հայ ժամանակակից գրականություն

Հայ ժամանակակից գրականություն

ԷդվարդՄիլիտոնյանԾիծաղըԾիծաղում է նա, ով գիտեԼացն ինչ է:Լալիս է նա,Ովայդ պահին ծիծաղել չիկարող:Սգահանդեսի ընթացքումհանկարծՄարդուն բռնում էԴժվար զսպելի, անլսելիկատաղի քրքիջ:Ծիծաղում է և նա, ով չգիտե` ինչէ ծիծաղը:Ամեն ինչ արժանի է ծիծաղի:ՍաԱստծո գոյության լավագույննշան է:

Էդիկ Պօղոսեան

Մարինե Պետրոսյան

ՏՐԱՄՎԱՅպատահականանակնկալ զվարթպատահար որ պատահեցպարոնյան փողոցումարդեն երկու ժամկանգնած էիտրամվայը չէր գալիսհանկարծ հիշեցի որոչինչ ախրչկա կորցնելու

ԱՆՁՐԵՎԸԳԱԼԻՍԱ ՀԱՎԱՍԱՐ

անձրեւը գալիս ահավասարպուճուրների ու մեծերի վրաերջանիկների ու դժբախտներիանձրեւը գալիս ա ամեն տեղանձրեւը գալիս ա միշտես չկայի անձրեւը գալիս էրմարդը դեռ մարդ էր ուտում անձրեւըգալիս էրես տեսնում եմ որ անձրեւը գալիս աանձրեւը չի տեսնում ինձիրա համար մեկ աես ուրախ եմ թե տխուրգայլերն ինձ կերան թե չէանձրեւը մարդուց էն կողմ աանձրեւը թքած ունի մարդու վրաինքը գալիս ա հավասարպուճուրների ու մեծերի վրաերջանիկների ու դժբախտներիախմախների ու խելոքների վրասրիկաների ու ոչ սրիկաների

Զարուհի Բաթոյան

Ես գիտեմիմ արևներն այրեցին ձեռքերդթե չէ ինչո՞ւ պիտի բացեիրափերդ …

ԱնմոռուկԻնձ մոռանալն այնքան հեշտէ.Ես չեմ քայլում հանդիպակացփողոցներով,սրճարանում պատահաբարինձ չես գտնի:Նեղ ու փոքրիկ այս քաղաքումինձ մոռանալն այնքան հեշտէ:

Ավագ Եփրեմյան

Առավել է,մարդն առավել է,քան մարդը,սերն՝ առավել,քան սերը,կյանքը՝ քան կյանքըֈԵւ միայն աստղերն են -հեռավո՜ր,անհասնելի՛ -որ հավասար են իրենք իրենցֈՄի հեռավոր աստղ էՀայաստանը…նա ինքն է իր չափը,«որով չափվելու է»։

***Ահա երկինքը.ձյան ու ագռավի, ագռավի ու ձյանաղմուկով լեցունֈ Ես եմ ու ինքըֈԻնքն ու եսֈ Նա իր այդպեսմատուցյալպատկերով, ես իմ տիրություններըբառավորելովֈ Փառավոր մի ձայնորպեսզի հնչի, լռություններ ենհարկավոր ահա – ագռավի ու ձյանֈ

Անահիտ ՀայրապետյանՕզըմ ըմՕզըմ ըմ ես քեզ օզում ըմծերքերդպերանդմազերդիմ ղաշանգիմ սորունիմ ջնավերիմ նախշուտես քեզ օզում ըմխետդ կյամտքցրուպիցրցրուքշցրուես քունն ինիմտու իմըմի շեն մի տոն մի ես մի տուծերքերսպերանսմազերսքո նախշուտքո ղաշանքես քո կխտարն ըմես քո հայաթի ծաղեգ կավն ըմես քու նախշուտարազն ըմես քունն ըմտու իմն ըսամանամանես քեզ խե ստի օզում ըմ

ԱնահիտՂազարյան

թույլ ճռռոցով կփակեմ դուռըու կբացեմ պատուհանս,վարագույրը դանդաղ կհրեմու կկախվեմ լուսնիցու կարոտս էնտեղից կթափեմ վրադու աստղեր կընկնեն մեր պատվինու անձրև կգա,դու կքայլես օտար փողոցներովու չես ճանաչիու անձրևն իմ փոխարենկկաթկթա, կնվնվա… ականջիդ տակուհետո պաղած լուռ կլինի.ես կիջնեմ լուսիններից,կփակեմ պատուհանը,կծածկվեմ վերմակովու շունչս կպահեմ

Հայգ«Տղերքը»կամակատարի ոգևորությամբ,մարելով պարտքերը պատվի,հավաքում են ծերերին ու ջահելներին,առնում են ձայնըև քրֆումամենավերևի անմեղին:տղեքը չեն կարող դավաճանել ախպերությանը,տղեքը չեն կարող լավություններին երախտամոռությամբպատասխանելտղեքը կապված են բարոյականությամբ.տուն են սեփականաշնորհել,ջուր են քաշել,գազ են քաշել,գործ են տվել,չեն խանգարումթաղի տաքսի ծառայության,թաղի խանութի,թաղի ավտոլվացման կայանի,թաղի համակարգչային սրահիաշխատանքին:տղեքը չեն կարող խաթրից դուրս գալ,տղեքը տարբերություն չեն դնումտղեքը գիտեն, որ տարբերություն չկատղեքը գիտեն, որ ով էլ, ում էլ – մեկա:տղեքը արտագաղթում են,տղեքը չեն տեսնում հեռանկար

Ամփոփում

Ստեղծագործական-առցանցխաղ. ստեղծագործում ենքմենք