5th athens ethnographic film festival - catalogue

2

Editorial

Now reaching the 5th edition of the Athens Ethno-graphic Film Festival, we can happily say we increasing-lyfeel that we are not alone in this. Thanks to the warm response by filmmakers and universities, as well as the au-dience members, we are now more certain than ever that this “small” Festival has its rightful place in the polymor-phous and thematically varied cultural image of Athens.This year, we decided it was time we opened up our pro-gramme and the Festival itself a little bit further. A first such step is the introduction of a new themed section, which will screen contemporary ethnographic films focus-ing on particular social issues and will present anthropo-logical viewpoints relevant to a certain framework shaped by a special curator, invited specifically to this end. Our goal is to not only present films with various themes and demonstrate what ethnographic cinema can offer within that context, but also initiate a dialogue, which pertains to the value and relevance borne by the anthropological approach with contemporary social life through the use of audiovisual means.For our current edition, we invited Christos Varvantakis, anthropologist, and Dafni Sofianopoulou, educator-sociol-ogist, to select and curate the themed section, titled “Xeno-phobia”. In their illuminating text in the upcoming pages, you can discover the rationale behind the shaping of the framework, as well as perceive of its vitality. The films high-light not only the particular outlook that anthropology and time spent on the research field can offer to a documen-tary, but also the process of educating oneself about one of the most significant and sensitive social issues. | → page 4 |

We are now more certain than ever that this "small" Festival has its

rightful place in cultural image of

Athens.

5th Athens Ethnographic Film Festival

Το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας έφτασε αισίως στην 5η του χρονιά και είναι μεγάλη η χαρά μας να αισθανόμαστε όλο περισσότερο ότι σε αυτό το γεγονός δεν είμαστε μόνοι μας. Με τη μέχρι τώρα αντα-πόκριση τόσο από τους δημιουργούς και τα πανεπιστήμια, όσο και από τους επισκέπτες τους φεστιβάλ, είμαστε πιο σίγουροι από ποτέ για το κατά πόσο αυτό το «μικρό» Φεστι-βάλ έχει θέση στην πολύμορφη και ποικίλη θεματικά πολι-τιστική εικόνα της Αθήνας. Φέτος, σκεφτήκαμε ότι ήρθε ώρα να ανοίξουμε το πρό-γραμμα και το ίδιο το Φεστιβάλ λίγο παραπάνω. Ένα πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι ότι εισάγουμε μία νέα θεματική ενότητα, στην οποία θα προβάλλονται σύγχρονες εθνογραφικές ται-νίες που θα εστιάζουν σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήμα-τα και θα παρουσιάζονται ανθρωπολογικές οπτικές σχετικές με αυτά μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «χτισμένο» από έναν ειδικό επιμελητή που θα τον έχουμε προσκαλέσει για αυτό το λόγο. Σκοπός της δημιουργίας αυτής της ενότητας δεν είναι μόνο να παρουσιάζουμε ταινίες με την εκάστοτε θεματική και το τι μπορεί να προσφέρει ο εθνογραφικός κινηματογράφος σε αυτό το πλαίσιο, αλλά επίσης να ξεκι-νήσουμε και να αφήσουμε ανοιχτό ένα διάλογο, ο οποίος αφορά την αξία και τη σχέση που μπορεί να έχει η ανθρω-πολογική προσέγγιση μέσω της χρήσης οπτικοακουστικών μέσων με τη σύγχρονη κοινωνική ζωή. Για την φετινή χρονιά καλέσαμε τον ανθρωπολόγο Χρήστο Βαρβαντάκη και την παιδαγωγό-κοινωνιολόγο Δάφνη Σο-φιανοπούλου να επιλέξουν και να επιμεληθούν τη θεματική, η οποία πήρε τον τίτλο «Ξενοφοβία». Από το πολύ κατατο-πιστικό κείμενό τους στη συνέχεια μπορούμε | → σελίδα 5 |

Eίμαστε πιο σίγουροι από

ποτέ για το κατά πόσο αυτό το

«μικρό» Φεστιβάλ έχει θέση στην

πολύμορφη και ποικίλη θεματικά

πολιτιστική εικόνα της Αθήνας.

Editorial

4

Konstantinos Aivaliotis,Nikos Sfakianakis

| → page 2 | An ideal start for our venture.We are also very happy to be resuming our collaboration with the French Institute of Greece with an excellent trib-ute to the "unknown" Jean Rouch, one of the most impor-tant anthropologists and representatives of ethnographic cinema. We will present his early work through a selection of 8 films of the 1948-1958 period. In these wonderful and at the same time anthropologically essential films, we see the director’s enthusiasm and dedication to the use of new media in the anthropological process. We would like to thank Dimitris Kerkinos, who selected the line-up, as well as Elise Jalladeau and Natasha Gianarraki, of the French Institute of Greece, for our creative partnership.We could not have forgotten the great filmmaker and an-thropologist Robert Gardner, who passed away this past June. Unfortunately, we did not have the time to put to-gether a full tribute to his work -which we promise to do in the near future- but we will be screening, in his memory, "Dead Birds", if not the best film by this significant film-maker, then surely the one that shaped his career and sub-sequent course.Let it not be assumed that we left aside our main line-up and the student film section in particular, which is the clos-est to our hearts as we have always admitted. This year, we faced once more an extremely difficult selection process, as the maturity in subject matter as well as the creative proc-ess has boosted our optimism for this particular cultural discourse and way of expression.

We are also very happy to be

resuming our collaboration with the French Institute of Greece with an excellent tribute to the "unknown"

Jean Rouch.


| → σελίδα 3 | να δούμε όλο το σκεπτικό για το «χτίσιμο» του πλαισίου και να καταλάβουμε την αναγκαιότητά του. Οι ταινίες δεν αναδεικνύουν απλώς την ιδιαίτερη αυτή ματιά που η ανθρωπολογία και κυρίως ο χρόνος στο πεδίο με-λέτης μπορούν να προσφέρουν στο ντοκιμαντέρ αλλά και γενικότερα στην διαδικασία ενημέρωσης για ένα από το πιο σημαντικά και ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Μια ιδανική αρχή για αυτό το εγχείρημα. Επιπλέον είμαστε πολύ χαρούμενοι που συνεχίζουμε την συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο της Ελλάδας με ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον «άγνωστο» Ζαν Ρους, ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρωπολόγους και εκπρόσωπους του εθνογραφικού κινηματογράφου. Θα παρουσιάσουμε το πρώιμο έργο του μέσα από την επιλογή 8 ταινιών της πε-ριόδου 1948-1958. Σε αυτές τις υπέροχες και συγχρόνως ανθρωπολογικά πολύ σημαντικές ταινίες βλέπουμε ήδη τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση του δημιουργού στη χρήση των νέων μέσων στην ανθρωπολογική διαδικασία. Θέλαμε να ευχαριστήσουμε και από αυτό το σημείο τον Δημήτρη Κερκινό, ο οποίος επιμελήθηκε το πρόγραμμα, καθώς και για μια ακόμα φορά την Élise Jalladeau και τη Νατάσσα Γιανναράκη από το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας για τη δημιουργική συνεργασία.Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον μεγάλο δημι-ουργό και ανθρωπολόγο Ρόμπερτ Γκάρντνερ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή φέτος τον Ιούνιο. Δυστυχώς, δεν προλαβαίναμε να παρουσιάσουμε ένα πλήρες αφιέρωμα στο έργο του -κάτι που υποσχόμαστε για το άμεσο μέλλον- αλλά θα προβάλου-με στην μνήμη του το «Dead Birds», αν όχι την καλύτερη ται-νία του σημαντικού αυτού δημιουργού, σίγουρα εκείνη που σημάδεψε την καριέρα του και την μετέπειτα πορεία του. Κλείνοντας, ας μην θεωρηθεί λανθασμένα ότι «ξεχάσαμε» το κύριο πρόγραμμα και ιδιαίτερα το τμήμα των φοιτητικών ταινιών, το οποίο ποτέ δεν κρύψαμε ότι είναι το αγαπημένο μας. Φέτος, για μια ακόμα χρονιά η τελική επιλογή μας έγι-νε με μεγάλη δυσκολία, μιας και η ωριμότητά τους τόσο σε θεματική επιλογή όσο και στη διαδικασία δημιουργία τους μάς κάνει να είμαστε αρκετά αισιόδοξοι για τον συγκεκριμέ-νο πολιτισμικό λόγο και τρόπο έκφρασης.

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης, Νίκος Σφακιανάκης

Επιπλέον είμαστε πολύ χαρούμενοι

που συνεχίζουμε την συνεργασία με το

Γαλλικό Ινστιτούτο της Ελλάδας με ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον

«άγνωστο» Ζαν Ρους.

6

Identity | Ταυτότητα

ORGANIZED BY

Athens Anthropological Society - EthnoFest

DIRECTORS - PROGRAMME

Konstantinos Aivaliotis, Nikos Sfakianakis

ASSOCIATES

Jean Rouch tribute Dimitris Kerkinos

Xenophobia tribute Christos Varvantakis - University of Sussex

Dafni Sofianopoulou

PRODUCTION CO-ORDINATOR

Christina Liapi

PRODUCTION ASSISTANTS

Loukas Koubouris

Nickolaos Papadimitriou

Olympia Gauguet

CATALOGUE ART DIRECTION

Vasiliki Geti

POSTER ARTWORK

Panagiotis Agelopoulos

LOGO

Dimitris Mulonas, www.colournaming.com

Athens Ethnographic Film Festival a: P.C. 66009, 15501, Cholargos

t: + 306945104788

w: www.ethnofest.gr

e: [email protected]


ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ανθρωπολογική Εταιρεία Αθηνών - EthnoFest

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης, Νίκος Σφακιανάκης

ΕΙΔΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Αφιέρωμα Jean Rouch Δημήτρης Κερκινός

Αφιέρωμα Ξενοφοβία Χρήστος Βαρβαντάκης - University of Sussex

Δάφνη Σοφιανοπούλου

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Χριστίνα Λιάπη

ΒΟΗΘΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Λουκάς Κουμπούρης

Νικόλας Παπαδημητρίου

Ολυμπία Γκογκέ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ

Βασιλική Γκέτη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ

Παναγιώτης Αγγελόπουλος

ΛΟΓΟΤΥΠΟ

Δημήτρης Μυλωνάς, www.colournaming.com

Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας

δ: Τ.Θ. 66009, 15501, Χολαργός, Αθήνα

τ: +30 6945104788

w: www.ethnofest.gr

e: [email protected]


www.ethnofest.gr

Noise That Brings Money | Θόρυβος που Φέρνει Χρήματα

Rebel Menopause | Επαναστάτης Εμμηνόπαυση

Because of Today | Εξαιτίας της Σημερινής Μέρας

On Common Ground | Σε Κοινό Έδαφος

Hip-Hop, My Release | Χιπ-Χοπ, Η Απελευθέρωσή Μου

Common Roads - Pilgrimage and Backpacking in the 21st Century Κοινοί Δρόμοι - Προσκύνημα και Ταξίδια στον 21ο Αιώνα

Cast in India | Κατασκευασμένα στην Ινδία

Behind the Wheel | Πίσω από το Τιμόνι

Amchi | Γιατρός

Forward | Εμπρός


Student FilmsΦοιτητικές Ταινίες


12

Konrad Pilot Konrad Pilot was born in Poland in 1984. He studied Social Anthropology, with Philosophy and Religion Studies as minors, at the LMU in Munich, Germany and Visual Anthropology in Tromsø, Norway. "Noise That Brings Money" is his first film.

Ο Κόνραντ Πίλοτ γεννήθηκε στην Πολωνία το 1984. Σπούδασε Κοινωνική Ανθρωπολογία, με δευτερεύοντα πτυχία σε Φιλοσοφία και Θρησκευτικές Σπουδές, στο LMU στο Μόναχο της Γερμανίας, και Οπτική Ανθρωπολογία στο Τρόμσο της Νορβηγίας. Το «Noise That Brings Money» είναι η πρώτη του ταινία.

Noise That Brings MoneyΘόρυβος που Φέρνει Χρήματα

Norway | ΝορβηγίαFrench, Fulfulde | Γαλλικά, Φούλα 201341́

Director | Σκηνοθεσία Research | Έρευνα

At the Blacksmith market in Maroua, in the Far North region of Cameroon, the hammers clang all day long. Here, the local blacksmiths turn scrap iron into objects for eve-ryday use. Car bodies become wheelbarrows, truck wheels are transformed into ploughs, and smaller pieces of scrap iron end up as spoons. The film is a portrait of Abakar, a young creative blacksmith pursuing his dream to modern-ize his workshop and establish a blacksmith enterprise. Following Abakar at his workshop, at home with his fam-ily, at the meetings and exhibitions, “Noise That Brings Money” presents a persistent struggle of an individual to fulfill his dreams by bringing seemingly unusable pieces of iron back to life.

Στην αγορά σιδηρουργίας στη Μαρούα, στην περιοχή Φαρ Νορθ του Καμερούν, τα σφυριά ηχούν όλη τη μέρα. Εδώ, οι ντόπιοι σιδεράδες μετατρέπουν παλιοσίδερα σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Σώματα αυτοκινήτων γίνονται καρότσια, τροχοί φορτηγών μεταμορφώνονται σε αλέτρια, και μικρότερα κομμάτια παλιοσίδερων καταλήγουν να γίνουν κουτάλια. Η ταινία είναι το πορτρέτο του Ακαμπάρ, ενός νεαρού, ευρηματικού σιδηρουργού, ο οποίος κυνηγά το όνειρό του να εκμοντερνίσει το εργαστήριό του και να ιδρύσει μια επιχείρηση σιδηρουργίας. Ακολουθώντας τον Ακαμπάρ στο εργαστήριό του, στο σπίτι με την οικογένειά του, σε συναντήσεις και εκθέσεις, το «Θόρυβος που Φέρνει Χρήματα» παρουσιάζει την επίμονη μάχη ενός ατόμου να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, φέρνοντας φαινομενικά μη χρησιμοποιήσιμα κομμάτια σιδήρου πίσω στη ζωή.


14

Adele Tulli Graduated in South Asian Studies at Cambridge University and in Screen Documentary at Goldsmiths, she today works as a documentary filmmaker, editor and curator. She is the curator of I Doc Italy, the weekly documentary series organized by the Italian Cultural Institute in London.

Με πτυχίο στις Νοτιο-Ασιατικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο Cambridge και το Ντοκιμαντέρ στο Goldsmiths, η Αντέλ Τούλι εργάζεται ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, μοντέρ και επιμελήτρια. Είναι η επιμελήτρια του I Doc Italy, της εβδομαδιαίας σειράς ντοκιμαντέρ που διοργανώνεται από το Italian Cultural Institute στο Λονδίνο.

Rebel MenopauseΕπαναστάτης Εμμηνόπαυση

United Kingdom | Ηνωμένο Βασίλειο French | Γαλλικά 2014 25’ Goldsmiths, University of London


“Menopause is when a woman’s life begins!” The 85-year-old Therese Clerc is a militant feminist whose passion for politics and women’s rights has driven her life. “Rebel Menopause” is the intimate portrait of an extraor-dinary woman and her inspiring ideas on ageing as a ‘time of complete freedom’, presenting a character that resists and overturns the common assumptions, while asserting her creativity and joie de vivre. It, thus, explores issues of sexuality, political involvement, housing and economic independence in older women’s lives, as well as their rela-tionship with the ageing body in a society obsessed with a youthful appearance.

«Η εμμηνόπαυση είναι η στιγμή που ξεκινά η ζωή μιας γυναίκας!». Η 85χρονη Τερέζ Κλερκ είναι μία στρατευμέ-νη φεμινίστρια, της οποίας το πάθος για την πολιτική και τα δικαιώματα των γυναικών έχει οδηγήσει τη ζωή της. Το «Επαναστάτης Εμμηνόπαυση» είναι το προσωπικό πορτρέ-το μιας εξαιρετικής γυναίκας και των εμπνευσμένων ιδε-ών της για την διαδικασία της γήρανσης ως μία ‘περίοδο πλήρους ελευθερίας’, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που αντιστέκεται και ανατρέπει τις κοινές υποθέσεις, ενώ διεκδικεί την δημιουργικότητά της και τη λαχτάρα της για ζωή. Έτσι, εξερευνά ζητήματα σεξουαλικότητας, πολιτικής συμμετοχής, στέγασης και οικονομικής ανεξαρτησίας στις ζωές των μεγαλύτερων γυναικών, καθώς και τη σχέση τους με το σώμα τους που ωριμάζει σε μια κοινωνία εμμονική με τα νεανικά παρουσιαστικά.


16

Catarina Laranjeiro Catarina Laranjeiro is a PhD candidate at Centro de Estudos Sociais da Universidade de Coimbra. She holds a degree in Social Psychology from the University of Lisbon, a post-graduation course in Digital Visual Culture by ISCTE-IUL, and a Master’s of Visual Anthropology at the Free University of Berlin.

Η Καταρίνα Λαρανζέιρο είναι υποψήφια διδάκτορας στο Centro de Estudos Sociais του πανεπιστημίου της Κοΐμπρα. Έχει πτυχίο στην Κοινωνική Ψυχολογία από το πανεπιστήμιο της Λισαβώνας, ένα μεταπτυχιακό στο Ψηφιακό Οπτικό Πολιτισμό από το ISCTE-IUL και ένα ακόμα στην Οπτική Ανθρωπολογία από το Freie Universitaet Berlin.

Because of TodayΕξαιτίας της Σημερινής Μέρας

Guinea-Bissau | Γουινέα-ΜπισσάουPortuguese, Guinea-Bissau Criole | Πορτογαλικά, Κρεολή γλώσσα της Γουινέα-Μπισσάου201357’Freie Universitaet Berlin


In Guinea-Bissau, forty years after the war, those who joined the liberation movement and those who fought in the colonial army expose a multiplicity of discourses and irreconcilable memories. Today what they have in common is claiming themselves to be the forgotten losers, the disil-lusionment with the initial expectations of independence and attributing the underdevelopment of Guinea-Bissau to the legacy of war. In this context, the collective memory of this war and this struggle is transformed in order to dove-tail and not disturb the contemporary political history.

Στη Γουινέα-Μπισσάου, σαράντα χρόνια μετά τον πόλε-μο, αυτοί που προσχώρησαν στο απελευθερωτικό κίνημα και εκείνοι που πολέμησαν στον αποικιοκρατικό στρατό εκθέτουν πολλαπλές απόψεις και μνήμες που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν. Σήμερα, αυτά που τους ενώνουν είναι ο ισχυρισμός τους ότι είναι οι ξεχασμένοι χαμένοι, η απογο-ήτευση με τις αρχικές προσδοκίες που γέννησε η ανεξαρ-τησία και η απόδοση στην κληρονομιά του πολέμου για της ελλιπή ανάπτυξη της Γουινέα-Μπισσάου. Σε αυτό το πλαίσιο, η συλλογική μνήμη αυτού του πολέμου και αυτή η πάλη μεταμορφώνονται έτσι ώστε συνυφανθούν με τη σύγ-χρονη πολιτική ιστορία χωρίς να την «ενοχλήσουν».


18

Sophie Wagner Sophie Wagner studied Cultural and Social Anthropology, with a focus on documentary film, at the University of Vienna. She finished another MA in Visual Anthropology at the Granada Centre at the University of Manchester. She is also part ofthe ETHNOCINECAsince 2011.

Η Σόφι Γουάγκνερ σπούδασε Πολιτιστική και Κοινωνική Ανθρωπολογία, με έμφαση στο ντοκιμαντέρ, στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Ολοκλήρωσε ακόμη ένα MA στην Οπτική Ανθρωπολογία στο Granada Centre του πανεπιστημίουτου Μάντσεστερ. Είναι επίσης μέλος του ETHNOCINEMA από το 2011.

On Common GroundΣε Κοινό Έδαφος

Israel, United Kingdom | Ισραήλ, Ηνωμένο ΒασίλειοHebrew, English | Εβραϊκά, Αγγλικά2013 25’ University of Manchester

Director | Σκηνοθεσία Research | ΈρευναIn the North of Israel, the members of a religious kib-

butz, a community of artists and an Arab village – who share a politically fraught history including losing homes and reclaiming identity – live as neighbours on a hillside. A glimpse into their life worlds in one shared environment reveals conflicting narratives of victimhood and guilt, pride and wrongdoings. The governing of those is a powerful tool - therefore, the creation of contemporary, shared narratives of land and people is a politically meaningful act. “On Com-mon Ground” points to the question if, and how, this can have an effect in a country that is divided within and under constant pressure from the outside.

Στο βορρά του Ισραήλ, τα μέλη ενός θρησκευτικού κι-μπούτς, μία κοινότητα καλλιτεχνών και ένα αραβικό χωριό - που μοιράζονται μια πολιτικά ταραγμένη ιστορία με χαμέ-να σπίτια και ανάκτηση ταυτότητας - ζουν ως γείτονες στην πλαγιά ενός λόγου. Μία ματιά στους κόσμους τους σε ένα μοιρασμένο περιβάλλον αποκαλύπτει αντικρουόμενες αφη-γήσεις θυματοποίησης και ενοχής, περηφάνιας και λαθών. Η διακυβέρνηση αυτών είναι ένα ισχυρό εργαλείο - άρα η δημιουργία σύγχρονων, κοινών αφηγήσεων γης και αν-θρώπων είναι μία πράξη με πολιτικό νόημα. Το «Σε Κοινό Έδαφος» μιλά για το ερώτημα αν, και πώς, αυτό μπορεί να επηρεάσει μια χώρα που είναι διχασμένη εσωτερικά και υπό συνεχή πίεση εξωτερικά.


20

Simon Rasing Simon Rasing is an ethnographic researcher and filmmaker from Utrecht, Netherlands. He attained an MA in Visual Anthropology from the Granada Centre, University of Manchester, and a BA in Cultural Anthropology from the University of Utrecht.

Ο Σάιμον Ρέιζινγκ είναι εθνογράφος ερευνητής και κινηματογραφιστής από την Ουτρέχτη της Ολλανδίας. Απέκτησε μεταπτυχιακό στην Οπτική Ανθρωπολογία από το Granada Centre του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και κατέχει πτυχίο στην Πολιτισμική Ανθρωπολογία από το πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης.

Hip-Hop, My ReleaseΧιπ-Χοπ, Η Απελευθέρωσή Μου

Colombia, United Kingdom | Κολομβία, Ηνωμένο Βασίλειο Spanish | Ισπανικά 2013 22’ University of Manchester


Hip-hop is often associated with drugs and violence and therefore seen by many as a way into prison, but Alma Negra, DJ Roky and New York, three inmates at Distrital prison in Bogota, Colombia, demonstrate the opposite. For two hours a day they are allowed to leave the courtyard to write and practice their music. Rap enables them to protest and share their experiences in life. This film tells their story and the impact hip-hop has on them.

Το χιπ-χοπ συχνά συσχετίζεται με τα ναρκωτικά και τη βία, και είναι, συνεπώς, για πολλούς ένας δρόμος για τη φυλακή, αλλά ο Alma Negra, o DJ Rocky και ο New York, τρεις κρατούμενοι στην φυλακή Distrital στη Μπογκοτά της Κολομβίας, αποδεικνύουν το αντίθετο. Για δυο ώρες τη μέρα, τους επιτρέπεται να αφήσουν το προαύλιο για να γράψουν και να κάνουν εξάσκηση στη μουσική τους. Η ραπ τούς επιτρέπει να διαμαρτυρηθούν και να μοιραστούν τις εμπειρίες ζωής τους. Η ταινία αφηγείται τις ιστορίες τους και την επίδραση που έχει το χιπ-χοπ επάνω τους.


22

Τommi Mendel Tommi Mendel was born 1970 in Switzerland. He studied Social and Cultural Anthropology, Religious Studies and History at the University of Zurich. His ethnographic documentary “Bunong’s Birth Practices Between Tradition and Change” (2010) won several prizes at international festivals.

Ο Τόμι Μεντέλ γεννήθηκε το 1970 στην Ελβετία. Σπούδασε Κοινωνική και Πολιτισμική Ανθρωπολο-γία, Θρησκευτικές Μελέτες και Ιστορία στο πανεπιστή-μιο της Ζυρίχης. Το εθνο-γραφικό του ντοκιμαντέρ «Bunong’s Birth Practices Between Tradition and Change» (2010) κέρδισε πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ.

Common Roads - Pilgrimageand Backpacking in the 21st CenturyΚοινοί Δρόμοι - Προσκύνημα και Ταξίδιαστον 21ο Αιώνα

Switzerland | ΕλβετίαSwiss German, German, English, Spanish, French | Ελβετικά γερμανικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά2013 95’Zurich University


Whereas the label of "pilgrim" is still mostly associated with devout persons leaving home for purely religious mo-tives, young people taking to the road as «backpackers» are generally perceived as pleasure seeking globetrotters. Questioning these stereotypes, the film follows one young woman along the Way of St. James through France and Spain and another one along backpacking-routes through Thailand, Cambodia and Laos. Documenting their experi-ences and encounters over a period of three years, this film reveals intriguing parallels on various levels between what at first glance appear as two different ways of travelling.

Ενώ η ταμπέλα του «προσκυνητή» ακόμη συσχετίζεται τις περισσότερες φορές με ευσεβή άτομα που αφήνουν το σπίτι τους με καθαρά θρησκευτικά κίνητρα, νέοι άνθρωποι που βγαίνουν στο δρόμο σαν «backpackers» γενικά θεω-ρούνται ταξιδιώτες που έχουν στόχο το κυνήγι της απόλαυ-σης. Αμφισβητώντας αυτά τα στερεότυπα, η ταινία ακολου-θεί μια νέα γυναίκα στη Διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα μέσα από Γαλλία και Ισπανία, και μία άλλη σε διαδρομές μέσα από Ταϊλάνδη, Καμπότζη και Λάος. Κατα-γράφοντας τις εμπειρίες και συναντήσεις τους κατά τη δι-άρκεια τριών χρόνων, η ταινία αποκαλύπτει ενδιαφέροντες παραλληλισμούς σε διάφορα επίπεδα ανάμεσα σε δύο τρό-πους ταξιδιού που αρχικά φαίνονται πολύ διαφορετικοί.


24

Natasha Raheja Natasha Raheja is a Brooklyn-based filmmaker. Natasha is currently pursuing her PhD in Sociocultural Anthropology at New York University with a Certification in Culture and Media.

Η Νατάσα Ραέτζα είναι σκηνοθέτης με έδρα το Μπρούκλιν. Είναι διδακτορική υποψήφια στην Κοινωνική και Πολιτισμική Ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, με πτυχίο στον Πολιτισμό και τα ΜΜΕ.

Cast in IndiaΚατασκευασμένα στην Ινδία

USA Bengali, Hindi | Μπενγκάλι, Χίντι 2014 26’ New York University


Man. Hole. The twain are not to meet. But together they come. Iconic and ubiquitous, approximately 300,000 man-hole covers dot the streets of New York City. Manufactured in India, these 200 pound covers are the congealed efforts of thousands of highly skilled metal workers. Enlivening the objects around us, «Cast in India» sets on a journey across oceans to depict the labor process. This work aims to engage the tension between the irreplaceability of peo-ple and the replaceability of their labor, while pointing to the disparate conditions that shape the geographies of pro-duction of everyday urban infrastructures.

Άντρας. Τρύπα. Τα δύο δεν πρέπει να συναντηθούν. Αλλά ενώνονται. Εμβληματικά και πανταχού παρόντα, περίπου 300.000 καλύμματα φρεατίων γεμίζουν τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Κατασκευασμένα στην Ινδία, αυτά τα καλύμ-ματα βάρους 100 κιλών είναι οι ενωμένες προσπάθειες χι-λιάδων ειδικευμένων εργατών μετάλλου. Ζωντανεύοντας τα αντικείμενα γύρω μας, το «Κατασκευασμένα στην Ινδία» ξε-κινά ένα ταξίδι που διασχίζει τους ωκεανούς για να απεικο-νίσει την διαδικασία της εργασίας. Η δουλειά αυτή στοχεύει στο να θίξει την διαταραχή ανάμεσα στους αναντικατάστα-τους ανθρώπους και στον αναλώσιμο μόχθο τους, ενώ τονί-ζει τις ανόμοιες συνθήκες που σχηματίζουν τις γεωγραφίες της παραγωγής της καθημερινής αστικής υποδομής.


26

Elise Laker Elise Laker is a London-based researcher and film-maker, specialising in the Middle East and Central Asia. She is a recent graduate of the Granada Centre for Visual Anthropology and holds a BA in French and Russian from the University of Nottingham.

Η Ελίζ Λέικερ είναι ερευνήτρια και κινηματογραφίστρια με έδρα το Λονδίνο, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Αποφοίτησε από το Granada Centre for Visual Anthropology και έχει BA στη Γαλλική και τη Ρωσική Γλώσσα από το πανεπιστήμιο του Νότινχαμ.

Behind the WheelΠίσω από το Τιμόνι

United Kingdom, Tajikistan | Ηνωμένο Βασίλειο Uzbek | Ουζμπέκ 2013 20’ University of Manchester


With many families in Tajikistan increasingly turning to migration as an answer to their financial hardship, “Be-hind the Wheel” serves as an inquiry into the challenges this phenomenon can present for those who stay behind. It explores the moral and emotional turmoil of Nigora, an Uzbek woman whose traditional life of being a housewife is turned upside down after her migrant husband fails to send back enough money and she finds out he has been having an affair. No longer able to rely on her husband, Nigora defies prevailing gender norms and sets to work fixing car tyres.

Με πολλές οικογένειες στο Τατζικιστάν να στρέφονται στην μετανάστευση ως απάντηση στις οικονομικές τους δυσκολίες, το «Πίσω από το Τιμόνι» είναι μια έρευνα στις προκλήσεις που αυτό το φαινόμενο μπορεί να παρουσιάσει για αυτούς που μένουν πίσω. Εξερευνά την ηθική και συ-ναισθηματική ταραχή της Νιγκόρα, μίας Ουζμπέκ γυναίκας της οποίας η παραδοσιακή ζωή ως νοικοκυράς ανατρέπε-ται όταν ο μετανάστης σύζυγός της δεν στέλνει πίσω αρκε-τά χρήματα και μαθαίνει ότι εκείνος διατηρεί εξωσυζυγική σχέση. Μη μπορώντας πια να βασιστεί στον άντρα της, η Νιγκόρα αψηφά τα κυρίαρχα στερεότυπα για τα φύλα και ξεκινά δουλειά, στην επιδιόρθωση ελαστικών αυτοκινήτων.


28

Eda Elif Tibet Eda Elif Tibet is currently a PhD student on Anthropology at Yeditepe University in Istanbul. Her first documentary film “28 Days on the Moon” (2012) was broadcast by the national documentary channel, IZ TV, as the first visual anthropology film of its kind in Turkey.

Η Εντά Ελίφ Τιμπέτ αυτήν την περίοδο είναι υποψήφια διδάκτορας Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Yeditepe της Κωνσταντινούπολης. To πρώτο της ντοκιμαντέρ «28 Days on the Moon» (2012) προβλήθηκε από το εθνικό τηλεοπτικό κανάλι ντοκιμαντέρ, IZ TV, ως το πρώτο ανθρωπολογικό φιλμ του είδους του στην Τουρκία, καθώς και σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.

AmchiΓιατρός

Turkey, India | Τουρκία, Ινδία Tibetan, Bhoti Language | Θιβετιανά, γλώσσα Μπότι 2013 65’ Yeditepe University / İstanbul Turkey

Director | Σκηνοθεσία Research | ΈρευναEvery year, Amchi Karma Chodon travels to the most re-

mote areas in Ladakh to raise awareness on women and child healthcare and reach the nomads to provide preven-tive healthcare knowledge. She advocates for the educa-tion of young amchis, as she thinks raising and empowering youth will promote a more sustainable public healthcare model. The film tells the story of her last journey into the wilderness of the harsh and difficult landscape of the Himalayas, giving a glimpse of a life of an inspirational teacher dedicated to social work and public healthcare. It also questions the future of Amchis, a tradition under threat of extinction.

Κάθε χρόνο, η amchi [γιατρός] Κάρμα Τσόντον ταξιδεύει στις πιο απομονωμένες περιοχές του Λαντάκ για να ευαι-σθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την υγεία των γυναικών και των παιδιών και προσπαθεί να φτάσει τους νομάδες για να τους παράσχει προληπτικές γνώσεις για την υγεία. Υποστηρίζει την εκπαίδευση των νεαρότερων amchi, αφού πιστεύει ότι η εκπαίδευση και ενδυνάμωση της νεολαίας θα προωθήσει ένα πιο βιώσιμο μοντέλο δημόσιας υγείας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του τελευταίου ταξιδιού στην άγρια γη του δύσκολου και σκληρού τοπίου των Ιμαλαΐων, δίνοντάς μας μια γεύση από τη ζωή μιας δασκάλας που έχει αφοσιωθεί στην κοινωνική εργασία και τη δημόσια υγεία. Διερωτάται επίσης για το μέλλον των amchi, μια παράδοση υπό την απειλή της εξαφάνισης.


30

Noam Osband An anthropologist and filmmaker, his prior work includes co-producing, co-editing, and filming “Searcy County”, which has screened in over 20 festivals world-wide. He has begun shooting a feature-length documentary that will serve as the first documentary film ever submitted for a PhD at the University of Pennsylvania.

Είναι ανθρωπολόγος και κινηματογραφιστής. Εκτέλεσε χρέη συμπαραγωγού, μοντέρ και κινηματογραφιστή στο «Searcy County», το οποίο προβλήθηκε σε πάνω από 20 φεστιβάλ παγκοσμίως. Έχει ξεκινήσει τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ που θα είναι η πρώτη ταινία που θα υποβληθεί ως διδακτορική διατριβή στο πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια.

ForwardΕμπρός

U.S.A. | Η.Π.Α. English, Spanish | Αγγλικά, Ισπανικά 2014 51’ University of Pennsylvania


“Adelante” shows the heart of Mexico beating strongly, just outside of Philadelphia, where Mexican newcom-ers are revitalizing a dying Irish-Catholic parish. The film shows different communities making mutual adjustments in order to create meaningful and heartfelt bonds of friend-ship and understanding. We see American parishioners learn to accept and ultimately embrace this new group of immigrants who bring new life to their community. We also witness the joy of immigrant families establishing new lives in an unfamiliar, at times bewildering, country that offers their children more opportunities, while also observing the painful compromises caused.

To «Εμπρός» δείχνει την καρδιά του Μεξικό να χτυπά δυνατά, ακριβώς έξω από την Φιλαδέλφεια όπου νεοφερ-μένοι Μεξικανοί αναζωογονούν μία ετοιμοθάνατη ιρλανδο-καθολική ενορία. H ταινία δείχνει διαφορετικές κοινότητες να κάνουν αμοιβαίες προσαρμογές έτσι ώστε να δημιουρ-γήσουν ουσιώδεις και εγκάρδιους δεσμούς φιλίας και κατα-νόησης. Βλέπουμε Αμερικανούς ενορίτες να μαθαίνουν να αποδέχονται και τελικά να αγκαλιάζουν την νέα αυτή ομάδα μεταναστών που φέρνουν νέα ζωή στην κοινότητα. Βλέπου-με επίσης την χαρά των οικογενειών των μεταναστών που φτιάχνουν νέες ζωές σε μια μη γνώριμη, ενίοτε περίπλοκη, χώρα που προσφέρει στα παιδιά τους περισσότερες ευκαι-ρίες, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούμε τους επώδυνους συμβι-βασμούς που προκύπτουν.


32

Inês Mestre Inês Mestre studied Social and Cultural Anthropology and Documentary Film, and is a PhD candidate in Anthropology at the Nova University of Lisbon and Universitary Institute of Lisbon. She is a member of the Visual Anthropology and Art Laboratory of the Network Centre for Research in Anthropology (Portugal).

Η Ινές Μέστρε σπούδασε Κοινωνική και Πολιτισμική Ανθρωπολογία και Ντοκιμαντέρ, και είναι διδακτορική υποψήφια στην Ανθρωπολογία στο Nova University της Λισαβώνας και το Universitary Institute της Λισαβώνας. Είναι μέλος του Visual Anthropology and Art Laboratory of the Network Centre for Research in Anthropology της Πορτογαλίας.

Luiz da RochaLuiz da Rocha

Portugal | ΠορτογαλίαPortuguese | Πορτογαλικά201319’Nova University of Lisbon


A portrait of the centenarian coffee shop Luiz da Ro-cha, in Beja, a small city in the Alentejo region of Portugal, focused in his workers and costumers, the production and degustation of sweet and salty specialties, the preparation and consumption of hot and cold drinks, and the archi-tecture and furniture of the establishment. Following the cafe’s daily routines, the film stresses the workers’ skilled manual labour, the homemade manufacturing and the fa-miliar relationships.

Ένα πορτρέτο του εκατονταετούς καφέ Luiz Da Rocha, στη Μπέζα, μία μικρή πόλη στην περιοχή Αλεντέζο της Πορ-τογαλίας, με έμφαση στους εργαζόμενους και τους πελάτες, την παραγωγή και την δοκιμή των γλυκών και αλμυρών σπε-σιαλιτέ, την προετοιμασία και κατανάλωση ζεστών και κρύων ποτών, και την αρχιτεκτονική και επίπλωση της επιχείρησης. Ακολουθώντας την καθημερινή ρουτίνα του καφέ, η ταινία τονίζει την ειδικευμένη χειρωνακτική εργασία των εργαζομέ-νων, την σπιτική παραγωγή και τις οικείες σχέσεις.

PanoramaΠανόραμαLast Pioneers | Τελευταίοι Πιονέροι

GHORA - Waiting for Goddess | GHORA - Περιμένοντας για τη Θεά

A Life Suspended | Μια Ζωή σε Αναστολή

50 Years Later... | 50 Χρόνια Μετά...



36

Daniela Rodrigues Daniela Rodrigues is an anthropologist from Portugal. She is interested in material culture and memory, as well as depicting reality through ethnographic research. She is currently a PhD candidate in Anthropology, focusing on Material Culture and Portuguese migration.

Η Ντανιέλα Ροντρίγκεζ είναι ανθρωπολόγος από την Πορτογαλία. Τα ενδιαφέροντά της περιλαμβάνουν τον υλικό πολιτισμό και τη μνήμη, καθώς και την απεικόνιση της πραγματικότητας μέσα από εθνογραφική έρευνα. Είναι διδακτορική υποψήφια στην Ανθρωπολογία, εστιάζοντας στον Υλικό Πολιτισμό και την μετανάστευση στην Πορτογαλία.

Last PioneersΤελευταίοι Πιονέροι

Slovenia | Σλοβενία Slovene | Σλοβένικα 2012 11’ FCSH - UNL


In former Yugoslavia, kids were initiated in the pio-neer movement under the Federation’s ideal of “Unity and Brotherhood”. In the 90’s other values entered the newly independent Republic of Slovenia. How was this transition felt by the last generation of pioneers? With an approach on memory, the film reconstructs the ritual of becom-ing a pioneer, mixing interviews, archive footage and the ritual’s culture as clothes, leaflets, songs and vows. While the last pioneers recall their times in former Yugoslavia, they’re also analysing the situation in contemporary Slove-nia. The film focuses on “yugonostalgia”, rise of capitalism, nation building, memory and ritual.

Στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τα παιδιά μυούνταν στο κίνημα των «πιονέρων» στο πλαίσιο της ιδεολογίας της Ένωσης για «Ενότητα και της Αδελφότητα». Στην δεκαετία του ’90, άλλες αξίες εισέβαλαν στην πρόσφατα ανεξάρτητη Δημοκρατία της Σλοβενίας. Πώς έγινε αισθητή η μετάβα-ση αυτή από την τελευταία γενιά του κινήματος; Με μια προσέγγιση στη μνήμη, η ταινία ανακατασκευάζει το τελε-τουργικό του να γίνεις «πιονέρος», ενώνοντας συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και την κουλτούρα του τελετουργικού όπως ρούχα, φυλλάδια, τραγούδια και όρκοι. Ενώ οι τελευταίοι «πιονέροι» ανακαλούν την εποχή τους στην πρώην Γιου-γκοσλαβία, αναλύουν επίσης την κατάσταση στην σύγχρο-νη Σλοβενία. Η ταινία επικεντρώνεται στη «γιουγκονοσταλ-γία», την άνοδο του καπιταλισμού, το χτίσιμο ενός έθνους, τη μνήμη και το τελετουργικό.


38

Irene Majo Garigliano Irene Majo Garigliano is an anthropology PhD student.

Η Ιρένε Μάγιο Γκαριγκλιάνο είναι υποψήφια διδάκτορας της ανθρωπολογίας.

GHORA - Waiting for GoddessGHORA - Περιμένοντας για την Θεά

Italy, France | Ιταλία, Γαλλία Assamees (indian dialect) | Assamese (ινδική διάλεκτος) 2013 38’ La Sapienza

Temple of the Goddess Kamakhya, India. Every year in August, 21 Ghoras become possessed by deities and dance to the sound of drums for three days. A deity chooses a man as his vehicle; whatever his age he will be possessed every year for the rest of his life. During the three days of the Dance, devotees worship the Ghoras and beg for their blessing. When the Dance is over, the Ghoras, abandoned by the deities, go back to their everyday life: work, family and house-caring. What do they feel about the possession they undergo? The film follows two Ghoras in the delicate phase preceding the Dance and explores the way they gradually part from their regular human condition.

Στο ναό της Θεάς Καμάκχια στην Ινδία. Κάθε χρόνο τον Αύγουστο, 21 Γκόρα καταλαμβάνονται από θεότητες και χορεύουν στον ήχο των τυμπάνων για τρεις μέρες. Μία θε-ότητα επιλέγει έναν άντρα ως όχημά της – όποια κι αν είναι η ηλικία του, θα καταλαμβάνεται κάθε χρόνο για το υπό-λοιπο της ζωή τους. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών του Χορού, οι θιασώτες λατρεύουν τις Γκόρα και ικετεύουν για τις ευλογίες τους. Όταν ο Χορός τελειώσει, οι Γκόρα, εγκαταλελειμμένες από τις θεότητές τους, επιστρέφουν στις καθημερινές ζωές τους: δουλειά, οικογένεια και φροντί-δα του σπιτιού. Πώς αισθάνονται για την καταληψία στην οποία υποβάλλονται; Η ταινία ακολουθεί δύο Γκόρα στην εύθραυστη φάση που προηγείται του Χορού και εξερευνά τον τρόπο με τον οποίο σταδιακά χωρίζονται την συνηθι-σμένη τους κατάσταση.


Alessandro Cartosio Alessandro Cartosio is a documentary film maker and director of photography.

Ο Αλεσάντρο Καρτόσιο είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και διευθυντής φωτογραφίας.


40

Kazuyo Minamide Born in 1975 in Japan, she is a lecturer of St. Andrew’s University in Japan. She has conducted anthropological fieldwork in Bangladeshi rural society since 2000. She is now teaching Visual Anthropology and Filmmaking in Japan.

Γεννημένη το 1975 στην Ιαπωνία, είναι λέκτορας του St Andrew’s University της Ιαπωνίας. Έχει διεξάγει επιτόπια ανθρωπολογική έρευνα στην επαρχιακή κοινωνία του Μπανγκλαντές από το 2000. Πλέον διδάσκει Οπτική Ανθρωπολογία και σκηνοθεσία στην Ιαπωνία.

A Life SuspendedΜια Ζωή σε Αναστολή

Japan | Ιαπωνία Bengali | Μπενγκάλι 2013 37’ St. Andrew’s University, Osaka-JAPAN


In 2005, Shimul left his rural village in Bangladesh for Ath-ens. Soon after he arrived, however, Greece was hit by the economic crisis, and opportunities for work disappeared. The actual situation of being an overseas worker in Greece was very different to what he imagined in Bangladesh. Eight years have already passed. In his village, the woman he promised to marry is waiting. Despite his dreams of suc-cess, Shimul is struggling in his life abroad. Where will his life go in future? How do his families in the village regard his situation? This ethnographic film shows a young over-seas migrant from the perspectives of both his situation in Athens and that of his family in rural Bangladesh.

Το 2005, ο Σιμούλ άφησε το χωριό του στο Μπανγκλαντές για την Αθήνα. Σύντομα μετά την άφιξή του, όμως, η Ελλά-δα χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση, και οι ευκαιρίες για δουλειά εξανεμίστηκαν. Η πραγματικότητα τού να είσαι μετανάστης εργάτης στην Ελλάδα ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι είχε φανταστεί στο Μπανγκλαντές. Έχουν περάσει ήδη οκτώ χρόνια. Στο χωριό του, η γυναίκα στην οποία έχει υποσχεθεί γάμο, περιμένει. Παρά τα όνειρά του για επιτυχία, ο Σιμούλ δεν τα πηγαίνει καλά στη ζωή του στο εξωτερικό. Πού θα πάει η ζωή του στο μέλλον; Πώς βλέπουν την κα-τάστασή του οι οικογένειές του στο χωριό; Η εθνογραφική αυτή ταινία δείχνει έναν νεαρό μετανάστη από την οπτική γωνία της κατάστασής του στην Αθήνα αλλά και εκείνη της οικογένειάς του στο επαρχιακό Μπανγκλαντές.


42

Nadine Wanono Nadine Wanono has a research tenure position at the CNRS: Institut des Mondes africains. She has been involved as supervisor in the Master program in Visual and Media An-thropology at the Freie Universität.

H Ναντίν Γουανόνο έχει μόνιμη ερευνητική θέση στο CNRS: Institut des Mondes africains. Έχει συμμε-τάσχει ως επόπτης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Οπτικής Ανθρω-πολογίας και Ανθρωπολογίας των Μέσων στο Freie Universität, Berlin.

50 Years Later... 50 Χρόνια Μετά...

France, Mali | Γαλλία, ΜάλιFrench | Γαλλικά201457’National Center for Scientific Research ( Paris), University of Bamako, Mali


Between 1959 and 1961, Jean Rouch treated the ques-tion of friendship in a mixed African-European High School in Abidjan with his film „La Pyramide Humaine». Making use of a student exchange between two high schools in Bamako and Rambouillet, this film furthers the debate on the relationships between the students of the two classes and addresses Mali’s political context 50 years after its independence.

Από το 1959 ως το 1961, ο Ζαν Ρους χειρίστηκε το ερώ-τημα της φιλίας σε ένα μικτό αφρικανικό-ευρωπαϊκό γυμνά-σιο στο Αμπιτζάν με την ταινία του «Η Ανθρώπινη Πυρα-μίδα». Χρησιμοποιώντας την ανταλλαγή μαθητών ανάμεσα σε δύο γυμνάσια στο Μπαμακό και το Ραμπουγιέ, η ταινία συνεχίζει τη συζήτηση σχετικά με τις σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές των δύο τάξεων, και αναφέρεται στο πολιτικό πλαί-σιο του Μαλί, πενήντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του.

Sidylamine Bagayoko He obtained a Master’s in Anthro-pology and Visual Communication at the Institute of Visual Cultural Studies of the University of Tromsø . Since 2013, he has been in Finland as visiting PhD researcher.

Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στην Ανθρωπολογία και την Οπτική Επικοινωνία στο Institute of Visual Cultural Studies του πανεπιστημίου Tromsø. Από το 2013, ζει στη Φιν-λανδία ως διδακτορικός ερευνητής.

Xenophobia ΤributeΑφιέρωμα ΞενοφοβίαStationed | Σταθμευμένοι

Ghosts' Stories: Discussions with Tanzanian Albinos and Their Advocates | Ιστορίες Φαντασμάτων: Συζητήσεις με Τανζανούς Αλμπίνο και τους Υποστηρικτές τους

Descending With the Angels | Κατέρχεσθαι Μετά των Αγγέλων

Valley of Sighs| Κοιλάδα των Αναστεναγμών

Document: Hoyerswerda | Frontex | Έγγραφο: Χογιερβέρντα | Frontex

Fantome Island | Νησί Φαντόμ

Other Europe | Άλλη Ευρώπη


Xenophobia Τribute | Αφιέρωμα Ξενοφοβία

46

The intentions of the Athens Ethnographic Film Festival’s ini-tiative to introduce a thematic section into its line-up are two-fold: on the one hand, open up the Festival to a wider audience, highlighting the particular kind of knowledge provided by eth-nographic film on social issues and, on the other hand, provide a platform for a dialogue on the limitations and capacities of the ethnographic film to address those issues.The theme of this first section is xenophobia and racism. As we consider issues like racist violence, aggressive expressions of nationalism, social exclusion and the rise of fascism to be of the highest significance for the Athenian society, we decided to inaugurate the Festival’s themed section with a selection of ethnographic films addressing such issues.Visual anthropology scholars have noted film’s potential in ap-proaching facets of social matters which differ to those usually touched upon by the written word, as well as its potential as an anthropological tool to approach and intrinsically under-stand the other1. We believe that this knowledge that the eth-nographic film might provide may reach beyond an audience of specialists, and in order to explore this idea we choose to screen films that deal with racism and xenophobia as social ex-pressions of managing otherness. In this context, we ponder as to what films made by ethnographers can teach us, or lead us to think on these issues – which one should have expected to be substantial for this particular scientific field, and are surely central to contemporary societies. Our goal, therefore, through this film selection is to showcase cinematic anthropological ap-proaches and analyses of these phenomena in a diachronic and global framework.Thomas Kaske’s film “Document: Hoyerswerda | Frontex” em-bodies several of the section’s points via its idiosyncratic ed-iting, which presents the juxtaposition between | → page 48 |

Racism, Xenophobia and Ethnographic Cinema

The knowledge that the

ethnographic film might provide

may reach beyond an audience of

specialists.


Η πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογρά-φου της Αθήνας να εισαγάγει μια θεματική ενότητα έχει μια διπλή πρόθεση: αφενός, να ανοίξει το φεστιβάλ προς ένα ευρύτερο κοινό υπογραμμίζοντας τη γνωστική αξία που προσφέρει το εθνογραφικό φιλμ για συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα, κι αφετέρου να προσφέ-ρει τη βάση για ένα διάλογο πάνω στα όρια και στις δυνατότητες του εθνογραφικού φιλμ να απευθύνει τέτοια ζητήματα. Η θεματική της πρώτης ενότητας είναι η ξενοφοβία και ο ρατσισμός. Καθώς θεω-ρούμε ζητήματα όπως η ρατσιστική βία, οι επιθετικές εκφάνσεις του εθνικισμού, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η άνοδος του φασισμού να είναι ύψιστης σημασίας για την αθηναϊκή κοινωνία, αποφασίσαμε να εγκαινιάσουμε το θεματικό αφιέρωμα του φεστιβάλ με μια επιλο-γή από εθνογραφικά φιλμ που πραγματεύονται αυτά τα ζητήματα.Θεωρητικοί της οπτικής ανθρωπολογίας έχουν σημειώσει τη δυναμι-κή του φιλμ στην προσέγγιση όψεων κοινωνικών ζητημάτων διαφο-ρετικών από αυτές που συνήθως απευθύνει ο γραπτός λόγος, όπως και τη δυναμική του φιλμ ως ανθρωπολογικό εργαλείο για την προ-σέγγιση και την ουσιαστική κατανόηση του άλλου1. Θεωρώντας ότι η ιδιαίτερη αυτή γνωστική αξία που μπορεί να έχει το εθνογραφικό φιλμ δε θα πρέπει να περιορίζεται μόνο σε ένα κοινό ειδικών, επιλέγουμε να προβάλλουμε ταινίες που καταπιάνονται με το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ως κοινωνικές εκφράσεις της διαχείρισης της διαφορε-τικότητας του άλλου. Στο πλαίσιο αυτό αναρωτιόμαστε σχετικά με το τι μπορούν να μας μάθουν ή να μας οδηγήσουν να σκεφτούμε φιλμ φτιαγμένα από εθνογράφους πάνω στα θέματα αυτά – τα οποία θα πε-ρίμενε κανείς ότι είναι σημαντικά για τον συγκεκριμένο επιστημονικό κλάδο, σίγουρα πάντως είναι κεντρικά για τις σύγχρονες κοινωνίες. Ο στόχος μας λοιπόν μέσα από τη συγκεκριμένη επιλογή ταινιών είναι να δείξουμε φιλμικές ανθρωπολογικές προσεγγίσεις και αναλύσεις τέτοιων φαινομένων, σε ένα διαχρονικό και παγκόσμιο πλαίσιο. Η ταινία του Τόμας Κάσκε «Έγγραφο: Χογιερσβέρντα | Frontex» εν-σωματώνει αρκετούς από τους προβληματισμούς | → σελίδα 49 |

Ρατσισμός, Ξενοφοβία και Εθνογραφικός Κινηματογράφος

H ιδιαίτερη αυτή γνωστική

αξία που μπορεί να έχει το

εθνογραφικό φιλμ δε θα πρέπει

να περιορίζεται μόνο σε ένα κοινό

ειδικών.

48

| → page 46 | narratives by Mozambican refugees –racist vio-lence victims- in the Federal Republic of Germany in 1991 and footage from Frontex cameras which depict pursuits of immi-grants attempting to cross the Greek-Turkish borders. In this way, Kaske notes the diachronic and insistingly problematic of European immigration policies, providing us with a space to re-flect on deeply rooted xenophobia in Europe.Stefania Giannikou’s “Stationed” presents an example of how these European immigration policies are ruthlessly experi-enced. Her film is a violent snapshot of the daily reality faced by immigrants trapped in Greece, in a vague and precarious tran-sitional space, victims of the Dublin II regulations.“Descending with the Angels” examines another facet of immi-grant life in Europe. The film, which charts with disarming im-mediacy the two-way remedial treatment of a Palestinian refu-gee in Denmark, who is possessed by a ‘Jinn’ spirit: through the traditional Islamic exorcism and psychotropic medication. The man does not see the point in psychiatric treatment, since he believes his illness has been dealt with through the exorcisms from the Koran, his physicians, however, insist on the treat-ment, as well as pointing out that the drugs administered by them are responsible for any improvements on his condition. This juxtaposition of two belief systems presented in the film exposes the superficialities of cultural co-existence, the limits of tolerance and the harsh reality of the rational management of non-normality.Sara Hall’s film, “Ghosts' Stories” presents stories from the harsh reality of Albino life in Tanzania. Via narrations, and attempts to approach the educational, professional, family, and social life of Albinos in the country, she charts a complex and violent web of racist convictions. Analyzing the complexity of this phenom-enon, Hall highlights the way in which religious prejudices, rac-ist views and speculative plans frame the violence and exclu-sion experience by Albinos in Tanzania.Mihai Leaha, in his film, “Valley of Sighs”, aims to shed light on the history of the Roma Holocaust during World War II through the stories of the handful of Transnistria (Moldova) concentra-tion camps survivors. Leaha masterfully films and juxtaposes the landscape with the interview, succeeding in cinematically highlighting the existential complexity of the land, | → page 50 |

A violent snapshot of the daily

reality faced by immigrants

trapped in Greece, in a vague and

precarious transitional

space, victims of the Dublin II

regulations.



| → σελίδα 47 | της ενότητας μέσα από το ιδιότυπο μοντάζ της, στο οποίο παρακολουθούμε την αντιπαράθεση αφηγήσεων Μοζεμβι-κανών μεταναστών –θυμάτων ρατσιστικών επιθέσεων- στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας το 1991, με εικόνες από κάμερες της Φροντεξ που δείχνουν καταδιώξεις μεταναστών που επιχειρούν να διασχίσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Με τον τρόπο αυτό ο Κά-σκε επισημαίνει την διαχρονική προβληματικότητα των ευρωπαϊκών μεταναστευτικών πολιτικών, καλώντας μας έτσι να αναστοχαστούμε πάνω στη βαθιά ριζωμένη ξενοφοβία στην Ευρώπη.Η ταινία της Στεφανίας Γιαννίκου «Σταθμευμένοι» παρουσιάζει ένα παράδειγμα τού πώς βιώνονται αυτές οι ευρωπαϊκές μεταναστευτι-κές πολιτικές. Η ταινία της αποτελεί ένα βίαιο στιγμιότυπο της κα-θημερινότητας μεταναστών που έχουν παγιδευθεί στην Ελλάδα, σε έναν αόριστο και επισφαλή μεταβατικό χώρο, θύματα των ρυθμίσε-ων του Δουβλίνου ΙΙ. Το «Κατέρχεσθαι Μετά των Αγγέλων» μελετά μια άλλη όψη της ζωής των μεταναστών στην Ευρώπη. Η ταινία, η οποία καταγράφει με αφοπλιστική αμεσότητα την διπλή θεραπευτική αντιμετώπιση ενός παλαιστίνιου πρόσφυγα στη Δανία που έχει καταληφθεί από ένα πνεύμα ‘Jinn’, με παραδοσιακό ισλαμικό εξορκισμό και με ψυχοτρο-πική φαρμακευτική αγωγή. Ο πρωταγωνιστής δεν βλέπει το νόημα της ψυχιατρικής αγωγής, καθώς θεωρεί ότι η ασθένειά του έχει ήδη αντιμετωπιστεί με τους εξορκισμούς από το Κοράνι, οι θεραπευτές του, όμως, επιμένουν στην αγωγή, όπως και στο να του επισημαί-νουν ότι για την όποια βελτίωση της κατάστασης του ευθύνονται στην πραγματικότητα τα φάρμακα που του χορήγησαν. Μέσα από αυτή την αντιπαράθεση δύο συστημάτων πίστης που παρακολου-θούμε στην ταινία, αναδεικνύεται η επιφανειακότητα της πολιτιστι-κής συνύπαρξης, τα όρια της ανεκτικότητας και η σκληρή πραγματι-κότητα της ορθολογικής διαχείρισης της μη- κανονικότητας.Η ταινία της Σάρα Χoλ, «Ιστορίες Φαντασμάτων» παρουσιάζει ιστο-ρίες από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής Αλμπίνων στην Ταν-ζανία. Μέσα από αφηγήσεις, και προσπαθώντας να προσεγγίσει την εκπαιδευτική, εργασιακή, οικογενειακή και κοινωνική ζωή Αλμπί-νων στη χώρα, χαρτογραφεί ένα περίπλοκο και βίαιο πλέγμα ρατσι-στικών αντιλήψεων. Στην ταινία της, αναλύοντας την περιπλοκότητα του φαινομένου η Χολ, αναδεικνύει πως θρησκευτικές προκαταλή-ψεις, ρατσιστικές αντιλήψεις και κερδοσκοπικά πλάνα πλαισιώνουν τη βία και τον αποκλεισμό που βιώνουν οι Αλμπίνοι στην Τανζανία. Ο Μιχάι Λεάχα, στην ταινία του «Κοιλάδα των | → σελίδα 51 |

Ένα βίαιο στιγμιότυπο της

καθημερινότητας μεταναστών που

έχουν παγιδευθεί στην Ελλάδα,

σε έναν αόριστο και επισφαλή

μεταβατικό χώρο, θύματα των

ρυθμίσεων του Δουβλίνου ΙΙ.

50

Dafni Sofianopoulou, Christos Varvantakis

‣ The curators wish to thank Peter Ian Crawford, Beate Engelbrecht, Allan Grossman and Stephen Nuggent, for their ideas and commentary during the planning stages of this tribute.

1. See: David MacDougal (1998) Transcultural Cinema,. Paul Stoller (1992) The Cinematic Griot Alan Grossman & Aine Obrien (2008) Projecting Migration: Transcultural Documentary Practice; Sarah Pink (2001) Doing Visual Ethnography.

2. The film was screened at the Athens Ethnographic Film Festival in 2012 and will feature in this year’s line-up as a special screening of the themed section.

| → page 48 | which tragically haunts the narrations of the sur-vivors.In “Fantome Island”, Adrian Strong recounts an unknown side of racist colonial Australia’s history. Reconstructing the story of a leper colony/place of exile for Aboriginals, through the narra-tion of Joe Eggmolese, who spent his childhood on the island, Strong penetrates what he calls the “fringes of the marginal-ized”. With this personal narration as his vehicle, the director analyses the strategies of bio-political exclusion and control of the colonial state, achieving an in depth criticism of official Aus-tralian historiographies.Many of the films discuss bio-political practices of fear, as basis and results of the propagation of xenophobic and racist phe-nomena. Ethnographic film, beyond the abstract and general-izing journalistic discourse about these issues, can offer a pierc-ing insight into the violently experienced reality of the cast-out, the corporeal resonance of legal regulations and racist beliefs. One such cinematic moment, and a particularly biting, in our eyes, commentary on the European Union immigration policies lies in a scene of Rossella Schillaci’s “Other Europe”2, wherein, during a heated discussion, immigrants talk about the ways through which you can escape your country of arrival and emi-grate elsewhere in Europe. It is not enough, they say, to burn your fingers, as your fingerprints will resurface after a certain period – and, according to Dublin II, you will be sent back to the country of arrival. It is better to cut them off.

It is not enough, they say, to burn your fingers, as

your fingerprints will resurface after

a certain period. It is better to cut

them off.



| → σελίδα 49 | Αναστεναγμών» επιδιώκει να φωτίσει την ιστορία του Ολοκαυτώματος των Ρομά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από τις αφηγήσεις ελάχιστων επιζώντων από τα στρατόπεδα συγκεντρώ-σεως της Τρανσνίστρια (Μολδαβία). Ο Λεάχα, με αριστοτεχνικό τρόπο κινηματογραφεί και αντιπαραθέτει το τοπίο στις συνεντεύξεις, πετυχαίνοντας να αναδείξει κινηματογραφικά την υπαρξιακή πολυ-πλοκότητα του τόπου, που με τρόπο τραγικό άλλωστε στοιχειώνει και τις αφηγήσεις των επιζώντων. Στο «Νησί Φαντόμ», ο Άντριαν Στρονγκ αφηγείται μια άγνωστη πλευρά της ιστορίας της ρατσιστικής αποικιοκρατικής Αυστραλίας. Ανακατασκευάζοντας την ιστορία ενός λεπροκομίου-τόπου εξορίας για Αβορίγινες, μέσα από την αφήγηση του Τζο Εγκμολέσε, ο οποίος έζησε την παιδική του ηλικία στο νησί, διεισδύει σε αυτό που ονομά-ζει το ‘περιθώριο των περιθωριοποιημένων.’ Με όχημα την προσω-πική αφήγηση, ο σκηνοθέτης αναλύει τις βιοπολιτικές στρατηγικές αποκλεισμού και ελέγχου του αποικιακού κράτους, πετυχαίνοντας μια σε βάθος κριτική της επίσημης ιστοριογραφίας της Αυστραλίας.Πολλές από τις ταινίες πραγματεύονται βιο-πολιτικές πρακτικές του τρόμου, ως βάση και αποτέλεσμα της εξάπλωσης των ξενοφοβικών και ρατσιστικών φαινομένων. Το εθνογραφικό φιλμ, πέρα από τον αφηρημένο και γενικευτικό λόγο των ρεπορτάζ για τα ζητήματα αυτά, μπορεί να προσφέρει μια διεισδυτική ματιά πάνω στην βίαια βιωμένη πραγματικότητα των αποκλεισμένων, στην ενσωμάτωση νομικών ρυθμίσεων και ρατσιστικών αντιλήψεων. Μια τέτοια κι-νηματογραφική στιγμή, και ένα ιδιαίτερα καυστικό κατά τη γνώμη μας σχόλιο πάνω στις μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκεται σε μια σκηνή από την ταινία της Ροσέλα Σκιλάτσι «Άλλη Ευρώπη»2, όπου σε μια τεταμένη συζήτηση, μετανάστες συζη-τάνε σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να ξεφύγει από την χώρα άφιξης και να μεταναστεύσει αλλού στην Ευρώπη.

1. Βλέπε: David MacDougal (1998) Transcultural Cinema,. Paul Stoller (1992) The Cinematic Griot Alan Grossman & Aine Obrien (2008) Projecting Migration: Transcultural Documentary Practice; Sarah Pink (2001) Doing Visual Ethnography.

2. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας το 2012 και είναι μέρος του φετινού προγράμματος ως ειδική προβολή της θεματικής ενότητας.

Δάφνη Σοφιανοπούλου, Χρήστος Βαρβαντάκης

‣ Οι επιμελητές ήθελαν να ευχαριστήσουν τους Peter Ian Crawford, Beate Engelbrecht, Allan Grossman και Stephen Nuggent, για τις ιδέες και τα σχόλιά τους κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του αφιερώματος.

Δεν αρκεί, μας λένε, να κάψεις

τα δάχτυλα σου, καθώς

τα δακτυλικά αποτυπώματα θα ξαναβγούν μετά από λίγο καιρό.

Είναι προτιμότερο να τα κόψεις.

52

Stefania Giannikou Stefania Giannikou is a Greek filmmaker. She attended the German School of Athens, studied Chemical Engineering at the National Technical University of Athens and Anthropology and Ethnographic Filmmaking at UCL (University College London). She is currently working on her new film “Symbiotic”.

Η Στεφανία Γιαννίκου είναι Ελληνίδα κινηματογραφίστρια. Φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σπούδασε στη σχολή Χημικών Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Ανθρωπολογία και Εθνογραφικό Κινηματογράφο στο University College London. Αυτήν την περίοδο δουλεύει για την νέα της ταινία, «Symbiotic».

StationedΣταθμευμένοι

Ελλάδα | Greece Αγγλικά | English 2013 9’ University College London (UCL)

Director | Σκηνοθεσία Research | Έρευνα"Stationed" is a short documentary film, about a

group of young Africans who decide to leave their homes and families in an effort to secure a better life in Europe. We meet them stationed in an abandoned train wagon in Athens, Greece, reconsidering their decision and still dreaming. They talk about their life in their “new home” in Europe, the reasons they are there, their expectations and their dreams in an era where dreaming has become a luxury, in a crisis-hit country with not only a long-run his-tory of migration but also, as the 21st century has already promised, a long-term future of migratory movements of people pursuing dreams and escaping nightmares.

Το «Σταθμευμένοι» είναι ένα μικρού μήκους ντοκι-μαντέρ, για μια ομάδα νεαρών Αφρικανών, οι οποίοι απο-φασίζουν να αφήσουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Τους συναντούμε σταθμευμένους σε ένα εγκατα-λελειμμένο βαγόνι τρένου στην Αθήνα, να ξανασκέφτονται την απόφασή τους και ακόμη να ονειρεύονται. Μιλούν για τη ζωή τους στο «νέο τους σπίτι» στην Ευρώπη, τους λό-γους για τους οποίους είναι εδώ, τις προσδοκίες τους και τα όνειρά τους σε μια εποχή όπου το να ονειρεύεσαι έχει γίνει πολυτέλεια, σε μια χτυπημένη από την κρίση χώρα με όχι μόνο μία μακρά ιστορία μετανάστευσης αλλά και, όπως ο 21ος αιώνας έχει ήδη υποσχεθεί, ένα μακρύ μέλλον μετανα-στευτικών κινημάτων των ανθρώπων που κυνηγούν όνειρα και δραπετεύουν από εφιάλτες.


54

Sarah Hall Sarah Hall obtained a BA in English and a Master’s of Public Administration, and is currently pursuing her PhD in Global Health at Arizona State University. She has worked in administrative positions at several nonprofit organizations in various locations.

Η Σάρα Χολ πήρε το BA της στην Αγγλική Γλώσσα και Master’s στην Δημόσια Διοίκηση, και αυτήν την περίοδο είναι διδακτορική υποψήφια στην Παγκόσμια Υγεία στο Arizona State University. Έχει εργαστεί σε διοικητικές θέσεις σε πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις σε διάφορες τοποθεσίες.

Ghosts’ Stories: Discussions with Tanzanian Albinos and their Advocates Ιστορίες Φαντασμάτων: Συζητήσεις με Τανζανούς Αλμπίνο και τους Υποστηρικτές τους

Tanzania, USA | Τανζανία, ΗΠΑ Swahili, English | Σουαχίλι, Αγγλικά2013 30‘ Arizona State University


This film describes myths surrounding albinism in Tan-zania and how these cultural ideas lead to discrimination, violence, rape, and murder. It includes a discussion with attack survivors who had their arms cut off, a BBC reporter who uncovered the murders and violence, a victim of rape, a Tanzanian albino who started a nonprofit to support her fellow albinos, and several other albinos and their advo-cates. The film discusses issues of discrimination, health is-sues and violence, and allows these remarkable individuals to share their feelings toward their attackers. They assert their place as valued human beings and plead for peace and understanding.

Η ταινία περιγράφει μύθους που περιβάλλουν τον αλ-μπινισμό στην Τανζανία, καθώς και το πώς αυτές οι ιδέες οδηγούν σε διακρίσεις, βία, βιασμούς και φόνους. Περιλαμ-βάνει μία συζήτηση θύματα επιθέσεων που έχασαν τα χέρια τους, την ρεπόρτερ του BBC που αποκάλυψε τους φόνους και τη βία, ένα θύμα βιασμού, τη αλμπίνο που ξεκίνησε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση για να στηρίξει τους αλμπίνο, και πολλούς άλλους αλμπίνο και τους υποστηρικτές τους. Η ταινία συζητά ζητήματα διάκρισης, θέματα υγείας και τη βία, και επιτρέπει στα εξαιρετικά αυτά άτομα να μοιραστούν τα συναισθήματά τους απέναντι σε όλους όσοι τους έχουν κάνει κακό. Διεκδικούν τη θέση τους ως άνθρωποι με αξία και εκλιπαρούν για ειρήνη και κατανόηση.


56

Christian Suhr Christian Suhr is the editor of the book “Transcultural Montage” (2013) and the director of the award-winning films “Unity Through Culture” (2011), “Ngat is Dead” (2009), as well as “Want a Camel, Yes?” (2005). He is the author of a number of articles dealing with visual anthropology, spirit possession, and psychiatry.

Ο Κρίστιαν Σουρ επιμελήθηκε το βιβλίο «Transcultural Montage» (2013) και σκηνοθέτησε τις βραβευμένες ταινίες «Unity Through Culture» (2011), «Ngat is Dead» (2009) και «Want a Camel, Yes?» (2005). Έχει γράψει πολλά άρθρα που έχουν σχέση με την οπτική ανθρωπολογία, την κατοχή από πνεύματα και την ψυχιατρική.

Descending With AngelsΚατέρχεσθαι μετά των Αγγέλων

Denmark | Δανία Arabic, Danish, English | Αραβικά, Δανικά, Αγγλικά 2013 75’ Aarhus University


Islamic exorcism or psychotropic medication? "De-scending With Angels", based on 18 months of fieldwork with patients and healers, explores two highly different so-lutions to the same problem, namely Danish Muslims who are possessed by invisible spirits called jinn. A Palestinian refugee has been committed to psychiatric treatment af-ter a severe case of jinn-possession. He sees no point in psychotropic medication since his illness has already been treated with Quranic incantations. In the meantime, a local imam battles a jinn-spirit and tries to explain the Muslims of Aarhus that they should stop worrying since nothing can harm anyone except by the permission of God.

Ισλαμικός εξορκισμός ή ψυχοτροπική φαρμακευτική αγωγή; Το «Κατέρχεσθαι μετά των Αγγέλων», που βασίστηκε σε 18 μήνες επιτόπιας έρευνας με ασθενείς και θεραπευτές, εξερευνά δύο φοβερά διαφορετικές λύσεις για το ίδιο πρό-βλημα, την περίπτωση, δηλαδή, Δανών Μουσουλμάνων που κατέχονται από αόρατα πνεύματα, τα “jinn”. Ένας Παλαιστίνι-ος πρόσφυγας έχει εισαχθεί για ψυχιατρική παρακολούθηση μετά από μια σοβαρή περίπτωση δαιμονισμού jinn. Δεν βλέπει το νόημα ψυχοτροπικών φαρμάκων, αφού η ασθένειά του έχει ήδη αντιμετωπιστεί με εξορκισμούς από το Κοράνι. Στο εν τω μεταξύ, ένας ντόπιος ιμάμης πολεμά ένα πνεύμα jinn και προ-σπαθεί να εξηγήσει στους Μουσουλμάνους του Άαρχους ότι πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν τόσο πολύ αφού τίποτα δεν μπορεί να βλάψει κανέναν χωρίς την άδεια του Θεού.


58

Mihai Andrei Leaha Born in 1985 in Romania, he graduated in intercultural and media studies.

Γεννήθηκε το 1985 στη Ρουμανία και έχει πτυχίο στις διαπολιτιστικές σπουδές και μέσων ενημέρωσης.

Andrei Crisan Born in 1987 in Romania, he studied film at Babeş Bolyai University.

Γεννήθηκε το 1987 στη Ρουμανία και σπούδασε κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο Babeş Bolyai.

Iulia Elena Hossu Born in 1979 in Romania, she graduated in anthropology and intercultural studies.

Γεννήθηκε το 1979 στη Ρουμανία και σπούδασε ανθρωπολογία και διαπολιτιστικές σπουδές.

Valley of SighsΚοιλάδα των Αναστεναγμών

Romania | Ρουμανία Romanian, Ukrainian | Ρουμανικά, Ουκρανικά 2013 57’


Transnistria was still part of the Soviet Union when German and Romanian troops invaded in 1941 and some 25,000 Roma were transported there from Romania. The prisoners were interred in appalling conditions, a massacre perpetrated in slow motion: half of the deportees starved or froze to death, if not killed by typhoid or acts of arbi-trary violence first. The unimaginable scale of this atrocity is conveyed by “Valley of Sighs”, which interviews survivors and eye-witnesses, and unearths military and police docu-ments. The result is a multi-layered filmic monument to the victims of a little-known chapter of the Ηolocaust – and one that continues to be a taboo subject in Romania.

H Υπερδνειστερία ήταν ακόμη κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης όταν οι γερμανικές και ρουμανικές δυνάμεις πραγ-ματοποίησαν εισβολή το 1941. Μαζί με πολλούς Εβραίους απελαθέντες, περίπου 25.000 Ρομά μεταφέρθηκαν εκεί από τη Ρουμανία. Οι φυλακισμένοι κρατούνταν σε φρικτές συν-θήκες, μία σφαγή που πραγματοποιήθηκε με αργούς ρυθ-μούς: οι μισοί από τους απελαθέντες πέθαναν από την πείνα ή το κρύο, αν δεν τους είχε σκοτώσει πρώτα ο τύφος ή τυ-χαία περιστατικά βίας. Η απίστευτη κλίμακα της κτηνωδίας αποτυπώνεται στο «Κοιλάδα των Αναστεναγμών», που πα-ρουσιάζει συνεντεύξεις με επιζώντες και αυτόπτες μάρτυ-ρες, και ανακαλύπτει στρατιωτικά και αστυνομικά έγγραφα. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυ-επίπεδο κινηματογραφικό μνημείο στα θύματα ενός ελάχιστα γνωστού κεφαλαίου του Ολοκαυτώματος - ενός κεφαλαίου που συνεχίζει να είναι ταμπού στη Ρουμανία.


60

Thomas Kaske Thomas Kaske was born in 1984 in East Brandenburg. He studied Cultural Anthropology and Film Studies at the Freie Universität Berlin. He is finishing his M.F.A in Media Art Media Design at Bauhaus University Weimar. He worked for several film festivals and produced short documentaries in Berlin and Vienna.

Ο Τόμας Κάσκε γεννήθηκε το 1984 στο ανατολικό Βραδεμβούργο. Σπούδασε Πολιτιστική Ανθρωπολογία και Κινηματογράφο στο Freie Universität Berlin. Ολοκληρώνει το M.F.A. στο Media Art Media Design στο Bauhaus University Weimar. Εργάστηκε σε πολλά κινηματογραφική φεστιβάλ και ήταν παραγωγός μικρού μήκους ντοκιμαντέρ στο Βερολίνο και τη Βιέννη.

Document: Hoyerswerda | FrontexΈγγραφο: Χογιερσβέρντα | Frontex

Germany | Γερμανία German | Γερμανικά 2014 15’ Bauhaus University Weimar


The film tells the stories of four contract workers from Mozambique, who report their view of the racial attacks in Hoyerswerda in September 1991. Their stories were captured with the help of a German woman who helped a lot of African co-workers deal with life in the former GDR. The director read these stories, and edited archive footage from Hoyerswerda and surveillance footage from Frontex, where you can see how the arrests of refugees were record-ed by a drone. The montage aims to make the viewer think of the last 23 years of the European asylum policy. Could the stories of the Mozambican contract workers also take place at the Greek-Turkish border in 2014?

Η ταινία αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων εποχιακών εργατών από τη Μοζαμβίκη, που μεταφέρουν την δική τους εμπειρία από τις φυλετικές επιθέσεις στη Χογιερσβέρντα τον Σεπτέμβριο του 1991. Οι ιστορίες τους καταγράφηκαν με την βοήθεια, μίας Γερμανίδας που βοήθησε πολλούς Αφρικανούς συναδέλφους της να αντιμετωπίσουν την ζωή στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Ο σκηνοθέτης διάβασε τις ιστορίες και μόνταρε αρχειακό υλικό από τη Χογιερσβέρντα και υλικό από κάμερες παρα-κολούθησης της Frontex, όπου μπορεί κανείς να δει πως οι συλλήψεις των προσφύγων καταγράφηκαν από μη επαν-δρωμένη ιπτάμενη μηχανή. Το μοντάζ στοχεύει στο να κά-νει τον θεατή να σκεφτεί τα τελευταία 23 χρόνια της ευρω-παϊκής πολιτικής ασύλου. Θα μπορούσαν οι ιστορίες των Μοζαμβικανών να έχουν λάβει χώρα στα ελληνο-τουρκικά σύνορα το 2014;


62

Sean Gilligan Sean Gilligan is a Brisbane-based filmmaker whose work spans documentaries, music videos, television commercials and short films.

Ο Σον Γκίλιγκαν είναι κινηματογραφιστής που ζει στο Μπρίσμπεϊν, του οποίου το έργο κινείται μεταξύ ντοκιμαντέρ, μουσικών βίντεο, τηλεοπτικών διαφημίσεων και ταινιών μικρού μήκους.

Fantome IslandΝησί Φαντόμ

Australia | Αυστραλία English | Αγγλικά 2011 82’


In 1945, at the age of seven, a young Joe Eggmolesse was diagnosed with leprosy. He was immediately removed from his family and home, and transported under police escort over a thousand kilometres to be confined on an island for the treatment of the disease. For the next ten years, a leprosarium for Aboriginal people became his home. An isolated tropical island off the north east coast of Australia became home to a close knit community of indigenous ‘lep-ers’ who made the most of their existence as people living on the fringes of the marginalised. Now, as a 73 year-old, Joe reflects on his indelible Fantome years. His incredible, poignant story offers a profound insight into one of Aus-tralia’s hidden histories.

Το 1945, σε ηλικία 7 ετών, ο μικρός Τζο Εγκμολέσε δι-αγνώστηκ με λέπρα. Απομακρύνθηκε αμέσως από την οι-κογένεια και το σπίτι του, και μεταφέρθηκε με αστυνομική συνοδεία πάνω από χίλια χιλιόμετρα για να περιοριστεί σε ένα νησί για την αντιμετώπιση της ασθένειας. Για τα επό-μενα δέκα χρόνια, ένα λεπροκομείο για Αβοριγίνες έγινε το σπίτι του. Ένα απομονωμένο τροπικό νησί στα ανοιχτά της βορειοανατολικής ακτής της Αυστραλίας έγινε το σπί-τι μιας κλειστής κοινότητας γηγενών ‘λεπρών’ που ζούσαν όσο καλύτερα μπορούσαν ως άνθρωποι στο περιθώριο των περιθωριοποιημένων. Τώρα, στα 73 του χρόνια , ο Τζο στο-χάζεται τα ανεξίτηλα χρόνια του στο Φαντόμ. Η απίστευτη, οδυνηρή ιστορία του προσφέρει μία βαθιά διορατικότητα σε μια από τις κρυμμένες ιστορίες της Αυστραλίας.


64

Rossella Schillaci Rossella Schillaci earned a MA in Visual Anthropology and Documentary Direction at the University of Manchester (UK). In 2009 she was selected for the Berlinale Talent Campus. She produced and directed several documentaries for RAI and Sky. Her last three documentaries have been awarded in many international film festivals.

Η Ροσέλα Σκιλάτσι έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Οπτική Ανθρωπολογία και τη Σκηνοθεσία Ντοκιμαντέρ από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ (Ηνωμένο Βασίλειο). Το 2009 επελέγη για τη Συνάντηση Ταλέντων της Μπερλινάλε. Διηύθυνε την παραγωγή και σκηνοθέτησε αρκετά ντοκιμαντέρ για τη RAI και το Sky. Τα τελευταία τρία ντοκιμαντέρ της έχουν βραβευθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Other EuropeΆλλη Ευρώπη

Italy | Ιταλία Italian, Somali, Arabian | Ιταλικά, Σομαλικ, Αραβικά 2011 75’


What happens to African migrants once they’re granted political refugee status? Which challenges will they need to face, and what are their prospects for a decent livelihood in Italy? In Turin, an abandoned clinic has been squatted by more than 200 refugees since December 2008. All of them are legal. Three emblematic characters guide us through a story that reveals, with its intimate look, a collec-tive history, a symbolic tale about all European countries today, their immigration policies and the changes the social fabric of European cities is undergoing.

Τι συμβαίνει στους Αφρικανούς μετανάστες όταν τους δίδεται ο χαρακτηρισμός του πολιτικού πρόσφυγα; Ποιες προκλήσεις θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν και ποιες οι προοπτικές για έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό στην Ιταλία; Στο Τορίνο από τον Δεκέμβριο του 2008 μία εγκαταλελειμ-μένη κλινική έχει καταληφθεί παράνομα από περισσότε-ρους από 200 πρόσφυγες. Όλοι τους είναι νόμιμοι. Τρεις εμβληματικοί χαρακτήρες μάς οδηγούν σε μια ιστορία που αποκαλύπτει, με τη προσωπική της ματιά, την συλλογική ιστορία, ένα συμβολικό παραμύθι για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σήμερα, για τις μεταναστευτικές πολιτικές τους και τις αλλαγές που περνούν στο κοινωνικό ιστό των ευρωπα-ϊκών πόλεων.



Jean Rouch ΤributeΑφιέρωμα Jean RouchInitiation into Possession Dance | Μύηση στον Χορό της Καταληψίας

The Magicians of Wanzerbé | Οι Μάγοι του Γουάνζερμπέ

Yenendi, the Men who Make the Rain | Γιενέντι, οι Άνθρωποι που Φέρνουν τη Βροχή

Cemetery in the Cliff | Νεκροταφείο στο Γκρεμό

Battle on the Great River | Μάχη στο Μεγάλο Ποτάμι

The Mad Masters | Οι Τρελοί Αφέντες

Moro-Naba | Moro-Naba

The Lion Hunters | Κυνήγι του Λιονταριού με το Τόξο


Jean Rouch Τribute | Αφιέρωμα Jean Rouch

68

Jean Rouch, anthropologist, documentary filmmaker and pio-neer director, was distinguished for his advancement of cinema as a medium for ethnology, his stylistic ingenuity, his radical views on documentaries and his political stance on colonialism issues. He shot more than 100 films and published studies on the Songhay, immigration and urban life.In contrast with directors who filmed action and events as de-tached observers, thinking that they thus would not greatly in-fluence what was being observed and at the same time hesitat-ing to interact with their subjects, Rouch never tried to be an invisible witness or a neutral narrator. To the contrary, he chose to trade the "objective" gaze for a "shared anthropology" (Col-leyn, 2005:114). It is a method first presented by Flaherty which addresses subjects equally, builds a mutual respect and exceeds mere observation, as the subjects offer representations of them-selves to the films. With this as his guide, Rouch develops a new type of ethnographic practice and documentary, which blurs the lines between producer and subject, “fiction” and “reality”, Europe and Africa, practical and poetic, casual and magical, be-holder and social world of the film (Ginsburg, 2005: 111).Rouch viewed film as part of ethnography (Stoller, 1992: 40) and used the camera as scientific tool (Stoller, 1992: 191). He insist-ed that its presence, as well as the ethnographer’s presence, in-cites, converts, accelerates, acts as catalyst (Feld, 2003: 16). He followed the approach of the provocateur, provoking what we see on screen, since, if the director had not posed certain ques-tions, brought people along, asked them to work together or shown them footage before filming their reactions, it would not have happened (Eaton, 1979: 40-53). Thus, he created the real-ity he was describing, confusing the limits between cinematic genres and creating, along with his indigenous friends, a series of films called “ethnofictions”. | → page 70 |

Jean Rouch, the griot filmmaker

Rouch viewed film as part of

ethnography and used the camera as

scientific tool.


Ο Ζαν Ρους, ανθρωπολόγος, ντοκιμενταρίστας και πρωτοπόρος σκηνοθέτης, διακρίθηκε για την προώθηση του κινηματογράφου ως μέσου για την εθνολογία, την στιλιστική του εφευρετικότητα, την ριζοσπαστική του άποψη για το ντοκιμαντέρ και την πολιτική του στάση σε θέματα αποικιοκρατίας. Γύρισε πάνω από 100 ταινίες, ενώ δημοσίευσε μελέτες για τους Σονγκάι (Songhay), την μετανάστευ-ση, την αστική ζωή. Ο Ρους, σε αντίθεση με τους σκηνοθέτες που κινηματογραφούσαν δράσεις και γεγονότα ως αποκομμένοι παρατηρητές, θεωρώντας πως έτσι δεν επηρέαζαν σοβαρά αυτό που παρακολουθούσαν και συνάμα διστάζοντας να αλληλεπιδράσουν με τα υποκείμενά τους, δεν προσπάθησε ποτέ να είναι ένας αόρατος μάρτυρας ή ένας ουδέ-τερος αφηγητής. Αντίθετα, επέλεξε ν’ ανταλλάξει το «αντικειμενικό» βλέμμα για μια «από κοινού ανθρωπολογία» (Colleyn, 2005:114). Πρόκειται για τη μέθοδο που παρουσίασε για πρώτη φορά ο Φλά-ερτι και η οποία αντιμετωπίζει ισότιμα τα υποκείμενα, κτίζει έναν αμοιβαίο σεβασμό και υπερβαίνει την απλή παρατήρηση, καθώς τα υποκείμενα συνεισφέρουν στις ταινίες αναπαραστάσεις των εαυτών τους. Έχοντας αυτήν ως οδηγό, ο Ρους αναπτύσσει ένα νέο είδος εθνογραφικής πρακτικής και ντοκιμαντέρ, στο οποίο θολώνει τα όρια μεταξύ παραγωγού και υποκειμένου, «μυθοπλασίας» και «πραγματικότητας», Ευρώπης και Αφρικής, πρακτικού και ποιητι-κού, καθημερινού και μαγικού, θεατών και κοινωνικών κόσμων της ταινίας (Ginsburg, 2005: 111). O Ρους θεωρούσε την ταινία ως μέρος της εθνογραφίας (Stoller, 1992: 40) και χρησιμοποιούσε την κάμερα ως επιστημολογικό ερ-γαλείο (Stoller, 1992: 191). Επέμενε πως η παρουσία της, όπως και η παρουσία του εθνογράφου, διεγείρει, μετατρέπει, επιταχύνει, λει-τουργεί ως καταλύτης (Feld, 2003: 16). Ακολούθησε την προσέγγι-ση του provocateur, προκαλώντας αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, μιας και αν ο σκηνοθέτης δεν είχε κάνει κάποιες ερωτήσεις, δεν είχε φέρει τους ανθρώπους μαζί, δεν τους είχε ζητήσει | → page 71 |

Ζαν Ρους, ο Κινηματογραφιστής Γκριό

O Ρους θεωρούσε την ταινία

ως μέρος της εθνογραφίας και χρησιμοποιούσε την κάμερα ως

επιστημολογικό εργαλείο.

70

| → page 68 | Rouch’s first films about the Dogon and the Song-hay stand out for the immediacy of the cinematic recording, the intimacy of the documentation and the poetic commentary, a combination that creates the feeling we are there. In the "In-tiation into Possession Dance" (Initiation à la Danse des Possédés, 1948), he films a woman’s initiation into ritual dances of posses-sion at the Songhay of Firgoun, Niger, while in "The Magicians of Wanzerbé" (Les Magiciens de Wanzerbé, 1949), one his least seen films, he focuses on the Songhay magic and its rituals, and tells the story of Wanzerbé, in Niger, a village with a great tradition in magicians. In "Yenendi, the Men who Make the Rain" (Yenendi, les Hommes qui Font la Pluie, 1951), he presents a rain ritual of the Songhay and the Zerma of Simiri, Zermaganda, Niger, in a first attempt of showing phenomena of demon-possession and the trance state. In "Cemetery in the Cliff" (Cimetière dans la Falaise, 1951), he films the funerary rituals of the Dogon, at the Bandiadara cliffs in Mali, which he also addresses in "Moro-Naba", where he observes, perhaps for the last time, a ritual that’s dying out, in honour of the Mossi chief in Ouagadougou, in Burkina Faso.In "Battle on the Great River" (Bataille sur le Grand Fleuve, 1952), he describes the process of hippopotamus hunting by the Sorko on the Niger river. The film has been linked with the birth of “participatory cinema” in Africa, since in 1954 Rouch screened it to the film’s hunters from Ayorou, following Flaherty’s ex-ample with the Eskimos in the ‘20s. On seeing their image on screen, they understood Rouch’s work as that of a cinematic griot, and contributed to it with their feedback. The high priest of the Hauka mediums, Monkaiba, was so moved by the Hauka scenes at the end of the film that he invited Rouch to film the an-nual ritual at the Gold Coast, which was depicted in “The Mad Masters”."The Mad Masters" (Les Maîtres Fous, 1955) concerns the emi-gration of the Songhay and the Zerma from Niger to the co-lonial Gold Coast (today’s Ghana), exclusively focusing on the socio-cultural adjustments of the Zabrama (Songhay and Ze-ria) community there. It is about - as shown in the introduc-tory note - the traditional meeting the modern, which births a new religion, the Hauka cult. In the film, Rouch films the Hauka believers being possessed by spirits of colonial | → page 72 |

"Battle on the Great River"

has been linked with the birth of

participatory cinema in Africa.



| → page 69 | να συνεργαστούν ή δεν τους είχε δείξει υλικό πριν κινηματογραφήσει τις αντιδράσεις τους, αυτό να μην είχε συμβεί (Eaton, 1979: 40-53). Έτσι, δημιουργούσε την πραγματικότητα που περιέγραφε, επιφέροντας σύγχυση στα όρια των κινηματογραφικών ειδών και δημιουργώντας μαζί με τους αυτόχθονες φίλους του μια σειρά από ταινίες που αποκαλέστηκαν «εθνομυθοπλασίες». Οι πρώτες ταινίες του Ρους για τους Ντόγκον (Dogon) και τους Σονγκάι διακρίνονται για την αμεσότητα της κινηματογραφικής καταγραφής, την οικειότητα της τεκμηρίωσης και τον ποιητικό σχο-λιασμό, συνδυασμός που δημιουργεί την αίσθηση πως είμαστε εκεί. Στην «Μύηση στον Χορό της Καταληψίας» («Initiation à la Danse des Possédés», 1948), καταγράφει τη μύηση μιας γυναίκας σε τελετουρ-γικούς χορούς δαιμονισμού, στους Σονγκάι του Φιργκούν, στο Νίγηρα, ενώ στους «Μάγους του Γουανζερμπέ» («Les Magiciens de Wanzerbé», 1949), ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα φιλμ του, επικεντρώνεται στην μαγεία των Σονγκάι και των τελετουργικών της, και αφηγείται την ιστορία του Γουανζερμπέ, χωριού με παρά-δοση στους μάγους. Στο «Γιενέντι, οι Άνθρωποι που Φέρνουν τη Βρο-χή» («Yenendi, les Hommes qui Font la Pluie», 1951), παρουσιάζει ένα τελετουργικό της βροχής των Σονγκάι και Ζέρμα του Σιμιρί, στο Νί-γηρα, σε μια πρώτη προσπάθεια να δείξει φαινόμενα δαιμονοληψί-ας και την κατάσταση της έκστασης. Στο «Νεκροταφείο στον Γκρεμό» («Cimetière dans la Falaise», 1951), κινηματογραφεί τα νεκρώσιμα τελετουργικά των Ντόγκον, στο Μαλί ενώ με το ίδιο θέμα θα κα-ταπιαστεί στο «Moro-Naba» (1958), όπου παρατηρεί για τελευταία ίσως φορά ένα τελετουργικό υπό εξαφάνιση, προς τιμή του αρχηγού των Μόσι, στην Ουγκαντούγκου, στην Άνω Βόλτα. Στη «Μάχη στο Μεγάλο Ποτάμι» («Bataille sur le Grand Fleuve», 1952) περιγράφει την διαδικασία του κυνηγιού του ιπποπόταμου από τους Σόρκο στον ποταμό Νίγηρα. Η ταινία έχει συνδεθεί με την γέννηση του «συμμετοχικού κινηματογράφου» στην Αφρική, καθώς το 1954 ο Ρους την πρόβαλλε στους κυνηγούς της ταινίας απ’ το Αγιορού, ακολουθώντας το παράδειγμα του Φλάερτι με τους Εσκιμώους την δεκαετία του ‘20. Αυτοί βλέποντας τις εικόνες τους στην οθόνη, κατανόησαν τη δουλειά του Ρους ως αυτή ενός κινη-ματογραφικού γκριό και συνεισέφεραν σ’ αυτήν με την κριτική τους. Οι σκηνές των Χάουκα (Hauka) στο φινάλε συγκίνησαν τον υψηλό ιερέα των Χάουκα μέντιουμ, Μονκάιμπα, που κάλεσε τον Ρους να κινηματογραφήσει το ετήσιο τελετουργικό στην Χρυσή Ακτή, το οποίο θα καταγραφεί στους «Τρελούς Άρχοντες». | → page 73 |

Η «Μάχη στο Μεγάλο Ποτάμι» έχει συνδεθεί με την γέννηση του «συμμετοχικού

κινηματογράφου» στην Αφρική.

72

Bibliography—Colleyn, Jean Paul, 2005. ‘Jean Rouch: an anthropologist ahead of his time’. American Anthropologist, Vol. 107, No. 1, March 2005.—Ginsburg, Faye. 2005. ‘Dans le bain avec Rouch: A reminscence’. American Anthropologist, Vol. 107, No. 1, March 2005.—Heider, Karl G., 1976. Ethnographic Film. Austin: University of Texas Press. —Eaton, Mick (επιμ.), 1979. Anthropology, realty, cinema. The films of Jean Rouch. London: BFI.—Feld, Steven (επιμ.), 2003. Ciné ethnography. Jean Rouch. Minneapolis: Minnesota University Press.—Stoller, Paul, 1992. The cinematic griot. The ethnography of Jean Rouch. Chicago & London: The University of Chicago Press. —Rouch, Jean, Marshall John & Adams, John W., 2003 [1978]. ‘Les maitres fous, The lion hunters, and Jaguar’. At Steven Feld (ed.), Ciné ethnography. Jean Rouch.

| → page 70 | commanders and act out a drama-reflection on the principles of colonialism (Rouch, Marshall & Adams, 2003: 188). Rouch interprets the Hauka ritual in psychological terms, as a cathartic experience that releases the animosity against the colonial government, allowing them, as evidenced in the end, to mock the Europeans on Sunday, before returning to their daily, submissive activities (Heider, 1976: 40). With "The Mad Masters", Rouch began to distance himself from purely descrip-tive cinema and turn towards a more complex approach to the structure of events. The film, thus, clearly expresses the anthro-pological view of the ritual as dramaturgy, as well as the concept of the anthropological film as narrative diegesis. Shot on the Niger-Mali border, between 1957 and 1965, "The Lion Hunters" (La Chasse au Lion à l’Arc) chronicles the entire process of lion hunting: the construction of bows, poison and traps, the hunt itself and its rituals. The film refers to the Song-hay magic and the relationship between hunter and prey, while aiming at participatory cinema, at shared anthropology. In this personal ethnographic exhibit, Rouch safeguards the past with his camera and transforms into a gatekeeper of tradition, in the shape of a contemporary, cinematic griot. The story of the film is turned into legend over which Rouch’s narration looms, with his commentary addressed to children who will never be hunters.The eight films of this tribute, some of which are very rarely screened, present us the early Jean Rouch work and give us the opportunity to see the first samples of the anthropological perception and the cinematic approach of a director who was influential to both anthropology and cinema.


Dimitris Kerkinos


| → page 71 | Οι «Τρελοί Άρχοντες» («Les Maîtres Fous», 1955) αφο-ρούν την μετανάστευση των Σονγκάι και Ζέρμα (Zerma) από τον Νίγηρα στην αποικιακή Χρυσή Ακτή (την σημερινή Γκάνα), εστι-άζοντας αποκλειστικά στις εκεί κοινωνικό-πολιτισμικές προσαρμο-γές της κοινότητας των Ζαμπράμα (Zabrama) [Σονγκάι και Ζέρμα]. Πρόκειται –όπως φαίνεται στην αρχή της ταινίας– για μια συνάντη-ση του παραδοσιακού με το σύγχρονο, από όπου γεννιέται μια νέα θρησκεία, η αίρεση των Χάουκα. Στην ταινία, ο Ρους καταγράφει τους πιστούς Χάουκα, να καταλαμβάνονται από πνεύματα των αποι-κιοκρατών διοικητών και να επιτελούν ένα δράμα-στοχασμό για τις Αρχές της αποικιοκρατίας (Rouch, Marshall & Adams, 2003: 188). Ο Ρους ερμηνεύει το τελετουργικό των Χάουκα με ψυχολογικούς όρους, ως μια καθαρτική εμπειρία που απελευθερώνει την εχθρότη-τα κατά της αποικιοκρατικής κυβέρνησης, επιτρέποντάς τους, όπως φαίνεται, να κοροϊδέψουν τους Ευρωπαίους την Κυριακή προκει-μένου να επιστρέψουν στις καθημερινές τους υποτακτικές δραστη-ριότητες (Heider, 1976: 40). Με τους «Τρελούς Άρχοντες», ο Ρους άρχισε να απομακρύνεται από τον αμιγώς περιγραφικό κινηματο-γράφο και να στρέφεται σε μια πιο συνθετική προσέγγιση της δομής των γεγονότων. Έτσι, η ταινία εκφράζει ξεκάθαρα τόσο την ανθρω-πολογική άποψη του τελετουργικού ως δραματουργία όσο και την έννοια της ανθρωπολογικής ταινίας ως αφηγηματική διήγηση. Γυρισμένη στα σύνορα Νίγηρα και Μάλι μεταξύ 1957 και 1965, «Το Κυνήγι του Λιονταριού με το Τόξο» («La Chasse au Lion à l’Arc»), συνιστά ένα χρονικό όλης της διαδικασίας του κυνηγιού λιοντα-ριών: κατασκευή τόξων, δηλητηρίου, παγίδων, το ίδιο το κυνήγι και τα τελετουργικά του. Η ταινία αναφέρεται στη μαγεία των Σονγκάι και στις σχέσεις μεταξύ κυνηγών και θηραμάτων, αποσκοπεί δε, σ’ ένα συμμετοχικό κινηματογράφο, μια μοιρασμένη ανθρωπολογία. Σ’ αυτό το προσωπικό εθνογραφικό τεκμήριο ο Ρους διαφυλάσσει με την κάμερά του το παρελθόν και μετατρέπεται σε θεματοφύλακα των παραδόσεων, με τη μορφή ενός σύγχρονου, κινηματογραφικού γκριό. Η ιστορία της ταινίας μετασχηματίζεται σε θρύλο όπου κυ-ριαρχεί η αφήγηση του Ρους, με το σχόλιο του να απευθύνεται στα παιδιά που δεν θα γίνουν ποτέ κυνηγοί.Οι 8 ταινίες του αφιερώματος, μερικές εκ των οποίων προβάλλο-νται πολύ σπάνια, μας παρουσιάζουν το πρώιμο έργο του Ρους και δίνουν την ευκαιρία να δούμε τα πρώτα δείγματα της ανθρωπολογι-κής αντίληψης και κινηματογραφικής προσέγγισης ενός σκηνοθέτη που επηρέασε αμφότερα την ανθρωπολογία και το σινεμά. Δημήτρης Κερκινός

Βιβλιογραφία—Colleyn, Jean Paul, 2005. ‘Jean Rouch: an anthropologist ahead of his time’. American Anthropologist, Vol. 107, No. 1, March 2005.—Ginsburg, Faye. 2005. ‘Dans le bain avec Rouch: A reminscence’. American Anthropologist, Vol. 107, No. 1, March 2005.—Heider, Karl G., 1976. Ethnographic Film. Austin: University of Texas Press. —Eaton, Mick (επιμ.), 1979. Anthropology, realty, cinema. The films of Jean Rouch. London: BFI.—Feld, Steven (επιμ.), 2003. Ciné ethnography. Jean Rouch. Minneapolis: Minnesota University Press.—Stoller, Paul, 1992. The cinematic griot. The ethnography of Jean Rouch. Chicago & London: The University of Chicago Press. —Rouch, Jean, Marshall John & Adams, John W., 2003 [1978]. ‘Les maitres fous, The lion hunters, and Jaguar’. Στο Steven Feld (επιμ.), Ciné ethnography. Jean Rouch.

74

Initiation into Possession DanceΜύηση στον Χορό της Καταληψίας

Initiation à la Danse des Possédés 1948 22’

The initiation ritual of a young female Songhay at Firgoun, Niger, of the possession dance for the Kirey, the spirit of lightning. The Zima (priests) organise the ganandi, a ceremony which consists of the steps of the ritual dance so that the young woman can become a true “horse” for the spirits.

To τελετουργικό μύησης μιας νεαρής Σονγκάι στο Φιρ-γκούν του Νίγηρα στο χορό των δαιμονισμένων για το Κί-ρεϊ, το πνεύμα του κεραυνού. Οι Ζίμα (ιερείς) οργανώνουν το «γκαναντί», μία τελετή κατά την οποία διδάσκονται τα βή-ματα του τελετουργικού χορού έτσι ώστε η νεαρή γυναίκα να γίνει ένα πραγματικό «άλογο» των πνευμάτων.



The Magicians of WanzerbéΟι Μάγοι του Γουανζερμπέ

Les Magiciens de Wanzerbé 1949 33’

A Mossi magician prepares a magic charm which will make the women who are too thin, gain weight, and he sac-rifices animals to the spirit that guides him. During a collec-tive ceremony to protect the village from evil, another magi-cian dances to ecstasy. The village chief, the magicians et the young boys take part in the sacrifice offered each year to the spirit of the mountain, which protects the village.

Ένας μάγος Μόσι ετοιμάζει ένα μαγικό φυλαχτό που θα κάνει τις πολύ αδύνατες γυναίκες να βάλουν βάρος, και θυ-σιάζει ζώα στο πνεύμα που τον οδηγεί. Κατά τη διάρκεια μίας συλλογικής τελετής για την προστασία του χωριού από το κακό, ένας άλλος μάγος χορεύει σε έκσταση. Ο αρχηγός του χωριού, οι μάγοι και τα νεαρά αγόρια παίρνουν μέρος στη θυσία που προσφέρεται κάθε χρόνο στο πνεύμα του βουνού, που προστατεύει το χωριό.

76

Yenendi, the Men who Make the RainΓιενέντι, οι Άνθρωποι που Φέρνουν τη Βροχή

Yenendi, les Hommes qui Font la Pluie 1950 29’

The ritual ceremony of Yenendi, the rain feast, starts at the Songhay of the Simiri village, in Niger. One by one, the spirits mount their horses: the spirit of the wind, the goddess of the land, the rainbow, the master of thunderbolt, the mas-ter of the lightning and the master of the rain. Afterwards, the people will know if the season will go well and the har-vests will be rich.

Η τελετουργική τελετή του Γιενέντι, της γιορτής της βροχής, ξεκινά στους Σονγκάι στο χωριό Σιμίριο του Νίγη-ρα. Ένα-ένα, τα πνεύματα καβαλάνε τα άλογά τους: το πνεύ-μα του ανέμου, η θεά της γης, το ουράνιο τόξο, ο αφέντης της βροντής, ο αφέντης της αστραπής και ο αφέντης της βροχής. Στο τέλος, οι άνθρωποι θα ξέρουν αν η σεζόν θα πάει καλά και οι σοδειές θα είναι πλούσιες.



Cemetery in the CliffΝεκροταφείο στον Γκρεμό

Cimetière dans la Falaise 1951 29’

Inside of a loop in Niger River, at the feet of the sand-stone cliffs at Bandiadara, Mali, a Dongon village is spread out. The film records the Dongon funeral rituals for the death of a young man in this village, the sacrifices to the water spirit, the return of the cadaver and its interment in the cemetery, and the ritual condolences.

Μέσα σε ένα κυκλικό σημείο του ποταμού Νίγηρα, στα πόδια των γκρεμών από αμμόλιθο στο Μπαντιαγκάρα του Μαλί, απλώνεται ένα χωριό Ντογκόν. Με αφορμή τον θά-νατο ενός άνδρα στο χωριό αυτό, η ταινία απεικονίζει το επι-κήδειο τελετουργικό των Ντογκόν και τις θυσίες στο πνεύμα του νερού, την επιστροφή του πτώματος και την ταφή του στο νεκροταφείο, και τα τελετουργικά συλλυπητήρια.

78

Battle on the Great RiverΜάχη στο Μεγάλο Ποτάμι

Bataille sur le Grand Fleuve 1951 35’

Jean Rouch’s narration unfolds the epic battle of the Sorko fishermen against the hippopotamuses in the Niger river, each year from February to April. Before their depar-ture, a ceremony takes place: a woman possessed by the river spirit dances and the fishermen are washed with the magical water so that they are shown to be courageous. Upon their return, the fishermen wear their clothes inside out in show of defeat: they’ve lost the battle on the Great River.

Μέσα από την αφήγηση του Ζαν Ρους ξετυλίγεται η επική μάχη των ψαράδων Σόρκο ενάντια στους ιπποπότα-μους του ποταμού Νιγήρα, κάθε χρόνο από τον Φεβρουά-ριο ως τον Απρίλιο. Πριν την αναχώρησή τους, διεξάγεται μια τελετή: μία γυναίκα που έχει καταληφθεί από το πνεύμα του ποταμού χορεύει και οι ψαράδες πλένονται με το μαγι-κό νερό για να φανούν θαρραλέοι. Στην επιστροφή τους, οι ψαράδες φορούν τα ρούχα τους ανάποδα σε ένδειξη ήττας: έχασαν την μάχη στο μεγάλο ποτάμι.



The Mad MastersΟι Τρελοί Αφέντες

Les Maîtres Fous 1955 30’

Filmed it Accra, Ghana, in 1954, the film depicts the annual ceremony of the Hauku cult, a social and religious movement which was widespread in French colonial Africa from the 1920’s to the 1950’s. Participants in the ceremony mimic the elaborate military ceremonies of their colonial oc-cupiers, but in more of a trance than true recreation.

Γυρισμένο στην Άκρα της Γκάνα το 1954, η ταινία απεικονίζει την ετήσια τελετή της αίρεσης Χάουκου, ενός κοινωνικού και θρησκευτικού κινήματος που απλώθηκε στις γαλλικές αποικίες της Αφρικής από την δεκαετία του 1920 ως την δεκαετία του 1950. Οι συμμετέχοντες στην τελετή μιμούνται τις εξεζητημένες στρατιωτικές τελετές των αποικιοκρατών κατακτητών τους, αλλά περισσότερο σε κα-τάσταση καταληψίας παρά ως πραγματική αναπαράσταση.

80

Moro-NabaMoro-Naba

Moro-Naba 1958 28’

The traditional Mossi chief of the Ouagadougou region, the Moro-Naba, dies. During the thirteen days of the fu-neral ceremony, his eldest daughter, clothed in her father’s habit, receives the ministers and the notable members of the community. Sacrifices, offers, rifle shots and tambou-rine music are the homage paid to the deceased king by his chiefs, his people and the delegation of foreigners.

Ο παραδοσιακός αρχηγός των Μόσι στην περιοχή Ουαγκαντούγκου, ο Μορο-Νάμπα, πεθαίνει. Κατά τη δι-άρκεια των δεκατριών ημερών της επικήδειας τελετής, η μεγαλύτερή του κόρη, ντυμένη με τα άμφια του πατέρα της, δέχεται την επίσκεψη των ιερέων και των επιφανών μελών της κοινότητας. Θυσίες, προσφορές, τιμητικές ριπές από τουφέκια και μουσική κρουστών είναι ο φόρος τιμής στον νεκρό βασιλιά από τους αρχηγούς του, το λαό του και την αντιπροσωπεία των ξένων.



The Lion HuntersΚυνήγι του Λιονταριού με το Τόξο

La Chasse au Lion à l’Arc 1965 80’

The Songhay hunters are the only ones who have the right to kill a lion. From 1957 to 1964, Jean Rouch follows the hunters from the Yatakala region and films the episodes of this hunt, where technique and magic are irreparably linked. After the hunt, the men narrate to children the story of the gaway gawey, the wonderful hunt of lions.

Οι κυνηγοί Σονγκάι είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να σκοτώσουν ένα λιοντάρι. Από το 1957 ως το 1964, ο Ζαν Ρους ακολουθεί τους κυνηγούς από την περιοχή Γιατακάλα και κινηματογραφεί τα επεισόδια του κυνηγιού αυτού, όπου η τεχνική και η μαγεία είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένες. Μετά το κυνήγι, οι άνδρες διηγούνται στα παιδιά την ιστο-ρία του gaway gawey, του υπέροχου κυνηγιού λιονταριών.

Special ScreeningsΕιδικές ΠροβολέςDead Birds | Νεκρά Πουλιά


Special Screenings | Ειδικές Προβολές

84

Robert Gardner Robert Gardner was the direc-tor of the Film Study Center at Harvard University from 1957 to 1997. He is one of the most internationally renowned filmmakers and authors whose works have entered the permanent canon of non-fiction filmmaking. Some of his most prominent films are: “The Hunters” (1957), “Dead Birds” (1963), “Rivers of Sand” (1974) and “Forest of Bliss” (1985).

Ο Ρόμπερτ Γκάρντνερ ήταν διευθυντής του Film Study Center του πανεπιστημίου Χάρβαρντ από το 1957 ως το 1997. Είναι ένα από τους πιο αναγνωρισμένους διεθνώς σκηνοθέτες και συγγραφείς, η δουλειά του οποίου θεωρείται καθοριστική και βασική για τον μη-μυθοπλαστικό κινημα-τογράφο. Μερικές από τις πιο γνωστές του ταινίες είναι τα: “The Hunters” (1957), “Dead Birds” (1963), “Rivers of Sand” (1974) and “Forest of Bliss” (1985).

Dead BirdsΝεκρά Πουλιά

USA | Η.Π.ΑEnglish | Αγγλικά196384’

Distribution | Διανομή


“Dead Birds” is a cinematographic interpretation of the life of Dani in West New Guinea. This film focuses on a farmer and warrior, and on a young swineherd, fol-lowing them through the events of Dani life. The title has a meaning that is both immediate and allegorical. In the Dani language the words refer to the weapons and orna-ments recovered in battle. Their other, more poetic mean-ing comes from the Dani belief that people, because they are like birds, must die. “Dead Birds” is an attempt to film a people from within and to see, when the chosen fragments were assembled, if they could speak not only about the Dani, but also about ourselves.

Τα «Νεκρά Πουλιά» είναι μια κινηματογραφική ερ-μηνεία της ζωής των Ντάνι στη Δυτική Νέα Γουινέα. Η ταινία εστιάζει στη καθημερινή ζωή ενός αγρότη και πολε-μιστή, και ενός νεαρού χοιροβοσκού. Ο τίτλος έχει ένα νό-ημα που είναι και άμεσο και αλληγορικό. Στην γλώσσα των Ντάνι οι λέξεις αναφέρονται στα όπλα και τα διακοσμητικά που ανακτώνται στη μάχη. Το άλλο, πιο ποιητικό τους νόη-μα έρχεται από την πεποίθηση των Ντάνι ότι οι άνθρωποι, επειδή είναι σαν τα πουλιά, πρέπει να πεθάνουν. Η ταινία είναι μια απόπειρα να κινηματογραφηθεί εκ των έσω ένας λαός και να δούμε αν, καθώς τα επιλεγμένα θραύσματα συ-ναρμολογηθούν, μπορούν να μιλήσουν όχι μόνο για τους Ντάνι, αλλά και για εμάς τους ίδιους.

Thanks | Ευχαριστίες

86

Exile Room, Valerie KONTAKOS and Despina PAVLAKI

Alijah CASE and the Documentary Educational Resources (DER), Élise

JALLADEAU, Natasha GIANNARAKI and the Institut français de Grèce,

Panagiotis AGELOPOULOS, Dimitris GKENERALIS, Michalis ZOUPAS, Toby

LEE, Dimitris MYLONAS, Stathis GEORGOPOULOS,

Dimitris KERKINOS, Christos VARVANTAKIS and Dafni SOFIANOPOULOU

The Social Anthropology department of the Panteion University,

the Urban Culture Company PLATFORMA,

Maria ANESTOPOULOU and Vassilis KARAMITSANIS,

And especially all the filmmakers:

Christian SUHR, Stefania GIANNIKOU, Sean GILLIGAN, Konrad PILOT,

Eda Elif TIBET, Tommi MENDEL, Catarina de CASTRO LARANJERO, Simon

RASING, Sophie WAGNER, Ines MESTRE, Adele TULLI, Elise LAKER, Natasha

RAHEJA, Noam OSBAND, Irene MAJO CARIGLIANO & Alessandro CARTOSIO,

Daniela RODRIGUEZ, Nadine WANONO & Sidylamine BAGAYOKO, Kazuyo

MINAMIDE, Sarah McKENZIE, Mihai Andrei LEAHA & Andrei CRISAN & Iulia

Elena HOSSU, Thomas KASKE.

The Athens Ethnographic Film Festivalwishes to thank:


Exile Room, Βάλερυ ΚΟΝΤΑΚΟΣ και Δέσποινα ΠΑΥΛΑΚΗ

Alijah CASE και το Documentary Educational Resources (DER), Élise

JALLADEAU, Νατάσσα ΓΙΑΝΝΑΡΑΚΗ και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος,

Παναγιώτη ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ, Δημήτρη ΓΚΕΝΕΡΑΛΗ, Μιχάλη ΖΟΥΠΑ, Toby LEE,

Δημήτρη ΜΥΛΩΝΑ, Στάθη ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ

Δημήτρη ΚΕΡΚΙΝΟ, Χρήστο ΒΑΡΒΑΝΤΑΚΗ και Δάφνη ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Το τμήμα της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου,

την Εταιρεία Αστικού Πολιτισμού ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ,

Μαρία ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΥ και Βασίλη ΚΑΡΑΜΗΤΣΑΝΗ,

Και ιδιαίτερα όλους του δημιουργούς

Christian SUHR, Στεφανία ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ, Sean GILLIGAN, Konrad PILOT,

Eda Elif TIBET, Tommi MENDEL, Catarina de CASTRO LARANJERO, Simon

RASING, Sophie WAGNER, Ines MESTRE, Adele TULLI, Elise LAKER, Natasha

RAHEJA, Noam OSBAND, Irene MAJO CARIGLIANO & Alessandro CARTOSIO,

Daniela RODRIGUEZ, Nadine WANONO & Sidylamine BAGAYOKO, Kazuyo

MINAMIDE, Sarah McKENZIE, Mihai Andrei LEAHA & Andrei CRISAN & Iulia

Elena HOSSU, Thomas KASKE.

Το Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας ήθελε να ευχαριστήσει τους/τις:

Thanks | Ευχαριστίες

88

Irene CHRYSSOHERI, Stathis VALOUKOS, Anna GRIMSHAW, Anna PROKOU,

and Panagiotis AGELOPOULOS

as well as all those who contributed to our campaign:

Elise JALLADEAU, Orestis ANDREADAKIS, Valerie KONTAKOS, Despina PAVLAKI,

Toby LEE, Mika BOUFIDO, Sofi VOUTSA, Julien SCHOENER, Giorgos IOANNIDIS,

Romanos ARGYROPOULOS-IOANNOU, Georgia KOROSSI, Natassa MEGALOUDI,

Laurence CORNS, Niall McAULIFFE, Christos TZOUTIS, Panagiotis ZORMPALAS,

Maria KATSOULI, Apostolos LIAGKAS, Alexis KATSAROS, Aliki KARPET,

Michalis KONSTANTATOS, Jane BALFOUR, Petros GKOTSIS, Michalis KIRIAKAKIS,

Saeed Taji FAROUKY, Christina PITOULI, the team behind “Sahel Movie”,

Ursula CASSAVETES, Konstantinos SFETSAS, Mike POLTORAK, Lotte KOUKOULA,

Christina KONSTANTINIDOU, Giannis AIVALIOTIS, Elissavet LALOUDAKI,

Kyriakos LOUMAKIS, Dimitrios BOURAS, Roger HORN, Kostas REKLEITIS,

George ATHANASOPOULOS, Quino PINERO, Revekka KEFALEA, Thanasis PATSAVOS,

Vanessa MOUSSA, Grigoris PANOPOULOS, Luca DOLFINO, Theodoros RAKOPOULOS,

Tereza VEKIARELI, Spiros KOUTSIKOS, Phaedra VOKALI, Nikolaos ZAIRIS,

Kostas BAKOLAS, Angeliki PAPADIMITRIOU, Dimitris MYLONAS,

Leonidas KARAKATSANIS, Maria NATHANAIL, Kostis THEODOSOPOULOS,

Kostas CHONDROS & Sarah McEVOY, Ourania GOUSETI, Eleni MALIAROU,

Dora FYSELIA, Lefteris FYLAKTOS, Elena CHRISTOPOULOU, Georgios PETSOTAS,

Giorgos SKARMOUTSOS, Paraskevi SAKKA, Chris GIANNELOS

We are deeply grateful for your support!

For their invaluable help and input during our crowfunding campaign, the Festival would like to thank:


Ειρήνη ΧΡΥΣΟΧΕΡΗ, Στάθη ΒΑΛΟΥΚΟ, Anna GRIMSHAW, Άννα ΠΡΟΚΟΥ,

και Παναγιώτη ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ

καθώς και όλους όσοι συνέβαλαν στην καμπάνια:

Elise JALLADEAU, Ορέστη ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ, Valerie KONTAKOS,

Δέσποινα ΠΑΥΛΑΚΗ, Toby LEE, Mika BOUFIDO, Σόφη ΒΟΥΤΣΑ,

Julien SCHOENER, Γιώργο ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ρωμανό ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟ-ΙΩΑΝΝΟΥ,

Γεωργία ΚΟΡΡΟΣΗ, Νατάσα ΜΕΓΑΛΟΥΔΗ, Laurence CORNS, Niall McAULIFFE,

Χρήστο ΤΖΟΥΤΗ, Παναγιώτη ΖΟΡΜΠΑΛΑ, Mαρία ΚΑΤΣΟΥΛΗ, Απόστολο ΛΙΑΓΚΑ,

Αλέξη ΚΑΤΣΑΡΟ, Αλίκη ΚΑΡΠΕΤ, Μιχάλη ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟ, Jane BALFOUR,

Πέτρο ΓΚΟΤΣΗ, Μιχάλη ΚΥΡΙΑΚΑΚΗ, Saeed Taji FAROUKY, Χριστίνα ΠΙΤΟΥΛΗ,

την ομάδα πίσω από την ταινία “Sahel”, Ούρσουλα ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ,

Κωνσταντίνο ΣΦΕΤΣΑ, Mike POLTORAK, Lotte KOUKOULA,

Χριστίνα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ, Γιάννη ΑΪΒΑΛΙΩΤΗ, Eλισάβετ ΛΑΛΟΥΔΑΚΗ,

Κυριάκο ΛΟΥΜΑΚΗ, Δημήτριο ΜΠΟΥΡΑ, Roger HORN, Κώστα ΡΕΚΛΕΙΤΗ,

Γιώργο ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ, Quino PINERO, Ρεβέκκα ΚΕΦΑΛΕΑ,

Θανάση ΠΑΤΣΑΒΟ, Vanessa MOUSSA, Γρηγόρη ΠΑΝΟΠΟΥΛΟ, Luca DOLFINO,

Θεόδωρο ΡΑΚΟΠΟΥΛΟ, Tereza VEKIARELI, Σπύρο ΚΟΥΤΣΙΚΟ, Φαίδρα ΒΟΚΑΛΗ,

Nικόλαο ΖΑΪΡΗ, Κώστα ΜΠΑΚΟΛΑ, Αγγελική ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,

Δημήτρη ΜΥΛΩΝΑ, Λεωνίδα ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ, Μαρία ΝΑΘΑΝΑΗΛ,

Κωστή ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟ, Κώστα ΧΟΝΔΡΟ & Sarah McEVOY, Ουρανία ΓΟΥΣΕΤΗ,

Ελένη ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ, Δώρα ΦΙΣΕΛΙΑ, Λευτέρη ΦΥΛΑΚΤΟ, Έλενα ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ,

Γεώργιο ΠΕΤΣΟΤΑ, Γιώργο ΣΚΑΡΜΟΥΤΣΟ, Παρασκευή ΣΑΚΚΑ, Chris GIANNELOS

Είμαστε βαθιά ευγνώμονες για την υποστήριξή σας!

Για την ανεκτίμητη βοήθεια και συνεισφορά τους κατά τη διάρκεια της crowfunding καμπάνιας μας, το Φεστιβάλ θα ήθελε να ευχαριστήσει τους:

5th athens ethnographic film festival - catalogue

Documents

present films

small festival

student film section

best film

essential films

cultural image of athens

particular social issues

significant filmmaker