N° 1483 VAN 16 TOT 23 JULI 2015 ¦ WEEK 29: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-650.10.96, ABONNEMENTEN: 02-650.10.80, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

ZUIDFOOR VAN START

© B

AR

T DE

WA

EL

E

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

16 0715

Ontdek de bon en de voorwaarden binnenin

BTW inb. BTW inb. DB

1183

93G

5

ADVERTENTIE

Wij gaan er even tussenuit.

De volgende BDW verschijnt

op 6 augustus

BRUSSEL – Voor de 135ste keer kunnen kermisadepten hun hart ophalen aan de Brusselse Zuidfoor. Van 18 juli tot 23 augustus wordt de bijna twee kilometer lange strook tussen de Hallepoort en de Anderlechtsepoort ingepalmd door botsauto’s, spooktreinen, een reuzenrad en heel wat lekkers. Nieuw dit jaar is de Drop Zone, een draaimolen van 25 meter hoog waarin dertig inzittenden overkop gaan. Veiligheidsdiensten zullen de attracties ook tijdens de foor controleren, na de veiligheidsproblemen van vorig jaar. De organisatoren hopen op anderhalf miljoen bezoekers, al zal dat vooral van de Belgische weergoden afhangen. Hanne De Valck

MET DE KAART IN DE HAND DOOR DE STADLEES P. 6-7

BRUSSEL-BAD NA SLUITINGSTIJD

EEN ZWARE RAMADAN?“Ach, het is een psychologische kwestie”

BRUSSELS BY NIGHT. P. 10-11

BDW 1483 PAGINA 2 - DONDERDAG 16 JULI 2015

VAN DE REDACTIEDe honderd

Op de webstek van het Brus-sels Instituut voor Statistiek en Analyse (BISA) staat een interessante grafiek. In een cir-keldiagram zien we hoe som-mige verhoudingen in Brussel zouden zijn indien het Brus-sels Hoofdstedelijk Gewest een dorp was met 100 inwoners.Het dorp zou 49 mannen tel-len, en 51 vrouwen. 22 mensen zijn jonger dan achttien jaar,

64 tussen achttien en 65. Tot daar lijkt alles normaal. Bijzonder is echter de onderverdeling werkenden-niet werkenden. Als Brussel dus een dorp was met 100 in-woners, dan zouden er 36 werken, acht werkloos zijn, negen studeren, twintig jonger zijn dan 15, dertien ge-pensioneerd en veertien ‘inactief’ zijn. De werkloosheid blijkt bijzonder laag, en de inactiviteit bijzonder hoog. Ter herinnering: Brusselse werkloosheidscijfers schom-melen al een decennium rond de twintig procent. Demografie verander je niet, ze is wat ze is. Maar ook een dorp met 34 werkenden op 100 lijkt weinig levens-vatbaar. En zeker als de beroepsactieve bevolking groot is, 64 dus. Voor zij die dromen van een eigen Brussels stadsgewest, zoals u verder in deze krant kan lezen op pagina’s 4-5, is het alvast een opfrisser. Zoals een PS-bron uit de kanaalzone het niet zo lang geleden ver-woordde: “We hebben Vlaanderen nog een tiental jaar no-dig om te betalen.” Hoe het Brussel daarna zal vergaan, vertelde de persoon in kwestie er niet bij. Of toch: er wordt gerekend op de kracht van de jeugd. In één adem werd er eerlijkheidshalve wel bijgezegd dat het Brussels

Hoofdstedelijk Gewest nu al de grootste moeite heeft met de afschaffing van de inschakelingsuitkering voor jongeren. De vorige regering-Di Rupo I besliste twee jaar geleden immers dat jongeren die al enkele jaren werkloos zijn, en nog nooit gewerkt hebben, hun uitke-ringen teruggebracht zagen tot drie jaar. De Brusselse wegwerpjongere - précariat genaamd door de PS - is hiervan slachtoffer. Brussel en de federale regering ook tussen haakjes, vermits de OCMW’s die jonge mensen dan maar moet opvangen.Gelukkig is er ook beter nieuws. Neemt u een kijkje naar de kaartjes op pagina’s 6 en 7, en u zal vaststellen dat er vier Brusselse gemeenten zijn waar alleenstaande vrou-wen de grootste groep van de totale huishoudens uit-maken. Et alors? Als u het ons vraagt is zoiets een goed teken: reportages als Femme de la Rue van Sofie Peeters hebben immers aangetoond dat het moeilijk is om als alleenstaande vrouw in Brussel te wonen. Maar er is dus ook een tegenbeweging, zo blijkt uit de cijfers. Niet toevallig trekt een gemeente als Elsene hoogopgeleide mensen aan, velen onder hen vrouwen: het is er goed leven en werken. Hoe steden leefbaar worden gehouden, toont ook Gent aan. Dat leest u verder in deze krant. De beweging naar meer groen en meer veilige/leefbare straten leeft in West-Europa immers volop.Waar er maar weinig over wordt vernomen, is hoe jon-geren, en meer bepaald jonge mannen, die in sommige Brusselse gemeenten met een hoge werkloosheid met meer zijn dan de vrouwen, hun weg moeten vinden in een stadsgewest dat aan de andere kant zo erg verschil-lend is. Dat wordt waarschijnlijk aan de volle 100 over-gelaten, en aan daarbuiten.

WAUTER MANNAERT

BURGERPETITIES MOETEN DEBATTEN KRUIDEN

Parlement wil burgers op het spreekgestoelteBRUSSEL – De drie assemblees in het Brussels gewest willen vlottere parlementszittingen met meer inspraak voor de burger.

Snedigere discussies, meer sa-menwerking tussen de parle-menten onderling en meer in-spraak voor de burger. Dat is het plan waarmee de drie voorzit-ters van Brussels Parlement, Cocof en Raad van de VGC te-

gen december willen landen.“De representatieve democratie zit in een crisis,” zegt Julie De Groote (CDH), voorzitster van de Cocof. “Sinds Montesquieu is er veel veranderd. De wereld is com-plexer geworden, de burger mon-diger. We moeten daar als parle-ment iets tegenoverstellen.”De parlementsvoorzitters zien veranderingen mogelijk op drie fronten. Eén in het assemblée zelf.

© B

AR

T D

EW

AE

LE

MOBILITEIT > HANDELAARS WIJZEN STAD MET DE VINGER

‘AUTOVRIJE STRAAT IS IN FEITE AUTOSTRADE’ BRUSSEL – Niet alleen de zone rond de Grote Markt kreeg er autovrije straten bij. Ook de Zavel. Maar de handhaving loopt spaak. “Het is hier al twee weken chaos.”

De ‘kleine Hoogstraat’ is het stuk-je tussen de Kapellekerk en Bow-ling Crosly. In het circulatieplan van de Stad Brussel dat zopas in voege ging, staat het ingekleurd als autovrij. En de signalisatie wijst daar ook op. Alleen leverin-gen zijn toegelaten, tot 11 uur ‘s ochtends.Antiquair Jos Humblet heeft er een zaak in Afrikaanse kunst. “Wij zijn heel opgetogen over dit autovrij stukje. De handelszaken hebben het hier heel moeilijk. Als voetgangersstraat krijgen we weer zuurstof.”“Schepen Els Ampe (Open VLD) is persoonlijk de handelaars komen overtuigen. Haar medewerkster heeft zelfs in mijn winkel de af-fiche opgehangen die de autovrije zone aankondigt.”

SlapstickfilmMaar sinds de start van het circu-latieplan draait het vierkant, zegt Humblet. “De eerste dag hebben we zelf het nadarhek moeten zet-ten dat langs de kant stond, om de straat af te sluiten.”

De antiquair vroeg zich plots af of hij daar wel toe gemachtigd was. Hij belde de politie. “Wat er toen gebeurde, heeft veel weg van een slapstickfilm,” zegt hij. “Eerst kwamen twee politieagenten. Die zetten nadarhekken aan beide zij-den van de straat. Zoals het hoort. De handelaars waren tevreden.”Een week later komen drie politie-agenten. Die laten de hekken met een bestelwagen opnieuw wegha-len. “‘We zijn daar tegen,’ zeiden ze. Ze waren heel brutaal.”Een dag later komt de bestelwagen terug, mét nadarhek. Dat wordt fluks aan de kant van de straat ge-zet. “Vandaag staat het hek terug waar het hoort,” zegt Humblet. “Maar van zodra iemand het hek openzet, zijn we er weer aan voor de moeite. Er wordt hier heel hard gereden, in wat eigenlijk een au-tovrije straat is. Het lijkt wel een autostrade. Als een voetganger wordt aangereden, wie is dan ver-antwoordelijk?”Bij de Stad Brussel wijst men erop dat de straat autovrij is, zoals de signalisatie aangeeft, maar dat het om een testfase gaat. Dat maakt structurele ingrepen moeilijk.“Maar hoe kan men iets testen als het hek altijd wordt opengezet?”, vraagt Humblet zich vertwijfeld af.

Steven Van Garsse

door Christophe Degreef

BDW 1483 PAGINA 3 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Parlement wil burgers op het spreekgestoelte

GEZICHTEN HERKENNEN, DIEFSTAL VOLGEN

VEILIGHEID > BRUSSEL EERSTE BELGISCHE STAD MET ‘SLIM’ CAMERANETWERK

BRUSSEL – Het Brussels Hoofd-stedelijk gewest start deze maand nog met een platform voor video-bewaking. De politiezone West zal als eerste beelden leveren, de MIVB en overige politiezones volgen later. Hoofddoel is om misdaad sneller op te sporen.

3.120 camera’s zullen er tegen 2018 opgenomen worden in de ‘gewestelijke videobewaking’. Dat platform zal het mogelijk maken dat beelden van in de stad bekeken én gedeeld kunnen worden door de politiediensten, of door een ste-delijk crisiscentrum. Aansluitend wordt er ook een nieuwe geweste-lijke administratie opgericht, de Brusselse controlecommissie, die het gebruik van het videoplatform zal controleren. Brussels staatsse-cretaris voor Digitalisering Bianca Debaets (CD&V) belooft ook aan-gepaste wetgeving, onder meer om aan de privacyregels te voldoen.Wat zijn de mogelijkheden? Stel: er vindt een diefstal plaats in een metrostation. De politie wordt op-geroepen, en kan rechtstreeks beel-den opvragen van het metrostation in kwestie. Het traject van de da-der kan zelfs doorheen de stad ge-volgd worden, want er zijn immers meerdere camera’s langs de wegen bovengronds. De hedendaagse software maakt het mogelijk dat meerdere rechtstreekse beelden naast elkaar kunnen afgespeeld worden.

Verdachte patronen“Desgewenst kunnen ook gegevens van Mobib-kaarten van MIVB-ge-bruikers aan het platform worden toegevoegd,” zegt Anthonie van der

Jette en Koekelberg omvat, gebruikt als eerste politiedienst het platform. Volgens korpschef Johan De Becker worden camerabeelden in de zone nu al gebruikt om ‘onburgerlijk gedrag’ te registreren. Auto’s die verkeerd geparkeerd staan, krijgen op basis van hun geregistreerde overtreding een boete opgestuurd. In Parijs gaat men zelfs nog verder: daar kunnen via een luidspreker mensen geverbaliseerd worden als de politie een overtreding vaststelt.De software staat tegenwoordig ook al zo ver dat nummerplaten automa-tisch kunnen worden geregistreerd,

Ook MIVB-camera’s zullen op het netwerk worden aangesloten. © BART DEWAELE

Ploeg van het Canadese bedrijf Ge-netec, dat een deel van de software levert. “Zo kan men een potenti-ele dief identificeren.” Van der Ploeg houdt ook rekening met gegevens van smartphonegebruikers. “Het is in theorie ook mogelijk dat mensen die op de plaats van een delict zijn live filmpjes kunnen doorsturen naar het platform.” Let wel: dit zijn toekomstmogelijkheden; het is niet zeker dat het Brussels gewest dit ook daadwerkelijk zal doen.De politiezone-West, die de ge-meenten Sint-Jans-Molenbeek, Ganshoren, Sint-Agatha-Berchem,

en ook ‘verdachte’ patronen auto-matisch kunnen herkend worden door een computer. Het Brussels Gewest wil werk ma-ken van een sterk eigen veiligheids-beleid – een aspect van de zesde staatshervorming – en meent dat de beveiliging van de beelden optimaal zal zijn. De beelden zullen zonder gerechtelijk tegenbevel maximaal 30 dagen bewaard worden. De op-slag gebeurt op computerservers die alleen voor het platform zullen ge-bruikt worden.

EnergiereusToch zijn er mogelijke angels. De overheid is gebonden aan contracten bij de bedrijven die de software leve-ren. Dat zijn er twee, namelijk het eerder vermelde Genetec, en daar-naast Cofely-Fabricom, een bedrijf van de GDF-Suez-groep. Die laatste treedt op als een soort van ‘hande-laar’ die ervoor zorgt dat Genetec bepaalde software kan verkopen, en die software kan laten koppelen aan software van Fabricom, dat de basis van het project vormt. Fabricom is naar eigen zeggen een van de wei-nige internationale spelers die dit kan op deze schaal, en die kleinere spelers de markt van overheidsop-drachten kan binnenloodsen.De GDF Suez-groep is een energie-reus, die zich meer en meer begint te specialiseren in infrastructuur, studies en software. Een ander dochterbedrijf van de groep heeft bijvoorbeeld de verkeersstudie voor het autovrij maken van de centrale lanen uitgevoerd.

Christophe Degreef

“In theorie kunnenmensen vanop een plaats delict live filmpjes doorsturen naar het platform”

BDWVOORGROND

De verschillende parlementen moe-ten meer samenwerken rond ad hoc dossiers. Brussels parlementsvoor-zitter Charles Picqué (PS) geeft het voorbeeld van radicalisering en de islam waarrond dit jaar is samen-gewerkt. Ook over prostitutie moet zo’n samenwerking mogelijk zijn.Ten tweede, bij de deputés zelf. Door spreektijd te verkorten, en parlementsleden ook onderling met elkaar in debat te laten gaan (van-

daag is dat niet toegestaan) kunnen de debatten aantrekkelijker worden. “Kortere tussenkomsten is de bood-schap,” zegt Carla Dejonghe (Open VLD), voorzitster van de VGC-raad.De grootste verandering kan er ko-men voor de burger, de derde pijler in het plan. Die moet meer inspraak krijgen. De Groote: “Als een actie-groep of een individu iets te zeggen heeft over een wetsvoorstel, kan die een wijziging voorstellen, of waar-

om niet een amendement. Iemand met een bepaalde expertise kan in een hoorzitting aan bod komen.” Petities moeten beter en sneller bij het parlement terechtkomen. Net zoals de moties van de gemeentera-den. Vandaag staat het petitierecht al in het reglement van het Brussels parlement ingeschreven, maar het is nooit tot uitvoering gebracht. “Over de juiste modaliteiten moet nog ge-sproken worden. Krijgen burgers in-spraak vanaf 5.000 of 10.000 hand-tekeningen?”, vraagt Picqué zich af. Hij wijst erop dat het niet de bedoe-ling is om de polemiek te zoeken.

Steven Van GarsseJulie De Groote, Charles Picqué en Carla Dejonghe.

© S

TEVE

N V

AN

GA

RS

SE

De derde editie van het gratis fes-tival Brussel Danst, ter ere van de Vlaamse feestdag, kon zaterdag op 14.000 bezoekers rekenen. Dat is dubbel zo veel als vorig jaar. Vlamingen en Brusselaars konden onder een stralende zon genieten van veel dans, muziek en geleide wandelingen door de stad. In de namiddag was het over de koppen lopen op het Muntplein tijdens de dance battles, waarin meer dan zestig jonge dansers het tegen elkaar opnamen.

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

DE VERSLONDEN STADUITGELICHT > 11 JULI, FEEST VAN DE VLAAMSE GEMEENSCHAP

‘M ijn  favoriete  passage,” zo  fluisterde  N-VA-voorzitter  en  Antwerps 

burgemeester  Bart  De  Wever  in het  oor  van  Open-VLD-voorzitter Gwendoline Rutten toen de regel De tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan van de Vlaamse Leeuw gezongen  werd,  vorige  week  zater-dag, op 11 juli.Het volkslied van die gemeenschap werd  ter  afsluiting  van  het  feest van  de  Vlaamse  Gemeenschap  ge-zongen,  en  dit  voor  het  eerst  sinds lang op een recente 11-juliviering in het Brusselse stadhuis. De massaal aanwezige N-VA’ers deden gezwind mee, en ook Europees Commissaris Marianne  Thyssen  (CD&V)  kon  al zingend  gespot  worden.  Voormalig Brussels minister-president Charles Picqué  (PS)  hield  de  lippen  stijf  op elkaar.  De  Nederlandstalige  Brus-selse  schepenen  Els  Ampe  (Open 

VLD) en Ans Persoons (SP.A) keken erg ongemakkelijk om zich heen. Ans Persoons was een van de spre-kers tijdens de officiële plechtigheid. Zij  hield  een  pleidooi  dat  traditio-neel  Nederlandstalig-Brussels  kan genoemd worden: met de klemtoon op  openheid  en  verdraagzaamheid. Persoons  ging  daarbij  zelfs  zo  ver om  Join the City,  het  Engelstalige motto  van  stadsradio  FM Brussel te  gebruiken  als  voorbeeld  van  de Brusselse  Nederlandstalige  stads-gemeenschap.  Ook  benadrukte  zij het succes van de voetgangerszone, een beslissing van haar schepencol-lege.De speech van Vlaams parlements-voorzitter Jan Peumans (N-VA) was anders.  Peumans  had  het  vooral over de nood van een Vlaamse bui-tenlandse vertegenwoordiging. Eer-der  had  Vlaams  minister-president Geert  Bourgeois  hetzelfde  gezegd 

De Vlaams-nationalisten staan officieel voor een Brusselkeuze, maar stemmen wel in met een zesde staatshervorming

BDW 1483 PAGINA 4 - DONDERDAG 16 JULI 2015

hebben  ingestemd  met  dat  model, ook  al  staat  de  N-VA  vandaag  of-ficieel  voor  de  Brusselkeuze:  Vla-mingen  en  Franstaligen  kiezen  in Brussel hun gemeenschap. Maar de N-VA heeft wel gezegd dat ze de zes-de  staatshervorming  zal  uitvoeren. Dat  was  de  prijs  om  toe  te  treden 

BRUSSEL – Tot grote ontstentenis en schalkse tevre-denheid werd vorige week voor het eerst de Vlaamse Leeuw gezongen op het Brusselse stadhuis. De N-VA is dan ook op zoek naar een nieuw communautair elan, in een land waarin Brussel hen met hun medewerking ontglipt.

lingen op Peumans’ slechte Engelse uitspraak  en  haalde  het  idee  van buitenlandse  Vlaamse  vertegen-woordiging door het slijk. Bij de aan-wezige N-VA’ers klonk gemor, elders instemming. 

Brussel deelstaatHet  is erg duidelijk dat de N-VA op zoek  is  naar  een  nieuw  commu-nautair elan. Dat verbaast ook niet, want  in  Franstalig  België  gaan  al stemmen  op  voor  een  voorzichtige Waalse  sociale  zekerheid.  En  wat met  Brussel?  Wallonië  en  Brussel zijn  verbonden  via  de  Fédération Wallonie-Bruxelles.  Die  in  wezen ongrondwettelijke  constructie  ver-hindert  niet  dat  men  in  Fransta-lige partijhoofdkwartieren voort wil bouwen  op  de  zesde  staatshervor-ming,  die  Brussel  bevoegd  maakt voor  de  kinderbijslag.  Dat  is  een persoonsgebonden  materie,  en  dus eigenlijk  niet  de  bevoegdheid  van een  Brussels  gewest.  Aan  Fransta-lige  kant  wil  men  Brussel  in  deze gemeenschapsrol  dus  versterken. Brussel wordt zo meer en meer een volwaardige deelstaat.Volgens  de  geruchten  zou  N-VA-voorzitter  Bart  De  Wever  in  2010 

op  de  11-juliviering  in  Kortrijk.Voorts verliep de 11-juliplechtigheid volgens klassiek stramien. Ceremo-niemeester  Indra  Dewitte  van  Het Belang van Limburg maakte toespe-

WEEKOVERZICHTWOENSDAG 8 JULIMILIEUVERGUNNING DOCKS. In mei adviseerde de auditeur van de Raad van State om de milieuvergunning van shoppingcomplex Docks Bruxsel te vernietigen omwille van mobiliteitsproblemen. Het Gewest wacht het definitieve oordeel van de Raad niet af en levert intussen een nieuwe vergunning af voor Docks.

NETHEIDSPLOEGEN VOETGANGERSZONE NIET VEILIG. Tien dagen na het verkeersvrij maken van de centrale lanen, kampt de zone met een netheidsprobleem. Er worden zeventig extra vuilbakken geplaatst. De netheidsploegen zullen niet ingezet worden uit gevaar voor hun veiligheid, meldt Brus-sels schepen van Openbare Reinheid en Cultuur Karine Lalieux (PS).

DONDERDAG 9 JULIBEURS WORDT BIERPALEIS. Het Gentse architecten-bureau Robbrecht & Daem mag het imposante Beursgebouw ombouwen tot Bierpaleis. De toegang zou aan de achterzijde komen. Verder denken de architecten aan een panoramabar met dakterras en gouden luifel. Ze willen de gelijkvloerse verdieping gratis toegankelijk maken, zodat de Beurs een overdekt plein wordt.

WITTE TAXISECTOR. Vakbonden en werkgevers van taxi-ondernemingen leggen een nieuw voorstel voor aan de Brussel-se regering. Zo kan de taxisector moderniseren, klantvriendelij-ker en transparanter worden. De Brusselse regering is al langer vragende partij, maar stuitte op een njet van de sector zelf. In ruil vraagt de sector het verbod op bedrijven als Uber.  

VRIJDAG 10 JULIZIEKENHUIS WORDT WOONTOREN. De ULB-Policlini-que du Lothier, gelegen aan de KVS tussen de Arduinkaai en de Vaartstraat, zal worden omgevormd tot een woontoren. Promo-tor Besix Red wil er 120 woningen plannen. De stripmuur van FC De Kampioenen zou door de renovatie verdwijnen.

ZATERDAG 11 JULI11 JULI-VIERING. In het stad-huis wordt de Vlaamse feestdag uitgebreid gevierd. Vlaams par-lementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) pleit in zijn speech voor verdere staatshervormingen. De ceremonie wordt afgesloten 

met het zingen van de Vlaamse Leeuw. De aanwezigen van de andere Vlaamse partijen kunnen dat maar weinig smaken. 

VELORUTION UNIVERSELLE IN BRUSSEL. Meer dan duizend fietsers komen in Brussel samen voor de internationale Vélorution Universelle. De betogers willen regeringen aanzetten om te investeren in duurzame transportmiddelen en willen een mentaliteitsverandering teweegbrengen. 

ZONDAG 12 JULIBIG JUMP IN KANAAL. Duizenden mensen over heel Europa vragen aandacht voor schoon en leefbaar water. In Brussel springen liefhebbers samen met Groen Brussel het Kanaal in ter hoogte van CERIA-COOVI. Groen ijvert voor een afgebakend stukje kanaal dat kan dienen als zwemdok op zondag wanneer het kanaal niet bevaren wordt.

MAANDAG 13 JULI REGELS TOERISTISCHE OVERNACHTINGEN. Nieuwe concepten voor toeristische overnachtingen opereren in Brussel voorlopig in een juridische schemerzone. Nadat Wallonië en Vlaanderen eerder al stappen ondernamen voor een juridisch kader, wil nu ook het Brussels gewest duidelijke regels opstel-len.

DINSDAG 14 JULIZUIDFOOR STRENGER GECONTROLEERD. Nadat er vorig jaar tot tweemaal toe problemen waren met de veiligheid op de Zuidfoor, past Stad Brussel de reglementering aan. In tegenstel-ling tot andere jaren zullen de attracties niet enkel voor, maar ook tijden de Zuidfoor gecontroleerd worden op hun veiligheid. De 135ste editie van de kermis opent op 18 juli.

Naar aloude gewoonte vindt de 11-juliviering plaats in het Brusselse stadhuis. Op de foto Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans.

tot  de  Belgische  federale  regering Michel I.Het  Vlaamse-Leeuwgezang  tijdens de recente 11 juli is in dat licht niet meer  dan  oude,  bijna  betekenis-loze  symboliek,  van  een  partij  die het  nieuwe  Brussel  best  begrijpt, maar er steeds minder vat op heeft. 

En  daar  zelf  voor  lijkt  te  kiezen.Nederlandstalige  politici  als  Ans Persoons  beseffen  ook  maar  al  te goed waar zij  in meestappen.  In de Brusselse  eigenheid,  die  hoofdza-kelijk Franstalig  is en nog meer zal worden.  De  Nederlandstaligen  mo-gen dan zorgen voor de kosmopoliti-

sche saus. Terwijl het kosmopolitis-me  de  partij  van  Persoons  onlangs nog zo ver dreef om haar eigen Ne-derlandstalige  medium  FM Brussel af te schaffen.

Christophe Degreef

De goede politicus vandaag is diegene die zich in het openbaar zelfkastijdt en roept dat hij te veel verdient”

Minister-president Rudi Vervoort (PS) vindt dat de discussie over de verloning van politici op de spits wordt gedreven (in de commissie Financiën van het Brussels parlement).

Het was de relatieve rust die mij deed beseffen hoeveel ruimte de auto in Brussel reeds onterecht heeft opgeëist en hoe onwillig hij blijft om die weer af te geven”

Auteur Joost Vandecasteele is in zijn nopjes met de autovrije centrale lanen (in De Standaard).

Met  nog  acht  dagen  te  gaan  ontbrak  het  Bram  Pen-ninckx op 14 juli nog aan 2.410 euro om zijn ambitieus fotoproject aan de Brusselaars te laten zien. Penninckx trekt al sinds 2009 door de straten van de hoofdstad, hij fotografeert Brussel bij dag, maar heel vaak ook bij nacht. De foto’s zijn in de straten, parken en pleinen ge-

9.590HETGETAL

© N

ICO

LA

S MA

ETE

RL

INC

K / B

ELG

AIM

AG

E

““

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

nomen en daar wil Penninckx ze ook aan  terugschen-ken. Hij wil de Brusselaars een gratis  fototentoonstel-ling aanbieden. Maar omdat koken geld kost, heeft hij growfunding op het getouw gezet. Hij heeft al 9.590 van de  12.000  euro  in  kas,  giften  van  120  Brusselaars  en niet-Brusselaars. Schenken kan al vanaf 10 euro, waar-voor  u  een  uitnodiging  voor  de  vernissage  krijgt.  Hoe meer u geeft, hoe meer u krijgt. Nieuwsgierig? Surf dan naar brussel.brampenninckx.be. Danny Vileyn

BDW 1483 PAGINA 5 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Samengesteld door Hanne De Valck

DEMOGRAFIE > BISA LEVERT INFORMATIE OVER MANNEN, VROUWEN EN ELEKTRICITEIT

BRUSSEL – Het BISA, het Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse,

heeft een reeks nieuwe gegevens klaar over de negentien Brusselse

gemeenten. Naast de klassieke gegevens over bevolkingsstructuur,

werkloosheid en woonprijzen, zijn er ook cijfers voorhanden over de man-vrouwverhouding, het

gemiddelde inkomen, het aandeel van alleenstaande vrouwen

tegenover alle huishoudens en het elektriciteitsverbruik. Die vier laatste

categorieën hebben we in kaartjes gegoten. Waarom? Omdat we denken

dat het eens iets anders mag zijn. Voor meer lekkers:

www.bisa.irisnet.be.

BDW 1483 PAGINA 6 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Het totale elektriciteitsverbruik hangt af van de grootte van de gemeente, de industrie en vooral de kantoren. Toch is enige nuance op zijn plaats. Koekel-berg en Sint-Joost-ten-Node zijn de twee kleinste gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Sint-Joost is 1,1 vierkante kilometer groot, Koekelberg 1,2 vierkante kilometer. Koekelberg telt 21.317 inwoners, Sint-Joost 27.447 inwoners. Sint-Joost heeft de reputatie de armste gemeente van België te zijn, maar dat geldt alleen voor de inwoners, want in de gemeentekas komt wel geld binnen van hotel- en kantorentaksen bijvoor-beeld. Sint-Joost blijkt ook een grote energieslokop te zijn, vier keer zoveel als

Sint-Joost slokop van energie

< 50.000 MWh

< 50.000 - 100.000 MWh

< 100.000 - 150.000 MWh

< 150.000 - 200.000 MWh

< 200.000 - 250.000 MWh

< 250.000 - 300.000 MWh

< 300.000 - 350.000 MWh

< 350.000 - 400.000 MWh

< 400.000 - 450.000 MWh

> 450.000 MWh

< 50.000 MWh

< 50.000 - 100.000 MWh

< 100.000 - 150.000 MWh

< 150.000 - 200.000 MWh

< 200.000 - 250.000 MWh

< 250.000 - 300.000 MWh

< 300.000 - 350.000 MWh

< 350.000 - 400.000 MWh

< 400.000 - 450.000 MWh

> 450.000 MWh

Koekelberg. En alhoewel het private elektriciteitsverbruik ook in Sint-Joost bedui-dend hoger ligt dan in Koekelberg, zijn het toch de kantoren die met de grootste massa aan de haal gaan. De kantorendichtheid in Sint-Joost is volgens het BISA tien keer zo hoog als het gewestelijke gemiddelde.

Sint-Lambrechts-Woluwe, Watermaal-Bosvoorde, Elsene en Etterbeek zijn vier totaal verschillende gemeenten. Ze hebben met elkaar gemeen dat er een vrouwenoverschot is. Maar de ene vrouw is de andere niet, zo leert ons het BISA: “Watermaal-Bosvoorde is de oudste gemeente van het Brussels Hoofdstelijk Gewest met veel alleenstaande vrouwen, vaak weduwen. Ook Sint-Lambrechts-Woluwe is een ‘oude’ gemeente met niet weinig weduwen. Sint-Lambrechts-Woluwe herbergt ook de faculteiten Geneeskunde en Farmacie van de UCL, faculteiten waar het vrouwenoverschot groot is. In Sint-Lambrechts-Woluwe zijn er 7.791 vrouwen tegenover 4.969 mannen.” Etterbeek en Elsene zijn een ander verhaal. Het zijn twee heterogene gemeenten met een oudere vrouwelijke bevolking, maar ook een sterke concentratie actieve Europeanen waaronder ook heel wat vrouwen. Elsene is trouwens de gemeente met het grootste aandeel alleenstaande mannen en vrouwen. De Elsense bevolking bestaat voor 30,8 procent uit alleenstaande mannen en voor 31,4 procent uit alleenstaande vrouwen.

De ene vrouw is de andere niet

BR

ON

: © B

ISA

. IN

FO

GR

AF

IEK

: PE

TER

DH

ON

DT

BR

ON

: © B

ISA

. INF

OG

RA

FIE

K: P

ETE

R D

HO

ND

T

DOOR DANNY VILEYN EN CHRISTOPHE DEGREEF

ELEKTRICITEITSVERBRUIK PER GEMEENTE PER JAAR

Gemeenten met grootste aandeel alleenstaande vrouwen

MET DE KAART IN DE HAND DOOR DE STAD MET DE KAART IN DE HAND DOOR DE STAD

BDW 1483 PAGINA 7 - DONDERDAG 16 JULI 2015

ADVERTENTIE

Hij verwierf naam en faam als Wetstraatjour-nalist die weigerde aan het handje van poli-tici te lopen. Met De Lakeien van de Wetstraat schreef hij zelfs geschiedenis. Na een woe-lige journalistieke carrière belandde Daniël Buyle op socialistische kabinetten waar hij als woordvoerder alleen maar communiceerde als er echt iets te melden viel. Toch waren het vori-ge vrijdag drie Open VLD’ers die hem bejubel-den, de ex-raadsvoorzitters van de Raad van

de Vlaamse Gemeenschapscommissie waar-van hij sinds vijftien jaar griffier was – Guy Vanhengel en Jean-Luc Vanraes en de huidige voorzitter Carla Dejonghe. Buyle wordt per 1 september voor zes maanden opgevolgd door Patricia Coppens, de tweede in rang na Buyle. Buyle toonde zijn dankbaarheid jegens velen, maar vooral voor zijn ouders, Oost-Vlaamse arbeiders die naar Brussel verhuisden en die hem alle kansen gaven. DV

Afscheid van Daniël Buyle

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Deze kaart kan verrassen, Sint-Agatha-Berchem en Ganshoren behoren tot dezelfde inkomenscategorieën als Ukkel, Bosvoorde en andere rijke gemeenten. Om het overzicht te behouden hebben we de inkomenscategorieën – belastbaar inkomen 2012 – beperkt tot drie categorieën. Maar binnen iedere categorie zijn er verschillen: zo zitten Berchem en Ganshoren net boven de 15.000 euro, Bosvoorde boven de 19.000 euro. Sint-Joost en Molenbeek blijven de armste gemeenten.

Berchem en Ganshoren ook ‘rijk’

< 10.000 euro

10.000 - 15.000 euro

15.000 - 20.000 euro< 10.000 euro

10.000 - 15.000 euro

15.000 - 20.000 euro

De stationsgemeenten Brussel, Sint-Gillis en Sint-Joost zijn al van oudsher – meer dan een halve eeuw – de toegangspoort voor migranten in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Na de Tweede Wereldoorlog was die migratie mediterraan, maar sinds de jaren 1990 komen er migranten aan van over heel de wereld. In het verleden was die migratie jong en mannelijk en dat speelt volgens het BISA die gemeenten nog altijd parten in de verhouding der seksen. Maar toch is enige nuance op zijn plaats: in Sint-Joost zijn er 106 mannen voor 100 vrouwen, in de Stad Brussel zakt dat cijfer naar 103 en in Sint-Gillis zelfs naar 102. Voor de Stad Brussel past enige nuance omdat de stad zo uitgebreid en verscheiden is, Haren is de Anneessenswijk niet. Maar met cijfers moet je altijd voorzichtig zijn. Of om het met de bekende boutade van Godfried Bomans te zeggen: een statisticus waadde vol vertrouwen door een rivier van gemiddeld één meter diep, hij verdronk.

Mannen kleuren nog altijd klassieke migratiegemeenten

BR

ON

: © B

ISA

. IN

FO

GR

AF

IEK

: PE

TER

DH

ON

DT

BR

ON

: © B

ISA

. IN

FO

GR

AF

IEK

: PE

TER

DH

ON

DT

NETTO BELASTBAAR INKOMEN PER INWONER

Gemeenten met meer mannen dan vrouwen

MET DE KAART IN DE HAND DOOR DE STAD MET DE KAART IN DE HAND DOOR DE STAD

W asstraat,  op  een  steen-worp  van  Gent  Dam-poort. Links een school, 

rechts een park. In het midden, pal op  straat,  een  synthetisch  grasveld met  banken  gemaakt  van  paletten en  ander  recupmateriaal.  Auto’s kunnen er niet meer door. Voetgan-gers,  fietsen  en  bakfietsen  wel.  De Brusselse ‘centrale lanen’, maar dan in micro-formaat.De Wasstraat  is een van de zestien ‘leefstraten’  die  Gent  momenteel rijk is. Het recept is simpel: geef een knip in het lokale verkeer en geef de straat aan de bewoners. En dat voor een periode van twee maanden.De  weg  ernaartoe  is  iets  gecompli-

ceerder, maar komt volledig van on-deruit. Dat vertelt Dries Gysels van Lab van Troje, een vzw die voor het derde jaar op rij bewoners helpt met het  tijdelijk  autovrij  maken  en  let-terlijk leefbaar maken van een stuk-je straat. “Alles kan,” zegt Gysels bij wijze van boutade, “slapen, dansen, spelen. Dromen staat vrij. Maar als de  bewoners  vragen:  wat  gaat  de stad voor ons doen om dit mogelijk te  maken,  dan  is  het  antwoord:  de stad heeft al te veel gepamperd. Het is aan de bewoners zelf om het heft in handen te nemen.”

GlijbaanBuurtbewoner  Pieter  is  een  van  de 

trekkers van het autovrij maken van de Wasstraat. “Wat we eerst doen is: consensus zoeken tussen de buurt-bewoners.”  Dat  lijkt  makkelijker dan het klinkt. In dit concrete geval moesten er vijftien parkeerplaatsen sneuvelen in een wijk die al met een grote  parkeerdruk  kampt.  Boven-dien is het een multicultureel stukje Gent,  wat  de  discussies  niet  altijd vergemakkelijkt. “Sommigen vrees-den dan weer dat het hier een soort kermis zou worden,” zegt Pieter. Het  experiment  in  de  Wasstraat dat  nu  aan  zijn  tweede  jaar  toe  is, lijkt  geslaagd.  De  bewoners  hopen dat  het  een  permanente  inrich-ting kan krijgen. Een glijbaan komt 

GENT – Laat de bewoners zelf het initiatief nemen om een straat autovrij te maken. Dat is de succesformule van de Gentse vzw Lab van Troje. Schepen van wijkcontracten Ans Persoons (SP.A) ging een kijkje nemen.

De Wasstraat. Een banale straat met doorgaand verkeer is twee maanden lang een plek waar buurtbewoners zich kunnen uitleven.

© S

TEVE

N VA

N G

AR

SS

E

SAMENLEVING > GENT EXPERIMENTEERT MET ZESTIEN AUTOVRIJE ‘LEEFSTRATEN’

‘DE STAD HEEFT AL TE VEEL GEPAMPERD’

vanuit  het  park  rechstreeks  op het  autovrije  stukje  straat.  Kinde-ren  kunnen  van  school  of  van  huis naar  park  zonder  verkeersrisico.

Gedeelde tuinExperimenteren  is  soms  nodig  om dingen  in  beweging  te  zetten,  ge-looft  Dries  Gysels:  “De  stad  is  een groot  en  log  apparaat.  Ze  zit  vaak gevangen  in  de  kip-of-het-ei-rede-nering. Beleidsmatig wil ze ver gaan, maar ze vraagt zich dan af of er wel draagvlak voor is. Daardoor durft de stad vaak de beslissende stap niet te zetten.” “Omgekeerd  is  het  zo  dat  mensen afwachten tot er iets met hun straat gebeurt. Ze zijn teleurgesteld dat de stad niets doet aan bijvoorbeeld  de drukke verkeerssituatie.”“Wat we met Lab van Troje doen is ons mentaal vòòr de stad zetten en 

op zoek gaan naar waar er bij bewo-ners een bepaalde dynamiek is. Als die er  is,  is een  leefstraat  in enkele maanden gefikst.”Omdat  het  een  proces  is  waarbij de  hele  straat  betrokken  is,  gelooft Gysels  dat  de  leefstraat  een  meta-foor kan zijn voor anders leven in de stad. “Iedereen discussieert mee. Ie-dereen gaat dus als vanzelf op zoek naar  oplossingen.  In  een  autovrije straat  is  het  bijvoorbeeld  moeilijk om de boodschappen tot aan de hui-zen  te  brengen.  Dus  zijn  de  bewo-ners met Colruyt gaan praten met de vraag  of  er  een  collectieve  levering mogelijk is voor de leefstraat. Maar Colruyt  is  daar  misschien  niet  op voorbereid. Het zet dus ook de wa-renhuizen  aan  het  denken  over  de toekomst van het leven in de stad.”We  fietsen  naar  een  volgende  leef-straat,  enkele  kilometers  verder  in de  Kozijntjesstraat.  De  negentien-de-eeuwse  huizen  hebben  de  deu-ren  openstaan.  De  picknicktafels lonken. Een mooi aangelegde petan-quebaan  vervangt  de  parkingplaat-sen voor de deur. Op een schoolbord staan kindertekeningen. Een van de gastvrouwen  loopt  op  blote  voeten op de synthetische grasmat van het ene  naar  het  andere  huis.  Voor  de kinderen  is  de  straat  een  gedeelde tuin.

ExperimentEen  heel  andere  soort  leefstraat vinden we op het kruispunt van de Pijnders- en de Warandestraat, in de schaduw  van  de  grote  schouw  van de voormalige elektriciteitscentrale. “Maar  het  is,  eerlijk  gezegd,  iets  te ambitieus”, zegt initiatiefnemer Di-mitri. “Ik stond er vaak alleen voor. Ik  was  werkzoekende.  Toen  had  ik tijd, maar nu is het trekken en sleu-ren  om  iedereen  mee  te  krijgen.” Als  het  van  Dimitri  afhangt,  komt er  volgend  jaar  opnieuw  een  Leef-straat, maar dan wat kleinschaliger. Gysels  geeft  toe  dat  niet  alle  leef-straten een succes zijn. “Ook dat  is onderdeel van het experiment,” zegt hij.En  de  Stad  Brussel?  Het  is  geen toeval  dat  schepen  Ans  Persoons (SP.A), bevoegd voor participatie en wijkcontracten,  een  kijkje  gaat  ne-men  in  Gent.  Ook  zij  is  gewonnen voor  leefbare  straten  met  minder auto’s. Maar ze kampt met hetzelfde probleem als de stad Gent. “Als het ‘topdown’  wordt  beslist,  is  zoiets moeilijk te realiseren,” vindt ze. “Als ik  een  ding  heb  geleerd,  dan  is  het dat het van de mensen zelf moet ko-men.”� Steven�Van�Garsse

P-PRAAT CHIEN ÉCRASÉ

U weet dat wij spreekverbod hebben gekregen om over The Situation at the Vlaams-Brusselse Media te spreken, maar dat verhindert niet dat De Journalist, het vakblad van de journalisten-bond, dat wel doet. Aldus heeft De Journalist het over TTM & R, de bvba van onze voormalige CEO Michel Tubbax. Officieel staat dat acroniem voor Tubbax Tubbax Michel & Rik, naar onze Michel en zijn broer Rik dus. Maar volgens de journalistenbond zou Tubbax zelf al gegrapt heb-ben tegenover zijn personeel dat het ook voor Take The Money & Run kan staan.

U ziet, wij zeggen niets. Zelfs niets nieuws.

Uw p-praatcommentator wenst u overigens een prettige vakantie. Wij gaan er twee weken tussen-uit, om te bezinnen. Als de krant er terug is hebben wij misschien ook een schrijfverbod gekregen. In dat geval zullen wij in symbolen communiceren. Zoiets als $$$$$$ + $$$$$= $$$$$$.

Honderden dode vissen dreven vorige week in het kanaal. Mogelijk zijn ze omgekomen door een gebrek aan zuurstof, een gevolg van de hitte van vorige weken.

In diezelfde bouillon is de Brusselse Groen-fractie vorige week gaan zwemmen. Op zon-dag. Groen wil namelijk dat het kanaal vrij wordt gemaakt op zondag om in te zwemmen. Op zondag varen er geen boten, en dan kan je dus vrijelijk waterwieken, luidt de redene-ring. Bovendien kan zo’n kanaal maar beter efficiënt worden ingezet. Alvast efficiënter dan de bouw van een openluchtzwembad dat er nooit komt, dat idee.

Mmh, maar bij nader inzien... Die dode vis  lijkt toch wel erg dood en erg gestikt. In die zin  is het een klein wonder dat de Brusselse Groenfractie nog niet dezelfde symptomen vertoont. Wat eten die mensen?

BDW 1483 PAGINA 8 - DONDERDAG 16 JULI 2015

ADVERTENTIEBDW 1483 PAGINA 9 - DONDERDAG 16 JULI 2015

“Darling, you won’t believe this!”

Ernest. Een prestigieus vastgoedprojectin de Europese wijk vlakbij de Louizalaan.

• in de historische gebouwen van het Solvay hoofdkwartier

• op loopafstand van alle Europese instellingen

• unieke mix van patrimonium en eigentijdse architectuur

• duurzaam project met een hoog niveau van afwerking

• rustige binnentuinen midden in een levendige wijk

• perfect op maat van veeleisende expats

• eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats

• hogere huurprijzen, hoge rentabiliteit

• alle info vindt u op www.ernest-brussels.be of 02/201 00 01

Een exclusieve vastgoedinvestering in de Europese wijk. Ook uw huurders zullen onder de indruk zijn.

ONTDEK MET UWEIGEN OGEN WAAROM

EXPATS KIEZENVOOR ERNEST.

ZONDAG 19 JULIOPENDEURDAGVAN 10U 17U

OP DE HOEK VAN DE VAN MAERLANTSTRAAT EN DE BELLIARDSTRAAT

IN BRUSSEL

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be

Brussels logo

Tijdens het laatste weekend van juni verslikte ik me in mijn ontbijtkoffie toen ik in De Stan-daard las  dat  Brussel-Stad  in  haar  nieuwe embleem  of  logo  een  foute  ISO-code  heeft gezet.  Bovendien  kost  dat  80.000  euro.  De facto is het nieuwe Brusselse Logo niet twee-talig,  maar  zowat  ‘anderhalf-talig.  In  BDW 1481 vond uw medewerker die BXL-code niet zo storend, maar de  facto  is het onwettelijk. Sinds een dertigtal jaar heb ik mij gespeciali-seerd in de werking van vele ISO-normen.  Het  is de  ISO-3166 die  codes vastlegt waar-door  landen  met  een  korte  schrijfwijze  wor-den  aangeduid:  met  2  hoofdletters,  met  2 cijfers  ook.  Een  soortgelijk  systeem  betreft de geldeenheden, gecodeerd met drie hoofd-letters - herinner u de BEF, NLG, DEM, ESP, USD, MAD, JPY, NZD, enzovoort.Op  4  juli  1997  verschijnt  er  een  Draft,  een ontwerp  ISO-3166-2,  waarin  het  mogelijk wordt om deelgebieden, provincies en grotere agglomeraties  te  voorzien  met  een  3-letter code (ook met een 3-cijfer code). Dat ontwerp codeert  voor  ons  land:  VLG  -  WAL  -  BXL. De  eerste  officiële  editie  van  98-12-15  geeft 3166-2: VLG - WAL - BRU! Hier werd een van de  ISO- basisprincipes  toegepast:  in de code wordt zoveel mogelijk met de uitspraak in de lokale taal rekening gehouden. �� Herman�A.O.�Wilms,�Vorst

Ongedoopt

Graag wil ik reageren op het artikel Katholieke school ontslaat juf wegens niet gedoopt  (BDW 1481, p.3)  Ik  heb  de  indruk  dat  men  in  de Guimardstraat  de  klok  ongeveer  60  jaar  te-rugdraait. In de jaren 1950 moest je als je in een katholieke school zat ervoor zorgen dat je miskaart  door  de  pastoor  of  priester  afgete-kend was. Dit om te bewijzen dat  je de zon-dagsmis bijgewoond had. Nu spreken we van de godsdienstinspectie, ik lees godsdienstin-quisitie.  Als  men  het  zover  wil  drijven  dan moet voor mij ook elke leerling die katholiek onderwijs volgt gedoopt zijn en dan kan ik het aannemen dat de juf gedoopt moet zijn. Twee maten en twee gewichten dus. Minder dan ze-ven jaar geleden was ik als PWA’er werkzaam in een Nederlandstalige katholieke school. Ik moest  de  orde  op  de  speelplaats  handhaven en  soms  bij  het  middagmaal  aanwezig  zijn. Toen  ik  vaststelde  dat  vele  leerlingen  de  juf niet volgden toen ze een kruissteken maakte voor het middagmaal, deelde ik dit mee. Het antwoord was: verplicht niemand een kruis-teken te maken! Het was ongeveer in 2008 en dus in een school met velerlei nationaliteiten.

Roger�Certyn,�Evere

Je pense donc je dis

Wat  een  opluchting  om  het  interview  met Mevrouw Geerts en de Heer Touzani te lezen (BDW 1480, p.6-7). Twee mensen van stand met  een  genuanceerde  mening.  Ik  vreesde 

al  dat  ik  een  oudere,  verzuurde  mannelijke en onverdraagzame autochtone Belg aan het worden  was.  Ik  stond  bijvoorbeeld  een  paar maanden geleden echt perplex toen ik Alexan-der De Croo, tijdens een televisie-uitzending, een  jonge  gesluierde  dame  die  ontegenspre-kelijk  intelligent  en  goedbespraakt  was,  uit-nodigde om hem te vergezellen naar een VN-conferentie. De dame had zeker argumenten, maar van iemand die toch wel beschouwd mag worden als een erfgenaam van de Verlichting en verdediger van de Universele Rechten van de Mens, had ik toch wel enige reserves ver-wacht. Ik kan er tot op de dag van vandaag nog altijd niet bij hoe vrouwen het nog altijd aan-nemen  dat  een  sluier  hen  ‘vromer,  geëman-cipeerder en acceptabeler’ maakt. Dat ze nog altijd niet inzien dat die sluier, zoals de heer Touzani  het  juist  verwoordde,  niet  meer  en minder  is  dan  een  symbool  van  onderdruk-king  van  de  vrouw,  opgelegd  door  een  man, broer, vader, God, maatschappij. Ik was onlangs in Iran. Zeer veel van de vrou-wen daar zouden niets liever doen dan de hen opgelegde  sluier/hoofddoek  wegwerpen  en even  goede  moslims  blijven  (of  niet  natuur-lijk). Ik ben blij dat wat ik de laatste jaren over de integratie/hoofddoek/godsdienst/… denk, bijna  letterlijk  gedeeld  wordt  door  hen.  Mijn ideaal  blijft  een  open,  vrije  en  progressieve maatschappij  waarin  iedereen  zichzelf  ten volle kan ontplooien en zijn/haar plaats kan vinden.  Jammer  genoeg  moet  ik  in  het  cen-trum van Brussel vaststellen dat dit vandaag minder het geval is dan twintig jaar geleden. �� Luck�Deckers,�Brussel-Stad

Rode Leeuwen

In het interview met Lydia De Pauw - Deveen (BDW 1481, p.24-25) staat “Ik heb ook voor het weekblad Links geschreven onder Marcel Deneckere.” Hoeveel lezers kennen het geval Links,  La Gauche?  Het  congresbesluit,  het incident met de  Jeune Garde Socialiste. Het-zelfde geldt voor De Rode Leeuwen. Hoelang heeft  het  liedje  Rode  Leeuwen  geduurd?  Ik woon  in Evere en  in 1970 werden daar  twee Rode Leeuwen gedropt: Galle en Bovendaer-de.  Die  zouden  ons  een  les  komen  geven, maar het heeft niet lang geduurd. Ze hebben geen enkele zetel behaald en daardoor de so-cialistische meerderheid PSB-BSP gebroken.  En  de  opvolgers  van  de  Rode  Leeuwen  zijn altijd  tegen  de  splitsing  van  Brussel-Halle-Vilvoorde  geweest.  Daarover  werd  er  tijdens de koffienamiddag waarschijnlijk niet gespro-ken.� Robert�Valcke,�Evere

Rechtzetting

In het artikel over de kansarme buurten (BDW 1481, p.4-5) sloop een fout. De namen van de auteurs van de studie kloppen niet. De juiste namen zijn Taïs Grippa (ULB), Pierre Marissal (ULB), Xavier May (ULB), Isaline Wertz (ULB) en  Maarten  Loopmans  (KUL).  De  studie  ge-beurde onder  leiding van Gilles Van Hamme (ULB). Onze excuses.�

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

DEZE WEEK IN DE VERBISTSTRAAT > OP BEZOEK BIJ INO, DE NACHTPIZZERIA VAN SINT-JOOST

‘EEN ZWARE RAMADAN? ACH, HET IS EEN PSYCHOLOGISCHE KWESTIE’

De jongeren uit de buurt zijn vaste klanten van pizzeria Ino. © JO VOETS

SINT-JOOST-TEN-NODE – Nog tot en met 17 juli duurt de ramadan. Omdat moslims tijdens de vasten-periode enkel tussen zonsonder-gang en zonsopgang mogen eten, was de Sint-Joostse pizzeria Ino de afgelopen maand uitsluitend tussen twaalf en half drie ‘s nachts open. “Een geslaagd experiment,” vertellen de uitbaters.

‘J e  suis  à  Verbist,”  horen  we een  jongeman  om  half  één  ‘s nachts  aan  de  telefoon  zeg-

gen.  Met  Verbist  bedoelt  hij  de Verbiststraat, een van de meest  le-vendige  straten  van  Sint-Joost,  die het  Sint-Joostplein  met  het  hoger gelegen,  residentiëlere  Schaarbeek verbindt. In de straat wemelt het van de win-keltjes,  bakkers  en  pitazaken.  Er is  een  wassalon  met  de  poëtische naam Washi-Washi, een filiaal van de  Turks-Bulgaarse  keten  Sofia  en dichter bij het Sint-Joostplein vind je voornamelijk  gokkantoren  en  cafés met twee ingangen: eentje langs de Leuvensesteenweg,  eentje  langs  de Verbistraat.

Gemengde buurtWat  hogerop  is  er  sinds  drie  jaar 

BDW 1483 PAGINA 10 - DONDERDAG 16 JULI 2015

DEZE WEEK AAN DE AKENKAAI > DE NACHTWACHT VAN BRUSSEL BAD

VOGELVERSCHRIKKERS VAN DE NACHT

Bewakingsagenten Yassin en Jonathan: “In dit vak word je snel vrienden.”

BRUSSEL – Brussel Bad: overdag een ge-liefkoosde trekpleister voor wie de zomer in Brussel doorbrengt, ‘s nachts een verlaten kade waar de wind vrij spel heeft. Bewa-kingsagenten Yassin en Jonathan nemen ons mee de nacht in.

21.30 uur:  Zondagavond,  Brussel  Bad.  De Braziliaanse  gemeenschap  sluit  de  avond  af. De  avondzon  kleurt  de  gezichten  oranje.  Ya-ssin  en  Jonathan  arriveren  op  hun  post.  Op hun borst prijkt HS Security. Statige robuuste lijven die met de glimlach de nacht tegemoet gaan.23.00 uur: De gemeenschapswachten call it a night. De commerçanten verzamelen het zand voor  hun  kiosk,  ordenen  de  toog  en  maken zich op voor een dagje rust. Aan de overkant van het kanaal dreunen de bassen van K-nal. Yassin en Jonathan beginnen aan hun ronde.De stevige ruggen gerecht. De sfeer ontspan-

nen. Samen speuren ze het terrein af, op zoek naar  de  verdachte  dingen.  Vanavond  zijn  dat vooral  achtergelaten  kledingstukken  en  een verdwaalde truckchauffeur. De twee keuvelen erop los. Ze hebben elkaar net ontmoet. “In dit vak word je snel vrienden. Als er iets fout gaat, moet  je  snel  reageren  en  elkaar  kunnen  ver-trouwen.” Iedere agent heeft zijn specificiteit. Jonathan  is  bemiddelaar.  Kordaat  met  woor-den.  “Hier  in  België  blijven  mensen  meestal heel  schappelijk. En ook wij willen het  liever amicaal houden. Er zijn nog steeds meer men-sen avec un bon coeur qu’avec un coeur noir.” Yassin  is  de  observator.  Hij  ziet  de  kleinste veranderingen, hoort elk geluid. Het éne mo-ment  gaat  het  over  slecht  verfilmde  boeken. Het volgende moment schiet hij recht en spurt weg. Vals alarm. De nacht  is  lang, de premie navenant. “Om een werk te doen als dit, moet je van de nacht houden, dat spreekt voor zich. Maar nog belangrijker is van mensen houden. 

“De kat mag vaker langskomen. Dan gebeurt er nog iets”

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Als  bewakingsagent  moet  je  in  de  eerste plaats een bemiddelaar zijn, kunnen praten met  mensen  en  hen  op  andere  gedachten brengen.” 

Stevig ontbijtOp het zomerse Brussel Bad zijn er wel eens kleine  akkefietjes,  maar  incidenten  zijn  er amper. “Ik hou van het ritme van de nacht. Mijn  ochtend  begint  om  21  uur  ‘s  avonds. 

een  pizzeria,  pizza  Ino.  Khalid  en  Hamoud  ver-kopen er pizza’s en pasta uit het raam. Sinds kort staat er ook versgeperst fruitsap op het menu. “In de  zomerperiode  is  daar  veel  vraag  naar.  Proef maar  eens  van  het  citroensap:  de  mensen  hou-den  ervan,  c’est pas trop sucré,”  vertelt  Hamoud.Pizza  Ino  werd  drie  jaar  geleden  opgericht  door Khalid, die van Marokkaanse afkomst is. “Ik wan-delde ‘s middags altijd van mijn werk naar huis om iets te eten. Tijdens een van die wandelingen be-dacht ik dat het wel handig zou zijn om onderweg een stuk pizza te kunnen kopen. Niet om ter plek-ke op te eten, maar om mee te nemen. Zo ontstond het idee om pizza’s uit het raam te verkopen.”In de zaak werkt Hamoud. Khalid noemt hem zijn beste werknemer.  “Hamoud  is  van Algerijnse af-komst, maar dat doet er niet toe: wij zijn allemaal broers.”

Extra verdraagzaamKhalid en Hamoud merkten de afgelopen jaren dat de Ramadan een rustige periode was voor de piz-zeria. “Dat is niet zo onlogisch: we wonen hier in een gemengde buurt, maar een groot deel van onze klanten zijn moslims. Vergis je niet: er komen ook veel Europeanen naar de pizzeria – zelfs de Italia-nen uit de buurt zijn fan van onze pizza’s,” klinkt het met enige trots. “Maar met vijf à tien klanten per dag had het de afgelopen jaren niet zoveel zin om  de  zaak  tijdens  de  ramadan  open  te  houden. 

“Met vijf à tien klanten per dag heeft het niet veel zin om de zaak overdag open te houden. Als moslims zijn we tijdens de ramadan toch ‘s nachts wakker. Eigenlijk is het een logische keuze”

BDW 1483 PAGINA 11 - DONDERDAG 16 JULI 2015

ADVERTENTIE

Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk of plaatsen nog overeenkomen met de kaarten die het NGI heeft. Indien nodig past het NGI de gegevens aan.Het NGI beschikt ondertussen al over een indrukwekkend archief luchtfoto’s. Een selectie hiervan vindt u week na week terug in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’. Het gaat steeds om (oude) foto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Raden waar we zijn, en bij uitbreiding, wanneer een foto is genomen, is een bezigheid die de geest van kaartliefhebbers, geografen, maar ook ‘gewone’ Brusselliefhebbers, scherp houdt.Vorige week zag u de sporthal van Ganshoren, gelegen tussen de Van Overbekelaan en de Vandervekenstraat, in 2009. Deze week zoeken we het dicht bij het Flageyplein. De gemeente Elsene is groot, en bestaat uit twee delen, zoals u weet. Maar wat is de bovenstaande foto exact? Een moeilijke, we weten het. De volgende weken gaan we er tussenuit, dus kan u uw ogen even rust geven. Prettige vakantie. DV

UIT D

E LUC

HT G

EGRE

PEN

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

www.fedsvk.be02 412 72 44

a

a

a

a

a

Verhuur uw woning

zonder risico en zonder zorgen

Hulp bij renovatie

Fiscale voordelen

En omdat we zelf moslim zijn, zijn we ‘s nachts toch wakker. Eigenlijk is het een logische keuze.”Op  donderdag  is  het  even  voor  middernacht nog  behoorlijk  rustig  in  de  Verbiststraat,  maar wanneer  ik  een  halfuurtje  later  opnieuw  voor-bij  wandel,  staan  er  al  vijf  klanten  te  wachten aan de zaak. Niet enkel moslims, maar ook een MIVB-chauffeur die pas zijn shift heeft afgerond en twee werknemers van de securityfi rma van de Europese  Commissie,  die  een  goede  kilometer verderop aan het werk zijn.Een computer in de pizzeria streamt gebeden van een  imam.  “Je  moet  als  moslim  altijd  naar  het goede leven,” vertelt Khalid. “De ramadan is een periode om daar nog eens extra bij stil te staan. Daarom vasten we, bidden we meer dan tijdens de rest van het jaar en moeten we extra verdraag-zaam zijn. Om nog meer aandacht aan ons geloof te hechten, streamen we verzen uit de Koran.”Mohamed is een trouwe klant van pizza Ino. Hij woont in de buurt en doet mee aan de Ramadan. “We eten ‘s ochtends al om kwart na drie,” ver-telt hij. “Daarna volgt het ochtendgebed en gaan we even slapen. Vervolgens gaan we werken, als-of het een gewone werkweek betreft.  ‘s Avonds eten we opnieuw om tien uur. Dat zijn zelfs voor de Ramadan lange dagen zonder eten. Maar uit-eindelijk lukt het wel.”

Geslaagd experimentDat het een zware editie van de Ramadan is, we-gens  de  voorbije  hittegolf  en  de  extreem  lange dagen zonder eten en drinken – zelfs geen slokje water  –  willen  Khalid  en  Hamoud  niet  gezegd hebben. “Alles speelt zich af in het hoofd, het is een psychologische kwestie. Ik vind deze rama-danperiode niet zwaarder of minder zwaar dan die van enkele jaren geleden, toen we al om half zeven ‘s avonds mochten eten. In dat opzicht lij-ken alle ramadans op elkaar.”Het experiment met de nachtelijke openingsuren noemt Khalid alvast geslaagd. “We hadden eerst een beetje schrik omdat we weten dat veel men-sen uit de buurt in juli op vakantie vertrekken,” vertelt Khalid. “Maar tijdens de ramadan is dat toch  niet  zo  evident,  zeker  niet  als  je  kinderen hebt.  We  gaan  het  volgend  jaar  zeker  opnieuw proberen.” Ken Lambeets

Met een koffi e en een stevig ontbijt. Klaar om de nacht in te duiken. Meestal gebeurt er helemaal niks. Dan lees ik mijn boek. Of geef ik mijn ogen de  kost  op  het  lege  Brussel  Bad.”  Overdag  ver-voegen de gemeenschapswachten van Bravvo de bewakingsagenten. Het eerste deel van de nacht zijn ze met twee. Twee camera’s houden mee een oogje in het zeil. Halverwege de nacht gaat Jona-than naar huis. 

Verdwaalde zielenYassin,  bronstig  en  gespierd,  zet  alleen  zijn nachtelijke  routine  voort.  “De  nacht  kan  lang zijn, maar minstens om de drie kwartier doe ik mijn  ronde.”  Tussen  de  verlaten  kraampjes  en de  opgeplooide  stoelen  is  er  amper  een  ziel  te bespeuren, af en toe een kat. “Die mag van mij vaker langskomen. Dan gebeurt er nog iets. Wij zijn een beetje zoals vogelverschrikkers. Het  is vooral belangrijk dat mensen weten dat wij hier zijn. Bovendien: hoe meer we bewegen, hoe min-der ze proberen. Verdwaalde zielen maken snel rechtsomkeer als ze zien dat er bewaking is.” Yassin wandelt de zoveelste keer het terrein af. “In slaap vallen doe je niet. Daar zorgt de frisse buitenlucht wel voor.” 5.30 uur: De lucht klaart op. De nacht zit erop. “De  zon  zien  opkomen,  daar  word  je  blij  van. Dan is het grootste deel voorbij. Straks komt de kuisploeg,  even  later  komen  de  commerçanten opnieuw en rond 10 uur lost mijn collega mij af.” De nacht ligt achter ons.

Hanne De Valck

BDW 1483 PAGINA 12 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Laat-negentiende-eeuwse opbrengsthuizen moeten ten dele de demografische groei en de huisvestings-crisis opvangen. In Oud-Molenbeek dateert 66 procent van de woningen van voor 1961.

SINT-JANS-MOLENBEEK – Met huisvestings- en hersteldiensten, knappe (experimentele) woningbouw, eigentijdse architectuur en de wil van het beleid om problemen te beheersen, bewoog er op het vlak van wonen de afgelopen twintig jaar erg veel in Oud-Molenbeek. Niettemin blijft de huisvestingscrisis loodzwaar doorwegen. Ze heeft een impact op armoede, gezondheid en onderwijs.

D e  voordeur  wordt  omlijst door acht ingedeukte brie-venbussen  die  nog  amper 

post kunnen slikken. Rond de vier vaste  deurbellen  ontvouwt  zich een  mozaïek  van  draadloze  bel-len uit de doe-het-zelf-zaak. Ver-schillende wooneenheden van het appartementsgebouw werden on-bewoonbaar  verklaard.  De  acht-jarige  Nigeriaanse  sans-papiers Chisom  doet  open.  Wie  ik  ben? Wat  ik  kom  doen?  Of  ik  wat  kan wachten  tot  haar  moeder  thuis-komt? Bij elk raakpunt bemerk ik een glimlach op haar bedrukte ge-zicht.  Of ik haar jeugdwerker Bart ken?  En  Wim?  Na  tien  minuten win  ik  het  vertrouwen  en  loodst ze me door de vuile, muf riekende gang  naar  de  woonkamer.  Een lange  zitbank,  een  fl atscreen  en twee stoelen met een doorgezakt rieten zitvlak is al wat dit vertrek aankan.

Historicus Hans Vandecandelaere dook twee jaar in de coulissen van Oud-

Molenbeek. Voor zijn boek ‘In Molenbeek’ sprak hij met acteurs, jongeren, dokters,

huisjesmelkers, schooldirecties, Cubaanse danseressen, politiecommissarissen,

pastoors en imams, loft- en kelderbewoners, druggebruikers en getalenteerde

commerçanten. In Molenbeek verschijnt begin september bij uitgeverij Epo. Tot dan

brengt Brussel Deze Week een greep uit zijn reisimpressies.

VOORPUBLICATIE: ‘IN MOLENBEEK’ VAN HANS VANDECANDELAEREDEEL 3/7

MENSEN IN HUIZEN

“Ik wilde je laten zien hoe wij wonen,” start  moeder  Francisca  het  gesprek zodra  ze  puffend  binnenwandelt  met boodschappen  uit  het  voedseldepot. Ze  geeft  me  meteen  een  rondleiding. Elke  muur  van  de  kleine  aanpalende slaapkamer  is  zwart  door  vocht  en schimmel.  In  een  achterbouw  werden een  keuken  en  een  douche  geperst. Elektrische  draden  zwabberen  binnen handbereik van de watersproeier. Vier-honderd euro per maand kost het kot. Francisca neemt er een kom bij, ploft op de  zitbank  en  begint  groenten  grof  te snijden voor een stoofpot. ‘Wim’ blijkt Wim Vandekeybus te zijn. Dochter Chi-som werd door de choreograaf van het befaamde  dansgezelschap  Ultima  Vez geselecteerd voor een nieuwe creatie. Jean-Claude Dupont van Origine et Ha-bitat  geeft  al  jaren  technische  eerste-lijnshulp aan huurders. Hij controleert huisschade,  loodgieterij  en  gas-  en elektriciteitsinstallaties.  “De  deurbel-len die je zag zijn een typische indicator 

BDW 1483 PAGINA 13 - DONDERDAG 16 JULI 2015

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Vocht wordt twee keer per jaar overschilderd en zo voor buitenstaanders onzichtbaar gemaakt. Maar het blijft dweilen met de kraan open”

voor overbevolking en slechte huis-vesting,”  verduidelijkt  hij.  “Maar ook  gordijnen  achter  kelderramen kunnen dat zijn.” Buiten  de  kanaalzone  zijn  er  veel minder  woningen  met  vochtpro-blemen. Maar  ik wil weten hoe een gebrek  aan  huisvestingskwaliteit zich  in  Laag-Molenbeek  nog  verder uit.  Jean-Claude  neemt  me  met  in-terieurfoto’s  en  schetsen  van  plat-tegronden mee op wandel. Hij toont hoe  piepkleine  ruimtes  soms  tot twee  stapelbedden  kunnen  bevat-ten,  voor  kinderen  én  adolescenten samen,  en  hoe  één  leefruimte  met een  tussenschot  kan  worden  op-gesplitst  zodat  broer  en  zus  hun privacy  hebben.  Ligbanken  in  de keuken  of  uitschuifbare  matrassen onder  bedden.  Langs  de  Leopold II-laan, en daarmee zit je in het ex-treme, reikt de inventiviteit van een eigenaar niet verder dan een smeek-bede  rond  een  deurklink:  Prière de fermer la porte de la cave à cause des rats. Kleurrijke bedovertrekken, dát wel.  En  dikwijls  oogt  het  allemaal kraaknet. Dat hoor ik ook van huis-artsen. Bleekwater moet een van de typische geuren van Molenbeek zijn. “Veel  vrouwen  zijn  poetsziek,”  ver-telt dokter Leen Vermeulen me. “Ze schrobben  zich  kapot.  Vocht  wordt twee keer per  jaar overschilderd en zo  voor  buitenstaanders  onzicht-baar  gemaakt.  Maar  als  je  met  vijf mensen  te  dicht  op  elkaar  woont, blijft het dweilen met de kraan open. Na  een  nacht  slapen  zijn  de  ramen nat  van  het  vocht  en  trekt  de  moe-der de condens met een raamwisser naar beneden.”

VervangingsinkomenDe  buurt  teert  op  een  relatief  oud huizenbestand,  met  alle  gevolgen van  dien  voor  comfort  en  leefbaar-heid.  De  negentiende-eeuwse  erfe-nis  van  sobere  neoclassicistische opbrengsthuizen  is  vandaag  bepa-lend voor Ahmed uit Algerije of Bel-gië,  Riftara  uit  Pakistan,  Augustin uit Congo en Kolë uit Albanië. Hierin werden  vroeger  lage  middenklasse of de beter gekwalificeerde Vlaamse en  Waalse  arbeiders  gestapeld.  De opbouw van deze panden is dikwijls voorspelbaar:  een  vertrek  langs  de straatzijde, één langs de achterzijde, 

Oud-Molenbeek: een verhaal dat het onvoorstelbaar mooie afwisselt met het onwaarschijnlijk schrijnende.

en  veel  minder  op  het  corrigeren van de scheefgegroeide markt. Er is geen  dwingende  plafonnering  van de huurprijzen. Het aantal goedkope kwalitatieve  huurwoningen  dat  er de afgelopen tien jaar bijkwam, stelt niets  voor  in  vergelijking  met  heel wat andere Europese steden. 

EigenwaardeDe  toenemende  crisis  kaatst  Oud-Molenbekenaars  terug  naar  het negentiende-  en  vroeg-twintigste-eeuwse huizenbestand. Huisjesmel-kerij  en  de  verhuur  van  matrassen zijn er de meest perfide neveneffec-ten van een structurele gewestelijke problematiek. Chris  Depredomme  en  Leen  Ver-meulen zijn huisartsen die doordrin-gen tot de longen en de hartkleppen van de wijk. Ze lichten me de terrein-studie toe die hun dokterspraktijk Le Renfort  liet  uitvoeren.  ‘We  wilden op een tastbare manier ons vermoe-den  bewijzen  dat  de  leefsituatie  in Laag-Molenbeek  een  weerslag  heeft op gezondheid,” zegt Leen. “Uit ons patiëntenbestand  selecteerden  we 200  personen  waar  we  huisbezoe-ken  mochten  afleggen.  Zo  konden we huisvesting linken aan bepaalde pathologieën.”  Het  verband  tussen astma  en  vochtige,  beschimmelde leefruimtes  is de voornaamste con-clusie van het rapport. “Soms beste-den  we  twee  consultaties  aan  uit-leg over hoe  je vocht bestrijdt,” valt Chris  in.  “Maar  kansarmoede  kan verpletterend  zijn.  Als  er  schimmel aan je muur hangt en je hebt net ge-noeg geld om eten  te  kopen,  dan  is de keuze snel gemaakt. Astmapillen helpen wel, maar je lost de aandoe-ning natuurlijk beter  structureel op met degelijke huisvesting.” 

een kleine zijkamer  in het deel  van de  trappenhal  en  een  toilet  op  de overloop.  Opbrengsthuizen  wor-den  aangevuld  met  kleine,  vaak verouderde  sociale  woningen.  De Brunfautstraat  showt  een  indruk-wekkende collectie. Fatiha, een Ma-rokkaanse  uit  Nederland,  kreeg  er in 1997 met haar gezin een woning toebedeeld.  “We  beschikten  over een  mini-keuken,  een  eetruimte en  drie  mini-slaapkamers  waarvan één  voor  twee  zussen  en  één  voor twee broers. De koelkast stond in de slaapkamer van mijn zonen. Er was 

reuzengarnalen met het nodige gar-nituur op tafel geserveerd.  Ik door-blader pagina’s vol  lange alarmkre-ten, analyses en harde feiten. Hoe de trend van stijgende huurprijzen niet gevolgd  wordt  door  stijgende  inko-mens. Hoe de helft van de Brusselse huurgezinnen in 2008 meer dan 41 procent  van  het  gezinsbudget  uit-geeft aan huur. Soms  loopt dit met een  vervangingsinkomen  op  tot  60 procent.  Hoe  het  gewestelijk  beleid met stadsrenovatie en woningkoop-faciliteiten vooral  inzet op het aan-trekken  van  meer  gegoede  groepen 

“De relatie  tussen té krappe behui-zing  en  gedrag-  en  leerstoornis-sen steunt  in ons verslag eerder op sterke  vermoedens,  dan  op  harde bewijzen. Weinig speelomgeving, te dicht op elkaar wonen en het gemis van  een  tuin  kunnen  een  invloed hebben.” Bij leerkrachten en directies van ba-sisscholen  hoor  ik  dezelfde  echo’s. “We beseffen vaak te weinig wat de leefomstandigheden  van  onze  leer-lingen zijn,” hoor ik in de Vier Win-denschool. “Wat dikwijls opvalt tij-dens  huisbezoeken,  is  hoe  mensen ondanks hun armoede toch meteen voor  thee  en  koekjes  zorgen.  Maar ruimte  voor  huiswerk  is  er  niet.” Kansarmoede  holt  de  psychologi-sche weerstand van mensen uit. Een goede materiële basis is cruciaal om opnieuw uit de startblokken te gera-ken. Buurthuis Bonnevie werd groot met  huisvestingsexpertise.  “Een degelijke woonsituatie  is belangrijk om door te groeien,” stelt coördina-tor  Marie-Claire  Migerode.  “Zodra die  verbeterd  is,  vergroten  de  stu-diekansen  of  kan  je  eens  beginnen denken aan één of ander folietje. De eigenwaarde neemt toe.”

KroatiëEn  dan  zijn  er  even  zoveel  klanken van  jongeren  die  studiecomfort zoeken  in  ingerichte  kelders,  van broers  of  zussen  die  hoegenaamd niet  dramatisch  doen  over  gebrek aan privacy en me vertellen hoe hun banden in kleine slaapkamers er al-leen maar sterker op zijn geworden of  hoe  ze  zich  hebben  leren  orga-niseren.  Met  louter  victim building misloop  je  als  buitenstaander  ge-deeltelijk  de  realiteit.  Na  zeventien jaar  wachten,  trok  het  gezin  van Fatiha de deur in de Brunfautstraat achter  zich  dicht  en  kreeg  het  vlak naast  het  politiecommisariaat  een degelijke  ‘gemeentelijke  woning van  sociale  aard’  toegewezen.  De studieruimte kwam er deels te laat, maar  niettemin  zitten  al  haar  kin-deren  in  het  hoger  onderwijs.  “We hebben ze altijd sportactiviteiten en vakantiejobs  laten  doen.    Op  straat rondhangen zat er voor hen niet in.” De  telefoon  rinkelt.  Een  van  haar dochters stuurt groeten van op een strand in Kroatië.

Hans Vandecandelaere

Volgende week: armoede en rijkdom

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ inmolenbeek

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Bezoeken enkel op afspraak

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Puzzel

puzzel@resonansvzw.be

een  prima  verstandhouding  onder de  Italiaanse,  Turkse,  Belgische  en Marokkaanse buren, maar studeren bleef  moeilijk  door  het  lawaai  van televisietoestellen”De  ouderdom  van  de  huizen  en  de spectaculaire  demografische  groei van  de  afgelopen  vijftien  jaar  zijn slechts twee elementen van de bre-dere  huisvestingscrisis.  Ik  instal-leer me met een hoop documentatie in  een  Marokkaans  visrestaurant op  de  Gentsesteenweg,  een  van  de opkomende  handelszaken  in  Oud-Molenbeek en rond het Zuidstation. Voor de vaste prijs van 18 euro wijs ik in de toonbank één kilo verse vis aan  en  even  later  worden  gegrilde mosselen, tong, kabeljauw, tilapia en 

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

EXPO > DE SCHOOL VAN TERVUREN OP BEZOEK IN LEUVEN

De enige leermeester

E erst een misverstand uit de weg ruimen: dat  ‘De School van Tervuren’ genoemd zou zijn naar de Franse School van Bar-

bizon,  gelooft  Peter  Carpreau  niet.  De  eerste schriftelijke neerslag van ‘De School van Bar-bizon’ bij het woud van Fontainebleau bij Pa-rijs dateert pas van 1892, in een werk van de Engelse kunsthandelaar Croal Thomson: The School of Barbizon.  Alhoewel  Ecole  de  Barbi-zon  natuurlijk  wel  in  de  wandelgangen  werd gebruikt, meent Carpreau dat de anekdote dat Hippolyte  Boulanger,  de  gangmaker  van  de School  van  Tervuren,  de  naam  lanceerde  na 

heel wat pintjes ter gelegenheid van het Salon van  Brussel  zeker  niet  zomaar  van  tafel  mag geveegd worden. Het is niet meer dan een hy-pothese, zegt Carpreau, maar toch. Tussen het Salon  van  Brussel  en  Barbizon  ligt  bijna  30 jaar. Hippolyte Boulenger was de spilfiguur van de school  van  Tervuren,  hij  was  een  getormen-teerd figuur, een peintre maudit die soms luid roepend door de straten van Tervuren liep: “la nature,  la nature”.  Boulenger  gooide  alle  ei-sen  die  voorheen  aan  de  kunstenaar  gesteld werden  overboord.  Boulenger  had  maar  één 

Museum M in Leuven koos voor witte muren voor de nochtans burgerlijke kunst van de School van Tervuren.

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

© IS

AB

EL

LE A

RTH

UIS

© IS

AB

EL

LE A

RTH

UIS

Jan Brueghel de Oude & Lucas van Uden, Hertogelijk kasteel te Tervuren vanuit het Noordoosten.

BDW 1483 PAGINA 14 - DONDERDAG 16 JULI 2015

LEUVEN – De school van Tervuren was de voorloper van het impressionisme en van Les XX en toch is de schildersschool nog altijd onderbelicht. Museum M in Leuven wijdt een mooie tentoonstelling aan de tegenhanger van de Franse School van Barbizon. Curator Peter Carpreau en co-curatoren Marjan Debaene en Herman De Vilder hebben voor witte muren gekozen en niet voor een burgerlijk interieur voor deze zeer burgerlijke schilderkunst. Een geslaagde keuze.

Guillaume Vogels, portret van Hyppolite Boulenger.

leermeester: de natuur. Boulenger greep terug naar  l’art pour l’art. Net zoals De School  van Barbizon  wierp  die  van  Tervuren  het  acade-misme  overboord.  Plein air  is  veel  meer  een methode dan een stijl,  iedere kunstenaar gaf er zijn eigen invulling aan, iedere kunstenaar zocht zijn eigen artistieke oplossing. Tervuren is vanaf 1870 een artistieke hotspot: de Hertenberg, de Wolvenweg, het hertogelijk kasteel,  de  Sint-Hubertuskapel  en  de  holle bospaden  zijn  het  gedroomde  decor  voor  een nieuwe  lichting  kunstschilders  die  de  Belgi-sche landschapsschilderkunst helemaal op de kaart  zetten.  Dat  de  schilderskolonie  zich  in de  schaduw  van  Brussel  vestigde,  is  ook  niet toevallig,  ze  kon  gewoonweg  nergens  elders ontstaan. Carpreau:  “Van Brussel  tot Tervuren was het maar twee uur te paard.” Brussel was de cultu-rele hub van België. Tervuren was bovendien al sinds de Renaissance een lusthof voor de her-togen van Brabant als ze hun paleis in Brussel verlieten.  In  Tervuren  was  de  bevolking  wel 

is de NATUUR

© IS

AB

EL

LE A

RTH

UIS

© ISABELLE ARTHUIS

wat gewend. Maar het is natuurlijk wel zo dat de plein air zich na Tervuren over heel België verspreidde, Genk: Kalmthout en de kust.

BruegelDe  tentoonstelling  is  ingedeeld  in  een  inlei-dende zaal en drie biografische eilanden, za-len waar twee contrasterende kunstenaars te-genover elkaar zijn geplaatst. Een formule die uitermate goed werkt. De kunstenaars krijgen een eigen historisch paspoort, gelardeerd met eigentijdse bronnen. Het woud van Tervuren met het hertogelijk paleis  van  Jan  Bruegel  de  Oude  is  het  eerste schilderij,  het  laat  zien  dat  de  plek  Tervuren bij  het  Zoniënwoud  even  belangrijk  was  als het  plaatsje  Barbizon  bij  het  Woud  van  Fon-tainebleau  in  Frankrijk.  Parijs  en  Brussel  als hoofdsteden  met  hun  lusthoven  in  de  rand. Het schilderij laat ook zien dat de landschaps-schilderkunst er in de negentiende eeuw al een lange traditie had op zitten. Al in de vijftiende eeuw in de schilderijen van de Vlaamse primi-tieven waren er doorkijkjes, vensters met een uitzicht  op  de  wijde  wereld.  In  de  zestiende eeuw werd de landschapskunst een autonoom genre.  Tijdens  Hollands  Gouden  Eeuw  be-leefde  het  genre  een  eerste  hoogtepunt,  met verschillende  subgenres:  realistische  land-schappen, italianiserende en zeestukken. “En dat had,” legt Carpreau uit, “te maken met een socio-economische omslag.”“De  Verenigde  Oost-Indische  Compagnie schiep  een  nieuwe  sociale  klasse,  de  burge-rij.  Een  burgerij  die  niet  geïnteresseerd  was in religieuze taferelen, maar in landschappen, portretten en stillevens om hun huizen vol te hangen. De omslag die zich in de Noordelijke Nederlanden voordeed in de zeventiende eeuw deed  zich  op  grote  schaal  voor  na  de  Franse Revolutie in de negentiende eeuw met de hoge burgerij en de neringdoeners.” Er was ook een hiërarchie in de schilderkunst, de  ‘hoge’ schilderkunst was de portretkunst, de  ‘lage’  schilderkunst  dat  waren  de  land-schappen, kunstwerken die  in de salons niet in het oog van de storm liepen, de landschaps-schilders hadden de vrijheid om ‘zot te doen’.Al  in  de  zeventiende  eeuw  verschenen  tek-sten die uitlegden hoe je een landschap moest schilderen:  om  het  schilderen  te  laten  voor-uitgaan moest de lucht twee derde van de op-pervlakte  van  het  doek  in  beslag  nemen,  het eigenlijke  landschap één derde. Het romanti-sche De rustende herder van Eugène Verboeck-hoven  –  vooral  bekend  als  dierenschilder  en later schepen van Schaarbeek - laat zien dat de schilder de zeventiende-eeuwse adviezen nog altijd ter harte nam.

Camille Van CampTheodor Fourmois was de eerste van de school van Tervuren die het academische heeft losge-laten en begon realistisch te schilderen, maar aanvankelijk  wel  bleef  zoeken.  De  oplossing kwam  uit  Barbizon.  Camille  Van  Camp  trok naar Barbizon om te leren wat plein air schil-derkunst  is en bracht zijn kennen en kunnen naar  Tervuren.  Plein  air  betekende  dat  de 

Eduard Huberti, De Kasteelvijver in de Warande te Tervuren.

Hippolyte Boulenger, Hengelen in een bebost rivierlandschap.

© IS

AB

EL

LE A

RTH

UIS

“Bij privéverzamelaars is er, in tegenstelling tot de musea, wel belangstelling voor schilders van De School van Tervuren”

BDW 1483 PAGINA 15 - DONDERDAG 16 JULI 2015

kunstenaar  met  zijn  hele  hebben  en  houden naar de natuur  trok en midden  in zijn object ging zitten. Dat er toen verftubes op de markt kwamen, heeft de  schilders ook al geholpen. De  tentoonstelling  laat  ook  schetsboekjes van  Hippolyte  Boulenger  zien  met  kleuraan-duidingen: een oude techniek, de kunstenaar schetste  in  open  lucht,  maar  bracht  de  verf aan  in zijn atelier. Om maar  te zeggen: niets is absoluut.En  dan  zijn  we  toe  aan  de  individuele  kun-stenaars.  Joseph  Coosemans  was  de  pro-ducer,  hij  was  ook  gemeentesecretaris,  hij zorgde  ervoor  dat  de  schilders  naar  Tervu-ren  kwamen.  Hij  was  een  getalenteerde  di-lettant  met  ambitie.  De  Wolvenweg  is  één van  de  plekken  die  regelmatig  terugkeren. In  contrast  met  Coosemans  staat  Edouard 

minder literatuur over bestaat, maar de kwa-liteit  is  wel  gelijk  aan  die  van  de  Fransen.”Eind  negentiende  eeuw  dient  zich  een  groot probleem  aan  in  de  schilderkunst,  zegt  Car-preau: “De  impasse van het  impressionisme. Je bent bezig met licht en kleur. Trek het im-pressionisme door in zijn ultieme consequen-tie  en  je  komt  uit  bij  de  abstracte  kunst.  De laatste  schilderijen  van  Monet  zijn  abstract. En dat wilde de school van Tervuren niet. Ze wilden een structuur om het abstracte te ver-mijden.” De School van Tervuren heeft altijd een twee-sporenbeleid  gevolgd:  het  autochtone  en  het allochtone.  Lucien  Frank  kende  Manet  en  is sterk  beïnvloed  door  het  allochtone,  Frans, impressionisme.  Het  is  veel  kleurrijker,  lich-ter,  sfeervoller  en  lichtvoetiger  dan  het  au-tochtone.  Guillaume  Vogels  daarentegen werkte  met  een  grijzer  kleurenpalet,  drama-tischere verfaanbreng, in de traditie van Hip-polyte Boulenger. Ook  het  Frans  impressionisme  kampte  met die  impasse.  Maar  na  de  tentoonstelling van  het  pointillistische  Un Après-midi île de la grande jatte van Georges  Seurat  hadden de  Fransen  gewonnen  en  was  de  Tervuurse school oubollig. Maar  nu  is  er  de  tentoonstelling  in  Leuven: kunstliefhebbers kunnen met eigen ogen zien dat  het  oordeel  van  het  einde  van  de  negen-tiende eeuw nergens op sloeg. En wie na Leu-ven meer wil, moet zeker naar het gemeente-lijk museum van Tervuren, het Hof van Melijn in Tervuren. De toeristische dienst van Tervu-ren  organiseert  ook  een  wandeling  langs  de landmarks van de School van Tervuren.

Danny Vileyn

Huberti,  een  fijnbesnaarde  intellectueel  en een  van  de  voorlopers  van  het  surrealisme. Even  terzijde:  65  procent  van  de  tentoon-gestelde  werken  komt  uit  privécollecties  en zullen  (misschien)  na  leven  niet  meer  zo vaak  te  zien  zijn.  “Bij  privéverzamelaars  is, in  tegenstelling  tot  de  musea,  wel  belang-stelling  voor  schilders  van  de  School  van Tervuren,”  zegt  Carpreau.  “De  Franse  im-pressionisten  zijn  onbetaalbaar,  schilders als Huberti zijn dat nog wel, ook al omdat er 

Plein Air. De Scool van Tervuren loopt tot en met 13 september in Museum M, L. Vanderkelenstraat 28 3000 Leuven. M is gesloten op woensdag, maar opent op andere dagen de deuren om 11 uur. M is open tot 18 uur maar op donderdag tot 22 uur. Onlinetickets zijn een pak goedkoper dan aan de balie. Meer info: www.mleuven.be. Meer info over de activiteiten in Tervuren: www.tervuren.be/toerisme

ZEVEN ZOTTEN EN EEN VAN DYCK IN DE ZIJBEUK

A ls we Zaventem zeggen, dan denken we aan de Nationale Luchthaven. Dat  is het dorp 

wat  weinig  eer  aandoen.  Er  wonen daar ook mensen. Taxi’s en helpen-de familieleden zoeven over een via-duct bijna boven de dorpskom heen, de Ring raast ten zuiden ervan en de vliegtuigen erboven. De website van de  gemeente  noemt  Zaventem  een ‘pilootgemeente’.  Daar  kan  ik  mij wat bij voorstellen. 

Diegemse zandsteenEr  rijdt  ook  een  trein.  Nogal  veel treinen, trouwens, wegens de lucht-haven,  weet  u  wel.  Vanuit  Brus-sel stopt de  lijn naar de  luchthaven er  meestal,  die  naar  Leuven  ook. Veertien  minuten  na  het  vertrek  in Brussel-Noord sta ik op het futuris-tische perron van het dorp. Iemand heeft dat versierd met een soort kip-pengaas. De tunnel onder de sporen 

mondt  uit  in  een  zielloos  trappen- en liftgebouw. Als ik er kom, werkt de lift niet. Maar eenmaal op straat-niveau  is  er  wel  een  warm  welkom met  terrasjes  en  restaurantjes.  De Stationsstraat  heeft  een  gediver-sifieerd  aanbod  van  winkels  met beleggingskantoren,  traiteurzaken en  de  betere  patisserie.  Er  moeten hier nogal welstellende klanten ko-men.  Maar  aan  de  andere  kant  is er op de hoek van de straat met het parkje  van  de  bibliotheek  nog  een écht  Volkshuis,  een  zeldzaamheid in deze eeuw.De  gebouwen  in  de  dorpskom  zijn een  feest  van  Diegemse  zandsteen. Twintig  jaar  geleden  was  bouwen met deze verdwenen steen een rage aan deze kant van Vlaams-Brabant. Recyclage  als  stijlmodel.  We  laten de  kruisende  Hoogstraat  voor  wat ze  is en nemen pas de volgende af-slag links. Zo komen we op het rui-

ZAVENTEM – Vaak gaan uitstapjes in het weekend naar verre oorden of grote bestemmingen, maar Nick Trachet blijft dichter bij huis. Hij brengt ons naar enkele pareltjes in de onmiddellijke omgeving van Brussel, waar nog niemand in een reisbureau aan gedacht heeft. Deze week houdt Trachet halt in Zaventem.

Een oud gebouw blijkt een luxueuze brasserie te herbergen: Mariadal. © SASKIA VANDERSTICHELE

me  kerkplein.  Op  maandagochtend is  er  hier  markt.  Zaventem  is  een shoppingplek,  zowaar!  De  rest  van de week  is het een parking voor de plaatselijke handelszaken. 

Zeven TommenOp het plein staat een kerk, die ook nog  eens  open  is.  Het  interieur  is netjes  opgefrist,  de  stijl  voorna-melijk  gotisch.  Boven  een  altaar  in de  zijbeuk  hangt  een  meesterwerk van  de  schilderkunst:  de  Liefda-digheid van Sint-Martinus  door Antoon  Van  Dyck.  De  meesten onder  ons  zullen  het  kennen  van Het rijmende paard,  een  Suske  en Wiske  uit  1963.  Ik  denk  niet  dat in  het  stripverhaal  zelfs  maar  ver-meld  staat  dat  het  vliegende  paard 

hebben  de  beestjes  het  hier  best naar hun zin, men kan ze zien zon-nen langs de kant. Als u er een ziet, pas dan op, ze kunnen heel gemeen bijten!Op het einde van het park is er een zwembad.  Wanneer  u  hier  op  een zomerse zondag komt, kunt u mis-schien  de  vermaarde  zeven  Zaven-temse zotten aan het werk zien? 

Vreemde architectenTerug op de Henneaulaan wandel ik westwaarts  langs  eenvoudige  huis-jes.  Het  geraas  van  de  Brusselse Ring  wordt  luider.  Maar  voor  het verkeer staat een scherm van groen. Aan  het  rondpuntje  kan  de  wan-delaar  links  een  park  in,  het  heeft schijnbaar  geen  naam,  maar  wordt netjes  onderhouden.  Over  een  heu-veltje komt er zicht op een heel grote wachtvijver,  met  zwaan.  Er  was geen mens te zien toen ik er kwam, een goed bewaard geheim, denk ik. Rechts van het rondpuntje kronkelt de  Henneaulaan  voorbij  een  oude watermolen,  de  Stockmansmolen (nu  restaurant).  Even  daar  voorbij wordt Zaventem industrieel. Rechts (Woluwestraat) leidt de weg naar de Hoogstraat  die  ons  terug  naar  de Stationsstraat brengt.Van  hieruit  gezien  is  het  station van  Zaventem  toch  wel  erg  vreemd ontworpen. Het gelijkvloers bestaat uitsluitend  uit  trappen  en  hellende vlakken die naar een verdieping lei-den  met  fietsenstalling.  Mochten die  fietsrekken  op  het  gelijkvloers zijn ingericht, was dat allemaal niet nodig geweest. Vreemde architecten hebben ze bij de NMBS. Maar het is tijd om terug te gaan.� Nick�Trachet

www.brusselnieuws.be/ opvadrouille

OP VADROUILLE MET NICK TRACHET MET DE BOEMELTREIN NAAR ZAVENTEM

uit  het  verhaal  in  Zaventem  hangt. Terug buiten zie ik over het plein een restaurant  in  zandsteen.  Het  pand dateert uit 1624 en Van Dyck zou er gewoond hebben. Hij vroeg de hand van  de  dochter  van  de  plaatselijke drossaard,  maar  liep  een  blauwtje. Hij  is dan maar naar Engeland uit-geweken.  Hoger  op  het  plein  neem ik  de  Hoogstraat  langs  het  Athe-neum en steek de spoorweg over. De weg  naar  rechts  heet  ‘Zeven  Tom-men’. Zaventem dateert zeker uit de tijd  van  de  Romeinen.  Die  tommen waren  tumuli,  grafheuvels  die  hier ooit  moeten  hebben  gestaan.  De weg wordt even  landelijk, maar het gebulder  maakt  duidelijk  dat  gerst en maïs hier niet voor het inkomen zorgen. We staan aan het einde van de  runway  van  de  luchthaven.  Als de wind uit de juiste richting komt, staat  het  hier  vol  auto’s  met  plane spotters, mensen die een dagje naar de  landende  en  opstijgende  lucht-reuzen komen kijken.Als ik genoeg kerosinelucht heb in-geademd,  neem  ik  de  Zeven  Tom-men naar rechts (de weg splitst hier blijkbaar  zonder  van  naam  te  ver-anderen)  en  ik  ga  het  tunneltje  on-der het spoorwegkluwen door, naar een  wat  rustiger  wijk  langs  de  Im-broekstraat. Die gaat verder over in de Hector Henneaulaan en al spoe-dig  bereik  ik  de  vijvers  van  Zaven-tem.  Ik  word  aangezogen  door  een oud gebouw dat een luxueuze bras-serie blijkt te herbergen: Mariadal.De  vijvers,  op  het  diepste  punt  van het dorp, bieden een woonomgeving aan  heel  wat  watervogels,  maar  ze zijn  vooral  beroemd  in  de  media wegens  de  waterschildpadden.  De gemeente probeert ze weg te  jagen, maar  eigenlijk  zijn  ze  een  beziens-waardigheid. Gedumpt door de eige-naars  wanneer  ze  te  groot  werden, 

“De vijvers bieden een woonomgeving aan heel wat watervogels, maar ze zijn vooral beroemd in de media wegens de water-schildpadden”

“Bovenal”, zong Kamagurka, “is de zee koude soep.”

Heel lang geleden reden we eens met de familie in de auto door Centraal-Spanje. Het was bloedheet en ik werd onpasselijk van de warmte. ‘s Avonds gloei-den de stenen van de stad waar we aanbelandden in de nachtelijke duisternis. Je kon geen muur aanra-ken, zo heet was het.En toen kwam daar gazpacho op tafel. Was het een soep, was het een sla? Het was een nat bord met ijs-koude gesneden groenten, met een heerlijke smaak en er  lagen nog  ijsblokjes  in ook. Vader  legde met een klap zijn lepel op tafel:  ijs  in de soep, dat was erover.  Wij  kinderen  smulden,  maar  het  idee  van koude soep ging er – letterlijk – bij hem niet in. Vele jaren later komt een vriend lachend langs. Hij was gaan eten met zijn collega’s, samen met de gro-te baas uit het buitenland in een voornaam restau-rant. Op het menu om te beginnen: gazpacho (naar ik begreep van het gepureerde type). Big Boss proeft en roept onmiddellijk de ober: “deze soep is koud!” Het hele gezelschap lag in een deuk.Zo grappig kan gazpacho zijn.Koude soep zit niet  in onze genen: “Ik ben het zo beu  als  koude  soep,”  is  een  uitdrukking  die  ik  al heel mijn leven hoor. Er lopen rillingen langs de rug van menig Vlaming bij het idee van koud geworden eten. Dat is vreemd, eens het eten koud is, krijgt het weer een nieuw elan: koud vlees, patatjessla. Koude gekookte groenten zijn ook lekker, eenmaal ze uit de context van de warme schotel zijn verwijderd. En met mayonaise! Raar, he?Maar wat is nu juist gazpacho? Die avond in Spanje – het was  in 1973 – was de eerste keer dat  ik het woord gazpacho hoorde. In België was men nog niet erg avontuurlijk wat eten betrof. Maar die vorm van gazpacho,  met  herkenbare  groentebrokjes,  heb  ik daarna nooit meer gezien. Het was  toen echt niet duidelijk of het geen slaatje was. Ik heb de smaak daarna  nog  dikwijls  proberen  na  te  maken,  maar het is mij nooit echt gelukt.Gazpacho  zou  stammen  uit  het  Arabische  Spanje van  meer  dan  duizend  jaar  geleden,  men  spreekt zelfs  van  de  achtste  eeuw.  De  kleurrijke  groenten 

waar  de  slasoep  vandaag  mee  wordt gemaakt,  waren  in  Europa  toen 

nog  totaal  onbekend,  Columbus was nog  lang niet geboren. Wat 

zat er dan wel  in? Brood, look, azijn en olie. Een oorspronke-lijke  versie  wordt  nog  steeds gemaakt  als   ajoblanco .  Dat is  een  soep  van  gestampte amandelen,  water,  brood-kruim  en  look.  Het  zegt  u 

waarschijnlijk  weinig,  maar wie  heel  oude  kookboeken leest, stoot overal op de blanc-

manger,  de  amandelpapsoe-pen.  Dat  is  ongeveer  hetzelfde, 

maar dan zonder look.Vooral  dat  brood  is  zo  herken-

baar.  Dat  moet  stammen  uit  de  tijd dat  brood  zonder  zout  werd  gebakken, 

slechts enkele keren per  jaar. Het werd dan steenhard en bewaarde zeer lang. Wanneer men 

brood wou, had men eerder een bijl of beitel nodig dan een broodmes. Emilie Carles, die haar jeugd in het Franse hooggebergte beschreef in het boek  Une soupe aux herbes sauvages , vertelt hoe de broden (in haar streek bakte men er slechts één keer per jaar) op  de  hanebalken  van  het  huis  werden  bewaard en  van  daar  naar  beneden  gegooid  zodat  ze  op  de vloer in stukken braken. Men at geen boterhammen, maar  kruimels.  En  die  kruimels  moesten  geweekt worden. Die ouderwetse grote broden noemde men trouwens  soupes , want brood moest gesopt worden. Men liet het brood staan in water, olie en azijn, dat was de eenvoudigste manieren om brood te eten. De koffi e om brood in te soppen kwam pas later, koffi e is een exotisch product dat moest gekocht worden in de stad, de boeren hadden daar geen geld voor. Toen  in  de  negentiende  eeuw  de  tomaat  opkwam, een bijzonder sappige groentevrucht, kon men daar ook brood mee soppen, hetzelfde met komkommer.Moderne  gazpachos  zijn  glad,  door  de  mixer  ge-haald, maar dat hoeft uiteraard niet.Sla  oud  brood  in  gruzelementen  en  week  dat  met olie en (sherry-)azijn, een beetje water of, beter nog, bouillon. Kruid dat vocht met komijnpoeder en vers gemalen  peper.  Hak  rijpe  tomaat,  geschilde  kom-kommer  en  een  ontpitte  paprika  in  ongeveer  ge-lijke dobbelstenen, strooi daar zout op en laat even 

zweten.  Kies  voor  smaakgroente,  geen  Hollandse kasgroenten  die  er  wel  mooi  uitzien,  maar  verder volledig  smakeloos  zijn.  Ook  het  brood  moet  ‘van goede hoedanigheid’ zijn en echt oud. Het mag zelfs geroosterd zijn! Met vers fabrieksbrood is de smaak helemaal  anders.  Wanneer  de  groenten  murw  lij-ken, doet u ze bij het natte brood. U perst er enkele lookteentjes over, mengt voorzichtig en dan zet u al-les in de koelkast weg. Even de smaak controleren. Als het erg warm is, moet u meer zout eten: zonder zout kan je niet zweten.Opdienen met ijsblokjes. Of samen met de ijsblokjes in de mixer doen, pureren en dan opdienen. En er staat ook kant-en-klare gazpacho in de supermarkt. Voor wanneer het te warm is om zelfs dàt te maken. Smakelijk. 

nick.trachet@bdw.be

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Gazpacho

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

ADVERTENTIE

TENTOONSTELLING > ‘GATEWAY TO SPACE’ OP DE HEIZEL

REPLICA’S EN RUIMTEVAARTBRUSSEL – Tot 25 oktober kunnen ruimtefanatici terecht in paleis 2 op de Heizel voor de tentoonstel-ling ‘Gateway to space: the exhibi-tion’. De tentoonstelling vertelt de geschiedenis van de ruimtevaart aan de hand van replica’s.

‘Gateway  to  space’  is  een  rondrei-zende Amerikaanse tentoonstelling  die  vanaf  18  juli  Brussel  aandoet. De  immense  collectie  replica’s  van raketten,  spaceshuttels  en  ruimte-stations die in paleis 2 van de Hei-zel  te  bezichtigen  zijn,  komen  uit het US Space & Rocket Center in de Amerikaanse  staat  Alabama.  Ook de  NASA,  het  Amerikaanse  Ruim-tevaartprogramma, werkte mee aan de tentoonstelling.Er  zijn  onder  meer  waarheidsge-trouwe modellen te zien van het as-tronautenwagentje  dat  op  de  maan reed  en  een  speciaal  gekantelde doorsnede  van  het  oude  Russische ruimtestation MIR. Die replica werd 4  graden  gedraaid  zodat  de  bezoe-kers  een  ‘ruimte-effect’  ervaren: door  de  kanteling  worden  de  men-selijke hersenen ‘gefopt’, met oriën-tatieproblemen tot gevolg, net zoals in de ruimte het geval is.

Ook  werd  er  aan  de  interactiviteit gedacht:  bezoekers  kunnen  in  een reeks  simulatoren  zelf  een  space-shuttlelanding,  gewichtloosheid  en bewegingswetten  ervaren.  Daar-voor  moet  u  wel  twee  euro  extra betalen.Voorts biedt ‘Gateway to space’ een overzicht  van  de  geschiedenis  van de  ruimtevaart.  Van  in  het  prille begin  wordt  aangetoond  waarom Jules  Verne  over  een  reis  naar  de maan droomde en er een boek over schreef, waarom Werner von Braun de vader van de raket genoemd kan worden  en  wat  de  ruimterace  in de  jaren  1960  en  de  Amerikaanse maanlanding allemaal teweeg heeft gebracht.  Ter  afsluiting  wordt  nog eens  netjes  opgelijst  wat  de  toe-komst (misschien) zal brengen. 

� CD

‘Gateway to space: the exhibition’, van 18 juli tot en met 25 oktober in Paleis 2 op Brussels Expo. 15,90 euro, kinderen tot 18 jaar 12,90 euro. Groepen vanaf 20 personen: 12,90 euro p.p., schoolgroepen 7,50 euro p.p. Meer info op www.expo-space.be

“Er lopen rillingen langs de rug van menig Vlaming bij het idee van koud geworden eten”

BDW 1483 PAGINA 17 - DONDERDAG 16 JULI 2015

waar  de  slasoep  vandaag  mee  wordt gemaakt,  waren  in  Europa  toen 

nog  totaal  onbekend,  Columbus was nog  lang niet geboren. Wat 

zat er dan wel  in? Brood, look, 

mangerpen.  Dat  is  ongeveer  hetzelfde, 

maar dan zonder look.Vooral  dat  brood  is  zo  herken-

baar.  Dat  moet  stammen  uit  de  tijd dat  brood  zonder  zout  werd  gebakken, 

slechts enkele keren per  jaar. Het werd dan steenhard en bewaarde zeer lang. Wanneer men 

brood wou, had men eerder een bijl of beitel nodig 

Couture Norine

T ussen de kast met knopen en de mannequin van hout hangt  het  schilderij  net  boven  schouderhoogte.  Geen olieverfdoek  deze  keer,  maar  een  gouache  op  papier. 

Koningsblauwe aquarelverf vermengd met kalk en Arabische gom dekken het papier tot in de hoeken. De kleuren zijn ver-zadigd en gekrakeleerd. Fel geel in het midden, rood en blauw op de achtergrond. De jonge vrouw op de stoel ben ik. Met een gespeelde glimlach kijk ik naar iets dat zich buiten het kader afspeelt. De schilder heeft mijn wenkbrauwbogen dik aange-zet, net als het bloemenpatroon van mijn zomerjurk. Ik draag twee halfopen schoenen met een kleine hak en wat rouge op beide jukbeenderen. Naast mij rijst de monumentale gestalte van mijn man, Paul-Gustave van Hecke. Een indrukwekkende verschijning.  Alles  aan  Gustave  is  groots:  zijn  silhouet,  zijn open blik, toekomstplannen en intense karakter. Op zestien-jarige leeftijd was hij een van de voortrekkers van de Jonge So-cialisten  in Gent. Op zijn achttiende werd hij acteur. Daarna schrijver, journalist, uitgever, couturier, organisator van film-festivals en kunstgalerist. Hij is verslaafd aan ‘het begin’. Een project opstarten. En van zodra dat op de rails staat, aan iets anders beginnen. Van zoveel balorigheid was ik meteen onder de indruk. Ik, Honorine Maria ‘Norine’ Deschrijver.

Ik ben geboren als buitenechtelijk kind bij een Gentse dienst-

Marianne Van Boxelaere (30) woont in Vorst. Ze werkt als copywriter en schreef in het verleden al enkele keren kunstrecensies voor een online magazine. Op een tentoonstel-ling over mode in Bozar kwam ze op het idee om een verhaal te schrijven over Couture Norine. “De familie verhuisde tijdens de Tweede Wereldoorlog van Gent naar Brussel en geraakte ter plekke bevriend met de familie Magritte. Als kunsthistorica kon ik hun verhaal goed plaatsen,” vertelt Van Boxelaere. “Het is bijzonder dat Norine niet zomaar de Franse mode van Chanel ko-pieerde, maar dat ze haar eigen patronen tekende.” Het verhaal ‘Couture Norine’ stopt in medias res. “Klopt,” zegt Van Boxelaere, “ik zou er op termijn graag een langer verhaal aan wijden.” Wordt ongetwijfeld vervolgd. KL

‘Begin van een langer verhaal’

BDW 1483 PAGINA 18 - DONDERDAG 16 JULI 2015

DE LAUREATEN

ZESDE PLAATS: MARIANNE VAN BOXELAERE UIT VORST

ILLUSTRATIE: NENA PEETERS / FOTO: SASKIA VANDERSTICHELE

meid uit de Brugse Poort. Op veertienjarige leeftijd verhuisde ik naar Brussel. Dat was in 1901. Probleemloos gegleden van de negentiende in de twintigste eeuw. En wij maar vrezen dat de wereld zou vergaan. Dat zou pas vijftien jaar later gebeuren, toen  Gustave  en  ik  genoeg  geld  hadden  verzameld  om  Cou-ture Norine aan de Louizalaan te openen. Helse  jaren waren dat. Katoen van goede kwaliteit was zo goed als onvindbaar. Gelukkig kon  ik stoffen  inslaan  in Troyes, dat net buiten het gevechtsgebied  lag.  Bovendien  verkocht  Monsieur  Bloch  me voor de opening van het modehuis een voorraad machinaal ge-breide tricot die ik verwerkte tot lange rokken en wintertruien. Bloch had een pand van duizend vierkante meter aan de rand van Brussel waar hij grondstoffen kon spinnen,  twijnen, we-ven, breien, knopen, vlechten,… bref, er textiel van maken. De ruwe textuur van de tricot schrikte de klanten eerst af. Maar toen ze de blouses met boothals zagen en de bermuda’s met knielapjes van velours, hemdjurken met strikjes en haarban-den, afgezet met glasparels, was hun nieuwsgierigheid genoeg geprikkeld  om  de  stap  te  zetten.  Eenmaal  over  de  drempel pasten ze hemden en broeken in een warme, huiselijke sfeer. Vooral het vrouwelijke clientèle, dat in mijn soepele ontwerpen haar bewegingsvrijheid zag vergroot. Gefortuneerde vrouwen, zoals Madame Vanderkindere en barones Janssen, waren mijn eerste  klanten.  Eerst  legden  ze  hun  constructies  van  veren, fruit en pluimen naast zich neer, vervolgens kochten ze swea-ters. We zeiden vaarwel tegen een heel tijdperk van satijn, tule en mousseline. Mantels van dikke lakense stof doken op. Niet alleen Gustave, maar iedereen had behoefte aan een nieuw be-gin.  En  de  garderobes  volgden.  Een  week  na  de  opening  van Couture  Norine  –ik  zal  het  nooit  vergeten-  publiceerde  het dagblad Le Soir een afbeelding van een van mijn rokken met streepjesmotief. Daaronder stond zwart op wit:

“Couture  Norine,  het  eerste  Belgische  modehuis  dat  weigert om patronen klakkeloos te kopiëren uit Parijs.”

Over  de  Louizalaan  daalt  een  oorverdovende  stilte  neer,  het modehuis  is  verlaten  en  buiten  is  het  pikdonker,  zoals  het hoort op een winteravond in december. Ik stap de deur uit in een zachtgekleurd mantelpakje van tweed. Ik kan hele nachten door de stille straten van Brussel dolen. Dagen ook, uren aan een stuk. Voor de oorlog nam ik vaak de paardentram, van de Naamsepoort  tot  het  Ter  Kamerenbos.  Ik  ben  zelfs  één  keer meegereden van het Stefanieplein naar Ukkel met een echte, elektrische tram. Dat was voordat ze besloten om de paarden en het koper ten dienste te stellen van het leger. De tramlijnen zijn sindsdien niet meer hersteld. Ik hoop dat ik nog de kans zal krijgen om de elektrische tram te nemen. Nog één keer in mijn  leven.  Op  dit  uur  weerkaatst  het  prachtige  avondlicht op het wegdek dat nog nat ligt van de storm die over de stad trok. Dakpannen en los gewaaide takken liggen her en der op 

straat. Ik steek een sigaret op. De rook ruikt heerlijk in de frisse decemberlucht. Gulzig trek ik aan mijn sigaret. Een kostbaar goed,  nu  de  tabak  zo  duur  staat.  Op  dit  uur  staan  er  enkele kerels  met  handen  als  koolschoppen  kastanjes  te  poffen  op straat.  Ik  koop een  zakje  voor  tien  frank. De  warme  kastan-jes vullen mijn mond en mijn maag, een verzadigd gevoel ver-spreidt zich geruststellend over mijn ledematen. Ik ben op weg naar Gustave die sinds deze middag van de aardbol is verdwe-nen. Hij zou voor sluitingstijd naar de winkel komen. Door de storm is hij gebleven waar hij was, of dat veronderstel ik toch.Ik bel aan. Niemand doet open. Ik bel nog eens aan. Geen kat. Na twintig seconden  laat  ik me neerploffen op de dorpel,  tot plots de voordeur open knalt. Ik zie nog net een stuk plaaster van de muur brokkelen op de kasseien.

« Ma poule ! Entrez, entrez ! » Ik kijk verwonderd in het knap-pe, rood aangelopen gezicht van Karl.«  Karl  !  »  Hij  trekt  me  met  één  hand  naar  binnen  en  stom-melt in de richting van een trapleuning - bierglas in het andere hand, peukje in de mondhoek.« We zitten boven. Gustave ook. » Alsof Gustave niét boven zou zitten.« Une p’tite bière ou un Club Soda ? » Hij lacht om zijn zelfbe-dachte mop. ‘Club Soda’, het maakt zelfs bruiswater exclusief.« Heb je rood openstaan? », vraag ik, terwijl ik de enige verlich-te kamer binnenwandel. De dikke sigarenrook prikkelt in mijn ogen. Op de tafel staan lege wijnglazen, bierflessen, een Cog-nac uit 1905 en restjes van een Luikse kalfsrollade met gebak-ken  knolselder  en  aardappelpuree.  Aan  tafel:  Renaud,  Raoul en diens echtgenote Martha. Een pientere vrouw met donkere haren en een licht accent uit Zuid-Oost Europa. Ze draagt een kokerjurk met gekruiste bandjes. In de deuropening verschijnt Gustave.« Norine ! Mon Amour. Door die verschrikkelijke regenbui kon ik niet naar huis. »«  Dat  dacht  ik  al.  Tout va bien?  Het  is  gestopt  met  regenen. Laten we nog even blijven en dan vertrekken.  Ik moet  je  iets vertellen. »Al weken had ik het uitgesteld, maar toen ik vannacht weer lag te  piekeren  heb  ik  de  knoop  doorgehakt:  vandaag  zou  ik  het vertellen. Vòòr we het nieuwe jaar ingaan. Nieuwe jaar, schone lei.Gustave tot Raoul: « Een schone lei. Dat is wat de oorlog heeft gegeven aan een kunstenaar als jij. »(Alsof hij mijn gedachten kon lezen.)

Gustave: « De kans om alles opnieuw vorm te geven. Kijk toch eens naar de mogelijkheden. Wat overblijft na verwoesting is een wit doek. Het begin van een koninkrijk. »Raoul: « Een koninkrijk, waar heb je het toch over? Ik geloofde in  een  nieuwe  wereld,  een  ‘moderne  mens’  godverdomme. 

BDW 1483 PAGINA 19 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Nieuwe waarden en perspectieven en alles erop en eraan. Goedkope,  gezonde  woningen  voor  iedereen.  Gratis  on-derwijs, betaalbare geneeskunde en minder accijnzen op de tabak. »Martha: « En stemrecht voor vrouwen. »Raoul: « Stemrecht voor joden, zwarten én vrouwen, ver-domme. En wat krijgen we in de plaats? Voedselbonnen, ontgoocheling en de charleston. »Karl: « Leve de oorlog ! »Hij jengelt halfdronken op zijn benen en staat wat aan de radio te frunniken, op zoek naar een frequentie die aan de avond een swingende draai zou geven.Gustave  gaat  ongestoord  verder:  «  Eigenlijk  zouden  alle kunstenaars  ingenieurs-uitvinders  moeten  worden  en de maatschappij heruitvinden. Waar wachten we nog op in  België?  In  Parijs  hebben  ze  het  al  lang  begrepen.  Pi-casso, Léger, Breton, … hun schilderijen ademen leven en bestaan  niet  louter  uit  kleuren  uit  een  verftube.  Aan  de kleuren van Georges Braque kleeft nog de geur van de wer-kelijkheid, van het leven. Daarin schuilt de schoonheid. »

Hij schenkt zichzelf nog een glas Martell Cordon Bleu in.Renaud, de oudste en meest introvert van het gezelschap stamelt voor  zich  uit:  «  De  oorlog  heeft  een  revolutionaire  kracht  in  ons wakker gemaakt. Een die op het punt staat in ons gezicht te explo-deren. »Hij is nog bij verstand, maar zijn blik staat op oneindig.Raoul: « Maak je geen illusies, dat soort energie is allang tot ont-ploffen gebracht. Het jaar voor de oorlog begon, 29 mei 1913. Op die dag ging Le Sacre du Printemps van Igor Stravinsky in première in het Théâtre des Champs-Elysées in Parijs. God, voor de rest van mijn leven zal ik het me beklagen dat ik er niet bij was. Pierre Mon-teux dirigeerde het orkest. Vaslav Nijinski op de scène. Van zoveel onwereldse  klanken  en  heidense  bewegingen  wisten  de  mensen niet waar kruipen. Een buitengewone, ritmische complexiteit, dis-sonant tot in de puntjes. Al na de eerste noten gingen voor- en te-genstanders met elkaar op de vuist. Dat is de kracht van de revolu-tie. De avant-garde, die begon al vòòr het uitbreken van de oorlog. »Karl heeft ondertussen zijn favoriete frequentie gevonden.Radio: Thin or fat, young or old, shake their shoulders bold. You’re bound to fall for the bugle call.

Hij springt recht en zwaait zijn benen in de lucht op het ritme van de jazz standard. Ik val in en samen zingen we « Hold me baby, let’s syncopate to that blue melody. Just hesitate while a break tehy take, shh! »Zijn gladgestreken lokken zijn losgekomen en dansen voor zijn ogen.  Hij  trekt  me  in  één  zwier  van  mijn  stoel  en  draait  me in  het  rond  terwijl  het  gezelschap  geamuseerd  toekijkt.  Karl weet dat ik verzot ben op dansen. En van gymnastiek. Ik neem lessen  in Saint-Gilles, elke woensdag. Onze rechtervoet naar voren,  een  stap  naar  achter.  Tik  achter,  stap  naar  voor,  stap naar voor, draai half linksom. We rekken onze armen en gaan door de knieën, van hoog naar laag. Stap naar achter, tik, naar voor, draai linksom en hop. Daar staan we dan. Enkele nachten voor het aanbreken van 1923 de charleston te dansen in hartje Brussel. Een nieuw begin. Ik glunder en voel me licht in mijn hoofd. Daar zit het glas rode wijn voor iets tussen, en de rond-jes die ik met Karl sta te draaien. Met een ruk maakt Gustave daar een einde aan: « Wat moest je me vertellen? »

-wordt vervolgd-

BDW 1483 PAGINA 20 - DONDERDAG 16 JULI 2015

BOEK > FOTOGRAAF ERIC DANHIER TOONT ‘BEST OF BRUSSELS’

Trekpleisters ingezoomd

R egelmatig  doet  de  overheid  beroep  op fotograaf  Eric  Danhier  om  openbare gebouwen en officiële plechtigheden in 

te blikken. Ook Visit Brussels bestelde al wat reportages. Zo bouwde Danhier doorheen de jaren een uitvoerig archief op over festiviteiten als het  Irisfeest, Brussel Bad, de Ommegang en  manifestaties  allerhande.  De  klank-en lichtspelen  op  de  Grote  Markt,  het  feestelijk vuurwerk  en  de  jaarlijkse  Meiboomviering: het is hem allemaal niet vreemd. Ook  met  fotoreeksen  van  volksmanifestaties heeft de  man  zijn dagen  gevuld.  Getuige  het inblikken  van  de  optocht  ‘Je  suis  Charlie’  in Brussel,  reportages  van  rellen  in  Matonge  of betogingen  van  melkproducenten  en  pom-piers. Maar in het boek Best of Brussels komt die couleur locale zo goed als niet aan bod.

Nachtopnames Het toeristenboek focust zich op de grote be-zienswaardigheden.  Dat  zijn  de  Grote  Markt en het Ilôt Sacré, de Kunstberg en Koninklijke wijk, de Zavel, de Marollen en de belangrijkste 

kerken,  van  kathedraal  en  Basiliek  van  Koe-kelberg  tot  Onze-Lieve-Vrouwkerk-van-La-ken. Doorgaans centraliseert de  fotograaf de gebouwen mooi, zodat ze in al hun grandeur voor zich gaan spreken. Zo is de Zavelkerk aan de straatzijde te zien; een detail van het sacra-rium , een wereldwonder op zich, hoort daar niet  bij.  Voor  de  Grote  Markt  wordt  deze  fo-tografiestijl wat opgedirkt met sfeertaferelen: het bloementapijt, een schilderijenstandje, de plantenverkoop,…  Verrassend  zijn  de  interi-eurs van het stadhuis die als toemaatje mee-gegeven worden: de staatsietrap, de Maximi-liaanzaal en de gemeenteraadszaal. Het  boek  gaat  vooral  het  rijtje  aan  niet  te missen monumenten af. Zo passeren de Sint-Hubertusgalerijen,  de  Muntschouwburg,  het Martelarenplein en de Begijnhofkerk de revue. Bij hun interessante interieurs wordt niet stil-gestaan. Mooi zijn wel de nachtopnames van enkele plekjes in de stad, waaronder het Sint-Goriksplein, de Basiliek en de kathedraal. Ver-der moet het verrassingseffect komen van en-kele sculpturen, zoals de bronzen straathond 

even de Europawijk mee. Het grootse Berlay-montgebouw  van  de  Europese  Commissie, verkeerdelijk betiteld als het Europese Parle-ment, vult een dubbele pagina. Of tekent hier de hand van het Brussels ketje dat zijn stad wel kent, en de Europawijk als een vreemde wijk miskent?

ExpressiekrachtHet infocentrum Muntpunt en de AB werden ook niet opgenomen, de KVS en de Kruidtuin daarentegen  wel.  Gelukkig  leert  de  website van de fotograaf  (http://edanhier.photoshel-ter.com) nog meer van Brussel kennen. Daar komen burgemeesters Yvan Mayeur, Freddy Thielemans,  Philippe  Moureau,  Henri  Si-mons  en  Jacques  Simonet  en  Laurette  On-kelinkx met al hun expressiekracht zeer  tot hun recht. Ze staan met Etienne Davignon in de digitale portrettengalerij  naast  Jenifer  Lopez,  Jared Leto en Dita von Teese. Durf die eens samen te  zetten  in  een  boek  over  Brussel.  De  titel wordt dan best moeilijk. 

Jean-Marie Binst

Best of Brussels, Eric Danhier, uitgegeven door Lannoo & Racine, 128 blz., N/F/E/D, 24,95 euro

Zinneke  en  Madame  Chapeau,  beide  van  de hand van Tom Frantzen. De straatbeelden zijn voor de toerist echter niet makkelijk te vinden in de Dansaertwijk - dus mooi meegenomen dat ze in het boek staan. Ook wat verder uit het centrum, richting Elsene en  Etterbeek,  heeft  de  fotograaf  het  beste  van Brussel  in  kaart  gebracht.  Hij  toont  de  vijvers van  Elsene,  de  Ter  Kamerenabdij,  het  eiland-chalet Robinson  in Ter Kamerenbos, het Huis Solvay,  de  Villa  Empain  en  het  Stocletpaleis. Daarmee is ook eer gedaan aan de art-nouveau- en art-decopanden waarvoor Brussel beroemd is. Her en der worden de traditionele foto’s af-gewisseld  met  een  inventief  beeld,  waarin  de hand van de meester-fotograaf toch herkenbaar wordt. Of is dit een knipoog naar het Brusselse surrealisme?  Zo  toont  hij  een  Marollenplein met  tussen de  tweedehandsspullen een stapel oude  golfsticks  in  hun  versleten  draagzak.  De slijtage van het Bruxelles de bonpapa. Wat  verder  wordt  de  stad  levendiger  gemaakt door vrolijke skaters en enkele voorbeelden van stripmuren. Tussendoor geeft Danhier toch ook 

BRUSSEL – Wie in één dag de highlights van Brussel wil zien en toch niet moe wil worden, krijgt zijn gading met het fotoboek ‘Best of Brussels’. Alle klassiekers staan er - klassiek - in afgebeeld, met ideale belichting, uitgezuiverde setting en tijdloze herkenbaarheid. Niet meteen een artistiek hebbeding, maar wel het volledigste souvenircadeau voor de makkelijke toerist.

“Her en der worden de traditionele foto’s afgewisseld met een inventief beeld, waarin de hand van de meester-fotograaf herkenbaar wordt”

Vlnr: De Goede Bijstandskerk, de skyline met het stadhuis en de basiliek, de Terkamerenabdij: een streepje groen tussen veel steenwegen en Madame Chapeau aan de Zuidstraat.

© E

RIC

DA

NH

IER

ADVERTENTIE

Bekeren in Hotel MétropoleBRUSSEL – Een paar maanden geleden ontstond de indruk dat je ‘Onderworpen’ van Michel Houellebecq gelezen moest hebben. Als je het ons vraagt kan je ook zonder. Al doe je er niemand kwaad mee en ontdek je al lezend zelfs dat Hotel Métropole een belang-rijke rol speelt in de roman.

In 2011 verdween Michel Houellebecq spoor-loos  op  het  moment  dat  hij  in  Brussel  werd verwacht tijdens zijn promotietour. Toch moet Houellebecq bekend zijn met onze stad.  In  zijn  roman  Lanzarote  had  hij  het  al over de politie-inspecteur Rudi die in Brussel bleek te wonen en op bittere toon over zijn stad sprak:  “De  criminaliteit  was  allesoverheer-send.  Steeds  vaker  werden  voetgangers  in  de winkelcentra aangevallen door groepjes jonge-ren. Bij wat er ‘s nachts gebeurde kon je beter helemaal niet stilstaan; al sinds tijden durfden vrouwen  na  zonsondergang  niet  meer  alleen over  straat.”  Maar  in  Houellebecqs  recentste boek  speelt  Brussel  nog  een  belangrijker  rol. Aardig  aan  het  goedgeschreven  boek  is  dat Houellebecq  de  niet  altijd  even  fraaie  motie-ven die een religie en haar vertegenwoordigers kunnen aansturen ten volle onderkent. In zijn verhaal ligt een grote klemtoon op de verdoken hedonistische en patriarchale reflexen van de leidende elite in de moslimstaat. Omdat Allah van  lekkernij  en  veelvrouwerij  toch  niet  zo’n  Auteur Michel Houellebecq.

© P

HIL

IPP

E MATS

AS / F

LA

MM

AR

ION

BDW 1483 PAGINA 21 - DONDERDAG 16 JULI 2015

Artists in residence Michel Houellebecq in Brusselpole het nodige gewicht: “Te bedenken dat je tot  dan  toe  broodjes  en  bier,  warme  choco-lademelk  met  slagroom  en  slagroomtaartjes kon  bestellen  in  dat  absolute  meesterwerk van  decoratieve  kunst.  Dat  je  omringd  door schoonheid  je  dagelijks  leven  kon  leiden  en dat  dat  allemaal  ging  verdwijnen,  zomaar ineens, midden  in de hoofdstad van Europa! Ja op dat moment heb  ik het begrepen.(…)  Ik heb  dus  die  laatste  avond  doorgebracht  in het Métropole, tot sluitingstijd. Ik ben lopend naar huis gegaan, half Brussel door, langs de wijk met de Europese instituties, dat lugubere fort met de sloppenwijken eromheen. De vol-gende dag ben ik naar een imam in Zaventem gegaan. En de dag erna heb ik in aanwezigheid van  een  tiental  getuigen  de  rituele  formule uitgesproken om me te bekeren tot de islam.”

Waterzooi van kipHouellebecqs  hoofdpersonage  François  gaat later letterlijk en figuurlijk dezelfde weg op en spoort naar Brussel in het kader van zijn stu-die  naar  de  uiteindelijk  tot  het  christendom bekeerde  decadente  estheet  Joris-Karl  Huys-mans.  “Vooral  de  goorheid  en  de  triestheid van  de  stad  hadden  me  getroffen,  en  ook  de voelbare haat tussen de bevolkingsgroepen in Brussel voelde je je meer dan in enige andere Europese hoofdstad op de rand van een bur-geroorlog.” Hij  vindt  het  café  nog  steeds  gesloten  maar bestelt in het hotel waterzooi van kip, en be-sluit dan om zijn Pléiade-uitgave van bekeer-ling Huysmans gedwee in te schrijven in het discours van zijn islamitische broodheren van de universiteit  en de uitgeverij. Straks wordt Hotel Métropole nog een bedevaartsoord voor islamitische bekeerlingen. Michaël Bellonwww.brusselnieuws.be/inresidence

probleem  lijkt  te  maken,  gaan  ook  Westerse intellectuelen  overstag.  Zo  is  er  bijvoorbeeld Robert Rediger, een nieuwe collegevoorzitter aan de geïslamiseerde Sorbonne universiteit. Hij  is  een  halve  Belg  die  filosofie  heeft  ge-studeerd  in Louvain-la-neuve. Hij vertelt aan hoofdpersonage François, de literatuurdocent die hij wil overtuigen om terug te keren naar de  universiteit,  over  zijn  bekering.  Die  had plaats op 30 maart 2013, de dag waarop Re-diger in Brussel langs Hotel Métropole liep en op een papier las dat zijn geliefde bar van het hotel na die avond definitief zou sluiten.Houellebecq moet dat met eigen ogen gezien hebben,  want  de  datum  klopt  precies  en  er was  bij  de  aankondiging  van  de  (tijdelijke) sluiting  met  het  oog  op  het  vinden  van  een nieuwe  uitbater,  inderdaad  sprake  van  zo’n aanplakpapier. Rediger,  fan van art-nouveau  (die hij  Jugend-stil) noemt, is zeer ontdaan. “Je hebt prachtige dingen  in  Praag  en  Wenen,  je  hebt  ook  een paar interessante gebouwen in Parijs en Lon-den,  maar  voor  mij  was  het  hoogtepunt  van Jugendstildecoratie  het  hotel  van  Métropole in Brussel, en met name de bar.” Rediger mij-mert in één moeite door zelfs over hoogtepunt en teloorgang van de Westerse beschaving en levenskunst. In een boek waarin eten drinken een  belangrijke  rol  spelen  heeft  de  volgende lofzang aan het adres van het sluitende Métro-

25 PARTIES

FROM BEACH

TO BOAT

APÉROBAR

KOSMOPOLITE ART TOUR

FOCUS NIGHT: STRICTLY NICENESS

ZUKUNFT / DOWNTOWN CLUB / AUDIORAMA

LEFTORIUM / FUSE / THE SOUND OF BELGIUM

BEURSSCHOUWBURG / THURSDAY GROOVE

MAC SWELL / LA FÊTE DU SWING / PELICAN FLY

DIRTY MONKEY / PLAY LABEL GROOVALICIOUS

WE BRING YOU / EARLY LATE / SUPAFLY COLLECTIVE

ZUKUNFT / LOW UP / ANIMALS CLUB

THE GROOVE IS ON / LOVE BOAT

Van 3 juli tot en met 9 augustus vaart de Brussel Bad Boat Club uit langs het kanaal.Van donderdag tot zondag kan je 4 uur mee feesten op deze varende boatclub.

Vertrekken doe je vanaf het strand van Brussel Bad en dansen doe je op de muziekvan de crème de la crème van de Brusselse Nightlife. All aboard!!

www.levif.be

Brusssel Deze Week - 255x178mm.indd 1 10/07/15 14:38

I n de tuin van zijn appartement in Schaar-beek  staat  een  plastic  zandbak  voor  de kleinkinderen, hij doet op vraag van onze 

fotograaf  Ivan  zijn  schoenen  uit,  stapt  in  de zandbak  en  om  de  scène  compleet  te  maken bedekt hij zijn voeten met zand. Het is het be-gin  van  een  van  de  spelletjes  met  zijn  klein-kinderen. Na de fotosessie gaat het deksel op de zandbak: de katten, weet je wel. Wies  Jespers,  geboren  als  Aloïs  zoals  zijn peetoom-pastoor,  is  nu  al  een  paar  jaar  met pensioen,  maar  de  vakbondsman  in  hem  er-gert  zich  nog  dagelijks.  Aan  de  politisering binnen  de  Vlaamse  Gemeenschapscommis-sie en de instellingen die ervan afhangen, aan Guy Verhofstadt die zeer selectief tekeer gaat tegen  de  Griekse  premier  Tsipras  en  vooral over de gekleurde verslaggeving in de media. Wies  Jespers:  “Als  politici  zeggen  dat  Grie-kenland  al  250  miljard  euro  gekregen  heeft, 

Wies Jespers, vakbondsman en linkse socialist, poseert in de zandbak die normaal gezien is voorbehouden aan zijn kleinkinderen.

SCHAARBEEK – Wies Jespers (69) ziet met lede ogen aan hoe de Vlaams-Brusselse politici steeds minder rekening houden met de basis en hoe de expertise van de mensen in het veld aan de kant geschoven wordt voor zogenaamde specialisten. “Het primaat van de politiek,” zegt hij smalend, “wordt algauw partijpolitieke verkaveling.”

BDW 1483 PAGINA 22 - DONDERDAG 16 JULI 2015

men zich nog gedeisd gehouden. Maar daarna werd  het  erger.  Een  voorbeeld.  Het  wijkhuis Chambéry was zeer succesvol maar behoorde tot geen enkele zuil. Op zeker moment werden de  subsidies  drastisch  verminderd  door  het bevoegde  colleglid  Brigitte  Grouwels.  Had  zij problemen  met  het  ongebonden  karakter  van 

het  wijkhuis?  Guy  Vanhengel  in  ieder  geval veel minder.”Die  partijpolitieke  verkaveling  speelde  ook mee tijdens de examens. Jespers: “Ik heb van-uit de vakbond verschillende examens meege-maakt  als  waarnemer.  Zeker  voor  de  hogere kaders  was  de  jury  partijpolitiek  samenge-

‘Ik erger me en toch was het vroeger niet beter’

WIES JESPERS, GEPENSIONEERDE VAKBONDSMAN

dan vergeten ze erbij  te zeggen dat het geld drie rondjes rond de Acropolis rijdt en nadien voor  90  procent  terugkeert  naar  Duitse  en Franse banken.”Ergernis  ook  over  ‘zijn’  dagblad  dat  het  on-langs presteerde om in dezelfde krant twaalf regels  te wijden aan een analyse van pensi-oenspecialist van de PVDA Kim De Witte en twee volle bladzijden aan korte broeken voor mannen:  “Waar  zijn  we  mee  bezig?”  Wies Jespers  noemt  zichzelf  een  linkse  socialist met een PVDA-kantje, maar: “John Crombez is  wel  goed  begonnen  als  SP.A-voorzitter, duimen dat hij het volhoudt.”

BoerenbondEen  stamboomsocialist  is  hij  allerminst, hij  komt  uit  een  zeer  Vlaamse  familie  met pastoors,  verzetsstrijders  én  collabora-teurs. Wies Jespers: “Nu ik op pensioen ben heb  ik  tijd om de  familiegeschiedenis uit  te vlooien.  Mijn  oom  Aloïs  was  pastoor  in  de Sint-Jozefsparochie  in  Mortsel,  tijdens  de oorlog hield hij zich als proost van de scouts en  de  KAJ’ers  bezig  met  de  vliegroutes.  Hij werd op 30  juli 1944 opgepakt en naar Da-chau gestuurd. Op 7 mei 1945 werd hij be-vrijd.  Hij  wordt  vermeld  in  het  boek  Ik was 20 in ‘44 van Raymond van Pée dat bij Epo uitgegeven  is.  Ik werd precies een  jaar  later geboren, op 7 mei 1946.”Wies Jespers ontdekt nu gaandeweg zijn fa-miliegeschiedenis, thuis heeft hij nooit over de  oorlogsjaren  kunnen  praten,  alles  werd met  de  mantel  der  liefde  toegedekt:  “De mannen  gingen  samen  jagen,  ze  deden  aan boogschieten en ze kaartten, ze maakten wel 

veel ruzie  tijdens het kaarten, maar  ik kende de bron van de ruzies ervan niet.”Zijn  beide  grootvaders  waren  burgemeesters van  CVP-signatuur,  maar  sociaal  bewogen. Wies  Jespers  studeerde  Sociologie  in  Leuven en schreef een thesis over het financierskapi-taal van de Boerenbond bij de latere senaats-voorzitter Ward Leemans. Wies Jespers: “Ik kreeg vijf minuten om mijn thesis  te  verdedigen,  nadien  zei  Leemans  al grappend: je kan baas van de Boerenbond wor-den.”  Wat  Leemans  niet  wist:  Wies  Jespers had ondertussen een jaartje bij de Boerenbond gewerkt, maar was er ontslagen wegens te kri-tisch. “Ik ga nooit de dreigende beelden verge-ten van de grote boerenbetoging in 1972 toen de  boeren  vreselijk  tekeer  gingen  in  Brussel. Veel  jonge boeren waren het  totaal niet  eens met  het  gedrag  van  hun  collega’s  én  met  het beleid van de  top van de Boerenbond.  Ik ben 

toen kritische voordrachten gaan houden, het is  ook  in  die  periode  dat  de  Groene  Kringen voor jonge kritische boeren werden opgericht.”

Loodzware middenkadersWies  Jespers  heeft  het  geluk  gehad  mee  te kunnen  werken  aan  de  uitbouw  van  Neder-landstalig Brussel. Dat was in de jaren 1970, dat waren de hoogdagen van het FDF, dat was de  tijd  waarin  de  partijpolitieke  verkaveling nog  niet  had  plaatsgevonden.  Wies  Jespers: “Ik had Anne (zijn partner, DV) beloofd om me niet te veel te ergeren, maar toch. In bepaalde kringen is het bon ton om de geschiedenis van Vlaams  Brussel  te  laten  beginnen  in  1989, maar dat is helemaal niet zo.”Toen  is wel de partijpolitieke verkaveling be-gonnen:  “Tijdens  de  eerste  legislatuur  heeft 

“Was het vroeger beter? Nee, maar er moet wel een einde komen aan de partijpolitieke verkaveling”

© IVAN PUT

steld. Men trachtte ook op alle directeurs een partijpolitiek etiket te plakken.”En  zegt  Jespers:  “Net  zoals  bij  de Vlaams-Brusselse Media de raad van bestuur op één of twee mensen na partijpolitiek gekleurd  is en het  terrein niet kent. Waarom maken ze oud VRT-journalist Walter Zinzen geen voorzitter 

BRUSSEL – Delicious Global Grooves, dat is wat Groovalicious u belooft. De feestjes bestaan nog maar twee jaar maar zijn een hit bij dansend Brussel. Voor de zomer-editie vaart Groovalicious tijdens Brussel Bad uit met de Boatclub. Benjamin Tollet, aka dj Mukambo, heeft alvast een selectie lekkers klaar.

Wat is Groovalicious en wat is het idee achter de feestjes?Dj Mukambo:  “Dj  Bruselo  en  ik  misten iets  in  het  Brusselse  nachtleven.  De  rijke muzikale cultuur die in de wereld aanwezig is, komt hier amper aan bod in discotheken. We wilden feestjes organiseren waarop ie-dereen  zich  thuis  kan  voelen,  met  muziek uit de vier windstreken én waarop gedanst wordt. Dj Bruselo, een Albanese Brusselaar, brengt  Balkan,  Arabische  muziek,  hiphop, Jungle.  Ikzelf ben zot op Afrobeat, Brazili-aanse muziek,  reggae,... We willen de vele goeie dj’s die door hun muziekkeuze amper of niet aan bod komen in het Brusselse, ook betrekken. En mensen laten dansen op ur-ban grooves. Kortom, Groovalicious. We zijn zowat twee jaar geleden gestart  in La Ten-tation, ondertussen feesten we in La Trico-terie. En vanaf volgend seizoen organiseren we ook feestjes in de KVS.”

Feesten op een boot, hoe werkt dat?Dj Mukambo:  “We  beginnen  om  18  uur te  draaien  aan  het  Croisetteke.  Dat  is  een stukje  Bruxelles  Les  Bains  waar  mensen kunnen  aperitieven  en  dansen.  Daar  war-men  we  het  publiek  op.  Om  23  uur  sche-pen we in en beginnen we aan de real stuff. Vanaf 23 tot 3 uur varen we over het kanaal terwijl  wij  draaien  en  het  publiek  danst. Dansend  onder  de  blote  sterrenhemel  zet-

ten  we  de  nacht  in.  Om  3  uur  arriveren we  opnieuw  aan  de  Akenkaai.  Het  aantal plaatsen is beperkt. Tweehonderd danslus-tigen  kunnen  meedansen  op  de  beats  van de Groovalicious dj’s en onze special guest Rocky Marsiano. Wij kijker ernaar uit om te draaien op Brussel Bad. Het betekent dat we aan het groeien zijn en dat onze stijl geap-precieerd wordt.”

Nu op een boot, binnenkort ook in KVS. Waar dromen jullie in de toekomst nog van?Dj Mukambo:  “We  zijn  heel  blij  met  de huidige  feestjes.  Die  zijn  intercultureel  en intergenerationeel.  Global  Grooves  komen op geen enkele radio aan bod. Radiozenders zijn  vandaag  meer  bezig  met  luistercijfers en maken mensen amper warm voor nieuwe genres. Wij doen dat wel en het werkt! Ook de  samenwerking  met  La  Tricoterie  loopt heel vlot, een toffe bende. Volgend seizoen organiseren  we  voor  het  eerst  afwisselend feestjes in La Tricoterie in Sint-Gillis en in de  KVS  in  Brussel.  Dat  zijn  twee  verschil-lende  locaties  met  elk  hun  eigen  publiek. Wij hopen op een kruisbestuiving. Wij zijn twee Brusselaars die weinig te maken heb-ben met de ‘Belgische problemen’. Wij gaan dan ook voor een gemengd publiek op alle vlakken, qua leeftijden, taal, achtergrond,... Nog  meer  Afrikanen  op  onze  feestjes  krij-gen zou leuk zijn. Zowel achter de draaita-fels als in het publiek.”

Hanne De Valck

25/7 op Brussel Bad. Vanaf 18u gratis aan het Croisetteke. Vanaf 23u tot 3u op de Boatclub. €10 VVK, €12 ter plaatse. 19/9 voor het eerst in KVS-box. www.groovalicious.eu

Shaken onder de sterrenDj Mukambo (Groovalicious): “We willen mensen laten dansen.”

© W

ILL

EM

JAN

VA

ND

EN

PL

AS

3 VRAGEN AAN DJ MUKAMBO

BDW 1483 PAGINA 23 - DONDERDAG 16 JULI 2015

van jullie raad van bestuur? Dat is geen mak-kelijke man, maar die kent wel de stiel. In een raad  van  bestuur  of  in  een  jury  moeten  des-kundigen zetelen, geen partijpolitieke aange-stelden. De politici bemoeien zich veel te veel, dat  zorgt  ook  voor  loodzware  middenkaders zoals bij de VRT.”

Out of the boxEn dan is er de administratie die hij goed kent. Jespers : “Ik weet uit eigen ervaring dat de ad-ministratie van de VGC zeer goed werkt. Maar ook die kan het met veel minder kaders doen, voor een kleine administratie moet een zeven-tal directeurs volstaan. Die partijpolitieke ver-zieking zorgt er ook voor dat de politici tegen de  grens  van  de  goednieuwsshow  aanschur-ken. Verder herinner ik me de discussie in de raad van de Vlaamse Gemeenschapscommis-sie over het plaatstekort in het Nederlandsta-lig onderwijs. Het LOP had het over een dui-zendtal  kinderen,  dat  werd  betwist  door  Guy Vanhengel, alleen kon hij zelf geen exact cijfer noemen.  Dat  roept  vragen  op  over  de  weten-schappelijke  onderbouw  van  het  beleid,  een minister of zijn medewerker moeten die cijfers toch kennen.”Zijn Brusselse carrière begon Wies Jespers in Etterbeek,  geen  onbelangrijke  plek  in  de  ge-schiedenis van Vlaams Brussel. Etterbeek, dat is Vic Uyttbroek (de vader van Annemie, DV), dat is Carlos Holvoet en Sandor Szondi en la-ter Michiel Vandenbussche. Hij herinnert zich ook Rika Steyaert die  in Etterbeek  trouw alle raden van bestuur bijwoonde, het was het be-gin van de sociaal-culturele raden en de NCC (voorloper VGC, DV). Wies Jespers: “De periode voor 1989 was een boeiende periode, er waren twee stromen: het sociaal-culturele en het welzijnswerk met ac-tieve pastoors zoals Daniël Alliët die nog altijd actief  is  en  dan  was  er  ook  de  kunstenscène met toneel  in de kelders van de Basiliek, met de KVS en Mallemunt, met de Beursschouw-burg.  Mallemunt  was  een  verademing.  De Vlamingen konden out of  the box denken, ze kwamen  uit  hun  loopgraven.  Mallemunt  zou je tegenwoordig een landmark noemen. Maar was  alles  vroeger  beter?  Zeker  niet.  Vroeger had de KVS een klein publiek. Franz Marijnen heeft  de  KVS  opengegooid  en  Jan  Goossens is op die weg verdergegaan. De Vlamingen in Brussel  gaan  voor  een  open  stad  waarin  sa-mengewerkt wordt met de Franstaligen.”En  toch  ergert  hij  zich  aan  de  politieke  be-moeienissen:  “Gisteren  hoorde  ik  dat  Open VLD  vindt  dat  Blokken  moet  blijven  bestaan op  de  VRT.  Jongens,  waar  bemoeien  die  zich mee? De politiek moet het kader scheppen en zich verder niet bemoeien, zo is Vlaams Brus-sel ontstaan, van onderuit. De politiek en ad-ministratie hebben dat gestroomlijnd. Maar er komt  een  basisbeweging  op  gang,  kijk  maar naar  Ringland  in  Antwerpen.  Er  is  Syriza  in Griekenland,  Podemos  in  Spanje  en  morgen hier.” Wies  Jespers  is  nog  altijd  actief  in  het  afde-lingsbestuur van de Acod, hij zetelt ook in de raad  van  bestuur  van  het  AMVB  en  Genees-kunde voor de Derde Wereld. Toen hij op pen-sioen ging is hij niet in een zwart gat gevallen, hij heeft het geluk gehad een groot congres te mogen organiseren voor The international as-sociation of democratic lawyers,  waarvan  de Turkse voorzitter in de gevangenis zit. Een van zijn zeven broers werkt bij het Progress Lawy-ers Network: “We hebben lokalen kunnen hu-ren aan de VUB voor een prijsje en we hebben van Guy Vanhengel een mooie subsidie gekre-gen in het kader van de internationale uitstra-ling van Brussel. Kijk, dat  is dan Guy op zijn best. Ik mag hem wel, maar als ik het oneens ben, zeg ik het ook.” Danny Vileyn

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

RECORDAANTAL BEZOEKERS CHAGALL.  De  Chagall  retrospectieve  die  van  be-gin maart tot eind juni in het KMSK te bezichtigen was, lokt een recordaantal van 150.840  bezoekers.  n  BRUKSELLIVE 2015.  Op  25  juli  vindt  de  elfde  editie  van Bruksellive  plaats.  In  het  Ossegempark  aan  het  Atomium  kan  je  luisteren  naar Youngblood Brass Band, genieten van de Brusselse Faces On TV en dansen op Horse Meat Disco. n EXPO LA CAMBRE. Nog  tot 20  juli kan  je  in de Citroëngarage de vernissage van de architectuurstudenten van La Cambre bijwonen. 22 voorstellen voor de toekomst van dit unieke gebouw worden gepresenteerd. Maandag tot vrij-dag van 10u-18u. Zaterdag van 10u-16u. n EXPO CARTIER-BRESSON VERLENGD. De expo van fotograaf Henri Cartier-Bresson in het Joods Museum van België wordt verlengd. Nog tot 6 september kan je kennis maken met de 133 zwart-witfoto’s van 

de medeoprichter van fotoagentschap Magnum. Dagelijks van 10u-17u. Maandag gesloten.Samengesteld door Hanne De Valck

CULT

UU

R K

ORT

BRUSSEL – De Europese Spelen van Bakoe zitten er nog maar net op, en daar is het volgende multisporteve-nement al. Delegatieleider Philippe Préat (51) trekt met 75 jonge atleten naar het Europees Jeugd Olympisch Festival (EJOF), dat van 26 juli tot 1 augustus plaatsvindt in Tbilisi. Onder hen maar twee Brusselaars, al ziet

Préat daar geen tendens in. “De regio’s leg-gen hun eigen accenten en dat heeft zo zijn voor- en nadelen.”

“Het EJOF is een sportmanifestatie waarbij jonge atleten hun niveau kunnen meten,” ver-telt Préat. “Voor sommigen is het hun eerste ervaring met een groot kampioenschap en de gelegenheid om zichzelf te evalueren. Volley-ballers en judoka’s kunnen op die leeftijd (-18 jaar, red.) al aan grote internationale competi-ties deelnemen, maar zwemmers bijvoorbeeld niet. Het heeft dus zeker belang.”Dit tweejaarlijks sportevenement biedt jonge sporters de kans om aan te treden in negen disciplines: atletiek, basketbal, gymnastiek, handbal, judo, tennis, volleybal, wielrennen en zwemmen. Het eindresultaat is niet het allerbelangrijkste, wel de verzamelde kennis en ervaring. Het uiteindelijke doel ligt verder weg in hun carrière. “Dat zijn de Olympische Spelen. Je hebt sporters die goed waren op het EJOF en niet op de Spelen, en omgekeerd. Neem nu meerkampster Nafissatou Thiam, die iedereen ondertussen wel kent. Zij nam op het EJOF deel aan het speerwerpen, omdat er een andere uitstekende hoogspringster in de selectie zat. Wel, zij heeft de finale zelfs niet gehaald. Maar wij wisten dat dat niets weg-nam van het potentieel en talent dat ze heeft.”“Een ander voorbeeld is Tia Hellebaut, die in 1995 op het EJOF niet verder is geraakt dan een negende plaats in het hoogspringen. Zij behaalde later wel Olympisch goud. Kim Ge-vaert en Ann Simons hebben dan weer wel ge-schitterd op beide competities. Daarom zien we dit als een indicator. Je moet het resultaat op het EJOF op zich relativeren.”De atleten die ons land afvaardigt, moeten eerst geselecteerd worden door hun federa-tie om finaal tot de selectie van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC) te kunnen behoren. Dit jaar is de Belgische delegatie 75 atleten sterk, die in acht van de negen disciplines zullen aantreden. “Enkel in handbal vaardigen we geen ploeg af, omdat onze ranking in die leeftijdsklasse niet hoog genoeg is.”“In het volleybal en basketbal sturen we enkel meisjesploegen, waardoor onze selectie met

Delegatieleider Philippe Préat (uiterst links op de foto): “Indien de ouders van Onoshima niet hadden besloten om in Evere te gaan wonen, dan was er maar één Brusselaar bij. Ach, België is toch zo klein.”

© D

AVID

STO

CK

MA

N / B

ELG

AIM

AG

E

“Sportbeoefening is zeer regionaal in België. Hockey wordt vooral in Brussel en Antwerpen gespeeld, handbal in Limburg en Luik, …”

BDW 1483 PAGINA 24 - DONDERDAG 16 JULI 2015BDW

SPOR

T 54 meisjes grotendeels vrouwelijk zal zijn. Voor mij is dat geen groot verschil, ik moet er als delegatieleider sowieso voor zorgen dat al-les vlot verloopt. De infrastructuur in Tbilisi is alvast goed, dat heb ik tijdens een werkbezoek vastgesteld. Er zijn verschillende nieuwe con-structies en heel wat infrastructuur is gereno-veerd. Het is leuk dat er voor het eerst een dorp zal zijn tijdens het EJOF. Zo wordt het echt een miniatuurversie van de Olympische Spelen.”Het merendeel van onze atleten zullen voor het eerst aan een evenement van dit belang deelnemen. Uiteraard gaan ze om te winnen, maar Préat en zijn team benadrukken dat de ervaring die ze er opdoen belangrijk is en dat ze vooral naar hun eigen prestatie moeten kij-ken. Als ze het beste van zichzelf geven, zullen de resultaten wel volgen. Dat geldt zeker voor de zestienjarige gymnast Takumi Onoshima uit Evere.“Hij heeft het afgelopen jaar heel wat vooruit-gang geboekt. Een specialisatie in een bepaald nummer hebben gymnasten op die leeftijd nog niet. Hij zit op de topsportschool van Ber-gen en dat betekent dat hij wekelijks 25 à 30 uren traint. Gymnasten zijn atleten die zeer gefocust bezig zijn met hun sport.”“Je kunt nu nog niet zeggen of die jongen een grote toekomst voor zich heeft. Bij sommige meisjes kan je dat wel. De nationale trainer vertelde me dat twee meisjes die aan het EJOF deelnemen, aanspraak maken op een selectie voor Rio. Bij de jongens is de stap tussen beide niveaus groter. Het zal nog zeker drie à vier jaar duren voor je Onoshima echt kunt eva-lueren. Dit is ook zijn eerste ervaring op een grote internationale competitie met dergelijke sterke tegenstand.”

Twee visiesDe eveneens zestienjarige Justine Dejemeppe is onze tweede Brusselse vertegenwoordiger. De loopster uit Vorst zal aan de vierhonderd meter deelnemen, en dat is een kleine verras-sing. Zij boekte de afgelopen maanden forse progressie. “Met Allerheiligen organiseren we steeds een stage waar de federaties atleten afvaardigen die aan bepaalde criteria voldoen. Daar was Justine nog niet bij, dus dat betekent dat ze de afgelopen maanden stappen voor-uit heeft gezet. Je mag haar zien als een ver-rassing, ja. Met 56.78 heeft ze een goede tijd neergezet, maar het is moeilijk om bepaalde verwachtingen uit te spreken.”Met de veertienjarige Maellyse Brassart van Gym Phenix Oudergem heeft Brussel ook nog een atleet bij de reserves. Indien een van de drie geselecteerde meisjes afhaakt, zal zij haar vervangen.

Twee atleten op 75 is een nogal karige Brus-selse vertegenwoordiging binnen de Belgische delegatie. Philippe Préat ziet er geen bepaalde tendens in. Hij wijst op de verschillende atle-ten uit de Rand die een band kunnen hebben

met de hoofdstad. “Tja, onze 4x400m ploeg was op een bepaald moment volledig samen-gesteld uit Brusselaars en was wereldtop. En is dat trouwens nog steeds. Het hangt van zo-veel af. Indien de ouders van Onoshima al die jaren terug niet hadden besloten om in Evere te gaan wonen, dan was er maar één Brusse-laar bij. Ach, België is toch zo klein.”

Allemaal atletenEen tendens die wel opvalt, is de meerderheid Vlamingen binnen de selecties voor grote multisportevenementen. Vlaanderen en Wal-lonië leggen elk hun eigen accenten wat sport-beoefening betreft, en dat heeft zo zijn gevol-gen. “Vlaanderen heeft de keuze gemaakt om tien sporten volledig te ondersteunen. Atleten in andere sporten moeten echt wel top zijn om steun te krijgen. Ze investeren bijvoorbeeld veel in volleybal en hebben dan ook uitsteken-de spelers – heel de volleybalploeg op het EJOF is Vlaams –, maar atleten die aan taekwondo doen, krijgen dan weer veel moeilijker steun. Nochtans zijn ook zij zeer goed bezig.”“Langs Franstalige kant kiest men om een bredere steun te bieden. Alle federaties krij-gen iets, ook de kleinere, maar er wordt min-der ingezet op specifieke disciplines. Iedereen krijgt een deel van de koek.”Brusselse clubs moeten kiezen tussen een aansluiting bij de Franstalige- of de Neder-landstalige federatie. De meerderheid is bij de Franstalige federatie van zijn discipline aangesloten. Brusselse en Belgische atleten kiezen echter niet altijd volgens de taal die ze spreken, maar ook volgens de kansen die hen worden aangeboden. Zo sloot Vlaamse loper Jeroen D’hoedt zich bijvoorbeeld aan bij de Franstalige atletiekfederatie toen zijn tewerk-stellingscontract niet verlengd werd bij Atle-tiek Vlaanderen. De sportbeoefening blijft wel grotendeels grondgebonden.“Sportbeoefening is zeer regionaal en traditi-oneel in België. Hockey wordt vooral in Brus-sel en Antwerpen gespeeld, volleybal voor negentig procent in Vlaanderen, handbal in Limburg en Luik, … Dat zijn zaken waar wei-nig in lijkt te veranderen.”“Persoonlijk vind ik het geen goede zaak dat de federaties gesplitst zijn. Maar het BOIC heeft daar niets over te zeggen en kijkt ook niet naar de federatie waarbij iemand is aan-gesloten. Voor ons zijn het allemaal atleten.”

Tim Schoonjans

 U kunt de EJOF volgen via www.teambelgium.be en www.tbilisi2015.com

‘ACH, BELGIË IS ZO KLEIN’

SPORT > TWEE BRUSSELAARS TREKKEN NAAR HET EUROPEES JEUGD OLYMPISCH FESTIVAL

DE STRAAT IS VAN DE KETJES

LOTTO STREET SOCCER IN DE HOOFDSTAD

BRUSSEL – De Brusselse ketjes zijn krak-ken in het straatvoetbal. Op donderdag 23 juli zullen ze daar terug het bewijs van leveren tijdens de negende editie van Lotto Street Soccer, dat in tien verschillende steden wordt georganiseerd. “We hebben tot het einde van de ramadan gewacht om de Brusselse editie te organi-seren,” vertelt Sarah Tordeur, projectmana-ger bij organisator Sportizon. “We hebben het eens tijdens de ramadan georganiseerd, maar je merkte dat heel wat spelers het moeilijk hadden omdat ze met een lege maag speelden. Dus houden we daar nu rekening mee.”Die spelers kunnen in drie leeftijdscatego-rieën aan de bak: -10, -13 een -16. Om half twaalf beginnen de eerste twee leeftijds-groepen er aan, vanaf 15 uur is het aan de ouderen. De formule is die van een klassiek tornooi, met een poulefase gevolgd door een eindfase. “Op de esplanade voor het Koning Boudewijnstadion zullen drie opblaasbare voetbalvelden van twaalf op twintig meter geplaatst worden. De wedstrijden worden door vier spelers per ploeg gespeeld, maxi-maal twee reservespelers mogen onbeperkt wisselen.”“Tijdens de andere edities nemen jongeren uit verschillende steden deel, maar hier zijn

het toch vooral jongeren uit Brussel. In Leu-ven stuurt bijvoorbeeld voetbalclub Oud-He-verlee Leuven een paar ploegen, in Brussels zijn het echt straatvoetballers. We verwach-ten zo’n honderdvijftig spelers.” Martijn en ThomasOp vlak van straatvoetbal heeft Brussel een uitstekende reputatie. Toppers als Soufiane Bencok en Elias Tadili figureren in het pro-mofilmpje van het evenement en hebben er in het verleden ook aan deelgenomen. “Je ziet dat de jonge gasten naar hen opkijken. Het zijn goede voorbeelden van wat je als straat-voetballer kunt bereiken.”“Kort na de middag komen Martijn en Tho-mas, bekend van Belgium’s Got Talent, een freestyleshow geven. De aanwezige spelers zullen ook de kans krijgen om hun kunsten te tonen. Daarvoor krijgen ze dertig secon-den. De twee besten zullen een finale spe-len. Wie liever even uitrust, kan terecht op een van de twee Playstations die we er gaan plaatsen. De deelnemers zullen zich niet ver-velen.” Tim Schoonjans

De deelname aan Lotto Street Soc-cer is gratis. Inschrijven kan via www.lottostreetsoccer.be of ter plaatse, vanaf elf uur.

Mijn schoonouders zijn schatten van men-sen. Ze zijn, op mijn eigen ver-wekkers na ui-teraard, de lief-ste en meest b e h u l p z a m e mensen ter we-reld. Wassen, plassen, koken, babysitten. Ze doen het allemaal. Mijn schoonmoeder staat zowat een halve dag aan het fornuis. Haar eega heeft mijn badkamer voor-zien van een handdoekrekje. Opgehangen met gemillimeterde precisie. Hun plaats in het Hiernanogmaals is dubbel en dik ver-diend. Het is ronduit heerlijk dat ze huishoudelijke taken overnemen en ik en vrouwlief na het werk niet nog even langs de supermarkt of de crèche moeten. Er is zelfs tijd om me uit te leven in het zwembad of op de fiets. Of zelfs op de computer. Want u mag gerust weten: terwijl ik dit schrijf hossen achter mijn rug twee kwieke zestigers achter mijn zoon aan. Ik duim ervoor dat ze hem te pak-ken krijgen voordat die tandenborstel in zijn oog belandt. Er gaan er een paar goed slapen vannacht. Anderzijds blijven het schoonouders. Die worden zo genoemd omdat je er, hoe lief en vol goede bedoelingen ook, op een gegeven moment schoon genoeg van krijgt. Zeker als ze tien dagen op de slaapzetel in je salon kamperen. Gelukkig is het probleem ineens ook de oplossing. Mijn zoon moederziel al-leen in zijn park steken en hopen dat ik hem twee uur later levend aan zou treffen, is me te link. Maar daar dient de schoonfamilie dus voor.Vorige week woensdag was de nood om even te ontsnappen plots niet meer te harden. Ik moest de deur uit. Mijn Specialized Crave was gelukkig nabij. Even later draaide ik achter het Ter Kamerenbos een van de zo-

vele bospaden van het Zo-niënwoud in. Mezelf ge-

ruststellend met het feit dat ik een ‘terug naar start’-knop heb op mijn gps-horloge, fietste ik lukraak mijn neus achterna. Hier een keertje naar links.

Verderop even rechts een ruiterpad

in. Dat mag eigenlijk niet. Ruiterpaden zijn

voor ruiters. Maar wie gaat me tegenhouden? De eek-

hoornpolitie? Op de kleine plateau door het mulle zand ploegen, dat jaagt de hartslag lekker de hoogte in en er komt nog wat stuurvaardigheid bij kijken. Had ik niet net daarom een mountainbike gekocht?Ik blijf het verbazend vinden hoelang je in het Zoniënwoud kan rondtoeren zonder ook maar een keer op dezelfde plek te komen. In dit geval was dat moeiteloos 35 kilometer. Op de Tumuliweg na. Die asfaltstrook van Hoeilaart tot ergens in Watermaal-Bosvoor-de zag ik twee keer in mijn lus. Heen en te-rug. Om op te warmen en in het teruggaan om nog een laatste keer vol gas te geven.Brussel telt twee tumuli. Beiden liggen op mijn mountainbikeroute bezuiden het ge-west. Zo’n tumulus is een grafheuvel uit de Gallo-Romeinse tijd. Als je ze niet weet lig-gen, rijd je er zo voorbij. Los van de geschie-denis is de Tumuliweg gewoon een fantas-tisch straatje. Het glooit en slalomt dwars doorheen een prachtig bos. Het wegdek ligt er feilloos bij. Het nodigt zowel uit om zalig uit te bollen als om hard te vlammen. Wat mij betreft een van de mooiste wegen van Brussel.Na anderhalf uurtje uitrazen zette ik woens-dag onder een stralende dubbele regenboog koers huiswaarts. Helemaal opgeladen om het schoongevaar te trotseren.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter

Over schoonfamilies en grafheuvels

BDW 1483 PAGINA 25 - DONDERDAG 16 JULI 2015

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

ESTAFETTE > BRAM VAN DE VELDE@RedBullBe Sadly @Tomdedorlodot had to pull out of @RedBullXAlps after injuring his foot in an accident.

Slecht nieuws voor Thomas de Dorlodot. De Brusselse avonturier, die de wereld rondreist met zijn parapente, heeft Red Bull X-Alps vroegtijdig moeten verlaten. Tijdens deze wedstrijd moeten atleten te voet en met de parapente een afstand van 1.038 kilometer door de Alpen afleggen. De Dorlodot kwam bij het opstarten ten val en moest opgeven met een voetblessure. Gelukkig is die niet te ernstig.

TS

© S

PO

RTI

ZON

Wie worden de KING AND QUEEN OF THE BEACH? Daar wordt tijdens het weekend van 24 en 25 juli een antwoord op gegeven tijdens het gelijknamige tornooi. Het concept is eenvoudig: zowel de acht best ge-plaatste mannelijke als de acht best geplaatste vrouwelijke beachvolley-balspelers nemen het tegen elkaar op

in zeven wedstrijden. De winnaars kronen zich tot king en queen. Het tornooi wordt georganiseerd door de Barbar Girls in het Jubelpark, van 9 tot 17 uur. Op vrijdag vol-leyballen bedrijven uit de buurt en jongeren. Meer info op www.belgiumbeachvolley.be. Datzelfde weekend vinden de BELGISCHE KAMPIOENSCHAPPEN ATLETIEK plaats. Beide dagen wordt er omstreeks twaalf uur begonnen met sporten. Op zaterdag worden de reeksen afgewerkt, zondag de finales. Ook atleten met een handicap zullen in het Koning Boudewijnstadion de nationale titel in hun disciplines proberen binnen te halen.

Tickets zijn verkrijgbaar aan de ingang van het stadion. Wie de beste tennisser is van LE ROSEAU OPEN zal op zondag 2 augustus bekend zijn. Het tornooi van de Ukkelse club gaat van start op vrijdag 24 juli en ontvangt spelers van alle categorieën. Het prijzengeld bedraagt 10.000 euro. Op vrijdag 31 juli vindt het feest van het tornooi plaats. Meer info op www.leroseau.be. Supporters van RWDM kunnen hun ploeg eindelijk aan het werk zien. Na een korte stage aan zee spelen ze op dinsdag 21 juli hun eerste oefenmatch, op en tegen Cercle Brugge. Er zijn al verschil-lende honderden abonnementen aan de man gebracht. Geïnteresseerden kunnen op www.rwdm47.be terecht. Supporters van ANDERLECHT kunnen hun helden op vrijdag 31 juli van dichtbij zien tijdens de jaarlijkse FANDAG. Ze kunnen dan het stadion bezoe-ken, handtekeningen verzamelen, de ploeg-presentatie bijwonen, en nog veel meer.

TS

SPOR

T K

ORT REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65, fax 02-650.10.38,

info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-650.10.80, 02-650.10.38. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-650.10.66, 0474-67.03.84, fax 02-650.10.38 MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Christophe Degreef (ad interim). COÖRDINATIE Kim Verthé. EIND REDACTIE Ken Lambeets (eindredactie@bdw.be). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Christophe Degreef, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE N.N.. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

© GOOGLE EARTH