Chibi GangsterBy AoFil

Chapter 2: *Note: Translated from Japanese *. . . .Tititit! Tititit! Tititit! Tititit! Tititit!*Click*I turned off my alarm clock and sat up. I turned to look at the time. Its already 5:30 am. I have to get ready for school. I slowly got up from by bed. Then I heard a knock at my door.Seorito, nakahanda na po ang almusal.Tinawag na ako ng isa sa mga katulong namin.*Yawn* Sige, susunod na ako pagkatapos maghanda.Opo. Bilis-bilisan niyo lang po. Hinihintay po kayo ng daddy niyo.Daddy?O, sige. Bibilisan ko.Napansin kong hindi ako naka-pajama at suot ko pa rin ang uniform. Nakalimutan ko na sigurong magbihis kahapon.. . . .I got out from my room and hurriedly ran through the stairs. When I reached the dining room, I only saw the maids lined up behind the chairs.Si Daddy?Umalis na po. Pinatawag na po kasi siya sa hospital. Urgent daw po. Isa sa mga katulong ang sumagot.I see.Seorito, kumain na po kayo ng almusal.I just nodded and sat at the end of the rectangular dining table.Sayang. Wala si Daddy. Gusto ko pa naman sana siyang makasabay sa almusal. Matagal na kasi naming yung hindi nagagawa. Palagi kasi siyang busy. Naiintindihan ko naman kung bakit siya busy at kailangan niya talagang umalis. Neurosurgeon kasi siya. And hes quite famous, if I must say. Kaya nga proud ako sa kanya at idol ko siya. Thats why I always study hard so that I could follow his steps. No. I will surpass him.But then I realized, I forgot that Im still eating breakfast.I continued eating my breakfast. Im quite delighted eating this vegetable salad made with fresh ingredients. But something caught my attention. The red tomato sauce beside the bowl of vegetable salad is pretty disturbing.Then something flashed in my mind.Blood.Dagger.Unconscious bodies.Long black hair.A little girl.A pair of glowing eyes.Suddenly my vision became blurry and my head became heavy. For a moment, I wasnt able to maintain my composure. My head was about to drop but I caught it with my left hand. The maids saw what happened and immediately rushed to aid me.Seorito, ayos lang po ba kayo?Seorito, may sakit po ba kayo?Seorito?Seorito!Thankfully, I managed to regain my composure.Ah, dont worry. Okay na ko.Sigurado po ba kayo?Oo. Okay na talaga ako.What the hell? Ngayon ko lang naalala ang nangyari kahapon. If I can remember it correctly, tinulungan ako ng isang maliit na babae, tapos lumapit siya sa akin, tapos inabot niya sa akin yung kamay niya, tapos . . . . tapos? Hindi ko na maalala anong kasunod nun! Teka lang. Paano ba ko nakauwin kahapon?Seorito?Ah, sorry. May tanong sana ako.Ano po yun?Paano ba ako ako nakauwi kahapon?Huh?Nagtaka ang mga maid sa tanong ko at nagtinginan sila sa isat-isa.Kahapon po, nakita na lang namin kayo sa kwarto niyo na tulog na. sagot ng isang maid.Nagtaka nga po kami kasi walang nakapansin sa amin na nakauwi na pala kayo. Sumulpot naman ang isa pang maid.Pero, napakahimbing po kasi ng tulog niyo kaya hindi na po namin kayo ginising para sa hapunan. Ibang maid naman ang nagsalita.Huh? Ang weird naman nun! Wala talaga akong maalala na nakauwi ako kahapon.Ah, ganun ba. Sige, salamat.Nagpatuloy na ako sa pagkain. Ano ba yan. Sinagot nga ako pero hindi naman nasagot ang tanong ko.Sigh. De bale na. Mamaya na yan. Kailangan ko munang tapusin ang almusal ko at pumunta na sa school.. . . .Seorito, mag-ingat po kayo.Sige, alis na ako.Im on my way now to school. But I really cant get rid of the questions inside my head.Paano ba talaga ako nakauwi kahapon?Ano nang ginawa ng maliit na babae pagkatapos nun?Ano nang nangyari sa mga lalaking nabugbog kahapon?Patay na ba sila?Nakakainis na talaga to!Pinilit kong maalala ang nangyari kahapon. Lumapit siya sa akin at inabot niya ang kamay niya. Can you stand? Tinanggap ko ang tulong niya at inabot ko rin ang kamay niya.Y-Yeah, thanks.Tapos, tinignan ko siya sa mga mata.Unfortunately, thats all I can remember. But the last thing I can recall is her eyes.Blue eyes.Thats right. She has blue eyes. Now that I think about it, I remembered saying that shes a foreigner. But shes kinda odd. Blue eyed people are usually Western people. But her facial features are not reallywell, her face has traces of western blood but its more like Asian. And her hair is black. She must be a half-breed. And her language . . . it seems very familiar to me. Can you stand? Oh. I remember. Its Japanese. Wait. I dont have time to waste thinking about that! I must hurry to school.

Nang makalabas na ako sa gate namin, dumaan ako sa sidewalk para makaiwas sa mga sasakyan na dumadaan. Ah, oo nga pala. Kung nagtataka kayo kung bakit ako naglalakad kahit may magara kaming sasakyan, gusto ko lang talaga ang maglakad. At saka ayoko ko kasi na may special treatment. And that also means na maswerte ang driver namin kasi sinusweldohan siya kahit hindi niya ako nahahatid sa school.Habang naglalakad ako, may napansin akong kakaiba sa paligid ko. Lumingon ako sa bandang kanan at nagtaka sa nakita ko.Kailan pa nagkaroon ng bahay dito?Nagtataka ako kung bakit may bahay na sa tabi ng bahay naming eh kahapon lang bakanteng lote pa to eh. So within a day natapos nilang gawin ang bahay na kasing laki ng bahay namin? Thats absurd!But then again, I shouldnt waste my time here. I have to go to school.

Im a little bit later than the usual time nang dumadating ako sa school. So medyo marami-rami na rin ang mga studyante.Habang naglalakad ako sa corridor, may naririnig na naman akong nagtsitsismisan.Uy, di ba yan yung umaway kay Emily?Really? Inaway niya si Emily?Oo. Umiyak nga si Emily dahil dun.Oh, hes such a bastard!Ah, mga tuta / minions pala ni Emily. Meh, Ill just ignore them.Nang makarating na ako sa room, medyo marami na ring studyante ang nasa loob. Anong ginagawa nila? Hayun, nagtsitsismisan pa rin.Pero ang nakapagtataka hindi ako ang pinaguusapan nila.Hindi naman sa gusto kong ako ang pagusapan nila. Pero diba si Emily ang idol ng lahat? Kaya kung anuman ang mangyari sa kanya, pinaguusapan na ng lahat.Well, mabuti na ring hindi ako ang pinaguusapan nila. Nakakainis din kasi.Pero may naalala ako bigla.Asan na kaya yung mga lalaking yun? Yung mga nabugbog kahapon. Tiningnan ko sila sa kanilang upuan pero wala sila dun. Kinakabahan ako kasi baka ano nang nangyari sa kanila.Pumunta na lang ako sa upuan ko at inayos ang mga gamit just like yesterday.Hm?Sino tong taong to?May nakita akong nakaupo sa katabing seat ko na usually wala namang nakaupo. I dont even recognize this person from the posture. May naka-assign na pala sa upuan na to. Its been two months na kasi na walang nakaupo sa seat na yun. Sabi ng adviser naming na nagkasakit saw yung uupo sana dun kaya hindi na siya makakapasok sa school. Thats why, wala akong katabi ever since first day of class. Kaya siguro medyo naninibago ako na may katabi na ako.Kaso hindi ko makita ang mukha niya. Paano kasi natutulog. Tiningnan ko siya ng maigi. Since shes wearing a girls uniform so no doubt that shes a girl. Malamang. Napansin kong napakahaba ng buhok niya na aabot ata sa tuhod niya. Wala naman akong maalalang classmate na babae na ganyan kahaba ang buhok. Ah, bago siguro siya dito or rather, transfer student.Tiningnan ko ang paligid at nakita kong tinitingnan din siya ng mga classmates ko. Ah, siya pala ang pinaguusapan nila kanina. Sa bagay, normal lang naman na pag-usapan ka pag bago ka sa isang lugar.Pero . . . ang himbing naman ng tulog ng taong to. Ang aga-aga pa tulog na. First day pa nga niya ngayon tapos ito yung pinapakita niyang first impression. She should use her time wisely.And by saying using the time wisely, one example is . . .Reading a book.I took out my new book and started to scan the pages. I already finished the previous book so I bought another one. And now Im going to read it.. . . .KKRRRRRRIIIIIINNNGGGG!!!!!Oh, its the bell for the first period.Dali-daling nagsibalikan ang mga classmate ko sa kani-kanilang upuan. Ako naman, niligpit ko na ang libro ko sa bag.Napansin kong gising na pala ang katabi ko. Pero hindi ko pa rin makita ang mukha niya, dahil natatakpan ng magulo niyang buhok. Uusisain ko na sana siya pero dumating na ang adviser namin.Good morning class.Good morning sir. Our class greeted back.All right! Were going to have a new lesson today. Double time tayo ngayon ha, kasi wala ako kahapon. As soon as matapos natin new lesson, proceed tayo agad sa next lesson. So makinig kayo ng mabuti. Okay, take out your notes.Sinunod naman agad namin si sir.Oh, right. Before anything else . . . Tumingin siya sa katabi ko. Sumunod naman ng tingin ang lahat pati na rin ako.Napansin niyo namang may bagong mukha kayong nakita ngayon. Kilala niyo na ba siya?Walang sumagot. Sinong naman kayang makakakilala sa kanya eh tulog siya.Ah, mukhang ang sagot ay hindi. Okay, Miss Fujiwara. Come here in front and introduce yourself.Fujiwara? Japanese?Tahimik lang siyang lumakad patungo sa harapan. Sinulat niya ang pangalan niya sa blackboard at unti-unting humarap.Nang nakita na namin ang mukha niya, nanlaki ang mga mata ng lahat pati na rin ako.Okay, class. This is Ajisai Fujiwara. She came from Japan and now shes here to study in our school. So please be nice to her. . . . halos di siya umiimik.Wow. Ang cute niya.Grabe! Pare ang ganda niya o!Uy, tingnan mo o. Kulay asul yung mga mata niya.Oo nga. Ang ganda.Narinig kong nagbubulungan ang mga classmate ko dahil sa paghanga nila sa kanya.But not in my case.Hindi kasi yun ang kinakagulat ko.Siya . . . . ..siya kasi . . ....SIYA KASI YUNG BABAE KAHAPON! Hindi ako makapaniwala pero siya talaga yun! Hindi ako maaaring magkamali. Siya nga talaga yun! Those black tresses.Those blue orbs.And our adviser said shes from Japan! I heard her speaking in Japanese language yesterday!Theres no mistaking it! Its definitely her! Ahh, Miss Fujiwara, why dont you give them a word of greetings? . . . hindi na naman sumagot.Ah eh, pagpasensyahan nyo muna siya class ha. It seems that shes still not accustomed to our place yet. Uhm, okay Miss Fujiwara you can go back to your seat now. Our teacher gestured her to go back to her seat.Hindi pa rin siya umimik at tahimik lang na bumalik sa upuan niya.Okay, class take out your textbooks and open it to page 346.Nagsimula nang magdiscuss si sir. May iba pang nakatingin sa kanya pero maya-maya inaalis na nila ang tingin sa kanya.Hindi na ako tumiingin sa kanya at binuksan ang libro gaya ng sinabi ni sir. Pero curious pa rin ako sa kanya kaya hindi ko natiis and took a peek at her for the one last time.Surprisingly, shes also looking at me.I know its embarrassing being caught looking at a girl but I dont know what to do so I just remained looking at her.U-Uh I want to say something but words wont come out from my mouth.But she did something I never expected.The corner of her lips curved upward.Then she turned to look at her book.I still cant believe what I saw.That was a smile, right? I murmured to myself.

Its already lunch.Im currently walking along the corridor with some idiot na ayokong makasabay kumain kahit kalian. Pero hindi ako nakatangi nang nagalok siyang sa akin. I wasnt in the mood for an argument.As I took my steps, I noticed some people glaring at me. Ah, tungkol na naman siguro to kay Emily. But they dont have any effect on me. Maybe because the thought of that transfer student keeps disturbing me. This is not good.Grabe, ang cute talaga ng transfer student no? Akalain mo. Galing pa siya ng Japan. At saka ang ganda ng mga mata niya. First time kong makakita ng ganung mga mata. Alvin is blabbering nonstop.Damn. Hes not helping. Im trying to get her out of my mind but he keeps talking about her.Pero, mukhang maliit ata siya eh.Oo nga pala. Sa pagkaalala ko maliit nga siya.Gusto ko talaga siyang makausap. Kaso mukhang hindi siya nakakaintindi ng Tagalog eh. Okay lang kaya kung mag-English ako sa kanya?Try mo kayang sabihing Oppai dasuki. Sigurado akong magugustuhan niya yun. I lied. Hinding-hindi yun magugustuhan ng kahit sinumang matinong babae. Well, if they know the meaning, that is. Pero sigurado akong alam na alam ng transfer student ang meaning nun. Japanese siya eh. Mga otaku dyan, alam nyo nang ibig sabihin nun.Tinitigan ako ng maigi ni Alvin.Hm? Bakit?Gilbert. Youre making fun of me again, arent you?Oh, he noticed?Last time you taught me an incomprehensible line, I was slapped by a French girl.Oh, really? Too bad for you.Why, you! Alvin was about an inch to choke me but someone called him out.Ah! Andito ka lang pala Alvin! O, ikaw pala. Bakit?Sorry, pero ba kaming magpatulong? Kailangan kasi ng operator ng sound system para sa play naming mamaya eh, asap na talaga kasi marami pang adjustments ang gagawin. Please.Ah, eh, kasi . . Kasi hindi pa siya nakakain ng pananghalian.Huwag kang magalala may free buffet naman sa cafeteria pagkatapos.Talaga? Sure! In ako dyan! Pasensya na Gilbert ha! Mauna ka na. At saka huwag mo na akong hintayin. Mukhang kailangan kasi talaga nila ang tulong ko!Ang sabihin mo gusto mo lang talaga ng libreng pagkain.Sige bye! Pagdating sa pagkain ang bilis talaga niya. Mabuti na rin to kasi ako lang ang mag-isang kakain ngayon. Ayoko talaga siyang makasabay.Pababa na ako ng hagdan nang may maramdaman akong hindi maganda.*Wham!*Then suddenly my vision became dark.. . . .I woke up from the gentle noises around me.As I opened my eyes, the sight of the swaying leaves and the calmness of the sky appeared before me.Huh? Where am I? I talked to no one.I slowly got up and looked around.Kung hindi ako nagkakamali, ito yung pinupuntahan ko tuwing lunch break. Ang abandoned place ng school garden dito sa school. Teka, paano ba ako nakarating dito?I sensed a presence behind me so I turned around immediately.Then I saw the person who was on my mind a while ago.Shes sitting calmly on the mantle with her hands on her lap. She looks very harmless but her stare is really bugging me.Uhh . . I want to say something but I must think first before I spout out something I will regret later. Since she cant understand Tagalog very much, English is the safest choice. But most of the Japanese people are not really good in English, no offense. A lot of people tried to talk to her using English language this morning but she didnt respond at all. Wait, I know a little bit of Japanese language. Just let me try.A-Ano, Fujiwara- . . san desu yo ne? (*1)Tama ba yun? Sana tama.But when I looked at her, she showed a surprised expression. She must have not expected me to speak in her language. And later on she smiled.Nakakaintindi naman ako ng Tagalog eh.Huh? Did she just speak in Tagalog?Ah, eh, huh?She giggled.Ano ka ba! Ang sabi ko, nakakaintindi at nakakapagsalita ako ng Tagalog.Medyo hindi pa rin ako makapaniwala pero pinilit ko nang makasagot. Baka mairita pa siya. A-Ah, ganun ba? O-okay. Tumawa ulit siya.Oo nga pala, sorry nga pala kanina.Huh? Sorry saan? wala naman siyang kasalanan sa akin ah.Huh?Anong huh?Hindi mo alam?Alam ang alin?For a moment natahimik siya. Ano naman kaya ang kasalanan niya sa akin.Kasi, ako ang nagdala sayo dito.Aahh, kaya pala. Teka, paano mo ako dinala rito?Natahimik na naman siya. It seems that shes hesitant to speak out so I have to say something.Uhhm, Miss Fujiwara, sabihin mo na kasi. Hindi ako magagalit. I tried to smile even though its not my thing.Honto? (*2)She widened her eyes when she realized that she spoke in Japanese.I-I mean, talaHonto da.(*3)As soon as she heard my answer, she smiled very cheerfully.Kasi, uhh binatukan kita tapos nung wala ka nang malay dinala na kita dito.Ugghhh.did I just hear her right? She knocked me out? Then carried me all the way here? When I finally pictured out the situation I can feel my face turning to blue.So, ganun na nga. Sorry talaga! she bowed politely with her head on the ground.Ah, eh . . . hindi ko alam anong sasabihin ko. . . . patuloy pa rin siya sa pagyuko niya.Sigh. Naiintindihan ko. Kaya, itigil mo na niyang pagyuko mo dyan. Hindi ako sanay nyan. She obediently raised her head and returned to her original sitting position. Then she smiled.I quickly averted my eyes from her. Im not used seeing a girl smiling at me.Oo nga pala. Heto yung baon mo. Inabot niya sa akin yung lunchbox ko.When I reached out for it, my eyes stopped at her hand. I cant help but remember what happened yesterday. She also reached out her hand like this yesterday. May problema ba? Ah, wala. Salamat. Kinuha ko na ang lunchbox ko at nagsimula na akong kumain. Nagsimula na rin siyang kumain. . . . . . . . . . . . . . . . . . . Grabe, ang tahimik naman. If I were to describe this situation, it would be AWKWARD. I couldnt bear the silence anymore so I decided to talk. They are also a lot of things I want to ask. Like why did she bring me here or about what happened yesterday. Uhhm, pwedeng magtanong?Napitigil siya sa pagkain at tumingin sa akin.Ano yun?Nagtataka lang ako kung bakit mo ako dinala rito. Sigurado akong may gusto kang pagusapan. I chose to ask about her intention of bringing me here. . . . She lowered her head as if I said something I shouldnt. Then she closed her lunchbox and put it beside her.She closed her eyes took a deep breath. I waited patiently for her answer. Then she looked at me. Her sweet looking eyes are gone and replaced with an intense stare.Naalala mo naman ang nangyari kahapon, diba?So thats what she wants to talk about. I dont know if I should be glad that she opened the topic or not.Oo. Ang totoo niyan, gusto ko rin sanang itanong sa iyo ang tungkol sa nangyari kahapon.Her eyes looks so serious but I continued anyway.I have a lot of questions inside my head right now that Im too confused which one I should I ask first.Ano ba kasing nangyari pagkatapos nun? Hindi ko kasi maalala ang kasunod nun eh. Ganito kasi yun. Nung natalo ko na yung mga kaaway, nilapitan kita para tulungan ka. Inabot ko sayo yung kamay ko, pero bago mo pa mahawakan ang kamay ko, nawalan ka ng malay bigla. Hihingi sana ako ng tulong sa 911 pero hindi ko alam ang sasabihin ko kapag nakita nila yung mga nabugbog ko. Kaya pinakialam ko yung mga gamit mo para malaman ko kung saan ka nakatira. Buti na lang kompleto yung information sa profile mo diyan sa phone mo. Nalaman ko yung address mo at hinatid na kita sa bahay niyo.Ikaw lang mag-isa?Oo.Hindi ka ba nabigatan sa akin?Hindi naman.Wow. Ang lakas naman niya. 75 kg ako tapos hindi daw mabigat. Well, certainly. The fact that she beat those five guys like theyre nothing is enough to prove how strong she is.Pero sabi ng mga maid namin na hindi nila napansin na may pumasok. Paano ka ba nakapasok sa bahay namin? Eh, mahigpit naman ang security namin dun ah. Of course we have a tight security. We have HD CCTV camera in every corner of our residence. We even have a security guard and alarm system in case a thief or trespasser will break in. So how the hell did she get in?Ahhm, tumalon ako sa gate niyo tapos dumaan ako sa isa sa mga bintana ng bahay niyo. Pagkatapos kong hanapin yung kwarto mo, pumasok ako tapos hiniga kita sa kama mo. Pagkatapos nun dumaan ako sa bintana ng kwarto mo at umalis na.Are my ears deceiving me this moment? Or Im actually hearing this right? Siya? Tumalon sa gate namin? Itong pandak na to? Eh 8 meters kahaba yung gate namin ah tapos basta-basta na lang niyang tinalon yun? Imposible yun ah! At saka nasa 3rd floor yung kwarto ko. Tumalon siya mula dun pag-alis niya? Diba dapat patay na siya or at least may broken leg man lang? Kaso wala eh! Isa pa, bat pa kailangan niyang gawin yun. Pwede naman niyang pindutin yung doorbell namin at saka pumasok sa bahay namin nang maayos. Hindi na niya kailangang mag-exhibition dun. Tanong ko lang, bakit mo pa yun ginawa? Makakapasok ka naman sa bahay namin nang normal at maayos. Pindutin mo lang yung doorbell sa labas.Huh? Ah, eh. Kasi baka akalain nila na ako ang bumugbog sa iyo.Huh? Bakit naman? Siya nga ang nagligtas sa akin eh.Wait, theres something wrong here. Kung nakapasok siya sa bahay namin na hindi na-activate yung alarm system diba dapat at least mukanan siya ng footage ng mga CCTV camera namin? Eh walang namang nareport ng guard namin na may nakita siya sa CCTV ah.Teka lang, wala namang nakita yung guard sa CCTV namin na may nakapasok ah. Bakit ganun?Ah, yun ba? Mabibilis kasi kaming kumilos sa pamilya namin. Sa bilis namin halos hindi na kaya ng mga CCTV camera na kunan ang mga galaw namin.Posible ba yun? Hindi ko na talaga masikmura ang mga pinagsasabi niya. Miss Fujiwara, paano mo yun nagagawa yung mga yun. Imposibleng magawa yun ng tao. So paano mo nagaAhahahahahahahaha!Bat bigla na lang siyang tumawa? May nakakatawa ba? I can see that youre confused. But you really shouldnt take the Fujiwara clan lightly. she said with an eerie voice.As soon as I hear those words, I immediately realized I shouldnt be reckless around her.

KKKKKKRRRRRRRIIINNNGGG!!!!!!And another school day has ended. Maglalakad na naman ako pauwi. Ayoko ko kasing magpasundo ng kotse. Hindi na kasi ako bata na kailangan pang sunduin. Pero sana lang, wala na akong makasalubong na trouble. Ive had enough of this mess.Nasa labas na ako ng campus nang biglang may tumawag sa family name ko.Mr. OrtinezLumingon ako at nakita ko si Fujiwara.Ano yun?Pwede bang sumabay sa yo?O sige. Hindi ko alam kung anong nasa isip ko pero basta na lang akong pumayag. Hindi naman sa ayaw ko siyang makasabay sa paguwi. Pero hindi ko alam kung paano ako makikipagsalamuha sa kanya pagkatapos naming mag-usap kanina. Pakiramdam ko pag may nasabi akong hindi tama, katapusan ko na.Kung titingnan mo siya, para lang siyang isang maliit na bata pero kung alam lang ng ibang tao ang kaya niyang gawin sigurado akong matatakot sila. Pati nga ako eh takot sa kanya. But I just dont have any urge of staying away from her. . . . . . . ~5 minutes later~ . . . . . . ~another 5 minutes later~ . . . . . . . . . ~another 5 minutes later~ . . . . . . . . . . . . AWKWARD. Heto na naman awkward. 15 minutes na kaming naglalakad pero ni isa sa amin walang nagsasalita.Sigh. Fine. Ill just talk some random things.Uhhm, Miss Fujiwara, pwede bang magtanong?Ano yun?Nakakaintindi ka ba ng English?O_O HUH!!!? She faced me and then frowned. Of course, I can! How do you think would I reach another country without any English skills?! She shouted at me then pouted. How cute. Ah, sorry. Nagtaka lang kasi ako kung bakit hindi mo sinasagot ang mga tanong ng teacher at mga classmate natin kanina in English.I shouldnt have asked that. That was very stupid of me. Ah, yun ba. Baka kasi magkamali ako sa pagsagot. Ayokong mapahiya.Aah, may inferiority complex din pala siya.Teka lang. May nakalimutan akong itanong sa kanya kanina.Oo nga pala, ano nang nangyari sa mga lalaki kahapon? Yung mga binugbog mo kahapon, ano nang nangyari sa kanila?Yun sila? Pagkatapos kitang ihatid sa bahay niyo tinawagan ko yung alalay ko na iligpit sila.Iligpit?Anong ibig mong sabihing iligpit?Dinala ng alalay ko yung mga lalake sa ospital.Aaaah. Yun lang pala. Akala ko kung ano nang pagligpit ang pinagawa niya.At saka, pinainom din sila ng alalay ko ng pampalimot yung mga yun. Para paggising nila wala na silang maalala sa nangyari.Waah, o-ok. Nakakatakot talaga tong pandak na to.Patuloy pa rin kami sa paglalakad. Habang naglalakad kami pinagmamasdan namin ang paglubog ng araw. I adjusted my glasses so that I can have a better view of the sky. Now that I think about it, ganito rin ang paglubog ng araw kahapon.I cant help it but reminiscence how vibrant the orange sky was, how her hair sways with the wind, and how her blue eyes glows.Ah! Yan na pala ang bahay mo!I was disturebed by my trails of thought. Oo nga. Yan na nga pala ang bahay ko. Alam niya pala? Oo nga pala hinatid niya ako dito kahapon nung nawalan ako ng malay.O sige, magkita na lang tayo ulit bukas.Teka lang!Bakit?Asan pala ang bahay niyo? Ihatid na kita I should just at least drop her at their house, right? She looks so vulnerable because of her height. Baka pagtripan pa siya ng mga tambay diyan.Hindi na kailangan! Ito nang bahay ko eh. Tinuro niya kung saan ang bahay niya. Sinundan ko naman ang direksyon kung saan nakaturo ang daliri niya.HAAA?! YAN YUNG BAHAY MO?Yung bahay na tinutukoy niya ay yung malaking bahay na basta basta na lang lumitaw sa tabi ng bahay ko. Oo, ito yung bahay ko. Nakalimutan ko palang sabihin kanina na ako pala ang bago mong kapitbahay.Hindi na naman ako makapaniwala. O sige, bukas ulit.Sandali lang, Miss Fujiwara!Hm?Salamat pala sa pagligtas mo sa akin kahapon. Kung hindi dahil sa iyo baka nasa ospital ako ngayon. O baka pa nga nasa kabaong na ako ngayon eh.Haha! Wala yun! She grinned sheepishly. Suddenly she lowered her head as if hiding her face.Gil . . bert.Huh?I can call you Gilbert, right? She blushed as she asked me.I cant help it but smile from it.Of course you can.She also smiled.In that case, you can just call me Ajisai in return!It made me chuckle a bit.Okay. Nice meeting you, Ajisai.I reached out my right hand to her. She gladly took it and together we shook hands.Yuroshiku onegaishimasu ne, (*4) Gilbert.

. . . .Im lying on my bed as I helplessly think about the happenings this day.Ajisai Fujiwara . . . the one saved me from those guys yesterday, a new classmate, one with inhuman abilities, and my new neighbour . . .I sighed. I have a feeling that my life will have a lot of changes because of her.

*Note: Translations!*Alam kong naiintindihan ng ibang otaku yung mga ginamit kong Japanese words dun pero para sa mga hindi nakakaintindi, heto yung mga translation.*1 = Miss Fujiwara . . . am I right?*2 = Really?*3 = Yes, for real.*4 = Please take care of me from now on.