rakije au kojuLepoca ne uzima.

I dok ona, jecajui,O nevolji svojoj pria,Povrh krovova od kriljcaVetar kao lud, ugriza.


3/25


PRECIOSA Y EL AIRE

A Dmaso Alonso

Su luna de pergamnoPreciosa tocando vienepor un anbio senderode crstales y laureles.El silencio sin estrellas,

huyendo del sonsonete,cae donde el mar bate y cantasu noche llena de peces.En los pcos de la Sierralos carabneros duermenguardando las blancas torresdonde viven los ingleses.Y los gitanos del agualevantan por distraerseglorietas de caracolasy ramas de pino verde.*

Su luna de pergamnoPrecosa tocando viene.Al verla se ha levantadoel viento que nunca duerme.San Cristobaln desnudo,Lleno de lenguas celestes,Mira la nina tocandoUna dulce gaita ausente.

- Nna, deja que Ievantetu vesdo para verte.Abre en mis dedos anguosla rosa azul de tu vientre.*

Preciosa ra el panderoy corre sin detenerse.El viento-hombrn la persiguecon una espada caliente.

Frunce su rumor el mar.Los olivos paldecen.Cantan las autas de umbray el liso gong de la nieve.

Preciosa, corre, Preciosa,que te coge el viento verde!Preciosa, corre, Preciosa!Mralo por dnde viene!Sro de estrellas bajascon sus lenguas relucientes.*

Preciosa, llena de miedo,

entra en la casa que ene,ms arriba de los pinos,el cnsul de los ingleses.

Asustados por los gritostres carabineros vienen,sus negras capas cenidasy los gorros en las sienes.

El ingls da a la gitanaun vaso de bia leche,y una copa de ginebra

que Preczosa no se bebe.

Y mientras cuenta, llorando,Su aventura a aquella gente,En las tejas de pizarraEl viento furioso, muerde.

IvanieviROMANCA MJESEARKA

Za Gloriju Giner i Fernanda de los Rios

Zeleno, to volim zeleno.Zelen-vjetar. Zelen-grane.Lau pus na puni,a i konja u planini.Sa sjenom oko pasa

ona sanja na balkonu,put zelena, zelen-kosa,s oima od hladna srebra.Zeleno, to volim zeleno.Pod ciganskom mjeseinomsve je stvari promatraju,ali ona njih ne moe.*Zeleno to volim zeleno.Velike ledene zvijezdenadolaze s ribom sjene,to otvara cestu zori.Smokva tare povjetarac

vorovima svojih grana,a planina, lupe maak,jei svaki lju aloj.Ali tko e doi? Otkud?Ona vazda na balkonuput zelena, zelen-kosa,sanjari o gorku moru.*- Kume, hou da mijenjamkonja svog za njenu kuu,svoje sedlo za zrcalo,i svoj no za njen pokriva.Kume, vuem se krvavod dalekog klanca Cabre.- Kad bih mogo, o moj mome,mi bismo se pogodili.Al ve nisam vie svoj,moja kua moja nije.- Kume, hou umrijepristojno u svom krevetu,elinome, elio bih,na mekanim ponjavama.Zar ne vidi mojih ranaod njedara sve do grla?- Tri stone tamnih ruakouljom bijelom cvjeta,

krv probija i mirieuokolo tvoga pasa.Al ve nisam vie svoj,moja kua moja nije.- Dajte barem da se popnemdo visokih balustrada.Balustrada mjeseineotkle teku glasi vode.*Kum uz kuma ve se penje

put visokih balustrada.Ostavljaju trag od krvi.Ostavljaju trag od suza.Drhtale na krovovimasvjeljke od svijetlog lima.Tisu bubnjia kristalnihranjavahu praskozorje.*Zeleno, to volim zeleno,zelen-vjetar zelen-grane.Popee se, kum uz kuma.irok vjetar ostavljaeu usma udan okus

ui, metve i bosiljka.- Kume! gdje je ona, reci,gdje je tvoja gorka mala?- O, koliko te ekala!Koliko se naekala,svjeeg lica, crnokosa,na zelenoj balustradi!*Na obrazu nakapniceljuljala se Ciganica.Put zelena, zelen-kosa,s oima od hladna srebra.Ledenica mjeseinepodrava je na vodi.I no posta posve bliskapoput prisne poljanice.andari u vrata, pjani,udarahu nemilice.Zeleno, to volim zeleno.Zelen-vjetar. Zelen-grane.Lau pustu na puini,a i konja u planini.


4/25


MieviMESEARSKA ROMANSA

Gloriji Hiner i Fernandu de los Riosu

Zeleno, volim te zeleno.Zelen-grane. Zelen-vetar.U planini vranac jezdii barka na moru bela.Sa senkom o svome struku

na verandi ona sneva,zelene pu, kose zelene,s oima od hladna srebra.Zeleno, volim te zeleno.Ispod ciganskog mesecasve je stvari posmatraju,ali ona njih ne gleda.*Zeleno, volim te zeleno.Velike zvezde od ledaprisu sa ribom senkekoja zori put priprema.Smokva trlja povetaractvrdom korom svoga debla,a breuljak, maak lopov,sve agave svoje stresa.*Al ko doi e? I otkud...?Na verandi ona eka,zelene pu, kose zelene,i o gorkom moru sneva.*- Kume, hou svoga konjada za njenu kuu menjam,svoje sedlo za njeno zrcalo,svoj no za rub njenog vela.Kume, sem krvare

iz Kabrina klanca kleta.- Da to mogu, mome, ne bipogodba nam bila teka.Ali ja sad ve ja nisami mog doma vie nema.- Kume, hou da pristojnabude smrtna mi postelja.Od elika i holandskimaravima presvuena.Ne vidi li ranu mojuod grudi do grla bela?- Tri stone tamnih rua

na prsniku tvome cveta.Oko tvoga struka kapljei mirie krv vrela.Ali ja sad ve ja nisami mog doma vie nema.- O pus me na visokeverande gde ona sneva;o pus me! na zeleneverande gde ona sneva.Na verande meseeve

odakle se voda sleva.*Na verande visoke seve penju dva kuma verna.Za njima su suze tekle.Za njima je i krv tekla.Treptae na krovovimafenjera niz od pleha.Bezbroj kristalnih defovastade zoru da ujeda.*Zeleno, volim te zeleno.Zelen-grane. Zelen-vetar.

Dva kuma su popela se.Vetar ostavljae redakukus ui i metvicena usne dva prijatelja.- Kume, reci gde je ona!Gde je gorka tvoja kerka?- Kako dugo ekala te!Kako dugo moja kerkana verandi ekae te,kose crne, lica svea?*Nad ogledalom bunaraCiganka se njie jedna.Zelene pu, kose zelene,s oima od hladna srebra.Nad vodom je odravaledenica meseeva.No postade tako prsnada na mali trg podsea.A andarm pijani sulupali na vrata teka.Zeleno, volim te zeleno.Zelen-grane. Zelen-vetar.U planini vranac jezdi barka na moru bela.

ROMANCE SONMBULO

A Gloria Ginery a Fernando de los Rios

Verde que te quiero verde.Verde viento. Verdes ramas.El barco sobre la mary el caballo en la montana.Con la sombra en la cinturaella suena en su baranda,

verde carne, pelo verde.,con ojos de fria plata.Verde que te quiero verde.Bajo la luna gitana,las cosas la estan mirandoy ella no puede mirarlas.*Verde que te quiero verde.Grandes estrellas de escarchavienen con el pez de sombraque abre el camino del alba.La higuera frota su vientocon la lija de sus ramas,

y el monte gato garduo,eriza sus pitas agrias.Pero quin vendr? Y por dnde...?Ella sgue en su baranda,verde carne, pelo verde,sonando en la mar armarga.*- Compadre, quiero cambiarmi caballo por su casa,mi montura por su espejo,mi cuchillo, por su manta.Compadre, vengo sangrando,desde los puertos de Cabra.- Si yo pudera, mocito,este trato se cerraba.Pero yo ya no soy yo,ni mi casa es ya mi casa.- Compadre, quiero morirdecentemente en mi cama.De acero, si puede ser,con las sbanas de holanda.No ves la herida que tengodesde el pecho a la garganta?-Trescientas rosas morenaslleva tu pechera blazca.Tu sangre rezuma y huele

alrededor de tu faja.Pero yo ya no soy yo,ni mi casa es ya mi casa.- Dejame subir al menoshasta las altas barandas;_dejadme subir!, dejadmehasta las verdes barandas.Barandales de la lunapor donde retumba el agua.*

Ya suben los dos compadreshaca las altas barandas.Dejando un rastro de sangre.Dejando un rastro de lgrimas.Temblaban en los tejadosfarolllos de hojalata.Ml panderos de cristalheran la madrugada.Verde que te quiero verde,verde vento, verdes ramas.Los dos compadres suberon.El largo viento dejabaen la boca un raro gusto

de hel, de menta y de albahaca.Compadre! Dnde est, dime,dnde est tu nina amarga?Cuntas veces te esper!Cuntas veces te esperara,cara fresca, negro pelo,en esta verde baranda!*Sobre el rostro del aljbese meca la gitana.Verde carne, pelo verde,con ojos de fra plata.Un carmbano de lunala sosene sobre el agua.La noche se puso inmacomo una pequena plaza.Guardias civiles borrachosen la puerta golpeaban.Verde que te quiero verde.Verde vento. Verdes ramas.El barco sobre la mar.Y el caballo en la montana.


5/25


IvanieviNEVJERNA ENA

I povedoh je do rijekevjerujui djevojka je.Al imala ona mua.

Jakovljevo bjee, nou,i skoro po dogovoru.

Fenjeri se ugasie,a zrikavci upalie.Za posljednjim uglovimadotakoh se snenih dojkii dojke se otvoriekao struci od zumbula.Porobljena njena suknjazvonila mi u uimakao teka pea svilekoju deset noa para.Bez srebrna svjetla u vrhuuzrastoe silna stabla,

uokolo obzor pasadaleko od rijeke lajo.

Kad preosmo ostrunicei glogove i sine,ispod grmlja njene kosejamicu u mulju iskopah.Ja kravatu svoju skidoh,ona skide svoju halju.Ja odbacih pas s orujem.Ona eri zobunca.

Smilje i ni jedna koljkatako ne pu nema,pod mjesecom svi kristalitakvim sjajem se ne sjaje.

Izmicala njena bedrakao ribe zateene,bedra napol puna ognja,bedra napol puna leda.Te sam noi prevalio

ponajljepu od svih cestana drebici od sedefabez uzda i bez stremena.Muko sam i neu reistvari to mi ona ree.Lu razbora zapovijedasuzdrano da se vladam.Cjelovima, pijeskom blatnuodvedoh je tad od rijeke.

S vjetrom su se maevalivi mai perunika.

Ponijeh se kakav jesam.Kao to pravi Cigan mora.Darovah joj kotaricuveliku, od ute svile,i ne htjedoh zaljubit se,jer imaju ona muadjevojkom se meni kaza,kad voah je prema rijeci.

MieviNEVERNA ENA

Povedoh je ja do rekemislei da devojka je,al udata ona bee.

To bi nou Svetog Jaga,i skoro po dogovoru.

Fenjeri su gasli se,cvrc poeli da svetle.Iza zadnjih gradskih kuadotakoh joj grudi snene,i one se rascvetaekao zumbul grane nene.utanje sam ja sluaourkane suknje njene,kao kada komad sviledeset otrh kama see.Kronje drvea bez sjajapostajale su sve vee

Vdik pasa lajao jeu daljini iznad reke.*I proosmo kraj kupina,trnja i trske zelene.Ispod njene pune na tlutad napravh udubljenje.

Ja odvezah svoju manu.Ona skide vel sa sebe.Ja opasa s revolverom.Ona jeleke svilene.Ni smilje nit puevnisu koe tako lepe,ni kristali meseevtakvim sjajem ne trepere.Noge njene beahu mikao ribe uplaene,do pola jo uvek hladne,a od pola sasvim vrele.Najlepom sam od putanjajezdio te noi cele,

na kbli sedefastojbez dizgina i opreme.Ja ne mogu ponovistvari koje ona ree.Da obazriv budem pametnalae mi potenje.Prljava od poljubacal od peska poe s reke.A na vetar ljiljani su

potezali sablje bele.

Kao pravi Ciganin samvladao se celo vee.Najzad sam joj pokloniokoaru od svile meke.Al u nju se ne zaljubihjer udata ona bee,a ree da devojka jekad povedoh je do reke.


6/25


LA CASADA INFIEL

Y que yo me la llev al rocreyendo que era mozuela,pero tena mardo.

Fu la noche de Sanagoy casi por compromso.Se apagaron los faroles

y se encenderon los grllos.En las ulmas esquimastoqu sus pechos dormdos,y se me abreron de prontocomo ramos de jacintos.El almidn de su enaguame sonaba en el odocomo una pieza de sedarasgada por dez cuchllos.Sin luz de plata en sus copaslos rboles han crecdo,y un horzonte de perros

ladra muy lejos del ro.*Pasadas les zarzamoras,los juncos y los espinos,bajo su mata de pelohice un hoyo sobre el limo.

Yo me quit la corbata.Ella se quit el Vesdo.Yo el cnturn con revlver.Ella sus cuatro corpnos.Ni nardos ni caracolasenen el cus tan no,ni los crstales con lunarelumbran con ese brllo.Sus muslos se me escapabancomo peces sorprendidos,la mitad llenos de lumbrela mitad llenos de fro.Aquella noche corr,el mejor de los camnos,montado en potra de ncar

sin bridas y sin estribos.No quiero decir, por hombre,las cosas que ella me dijo.La luz del entendimentome hace ser muy oomedido.Sucia de besos y arena,yo me la llev del ro.Con el aire se baanlas espadas de los lirios.

Me port como quien soy.Como un gitano olegmo.La regal un costurerogrande, de raso pajzo,y no quise enamorarmeporque teniendo mardome dijo que era mozuelacuando la llevaba al rio.

IvanieviTUALJKA ZA IGNACIJEMSNCHEZ MEJASOMMojoj dragoj prijateljici Encarnacion Lopez Julvezl935.

4.ODSUTNA DUA

Mojoj dragoj prijateljici Encarnacion Lopez Julvezl935.4.ODSUTNA DUANe pozna te ni bik, ni smokva,ni konji, ni mravi tvoje kue.Ne pozna te ni dijete, ni vee,jer si mrtav zauvijek.

Ne pozna te ni hrbat kamena,ni crna svila u kojoj se raspada.Ni uspomena te tvoja nijema ne pozna,

jer si mrtav zauvijek.

Doi e jesen s trubamagrozdovima oblaka i skupljenim gorama,al nitko nee htje da gleda oiju,jer si mrtav zauvijek.

Jer si mrtav zauvijek,kao svi mrtvi Zemljini,kao svi mrtvi to se zaboraveu jednoj hrpi pasa ugaslih.

Nitko ne pozna. Ne. AI ja o tebi pjevam.Pjevam za budue tvoj lik i tvoju dra.Znamenitu zrelost tvoga umjetva.Tvoju elju za smru i njenih usta okusu.I tugu na dnu tvoje hrabre rados.

Kasno e se rodi, ako se rodi uzmogne,Andaluanin tako sjajan, tako bogat pustolovinom.Ja pjevam njegovu skladnost rijeima to jauui pamm jedan tuni lahor usred maslina.


7/25


MieviSMRT ANTONJITA EL KAMBORIA

Hoseu Antoniu Rubiu Sakristanu

Tu gde tee Gvadalkivirglasi smr zvone sad.Glasi stari koji kruekaranla mukog glas.

Njihove je kone izmeujedao kao vepar.Skokove je on u borbipravio kao deln plah.Skrletnu mu manu skvasiprovnike krvi mlaz,al podlee jer erikame behu, a on sam.Dok su zvezde pobadalekoplja u vodeni vali bikovi dok sanjahuod eboja rujan plat,

tu gdje tee Gvadalkivirzvonio je smr glas.*

- Antonio Tores Eredia,Kamboria otra vlas,od meseca sme zelenog,karanla mukog glas:tu gde tee Gvaldalkivirko uze ivot mlad?- To roaka etri behu,Benmehi im rodni kraj.Zavist im je izazvalo

sve ono to imah ja.Medaljon od slonovae,cipela crvenih par,od masline i jasminasazdana mi koa ta.- Aj, Antonjito Kamborio,Carice si dostojan!Bogorodice se se,jer smr se blii as.- Aj, Garsija Federiko

andarme zovi sad!Kao struak kukuruzaslama mi se mlaan stas*

Triput krv iz njega iknui on pade nauznak.ivi novac koji nikadsvoj nee ponovi sjaj.

Na jastue polae muglavu anel ivahan,a ostali, umorniji,u kandilu pale plam.I roaka kad erisgoe u rodni kraj,tu gde tee Gvadalkivirua se smr glas.

MUERTE DE ANTONITO EL CAMBORIO

A Jose Antonio Rubio Sacristan

Voces de muerte sonaroncerca de Guadalquivir.Voces anguas que cercanvoz de clavel varonil.Les clavo sobre las botas

mordiscos de jabali.En la lucha daba saltosjabonados de deln.Bano con sangre enemigasu crobata carmesi,pero eran quatro punalesy tuvo que sucumbir.Cuando las estrellas clavanrejones al agua gris,cuando los erales suenanveronicas de alheli,voces de muerte sonaron

cerca de Guadalquivir.*- Antonio Torres Hereida.Camborio de dura crin,moreno de verde luna,voz de clavel varonil:Quien te ha quitado la vidacerca del Guadalquivir?- Mis quatro primos Herediashijos de Benameji.Lo que en otros no envidiaban,ya lo envidiaban en mi.Zapatos color corinto,

medallones de marl,y este cus amasadocon aceituna y jazmin.- Ay, Antonito el Camborio,digno de una Emperatriz!Acuerdate de la Virgenporque te vas a morir.- Ay, Federico GarciaIlama a la Guardia Civil!

Ya mi talle se ha quebradocomo cana de maiz.*Tres golpes de sangre tuvoy se murio de perl.Viva moneda que nuncase volvera a reper.Un angel marchoso ponesu cabeza en un cojin.

Otros de rubor cansadoencendieron un candil.Y cuando los cuatro primosIlegan a Benameji,voces de muerte cesaroncerca de Guadalquivir.


8/25


BOWRA, Cecil Maurice

Naslee simbolizma ; Stvaralaki eksperiment / S. M. Baura ; prevod i

pogovor Duan Puvai. - Beograd : Nolit, 1970. - 483 str. ; 21 cm. -

(Knjievnost i civilizacija)

Prevod dela: The heritage of symbolism ; The creave experiment


9/25



10/25



11/25



12/25



13/25



14/25



15/25



16/25


F d i G L (1898 1936) F d i G L (1898 1936)


17/25


Federico Garca Lorca (1898 1936) Federico Garca Lorca (1898 1936)


18/25




19/25




20/25

Federico Garca Lorca (1898 1936) Federico Garca Lorca (1898 1936)

LORCA, Federico Garca

Ciganski romansero / Federiko Garsija Lorka ; preveo Kolja Mievi. -

Beograd : BIGZ, 1977. - 113 str. ; 18 cm. - (Depna knjiga. Biblioteka Vrhovi)

Prijevod djela: Romancero Gitano. - Tekst uporedo na srpskom i panskom

jeziku. - Remek-djelo moderne poezije / Kolja Mievi: str. 7-12



21/25

( ) ( )



22/25



23/25



24/25



25/25

Biograja

hp://www.britannica.com/EBchecked/topic/225659/Federico-Garcia-Lorca

Download - Federico Garcia Lorca

Top Related