Música: Mozart, Sinfonia, 11Presentación: B. Areskurrinaga HCEuskaraz. D. Amundarain

José Antonio Pagola

10 maio 20156º Pascua

Xoán 15, 9-17

Non desviarnos do

Amor

  O evanxelista Xoán pon na boca de Xesús un longo discurso de despedida no que se recollen

cunha intensidade especial algúns trazos fundamentais que recordarán os seus discípulos

ao longo dos tempos, para ser fieis á súa persoa e ao seu proxeecto.

Tamén nos nosos días.

««Permanecede no meu amorPermanecede no meu amor».». É o primeiro. Non se trata só de vivir nunha relixión, senón de vivir no amor con que nos

ama Xesús, o amor que recibe do Pai.

Ser cristián non é, en primeiro lugar, un asunto doutrinal, senón unha cuestión de amor.

Ao longo dos séculos, os discípulos coñecerán incertezas, conflitos e dificultades de toda orde.

O importante será sempre non desviarse do amor.

Permanecer no amor de Xesús non é algo teórico nin baleiro de contido.

Consiste en «gardar os seus mandamentos»,

que El mesmo resume enseguida no mandato do amor fraterno:

«Este é o meu mandamento; que vos amedes uns a outros

como eu vos amei».

O cristián encontraO cristián encontra na súa relixión moitos mandamentos.na súa relixión moitos mandamentos. A súa orixe, a súa natureza e a súa A súa orixe, a súa natureza e a súa

importancia son diversos e desiguais. importancia son diversos e desiguais. Co paso do tempo, as normasCo paso do tempo, as normas

multiplícanse. multiplícanse.

Só do mandato do amor di Xesús:Só do mandato do amor di Xesús: ««Este mandato é o meuEste mandato é o meu». ».

En calquera época e situación, o En calquera época e situación, o decisivo para o cristianismo é non decisivo para o cristianismo é non

saírse do amor fraterno.saírse do amor fraterno.

Xesús non presenta este mandato do amor como Xesús non presenta este mandato do amor como unha lei que ha de rexer a nosa vida facéndoa máis unha lei que ha de rexer a nosa vida facéndoa máis dura e pesada, senón como unha fonte de ledicia: dura e pesada, senón como unha fonte de ledicia:

««Fálavos disto para que a miña alegría estea Fálavos disto para que a miña alegría estea en vós e a vosa alegría chegue á plenitudeen vós e a vosa alegría chegue á plenitude». ».

Cando entre nós falta verdadeiro amor, créase un baleiro que nada nin ninguén pode encher de

ledicia.

Sen amor non é posible dar pasos cara a un Sen amor non é posible dar pasos cara a un cristianismo máis aberto, cordial, alegre, sinxelo cristianismo máis aberto, cordial, alegre, sinxelo e amable onde poidamos vivir como «e amable onde poidamos vivir como «amigosamigos» de » de

Xesús, segundo a expresión evanxélica. Xesús, segundo a expresión evanxélica.

Non saberemos como xerar ledicia. Non saberemos como xerar ledicia. Aínda sen querelo, seguiremos Aínda sen querelo, seguiremos

cultivando un cristianismo triste, cultivando un cristianismo triste, cheo de queixas, resentimentos, cheo de queixas, resentimentos,

lamentos e desazón.lamentos e desazón.

Ao noso cristianismo fáltalle, con frecuencia, a alegría do que se fai e

se vive con amor.

Ao noso seguimento de Xesucristo Ao noso seguimento de Xesucristo fáltalle o entusiasmo da innovación, e fáltalle o entusiasmo da innovación, e

sóbralle a tristeza do que se repite sen a sóbralle a tristeza do que se repite sen a convicción de estar reproducindo o que convicción de estar reproducindo o que

Xesús quería de nós. Xesús quería de nós.

NON DESVIARNOS DO AMOR 

O evanxelista Xoán pon na boca de Xesús un longo discurso de despedida no que se recollen cunha intensidade especial algúns trazos fundamentais que recordarán os seus discípulos ao longo dos tempos, para ser fieis á súa persoa e ao seu proxecto. Tamén nos nosos días.

«Permanecede no meu amor». É o primeiro. Non se trata só de vivir nunha relixión, senón de vivir no amor con que nos ama Xesús, o amor que recibe do Pai. Ser cristián non é en primeiro lugar un asunto doutrinal, senón unha cuestión de amor. Ao longo dos séculos, os discípulos coñecerán incertezas, conflitos e dificultades de toda orde. O importante será sempre non desviarse do amor.

Permanecer no amor de Xesús non é algo teórico nin baleiro de contido. Consiste en «gardar os seus mandamentos», que El mesmo resume enseguida no mandato do amor fraterno: «Este é o meu mandamento; que vos amedes uns a outros como eu vos amei». O cristián encontra na súa relixión moitos mandamentos. A súa orixe, a súa natureza e a súa importancia son diversas e desiguais. Co paso do tempo, as normas multiplícanse. Só do mandato do amor di Xesús: «Este mandato é o meu». En calquera época e situación, o decisivo para o cristianismo é non saírse do amor fraterno.

Xesús non presenta este mandato do amor como unha lei que ha de rexer a nosa vida facéndoa máis dura e pesada, senón como unha fonte de ledicia: «Fálovos disto para que a miña alegría estea en vós e a vosa alegría chegue á plenitude». Cando entre nós falta verdadeiro amor, créase un baleiro que nada nin ninguén pode encher de ledicia.

Sen amor non é posible dar pasos cara a un cristianismo máis aberto, cordial, alegre, sinxelo e amable onde poidamos vivir como «amigos» de Xesús, segundo a expresión evanxélica. Non saberemos como xerar ledicia. Aínda sen querelo, seguiremos cultivando un cristianismo triste, cheo de queixas, resentimentos, lamentos e desazón.

Ao noso cristianismo fáltalle, con frecuencia, a alegría do que se fai e se vive con amor. Ao noso seguimento de Xesucristo fáltalle o entusiasmo da innovación, e sóbralle a tristeza do que se repite sen a convicción de estar reproducindo o que Xesús quería de nós.

José Antonio Pagola