40 jarig jubileumnummer 2011

Ilion_cover.indd 1 28-04-11 16:15

Pilatusdam 15, 2712 BD Zoetermeer Tel. 079 - 32 00 700www.natuurwinkel.nl

Natuurwinkel Zoetermeer

voor al uw biologische

boodschappen!

Openingstijden: ma 11.00 - 18.00 uur, di - do 8.30 - 18.00 uur, vrij 8.30 - 21.00 uur, zat 8.30 - 17.00 uur

‘elkseizoen een andere smaak’

De Natuurwinkel biedt u elke dag opnieuw een verrassend ruim assortiment natuurproducten. Van biologisch brood tot babyvoeding,van sappen tot soepen en van wafels tot wijn.

Wij geloven in puur natuur. De natuur zit immers niet voor niets in onze naam! Daarom kiezen we heel bewust voor producten die met zorg en aandacht zijn geteeld en altijd geproduceerd worden met respect voor mens, dier en milieu.

Zoetermeer • Olof Palmelaan 15 • 079-3200522 • www.groenrijk.nl

Ook voor ontwerp, aanleg en

onderhoud van uw tuin,

zowel voor particulieren als

voor bedrijven.

Wij zijn geopend op:ma. 10.00 - 18.00 uurdi.-woe. 09.00 - 18.00 uurdo.-vrij. 09.00 - 21.00 uurza. 09.00 - 17.00 uur

Topsporters op groengebied

Ook voor alle sportievelingen inen rond Zoetermeer heeftGroenRijk alles.Ik zal even voorstellen wie wijzijn. GroenRijk richt zich op alletuinliefhebbers. Bij ons kunt uterecht voor gezellige trendsvoor in en om het huis, zoalspotterie, sierbestrating, tuinhouten beplanting.Dus sporters sport verder inuw tuin en maak er uw eigenparadijsje van.

VOOR AL UW SCHILDERWERK EN

WANDBEKLEDING

TER VERFRAAIïNG EN

BESCHERMING VAN UW BEZIT

Voor particulieren en kantoren

Binnen-en buitenwerk

Wandbekleding

Latex- en muurverven

Renovatie

Winterschilderkorting lid FOSAG

tel 079 - 3417717 ofAutotel: 06 - 53429141




boodschappen!









voor bedrijven.





WANDBEKLEDING

TER VERFRAAIïNG EN




Wandbekleding


Renovatie


tel 079 - 3417717 ofAutotel: 06 - 53429141




boodschappen!









voor bedrijven.





WANDBEKLEDING

TER VERFRAAIïNG EN




Wandbekleding


Renovatie


tel 079 - 3417717 ofAutotel: 06 - 53429141


ilion 40 jaar - 1

1971: Zoetermeer, een paar jaar daarvoor aangewezen als groeikern, heeft de eerste groeistuipen achter de rug. Het is duidelijk dat alles in die jaren

vooral in het teken staat van ontwikkelingen op het gebied van wonen en werken en de daarbij horende infrastructurele projecten. De toege-stroomde bewoners hebben uiteraard ook behoefte aan recreatie, sport en ontspanning. Dan ben je als gemeente blij dat in die jonge gemeen-schap mensen als Ed Turk opstaan die het aandurven om een atletiek-vereniging op te richten.

De Atletiek en Recreatievereniging Ilion heeft in vier decennia bewezen zich van haar maatschappelijke rol bewust te zijn.Vooral het vermogen op de zich snel wijzigende maatschappelijke ontwikkelingen in te spelen geeft aan dat Ilion midden in de gemeenschap staat. Daarbij zocht de vereniging de grenzen op van het haalbare en was daarom niet altijd een gemakkelijke gesprekspartner voor bijvoorbeeld de gemeente. Maar de gesprekken verliepen altijd zakelijk en met respect. Het hield beide partijen scherp en lenig van geest.

Al die inspanningen hebben geleid tot een accommodatie die als uniek mag worden bestempeld. Maar wat het allemaal wellicht nog meer uniek maakt is dat trainers en begeleiders met hun deskundigheid de atleten laten schaven aan hun techniek. Een deskundigheid die zelfs sporters van buiten Zoetermeer naar het Van Tuyllsportpark lokt om daar hun sprong voorwaarts te maken. Eigenlijk treedt de vereniging op als am-bassadeur van Zoetermeer. Het leverde Ilion vele kampioenen op. Leden van Ilion vestigden records en werden geselecteerd voor nationale selec-ties of namen als ploeg deel aan de Europa Cup.

Bij al die successen mag één aspect niet uit het oog worden verloren. Al die successen zouden nooit mogelijk zijn geweest zonder al die vrijwil-ligers waarop een vereniging vaak kan terugvallen. Zij zijn meer dan het cement tussen de stenen. Zij zijn het fundament waarop het bouwwerk Ilion rust en de schouders waarop de atleten staan.

Kortom een vereniging waarop ik, maar naar mijn mening ook de be-woners van onze stad, trots kunnen zijn. Het geeft vertrouwen voor de komende decennia.

drs. J.B. Waaijerburgemeester

Voorwoord

ilion.indb 1 28-04-11 16:10

FYSIOTHERAPIE NODIG ?OP HERENWAARD 1A VINDT U

Fysiotherapiepraktijk “ VAN MEERWAARDE “

Tel 079-3210061

A.J. van Duijn F.B. van de Beld

Onze specialisaties zijn: * Sportblessure behandeling * Manuele therapie (erkend lid NVMT) * Behandeling van functiestoringen in gewrichten volgens D.A.M meth. (zie onder www.versus.nl de Homepage en DAM-cursus)

De praktijk is geopend van 07.30 – 17.30 u. Andere behandeltijden in overleg. Aanvang behandeling binnen 2 dagen na aanmelding mogelijk.

C o b a l t s t r a a t 2 0 w w w . s t a r s h o e . n l

STAPELKORTING!*Runningkleding m/v

Asics, Saucony,Mizuno, New Balance, Craft en meer ...

STARSHOE, meer dan een sportzaak

30%KORTING

op 1 artikel

40%KORTING

op 2 artikelen

50%KORTING

op 3 artikelen

* korting geldig op gedeelte van de collectie

Vraa

g na

ar d

e vo

orw

aard

en Vraag naar de voorw

aarden

ilion.indb 2 28-04-11 16:10

FYSIOTHERAPIE NODIG ?OP HERENWAARD 1A VINDT U

Fysiotherapiepraktijk “ VAN MEERWAARDE “

Tel 079-3210061

A.J. van Duijn F.B. van de Beld

Onze specialisaties zijn: * Sportblessure behandeling * Manuele therapie (erkend lid NVMT) * Behandeling van functiestoringen in gewrichten volgens D.A.M meth. (zie onder www.versus.nl de Homepage en DAM-cursus)

De praktijk is geopend van 07.30 – 17.30 u. Andere behandeltijden in overleg. Aanvang behandeling binnen 2 dagen na aanmelding mogelijk.

C o b a l t s t r a a t 2 0 w w w . s t a r s h o e . n l

STAPELKORTING!*Runningkleding m/v

Asics, Saucony,Mizuno, New Balance, Craft en meer ...

STARSHOE, meer dan een sportzaak

30%KORTING

op 1 artikel

40%KORTING

op 2 artikelen

50%KORTING

op 3 artikelen

* korting geldig op gedeelte van de collectie

Vraa

g na

ar d

e vo

orw

aard

en Vraag naar de voorw

aarden

ilion.indb 3 28-04-11 16:10

ilion.indb 4 28-04-11 16:11

ilion.indb 5 28-04-11 16:11

6 - ilion 40 jaar

lijk zijn er de trainingsweekenden, de eerste van vele die nog volgens is in Chaam. Er is een internationale uitwisse-ling met een club uit Alzenau, waarbij we zelfs een “Son-derausgabe” van ons clubblad produceren, we spelen een centrale rol bij de schoololympiades, de jeugdraad laat gere-geld een Discoavond in het clubhuis plaatsvinden, we ken-nen Dual- en Trial Meetings, we doen mee aan de TROS/KNAU scholierenwedstrijden, we serveren een koud buffet met aansluitend dansen in het clubhuis en er zijn de onver-getelijke filmavonden van de trainer van de CD-jongens en later voorzitter van de vereniging, Ad Mechielsen. Maar laten we ook niet vergeten dat de ledenvergaderingen geregeld met een gezellig bingo werden afgerond en dat er ook op cultureel gebied wat te genieten viel met wat toneelvoorstel-lingen. En een enkele keer wordt er een Aubade ten gehore gebracht zoals in 1976 toen de CD-trainer en zijn zoon de “Ilionade” ten gehore bracht. U weet wel “Ilion aan de top trarara, Ilion aan de top, honderd ver en tachtig….” Bestuurlijk laat Ilion zich zowel in de afdeling, het district en bij de KNAU steeds meer gelden. We mogen van de Unie t.g.v. haar 75 jarig bestaan 100 stickers à 75 cent kopen en we krijgen zelfs een uitnodiging om met onze pupillen het jubileum op te luisteren. Of wij ooit nog eens aan een dergelijke eervolle uitnodiging gehoor zullen geven mag betwijfeld worden gezien de ergernis die spreekt uit het commentaar van de vaste begeleider van deze groep. Een (sportief) groeiende vereniging vraagt om veel werk en ondersteuning door vrijwilligers zoals het regelen van vervoer van- en naar de vele wedstrijden, inschrijvingen en afdragen van wedstrijdgelden, ondersteuning van het wedstrijdsecretariaat, leveren van juryleden enz.. Laten we vooral niet vergeten het in orde brengen van de coraflex-baan bij thuiswedstrijden, waarbij vooral het aanbrengen

van de belijningen een dag voorafgaand aan die wedstrijden arbeidsintensief is. En dan maar hopen dat het ’s avonds niet gaat regenen. Zoveel mensen activeren binnen een indertijd relatief kleine vereniging is geen sinecure.

De jaren 80 toen hun intrede en de vereniging groeit nog steeds. Die nieuwe leden hebben zo hun eigen ideeën en ventileren die ook. Voor de ouderen is het bijvoorbeeld een doorn in hun ogen dat in de wintermaanden van een ver-enigingsleven nauwelijks sprake is. Er moet meer in het Van Tuyllpark worden getraind en om de daad bij het woord te voegen wordt besloten de krachttraining voortaan bij Ilion te doen, deels in de kantine en deels in een van de kleedlo-kalen. Dat er al die jaren, behalve een gebroken raam, nooit wat kapot is gegaan mag een wondertje worden genoemd. Het zijn ook de jaren van nog meer zelfwerkzaamheid zal later blijken. Het timmeren van bankjes t.b.v. de krachttrai-ning is dan nog een relatief eenvoudige klus maar wanneer gesproken wordt over een eigen indooraccommodatie loopt de druk danig op. Het is onder andere Frans de Heer, ook al zo’n lid van het eerste uur, die in een gesprek met de TC zegt ergens wel een loods op de kop te kunnen tikken. Het loopt helemaal uit de hand, de eenvoudige loods wordt een echte hal die dankzij veel eigen werkzaamheden – sommi-gen hebben nog de blaren op hun handen staan vanwege het vele graafwerk – in 1986 tot stand komt. Weliswaar duurder dan aanvankelijk begroot maar dankzij onze voor-zitter, die achter zijn naam RA mag zetten, wordt uitgere-kend dat de jaarlijkse hypotheeklasten nagenoeg even hoog zijn als de nog steeds stijgende huren voor de zalen in Zoetermeer. De handen zij nog niet helemaal hersteld van de blaren of er moet alweer worden gegraven, nu voor de kabels voor de baanverlichting.

Nog nauwelijks van de schrik en al die inspanningen be-komen ziet bijna als donderslag bij heldere hemel de KAK het levenslicht, de Kunststof Accommodatie Kommissie. Op zoveel eigen initiatief heeft het bestuur niet gere-kend en aanvankelijk is er dan ook veel scepsis. Maar het viertal krijgt de ruimte en het spel is op de wagen. Paste de trainingshal nog op de een of andere manier binnen de budgetten van de club, maar een miljoenen kostende kunststofbaan? Zoveel is duidelijk dat sponsoring vanuit het Zoetermeerse bedrijfsleven geen begaanbare weg is en dus worden al gauw de pijlen gericht op de politiek. Vele gesprekken volgen waarbij door Ilion vooral wordt gewe-zen op het brede karakter van de vereniging. Ja, we zijn sportief succesvol en hebben een aantal nationale toppers, maar het gaat echt te ver om ons het predicaat elitair en topsport op te spelden en dus buiten de begrotingsdiscus-sies te houden. Ruim 600 leden wijzen eerder in de rich-ting van een vereniging die sport in de breedte aanbiedt. Bovendien hebben we naast de atletiek- en recreatieafde-ling inmiddels ook een triatlonsectie de ruimte gegeven en we bieden ook gehandicapte sporters de ruimte om kennis te maken met de moeder aller sporten. Het werpt zijn vruchten af, in 1988 is het dan zover en geeft de gemeente haar fiat aan de realisatie van een kunststof atletiekbaan. Misschien hebben de successen van Ilion in de jaren 80 een kleine zet gegeven aan de gemeenteraad om de baan aan ons te gunnen. Van de CD-jongens en meisjes was al be-

Een gezonde geest ook in een gezond lichaam?

ilion.indb 6 28-04-11 16:11

ilion.indb 7 28-04-11 16:11

8 - ilion 40 jaar

een woordje meespreken. Niet alleen op nationaal niveau maar ook buiten onze landsgrenzen verschijn het Ilionte-nue. Zelfs wereldtitels met een aansprekend niveau zoals van Alje Kuiper worden aan de erelijst toegevoegd. Vinden al die successen dan echt hun oorsprong in de voorzienin-gen die worden aangeboden? Ongetwijfeld, maar laten we vooral niet vergeten dat het hebben van de infrastructuur alleen niet voldoende is, het gaat erom wat ermee wordt gedaan. Voor die optimale benutting van de aanwezige faciliteiten en begeleiding van sporters zorgen trainers als Frans de Heer, Rini van Leeuwen, Roberto Ruiz en Jaap van der Plaat. Het kan niet genoeg beklemtoond worden, leden van het eerste decennium en tot op heden zeer actief, landelijk bekend en veel gevraagd vanwege hun succesvolle methodes. Voldoende om op deze weg voort te gaan? Het bestuur blijft kritisch en blijft met haar technische commis-sie en trainersstaf voortdurend zoeken naar wegen die de sportbeoefening op een hoger plan kunnen brengen. Zo is het herstellen van blessures, maar nog beter het voorkomen daarvan, een thema dat om veel aandacht vraagt. Met het instellen van een Medische Sportcommissie, die de binnen de vereniging aanwezige deskundigheid op (para)medisch bundelt, wordt weer een stap gezet. Het resultaat laat niet lang op zich wachten en zo draagt ook deze commissie bij aan de sportieve groei. Maar vlak het belang van al die an-dere commissies niet uit. Wat zou de vereniging zijn zonder een commissie die verantwoordelijk is voor het onderhoud van al die faciliteiten en waar zou de vereniging staan wan-neer er niets werd gedaan aan communicatie, sponsoring en public relations? Al die ontwikkelingen komen niet per toeval tot stand. Het bestuur, medio jaren 90 onder voor-zitterschap van Gerrit Bouwman, realiseert zich dat wat tot op dat moment is bereikt misschien te vaak is terug te voeren op spontane initiatieven van individuele leden. Wat bereikt is moet worden geborgd, is het motto, en vanuit die situatie dient vervolgens te worden gewerkt aan de verdere ontwikkeling van de vereniging. Met andere woorden er moet eens kritisch worden gekeken naar de organisatie-structuur, hetgeen overigens sowieso al noodzakelijk was vanwege het grote aantal leden dat Ilion inmiddels rijk is.

Circa 900 wensen immers op gezette tijden van baan en hal gebruik te maken. Enfin, noem het professionalisering, een verbetering van de bedrijfsvoering of een reorganisatie, zeker is dat de nieuwe organisatiestructuur – met bestuur, secties en commissies – ook nu nog beantwoordt aan de indertijd geformuleerde eis; namelijk een structuur gericht op het behoud en versterken van de betrokkenheid van alle geledingen binnen de vereniging. Betrokkenheid misschien is dat wel het sleutelwoord voor de behaalde (sportieve) successen. Trots op de accommodatie zijn we allemaal. Welke gevoe-lens worden dan die ochtend in augustus 1996 opge-roepen wanneer de verkoolde resten worden ontwaard van wat eens de kantine moet zijn geweest? Vandalisme, onvoorzichtigheid, kortsluiting….? Behalve voor de verze-kering en de schade-uitkering die de club tegemoet kan zien doet de oorzaak er eigenlijk niet zo toe. Wat er wel toe doet is dat er adequaat moet worden gehandeld om zo snel mogelijk de leden weer te kunnen bieden waar zij recht op hebben. Het bestuur reageert dan ook snel, leden worden geconsulteerd, vrijwilligers bieden zich aan en ac-ties komen op gang. Veel “lenigheid” wordt van bestuur en leden gevraagd, maar uiteindelijk worden de vele hordes genomen en heeft Ilion een jaar later weer een thuishonk waarop men trots mag zijn.

Tijd om even tot rust te komen zou je geneigd zijn te zeggen. Niets is echter minder waar. “De hal zou na ruim 10 jaar wel eens een opknapbeurt kunnen gebruiken”, is de langzaam opkomende gedachte. Het wordt uiteindelijk meer dan een opknapbeurt, er zal grondig worden gere-noveerd. Overigens een project dat, na wat beschietingen vooraf, in het eerste decennium van de 21e eeuw ter hand zal worden genomen. Daarover dus later meer, want intus-sen gaat Ilion gewoon door met het organiseren van vele wedstrijden. Uiteraard zijn daar de baanwedstrijden maar ook op de weg moeten parkoersen worden uitgezet om tegemoet te komen aan de toenemende behoefte aan weg-wedstrijden voor een groeiend peloton langeafstandlopers.

Aanleg eerste kantine in 1973

ilion.indb 8 28-04-11 16:11

ilion 40 jaar - 9

Een behoorlijke inspanning want vindt maar eens veilige trajecten voor afstanden die in lengtes behoorlijk kunnen verschillen, die snel kunnen worden uitgezet en die tijdens de wedstrijd relatief eenvoudig te beveiligen zijn. En alsof het niet genoeg is dat we de Dotterbloemloop in de aanbieding hebben, de halve marathon en de mini triatlon ontstaat bij de middenstand van Zoetermeer de wens om een hardloopwedstrijd om- en door hun centrum te lopen. De ARV wordt benaderd en de Stadshartloop is een feit. Tja, je zou je maar als vrijwilliger aangeboden hebben met de toezegging dat slechts zo nu en dan een beroep op je zou worden gedaan! Hulde aan allen. Oh ja, er is nog een ander fenomeen dat in de negentiger jaren van de vorige eeuw tot wasdom komt. “De moeder aller sporten” is – in weerwil van alle indoorwedstrijden – in feite een buitensport en het beste is dan ook om te trainen in omstandigheden die daaraan tegemoet komen.

Maar om technische nummers in winterse omstandigheden te trainen is een weinig verlokkelijk alternatief en dus ga je naar “binnen”. Onze hal voorziet in mogelijkheden om alle facetten van de atletiek te beoefenen, maar het is niet “buiten” waar weer en wind de prestaties beïnvloeden. En zo kom je eens tot het besluit om die op te zoeken en ga je in de winter, vaak samen met je trainer en op eigen kosten (sic), voor een korte of langere periode in warmere oorden in training. En zo ziet men in landen als Portugal en Zuid Afrika regelmatig de kleuren van Ilion verschijnen. Ook dat mag worden gezien als betrokkenheid en een professionele benadering van je sport.

We hebben de Millenniumbug overleefd en gaan de 21e eeuw in, maar nog opzienbarender dan het overleven van die bug is het feit dat Ilion al langer bestaat dan de 29 jaar die in het Koninklijk Besluit is genoemd. Voorwaar, voor

die missie zijn we met glans geslaagd waarbij we terloops, welhaast achteloos, ook nog eens andere trofeeën hebben binnengehaald. Maar er is meer te winnen en in de dan voor ons liggende jaren - de oplettende lezer zal het heb-ben vastgesteld dat het hier gaat om het vierde decennium – zal het bewijs daarvoor worden geleverd.Na jarenlang intensief gebruik moet de atletiekbaan van een nieuwe toplaag worden voorzien, geen sinecure en dat niet alleen vanwege de nodige kosten die daaraan verbonden zijn. Maar in overleg met de gemeente komen we eruit. Dan beseft het bestuur dat het wellicht interessant is om het herstel van de baan en de gewenste renovatie van de hal gezamenlijk aan te pakken. Want zou het niet fantastisch zijn wanneer ook de vloer in de hal van kunststof zou zijn en als die firma er toch is, nietwaar? Het idee is briljant en roept al gauw constructieve reacties op zoals het vergroten van de hal zodat er volwaardige wedstrijden in afgewerkt kun-

nen worden. Om een lang verhaal kort te houden; na veel vergaderingen, overlegrondes, het nodige rekenwerk geeft de ledenvergadering haar fiat aan de grondige renovatie van de hal. En laten we eerlijk zijn, het resultaat mag er zijn. Het is een trekpleister geworden voor indoorwedstrijden en zelfs topatleten zoeken de accommodatie op om daar bijvoor-beeld nog een poging te doen om aan de limiet voor een EK Indoor op de 60 meter horden te voldoen. Maar dat moet toch met elektronische tijdwaarneming? Jazeker, maar ook op dat gebied is Ilion met zijn tijd meegegaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat een succesvol atleet als Troy Douglas met veel plezier de opening van de accommodatie in 2004 voor zijn rekening neemt.

Op sportief vlak is de vereniging niet meer weg te denken bij vele kampioenschappen. De senioren zijn bijna altijd op het hoogste niveau vertegenwoordigd, de jongste junioren

Training op eerste locatie, het Vernède sportpark

ilion.indb 9 28-04-11 16:11

10 - ilion 40 jaar

blijven in hun categorie de toon aangeven en individueel betreden onze leden bij diverse kampioenschappen geregeld het ereschavot. Het verbaast dan ook niemand meer dat leden van Ilion bij de huldiging van kampioenen in Zoe-termeer vooraanstaand afnemers zijn. Ook in de verdere toekomst ziet het er rooskleurig uit, de jeugd komt weer aanstormen. Met meer overtuiging dan dat het geval was in 2008 en in 2009 kan haast niet meer. De Jongens Junioren A slepen in die jaren het Nederlands Kampioenschap in de wacht. Een unieke prestatie, maar wat het voor Ilion en Zoetermeer zo bijzonder maakt is dat zij voor het eerst in de geschiedenis in hun leeftijdscategorie deelnemen aan de Europa Cup.

Nooit op je lauweren rusten, altijd vooruit willen kijken en willen gaan. Dat is ook in deze periode kenmerkend voor de club. We organiseren elk jaar al een aantal regionale wedstrijden en soms een landelijke finalewedstrijd voor de competitie. Twee grote evenementen blijven echter in het oog springen. Twee? Jawel, daar is immers de Dotterbloem-loop die sinds 1976 op de kalender staat en in de regio

tot een begrip is uitgegroeid. Jaarlijks vinden honderden deelnemers en toeschouwers hun weg naar deze con-treien. En sinds 2004 kent Zoetermeer in Internationaal Hoogspringgala, beter bekend als “The International High-jump Meeting Zoetermeer”. Een spectaculair evenement met topspringers uit landen als Duitsland, Zweden, België, Slovenië en Nederland. Maar Ilion zou Ilion niet zijn als deze wedstrijd niet werd omlijst met hoogspringclinics en jeugdwedstrijden. Terecht wordt dit evenement gekwalifi-ceerd als het hoogtepunt van het Nederlandse hoogspring-seizoen en dat nog eens vrij toegankelijk is voor iedereen. Duidelijker kun je niet aangeven je bewust te zijn van je maatschappelijk rol.

We kunnen wel doorgaan met het opsommen van de vele successen maar, zoals in elke relatie, heeft de club natuurlijk ook haar strubbelingen en twisten gekend. Want wees nu eerlijk, wie heeft nooit eens gemopperd op altijd weer die vorige gebruikers van de hal? Wie heeft nooit eens een kri-tiek geuit op de Wedstrijd Organisatie Commissie, De Tech-nische Commissie, de trainers of het bestuur? Is er nooit een sectie geweest die zich achtergesteld heeft gevoeld en dat ook duidelijk kenbaar heeft gemaakt etc.? Uiteraard hebben deze zaken zich ook bij Ilion voorgedaan. Dat hoort erbij en hoeft geen probleem te zijn zolang men maar met elkaar in gesprek blijft om de problemen op te lossen. U mag hieraan – na 40 jaar – zelf een conclusie verbinden.

De bedoeling van deze bijdrage was om 40 jaar Ilion in vogelvlucht te laten passeren. Het moet dan ook geen Trans-Atlantische oversteek worden. Dus wordt het allengs tijd om af te ronden maar niet voordat nog één categorie van de ARV Ilion in uw aandacht wordt aanbevolen. We hebben het hier over onze jongste leden, de jongens- en meisjes pupil-len, en hun trainers en trainsters. Misschien wel de moeilijk-ste groep om bezig te houden en enthousiast te maken en te (be)houden voor atletiek. Trainers en begeleiders staan voor een hele uitdaging om creatief en met allerlei speelse vormen deze levendige en dartele jongeren aan de vereni-ging te binden. Het is echter niet alleen een uitdagende taak waarvoor men zich geplaatst ziet maar ook een belangrijke. In deze categorie bevinden zich immers de toekomstige kampioenen en, misschien net zo belangrijk, onze toekom-stige trainers. Als we zien waar Ilion nu staat kan het belang van hun bijdrage niet genoeg worden benadrukt. “Chapeau” voor de dames en heren die zich 40 jaar lang voor deze groep hebben ingezet.

Tja, wat kan er nog verder aan dit resumé worden toege-voegd. Hooguit het uitspreken van de waardering dat Ilion 40 jaar aan haar maatschappelijke rol in Zoetermeer met al-lure invulling wist te geven en…. de wens dat de vereniging ook de komende decennia de diverse toppen zal kunnen blijven bestormen. Hoe klonk die ook weer…..de Ilionade?

♫ “Ilion aan de top trarara (….) geef elkaar de hand word kampioen van Nederland (..)♫

Een stijlvolle Rini van Leeuwen

(advertentie)

ilion.indb 10 28-04-11 16:11

ilion 40 jaar - 11

van DE voorzittErBeste Lezer,

Doorgaans treft men het woord van een voorzitter aan op de eerste pagina van een jubileumuitgave, maar wanneer Zoetermeers Eerste Burger daarvoor ook naar de pen heeft gegrepen is hem dat voorrecht gegund. Het is evident, dan doe je als primus van het bestuur een stapje terug en schrijf je zoiets als een column.

Het is ook wel een aardige gedachte om, als voorzitter van een jubilerende vereni-ging, een min of meer retrospectieve beschouwing te geven over wat zich voor je ogen bij de jubileumcommissie heeft afgespeeld. En dat loog er niet om. Het doet mij en het bestuur dan ook deugd te zien met welk elan en zorgvuldigheid een program-ma is samengesteld dat naar mijn mening aan ieders wensen tegemoet komt. Ik heb gezien hoe vele hindernissen moesten worden genomen. Zelfs het vinden van een ge-schikte datum om ons 40-jarig bestaan luister bij te zetten was problematisch en vroeg om overleg met diverse leden in onze vereniging. Ik heb kennis genomen van de speurtocht om oud-leden te traceren, geen sinecure wanneer je beseft dat ooit circa 3500 sporters het Ilionshirt hebben gedragen, maar ook van andere zaken die op het pad van de commissie lagen en die om aandacht vroegen. Tot mijn genoegen werd ingezet op het samenstellen van een jubileumblad en uiteraard ging veel tijd zitten in het vormgeven van de reünie, de barbecue en de feestavond. En steeds kwam voor de jubileumcommissie weer die prangende vraag:”Blijven we wel binnen ons budget?” Het behoeft geen betoog dat in zo’n spanningsveld het organiseren van een dergelijke gebeurtenis niet mogelijk is zonder de ondersteuning van commissies, vrijwilligers en leden, van u dus. Met de constatering dat die steun werd verleend ben ik als uw voor-zitter er dan ook van overtuigd dat de 28e mei 2011 een geslaagde dag zal worden; een dag, Ilion waardig. Die overtuiging durf ik ook uit te spreken in het besef dat wij elk jaar weer in staat zijn om een groot evenement tot succes te maken zoals onder andere de Dotterbloemloop, het Hoogspringgala en de Trojaanse Spelen.

Zelf kan ik die dag tot mijn spijt niet aanwezig zijn. De reeds lang geplande viering van mijn 25-jarig huwelijk verhindert dat en een ander datum voor het Ilionfeest dan 28 mei bleek een onhaalbare kaart. Maar een volwassen en sportieve vereniging als Ilion is zeer wel in staat op passende wijze ook invulling te geven aan de doorgaans aan mij toekomende representatieve taak. Als sportman en –vrouw heeft u zich in het verleden immers al zo vaak bewezen als ambassadeur van Ilion en Zoetermeer.

Het is een privilege van zo’n vereniging voorzitter te mogen zijn en ik spreek de wens uit dat een ieder een hele fijne en sportieve dag beleeft.

Ko Doncker

ilion.indb 11 28-04-11 16:11

ilion.indb 12 28-04-11 16:12

ilion.indb 13 28-04-11 16:12

konden winnen. In de ILION streek stonden de Spartanen tegenover de inwoners van Troje. Dus de naam ILION gaf onze eigen strijd tegen Sparta aan. In het laatste Sprintje zag je ook ons eerste logo staan. Een Griekse helm en een hoofdletter I (voor Ilion). De helm kon je ook zien als de walm uit een fak-kel (de hoofdletter I). Het ontwerp was van Rini van Leeuwen die ook het latere logo heeft ontwikkeld. Het is nog aardig op te merken dat toen Sparta vernam dat wij zelfstandig verder zouden gaan de toenmalige voorzitter van Sparta, Hens Brabers, nog geprobeerd heeft om ons in te lijven als een vooruitgeschoven post van zijn club. Als beloning zou ik dan in het bestuur zitting mogen nemen! Daar hebben we maar voor bedankt.

Bij de totstandkoming van ILION nam ik de voorzittershamer over van Gerard de Bruin. Die hamer heb ik 10 jaar lang met plezier gehanteerd maar moest die, toen ik penningmeester van de KNAU werd, wel overdragen. Het zou een beetje teveel zijn geworden.

De baan lag er inmiddels maar er was natuurlijk ook behoefte aan een onderkomen. Via, via, konden we een bouwkeet op de kop tikken. Die heeft jaren als kantine gefunctioneerd en stond op de plek waar nu het parkeerterrein eindigt. Ik herin-ner me nog hoe geweldig het stormde toen we de keet moes-ten plaatsen, maar gelukkig kregen we haar heel overeind. Bijzonder was ook dat we als enige atletiekvereniging in Nederland wekelijks (!) een clubblad uitbrachten - ‘t Sprintje. Overgehouden uit de Meervogels tijd, want bij dit soort teamsporten was een wekelijks clubblad standaard. Daarnaast verscheen er maandelijks een nog wat uitgebreider blad dat de naam Marathon - als tegenhanger van het Sprintje - droeg.In dat eerste jaar begon ook een grote groep leden voortva-rend aan een trainerscursus in Lisse waaronder Rini van Leeu-wen, mijn vrouw Trudy en ik. Een zeer vruchtbare cursus want aan het eind daarvan waren drie vrouwelijke deelneemsters waaronder mijn vrouw, zwanger!

Met de relatief kleine groep leden werd bergen werk verzet en een dito beslag gelegd op je vrije tijd. We hebben het allemaal met veel plezier gedaan en met veel plezier denk ik ook aan die beginjaren terug. Zoals aan de uitwisselingen met Duitse en Belgische atletiekverenigingen, zowel in Zoetermeers verband als gezamenlijk met de afdeling Gouda. Eén trip naar Alzenau staat me als hoogtepunt nog helder voor de geest, met uitstekend presterende atleten. Ik heb er een 16mm film van gemaakt die we later op de Zoetermeerse televisie hebben kunnen uitzenden. Helaas is de lokale televisie een zachte dood gestorven maar ILION groeide uit tot de vereniging die het nu is met een goed kader, een uitstekende accommodatie en met atleten die op hoog nationaal en zelfs internationaal niveau presteren.

Mijn gelukwensen voor de veertigjarige. Ed Turk, oprichter en eerste voorzitter van ILION.

14 - ilion 40 jaar

Eerste voorzitter Gerard De Bruin

ilion.indb 14 28-04-11 16:12

ilion 40 jaar - 15

Ploegleider in 1986…….

Het zag er allemaal zo veelbelovend uit, al zou iedereen maar op 85 procent van zijn kunnen presteren dan nog zou het behalen van de titel en gelijktijdig promotie een fluitje van een cent zijn. Zo groot was immers het klassenverschil met de andere teams. Eigenlijk was het niet nodig om de finale af te werken, men had kunnen volstaan met een simpele administratieve afhandeling. Ook nog goedkoper, omdat de vervoerskosten zouden wegvallen, en behalve door een trotse voorzitter zou de ploegleider ook een knuffel van de penningmeester kunnen verwachten. Het was dan ook een raadsel waarom deze voorman op de kop van de baan, de wedstrijd was nauwelijks begonnen, enigszins radeloos het hoofd liet hangen. Een vluchtige blik over het strijdperk leerde dat alles zijn gang ging. Zelfs bij polsstokhoogspringen lag de lat nog op zijn plaats. Die aanvangshoogte was door zijn atleet al twee keer op ruime afstand gepasseerd en wel er onderdoor. Pfff…..geen score bij aanvang van de wedstrijd, een rampzaliger begin was niet voorstelbaar. Actie was vereist en wel direct. De hersenen werkten op topsnelheid; hoe kon deze ‘springer met stok’ worden aangespoord? Dreigen zou een optie kunnen zijn, bijvoorbeeld een hele maand na elke training van iedere groep de materialen opruimen of dagelijks de kleedruimtes en douches schoonmaken. Maar ook hem de toegang tot de kantine ontzeggen of verbieden te roken bood perspectief. Maar dan nog was succes niet verzekerd. De atleet zou zich voor het hoofd gestoten kunnen voelen. Ach, ach wat hing de ploeg(leider) nu weer boven het hoofd? De paniek nam toe, hoe dit tij te keren? Robuustere maatregelen waren vereist maar welke… en dan ineens kwam daar die briljante ingeving. Scheidsrechter en jurycorps moesten en masse worden afgeleid door ergens een massaal opstootje te bewerkstelligen. Timing, daar kwam het op aan. Op het juiste mo-ment uitgevoerd en aan de andere kant van het terrein zou iedereen verbaasd die richting opkijken. Zijn springer kreeg op dat moment de gelegenheid op dezelfde wijze de lat te passeren. Een geslaagde po-ging, iets anders kon het inmiddels weer attente jurylid niet vaststellen omdat de lat lag er nog lag, en daarmee waren de eerste punten bin-nen. Gauw wat stevige jongens bij elkaar zoeken en dan…“He coach, je kunt wel weer opstaan, hij is er overheen”, Ruw werd ik uit mijn overpeinzingen weggesleurd. Een paar woordjes, wat spottend toege-roepen, die mij ervan weerhielden voor eeuwig roem te vergaren bij de Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie. Dat is nu precies wat een lijder tot ware leider maakt. Charismatisch nietwaar?

CoLUMn

ilion.indb 15 28-04-11 16:12

ilion.indb 16 28-04-11 16:12

ilion.indb 17 28-04-11 16:12

18 - ilion 40 jaar

maanden geslepen kon worden aan de techniek. Wanneer over coaches wordt gesproken mag natuurlijk ook niet de naam ontbreken van de bondscoach George Friant. Ook hij heeft zijn steentje bijgedragen. Je wordt ook beter door van anderen te leren en dat is een van de redenen dat Laurens en zijn coach mochten ruiken aan methodes zoals die elders in de wereld aan topatleten werden opgelegd. Een lang weekend trainen aan de Franse school, die in de jaren 90 van de vorige eeuw met atleten als Galfione, Quinon en Vigneron top-pers aan de lopende band produceerden, hebben hem mede gevormd. Maar ook een stage in de Oekraïne bij Sergei Boebka staat in het CV van Laurens vermeld. Daar-van weet hij zich vooral te herinneren hoe verbaasd hij en Jaap waren bij het zien van de trainingsaccommodatie. Boebka was, en is misschien nog steeds, het boegbeeld van de atletiek die destijds het ene wereldrecord aan het andere reeg. Dan verwacht je geen oude en vervallen fabriekshal als trainingsentourage. Gelukkig was deze wel voorzien van alle benodigde materialen die vereist zijn voor een gedegen training. Ook het luchttransport van de polsstokken in die regio, anders dan vaak het geval was in Nederland, leverde geen problemen op. Het was daar gewoon een kwestie van flink buigen om ze in het vliegtuig te krijgen, geen enkel probleem dus. Problema-tischer vond Laurens het feit dat de piloot een behoorlijk

sterke bril nodig had om zijn weg te vinden. À propos, het transporteren van de polsstokken. Bij de polsstokhoog-springers circuleerde een lijst van vliegtuigtypes waarmee deze attributen vervoerd konden worden. Heel handig want hoe vaak hij niet bij het inchecken in discussie is ge-weest met het grondpersoneel is niet meer na te gaan. En dan maakte het vaak niets uit dat er ruim vooraf daarover was gecommuniceerd of dat loadmasters hun fiat hadden verleend. Tja, daarom zou je bijna de polsstokken ervoor aan de wilgen willen hangen. Gelukkig heeft Laurens dat nooit overwogen. Het gaat te ver om een opsomming te geven van alle buitenlandse trainingsstages, maar vermel-denswaard is nog wel dat er periodes zijn geweest waarin de winter niet aan hem was besteed. Hij bracht dan onze winter door in Zuid Afrika om daarna weer in de lente terug te keren in Nederland. Daar maakte hij nader kennis met Rian Botha, een Afrikaanse topspringer, die op zijn beurt Europa bezocht. Maar nooit langer dan een paar weken,volgens Laurens, omdat hij bijna verteerd werd van heimwee. Daar heeft onze gesprekspartner nooit last van gehad zodat hij ook in Amerika een aantal maanden heeft vertoefd om bij Dave Nielsen aan zijn techniek te werken. Nielsen was de succesvolle trainer van Stacy Dragila die aan het begin van deze eeuw de te kloppen vrouw was op dit nummer.

Die trainingsstages lieten hem ook kennis maken met een andere wereld van sportbeleving. Zo vertelt hij over een evenement in Reno in de Verenigde Staten. Daar wordt één keer per jaar in een Hotel/Casino een gala voor pols-stokhoogspringers gehouden. Acht aanlopen naast elkaar voor iedereen die zich aanmeldt en nog eens twee op een podium voor de elitespringers. Ongelooflijk om die drukte te zien. Zijn ogen glinsteren ook wanneer hij verhaalt over de wedstrijden die in Duitse steden op de markten wer-den afgewerkt. Voortreffelijk georganiseerde wedstrijden die veel en enthousiast publiek trokken. Tja, dat zijn de krenten in de pap voor een atleet. Uitnodigingen daarvoor kreeg je via de organisatie van Jos Hermens in wiens stal hij opgenomen was. Wel zo gemakkelijk omdat alle rege-lingen rond reis, verblijf en financiële tegemoetkomingen in betrouwbare handen lagen.

Al die trainingsarbeid brengt hem op een gegeven ogen-blik op een niveau voor deelname aan de wereldkampi-oenschappen voor atleten onder de 20 jaar. In Seoel moet hij zijn krachten in 1992 meten met de beste atleten van die tijd. Tot de topfavorieten mocht Laurens niet worden gerekend omdat er onder de deelnemers atleten waren met een hoger persoonlijk record. Niet de minsten waren daar present zoals de Zuid Afrikaan Okkert Brits, een latere zes meterspringer, en een Spaanse springer die toen al 5.55 meter achter zijn naam had staan. Wil je zulke atleten verslaan dan komt er naast de “vorm van de dag” ook een goede tactiek om de hoek kijken. Wat is je aanvangshoogte, welke hoogtes sla je over om de druk bij de concurrenten te leggen? Laurens weet zich nog te herinneren dat de tactiek die hij met de bondscoach had afgesproken ernstig in twijfel werd getrokken door andere begeleiders. Gelukkig voor ons heeft hij zich daar niets van aan getrokken en wist hij na een geslaagde poging

ilion.indb 18 28-04-11 16:12

ilion 40 jaar - 19

over 5.35 meter, toen al voor hem een persoonlijk record, uiteindelijk met 5.45 meter de wereldtitel in de wacht te slepen. Het heeft hem verbaasd hoeveel dat in Nederland heeft losgemaakt, wellicht daarom heeft hij de gelukwen-sen van koningin en prins indertijd gezien als een grap van de atleten van Ilion. Niets was echter minder waar.

Het hoogtepunt voor iedere sporter is echter deelname aan de Olympische Spelen. Bladerend door zijn foto-album en begeleid door de herinneringen die hij bij elke foto weet op te halen, passeert dit unieke sportevenement de revue. Nadat Laurens tijdens de Nederlandse kampi-oenschappen zijn deelname heeft zeker gesteld, begint het programma op volle toeren te draaien. Uiteraard wordt het trainingsprogramma onder de loep genomen, maar ook alle (administratieve) voorbereidingen komen aan bod. “Heel handig was bijvoorbeeld een document dat het mogelijk maakte om als deelnemer snel langs de Ameri-kaanse douane re komen”, aldus Laurens, “alleen jammer dat mijn coach en vriendin zo’n papiertje niet hadden en dus moest er toch weer worden gewacht”. Tien dagen voor de wedstrijddag was hij aanwezig, ruim voldoende om aan het tijdsverschil te wennen. In het Olympisch dorp, waar hij een kamer deelde met middenafstandloper Marco Koers, was alles op een perfecte manier geregeld. Met allerlei elektronische pasjes kon men gebruik maken van vele faciliteiten en was het mogelijk om daarmee de nodige calorieën binnen te krijgen. Er was zelfs internet, hetgeen in die tijd, waarin vooral faxen en telegrammen over de wereld gingen, echt iets nieuws was. Je bleef je ogen uitkijken ook al vanwege de vele atleten die uit even zoveel disciplines uit alle hoeken van de wereld waren gekomen voor dit evenement. De wedstrijddag staat Laurens uiteraard nog helder voor ogen. Het begon in alle vroegte toen bleek dat de wed-strijdorganisatie ervoor had gezorgd dat de polsstokken van iedere deelnemer in identieke hoezen waren gesto-ken. Men had alleen vergeten die af te sluiten zodat alle springers in alle vroegte druk in de weer waren met het drogen van hun materialen. Maar dan de entree in het Olympisch stadion….70.000 enthousiaste toeschouwers stonden bij binnenkomst op en gaven de springers een applaudisserend welkom. Probeer daartussen maar je coach en vriendin terug te vinden ook al weet je in welke hoek ze ongeveer moeten zitten. “Het was overweldigend, je kreeg er kippenvel van, iets om nooit meer te verge-ten”, volgens onze gesprekspartner. Jammer genoeg wist Laurens zich die ochtend van de 31e juli – was dat ook niet de dag dat de kantine van Ilion afbrandde? – niet te kwalificeren voor de finale. Een reden daarvoor weet hij niet aan te voeren. Er wordt weleens gezegd dat de eerste deelname aan de Spelen een rol speelt of dat het publiek je zou kunnen laten verstijven, maar Laurens heeft niet het gevoel dat zoiets een belangrijke rol heeft gespeeld. Na-tuurlijk, de kwalificatiehoogte van 5.70 meter was een be-hoorlijke uitdaging, maar dat was het voor iedereen. Het gaat vaak om kleine dingen die niet kloppen en dus kun je ook zeggen dat je op dat moment gewoon niet goed genoeg was. Maar wel goed genoeg om niet als laatste te eindigen. Het is misschien ook een schrale troost dat ook de grote man en wereldrecordhouder Sergei Boebka die

dag niet op dreef was. De Olympische titel ging die dag aan hem voorbij, het overkomt dus de allerbeste. En ook Okkert Brits, een potentiële 6 meter springer, beleefde zijn nachtmerrie door te falen op zijn aanvangshoogte.

Terugkijkend op zijn sportcarrière zegt Laurens, die thans bij de politie als recherchekundige werkzaam is, dat hij meent er alles uit te hebben gehaald wat erin zat. Natuurlijk zijn er momenten geweest waarin andere keu-zes gemaakt hadden kunnen worden maar of die tot een beter resultaat hadden geleid is ook niet zeker. Hij heeft geen spijt van het door hem gekozen traject. Hij heeft zijn ups en downs gekend maar is daar nooit slechter van geworden, in tegendeel zelfs. Atletiek heeft hem overal en veel gebracht en zijn blik doen verruimen. Ook het feit dat sponsoring van topatleten in Nederland geen vanzelfsprekendheid is en op dat gebied veel initiatief van de atleet zelf wordt verwacht doet Laurens met een simpel schouder ophalen af. Het hoort er nu eenmaal bij in dit land. Op onze vraag of doping ooit een issue is geweest wil hij eigenlijk niet ingaan. Natuurlijk heeft hij in die bijna 20 jaar als topatleet wel eens wat gehoord en ook hij heeft zo nu en dan zijn vraagtekens geplaatst bij de enorme sprongen vooruit die sommige atleten in een korte periode wisten te bewerkstelligen. Maar daaraan conclusies verbinden wil en kan hij niet. Geen haar op zijn hoofd heeft echter ooit zelf gedacht om naar een pil-letje te grijpen. Overigens gelet op zijn huidige karakteris-tieke uitstraling moet dat nog in de periode zijn geweest dat een weelderige haardos zijn uiterlijk nog verfraaide. Hoe het ook zij, deze houding is ook Laurens Looije ten voeten uit; in al zijn bescheidenheid ook in de beoefe-ning van de moeder aller sporten een eerlijk, oprecht en sportief atleet.

ilion.indb 19 28-04-11 16:12

20 - ilion 40 jaar

Gelukkig zit alle ervaring van 35 jaar Dotterbloemloop – inderdaad al 35 jaar een vast evenement in Zoetermeer - niet alleen tussen de oren van deze heren. Een heel draaiboek behoort inmiddels tot de vaste uitrustingstuk-

ken, vandaar dat dossier. “Tja, vergeleken met de eerste wedstrijden is er vooral de laatste jaren wel het een en ander veranderd”, wordt ons toevertrouwd. “Die eerste wedstrijd over 15 km was trouwens alleen bedoeld voor veteranen, pas na een jaar of drie is deel-name opengesteld voor meer categorieën en werd het programma uitgebreid met andere afstanden”. We begrijpen daaruit dat de twee, vijf en tien kilometer hun opwachting maakten. Aanvankelijk is er trouwens sprake van een relatief eenvoudig parcours:”De Van der Hagenstraat uit, een paar hoeken om, over de Bleiswijkseweg op weg naar een pylon, daar omdraaien en dan het hele traject weer teruglopen”. Dat “keerpunt” werd op de ochtend van de wed-strijd aan iemand meegegeven om het te plaatsen op een vooraf gemarkeerd punt op een aantal meters na (of was het voor?) een hectometerpaaltje. U raadt het al, daar is in het begin wel eens een misverstand over geweest. Enfin, je kwam er vlot achter bijvoor-beeld vanwege discussies bij het wedstrijdsecretariaat over niet te verklaren te snelle of te langzame tijden. Hoewel het traject weinig knelpunten kende moest wel bij twee gemeentes een vergunning worden aangevraagd. Eén knelpunt kan men zich nog herinneren. Gedeeltelijk liep het traject ook over een stukje privéterrein van een boer en dus moest het hek wel open staan. Nooit een probleem geweest maar wel altijd vooraf bij de boer toestemming halen. Vanaf die allereerste zondag in november, later werd het de tweede zon-dag, heeft altijd de 15 kilometer op het programma gestaan. Slechts een keer is, onder druk van de populariteit daarvan, de halve mara-thon gelopen. Achteraf werd vastgesteld dat dit geen gelukkige zet was geweest. De 15 kilometer bleek voor velen een prettige afstand te zijn die ook goed paste in een trainingsopbouw.

Het lopen op de weg kende vanaf eind jaren 70 een enorme groei met als consequentie dat zichzelf respecterende verenigingen wed-strijden gingen organiseren. Om elkaar niet voor de voeten te lopen, hoe treffend in dit geval, werden de diverse wegwedstrijden in een zogenoemd loperscircuit opgenomen. Ilion hoopte zich aan te kun-nen sluiten bij een circuit van zorgverzekeraar Zorg en Zekerheid

dat Leiden en omstreken omvatte maar dat bleek niet mogelijk. Een aanmelding bij het Zuiderstercircuit voor verenigingen rond Rot-terdam werd wel gehonoreerd en zo kon destijds de Stadshartloop in die agenda worden opgenomen. Het grote voordeel daarvan was dat onder andere door de aangeboden reclame een groter poten-tieel aan deelnemers kon worden bereikt. Over deelnemers heeft men bij Ilion echter nooit te klagen gehad. Met een gemiddeld veld van 500 à 600 lopers kan men goed uit de voeten. “Je moet ook niet veel groter willen worden, dat kun je als vereniging niet meer opbrengen. We hebben het gezien bij de CPC in Den Haag, daar groeide het aantal deelnemers dermate snel dat de organisatie door de verenigingen uit handen moest worden gegeven. Wij hebben in 2007 een recordaantal van 783 kunnen inboeken maar moesten toen wel vaststellen dat een dergelijk aantal onze limieten dreigde te overschrijden”, zegt Ben. Hoe complex het opzetten van een evenement als de Klaverbladloop is wordt ons al snel duidelijk.

De voorbereidingen voor de eerstvolgende Klaverbladloop begint, zo wordt ons verteld, al bij de evaluatie van de laatste en de frequentie van bijeenkomsten neemt natuurlijk toe naarmate de wedstrijddag nadert. Vroegtijdig moeten de 165 (!) vrijwilligers wor-den aangeschreven en bij de gemeente de vergunningen worden aangevraagd. Ook de politie moet op de hoogte worden gesteld. Zij ontvangt het draaiboek dat de basis vormt van haar besluitvorming voor de wijze waarop de veiligheid van de deelnemers kan worden gegarandeerd. Niet dat de politie, zoals dat in het verleden het geval was, die beveiliging zelf voor haar rekening neemt maar om ervoor te zorgen dat een voldoende aantal officieel geregistreerde verkeers-regelaars die dag geïnstrueerd en wel aanwezig is. Een achttal is vandaag de dag nodig omdat het huidige traject een aantal lastige verkeerssituaties kent zoals rotondes die op het juiste moment moe-ten worden afgezet. Dat kun je niet aan de vrijwilligers overlaten, simpelweg omdat het in de evenementenwet staat en omdat de weggebruiker in 2011 geen boodschap heeft aan een in een hesje gestoken ‘vlaggende’ man of vrouw. Er moet iemand staan die met motor en uniform gezag uitstraalt. Ook dat is een groot verschil met de beginjaren van deze wedstrijd. Veranderd is ook de mentaliteit van de deelnemers. Alles moet snel gaan, de prijzen moeten aan-trekkelijk zijn, het inschrijfgeld niet te hoog en er mag geen twijfel

KlaVerbladloop (voorheen de Dotterbloemloop, een gesprek met Ben van

der Veen, Fred la Croix en Kees Franken).

Door Jan Smit, Gerrit Bouwman en Gilbert Schellart

Het is een indruKweKKend dossier dat op tafel ligt en daaracHter zitten de Heren ben Van der Veen en fred la croix. zo nu en dan, tussen de werKzaamHeden op en rond Het Veld Van ilion door, scHuift ooK cees franKen

aan. we Hebben, in de persoon Van deze drie Heren, Voor wat betreft de organisatie Van wegwedstrijden in zoetermeer een ontmoeting met Het collectieVe geHeugen Van onze Vereniging. zeKer geen oVerdreVen

Kwalificatie wanneer je, zoals bij ben en fred, al 20- respectieVelijK 15 jaar de organisatie Van deze jaarlijKse wegwedstrijd op je scHouders Hebt.

ilion.indb 20 28-04-11 16:12

ilion.indb 21 28-04-11 16:12

ilion.indb 22 28-04-11 16:12

ilion 40 jaar - 23

Nog voordat de eerste vraag kan worden af-gevuurd wordt een fotoalbum tevoorschijn gehaald en passeren bekende namen de revue; Kees Plugge, Richard Leentvaart en nog vele an-

dere illustere namen en dat in een tempo dat doet vermoe-den dat de heren weer vertoeven in de eerste decennia van ons bestaan. Bij de herinneringen die worden opgehaald vullen ze elkaar zo naadloos aan dat er nog steeds sprake lijkt te zijn van een symbiose. En zo ontvouwt zich als het ware voor onze ogen het beeld van leden die met veel plezier en op vele manieren recreatief aan actieve ontspan-ning deden en er ook niet voor schroomden om gevraagd en ongevraagd de armen uit de mouwen te steken.

Martin Spaans verschijnt in 1975 ten tonele. Eerst nog met een groepje recreanten van zijn werk dat gedeeltelijk in de tijd van de baas aan de conditie mag werken. Helaas vindt dit initiatief een vroege dood. Martin heeft echter in die paar weken sporten, in het toen nog kale Van Tuyllsport-park, de smaak te pakken gekregen en sluit zich aan bij de lopers van Piet Schoonen en Aad Romijn. Juist op tijd, denken wij, om het jaar daarop een helpende hand te kun-nen bieden bij de organisatie van de eerste Dotterbloem-loop, een initiatief van lange afstandspecialist Piet. Men heeft al snel in de gaten – en dat is erg belangrijk in een jonge vereniging met weinig en onervaren kader – dat men te maken heeft met een regelneef. Altijd wel gemakkelijk zo’n persoon binnen handbereik en dus wordt Martin ge-vraagd om wat bestuurlijke zaken op zich te nemen. “Joh, de belasting valt wel mee hooguit een paar vergaderingen per jaar”, wordt hem toevertrouwd. En met die geruststel-ling – die veel vrijwilligers ongetwijfeld bekend in de oren zal klinken – neemt hij de taken op zich. Een glimlachende Aad Romijn, lid sinds 1971, weet wel beter. Hij heeft zich onder andere in die beginjaren al intensief bemoeid met de kleedaccommodatie en de kantine. Eerst nog met het aanslepen van een stuk of wat “wagens op wielen” die als kleedlokalen dienst gaan doen. Vlak daarna nog eens zo’n actie maar dan met een blauwe keet, ook bekend onder de naam Intervamkantine, die een drietal jaren als clubhonk zal fungeren. Het houdt niet op want ook wanneer de bouw van de eerste echte kantine om de hoek komt kijken laat hij zich niet onbetuigd.Het moet ook in die periode zijn geweest dat Ad en Piet de cursus Recreatie Sportleider A (RSLA) hebben gevolgd en daarbij onder andere les hebben gehad van ene Anton Huiskens, in die jaren een vooraanstaand schaatstrainer. Het tilt de recreatieafdeling naar een hoger plan, hetgeen alleen maar toe te juichen is ware het niet dat daardoor ook soms spanningen aan de oppervlakte treden wanneer het gaat om de benadering van de sport. Daar heb je de prestatieve insteek van de wedstrijdatleet aan de ene kant en de speelse belevenis van de recreant aan de andere kant

en dat alles natuurlijk mede in het licht van behoeftes en wensen die daarbij horen. Bij sommige verenigingen gaat die controverse indertijd soms zelfs zo ver dat de recreatie-afdeling buiten de deur wordt gezet. Gelukkig niet bij Ilion waar men zich realiseert dat deze groep, niet alleen van-wege het groeiend ledenaantal, van toegevoegde waarde is. Een tiental jaren later zal de Technische Commissie daarvan de vruchten plukken. Na het plotselinge vertrek van de groep afstandlopers en hun trainer doet zij voor aanvulling van de competitieploegen op deze afdeling een beroep. Met succes, een paar jaar later promoveren de heren naar de hoogste divisie. Terecht dat men in 1976 besluit om de R tussen de A en de V van Ilion te plaatsen. Dat moet ook ongeveer de tijd zijn geweest dat Ton van der Lee kennis maakt met onze vereniging.

Speels, spelelementen, ontspanning, beweging enzovoort, het zijn begrippen die voortdurend ter tafel komen. Wan-neer aan al de eisen moet worden voldaan kan dat maar één ding inhouden, namelijk dat een gedegen voorbe-reiding vereist is om een groeiend aantal deelnemers op verantwoorde wijze bezig te houden. “Dat klopt ook”, volgens de gesprekpartners. “Eens in de zes weken wordt een spelprogramma op touw gezet waarvoor de daarvoor benodigde materialen – zeker in die beginperiode – vaak bijeengeritseld moeten worden vooral wanneer de financi-en de aanschaf ervan niet toelaten. Misschien dat er nog er-gens een binnenband opduikt die bij zo’n spel is gebruikt”. Lachend wordt eraan toegevoegd dat de EHBO doos in die periodes een onmisbare uitrusting is voor de trainers. Daar kan men zich van alles bij voorstellen; spelletjes waarbij je afwisselend bij elkaar op de rug zit, rugby, plastic hoc-keysticks en dat allemaal bij een uitgelaten vrolijke groep sporters. De kleine blessures en verwondingen ten spijt blijft men echter komen. Het is en blijft voor velen immers een hele prettige manier om actief bezig te zijn en voor de bedenkers daarvan is het een motivatie voor het verzinnen van weer een ander spel.

“1065 meter, zo lang is het rondje om de vijver”, wordt ons toevertrouwd. Na al die jaren weet men dat nog tot op de meter nauwkeurig. Maar wie had ook anders kunnen verwachten? Hoe vaak zullen de heren met het “wieltje” die ronde of een alternatief traject niet hebben nagelopen? In de zes weken tussen twee speldagen wordt er namelijk gewoon getraind, ieder op zijn of haar niveau en dan is het wel gemakkelijk om te weten wat je iemand opdraagt. Die vijver speelt overigens een centrale rol in vele verhalen. Zo zal menig trainer van deze afdeling op zijn verjaardag onrustig voor zijn groep hebben gestaan, want op de een of andere manier is een nat pak op zo’n dag niet te vermij-den. Gelukkig is een aantal vaak bereid om dezelfde natte huldiging te ondergaan, zeker wanneer het de verjaardag

ilion.indb 23 28-04-11 16:12

van Martin Spaans betreft. Dat “wieltje” heeft trouwens heel wat kilometers afgelegd. Ga maar na; de Dotterbloemloop moest geregeld worden nagelopen maar ook de verschillende presta-tielopen en niet te vergeten de afstanden voor de minitriatlon, de stadshartloop, de crosses en alles wat nog meer op het pad kwam. Zo hebben de heren ooit nog eens een 10 kilometerloop voor DSO uitgezet. Eén keer maar, naar wij aannemen omdat de voetballers deze inspanning niet aankonden.

De huidige generatie, gewend aan de gemakken van computers, kan het zich waarschijnlijk niet voorstellen maar om alles in die eerste jaren goed georganiseerd te krijgen betekende dat vooral veel handwerk moest worden verricht. Zo was het verwerken van inschrijvingen en uitslagen een kwestie van veel schrijven en zelfs de rugnummers werden die eerste jaren met de hand vervaar-digd. “We maakten eigenlijk alles bijna zelf, tot en met de borden aan toe”, wordt terloops opgemerkt. En vergeet niet dat ook veel mensen nodig waren voor het uitzetten en beveiligen van het parkoers en voor de jurering”. Gelukkig, wordt eraan toegevoegd, heeft de Recreatieafdeling nooit tevergeefs een beroep gedaan op de Wedstrijd Organisatie Commissie. Al met al veel vrijwilligers om een terugkerend evenement zoals de Dotterbloemloop goed te laten verlopen. Een toenemend aantal overigens want waar aanvankelijk volstaan kon worden met veertig telt men er nu circa honderd. Kijk, dat is ook de ARV Ilion, gewoon meegroeien met de toenemende eisen op dit gebied. Nog één ding wordt ons onder de aandacht gebracht, de eerste halve marathon is door Ilion georganiseerd en niet zoals men ons soms doet geloven door die andere club lopers in Zoetermeer.

Wat het drietal betreurt is dat het element recreatief sport be-oefenen langzaam maar zeker achter de horizon is verdwenen. Het was zeker geen fenomeen dat alleen in Zoetermeer werd waargenomen, het was een tijdsverschijnsel. De maatschappij veranderde; zowel mannen als vrouwen gingen aan het werk; de tijd of beter gezegd het gebrek daaraan werd steeds meer een factor van belang en de focus kwam steeds meer op het individu te liggen. Dat merkte je tot op zekere hoogte al in de jaren 80 wanneer zich nieuwe leden aanmeldden. Zij wilden vaak een trainingsprogramma om binnen een jaar een mara-thon te kunnen lopen (!). Een spelprogramma, zoals dat eens in de 6 weken werd aangeboden, werd dan beschouwd als

tijdverspilling en dus draaide men zich bij aankomst op de baan meteen om. “En dan moet je voorstellen”, zegt Martin Spaans “dat bijvoorbeeld bij een memoriespel, op en om de baan, kilometers moesten worden afgelegd”. “Vind maar eens de juiste paddenstoel die past bij het plaatje dat men je heeft laten zien voordat de zoektocht begint. Heb je er eindelijk één gevonden, is de kleur niet goed”. Daarnaast hebben allen ook meegemaakt dat de zaterdagtraining, anders dan dat voorheen het geval was, echt om 11.00 uur afgerond moest zijn. Daarna moesten de boodschappen gedaan worden. Ook het animo voor de weekenden op Zeist en later in Papen-dal liep terug. Niet zozeer vanwege het aangeboden programma – er kon namelijk ook uitgebreid individueel worden getraind – maar vooral vanwege de tijd die men daarmee kwijt dacht te zijn. Toch hebben deze kaderleden het nog lang volgehouden om die programma’s aan te bieden, want ondanks de teruglo-pende aantallen werd er veel plezier aan beleefd. “Herinner jij je nog hoe wij tot de vorming van groepen kwamen, dat matching spel?”, is de bijna retorische vraag van Martin. “We gaven de deelnemers een kaartje waarop een dier stond afgebeeld en het was uiteraard de bedoeling dat je, op zoek naar je groep, het geluid produceerde dat erbij hoorde”. Volwassenen die kakelend, blatend, mekkerend et cetera elkaar moesten zien te vinden. We kunnen ons voorstellen dat de lachspieren als eerste in zo’n weekend werden getraind.Eveneens niet meer terug te vinden in het programma is skiën met het hele gezin, waarbij een chalet voor de gehele groep werd afgehuurd. Zeer gewild in die beginjaren, maar ook hier heeft de tand des tijds zijn invloed doen gelden. Ongetwijfeld zal het enorm gegroeide aanbod van vrije tijdsbesteding in de afge-lopen decennia daarin een rol hebben gespeeld. Het geeft maar weer eens aan hoe je als vereniging met je tijd mee moet gaan. Maar laten we eerlijk zijn, deze afdeling draagt toch ook vandaag de dag nog haar steentje bij?

Het hoort er nu eenmaal bij, volgens de heren, maar aan de organisatie van de wegwedstrijden werden steeds hogere eisen gesteld. Het moest professioneler worden ook al omdat steeds meer toplopers zich aanmeldden. Die kwamen echt voor goede tijden en voor de prijzen. Dat betekende onder andere dat er geen misverstanden mochten bestaan omtrent het te lopen traject en dat veiligheid, zeker bij het toegenomen aantal deelnemers,

24 - ilion 40 jaar

Zelfs de pers had destijds belangstelling

ilion.indb 24 28-04-11 16:12

ilion 40 jaar - 25

een steeds belangrijker plaats innam. Gelukkig kreeg de club al gauw assistentie van de politie en de heren herinneren zich nog de eerste loop die vooraf werd gegaan door een motoragent. Veiliger kon het niet. Voor de start nog even aan deelnemers en begeleiding duidelijk uitgelegd dat eerst de kleine ronde gelopen werd en daarna de grote ronde. Er kon niets fout gaan. Een paar minuten nadat het startschot heeft geklonken wordt echter het geluid van een motor gehoord, komt daar die agent aan met achter zich één loper en de rest van het veld…. dat had wel de goede afslag genomen. Hij niet en dat lag (uiteraard) aan de organisatie. Ontroostbaar was deze atleet, had zich zo verheugd op de eerste prijs en/of de vele andere prijzen. Niets kon hem tot bedaren brengen, hij wilde- en kreeg zijn geld terug. Voete-rend over zoveel onrecht verdween hij daarna uit het beeld. Ach, hoe goed je ook voorbereid aan de uitvoering van een wedstrijd begint, op het laatste moment kan er toch iets verkeerd gaan. Zo ook bij de eerste Stadshartloop die op een koopzondag moest plaatsvinden. Daar moest sowieso worden geïmproviseerd; we liepen bijvoorbeeld voor het eerst om een relatief druk winkel-centrum en passende omkleedruimtes waren ook niet voorhan-den. Dan zorg je er in ieder geval voor dat wat geregeld kan worden ook geregeld is, dus ook aanwezigheid van politie op een druk punt. Precies, de lezer raadt het al.

Zoals opgemerkt, de maatschappelijke ontwikkelingen mistten hun inwerking niet op de ARV, het weerhield het drietal er ech-ter niet van om nog lang, en met veel plezier, allerlei alternatieve programma’s in elkaar te draaien. Bijvoorbeeld het landenspel op landgoed Meijendal. Daarop hadden de heren de kaart van

Nederland geprojecteerd waarbij het de bedoeling was dat de deelnemers langs gebaande, maar ook minder gebaande paden, de hoofdsteden vonden. Daar vonden zij dan een letter en al die letters tezamen vormden dan weer een woord. De boswachter was ervan op de hoogte en er was sprake van een gedegen voorbereiding. Toch maar even een dag vooraf controleren en…. ja hoor op een cruciaal punt was de toegang afgesloten, dus moest het een en ander snel worden aangepast. Ergo, veel extra werk maar het werd met veel plezier gedaan en ook het plezier van de deelnemers maakte achteraf veel goed. Een glimlach komt ook op de gezichten wanneer het roeien met waterfietsen ter sprake komt. Roeien naar het midden van het meer op zo’n ding om daar op een verankerd plankje een vuurpijl af te steken. Dan maar hopen op stabiliteit en dat de drie verstrekte lucifers nog droog zijn.

“Tja”, zegt Aad Romijn: “Ik heb veel tijd aan deze vereniging gegeven maar er nooit spijt van gehad en als ik het opnieuw moest doen zou ik er zo weer instappen”. Een opmerking die instemmend wordt begroet. Zijn opmerking dat hij daarmee zijn steentje aan dit leven heeft bijgedragen, is wat te bescheiden. Er zijn wat dat betreft stenen gestapeld en dat geldt voor alle drie.

En mijn vragenlijst….? Heb ik gelukkig niet hoeven gebruiken, het had daarmee nooit zo’n goed gesprek kunnen worden. En terwijl ik mijn spullen bij elkaar zoek zie ik in mijn ooghoeken dat Martin Spaans aan tafel blijft zitten om nog even te praten over de nieuw te bouwen kleed- en doucheruimtes. Vrijwilliger zijn, houdt het dan nooit op?

De eerste voortrekkers van de recreatieafdeling

ilion.indb 25 28-04-11 16:12

administraties

Verzekeringen, Hypotheken Financieringen Pensioenen,Belastingen,Boekhouding (Bedrijfs-/Salaris-)administraties Sparen en Beleggende Braecken Omit administratieMarsgeel 19 2718 CE Zoetermeer Velddreef 78 2727 CM Zoetermeer mail: info@de braecken.nl - www.debraecken.nl tel 06 13910863 - fax 079 - 3460739ook bereikbaar via 0800-verzekeren (met nummergebied 079) mail: [email protected]; 079 - 3618180 / faxnr; 084 7303131

MaatwerkDrukwerk is de kleding van uw organisatie. Het is de manier waarop u zich presenteert. Op de keper be-schouwd is de essentie van onze activiteiten dan ook: zorgen dat uw organisatie goed voor de dag komt.

ring. Drukwerk is altijd maatwerk en dat vraagt om een

familiebedrijf zijn we juist daarmee groot geworden.

Industrieweg 762712 LC ZOETERMEERTelefoon : 079 - 341 86 06Fax : 079 - 341 86 23E-mail : [email protected]

ilion.indb 26 28-04-11 16:12

ilion.indb 27 28-04-11 16:13

28 - ilion 40 jaar

Zij was ten tijde van dat interview al ruim elf jaar als pupillentrainster aan de club verbonden en heeft die binding met de club weten vast te houden tot 2002. Ergens in de periode van haar afscheid en het

moment van dat interview is Ans de Jonge, de andere partner bij dit gesprek, binnengestroomd. “Ik stond vaker langs de baan te kijken en zag op een dag dat Marja er alleen voor stond. Zal ik je een handje helpen?”, was de retorische vraag. “En zoals dat zo vaak gaat, kom je er niet meer van los”.

Het is bijzonder om twee voortrekkers van onze jongste atle-ten te mogen spreken, waarvan de een zo ongeveer de eerste helft van 40 jaar Ilion voor haar rekening heeft genomen en de andere het tot nu toe laatste deel. Ans geeft inmiddels niet zelf meer training maar als voorzitter van de Sectie Jeugd zwaait ze nog wel de scepter over circa 115 pupillen, 100 CD-junioren en hun trainers. Daarnaast is ze, ze is onder andere wedstrijdleider, voor Ilion actief in de Wedstrijdorganisatie-commissie (WOC). Het verplicht haar, hoewel dat misschien een kwalificatie is die niet zo goed past bij een vrijwilliger, tot een aantal vergaderingen per jaar. Volgens haar valt dat best mee maar tijdens dit gesprek komen steeds meer zaken aan het licht waardoor de belasting in tijd toch vrij aanzienlijk blijkt te zijn.

Wat meteen opvalt is dat er bij de begeleiding van deze jeugd meer om de hoek komt kijken dan alleen de jongens en meisjes enthousiast maken voor de verschillende num-mers van de atletiek. Er moet veel omheen gebeuren wil je ze ook behouden voor de vereniging, bijvoorbeeld door het organiseren van sociale activiteiten. Denk daarbij aan sinter-klaasfeesten, paasfeesten, trainingsweekenden, kampeerweek-enden op de baan enzovoort. Dan nog is het een probleem om ze binnen te houden. “Dat was in het verleden ook al het geval’, geeft Marja aan maar zij onderschrijft de diverse andere problemen waarmee het kader thans te maken heeft. Er is volgens Ans in de huidige tijd een enorm aanbod aan moge-lijke activiteiten en de gemeente Zoetermeer speelt daarop in door kennismakingscursussen aan te bieden. Dan werk je het shoppen in de hand. Na drie à vier weken atletiek is het

natuurlijk heel interessant om kennis te maken met kanoën. Als dat dan samenvalt met de atletiektraining dan is een keuze snel gemaakt voor een sport die spectaculair oogt. Ook de betrokkenheid van de ouders, die sturend en motiverend kunnen zijn in de keuze van hun kinderen, is de laatste de-cennia teruggelopen. Het blijft vaak beperkt tot afzetten van hun kroost voor trainingen en wedstrijden – het is opgeval-len dat er bijna niemand meer met de fiets komt – en ook na afloop van een wedstrijd is er geen tijd om de prijsuitreiking af te wachten. Die prijzen nemen de trainers dan maar in ontvangst. Zo erg heeft Marja het niet meegemaakt alhoewel ze moet toegeven dat ook zij op een zeker moment moest vaststellen dat “ouders het te druk begonnen te krijgen”. Het werd dan bijvoorbeeld steeds moeilijker om het vervoer rond te krijgen. Waar vroeger dat vervoer van de pupillen centraal werd geregeld en er gezamenlijk werd vertrokken vanaf de Marijkestraat, daar worden thans op individuele basis afspraken gemaakt. “Je probeert er natuurlijk wel zicht op te houden, want als er voor een pupil geen vervoer is moet je toch in de bres springen”, merkt Ans op.

Veel namen passeren de revue al was het maar om aan te geven hoeveel handen nog steeds nodig zijn om de jongste leden van Ilion de vereiste begeleiding te geven. Zo vervul-den in het verleden mensen als Roordink, Jorritsma, Perquin, Kerkhof en Verdam jarenlang een belangrijke rol. Ongetwij-feld kunnen er nog meer namen aan deze lijst worden toege-voegd maar de interviewer – mijn excuses daarvoor – heeft verzuimd ze allemaal op te schrijven. Maar laat ik in ieder geval de naam van de heer De Bruin nog noemen. Met zijn

ilion.indb 28 28-04-11 16:13

ilion 40 jaar - 29

kennis en handigheid heeft hij zeker in de beginjaren veel weten te regelen. Over hem wordt door de dames met veel waardering gesproken. Pelle Rietveld en Berry Koolstra staan, als zogenoemde com-binatiefunctionarissen, op dit moment dicht bij de pupillen. Voor het vervullen van die taken is er voor een periode van drie jaar subsidie beschikbaar gesteld. Bij het laatste evaluatie-gesprek bij de gemeente heeft Ans tot haar vreugde kunnen vaststellen dat men tevreden is voor de wijze waarop deze twee mannen invulling geven aan hun taken. En over die taken moet je volgens haar niet te licht denken. Kinderen die worden aangemeld hebben soms al een etiketje opgespeld, denk daarbij bijvoorbeeld aan ADHD. Met dat soort pro-blemen moet je als vereniging op een verantwoorde manier omgaan. Dat vraagt om structuur en beleid en dat dient dan weer in een plan te worden vastgelegd. “Wij hadden vroeger ook te maken met lastige gevallen, maar als trainers en bege-leiders losten wij het naar eigen inzicht op”. Een beleidsplan kenden wij destijds niet”, wordt door Marja opgemerkt. Ook anders dan in de eerste decennia van de vereniging komen de kinderen soms direct van de naschoolse opvang naar de baan of worden snel even gedropt voor het hek. De ouders willen dan, en niet ten onrechte, dat ook buiten hun blikveld hun kroost in veilige handen is. Dat legt, misschien meer dan in het verleden, een behoorlijke druk op de schouders van het trainerscorps.

Waar volgens de dames ook veranderingen zijn waar te nemen ten opzichte van de eerste jaren van Ilion, is in het aanbod van wedstrijden. Er schijnt niet of nauwelijks ruimte te zijn op de kalender. In feite bestaat het aanbod uit vier competitiewedstrijden, de openingswedstrijd en de Trojaanse Spelen. Dan heeft Ilion nog het geluk dat het de beschikking

heeft over een hal zodat daar ook nog wat kan worden aan-geboden. Voor een goed en ordentelijk verloop vragen die wedstrijden om een behoorlijk aantal vrijwilligers en om die op de baan te krijgen zijn uitzonderlijke maatregelen nodig. Ook Ilion heeft namelijk moeten vaststellen dat het bijzonder lastig is om vandaag de dag mensen te motiveren om een enkele keer te assisteren bij de vereniging. Iedereen is ervan doordrongen dat door vrijwilligers ook de kosten in de hand kunnen worden gehouden. Daar heeft ieder lid profijt van en toch laat men het te vaak afweten. Daarom heeft Ilion de “verenigingsverplichting” ingevoerd. Ieder ouder tekent bij aanmelding dan een contract dat hij of zij bereid is om een enkele keer per jaar beschikbaar te zijn voor hulp. Ans schrijft deze mensen dan ruim op tijd aan. De reactie laat veelal op zich wachten en als men al reageert dan kunnen die reacties, de positieve ten spijt, variëren van een botte afwijzing tot “geen tijd”. Toch weet zij er altijd in te slagen de diverse plek-ken bemensen.

Wat in al die jaren niet is veranderd is het vertrek van juni-oren wanneer zij in de pubertijd komen. Het verrassende daarbij is dat het vaak de meest getalenteerden zijn die de vereniging laten voor wat die is. Het zijn vaak de sporters die zich geleidelijk tot een goed atleet ontwikkelen die blijven hangen. Het is een onderzoek waard om daarvan de achter-liggende gronden vast te stellen. Ook de manier waarop je de pups wilt laten ruiken aan atletiek is hetzelfde gebleven. Door middel van de meerkamp moet je ze op deze jonge leeftijd laten kennis maken met de verschillende disciplines van deze tak van sport. Het is evident dat daardoor ook de aanleg voor een bepaalde richting aan het licht zal komen. De vooruit-gang die je dan boekt vergroot dan wellicht het plezier en de motivatie om als lid dan verder te gaan. Of wordt die beslissing vooral bepaald door de wijze waarop de pupillen het verenigingsleven al dan niet bewust ervaren? Zoals de titel van dit verslag al aangeeft door sportbeoefening in speelse vormen aan te bieden met een goede opvang en begeleiding? Dan zijn in ieder geval onze trainers, trainsters en begeleiders daarvan al die jaren doordrongen geweest.

ilion.indb 29 28-04-11 16:13

ilion.indb 30 28-04-11 16:13

ilion.indb 31 28-04-11 16:13

ilion.indb 32 28-04-11 16:13

ilion.indb 33 28-04-11 16:13

34 - ilion 40 jaar

met een aantal polsstokken op het dak was het in ieder geval minder gecompliceerd om grenzen te passeren.

Van Mary weten wij inmiddels dat zij door haar verhui-zing naar Zoetermeer met Ilion in contact kwam. De weg van Sandra verliep via een omweg. Het wegvallen van de Houtrusthal en de huurprijs van de hal bij de ALO noop-ten haar om te zoeken naar alternatieven. Vreemd genoeg kwam niemand in Den Haag op het idee om bij Ilion aan te bellen. De accommodatie bij AAC in Amsterdam stond bovenaan de verlanglijst. Het contact verliep echter wat stroef. De wereld van Nederlandse polsstokhoogspringers is gelukkig overzichtelijk en van Laurens Looije kreeg zij, samen met Brian Collier, de uitnodiging om eens een blik te werpen in de hal van Ilion. Dat moet in 2001 zijn geweest. En zo geschiedde het: De eerste training bij Ilion was daar. Maar niet zonder malheur, ze verzwikte haar enkel op de mat. Frans de Heer, ook aanwezig die dag, zorgde er op de voor iedere atleet van Ilion bekende ste-vige wijze voor dat de blessure niet van kwaad tot erger werd. Een pijnlijke kennismaking met Ilion. In 2003, na haar breuk met Brian Collier, wilde Sandra zich graag bij Jaap van der Plaat aan de discipline van trainingen onder-werpen. Dat moet een kleine cultuurschok voor haar zijn geweest. “Ga maar springen”, was de enige opmerking die Jaap maakte. “Hoezo’, dacht zij “moeten niet vooraf de ver-

schillende details van de sprong nog even worden door-genomen”. “Ga maar springen dan zie ik het vanzelf wel”, werd nogmaals geroepen. Deze voor haar wat vreemde benadering, bleek later, bracht ook positieve zaken voort. Niet alleen een andere kijk op sportbeoefening - heel verrassend, verhelderend en fris – maar via Jaap kwam zij ook in contact met de Zuid Afrikaanse trainer Jakes. Het gevolg was een twee maanden durende trainingstage in het zuiden van het Afrikaanse continent.Niet zo dramatisch heeft Mary het in het begin van de jaren zeventig Ilion meegemaakt. Maar toetreden tot een atletiekvereniging die ogenschijnlijk alleen uit junioren be-staat doet op zijn minst je wenkbrauwen fronsen. Zij hield die beginjaren vooral haar loopconditie op peil bij Piet Schoonen. De overige nummers trainde zij op haar eigen schema’s, iets wat zij in de jaren daarna in feite ook altijd heeft gedaan. En laten we eerlijk wezen het heeft haar geen windeieren gelegd getuige de vele titels en records, ook nationale records, die zij als Master in de jaren tachtig en daarna aan haar lijst heeft mogen toevoegen. Eén pres-tatie moet hierbij beslist worden vermeld en dat is record in 1982 op de zevenkamp. 38 jaar jong wist zij 5069 pun-ten te scoren waarmee zij in de algehele rangschikking in Nederland bij de eerste tien stond. Het leverde haar een uitnodiging op voor de centrale training. Tja, die wegen van de KNAU….

Na de Europese kampioenschappen voor Masters in Malmö, waar nog een vierde plaats bij hoogspringen in de wacht werd gesleept, heeft Mary de wedstrijdsport vaarwel gezegd. Zij heeft daarna nog wel voor haar plezier getraind en ook nog af en toe meegedaan aan de clubkampioen-schappen, maar het grote werk zit er niet meer in. Toch wel jammer, dat zo’n ijzersterk atleet de arena heeft verlaten.

“Voor mij is er nog wel toekomst”, zegt Sandra met een glimlach, “Bijvoorbeeld als Master de vier meter barrière slechten”. In ieder geval nodigt de entourage van trainen bij Ilion haar wel uit om de draad weer op te pakken. Im-mers, gewend als zij was dat in de atletiekwereld sprake is van eilandjes waarop atleten zich bekwamen in hun discipline, viel het haar vanaf het begin bij Ilion op dat trainers en atleten kennis met elkaar delen. Een belang-rijke voorwaarde, naast de beschikbare accommodatie, om sporters te helpen zich verder te ontwikkelen. Een betere uitnodiging voor een atleet is nauwelijks voorstelbaar.

De kantine gaat sluiten en om te voorkomen dat wij de nacht daar moeten doorbrengen moet helaas dit uitermate prettig onderhoud worden afgerond. Bij het verlaten van de ruimte zegt Sandra dat ze het een voorrecht vond om geïnterviewd te worden. Nog maar een paar jaar lid en dan al gevraagd worden. Ze had verwacht dat anderen eerder daarvoor in aanmerking zouden komen. Ach, mis-schien ligt daar ook wel de kracht van Ilion; het maakt niet uit wanneer je erbij gekomen bent, je hoort er meteen bij. Dat is de charme van Ilion en is ook ijzersterk.

•1 100m horden in 14,4 sec; kogel 11,61m; hoog 1,75m; ver

5,87m; 200m in 25,5 sec.

(advertentie)

SAMEN AAN HET WERK VOOR EEN BLIJVEND MOOIERE HUID SAMEN AAN HET WERK VOOR EEN BLIJVEND MOOIERE HUID

PRO-AGING

ACNÉ

BINDWEEFSELMASSAGE

GREEN PEEL

MESO|SKINTHERAPIE

VISAGIE

PRO-AGING

ACNÉ

BINDWEEFSELMASSAGE

GREEN PEEL

MESO|SKINTHERAPIE

VISAGIE

Spieringsloot 1 Zoetermeer 079-3316345 www.fiepvreugdenhil.nl Spieringsloot 1 Zoetermeer 079-3316345 www.fiepvreugdenhil.nl

2A5opA4fiep.indd 1 08-02-10 20:45

ilion.indb 34 28-04-11 16:13

Meer informatie? 079 362 05 15www.langerakdejong.nl

• automaten• koffie• dranken• zoetwaren• hygiëne

koffie en toebehoren

LDJ Advertentie 6-2006 22-06-2006 15:04 Pagina 1

www.

Fast

topr

int.n

lvo

or al

le clu

bkled

ing

ilion.indb 35 28-04-11 16:13

36 - ilion 40 jaar

ilion.indb 36 28-04-11 16:14

ilion 40 jaar - 37

Het moet omstreeks 1989 zijn geweest, tijdens de aanleg van de kunststofbaan, dat zij voor het eerst een helpende hand toestak bij een training van de pupillen. Op een van de hockeyvelden wel te

verstaan, waarvan de club gastvrij gebruik mocht maken toen lopen, laat staan trainen op ons veld echt niet meer mogelijk was. “Het zag er allemaal nogal rommelig uit wat zich daar afspeelde en ik zag wel mogelijkheden om er enige structuur in aan te brengen” geeft zij aan. Dat gevoel wat te kun-nen betekenen was mede gebaseerd op haar ervaringen bij ATOS in Amsterdam-Noord waar zij zich als twaalfjarige had aangemeld. Tot aan haar 19e levensjaar heeft zij zich bij die vereniging vooral toegelegd op de sprint en het verspringen. Ze meent zich van die periode ook nog te herinneren deel te hebben genomen aan de eerste C-spelen die ooit zijn geor-ganiseerd. Dat moet dan in 1970 zijn geweest en misschien weet zij het zich daarom nog te herinneren omdat destijds de leeftijdscategorieën van jongens en meisje niet parallel liepen. Meisjes stapten toen een jaar eerder over naar een oudere leef-tijdsklasse. Dat valt op die leeftijd natuurlijk op, nietwaar, dat je al veel verder bent dan die jongens?

Zoals bekend mag worden verondersteld is er een wereld van verschil tussen training krijgen en training geven. Het is niet voldoende, wist zij al vanaf het prille begin, om enkel op basis van je eigen ervaringen als atleet het trainerschap uit te oefenen. Zeer zeker niet wanneer de kennis moet

worden overgebracht op de jongste en speelse leden van de club. Het lag dan ook voor de hand dat Joke zich opgaf voor de cursus Jeugd Atletiek Leider (JAL), die met succes werd afgerond. Na eerst nog de allerjongsten onder haar hoede te hebben gehad en een periode bij de A-pupillen werden ergens in het begin van de jaren 90 de junioren CD aan haar toevertrouwd. Zonder in details te willen treden vertelt zij dat die overdracht in een moeilijke periode van de vereniging plaatsvond. Voor haar verloopt die over-gang naar de oudere leeftijdsgroep echter vrij gemakkelijk. Dat komt vooral omdat zij in eerste aanleg de D’tjes op sleeptouw neemt en dientengevolge de A-pupillen, die zij nog even daarvoor heeft getraind, haar als het ware volgen bij de switch naar deze categorie. In feite heeft zij dus vier jaar lang dezelfde groep om haar heen gehad. “Ik voelde me als trainster van de CD’s toch wel beter op mijn plaats vooral omdat de overdracht van de techniek van de diverse atletiekdisciplines meer aan mij was besteed dan les geven in speelse vormen die bij de pupillen wordt gevraagd”. Het was, verduidelijkt zij, in de periode dat C’s en D’s min of meer onafhankelijk van elkaar trainden. De C’tjes stonden toen onder leiding van Wim Fliermans en zijn hulpen. Zij werd vele jaren zij bij de D’tjes bijgestaan door Paul Sas-burg en Arend Voogd.

Welhaast als vanzelfsprekend wordt door haar benadrukt dat het onmogelijk is om als trainer de atleten alle tech-

Gedreven maar vooral betrokken

een ontmoetinG met jarenlanG Cd-trainster joke van PuttenDoor Jan Smit en Gilbert Schellart

nog enigszins gejaagd – dat wordt je Vanzelf wanneer je deelgenoot wordt Van nederlands faVoriete tijdVerdrijf, Het acHteraan sluiten in een file – stormde iK bijna te laat de Kantine binnen. er stond een ge-spreK gepland met joKe Van putten die bijna twee decennia aan Het roer Heeft gestaan Van Het smaldeel met de naam cd-junioren Van ilion. “natuurlijK Ken iK Hem”, riposteerde zij toen jan mij aan Haar Voor-stelde. acH ja, je zou Het bijna Vergeten maar dat is ooK ilion, Heb je elKaar eens gezien en gesproKen dan blijf je in de welHaast collectieVe Herinnering Van deze Vereniging Hangen.

ilion.indb 37 28-04-11 16:14

38 - ilion 40 jaar

nieken bij te brengen. Iedere trainer moet zich wat dat betreft altijd bewust zijn van zijn of haar tekortkomingen op die relevante gebieden. Je moet dan bij anderen durven aankloppen die wel het inzicht en vermogen hebben om die kennis of die specifieke beweging over te brengen. Dat vraagt om geregeld overleg en goede afspraken. Wat dat betreft heeft Joke niet te klagen gehad, zij vond voor haar vragen en wensen bijna altijd wel een gewillig oor. Niet dat het altijd succes opleverde – dat is misschien ook teveel gevraagd – maar het feit dat zulke zaken bespreekbaar waren gaf een goed gevoel en is ook vandaag de dag een onmisbaar aspect bij het trainen van atleten. Als er al een rode draad loopt door twintig jaar actieve lidmaatschap bij Ilion dan is het wel het voortdurend in gesprek blijven met de trainers. Zowel met die van de groep waaruit de aanvul-ling voor de CD’s voortkwam als met de trainers van de volgende leeftijdsklasse voor haar junioren, de AB’s . In dit verband merkt zij op hoe lastig het soms was om trainers die van buiten kwamen, een enkele uitzondering daargela-ten, deze benadering en deze open wijze van communice-ren bij te brengen. Het viel haar op dat te vaak een claim werd gelegd op de jongens of meisjes die door hen werden begeleid. Dat leverde dan weer, voorzichtig uitgedrukt, stof op voor een gesprek dat helaas soms resulteerde in een afscheid. Misschien ligt die typische en gezamenlijke aanpak bij Ilion wel aan de basis van vele successen, want gevraagd naar opzienbarende prestaties vertelt zij met enige trots dat ook in haar periode er altijd een C- of D-ploeg in de landelijke competitiefinale heeft gestaan. Andere verenigingen hebben daar altijd met enige verbazing, of is het toch bewondering, naar gekeken. Maar in die twintig jaar dat Joke deze ploegen heeft gecoacht is er slechts een trainer geweest die naar Zoetermeer is gekomen om kennis te nemen van de “methode Ilion”. Voor haar persoonlijk is 1995 het meest succesvolle jaar geweest. Er was toen sprake van een ideale mix van trainers, begeleiders, geïnteresseer-de ouders en een talentvolle groep.

“Maar dat succes, dat vraagt dan toch ook om een continue stroom van potentiële topatleten?”, wil ik weten. Maar zo eenvoudig als door mij voorgesteld ligt het niet. Duidelijk wordt uiteengezet dat het hebben van het fysieke ver-mogen om uit te groeien tot een goed atleet bij lange na niet voldoende is. Te vaak heeft zij – de inspanningen van trainers en begeleiders ten spijt – junioren zien afhaken die fysiek gezien alles in zich hadden om een topper te worden. Wanneer het echter ontbreekt aan doorzettingsver-mogen, een goed karakter, een zeker mate van intelligentie en ook de ouders niet echt betrokken zijn bij de atleet kun je, volgens Joke, de klok erop gelijk zetten dat hij of zij niet zal doorbreken. Er volgt vervolgens een kleine opsomming van wat er allemaal gedaan wordt om naast de trainingen dat bijzondere talent erbij te houden. Dan gaat het om zaken zoals herinneren aan afspraken en/of aan deelname aan wedstrijden, opbellen en vragen waar men blijft, helpen bij het verzetten van conflicterende afspraken, voortdurend motiveren, spreken met ouders et cetera. Op een gegeven moment houdt het echter op, je kunt niet tot in het onein-dige blijven reclameren bij dat ene lid. Dat gaat namelijk uiteindelijk ten koste van de gehele groep, variërend in aantallen maar van een gemiddelde grootte van circa 100, waarvoor je verantwoordelijk bent. En ook voor die groep moet je vaak al die zojuist vermelde zaken doen.

Wanneer dat allemaal de revue passeert denk je dat er geen tijd overblijft voor andere activiteiten. Niet is minder waar, zo heeft Joke mede op verzoek van Hans Buyze ook nog een tijdje meegedaan aan de competitie voor veteranen. Bijna verontschuldigend wordt daaraan toegevoegd dat je namelijk al als 35-jarige als zodanig wordt ingeschaald. Hoewel ze naar haar oordeel teveel geplaagd werd door blessures heeft ze het nog een aardige tijd en met plezier weten vol te houden. Ondanks teruglopende prestaties, die voornamelijk werden veroorzaakt door een trainingsachter-stand vanwege die lichamelijke ongemakken, bleef ze zich

ilion.indb 38 28-04-11 16:14

ilion 40 jaar - 39

gemotiveerd inzetten voor de veteranenploeg. Ze stopte er uiteindelijk mee, vertelt ze met een glimlach, toen haar dochter haar afstanden bij verspringen begon te overtreffen.

Weer terug bij het onderwerp van dit gesprek, haar CD´s, vertelt zij dat het elke keer weer een punt van zorg is om de overgang naar de AB-junioren in goede banen te leiden. Sowieso op een leeftijd waarop jongeren op zoek zijn naar zichzelf is het bijna voorspelbaar dat ze afhaken wanneer de nieuwe opvang en begeleiding niet de nodige structuur kan bieden. In al die jaren dat zij daarbij betrokken was is die overgang maar een of twee keer redelijk soepel verlo-pen. Dat heeft volgens Joke niet zozeer met de deskundig-heid van de trainers te maken. Het is onder andere terug te voeren op de omvang van de groep die switcht en het trai-nersbestand van de AB-junioren dat juist voldoende is om goede wijze zo’n 15 junioren te begeleiden en te trainen. Ga er dan meer eens voor staan, als specifieke techniektrai-ner, om 30 sporters voor je rekening te moeten nemen. Een oplossing zou kunnen zijn om bij de AB-junioren, naast de gespecialiseerde trainers, ook een algemene trainer aan te stellen. De “nieuwkomers” zijn immers die brede en alge-mene aanpak gewend en dus is de overgang minder groot.

Dan heb je wellicht een grotere kans dat er meer als lid aanblijven. Ze onderkent echter ook de niet te onderschatte rol van de (kleine) groep. In zo’n groepsverband zie je ze vaak op de training verschijnen en naar wedstrijden gaan. Wanneer er dan eentje om wat voor reden dan ook afhaakt volgt de rest relatief snel. Daar wordt overigens door haar direct aan toegevoegd dat dit niet een specifiek probleem van Ilion is maar dat deze trend ook landelijk gezien waarneembaar is. Maar het blijft iets waaraan elk jaar weer aandacht moet worden besteed. Er zit vaak zoveel talent tussen dat zich nog moet ontplooien dat het eeuwig zonde is dat dit zo maar verdwijnt.

“Zoveel om je als trainer druk over te moeten maken, is je dat nooit teveel geworden?”, lijkt de logische vervolgvraag op haar enthousiast relaas. Maar dat wordt meteen door haar ontkend. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ze zich afvroeg hoe lang je zo intensief bij de vereniging be-trokken kunt blijven en – ze geeft het voorzichtig toe – het waren dan meestal de externe zaken die deze vraag deden opkomen. Maar als ze dan weer voor de groep stond ver-dween die twijfel als sneeuw voor de zon. Gloedvol spreek zij weer over haar CD-junioren: “Zo’n groep kinderen is nooit saai en voor hen doe je het. Het is ook zo leuk om over de competitie te praten, over het samenstellen van de ploegen en te genieten van de prestaties die ieder op zijn of haar niveau behaalt. Dan stap je ook gemakkelijk over het bezwaar heen dat je bijna ieder jaar met een nieuwe groep opnieuw moet beginnen”. Desalniettemin komt bij Joke langzaam het besef dat er toch wat afstand begint te groeien met in het bijzonder de oudere atleten. Ook merkt ze dat al die drukte van twintig jaar trainen, begeleiden en regelen haar niet in de koude kleren is gaan zitten en dat het misschien tijd wordt om het stokje op verantwoorde wijze over te dragen. Met die procedure van overgave en overname – of moeten we hier zeggen het loslaten van haar jongens en meisjes – is zij bijna twee jaar bezig geweest. Zij wilde er zeker van zijn dat alles in goede handen kwam. Heel even heeft zij nog overwogen om, al was het maar voor het contact, alleen nog dat ene uurtje training te geven. Ze besefte echter dat dit geen goed idee was. “Je moet er helemaal voor gaan, er is geen tussenweg”.

Joke staat nu een half jaar aan de kant en geniet onder andere van de tijd die zij met haar kleinkind kan door-brengen. Vandaag, 4 april 2011, is zij voor het eerst sinds ze vorig jaar oktober gestopt is weer op de accommodatie aanwezig en geniet ze zichtbaar van al die vertrouwde gezichten en blikken van herkenning. “Een bestuurfunctie misschien?”, is de voorzichtige vraag. “Neen, trainen en vooral trainen met de jeugd is het leukste werk in een ver-eniging. Een functie in het bestuur is niet aan mij besteed” , stelliger in een antwoord kan je niet zijn. Dan dringt het langzaam tot ons door dat de ARV Ilion zich gelukkig mag prijzen zulke vrijwilligers te hebben maar ook wat van je gevraagd wordt wanneer je twintig jaar lang actief bent als regelneef van de CD-junioren. Gedrevenheid maar vooral betrokkenheid is de motor die zo iemand in gang houdt.

ilion.indb 39 28-04-11 16:14

40 - ilion 40 jaar

Ilionatleten hebben deze veertig jaren aan heel wat wed-strijden op de weg meegedaan in Zoetermeer en directe omgeving, in Nederland én buiten onze landsgrenzen. Beleef de avonturen mee van (ex) Ilionlezen bij hele of

halve marathons of andere wegwedstrijden en de voorberei-ding daarvan. We beginnen met wat historie.

1e loopgroep/trimgroepIn 1972 ging voor het eerst een groepje leden van Ilion op weg voor een door Ilion georganiseerde loop in het Van Tuyllpark. Sylvia Veldhuijs graaft diep in haar geheugen. Als negen-jarige deed zij mee aan deze loop en ze won. ‘Ik denk dat het een 3 km loop was’, zegt Sylvia. Haar ouders deden ook mee. De groep van haar ouders trainde onder Piet Schoonen en Aad Romeijn. Sylvia: ‘De prijs was een schildje op een houten blok en ik moest ‘m inleveren omdat ze mijn naam erin zouden graveren. Het schildje heb ik nooit meer teruggezien. Ik vraag me af of het een 2e leven heeft gekregen met een andere naam erop’

Rotterdam-marathon 1973Vier Ilionezen staan in de uitslagenlijst van de Rotterdam-marathon van 1973. Die marathon is niet meer te ver-gelijken met die van nu. Hij werd middenin de zomer gehouden op 7 juli. Het parcours was in het Kralingse bos en bestond uit zes ronden. Bij de uitslagen staan vier Ili-onezen. De snelste was Cock Groenheide, hij werd 49e in een tijd van 3.00.17. Trouwens de andere drie liepen ook een tijd onderin de 3 uur.

Topsport Piet Schoonen deed mee aan topsportwedstrijden: NK ma-rathon, WK tien km. Bij een NK marathon in Assen werd hij 5e in een tijd van 2.48 uur. En over het WK tien km in Parijs vertelt Piet: ‘Ik kon net aantikken bij de kopgroep van zo’n twintig lopers. We gin-gen het Bois de Boulogne in. Ergens in dat bos stond één politieagent om de boel te regelen. Hij stuurde ons een kant op. Maar rondom ons werd het steeds stiller en stiller. Toen duidelijk werd dat die man ons verkeerd had ge-

‘je wilt gewoon zo Hard mogelijK Van a naar b lopen met de bliK op oneindig’

‘je wilt tocH niet Verliezen Van iemand die ruim 42 Km met ballen loopt te gooien?’

de wereld

rond…

Met IlIon

door Alie Eggens

ilion.indb 40 28-04-11 16:14

ilion 40 jaar - 41

stuurd werd er flink gevloekt. Ik heb nog nooit in zo veel verschillende talen horen vloeken! Een goeie positie op dat WK ging aan mijn neus voorbij. Ik baalde daar ontzettend van. En nu ik dit zo vertel, heb ik er weer last van..!’

Prestatiegericht Het hardlopen op de weg was toen veel meer op prestatie en wedstrijd gericht. In de jaren tachtig en negentig werden door Ilionatleten snelle tijden gelopen op alle afstanden. Er waren toen zo’n twintig atleten die een marathon binnen de drie uur liepen. De vrouwen Ciska van Velzen en Bea Weijers behoorden tot deze groep. ‘Je wilt gewoon zo hard mogelijk van A naar B lopen met de blik op oneindig’, aldus Erik Kienen, ook één van deze snelle lopers.

Recreatief en gezellig Halverwege de jaren negentig kreeg het recreatieve aspect van het hardlopen steeds meer de overhand. Recreatieve lopers gingen meedoen aan marathons en rondom deze trainingen en wedstrijden werd ‘gezelligheid’ georgani-

seerd. Veel initiatieven hiertoe kwamen van Caty Hermans. Caty: ‘De pasta-avond in de kantine voorafgaand aan de CPC bijvoorbeeld. Een aantal leden maakte elk een hoeveelheid saus voor zo’n tien personen en de spaghetti werd in de keuken van de kantine gekookt’. Eerst trainen en daarna met z’n allen pasta eten, mét een glaasje wijn erbij natuurlijk’. De paasbrunch ontstond toen een aantal leden voor het eerst mee ging doen aan de marathon van Rotterdam. In een bijeenkomst na de training op zater-dag werden afspraken gemaakt en dat was toevallig de zaterdag voor Pasen; de hapjes erbij in de paassfeer en de paasbrunch was geboren. Verder zijn er ‘het (nieuwe) harinkie happen, uit eten gaan na een marathon, bbq-en voorafgaand aan een mara-thonreisje, verjaardagen vieren en ga zo maar door.

Trainingen voor de marathon De trainingen bestaan uit De Lange Duurlopen op za-terdag. Die zijn heftig. Ook tijdens de versnellingen en intervaltrainingen door de week wordt er flink afgezien.

ilion.indb 41 28-04-11 16:14

42 - ilion 40 jaar

En dan doe je zelf nog één of twee keer een duurloopje. Soms worden hiervoor afspraken gemaakt. Trainen voor een marathon schept een band. En er gebeurde zo het een en ander onderweg. Een paar voorbeelden. Verdwalen tijdens de lange duurlopen. Gebeurt nog steeds. In barre weersomstandigheden. Of juist in de hitte met gebrek aan water. Witte bekkies bij terugkomst bij Ilion. De (verplichte) glimlach is dan meer een pijnlijke grimas.Pijnlijk, daar kan Mathijs Kalee over meepraten. Tijdens een duurloop werden foto’s uitgewisseld(..). Hij keek om en zag het paaltje niet midden in de weg. Daar heeft hij nog lang last van gehad!Als voorbereiding voor een marathon in het najaar is er op woensdagavond veel in de omgeving van het Noord-Aa getraind. Na de training werd er gebeachvolleybald op het strand. Hilarisch was dat en er werd fel gespeeld. Het ‘duiken naar de bal’ van Kees was geweldig. En elke keer werd de afdruk van zo’n duik door iedereen grondig bekeken. Ze bleven nog dagen zichtbaar in het zand! Na het ballen een drankje. Later werd het beachvolleybal-len overgeslagen en was het gelijk aan de drank na de training. Rosé, soms een fles per persoon. Over goede voorbereiding gesproken… Maar gezellig was het wel!

De marathonreisjes Behalve Rotterdam wordt er meegedaan aan andere ma-rathons in Nederland. En.. Ilion gaat internationaal. Berlijn

en New York zijn populaire bestemmingen geworden. Ilionezen zijn inmiddels ook aan de start verschenen in Londen, Parijs, Brussel, Frankrijk (Medoc), Zuid-Afrika, Madrid, Barcelona, Dublin, Lissabon…. Twee Ilionezen staan in de promotievideo van de NY-marathon op de website van de NY-marathon Ook op deze manier wordt de naam ‘Ilion’ wereldwijd verspreid. De reis naar een marathonstad toe is al spannend. Per auto, bus, trein of vliegtuig. Rondom de marathon in het buitenland wordt een toeristisch programma afgewerkt. Alle bekende toeristische trekpleisters worden bezocht. Soms met z’n allen maar vaak ook verdeeld in groepjes. Maar de eerste gang is steevast naar de marathonbeurs om het wedstrijdnummer te halen. Hier wordt meestal flink ingeslagen aan shirtjes, broeken en allerlei hardloopsnuis-terijtjes waarmee je terug bij Ilion kunt pronken. New York en Berlijn hebben een uitgebreide marathonbeurs.

New York: Starbucks en eethuizen In New York is Starbucks populair bij de Ilionezen. Liters koffie worden er achterover geslagen. Op elke hoek van de straat in NY is wel een eethuis waar je kunt ontbijten, lunchen of dineren. De New Yorkers zelf eten daar altijd. Ik heb me laten vertellen dat veel huizen in NY geen keu-ken hebben. Dus in de rij tussen de New Yorkers om wat te bestellen. Je moest wel snel een keuze maken anders ging je beurt voorbij. Bekende kreet is: ‘NÈEEXT!!’

ilion.indb 42 28-04-11 16:14

ilion 40 jaar - 43

De marathon Het belangrijkste (je zou het bijna vergeten): de marathon. ’s Morgens in alle vroegte opstaan en dan een ontbijt achter je kiezen zien te krijgen. Want je moet wel over een paar uur een marathon lopen. En dan naar de startplaats. Waar je zo’n twee uur tot de start moet overbruggen. Oude regenjas, badjas, skijack of dikke trui aan om warm te blijven tot de start. Daar laat je ze achter. In New York gaan deze kleren naar de zwervers. Mooi toch? Bij de dames neemt alleen het plassen voor de wedstrijd al bijna twee uur in beslag omdat er altijd te weinig wc’s zijn met enorme rijen wachtenden. Die w-tjes zijn smerig. Ik probeer nooit te kijken in die bak, hou m’n adem in en neus dicht. Ik vraag me af waar al die sporters het vandaan halen zo vroeg in de morgen.

En dan eindelijk loop je de marathon! Hij is gestart. Na zo’n drie-en-een-half uur komt de eerste van de groep over de finish en gaat naar de afgesproken verzamelplaats. De rest druppelt langzaam binnen. Soms lukt het niet om elkaar te vinden, in New York bijvoorbeeld is het een gek-kenhuis bij de finish. Maar meestal gaat het goed en wordt elke binnenkomer blij begroet, omhelst en gefeliciteerd. Gelukkig de marathon is weer achter de rug. ’s Avonds uit eten met z’n allen en de volgende dag fietsen door de stad van de marathon is vaste prik geworden. Dan weer richting huis.

Gek voorval in Madrid Erik Kienen wilde tijdens de marathon van Madrid een flesje weggooien. Hij vertelt: ‘Bij de vijf km nam ik een flesje (halve liter) water. Na één slok wilde ik het flesje weggooien. Wij liepen net over een brug met daaronder water, dacht ik. Dus ik gooi het flesje over de brug. Op het moment dat ik het weggooide zag ik dat die brug over een drukke verkeersweg liep. Ik schrok mij het lazarus en wachtte in spanning op een harde knal en/of piepende remmen… maar er gebeurde niets, gelukkig.

Jongleur in Dublin Eind vorig jaar heeft een aantal Ilionezen meegedaan aan de marathon van Dublin. Anne Kamstra en Alwin v.d. Brand liepen samen. Anne heeft de hele marathon gefilmd met zijn I-phone. Alwin vertelt: ‘we werden ingehaald door een loper die aan ‘t jongleren was. En hij hield het de hele marathon vol. Voor de finish zag ik hem weer. Heb m’n best gedaan om vóór hem te finishen. Dat lukte. Je wilt toch niet verliezen van iemand die ruim 42 km lang met ballen loopt te gooien?’

En we gaan door.. Onlangs is de Rotterdam marathon 2011 geweest waar-aan veel Ilionezen hebben meegedaan. En nu op naar de volgende. Er worden alweer plannen gesmeed.

ilion.indb 43 28-04-11 16:14

44 - ilion 40 jaar

2006 - 2007 – 2008 een ware Ilion trilogie , uniek binnen het 40-jarig bestaan. Het NK teams voor A- junioren, drie keer op rij een prooi voor de atleten van Ilion. Het was elk jaar bijna een constante score van het totaal aantal punten. Tijdens de finale in Heerhugowaard had Ilion 9935 punten nodig voor het kampioenschap. Een jaar later, in Zoetermeer had Ilion met 10178 punten een ruime voorsprong op nummer twee. De derde overwinning in 2008 vond plaats in Helmond met 10013 punten. In drie jaar tijd meer dan 30000 punten gehaald, bijna 3 keer 10000 punten, ook hier bijna een trilogie. Soms was het wel een wonder dat we de finale haalden, omdat er regel-matig gemorst werd met onderdelen, waarbij de aanvangs-hoogte of de finish niet werd gehaald. Maar hierdoor ver-keken de meeste verenigingen zich op de mogelijkheden die Ilion in de breedte had. We waren geen torenhoog fa-voriet, behalve de finale van 2008. Elke atletiekvereniging in Nederland had als doel dat jaar Ilion te verslaan. Maar door de diversiteit en breedte resultaten was dat onbegon-nen werk. Ilion behaalde een trilogie, niet eerder binnen de vereniging getoond. Door de deze kampioensresulta-ten mocht Ilion meedoen in de Europacup voor teams, we mochten Europa in. In 2007 naar Cottbus (Duitsland) en 2008 naar Rennes (Frankrijk). Helaas kon in 2009 niet worden deelgenomen vanwege de economische crisis.

Twee keer een lange reis in de bus, twee keer een lang weekend, twee keer een geweldige wedstrijd, welke voor veel atleten gekoesterd kan worden als een unieke erva-ring in hun atletie leven. Niet alleen voor de atleten maar ook voor de begeleiders, die zelfs terecht kwamen in een modeshow , waar divers onder- en nachtkleding voor da-mes werd geshowd. In Cottbus het voormalige topstadion in de voormalige DDR, in Rennes, ook een topstadion, waarbij in beide landen atletiek hoog op de kalender staat. Deze Europacups vinden plaats in drie poules, A-B-C. Normaal start je in C, afhankelijk van de plaats in het jaar ervoor. Zodoende zouden wij eigenlijk mogen deel-nemen aan de C-poule. Toch bereikte ons via de EAA het verzoek om deel te nemen in de B-poule. Wel zwaardere, betere tegenstanders, een uitdaging!! Wij hebben niet mee kunnen doen om de medailleplaatsen, al was het wel zo

dat in Rennes, Ilion vrij lang op de bovenste plaats heeft gestaan. Een aantal pr’s, medailles van goud, zilver en brons waren uiteindelijk wel aansprekende resultaten Als ploegleider heb ik de eer gehad dit te mogen bege-leiden, maar dit kon niet zonder de hulp van de trainers en begeleiders, die de atleten de afgelopen jaren hebben getraind en begeleid, ook niet vergeten de ouders die meereisden als supporters.Maar vergeet niet de atleten, die hebben deelgenomen aan de wedstrijden en hebben meegeholpen aan de trilogie in Nederland en ook aan het succes van de twee Euro-pacup wedstrijden. Het zou te ver voeren om alle namen hier uitputtend te vermelden. De gevoegde foto spreekt bovendien voor zich en doet recht aan de prestaties van allen in dat jaar en de jaren die daarop volgden. Negentig procent van deze junioren die hebben deelgenomen aan de diverse finales of Europacups, zijn nog steeds waarde-volle sporters van Ilion. Hier mogen we in het 40 jarige bestaan van Ilion best trots op wezen!

trilogie A-JUNIOREN

door Jan van Rooijen

ilion.indb 44 28-04-11 16:14

Klaverblad en Ilion

topprestaties verzekerd!

Klaverblad Verzekeringen

sinds 1850

www.klaverblad.nl

Advertentie Sprintje.qxp 02-07-2010 10:50 Pagina 1


40 jarig jubileumnummer 2011

Documents