wk hoofdstuk 28
Post on 05-Jul-2015
231 Views
Preview:
TRANSCRIPT
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 28
In de vorige update…
• Kreeg Marit bezoek van Staf, die na 15 jaar eindelijk weer interesse toonde
voor zijn kinderen. Ze maakte hem duidelijk dat ze gelukkig was met haar
huidige gezinnetje, maar toch belanden ze uiteindelijk samen in bed.
• Hing Valentina de opstandige puber uit. Om stoer te doen tegenover haar
vrienden, want stiekem is ze toch nog een verlegen meisje met een klein
hartje…
• Beviel Anke van een schattig zoontje, Devon. De rest van de familie ging op
kraambezoek.
• Zag Shania haar leven niet meer zitten, en nam ze een overdosis pillen.
En dan lezen we nu verder…
Achter elkaar komen Anke en Iris de wachtkamer van
het ziekenhuis binnen gestormd, waar Kelsy
verstrooid wat in een tijdschrift zit te bladeren.
Zodra Kelsy hen opmerkt, springt ze op en vliegt Anke
om de hals: “Ik kon er niks aan doen, mama! Ik kwam
thuis en…”
De rest van haar woorden gaan verloren in een
paniekerig gehuil.
“Kalmeer even, Kelsy”, probeert Iris haar nichtje te
sussen, “Ga even opnieuw zitten, haal een paar keer
adem, en probeer het dan nog eens te vertellen.”
“Het was…”, stottert Kelsy, “Ik kwam thuis van een
feestje… ik had afgesproken met Martijn, ik heb al
langer een oogje op hem…”
Ze zucht even: “Het was een perfecte nacht, en ik
kwam vanmorgen dolenthousiast binnen om alles aan
Shania te vertellen…”
“En toen… ik vond haar nergens, en toen ik naar de
badkamer ging…”
Ze begint opnieuw te huilen: “Toen lag ze daar op de
grond. Ik had het moeten zien, ik had haar moeten
helpen…”
Iris staat op en omhelst haar nichtje: “Aan spijt
hebben we op dit moment niet veel, Kelsy. We moeten
er gewoon op hopen dat alles goed komt.”
“Ja”, zucht Kelsy, “Dat moet dan maar…”
“Zo, ben je wakker?”, klinkt een vriendelijke stem
naast het bed.
Shania knippert met haar ogen. Waar is ze? Wat is er
gebeurd? Ze wil het vragen, maar haar stem lijkt niet
te willen werken?
Ze probeert op te staan, maar haar hoofd tolt zo erg
dat ze zich meteen weer op het bed laat zakken.
De vrouw glimlacht: “Ik ben Merle. Kan je mij vertellen
hoe je heet?”
Shania schraapt haar keel, en doet een poging om
haar stem weer terug te vinden.
“Shania,” fluistert ze hees. Ze haalt nog een paar keer
diep adem, en vraagt dan: “Waarom ben ik hier?”
“Weet je echt niets meer?”, vraagt Merle
onderzoekend, “Je zus heeft je in de badkamer
gevonden, je had een overdosis pillen genomen…”
Langzaam komen Shania’s herinneringen terug, en ze
begint te vertellen: “Mijn sociaal leven is het nooit
echt geweldig geweest. Mijn moeder had vroeger een
seksverslaving, en daar werd en word ik nu nog om
gepest.”
“Kelsy lijkt alles en iedereen om haar vinger te kunnen
winden, terwijl niemand mij ziet staan…”
“Dus als ik je goed begrijp, is Kelsy de enige met wie
je een beetje kan opschieten op de campus?”, vraagt
Merle.
Shania slikt moeilijk: “Een paar maanden geleden
dacht ik eindelijk een groepje meisjes gevonden te
hebben met wie het klikte. En vorige week vertelden ze
me koudweg dat ze niet wilden dat ik de hele tijd bij
hen plakte…”
“En dan is er nog een probleem…”, ze zoekt even naar
haar woorden, “Sorry, het is de eerste keer dat ik dit
aan iemand vertel: ik word zo snel verliefd op
iemand… zelfs op Joris, de studentenbegeleider! Ik
kan niet eens meer met een helder hoofd tegenover
hem zitten, laat staan luisteren naar hoe hij me wil
helpen!”
Merle knikt begrijpend: “Zolang je nog maar naar mijn
goede raad wil luisteren?”
Ondanks alles moet Shania toch even lachen:
“Voorlopig toch wel…”, verlegen kijkt ze weg, “Wil je
me helpen? Ik zie het echt niet meer zitten…”
“Hé, zusje!”, omhelst Marit Iris, “Ik kwam eens even
langs om te horen hoe het nog met Shania gaat!”
Iris zucht even: “We hebben haar gisteren even
gezien. Ze is vastbesloten om haar leven weer op te
pikken, maar zo bang dat het weer zal mislopen!”
Iris,
Lex,
Olivia &
Valentina
Iris wil nog veel meer zeggen, als ze opeens Marits
dikke buik opmerkt.
“Zie ik het goed, zusje??”, vraagt ze, terwijl ze over de
buik wrijft.
“Jaaaaa!!”, jubelt Marit, “Devon zal niet lang de
jongste Normal blijven, want hier is een neefje of
nichtje voor hem op komst!”
Ze zoekt even naar haar woorden: “Iris… ik probeer al
een paar dagen papa te bereiken om hem het goede
nieuws te vertellen. Maar hij neemt zijn telefoon niet
op, en als ik aan de deur kom, doet er niemand open…
Zou jij even willen meegaan, je hebt toch de sleutel?”
Iris trekt een bezorgd gezicht: “Papa, als
Populariteitssim, die niet antwoordt wanneer iemand
hem contacteert??”
Ze draait zich resoluut om: “Waar wachten we dan nog
op? Laten we gaan kijken, misschien is er wel écht
iets aan de hand!”
Met een angstig voorgevoel openen de zusjes even
later de voordeur, en stappen de hal binnen.
“Papa!”, roept Marit al met trillende stem.
“Ik hoor hem boven, geloof ik!”, zegt Iris, die alvast de
trap oploopt. Marit snelt achter haar aan: “Papa? Is
alles goed?”
Boven vinden ze Nathan in de hobbykamer, aan het
schaakbord. Zijn ogen beginnen te stralen wanneer hij
zijn dochters ziet binnenkomen.
“Risje, mijn grote meid…”, mompelt hij hees, terwijl hij
zijn oudste dochter omhelst, “Wat ben ik blij dat ik je
nog eens zie…”
Daarna richt hij zijn aandacht op Marit: “En ik zie dat
jij niet alleen gekomen bent?”
Hij buigt zich even naar haar buik, en zucht dan:
“Maritje, wil je het kindje veel over mij vertellen,
wanneer ik er niet meer ben?”
“Papa, zeg zoiets toch niet!”, roept Iris geschokt
achter hem, “Je bent 82, maar dat wil toch niet zeggen
dat je nu al gaat sterven?!”
“Ik weet wat ik voel, meisje…”, zucht Nathan. Hij richt
zich weer tot Marit: “Wil jij Anke even opbellen? Ik zou
jullie alle drie iets willen zeggen.”
Als Anke even later is aangekomen, neemt Nathan zijn
dochters mee naar de tuin. Hij kucht even, en zegt
dan: “Meisjes, in deze tuin liggen jullie oma en mama
al begraven…”
Hij doet een stapje opzij en wijst naar de lege plek:
“Als ik er straks niet meer ben – ik weet dat jullie
beweren dat ik nog lang te gaan heb, maar toch – wil
ik hier begraven worden… naast mijn allerliefste
vrouw Yasmine…”
Eén voor één omhelst hij zijn dochters: “Iris, jij bent
de oudste dochter, zorg voor je zusjes…”, hij knipoogt
even naar Anke en Marit, “Ik weet dat jij er zult komen,
meisje. Vertel je kinderen dat ik hen graag zie…”
“Anke… je hebt het ons vroeger niet makkelijk
gemaakt. Maar je hebt je goed herpakt, je hebt laten
zien dat er onder die flirterige vrouw ook nog een lieve
dochter, zus, echtgenote en moeder zit. Ik zie je graag,
meisje, onthoud dat goed…”
“En Maritje…”, hij loopt naar zijn jongste dochter toe,
“Jij zal altijd mijn kleine meisje blijven. Dat je nu al je
vijfde kindje verwacht, daar kan ik met mijn hoofd niet
bij…”
Hij neemt Marit stevig in zijn armen: “Ik vind het zo erg
dat ik het niet meer zal geboren zien worden…”
Nathan wil nog veel meer zeggen, als hij plots verstijft.
Achter hem zien de meisjes plots een enge, zwarte
gedaante opduiken.
“NATHAN NORMAL, JE TIJD OP AARDE ZIT EROP”,
horen ze Magere Hein zeggen.
Anke begint te huilen: “Laat hem ten minste nog tegen
Maritje zeggen wat hij wou zeggen!”
“Het is goed, Anke…”, zegt Nathan, terwijl hij een
drankje aanneemt van Magere Hein, “Ik ga terug naar
jullie moeder, ik wacht al zo lang op haar… Ik wil
gewoon dat jullie onthouden hoe trots ik op jullie
ben…”
Even later staat er enkel nog een grafsteen, en staan
de drie zusjes te snikken.
“Het is beter zo,” brengt Iris uit, “Nu is hij weer bij
mama…”
Ze begraven Nathan naast Yasmine en oma Sophia, daar
waar hij het graag wou. Daarna lopen ze met de armen om
elkaar heen geslagen weer naar huis.
~ Rust in vrede, Nathan Normal ~
“Je opa overleden?”
Vivienne kijkt Valentina met een medelijdend gezicht
aan, “Wat erg voor je…”
Iris,
Lex,
Olivia &
Valentina
Valentina knikt langzaam: “Al hadden we niet meer
zo’n geweldig goede band, ik mis hem toch…”
Ze wrijft even met haar hand over haar ogen, maar
haar vriendinnen hebben de traan die over haar wang
rolde toch gezien.
“Weet je wat jij nodig hebt, Val?”, verbreekt Isis het
moeilijke moment, “Een gezellig avondje uit! Dat zal jij
vast wel wat opvrolijken!”
“Ja, kom op! Het wordt vast geweldig!”, roept Vivienne
uit, terwijl ze Valentina vastneemt, “Zien we elkaar dan
binnen een halfuurtje in D.V.U.? En breng je zus mee,
zij zal ook wel wat afleiding kunnen gebruiken!”
“Afleiding? Hoe, wat, waar?”, vraagt Olivia, die net
Valentina’s kamer binnenkomt.
Haar zus schenkt Isis, die totaal losgaat op de muziek,
nog een vreemde blik, en zegt dan: “Ze willen dat je
meegaat naar D.V.U., gewoon om even te
ontspannen.”
“D.V.U.? Die nachtclub? Dat is toch niks voor mij!”,
roept Olivia uit.
“Hoe kan jij dat nu weten?”, kaatst Valentina terug, “Je
bent er nog nooit geweest!”
“Pfff…”, zucht Olivia, “Vooruit dan maar. Maar alleen
om jou een plezier te doen hoor, zus!”
De zussen staan nog even voor hun kleerkast, maar
komen een halfuurtje later dan toch aan bij club D.V.U.
Olivia loopt een beetje zenuwachtig naar het gebouw
toe: “Vertel me maar wat ik moet doen, ik heb totaal
geen idee van het uitgaansleven!”
Maar zonder haar zus nog een blik te gunnen, loopt
Valentina de club binnen, en bevolkt met haar twee
vriendinnen de dansvloer. Die wordt trouwens steeds
maar voller.
Olivia zet zich intussen aan de bar, waar ze het ene
drankje na het andere bestelt. Zonder alcohol
natuurlijk, ze heeft dat nog nooit gedronken en heeft
ook helemaal geen zin om het in haar eentje uit te
proberen.
Een tijdje zit ze zo in gedachten verzonken, tot ze luid
gelach en gejoel hoort op het dak.
“Val, wat gebeu…”, wanneer ze zich omdraait, ziet ze
dat haar zus verdwenen is. Ze besluit dan zelf maar
eens om boven een kijkje te gaan nemen.
Eenmaal boven gekomen, ziet ze een groepje mensen
rond de jacuzzi staan. En wanneer ze dichter bij de
jacuzzi komt… walgend draait ze zich om. Wat een
onbeschaamdheid, zomaar in het openbaar liggen
vrijen!
Maar als ze het koppeltje weer boven water ziet
komen, weet ze helemaal niet meer waar ze het heeft.
Even kan ze van verbazing geen woord uitbrengen,
maar dan rukt ze haar zus bij haar arm uit de jacuzzi.
“Ben je niet goed bij je hoofd, Valentina?! Verdomme,
en zoiets in het openbaar… weet jij niet hoeveel
mensen daarnaar kunnen kijken?”
“Och, probeer het toch te begrijpen, zus!”, lacht
Valentina de hele zaak weg, “Ik ben al verliefd op
Stefan sinds ik hem voor de eerste keer zag… en
daarnet, na een paar drankjes…”
“En jij ziet dit als een niemendalletje?!”, er lijkt bijna
stoom uit Olivia’s oren te komen van woede.
“En dat is dan mijn zus…”, kan ze nog uitbrengen.
Resoluut draait ze zich om: “Kom, we gaan naar huis!
En denk maar niet dat ik ooit nog met je mee ga, ik
heb geen zin om nog eens door de grond te zakken
van schaamte!”
Een beetje stuntelend trekt Valentina haar kleren weer
aan, en waggelend door alle drankjes loopt ze achter
haar zus aan.
De volgende ochtend is ze echter meteen weer
klaarwakker, wanneer ze naar het toilet moet spurten.
“Bweurgh… de volgende keer dat ik uitga, zal ik toch
iets minder cocktails moeten drinken…”, kreunt ze.
“Ja zusje, dat komt ervan…”, grinnikt Olivia, wanneer
ze zich een uurtje later tegenover Valentina aan tafel
laat zakken.
“Ja, zwijg al maar…”, zucht Valentina tussen twee
happen pannenkoek door, “Ik voel me miserabel, ik
denk dat ik gewoon terug in mijn bed kruip…”
Ze zegt die laatste woorden zo zielig, dat Olivia haar
zowaar gelooft.
“Doe maar, ik zal je wel ziek melden op school!”, zegt
ze, terwijl ze zich naar de bus haast.
Haar zus is nog maar net buiten, of Valentina moet
alweer naar het toilet lopen. Iris, die net van de trap
komt, ziet haar spurten en blijft ongerust staan.
“Val? Gaat het wel?”, roept ze bezorgd.
“Niet echt…”, hoort ze Valentina kreunen vanuit de
badkamer, “Mama, het spijt me, maar ik denk dat ik me
net iets te erg heb laten gaan gisterenavond…”
“Ik dacht al zoiets…”, mompelt Iris, “Kruip snel in je
bed en haal je gemiste slaap in. Voor één keer wil ik dit
toestaan, maar zorg dat het niet meer gebeurt!”
Slapen is inderdaad het enige wat Valentina nog wel,
en na nog een glaasje water om de vieze smaak uit
haar mond te krijgen, kruipt ze dan ook meteen in bed.
Wanneer ze een paar uur later wakkeer wordt, ziet ze
haar moeder naast haar bed zitten.
“Zo, en hoe gaat het met onze zieke?”
“Al wat beter…”, kreunt Valantina, terwijl ze moeizaam
op staat, “Maar ik heb zo’n verschrikkelijke honger…”
“Zal het lukken om je aan te kleden?”, vraagt Iris, “Dan
maak ik beneden een lekker soepje voor je klaar, dan
zal je je wel snel beter voelen.”
Even later zit Valantina in makkelijke kleren aan tafel
haar soep op te eten. Olivia komt net thuis van school,
en komt er gezellig bij zitten.
Een uurtje later komt Lex ook thuis, met een grote
glimlach op zijn gezicht: “Ik heb mijn levenswens
gehaald!!”
“Dat is geweldig!”, roept Iris uit, terwijl ze hem in de
armen springt, “En dat net voor onze verjaardag!”
“Ik stel voor dat we vanavond al een feestje houden!”,
gaat ze verder, “Ik zal lekker voor je koken!”
“Voor mij niet,” zegt Valentina terwijl ze opstaat, “Ik ga
boven nog wat rusten.”
Die avond zitten Iris, Lex en Olivia gezellig met z’n
drieën aan tafel, met een heerlijk stuk taart. Voor de
gelegenheid hebben ze zelfs een fles champagne
gekocht, en zelfs Olivia heeft dit keer zin om een
glaasje mee te drinken.
Maar terwijl ze gezellig toosten op hun gelukkige
gezinnetje…
... voelt Valentina boven haar buik opeens een heel
stuk groeien.
“O nee, vandaar die misselijkheid… maar hoe moet ik
dit aan mijn ouders gaan uitleggen?”
top related