ALLE DAGEN

gedichten

Laurens Windig

ALLE DAGEN

Randjesfietsen herinner mij de dame op een managementbijeenkomst waar zij collega’s instrueerde inclusief met cut dan schrijf ik het nog netjes ze fietste vaak over het randje haar lekke band was ik die een spijker had gedeponeerd herhaalde nogmaals: cudt? en vroeg waar ze vandaan kwam ze zei: Scabreus zonder enige blos van schaamte mijn antwoord deed haar schrikken dan heb ik het goed gezien maar ook vooral gehoord!

Soloplaneet vraag mij af hoe ik er arriveerde was het nieuwsgierigheid door een laag intelligentievermogen? wellicht als raadsel ingeslapen lichaam en geest tastbaar blijven daar waar hoogbegaafden wonen waar vreemde woorden voertaal zijn Emmaüsgangers die ik solo’s noem los van autisten met een vast patroon mogelijke nazaten uit Babylon die wonen in gevoelloze ziggoerats vastgeklonken in spraakverwarring vraag mij waarom ik wakker werd was het uitgeslapen terugverlangen naar mijn aardse geboortegrond onwetend van perspectief ontstaan wat er onzichtbaar uitgraaft naar gelijke richting van de medemens?

Dit is nou typisch zo’n droom waar je niet uit denkt te komen de onttrekking lukt bijna niet fantasie en werkelijkheid lopen door elkaar weet wel hoe het zit hoor met die lucide toestanden verdrongen verleden: die soms op komt dagen dat bijna alles lichamelijk ontnomen is het is vechten geblazen om terug te keren naar de zonnige dag vandaag waar de blauwe lucht en bloemen zeggen kop op man, lul niet kijk om je heen in tevredenheid want nu is alles tof toch? jij hebt alle verknochtheid nog van het goede leven

Die bank neemt me! heb ik nota bene hier op de bank de hele wedstrijd met een oranje handdoek om zitten schreeuwen het was dus om die bank te doen die dacht: ik pak ‘m en hij neemt ‘m omdat ‘ie gratis is bloedheet liep het zweet langs mijn nek en dacht: je bent gek! die bank neemt me: ik neem een ander! weet je wat zo vreemd is? ik hou helemaal niet van voetballen!

Uitverkorenen wij zijn de winnaars er volgen er nog veel meer met grote missers

Beramen onderbenen stoten af of ze waren weggezakt in drijfzand misschien wissel ik te vaak orthopedisch met sportschoenen mijn heupen kreunen niet als dat alles is zolang zij zwijgen blijkt het onevenwichtig manken door Wenen want schoorvoetend in cement werkt niet mee over ongelijk plaveisel dat red ik anders niet

IJsland in gebarentaal dansend door de dancing smolt ze, ik haar ietwat opgewarmd had ze wiegelde wat schraal verviel overmatig in een swing foutief ingeschat trok ze me de vriesgang in hitte steeg haar naar het hoofd ze explodeerde: gelijk Eyjafjallajökull uit een gebroken Duitse roes: 'gefa mér ein kalte kuss' ik vernikkelde: 'eis brechen? aber nicht mit mir! ze spuwde vuur!

Zeg maar… jij weet net zo goed als ik dat wij geen blad voor de mond nemen door de jaren heen zo open zijn geraakt ondanks onze meningen en misverstanden niet altijd synchroon lopen waarbij even mopperen en botsen behoort vooral als het om de kinderen gaat moeder en kind zijn onafscheidelijk vader sloft er soms wat achteraan twee kapiteins op ons schip moeten vaak bezinnen: mama is boegbeeld of is het andersom? Als het om totale liefde gaat: daar trekken wij geheel in op ondanks muizenissen krullen wij in elkanders armen die niet zwijgzaam wegzinken langs ons lichaam wil je koffie lieve schat, met of zonder melk? met of zonder suiker? Met of zonder liefde :D zeg maar…

Renoveren de boerin wil haar benen graag verbouwen 't zijn flinke kuiten boven schuiten 't komt door buiten uit het land van mannenaarde je weet van die behaarde mag zelf kiezen wat haar wensen zijn de arts die skeletteert rabarberstruiken ze wroet acuut omhoog: het liefst uit haar eigen gaarde boeren uit de plattelanden dragen haar op handen.

Aan de kant jij was meteen al vingervlug en nu niet meer te stoppen alle aandacht trek je naar je toe waar het maar te bedenken valt jij bent niet meer te stoppen hef je hoofd een keertje op en blijf een keertje thuis ben je gratis op een abonnement of waardeer jij je telkens op?

Op de rit toen ik nog directiechauffeur was zat Jacob Jan af en toe verlegen om een praatje dan zat ‘ie voorin naast me deed ik af en toe mijn rechteroog dicht slingerde met opzet over de weg met het linker kon ik alles overzien dan was JJ mijn doodsbange wekker gebeurde geregeld en maakte hij het rechteroog wakker tot ik bij hem moest komen op zijn zwierige kamer waar hij vroeg lijd jij soms aan de slaapziekte? geintje, gaapte ik uitgelaten tjee: lachte hij en kwam niet meer bij!

Twist weinig woorden zijn er nodig rust poos enigszins een zin niet korter maken lezing doet spreken overbodig doch stormen van de stem zal dieper raken

Etmaal willoos mooie dageraad zuchtende dag begint licht uw licht verraad bemind en onbemind hoe moede zo uw benen welk nopen los van mij neerliggend laten wenen nacht laat rusten zij opzij

Nederig nog even traag het zwerven langs wolken strakke velden waar zachte schaduw streelt als gij volgt o zwoele zomer het zwemen danst in zicht mij uw felheid niet verveelt helmgras buigt haar welkom ruisen van de zee lokt koelte waar nog mijn jeugd in deelt

Vooruitziend regen tegenlicht zijn tranen zo donkergroen laat zien bewust is nu het wachten tot de zon opnieuw begroet bovendien drinkt gretig grond wanneer het kurkdroge slaat gloed zich slangt in bossen aannemelijk het minder doet toch angst het kleinste leven verschroeiing van hun huid smeken zij broodnodig regen voor een vernietigende vloed

Freyafugle wat mij verrast jij kleine kever lieveheersbeest lief van kinders allang je pseudoniem hanteert er planten dikke luizen in de tuin vraag maar aan het rozenblad dan kun je overheerlijk smakken hen stil onopgemerkt verteert

Tijdelijk vertrek verslinger mij vandaag weer in guirlandes uit somberheid van hoek naar hoek zwart wit teruggehangen uit fel gekleurd verlangen naar verzonnen zinnen van onwerkelijk beminnen waar poëzie als erfgoed nimmer sterft laat vergissen rond verdwenen uren tegen muren vergewissen binnen half gesloten draaiend boek duizelt uit een waterval bovendien na steevast weer opnieuw uw terugkomst als worsteling en afscheid reeds door twijfel is voorzien een feest zich nimmer in verdriet onttrekt doch laat vertroosten het glas uw terugkeer telkens weer van voren af aan zal toosten verslinger mij steeds meer aan kleurige guirlandes

Bij, bij en nog eens bij rood trekt de fuchsia de bij naar binnen buiten in de tuin durf ik er niet bij zij heerst zo heersend en zo overheersend dat heb ik met bijen bij mij zij heerst altijd bij mij zo bezig rond als de bij er bij mij niet bij kan dan hoor ik haar bij mij thuis nog steeds dat zit in de bij omdat zij een bezige bij is bijen wonen hier in de buurt bij mij mooi, zo als ik hier in de buurt woon zij zoemt altijd bij mij in de buurt er zit zeker bij mij honing aan mijn kont? dat komt door die ene dikke bij die er altijd bij is, is bijenkoningin bij ons noemen wij haar de vorstin zij heerst zo bezig bij de fuchsia’s dat steekt zo vreselijk bij mij omdat de bij sporen achterlaat en als zij steekt door mijn meppige bezigheid en overheersing ben ik net zo rood als de fuchsia dan zoemt zij en angelt zij au als bijenvrouw

Teder in jouw iris het diepe korenbloemenblauw ontvankelijke voor liefde: zachte veders van de schone dag het zwemen van libellen in rondedans rond lelies in de vijver het licht in morgendauw de felle zon zo teder groen als warme zoen mijn fluistering o lieveling wat hou ik toch van jou!

Brief van een korte dode: ruwe bolster http://youtu.be/4MMghyMhRZI nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ’t mis met pogen wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggedreven een mooier slot kon ik niet wensen was goed uitgerust en had geen pijn in tegenstelling met veel andere mensen was mijn vertrek bijzonder fijn ik wil alvast iedereen bedanken via een sterk bak koffie en wat weke cake sta alsjeblieft niet in het zwart te janken als je mijn vuur ziet van de week sommigen zie ik wat eerder dan verwacht mispunten die mij hebben gehaat wat ik nooit had gedacht: ik weet wie jij bent wees paraat: see youuuuuu~~~~

Niet zeuren van wat heb je vandaag gedaan en niet zeggen: je hebt vandaag niks gedaan! ja ammehoela; heb de vaatwasser uitgeruimd de halve dag op de bank gelegen want dat ding staat er ook niet voor niets en vraagt er gewoon om belegen te worden dan kan je ‘m toch niet teleurstellen? de post uit de brievenbus gehaald en op de tafel gelegd want die tafel staat er ook niet voor jandoedel na het avondeten de tafel afgeruimd en weer effies koffie gedronken om de koppies te kunnen gebruiken anders staan ze maar voor janlul in de kast daarna weer een tijdje op de bank naar slechte tijding goeie tijding gekeken op de viezetilly die trouwens nog steeds te kijk staat

en tegen de buurvrouw gezegd dat ze niet met een delicatesse moet smijten en in vervolg gewoon kut met een c en dt moet schrijven ! en dan zeggen dat ik vandaag niks gedaan heb?

Levensbeschouwing waarom hinderen aan dat wat vaststaand is niet zal veranderen? onbetwistbaar in de aard zit van het onwetende dat de hersenen kwelt nutteloos de aanval welke rust verstoort een vaste rots is niet verplaatsbaar

Afgesloten zocht vier muren op knalde deuren dicht vooral de ramen kalk blakerde: niemand, niemand dacht en zal nooit weten hoe dit voelen was; krioelen van hoofd en hart geen hond mocht het schreeuwen horen dat op krijsen leek weerkaatsing van hulpeloosheid de wereld verging dit was nu smart: enorme smart waar zwaarte niet te vatten valt God schreeuwend verdoemen om hulp gelijk vergeving smekend om ontkoppeling: tot op zekere hoogte een kind blijft je kind toch was het weer omhelzen

Acryl in gouden lijst zo bleek het strand was enkel al door zwakke zon hoe sterk de afdruk van jouw pas met drenteling het zilte nat in sprong ruisen sierden gouden schelpen zoals alleen een meermin draagt zelfs Gustav Klimt zou overstelpen geheel en ongevraagd Zephyr’s vlechten van de wind omringen de turquoise golven warme dag een rustplek vindt mij gaarne onder laat bedolven

Als de zon schijnt kerels hebben elkaar nooit in het openbaar kunnen omarmen om te laten zien dat zij niet meer dan alleen vrienden zijn Judassen zoeken slachtoffers wat zegt een kus op het voorhoofd Wie is niet bang voor een doodsteek waarvoor een tegel wordt geplaatst waarvoor men stilstaat waar men overheen loopt er bestaan geen poorten die toegang geven naar vluchtheuvels in 40-45 scheen de zon ook

Tot er visite komt uitgesproken ligt hij in de ook zo uitgesproken kamer nog voor even zijn evenknie glimlachend wacht hij af of er nog visite komt die hem er weghaalt mevrouw Kassie-Wijlen komt bij hem niet op afroep en als zij komt, omhelst hij haar met alle liefde tot hij is uitgeneukt! ze zal wel grijnzen omdat ze hem grof vindt maar je kunt de ogen niet sluiten voor het leven

Constantinopel op de knieën heb ik u aanbeden met mijn tong uit de mond vanaf Antalya’s voeten omhoog naar uw kruin Konya’s hete paradijs heb ik betast uw navel en borsten en ook uw koelte waar ik kon ademen heb de lippen van godin Ancyra gekust de haren van haar kinderen gestreeld en die van haar voorouders: Troje, Efeze, Pergamon, Milete, Hiërapolis, Myra, Sardis, Cnidus, Phaselis, Didyma, Aspendos en Perge…. te veel om op te noemen voordat ik u bereikte even was ik Alexander de veroveraar al ben ik maar een dwerg

Gelag toentertijd ik nog geen vroeger had werd er nauwelijks gelachen waren allang geen speciale kamers meer voor gelach en braspartijen waar gevreten en gezopen werd toen was er geen vertering later pas, veel later werd gelag weer omgezet in lachen er werd wat afgelachen, afgehuild bezoekers werden uit hun deuk gehaald soms zijn zij erin gebleven en begraven speciale dagen zijn er aangeweid dagen van gelach begon te dagen het is verleden tijd er wordt weer veel gehuild en minder vaak gelachen

Anderlanderkaas uit afzijdige vitrines in buurten waar men steeds een half onsje minder samen leven krijgt waar ooit een mengelmoes van Anderlanderkaas overstelpte is alles op één hoop klevend inelkaargekropen korsten die harder worden zijn niet meer weg te snijden bij het voorbijgaan biedt zich nog een enkel plakje schichtig aan hele kazen blijven op de plank of rollen weg in eigen smaakbarrière die ik amper proef

Adem van Boeddah zij hebben mijn oudste zonen opgeblazen in de rotsen waar zij torenhoog vervoegden hun goedaardige geest is niet te vermoorden nog steeds creëren zij het goede welk het universum hen schenkt hun inspiratie vormt uw geest leer o leer u zelve: inspireer * ben bezig met een nieuw acryl schilderij 90 x 75 cm van de Borobudur in Indonesië: de eigen schildering heeft mij dan ook weer geïnspireerd in dit gedicht. lees tevens http://nl.wikipedia.org/wiki/Boeddha's van_Bamyan

Acryl Borobudur via Boedda’s tempel stoepa open ik een spiritueel lucide slaap stel geest, ogen en gevoel vrij in observatie van karakters waar geen emotie te ontdekken valt als wij hen negatief confronteren slaat eigen visie op zoektocht naar: hoe kan ik hen benoemen wij hebben onszelf ten dele omhoog getild waanwijs te identificeren door eigen leer aan te meten: met autodidactische gaven ontmoetingen die ik waarneem hebben een gevoelloze hersenkwab: waanwijs die als hardheid oogt het listig verbergen in vriendelijkheid

Innig ….en als ik dan met ietwat verbeten vingers onze kleurrijke tuin streel welke doet denken aan innige verbondenheid in het nog steeds welige paradijs van onze liefde zelfs nu met weemoed terugdenk hoe alles verliep en het niet missen wil en dan doen wij het nog best goed, zoals vele anderen, omdat ik altijd onze warme kussen en handen voel strelen over ruggen met muziekgevoel, wij koesteren ons in oudere dagen die eeuwig jong zullen zijn zoals jij mij lieflijk aankijkt met lichtjes in jouw ogen * Dit gedicht is geschreven op Karin van der Veur haar compostitie welke tevens in deze Videoclip siert door het bespelen van haar trekharmonica. Dankjewel Karin. Met alle bewondering. http://youtu.be/tn9JHokMEnA

Boeddah trekt mijn verwantschap mijn geest mijn handen creëren het beeld in acryl en schilder ik de Borobudur bij de Merapi op Midden Java het trok hij al heel lang daar waar Boeddha’s adem streelt en mijn verlangen

Mijn zoon verwantschap typeert soms irritatie het liefst één op één en dan nog blijf ik de vader en jij de zoon

Gerrit Komrij dat ik u zonet juist lezen moest In uw alle gedichten tot gisteren mijn allereerste bundel waar ik u als voorbeeld zocht hoe het zou kunnen zelfs mijn moeten evenzo balsturige poëzie te creëren uw allerlaatste gift wil ik nog stamelen al duikelend hinkelend in rappende stappen vloeiend over taalvelden sloten en hindernissen en raadpleeg ik uw zinnen uit: De koning slaapt Ik ken hem niet. Ik wil niets van hem weten. Zijn macht erken ik pas wanneer hij mij Van top tot teen zal hebben opgevreten. Niet eerder. Tot dat feestmaal ben ik vrij. nu ken ik u beter dan ooit!

Beeld dit beeld stond tussen de hoge pilaren het fascineerde blauw, koud en doodstil Maria vergeet ik nooit toen wij er waren het kleine kind in haar amen was de spil hoorde en voelde jouw diepe zucht, dus schoof jij jouw warme hand in de mijne zoals zij eeuwig en altijd deed, in de zijne jij zei: kom, ga nu maar mee met je-zus

Wenen uitgerekend u was verscheidene jaren de schoonheid van mijn wandelingen ook nu weer heb ik de kleuren van Hundertwasser en de vrouwen van Gustav Klimt mogen beklimmen uw uitstraling is niet veranderd mijn benen trekken het niet meer doch herinneringen blijven standvastig Wenen, ik zal niet wenen had u allang in mijn hart gesloten wederzien is uitgesloten * 4 dagen Wenen uit elkaar gelopen. Tentoonstellingen ter gelegenheid van het 150ste geboortejaar van Gustav Klimt (1862-1918)

Boernwiesiet du boer boert goe me boern ie boert du ganse dag Beppe sae oak al: Jeppe Deppe stup noe toch us met da boern ebbn moi du klompndoans edoanst up un boernbruulof noast du sloat Jeppe laog bezopn up du boernkar blief moar oevr koein melkn Beppe liet um lekkur buutn stoan umda sie unwear oan sag komn verzopn laog ie up du boernkar loatter isie seluf up zn stoalle goan noa du koein laog ie up du boederieju loeind doak ‘ie noast eur in du bedstee ie wildu wild oas varkn met eur vrije du pud up: Beppe ken ut nie mer trekke toen su loater soamu woakker werdn socht Beppe boers noar eur directoar Jeppe wuust ut noa heul goe en loachte die lee oeselluf under iegent kussentie

Verveling van alles heeft ze geprobeerd om van het eten af te komen op fitness en de slimclub vermageren dat is een ramp doet de afwas met de hand wasbord uit de kast gehaald alles kookt weer in de teil Sonja Bakker is vandaag gebeld ze is een ronde cardioloog daarnaast ook nog majorette angst slaat telkens rond het hart bij de plaatselijke drumband ze heeft een veel te zware slag en ook het trommelvel gemold trombone spelen lukt maar niet haar triangel is te klein van maat met slappe lach rolt ze voorop dansend knalt haar staf omhoog ergens heeft ze toch weer hoop na het concours weer af te vallen

Het komt er niet altijd van tante heeft gevoel en er een heel goed oor voor ze ondersteunt veel mensen helpt ze van stopwoorden en van ellenlange zinnen op herhaling af te komen zelf heeft zij er ook zo’n last van en zoekt nog steeds naar een dergelijk gehoor door heel die drukte en een flinke overvolle werkdag valt het niet te overzien raakt ze in de stress en grijpt ongelooflijk naar omhoog het komt er door van alles dan niet van

Senryu stiekeme drinkers vissen slurpen in hun slaap verbergen doorstroom

Mélange als je over smaken praat weet ik er alles van haar geur lichaam en odeur koffie, veel koffie het platteland koeien in de weide en de stallen niet die van bloemkool en spruitjes vlees en vis die dagen staan iemand die een …. laat vertel mij wat ik weet er alles van

Romantiek loze vergelijking mijn liefde is rondom van staal ingewanden voelen als glas zo breekbaar als het binnenkomt is het gelijk een thermoskan die warmte vasthoudt ik zuip hem helemaal leeg!

Hoekse kabeljauw wat zit je nou weer te bekkentrekken en te trekkenbekken zijn de doperwten te heet rol ze dan weg? wat sta je weer te harrewarren en te warrenharren? koop een hoekse kabeljauw die je in de mond twist zodat je hem kunt houden!

Op de hangplek Ik eet mee, jij ook? Houw op ja, uhu? O die ja, tjeetje, meen je dat? Jezus! Neeeeeeeee die is vorig jaar al uh de pijp uitgegaan. Jaha vijfennegentig? Hij, neee, hij leeft nog hoor en heeft een vriendin? Aha. Heet ze zo? Neeeee, ze heet Greet, Tjee, wat een ellende allemaal zeg. Arme stakker, zij ja. Souwu se nog wellus je weet wellu. uhu? Heb jij al wat? Alsjeblieft zeg ahaaaaaa! Hoor je nog wel us wat van Toos? Uhu? Toos? O die? Toos heeft vorige maand een liffie gehad voor naar boven. Een liffie? Jaja, voor in ut trapgat. Oooh ja? leuk zeg, goh. Ja, zeg dat wel, ze is er afgeflikkerd met haar stok. Schok? Ja, ook. Hij zat zowat halluf in dur je weet wel? Je meent het? jaaaa? Jan neemt zijn stok altijd mee naar boven? Klaas heeft weer nieuwe knieju, je weet wel van die plaatu, je hoort ze gewoon piepu. Koos piept ook zo over ze inleggers. O jaha? Nou, dan weet íe wat ut is ahaha. Sjaan is geopureerd? Geopereerd alweer? Ze is weer opgetrokken. Opgetrokken? Hoezo? Nou, maar ut is wel fout gugaan hoor! Hoezo? Dur navel zit nu in dur kin. Jezus aha!

Denk je nou echt? dat men alleen maar aan de natuur denkt wanneer wij met z’n allen de dagen doorrollen met al onze gemakken en ongemakken en alleen maar stilstaan als het regent of de zon schijnt? continue groendenken en met groene vingers in de grond staan te wroeten? altijd maar strandwandelingen maken en vogels horen zingen of ons door de kamer slepen van ellende of dat onze geliefde de benen heeft genomen? wij iedere nacht voor het slapen gaan liggen te vrijen en wegdrijven in liefde, passie en sex? de gehele dag naar buiten kijken en fantaseren over de dood? denk je nou echt dat er niets anders is dan… ja wat dan? alleen maar aan de natuur denken en wanneer wij met z’n allen de dagen doorrollen met een rollator en al onze gemakken en ongemakken en alleen maar stilstaan of het regent of de zon schijnt? o zalig leven!

Allerstilste der stilte mijn verlangen in zomerzien alreeds opgegeven omdat zij dagelijks verviel in regen en kilte weersverwachting bovendien eerder herfstig bleven plots verviel ik in het allerstilste der stilte tussen de namiddag en avond in dit ongrijpbaar moment waren het alleen mijn ogen die bewogen naar waar ik intense rust in vond zwak teer licht accent sprak geduld; zomer is nog niet vervlogen

Onder de douche als de douche mijn wenkt ik ga en sta of er onderuit kom mijn lijflied droog ik niet af of je het nu mooi vindt of niet het blijft continue op me druppen de melodie stroomt telkens in mijn oren I’m a fool to want you! probeer de tekst in te leven acteren helpt eigen maken zal niet lukken omdat ik gelukkig ben in de liefde in de badcel zijn er tegels waarop ik steun om niet uit te glijden.

Eindelijk het is een armte gelijk de warmte rijkelijk aanwezig is smelt ik hier onder het opvangen van golven langs mijn nek zweet geselt je hekelt lachend alsof het een geintje is en het oproep alles er voor over heb in helse hitte op je te wachten

Toen wist ik het ineens kwam ik hem tegen bij de nabijgelegen bloemenkraam ik hoorde het aan de ietwat hese zware stem dacht meteen aan Bomans die wilde graag dat ene been maar dat was opzoek naar bloemen lang geleden zag ik het zitten in getuigen á charge

van top tot teen verliefd: Zeg maar Marlene, zei ze

Ondoordacht

gedachteloze woorden domweg ingaan op

dat wat men zelf verfoeit

Luister…

het klinkt als muziek in de oren

met gesloten ogen kun je ze horen

hoge tonen die wuivend

ondersteunen als koren

schoven deinen

hun zomermelodie van achter naar voren

aren zingen aria’s in korenbloemblauw

Belasting laat men nu meteen gaan denken dat het om centen gaat harde munt in papiergeld! want voor centen koop je niks trouwens, we hebben ze niet meer hoe slim om het een naam te geven dubbel zicht onevenwicht de andere kant van de munt laat de toestand zien van een organisme dat door bijzondere lichamelijke of psychische krachtsinspanning uit het evenwicht raakt druk door een last uitgeoefend: het zich belast voelen als er een blauwe envelop de bus inglijdt!

Aanklacht

SyriëSyriëSyriëSyriëSyriëSyrië

mijn canvasschilderij stelt een rechthoekige steen voor

waar een vet rood bloederige onderlaag van acrylverf

overheengestreken is

het is een klein doek want een groter doek

is emotioneel niet te verwerken gebruik geen olieverf

omdat dat stinkt

ik schilder met stempels zinloze woorden zoals men dat vroeger deed

met zegelringen

alleen hoofdletters zodat het goed te lezen is:

een soort van scrabblespel in bloed:

geen olie, geen hulp!

MOORD, BOMMEN, DOOD, KRIJSEN, DOOD, DOOD, BLOED, KINDERMOORD, KOGELS,

VOLKERENMOORD, RUÏNE BRAND, SCHREEUWEN, VERBRANDEN,

DOODBLOEDEN, GRAVEN, GALGEN GEEN HULP, GEEN HULP, GEEN HULP

galgen genoeg in Syrië

geen olie

er is geen muur meer om dit werk op te hangen

ik hoor wel steeds zeggen dat volkerenmoord niet meer mag gebeuren

het duurt maar voort en voort en voort!

SyriëSyriëSyriëSyriëSyriëSyrië

Kort werk voor in de kerk wat hebben we toch weer gelachen toen de predikant zei: voordat ik op de preekstoel stijg denk ik eeuwig aan mijn vrouw die altijd zegt: rustig aan Jan ren niet te snel naar boven!

Of heb ik het mis en dan is er ineens dat besef jezelf bent gaan begeven in eigen leeftijdscategorie bemerk dat eendracht nog bestaat zonder verpaupering in tijden van supersnelle verandering ik zal eens gaan denken aan het dragen van zwart dat opgaat in een avondwandeling door de binnenstad wat zou je denken van incognito grachten en stegen zeggen iets over waakzaamheid misschien maakt men voor mij de weg weer eens vrij

Je kent toch wel die drie aapjes? zeg maar…. als je denkt dat je iets zeggen moet zeg het dan niet onoverwogen zinloos sta eens stil bij je eigen drive spontaniteit laat veel te wensen over vooral in schrift: dan staat het vast het draait rondom interpretatie krenken ligt zo nabij impulsiviteit onbevangen als een kind: wat je zegt dat ben jezelf staat niet iedereen voor open lees en luister, glimlach en zeg niets je kent toch nog wel die drie aapjes: je ziet ze alleen niet meer zo vaak?

Mispoes Sjaan belt aan: uw zoontje zit in de bosjes aan een meisje vader en moedertje te leren mama proest: dat kan niet want hij is een weekje uit logeren

Prachtdag als ik de tuideuren opengooi voordat de zon verwelkomt omhels ik de buitenlucht en vertel dat er gisteren teveel gelopen is en dat het minder goed lukt dan voorheen maar dat wisten ze al het groen en de bloemen moeten lachen dan grinnik ik een beetje mee ach, die zeurende benen leg ik naast me neer en laat ze wat minder werken: onkruid moet weggeschraapt het jankt tussen de steentjes dus vandaag pep ik mij op voordat de zon verder komt en dan wordt het weer te heet zo is er altijd wel wat! dan hoor ik weer iets zeggen over stapelwolken: wat een prachtdag!

Dubbelzicht onkruid is gewied veelvuldig duikt er nog op het blijft invreten

Jouw kussen Je gooide hem om en om verwarde mij en hetgeen waar je op sliep het was een gevecht van jewelste dat je de slaap niet vatten kon later pas, veel later moest ik je wakker kussen met die van mij

Diep in de schors weet je nog mijn lief die pijl kervend in ons hart hij zit er nog steeds

Onbeschrijfelijk zij hangt onbeschrijfelijk aan haar secretaire beschrijft met krullen op geschept papier het uitzicht van de belvedère mijn ogen strelen vergezichten maar kan de schoonheid niet vertalen in gedichten

Fluister met mijn schaduw als jij nu voor mij blijft lopen kijk ik wel achterom zodat jij ongemerkt de hoek omgaat het is de enige manier om aan de zon te ontkomen

Afgesloten het ga je goed, dat las ze: identiek dat het zo veel beter is kiest hij toch het wilde water verduisteren lag niet in haar aard ingrijpen en opendoen was geen optie na dat hij vertrok niet later, schoon schip als grote wens eindelijk hing ze haar zwaarte als pluche gordijnen in de embrasse

Ik moet niet alles willen weten vanuit mijn irissen tasten de meest bekende spinnen met lange poten die zich in observatie verschansen, mil li me ter voor mil li me ter over jouw gelaat voelsprieten en willen weten wat en hoe jij over mij denkt maar ik begeef mij over de rode planeet Mars waar ik nooit zal belanden omdat die afstand te groot is en toch voel ik dat jij van mij houdt en weet ik bij voorbaat al jouw woorden: ben toch met je getrouwd of niet soms? nu kan ik het natuurlijk ook op de vrouw af aan jou vragen en weet ik dat jij zal zeggen: om de humor die je niet meer bezit maar hier kun je toch ook om lachen?

Voor even mijn leven het is niet alleen maar zaagsel dat er rondloopt en manoeuvreert met de meest ademloze kapriolen maar juist moed met volle kracht en streven naar overdondering waar zuchten verbazing slaken het was bij mij een stil verlangen nog eens op de eerste rij te zitten om hun hart en ziel te kunnen zien voelde me ook weer even kind en snoof de lucht uit de piste dit was mijn droomcircus

Emily Dickinson hoe poëtisch mag ik zijn zware zwart-witte poorten open waardoor ik kleuren zie Godsnaam omturn in de natuur waarin grootsheid ligt verscholen Emily wenk glimlachend dat zij er ook zo overdenkt waardoor ik haar citeerde in een vorm waar ik evenzo mijn eigen vrede vond

Inspiração por Alberto Caeiro Rotzooi makers Waar ik huis beneden de stille vaart, die niets van de Taag door Lissabon heeft, omdat hij smaller en korter is, Langs het dorp aan de rand van de drukke stad, Die men gewoonweg het centrum noemt. Mijn doodstille dorp is zomers uitgestorven vooral rond de begraafplaats. Er loopt bijna geen hond rond. En toch zijn hier ook mensen geboren en vooral ook getogen. Dat kun je voelen als je wilt en soms ook horen. Maar normaliter zijn ze heel stil en aangepast aan het dorp waar ik huis. Als je schreeuwers hoort dan horen ze hier niet thuis want ze maken hier rotzooi. Daarom noem ik ze rotzooimakers, Omdat ze niet in het stille dorp thuis horen en er ook niet geboren zijn.

Net zoals een lelijk blond schreeuwerig wicht met een klein blafferig hondje, Die zij vlak voor de deur uitlaat van haar huis, In de Muisstillestraat waar zij het beestje de boel laat onderkakken Als zij met het hondje haar huis induikt dan overheerst de stilte weer. Ik denk dat het lelijk blond schreeuwerig wicht misschien gestoord is. Dat is niet goed voor de stilte van het dorp. Net zoals andere drukke rotzooimakers, Die hier de laatste jaren zijn komen wonen, En de stilte verstoren. Lieve kinderen leven hier vrij en blij met rotzooi makende geitenwollensokken ouders. Hun ouders hebben de stilte hier omgebracht! *inspiratie Alberto Caeiro: heteroniem van de Portugese dichter Fernando Pessoa

"Me and My Shadow" er loopt een man van alle leeftijden die met zijn mobieltje is getrouwd hij zingt de godganselijke dag een bekende Amerikaanse song!

Naamloze droom wij liepen arm in arm maar kon zijn gelaat niet zien wel details zoals zijn bril, neus en snor wist niet eens zijn naam ondanks onze gesprekken hij was wat solo hij zei dat hij gedichten schreef zoals ik dat deed maar hij nam steeds andere namen aan vandaar dat ik zijn naam niet wist op dat moment was hij zichzelf vergeten en zocht alweer een ander maar u weet toch wel uw geboortenaam en grond: vroeg ik anders moet ik u loslaten hij zei , ja natuurlijk weet ik die wel want ik kom uit Portugal Lisboa en heet oorspronkelijk Fernando Pessoa ik trok mijn schouders op en dacht laat die zonderling maar los en gaan en ik lachte in mijn vuist bij het ontwaken.

Schrok me levenloos Begaf me met de lift naar de 2012

e etage

van de torenflat en belde aan na enige tijd werd de deur open gedaan er stond een aardige jonge vrouw die mij verwelkomde Livinia is mijn naam, zeg maar Liv komt u binnen, zei ze glimlachend maak het u gemakkelijk wilt u iets drinken, koffie misschien? ik viel meteen met de deur in huis en vroeg of haar zuster Emmy thuis was bij toeval kwam zij net de kamer in ik schrok me levenloos want daar stond het evenbeeld van Emily Dickinson met torenhoge bundels in haar armen ze had dezelfde glimlach als Livinia u gaat mijn bundels uitgeven en zult er zeker geen spijt van hebben, zei ze voorzichtig op dat moment kwam ook mijn vrouw binnen met bijna weer dezelfde glimlach man, wat heb jij liggen snurken: zei ze.

Geharst in de Harz Vanuit het westen naar de voormalige oostgrens in de Harz waar het ooit grauw was ommuurd geriemd met oog en mondsnoer aangedraaid nu valt er niets meer te vrezen van wat ooit was waar niemand wist wie vijand was onwennig in een bange droom verzorgd van de wieg tot het graf aan het zwijgtouw van uitkijktorens wegvluchten uit oost naar west de stasi groette schoten daar waar de aarde ooit bloed was open deuren naar het dodenrijk eigen geest kon denken wat men wou nu is het vaakwegtrekken daar waar de mammon lokt en roept artsen niet werken voor een tip een appel en een ei soms wil men graag terug naar verleden tijd toen de zon nog maar half scheen

Toch was het zo slecht nog niet kom en verplaats ons naar de schone steden die bijna weer zijn opgebouwd oorspronkelijke schoonheid in het akker en heuvelland waar schone luchten wolken strelen wandel langs de vakwerkhuizen van.Stolberg Wernigerode, Goslar en Quedlinburg, Thale Waar geleden en gelachen wordt

Amsterdamse Bos ik kronkel mee over paden als het riemen langs de grachten opgaan in de hoge bomen met elfenbankjes in de naden wat staat mij meer te wachten waar toentertijd mijn jeugd lag zoals vroeger dat ik soms vergat dat wij dit hebben aan de stad rust en schittering in stil water er stroomt schrik doorheen boven mij buldert een stalen vogel die alles broodnodig verstoort

Bovenaards zwart is de nacht totdat twee ver uitelkaar staande kleine ogen licht geven en volgen een luide diepe stem zegt: tastbaar ben ik niet zelfs mijn zien waarin alles schuilt is bovenzinnelijk wij komen ver van de aarde waar nog geen mens kan komen dan alleen maar dromen wij zijn al eeuwen verder zien treurend toe naar uw streven u bent voor de aarde en meer niet

Soms komt hij even terug het kind aan mijn hand was niet altijd blij dat kan ik zien en voelen soms wel even na een bezoek aan doctoren voorlopig was verledentijd ook mama was blij en ze kuste in de tram door de Sarphatiestraat waar hij altijd misselijk werd als wij langs het ziekenhuis reden zong hij in zichzelf alles weg als ik dan af en toe naar hem kijk en hij kijkt naar mij dan zie ik mijzelf diep in de ogen het kind aan mijn hand ben ik

Ondanks dat wij af en toe elkaar in de weg lopen botsen omdat synchroon geen heerser is het is niet vallen en opstaan maar vertrouwd elkaar aanvoelen, aanvullen en aanhalen verwarmen met kussen die niet uit de tijd zijn kom, laat mij je dragen over de drempel net als toen, waar wij overheen vielen lachend in onze armen en jij met getoupeerd haar dat ik nog moest uitkammen voordat wij uitgeput meteen in dromenland belandde daarna hebben wij elkaar uitgewoond met al onze liefde die er voor te vangen was Kusme schrijf ik voortaan aan elkaar! * rechts de Zuid Afrikaanse vertaling

Ten spyte daarvan dat ons af en toe mekaar in die pad loop botsing omdat synchroon geen heerser is dit is nie val en opstaan, maar vertrou mekaar voel, aanvul en aanhaal verwarm met kussing wat nie uit die tyd sy kom, laat my jou dra oor die drumpel net soos toe, waar ons overheen geval laggend in ons arms en jy getoupeer dat ek nog moes uitkam voordat ons uitgeput dadelik in dromenland beland daarna het ons mekaar uitgewoond met al ons liefde wat daar vir te vang was Kusme skryf ek voortaan aan mekaar!

Afbraak cultureel erfgoed ik breek denkbeeldig nietszeggende blokkendozen af van architecten die op lege plekken munten waar ooit kerken stonden majestueuze bouwwerken met een ziel en hoge torens: als wijsvingers naar omhoog waarvan men dacht dat ze uit de tijd waren kathedralen geen dienst meer deden nooit gedacht ze om te bouwen in godshuizen voor starters die erin wilde geloven: er zalig te kunnen wonen met hart en ziel * Er zijn in Amsterdam in de achterliggende jaren tientallen kerken afgebroken

Stemmen er gaan stemmen op die roepen dat men stemmen moet als klinkers luider dan luid stemmen zichzelf de kamer uit ik vang ze niet meer op er loopt één stem voorbij die niet weet waarvoor vooral waarom: niets geld wordt weggesluist in en buiten Europa en langzaam sterft het land

Gewoon een loverboy: zei moeke Toosje is gewoon een dommig doosje ze werd smoorverliefd op mooie Koosje lokte met goud: kom us effies hier ik voos je hij heeft haar toen meteen maar laten stikken nadat ze niet had toegegeven nu zit ze thuis met spijt te snikken moeke was vooruit al uit haar bol gegaan gewaarschouwd: wij konden het je niet verbieden want je had het toch gedaan eerst was je het huis uit weggelopen en bij die mooie klojo ingetrokken van bewerken heb je toch nooit wat gesnopen dat had die gladde Koosje goed gezien het lag natuurlijk ook wel aan je eiges je wou dolgraag het ware leven zien uiteindelijk ben je d’r nog goed afgekomen kind, de ware Jacob komt nog wel goudhaantjes genoeg die binnenstromen toch?

Laat me teveel meeslepen door het wonderschone akkerland en de glooiing van de heuvels omdat het zo dag en nacht verstild verschild met toentertijd en zo machtig mooi dat het nu pas veel later in mij viel jarenlang voor en na het vallen van de muur: impact van de dictatuur geselde niet meer kan vergeten: ik overzag de beklemmende grauwe oostkant waar men zwaaide en op diezelfde dag overzag ik het westen waar het zwaaien werd beantwoord een week daarna voelde ik nog verslagenheid en onbegrip: van hen die er toen vluchtend vielen in de vrijheid van de dood nu zingen er vogels boven mensen die twijfelen of het goed of slecht was maar ik laat mij meeslepen door de schoonheid van het akkerland en de glooiing van de heuvels omdat het zo dag en nacht verschild en verstild

Onderzoeken krulde veel te jong in serpentine slingerend in kleuren verbonden met twee vliegertouwtjes stak ze in het stopcontact verlichting was een grote wens zoals in de kerstboom toen klonk de grote klap! daarna nog een flinke knoeperd van mijn moeder

Politiek hekelsonnet herhaal stramien lang aangebonden vervolgens dwingende debatten gelijk naar gene waarde schatten waar vele zinnen reeds bestonden doorgegraaf en feller terugslaan: 'luister goed hier lult uw adviseur drogreden is mij superieur kies mijn partij nou maar voortaan snoeien om elders weg te geven sparen ligt hier niet meer voor de hand bejaarden moeten zuinig leven stuur ze regelrecht naar buitenland en buitenland mag hier aankleven' hekel Europees in Nederland!

Senryu de schittering doft Jonge mensen zien mij niet Ik ben het kristal

Jij zong in Some Like It Hot jouw zelfkennis wist allang slachtoffer te zijn van eigen schoonheid aantrekkingskracht was een farce komisch tussenspel tussen scènes waarin wulpsheid de boventoon voerde waardoor Klaas Vaak mij vergat jij verdween als sneeuw voor de zon dat leefde in jou door miskenning nimmer werp ik een steen wij zijn al jouw gesteente die eeuwig zullen blijven bestaan onvergetelijk draag ik het liever mee en plaats het zonder woorden niet op jouw graf omdat jij er meer dan genoeg van had

Zwervend traag nog even traag en stil mijn zwerven onderdoor de wolken over water glijdt de strakke zilver zee het licht zo dierbaar en gedwee gerekt de tijd nog zacht en schoon met passie streelt herfst haar kleuren in uw iris tooit wanneer gij volgt en overvloeit in najaar waar ik naakt en lauw door kilte waad het zwemen danst in zicht de kim hier en daar uw felheid niet verveelt als groots een welkom buigt in ruisen alle zware deuren opent van mijn hart sentiment gaat er met behouden kalmte lokt en sluipt toch weer koelte in mijn warm verborgen jeugd waar jonkheid speelt tot woest weer golven vuur opjagen welke vele stormen kan weerstaan daarna mijn kracht het zal begeven terugziend op een zeer onstuimig leven waar eeuwig liefde met seizoenen kweelt

Haarscherp Het slokt me op waarvan ik weet dat het nog steeds in me leeft buiten is het al donker uit de bus stappen en oversteken met gesloten ogen de vertrouwde straten door als blind opweg naar huis zo laat op straat nog? vraagt een stem maar het is winter en vroeg donker ben tien en ren naar huis snotter al liggend op de bank ben zo haarscherp en ontiegelijk terug in mijn jeugd besef nu pas dat die straten en huizen er allang niet meer zijn Lautje, binnenkomen: roept mama o laat me, in mijn lucide droom….

Bij ons zijn druivenbladeren dit jaar al vroeg gevallen knisperend droevig druiven zijn klein en weinig regen verzuurt de aarde

Religie Hoe zwak is het geloof dat men het zwaard hanteert uit pure haat men neemt het recht uit Uw naam te doden? ondoordacht schaart het mes dat een volk aanspoort af te rekenen -met hen die bespotten: zij bejegenen zichzelf zelfbeschikkingsrecht nog niet genoeg gedood? met lede ogen schudt het hoofd nooit een kruisvaart meer lood om oud ijzer o God, laat hen met uw liefde radicaal vergeven…:

Halo-effect zijn kop stond mij niet aan twee keer er omheen gegaan zette mijn bril nog even op het bleek een etalagepop

Oud servies Heb heel mijn leven van uw bord gegeten met glad gelaat door sporen aangevreten door woeste wording telkens verder gaat met oog op morgen is alles van de straat wanneer de dood straks aangezeten verkleurt gelijk door drogen uitgebeten bij het pellen van de weke strakke huid glazuurt er wonderlijk weer van alles uit ween niet naast mijn omwoelde witte bed dit leven alreeds voor eeuwen uitgezet als vaatwerk in al haar porseleinen glorie zeg ik vaarwel met lachend potverdrie geen barst te zien van waar het zich begaf met sirtaki scherven in een dansend graf tegenwoordig lijmt men zeer glad geplooid geleefd en hard door Grieken stuk gegooid

Zomaar van de zenuwen nog stevig om gelachen het vond plaats bij de laatste halte van de eindelaan een zwakke hoest, een diepe zucht tot slot een flinke zware doffe klap iedereen had het uiteindelijk in de gaten zei er eentje: nou, dat was het dan een mens moet waarschijnlijk ergens dood aan gaan

Verloedering tussen de straatstenen groeit het gras hoe het eerder was is niet terug te vinden durf best iets te zeggen over verloedering en toch vervloek ik het hoe zeer het nu lijkt op de verdwenen DDR verval tussen de voegen van onze steden mentaliteitsverandering in ons bestaan laat mij geen paard zijn die blijft doordraven met oogkleppen welke moeten voorkomen dat ik schrik van onverwachte bewegingen rondom mij ik ben een edel dier van mijn stad als je mij oogkleppen wilt geven moeten ze kleiner zijn dan ikzelf zodat ik er onderdoor kan kijken: ik wil juist alles zien: dat is de pest

ALLE DAGEN geboren ben ik in treurige dagen die overgingen in schone dagen ik heb de dagen omhelsd en gekust heb ze vervloekt en behuild gekoesterd en verafgood en mogen lieven heb met ze gevrijd en bezeten gedanst en stil gezeten gelofzangd en geloofd heb met de dagen geslapen ik heb de dagen geboren zien worden van het dagen naar nachten heb ze zien regenen tot tranen toe beroerd heb ze zonnig en warm aanbeden ik heb de dagen misbruikt en gekraakt geluierd en gewerkt met ze gevochten en gedood

heb ze tevreden zien zijn en ontevreden de dagen hebben mij geziekt heb ze zien leven en sterven spring en juich ik met de dagen ondanks ons ouder worden *geïnspireerd door de Vlaamse kunstenaar en dichter August Staf Gille http://youtu.be/CC5sEZLdLRI

Uitdaging Overdenken bij zwakker licht brengt tevens naderbij mijn favoriete pen welke dan ook aan de gang wil eerst steek ik een kaars aan zodat alles oplicht in bezieling daag de pen uit zonder iets te zeggen kijken of zij uit zichzelf beweegt maar dat is zij niet gewend en is het wachten lang of minder lang dat ligt ook aan mij totdat ik oplicht en weet waarop het vel wacht: de huid waarin ik mijn zinnen lieflijk inprint corrigeer en herstel wrijvend in de ogen tot aan de nacht waar ik mijn verliefdheid aan schenk

Laurens Windig 1943 Amsterdammer en Nederlandse dichter, laat zich er niet van weerhouden veel humor een plaats te geven in zijn werk, maar vooral ook drama: wie mij leest en naar mij luistert, zal willen glimlachen en ook ontroering willen voelen. Bijzonder thuis voelt hij zich in de rij van Vlaamse dichters welke hij links en rechts ziet als zijn poëtische balans. Vooral vrije poëzie boeit hem uitermate. Windig gebruikt rijm wanneer het op de meest onvoorziene momenten opduikt. Hij voelt zich gedreven, zoals vele dichters, vooral de liefde in al haar vormen een grote plaats in zijn werk te geven. Hij is telkens opzoek naar het juiste, mooiste gevoel dat erin ons leven bestaat. Persoonlijke liefdevolle, maar vooral ook dramatische levenservaringen hebben hem tot het schrijven gebracht: invoelen is zijn motto.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver. No part of this poetry may be reproduced in any form, by print, photo print, microfilm or any other means, without written permission from the writer: ©® Laurens Windig Amsterdam 7 januari 2015 Homepage: http://members.chello.nl/l.windig/ YouTube kanaal: http://www.youtube.com/user/windigful E-books: http://issuu.com/windig