#13

Elisabeth nam zijn handen in de hare en bracht ze naar haar onderbuik. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Elisabeth keek hem met haar twee stralende ogen aan en lachte haar parelwitte tanden bloot. “Ik ben zwanger.”

Hij keek naar zijn handen op haar onderbuik. “Je maakt een grapje.” Antwoordde hij spottend. “Ik maak geen grapjes over iets wat we allebei al zolang willen.” Hij keek haar aan. Ze was bloedserieus. Dat zag hij.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en zwier haar in de rondte. Elisabeth lachte. “Rustig, Brett! Het is nog maar pril.” Hij zette haar neer en drukte zijn lippen op de hare – teder, alsof ze van porselein waren. “Het wordt het mooiste kindje ooit.”

“Het allermooiste kindje. Ons kindje.” Hij knikte. Ze waren al zolang bezig om zwanger te raken. Elisabeth was anderhalf jaar geleden gestopt met fotoshoots in het buitenland om zich op het moederschap te richten. Helaas liet dat moederschap op zich wachten.

Tot nu. Eindelijk was ze zwanger. Zwanger van de liefde van haar leven. Als ze naar Brett keek voelde ze niets anders dan liefde voor hem. Als ze niet bij Brett was dan voelde ze niets anders dan een diep gemis. Ze hield van hem. Meer dan van wie dan ook.

En nu werd die liefde bezegeld met een baby. Hun baby. Hun liefdesbaby. Hij nam zijn zwangere vrouw in zijn armen. “Mag ik er een boek over schrijven?” Elisabeth keek hem aan. “Waarom moet jij altijd overal een boek over schrijven?” Hij lachte. “Omdat ik schrijver ben misschien?”

De bevalling was een ware hel. Het duurde zevenenveertig uur eer Elisabeth genoeg ontsluiting had. Vervolgens lag de baby in een stuitligging, wat de bevalling nog zwaarder maakte. Hij hield haar hand vast, dempte haar voorhoofd en probeerde haar schreeuwen van pijn te ontwijken.

Toch bleven die schreeuwen van pijn hem achtervolgen. Zelfs na de geboorte van hun kerngezonde, prachtige zoon schreeuwde Elisabeth om pijn. Ze kreeg medicijnen toegediend, maar hij wist zeker dat ze niet hielpen.

Elisabeth nam haar zoon niet één keer in haar armen. Ze stootte hem van zich af, alsof hij een vreemdeling was die om haar liefde smeekte. Ze keerde zich langzaam van de buitenwereld af. Zelfs van hem.

Zijn liefdevolle vrouw bestond plotseling niet meer. Ze was veranderd – drastisch. Drie dagen na de geboorte was het eigenlijk de bedoeling dat ze huiswaarts zouden gaan, maar hij durfde de stap niet te nemen. Hoe moest het thuis? Hoe kon hij voor de baby én voor zijn vrouw tegelijk zorgen?

Dit viel bij Elisabeth in slechte aarde. Ze schreeuwde om verlossing van het kwade. Elk uur van de dag. Ze wordt gek, dacht hij, maar elke keer als hij haar dan weer zag kon hij dat niet geloven. Ze was zijn vrouw. De moeder van zijn kind.

Ja, ze was zijn vrouw. Ja, ze was de moeder van zijn kind. Maar ze was ziek. Tenminste, dat vertelden de dokters hem. Ze had een postpartumdepressie. “Meestal duurt zoiets niet schrikbarend lang, meneer Verjongh. Uw vrouw zal snel weer zichzelf zijn.” Alleen hij wist dat dat niet zo was…

“Je zweet helemaal.” Brett schrok op. India keek hem bezorgd aan. “Ik heb gedroomd. Niets aan de hand.” India glimlachte flauw. “Toch niet over mij, hoop ik?” Brett keek haar niet-begrijpend aan. “Omdat je zo zweet.” Lachte ze.

Brett nam haar in zijn armen en zuchtte. Geen leugens meer. “Nee, ik droomde over Elisabeth.” India keek direct op. Zijn blik stond neutraal. “Over Elisabeth? Wat droomde je dan?” Hij schokschouderde. “Dat ze mij vertelde dat ze zwanger was.

En vervolgens herbeleefde ik die periode weer. De bevalling. De dagen erna.” “Was het geen leuke periode dan?” Het was even stil. Een aantal minuten. “Eigenlijk wil ik er niet over praten.” Hij keek haar aan. “Nu niet, in ieder geval.”

India kroop dichter tegen hem aan. “Ik snap het. Wanneer jij er klaar voor bent.” Hij gaf haar een kus op haar kruin. Terwijl zij weer in slaap viel, zonk hij terug in gedachten. Hij probeerde die droom kwijt te raken.

De periode in die droom was een begin van een verschrikkelijk, moeilijke tijd. Een tijd vol pijn, angst en verdriet. Hij wilde er niet aan herinnerd worden. De wond was nog zo vers. En daarbij, hij had opnieuw het geluk gevonden. Hij keek naar de slapende vrouw in zijn armen. Hij had India gevonden…