10.G Colson

Na Silvana haar zware bevalling, mag ze weer direct werken als Videodanseres. Ze vertrekt ‘s morgens naar haar werk, terwijl ik aan mijn auto werk.

Jonathan*, Marie, Cody, Silvana, Liesa & Elias

Ik heb deze familie een ander huis gegeven. Het eerste huis dat ze hadden, vond ik naar mijn mening té groot >_<

Marie en Cody komen goed overeen met de kinderen des huizes…

Na zovele uren heb ik de motor en carrosserie van de auto eindelijk in orde gemaakt, nu nog alleen de auto in kleur spuiten.

Dit is het resultaat geworden. Vind je het niet mooi?

Silvana komt met een goed humeur thuis… door wat zal dat komen? Door een promotie die ze gekregen heeft! Ze is van Videodanseres tot Experimenteel danseres overgegaan.

Ze wil haar promotie natuurlijk vieren met Cody…

“Liefje?” kijkt ze hem poeslief aan. Cody knikt genietend, “wat zou je denken aan een zusje of broertje voor onze tweeling?”

Daar heeft hij geen ‘nee’ tegen gezegd.Even later hebben ze samen de ‘toppunt’ – zal ik zo maar noemen – bereikt, net op het moment dat één van hun tweeling begint te huilen.

“Ik zal gaan.” mompelt Cody. Met tegenzin.

Cody kan moeilijk in ‘au naturel’ naar één van de tweeling gaan. Spoedig trekt hij zijn ondergoed terug aan en neemt een kijkje. Met Liesa is nog alles in orde… het is Elias die een probleempje heeft.

Het kleintje Elias heeft natuurlijk honger.

“Hier is je flesje, grote rakker van me.” vertroetelt Cody zijn zoontje en geeft hem het flesje. Elias geniet ervan, zoals altijd.

Veel dingen in huis is er niet te doen, iedereen slaapt behalve Cody. Dus kruipt hij maar dicht bij zijn vrouw.

“Slaapwel.” mompelt hij vermoeid en valt direct in slaap.

Waarbij Silvana diep zucht… Van haar avontuur daarjuist heeft ze genoten, toch in het algemeen doet Cody vreemd. Zal er iets aan haar mankeren?

‘s Morgens moet ik normaal gezien op mijn werk zijn. Ik heb me ziek gemeld, terwijl ik helemaal niet ziek ben. Nee, ik wil gewoon bij mijn zoontje zijn.

Lorelei*, Amata & Bjorn

Opeens hoor ik gekraak van de voordeur, wat ik dus heel raar vind. Alleen ik heb de sleutels. Het blijkt Alwin te zijn die voor de deur staat.

“Oh, is dat hem?” kijkt hij minachtend toe.

Ik durf Alwin niet aan te kijken, daarvoor ben ik veel te beschaamd.

Ik leg Bjorn op zijn speelbuggy, waar hij heerlijk kan spelen. Op een moment kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Tot mijn grote verbazing neemt Alwin me vast.

“Kom maar…” fluistert hij, “ik snap dat wel. Na alles wat er gebeurd is.”

Dan zijn we een stukje verder gegaan…

Meer dan maar één stuk…

Tot de horloge op bijna drie uur staat, Amata zal op elk moment thuis komen van haar school.

10.G Colson