Sandra is Anne en Layla erg dankbaar dat ze op Max en Laura willen passen. Ze meldt Layla waar de koekjes liggen, en hoe laat ze Laura en Max mogen wekken. ‘Slapen ze?’ vraagt Anne verbaad. Sandra knikt. ‘Ja, dus jullie moeten wel een beetje stil zijn, oké?’ Layla geeft haar moeder een kus, en gaat daarna met Anne naar haar kamer.

‘Waarom deed je net zo raar over je zus?’ ,vraagt Layla verontwaardigd. ‘Ach, weet je… sinds ze met Justin gaat is ze… nou gewoon…’ hakkelt Anne. Ze kan duidelijk niet uit haar woorden komen. ‘Justin, de broer van Annabel. Ze zijn zo stinkend rijk. Annabel is een verwend nest, en een trut. Ik haat haar! En nu is mijn zus verliefd, uitgerekend op de jongen waarop ze niet verliefd mag zijn.’

Waarom mag ze daar niet verliefd op zijn dan?’ ‘Ik wil het gewoon niet!’ Anne barst in huilen uit. Layla kijkt geschrokken en weet niet goed wat ze moet doen. Ze probeert Anne een beetje te troosten, maar ook door te vragen. ‘Wat is er dan zo erg aan?’ Anne slikt.

‘Het is gewoon een eikel. Hij is een player, en volgens mij niet eens dat, maar ook een loverboy. Veel meiden die met hem hebben, komen erachter dat hij nog veel meer meisjes heeft. Hij zegt tegen Esmée dat zij het enige meisje is, maar ik vertrouw hem niet. En Esmée ziet dat gewoon niet. Zij ziet alleen maar de knappe, charmante Justin.’

Maak je maar niet zo druk, Esmée is vast niet zo dom, om zo’n sukkel te vertrouwen.’ zegt Layla. ‘Dat zou ik maar niet denken, ze is echt totaal veranderd. Vroeger was ze altijd de lieve, behulpzame, leuke meid en nu… Ze is gewoon helemaal verpest! Ze is altijd chagrijnig en heeft een grote mond tegen iedereen, ik kan er niet meer tegen!’

Anne laat weer een paar tranen los, maar na een paar minuten houdt ze op. Ze zucht en veegt haar gezicht droog. ‘Ik wil het er liever niet meer over hebben.’ Layla knikt.

‘Kom, we gaan Max en Laura halen.’ Het gezicht van Anne klaart op. Ze lopen naar het kamertje van Max en Laura en maken ze rustig wakker. Layla overhandigt Laura aan Anne. Laura trekt aan de haren van Anne en lacht. Zelf houdt Layla Max vast. Ze lopen met de twee naar beneden.

Daar zetten ze de tweeling op de grond en pakken wat lekkers. Ze gaan op de bank zitten en zetten de televisie aan. Anne aait de kleintjes over hun hoofd en zucht. ‘Wat is er?’ vraagt Layla. ‘Ik zou ook zo graag een klein broertje of zusje willen!’

‘Waarom kom je hier dan niet vaker? Dan kunnen we met Laura en Max spelen en ze leren lopen en praten. En zindelijk maken.’ Anne lacht. ‘Ik wil alles wel doen, maar dan mag jij de luiers verschonen!’ Layla lacht. Ze kijken nog een tijdje tv, maar dan horen ze de voordeur.

Dat is mijn moeder.’ zegt Layla. Ze staat op en loopt naar haar moeder. ‘We hebben Max en Laura uit bed gehaald en ze hier neergezet om te spelen.’ Haar moeder knikt. De kleine Laura kijkt meteen op als haar moeder binnenkomt en begint luidruchtig te brabbelen. ‘Mama, Laua eten?’ Anne kijkt vertedert toe hoe Laura lacht.

Zeg Anne, eet je anders een hapje mee?’ stelt Sandra voor. Anne schudt haar hoofd. ‘Nee, erg bedankt, maar mijn ouders moeten vanavond naar de mentor van mijn zus, en dan wil mijn moeder graag dat ik thuis ben.’ Sandra knikt begrijpend. ‘Volgende keer misschien.’ zegt Anne om Layla op te fleuren. Ze ziet aan Layla dat ze teleurgesteld is.

Rond vijf uur neemt Anne afscheid van Layla. Ze omhelzen elkaar vriendschappelijk. ‘Weet je, Anne. Ik ben echt blij dat je zo aardig voor me bent geweest.’ Zegt Layla. Anne glimlacht lief. ‘En dat je me vertelt hebt over die Annabel, en haar vriendinnen.’ ‘Niets te danken. Zie ik je morgen?’ vraagt Anne. Layla knikt. ‘Tot morgen!’

Anne loopt weg en verdwijnt in het niets. Ze zucht, ze kan het goed vinden met Layla. Wat nou als Layla hier niet was komen wonen? Dan was ze altijd het buitenbeentje in de klas gebleven. Niet aan denken Anne. Je hebt nu Layla, jullie gaan vast hele goeie vriendinnen worden.