WWW.JUNIORMEDIA.PL PARTNERORGANIZATORPROJEKTU

Miejska Biblioteka Publiczna im.prof. Wł. Studenckiego w Bytomiupl. Jana III Sobieskiego 341-902, Bytom

Numer 17 09/15

Warsztaty animacji lalkowej dla dzieci

Brzydkie kaczątko na planie filmowym

.

.

Wypożyczalnia Literatury dla Dzieci i Młodzieży po razkolejny zorganizowała cykl warsztatów animacjipoklatkowej. W tym roku spotkania były inspirowanebaśniami Hansa Christiana Andersena.

Od stycznia do czerwca w Wypożyczalni Literatury dlaDzieci i Młodzieży odbywały się warsztaty plastyczno-literackie, w których brały udział dzieci z bytomskichprzedszkoli. Jako motyw przewodni spotkań wybranonajpiękniejsze baśnie Hansa Christiana Andersena, doktórych dzieci wykonywały barwne ilustracje.Uzupełnieniem spotkań poświęconych twórczościduńskiego pisarza były warsztaty animacji poklatkowej, doudziału w których zaproszono dzieci z PrzedszkolaMiejskiego nr 12 w Bytomiu. Przedszkolaki zapoznały się

z baśnią Brzydkie kaczątko, która stała się tematem filmu,wykonanego przy wykorzystaniu animacji lalkowej. Tekstliteracki przekształcono na scenariusz, a na jego podstawiewykonano przestrzenną scenografię. Dzieci pracowały nadtekturowymi figurkami zwierząt występujących w bajce.Dzięki ich pracy i zaangażowaniu, powstały piękne ilustracjedo baśni i zabawne figurki kaczek, kur, krów, świnek, żabeki łabędzi - bohaterów bajki. Po wykonaniu szeregu zdjęć, cobyło najciekawsze i sprawiło dzieciom najwięcejprzyjemności, został zmontowany krótki film animowanyopowiadający o przygodach brzydkiego kaczątka.Brzydkie kaczątko to trzeci film animowany przygotowanyprzez pracowników biblioteki. Podobnie, jak dwa poprzednie(Muminki , Legenda o bytomskim Świetliku) i ten spotkał sięz dużym zainteresowaniem dzieci i dorosłych. Wszystkieanimacje dostępne są na portalu YouTube. am

.

.

www.dziennikzachodni.plDziennik Zachodni | Numer 17 12/2015 | Strona 2

WWW.JUNIORMEDIA.PLAkapit

Letnie warsztaty w Wypożyczalni Literatury dla Dzieci i Młodzieży

Zwierzoteka, czyli o sekretach zwierząt

.

W trakcie letnich wakacji w WypożyczalniLiteratury dla Dzieci i Młodzieży odbywały sięwarsztaty edukacyjne, których tematemprzewodnim była zoologia. Dzieci, poszerzającwiedzę z tej dziedziny, odkrywały sekretyzwierząt: tych niezwykłych i tych całkiemzwyczajnych, małych i dużych, udomowionychi dzikich, żyjących na lądzie i zamieszkującychgłębokie wody mórz i oceanów, występującychw Polsce oraz żyjących w odległychegzotycznych krajach.

W trakcie cotygodniowych spotkań, któreodbywały się pod wspólną nazwą Zwierzoteka,czyli sekrety zwierząt , dzieci przyglądały siężyciu i zachowaniu różnych gatunków zwierząt,dowiadywały się w jakiej części świata występująi jak wygląda ich środowisko naturalne.Najważniejsze informacje i ciekawostki z zoologii,przeplatane były przygodami zwierzęcychreprezentantów literackich bajek i filmówanimowanych. Ponadto każde spotkanieuatrakcyjniały warsztaty artystyczne, podczasktórych dzieci wykonywały barwne i różnorodneprace plastyczne z wizerunkami omawianychzwierząt.

Na pierwszych letnich warsztatach, którepoświęcone były zwierzętom domowym, dzieci

poznały ciekawostki o najdziwniejszych rasachpsów i kotów, odkryły różnicę pomiędzy kaczkąkrzyżówką a kaczką domową oraz przekonałysię, że świnie, myszy i szczury bywająsympatyczne. Tego dnia bajkowych bohaterówreprezentowali: Kot w butach - pierwszy literackikot, który pojawił się w baśni ludowej,opublikowanej w 1697 roku przez CharlesaPerraulta oraz Sknerus McKwacz, który wedługamerykańskiej edycji magazynu Forbes jestnajbogatszą postacią fikcyjną.

Kolejne spotkania poświęcone były zwierzętomleśnym, mieszkańcom tropikalnych dżungli orazegzotycznej wyspy Madagaskar. Nie zabrakłotakże informacji o przedstawicielach wieczniezimnej Arktyki i Antarktydy oraz fascynującychstworzeniach żyjących w podwodnych światach.Uczestnicząc w Zwierzotece, dzieci miałymożliwość zapoznania się z historiąniedźwiedzicy Winnipeg, która zasłynęła jakomaskotka kanadyjskiego wojska z KorpusuWeterynaryjnego Kanady i dała imięnajsłynniejszemu literackiemu misiowi świata -Kubusiowi Puchatkowi (z ang. Winnie-the-Pooh ).Przypomniały sobie przygody Alexa, Malmana,Marty'ego i Juliana, bohaterów filmu animowanegoMadagaskar , które stanowiły punkt wyjścia doprzekazania wiedzy o lwach, żyrafach i lemurach.Każdy kto odwiedził latem bibliotekę, poznałróżnicę pomiędzy żyrafami Masai, Rotszylda,angolską i siatkową oraz przekonał się, że zebrymają białe pasy na czarnej sierści, a nieodwrotnie.

Jednym z najbardziej interesujących zwierzątomawianych na spotkaniach był delfin - zwierzęspołeczne, żyjące w stadach i znacznieprzewyższające inteligencją szympansy.Doceniając ich inteligencję, władze Indii nadałydelfinom status non human person czyli osóbpoza ludzkich, co powoduje prawnesankcjonowanie ich prawa do wolności.Zwierzoteka, poszerzyła wiedzę o zwierzętachniejednego młodego miłośnika zoologii. Szkoda,że wakacje są tylko raz w roku. am

.

www.dziennikzachodni.pl Dziennik Zachodni | Numer 17 12/2015 | Strona 3

WWW.JUNIORMEDIA.PL Akapit

Na tropie tajemnic

Stonehenge - tajemnica kamiennych kręgów

Na całym świecie istnieje wiele tajemniczychmiejsc. Przyciągają one turystów złaknionychniewyjaśnionych zagadek. Zaintrygowaninaukowcy próbują odkryć powody owejniezwykłości wyjaśniając, jak takie miejscapowstały. Czasem im się to udaje. Jednakprzeważnie, nawet z pomocą najnowszychmetod badań i zaawansowanych technologii,naukowcy nie są w stanie odpowiedzieć napytania jak i dlaczego powstały takie miejsca.Jednym z nich jest Stonehenge.

Na wielkiej, malowniczej równinie, położonejniedaleko miasta Salisbury w hrabstwie Wiltshirew południowej Anglii, wznosi się łagodne wzgórze.Na jego szczycie widnieją tajemniczemegalityczne głazy, ułożone w kamienne kręgi.Budowla ta już w dawnych czasach intrygowałaludzi, którzy próbując dowiedzieć się czegoświęcej, zwracali się z pytaniami do tamtejszychmieszkańców. W owym czasie w okolicy krążyłalegenda, według której głazy sprowadził przypomocy czarów czarnoksiężnik Merlin. KrólAnglii, Jakub I, zatrudnił badaczy, aby wyjaśniliową zagadkę. Odrzucili oni teorię powstaniaStonehenge za czasów Merlina we wczesnymśredniowieczu. Uznali, że prymitywne plemionazamieszkujące wówczas te tereny nie byływystarczająco rozwinięte, aby wznieść takmonumentalną budowlę. Następnie zabudowniczych uznano Rzymian. Ale i ten trop niebył właściwy. Z czasem zaczęto wysnuwaćmnóstwo teorii o twórcach Stonehenge:skandynawscy najeźdźcy, celtyccy kapłani,greccy architekci z okresu cywilizacjimykeńskiej... Za każdym razem budowlaokazywała się starsza. W końcu metodąradiowęglową ustalono, że pierwsze prace nadkręgiem rozpoczęto 3000 lat p.n.e.

Prace nad Stonehenge przebiegały w trzechetapach. W latach 3000 - 2400 p.n.e. usypano wałziemny i wykopano rów z tak zwanymi otworamiAubrey'a. Później ustawiono pierwszy samotnymenhir nazwany Hell Stone . W latach 2300 - 2100p.n.e. przetransportowano z Walii olbrzymiekamienie i ustawiono z nich podstawę dwóchkamiennych kręgów. Dwa sąsiadujące ze sobąkamienie przykrywano poprzecznym. Największyz bloków ustawiono w środku kręgów.Prawdopodobnie pełnił on funkcję ołtarza. Trzecietap to lata 1900 - 1500 p.n.e. Wtedy ukończono

budowę Stonehenge. Prace trwały ponad tysiąclat. Jest to ogromny wyczyn zważywszy na to, żebudowlę wzniesiono bez pomocy dźwigów,koparek i spychaczy. Twórcy mieli do pomocytylko okrągłe drewniane belki. Wielkie zdziwieniewzbudziło odkrycie, że część ogromnychkamieni, z których zbudowano Stonehengepochodzi nie z odległego o 30 kilometrówkamieniołomu, tylko z oddalonej o 240 kilometrówWalii. Dlaczego twórcy budowli zadali sobie tyletrudu, aby dostarczyć materiał budulcowy z takodległego miejsca? Jest to jedno z wielu pytań, naktóre nie znamy odpowiedzi.

Czym właściwie jest Stonehenge? Teorii jestwiele, każda z nich inna. Niektórzy uważająbudowlę za starożytną świątynię poświęconąkultowi Słońca. Nadpalone ludzkie kościodnalezione w otworach Aubrey'azapoczątkowały kilka teorii. Nie wiemy, czyświadczą one o krwawych obrzędach, które byłyodprawiane w środku kręgu, czy też sąpozostałościami po pogrzebach z wcześniejsząkremacją zwłok. Inni z kolei odrzucają założeniemówiące, że Stonehenge jest świątynią. GeraldHawkins przeprowadził badania, dzięki którymodkrył, że 165 kamieni z kręgu wskazujewschody i zachody słońca oraz księżyca. Stojącpośrodku kręgu o wschodzie najdłuższego dniaroku, pierwsze promienie słońca zajaśniejądokładnie nad kamieniem Hell Stone . Miejscazwane otworami Aubrey'a służą doprzewidywania zaćmień księżyca. Naukowcy nieprędko rozstrzygną spór o pierwotne

przeznaczenie tej megalitycznej budowli. Byćmoże w przyszłości powstaną kolejne teorie.

Stonehenge od zawsze intrygowało ludzi. Polatach powrócono do magicznego kręgu, napowrót czyniąc z niego miejsce kultu. Pojawiającesię tam w okresie letniego przesilenia tłumy"druidów", członków ruchu New Age i miłośnikówastrologii, zaniepokoiły lokalne władze.Postanowiono więc zamknąć bezpośredni doniego dostęp. Doprowadziło to do rozruchówmiędzy zgromadzonymi a policjantami. Dlategoteż w dzień letniego przesilenia Stonehenge jestzamykane i chronione dodatkowymi patrolamipolicyjnymi.Od tysięcy lat Stonehenge przyciąga rzesze ludzi.Turyści przybywają do tego miejsca, aby poczućniesamowitą aurę wyczuwalną w starożytnymkręgu. Nikt nie wie, dlaczego akurat Stonehengestało się tak popularną atrakcją turystyczną. Byćmoże dzieje się tak z powodu wielu pytańpozostawionych bez odpowiedzi. Umożliwiają onetworzenie niesamowitych historii, z których każdamoże być inna.

www.dziennikzachodni.plDziennik Zachodni | Numer 17 12/2015 | Strona 4

WWW.JUNIORMEDIA.PLAkapit

Morze spokojuKatja Millay

AKAPITAdres redakcji: Miejska Biblioteka Publiczna im. prof. Wł. Studenckiego, pl. Jana III Sobieskiego3,41-902 Bytom, Wypożyczalnia Literatury dla Dzieci i Młodzieży, Rotunda, I piętro, p. 413, tel. (32)787 06 01 do 03, wew. 413 lub 414, e-mail: anna.misiak@biblioteka.bytom.plSkład redakcji: opiekun i redaktor: Anna Misiak, korekta: Barbara Respondek, dziennikarze:Aleksandra Babin (Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących w Bytomiu), Laura Łabno (IILiceum Ogólnokształcące w Bytomiu), Magdalena Rak (Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna w Bytomiu).

.

Sięgając po Morze spokoju amerykańskiejpisarki Katji Millay, nie spodziewałam się, żeksiążka tak bardzo mnie zaciekawi i bez resztypochłonie. Z początku przeraziła mnie jejgrubość (wydanie liczy ponad 450 stron), alewraz z kolejnymi kartami powieści, corazbardziej zatracałam się w tej niesamowitejhistorii.

Opowieść ma dwóch narratorów: Nastyę i Josha.Ona - stroniąca od ludzi, ukrywająca się zamocnym makijażem i wyzywającym ubiorem, nieodzywa się do nikogo. Nastyę spotkała tragedia,która pozbawiła ją marzeń i tego, co kochała. Żyjenienawiścią do sprawcy tragedii, pragnie goodnaleźć i zemścić się. On - uciekający przedświatem, chowający się w garażu i oddającyswojej pasji. Wszyscy, których kochał odeszli.Josh chce jedynie spokoju i otacza się "polemsiłowym", które trzyma innych ludzi z dala odniego.Wszystko zaczyna się w momencie, gdy Nastya,chcąc zacząć nowe życie, przeprowadza się doinnego miasta. W nowej szkole poznaje Josha.Pewnego dnia dziewczyna gubi się, biegając pookolicy i przypadkowo trafia pod dom Josha,pracującego w swoim garażu. Chłopak odwozi jądo domu i ma nadzieję, że nie będzie miał z niąnic więcej do czynienia. Ale od tej chwili Nastyaprzychodzi do garażu każdego wieczoru. Powolidziewczynie udaje się przebić przez "pole siłowe"Josha. Jednak ich znajomość nie jest łatwa.Najpierw jest to obojętność, potem przyjaźń, któraw końcu przeradza się w miłość.Morze spokoju nie jest typowym romansem dlanastolatek. Jest to raczej połączenie powieściobyczajowej, dramatu, romansu i thrillerapsychologicznego. Katja Millay stworzyłaniepowtarzalną, wzruszającą historię o wrażliwej,kruchej emocjonalnie dziewczynie, która próbujedać sobie drugą szansę. Pisarka posługuje sięprostym, lekkim językiem, używanym na codzień, ale nie stroni też od wulgaryzmów

i młodzieżowego slangu, dzięki temu całość brzmibardziej swobodnie i autentycznie. Bohaterowiewypadli wiarygodnie, są wyraziści i prawdziwi.Istnieją wraz ze swoimi tajemnicami, któreautorka zdradza czytelnikowi dopiero na samymkońcu powieści.Myślę, że mogę z czystym sumieniem polecić tęlekturę wszystkim czytelnikom, chcącym sięgnąćpo coś nietrudnego i zarazem wciągającego.Morze spokoju z pewnością trafi na listę moichulubionych książek.

Aleksandra Babin, kl. IV informatycznaZespół Szkół Technicznych

i Ogólnokształcących w Bytomiu

Metro 2033Dmitry Glukhovsky

.

Pewnie niejeden z was był kiedyś w metrze.Długie tunele, jasno oświetlone przystanki,szybko jeżdżące pociągi, kasy biletowe. Nicniezwykłego, prawda? A już na pewno nicstrasznego. A gdyby tunele były ciemne,pociągi utknęły gdzieś między stacjami,schody ruchome stały nieczynne, a wyjść nagórę by się nie dało? Gdyby ciemne metrostało się waszym jedynych schronieniem?Taką postapokaliptyczną wizję przedstawiaDmitry Glukhovsky w książce Metro 2033.

Artem to młody chłopak, który niemalże niepamięta czasu przed zagładą. Koniec znanegonam, bezpiecznego świata nastąpił, gdy Artemmiał niecałe trzy lata. Ma tylko pewne przebłyski:ciepła postać mamy, słoneczny dzień w parku,

lody, które kupowało się w budce... a potem byłajuż tylko ciemność, straszny krzyk, zalewającawszystko fala szczurów i jego umierająca matka,która cudem oddała małego Artema w ręce ludzi,którzy zdążyli uciec przed zwierzętami. I takchłopcem zaopiekował się Siwy.W momencie gdy rozpoczyna się akcja książki,Artem ma około dwudziestu lat, jednak ojczymwciąż traktuje go jak dziecko. Nie o wszystkimmu mówi i nie pozwala na co niebezpieczniejszemisje. A jest się czego bać. Życie w ciemnościpowoduje szereg degeneracji - ludzie dostosowująsię do życia prawie bez światła (na co bogatszychstacjach działają jeszcze lampy, na innych płonąogniska), bez świeżego powietrza (to napowierzchni jest zatrute) i różnorodności pokarmu(jedzą hodowane pod ziemią grzyby, świnie,szczury). W ciemności czają się dziwne istoty,więc każdej zamieszkałej stacji pilnują straże. Niewiadomo, czy zło bierze się z tuneli, czy teżjakimś sposobem mutanty z powierzchni znalazływejście pod ziemię. Ludzie żyją w ciągłymstrachu.I tak na stacji WOGN, na której żyją Artem i Siwy,zjawiają się Czarni - straszne, ciemne istotyposiadające wielkie, czarne oczy pozbawionebiałek. Wywołują paraliżujący lęk, a jest ich corazwięcej i więcej. Przybyły na stację Hunter właśniew młodym Artemie upatruje człowieka, którywykona niebezpieczną misję - przebije się przezodległe stacje, często nieprzyjazne i daświadectwo tego, co widział, by ostrzec innychludzi. Jest przecież tylko kwestią czasu, kiedystwory rozejdą się po całych podziemiach.Metro 2033 Dmitry'a Glukhovsky'ego to bardzo"mroczna" i "duszna" lektura. Wciąż znajdujemysię w ciemności i ciasnocie, cały czas dochodządo nas niepokojące dźwięki. Artem wędruje przezkolejne tunele, mierząc się ze swoim strachem,samotnością. Wiele razy wydaje się, że już ponim, raz po raz jest bliski śmierci, lecz zawszeszczęśliwe wypadki ratują mu życie. Momentamibyło to irytujące. W ogóle powieść jest dośćnierówna - bywały fragmenty, podczas którychczułam grozę, ale było też wiele nudnychfragmentów, przez które przebiegałam znużonymwzrokiem. Jednak mimo kilku mankamentówMetro 2033 jest zdecydowanie ciekawą, choćmomentami przyciężkawą lekturą.

Karolina Sosnowska

.

.