De dag dat alles beter is!

Proloog

Een gezelschap van twee getrouwde stellen, zittten met elkaar op het overdekte terras van hun nieuwe huis. Het waren vroegere reisvrienden van elkaar die besloten hadden om samen te gaan wonen.

“Wat ben ik blij dat we dit gedaan hebben” Zei de blonde vrouw die Yvet heet. “Vindt je niet Marcus” Zei ze tegen haar man. Die knikte en knopte een gesprek aan met Niels. “We hadden het niet beter kunnen treffen Angela”

In eens horen ze iemand huilen vanuit het raam wat open staat op de eerste verdieping. “Marcus je dochter roept je”.

“Jij kunt toch ook wel gaan het is ook jouw dochter” zegt Marcus. “Ja maar ik zit net lekker. Ga er nou geen probleem van maken en ga gewoon!”

Ruw duwt Marcus zijn stoel naar achter en loopt nijdig naar binnen, de trap op naar boven. Naar het nieuwe kamertje van zijn dochter.

Met grote passen stapt hij de kamer van zijn dochter binnen, maar zodra hij zijn dochter ziet zitten, ontdooit hij gelijk en loopt rustig naar haar toe.

Als Marcus voor de wieg staat, kijken er twee mooie ogen en een lach hem aan. Marcus ziet dat ze gehuild heeft. “Heej mooi vlindertje heb je naar gedroomd?” “Paa-paa” zegt het kleine meisje.

Met haar handjes pakt ze de bovenkant van haar bedje vast en trekt ze zichzelf omhoog. “Lauren wat doe je nou” “Ui paa” “Nou kom dan maar”

Marcus tilt Lauren uit haar bedje en gelijk doet ze haar kleine armpjes om zijn nek. “Gaan we weer even proberen om op het potje te zitten” En hij loopt met Lauren naar een klein kamertje naast haar kamer.

Hij zet haar op het potje en doet een stap naar achter. Lauren blijft rustig zitten en maakt er geen probleem van. “Dat gaat goed Lauren!” Met grote ogen kijkt ze haar vader aan.

“Marc, wil je een nieuwe fles meenemen als je klaar bent, want die andere is al op!” Roept Yvet. Geërgerd loopt Marcus weer naar beneden van de trap af. Hij mompelt wat binnensmonds en loop naar de keuken.

Als hij een nieuwe fles heeft gepakt, loopt hij weer naar buiten om zich weer bij het gezelschap te voegen.

Ondertussen is Lauren van haar potje afgegaan en op onderzoek uit gegaan. Ze kruipt richting te overloop want ze hoort wat.

Maar wat hoort ze precies? Is het herkenbaar voor haar? Op handen en knieën kruipt ze verder in een voor haar nog onbekend terrein.

Als ze op de overloop is gaat ze zitten voor een deur waar wel een bekend geluid vandaan komt. Gelukkig is de deur niet helemaal dicht dus kan ze de deur met gemak open duwen.

Een jongetje kijkt naar de deur die open gaat en een lach verschijnt op zijn gezicht. “Lau Lau hihi” kiert hij. Bij Lauren verschijnt ook een lach, dit jongetje is bekent voor haar in dit nog onbekende huis.

Lauren kruipt naar de nieuwe tafel en begint ijverig met kleuren. Het jongetje is aan het bouwen met blokjes en speelt ongestoord verder.

“Jen” zegt Lauren “kij kij”

Einde proloog