Annapurna. Góra kobiet

Wybrane cytaty z książki

Arlene Blum

„Annapurna stała się dla

mnie metaforą ważnych,

a zarazem trudnych do

osiągnięcia celów. Ich

realizacja uświadamia

nam, jaki mamy potencjał

i pomaga wydobywać z

nas na powierzchnię

wszystko to, co najlepsze.

Wciąż wiele jest na

świecie „Annapurn”,

czekających by się na nie

wspiąć.”

„Czy można być „silną

liderką” w grupie

dziesięciu silnych

kobiet, które chcą

mieć wpływ na

podejmowanie

decyzji?”

„Jako naukowiec mam

tendencję do

rozpatrywania problemu

ze wszystkich stron.

Rozważam wszystkie

dostępne możliwości i

nawet po podjęciu decyzji

w nieskończoność się

martwię, czy miałam

rację.”

„W Nepalu decyzje musiały być

podejmowane szybko i pewnie,

ponieważ w wysokich górach

niezdecydowanie może być fatalne

w skutkach. Mogłam przewidzieć

różnice zdań wśród uczestniczek

wyprawy i to, że przy

podejmowaniu decyzji będę

bombardowana argumentami ze

wszystkich stron.

Wiedziałam, że muszę wtedy

uważnie słuchać, podjąć decyzję i –

co najtrudniejsze – przestać o niej

myśleć. Musiałam zaakceptować

fakt, że czasami mogę się mylić.”

„Nieustannie uczyłam się odgrywać

rolę liderki ekspedycji. Dość dobrze

opanowałam takie umiejętności jak

powściągliwość w wydawaniu

opinii i dążenie do kompromisu,

teraz jednak widziałam, że te cechy

nie zawsze wystarczają do

skutecznego przewodzenia grupie.

Do tego potrzeba mi jeszcze było

cech właściwych dowódcy w wojsku

i powoli zmierzałam w tym

kierunku. Problem polegał jednak

na tym, by nie przekroczyć tu

granicy (…) Ekspedycja

potrzebowała silnego przywódcy,

ale oczywiście nie dyktatora.”

„Kiedy zawinięta w śpiwór gawędziłam

z przyjaciółkami, po raz pierwszy

poczułam, że bycie liderem nie jest aż

takie złe. Do tej pory często czułam się,

jakbym miała na kurtce wyszytą

szkarłatną literę „L”, która w pewnym

sensie odgradzała mnie od innych.

Teraz byłam bardzo szczęśliwa, że

jestem częścią tej grupy. Chociaż

Annapurna wydawała się ogromna i

lodowata, to dzielenie się

doświadczeniami i wzajemne

zrozumienie jednoczyło nas – czułam,

że stałyśmy się grupą, która mogła

podołać temu wyzwaniu.”

„Jako liderka miałam

podejmować decyzje,

jednocześnie biorąc pod

uwagę zdanie każdej

osoby z zespołu. Było to

możliwe, ale niezwykle

trudne. W tym przypadku

moja decyzja została

zaakceptowana – jednak

za bardzo wysoką cenę.”

„Usiadłam na ścieżce i rozpłakałam się.

Czułam mieszaninę poczucia triumfu, ulgi, że

przeszłam przez niebezpieczny stok po raz

ostatni, oraz zmęczenia napięciem.

Jednak była to przede wszystkim świadomość,

że miejsce kobiet w istocie jest na szczycie – po

latach planów i przygotowań w końcu

wspięłyśmy się na Annapurnę.”

„W roku 1978 grupa trzynastu kobiet pojechała do Nepalu, by

wspiąć się na Annapurnę, jedną z najtrudniejszych do zdobycia

gór ziemi. Do tej pory na ośmiotysięczniki wspinali się tylko

mężczyźni. Wiele osób – zresztą obojga płci – uważało, że

kobietom po prostu brakuje sił, umiejętności i odwagi, czyli cech

niezbędnych do takiej wspinaczki. Jednak pomimo burz, lawin, a

nawet strajku szerpów udało się wejść na pokryty lodem szczyt.

Wyprawa przeszła do historii jako pierwsza amerykańska i

zarazem pierwsza kobieca ekspedycja na dziesiątą co do

wysokości górę świata. Napisałam tę książkę, by opowiedzieć o

tym, jak i dlaczego wspięłyśmy się na Annapurnę. Pragnę także

sama, patrząc z perspektywy czasu, lepiej zrozumieć wyzwania,

które podejmowałam wtedy jako liderka grupy.”

Arlene Blum