10 de marzo de 20134º Coresma (C)

Lucas 15, 1-3. 11- 32

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASDifunde a Boa Nova de Deus. Pásao.

José Antonio Pagola

Música:Mensajes serios;present:B.Areskurrinaga HC; esukaraz: D. Amundarain

Para non poucos, Deus é calquera cousa Para non poucos, Deus é calquera cousa menos alguén capaz de poñer alegría na súa menos alguén capaz de poñer alegría na súa

vida. vida. Pensar nel tráelles malos recordos: no seu Pensar nel tráelles malos recordos: no seu

interior espértase a idea dun ser ameazador e interior espértase a idea dun ser ameazador e esixente, que fai a vida máis amolada, esixente, que fai a vida máis amolada,

incómoda e perigosa.incómoda e perigosa.

Pouco a pouco prescindiron del.

A fe quedou "reprimida" no seu interior.

Hoxe non saben se cren ou non cren.

Quedáronse sen camiños cara a Deus. Algúns lembran aínda "a parábola do fillo

pródigo", pero nunca a escoitaron

no seu corazón.

O verdadeiro protagonista desa parábola é o pai. Por dúas veces repite o mesmo grito de ledicia:

"Este fillo meu estaba

morto e volveu á

vida; estaba perdido e témolo

atopado".

Este grito revela o que hai no seu corazón de pai.

A este pai non lle A este pai non lle preocupa o seu honor, preocupa o seu honor, os seus intereses, nin os seus intereses, nin o trato que lle dan os o trato que lle dan os

seus fillos. seus fillos. Non emprega nunca Non emprega nunca

unha linguaxe moral. unha linguaxe moral. Só pensa na vida do Só pensa na vida do

seu fillo: que non seu fillo: que non quede destruído, que quede destruído, que non siga morto, que non siga morto, que non viva perdido sen non viva perdido sen coñecer a ledicia da coñecer a ledicia da

vida.vida.

O relato describe con todo detalle o encontro sorprendente do pai co fillo que abandonou o

fogar.

Estando aínda lonxe, o pai

"viuno" vir famento e humillado,

e "conmoveuse" ata as entrañas.

Esta mirada boa, chea de bondade e Esta mirada boa, chea de bondade e compaixón é a que nos salva. compaixón é a que nos salva.

Só Deus nos mira así.Só Deus nos mira así.

AxiñaAxiña ““bota a correr".bota a correr". Non é o fillo quen Non é o fillo quen

volve á casa. volve á casa. É o pai o que sae É o pai o que sae

correndo e busca o correndo e busca o abrazo con máis ardor abrazo con máis ardor que o seu mesmo fillo.que o seu mesmo fillo.

““Botóuselle nos Botóuselle nos brazos e bicouno brazos e bicouno

agarimosamente"agarimosamente". .

Así está sempre Deus. Correndo cos

brazos abertos cara

aos que volven a él.

O fillo comeza a súa O fillo comeza a súa confesión: confesión:

preparounha preparounha longamente no seu longamente no seu

interior.interior. O pai interrómpeo O pai interrómpeo para aforrarlle máis para aforrarlle máis

humillacións. humillacións. Non lle impón castigo Non lle impón castigo ningún, non lle esixe ningún, non lle esixe

ningún rito de ningún rito de expiación; non lle pon expiación; non lle pon

condición ningunha condición ningunha para acollelo na casa.para acollelo na casa. Só Deus acolle e protexe así protexe así

os pecadores.

O pai só pensa na O pai só pensa na dignidadedignidade

de seu fillo. de seu fillo. Hai que actuar de Hai que actuar de

présa.présa. Manda traer o Manda traer o

mellor vestido, o mellor vestido, o anel de fillo e as anel de fillo e as sandalias para sandalias para entrar na casa.entrar na casa.

Así será recibido Así será recibido nun banquete que nun banquete que se celebra no seu se celebra no seu

honor. honor. O fillo ha de coñecer xunto O fillo ha de coñecer xunto a seu pai a vida digna e a seu pai a vida digna e

ditosa que non puido gozar ditosa que non puido gozar lonxe del.lonxe del.

Quen oia esta parábola desde fóra, non entenderá nada.

Seguirá camiñando pola vida sen Deus.

Quen a escoite no seu corazón, tal vez chorará de ledicia e agradecemento.

Sentirá por vez primeira que no misterio Sentirá por vez primeira que no misterio último da vida haiúltimo da vida hai

Alguén que nos acolle e nos perdoa Alguén que nos acolle e nos perdoa porque só quere a nosa ledicia.porque só quere a nosa ledicia.

CO BRAZOS SEMPRE ABERTOS 

Para non poucos, Deus é calquera cousa menos alguén capaz de poñer ledicia na súa vida. Pensar nel tráelles malos recordos: no seu interior espértase a idea dun ser ameazador e esixente, que fai a vida máis amolada, incómoda e perigosa.

Pouco a pouco prescindiron del. A fe quedou "reprimida" no seu interior. Hoxe non saben se cren ou non cren. Quedaron sen camiños cara a Deus. Algúns lembran aínda "a parábola do fillo pródigo", pero nunca a escoitaron no seu corazón.

O verdadeiro protagonista desa parábola é o pai. Por dúas veces repite o mesmo grito de ledicia: "Este fillo meu estaba morto e volveu á vida; estaba perdido e atopámolo". Este grito revela o que hai no seu corazón de pai.

A este pai non lle preocupa o seu honor, os seus intereses, nin o trato que lle dan os seus fillos. Non emprega nunca unha linguaxe moral. Só pensa na vida do seu fillo: que non quede destruído, que non siga morto, que non viva perdido sen coñecer a ledicia da vida.

O relato describe con todo detalle o encontro sorprendente do pai co fillo que abandonou o fogar. Estando aínda lonxe, o pai “viuno" vir famento e humillado, e "conmoveuse" ata as entrañas. Esta ollada boa, chea de bondade e compaixón é a que nos salva. Só Deus nos mira así.

Axiña “bota a correr". Non é o fillo quen volve á casa. É o pai o que sae correndo e busca o abrazo con máis ardor que o seu mesmo fillo. “Botouselle nos brazos e bicouno agarimosamente". Así está sempre Deus. Correndo cos brazos abertos cara aos que volven a el.

O fillo comeza a súa confesión: preparouna longamente no seu interior. O pai interrómpeo para aforrarlle máis humillacións. Non lle impón castigo ningún, non lle esixe ningún rito de expiación; non lle pon condición ningunha para acollelo na casa. Só Deus acolle e protexe así os pecadores. O pai só pensa na dignidade de seu fillo. Hai que actuar de présa. Manda traer o mellor vestido, o anel de fillo e as sandalias para entrar na casa. Así será recibido nun banquete que se celebra no seu honor. O fillo ha de coñecer xunto a seu pai a vida digna e ditosa que non puido gozar lonxe del.

Quen oia esta parábola desde fóra, non entenderá nada. Seguirá camiñando pola vida sen Deus. Quen a escoite no seu corazón, tal vez chorará de ledicia e agradecemento. Sentirá por vez primeira que no misterio último da vida hai Alguén que nos acolle e nos perdoa porque só quere a nosa ledicia. 

José Antonio Pagola