akile eminova - amanet

_______________________________________________________________ -- . 2.5

:

, ,

:

. ( ).

. .

. , .

. -.

http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.5/mk

.

. _______________________________________________________________

Na majka mi i tatko mi, Nurie i Marem Kadrievi

Akile Eminova AMANET

Izdava~: Kulturno-Prosvetna Zaednica [tip

Kompjuterska obrabotka : Avtorot

Korica: Goce Bo`urski

Pe~ati: -pe~atnica-Ilinden-[tip

[tip, 1995 god.

O, mo}na svetlino, so zraci zaslepuva~ki! Gi slu{a{ li na{ite povici za spas? Daj ni hrabrost... Daj ni sila vulkanska... Daj, da ja zadr`ime isfrlenata kotva, vo visinite na karpata sveta; Da go izgradime i da go premineme nejziniot neproodliv most. O, beskrajna ubavino, ~ii zraci se krevaat i tonat vo {irokite poliwa na bezbrojnite pati{ta... Daj da se kreneme visoko! Daj da go dopreme neboto...

5.

...Budewe... Budno leèv vo sobata vo koja vleguva{e sivo-bleda svetlina niz maliot prozorec. Leèv i mislev. Tolku mnogu go ~uvstvuvav toa leèwe vo sebe, kako da srasnuvav vo edno so mekiot krevet. Moèv da leàm eden ~as, dva, moèv, bez preteruvawe, dolgo da leàm i besmisleno da veruvam deka nikoj nema da mi naredi da izlezam po toa mra~no i do`dlivo utro. Vo sobata imav se: hrana, obleka, pe~ka, drva za pe~kata, imav krevet so crna meka pokrivka, dva obi~ni stola od koi, edniot stoe{e do pe~kata, a drugiot do masata, koja go pokriva{e celiot yid i vrz koja, stoe{e mojot pribor za pi{uvawe i golem top hartija, a nad masata, polici so mnogu, mnogu knigi. Ne sakav ni{to drugo i da ima vo nea.

6.

Mi be{e tolku dobro, dodeka le`ev, {to ne go ~uvstvuvav ni sopstvenoto postoewe. Utroto koe se bude{e me tera{e da bidam opu{tena i smirena bidej}i i vo taa najmala svetlina od denot, site moi no}ni razmisluvawa is~eznuvaa zaedno so mese~inata. I se povtorno od po~etok, se do smrtta - toj neophoden zbor vo `ivotot, toj nerazbirliv i somni~av izvor na vistinata. Za mig stanav, ja trgnav zavesata i go otvoriv prozorecot. Ispiv nekolku goltki vozduh od zamra~eniot utrinski zrak. Neboto be{e pokrieno so gusti do`dovni oblaci, no do`dot {to pa|a{e be{e tivok i miren. Namesto prepoznatliviot zvuk na sitnite kapki do`d, do mene dopira{e eden ~uden mete` od glasovi na zabrzana poplava od lu|e, koja te~e{e i se {ire{e niz rastrgnatata asfaltna ulica. Ja gledav taa za{emetuva~ka slika pred mene, siva i rapava, ~ija proyirnost,predizvikuva{e vo mene misti~na zbunetost. Ne bev vo

7.

sostojba da se sprotivstavam na toa ~uvstvo i pokraj prethodnoto smireno i opu{teno raspoloènie. Ne moèv da si go objasnam toa {irno razdviùvawe na raznoraznite lu|e, ~ii ~ekori, bez prestan ~krtaa i odeknuvaa niz ulicata. Zboruvaa bezredno, kako sekoj za sebe i ona {to uspevav da go slu{nam, ne bev vo sostojba da go povrzam vo edna re~enica so polna smisla. ...Ama, se razbira, deka doa|a so cel... {tom ~ovekot odlu~il vaka javno da ni se obrati, li~no veruvam deka ja sogledal na{ata beda i deka vo nego postoi re{enie i odgovor da ne izbavi od nea... Mnogu ne{ta }e se smenat... Dlaboko sum ubeden vo toa... - odvreme navreme podzastanuva{e i ubedlivo, so dostoinstvo, zboruva{e eden crnomurest ~ovek so kap~e na glavata. Prodolùvaj}i da odi po patot, ne prestana so te~noto prikaùvawe i so {irokoto mavawe na racete.

8.

... Vo pra{awe se na{ite ìvoti... - mu vele{e zamislenoto mom~e so nezdravo crveni obrazi na liceto, koe ne bev vo mo`nost ponatamu da go slu{am poradi golemata me{anica. ... Da,da, mo`no e da e taka... - slede{e odgovorot. Naiduvaa drugi i se slu{aa komentari, prete`no od glasovi na maì ... Ako bideme istrajni, moèbi }e go doìveeme i ova prijatno iznenaduvawe...so vosklik izbi eden glas ... Ova e mnogu dobra ideja...re~e re~isi istovremeno drug glas. ...Ama, {to ni preostanuva drugo, lu|e?... I da e gre{ka, sekoj moè da pogre{i. Jas ne se pla{am od toa... - tupkaj}i go po ramoto svojot sopatnik, zboruva{e sredove~en ~ovek so neobi~na sigurnost. ... \avol znae {to }e ni zboruva... ... Boè, mili Boè!... Pa ne sme samo nie... Vidi kolku gi ima... - voodu{eveno ja nadvikuva{e galamata edna èna, koja zabrzano ~ekore{e, vle~kaj}i go maloto devoj~ence so sebe.

9.

... Nema da izgubime ni{to... Vaka moè samo da se dobie... ]e pojdeme, pa {to }e bide, neka bide... ... Da, tokmu taka... - potvrdno odgovori ~ovekot na pribili`no ~etiriesetgodi{na vozrast ~ie lice be{e sosema iscrpeno i mu dava{e tromav izraz. Ode{e vo pridru`ba na èna si, koja be{e zabradena so {arena {amija. Na drugata strana, sprotivno od pravecot na dvièweto na lu|eto, stoe{e eden gramaden,od site povisok i podebel ~ovek, koj se vrte{e na site strani i, mavtaj}i so svojata debela raka, im se obra}a{e na site okolu, kako da izdava naredbi. - Brzajte lu|e! Vesela sve~enost ve o~ekuva ovoj den! Vo veselosta va{a, barajte spas! Toj, Toj doa|a vo vistinskiot ~as. Da mu ukaème po~it na ~ovekot koj }e go ostavi minatoto zad nas i }e ne odvede vo najubavoto mesto kade caruva qubov i svetlina! Spasete gi va{ite deca. Slobodno odlu~ete se na beg, za{to

10.

Negoviot glas ve vika! Vi dava znak deka vratata pred vas e otvorena za navek! Pogolema sre}a nema da videte i vakva mo`nost pove}e nema da imate! SPASETE.. SE! PREDAJTE SE VO NEGOVI RACE! INAKU ]E OSTANETE SAMI! Zdruète se lu|e! Sami ste bespomo{ni i slabi! Ako ne... Ako ne, takvi }e ostanete do krajot na va{ite ìvoti! Pojdete! Trgnete po nego! Samo toj moè da vsadi sigurnost vo va{ite du{i! So stravopo~it primete go ovoj pogoden ~as! Ne! Ne! Ova ne e son, lu|e! Samo kaète: "DA!" i pred vas }e svetne denot {to tolku mnogu go posakuvate! Dojdete lu|e! Dojdete vo noviot ìvot! Negoviot glas grme{e sred ogromnata tolpa, ~ii lica bea oàreni od is~ekuvawe i optimisti~ko raspoloènie. @ivata raspravija se pove}e ja raspaluva{e razbranetata reka lu|e i se ~ine{e deka nitu eden od niv ne be{e osamen. Sekoja grupa koja nadoa|a{e,

11.

so nezapirliv od, al~no go graba{e asfaltot pred sebe. Gi ima{e sekakvi: veseli, seriozno zagrièni, dostoinstveni, pomalku komi~ni, ubavo oble~eni, partalavi, sosema goli, gologlavi... Site do eden, kako drogirani, uporno se vle~ea kon ist pravec, kako celta da im be{e ista. Bev sigurna deka ni{to ne moè da go zapre toj zabrzan i bu~en voz od lu|e. Odnesena so mislite nadvor na ulica, od iskaùvawata na tie lu|e, ne mi ostana mnogu vreme za ~udewe, koga vo istiot ~as, slu{nav tropawe na mojata vlezna vrata, a vedna{ potoa, vo sobata se vturnaa dvajca identi~no oble~eni tu|inci. Stoeja sosema nemarni i spokojni. Takvoto spokojstvo im dava{e pogolemo zna~ewe vo odnos na nivniot izgled. Edniot be{e mlad, no mnogu kus, ukrasen so, ne sosema pravi noze. Popusto se trude{e da si dade dostoinstven izgled so dolgata i gusta brada, niz koja neprestano gi provira{e prstite. Drugiot be{e .

12.

mnogu postar od nego. Crnite i nakostre{eni ve|i, malku sobrani nad o~ite, mu davaa nijansi na sigurnost i strogost koja voop{to ne mu dolikuva{e. Pokraj nivnoto prisustvo, ne bev vo sostojba da ja sfatam mojata uloga. Zbunetosta mi se pretvara{e vo prezir kon tie tu|inci. Koi se? [to baraat kaj mene?... Pomladiot, neprestano gme~ej}i ja i vitkaj}i ja ostrata vrvulesta brada, se istavi dva ~ekora napred i so, naizust nau~en, ton na soop{tenie, re~e: - Prisustvoto na deneniot sobir e zadolìtelno! A, ti, devojko, vreme e da prestane{ da gleda{ pretstava preku prozorecot, tuku vedna{ izleguvaj! ôvekot samo {to ne stignal. Gleda{ deka site ve}e se izlezeni i netrpelivo go o~ekuvaat negovoto doa|awe. Toj se bori za tebe i za site. Se bori za site onie koi sakaat da po~uvstvuvaat ne{to ubavo vo svoite bedni ìvoti. Ne, nema potreba od pra{awa. Se {to ne ti .

13.

e jasno, }e doznae{ koga }e izleze{ na ulica. Ovoj do`d od zborovi ostro me prekina tokmu koga posakav da gi pra{am {to majka baraat kaj mene. -Tolku od nas! - zavr{i pomladiot, go pogledna onoj so gustite ve|i i kako da go ohrabri i nego da prodolì da me opomenuva. - Ne moè edna razumna devojka kako tebe, napredna, da se odnesuva kako dete. Toa {to treba da go napravi{, napravi go. - so bedna golotija vo pogledot i so dvosmislena nasmevka na liceto izguguti ve|alijata. Ostanav nepodvi`no zagledana vo nego, dodeka toj skràvo klimna so glavata, imitiraj}i pozdrav. Po kratka pauza, si dadoa znak i vedna{ potoa izlegoa eden po drug, lomotej}i tivko me|u sebe, no jas ve}e ni{to ne razbrav od celiot toj razgovor. Bev voznemirena. Denot kako voop{to da ne se ra|a{e. Nesvesno go tresnav otvoreniot prozorec. Ni{to pove}e ne me interesira{e. .

14.

Sednav na krevetot, legnav povtorno i se pokriv so }ebeto preku glava. Gradive mi se ispolnija so ma~no ~uvstvo na neizmerna pustotija. Probivno i podbivno odeknuvaa vo mene, mi go kr{ea celoto telo tie prokleti glasovi. Ja nurnav glavata pod pernicata. Gi zatnav u{ite so prstite, no toj ubistven mete` od glasovi go slu{av povtorno. Prestani da gleda{ pretstava! ôvekot samo {to ne stignal! Toj se bori za tebe! Se }e se slu~i tamu! Se odnesuva{ kako dete! Bezbroj pati ovie prekoruvawa mi ja prevrtuvaa vnatre{nosta na glavata. Ne, toa be{e ne{to {to ne moèv da go razberam. Postoeja mnogu ne{ta za koi nemav poim od kade doa|aat i zo{to voop{to se pojavuvaat. Po kojznae koj pat, vo mene se naplastuva{e bolkata, o~ajot i stravot. Ne gledav pat po koj bi moèla da izbegam od taa stravotija. Boè, kako da gi zamol~am ovie pra{awa? Kako da gi .

15.

zaboravam koga postojano se ovde i me napa|aat kako bezdu{ni neprijateli? Se vselija vo mene i po~naa da tleat kako pritaena bolest. Prepolna so takvi pra{awa, na momenti, mi se ~ine{e deka zboruvam sama so sebe. Baraj}i izlez, se sretnav vo sebe so edna melanholi~na igra na ~uvstva, koja vo nekoja raka, be{e ubava sredba i dobra zamisla za barawe uteha i zasolni{te. Site tie mra~ni raspoloènija, posle se ona {to go vidov, moèa vo mene da predizvikaat istovremeno bolka i koben mig na potresi, a sekoj nabquduva~, kakva {to bev jas, ne nao|aj}i go toj izlez, bi se na{ol vo u{te pogolema nevolja.]e ja izgubi i poslednata sila. Nema da moè da ja dosegne granicata na izdr`livosta.]e ja otvori vratata pred sebe i }e izbega od samiot sebe. ]e izbega tamu kade vedna{ }e se prestori vo obi~en ~ad koj isparuva vo iljadnici nevidlivi ~estici. Kolku i da bea ni{to`ni zborovite na onie tu|inci, tie bea sosema dovolni so seta glupost vo niv

16.

da me zbunat i ispolnat so nerazbirliva taga koja te{ko moèv da ja sfatam. Vo dlabo~inata na du{ata ~uvstvuvav deka okolu mene se igra te{ka igra. Bezumnata èd vo mene za duhovna sloboda ra|a{e gnev vo mojata du{a. Znaev deka nema da me izlaàt bezumnite povici i ukori na tu|ite zborovi i glasovi od ulicata. Vo istiot mig koga stanav, so pogledot vperen kon nastanite od ulicata, zabeleàv edna mlada èna so tri de~iwa. Ednoto go nose{e vo race, drugoto go vle~e{e za raka, a tretoto, malku pogolemo od drugite dve, potr~kuva{e po majka mu, koja so brzi ~ekori ita{e kon mestoto kade se sobiraa ostanatite. Be{e o~igledno deka ènata i de~iwata se obi~ni bezdomnici i gladnici. Ali{tata im bea sosema iznoseni i iskinati, a nivnite lica bledi, slabi i ispieni. Povtorno go otvoriv prozorecot i vo istiot ~as, koga sakav da im doviknam, nekoja ~udna sila me spre~i vo toa. Mi go odzede glasot i bespomo{no .

17.

odmavnav so raka. Maliot, koj popusto se trude{e da ja pristigne majka si, me zdogleda so svojot nevin pogled, so iskrena nasmevka i so veselo krevawe na ra~iwata, mi vrati pozdrav. Eh, kolku ubavo detence be{e toa. Negovata pojava kako da me osveì i ispolni so ne`nost. Od site nepoznati minuva~i, me privle~e, me voshiti taa mala figura koja, so beskrajnata ubavina, predizvika milina vo mene. U{te pove}e se iznenadiv koga vidov deka deteto zastana. Samo stoe{e i me gleda{e. Iako malo, mi se stori deka go po~uvstvuva moeto voshituva~ko ~uvstvo kon nego. Toj prekrasen mig go prekina povikot od negovata majka:

- Pobrzaj sine. Site ve}e se tamu. Pobrzaj. Zadocnivme.

Majkata samo nakratko se svrte, gi kaà tie nekolku zborovi i prodolì da odi po patot, dodeka deteto, veselo potr~a kon nea. Po nekolku ~ekori deteto se obide pak da go svrti pogledot kon mene. Poradi golemite .

18.

~evli vo koi mu bea udaveni noìwata, se sopna i padna, no vedna{ potoa stana, bezbolno gi protrla i duvna vo ra~iwata, mi se nasmevna, mi mavna so ra~eto i prodolì kon majka si. Bev fascinirana od taa nema komunikacija.Poleka se osloboduvav od zadu{liviot haos nadvor i se soo~uvav so haosot vo mojata du{a, razgoren so somnitelnata i slepa opienost od ~uvstvata na tolpata. Vo iskrenosta na moite soznanija, umira{e frustriranata zbunetost vo mene. Ne, toa ne be{e samo uteha, tuku i zalez na nejasniot ko{mar. Ne mi smetaa nitu izvicite na lu|eto koi, nasproti otvoreniot prozorec, dopiraa do mene. Ne{to neobi~no i pra{alno ja napnuva{e mojata glava, pa ne moèj}i da go izdràm toa qubopitstvo, posakav da gi razjasnam site tie nastani. Toa edinstveno moèv da go napravam ako izlezam i ako im se pridruàm na tie lu|e. Duri toga{ moèbi vistinski }e gi po~uvstvuvam pri~inite za .

19.

ìvopisniot nered od masovnoto dvièwe.Vozbudata vo mene potreperuva{e i postepeno se gube{e. Pogledot se u{te mi be{e upaten kon tie nadvore{ni nastani. Istiot mig kako bomba da eksplodira sred tolpata. - Eve go!... - Doa|a!... - Istavete se! ...Pat napravete!.. Tolpata se rase~e na dve. Identi~no oble~enite tu|inci pomognaa vo se~eweto. Naedna{ se pojavi i Toj ! ôvekot! Okolu nego, kako negov sostaven del, se mota{e ogromen staorec, koj se vrte{e zad i pred nego, mu se raduva{e i odvreme navreme, zastanuva{e na zadnite noze, pri {to ja dostignuva{e visinata na ôvekot. So ispruèniot jazik, mu se umilkuva{e i kako postojano da mu se nasmevnuva{e na svojot gospodar. ôvekot be{e oble~en ubavo, so moderno zimsko palto, so re~isi pristoen izgled, {totuku izbri~en i so kuso istrièna kosa. Go drè{e .

20.

~adorot nad glava, dovolno visoko, {to, od daleku, ima{e izgled na vistinski gospodin. Mojot vnatre{en glas kako da mi zboruva{e deka gospodinot e ispolnet so kraen defetizam. Go predava{e negoviot nere{itelen od, koj nitu od daleku, ne se sovpa|a{e so negoviot ostar i energi~en izgled. Koga pomisliv deka }e gi zabrza ~ekorite, kako da se sopna i podzastana. Po~na da ja sreduva kosata,a potoa so rakata ja is~isti pra{inata od svoite ali{ta, koja vsu{nost voop{to ja nema{e. Slu~ajno, za mig, pogledot ni se sretna. Mi stana neprijatno poradi mojata qubopitnost. Nemu, toa kako da mu se dopadna. So grimasa vo vid na nasmevka, mi klimna oddaleku so glavata i prodol`i kako akter vo odnapred odredena rolja. Ostanav da zjapam po nego. Ka{a od strav, qubopitnost i zbunetost mi se vare{e vo glavata. Go ~uvstvuvav sopstvenoto sivilo vo liceto. Nekoj ~uden oset mi ja mate{e i

21.

ispolnuva{e vnatre{nosta na ustata na grloto ~uvstvuvav neprijatna suvost {to bezmilosno me pe~e{e. Koj e ovoj ôvek? Zo{to site tr~aat po nego? [to se slu~uva so niv? Kone~no re{iv da izlezam. Da ja pregrnam neizvesnosta {to me ~eka{e nadvor. Mno{tvo od {arenoliki lica mi posakaa dobredojde. Niz teloto me obli studena pot. Sinkava magla od zemjata se kreva{e kon neboto. Gi rasfrla{e na edna i na druga strana senkite na lu|eto koi nemo pominuvaa. Sitnite do`dovni kapki im vleguvaa pod koàta. Tenkite ali{ta vrz niv, kako mokra hartija neprijatno zalisnuvaa. Se slivaa tie do`dovni kapki vo brazdi niz kosite, niz telata, pa se do nozete, kako na sogoleni drvca. Ostanuvaa dolgo vo moite o~i tie lica. Minuvaa kraj mene i is~eznuvaa kako poroj {to se zakanuva da ja poplavi i odnese mojata svest. Dodeka stoev vo zanes srede toj svet, me otrgna neèn dopir od ne~ija raka. So edno

22.

svrtuvawe blesna pred mene stare~ki pogled. Otprvin me gleda{e strogo i opomenuva~ki, a potoa, blago i smiruva~ki. Stoe{e tolku blizu do mene {to vedna{ moèv da go vidam negovoto bledo, no cvrsto, lice. Vo eden mig, gi potkrena svoite beli ve|i. Na liceto mu se zabeleùva{e neizbeèn umor. Izvadi cigara i dodeka gi prebaruva{e xebovite da najde }ibrit, kako da ja zagubi èlbata za pu{ewe, pa go vrati cigareto pak nazad vo xebot. - Ti si dobra. So tebe }e moàm da se razberam. No, so onie tamu? Boè, gi ima premnogu.No, ti? Ti si ne{to posebno. Ti edinstveno go vide staorecot. - po~na da zboruva, odletuvaj}i so pogledot na, ne mnogu, dale~niot sobir. - Ni{to drugo ne im e va`no, osven da stignat tamu. Me pla{i toa, za{to znam {to gi ~eka tamu. Bezumnata poslu{nost }e im gi stavi na kocka ìvotite. Tolku mnogu se ispolneti so optimizam i verba vo ôvekot, ~ij .

23.

glas im ja propoveda o~ajni~kata vistina za ve~nata nade`. Toa nema da im bide prosteno, za{to nosej}i ja taa nade`, }e go pla}aat ropstvoto na sekojdnevieto. Celiot ìvot }e ìveat obratno. ]e umrat, da, }e umrat takvi, bedni i nerazbrani. Mislev deka gi qubam, duri gi smetav ramni na sebe, no se izlagav. Sosema podlegnaa pod nevistinata, ja zagubija doverbata, a ~uvstvoto na srodnost so niv, otide vo nevrat. Ne, ne moèv da ja gledam taa iskrivena figura, koja mnogumina od niv, ne zabeleùvaj}i ja negovata rasipanost, ja smetaa za spasenie. Tvrdite i sobrani usni na starecot smeknaa vo edna, odvaj zabele`liva, nasmevka. Me gleda{e ~udesno. Se smee{e tivko i bezglasno so tivka stare~ka i bolna smea. Sakav da mu re~am deka ne go razbiram. Vo istiot mig, podavaj}i mi gi svoite topli race, po~uvstvuvav kako go presretnuvam mojot ìvot. Ja gledav .

24.

negovata neobi~na svoevidnost na zdrav isklu~ok. Prodolì da zboruva so malku podrug ton, no so u{te posilni ~uvstva. - Ne moàm da sfatam od kade dojde toj ôvek so golemiot staorec okolu nego.Go slu{av starecot predadeno i so golemo vnimanie. U{te na samiot po~etok po~na trogatelno da go fali svojot pogled kon ~ove{tvoto. So ognena re~ovitost, silno vlijae{e vo odreduvaweto samo na eden edinstven pat za osloboduvawe od haosot. Govorot mu be{e teatralen: "Ne griète se mili moi! Jas nema da ve posramotam! Site moi zborovi }e stanat dela! ]e ve ponesam vo eden ubav svet kade ni eden od vas nema da se ~uvstvuva izli{en. Site do eden, }e imate mo`nost da ja iskoristite svojata uloga onaka kako {to vi dolikuva. Samo taka }e moète da si go najdete mestoto vo ovoj svet. Vo ìvotot koj, osven radost i sre}a, ni{to drugo nema da vi donese."

25.

Citiraj}i gi tie zborovi, starecot, go povi{uva{e glasot i so ednata raka postojano mavta{e gore-dolu. Prodolì so citatite, treperlivo i vozbudeno. - "Mili moi! Va{ata uloga vo ovoj svet e ne{to sosema drugo. Ve~nata iskle{tena i odvratna postojanost i problemati~nost na ìvotot nema pove}e da vi pre~i. Namesto praznina i taga }e po~uvstvuvate deka mu pripa|ate na toj ubav svet. ]e veruvate u{te pove}e vo vrednosta na va{eto postoewe. Patuvaweto, mili moi, moèbi }e trae malku podolgo, no vie ste tie koi treba da znaat kade }e stignat i kade navistina pripa|aat. Site te{kotii {to }e vi zastanat na patot }e bidat poslabi od vas. Nema pove}e da ima somneì i prefrluvawa..." - Blikaa tie zborovi od negovite usni, dete moe. Blikaa i se ~ine{e deka vedna{ }e ja donesat celta. Sosema gordo, po kojznae koj pat, go povtara{e seto toa, dodeka naokolu site .

26.

radosno izvikuvaa, aplaudiraa. Tie vsu{nost ne umeeja jasno da gi vidat rabotite. Mi se ~ini deka ni eden od niv, ne razbira{e {to se slu~uva. Za samo eden mig, site bea pretvoreni vo zjapa~i. Se yverea vo ~ovekot kako da go razgleduvaa sekoe vlakno od negovata glava. Go naslu{nuvaa duri i samoto branuvawe na negovite gradi. Srcata, ~ini{, im treperea dodeka gi slu{aa negovite zborovi, a Toj, so sebi~no zadovolstvo, gi dolovuva{e site nivni {u{kawa i primamlivo bleska{e. Bev proni`an. Bev stapisan, dete moe, slu{aj}i go ~ovekot, koj ja molze{e sovesta na masite. I vozduhot kako da be{e zgnasen od neprijatnite isparuvawa na somnitelnata ~istota na toj "spravedliv ~ovek", koj postojano taka se narekuva{e. Vo momentot koga starecot saka{e da prodol`i, ma~no se zaka{la, a negovoto {iroko ~elo, go obli studena pot. Po o~ite mu se gleda{e deka ne bi prestanal da .

27.

zboruva ako ne se zaka{la{e. Na liceto postepeno mu se gube{e gr~ot i vko~anetosta. Neboto se pove}e se murte{e. Stoev sosema nemo do starecot, nadevaj}i se deka ka{licata }e mu pomine i deka povtorno }e prodol`i da mi zboruva. Popusto ~ekav. Ka{licata ne prestana. Ka{la{e duri i koga tolpata ednosmerni lu|e, go odvle~e daleku od mene... ...Negovata ka{lica ja zaglu{i podmolna grmotevica. Crni i gusti oblaci se rasprsnaa od neboto. Se urna te`ok do`d. Vo migot stana poplava. Od site strani iste~e razbesneta voda {to vo reka se prestori i vo silna bura se zavi. @ivata masa zani{ano po~na da strui nasekade. Vo toj vozdu{en vikot, se slu{na prisilen krik. - Smiluvaj se Gospodi! Smilivaj se! Me|u toj hor od zvuci, govornikot, zastanat na visoka paluba, se u{te zboruva{e, rase~uvaj}i go vozduhot so bezbrojni gestovi. So okokoreni o~i, odvaj stoe{e na noze. Glasot mu se gube{e i odvreme navreme .

28.

odyvonuva{e kako eho. - Prodolète da me slu{ate! Ne begajte! Vo istiot ~as blikna u{te posilna vreva od vozbudenata tolpa. Se javi molskavi~no crveno zajdisonce. Nitu oblacite polni so do`d ne moèa da ja izgasnat taa ognena igra na sonceto. Na toj ogan od boi, kako poàr, po~na da golta se kako nekoj strven zmej. [iroka svetlina padna odozgora kako pesok bojadisan so boja na krv. Taa mo}na sila go pokri prostorot so zaàren klu~ i iljadnici divi plameni vivnaa vo taa sfera na razgoreniot àr. Tesen most, kako spasitel, iznikna pred zbrkanite lu|e. Koleblivata tolpa se urna kon mostot na koj gordo stoe{e starecot... ... Uli~nite svetilki ve}e gorea. Sobirot o~igledno be{e zavr{en. Umorni od naporniot den, site se vra}aa po doma. Se pribrav doma i jas. Pak sednav na prozorecot, gledaj}i vo ispraznetata ulica, na koja samo senki ostanaa. Trepkav so o~ite za da gi otrgnam predhodnite sliki koi me .

29.

pla{ea. Nemo go svrtev pogledot kon sop~eto. Se raspukna glasot vo mene bez odziv, se odbi po yidovite, se razlea razdrobeno niz sobata. Vozdivnav napregnato.Po~uvstvuvav studenilo i vlegov vo mojot topol krevet, se pokriv a pogledot mi ostana vperen kon prozorecot. Denot {to ostana zad mene i no}ta koja slede{e, mi se ~inea kako da imaat neverojatna sli~nost...

-+

30.

...Vlezot e sloboden... Najmo`noto od seto ova e deka go sonuvav... Vlezot be{e sloboden... @iva raspravija vo koja u~estvuvaa, po najgruba smetka, nekolku iljadi du{i. Toa be{e prekrasna zamisla za kutrite sira~iwa, bez tatkovci i majki, osakateni starci i mnogu, mnogu, maì i èni, mom~iwa i devojki, za obezbeduvawe na takva pou~na i humana zabava. - Se e besplatno!... - Zamisli samo koga }e stigneme. ]e ni dadat hrana, pokriv nad glava, ìvot }e ni dadat!... Na~i~kani eden do drug, mnogu se raduvavme na toj neo~ekuvan dodatok na radostite na denot. Pozeleneti od glad, xvakaj}i ja sopstvenata kiselica, se sobravme so edna cel: da trgneme i da stigneme {to pobrgu do na{iot zamislen vrv. Da go .

31.

napu{time vrtoglaviot svet vo koj bevme posebno adaptirani. Sakavme da ìveeme malku poinaku. U{te na po~etokot po~uvstvuvav raspalena qubopitnost vo mojata du{a. Moèbi ne znaev to~no za {to se raboti, no znam deka o~ekuvav da se slu~i ne{to ubavo, vol{ebno. O~ekuvav du{ata da mi se ispolni so blaga svetlina, da odam po patot koj }e me odnese vo eden drug svet, nezamisliv, daleku od se, daleku od site spletki i grdosti, no ona {to go gledav okolu sebe navistina be{e mnogu ~udno. Site {to odea okolu mene vo dobar del, kako da bea utovi. Voop{to ne razbiraa {to se slu~uva... ôvekot koj be{e smesten na najvisokata tribina, kako bi moèl sekoj da go vidi i ~ue, be{e nizok i crn kako katran. Ima{e debeli crni ve|i i mnogu krupni o~i. Malku podgrbaven, no oficijalen. Odava{e slika na ~ovek so tesno ograni~eni pogledi. Nadvore{niot izgled sosema mu odgovara{e na .

32.

vnatre{niot. Zboruva{e samo za sebe. Kako da drè{e fitil vo racete {to ubistveno gori me|u rasplamtenite du{i. Prekrasnite razgoleni spomeni na site im voskresnuvaa vo se}avawata dodeka se ra|a{e la`noto sonce koe bolno gore{e nad site nas... - Mili moi! Jas vi sluàm samo vam! Jas }e ve izbavam od sekoe ~ove~ko zlo! ]e ve izbavam site do eden! Morate da veruvate vo mene! Morate da go sledite mojot pat! Vistinata vi ja kaùvam v lice! Od nikogo i od ni{to ne se pla{am! Morate, edna{ za sekoga{, da go razberete ona {to e okolu vas! Ne moète ve~no da ostanete neprosveteni i slepi neznajkovci! Otkako }e po~nete da mi veruvate, }e bidam vo mo`nost da vidam se, da navlezam vo va{ite du{i i da vi gi otrgnam site naplasteni maki. Mojot glas se slu{a nasekade, duri do beskone~nosta i nema da dozvolam pove}e nikakov tovar da padne vrz va{ite ple}i! Vo .

33.

sprotivno, neka me nema i mene! Odeknuva{e glasot, odeknuva{e nasekade kako isprekinato ~ukawe na baraban, ~ii branovi ja {amaraa tolpata. - Po~etokot mu e izvonreden. Nemoj ni slu~ajno da si odi{. So tie zborovi me|u lu|eto se sozdade eden edinstven jazik koj site go razbiraa. Glasot na voda~ot povtorno odekna: - Odete samo napred i ne kolebajte se! Se nao|ate pred najva`nata odluka! Samo zatvorete gi o~ite i idninata za mig }e se pojavi pred vas! Ve vrzav vo ovaa zaedni~ka sre}a i veruvajte, deka se e polesno koga sme vaka zdruèni. Ovoj svet zad vas e neinteresen, mili moi,toj svet e siten, ni{toèn! Sega e vaèn samo svetot {to vi go nudam jas! Toj svet }e ostane ve~no za~uvan i }e ve potseti na va{eto boèstveno poteklo. Bidete gospodari samite na sebe! Vie nemate iljadnici izbori, tuku samo eden i toj vi pripa|a samo vam! DA .

34.

POJDEME, MILI MOI! Ovoj povik gi rastopi srcata na site i gi pottikna na ~uden let. Mnogumina bea opieni od bogatstvoto na duhovnata strana na toj ôvek. Toj, svoite ~uvstva gi pretvara{e vo vpe~atoci koi pu{taa i razgranuvaa dlaboki koreni vo duhot na masata. Se po~uvstvuvav osamena vo ovaa rasplamtena scena. Odvreme navreme gi stavav o~ite na dlankite i mièv. Ne sakav da gi gledam pove}e ovie sitni du{i koi gorea od strasna èlba da gi slu{aat zborovite na prosta~ka ironija {to gi blue{e ovoj gordeliv i sre}en govornik. Kade im e umot? Zarem ne sfa}aat oti saka da gi ma|epsa? Toj nema nitu razbirawe, nitu soàluvawe. îni{ saka da gi progolta site podednakvo i lo{ite i dobrite. Celiot napnat, prodolùva{e da rasfrla zborovi, te{ki kako vre}i pesok, koi veterot, {to postojano duva{e, nezabeleàno gi taloè{e vo nivnata svest.

35.

- Kakva golema sre}e ne snajde lu|e! Se davea prisutnite od vakvi izlivi na radosni vozdivnuvawa. Se davea od samite sebe, netrpelivo ~ekaj}i ja matnata i nejasna idnina. Negoviot glas {ire{e la`na toplina i gi zagreva{e bezbrojnite tela. Vo toj tesen prostor, toj glas, gi vrzuva{e vo ìvoten sinxir koj, moèbi, vo migot be{e edinstven na~in za potvrda na nivnoto pravo na postoewe. Dodeka se isprepletuvav so toj sinxir, po~uvstvuvav deka se najdov vo stapica, nepodnosliva stapica od koja teè{e celiot vozduh. Kolku li samo cinizam ima{e vo negovata smea? Sigurno ne mu e prv pat da se najde vo vakva sostojba, {tom site go slu{aat i mu veruvaat, {tom site pogledi se vpereni vo nego i {tom site odat kade {to }e im re~e Toj. Kakva li samo mo} ima{e toj ôvek? Kako li samo uspea da go rasplete toj jazol od mnoèstvo narod od sekakov vid? .

36.

Iako, do pred malku, zagubeni, sega site imaa edna edinstvena cel: da se ka~at na scenata na koja gi povikuva{e Toj i da go fatat barem posledniot ~in. Boè moj! Dali }e izdràt vo seto toa? Dali ova zajdisonce, so svoite studeni zraci, pred da zajde, }e im go osvetli patot, nim koi zaneseno odat po drumot? Visinite vo koi se izdiga{e glasot, gorea od ìvoten dreme`. Mrakot nezabeleàno se spu{ti nad site nas...

37.

...Vreme na ~uma... Samo neboto, mi se ~ini, ja ~uvstvuva{e mojata taga. Silniot veter koj nenadejno duvna, go pokri neboto so te{ki oblaci. Glasot na govornikot po~na da se gubi. Nastana op{t haos. Veterot nose{e se pred sebe. Istr~av napred. Go pobarav pogledot na voda~ot koj, do pred malku, gi drè{e site v dlanka, turkaj}i gi vo svet na besmislen ìvot. Go zdogledav i mu upativ uporen pogled. Toj ne me nitu zabeleà. Ne go slu{na krikot na mojata nema du{a. Se ~ine{e deka nitu gromot ne mu moè ni{to. Posakav da go zgrap~am i da go sma~kam so eden udar. Vo ustata mi tatnea tapi udari i po~uvstvuvav deka najposle }e progovoram, no ne moèv da izustam nitu zbor. Se davev vo èd. Go goltav besot. Gledav .

38.

neopredeleno i vo toj vàren ~as na pome{ani rasuduvawa, go barav mojot izguben i siroma{en red na misli koi bea dlaboko zakopani vo mene... Kako da se napravi tokmu ona {to treba? Kako da im se prosti na ovie lu|e? Da, toa be{e vreme na ~uma. Toa be{e komora za bezbolno ubivawe, ~ija kula visoko se izdiga{e kon neboto, a naokolu ima{e samo zemja, voda, vozduh i ogan. Vra}aweto na ìvotot ostana vo dale~inite i edinstveno moè{e da se namirisa preku redovniot zalak na ìvotot. Neboto go navesti svoeto razluteno prisustvo preku porojniot do`d {to naedna{ se isturi vrz gologlavata tolpa. Bednicite, okupirani i pritisnati so napnatosta od mislite na voda~ot, po~naa da mrmorat zaminuvaj}i bescelno po lavirintot na neizvesnosta.Site kako da bea srasnati vo edna du{a, napu{teni od ìvotot po nivna volja. Toa bea tie, klocnati buntovnici, isfrleni od .

39.

kolosekot so kallivi lopati koi sonuvaa neprirodni sonovi i pa|aa vo dupkata, sledej}i go patot, eden po drug, bez da znaat zo{to go pravat toa. Ogromna be{e èlbata da se stigne do celta. Tie su{tetstva, misli{ sogoruvaa vo sklad so samite sebe. Svetlinata minuva{e kraj niv kako golem xin vo temninata. Toa be{e dlaboka bolka pod pla~livoto nebo, koe so zagu{eni blesoci go osvetluva{e seto toa. Doen~iwata pla~ea na gradite od svoite majki, a de~iwata, razvreveni i nesvesni, so mokri ko{uli i bosi noìwa, tr~aa i se veselea po patot. Suvi izbrazdeni starci, so pluskavici na usnite, sklup~eni i kapnati, mar{iraa po pocrnetiot pat, po zemjata koja stanuva{e se polepliva. Srede viorot na brkotnicata, do`dot zavrna u{te posilno. Nozete odvaj moèa da se mrdaat.Pati{tata se razdelija na razli~ni strani. Naedna{ me obzede tiranska nevozdr`livost. Stolbot na mojata samodisciplina prestana da me izneveruva.

40.

Zastanav.Amorfnata masa poleka odminuva{e kraj mene. Se vle~ea po patekata, te{ko pi{tej}i zad peticite na svoite prethodnici i vleguvaa vo temninata.Kolku li samo nesposobni se site tie? Zarem ne ~uvstvuvaat deka postapuvaat nepravedno kon samite sebe? I natamu ja pla}aat kirijata, a klu~ot odamna go vratija na negoviot gospodar. Mi idea mornici od takvite misli... Se ~uvstvuvav osamena i premalena. Niedno toplo su{testvo nema{e kraj mene i ~uvstvoto na smalenost se pove}e raste{e. Nesigurnosta minuva{e po svoeto ta`no pole. Dale~inata naedna{ ja snema i vo du{ata i vo srceto. Zastanav, no zo{to? Zo{to sega se vra}am? Zo{to voop{to trgnav? Zarem jas ne im pripa|am na ovie slabi beskorisni lu|e? Da ne e vo .

41.

pra{awe nekakov obmislen plan? Za juri{ na milioni lu|e? No, kade? Igrata se u{te ne po~nala razgoreno da se igra, a jas ve}e se otkaùvam. Zarem imam pravo da se otkaàm? Kako da igram koga igrata ne mi prilega? Site, ne isklu~uvaj}i se i sebe, bevme nezadovolnici ~ie nezadovolstvo se prekina so ovoj nenadeen i neo~ekuvan na~in na pomo{ i spas. Glavite ni bea polni so misli za nasu{niot leb. Se najdov vo ovoj magi~en krug, ne po svoja vina i ne znaev kako da se izvle~am. So prviot obid da izlezam od nego, se zapletkav u{te pove}e. Da se predadam, ne, toa nema da go dozvolam, koga znam deka celata ovaa rabota nema da zavr{i so nagrada za stradawata, tuku obi~no so teòk poraz. Me turkaa, nekoi me pcueja, neprijatno isparuvaa so svojot miris, me odminuvaa, a jas stoev. Stoev i pred mene go gledav toa raspar~eno ogledalo koe popusto se trude{e da se sostavi. Gi gledav tie .

42.

nesre}nici ~ija ìvotna me~ta nema da se ostvari nikoga{. Razmisluvaj}i za ovaa nesre}a na ovie bezdelnici,vo glavata mi se me{a{e ne{to mnogu ta`no. Me nadvladea ~uvstvo na o~aj. Boè, kolku li gi ima? Kakva li e taa sila? Talkawe i samo talkawe.Toa e nivnata ìvotna darba i mana. Toa e nivnoto ìvotno nasledstvo koe so tek na vreme }e se pretvori vo crn ~ad. ]e izumrat kako pijavici na suvo, a nivnoto nasledstvo }e ostane da ìvee so generacii i generacii bez èlbi za promena. Taka im e sudeno i taka mora da ostane. Duri i samite kako da uìvaa vo takviot besmislen ìvot. Se ~ine{e deka im e ubavo. Gospodi, daj im um! Gospodi, vrazumi gi da se po~ituvaat i da ne se pravat poumni od tebe. Bladav dodeka site naokolu, razvrevani kako davenici, isfrleni od besnoto more, se rastr~uvaa kolku {to moàt pobrgu niz zasiteniot vozduh od vlaga. Se oddale~uvaa, a jas, skameneta stoev i .

43.

se pra{uvav dali e moèbi pogolema nivnata ili mojata beda. Zdivot, koj neramnomerno mi se kine{e od gradite, zavr{uva{e so dlaboka vozdi{ka. Me izma~uva{e neopredelena èlba. Ne znaev {to navistina mi treba. Ustata mi stanuva{e se posuva. Vo jazikot ~uvstvuvav otroven vkus. Kako da goltnav gor~liva semka i ve}e ne moèv da go mrdam. Samo go ~uvstvuvav silnoto stegawe vo gradite. Mi treba{e sve` vozduh, a sekade be{e zapurnina. Se borev so pla~livosta vo mene. Samo soni{tata me teraa da bidam poqubopitna. Se pomala stanuva{e mo`nosta za smiruvawe, a se pogolema èlbata da go po~uvstvuvam sopstvenoto postoewe. Site trgnavme po istiot pat, no site si pripa|ame samite na sebe. Ne postoi pravilo spored koe morame da bideme na kup za da dojdeme do ve~nata tajna na na{ite ìvoti...

44.

...Bekstvo... Toga{ koga zastanav, kako na pragot pred ne~ija porta, stanav svesna deka mi treba u{te samo eden ~ekor napred i da padnam vo urnatinite na mojot `ivot. Gospodi, {to da pravam? Go mrazam toj yver. Od kade li mu e samo taa krv? Krv - rasipana i yverska. Ne, ne mu veruvam ni{to. Naedna{ vo mene blesna silata. Po~nav da begam. Tr~av kako spobudalena. Do`dot so svoite kapki me bocka{e po liceto. Branovite od veterot me turkaa na razni strani. Se sprotivstavuvav, uspevav prviot, uspevav i vtoriot pat, no vedna{ potoa pa|av. Ja ~uvstvuvav lapavicata kal i za da se izvle~am od nea pravev golemi napori. Samo {to se ispravuvav, povtorno pa|av vo kalta, kade ostanuvav da le`am so .

45.

liceto vo nea. Bezuspe{no se obiduvav da gi isplukam sitnite kamen~iwa koi mi se sobiraa na vrvot od jazikot. Go bri{ev izvalkanoto lice, no popusto, toa u{te pove}e se valka{e. Postojano trepkaj}i so o~ite i mavaj}i ja glavata na ovaa i na onaa strana, uspeav najposle da dobijam nekakov nejasen pogled pred sebe. Nitu traga od tolpata. Ili, pak, samo mene taka mi se ~ine{e. Ne, se u{te treba da begam. Ova ne e dovolno. Mnogu ne{ta me teraa na bekstvo. A, najmnogu od se ^ovekot, koj gi tera{e lu|eto da go pijat negovoto gor~livo mleko, a nivnoto, belo i ~isto, da go isturat vo tainstveniot i ubav svet. Negoviot glas i nalo`uva{e na masata ve~en molk. Potajno znaev deka negovata kopija e mo`na samo ako povtorno se naslika negoviot original. Toj original e samo unikatna slika od sovr{eno, standardno i isfrleno lice, iskinato od sopstvenata sopstvenost. Se pra{uvav dali tie lu|e }e go .

46.

otkrijat negoviot vistinski izraz. Bev ubedena deka nema. Site tie se sli~ni i kako da ne bea vistiniti. Begav. Begav so seta sila. Toa be{e bekstvo koe trae{e mnogu dolgo. Koga zastanav, po~uvstvuvav iskriven gr~ na liceto. Kleknav na kolena. Go slu{av srceto koe bie{e brgu i silno. Naedna{ stanav spokojna poradi samotijata okolu mene. Kako da bev zatvorena vo ogromen kafez. Najposle se oslobodiv od toa ropstvo i se prestoriv vo pobednik. Zamisleno gledav vo dale~inite na neboto, kade mnogubrojnite oblaci, se poigruvaa so svoeto temno-sina sekavi~nost. Niz zemjata se rastura{e nivnata neobi~na polusvetlina. Tie oblaci mi se ~inea kako ~adot od dale~nite mesta, tolku dale~ni, ~udni, tainstveni i nepoznati. Go vrativ pogledot nazad kon patot po koj begav. Vo polutemninata kako da zabele`av bledo treperewe na sve}a. Gi napnav o~ite i kako niz magla vidov mali .

47.

ra~iwa na edno dete koi strastno mi mavtaa. Dodeka, kleknata na kolena ja gledav ovaa neo~ekuvana slika, bezuspe{no sreduvaj}i gi mislite, deteto tr~e{e i mi se dobliùva{e kako strela koja }e ja pogodi svojata cel. Naedna{ zastana. Od dale~inata go po~uvstvuvav negoviot prepla{en izgled. Sigurno se ispla{ilo od mojot izraz. Mora da izgledam stra{no. Skoknav na noze, prodolùvaj}i da go gledam so vko~anet pogled. Se gledavme dolgo i vo istiot mig, zabeleùvaj}i go negovoto nevino spokojstvo i negovata pokornost da me pridobie, me opfati ~udna bolka. Iako be{e dete, sepak i pripa|a{e na tolpata od koja uporno begav. Mu go svrtev grbot na toa malo ~ove~e i so novi sili, kako luda, go grabnav patot pred sebe. Nalikuvav na klunesto ìvotno koe juri napred i pred sebe se~e milioni branovi, kon dale~inite koi go vodat kon nema samotija.

48.

...Sredba... Nasetiv kako du{ata mi tone vo neprijatna i opasna bolest. Kako da sakav da si priznaam i sfativ deka ima ne{to {to mora da go zapre moeto begawe. Nitu samata ne znam koga go ispu{tiv prviot zdiv posle ona luda~ko tr~awe. Povtorno se svrtev nazad. Ja zdogledav istata slaba svetlina. Sivoto lice na maloto su{testvo postojano me slede{e. Na prvata {iro~inka od patot, zapre i ohrabruva~ki mi mavna so ra~eto. Zabele`uvaj}i deka se kolebam, povtorno klimna so glavata i prodol`i kon mene, pomalku razo~arano od moeto odnesuvawe. Slu~ajot se komplicira{e se pove}e. Zastanav. Trn mi se zabode vo srceto. Kako da se vrativ od eden mnogu ~uden svet. Liceto mi be{e iskriveno od .

49.

uplav. Treperev seta, stoej}i na edno mesto. Go gledav deteto koe doa|a{e kon mene so svoite mali noìwa. Koga se dobliì dovolno, kako grom da me pogodi. Toa be{e istoto ona dete {to go vidov ona utro so majka mu. Istoto ona {to se sopna koga saka{e da mi mavne raka i koe toga{ be{e najubavoto ne{to {to go vidov toj den. Raspar~enata utroba mi ja zali topla mekost. Toa sivo lice me gleda{e kako zrak od prozorec {to i se smee na zlatnata mese~ina. Stoevme nakisnati i bevme nepodvi`ni kako kamewa koi vo sekoj mig bi moèle da raspuknat vo milion del~iwa. Seta onaa mo} i ubavina koi mi nedostasuvaa i mi bea potrebni za da opstanam, gi gledav vo ova milo dete. Toa kako da nema{e nikakvi drugi èlbi, osven da ostane so mene. Slabo i isu{eno, so mokro xemper~e vrz nego, so iskinati pantaloni i bosi noìwa, gore{e od radost {to najposle uspea da me stigne. Nespokojniot svet i site bu~ni ~asovi ve}e gi snema. Stoevme .

50.

sami vo ladnata i osveùva~ka no}, ~uvstvuvaj}i go mirisot na trevata naokolu i vla`niot vozduh na prirodata. Negovata blizina me izdiga{e na najvisokata skala i gi obnovuva{e mojata potro{ena verba i nade`. Ne moèv da si go prostam toj nat~ove~ki napor {to go pravev, do pred malku, za da izbegam od ova milo su{testvo. Sfativ deka sudbinata ni odredila da ostaneme zaedno. Zabeleàv deka i kaj nego ne{to ~udno se slu~uva, a liceto, koga branovite na vozbudata pominaa, ima{e opu{ten izgled. Koga go vidov sosema odblizu, mi izgleda{e kako podostareno. No, sepak, toa be{e samo dete, a mojata glava, ispolneta so haoti~ni rasuduvawa, kako da me tera{e da zaboravam deka pred sebe gledam {est ili sedumgodi{en junak. Ova izma~uvawe go prekina mojot atavisti~ki instinkt.Toa be{e tivko zbliùvawe me|u dve ìvi strui, prekrasna gletka koja ja delevme samo nie dvajcata srede .

51.

pustelijata na nevremeto. Gi ra{iriv racete so blaga nasmevka na liceto i vo mene blesna èlbata da go imam vo svoite pregratki. Sakav da go za{titam i da ja podgream negovata nevina du{a. Sakav da mu bidam nade` koja ve}e nema da go napu{ti. Duri toga{ }e moè da se uspokoi. Posakav moite pregratki da mu bidat najprijatnoto toplo ogni{te. Go drèv dolgo vo svoite pregratki. Bev sigurna deka nieden moj natamo{en ~ekor nema da go napravam bez nego. Go stiskav so seta àr i qubov. Kako da se pla{ev da ne se predomisli. Da ne mi izbega. No, toa gi stiska{e ra~iwata okolu mojot vrat. Pretpostavuvav deka se razbravme. Nekoj golem bran se nose{e nad nas. Neboto kako da se polne{e so sre}a od nevidenata bliskost me|u nas dvajcata. Go gledavme molkum patot po koj ve}e ne sakavme da pojdeme. Toj pat be{e mnogu lo{ i neprooden. Od do`dovniot poroj se .

52.

natrupa so kamewa i gi izbri{a site tragi {to zad sebe gi ostavaa mnogubrojnite stapala na tie bezsu{testveni su{testva. Gi izbri{a kako niz nego da ne pominala nitu edna ~ove~ka noga...

53.

...Rajska Igra... Ostatokot od bledata mese~ina tone{e poleka na zapad, vle~ej}i go seto nebo zad sebe kon ridovite. Se zasolnivme pod edno golemo drvo. Do`dot i ludiot veter re~isi bea stivnati. Na{ite partalavi i svitkani figuri odvaj se odlepuvaa od temno-kafeaviot fon na zemjata. Izmorenite i pra{livi fizionomii ja dobija istata boja kako,vrz nas, kafeavite partali. Maloto prijatel~e nalegnato i uspieno vo moeto krilo izgleda{e kako mlado namokreno drvce koe branovite na vetrovite go isfrlile na ova osameno mesto. Dodeka samuvav, nekoj golem bran kako da go ispolnuva{e neboto so nevidena blagodatnost. Oblacite neizmeneto i verno go odrazuvaa seto nebo. Pogledot mi odletuva{e kon .

54.

dale~inite na neboto kade oblacite,nate`nati i potemneti, odvreme navreme se osvetluvaa so se~ilata na molwite... Pred mene se formiraa uàsni sliki na izgubeni lu|e. Go vidov i besmrtniot fantom. Gi prepoznav negovite plameni {to gi frla{e vrz tie lu|e. A tie brzaa, srede pra{inata na oblacite, mol~alivi i temni. Brzaa i postepeno se gubea so branuvaweto na veterot. Naiduvaa po niv i drugi oblaci i site uàsni sliki pred mene se pretvaraa vo obi~en dim... Ne moèv da go trgnam pogledot i stati~no zjapav samo vo eden pravec. Zagledana vo temninata na neboto, pogledot po~na da mi plovi vo carskite ubavi i gordi figuri na kowite. ûdna i nevidena Rajska Igra se plete{e okolu mene. Ras~e{lanite grivi i okolu niv, razviorenite beli marami, po~naa da mi mavtaat. Se dvièa vo krug i me obzema{e ~uden strav. Se .

55.

pla{ev da ne is~eznat. Sakav da gi doviknam. Da gi dopram... Eden od kowite poleka se dobli`i kon mene, gledaj}i me pravo vo o~ite. Go po~uvstvuvav veterot koj mi go nose{e negoviot pozdrav, vo {epot prestoren. -Kade? Kade? Dojdi so nas! Te ~ekame! [epotot kako eho mi odyvonuva{e vo glavata. Dodeka se priviknuvav na taa prekrasna gletka, eden silen bran, gi povika moite kowi, gi povika tie oblaci vo beg i seto toa is~ezna. Frustrirano go napnuvav pogledot, no niv gi snema. Se stopija kako snegulki vo son~ev den... Zarem be{e mo`no da se po~uvstvuva taa ubava bliskost so prirodata? Da se vidat srebrenite oblaci i site nivni prekrasni boi, prekrasni linii. Da se slu{at veli~estvenite glasovi koi prskaat kako rosa. Da se vdi{uva toj prekrasen miris... Zarem be{e .

56.

mo`no da se padne vo takvo spokojstvo i makar za mig, da se po~uvstvuva na dlanka celata taa ubavina. I prekrasnite boi, linii,zvuci... site dvièwa i pripa|aa nejze, na majkata priroda, a mojata èlba da ja po~uvstvuvam taa ubavina ja pretvara{e vo najkrvolo~no ìvotno koe, kako da otkinuva{e del po del, od celoto moe telo. Moèbi vo toj mig, prirodata samata me povika, me odbra. Go gledav toa nebo koe, kako okean, se ispolni ne samo so taga, tuku i so radost i sloboda...

57.

...Mig... Utroto koe se bude{e be{e se u{te temno. Vo teòk poluson ne zabeleàv nitu trepet svetlina. kako celiot svod da be{e simnat dolu. Tonev vo dlabo~ini i mi be{e te{ko da se osvestam od dolgata no} zad mene. Zamorot i gladot me isto{tija. Mi ja iscrpija seta energija od pod koàta. Sve` vetrec me podgaluva{e i me tera{e da se razbudam. Po~uvstvuvav stud. Go drèv deteto i go stiskav u{te posilno, kako bi moèla da se zagream od negovata toplina. Budej}i se i gledaj}i me sosema zbuneto, deteto kako da ne moè{e da si objasni kade se nao|a. Blago se nasmevnav i so molben pogled go terav da prodolì da spie. No, nemu pove}e ne mu se spie{e. Me{eto mu be{e prazno. Nitu eden moj pogled .

58.

ne moè{e da go otrgne od mislite za gladot. Najdobro be{e da se pojde. Najverojatno po patot }e naideme na nekogo {to }e moè da ni dade ne{to za jadewe. Taka, stutkani od utrinskata sveìna, so se u{te vla`nite ali{ta vrz nas, stanavme i trgnavme po potemnetiot i kalliv pat. Sonceto poleka se izdiga{e nad horizontot i pred nas se ra|a{e ~ista videlina. Dolgo odevme. Odevme, no ne naidovme na nitu edno ìvo su{testvo. Moeto prijatel~e, gubej}i go trpenieto, odvreme navreme, me pra{uva{e u{te kolku imame za odewe. Izgledot na moeto lice jasno go oddava{e stravot deka sme nalik na {kolka i polàv koi go zagubile patot i klu~ot od doma. Gledaj}i naokolu, zaklu~iv deka ova mesto i se naokolu mi se sosema nepoznati. Koga odevme so tolpata mi se ~ine{e deka patot be{e ramen. Ovie krivi pateki i pusti ridovi naokolu me zbunuvaa. Mu go stiskav ra~eto i so zanemen pogled i glas, go molev da izdrì. Odevme napred .

59.

po neramnite raskrsnici. Na momenti go vle~ev po sebe gladnoto, izmoreno dete, za koe srceto mi se kine{e od àl. Minuvaj}i gi edna po edna, tie raskrsnici potajno veruvav deka sepak }e naideme na nekogo koj }e ni kaè barem kade se nao|ame. Se be{e popusto. Mrtvata ti{ina okolu nas ne be{e pridruèna so nikakov {um. Go gledav sinoto i vedro nebo koe dostoinstveno mol~e{e so veli~estveno spokojstvo zaedno so nesnoslivata ti{ina na zemjata. Taa celosna ramnodu{nost na neboto i mol~alivosta na raskrsnicite, gi vozbuduvaa ~uvstvata vo mene i tonev vo ubavi dlabo~ini... ...Nie sme tie nesvesni sre}nici na koi prirodata im dala mo`nost da biraat, pokraj site mizerii, da se odbere vistinskata ubavica./ Ako e taka, trudej}i se da biram, sakam da go izberam ubavoto. Ne, najubavoto. Za da go dostignam najubavoto treba da ja znam ogromnata teìna na verigite na .

60.

ìvotot... No, toa soznanie ne me razo~aruva. Migovite koi postojano me potsetuvaat na ìvotot ne izostanuvaat, tie sekoga{ se pred mene, zad mene, okolu mene, tie se sekade kade i da poglednam. Kade i da poglednam, iskrite na radosta ne me napu{taat... I najgolemata taga ja ispu{ta iskrata radost. Samo treba da se ima èlba da se progleda. A, toga{, neizbe`no e da ne po~uvstvuva. Nema potreba za taga, otkrivaj}i ja ovaa vistina, najvistinska od site vistini. I radosta i tagata e svojstvo se~ie, dar Bo`ji. ]e go pronajdeme li ve}e najdenoto? Sakam da gi objasnam utrata, nivnata sila i neograni~ena mo`nost da se dojde kon ona kon {to te`neat i samite tie. Sakam da ja objasnam zlatnata svetlina i nejzinite tainstveni signali koi mora da imaat edna su{tina. Mojata èlba, da ja apsorbiram nejzinata su{tina e nedofatliva, imaginarna... Odgovorite se tuka nekade. Od .

61.

brzawe nema potreba. Brzaweto sekoga{ go menuva pravecot i ako stigneme, }e stigneme, ne na vreme, tuku sekoga{ }e docnime i sekoga{ }e ostaneme zad onaa, zad koe ne sakame da stoime. I se taka vo krug. @ivotot e mig. No, ako go `iveeme bavno, }e trae podolgo. Kolku e podolg migot, tolku se podolgi mo`nostite da se dojde do nego i da se ostane ve~en... Kolku e ubavo vo migovi na bezizlez da se slu{a me~taeweto na sopstveniot glas.Da se bara mo`nost za sre}a i sudbinska nepomirlivost na veruvaweto vo sebe. Da se bara mo`nosta za pro{iruvawe na soznanijata, mo`nosta da se po~ituvaat tainstvenite energii na ~ovekovata volja. Moeto malo prijatel~e kako da gi razbira{e moite razmisluvawa. Se ~ine{e deka i toa, iako male~ko, go saka i ~uvstvuva takviot `ivot, deka negovata verba vo mene se soglasuva so moite razgoreni ~uvstva. .

62.

Prodolìvme da odime po krivulestiot pat. Odevme, no na{eto mol~ewe ne se pretvara{e vo o~aj, tuku vo edna nat~ove~ka borba za otvorawe na site vrati pred nas. Somnevawata i beznade`nosta se gubea i taka vooruèni, bevme podgotveni da se odbranime od sekoj napad. êkorevme poleka i sigurno.

63.

...Veli~estvenata Karpa... Vo migovite na du{evna potkrepa, naedna{ po~uvstvuvav studenilo okolu srceto. Zastanavme. No, ne za da se odmorime. Kako da bevme podgotveni za toj pogled pred nas. Karpata koja ni go zatvara{e celiot pat, veli~estveno i slobodno se izdiga{e kako ~ovek so visoko krenata glava. Taa karpa be{e kako tvrdina koja ne moè da se urne i ~ini{ be{e podgotvena vo sekoj moment da go uni{ti seto ona {to i se zakanuva seto ona {to i stoi na patot na nejzinata sloboda. Boè, kako li se najdovme pred ovoj ogromen karpest yid? dali }e izdrì ova malo dete da im se sprotistavi na tie karpesti izrastoci? Go poglednav i se trudev da izgledam smirena. No, kako, koga edinstveniot uslov da se najdeme od drugata strana od patot be{e da ja iska~ime .

64.

visinata na taa karpa? Gledaj}i naizmeni~no vo deteto i karpata, ~uvstvuvav deka vi{okot na sila vo moite gradi i tleeweto na ogneniot svet vo mene se soo~uvaat so besmrtnite misli na karpata koi, so svojot ogan, ja gasea seta mra~nost vo mene, seta èstokost na gnev i naedna{ kako da se pretvarav vo golem bog, kako karpata pred mene, koja so svojata zagatlivost, me vode{e do beskrajnosti. Silno go stisnav ra~eto na mojot mal sopatnik i re{itelno trgnavme da ja iska~uvame strmnata karpa. Bevme dve izgubeni su{testva, istovremeno ispolneti so nade` deka }e ja osvoime i ovaa borba... Visoko izdignatoto sonce se poigruva{e so svoite vreli zraci. Tolku silno pe~e{e {to so nanosi od òlto zlato, go poplavuva{e celiot prostor pred nas. Na{ite usni, postojano izliàni od la~ewata na poslednite te~nosti, stanuvaa se posuvi. Oslepeno go gledav son~evoto vozvi{eno .

65.

sovr{enstvo i so {epotliv bran gi ispra}av moite oplakani i pot~ineti noti, od pesna izvadeni. Dodeka se ka~uvavme, mojata gladna qubopitnost za vistinata na tie visini, tu se gube{e, tu oìvuva{e. Bevme premnogu zaneseni vo osvojuvaweto na karpata, pa ne sakav ni da pomislam deka so samo eden pogre{en ~ekor, moème da se strupolime i da ja prekineme taa podivena igra so prirodata. Go stegav deteto so ednata raka,a so drugata, ve}e iskrvavena, smelo ja osvojuvav karpata. Mu go stiskav ra~eto na moeto malo prijatel~e i mu go otpu{tav duri toga{ koga ja zabeleùvav bolkata na negovoto izbledeno lice. Moèbi mojata bezmerna qubov kon nego me tera{e da bidam nepopustliva i istrajna, polna so bezumna smelost. Moèbi tokmu poradi nego, sakav da ja odgatnam tajnata na vozvi{enata karpa. Moèbi?... Taa misla prijatno me opojuva{e. Bev gorda {to i toa, zaedno so mene, .

66.

ja iska~uva karpata. Ne morav da go molam da izdr`i. Tivko se bore{e so kamenite izrastoci na, kako nikoga{, nepristapnata karpa. Ne gi ni nasetuva{e iskrvavenite stapala koi zad sebe ostavaa tragi od krv. Kolku li samo si li~evme eden na drug. Mokri od sopstvenata pot, so iskriveni lica, ja grabavme sekoja nejzina peda.Ja grabavme so ist ritam. Duri mi se ~ini i di{evme so eden zdiv. Toa iska~uvawe kako da trae{e so vekovi. Ve}e ne gi ~uvstvuvavme ostrite karpesti kamen~iwa koi bezmilosno se pikaa vo sekoe del~e od na{ite tela. Se dr`evme za nea i pokraj se, ne ja smetavme za neprijatel, iako, i taka iskinatite ali{ta vrz nas, gi kine{e so svojata surova ostrina. Sosema prilepeni ja gu{kavme kako deca {to se pla{at da se oddelat od maj~inata pregratka. Site tie te{kotii kako da ne zajaknuvaa u{te pove}e. Imavme dovolno pri~ini {to ne ni dozvoluvaa da ja zagubime silata. .

67.

Na{ite neobjasnivi kopneì za tie vrvovi, stanuvaa se posvetli. Iskrite na kopneìte postojano ne dovikuvaa i ve}e po~nuvavme da go gledame toj skrien i vnatre{en svet na karpata. Nasetuvav neobi~na treska koga po~navme da se nabliùvame do celta. Ovaa karpa }e pokaè kolku visoko moàm da se izdignam. Mojata ìvotna dilema nema da bide "dali }e moàm", tuku "}e moram" da ja otkrijam ovaa misterija pred mene. Ve}e voop{to ne gledav razlika pome|u patot {to go pominav i patot {to doprva treba da go pominam. Od tie èlbi vkusiv deka sum sklona na kr{ewe na site mrazevi koi go zamrznuvaa moeto telo... Poleka, no sigurno, nastapuva{e i drugata no}. Mese~inata go osvetluva{e neboto so svojata mle~no-srebrena svetlina i go obleva{e ogromnoto prostranstvo na karpata, so {to ja prave{e u{te ponestvarna i pomisti~na. Zamisleno go gledav toa nebo. Od .

68.

daleku, nad karpata, sleani so neboto, se krevaa oblacite i poleka plovea kon nea, ja zasenuvaa i frlaa gusti senki. Senkite legnuvaa po karpata, zamisleno plovea i naedna{ se gubea, kako da is~eznuvaa vo zemjata, vo site puknatini, sozdadeni od è{kite udari na zracite preku son~eviot den. Veterot koj odvreme navreme,poduvnuva{e kako ~uden svira~, nevidlivo trepkaj}i vo vozduhot, gi svire{e notite koi se izlivaa i viorea okolu nas kako bura. Potoa se spu{taa, se ublaùvaa i vo dale~inite se gubea. Gi gledavme tie ~udesni ubavini gi slu{avme i dvajcata potonati vo molk... Kone~no stignavme. Se iska~ivme na vrvot od karpata i ve}e moèvme da zastaneme ispraveni na noze. No, ne moèvme da veruvame deka vo tie visini se nao|a ogromno prostranstvo na {iroka, zelena poljana, osvetlena kako den od nepre~enoto trepkawe na yvezdite. Bleskaa yvezdite i kako da se rasprsnuvaa vo bezbroj del~iwa .

69.

koi ja zadrùvaa svojata silna svetlina... So blago stegnati tupanici i delum podignati race, vo zanes, od na{ite du{i se rasprsna radost i smea. Skokavme od sre}a. Tr~avme kako ptici, zaletani vo let. Se gu{kavme i vikavme na set glas... Vo toa prostrano zelenilo, zbogateno so ~ist vozduh, kako da bea vcrtani site pati{ta na ìvotot. Se ona za koe me~taevme, kako tamu da go dobiva{e svojot oblik, svoeto ime i svojot glas. Taa {iro~ina za nas, be{e ne{to neznaeno. Malku poznato, no nikoga{ videno... Podaleku od visinata na karpata, se otkriva{e golemo prostranstvo so svetilki po ulicite i domovite koi svedo~ea za postoewe na dale~en ìvot. Me opiva{e poznat i prijaten miris od tie dale~ini. ûvstvuvav rumenilo vo obrazite. Vo o~ite vedrina, vo teloto spokojstvo. Veruvav deka sme blizu. Celta koja sakavme da ja postigneme be{e pri kraj, no radosta kako da ne ni be{e .

70.

nakloneta. Taa trae{e samo za mig. Pome|u ogromnata, ve}e izminata karpa, i `ivotot onamu vo dale~inite, ima{e golema otvorena bezdna koja be{e otvorena kako gladna usta {to saka da goltne se vo sebe. Kako vo nea da bea sokrieni dlabokite beskrajni tajni...

71.

... Bezdnata... Svenatoto lice na deteto be{e znak deka rajot, {to pred malku ne nagosti so svoeto gostoprimstvo, go snema. Otide bez{umno i bez traga. Go povlekov i silno go stegnav na gradite. Sednavme kako sru{eni stolbovi. Povtorno zavladea ti{inata koja vo mene, razbuduva{e taga i osamenost. Nitu {um {to bi go naru{il toa ramnodu{no mol~ewe. Duri i yvezdite, vo nivniot bleskav trepet, kako da bea ispla{eni od taa bezdna. Go gledav eufori~no neboto, zadlabo~ena vo misli i okru`ena so neobjasnivi tainstvenosti. Kako eho gi naslu{nuvav ve}e poznatite glasovi na belite kowi od oblacite. - Kade? Kade? Nie te ~ekame! Dojdi!... Dodeka go slu{av toa .

72.

zaglu{uva~ko svirewe, se slu~i ne{to ~udno. Po~navme da pa|ame. Pa|avme i kako da gorevme vo ognovite na taa otvorena bezdna. Kolku pove}e navleguvavme vo nejzinite dlabo~ini, tolku pove}e vozduhot stanuva{e poredok, pa na momenti, kako da go gubevme zdivot. Kakva temnica! Se najdovme dolu, kade vladee{e u{te postra{na temnina. [to sega? - viev vo sebe. Imav ~uvstvo na lavica koja bi uni{tila se, samo za da go spasi svoeto malo lav~e. Ne moèv da ja opi{am nemata taga koja terepere{e vo moite, gr~evito stisnati usni. Nasekade naokolu laze{e mrtvilo. Ve}e ne moèv da dadam nitu edno razumno objasnuvawe. Objasnuvawa ve}e i ne bea potrebni za{to polo{o od se ona {to se slu~i, ne moè{e ni da se zamisli. Samo neboto se nayira{e daleku nad nas. Me obzede zamor...

73.

...Amanetot... Dodeka se soo~uvavme so toj kone~en sud na apsolutnata pravda na prirodata, niz pomatenite o~i od nesvesnite solzi, go do~ekavme utroto. Vo tie utrinski ~asovi, koga niz celata bezdna vladee{e te{ka gluvotija i pustelija, se naslu{na odekot na tajniot glas, ukrasen so slatkore~ivi i blagorodni zraci, {to u{te od daleku iskrea oslobodeni sni{ta. Toj glas be{e sli~en so glasovite koi postojano mi odyvonuvaa vo u{ite kako eho. Go slu{av ehoto {to e~i so najveli~estvena gletka. Kako niz {iroko raskrilena vrata, pred nas, blesna poznatata figura na starecot so kogo razgovarav ona do`dlivo utro. Kako zrak na du{ata se pojavi negovata srebrena figura i kako svetec, poleka za~ekori kon .

74.

nas. ^ekore{e kako niz bistro nebo, pokrien so bela nametka, so dolga i bela kosa, so ~isto belo lice i so {iroka nasmevka. U{te od daleku ni gi podava{e svoite, kako pamuk meki, race. Za mig se zanesov i pomisliv deka mi se pristorilo. Deka seto toa e samo prividenie, bleskav i iskri~av son. Seta negova pojava ima{e neobjasniva magija, koja {iri ubavina me|u neboto i zemjata. Ve}e ne ~uvstvuvav taga. Du{ata mi padna vo neobi~na i smirena sostojba. Se sozdade edna mnogu prijatna atmosfera koga starecot mi podade raka i mi re~e: - Dobro mi dojdovte. Sigurno ste mnogu umorni. Naedna{ ja snema komorata na u`asot. Seta vistina se oformi vo misti~na suptilnost koga starecot go zede moeto malo prijatel~e i go pogali po glavata. Na{ite sudbini stanaa nedelivi. Mra~nata zatvorenost se osvetluva{e so bliskosta na taa sredba, a radosta od nea silno ni bie{e vo o~ite. Toa .

75.

be{e praznik na du{ata. Stanavme i bez{umno gi sledevme negovite stapki, koi ne vodea kon izlezot od stra{nata bezdna. Nemav pove}e nikakvi somnevawa, sledej}i gi dosledno ~ekorite na toj privle~en starec. Prekrasen be{e ~asot koga se nurnavme vo bla`eno spokojstvo na prirodata, ~ii ubavini, mi se ~ini, nikoga{ ne bea formirani vo edna takva harmonija. I posledniot ostatok od mamurnosta se razbistruva{e vo mojata glava koga go vidov prekrasnoto branuvawe na tivkata i zlatna reka pred mene od p~enicata okolu. Vrz rekata pa|a{e zaslepuva~ka svetlost od neboto i na nea se ocrtuvaa tenkite figuri od dale~nite topoli. Se ~ine{e deka tie, ~as se smaluvaat, ~as se zgolemuvaat, a neboto i p~enicata, zaseneti od niv, se ni{aa, potkrevaj}i se i spu{taj}i se. Sednavme pod edna visoka topola kraj bregot na prekrasnata reka {to ja potvrduva{e stvarnosta na moite .

76.

sni{ta. Go gledavme maliot drven most, zaplisnat od tivkite branuvawa na rekata. Toj most kako da be{e smiruva~ka lulka, neprekinata misla {to tone i povtorno se diga na povr{inata. Pred nas ve}e ne postoe{e nitu edna pre~ka za prodol`uvawe na patot. Mirna reka, most, svetlina {to gi zajaknuva kriljata za dale~ni letovi. Seto toa sovr{eno spoeno. Seto toa vo jasna videlina prestoreno. [umovite na lisjata od topolite gi nosea site moi vozdi{ki naokolu dodeka gi gledav pred sebe tie plamnati o~i na deteto i starecot. Maliot se tope{e od ne`nost vo negoviot skut. Znaevme deka nema veke vra}awe nazad. Kalta od nas, isu{ena i pretvorena vo prav, se razletuva{e na site strani i zad sebe ne ostava{e nitu traga. Di{ej}i go toj ~ist vozduh, imav potreba od sostavuvawe na site sliki {to gi ostaviv zad sebe, {to me donesoa na ova prekrasno mesto. Toa bea lekcii {to gi u~ev .

77.

podednakvo. Ne gi delev na te{ki i lesni za{to site tie me obzemaa so nemirni ~uvstva, so denono}ni razmisluvawa i depresii. Se borev so mojata nepokolebliva èd, ne za uspesi, tuku za ne{to {to ne moèv da go dostignam, ne{to {to go ~uvstvuvav postojano vo sebe i ne{to od {to dobivav sigurna verba. Celoto moe bitie naedna{ kako da dobiva{e sodrìna kade site to~ki i zapirki, site pra{alnici, gi stavav onamu kade mislev deka im e mestoto. Taa realnost e se~ija. Ne treba mnogu duh da se dojde do nea. Treba samo da se rodime i koga }e go po~uvstvuvame vozduhot vo na{ite tela, se sretnuvame i pominuvame kraj sebe i kraj se ona {to ne obikoluva. Tolku mnogu ne{ta ima, a tolku malku se ~uvstvuva i prima. Uìvav vo opu{tenosta na moeto telo, gledaj}i gi starecot i deteto vo negovite race, gledaj}i ja rekata... Zamorot od liceto na deteto se izgubi, dodeka racete na starecot go galea po glavata. Kolku .

78.

ubavi bea tie lica pred mene. Kolku ~isti. Gledaj}i gi niv, kako da gledav dve {totuku rodeni doen~iwa koi tolku mnogu si li~at eden na drug. Vo likot na starecot istovremeno moèv da vidam i dete i oformen ~ovek kogo go dostignala starosta. Go gledav negoviot lik vo otsjajot na rekata i kako da go gledav celiot negov ìvot. Vo ti{inata okolu mene, vo svetol otsjaj, se pojavija i belite kowi od oblacite koi se u{te go igraa svojot tanc, prosleden so milozvu~ni noti. Ovoj pat, tie noti, kako da mi gi otkrija tajnite za starecot. Gi gledav vo otsjajot na rekata i go slu{av Amanetot. Dobiv èlba vo istiot mig da stanam i da gi dopram senkite na veli~estvenite oblaci koi poigruvaa vo rekata. Ja doprev vodata i po~uvstvuvav ~udno spokojstvo. Otsjajot na kowite i nivniot tanc, zaplovija so malite branuvawa na mirnata reka, no ovoj pat ne se razo~arav {to me napu{tija. Stanav, se pribliìv do .

79.

starecot i deteto i gi gu{nav vo znak na razdelba... Kako vle~eni od tekot na vodata {to pliska{e so nem {um, po stranite na drveniot most, ni{aj}i se, poleka za~ekorija napred, po mostot... Ostanav sama i smireno go nabquduvav nivnoto zaminuvawe. Ostanav kraj mirnata i ubava reka za da go so~uvam Amanetot so dlaboko uveruvawe deka }e namine i drug zaskitan patnik na istoto mesto, vo nekoe drugo vreme. Ostanav da ~ekam... Glavata prijatno mi se zamagluva{e, a o~ite, umorni od pliskaweto na branovite od rekata, po~naa sonlivo da mi se zatvaraat...

: :Avtorot

akile eminova - amanet

Documents