Η Λέσχη Αυτοκτονίας - robert louis stevenson

ROBERT LOUIS STEVElfelOl

Ι ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ 2 | Κ ) Μ ΊρΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΑΣΟΥ ΔΕΝΕΓΡΗ

βΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

- ^ — V * — - Η — -

5 =

ο

η

W Μ

Η

Χ

Ο

Κ

ι

ROBERT LOUIS STEVENSON

η λ ε σ χ η τ η σ

α υ τ ο κ τ ο ν ί α ς

A r t > ι \

μέρος απο τις

ΝΕΕΣ ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ

Μετάφραση : Τάσος Δενέγρης

Β' ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ

Παρακαλώ φροντίστε το βιβλίο να επιστραφεί στην ίδια κατάσταση που το δανειστήκατε. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να το αντικαταστήσετε με καινούργιο.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Sj*&co

TOT ΙΔΙΟΤ ΣΤΓΓΡΑΦΕΑ

ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΡΑ»

ΜΤΘΟΙ Μετάφραση: Δανάη Μιτσοτάκη

Τίτλος πρωτοτύπου: The Suicide Club, πρώτο μέρος άπό τό New Arabian Nights, 1882

ΙίΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ - Σταυρός Πετσόπουλος ΦωκιανοΟ 7 - Στάδιο, 116 35 'Αθήνα, τηλ. 7011 461

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α


η λ ε σ χ η τ η σ α τ τ ο κ τ ο ν ι α σ

Ή ιστορία τοϋ νέου μέ τΙς τάρτες

ΔΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ


Lloyd Osbourne

Fanny Van De Gift Stevenson

ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ R.L. STEVENSON

11

Ή ιστορία τοϋ γιατρού καΐ τοϋ μεγάλου ταξιδιωτικοΰ μπαούλου 61

Ή περιπέτεια της επιβατικής άμαξας 105

141 151

153

/ ψ

.

m$f ' '" ras e»

" : 1 »*V el 1 « Λ• ™ •* * *

• .,»,.,,•, , - :i

Σ Τ Ο Τ Σ

Robert Alton Mowbray Stevenson

MB ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΠΑΛΑΙΑ ΣΤΟΡΓΗ ΤΟΥΣ

Ή* Ιστορία του νέου μέ τις τάρτες

Τ7"ΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της παραμονής του στδ ί > AovUyo, δ άξιος Πρίγκιπας Φλόριζελ τής Βοημίας κέρδισε τή συμπάθεια δλων των κύκλων μέ τή γοητευτική συμπεριφορά του και μιά καλώς εννοούμενη γενναιοδωρία. Πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά γιά τή ζωή του, αρκούσαν δμως γιά νά συνθέσουν τήν εικόνα ένδς άτομου αξιόλογου. "Αν καΐ ήρεμος έν γένει άπό τή φύση του καΐ συνηθισμένος νά αντιμετωπίζει τον κόσμο μέ τόση φιλοσοφική διάθεση δση κι £νας γεωργός, δ Πρίγκιπας τής Βοημίας είχε μιά ροπή γιά 2ναν τρόπο ζωής πολύ πιο περιπετειώδη καΐ εκκεντρικό άπ' αύτδν πού τοϋ είχε δρίσει ή μοίρα του. Κάθε τόσο, δταν ή διάθεση του ήταν κακή, δταν δέν υπήρχε ούτε ενα διασκεδαστικό έργο σ' δλα τά θέατρα τοϋ Aoyhiwn κι δταν δ καιρός δέν ήταν κατάλληλος γιά τά αθλήματα εκείνα στά δποϊα διέπρεπε, φώναζε τον έμπιστο φίλο καί υπασπιστή του, τδν Συνταγματάρχη Τζέραλντιν, καί τδν πρόσταζε νά προετοιμαστεί κατάλληλα γιά μιά βραδινή Ιζοδο. Ό υπασπιστής ήταν ένας νέος αξιωματικός γενναίος καί παράτολ-

12 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

μος. "Ακουγε την είδηση με χαρά κι έτρεχε αμέσως για την προετοιμασία. Μακρόχρονη εξάσκηση καΐ μια ποικιλόμορφη γνώση της ζωής τον είχαν προικίσει μέ μια μοναδική ευκολία στη μεταμφίεση" ήταν ικανός να προσαρμόσει όχι μόνο το πρόσωπο του καΐ την εμφάνιση του άλλα και τή φωνή καΐ τις σκέψεις του ακόμη, ανάλογα μέ τήν κοινωνική σειρά, τον χαρακτήρα ή τήν εθνική υπόσταση τοΰ άτομου πού υποδυόταν' μ' αυτό τον τρόπο αποσπούσε τήν προσοχή τών άλλων από τον Πρίγκιπα καί μερικές φορές κατάφερνε ώστε οί δυό τους να γίνονται δεκτοί σέ παράξενες παρέες. Ποτέ οι αρχές δέν μάθαιναν γι ' αυτές τις περιπέτειες- ή ψυχραιμία καί το θάρρος τοΰ ένος καί ή ετοιμότητα καθώς καί ή ιπποτική αφοσίωση τοΰ άλλου τους είχαν σώσει από ένα σωρό δύσκολες καταστάσεις' κι ή αυτοπεποίθηση τους μεγάλωνε καθώς ό γ_ρόνος προχωρούσε.

"Ενα βράδυ τοΰ Μαρτίου μέ ξαφνικό χιονόνερο, μπήκαν σ' ένα μπαρ μέ θαλασσινά πολύ κοντά στο Leicester Square. Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν είχε ντυθεί καί μακιγιαριστεϊ σάν δημοσιογράφος μέ περιορισμένα οικονομικά μέσα, ένώ ό Πρίγκιπας είχε όπως συνήθως παρωδήσει τήν εμφάνιση του προσθέτοντας φαβορίτες καί ψεύτικα πυκνά φρύδια. Αυτά τόν έκαναν νά φαίνεται άπεριποίητος καί ήλιοψημένος, στοιχεία πού, για κάποιον μέ τή δική του λεπτότητα, συνθέτανε τήν πιό ερμητική μεταμφίεση. Μ' αυτήν λοιπόν τήν εξάρτυση, ό αρχηγός κι δ πιστός του ακόλουθος ρούφηξαν τό μπράντυ τους μέ σόδα έκ τοΰ ά-

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ 13

σφαλοΰς. Τό μπαρ ήταν γεμάτο κόσμο, άντρες καί γυναίκες, άλλα παρ' δτι αρκετοί άπό αυτούς ήταν πρόθυμοι νά πιάσουν συζήτηση μέ τους ήρωες μας, κανένας τους δέν παρουσίαζε τό ενδιαφέρον εκείνο πού απαιτείται γιά μιά στενότερη γνωριμία. "Ολο τό κατακάθι τοΰ AovZivou κι δ,τι πιό άνυπόληπτο. υπήρχε ήταν εκεί παρόν, κι ό Πρίγκιπας χασμουριόταν κι είχε αρχίσει νά βαριέται τή νυχτερινή έξοδο, δταν τά πορτόφυλλα άνοιξαν μέ βία κι ένας νεαρός άχο1ου^ού\).£Υος άπό δύο αχθοφόρους έκαναν τήν είσοδο τους στό μπαρ. Κάθε αχθοφόρος κρατοΰσε ένα μεγάλο δίσκο σκεπασμένο' αμέσως έβγαλαν τό σκέπασμα καί φάνηκαν τάρτες. Ό νεαρός έκανε τόν γύρο της συντροφιάς καί πρόσψερε. μέ υπερβολική ευγένεια απ' αυτά τά γλυκά σέ κάθε πελάτη. Τήν προσφορά του άλλοτε τήν αποδέχονταν μέ γέλια, κι άλλοτε τήν απέρριπταν σταθερά ή ακόμη κι απότομα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ό νεοφερμένος πάντα έτρωγε τήν τάρτα ό ίδιος, μέ κάποιο λίγο πολύ χιουμοριστικό σχόλιο.

Τελικά πλησίασε τόν Πρίγκιπα Φλόριζελ. «Κύριε», είπε κάνοντας μιά βαθιά υπόκλιση καί

προσφέροντας συγχρόνως τό γλυκό πού κρατοΰσε μέ τόν αντίχειρα καί τόν δείκτη του, «έχετε τήν καλοσύνη νά τιμήσετε έναν τελείως άγνωστο; Μπορώ νά εγγυηθώ γιά τήν ποιότητα τών γλυκών, γιατί άπό τις πέντε ή ώρα καί μετά έχω φάει είκοσι επτά».

«Έχω τή συνήθεια», απάντησε ό Πρίγκιπας, «νά μή δίνω τόσο σημασία στή φύση ενός δώρου δσο στην πρόθεση εκείνου πού τό προσφέρει».


«Εμπαιγμός είναι ή πρόθεση, κύριε», απάντησε δ νεαρός, κάνοντας ακόμη μιαν υπόκλιση.

«Εμπαιγμός;», επανέλαβε δ Φλόριζελ. «ΚαΙ ποιόν σκοπεύετε νά εμπαίξετε;».

«Δέν βρίσκομαι έδώ για νά εκθέσω τη φιλοσοφία μου», απάντησε δ άλλος, «άλλα γιά νά μοιράσω αυτά έδώ τά γλυκά. "Αν σας πώ δτι μ' δλη μου την καρδιά περιλαμβάνω και τον εαυτό μου στη γελοιότητα της συναλλαγής, ελπίζω δτι δέν θά θεωρήσετε τδν εαυτό σας θιγμένο καί θά δεχθείτε. 'Εάν δχι, θά μ' εξαναγκάσετε νά φάω το εικοστό δγδοο γλυκό μου κι ομολογώ δτι αύτη ή άσκηση με κούρασε».

«Με συγκινείτε», είπε δ ΙΙρίγκιπας, «κι έχω δλη την καλή διάθεση νά σάς γλιτώσω άπό αυτό τό δίλημμα, άλλα υπό έναν δρο. "Αν δ φίλος μου κι έγώ φάμε τά γλυκά σας —γιά τά δποΐα κανένας άπό τους δυό μας δέν δείχνει Ιδιαίτερη προτίμηση— θά έχουμε τήν απαίτηση νά μας κάνετε συντροφιά στο δείπνο, έν εΐδει ανταμοιβής».

Ό νέος φάνηκε σά νά σκέφτεται. «"Εχω ακόμη αρκετές ντουζίνες διαθέσιμες», είπε τε

λικά" «έτσι, θά χρειαστεί νά επισκεφτώ κάμποσα μπαρ μέχρι νά τελειώσει ή δουλειά μου. Αύτδ θά πάρει καιρό* κι άν πεινάτε—»

Ό Πρίγκιπας τον διέκοψε μέ μιά χειρονομία αβρότητας.

«Ό φίλος μου κι έγώ θά σάς συνοδεύσουμε», είπε, «γιατί μάς ενδιαφέρει πολύ δ ευχάριστος τρόπος πού περνάτε τά βράδια σας. ΚαΙ τώρα πού τά προκαταρ-


κτικά της συμφωνίας ρυθμίστηκαν, επιτρέψτε μου νά ΰπο^ρά,ι^ΐύ τή συνθήκη καί γιά τους δυό μας».

Κι δ Πρίγκιπας κατάπιε τήν τάρτα μέ τήν πιο μεγάλη χάρη.

«Υπέροχο», είπε. «Βλέπω πώς είσαστε ειδήμων», απάντησε δ νέος. Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν έτίμησε κι αυτός

τό γλυκό κι επειδή δλοι σ' αυτό τδ μπαρ είχαν ήδη δεχτεί ή αρνηθεί τίς λιχουδιές του, δ νέος μέ τίς τάρτες ξεκίνησε γιά ένα άλλο παρόμοιο καπηλειό. ΟΕ δυό αχθοφόροι, πού φαίνονταν συνηθισμένοι σ' αυτή τήν παράλογη απασχόληση, ακολούθησαν αμέσως μετά. Ό Πρίγκιπας καί δ Συνταγματάρχης έρχονταν τελευταίοι, άγκαζέ καί χαμογελώντας. Μ' αυτήν τή σειρά ή συντροφιά επισκέφτηκε άλλες δύο ταβέρνες δπου γίνηκαν σκηνές παρόμοιες μ' αυτές πού ήδη περιγράψαμε, άλλοι νά αρνούνται, άλλοι νά δέχονται τήν εύνοια αυτής τής πλανόδιας γενναιοδωρίας, κι δ νεαρός νά τρώει κάθε τάρτα πού οί άλλοι άπορρίπτανε.

Καθώς εγκατέλειπε τό τρίτο μπαρ, δ νέος μέτρησε τά γλυκά πού τοϋ έμεναν. ΤΗταν εννιά, τρία σ' ένα δίσκο κι έξι σ' έναν άλλο.

«Κύριοι», είπε, απευθυνόμενος στους δυό καινούριους συντρόφους του, «δέν btAio καθόλου νά καθυστερήσω τό δείπνο σας. Είμαι απόλυτα σίγουρος δτι πεινάτε. Νομίζω πώς σάς οφείλω μιαν ιδιαίτερη μεταχείριση. Κι αυτήν τή σπουδαία γιά μένα μέρα δπου βάζω τέλος σέ μιά περίοζο απερισκεψίας κάνοντας τήν πιο ανόητη πράξη μου, επιθυμώ νά συμπεριφερθώ εό-


γενικά σε δλους πού μέ ανέχτηκαν. Κύριοι, δέν θα περιμένετε περισσότερο. Παρόλο πού δ οργανισμός μου τσάκισε από προηγούμενες καταχρήσεις, μέ κίνδυνο της ζωής μου τερματίζω τήν αναστολή».

Λέγοντας αυτά Ιβαλε στό στόμα του τις εννέα τάρτες πού είχαν απομείνει καί τις κατάπιε μία μία. "Ύστερα, γυρνώντας στους αχθοφόρους, τους έδωσε δυο χρυσές λίρες.

«Πρέπει να σας ευχαριστήσω», είπε, «για τη σπάνια υπομονή σας».

Καί τους επέτρεψε να φύγουν κάνοντας μιαν υπόκλιση στον καθένα. Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε κοιτάζοντας τό πουγκί άπ* δπου είχε μόλις πληρώσει τους βοηθούς του, ύστερα γελώντας τό πέταξε στη μέση τοΰ δρόμου ύποννοώντας έτσι δτι ήταν έτοιμος γιά τό δείπνο.

Σ' Ινα μικρό εστιατόριο τοΰ Σόχο, πού είχε αποκτήσει μιά υπερβολική φήμη γιά λίγο άλλα είχε αρχίσει κιόλας νά ξεπέφτει, καί σ' ένα ιδιαίτερο δωμάτιο, οί τρεις σύντροφοι έφαγαν ένα θαυμάσιο δείπνο καί ήπιαν τρία ή τέσσερα μπουκάλια σαμπάνια, συζητώντας γιά άσχετα θέματα. Ό νεαρός ήταν εύθυμος καί ομιλητικός, άλλα γελούσε πιό δυνατά άπ' δσο ταίριαζε σ' Ινα ίί.το\ιο μέ καλή αγωγή' τά χέρια του έτρεμαν έντονα κι ή φωνή του έπαιρνε τόνους αιφνίδιους καί πρωτάκουστους πού έμοιαζαν νά είναι ανεξάρτητοι από τη θέληση του. Είχαν τελειώσει καί τό επιδόρπιο κι είχαν ανάψει κι οί τρεις τά πούρα τους, δταν ό Πρίγκιπας τοΰ απηύθυνε αυτά τά λόγια:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ Τ Ο Υ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ 17

«Θά συγχωρήσετε, είμαι βέβαιος, τήν περιέργεια μου. Ευχαριστήθηκα πολύ μέ δσα είδα άλλα προβληματίστηκα άκόμή περισσότερο. Καί παρόλο πού απεχθάνομαι τήν άδιακρισία, πρέπει νά σας πώ δτι δ φίλος μου κι έγώ είμαστε άτομα στά δποΐα μπορεί κανείς άφοβα νά εμπιστευτεί ένα μυστικό. "Εχουμε ένα σωρό δικά μας μυστικά πού τά φανερώνουμε αδιάκοπα σέ ανθρώπους ακατάλληλους. Καί δν, δπως υποθέτω, ή Ιστορία σας είναι αθώα, δέν χρειάζεται νά φερθείτε μέ μυστικότητα, σ' εμάς πού είμαστε δύο άπό τους πιό αθώους σ° ολόκληρη τήν 'Αγγλία. 'Ονομάζομαι Γκο-ντώλ, Θεόφιλος Γκοντώλ' δ φίλος μου είναι δ Ταγματάρχης "Αλφρεντ Χάμερσμιθ, ή, άς πούμε, αυτό είναι τό δνομα πού υιοθέτησε. Ζούμε συνεχώς αναζητώντας εξωφρενικές περιπέτειες καί δέν υπάρχει υπερβολή πού νά μή συμπαθούμε».

«Σάς συμπαθώ, κύριε Γκοντώλ», τοΰ είπε δ νέος" «μοϋ εμπνέετε ενστικτωδώς εμπιστοσύνη' καί δέν έχω τήν παραμικρή αντίρρηση γιά τον φίλο σας τον Ταγματάρχη, πού τόν θεωρώ μεταμφιεσμένο ευπατρίδη. Τουλάχιστον είμαι σίγουρος δτι δέν είναι στρατιωτικός».

Ό Συνταγματάρχης χαμογέλασε μ' αυτό τό φιλο-φρόνημα γιά τήν τελειότητα της μεταμφίεσης του κι δ νέος συνέχισε πιό ζωηρά.

«Υπάρχουν τζοίΐοΐ λόγοι γιά τους 6ποίοης δέν μπορώ νά σας πώ τήν Ιστορία μου. 'Ακριβώς γι' αυτό θά σάς τήν πώ. Τουλάχιστον φαίνεστε τόσο καλά προετοιμασμένοι γιά ν' ακούσετε μιαν ανόητη Εστορία, ώστε δέν μοΰ πάει νά σάς απογοητεύσω. Τό δνομά μου,


αντίθετα άπό σας, θά τό κρατήσω μυστικό. Ή ηλικία μου δέν παίζει κανένα ρόλο. ΟΙ γονείς μου ήταν κοινής καταγωγής κι απ' αυτούς κληρονόμησα μιαν αξιοπρεπέστατη κατοικία κι ενα εισόδημα τριακοσίων λιρών τον χρόνο. Υποθέτω δτι άπό αυτούς κληρονόμησα μιαν απερίσκεπτη φύση στην δποία παραδόθηκα μέ απόλαυση. "Ετυχα καλής ανατροφής. Μπορώ νά παίξω βιολί τόσο καλά δσο γιά νά κερδίζω χρήματα παίζοντας στην ορχήστρα κάποιου θεάτρου δευτέρας κατηγορίας, δχι καλύτερα. Τό ίδιο Εσχύει γιά τό ψλά.ο\}το και τό γαλλικό κόρνο. "Εμαθα αρκετό οόΐστ γιά νά μπορώ νά χάνω εκατό περίπου λίρες τον χρόνο σ' αυτό τό επιστημονικό παιγνίδι. Ή γνώση τής γαλλικής μοϋ επέτρεψε νά σπαταλώ τά χρήματα μου στό Παρίσι μέ την Ι'δια σχεδόν ευκολία πού τά σπαταλούσα στό AovUw. Έν ολίγοις, είμαι ενα &χο\ιο μέ αντρικά χαρίσματα. Γνώρισα κάθε είδους περιπέτεια, μιά μονομαχία γιά τό τίποτα, έκτος τών άλλων. ΠρΙν άπό δυό μήνες συνάντησα μία νέα πού ήταν τό ιδανικό μου στην ψυχή καΐ στό σώμα" Ενιωσα τήν καρδιά μου νά λιώνει" κατάλαβα πώς ήταν μοιραίο καΐ πώς ήμουν κιόλας ερωτευμένος. "Οταν δμως Εφτασε ή στιγμή νά λογαριάσω τί έμενε άπ' τό κεφάλαιο μου, βρήκα πώς τό υπόλοιπο ανερχόταν σέ κάτι λιγότερο άπό τετρακόσιες λίρες! Σάς ερωτώ ειλικρινά, είναι δυνατόν Ενας άνθρωπος πού σέβεται τον εαυτό του νά Ερωτευτεί μέ τετρακόσιες λίρες; Έβγαλα τό συμπέρασμα πώς δχι' λησμόνησα τήν παρουσία πού μέ μάγευε καί Εχοντας ελαφρά Επιταχύνει τόν συνηθισμένο ρυθμό Εξόδων, βρέ-


θηκα σήμερα τό πρωί μέ τΙς τελευταίες ογδόντα λίρες. Τίς έχώρισα σέ δύο ισα μέρη" σαράντα πού τίς φύλαξα γιά έναν ειδικό σκοπό' τΙς υπόλοιπες σαράντα θά τΙς σπαταλούσα μέχρι τή νύχτα. Πέρασα μιά μέρα πολύ διασκεδαστική και σκάρωσα αρκετές φάρσες μεταξύ τών οποίων κι αύτη μέ τά γλυκά πού μοϋ έδωσε τήν ευκαιρία νά σας γνωρίσω" γιατί ήμουν αποφασισμένος, δπως σας είπα, νά οδηγήσω μιά παράλογη ζωή σέ μιαν ακόμη πιο παράλογη Εκβαση" κι όταν μέ είδατε νά πετάω τό πουγκί μου στον δρόμο, οί σαράντα λίρες είχαν τελειώσει. Τώρα μέ ξέρετε τόσο καλά δσο κι Εγώ τόν εαυτό μου: ένας απερίσκεπτος άλλα συνεπής στην απερισκεψία του" καί, παρακαλώ πιστέψτε, δέν είμαι μεμψίμοιρος ούτε δειλός».

Άπό τό δλο ϋφος τών δσων είπε, ήταν φανερό πώς δ νέος Εκρυβε μέσα του πολλή πικρία καί περιφρόνηση γιά τόν εαυτό του. Οί ακροατές του άρχισαν νά φαντάζονται δτι δ Ερωτάς του ήταν κάτι πού τόν Ενοιαζε πολύ περισσότερο άπ' δ,τι ομολογούσε, καί δτι Επαιζε κάποιο ρόλο στη ζωή του. Ή φάρσα μέ τά γλυκά άρχισε νά παίρνει διαστάσεις κρυφής τραγωδίας.

«"Ε, λοιπόν, δέν είναι παράξενο», ξέσπασε δ Τζέ-ραλντιν, ρίχνοντας Ενα βλέμμα στον Πρίγκιπα Φλό-ριζελ, «δτι έμεϊς οί τρεις συναντηθήκαμε δλως τυχαία σ' Εναν τόσο μεγάλο έρημότοπο σάν τό ΑονοΊνο καί δτι βρισκόμαστε σχεδόν στην ίδια κατάσταση;».

«Πώς;», φώναξε δ νέος. «Είστε κι έσεΐς χρεοκοπημένοι ; Είναι μήπως αυτό τό δείπνο μιά τρέλα δπως καί τά γλυκά μου; 'Ή μήπως δ διάβολος συγκέντρωσε τρεις


άπό τό σινάφι του για £να τελευταίο γλέντι;». «Ό διάβολος, πιστέψτε με, μπορεί καμιά φορά να

συμπεριφερθεί σάν κύριος», απάντησε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ" «κι είμαι τόσο πολύ συγκινημένος μ' αυτήν τή σύμπτωση, πού, άν καί ή περίπτωση μας δέν είναι ακριβώς ϊδια, πρόκειται νά βάλω τέλος στην ανισότητα. Τό ηρωικό σας φέρσιμο μέ τις τελευταίες τάρτες άς μοΰ χρησιμεύσει για παράδειγμα».

Λέγοντας αυτά ό Πρίγκιπας τράβηξε τό πουγκί του κι Ιβγαλε άπό μέσα μιά μικρή δέσμη χαρτονομίσματα.

«Βλέπετε, ήμουν μιά εβδομάδα ή κάτι τέτοιο πίσω σας, άλλα εννοώ νά σας φτάσω γιά νά κόψουμε μαζί τό νήμα τοϋ τερματισμού», συνέχισε. «Αυτό», κι ακούμπησε στο τραπέζι ενα άπό τα χαρτονομίσματα, «θα επαρκέσει γιά τόν λογαριασμό. "Οσο γιά τά υπόλοιπα...».

Τα πέταξε στή φωτιά κι αότά λαμπάδιασαν καί γίναν καπνός στην καμινάδα.

Ό νεαρός προσπάθησε νά τοϋ κρατήσει τό μπράτσο, αλλά επειδή ήταν στή μέση τό τραπέζι, ή επέμβαση του δέν έφερε αποτέλεσμα.

«Δυστυχισμένε», φώναξε, «δέν θά 'πρεπε νά τά κάψετε δλα! "Ας κρατούσατε σαράντα λίρες».

«Σαράντα λίρες!», επανέλαβε δ Πρίγκιπας. «Γιά δ-νομα τοϋ Θεοϋ, γιατί σαράντα λίρες;».

«Γιατί δχι ογδόντα;», φώναξε δ Συνταγματάρχης' «άφοϋ είμαι βέβαιος δτι πρέπει νά ήταν εκατό στή δέσμη».


«Σαράντα μόνο χρειάζονταν», είπε δ νέος θλιβερά. «Χωρίς δμως αυτές δέν υπάρχει άδεια εισόδου. Ό κανονισμός είναι αυστηρός. Σαράντα λίρες τό άτο|χο. Α ναθεματισμένη ζωή" ούτε καί νά πεθάνει δέν μπορεί κανείς χωρίς χρήματα!».

Ό Πρίγκιπας κι δ Συνταγματάρχης αντάλλαξαν

βλέμματα. «Εξηγηθείτε», είπε δ δεύτερος. «"Εχω ακόμη ενα

γεμάτο πορτοφόλι καί δέν χρειάζεται νά πώ πόσο πρόθυμος είμαι νά μοιραστώ τά χρήματα μου μέ τόν Γκο-ντώλ. 'Αλλά πρέπει νά ξέρω γιά ποιο σκοπό: ασφαλώς πρέπει νά μας πείτε τί ακριβώς εννοείτε».

Ό νέος φάνηκε σα νά βγαίνει άπό όνειρο" κοίταξε πρώτα τόν έναν κι υστέρα τόν άλλον ανήσυχα, καί τό πρόσωπο του έγινε κατακόκκινο.

«Δέν μέ κοροϊδεύετε;», ρώτησε. «Είστε πραγματικά κατεστραμμένοι δπως έγώ;».

«Βεβαίως, δσον άφορα τό άτομο μου», απάντησε ό Συνταγματάρχης.

«Τό ίδιο Ισχύει καί γιά μένα», είπε δ Πρίγκιπας. «Σας τό απέδειξα. Ποιος άλλος άπό έναν χρεοκοπημένο θά πέταγε τά χρήματα του στή φωτιά; Ή πράξη αυτή τά λέει δλα».

«Κάποιος πού χρεοκόπησε, ναι», είπε δ άλλος καχύποπτα, «ή μήπως ένας εκατομμυριούχος;». - «'Αρκετά, κύριε», είπε δ Πρίγκιπας. «Μίλησα καί δέν έχω συνηθίσει ν' αμφιβάλλουν στά λόγια μου».

«Χρεοκοπημένος;», είπε δ νέος. «"Εχετε λοιπόν χρεοκοπήσει σάν έμενα; Έχετε φτάσει δστερα άπό μιά


ζωή απολαύσεων σέ τέτοιο σημείο πού νά μην επιθυμείτε παρά ένα μόνο πράγμα; Μήπως», ή φωνή του γινόταν δλο καί πιδ σιγανή, «μήπως σκοπεύετε νά προσφέρετε στον εαυτό σας τήν τελευταία απόλαυση; Μήπως πρόκειται νά αποφύγετε τΙς συνέπειες τών απερισκεψιών σας, πραγματοποιώντας τδ μόνο αλάνθαστο και εδχόλο διάβημα; Θέλετε μήπως νά ξεφύγετε άπδ τις τύψεις συνειδήσεως μέσα άπδ τή μοναδική δδό διαφυγής;».

Ξαφνικά σταμάτησε και προσπάθησε νά γελάσει. «Στην υγεία σας!», φώναξε αδειάζοντας τδ ποτήρι

του, «καί καλή σας νύχτα, φαιδροί Ιππότες της χρεοκοπίας».

Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν τδν έπιασε άπ' τδ μπράτσο τή στιγμή πού ετοιμαζόταν νά σηκωθεί.

«Δέν μας έχετε εμπιστοσύνη», είπε, «καί σφάλλετε. 'Απάντησα καταφατικώς σέ δλες σας τις ερωτήσεις. Δέν είμαι τόσο συνεσταλμένος καί τά αγγλικά μου είναι άπλα. Κι Ιμεΐς βαρεθήκαμε τή ζωή, δπως εσείς, κι έχουμε αποφασίσει νά πεθάνουμε. 'Αργά ή γρήγορα, χωριστά ή άπδ κοινού, είχαμε κατά νοϋ ν' αναζητήσουμε τδν θάνατο καί νά τδν αψηφήσουμε δπου κι αν βρίσκεται. Άφοϋ σας συναντήσαμε, καί ή δική σας περίπτωση είναι πιδ επείγουσα, ας γίνει απόψε, αμέσως, κι άν θέλετε, κι οί τρεις μαζί. Τέτοια τριάδα απένταρη», φώναξε, «θά 'πρεπε νά κατέβει άγκαζέ στδ παλάτι τοΰ Πλούτωνα καί νά δίνει κουράγιο δ ένας στον άλλον, ανάμεσα στους ίσκιους!».

Ό Τζέραλντιν είχε βρει ακριβώς τδ υφός καί τδν


τόνο πού ταίριαζε στδν ρόλο πού έπαιζε. Ό Πρίγκιπας είχε ενοχληθεί καί κοίταζε τδν έμπιστο φίλο του μέ μιά σκιά υποψίας. "Οσο γιά τδν νέο, τά μάγουλα του έγιναν κόκκινα καί τά μάτια του άστραψαν.

«Είστε οί άνθρωποι πού χρειάζομαι!», φώναξε μέ τρομερή ευθυμία. «"Ας δώσουμε τά χέρια γιά νά επικυρώσουμε τή συμφωνία». (Τδ χέρι του ήταν ύγρδ καί παγωμένο). «Δέν φαντάζεστε μέ τί συντροφιά θά ξεκινήσετε τήν πορεία! Ούτε έχετε καταλάβει πόσο ευτυχισμένη στιγμή ήταν γιά σας δταν μοιραστήκατε τις τάρτες μου! Δέν είμαι παρά μιά μονάδα άλλα μιά μονάδα σέ στρατό. Ξέρω τήν κρυφή πόρτα τοΰ Θανάτου. Είμαι στενά συνδεδεμένος μαζί του καί μπορώ νά σας δδηγήσω στην αιωνιότητα παρακάμπτοντας τδ έθιμοτυπικδ καί χωρίς νά δημιουργηθεί σκάνδαλο».

Μέ έκδηλη ανυπομονησία τδν προέτρεψαν νά τους εξηγήσει τί εννοούσε.

«Μπορείτε νά συγκεντρώσετε οί ουό σας ογδόντα λίρες;», ρώτησε.

Ό Τζέραλντιν συμβουλεύτηκε επιδεικτικά τδ πορτοφόλι του κι απάντησε καταφατικά.

«Τυχεροί θνητοί!», φώναξε, δ νέος. «Σαράντα λίρες στοιχίζει ή είσοδος στή Λέσχη της Αυτοκτονίας».

«Τή Λέσχη της Αυτοκτονίας», είπε δ Πρίγκιπας, «έ, λοιπόν, τί στδ καλδ είναι αυτό;».

«Ακούστε», είπε δ νέος. «Ζούμε στην εποχή τής προ-όδου καί πρέπει νά σας πώ τήν τελευταία της λέξη. Ό κόσμος έχει δουλειές σέ διάφορα μέρη καί γι' αύτδ εφευρέθηκε δ σιδηρόδρομος. Ό σιδηρόδρομος μας


χώρισε άπ' τους φίλους μας κατ' ανάγκη, κι έτσι έγινε 6 τηλέγραφος για να έχουμε τή δυνατότητα νά επικοινωνούμε ταχύτατα άπό μεγάλες αποστάσεις. Τώρα κα'ι στα ξενοδοχεία ύπάρχοη^ ασανσέρ -πού μας γλιτώνουν άπό μερικές δεκάδες σκαλοπάτια. Έξαλλου ξέρουμε δτι ή ζωή δέν είναι τίποτε άλλο άπό μια σκηνή θεάτρου δπου παριστάνουμε τους τρελούς για τόσο διάστημα δσο δ ρόλος μας μας διασκεδάζει. Μόνον μια ευκολία έλειπε άπό τΙς σύγχρονες ανέσεις' ένας ευπρεπής, ε^χολος τρόπος για νά εγκαταλείψουμε τή σκηνή' ή σκάλα υπηρεσίας πού δδηγεΐ στην ελευθερία* ή, δπως είπα προ ολίγου, ή μυστική πόρτα τοϋ Θανάτου. Αυτή τήν ευκολία παρέχει ή Λέσχη της Αυτοκτονίας, συνάδελφοι. Μή φανταστείτε πώς έσεϊς κι εγώ είμαστε ot μόνοι ή δτι αποτελούμε τήν εξαίρεση σ' αυτή τήν άκρως λογική επιθυμία πού εκδηλώνουμε. "Ενας μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας βαθιά αηδιασμένων μέ τήν παράσταση πού αναγκάζονται νά δίνουν κάθε μέρα καΐ γιά δλη τους τή ζωή, δέν πραγματοποιούν τή φυγή τους επειδή σέβονται μιά δυό καταστάσεις. Μερικοί έχουν οικογένειες πού θά κατατα-ραχτοϋν ή καΐ θά δεχτούν επικρίσεις, άν τό θέμα πάρει διαστάσεις: άλλοι λιποψυχοΰν καΐ κάνουν πίσω μόλις σκεφτούν τΙς συνθήκες τοϋ θανάτου. Αυτά περίπου μοϋ λέει ή δική μου εμπειρία. Δέν \ιπορβ> νά βάλω ένα πιστόλι στον κρόταφο μου καΐ νά τραβήξω τή σκανδάλη' γιατί κάτι πιο δυνατό άπό μένα μέ παραλύει. Καί παρόλο πού απεχθάνομαι τή ζωή, δέν έχω αρκετή δύναμη μέσα μου γιά νά κερδίσω τόν θάνατο καί


νά τελειώνω μιά καί καλή. Γιά ανθρώπους σάν έμενα καί γιά οποίον επιθυμεί νά βγει άπό τήν τύρβη χωρίς νά γίνει αίτιος μεταθανάτιου σκανδάλου, Ιγινε ή Λέσχη τής Αυτοκτονίας. Πώς ακριβώς δημιουργήθηκε, ποια είναι ή ιστορία της ή ποιες είναι οί διακλαδώσεις της σέ άλλες χώρες, ούτε έγώ δέν γνωρίζω' κι δ,τι ξέρω άπδ τό καταστατικό της δέν έχω δικαίωμα νά σας τδ ανακοινώσω. Πάντως, καί ύπ' αυτούς τους δρους, είμαι ατή διάθεση σα?. "Αν έχετε πραγματικά βαρεθεί τή ζωή, θά σας οδηγήσω απόψε σέ μιά συγκέντρωση' καί άν δχι απόψε, τουλάχιστον μιά μέρα εντός τής εβδομάδος θά απαλλαγείτε εύκολα άπό τή ζωή σας. Τώρα είναι (συμβουλεύτηκε τό ρολόι του) έντεκα* στις έντεκάμισι τό αργότερο πρέπει νά 'χουμε εγκαταλείψει αυτό τό μέρος" έχετε λοιπόν μισή ώρα γιά νά σκεφτείτε τήν πρόταση μου. Είναι πιο σοβαρή άπδ μία τάρτα κρέμα», πρόσθεσε μέ χαμόγελο* «καί υποψιάζομαι καί πιό εΰγευστη».

«Πιο σοβαρή, αναμφισβήτητα», απάντησε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν' «καί επειδή είναι απείρως σοβαρότερη, θά μοϋ επιτρέψετε νά συνομιλήσω πέντε λεπτά ιδιαιτέρως μέ τόν φίλο μου, τόν κύριο Γκοντώλ;».

«Φυσικά», απάντησε δ νέος. « Ά ν επιτρέπετε, θά

αποσυρθώ».

«Θά μας υποχρεώσετε», είπε δ Συνταγματάρχης.

«Τί ωφελεί αυτή ή συζήτηση, Τζέραλντιν;», είπε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ μόλις έμειναν μόνοι. «Βλέπω πώς είστε αναστατωμένος, ένώ έγώ πήρα τήν απόφαση μου

26 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ Α Υ Τ Ο Κ Τ Ο Ν Ι Α !

μέ μεγάλη ηρεμία. Θέλω νά δώ ποϋ θά καταλήξουν

δλα αυτά». «Υψηλότατε», είπε δ Συνταγματάρχης χλωμιάζο-

ντας" «επιτρέψατε μου νά σας ζητήσω νά σεβαστείτε τή ζωή σας πού είναι σημαντική γιά τους φίλους σας και γιά τδ γ,ρά,τοζ. Έάν δέν γίνει απόψε, είπε αυτός δ τρελός' άν υποθέσουμε δμως δτι μιά ανεπανόρθωτη καταστροφή επρόκειτο νά πλήξη τήν Τψηλότητά σας απόψε, σας ερωτώ ποια θά ήταν ή απόγνωση μου, καΐ ποια ή ευθύνη και ή συμφορά ενός μεγάλου Εθνους;».

«θέλω νά δώ ποϋ θά καταλήξουν δλα αυτά», επανέλαβε δ Πρίγκιπας πολύ σοβαρά, «καΐ σεις Συνταγ-ματάρχα Τζέραλντιν, θυμηθείτε, παρακαλώ, καΐ σεβαστείτε τον λόγο της τιμής σας. Σας υπενθυμίζω δτι δέν πρέπει ποτέ, χωρίς δική μου εξουσιοδότηση, νά προδώσετε τήν ανωνυμία τήν δποία εγώ επέλεξα γιά τά ταξίδια μου στο εξωτερικό. Αυτές ήταν οί διαταγές μου τίς όποιες καί ξαναλέω.• ΚαΙ τώρα», πρόσθεσε, «παρακαλώ ζητήστε τον λογαριασμό».

Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν υποκλίθηκε μέ υποταγή, άλλα το πρόσωπο του ήταν κάτασπρο τήν δρα πού καλούσε τον νεαρό πού είχε τΙς τάρτες καί Εδινε οδηγίες στον σερβιτόρο. Ό Πρίγκιπας διατήρησε το φλέγμα του και, μέ μεγάλο κέφι καί χιούμορ, αφηγήθηκε στον νεαρό μέλλοντα αύτόχειρα μιά φάρσα πού είχε γίνει στό Palais Royal. Μέ μεγάλη φυσικότητα απέφυγε τά ικετευτικά βλέμματα πού τοϋ Εριχνε δ Συνταγματάρχης καί μέ μεγάλη προσοχή διάλεξε Ινα


άλλο σιγκαρίλο. τΗταν δντως δ μόνος άπό τους τρεις πού διατηρούσε τήν ψυχραιμία του.

Πληρώνοντας τον λογαριασμό δ Πρίγκιπας άφησε δλα τά ρέστα στον κατάπληκτο σερβιτόρο" δστερα μπήκαν κι οί τρεις τους σέ μιά τετράτροχη άμαξα. Δέν είχαν απομακρυνθεί πολύ κι ή άμαξα σταμάτησε στην εϊσο^ο μιας μάλλον σκοτεινής αυλής. "Ολοι κατέβηκαν.

Άφοϋ δ Τζέραλντιν πλήρωσε τήν κούρσα, δ νέος στράφηκε κι είπε στον Φλόριζελ:

«Έχετε ακόμη τον καιρό, κύριε Γκοντώλ, νά ξεφύγετε καί νά βρεθείτε πάλι στή σκλαβιά. Αυτό ισχύει καί γιά σας, Ταγματάρχα Χάμερσμιθ. Σκεφτείτε καλά πριν κάνετε τό επόμενο βήμα καί, αν δέν τό λέει ή καρδιά σας, Ιδώ χωρίζουμε».

«Όδηγήστε μας, κύριε», είπε δ Πρίγκιπας. «Δέν είμαι άπό αυτούς πού παίρνουν πίσω τόν λόγο τους».

«Ή ψυχραιμία σας μοϋ κάνει καλό», απάντησε δ οδηγός τους. «Δέν Εχω δει κανέναν πού νά ήταν τόσο ατάραχος σέ μιά τέτοια κρίσιμη περίσταση' καί μή νομίσετε πώς είστε δ πρώτος πού συνοδεύω μέχρι αυτή τήν πόρτα. 'Αρκετοί φίλοι μου προηγήθηκαν έκεΐ δπου ήξερα δτι σύντομα θά 'πρεπε ν' ακολουθήσω. Αυτό δμως δέν σας ενδιαφέρει. Περιμένετε μιά στιγμή* θά ρυθμίσω τά προκαταρκτικά της εισδοχής σας καί θά επιστρέψω αμέσως».

Καί μ' αυτά τά λόγια δ νεαρός τους χαιρέτησε, Εκανε στροφή, μπήκε σέ μιά πόρτα καί χάθηκε.

«'Απ' δλες μας τίς παλαβομάρες», είπε χαμηλόφωνα


δ Τζέραλντιν, «ετούτη Ιδώ είναι ή πιδ Ιξαλλη καί ή πιδ επικίνδυνη».

«"Ετσι πιστεύω κι εγώ», απάντησε δ Πρίγκιπας. «Έχουμε ακόμη μία στιγμή να το σκεφτούμε», συ

νέχισε δ Συνταγματάρχης. «'Επιτρέψατε μου νά εκλιπαρήσω τήν Ύψηλότητά σας νά εκμεταλλευτεί τήν περίσταση καί νά αποσυρθεί. Οί συνέπειες αύτοΰ τοΰ διαβήματος είναι τόσο ασαφείς καί πιθανώς δυσοίωνες, ώστε αίσθάνομαι δτι έχω το δικαίωμα νά εξωθήσω λίγο περισσότερο τοϋ κανονικού τά δρια της ελευθερίας πού ή Ύψηλότητά σας μοΰ παρεχώρησε κατ' Ιδίαν».

«Πρέπει μήπως νά θεωρήσω δτι δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν φοβάται», ερώτησε ή Ύψηλότητά του, καθώς έβγαλε το μικρό ποϋρο άπδ τδ στόμα του καί κοίταξε τον άλλο διαπεραστικά στά μάτια.

«Ό φόβος μου δεν είναι βεβαίως προσωπικός», απάντησε δ άλλος υπερήφανα. «"Οσο γι' αυτό, ή Ύψη-λότης σας μπορεί νά είναι ήσυχη».

«Έτσι είχα υποθέσει κι εγώ», απάντησε δ Πρίγκιπας με καλή διάθεση, «άλλα μοΰ ήταν δυσάρεστο νά σας θυμίσω τή διαφορά της κοινωνικής μας θέσης. Δέν χρειάζεται νά πείτε τίποτα», πρόσθεσε, βλέποντας τον Τζέραλντιν έτοιμο νά απολογηθεί, «σας έχω συγχωρήσει».

Κι άρχισε νά καπνίζει ήρεμα, ακουμπισμένος σ' ένα κιγκλίδωμα, ώσπου επέστρεψε δ νεαρός.

«Λοιπόν», ρώτησε, «τακτοποιήθηκαν τά της εισδοχής μας;».

«'Ακολουθήστε με», ήταν ή απάντηση. «Ό Πρόεδρος


θά σας δεχτεί στο ιδιαίτερο γραφείο του' καί επιτρέψατε μου νά σας συστήσω νά είστε ειλικρινείς στις απαντήσεις σας. 'Εγγυήθηκα γιά σας" ή λέσχη δμως απαιτεί μιαν εξονυχιστική έρευνα πρίν άπδ τήν εισδοχή κάποιου' γιατί ή άκριτομυθία ένδς μέλους θά οδηγούσε στην οριστική διάλυση δλου τοϋ συλλόγου».

Ό Πρίγκιπας κι δ Τζέραλντιν έκαναν μιά σύντομη σύσκεψη. Είπε δ καθένας τή γνώμη του καί, καταλήγοντας άφοβα νά υποδυθούν τον ανδροπρεπή χαρακτήρα μέ τον όποιο καί οί δύο είχαν εξοικειωθεί, συμφώνησαν έν ριπή οφθαλμού κι ετοιμάστηκαν ν' ακολουθήσουν τον δδηγό τους στο ιδιαίτερο γραφείο τοΰ Προέδρου.

Δέν συνάντησαν κανένα εμπόδιο στον δρόμο τους. Ή εξώπορτα ήταν ανοιχτή' ή πόρτα τοΰ ιδιαιτέρου γραφείου μισάνοιχτη, κι έκεΐ, σ' ενα μικρό άλλα ψηλοτάβανο δωμάτιο, δ νέος τους άφησε μόνους γιά μιαν ακόμη φορά.

«"Ερχεται αμέσως», είπε, κάνοντας ενα νεΰμα κι εξαφανίστηκε.

Πίσω άπ' τή δίφυλλη πόρτα τοΰ απέναντι χοίγρ\) ακούγονταν φωνές καί κάθε τόσο δ γ,ρότος τοΰ φελ-λοΰ άπδ μιά σαμπάνια που άνοιγε κι αμέσως μετά γέλια ανάμεσα στδν απόηχο τών συζητήσεων. Ένα μοναδικό παράθυρο ψηλά έβλεπε στδ ποτάμι καί στην αποβάθρα* άπό τή διάταξη τών φώτων οί δυο άντρες υπολόγισαν δτι δέν ήταν μακριά άπό τδν σταθμό Charing Cross. Ή επίπλωση ήταν αραιή καί τά καλύμματα χιλιοτρυπημένα' τό μόνο αντικείμενο πού υ-


πήρχε ήταν ένα κουδούνι στδ νΑντρο ενός στρόγγυλου τραπεζίου καΐ αρκετά καπέλα καΐ πανωφόρια στίς κρεμάστρες τοϋ τοίχου.

«Σέ τί άντρο πέσαμε;», είπε δ Τζέραλντιν. «Αυτό είναι πού θέλω να δω», απάντησε δ Πρίγ

κιπας. «"Αν διατηρούν ζωντανούς δαίμονες μέσα στδ κτίριο,

ή υπόθεση αρχίζει και γίνεται διασκεδαστική». Εκείνη τη στιγμή ή πόρτα άνοιξε τόσο δσο χρεια

ζόταν γιά νά περάσει ενα ανθρώπινο σώμα, κι ένας συγκεχυμένος θόρυβος από φωνές μπήκε στό δωμάτιο ταυτόχρονα μέ τον τρομερό Πρόεδρο τής Λέσχης της Αυτοκτονίας. Ό Πρόεδρος ήταν γύρω στά πενήντα ή παραπάνω' γρντρος και μέ βήμα ασταθές, μέ φαβορίτες άπεριποίητες, φαλάκρα στην χοροψΎ] τοϋ κεφαλιού καΐ θολά γκρίζα μάτια πού κάθε τόσο σπίθι-ζαν. Είχε ένα μεγάλο πούρο στό στόμα πού συνεχώς το στριφογύριζε καθώς κοιτούσε τους δυό ξένους, ψυχρά και διεισδυτικά. Φορούσε ανοιχτόχρωμο τουΐντ κι ένα πουκάμισο μέ ρίγες κι ανοιχτό γιακά" κάτω άπ' τή μασχάλη του κρατούσε ένα μικροσκοπικό βιβλίο.

«Καλησπέρα σας», είπε, κλείνοντας πίσω του τήν πόρτα. «Μού είπαν δτι θέλετε νά μού μιλήσετε».

«Επιθυμούμε, κύριε, νά γίνουμε μέλη τής Λέσχης τής Αυτοκτονίας», απάντησε δ Συνταγματάρχης.

Ό Πρόεδρος στριφογύρισε τό πούρο μέ τά χείλη

του. «Τί είναι ίτοϋτο;» είπε απότομα. «Συγγνώμη», απάντησε δ Συνταγματάρχης, «άλλα


πιστεύω πώς είστε τό πιό κατάλληλο πρόσωπο γιά νά μας πληροφορήσει σχετικά».

«Έγώ;», φώναξε δ Πρόεδρος. «Λέσχη Αυτοκτονίας; Ελάτε τώρα! Αυτό είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Έ χω μεγάλη κατανόηση γιά ορισμένους κυρίους πού έρχονται στό κέφι μέ οινοπνευματώδη ποτά. 'Αλλά υπάρχουν καΐ όρια».

«Δώστε στή λέσχη σας δποιο δνομα θέλετε», είπε δ Συνταγματάρχης, «έχετε δμως κόσμο πίσω άπ' αυτές τίς πόρτες καί έχουμε τήν αξίωση νά γίνουμε δεκτοί».

«Κύριε», απάντησε δ Πρόεδρος κοφτά, «έχετε κάνει λάθος. Αυτό έδώ είναι κατοικία καί πρέπει νά τήν εγκαταλείψετε αμέσως».

Στή διάρκεια τοϋ σύντομου διαλόγου δ Πρίγκιπας είχε παραμείνει στή θέση του ήσυχος, τώρα δμως πού δ Συνταγματάρχης τον κοίταζε σά νά έλεγε «μην απαντάτε καί πάμε νά φύγουμε, γιά δνομα τοϋ Θεού», έβγαλε τό σιγκαρίλο άπ° τό στόμα του καί είπε:

«Ήρθα έδώ μετά άπό πρόσκληση ενός φίλου σας. Σας έχει ενημερώσει, δέν υπάρχει αμφιβολία, γιά τήν πρόθεση μας νά παρεισφρήσουμε μ' αυτόν τόν τρόπο στή συντροφιά σας. 'Επιτρέψατε μου νά σάς υπενθυμίσω δτι κάποιος στή δική μου κατάσταση είναι μέ πολύ λίγα πράγματα δεμένος, και καθόλου προετοιμασμένος γιά νά δεχτεί τόση βαναυσότητα. Είμαι ένας πολύ ήσυχος S,vQptx>noq συνήθως, δμως, αγαπητέ μου κύριε, ή θά μέ εξυπηρετήσετε δσον άφορα τό μικρό ζή-

32 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ Α Υ Τ Ο Κ Τ Ο Ν Ι Α !

τημα πού ξέρετε ή θα μετανοήσετε πικρά πού μέ αφήσατε νά μπώ στον προθάλαμο».

Ό Πρόεδρος γέλασε δυνατά. «"Ετσι θά 'πρεπε κανείς νά μιλάει», είπε. «Είστε

πραγματικός άντρας. Βρήκατε τόν δρόμο της καρδίας μου καί μπορείτε νά μέ κάνετε δ,τι θέλετε. Παρακαλώ», συνέχισε, απευθυνόμενος στον Τζέραλντιν, «έχε-τε την καλοσύνη ν' αποσυρθείτε γιά μερικά λεπτά; Θά τελειώσω πρώτα μέ τον σύντροφο σας" μερικές διατυπώσεις της λέσχης πρέπει νά συμπληρώνονται κατ' Ιδίαν».

Λέγοντας αυτά άνοιξε τήν πόρτα ενός μικρού δωματίου κι έκλεισε μέσα τόν Συνταγματάρχη.

«Εσάς σας εμπιστεύομαι», είπε στον Φλόριζελ μόλις έμειναν μόνοι, «άλλα είστε βέβαιος γιά τόν φίλο σας;».

«"Οχι τόσο βέβαιος δσο γιά τόν εαυτό μου, άν καί οί λόγοι του είναι πιο έγκυροι άπό τους δικούς μου», απάντησε δ Φλόριζελ, «άλλα αρκετά βέβαιος γιά νά τόν φέρω έδώ, χωρίς ανησυχία. "Εχει υποστεί τόσα πολλά πού θά έκαναν καί τόν πιό θερμό οπαδό της ζωής ν' αλλάξει γνώμη. Τις προάλλες τόν απέλυσαν γιά κάτι ατασθαλίες στά χαρτιά».

«'Αναμφίβολα είναι λόγος σοβαρός», απάντησε δ Πρόεδρος" «έχουμε τουλάχιστον έναν ακόμη μέ τήν ίδια κατάσταση καί δέν αμφιβάλλω γι' αυτόν. Μπορώ νά ερωτήσω άν έχετε πάει στον στρατό;».

«"Εχω», ήταν ή απάντηση" «άλλα ήμουν πολύ φυγόπονος κι έφυγα γρήγορα».


«Γιά ποιο λόγο βαρεθήκατε τή ζωή;», συνέχισε δ Πρόεδρος.

«'Απ' δ,τι αντιλαμβάνομαι, γιά τόν ίδιο λόγο», απάντησε δ Πρίγκιπας. «'Αθεράπευτη τεμπελιά».

Ό Πρόεδρος αναπήδησε. «Διάβολε», είπε, «θά 'πρεπε νά βρείτε κάτι καλύτερο άπό αυτό».

«Δέν έχω πιά χρήματα», πρόσθεσε ό Φλόριζελ. «Είναι κι αυτό δυσάρεστο, χωρίς αμφιβολία. 'Οξύνει επικίνδυνα τήν οκνηρία μου».

Ό Πρόεδρος μάσησε τό ποϋρο του γιά λίγα δευτερόλεπτα καί κάρφωσε τό βλέμμα του στά μάτια τοϋ ιδιόμορφου προσήλυτου' δ Πρίγκιπας τόν αντιμετώπισε ακλόνητος.

«"Αν δέν είχα τόση πείρα», είπε έν τέλει δ Πρόεδρος, «θά σας έδιωχνα. 'Αλλά ξέρω τόν κόσμο, αρκετά έν πάση περιπτώσει γιά νά γνωρίζω δτι οί πιό επιπόλαιες δικαιολογίες αυτοκτονίας είναι κι οί πιό σοβαρές κι δταν κάποιος μοϋ είναι απόλυτα συμπαθής, όπως έσεΐς κύριε, προτιμώ νά διευρύνω τόν κανονισμό παρά νά αρνηθώ τήν υποψηφιότητα του».

Ό Πρίγκιπας καί δ Συνταγματάρχης, δ ένας μετά τόν άλλον, υποβλήθηκαν σ' ένα μακρύ καί λεπτομερές ερωτηματολόγιο' δ Πρίγκιπας μόνος" δ Τζέραλντιν δμως μέ τήν παρουσία τοϋ Πρίγκιπα, ώστε δ Πρόεδρος νά είναι σέ θέση νά παρατηρεί τό ύφος τοϋ ενός ένώ δ άλλος περνούσε άπό εξονυχιστική εξέταση. Τό αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό καί δ Πρόεδρος, άφοϋ κατέγραψε μερικά στοιχεία γιά τόν καθένα, τους έδωσε νά συμπληρώσουν έναν γραπτό τύπο δρκου" ή-


ταν υπόσχεση της πιό παθητικής υποταγής καί πολύ αυστηροί δροι δέσμευαν τον ένορκο. Ό Άνθρωπος πού θά αθετούσε μιά τόσο τρομερή υπόσχεση θά έχανε τήν τιμή του καΐ τις παραμυθίες τής θρησκείας. Ό Φλό-ριζελ υπέγραψε το έγγραφο δχι χωρίς νά νιώσει σύγ-κρυο' δ Συνταγματάρχης ακολούθησε τό παράδειγμα του μέ μεγάλη κατήφεια. Τότε δ Πρόεδρος πήρε τά χρήματα τής έγγραφης καί δίχως άλλη συζήτηση άφησε τους δύο φίλους νά μπουν στδ καπνιστήριο τής Λέσχης τής Αυτοκτονίας.

Τό καπνιστήριο τής Λέσχης τής Αυτοκτονίας είχε επίσης ψηλό ταβάνι δπως τδ Ιδιαίτερο γραφείο μέ τδ δποιο συγκοινωνούσε, άλλα ήταν πολύ πιδ ευρύχωρο, καί επενδυμένο άπδ τήν κορυφή μέχρι κάτω μέ μιά απομίμηση ξύλου βαλανιδιάς. Μιά μεγάλη κι ευχάριστη φωτιά καί πολλές λάμπες φωταερίου φώτιζαν τήν ομήγυρη. Ό Πρίγκιπας κι δ ακόλουθος του μέτρησαν δεκαοκτώ πρόσωπα. Οί περισσότεροι κάπνιζαν κι έπιναν σαμπάνια' μιά πυρετώδης ευθυμία κυριαρχοϋσε, μέ ξαφνικές παύσεις πού προκαλούσαν τρόμο.

«Είναι δλοι παρόντες;», ρώτησε δ Πρίγκιπας. «Είναι οί μισοί», είπε δ Πρόεδρος. « Ά , κάτι άλλο»,

πρόσθεσε, «άν έχετε καθόλου χρήματα, συνηθίζεται νά προσφέρει σαμπάνια τό καινούριο μέλος. Διατηρεί τό κέφι κι είναι μιά άπ' τίς μικρές προσωπικές μου απολαύσεις».

«Χάμερσμιθ», είπε δ Φλόριζελ, «ασχοληθείτε μέ τή σαμπάνια παρακαλώ».

Καί μ' αυτά τά λόγια Εκανε μεταβολή κι άρχισε


νά τριγυρνάει ανάμεσα στους καλεσμένους. Συνηθισμένος νά παίζει τόν ρόλο τοΰ οικοδεσπότη στην πιδ υψηλή κοινωνία, γοήτευσε κι επιβλήθηκε σέ δλους δ-σους πλησίασε' υπήρχε σ' αυτόν κάτι πού σ' έπαιρνε μέ τδ μέρος του, άλλα συγχρόνως καί κάτι τό αυταρχικό' δσο γιά τήν ασυνήθιστη ψυχραιμία του, τόν Ικανέ νά ξεχωρίζει μέσα σ' αυτή τήν ήμιπαράφρονα συντροφιά. Καθώς πήγαινε άπδ τόν έναν στον άλλο, είχε τήν > προσοχή του τεταμένη σ' αυτά πού έβλεπε καί άκουγα, ώστε γρήγορα μπόρεσε νά σχηματίσει μιά γενική ίδέά τών ανθρώπων πού τόν τριγύριζαν. "Οπως καί σέ δλόϋς τους άλλους τόπους αναψυχής, ένας τύπος υπερείχε αριθμητικά: άτομα στην ακμή τής νεότητας, μέ μιαν επίφαση ευφυίας καί ευαισθησίας στην εμφάνιση, άλλα μέ μικρή προοπτική ψυχικού σθένους καί χωρίς εκείνη τήν ιδιότητα πού φέρνει επιτυχία. Ελάχιστοι ήταν πάνω άπδ τριάντα καί δχι λίγοι ήταν έφηβοι. Στέκονταν δρθιοι, σκυμμένοι πάνω σέ τραπέζια, στηριγμένοι πότε στο ένα πόδι πότε στο άλλο' άλλοτε κάπνιζαν πολύ γρήγορα κι άλλοτε άφηναν τό πούρο τους νά σβήσει' μερικοί μιλούσαν καλά, άλλα ή κουβέντα μερικών άλλων ήταν σαφώς αποτέλεσμα νευρικής υπερέντασης καί δέν είχε ούτε νόημα ούτε σκοπό. Σέ κάθε καινούρια σαμπάνια πού άνοιγαν, ένα κύμα ευθυμίας γινόταν αισθητό. Δύο μονάχα ήταν καθισμένοι, δ ένας σέ μιά καρέκλα στην κόχη τοΰ παραθύρου μέ τό κεφάλι του νά κρέμεται καί τά χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες τοΰ παντελονιού, ωχρός, αίσθητά ιδρωμένος, χωρίς ποτέ νά λέει λέξη,

36 - Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

ένα σκέτο ψυχικό και σωματικό ερείπιο" δ άλλος καθόταν στο ντιβάνι κοντά στο τζάκι, και τραβούσε τήν προσοχή εξαιτίας μιας έντονης ανομοιότητας με 'όλους τους άλλους. Είχε μάλλον περάσει τα σαράντα, άλλα έδειχνε δέκα ολόκληρα χρόνια παραπάνω, κι δ Φλόρι-ζελ σκέφτηκε πώς δεν είχε ποτέ του δει έναν άνθρωπο τόσο ειδεχθή άπό φυσικοί) του άλλα και τόσο τσακισμένο άπ' τήν αρρώστια κι από ολέθριες καταχρήσεις. ΤΗταν πετσί καί κόκαλο, εν μέρει παράλυτος καί φορούσε τόσο πολύ ισχυρά γυαλιά πού τά μάτια του φαίνονταν μέσα άπ' τους φακούς ασυνήθιστα μεγάλα και παραμορφωμένα. "Αν εξαιρέσουμε τον Πρίγκιπα καί τον Πρόεδρο, ήταν δ μόνος άνθρωπος στο δωμάτιο πού διατηρούσε τήν ηρεμία τής κανονικής ζωής.

Υπήρχε ελάχιστη κοσμιότητα ανάμεσα ατά μέλη τής λέσχης. Μερικοί παινεύονταν για τίς επαίσχυντες πράξεις πού ol συνέπειες τους τους είχαν αναγκάσει νά ζητήσουν καταφύγιο στον θάνατο, καί ol άλλοι άκουγαν χωρίς ν' αποδοκιμάζουν. Υπήρχε μιά σιωπηρή συμφωνία εναντίον κάθε κανόνα ηθικής' καί οποίος περνούσε το κατώφλι τής λέσχης απολάμβανε ήδη μερικά άπό τά προνόμια τοϋ τάφου. Έπιναν στις αναμνήσεις τους καί στή μνήμη διακεκριμένων αύτόχειρων τοϋ παρελθόντος. Συγκρίνανε καί άναπτύσσανε τίς διαφορετικές απόψεις τους για τον θάνατο, μερικοί δηλώνοντας δτι δεν ήταν τίποτα περισσότερο άπό σκοτάδι καί εκμηδένιση, άλλοι, γεμάτοι ελπίδα, δτι εκείνη κιόλας τή νύχτα θά σκαρφάλωναν στ' αστέρια καί θά

37 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ

συνομιλούσαν με τους πανίσχυρους νεκρούς. «Τοϋ Βαρόνου Τρένκ, υποδειγματικού αύτόχειρα,

αιωνία ή μνήμη!», φώναξε Ινας. «"Αφησε ενα μικρό κελί γιά ενα μικρότερο, μήπως μπορέσει νά επιστρέψει ξανά στην ελευθερία».

«"Οσον άφορα έμενα», είπε ένας άλλος, «τίποτε άλλο δεν επιθυμώ, άπό έναν επίδεσμο γιά τά μάτια μου καί μπαμπάκι γιά τ' αυτιά μου. Μόνο πού δεν υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο αρκετά πυκνό μπαμπάκι».

Ένας τρίτος ήθελε νά ερμηνεύσει τά μυστήρια τής μέλλουσας ζωής κι Ινας τέταρτος Ισχυριζόταν δτι ποτέ δεν θά 'χε γίνει μέλος τής λέσχης άν δεν είχε φτάσει στό σημείο νά πιστέψει τον κύριο Δαρβίνο.

«Δέν μπορούσα νά υποφέρω», είπε αυτός δ διακεκριμένος υποψήφιος αύτόχειρας, «τήν Ιδέα δτι κατάγομαι άπό πίθηκο».

Έν ολίγοις δ Πρίγκιπας απογοητεύτηκε άπό τή στάση καί τίς συζητήσεις των μελών.

«Δέν μοΰ φαίνεται ν' άξιζε δλον αύτον τόν θόρυβο ή Ιστορία», σκέφτηκε. «Έάν κάποιος έχει αποφασίσει νά σκοτωθεί, γιά δνομα τοϋ θεού, άς τό κάνει σάν άντρας. "Ολη αυτή ή αναταραχή καί τά μεγάλα λόγια

περιττεύουν». Στό μεταξύ τον Συνταγματάρχη Τζέραλντιν τόν

είχαν κυριεύσει ol πιο ζοφερές σκέψεις* ή λέσχη κι οί κανονισμοί της δέν έπαυαν νά αποτελούν Ινα μυστήριο κι αυτός έψαχνε μέ τό βλέμμα μέσα στό δωμάτιο γιά κάποιον πού θά μπορούσε νά ηρεμήσει τό πνεΰμα του. Σ' αυτή τήν αναζήτηση, τό μάτι του έπεσε πά-

38 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝ1ΑΣ

νω στον παραλυτικέ μέ τους Ισχυρούς φακούς, καΐ βλέποντας τον τόσο υπερβολικά Ιηρεμο, παρεκάλέσε τόν Πρόεδρο πού Ιβγαινε κι Ιμπαινε στο δωμάτιο κάτω άπδ τήν πίεση τής δουλείας, νά τόν συστήσει στδν κύριο πού καθόταν στό ντιβάνι.

Ό Πρόεδρος εξήγησε το περιττό δλων αότών των τύπων μέσα στή λέσχη, άλλα παρ' δλα αυτά παρουσίασε τόν κύριο Χάμερσμιθ στον κύριο Μάλθους.

Ό κύριος Μάλθους κοίταξε τόν Συνταγματάρχη μέ περιέργεια κι υστέρα τόν παρακάλεσε νά καθήσει δεξιά του.

«Είσαστε νεοφερμένος», είπε, «καΐ θέλετε πληροφορίες; "Ηρθατε στην καθαυτό πηγή. Πάνε δυό χρόνια άφ' δτου επισκέφτηκα γιά πρώτη φορά αυτήν τή γοητευτική λέσχη».

Ό Συνταγματάρχης άνέπνευσε. Εφόσον δ κύριος Μάλθους ερχόταν ΙπΙ δύο χρόνια σ* αυτό τό μέρος, δ κίνδυνος πού άπειλοΟσε τόν Πρίγκιπα γιά Ινα μόνο βράδυ θά ήταν μικρός. "Εμεινε δμως κατάπληκτος παρ' δλα αυτά, κι άρχισε νά υποπτεύεται κάποια περιπλοκή.

«Τί!», φώναξε. «Δυό χρόνια! Σκέφτηκα... άλλα βέβαια βλέπω πώς επρόκειτο περί αστείου».

«Ούτε κατά διάνοια», απάντησε ήρεμα δ κύριος Μάλθους. «Ή περίπτωση μου είναι ιδιόμορφη. "Αν θέλουμε νά είμαστε'ακριβείς, δέν είμαι κατά κανέναν ζρό%ο υποψήφιος αύτόχειρ, άλλα επίτιμο μέλος. Σπάνια νά επισκεφθώ τή λέσχη περισσότερο άπό μιά φορά στους δύο μήνες. Ή αναπηρία μου καΐ ή καλοσύνη του Προέδρου μοϋ εξασφάλισαν αυτή τήν ασυλία, τήν δποία


άλλωστε πληρώνω μέ Ινα δχι τόσο ευκαταφρόνητο ποσό. 'Αλλά οϋτως ή άλλως υπήρξα τυχερός».

«Φοβούμαι», είπε δ Συνταγματάρχης, «δτι πρέπει νά σας ζητήσω νά γίνετε σαφέστερος. Μήν ξεχνάτε δτι γνωρίζω ατελώς τους κανονισμούς τής λέσχης».

«"Ενα συνηθισμένο μέλος πού Ιρχεται Ιδώ, δπως εσείς, είς αναζήτηση τοϋ θανάτου», απάντησε δ παραλυτικός, «επανέρχεται κάθε βράδυ ώσπου νά τόν ευνοήσει ή τύχη. 'Ακόμη, έάν είναι απένταρος, μπορεί δ Πρόεδρος νά τοϋ εξασφαλίσει φαγητό καί στέγη. Υποφερτά, πιστεύω, καί καθαρά, αν καί βεβαίως χωρίς πολυτέλεια. Δέν γίνεται διαφορετικά, άν λάβουμε υπόψη τό πενιχρόν, οδτως είπεΐν, ποσόν τής έγγραφης. "Αλλωστε ή συντροφιά τοϋ Προέδρου αποτελεί άπό μόνη της μιαν ευχαρίστηση».

«"Οχι δά!», φώναξε δ Τζέραλντιν, «δέν μπορώ νά πώ δτι μέ προδιέθεσε ευμενώς».

«"Α, δέν τόν γνωρίζετε καλά», είπε δ κύριος Μάλθους. «Είναι δ πιό παράξενος άνθρωπος. Τί Ιστορίες! Τί κυνισμός! Ξέρει τή ζωή δσον κανείς άλλος καί, μεταξύ μας, είναι ίσως τό πιό διεφθαρμένο υποκείμενο σ' δλη τή Χριστιανοσύνη!».

«Κι αυτός επίσης», ρώτησε δ Συνταγματάρχης, «ϊ-χει μιά μόνιμη θέση δπως έσεΐς, έάν μπορώ νά εκφραστώ έτσι χωρίς παρεξήγηση;».

«Βεβαίως, Ιχει μιά μονιμότητα μέ άλλην έννοια», απάντησε δ κύριος Μάλθους. «'Εγώ έγλίτωσα μέ τρόπο ευχάριστο, άλλα πρέπει νά αποχωρήσω επιτέλους. Τώρα εκείνος δέν παίζει πιά. 'Ανακατεύει καί μοιρά-


ζει γιά τή λέσχη καΐ κάνει τήν απαραίτητη προετοιμασία. Αυτός δ άνθρωπος, αγαπητέ μου κύριε Χάμερ-σμιθ, είναι ή ευστροφία προσωποποιημένη. Έδώ καί τρία χρόνια ακολούθησε τήν ωφέλιμη καί καλλιτεχνική, τολμώ νά προσθέσω, ασχολία του έδώ στο Aovhiw καί ποτέ δεν ακούστηκε δ παραμικρός ψίθυρος. Έγώ προσωπικά πιστεύω πώς είναι εμπνευσμένος. Θα θυμόσαστε, βέβαια, τή διάσημη υπόθεση τοϋ κυρίου εκείνου πού πρίν άπδ έξι μήνες, δλως συμπτωματικώς, δηλητηριάστηκε σ' ένα φαρμακείο; ΤΗταν μιά απ' τΙς λιγότερο έξυπνες και χαρακτηριστικές ιδέες του' άλλα πόσον απλή! Καί πόσο σίγουρη!».

«Μέ καταπλήσσετε», είπε δ Συνταγματάρχης. «''Ηταν αυτός δ άτυχος κύριος ένα άπό τά...». ΤΗταν έτοιμος νά πει «θύματα» άλλα συνήλθε εγκαίρως' «Ινα άπδ τά μέλη τής λέσχης;».

Καί τότε, σαν σε αναλαμπή, σκέφτηκε δτι δ κύριος Μάλθους καθόλου δεν είχε μιλήσει σαν κάποιος πού είναι ερωτευμένος μέ τον θάνατο καί πρόσθεσε βιαστικά:

«Παρ' δλα αυτά διαισθάνομαι πώς ακόμη είμαι στο σκότος. Μιλάτε γιά ανακάτεμα καί μοίρασμα' άλλα \ιπορΰ> νά ρωτήσω γιά ποιο λόγο; Κι άφοΰ φαίνεστε απρόθυμος νά πεθάνετε, μάλλον τό αντίθετο θά έλεγα, τί σας φέρνει έδώ; Έγώ δ\χο1ογΰ> δτι δέν καταλαβαίνω καθόλου».

«Έχετε δντως άγνοια», απάντησε δ κύριος Μάλθους πιο ζωηρά. «Λοιπόν, αγαπητέ μου κύριε, ή λέσχη αύτη είναι δ ναός τής μέθης. "Αν ή εξασθενημένη μου ύ-


γεία μπορούσε ν' αντέξει συχνότερα τίς συγκινήσεις, νά είστε σίγουρος δτι θά ερχόμουν έδώ πιο συχνά. Χρειάζεται δλη ή έννοια τοϋ καθήκοντος πού απορρέει άπό τή μακρά συνήθεια μιας κακής υγείας καί μιας προσεκτικής διαίτης, γιά ν' αποφύγω τίς καταχρήσεις στον τομέα αυτόν πού είναι, μπορώ νά πώ, ή τελευταία μου έκλυση. "Ολα τά έχω δοκιμάσει, κύριε», συνέχισε, ακουμπώντας τό χέρι του στο μπράτσο τοϋ Τζέραλντιν, «δλα ανεξαιρέτως καί σας δίνω τον λόγο μου πώς δέν υπάρχει τίποτα πού νά μήν έχει καταφανώς καί ψευδώς υπερτιμηθεί. 01 άνθρωποι παίζουν μέ τήν αγάπη. Έγώ δέν δέχομαι τήν αγάπη σαν ισχυρό πάθος. Ό φόβος είναι τό ίσχυρό πάθος καί μέ τό φόβο πρέπει κανείς νά παίξει έάν θέλει νά δοκιμάσει τίς πιο έντονες απολαύσεις τής ζωής. Φθονήστε με, κύριε», πρόσθεσε καγχάζοντας, «είμαι δειλός!».

Ό Τζέραλντιν μόλις καί μετά βίας μπόρεσε νά καταπνίξει τήν αποστροφή πού ένιωθε γι ' αυτόν τόν ελεεινό παλιάνθρωπο" προσπάθησε δμως νά βρει τήν αυτοκυριαρχία του καί συνέχισε νά κάνει ερωτήσεις.

«Πώς παρατείνεται ή συγκίνηση τόσον επιδέξια;», ρώτησε' «κι άπό ποΰ προέρχεται αότό τό στοιχείο τής αβεβαιότητας;».

«Πρέπει νά σας πώ πώς επιλέγεται τό θύμα κάθε βραδιάς», απάντησε δ κύριος Μάλθους' «κι δχι μόνον τό θύμα άλλα κι ένα άλλο μέλος πού χρησιμοποιείται σάν δργανο τής λέσχης, καί στή συγκεκριμένη περίπτωση σάν αρχιερέας τοϋ θανάτου».


«"Αν είναι δυνατόν!», είπε δ Συνταγματάρχης, «σκοτώνονται λοιπόν μεταξύ τους;».

«Μ' αύτδν τδν τρόπο επιλύονται οί δυσκολίες της αυτοκτονίας», απάντησε δ Μάλθους μέ μιά κίνηση της κεφαλής.

«Μέγας είσαι Κύριε!», φώναξε δ Συνταγματάρχης, «καΐ είναι δυνατόν έσεΐς —μπορεί έγώ, ή δ φίλος μου άς ποϋμε— ή κάποιος άπδ μας να επιλεγεί απόψε σάν Ζόλοψό^ος τοϋ σώματος καΐ τοϋ αθάνατου πνεύματος ένδς άλλου άνθρωπου; Είναι δυνατδν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα ανάμεσα σε κανονικούς ανθρώπους; Τί ατιμία!».

ΤΗταν έτοιμος νά σηκωθεί γεμάτος φρίκη, δταν συνάντησε το βλέμμα τοϋ Πρίγκιπα. Τόν κοίταζε άπδ την άλλη μεριά τοϋ δωματίου συνοφρυωμένος καΐ μέ θυμό. Μέσα σέ μιά στιγμή δ Τζέραλντιν ανέκτησε τήν ψυχραιμία του.

«Σέ τελευταία ανάλυση», πρόσθεσε, «γιατί δχι; Κι άφοϋ λέτε δτι τδ παιγνίδι Ιχει ενδιαφέρον, cogue la galere, &%ο7.ουΰΰ> τους κανονισμούς τής λέσχης!».

Ό κύριος Μάλθους είχε νιώσει Ιντονη ευχαρίστηση μέ τήν κατάπληξη καΐ τήν αηδία τοϋ Συνταγματάρχη. Είχε τήν έπαρση της διαστροφής καΐ τδν ευχαριστούσε νά βλέπει έναν συνάνθρωπο του νά παραδίδεται στή γενναιοψυχία του, ένώ δ ίδιος, στην πλήρη διαφθορά του, ένιωθε ανώτερος άπδ κάτι τέτοιες συγκινήσεις.

«Νά λοιπόν, πού μετά τήν αρχική κατάπληξη σας», είπε, «είσαστε σέ θέση νά εκτιμήσετε τΙς απολαύσεις της λέσχης μας. Μπορείτε νά δείτε πως συνδυάζει τΙς


συγκινήσεις πού προσφέρουν το χαρτοπαίγνιο, ή μονομαχία και τδ ρωμαϊκδ αμφιθέατρο. Κάτι ήξεραν οί ειδωλολάτρες" θαυμάζω χωρίς επιφύλαξη τή λεπτότητα τοϋ πνεύματος τους' μιά χώρα δμως χριστιανική μας επεφύλαξε αύτδ τδ άκρον άωτον, αυτή τήν πεμπτουσία, αυτή τήν απόλυτη ευφυία. Θά καταλάβετε πόσον ανιαρές φαίνονται δλες οί διασκεδάσεις στδν άνθρωπο πού δοκίμασε τήν αίσθηση αυτής Ιδώ. Τδ παιγνίδι πού παίζουμε», συνέχισε, «είναι πάρα πολύ απλό. "Ολη ή τράπουλα... βλέπω δμως δτι \πζορεϊτε νά τδ δείτε έν τή πράξει. Θά μοΰ προσφέρετε τδ \ntpazoo σας γιά βοήθεια; Είμαι παράλυτος δυστυχώς».

Πράγματι, τή στιγμή πού δ κύριος Μάλθους είχε αρχίσει τήν περιγραφή του, κάτι άλλες πόρτες άνοιξαν απότομα, κι δλα τά μέλη τής λέσχης άρχισαν νά μπαίνουν κάπως βιαστικά στο συνεχόμενο δωμάτιο. *Ήταν άπδ κάθε άποψη δμοιο μέ τδ άλλο, άλλα λίγο διαφορετικά επιπλωμένο. "Ενα μεγάλο πράσινο τραπέζι έπιανε δλο τδ κέντρο, δπου ήδη είχε καθήσει δ Πρόεδρος κι είχε αρχίσει νά ανακατεύει τήν τράπουλα μέ μεγάλη προσοχή. Ό κύριος Μάλθους, ακόμη καί μέ μπαστούνι καί μέ τή βοήθεια τοϋ Συνταγματάρχη, περπατούσε μέ τόση δυσκολία ώστε δλοι είχαν καθήσει πρίν οί δυό τους καί δ Πρίγκιπας πού τους περίμενε μπουν στδ δωμάτιο' έν συνεχεία κάθησαν κι οί τρεις κοντά στην άλλη πλευρά τοϋ τραπεζιού.

«Παίζεται μέ δλη τήν τράπουλα», ψιθύρισε δ κύριος Μάλθους. «Προσοχή στδν άσσο πίκα, πού είναι τδ αύ\ι6ολο τοϋ θανάτου, καί στδν άσσο σπαθί πού δη-


λώνει τον ιερουργό της νύχτας. Τυχεροί νέοι, τυχεροί!», πρόσθεσε. «Έχετε καλήν δράση καΐ μπορείτε νά παρακολουθείτε το παιγνίδι. 'Αλίμονο! Έγώ δέν μπορώ νά ξεχωρίσω έναν άσσο άπδ ένα δυάρι πάνω στο τραπέζι».

Κι ετοιμάστηκε νά βάλει Ινα Ζεΰτερο ζευγάρι γυαλιά.

«Πρέπει τουλάχιστον νά παρατηρώ τά πρόσωπα», εξήγησε.

Ό Συνταγματάρχης Εσπευσε νά πληροφορήσει τον φίλο του γιά δλα δσα είχε μάθει άπδ τδ επίτιμο μέλος καΐ γιά τή φρικιαστική εκλογή πού τους ανέμενε. Ό Πρίγκιπας ένιωσε ενα τρομερό ρίγος κι ένα σφίξιμο στην καρδιά. Κατάπιε μέ δυσκολία καΐ κοίταξε γύρω του σάν παγιδευμένος.

«Μιά τολμηρή κίνηση», ψιθύρισε δ Συνταγματάρχης, «και μπορούμε ακόμη νά διαφύγουμε».

Ό υπαινιγμός αυτός ανέβασε πάλι τδ ηθικό τοϋ Πρίγκιπα.

«Σιωπή!», είπε. Δείξτε πώς μπορείτε νά παίξετε σάν κύριος, δποιο κι αν είναι το τίμημα».

Και κοίταξε γύρω του γιά μιαν ακόμη ψορα. φαινομενικά ήρεμος, παρόλο πού ή καρδιά του χτυπούσε δυνατά κι αισθανόταν μιά δυσάρεστη ζέστη μέσα στο στήθος του. Τά μέλη ήταν ήσυχα καΐ προσηλωμένα' δλοι ήταν χλωμοί, άλλα κανένας δέν ήταν τόσο χλωμός δσο δ κύριος Μάλθους. Τά μάτια του ήταν γουρλωμένα" τδ κεφάλι του συνεχώς μετακινιόταν παρά τή θέληση του πάνω στή ραχοκοκαλιά του' τά χέ-


ρια του έφταναν μέχρι τδ στόμα του, τδ Ινα μετά τδ άλλο, καί έπιαναν τά τρεμάμενα καΐ ωχρά του χείλη. *Ηταν προφανές δτι τδ επίτιμο μέλος απολάμβανε τήν ιδιότητα του μέ πολύ εντυπωσιακό τρόπο.

«Κύριοι, προσοχή!», είπε δ Πρόεδρος. Κι άρχισε νά μοιράζει αργά τά χαρτιά κατά τήν

αντίστροφη φορά, σταματώντας σέ κάθε χαρτί γιά ν' ανοίξει δ κάθε παίκτης τδ φύλλο του. "Ολοι σχεδόν έδι'σταζαν κι έβλεπες κάθε τόσο τά δάχτυλα κάποιου παίκτη νά διστάζουν αρκετές φορές πριν αυτός μπορέσει ν' ανοίξει τδ βαρυσήμαντο χαρτί τής τράπουλας. "Οσο πλησίαζε ή σειρά του, δ Πρίγκιπας άρχισε νά νιώθει μιά ταραχή πού όλο μεγάλωνε' είχε δμως κάτι άπδ τή φύση τοϋ παίκτη καί κατάλαβε μέ κάποια έκπληξη πώς μέσα στην ταραχή του δοκίμαζε κάποια ευχαρίστηση. Πήρε τό εννέα σπαθί" δ Τζέραλντιν πήρε τδ τρία πίκα' ή ντάμα κούπα έπεσε στον κύριο Μάλθους πού δέν μπόρεσε νά συγκρατήσει έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ό νεαρός μέ τις τάρτες σχεδόν αμέσως μετά άνοιξε τον άσσο σπαθί καί πάγωσε άπό φρίκη μέ τό τραπουλόχαρτο κολλημένο στην άκρη τών δακτύλων του' δέν είχε έρθει έκεΐ γιά νά σκοτώσει, άλλα γιά νά σκοτωθεί' κι ό Πρίγκιπας, γεμάτος κατανόηση γιά τή δύσκολη θέση του, ξέχασε σχεδόν τδν κίνδυνο πού απειλούσε αυτόν καί τδν φίλο του.

"Αρχιζε δ δεύτερος γύρος τής μοιρασιάς καί τδ χαρτί τοϋ θανάτου δέν είχε βγει ακόμη. Οι παίκτες κρατούσαν τήν αναπνοή τους καί μερικοί βαριανάσαιναν. Ό Πρίγκιπας πήρε κι άλλο σπαθί. Ό Τζέραλντιν ϊ-


να καρό' δταν δμως δ κύριος Μάλθους άνοιξε τδ φύλλο του, ένας φρικαλέος &όρ\)6ος, σαν κάτι πού έσπαζε, βγήκε απ' τδ στόμα του' σηκώθηκε άπ' τδ κάθισμα του κι ύστερα ξανακάθησε χωρίς να έχει κανένα σύμπτωμα παράλυσης. ΤΗταν δ άσσος πίκα. Τδ επίτιμο μέλος είχε παίξει μιά καί καλή μέ τδν φόβο του.

Συζητήσεις άρχισαν σχεδόν αμέσως. Οί παίκτες χαλάρωσαν κι άρχισαν νά σηκώνονται άπ' τδ τραπέζι καί σέ μικρές παρέες των δύο ή καΐ τριών ατόμων νά κατευθύνονται χωρίς βιασύνη στδ καπνιστήριο. Ό Πρόεδρος τέντωσε τα χέρια του καί χασμουρήθηκε σαν κάποιον πού τελειώνει την ημερήσια δουλειά του. Ό κύριος Μάλθους κάθησε στή θέση του μέ τδ κεφάλι μέσα στα χέρια του πού ακουμπούσαν στδ τραπέζι, μεθυσμένος κι ακίνητος σα νά τδν χτύπησε κεραυνός. Ό Πρίγκιπας κι δ Τζέραλντιν έφυγαν αμέσως. Μέσα στδν •χ.ρύο νυχτερινό αέρα, ή φρίκη πού ένιωθαν μέ δσα είδαν διπλασιάστηκε.

«Αλίμονο!», φώναξε δ Πρίγκιπας, «νά μας δεσμεύει δρκος, σέ μιά τέτοια υπόθεση! Νά επιτρέπουμε αότδ τδ χοντρικό εμπόριο εγκλήματος νά παρατείνεται μέ κέρ-δος καί ατιμωρησία! "Αν τουλάχιστον τολμούσα νά παραβώ τδν λόγο μου!».

«Αύτδ είναι αδύνατον γιά τήν Τψηλότητά σας», απάντησε δ Συνταγματάρχης. «Ή τιμή της Τψηλότη-τάς σας είναι καί τιμή της Βοημίας. Τολμώ δμως έγώ νά παραβώ τδν λόγο μου κι ίσως μέ κάποιαν ευπρέ

πεια». «Τζέραλντιν», είπε δ Πρίγκιπας, «έάν ή τιμή σας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ Τ Ο Υ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ 47

έκινδύνευε νά τρωθεΐ σέ δποια περιπέτεια μέ ακολουθείτε, δχι μόνον δέν θά σας συγχωρούσα ποτέ, άλλα κάτι πού πιστεύω θά σας πειράξει, δέν θά συγχωρούσα ποτέ τδν εαυτό μου».

«Στάς διαταγάς σας, Υψηλότατε», απάντησε δ Συνταγματάρχης. «Φεύγουμε τώρα άπδ αύτδ τδ καταραμένο μέρος;».

«Ναί», είπε δ Πρίγκιπας. «Καλέστε ένα αμάξι, γιά δνομα τοΰ Θεού, κι αφήστε με λίγο νά κοιμηθώ μήπως ξεχάσω τδ αίσχος αυτής της νύχτας».

*Ήταν δμως φανερό δτι πρίν φύγουν διάβασε προσεκτικά τδ δνομα τοΰ μεγάρου.

Τήν επομένη, μόλις δ Πρίγκιπας σηκώθηκε, δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν τοΰ έφερε μιά εφημερίδα μέ σημειωμένη τήν ακόλουθη παράγραφο. «ΘΛΙΒΕΡΟ ΑΤΪΧΗΜΑ. Περίπου στίς δύο τά ξημερώματα, δ κύριος Μπαρθόλομιου Μάλθους, κάτοικος τής 16, Chepstow Place, Westbourne Grove, επιστρέφοντας σπίτι του άπδ φιλική δεξίωση, έπεσε άπδ τδ πιδ ύψηλδ στηθαίο τοΰ Trafalgar Square χτυπώντας τδ κρανίο του καί σπάζοντας ένα πόδι κι ένα χέρι. Ό θάνατος ήταν ακαριαίος. Ό κύριος Μάλθους, πού συνοδευόταν άπδ κάποιο φίλο, τή στιγμή τοΰ άτυχους συμβάντος έψαχνε νά βρει άμαξα. Επειδή δ κύριος Μάλθους έπασχε άπδ μερική παράλυση, εικάζεται δτι ή πτώση του είναι δυνατόν νά οφείλεται σέ μία νέα κρίση τής ασθένειας. Ό άτυχος κύριος Μάλθους ήταν πασίγνωστος στους πλέον ευυπόληπτους κύ-


κλους και ή απώλεια του θα γίνει αιτία σοβαρού πένθους».

«"Αν μία ψυχή πήγαινε κατευθείαν στην κόλαση, αύτη θα ήταν ή δική του», είπε δ Τζέραλντιν μέ ϋ-φος επίσημο.

Ό Πρίγκιπας έκρυψε τό πρόσωπο του στα χέρια του και δεν είπε τίποτα.

«Μέ χαροποιεί σχεδόν τό γεγονός δτι πέθανε», συνέχισε ό Συνταγματάρχης. «Άλλα για τόν νεαρό μέ τις τάρτες ματώνει ή καρδιά μου».

«Τζέραλντιν», είπε δ Πρίγκιπας, σηκώνοντας τό κεφάλι του, «αυτό τό δυστυχισμένο παλικάρι χτες τή νύχτα ήταν τόσο αθώο δσον Ισεϊς κι έγώ, ένώ σήμερα κιόλας τό βαραίνει τό κρίμα τοϋ αίματος. "Οταν σκέφτομαι τόν Πρόεδρο αισθάνομαι μέσα μου, μιαν αηδία. Δέν ξέρω πως θα γίνει, άλλα ορκίζομαι στον Θεό πού μ' ακούει πώς αυτός δ αχρείος κάποτε θα πέσει στα χέρια μου. Τί εμπειρία, τί μάθημα πού ήταν τό χτεσινό παιγνίδι τών χαρτιών».

«Κάτι πού δέν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί», είπε δ Συνταγματάρχης.

Ό Πρίγκιπας έμεινε τάση πολλή ώρα σιωπηλός, ώστε δ Τζέραλντιν ανησύχησε.

«Δέν πιστεύω να εννοείτε να πάμε έκεΐ ξανά;», είπε. «Υποφέρατε αρκετά καΐ είδατε ήδη αρκετές φρι-κωδίες. Τα υψηλά σας καθήκοντα απαγορεύουν την επανάληψη τοϋ κινδύνου».

«Υπάρχει πολλή αλήθεια σ' αυτά πού λέτε», απάντησε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ, «καϊ δέν είμαι καθό-


λου ευχαριστημένος μέ την απόφαση μου. 'Αλίμονο! Κάτω άπό τά ενδύματα καϊ τοϋ πιό μεγάλου άρχοντα κρύβεται Ινα ανθρώπινο πλάσμα. Ποτέ δέν ένιωσα τόση αδυναμία δση τώρα, κι είναι κάτι δυνατότερο άπό μένα. Πώς μπορώ να πάψω νά ενδιαφέρομαι για τήν τύχη τοϋ δυστυχισμένου νέου πού έδείπνησε μαζί μας πρίν άπό μερικές ώρες; Πώς μπορώ ν' αφήσω τόν Πρόεδρο νά συνεχίζει ανενόχλητος τήν άνομη δράση του; Είναι δυνατόν ν' αρχίσω μιά τέτοια περιπέτεια καϊ νά μη φτάσω μέχρι τό τέλος; "Οχι, Τζέραλντιν. Ζητάτε άπό τόν Πρίγκιπα περισσότερα άπ' δ,τι μπορεί δ άνθρωπος.; 'Απόψε, γιά μιαν ακόμη φορά, θά κα-θήσουμε στο τραπέζι της Λέσχης της Αυτοκτονίας».

Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν έπεσε στά γόνατα. «Έάν ή Τψηλότητά σας επιθυμεί τή ζωή μου», φώ

ναξε, «είναι δική σας μέ ολή μου τήν καρδιά' άλλα ας μή μοΰ ζητήσει νά υποθάλψω έναν τόσο τρομερό κίνδυνο».

«Συνταγματάρχα Τζέραλντιν», απάντησε δ Πρίγκιπας μέ κάποια υπεροψία, «ή ζωή σας είναι αποκλειστικά δική σας. Δέν ζητώ παρά υπακοή" κι δταν εσείς ανταποκρίνεστε απρόθυμα, τότε δέν θά τή ζητήσω πλέον, θά προσθέσω μόνον έτοΰτο: ή συμπεριφορά σας σ' αύτη τήν υπόθεση υπήρξε αρκετά φορτική».

Ό υπασπιστής σηκώθηκε αμέσως. «Υψηλότατε», είπε, μπορώ νά ζητήσω άδεια γιά τό

απόγευμα; Σάν έντιμο &χο\ίο, δέν τολμώ νά ριψοκιν-δυνεύσω σ' αυτό τό μοιραίο σπίτι γιά δεύτερη φορά άν


δέν ρυθμίσω στην εντέλεια τις υποθέσεις μου. Ή Τ-ψηλότητά σας ποτέ πλέον δέν θα συναντήσει αντιρρήσεις άπδ τον πλέον αφοσιωμένο και ευγνώμονα υπηρέτη της. Τό υπόσχομαι».

«'Αγαπητέ μου Τζέραλντιν», απάντησε δ Πρίγκιπας, «πάντοτε θλίβομαι δταν μέ υποχρεώνετε να θυμάμαι τδ άξίωμά μου. Χρησιμοποιήστε τήν ημέρα σας δ-πως εσείς νομίζετε, άλλα να είστε έδώ πρίν άπδ τΙς έντεκα μέ τήν ϊδια μεταμφίεση».

Αυτή τή δεύτερη βραδιά, ή λέσχη δέν είχε τόσο πολύ κόσμο' τήν ώρα πού έφτασαν έκεΐ δ Τζέραλντιν κι δ Πρίγκιπας, κάπου έξι άτομα ήτανε στδ καπνι-στήριο. Ή Τψηλότητά του πήρε τδν Πρόεδρο κατά \ίέρος καί τδν συνεχάρη θερμώς για τδν θάνατο τοΰ •χ,υρίοί) Μάλθους.

«Μοϋ αρέσει», είπε, «να συναντώ άτομα ίκανά καί ασφαλώς είστε Ινα άπδ αυτά. Τδ επάγγελμα σας είναι πολύ λεπτεπίλεπτο άπδ τή φύση του, άλλα βλέπω δτι έχετε δλα τα προσόντα για νά τδ ασκήσετε μέ επιτυχία καί φρόνηση».

Ό Πρόεδρος συγκινήθηκε αρκετά άπδ αυτούς τους επαίνους πού προέρχονταν άπδ κάποιον τής περιωπής τοΰ Πρίγκιπα. Τις δέχτηκε σχεδόν μέ ταπεινοφροσύνη.

«Φτωχέ Μάλθυ!», πρόσθεσε, «ή λέσχη θά μοϋ φανεί άλλο πράγμα χωρίς αυτόν. 01 περισσότεροι πελάτες μου είναι έφηβοι, κύριε, καί μάλιστα ρομαντικοί έφηβοι, πού δέν μοϋ ταιριάζουν γιά συντροφιά. "Οχι

51 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ

πώς δ Μάλθυ δέν είχε κι αυτός κάποιο ρομαντισμό" ήταν δμως κάτι πού μπορούσα νά εννοήσω».

«Μοϋ είναι εύκολο νά φανταστώ τήν συμπάθεια σας γιά τδν κύριο Μάλθυ», απάντησε δ Πρίγκιπας. «Μοϋ έδωσε τήν εντύπωση &^ρώπο\) μέ μεγάλη ιδιαιτερότητα».

Ό νεαρός μέ τις τάρτες ήταν στδ δωμάτιο, σιωπηλός καί εμφανώς καταθλιμμένος. Οί όψιμοι σύντροφοι του ματαίως προσπάθησαν νά πιάσουν μαζί του συζήτηση.

«Πόσο πικρά μετανιώνω», φώναξε, «πού σας έφερα σ' αύτδ τδ αισχρό μέρος! Φύγετε δσο έχετε τά χέρια καθαρά. Ά ν είχατε ακούσει τις κραυγές τοΰ γέρου τήν ώρα πού έπεφτε καί τδν κρότο πού έκαναν τά κόκαλα του πάνω στδ πλακόστρωτο! Ευχηθείτε μου, έάν σας μένει ή παραμικρή καλοσύνη γιά ένα πλάσμα τόσο ξεπεσμένο, ευχηθείτε νά πέσει σέ μένα απόψε δ άσσος πίκα!».

Μερικά ακόμη μέλη εμφανίστηκαν δταν νύχτωσε, άλλα τελικά δέν ήταν περισσότεροι άπδ δεκατρείς, μαζί μέ τδν Πρόεδρο, τήν ώρα πού πήραν τή θέση τους γιά ν' αρχίσει τδ παιγνίδι. Ό Πρίγκιπας συνειδητοποίησε πώς μέσα σ' αυτή τήν αγωνία ένιωθε κάποια χαρά, άλλα έκεΐ πού έμεινε κατάπληκτος ήταν μέ τήν ψυχραιμία τοΰ Τζέραλντιν σέ σχέση μέ τήν προηγούμενη νύχτα.

«Είναι απίθανο», σκέφτηκε δ Πρίγκιπας, «πόσο μιά διαθήκη πού ήδη υπάρχει ή πού πρόκειται νά γίνει, μπορεί νά επηρεάσει τόσο τδ ήθικδ ένδς νέου».


«Προσοχή, κύριοι!», είπε ό Πρόεδρος κι άρχισε να μοιράζει.

Τρεις φορίς τα χαρτιά έκαναν τον γύρο τοΰ τραπεζίου καΐ κανένα από τά μοιραία τραπουλόχαρτα δεν είχε ακόμη πέσει. "Οταν ό Πρόεδρος άρχισε νά μοιράζει για τέταρτη φορά, ή συγκίνηση είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Είχαν μείνει τώρα χαρτιά γιά έναν ακόμη γύρο. Ό Πρίγκιπας πού καθόταν δύο θέσεις αριστερά τοΰ Προέδρου, θά έπαιρνε τό προτελευταίο χαρτί, γιατί στή λέσχη μοίραζαν ανάποδα άπ' δ,τι συνήθως. Ό τρίτος παίκτης άνοιξε έναν μαϋρο άσσο, ήταν δ άσσος σπαθί. Ό επόμενος πήρε ένα καρό, δ άλλος μία κούπα καί, καθώς συνέχιζαν, δ άσσος πίκα δέν είχε ακόμη φανερωθεί. Τελευταίος δ Τζέραλντιν πού καθόταν στ' αριστερά τοΰ Πρίγκιπα, άνοιξε τό φύλλο του' ήταν ένας άσσος, άλλα δ άσσος κούπα.

"Οταν δ Πρίγκιπας Φλόριζελ είδε πώς ή τύχη του κρινόταν έκεΐ μπροστά του πάνω στδ τραπέζι, ή καρδιά του σταμάτησε. ΤΗταν γενναίος άλλα δ ίδρωτας έτρεχε πάνω ατό πρόσωπο του. Οι πιθανότητες ήταν πενήντα τοις εκατό. "Ανοιξε τό χαρτί' ήταν δ άσσος πίκα. Τό μυαλό του άρχισε νά βουίζει καί τό τραπέζι τό 'βλέπε νά χορεύει. "Ακουσε τόν παίκτη πού ήταν δεξιά του νά ξεσπάει σ' Ινα γέλιο πού δέν ήξερε άν ήταν ξέσπασμα φαιδρότητας ή απογοήτευση. Είδε τήν ομήγυρη νά διαλύεται σέ y_pow ελάχιστο άλλα τό μυαλό του ήταν γεμάτο άπό ένα σωρό σκέψεις. 'Αναγνώρισε πόσο απερίσκεπτη, πόσο εγκληματική υπήρξε ή διαγωγή του. Μέ άριστη υγεία, στην ακμή τής νεότη-


τας, ό διάδοχος τοΰ θρόνου είχε παίξει κι είχε χάσει τό μέλλον του, καθώς καί τό μέλλον μιας πιστής καί θαυμάσιας χώρας. «Θεέ μου», φώναξε, «Θεέ μου συγχώρεσε με». Κι ή σύγχυση πού τόν κατείχε εξαφανίστηκε ώς δια μαγείας καί μέσα σέ μιά στιγμή ανέκτησε τήν ψυχραιμία του.

Πρδς μεγάλη του Εκπληξη, δ Τζέραλντιν είχε εξαφανιστεί. Στο δωμάτιο τής χαρτοπαιξίας δέν είχε μείνει κανείς έκτος άπ' τόν υποτιθέμενο σφαγέα του πού μιλοΰσε χαμηλόφωνα μέ τόν Πρόεδρο καί τόν νεαρό μέ τίς τάρτες πού κατάφερε νά γλιστρήσει μέχρι τόν Πρίγκιπα καί νά τοΰ ψιθυρίσει.

«"Ενα εκατομμύριο θά έδινα, άν τό είχα, γιά νά γλιτώνατε».

Ή Ύψηλότητά του δέν μπόρεσε ν' αποφύγει τή σκέψη, καθώς δ νέος απομακρυνόταν, δτι θά 'χε εξαγοράσει τήν τύχη του μ' ένα πολύ πιο λογικό ποσό.

Ή χαμηλόφωνη συζήτηση πήρε τέλος. Ό χάτογρς τοΰ άσσου σπαθιού εγκατέλειψε τό δωμάτιο μ' ένα υφός άνθρωπου πού τά ξέρει δλα, κι ό Πρόεδρος πλησίασε τόν άτυχο Πρίγκιπα καί τοΰ πρόσφερε τό χέρι του.

«Είμαι ευτυχής πού σας γνώρισα, κύριε», είπε, «καί χαίρομαι πού ήμουν σέ θέση νά σας προσφέρω αυτή τήν' ασήμαντη χάρη. Τουλάχιστον δέν μπορείτε νά παραπονεθείτε γιά καθυστέρηση. Τό δεύτερο βράδυ — τί καταπληκτική τύχη!».

Ό Πρίγκιπας είς μάτην προσπάθησε νά αρθρώσει


κάτι σαν απάντηση, άλλα τό στόμα του ήταν στεγνδ κι ή γλώσσα του σαν παράλυτη.

«Είστε μήπως αδιάθετος;», ρώτησε δ Πρόεδρος μέ κάποιο ϊχνος ανησυχίας στη φωνή του. «Έτσι αισθάνονται ol περισσότεροι. Θέλετε λίγο μπράντυ;».

Ό Πρίγκιπας έγνεψε καταφατικά κι δ άλλος έβαλε λίγο άλκοδλ σέ μιά κούπα.

«Καημένε γερο-Μάλθυ!», αναστέναξε δ Πρόεδρος, καθώς δ Πρίγκιπας άδειαζε τό ποτήρι του. «"Ηπιε σχεδόν μισό λίτρο καΐ φαίνεται δέν τόν βοήθησε καθόλου!».

«'Εγώ είμαι πιο επιδεκτικός στή θεραπεία», είπε δ Πρίγκιπας πού είχε συνέλθει. «Ξαφνικά, βρήκα πάλι τόν εαυτό μου, δπως μπορείτε να διαπιστώσετε. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σας ρωτήσω ποιες είναι οι δ-δηγίες».

«Θ' ακολουθήσετε τό Strand μέ κατεύθυνση τό City στο αριστερό πεζοδρόμιο, ώσπου νά συναντήσετε τόν κύριο πού μόλις βγήκε άπ' τό δωμάτιο. Θά σάς δώσει καινούριες οδηγίες καΐ πρέπει να έχετε τήν καλοσύνη νά τόν υπακούσετε. 'Απόψε τό άτομο του περιβάλλεται μέ δλο τό -/.ύρος της λέσχης. Καί τώρα», πρόσθεσε δ Πρόεδρος, «σάς εύχομαι καλόν περίπατο».

Ό Φλόριζελ δέχτηκε τόν χαιρετισμό μάλλον αμήχανα καί αποχώρησε. Διέσχισε τό καπνιστήριο δ-που ol περισσότεροι παίκτες έπιναν ακόμη σαμπάνια άπό αυτήν πού εκείνος είχε παραγγείλει κι είχε πληρώσει, κι έπιασε τόν εαυτό του, δχι χωρίς κάποια έκπληξη, νά τους καταριέται άπ' τά βάθη της καρδιάς

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ 5 5

του. Έβαλε τό καπέλο καί τη χλαίνη του μέσα στο Ιδιαίτερο μικρό δωμάτιο καί πήρε άπό μιά γωνία τήν ομπρέλα του. ΟΙ μηχανικές του κινήσεις κι ή σκέψη δτι τίς έκτελοΟσε για τελευταία φορά, τοΰ προκάλεσαν ένα γέλιο πού ήχησε δυσάρεστα στ' αυτιά του.

Ένιωσε απρόθυμος νά εγκαταλείψει τό μικρό δωμάτιο καί στράφηκε προς τό παράθυρο. Ή θέα τών λαμπτήρων καί τό σκοτάδι τοΰ ξανάδωσαν τήν ψυχραιμία του.

«'Εμπρός, σύνελθε», είπε στον εαυτό του. «Πρέπει νά φύγω άπό έδω».

Στή γωνία τοΰ Box Court τρεις άντρες έπεσαν πάνω στον Πρίγκιπα Φλόριζελ καί τόν έσπρωξαν βίαια μέσα σ' ένα αμάξι πού χωρίς καθυστέρηση απομακρύνθηκε μέ ταχύτητα. Κάποιος επιβάτης ήταν μέσα.

«Ή Τψηλότης σας θά μοϋ συγχωρήσει τόν υπέρμετρο ζήλο μου;», είπε μιά πολύ γνωστή φωνή.

Ό Πρίγκιπας αγκάλιασε τόν λαιμό τοΰ Συνταγματάρχη μ' ένα αίσθημα ανακούφισης.

«Πώς νά σάς ευχαριστήσω;» φώναξε. «Πείτε μου δμως, πώς τά καταφέρατε;».

Παρόλο πού μέ τή θέληση του είχε βαδίσει στον δρόμο τοΰ πεπρωμένου του, ήταν τώρα καταχαρούμενος πού ένέδινε στή φιλική βία καί πού θά επέστρεφε για μιαν ακόμη φορά στή ζωή καί τήν ελπίδα.

«Μπορείτε νά μ' ευχαριστήσετε πολύ ουσιαστικά», απάντησε δ Συνταγματάρχης, «αποφεύγοντας στό μέλλον κάτι τέτοιους κινδύνους. Κι δσο για τή δεύτερη

56 Η ΛΕΣΧΗ THE ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

ερώτηση σας, δλα κανονίστηκαν μέ τδν απλούστερο τρ6πο. Έκανα δλη τήν προετοιμασία σήμερα το απόγευμα μ' έναν διάσημο ντετέκτιβ. Υποσχέθηκε μυστικότητα καί πληρώθηκε γι' αυτό. Στην επιχείρηση αυτή χρησιμοποιήθηκαν, βασικά, ol δικοί σας υπηρέτες. Τό σπίτι ατό Box Court έχει περικυκλωθεί άπό τήν ώρα πού σκοτείνιασε κι αότή έδώ ή άμαξα πού είναι άπ' τΙς δικές σας, σας περιμένει περίπου μιά ολόκληρη ώρα».

«Κι αυτό τδ άθλιο υποκείμενο πού επρόκειτο νά μέ σφάξει, τί απέγινε;», ρώτησε δ Πρίγκιπας.

«Συνελήφθη μόλις έφυγε άπό τή λέσχη», απάντησε δ Συνταγματάρχης καΐ τώρα περιμένει τήν ετυμηγορία σας στο Παλάτι, δπου συντόμως θά τδν συντρο-φεύσουν καΐ οί συνένοχοι του».

«Τζέραλντιν», είπε δ Πρίγκιπας, «μέ έσώσατε παρά τις σαφείς εντολές μου καΐ καλώς έπράξατε. Σας οφείλω δχι μόνον τή ζωή μου άλλα καΐ ένα μάθημα, καΐ θά ήμουν ανάξιος έάν δέν έδειχνα ευγνωμοσύνη στδν δάσκαλο μου. Σέ σας εναπόκειται ή εκλογή».

Έπεσε σιωπή καθώς ή άμαξα συνέχισε νά τρέχει μέσα στους δρόμους κι οί δύο άντρες βυθίστηκαν δ καθένας στις σκέψεις του. Τή σιωπή έσπασε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν.

«Υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός αιχμαλώτων στή διάθεση της Τψηλότητός σας», είπε. «Τουλάχιστον ένας ανάμεσα τους είναι εγκληματίας γιά τόν οποίο πρέπει νά επέμβει ή δικαιοσύνη. Ό δρκος μας μάς απαγορεύει νά προσφύγουμε στον νόμο. 'Αλλά ακόμη καί στην

Η ΙΣ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ 57

περίπτωση πού δέν υπήρχε ορ%ος, υπάρχει ή φρόνηση πού στην προκειμένη περίπτωση είναι επίσης απαγορευτική. Μπορώ νά ρωτήσω τΙς προθέσεις της Τψηλότητός σας;».

«Ό κύβος έρρίφθη», απάντησε δ Φλόριζελ. «Ό Πρόεδρος πρέπει νά πεθάνει σέ μονομαχία. Δέν μου μένει παρά νά βρω έναν αντίπαλο».

«Ή Τψηλότητά σας μοϋ επέτρεψε νά διαλέξω τήν ανταμοιβή μου», είπε δ Συνταγματάρχης. «Θά μοϋ επιτρέψει νά ζητήσω τδν διορισμό τοϋ άδελφοΰ μου ώς αντιπάλου; Είναι μεγάλη τιμή, άλλα τολμώ νά διαβεβαιώσω τήν Τψηλότητά σας δτι δ νεαρός θά σταθεί στο ΰψος του».

«Μοϋ ζητάτε μιά δυσάρεστη χάρη», είπε δ Πρίγκιπας, «άλλα δέν πρέπει νά σας αρνηθώ τίποτα».

Ό Συνταγματάρχης φίλησε τδ χέρι του μέ τήν πιδ μεγάλη συγκίνηση, κι εκείνη ακριβώς τή στιγμή ή άμαξα κύλησε κάτω άπ' τήν αψιδωτή εϊαοοΌ της υπέροχης κατοικίας τοϋ Πρίγκιπα.

Μία ώρα αργότερα, δ Φλόριζελ ντυμένος επίσημα καί μέ τδ στήθος του σκεπασμένο μέ δλα τά παράσημα της Βοημίας, είχε μπροστά του τά μέλη της Λέσχης τής Αυτοκτονίας.

«'Ανόητοι καί αχρείοι», είπε, «δλοι δσοι έφτασαν σ' αυτό τδ αδιέξοδο άπό κακοτυχία, θά 6ροΰ•^ εργασία άπό τους αξιωματούχους μου. 'Εκείνοι πού κατατρύχονται άπό ένα αίσθημα ένοχης, θά πρέπει νά καταφύγουν σ' έναν Μονάρχη πιδ Ισχυρό καί πιό γενναιόψυχο άπό μένα. Νιώθω οίχτο γιά δλους εσάς, περισσότερο άπ'


δ,τι φαντάζεστε' αύριο θά μού πείτε τήν Ιστορία, σας και οοο πιο ειλικρινείς είστε τόσο πιδ εύκολα θά μπορέσω νά θεραπεύσω τΙς δυστυχίες σας. "Οσο για σας», πρόσθεσε απευθυνόμενος στον Πρόεδρο, «θά ήταν προσβολή γιά ενα άτομο της δικής σας εμβέλειας ή οποιαδήποτε χειρονομία βοηθείας άπδ μέρους μου' άντ* αυτής εχω νά σας προσφέρω κάτι διασκεδαστικό. Έδώ», κι ακούμπησε το χέρι του στδν ώμο τοϋ νεαρού αδελφού τοϋ Συνταγματάρχη Τζέραλντιν, «είναι Ινας αξιωματικός μου πού επιθυμεί νά κάνει μιά μικρή περιοδεία στην ευρωπαϊκή ήπειρο' σας ζητώ, ώς χάρη, νά τον συνοδεύσετε σ' αυτό το ταξίδι. Σημαδεύετε», συνέχισε αλλάζοντας τον τόνο του, «σημαδεύετε καλά με το πιστόλι; Γιατί ίσως αύτδ τό προσόν νά σας φανεί χρήσιμο. "Οταν ταξιδεύουν δύο άνθρωποι μαζί, είναι καλό νά είναι προετοιμασμένοι γιά κάθε ενδεχόμενο. 'Επιτρέψατε μου νά προσθέσω δτι, έάν κατά τύχη στή διάρκεια τοϋ ταξιδιού χάσετε τόν νεαρό κύριο Τζέραλντιν, θά βρείτε πάντα διαθέσιμο κάποιο άλλο μέλος τοΰ βασιλικού οϊχοό' κι είναι γνωστό, κύριε Πρόεδρε, πώς εχω δυνατή δράση καί μακρύ χέρι».

Μ' αότά τά λόγια πού ειπώθηκαν μέ αρκετή σκληρότητα, ό Πρίγκιπας τελείωσε εκείνα πού ήθελε νά πει. Τήν επομένη, δλα τά μέλη τής λέσχης κάλυψαν τίς ανάγκες τους επαρκώς, χάρη στή γενναιοψυχία του, ένώ δ Πρόεδρος ξεκίνησε τό ταξίδι του κάτω άπδ τήν επίβλεψη τοΰ κυρίου Τζέραλντιν καί δύο πιστών καί επιδέξιων υπηρετών πού είχαν εκπαιδευτεί στδν Πριγκιπικό Οίκο. Σά νά μήν Εφταναν αυτά τά μέτρα,


εχέμυθοι πράκτορες ανέλαβαν υπηρεσία στδ Box Court, κι Ιτσι δλες οί επιστολές, οί επισκέπτες τής Λέσχης τής Αυτοκτονίας, καθώς καί οί ιθύνοντες, μοιραία έπρεπε νά εξεταστούν άπδ τόν ίδιο τόν Πρίγκιπα.

[Έδώ (γράφει ό συγγραφέας μου ό "Αραβας) τε

λειώνει Η ΙΣΤΟΡΙΑ TOT ΝΕΟΤ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΡΤΕΣ, πού

είναι τώρα ίνας ευκατάστατος ιδιοκτήτης στην Wig-

more Street, Cavendish Square. Τον αριθμό τοΰ

σπιτιού, τον παραλείπω, για ευνόητους λόγους. Αύτοι

πού επιθυμούν νά παρακολουθήσουν τη συνέχεια των

περιπετειών τοΰ Πρίγκιπα Φλόριζελ και τοϋ Προέδρου

της Λέσχης της Αυτοκτονίας, μπορούν νά διαβάσουν

τήν ΙΣΤΟΡΙΑ TOT ΓΙΑΤΡΟΤ ΚΑΙ TOT ΜΕΓΑΛΟΤ

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΤ ΜΠΑΟΤΛΟΤ].

a.

Ή Ιστορία, του γιατρού και του μεγάλου

ταξιδιωτικού μπαούλου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΙΛΑΣ Κ. ΣΚΑΝΤΑΜΟΟΤΡ ήταν ένας νεαρός 'Αμερικανός, απλός καΐ άκακος άπό φύ

ση του, γεγονός πού τον τιμούσε ιδιαίτερα μιας καΐ προερχόταν άπό τη Νέα 'Αγγλία, μιά περιοχή τοϋ Νέου Κόσμου πού δεν φημιζόταν ακριβώς γι' αυτές τις Ιδιότητες. "Αν καί πολύ πλούσιος, κατέγραφε δλα του τα έξοδα σ' ενα μικρό σημειωματάριο, κα! για να εμβαθύνει στην παρισινή ζωή είχε διαλέξει για κατοικία το i6ho\io πάτωμα ενός επιπλωμένου, δπως τά λένε, ξζ^οΖογείοΌ στο Quartier Latin. ΤΗταν συνηθισμένος σ' αυτή τήν ανέχεια κι αύτη του ή λιτότητα, πού είχε κάνει εντύπωση στους συντρόφους του, είχε τις ρίζες της στην ατολμία καί τή νεότητα.

Στό πλαϊνό δωμάτιο έμενε μιά κυρία μέ πολύ γοητευτικό ύφος καί ιδιαίτερα κομψή, πού στην αρχή τήν είχε περάσει για κόμισσα. 'Αργότερα Κμαθε πώς ήταν γνωστή ώς κυρία Ζεφυρίν κι δτι δποια κι άν ήταν ή κοινωνική της κατάσταση, πάντως δέν είχε κανέναν τίτλο ευγενείας. Ή κυρία Ζεφυρίν, προφανώς για να ρίξει τά δίχτυα της στον 'Αμερικανό νέο, δταν δια-

61


σταυρωνόταν μαζί του στή σκάλα, συνήθιζε να τοϋ γνέφει μέ χάρη, νά τοϋ απευθύνει Εναν καλό λόγο, να τοϋ ρίχνει Ινα φονικό βλέμμα μέ τα μαΰρα της τα μάτια κι δστερα νά εξαφανίζεται μέσα σ° ενα θρόισμα άπό μετάξι, αφήνοντας νά φανεί Ινας θαυμάσιος αστράγαλος κι Ινα λαχταριστό πόδι. "Ομως αυτές οί ερωτικές νύξεις αντί νά ενθαρρύνουν τδν κύριο Σκάν-ταμοουρ, τον έβύθιζαν σε κατάθλιψη καί ντροπή. Είχε έρθει αρκετές ψορίς στο δωμάτιο του γιά νά τοϋ ζητήσει φώς ή γιά νά δικαιολογηθεί γιά φανταστικές λεηλασίες πού έκανε το κανίς της, εκείνος όμως έμενε άφωνος μπροστά στην ανωτερότητα της, τά γαλλικά του τον εγκατέλειπαν καί τό μόνο πού ήταν ίκανός νά κάνει ήταν νά τήν κοιτάζει σά χαμένος καί νά ψελλίζει. Ή λεπτότητα της σχέσης τους δεν τον εμπόδιζε, όταν ήταν μόνος έκ τοϋ άσφαλοΰς καί μέ τήν παρέα μερικών αρσενικών, νά πετάει υπονοούμενα πού κολάκευαν τον ανδρισμό του.

Στο δωμάτιο απέναντι άπό τό δικό του —γιατί σέ κάθε δροψο τοϋ ξ^οοΌγείο^ υπήρχαν τρία δωμάτια— έμενε ένας γέρος "Αγγλος γιατρός, ύποπτης μάλλον φήμης. Ό Δόκτωρ Νόελ, γιατί αυτό ήταν τό όνομα του, είχε αναγκαστεί νά εγκαταλείψει τό Aoyhiw όπου είχε δημιουργήσει μιά μεγάλη καί διαρκώς αυξανόμενη πελατεία" κυκλοφοροΰσαν φήμες ότι ή αστυνομία ήταν δ ηθικός αυτουργός σ' αύτη τήν αλλαγή της κοινωνικής του κατάστασης. Αυτός τουλάχιστον, πού παλιότερα είχε υπάρξει σημαίνον πρόσωπο, τώρα ζοΰσε &πο\ιο^<Λ]}.έ^ος καί πολύ απλά στδ Quartier

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΥ.. . 63

Latin, αφιερώνοντας τον περισσότερο χρόνο του στή μελέτη. Ό κύριος Σκάνταμοουρ είχε γνωριστεί μαζί του καί κάθε τόσο οί δυό τους δειπνοΰσαν μαζί, μέ μεγάλη λιτότητα, σ' ενα εστιατόριο στην άλλη πλευρά τοϋ Ζρό\ιο\ί.

Ό Σίλας Κ. Σκάνταμοουρ είχε πολλά καί μικρά πάθη πού ποτέ δέν ξέφευγαν άπ' τά δρια τής ευπρέπειας. Μή μπορώντας νά τά συγκρατήσει, παρόλο τό τακτ του, ένέδιδε σ' αυτά μέ πολλούς, μάλλον διστακτικούς τρόπους. Κυριότερη αδυναμία του ήταν ή περιέργεια. ΤΗταν γεννημένος σπερμολόγος' όσο γιά τή ζωή, καί μάλιστα γιά εκείνες τίς όψεις πού δεν τοϋ θύμιζαν καμιά προσωπική του εμπειρία, τον ενδιέφερε μέ πάθος. ΤΗταν ένας αυθάδης, ακαταμάχητος ερευνητής πού έφτανε τΙς έρευνες του στά άκρα μέ πολύ πείσμα καί άδιακρισία. Τδν είχαν δει, κάποτε πού πήγαινε ένα γράμμα στδ ταχυδρομείο, νά τδ ζυγίζει στό χέρι του, νά τό γυρνάει άπ' δλες τίς μεριές καί νά παρατηρεί μέ προσοχή τή διεύθυνση- κι όταν ανακάλυψε μιά ρωγμή στον τοίχο πού χώριζε τό δωμάτιο του άπό τό δωμάτιο τής κυρίας Ζεφυρίν, αντί νά τήν κλείσει, τήν έκανε φαρδύτερη κι άρχισε νά τή χρησιμοποιεί γιά νά κατασκοπεύει τή ζωή τής γειτόνισσας του.

Μιά μέρα, κατά τά τέλη Μαρτίου, καθώς ή περιέργεια του μεγάλωνε μένοντας ατιμώρητη, άνοιξε τήν τρύπα λίγο παραπάνω, έτσι πού νά μπορεί νά ελέγχει μιά ακόμη γωνιά τοϋ δωματίου. Τό ίδιο έκεϊνσ βράδυ δταν πήγε νά παρακολουθήσει ώς συνήθως τίς κινήσεις


της κυρίας Ζεφυρίν, με έκπληξη του είδε πώς ή τρύπα εΐχε σκεπαστεί άπό τήν άλλη πλευρά κατά κάποιο περίεργο τρόπο καί ταράχτηκε ακόμη πιο πολύ δταν τδ εμπόδιο πού έκλεινε τήν τρύπα τραβήχτηκε απότομα κι ένα ξαφνικό γέλιο έφτασε στ' αυτιά του. Φαίνεται πώς είχε πέσει γύψος καί τδ μυστικό του είχε προδοθεί" ή γειτόνισσα του τδν είχε πληρώσει μέ τδ ί'διο νόμισμα. Ό κύριος Σκάνταμοουρ ενοχλήθηκε φοβερά. Επέκρινε χωρίς έλεος τήν κυρία Ζεφυρίν, έφτασε μάλιστα μέχρι τδ σημείο νά κατηγορήσει τδν εαυτό του" δταν δμως τήν επομένη ανακάλυψε πώς εκείνη δέν είχε πάρει κανένα μέτρο γιά νά τοΰ στερήσει τδ αγαπημένο του πάρεργο, συνέχισε νά επωφελείται άπδ τήν απερισκεψία της καί νά Ικανοποιεί τήν επιπόλαιη περιέργεια του.

Τήν επομένη ή κυρία Ζεφυρίν δέχτηκε τή μακρά επίσκεψη ένδς άντρα ψηλοϋ καί πλαδαρού, πενήντα χρονΰ) ή καί παραπάνω, πού δ Σίλας τδν έβλεπε γιά πρώτη ψορά,. Τδ τουΐντ κοστούμι του, τδ χρωματιστό του πουκάμισο καί οί πυκνές του φαβορίτες τδν έδειχναν μάλλον γιά Βρετανό, ενώ τά γκρίζα θαμπά του μάτια έφερναν στδν Σίλα ενα σύγκρυο. Σ' δλη τή διάρκεια τοΰ διαλόγου πού γινόταν ψιθυριστά, δ ξένος δέν σταμάτησε νά ζαρώνει τδ στόμα του καί νά στρογγυλεύει τά χείλη του. 'Αρκετές φορές δ νέος 'Αμερικανός νόμισε δτι χειρονομούσαν δείχνοντας τδ δωμάτιο του, αλλά τδ μόνο πράγμα πού μπόρεσε νά συμπεράνει βάζοντας δλη του τήν προσοχή ήταν αυτή ή παρατήρηση πού έκανε δ 'Εγγλέζος μιλώντας λίγο πιδ δυνα-

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ... 65

τά καί πού έμοιαζε σάν απάντηση σέ κάποιο δισταγμό ή αντίρρηση.

«"Εχω μελετήσει τά γούστα του λεπτομερώς καί σας λέω γιά πόλλοστ•}] φορά δτι είσαστε ή μοναδική γυναίκα τοΰ είδους πού θά μπορούσα νά βρώ».

'Αντί άλλης απαντήσεως, ή κυρία Ζεφυρίν αναστέναξε κι έκανε μιά χειρονομία σά νά τδ είχε πάρει απόφαση, σάν κάποιον πού ενδίδει σέ μιαν απόλυτη εξουσία.

Τδ βράδυ έκλεισε τελικά τδ παρατηρητήριο, άπδ τήν άλλη πλευρά τοΰ τοίγρυ τοποθετήθηκε μιά ντουλάπα, κι Ινώ δ Σίλας θρηνούσε ακόμη γιά τήν ατυχία του πού τήν απέδιδε σέ κακόβουλη υπόδειξη τοΰ Βρετανού, δ θυρωρός τοΰ έφερε μιαν επιστολή γραμμένη μέ γυναικείο χαρακτήρα. ΤΠταν διατυπωμένη στα γαλλικά, ή ορθογραφία δέν ήταν καί πολύ καλή, υπογραφή δέν υπήρχε, καί μέ τόνο πολύ εγκάρδιο προσκαλούσε τδν νεαρδ 'Αμερικανό νά παρευρίσκεται στίς έντεκα τή νύχτα στην αίθουσα χορού Μπυλιέ. Ή περιέργεια κι ή δειλία συγκρούστηκαν μέσα του γιά πολύ. Πότε ήταν ή φρόνηση καί πότε ή τόλμη καί δ ενθουσιασμός πού έπαιρναν τήν πάνω βόλτα" τδ αποτέλεσμα ήταν, αρκετά πριν άπδ τίς δέκα, νά εμφανιστεί ό κύριος Σκάνταμοουρ στην αίθουσα χορού Μπυλιέ μέ άμεμπτη περιβολή καί νά πληρώσει τδ εισιτήριο εισόδου μ' ενα ύφος άφροντισιάς πού τοΰ πρόσδιδε μεγαλύτερη γοητεία.

ΤΗταν Καρναβάλι καί ή αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο καί θορύβους. Ή φωταψία καί τδ πλήθος μάλλον


έφόβισαν στην αρχή τόν νεαρό τυχοδιώκτη μας κι υστέρα κάτι σάν μεθύσι ανέβηκε στο κεφάλι του καί έτόνωσε τόν ανδρισμό του. Ένιωσε έτοιμος νά αντιμετωπίσει καί τόν ίδιο τόν διάβολο, μπήκε λοιπόν στην αίθουσα καμαρωτός και άκατάδεκτος, κι έτσι καθώς περπατούσε αντελήφθη τήν κυρία Ζεφυρίν νά συσκέπτεται μέ τόν Βρετανό της πίσω άπό μια κολόνα. Το κακοποιό εκείνο πνεύμα πού τόν έκανε νά κρυφακούει, τόν κυρίευσε ξαφνικά. Γλίστρησε σάν κλέφτης πίσω άπ' το ζευγάρι, ώσπου κατάφερε ν' ακούει τά λόγια τους.

«Αυτός είναι», έλεγε δ Βρετανός. «Αυτός έκεΐ δ ξανθός μέ τά μακριά μαλλιά πού μιλάει στο κορίτσι μέ τά πράσινα».

Ό Σίλας εντόπισε έναν πολύ κομψό νεαρό μικρού αναστήματος, πού ταίριαζε απόλυτα μέ τό αντικείμενο αυτής τής περιγραφής.

«Έχει καλώς», είπε ή κυρία Ζεφυρίν. «Θά κάνω τό κατά δύναμιν. Μην ξεχνάτε όμως δτι κι οι καλύτερες άπό μας μποροϋ•^ νά αποτύχουν σέ μια τέτοια υπόθεση».

«Άρκεϊ!», απάντησε δ σύντροφος της' «έγγυώμαι εγώ γιά τό αποτέλεσμα. Δέν σάς επέλεξα μέσα άπό τριάντα άτομα; Πηγαίνετε, άλλα προσοχή στον Πρίγκιπα. Δέν μπορώ νά διανοηθώ ποια αναθεματισμένη τύχη τόν έφερε απόψε έδώ. Σά νά μήν υπήρχαν σ' ολόκληρο τό Παρίσι καμιά δωδεκαριά χοροί πολύ πιο άξιοι προσοχής άπό αυτό έδώ τό συνονθύλευμα φοιτητριών καί πωλητριών! Κοιτάξτε τον' Ιτσι πού κάθε-


ται μοιάζει πιο πολύ μέ Αυτοκράτορα πού κυβερνά στή χώρα του παρά μέ Πρίγκιπα σέ διακοπές!».

Ό Σίλας υπήρξε πάλι τυχερός. Παρατήρησε έναν μάλλον μεγαλόσωμο άντρα μέ εντυπωσιακή ομορφιά, μέ φέρσιμο επιβλητικό καί μαζί ευγενικό, πού καθόταν σ' Ινα τραπέζι μ' έναν άλλο κομψό νέο, αρκετά χρόνια νεότερο του, πού τοΰ μιλούσε μέ εμφανή σεβασμό. Ή λέξη Πρίγκιπας ήχησε ευχάριστα στά δημοκρατικά αυτιά τοΰ Σίλα καί τό παρουσιαστικό τοΰ άτομου πού άκουγε σ' αυτόν τόν τίτλο άσκησε στό πνεΰμα του τή συνήθη γοητεία. "Αφησε τήν κυρία Ζεφυρίν καί τόν 'Εγγλέζο της στις δικές τους έγνοιες καί ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στον κόσμο πλησίασε τό τραπέζι τό δ-ποιο δ Πρίγκιπας κι δ έμπιστος του είχαν τιμήσει μέ τήν παρουσία τους.

«Σάς βεβαιώ, Τζέραλντιν», έλεγε δ πρώτος, «δτι τό εγχείρημα είναι καθαρή παραφροσύνη. Έσεϊς δ ίδιος, κι είμαι ευτυχής πού τό θυμάμαι, διαλέξατε τόν αδελφό σας γι' αυτή τήν επικίνδυνη αποστολή καί τό καθήκον σάς ύποχρεφνει νά παρακολουθείτε τή διαγωγή του. Συμφώνησε νά καθυστερήσει τόσο πολλές μέρες στό Παρίσι κι αυτό ήταν ήδη μιά απερισκεψία, έάν λάβουμε υπόψη τόν χαρακτήρα τοΰ άνθρωπου μέ τόν όποιο έχει νά κάνει" σήμερα δμως, σαράντα οκτώ μόλις ώρες πριν άπό τήν αναχώρηση του, δυο μέ τρεις μέρες πριν άπό τήν αποφασιστική δοκιμασία, σάς ερωτώ: είναι αυτό έδώ κατάλληλο μέρος γιά νά περνάει τήν ώρα του; Θά έπρεπε αυτή τήν ώρα νά ασκείται. Θά Ιπρεπε νά κοιμάται πολλές ώρες καί νά κάνει πε-


ζοπορίες, μεσαίες αποστάσεις, ν' ακολουθεί αυστηρή δίαιτα χωρίς κρασιά καί μπράντυ. Μήπως δ νεαρός νομίζει δτι δλοι παίζουμε κωμωδία; Το πράγμα είναι τρομερά, σοβαρό, Τζέραλντιν».

«Γνωρίζω το παιδί πολύ καλά ώστε δέν χρειάζεται νά επέμβω, ούτε καί ν' ανησυχώ», απάντησε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν. «Είναι πιο προσεκτικός άπό δ,τι φαντάζεστε κι δ χαρακτήρας του είναι αδάμαστος. Έάν επρόκειτο γιά γυναίκα δέν θά ήμουν τόσο σίγουρος, αλλά προκειμένου γιά τον Πρόεδρο, τοΰ τον εμπιστεύομαι χωρίς καμιάν ανησυχία, σ' αυτόν καί στους δύο υπηρέτες».

«Είμαι ικανοποιημένος άπ' δσα μοΰ είπατε», απάντησε δ Πρίγκιπας, «δμως τό μυαλό μου δέν λέει νά ησυχάσει. Αυτοί οί υπηρέτες είναι καλώς εκπαιδευμένοι κατάσκοποι καί μολοντοΰτο τρεις φορές τά κατάφερε αυτός δ αχρείος νά ξεφύγει άπό την παρακολούθηση τους καί νά περάσει αρκετές ώρες, ασχολούμενος μέ ίδιωτικές καί πιθανότατα επικίνδυνες υποθέσεις. "Ενας ερασιτέχνης μπορεί νά τόν έχανε συμπτωματικά, αλλά τό δτι δ Ρούντολφ κι δ Τζέρομ τόν έχασαν άπό μπροστά τους ήταν μάλλον σκόπιμο καί μάλιστα έγινε άπό κάποιον πού είχε Ισχυρό λόγο νά τό κάνει καί δυνάμεις ασυνήθιστες».

«Πιστεύω δτι τώρα πιά τό θέμα άφορα τόν αδελφό μου κι έμενα», απάντησε δ Τζέραλντιν μέ φωνή άνθρωπου πού έχει θιγεί.

«"Εστω, Συνταγματάρχα Τζέραλντιν», απάντησε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ. «Γι' αυτό δμως καί θά 'πρεπε

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ.. 69

νά δέχεστε πρόθυμα τις συμβουλές μου. Φτάνει τώρα. 'Εκείνη ή νέα μέ τά κίτρινα χορεύει ώραΐα».

Κι ή συζήτηση στράφηκε στά συνηθισμένα θέματα γιά μιαν αίθουσα χοροΰ στό Παρίσι, στην περίοδο τοϋ Καρναβαλιού.

Ό Σίλας θυμήθηκε πού βρισκόταν κι δτι πλησίαζε ή ώρα πού θά έπρεπε νά βρίσκεται στον τόπο τοϋ ερωτικού του ραντεβού. "Οσο περισσότερο τό σκεφτόταν τόσο λιγότερο τοϋ άρεσε ή προοπτική, κι έτσι καθώς εκείνη ακριβώς τη στιγμή ή δίνη τοϋ πλήθους άρχισε νά τόν παρασύρει προς τήν πόρτα, αφέθηκε σ' αυτήν χωρίς καμιάν αντίσταση. Κατέληξε σε μια γωνιά της στοάς δπου αμέσως τό αυτί του έπιασε τή φωνή της κυρίας Ζεφυρίν. Μιλοΰσε γαλλικά μέ τόν νεαρό μέ τά ξανθά μαλλιά, εκείνον πού είχε υποδείξει δ παράξενος Βρετανός.

«Διακυβεύεται ή υπόληψη μου», είπε, «αλλιώς δέν θά έβαζα δρους και θ' ακολουθούσα τή φωνή της καρδίας μου. Άλλα δέν έχετε παρά νά πείτε αυτό στή θυρωρό καί θά σας αφήσει νά μπείτε χωρίς νά φέρει αντίρρηση».

«Γιατί δμως αυτή ή συζήτηση περί χρέους;», διαμαρτυρήθηκε δ σύντροφος της.

«Προς Θεού, νομίζετε δτι δέν γνωρίζω τό ξε^ο-οΌχέϊο μου;».

Κι απομακρύνθηκε κολλώντας μέ τρυφερότητα στό μπράτσο τοϋ συντρόφου της.

Ό Σίλας θυμήθηκε τήν ερωτική επιστολή. «Σέ δέκα λεπτά», σκέφτηκε, «μπορεί κι έγώ νά περ-


πατάω μέ μιαν ωραία γυναίκα σαν κι αυτήν κα'ι μάλιστα καλύτερα ντυμένη, ίσως μιά πραγματική κυρία, μπορεί μιαν άριστοκράτισσα».

Εκείνη τή στιγμή τοΰ 'ρθαν στο μυαλό τα ορθογραφικά λάθη καί κάπως αποθαρρύνθηκε.

«Μπορεί καί νά τό 'γράψε ή καμαριέρα της, όμως», σκέφτηκε.

Τό ρολόι έδειχνε έντεκα παρά κάτι λεπτά κι όσο πλησίαζε ό χρόνος τοϋ ραντεβού, ή καρδιά του χτυπούσε γρηγορότερα, κάνοντας τον νά αισθάνεται δυσάρεστα. Μέ κάποια ανακούφιση σκέφτηκε πώς δέν είχε καμία υποχρέωση νά πάει. Τό θάρρος κι ή δειλία έ-ναλλάχτηκαν μέσα του καθώς κατευθύνθηκε προς τήν πόρτα γιά μιαν ακόμη φορά, τώρα μέ τή θέληση του, αντιπαλεύοντας τό ανθρώπινο κύμα πού βάδιζε προς τήν αντίθετη κατεύθυνση. "Ισως τόν έφθειρε αυτή ή παρατεταμένη αντίσταση, μπορεί όμως καί νά βρισκόταν σ' εκείνη τήν ψυχική διάθεση όπου ή συνεχής επιδίωξη ενός σκόποΰ Ιπί ενα χρονικό διάστημα μπορεί νά φέρει τό αντίθετο αποτέλεσμα. Τό βέβαιο είναι πώς έφτασε μέχρις έκεΐ γιά τρίτη φορά, καί δέν σταμάτησε παρά μόνον άφοϋ βρήκε έναν κρυψώνα σέ μικρή απόσταση από τό \ίίροζ πού τοΰ είχαν υποδείξει.

Έκεΐ ένιωσε μεγάλη αγωνία καί πολλές φορές παρακάλεσε τόν Θεό νά τόν βοηθήσει, γιατί ό Σίλας είχε μεγαλώσει σ' ενα ευλαβικό περιβάλλον. Δέν είχε πιά τήν παραμικρή επιθυμία γιά τό ραντεβού' θά μπορούσε νά τό βάλει ατά πόδια άν δέν υπήρχε δ ανόητος φόβος μήν τόν περάσουν γιά δειλό' ήταν όμως τόσο δυ-


νατός αυτός δ φόβος ώστε υπερνικούσε όλα τά άλλα κίνητρα καί, παρόλο πού δέν τόν άφησε νά προχωρήσει, τόν εμπόδιζε νά τό βάλει τελικώς στα πόδια. Ε πιτέλους τό ρολόι Ιδειχνε έντεκα καί δέκα. Τό ηθικό τοϋ νεαρού Σκάνταμοουρ άρχισε ν' ανεβαίνει. Έριξε ενα βλέμμα γύρω καί δέν είδε κανέναν" δίχως αμφιβολία ή άγνωστη επιστολογράφος θά κουράστηκε καί θά Ιφυγε. "Οσο φοβισμένος ήταν πρίν, τόσο θάρρος είχε αποκτήσει τώρα. Σκέφτηκε πώς εφόσον ήρθε στο ραντεβού, έστω καί αργά, κανείς δέν θά μπορούσε νά τόν πει άνανδρο. Τώρα μόλις άρχισε νά υποπτεύεται ότι είναι φάρσα καί μάλιστα συνεχάρη τόν εαυτό του πού μπόρεσε νά υποπτευθεί καί νά υπερνικήσει αυτούς πού ήθελαν νά τόν παραπλανήσουν. Τόσο επιπόλαιο είναι τό μυαλό ενός παιδιού!

'Οπλισμένος μ° αυτές τις σκέψεις βγήκε μέ θάρρος από τή γωνιά του" δέν θά 'χε κάνει μερικά βήματα όταν ενα χέρι ακούμπησε πάνω στδ μπράτσο του. Γύρισε καί βρέθηκε \χπροοχ^ σέ μιά κυρία πολύ μεγαλόσωμη καί μέ κάτι τό επιβλητικό στά χαρακτηριστικά της, χωρίς ίχνος αυστηρότητας στο δφος της.

«Βλέπω πώς είστε ένας Δδν Ζουάν γεμάτος αυτοπεποίθηση, γιατί κάνετε τους άλλους νά σάς περιμένουν», είπε" «ήμουν όμως αποφασισμένη νά σάς γνωρίσω. "Οταν μιά γυναίκα αφήσει κατά μέρος τόν εγωισμό της καί κάνει τό πρώτο βήμα, σημαίνει ότι Ιχει εγκαταλείψει έδώ καί καιρό όλους τους ενδοιασμούς της υπερηφάνειας μέ τή στενή έννοια».

Ό Σίλας εντυπωσιάστηκε άπό τήν κορμοστασιά καί


τα θέλγητρα της επιστολογράφου του, καθώς καΐ τον αιφνιδιαστικό τρόπο μέ τον οποίο είχε ενεργήσει. Γρήγορα δμως αισθάνθηκε άνετα μαζί της. ΤΞταν πολύ άμεση και ήπια στη συμπεριφορά της. Τον παρέσυρε να κάνει αστεία πού αμέσως αυτή επικροτούσε. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε καταφέρει, μέ κα-λοπιάσματα καί άφθονα πόντς, να τον κάνει νά πιστέψει δτι είναι ερωτευμένος, κι δχι μόνον αυτό, αλλά νά διαδηλώνει το πάθος του μέ μεγάλη σφοδρότητα.

«Αλίμονο!» είπε" «διερωτώμαι μήπως θά έπρεπε νά οικτίρω αυτή τη στιγμή, δση μεγάλη χαρά και άν μοϋ προκαλούν τά λόγια σας. Μέχρι τώρα υπέφερα μόνη μου" άπό εδώ κι εμπρός, καημένο παιδί, θά ύ-ποφέρουνε δύο. Ό εαυτός μου δεν μοΰ ανήκει. Δεν τολμώ νά σας ζητήσω νά μ' επισκεφθείτε στο σπίτι μου γιατί ζηλόφθονα μάτια μέ επιτηρούν. Μιά στιγμή», πρόσθεσε, «είμαι μεγαλύτερη σας άν καί πολύ πιο αδύναμη. Εμπιστεύομαι το θάρρος σας καί τήν αποφασιστικότητα σας, άλλα πρέπει παρ' όλ° αυτά νά χρησιμοποιήσω τήν πείρα μου άπδ τή ζωή γιά το καλό καί τών δυό μας. Ποϋ μένετε;».

Της είπε πώς έμενε σ' ένα επιπλωμένο δωμάτιο ξενοδοχείου κι υστέρα της έδωσε το δνομα της όδοϋ καί τον αριθμό.

Γιά ενα διάστημα φάνηκε σάν νά προσπαθούσε κάτι νά σκεφτεί.

«Καταλαβαίνω», είπε τελικά. «Θά είστε πιστός καί υπάκουος;», ρώτησε.


Ό Σίλας τή διαβεβαίωσε πρόθυμα γιά τήν πίστη του.

«Αϋριο βράδυ, τότε», συνέχισε μ' Ινα ενθαρρυντικό χαμόγελο, «πρέπει νά μείνετε μέσα, κι άν τίποτε φίλοι σας επισκεφτούν διώξτε τους αμέσως μέ δποια πρόφαση σας έρθει πιο εύκολα στο μυαλό. Ή εξώπορτα τοΰ ξε^οοΌγ^είου θά πρέπει νά κλείνει γύρω στίς δέκα;», ρώτησε.

«Στίς έντεκα», απάντησε δ Σίλας. «Στίς έντεκα καί τέταρτο», συνέχισε ή κυρία, «φύ

γετε. 'Απλώς φωνάξτε νά σάς ά,^οίξοη^ τήν πόρτα καί μήν πιάσετε συζήτηση μέ τον θυρωρό γιατί δλα μπορεί νά χαλάσουν. Πηγαίνετε κατευθείαν στή γωνία πού σχηματίζουν οί Κήποι τοΰ ΑθΌξζ\ι6ούρ"{ο\) μέ το Βου-λεβάρτο" θά μέ βρείτε νά σάς περιμένω. Θέλω νά πιστεύω δτι θά ακολουθήσετε κατά γράμμα τίς συμβουλές μου καί νά θυμάστε δτι άν παραλείψετε έστω καί μιά λεπτομέρεια θά γίνετε πρόξενος της πιο μεγάλης δυστυχίας σέ μιά γυναίκα πού τό μόνο σφάλμα της είναι δτι σάς είδε καί σάς αγάπησε».

«Δέν καταλαβαίνω σέ τί χρησιμεύουν δλες αυτές οί οδηγίες», είπε ο Σίλας.

«Βλέπω πώς αρχίσατε κιόλας νά μοϋ φέρεστε σάν αφέντης», φώναξε χτυπώντας τον ελαφρά μέ τή βεντάλια της στο μπράτσο. «Υπομονή, υπομονή! Θά γίνει κι αυτό μέ τον καιρό. Της γυναίκας της αρέσει νά τήν υπακοΰνε στην αρχή, παρόλο πού αργότερα βρίσκει ευχαρίστηση στό νά υπακούει. Κάντε δπως σας λέω, γιά δνομα τοΰ Θεοΰ, αλλιώς δέν έγγυώμαι γιά

74 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ AYTOKTONIAS

τίποτα. Τώρα πού το σκέφτομαι», πρόσθεσε μέ το υφός γυναίκας πού πρόβλεψε μιαν απώτερη δυσκολία, «έχω ένα καλύτερο σχέδιο γιά να κρατήσετε μακριά τους ενοχλητικούς επισκέπτες. Πείτε στον θυρωρό νά μην επιτρέψει σέ κανέναν τήν είσοδο άπό δσους σας ζητήσουν, έκτος άπό κάποιον πού μπορεί να έρθει το βράδυ γιά νά ζητήσει ενα χρέος: και μιλήστε μέ θέρμη, σά νά φοβόσαστε αυτήν τή συνάντηση, ώστε νά πάρει τά λόγια σας στά σοβαρά».

«Νομίζω δτι μπορείτε νά μ' εμπιστευθείτε σέ δ,τι αφορά τήν προστασία τοϋ έαυτοϋ μου άπό ανεπιθύμητους», είπε κάπως πειραγμένος.

«Θά προτιμούσα νά γίνει έτσι», απάντησε ψυχρά. «Σας ξέρω εσάς τους άντρες. Καθόλου δέν σάς νοιάζει ή υπόληψη της γυναίκας».

Ό Σίλας κοκκίνισε και κάπως χαμήλωσε το κεφάλι* γιατί πράγματι είχε περιλάβει στο πρόγραμμα καί μια μικρή επίδειξη ματαιοδοξίας γιά τους γνωστούς του.

«Και προπάντων», πρόσθεσε, «μή μιλήσετε στον θυρωρό δταν θά βγαίνετε».

«Γιατί;», είπε. «Άπό δλες σας τις οδηγίες, αυτή μοϋ φαίνεται ή λιγότερο σημαντική».

«Στην αρχή αμφιβάλατε γιά τήν ορθότητα ορισμένων άλλων οδηγιών!», απάντησε. «Πιστέψτε με, έχει κι αότή τή χρησιμότητα της' θά τό δείτε έν καιρώ. Κι εγώ τί νά σκεφτώ γιά τήν αγάπη σας άν απ' τήν πρώτη μας κιόλας συνάντηση μοϋ αρνείστε τέτοια μικροπράγματα;».


Ό Σίλας μπερδεύτηκε ανάμεσα σέ εξηγήσεις καί αιτήσεις συγγνώμης κι ενώ ακόμη μιλούσε, αυτή κοίταξε ψηλά τό ρολόι καί χτύπησε τίς παλάμες της βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή.

«Θεέ καί Κύριε!», φώναξε. «Πήγε τόσο αργά. Δέν πρέπει νά χάσω οδτε λεπτό. Αλίμονο μας. Σκλάβες είμαστε έμεΐς ol γυναίκες! Πόσους κιόλας κινδύνους δέν πέρασα γιά σας!».

Κι αφού επανέλαβε τις οδηγίες της επιδέξια διανθισμένες μέ χάδια καί μελαγχολικά βλέμματα, τον αποχαιρέτησε καί χάθηκε μέσα στο πλήθος.

"Ολη τήν επόμενη μέρα δ Σίλας ένιωθε πολύ σημαντικός. Τώρα πιά ήταν βέβαιος πώς ήταν κόμισσα, κι δταν σουρούπωσε άρχισε ν' ακολουθεί επακριβώς τίς εντολές της. Βρισκόταν στή γωνία τών Κήπων τοϋ Aou-ξε\ίοΌύργοΌ τήν ώρα πού είχαν συμφωνήσει. Δέν ήταν κανένας εκεί. Περίμενε κάπου μισή ώρα κοιτάζοντας καλά κάθε περαστικό ή αυτούς πού κοντοστέκονταν γύρω άπό τό μέρος τής συνάντησης. Πήγε τότε σέ δλες τίς γωνίες πού σχημάτιζε τό Πάρκο μέ τό Βου-λεβάρτο κι ύστερα έκανε δλο τον γύρο ακολουθώντας τά κάγκελα' ή ωραία κόμισσα δέν ήταν πουθενά γιά νά πέσει στην αγκαλιά του. Τελικά, ξεκίνησε ανόρεχτα γιά τό ξε^οοΌγ^ειο. Στον ζρό\ΐΛ θυμήθηκε τά λόγια πού είχε ακούσει ν' ανταλλάσσουν ή κυρία Ζεφυρίν κι δ ξανθός νεαρός, καί τοϋ προκάλεσαν μιαν ακαθόριστη ταραχή.

«Φαίνεται πώς δλοι είναι αναγκασμένοι νά λένε ψέματα στον θυρωρό μας», σκέφτηκε.


Χτύπησε τό κουδούνι, άνοιξε ή πόρτα κι δ θυρωρός μέ τά νυχτικά του ήρθε μ' ένα φως.

«Έφυγε αυτός;», ρώτησε ό θυρωρός. «Αυτός; Ποιόν εννοείτε;», ρώτησε δ Σίλας μάλλον

&ηότ:ο\ια, εκνευρισμένος άπδ τή διάψευση των σχεδίων του.

«Δέν τον είδα νά φεύγει», συνέχισε δ θυρωρός, «άλλα πιστεύω νά τον πληρώσατε. Δέν θέλουμε Ιδώ ενοικιαστές πού δέν Ικπληρώνουν τΙς υποχρεώσεις τους».

«Τί διάβολο Ιννοεΐτε;», ρώτησε δ Σίλας τραχιά. «Δέν καταλαβαίνω τίποτα σ' αυτόν τον κυκεώνα».

«Ό κοντός νέος μέ τά ξανθά μαλλιά πού ήρθε γιά τό χρέος του», απάντησε δ άλλος. «Αυτόν εννοώ. Ποιόν άλλον νά εννοούσα άφοϋ μοΰ είχατε δώσει εντολή νά μήν αφήσω κανέναν άλλον νά μπει»;.

«Άφοϋ δέν ήρθε ποτέ πού νά πάρει ή ευχή», απάντησε δ Σίλας.

«Έγώ πιστεύω πώς ήρθε», είπε δ θυρωρός μέ κατερ-γάρικο ϋφος, σπρώχνοντας τό μάγουλο του μέ τή γλώσσα του.

«Είσαστε αναιδής καΐ παλιάνθρωπος», κραύγασε δ Σίλας πού, νιώθοντας γελοίος επειδή είχε επιτρέψει στον εαυτό του νά εκτραχυνθεί καΐ ταυτόχρονα είχε κυριευτεί άπό ένα σωρό φοβίες, έκανε ατροφώ κι άρχισε ν' ανεβαίνει τις σκάλες τρέχοντας.

«Δέν θέλετε λοιπόν φώς;», φώναξε δ θυρωρός. Ό Σίλας όμως βιάστηκε ακόμη πιο πολύ καΐ δέν

σταμάτησε παρά μόνον όταν Εφτασε στο πλατύσκαλο τοϋ ε6ο~ό\χο\} καί βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του.


Κοντοστάθηκε τότε μιά στιγμή γιατί είχε λαχανιάσει, Ινώ τον κατέκλυζαν τά πιο σκοτεινά προαισθήματα μέχρι τοϋ σημείου νά φοβάται νά μπει στό δωμάτιο.

"Οταν τελικά τό αποφάσισε, ησύχασε πού τό βρήκε σκοτεινό καί κατά τά φαινόμενα άδειο. Πήρε μιά βαθιά αναπνοή. ΤΗταν πάλι στό δωμάτιο του ασφαλής, κι αυτή ή απερισκεψία του θα ήταν ή πρώτη κι ή τελευταία. Τά σπίρτα ήτανε πάνω σ' ένα μικρό τραπέζι κοντά στό κρεβάτι κι άρχισε νά βαδίζει στά τυφλά προς αυτή τήν κατεύθυνση. Καθώς κινήθηκε, οι ανησυχίες τον κυρίευσαν ξανά και χάρηκε όταν ανακάλυψε πώς τό εμπόδιο πού συνάντησε τό πόδι του δέν ήταν παρά μιά καρέκλα. Ά γ γ ι ξ ε τελικά τις κουρτίνες. Άπό τή θέση τοϋ παραθύρου πού μόλις διαγραφόταν, κατάλαβε πώς βρισκόταν στά πόδια τοϋ κρεβατιοΰ καί πώς τό μόνο πού είχε νά κάνει ήταν νά προχωρήσει κατά μήκος του γιά νά φτάσει στό τραπεζάκι μέ τά σπίρτα.

Χαμήλωσε τό χέρι του, αλλά αυτό πού έπιασε δέν ήταν μόνο ένα κάλυμμα κρεβατιοΰ, ήταν ενα κάλυμμα μέ κάτι άπό κάτω πού έμοιαζε μέ τό περίγραμμα ενός ανθρώπινου ποδιοΰ. Ό Σίλας τράβηξε τό χέρι του κι έμεινε γιά μιά στιγμή πετρωμένος.

«Τί νά σημαίνει αυτό;», σκέφτηκε. Έστησε τό αυτί του άλλα δέν άκουσε κανέναν ήχο

αναπνοής. Ακόμη μιά φορά, μέ μεγάλη προσπάθεια, άγγιξε μέ τήν άκρια τών δακτύλων του τό σημείο εκείνο πού 'χε αγγίξει πρίν άπό λίγο. "Ομως αυτήν τή φορά οπισθοχώρησε ένα βήμα κι έμεινε καρφωμένος στή θέση του Ινώ τά δόντια του χτυπούσαν άπό τον


τρόμο. Κάτι ήταν στό κρεβάτι του. Τί ήταν δέν τό 'ξέρε, άλλα κάτι ήταν έκεϊ. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι νά μπορέσει νά κινηθεί. Τότε, οδηγημένος άπό κάποιο ένστικτο, έπεσε ακριβώς πάνω στά σπίρτα καί, μέ τήν πλάτη γυρισμένη στο κρεβάτι, άναψε ένα κερί. "Οταν βεβαιώθηκε πώς είχε ανάψει γιά τα καλά, έκανε αργά μεταβολή καί κοίταξε αυτό πού φοβόταν νά δει. Σίγουρα ήταν δ,τι χειρότερο μπορούσε νά διανοηθεί. Τό κάλυμμα ήταν επιμελώς ανεβασμένο μέχρι επάνω άπ' τό μαξιλάρι, άφηνε δμως νά διαγραφεί ενα ανθρώπινο σώμα, ξαπλωμένο καί ακίνητο. "Ορμησε καί τράβηξε τα σεντόνια και τότε αντίκρισε τόν ξανθό νέο πού είχε δει χτες τή νύχτα στην Αίθουσα Χοροϋ Μπυλιέ. Τά μάτια του ήταν ορθάνοιχτα καί κενά, τό πρόσωπο του πρησμένο καί μελανό, κι ενα λεπτό σιρίτι αίμα έβγαινε απ' τή μύτη του.

Ό Σίλας έβγαλε μιά γοερή κραυγή, έπεσε τό κερί, κι δ ίδιος ρίχτηκε στά γόνατα πλάι στο κρεβάτι.

Ξύπνησε άπ' τόν λήθαργο στον όποιο ή τρομερή ανακάλυψη τόν είχε βυθίσει, μέ ενα ελαφρό άλλα παρατεταμένο χτύπημα στην πόρτα. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα γιά νά θυμηθεί τί είχε συμβεί. Κι όταν σηκώθηκε βιαστικά γιά νά εμποδίσει τόν οποιοδήποτε νά μπει μέσα, ήτανε πιά πολύ αργά. Ό δρ. Νόελ, μέ μυτερό σχ,οΰψο, κρατώντας μιά λάμπα πού φώτιζε τήν ψηλή καί λευκή σιλουέτα του, διστακτικά καί μέ τον λαιμό του τεντωμένο σάν πουλί πού κοιτάζει έρευ-


νητικά, έσπρωξε αργά τήν πόρτα καί προχώρησε μέχρι τή μέση τοΰ δωματίου.

«Μοΰ φάνηκε πώς άκουσα μιά κραυγή», άρχισε δ γιατρός, «καί φοβούμενος πώς είστε αδιάθετος, δέν δίστασα νά κάνω αυτή τήν αυθαίρετη επίσκεψη».

Ό Σίλας κατακόκκινος καί μέ καρδιά πού πήγαινε νά σπάσει, στάθηκε ανάμεσα στον γιατρό καί στό κρεβάτι* δέν μπόρεσε δμως ν' αρθρώσει λέξη.

«Είσαστε στά σκοτεινά», συνέχισε δ γιατρός, «κι δμως δέν έχετε κάν αρχίσει νά ετοιμάζεστε γιά νά κοιμηθείτε. Δέν μπορείτε νά μοΰ βγάλετε άπ' τό μυαλό αυτό πού βλέπω, δσο γιά τό πρόσωπο σας δείχνει εύγλωττα δτι έχετε ανάγκη άπό φίλο ή άπό γιατρό. Ποιόν θέλετε άπό τους δύο; 'Αφήστε με νά πάρω τόν σφυγμό σας πού είναι συνήθως δ καθρέφτης της καρδιάς».

Προχώρησε προς τή μεριά τοΰ Σίλα πού συνεχώς υποχωρούσε καί προσπάθησε νά τοΰ πιάσει τόν καρπό, άλλα ή νευρική υπερένταση τοΰ νεαροϋ 'Αμερικανού είχε φτάσει στό κατακόρυφο. Μέ μιά πυρετώδη κίνηση απέφυγε τόν γιατρό καί πέφτοντας κάτω στό πάτωμα ξέσπασε σ' ένα γοερό κλάμα.

Μόλις δ δρ. Νόελ είδε τόν νεκρό στό κρεβάτι, ή φυσιογνωμία του σκοτείνιασε' γρήγορα πήγε στην πόρτα πού τήν είχε αφήσει μισάνοιχτη, τήν έκλεισε βιαστικά καί διπλοκλείδωσε.

«Σηκωθείτε!», φώναξε στον Σίλα μέ διαπεραστικό τόνο φο)νής. «Δέν είναι ώρα γιά κλάματα. Τί κάνατε; Πώς έγινε κι αυτό τό πτώμα βρίσκεται'στό δ'Γ.μάτιό


σας; Μιλήστε ελεύθερα σέ κάποιον πού μπορεί να σας βοηθήσει. Μήπως φαντάζεστε δτι θέλω να σας καταστρέψω ; 'Ή πώς αυτό τό άψυχο σώμα στό προσκέφαλο σας μπορεί ν' αλλάξει Εστω καΐ κατ' ελάχιστο τη συμπάθεια πού μοΰ Εχετε εμπνεύσει; Μωρόπιστε νέε, ή φρίκη μέ τήν δποία δ τυφλός καΐ άδικος νόμος αντιμετωπίζει μια πράξη, ποτέ δεν αποδίδεται στον δράστη άπό αυτούς πού τον αγαπούν. Κι άν ακόμη έβλεπα τον πιο καλό μου φίλο νά 'ρχεται προς εμένα μέσα στα αίματα, ούτε κατά διάνοια δέν θά λιγόστευε ή αγάπη μου γι ' αυτόν. Ελάτε, σηκωθείτε», είπε' «τό καλό καΐ τό κακό είναι μια χίμαιρα* δέν υπάρχει τίποτα στη ζωή έκτος άπό τό πεπρωμένο κι δσο κακή κι άν είναι ή κατάσταση σας υπάρχει κάποιος στό πλευρό σας πού θά βοηθήσει μέχρις έσχατων».

Παίρνοντας κουράγιο άπ' αυτά τά λόγια, δ Σίλας συγκεντρώθηκε καί, μέ τή βοήθεια των ερωτήσεων πού τοϋ Εκανε δ γιατρός, κατάφερε επιτέλους καί μέ σπασμένη φωνή νά τοϋ εκθέσει τά γεγονότα. 'Αλλά τη συζήτηση πού έγινε μεταξύ τοϋ Πρίγκιπα καί τοϋ Τζέραλντιν τήν παρέλειψε εντελώς, γιατί δέν είχε καταλάβει καί πολύ τό νόημα της, κι ούτε τοϋ είχε περάσει άπ' τό μυαλό ή Εδέα πώς ήταν κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένα μέ τά δικά του δεινοπαθήματα.

«'Αλίμονο!», φώναξε δ δρ. Νόελ, «ή έχω κάνει εντελώς λάθος ή έχετε πέσει χωρίς νά τό υποπτεύεστε ατά πιο επικίνδυνα χέρια της Ευρώπης. Καημένο παιδί, μέ τήν άπλοϊκότητά σας, τί παγίδα σας έχουν στήσει καί σέ τί θανάσιμους κινδύνους σας έχει εκθέσει ή ά-


περισκεψία σας. Αυτόν», είπε, «αυτόν τόν "Αγγλο, πού τόν έχετε δει δυο φορές καί τόν δποΐον υποπτεύομαι δτι είναι δ εγκέφαλος της πλεκτάνης, μπορείτε νά τόν περιγράψετε; ΤΗταν νέος ή "γέρος; Ψηλός ή κοντός;».

Ό Σίλας δμως πού, παρ' δλη του τήν περιέργεια, δέν διέθετε ίχνος παρατηρητικότητας, δέν ήταν σέ θέση νά δώσει καμιά πληροφορία εκτός άπό κάτι γενικότητες, πού καθιστούσαν δμως κάθε αναγνώριση αδύνατη,

«Θά τό έβαζα μάθημα σ δλα τά σχολεία!», φώναξε δ γιατρός μέ θυμό. «Ποϋ είναι ή χρησιμότητα της δράσης καί τοϋ έναρθρου λόγου άν δ α,^ρωπος δέν είναι Εκανός νά παρατηρήσει κι ύστερα νά φέρει ατή μνήμη του τά χαρακτηριστικά τοϋ εγβροϋ του; Έγώ, πού ξέρω δλες τις συμμορίες της Ευρώπης, θά μπορούσα νά τόν έχω αναγνωρίσει καί νά έχω έτσι αποκτήσει καινούρια δπλα γιά τήν υπεράσπιση σας. Καλλιεργήστε στό μέλλον αότή τήν τέχνη, καημένο μου παιδί' ί'-σως σας φανεί χρήσιμη».

«Τό μέλλον!», επανέλαβε δ Σίλας. «Τί μέλλον μοΰ απομένει έκτος άπό τό Εκρίωμα;».

«Ή νεότης είναι συνήθως μιά εποχή δειλίας», απάντησε δ γιατρός' «καί τά βάσανα φαίνονται πιο μαΰ-ρα άπ' δ,τι είναι. Είμαι γέρος κι δμως ποτέ δέν απελπίζομαι».

«Μπορώ νά διηγηθώ στην αστυνομία μιά τέτοια ιστορία;», ρώτησε δ Σίλας.

«'Ασφαλώς βχι», απάντησε δ γιατρός. «Λόγω της ραδιουργίας στην δποία έχετε εμπλακεί, ή υπόθεση σας


δέν έχει ελπίδες άπό αύτη την πλευρά. ΚαΙ γιά τή στενοκεφαλιά των άρχων είστε σίγουρα ό ίνοχος. Καί μήν ξεχνάτε δτι δέν γνωρίζουμε παρά μόνον ένα μέρος της σκευωρίας" δσο γι' αυτούς τους αισχρούς μηχανογράφους έχουν δίχως αμφιβολία σχεδιάσει πολλές άλλες λεπτομέρειες, Ιτσι ώστε ή αστυνομική έρευνα νά τις φέρει σέ φώς και νά βοηθήσει τους αστυνομικούς νά στηρίξουν μέ βεβαιότητα την ένοχη• σας, παρόλο πού εσείς είστε αθώος».

«Είναι λοιπόν βέβαιο πώς είμαι χαμένος!», φώναξε ό Σίλας.

«Δέν είπα τέτοιο πράγμα», απάντησε ό δρ. Νόελ, «γιατί είμαι Άτο\ίο επιφυλακτικό».

«Κοιτάξτε δμως αυτό!», αντέδρασε δ Σίλας, δείχνοντας το πτώμα. «Αυτό έδώ τό πράγμα βρίσκεται στο κρεβάτι μου, χωρίς νά μπορώ νά δώσω μιαν εξήγηση, χωρίς νά μπορώ νά τό ξεφορτωθώ, χωρίς νά μπορώ νά μήν τό κοιτάζω μέ τρόμο».

«Τρόμο;», απάντησε δ γιατρός. «"Οχι. "Οταν αυτό πού μοιάζει μέ ρολόι πάψει νά λειτουργεί, γιά μένα δέν είναι παρά ένας επιδέξια κατασκευασμένος μηχανισμός πού πρέπει νά διερευνηθεί μέ τό νυστέρι. "Οταν πιά τό αίμα παγώσει καί λιμνάσει, δέν είναι ανθρώπινο αίμα" δταν ή σάρκα πεθάνει, δέν είναι ή σάρκα εκείνη πού επιθυμούμε στίς ερωμένες μας ή εκείνη πού σεβόμαστε στους φίλους μας. Ή χάρη, ή γοητεία, δ τρόμος, Ιχουν εγκαταλείψει τό σώμα μαζί μέ τό πνεύμα πού τά ζωντάνευε. Μάθετε νά τό κοιτάζετε ήρεμα" γιατί δν τό σχέδιο μου είναι εφικτό, θά πρέπει


κατ' ανάγκην νά ζήσετε γιά λίγες μέρες σέ συνεχή γειτνίαση μέ αυτό πού τώρα τόσο σας τρομάζει».

«Τό σχέδιο σας;», φώναξε δ Σίλας. «Τί είναι πάλι αυτό; Πείτε μου γρήγορα, γιατρέ, γιατί ελάχιστο θάρρος μοϋ απομένει γιά νά τά βγάλω πέρα».

Ό Δόκτωρ Νόελ, χωρίς ν' απαντήσει, στράφηκε προς τό κρεβάτι καί συνέχισε νά εξετάζει τό πτώμα.

«Νεκρός βέβαια», μουρμούρισε. «Ναί, δπως είχα υποθέσει, ol τσέπες είναι άδειες καί τ' αρχικά τοΰ ονόματος έχουν αφαιρεθεί άπό τό πουκάμισο. Ή δουλειά Ιχει γίνει στην εντέλεια. Ευτυχώς πού τό ανάστημα του είναι μικρό».

Ό Σίλας τον παρακολουθούσε μέ μεγάλη αγωνία. Τελικά δ γιατρός, μόλις τέλειωσε τή νεκροψία, πήρε ενα κάθισμα καί χαμογελώντας απευθύνθηκε στον νεαρό 'Αμερικανό μ' αυτά τά λόγια.

«'Αφότου μπήκα στο δωμάτιο σας», είπε, «τ' αυτιά κι ή γλώσσα μου εργάστηκαν υπερβολικά άλλα καί τά μάτια μου δέν έμειναν αδρανή. Πρόσεξα πρίν άπό λίγο δτι έκεϊ στή γωνία έχετε ενα άπό εκείνα τά τερατώδη κατασκευάσματα τά δποϊα ol συμπατριώτες σας κουβαλούν σέ δλα τά σημεία τοΰ πλανήτη, έν ολίγοις έχετε ένα κυλινδρικό ταξιδιωτικό μπαούλο. Ποτέ δέν κατάφερα μέχρι σήμερα ν' αντιληφθώ τή χρησιμότητα τους, άλλα τώρα μόλις μοΰ ήρθε μιά Ιδέα. Κατά πόσον είναι κατάλληλο γιά δουλεμπόριο ή γιά νά εξαφανίσει τά δραστικά αποτελέσματα τής χρησιμοποίησης τοΰ κυνηγετικού μαχαιριού, δέν είμαι σέ θέση νά αποφανθώ. Μόνον ενα πράγμα βλέπω ξεκά-


θαρα: δτι αυτή ή αποσκευή έγινε για να περιέχει ένα ανθρώπινο σώμα».

«Ασφαλώς», φώναξε δ Σίλας, «ασφαλώς δέν είναι (δρα γι ' αστεία».

«Παρόλο πού καμιά φορά μεταχειρίζομαι εκφράσεις πού έχουν κάποια δόση αστείου», απάντησε δ γιατρός, «ή πρόθεση μου είναι τελείως σοβαρή καΐ το πρώτο πράγμα πού πρέπει να κάνουμε, νεαρέ μου φίλε, είναι ν' αδειάσουμε το μπαούλο σας άπό δλα του τα υπάρχοντα».

Ό Σίλας, υπακούοντας στο κύρος τοΰ δόκτορος Νόελ, έθεσε τον εαυτό του ατή διάθεση του. Πολύ σύντομα το περιεχόμενο τοΰ μπαούλου άδειάστηκε στο πάτωμα προκαλώντας μεγάλη ακαταστασία. Τότε, δ Σίλας πιάνοντας τα πόδια κι δ γιατρός τους ώμους, πήραν το σώμα τοΰ δολοφονημένου άπό το κρεβάτι κι δχι χωρίς κάποια δυσκολία το λύγισαν στα δύο καί τό έκαναν να χωρέσει μέσα στο αδειανό μπαούλο. Με κάποια προσπάθεια καί οι δύο, κατάφεραν νά κλείσουν τό καπάκι αότοΰ τοΰ ασυνήθιστου μπαούλου, κι ύστερα δ γιατρός τό κλείδωσε και τό έδεσε δ ίδιος γύρω γύρω με σκοινί, Ινώ δ Σίλας τοποθετούσε δλο τό περιεχόμενο του, πού ήταν πεταμένο στο πάτωμα, στο ντουλάπι και στή σιφονιέρα.

«Λοιπόν», είπε δ γιατρός, «τό πρώτο βήμα γιά τή διάσωση σας Ιγινε. Αύριο ή μάλλον σήμερα, έχετε καθήκον νά μετριάσετε τις υποψίες τοΰ θυρωρού σας πληρώνοντας του δ,τι τοΰ χρωστάτε" στό μεταξύ μπορείτε νά μοΰ έχετε εμπιστοσύνη δτι θά λάβω δλα τά άπαραί-


τητα μέτρα προκειμένου νά υπάρξει ενα αίσιο τέλος. Προς τό παρόν ακολουθήστε με στό δωμάτιο μου δπου θά σας δώσω ενα σίγουρο καί Ισχυρό όπιοΰχο, γιατί, δπως καί νά τό κάνουμε, έχετε ανάγκη αναπαύσεως».

Ή επόμενη μέρα ήταν ή πιό μακριά μέρα τής ζωής του" φαινόταν πώς δέν θά τελειώσει ποτέ. 'Αρνήθηκε νά δει τους φίλους του κι έκάθησε σέ μιά γωνία, μελαγχολικός, μέ τά μάτια στυλωμένα στό μπαοΰλο. ΟΙ προηγούμενες επιπολαιότητες του στρέφονταν τώρα εναντίον του: ή τρύπα στον τοίχο είχε ανοίξει ξανά κι ένιωθε πώς άπό τό διαμέρισμα τής κυρίας Ζεφυρίν τον παρακολουθούσαν συνεχώς. ΤΗταν τόσο βασανιστικό αότό τό συναίσθημα πού αναγκάστηκε τελικά νά καλύψει τήν τρύπα άπό τή δική του μεριά, κι δταν βεβαιώθηκε πώς μ' αυτόν τον τρόπο δέν μπορούν πιά νά τόν κατασκοπεύσουν, πέρασε ενα μεγάλο διάστημα μέ προσευχές καί δάκρυα συντριβής. 'Αργά τό βράδυ δ δόκτωρ Νόελ μπήκε στό δωμάτιο κρατώντας στό χέρι του δυο σφραγισμένους φακέλους χωρίς διεύθυνση, αρκετά δγκώδης δ ένας κι δ άλλος τόσο λεπτός πού έμοιαζε άδειος.

«Σίλα», είπε καί κάθησε, «έφτασε ή στιγμή νά σας εξηγήσω τό σχέδιο μου γιά νά σωθείτε. Αύριο τό πρωί πολύ ενωρίς, δ Πρίγκηψ Φλόριζελ τής Βοημίας επιστρέφει στό AoyZiw ύστερα άπό ολιγοήμερη διασκέδαση στό παρισινό Καρναβάλι. Είχα τήν τύχη, έδώ καί άρκετόν καιρό, νά προσφέρω στον Συνταγματάρχη Τζέ-ραλντιν, τόν Υπασπιστή του, μία άπό εκείνες τις υπηρεσίες τίς τόσο συνηθισμένες στό επάγγελμα μας,

8 6 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

πού δέν λησμονούνται οΰτε άπό εκείνον πού τϊς δέχτηκε οΰτε άπό αυτόν πού τΙς πρόσφερε. Δέν χρειάζεται να σας εξηγήσω τή φύση της υποχρεώσεως πού μοϋ έχει" άρκεΐ νά πώ δτι έγνώριζα δτι ήταν πρόθυμος να μέ εξυπηρετήσει καθ' οιονδήποτε τρόπο. Αυτό λοιπόν πού σεις έχετε ανάγκη είναι νά φτάσετε στο Λονδίνο χωρίς νά σας ανοίξουν τό μπαοΰλο. Φαίνεται πώς τό Τελωνείο έχει τήν αντίθετη γνώμη" θυμήθηκα όμως πώς ol αποσκευές ενός προσώπου τόσον σημαντικού δσον δ Πρίγκηψ περνούν τό τελωνείο χωρίς κανέναν έλεγχο, άπό αβρότητα. 'Απευθύνθηκα στον Συνταγματάρχη Τζέραλντιν καί κατόρθωσα νά επιτύχω θετικό αποτέλεσμα. 'Εάν πάτε αϋριο στδ ξενοδοχείο πού διαμένει δ Πρίγκηψ, πριν άπό τις έξι, ή αποσκευή σας θά περάσει τό Τελωνείο μέ τΙς δικές του κι έσεΐς δ 'ίδιος θά ταξιδέψετε σάν μέλος της ακολουθίας του».

«'Από τά δσα λέτε, μοΰ φαίνεται πώς έχω δει καί τόν Πρίγκιπα καί τον Συνταγματάρχη Τζέραλντιν" πήρε τ αυτί μου μάλιστα μέρος άπό τή συζήτηση τους, τΙς προάλλες, στό χορευτικό χέντρο Μπυλίέ».

«Είναι πολύ πιθανόν, γιατί τοΰ αρέσει τοϋ Πρίγκιπα νά συναναστρέφεται μέ ανθρώπους δλων τών κοινωνικών τάξεων», απάντησε δ γιατρός. «Μόλις φτάσετε στό Λονδίνο», συνέχισε, «ή δουλειά σας έχει σχεδόν τελειώσει. Σέ αυτόν, τόν πιο βαρύ φάκελο σας έχω βάλει ένα γράμμα" δέν τόλμησα δμως νά γράψω διεύθυνση. Στον άλλον, θά βρείτε τή διεύθυνση τοϋ σπιτιού πού θά πρέπει νά τό πάτε μαζί μέ τό μπαοΰλο


σας, τό δποΐο έκεΐ θά σας τό πάρουν καί δέν θά σας δημιουργήσει πλέον καμία ενόχληση».

«'Αλίμονο!», είπε δ Σίλας. «"Εχω δλη τή διάθεση νά σάς πιστέψω άλλα πως είναι δυνατόν; Μού παρουσιάζετε μιά λαμπρή προοπτική άλλα σάς ερωτώ, πώς μπορεί τό μυαλό μου νά δεχθεί μιά τόσον απίθανη λύση; Φανείτε πιό μεγαλόψυχος κι αφήστε με νά καταλάβω τΙς προθέσεις σας».

Αυτό φάνηκε νά έκανε αλγεινή εντύπωση στον γιατρό.

«Νεαρέ», απάντησε, «δέν ξέρετε τί δύσχοΧο πράγμα μοΰ ζητάτε. "Ας είναι, δμως. Τώρα έχω εξοικειωθεί μέ τήν ταπείνωση καί θά φαινόταν παράξενο νά σάς αρνηθώ κάτι τέτοιο μετά άπό τόσες παραχωρήσεις. Μάθετε λοιπόν πώς παρόλο πού ή ζωή μου έκ πρώτης δψεως είναι τόσον ήσυχη —ολιγαρκής, μοναχική, αφιερωμένη στή μελέτη—, δταν ήμουν νεότερος, τό δνομά μου ήταν στά χείλη τών πιό πανούργων καί τών πιό επικίνδυνων τύπων τοΰ Λονδίνου. Καί ένώ φαινομενικώς ήμουν αντικείμενο σεβασμού καί εκτιμήσεως, ή πραγματική μου δύναμη συνίστατο στις πιό κρυφές καί φοβερές σχέσεις μέ πρόσωπα άπό τόν κόσμο τοΰ εγκλήματος. Σέ ένα άπό αυτά τά πρόσωπα πού τότε μέ ύπακούανε απευθύνομαι τώρα γιά νά σας απαλλάξω άπό τό φορτίο σας. ΤΗταν άνθρωποι άπό πολλές καί διαφορετικές χώρες, επιτήδειοι δ καθένας μέ τόν τρόπο του κι δλοι δεμένοι μεταξύ τους μέ τρομερό δρ-κο, δουλεύοντας γιά τόν 'ίδιο σκοπό. Δουλειά τής οργάνωσης ήταν τό έγκλημα κι έγώ πού σάς μιλάω, δσο


κι αν φαίνομαι αθώος, ήμουν αρχηγός αυτής τής τρο-μερής συμμορίας».

«Τί;», φώναξε δ Σίλας. «Αθλοφόρος; Κάποιος πού είχε επάγγελμα του το έγκλημα; Μπορώ νά σας σφίξω το χέρι; Έπρεπε λοιπόν νά δεχτώ τις υπηρεσίες σας; Καταχθόνιε καί εγκληματικέ γέροντα, θέλατε νά γίνετε συνένοχος τής νεότητας καί τής απελπισίας μου».

Ό γιατρός έγέλασε μέ πικρία. «Είναι δύσκολο νά σας ευχαριστήσει κανείς, κύριε

Σκάνταμοουρ, άλλα προς το παρόν σας προτείνω νά επιλέξετε ανάμεσα στή συντροφιά τοΰ δολοφονημένου καί τοΰ οΌΐοψόνου. Έάν ή συνείδηση σας είναι τόσον Ιδιότροπη γιά νά δεχτεί τη βοήθεια μου, πείτε το, καί αμέσως θά σας αφήσω ήσυχο. Άπό έδώ καί στο έξης μπορείτε νά τά βγάλετε πέρα μέ τό μπαούλο σας καί τό περιεχόμενο του δπως σας υπαγορεύει ή χρηστή συνείδηση σας».

«Παραδέχομαι πώς έχω άδικο», απάντησε δ Σίλας. «Δέν έπρεπε νά ξεχάσω μέ πόση γενναιοψυχία προσφερθήκατε νά μέ συντρέξετε, πρίν ακόμη σας πείσω γιά τήν αθωότητα μου. Συνεχίζω λοιπόν ν° ακούω τις συμβουλές σας μέ ευγνωμοσύνη».

«Έχει καλώς», απάντησε ό γιατρός. «Βλέπω πώς αρχίζετε νά διδάσκεστε άπό τήν πείρα».

«Εντούτοις», συμπέρανε δ 'Αμερικανός, «άφοΰ ομολογείτε δτι είσαστε μαθημένος σ' αυτό τό τραγικό επάγγελμα κι άφοϋ τά άτομα στά όποια μέ συνιστάτε είναι ο! πρώην συνεργάτες καί φίλοι σας, δέν θά μπο-


ρούσατε σεις δ ίδιος νά αναλάβετε τή μεταφορά τοΟ μπαούλου καί νά μέ απαλλάξετε αμέσως άπό τήν απεχθή παρουσία του;».

«Έχετε τον λόγο μου», απάντησε δ γιατρός, «είλικρι-νώς σας θαυμάζω. Έάν νομίζετε πώς δέν εχω ανακατευτεί αρκετά μέ τίς υποθέσεις σας, πιστέψτε με, εί-λικρινώς, νομίζω τό αντίθετο. Δεχθείτε ή άπορρίψτε τή βοήθεια μου καί μή μέ σκοτίζετε μέ τήν ευγνωμοσύνη σας γιατί υπολογίζω περισσότερο τό μυαλό σας παρά τήν εκτίμηση πού μοΰ έχετε. Θά έρθει δ καιρός, έάν πρόκειται νά ζήσετε μερικά χρόνια μέ πνευματική υγεία, δπου δλα αυτά θά τά κρίνετε διαφορετικά καί θά κοκκινίζετε γιά τήν αποψινή σας συμπεριφορά».

Λέγοντας αυτά, δ γιατρός σηκώθηκε, επανέλαβε τίς οδηγίες του μέ συντομία και σαφήνεια καί έφυγε άπό τό δωμάτιο χωρίς νά δώσει στον Σίλα τον χρόνο γιά νά απαντήσει.

Τήν επομένη δ Σίλας παρουσιάστηκε στο ΐ,ε^οοΌ-χεϊο δπου έγινε δεκτός άπό τον Συνταγματάρχη Τζέ-ραλντιν μέ μεγάλη ευγένεια καί άπό εκείνη τή στιγμή απαλλάχτηκε άπό κάθε άμεσο κίνδυνο σχετικά μέ τό μπαούλο και τό φρικιαστικό του περιεχόμενο. Τό ταξίδι έγινε χωρίς κανένα επεισόδιο, παρόλο πού δ νεαρός τρομοκρατήθηκε δταν άκουσε τους ναύτες καί τους αχθοφόρους τοΰ σιδηροδρόμου νά παραπονούνται στίς αναμεταξύ τους συζητήσεις γιά τό ασυνήθιστο βάρος των αποσκευών τοΰ Πρίγκιπα. Ό Σίλας ταξίδεψε σ' ένα βαγόνι μέ βαλέδες, γιατί δ Πρίγκιπας Φλό-ριζελ προτίμησε νά μείνει μόνος μέ τον Υπασπιστή

90 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ Α Υ Τ Ο Κ Τ Ο Ν Ι Α ί Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ.. 91

του. Στο κατάστρωμα πάντως τοϋ ατμόπλοιου, δ Σίλας τράβηξε τήν προσοχή της Ύψηλότητάς του μέ το μελαγχολικό του ϋφος καί τή στάση του καθώς κοιτούσε τον σωρό των αποσκευών, γιατί ακόμη ήταν γεμάτος ανησυχία γιά το μέλλον.

«Νά ένας νέος», παρατήρησε δ Πρίγκιπας, «πού κάποιο λόγο θα έχει νά είναι λυπημένος».

«Αύτδς είναι δ Άμερικανδς γιά τδν όποιο πήρα τήν άδεια νά ταξιδέψει μέ τήν ακολουθία σας», απάντησε δ Τζέραλντιν.

«Μοϋ υπενθυμίζετε δτι δεν ήμουν μαζί του αβρός», είπε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ καί, προχωρώντας πρδς τδν Σίλα, τοΰ μίλησε μέ μεγάλη συγκαταβατικότητα.

«Ευχαριστήθηκα πολύ, νεαρέ κύριε, πού μοΰ έδό-θηκε ή ευκαιρία νά ικανοποιήσω τήν επιθυμία αότή πού εκφράσατε στον Συνταγματάρχη Τζέραλντιν. Καί μήν ξεχνάτε, σάς παρακαλώ, πώς θά είμαι ευτυχής στο μέλλον νά σας προσφέρω μιά πιδ σοβαρή εξυπηρέτηση».

Κατόπιν έκανε μερικές ερωτήσεις σχετικά μέ τήν πολιτική κατάσταση στην 'Αμερική, στις δποΐες δ Σίλας απάντησε εύπρεπώς καί μέ ευθυκρισία.

«Είστε ακόμη πολύ νέος», είπε δ Πρίγκιπας, «βλέπω δμως δτι είστε καί πολύ σοβαρός γιά τήν ηλικία σας. "Ισως έχετε αφιερώσει τδν εαυτό σας σέ σοβαρές σπουδές. 'Αλλά, διόλου απίθανο, μπορεί καί νά γίνομαι αδιάκριτος καί νά θίγω κάποιο δυσάρεστο θέμα».

«Βεβαίως καί έχω λόγους νά είμαι πολύ δυστυχι-

σμένος», είπε δ Σίλας. «Ποτέ ένας αθώος δέν έχει πέσει τόσο πολύ θύμα θλιβερής εκμεταλλεύσεως».

«Δέν θά ρωτήσω τά μυστικά σας», απάντησε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ, «μήν ξεχνάτε δμως δτι ή σύσταση τοϋ Συνταγματάρχη Τζέραλντιν αποτελεί το καλύτερο διαβατήριο κι ακόμη σάς βεβαιώ δτι, έκτδς άπδ τή θέληση μου νά βοηθήσω, είμαι ίσως καί περισσότερον ικανός από άλλους γιά νά το πράξω».

Ό Σίλας καταχάρηκε μέ τή φιλική διάθεση ενός τόσον σημαίνοντος προσώπου, γρήγορα δμως τό μυαλό του ξαναγύρισε στίς ζοφερές του σκέψεις' φαίνεται πώς ούτε ή εύνοια ενός Πρίγκιπα σ' έναν δημοκράτη δέν μπορεί ν' απαλλάξει ένα ταραγμένο πνεϋμα άπό τίς σκοτούρες του. Τό τραίνο έφτασε ατό Charing Cross δπου οί επιθεωρητές τοΰ Τελωνείου δέν άνοιξαν, όπως συνήθως, τίς αποσκευές τοΰ Πρίγκιπα Φλόριζελ. Τους περίμεναν δμορφες άμαξες μέ κομψοντυμένους υπηρέτες κι δ Σίλας οδηγήθηκε μαζί μέ τους υπόλοιπους στην κατοικία τοΰ Πρίγκιπα. Έκεϊ ήρθε καί τόν βρήκε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν καί τοΰ είπε πόσο ικανοποιημένος είναι πού μπόρεσε νά εξυπηρετήσει έναν φίλο τοΰ γιατροΰ γιά τόν b%olo έτρεφε μεγάλη εκτίμηση.

«Ελπίζω», πρόσθεσε, «νά μήν έχει πάθει ζημιά καμιά πορσελάνη. Έχουν δοθεί ειδικές εντολές γιά δλη τή διαδρομή, ώστε τά πράγματα τοΰ Πρίγκιπα νά προσεχτούν Ιδιαιτέρως».

Άφοΰ τότε έδωσε διαταγή νά θέσουν στή διάθεση τοΰ νεαροΰ κυρίου μία άπό τίς άμαξες καί νά τοποΟε-

92 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΕ

τήσουν αμέσως τδ μπαούλο στδ κάθισμα τοϋ άμαξα, έσφιξε τδ χέρι τοϋ Σίλα και τοϋ ζήτησε συγγνώμη πού, λόγω της απασχόλησης του στδν Οίκο τοϋ Πρίγκιπα, έπρεπε νά τδν εγκαταλείψει.

"Ο Σίλας τότε έσπασε τή σφραγίδα τοϋ φακέλου πού περιείχε τή διεύθυνση κι Ιδωσε εντολή στδν έ-πιβλητικδ υπηρέτη νά τδν οδηγήσει στδ Box Court άπδ τή δεξιά πλευρά τοϋ Strand. Ό άμαξας φάνηκε σάν νά τδ ξέρει τδ \iipoc,, γιατί Ιδειξε κατάπληξη κι έζήτησε νά τοϋ επαναλάβουν τή διεύθυνση. Με τήν καρδιά γεμάτη αγωνία δ Σίλας ανέβηκε στην πολυτελή άμαξα κι άφησε νά τδν δδηγήσουν στδν προορισμό του. Ή είσοδος τοϋ Box Court ήταν πολύ στενή γιά νά περάσει ή άμαξα- ήταν απλώς μιά δίο-δος πεζών με κάγκελα κι ϊνα φυλάκιο σέ κάθε άκρη. Σ' ένα άπδ αυτά τά φυλάκια ήταν καθισμένος ένας άντρας, πού βγήκε αμέσως έξω κι αντάλλαξε ένα φιλικό νεΰμα μέ τδν άμαξα, Ινώ δ υπηρέτης μέ τή λι-βρέα άνοιγε τήν πόρτα καϊ ρωτούσε τδν Σίλα έάν έπρεπε νά κατεβάσει τδ μπαοΰλο καϊ σέ ποιόν αριθμό θά 'πρεπε νά τδ μεταφέρει.

«Στδν αριθμό τρία, παρακαλώ», είπε δ Σίλας. Ό υπηρέτης μέ τή λιβρέα, δ άντρας πού καθόταν

στδ φυλάκιο κι δ Σίλας, πού §ο•φοϋσε κι αυτός, δυσκολεύτηκαν νά μεταφέρουν τδ μπαοΰλο* πρίν τδ αποθέσουν στην πόρτα τοϋ ένλόγω σπιτιοΰ, δ νεαρός 'Αμερικανός τρομοκρατήθηκε δταν είδε Ινα πλήθος αργόσχολους νά τους περιεργάζονται. Όπλίστηκε δμως μέ δση δύναμη μπορούσε νά επιστρατεύσει καϊ παρου-


σίασε τδν άλλο φάκελο σ' αυτόν πού άνοιξε τήν πόρτα. «Δέν είναι έδώ αυτήν τή στιγμή», είπε, «άλλα έάν α

φήσετε τήν επιστολή σας και επανέλθετε αύριο τδ πρωί νωρίς, θά είμαι σέ θέση νά σας πληροφορήσω έάν και πότε μπορεί νά σας δεχτεί. Θά θέλατε ν' αφήστε έδώ τδ μπαοΰλο σας;», πρόσθεσε.

«Μ' δλη μου τήν καρδιά», φώναξε δ Σίλας, άλλα σχεδόν αμέσως μετάνιωσε γιά τή βιασύνη του και hi\-λωσε κατηγορηματικά δτι προτιμάει νά πάρει το μπαοΰλο μαζί του ατό ζε^οοΌχεϊο.

Οί άνθρωποι πού ήταν γύρω έκάγχασαν μέ τήν αναποφασιστικότητα του καϊ τδν ακολούθησαν μέχρι τήν άμαξα κάνοντας προσβλητικά σχόλια. Ό Σίλας γεμάτος ντροπή καϊ τρομαγμένος ίκέτευσε τους υπηρέτες νά τδν οδηγήσουν σέ κάποιο ευχάριστο καϊ φιλόξενο πανδοχείο της περιοχής.

Οί άνθρωποι τοϋ Πρίγκιπα άφησαν τον Σίλα στδ ξενοδοχείο Craven, στην Craven Street, κι έφυγαν αμέσως αφήνοντας τον μόνο μέ τους υπηρέτες τοΰ πανδοχείου. Φαίνεται πώς τδ μόνο άδειο δωμάτιο ήταν μιά καμαρούλα στδ τέταρτο πάτωμα, πού έβλεπε στην αυλή. Δυο εύσωμοι αχθοφόροι μέ πολύ κόπο και γκρινιάζοντας συνεχώς, κουβάλησαν τδ μπαοΰλο σ' αυτό τδ έρημητήριο. Περιττό ν' αναφέρουμε δτι σ' δλο τό ανέβασμα δέν τους άφησε στιγμή άπδ κοντά του κι ή καρδιά του πήγαινε νά σπάσει σέ κάθε γωνία. "Ενα παραπάτημα, σκεφτόταν, και τό μπαοΰλο κινδύνευε νά περάσει πάνω άπ' τδ κιγκλίδωμα και νά προσγειώσει τό


μοιραίο του περιεχόμενο στο δάπεδο τοΰ διαδρόμου, παραδίνοντας το στην κοινή θέα.

Μόλις έφτασε στό δωμάτιο, κάθησε στην άκρη τοϋ κρεβατιού του για νά συνέλθει άπό δλη αύτη την αγωνία πού μόλις είχε περάσει' άλλα πολύ σύντομα ένιωσε πάλι τον κίνδυνο νά πλησιάζει: δ ένας καμαριέρης είχε γονατίσει πλάι στό μπαούλο και μέ μεγάλο ζήλο προσπαθούσε νά το ανοίξει.

«Αφήστε το ήσυχο!», φώναξε δ Σίλας. «Δέν θά χρειαστώ τίποτα άπό έκεΐ μέσα δσο θά μείνω έδώ».

«Τότε θά μπορούσατε νά το αφήσετε στο χώλ», βρυ-χήθηκε δ άντρας, «Ινα πράγμα τόσο μεγάλο και βαρύ σάν εκκλησία. Τί έχετε έκεΐ μέσα δέν \ι.πορ& νά καταλάβω. "Αν είναι γεμάτο λεφτά είστε πιο πλούσιος άπό μένα».

«Λεφτά;», επανέλαβε δ Σίλας μέ ξαφνική ταραχή. «Τί λεφτά εννοείτε; Δέν έχω καθόλου λεφτά κι αυτά πού λέτε είναι ανοησίες».

«Εντάξει, αφεντικό», απάντησε δ καμαριέρης μ' ένα κλείσιμο τοϋ ματιού. «Κανένας δέν θ' αγγίξει τά λεφτά τής αφεντιάς σας. Είμαι τόσο αξιόπιστος δσο κι ή τράπεζα», πρόσθεσε. «'Αλλά έτσι βαρύ πού είναι τό μπαούλο, ευχαρίστως έπινα κάτι στην υγεία τής ευγενείας σας».

Ό Σίλας έβγαλε γρήγορα καΐ τού έδωσε δύο να-πολεόνια, ενώ συγχρόνως ζητούσε συγγνώμη πού ήταν αναγκασμένος νά τον βάλει στον κόπο νά δεχτεί τά ξένα νομίσματα, άλλα μόλις τώρα είχε φτάσει στην Αγγλία. Ό άλλος γκρίνιαξε ακόμη περισσότερο καί


ρίχνοντας περιφρονητικές ματιές μιά στά χρήματα πού κράταγε στό χέρι του καί μιά στό ταξιδιωτικό μπαούλο, εδέησε νά φύγει.

Είχαν περάσει σχεδόν δυο μέρες άπό τότε πού τό πτώμα ήταν μέσα στό μπαούλο τού Σίλα. Μόλις έμεινε μόνος, δ άτυχος 'Αμερικανός άρχισε νά μυρίζει πολύ προσεκτικά ένα προς ένα τά ανοίγματα καί τΙς χαραμάδες. Έκανε δμως ψυχρούλα καί τό μπαούλο κατάφερνε νά διατηρεί ακόμη τό απαίσιο μυστικό του.

Έβαλε πλάι μιά καρέκλα, κάθησε, βύθισε τό πρόσωπο του μέσα στίς παλάμες κι έπεσε σέ βαθιά περισυλλογή. Σίγουρα θά τον ανακάλυπταν άν δέν απαλλασσόταν τό γρηγορότερο άπ' αυτό. Μόνος σέ μιά ξένη πόλη, χωρίς φίλους ή συνενόχους, έάν ή σύσταση τού γιατρού αποδεικνυόταν ανεπαρκής, τότε χωρίς αμφιβολία ήταν χαμένος. Σκέφτηκε μέ λύπη τά φιλόδοξα σχέδια του γιά τό μέλλον. Δέν θά γινόταν πιά δ ήρωας κι δ εκπρόσωπος τής γενέτειρας του, τής πόλης Μπάγκορ στην πολιτεία Μαίην. Δέν θά μπορούσε πιά ν' ανέβει δλα τ' αξιώματα, δπως τόσον ανόητα τό είχε προεξοφλήσει, οΰτε νά κερδίσει τιμές' καλά θά έκανε νά χάσει κάθε ελπίδα δτι μία τών ήμερων θά έβγαινε Πρόεδρος τών Ηνωμένων Πολιτειών καί δτι θά τοϋ έκαναν ένα κακόγουστο άγαλμα μετά θάνατον γιά νά στολίσει τό Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον. "Ετσι πού ήρθαν τά πράγματα, κατέληξε νά 'ναι δεμένος μ' έναν νεκρό Εγγλέζο διπλωμένο μέσα σ' ένα ταξιδιωτικό μπαούλο πού πρέπει νά τό ξεφορτωθεί ή αλλιώς


νά διαγραφεί άπό τ'ις διασημότητες τοϋ έθνους! Δέν θα ήθελα να αναφέρω τα επίθετα μέ τα δποΐα

ό νεαρός έλουσε τον γιατρό, τδν ^ολοψοψί\\>.έ^ο, την κυρία Ζεφυρίν, τδν καμαριέρη τοϋ ^οζογ_ε.ίθΌ, τους υπηρέτες τοϋ Πρίγκιπα, μέ μια λέξη δλους εκείνους πού είχαν έστω και τήν ελάχιστη σχέση μέ τη φρικιαστική κακοτυχία του. Κατά τις εφτά τδ βράδυ, δειλά δειλά κατέβηκε νά δειπνήσει, αλλά ή τραπεζαρία μέ τους κίτρινους τοίχους τοϋ προκάλεσε φρίκη, τοϋ φαινόταν πώς τά βλέμματα των συνδαιτυμόνων έπεφταν επάνω του μέ υποψία καΐ δ νους του έτρεχε επάνω στδ δωμάτιο μέ τδ ταξιδιωτικό μπαούλο. "Οταν ήρθε τδ γκαρσόνι νά τοϋ προσφέρει τυρί, τά νεΰρα του ήδη ήταν τόσο τεντωμένα, πού σχεδόν αναπήδησε άπό τήν καρέκλα του και αναποδογύρισε τήν υπόλοιπη μπίρα του πάνω στδ τραπεζομάντιλο.

Μόλις τελείωσε, τό γκαρσόνι προσφέρθηκε νά τδν οδηγήσει στδ καπνιστήριο καί παρόλο πού προτιμούσε νά είχε επιστρέψει αμέσως στδν επικίνδυνο θησαυρό του, δεν είχε τό θάρρος νά αρνηθεί καί κατέβηκε στδ σκοτεινό φωτισμένο μέ γκάζι υπόγειο, πού ήταν κι ϊσως είναι ακόμη τό καπνιστήριο τοΰ Craven Hotel.

Δύο πολύ θλιβεροί τύποι έπαιζαν στοιχήματα στό μπιλιάρδο ένώ ένας τρίτος, ιδρωμένος καί φθισικός, σημείωνε τους πόντους' γιά μιά στιγμή δ Σίλας φαντάστηκε πώς αυτοί ήταν οι μόνοι ένοικοι της πανσιόν άλλα τδ βλέμμα του έπεσε σ' ένα άτομο πού κάπνιζε στην πιό απόμακρη γωνιά μέ κατεβασμένο κεφάλι καί παρουσιαστικό αξιοπρεπές καί συμμαζεμένο. Θυμήθη-


κε αμέσως δτι αύτδ τδ πρόσωπο κάπου τδ έχει δει καί παρ' δλη τήν αλλαγή ντυσίματος αναγνώρισε τδν άντρα πού καθόταν σ° ενα φυλάκιο στό Box Court καί πού τον είχε βοηθήσει νά μεταφέρει τό μπαούλο άπό τήν άμαξα καί πάλι πίσω σ' αυτήν. Ό 'Αμερικανός έκανε αμέσως στροφή καί τό 'βαλε ατά πόδια' δέν σταμάτησε παρά μόνον δταν μπήκε στδ δωμάτιο του, διπλοκλείδωσε κι έβαλε μάλιστα καί τδν σύρτη.

Έκεΐ δλη τή νύχτα, βορά στίς πιο τρομακτικές φαντασιώσεις, αγρύπνησε πλάι στό μοιραίο ψορχίο μέ τον νεκρό. Ό υπαινιγμός τοΰ καμαριέρη δτι τό μπαοΰλο' του ήταν γεμάτο χρυσάφι τδν γέμισε μ' ενα σωρό καινούριους φόβους, ώστε δέν τόλμησε νά κλείσει μάτι. 'Αλλά καί ή παρουσία στδ καπνιστήριο αυτού τοΰ αργόσχολου άπό τδ Box Court, πού ήταν εμφανώς μεταμφιεσμένος, τον έπεισε πώς γιά μιαν ακόμη φορά ήταν δ στόχος σκοτεινών μηχανορραφιών.

*Ηταν περασμένα μεσάνυχτα, δταν σπρωγμένος άπό έντονες υποψίες, δ Σίλας άνοιξε τήν πόρτα τοϋ δωματίου του καί προσπάθησε νά δει μέσα στδν διάδρομο. ΤΗταν αμυδρά φωτισμένος άπό ένα μονάχα μπέκ γκαζιού. Έκεΐ κοντά αντίκρισε έναν άντρα πού κοιμόταν στδ πάτωμα. Ό άγνωστος φορούσε τά ρούχα τοϋ κατώτερου προσωπικού τοΰ ^wboy^dou. Ό Σίλας τδν πλησίασε περπατώντας στίς μύτες τών ποδιών του. ''Ηταν ξαπλωμένος λίγο μέ τήν πλάτη καί λίγο μέ τό πλάι, καί μέ τόν πήχυ τοΰ δεξιού του χεριού έκρυβε τό πρόσωπο του. Ξαφνικά, ένώ δ 'Αμερικανός ήταν ακόμη σκυμμένος επάνω του, δ κοιμισμένος μετακίνη-


σε τό χέρι του, άνοιξε τα μάτια του κι δ Σίλας βρέθηκε για μιαν ακόμη ψορα, πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τον αργόσχολο τοΰ Box Court.

«Καληνύχτα σας, κύριε», είπε μ' Ιναν τόνο ευχάριστο.

Ό Σίλας δμως ήταν πολύ βαθιά ταραγμένος γιά να μπορέσει ν' απαντήσει καΐ σιωπηλός μπήκε πάλι στο δωμάτιο του.

Προς τό τέλος της νύχτας, εξαντλημένος άπό τήν ταραχή του, αποκοιμήθηκε στην καρέκλα του μέ τό κεφάλι ακουμπισμένο ατό μπαούλο. Παρά τήν τόσο άβολη στάση του καΐ τό μακάβριο προσκέφαλο του, έπεσε σ' έναν ϋπνο βαθύ καί παρατεταμένο, κι δταν ξύπνησε ήταν αργά καί κάποιος χτυπούσε έντονα τήν πόρτα.

Βιάστηκε ν' ανοίξει καί βρέθηκε αντίκρυ στον καμαριέρη.

«Είστε δ κύριος πού επισκέφθηκε χτες τό Box Court;», ρώτησε.

Ό Σίλας μέ τρεμούλα παραδέχτηκε πώς ήταν αυτός.

«Τότε αυτό τό σημείωμα είναι γιά σας», πρόσθεσε δ υπηρέτης προτείνοντας του έναν κλεισμένο φάκελο.

Ό Σίλας τον άνοιξε καί βρήκε μέσα ένα χαρτί πού έγραφε: «Δώδεκα ακριβώς».

Υπήρξε ακριβής στο ραντεβού' προηγήθηκε τό μπαούλο πού τό μετέφεραν αρκετοί σωματώδεις υπηρέτες κι αυτός οδηγήθηκε σ' ενα δωμάτιο δπου κάποιος καθόταν καί ζεσταινόταν μπροστά στή φωτιά μέ τήν


πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Ή φασαρία πού γινόταν άπό τόσα άτομα πού μπαινόβγαιναν καί δ ενοχλητικός ήχος τοΰ μπαούλου καθώς σερνόταν πάνω στά γυμνά σανίδια τοΰ πατώματος, δέν μποροΰσαν ν' αποσπάσουν τήν προσοχή του. Ό Σίλας, γεμάτος αγωνία καί φόβο, περίμενε τον άγνωστο νά δεήσει ν' αντιληφθεί τήν παρουσία του. "Ισως νά πέρασαν πέντε ολόκληρα λεπτά μέχρι τή στιγμή πού δ άγνωστος στράφηκε νωχελικά καί αποκάλυψε τά χαρακτηριστικά τοΰ Πρίγκιπα Φλό-ριζελ τής Βοημίας.

«Λοιπόν, κύριε», είπε μέ μεγάλη αυστηρότητα, «έτσι καταχρασθε τής καλοσύνης μου. Ερχόσαστε σέ επαφή μέ πρόσωπα περιωπής, μέ μοναδικό σκοπό, δπως καταλαβαίνω, νά ξεφύγετε άπό τίς συνέπειες τών εγκλημάτων σας" τώρα ευκόλως αντιλαμβάνομαι τή χθεσινή σας αμηχανία δταν σας απηύθυνα τον λόγο».

«"Οχι, σας βεβαιώ», φώναξε δ Σίλας, «είμαι άθωος άλλα έχω μεγάλη κακοτυχία».

Καί μέ μεγάλη σπουδή καί τήν πιό μεγάλη ειλικρίνεια, εξιστόρησε στον Πρίγκιπα δλες του τΙς συμφορές μέ τή σειρά.

«Βλέπω πώς έκανα λάθος», είπε ή Τψηλότης του αφού τον άκουσε μέχρι νά τελειώσει. «Δέν είστε παρά τό θύμα καί, άπαξ καί δέν επιζητώ τήν τιμωρία σας, μπορείτε νά είστε βέβαιος δτι θά πράξω δ,τι είναι δυνατόν γιά νά σας βοηθήσω. Καί τώρα», συνέχισε, «επί τό έργον. 'Ανοίξτε τό μπαούλο αμέσως, νά δω τί

περιέχει». Ό Σίλας άλλαξε χρώμα.


«Σχεδόν φοβάμαι να τό κοιτάξω», φώναξε. «"Οχι», απάντησε δ Πρίγκιπας, «δεν το έχετε ήδη

κοιτάξει; Αυτό είναι μια \iop<f}] συναισθηματισμού στον δποΐο κανείς δεν πρέπει νά ενδίδει. Ή θέα ενός άρρωστου τόν οποίο μπορούμε ακόμη νά βοηθήσουμε θά I-πρεπε νά συγκινεί πιο άμεσα άπό τή θέα ενός yz%pou πού είναι πέραν πάσης βοηθείας ή κακοϋ, πέραν της αγάπης καί τοΰ μίσους. Κουράγιο, κύριε Σκάνταμοουρ», και τότε, βλέποντας τόν Σίλα ακόμη νά διστάζει, «δέν θέλω τήν παράκληση μου νά την ονομάσω διαφορετικά», πρόσθεσε.

Ό νεαρός 'Αμερικανός σά νά βγήκε άπό δνειρο κι ανατριχιάζοντας άπό τήν αποστροφή του βάλθηκε νά λύνει τους ιμάντες καί ν' ανοίγει τά λουκέτα τοΰ ταξιδιωτικού μπαούλου. Ό Πρίγκιπας περίμενε, παρατηρώντας ατάραχος με τά χέρια του πίσω άπ' τήν πλάτη. Το σώμα ήταν εντελώς άκαμπτο καί χρειάστηκε δ Σίλας νά καταβάλει μεγάλη σωματική άλλα καί ψυχική προσπάθεια γιά νά τό βγάλει άπό τήν ακαμψία του καί νά αποκαλύψει τό πρόσωπο του.

Ό Πρίγκιπας Φλόριζελ οπισθοχώρησε αναφωνώντας μέ οδυνηρή έκπληξη.

«Αλίμονο», φώναξε, «δέν ξέρετε τί οδυνηρό δώρο μοϋ φέρατε, κύριε Σκάνταμοουρ. Πρόκειται γιά έναν νέο της ακολουθίας μου, γιά τόν αδελφό τοΰ πλέον πιστού μου φίλου, δ δποιος βρήκε τόν θάνατο υπηρετώντας με, θύμα βιαίων καί δολίων δολοφόνων. Φτωχέ Τζέ-ραλντιν», συνέχισε σαν νά μιλούσε στον εαυτό του, «μέ τί λόγια νά σάς πώ ποια ήταν ή μοίρα τοΰ άδελ-

Η ΙΣΤΟΡΙΑ Τ Ο Υ ΓΙΑΤΡΟΥ... 101

φοϋ σας; Τί συγγνώμη νά ζητήσω άπό έσας ή άπό τόν θεό, γιά τά αλαζονικά σχέδια πού τόν δδήγησαν στον αίματηρό καί αφύσικο αυτό θάνατο; "Α, Φλόριζελ! Φλόριζελ! Πότε θά διδαχτείς άπό τή φρόνηση πού πρέπει νά διέπει τή θνητή ζωή, πότε θά πάψεις νά θαμπώνεσαι άπό τήν εξουσία τήν δποία διαθέτεις; Εξουσία!», φώναξε. «Ποιος είναι πλέον ανίσχυρος; Κοιτάζω αυτόν τόν νέο πού έθυσίασα, κύριε Σκάνταμοουρ, καί νιώθω πόσον ασήμαντο είναι νά είσαι Πρίγκιπας».

Ό Σίλας ταράχτηκε βλέποντας τόση συγκίνηση. Προσπάθησε νά πει κάτι τό παρηγορητικό καί ξέσπασε σέ κλάμα.

Ό Πρίγκιπας συγκινημένος κι αυτός άπό τόση καλή προαίρεση πήγε προς τό μέρος του καί τόν έπιασε άπ' τό χέρι.

«Ηρεμήστε», είπε. «"Εχουμε κι ol δυο πολλά νά μάθουμε καί μετά τή σημερινή μας συνάντηση θά ί-χουμε γίνει καλύτεροι».

Ό Σίλας τόν χαιρέτησε σιωπηλά μ' Ινα βλέμμα γεμάτο αφοσίωση.

«Γράψτε μου τή διεύθυνση τοΰ Ζόχτορος Νόελ σ' αύτό.τό κομμάτι χαρτί», συνέχισε δ Πρίγκιπας, οδηγώντας τον στο τραπέζι' «καί επιτρέψατε μου νά σας συστήσω νά αποφύγετε τή συντροφιά ενός τόσον επικίνδυνου άνθρωπου, δταν πάτε πάλι στό Παρίσι. Σ' αυτή τήν υπόθεση έδρασε ορμώμενος άπό καθαρή γεν-ναιοψυχία" Ιτσι θέλω νά πιστεύω- άν ήταν έν γνώσει


τοϋ θανάτου τοΰ νεαροϋ Τζέραλντιν, δέν θα έστελνε ποτέ τό πτώμα στον πραγματικό δολοφόνο».

«Τον πραγματικό δολοφόνο;», επανέλαβε έκπληκτος δ Σίλας.

«Αυτόν ακριβώς», απάντησε δ Πρίγκιπας. «Αύτη ή επιστολή, πού ή Θεία Πρόνοια μερίμνησε νά φτάσει στα χέρια μου με τέτοιο τρόπο, απευθυνόταν ούτε λίγο ούτε πολύ στον ίδιο τό δολοφόνο, τόν αίσχρό Πρόεδρο της Λέσχης της Αυτοκτονίας. Μην προσπαθήσετε νά ερευνήσετε βαθύτερα αυτά τά επικίνδυνα πράγματα άλλα αρκεσθείτε μέ τήν ώς έκ θαύματος διάσωση σας καΐ εγκαταλείψατε αμέσως αυτό τό σπίτι. Έ χ ω επείγουσες υποθέσεις καΐ πρέπει ν' ασχοληθώ αμέσως μ' αυτό τό φτωχό πτώμα πού μέχρι πρίν από λίγο ήταν ένας γενναίος καϊ 'ό\ιορψος νέος».

Ό Σίλας αποχαιρέτησε τόν Πρίγκιπα Φλόριζελ με ευγνωμοσύνη καϊ ταπεινότητα, καθυστέρησε δμως στό Box Court ώσπου τόν είδε νά φεύγει μέ μιά πολυτελή άμαξα γιά νά επισκεφθεί τόν αρχηγό της αστυνομίας Συνταγματάρχη Χέντερσον. Παρ' δλα τά δημοκρατικά του αισθήματα, δ νεαρός 'Αμερικανός έβγαλε τό καπέλο του σχεδόν μέ αφοσίωση, τήν ώρα πού ή άμαξα απομακρυνόταν. Τήν 'ίδια νύχτα έπαιρνε τό τραίνο γιά νά γυρίσει στό Παρίσι.

ΥΕδώ (λέει δ Άραβας συγγραφέας μου) τελειώνει

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΪ ΓΙΑΤΡΟΤΚΑΙΤΟΤΜΒΓΑΛΟΤ ΤΑΞΙ-


ΔΙΩΤΙΚΟΤ ΜΠΑΟΤΑΟΥ. Παραλείποντας μερικούς στο

χασμούς γιά τη δύναμη της Θείας Πρόνοιας πού ται

ριάζουν απόλυτα στό πρωτότυπο, αλλά πού ελάχιστα

ανταποκρίνονται στά δυτικά μας πρότυπα, θα αρκεστώ

μόνον νά προσθέσω δτι 6 κύριος Σκάνταμοουρ ίχει ήδη

αρχίσει ν ανεβαίνει την κλίμακα της πολιτικής επιτυ

χίας και ο'ι τελευταίες πληροφορίες λένε δτι έγινε σε

ρίφης στη γενέτειρα του.}

Ή περιπέτεια

της επιβατικής άμαξας

/-^ ΤΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΜΠΡΑΚΕΝΜΠΟΤΡΤ ΡΙΤΣ είχε ^-s διακριθεί ιδιαιτέρως σ' 2ναν άπδ τους μικρότερους ανταρτοπόλεμους στην 'Ινδία. Αυτός είναι πού Επιασε αιχμάλωτο, μέ τα ί'δια του τα χέρια, τον αρχηγό της ανταρσίας" ή ανδρεία του τον έκανε αντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμού καί δταν γύρισε στην πατρίδα, εξαντλημένος άπδ τδ άσχημο τραΰμα μιας σπαθιάς καί έναν παρατεταμένο τροπικδ πυρετό, ή υψηλή κοινωνία ήταν έτοιμη νά τδν υποδεχτεί σάν μιά ελάσσονα διασημότητα.

Διακρινόταν δμως γιά τήν ανεπιτήδευτη σεμνότητα τοϋ χαρακτήρα του' δ κίνδυνος ήταν μέσα στδ αίμα του, άλλα ή προσωπολατρία τδν άφηνε αδιάφορο' περίμενε λοιπδν σέ λιμάνια τοϋ εξωτερικού καί στδ 'Αλγέρι -μέχρι ή φήμη των ανδραγαθημάτων του νά φτάσει στδ κατακόρυφο κι δστερα ν' αρχίσει νά ξεχνιέται.

"Εφτασε τελικά στδ Aov^iw στην αρχή της σεζδν καί πέρασε απαρατήρητος, παρά τους φόβους του γιά

105


τό αντίθετο, καί καθώς ήταν ορφανός καί δέν είχε παρά κάτι μακρινούς συγγενείς πού ζούσαν στην επαρχία, ήταν σχεδδν σάν ένας ξένος πού εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα της χώρας γιά τήν δποία είχε χύσει τδ αίμα του.

Την επομένη της επιστροφής του δείπνησε μοναχός του σέ μιά στρατιωτική λέσχη. 'Αντάλλαξε χειραψίες μέ κάτι παλαιούς συναδέλφους καΐ δέχτηκε τά θερμά τους συγχαρητήρια άλλα, καθώς δλοι γενικώς είχαν κάτι νά κάνουν τδ βράδυ, κατέληξε εντελώς μόνος. Φορούσε επίσημο ένδυμα γιατί σχεδίαζε νά πάει στδ θέατρο. Ή μεγαλούπολη ήταν γι ' αύτδν μιά καινούρια εμπειρία" τελειώνοντας ένα επαρχιακό σγρλείο είχε μπει σέ στρατιωτικό κολέγιο κι άπδ έκεΐ κατευθείαν στις 'Ανατολικές κτήσεις τής Αυτοκρατορίας* είχε τάξει στδν εαυτό του μιά ποικιλία τέρψεων μέσα άπδ αύτδν τόν κόσμο πού έμελλε νά εξερευνήσει. Στριφογυρίζοντας τό μπαστούνι του αποφάσισε νά κατευθυνθεί δυτικά. *Ήταν ενα γλυκό βράδυ, είχε πέσει ήδη τό σκοτάδι και κάθε τόσο φαινόταν πώς θά βρέξει. Τά πρόσωπα πού έβλεπε στδ φώς τών φαναριών διέγειραν τή φαντασία τοΰ υπολοχαγού κι είχε τήν εντύπωση δτι θά \ιποροϋαε νά περπατάει συνεχώς σ' αύτη τήν παρορμητική ατμόσφαιρα τής πόλης, τριγυρισμένος άπδ τδ μυστήριο τής ζωής τεσσάρων εκατομμυρίων ατόμων. Έριξε μιά βιαστική ματιά στά σπίτια καί διερωτήθηκε τί μπορούσε νά συμβαίνει πίσω άπδ τά καλοφωτισμένα παράθυρα* εξέταζε κάθε πρόσωπο, κι έβλεπε πώς καθένα άπό αυτά ήταν απορροφημένο ά-

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΙΚΗΣ ΑΜΑΞΑΣ 107

πό κάποιαν άγνωστη έγνοια ή ενδιαφέρον, ΪΊογρ ή ευγενικό.

«Λένε γιά τόν πόλεμο», σκέφτηκε, «άλλα τοΰτο είναι τό μεγάλο πεδίο μάχης τής ανθρωπότητας».

Τότε άρχισε νά διερωτάται πώς έγινε νά περπατήσει τόσην ώρα σ' έναν χώρο τόσο περίπλοκο καί νά μή συναντήσει τυχαία ούτε τή σκιά μιας περιπέτειας.

«"Ολα έν καιρώ», σκέφτηκε. «Είμαι ξένος ακόμη κι ίσως τό δφος μου είναι περίεργο. 'Αλλά πολύ σύντομα πρέπει νά μπώ στή δίνη».

Ή νύχτα ήταν ήδη αρκετά προχωρημένη δταν μιά καταιγιστική κρύα βροχή άρχισε ξαφνικά νά πέφτει μες στό σκοτάδι. Ό Μπράκενμπουρυ σταμάτησε κάτω άπδ μερικά δέντρα κι άπό έκεΐ είδε έναν άμαξα μιας δίτροχης επιβατικής άμαξας νά τοΰ κάνει σήμα πώς ήταν ελεύθερος. Ή ευκαιρία είχε παρουσιαστεί τήν πιό κατάλληλη στιγμή, γι ' αυτό σήκωσε τδ μπαστούνι του σάν απάντηση καί γρήγορα τρύπωσε στή λονδρέζικη γόνδολα.

«Ποΰ θά σας πάω, κύριε;», ρώτησε δ δδηγός. «"Οπου σας αρέσει», είπε δ Μπράκενμπουρυ.

Κι αμέσως ή άμαξα έφυγε μέ μεγάλη ταχύτητα μέσα στή βροχή καί μπήκε σ' έναν λαβύρινθο άπό επαύλεις, πού μέ τους κήπους πού είχαν μπροστά έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε ήταν Ζύσχολο νά ξεχωρίσει κανείς στό αραιό φώς τοΰ γκαζιοΰ, τους δρόμους καί τίς ημικυκλικές αλέες άπό δπου περνοΰσαν. Ό Μπράκενμπουρυ έχασε τόν προσανατολισμό του πολύ γρήγορα. Θά μποροΰσε καί νά πιστέψει δτι δ άμαξας


διασκέδαζε κάνοντας γύρους στην ίδια περιοχή, υπήρχε δμως κάτι το μεθοδικό στον ρυθμδ της ταχύτητας πού τδν Ιπεισε γιά τδ αντίθετο. Ό άμαξας είχε Ινα σχέδιο στδ μυαλό του, βιαζόταν γιά κάποιο συγκεκριμένο σκοπό" δ Μπράκενμπουρυ έξεπλάγη μέ τήν ικανότητα του νά μή χάνεται μέσα σέ τέτοιο λαβύρινθο και προσπάθησε νά φανταστεί τήν αιτία τής βιασύνης του. Είχε ακούσει πολλά γιά τά παθήματα διαφόρων ξένων στο Αο^ίνο. Μήπως άνηκε κι δ άμαξας σέ κάποια αιμοσταγή καί δπουλη συμμορία; Μήπως κι αυτός δ ίδιος στροβιλιζόταν γύρω άπδ έναν τρομερό θάνατο;

Δέν είχε προλάβει νά ολοκληρώσει αυτήν τή σκέψη, δταν ή άμαξα πήρε απότομα μιά στροφή καί σταμάτησε μπροστά στην πόρτα τοΰ κήπου μιας έπαυλης σ' έναν μεγάλο καί φαρδύ δρόμο. Τδ σπίτι ήταν κα-τάφωτο. Μιά άλλη hixpoyy] άμαξα απομακρυνόταν εκείνη τή στιγμή κι δ Μπράκενμπουρυ πρόλαβε νά δει έναν κύριο πού μόλις περνούσε τήν εξώπορτα κι ένα σωρδ υπηρέτες μέ λιβρέα πού τδν υποδέχονταν. Τοϋ Ικανέ εντύπωση πού δ άμαξας σταμάτησε ακριβώς )i.Tipoazk α ένα σπίτι πού γινόταν κάποια δεξίωση" τελικά σκέφτηκε πώς θά ήταν τυχαίο καί συνέχισε ήρεμα νά καπνίζει στή θέση του, ώσπου άκουσε τή σκεπή ν' ανοίγει απότομα επάνω άπ° τδ κεφάλι του.

«Φτάσαμε, κύριε», είπε δ άμαξας.

«Φτάσαμε!», επανέλαβε δ Μπράκενμπουρυ. «Ποϋ;».

«ΜοΟ είπατε νά σας πήγαινα όπου ήθελα, κύριε»,

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΠΚΗΣ ΑΜΑΞΑΣ 109

απάντησε εκείνος μ' ενα συγκρατημένο χαμόγελο, «και ορίστε, φτάσαμε».

Στον Μπράκενμπουρυ προξένησε κατάπληξη τδ γεγονός δτι ή φωνή τοΰ άμαξα ήταν εξαιρετικά ήπια κι ευγενική γιά κάποιον άπδ κατώτερη κοινωνική τάξη" θυμήθηκε πώς έτρεχε σ' δλη τή διαδρομή' καί ξαφνικά αντελήφθη δτι ή δίτροχη άμαξα ήταν πολύ πιο πολυτελής άπ' δ,τι τά κοινά οχήματα.

«Πρέπει νά μοϋ δώσετε εξηγήσεις», είπε. «Έχετε τήν πρόθεση νά μέ βγάλετε έξω στή 6ροχΎ}; Καλέ μου άνθρωπε, μοϋ φαίνεται πώς έγώ αποφασίζω».

«Βεβαίως εσείς αποφασίζετε», απάντησε δ άμαξας" «άλλα δταν θά σάς τά έχω πει δλα, νομίζω δτι γνωρίζω τί απόφαση θά πάρει ένας κύριος τής περιωπής σας. Σ' αύτδ τδ σπίτι κάποιος δίνει μιά δεξίωση. Δέν ξέρω κατά πόσον ή αρχοντιά του είναι ξένος στδ Λονδίνο, χωρίς γνωριμίες καί φίλους, ή έάν είναι κάποιος μέ παράξενα γούστα. Τδ βέβαιο είναι πώς μέ προσέλαβαν γιά νά απαγάγω κυρίους που φοροΰνε γρά,ν,ο καί περπατούνε χωρίς συντροφιά. Καί μάλιστα πολλούς, δσους θέλω, κατά προτίμηση δμως στρατιωτικούς. Δέν έχετε παρά νά μπείτε μέσα καί νά πείτε πώς σας κάλεσε δ κύριος Μόρρις».

«'Εσείς είστε δ κύριος Μόρρις;», ερώτησε δ Υπολοχαγός.

«"Ω, δχι», απάντησε δ άμαξας. «Ό κύριος Μόρρις είναι αυτός πού μένει στο σπίτι».

«Εντελώς ασυνήθιστος τρόπος γιά νά καλεί κανείς κόσμο», είπε δ Μπράκενμπουρυ, «άλλα ένας έκκεντρι-


κός μπορεί νά επιτρέψει στον εαυτό του μιά τέτοια Ιδιοτροπία χωρίς νά έχει τήν παραμικρή πρόθεση προσβολής. "Αν όμως υποτεθεί δτι αρνούμαι τήν πρόσκληση τοΰ κυρίου Μόρρις», συνέχισε, «τότε τί θα μοϋ συμβεί;».

«Έχω εντολή νά σας οδηγήσω πάλι έκεΐ πού σας πήρα», απάντησε, «καΐ ν' αρχίσω νά ψάχνω γιά άλλους μέχρι τά μεσάνυχτα. Εκείνοι πού δεν αρέσκονται σέ μιά τέτοια περιπέτεια, είπε ό κύριος Μόρρις πώς δεν τοΰ κάνουν γιά καλεσμένοι του».

Τά τελευταία λόγια έκαναν τον Υπολοχαγό νά πάρει τήν απόφαση του αμέσως.

«Ούτως ή άλλως», σκέφτηκε καθώς κατέβαινε από τήν άμαξα, «δέν χρειάστηκε νά περιμένω και πολύ γιά τήν περιπέτεια μου».

Δέν είχε πατήσει καλά τό πόδι του στο πεζοδρόμιο κι ακόμη έψαχνε στην τσέπη του γιά νά πληρώσει τον άμαξα, δταν ή άμαξα έκανε απότομη στροφή και ξεκίνησε μέ ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τήν ί'δια κατεύθυνση απ' δπου είχαν έρθει. Ό Μπράκενμπουρυ τον φώναξε άλλα εκείνος δέν έδωσε καμία σημασία και συνέχισε τόν δρόμο του. "Ακουσαν δμως τή φωνή του στό σπίτι, ή πόρτα άνοιξε διάπλατα αφήνοντας τό φώς νά ξεχυθεί στον κήπο, κι ένας υπηρέτης έτρεξε νά τόν συναντήσει κρατώντας μιά ομπρέλα.

«Έχει πληρωθεί δ αμαξάς», παρατήρησε δ υπηρέτης μ' έναν πολύ ευγενικό τόνο, καί συνόδευσε τόν Μπράκενμπουρυ στην αλέα καί μέχρι πάνω στην εξωτερική σκάλα. Στό χώλ άλλοι υπηρέτες τόν απάλλαξαν απ' τό καπέλο, τό μπαστούνι καί τό παλτό του, δίνοντας του


Ινα χαρτόνι μ' έναν αριθμό, καί μέ μεγάλη ευγένεια τόν οδήγησαν από μιά σκάλα μέ τροπικά φυτά μέχρι τήν πόρτα ενός δωματίου τοΰ πρώτου πατώματος. Έκεΐ ένας μπάτλερ μέ ύφος σοβαρό τόν ερώτησε τό 3-νομά του καί αναγγέλλοντας «Υπολοχαγός Μπράκενμπουρυ Ρίτς», τόν έμπασε στην αίθουσα υποοΌγΎ\ς τοΰ σπιτιοΰ.

Ένας νέος, λεπτός καί ιδιαίτερα ο\χορψος άντρας, πλησίασε καί τόν χαιρέτησε μέ ύφος ευγενικό καί μαζί καλοσυνάτο. Εκατοντάδες κεριά εξαιρετικής ποιότητας φώτιζαν ενα δωμάτιο πού μοσκοβολοΰσε, καθώς κι ή σκάλα, άπό τό άρωμα σπανίων καί ο\ιορψ(ύν ανθισμένων φυτών. Ένας μπουφές ήταν κυριολεκτικά φορτωμένος φαγητά. Τπηρέτες πηγαινοέρχονταν μέ φροΰτα καί ποτήρια μέ σαμπάνια. Δεκαέξι περίπου άτομα αποτελούσαν τή συντροφιά, δλοι άντρες, μερικοί είχαν περάσει τή νεότητα καί, έκτος άπό ελάχιστες εξαιρέσεις, δλων τό παρουσιαστικό ήταν ευχάριστο μέχρι καί εντυπωσιακό. ΤΗταν χωρισμένοι σέ δυο ομίλους, δ ένας στό τραπέζι τής ρουλέτας κι δ άλλος γύρω άπό ένα άλλο τραπέζι δπου κάποιος έκανε μπάνκα κι έπαιζαν μπακαρά.

«Κατάλαβα», σκέφτηκε δ Μπράκενμπουρυ, «βρίσκομαι σέ ιδιωτική χαρτοπαικτική λέσχη, κι δ άμαξας ήταν κράχτης».

Μέ μιά ματιά είχε συγκρατήσει δλες τις λεπτομέρειες γύρω του κι είχε βγάλει αυτό τό συμπέρασμα, ενώ δ οικοδεσπότης τοΰ κρατοΰσε ακόμη τό χέρι. Σ' αύ-


τον τώρα έστρεψε το βλέμμα του για μιά γρήγορη αξιολόγηση.

Τή δεύτερη αύτη φορά δ κύριος Μόρρις τον εξέπληξε πιο πολύ άπδ την πρώτη. Ή αβίαστη ευγένεια τών τρόπων του, ή κομψότητα, ή προσήνεια και τό θάρρος πού αποτυπωνόταν στή μορφή του, ελάχιστα ταίριαζαν με την προκατάληψη πού έτρεφε δ υπολοχαγός για έναν ιδιοκτήτη χαρτοπαικτικού άντρου' δσο για τον τόνο της δμιλίας του προσδιόριζε μάλλον ένα άτο-μο μέ κοινωνική θέση καί προσωπική αξία. Ό Μπρά-κενμπουρυ ανακάλυψε πώς έτρεφε μιαν ενστικτώδη συμπάθεια γιά τον οικοδεσπότη του καί, παρόλο πού έ-ψεγε τον εαυτό του γιά τήν αδυναμία του, ήταν ανίκανος ν' αντισταθεί σ° αυτήν τή φιλική διάθεση πού ένιωθε γιά τδ άτομο καί τον χαρακτήρα τοϋ κυρίου Μόρρις.

«"Εχω ακούσει γιά σας, Υπολοχαγέ Ρίτς», είπε δ κύριος Μόρρις χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του" «καί πιστέψτε με, είμαι γοητευμένος άπδ τή γνωριμία σας. Ή εμφάνιση σας ταιριάζει μέ τή φήμη πού δημιουργήσατε στίς 'Ινδίες. Έάν τώρα ξεχάσετε γιά λίγο τήν έλλειψη πρωτοκόλλου κατά τήν παραμονή σας Ιδώ, θα τδ θεωρήσω δχι μόνο τιμή αλλά καί είλικρι-νή χαρά. Κάποιος πού κατατροπώνει βαρβάρους ιππείς», πρόσθεσε γελώντας, «δέν θά 'πρεπε να τρομάξει άπδ μιαν έλλειψη πρωτοκόλλου, δσο σοβαρή κι άν είναι».

Καί τδν δδήγησε στδν μπουφέ, παρακαλώντας τον νά πάρει αναψυκτικά.


«Στον λόγο της τιμής μου», σκέφτηκε δ Υπολοχαγός, «νά ένας άπδ τους πιδ συμπαθείς τύπους και χωρίς αμφιβολία ένας απ' τους πιδ ευχάριστους κύκλους τοϋ Λονδίνου».

Πήρε λίγη σαμπάνια πού τήν βρήκε έξοχη καί, βλέποντας δτι αρκετοί άπδ τή συντροφιά κάπνιζαν ήδη, άναψε ένα πουράκι καί κατευθύνθηκε αργά προς τή ρουλέτα δπου έπαιξε μερικές φορές, καί τήν υπόλοιπη δρα παρακολουθούσε χαμογελώντας τήν τύχη τών άλλων. "Ετσι περνούσε τδν καιρό του δταν παρατήρησε πώς δλοι οί προσκεκλημένοι τελούσαν κάτω άπδ στενή παρακολούθηση. Ό κύριος Μόρρις πηγαινοερχόταν, φαινομενικά απασχολημένος μέ τα καθήκοντα τοΰ οικοδεσπότη, άλλα παρατηρούσε τά πάντα μέ τδ διαπεραστικό του βλέμμα. Κανείς καλεσμένος δεν ξέφευγε άπδ τήν ακαριαία κι ερευνητική ματιά του. Κατέγρα-φε τή συμπεριφορά αυτών πού έχαναν πολύ, υπολόγιζε τά ποσά πού παίζονταν, σταματούσε πίσω άπ° αυτούς πού δύο δύο ήταν απορροφημένοι στή συζήτηση τους καί, έν δλίγοις, δέν υπήρχε κάτι τδ Ιδιαίτερο άπδ κάθε προσκεκλημένο πού νά μήν τδ έχει παρατηρήσει καί νά μήν τδ έχει σημειώσει στο μυαλό του. Ό Μπράκενμπουρυ άρχισε νά αμφιβάλλει κατά πόσον επρόκειτο περί χαρτοπαικτικής λέσχης: δλα αυτά έμοιαζαν μέ Ιδιωτική ανάκριση. Παρακολούθησε τδν κύριο Μόρρις σέ δλες τις κινήσεις του καί παρόλο πού δ άνθρωπος χαμογελούσε συνεχώς, τοϋ φάνηκε πώς ήταν μιά μάσκα πού έκρυβε ένα ανήσυχο καί γεμάτο φροντίδες πνεΰμα. Γύρω του, οί καλεσμένοι γελούσαν καί


συνέχιζαν το παιγνίδι τους' άλλα δ Μπράκενμπουρυ είχε χάσει το ενδιαφέρον του γι ' αυτούς.

«Αυτός δ Μόρρις», σκέφτηκε, «δέν χάνει καθόλου τον καιρό του, καθώς τριγυρνάει μέσα στην αίθουσα. Κάποιος σοβαρός σκοπός τον εμπνέει" άς προσπαθήσω να τόν βολιδοσκοπήσω».

Κάθε τόσο δ κύριος Μόρρις έπαιρνε έναν άπό τους προσκεκλημένους του κατά \>Λρος καί, μετά άπό σύντομη συζήτηση σ' έναν προθάλαμο, επέστρεφε μόνος, κι δ επισκέπτης δέν εμφανιζόταν ξανά. Το φαινόμενο αυτό επαναλήφθηκε αρκετές ψορες κι ή περιέργεια τοΰ Μπράκενμπουρυ αυξήθηκε σέ μεγάλο βαθμό. 'Αποφάσισε νά διαλευκάνει αμέσως αυτό το μικρό μυστήριο καί, μπαίνοντας αργά στον προθάλαμο, βρήκε μια βαθιά κόχη παραθύρου κρυμμένη άπό κουρτίνες μ' αυτό τό πράσινο χρώμα πού ήταν της μόδας. Τρύπωσε εκεί βιαστικά. Δέν χρειάστηκε νά περιμένει πολύ γιατί τόν τράβηξε δ ήχος βημάτων καί ομιλίες πού προέρχονταν άπό την κύρια αίθουσα. Προσπαθώντας νά διακρίνει μέσα άπ' τό χώρισμα, είδε τόν κύριο Μόρρις νά συνοδεύει έ'ναν παχύ καί κατακόκκινο τύπο πού άπό τό ύφος έμοιαζε μέ εμπορικό αντιπρόσωπο καί πού δ Μπράκενμπουρυ είχε ήδη επισημάνει άπό τό χυδαίο γέλιο καί τους κακούς τρόπους του σ*ό τραπέζι. ΟΣ δύο σταμάτησαν ακριβώς \ιπροοτα, άπό τό παράθυρο, κι έτσι δ Μπράκενμπουρυ δέν έχασε ούτε λέξη άπό τόν a.%o\oi)do διάλογο:

«Σάς ζητώ χίλιες φορές συγνώμη!», άρχισε δ κύριος Μόρρις μέ τόν πιό διαλλακτικό τόνο' «καί, άν φαί-


νομαι αγενής, είμαι βέβαιος δτι πρόθυμα θά μέ συγχωρήσετε. Σέ μιά πόλη τόσο μεγάλη δσο τό Αονδίνο, πρέπει νά συμβαίνουν συνεχώς συμπτώσεις καί τό καλύτερο πού έχουμε νά κάνουμε είναι νά διορθώνουμε τά κακώς κείμενα μέ τη μικρότερη δυνατή καθυστέρηση. Γιά νά είμαι ειλικρινής, φοβούμαι δτι κατά λάθος τιμήσατε τόν ταπεινό μου οιχο, διότι ή φυσιογνωμία σας μοϋ είναι εντελώς άγνωστη. Επιτρέψατε μου νά θέσω τό ζήτημα χωρίς περιφράσεις —άλλωστε μεταξύ κυρίων μία λέξη πάντοτε άρκεΐ—, σέ ποιάν οικία νομίζετε δτι βρίσκεστε;».

«Στην οικία τοΰ κυρίου Μόρρις», απάντησε δ άλλος, μέ έκδηλα συμπτώματα σύγχυσης πού είχε ενταθεί μετά τά τελευταία λόγια.

«Τοΰ κυρίου Τζών ή τοΰ κυρίου Τζέημς Μόρρις;» ερώτησε δ οίκοδεσπότης.

«Πραγματικά δέν μπορώ νά πώ», απάντησε δ άτυχος προσκεκλημένος. «Δέν γνωρίζω προσωπικώς αυτόν τόν κύριο, περισσότερο άπό δσο γνωρίζω Ισας».

«Κατάλαβα», είπε δ κύριος Μόρρις. «Κατοικεί κάποιος άλλος μέ τό ίδιο δνομα λίγο πιό κάτω, στον ίδιο δρόμο' καί δέν υπάρχει αμφιβολία δτι δ αστυφύλακας θά μπορέσει νά σας δώσει τόν αριθμό. Πιστέψτε με, θεωρώ τόν εαυτό μου ευτυχή πού, εξαιτίας αυτής της παρεξηγήσεως, μοΰ δόθηκε ή ευκαιρία νά έχω τή συντροφιά σας γι ' αυτό τό χρονικό διάστημα" καί επιτρέψτε μου νά εκφράσω τήν ελπίδα δτι ίσως συναντηθούμε πάλι σέ πιό κανονικές συνθήκες. Έν τώ μεταξύ, δέν θά ήθελα κατά κανέναν τρόπο νά σας στερήσω τή


συντροφιά των φίλων σας. Τζών», πρόσθεσε, υψώνοντας τον τόνο της φωνής του, «βοηθήστε αυτόν τον κύριο να βρει το πανωφόρι του».

Και με το πιο ευχάριστο ύφος ό κύριος Μόρρις συνόδευσε τόν επισκέπτη του μέχρι τον προθάλαμο, όπου τόν άφησε στή φροντίδα τοϋ μπάτλερ. Την ώρα πού δ Μπράκενμπουρυ περνούσε μπροστά άπό το παράθυρο γιά νά επιστρέψει στο σαλόνι, άκουσε τόν κύριο Μόρρις νά βγάζει έναν βαθύ αναστεναγμό σά νά ήταν πολύ ανήσυχος καί τά νεϋρα του νά ήταν ήδη εξαντλημένα άπό τή δουλειά πού είχε αναλάβει.

Γιά μιαν ώρα πζρίποο οι άμαξες συνέχιζαν νά φτάνουν με τέτοια συχνότητα, ώστε ό κύριος Μόρρις έ-πρεπε νά παραλαμβάνει έναν καινούριο προσκεκλημένο γιά κάθε παλαιόν πού αποχωρούσε, κι έτσι ή συντροφιά έμενε αναλλοίωτη. Κάποια στιγμή δμως οί αφίξεις αραίωσαν, μέχρι πού σταμάτησαν εντελώς, ενώ ή διαδικασία τής αποχώρησης συνεχιζόταν μέ τόν ί'διο ρυθμό. Ή σάλα άρχισε νά φαίνεται άδεια: δ μπακαράς είχε διακοπεί ελλείψει μπάνκας- μερικοί καληνύχτισαν άπό δική τους πρωτοβουλία κι έφυγαν χωρίς κανείς νά προσπαθήσει νά τους κρατήσει' στο μεταξύ δ κύριος Μόρρις διπλασίασε τίς φιλοφρονήσεις του α αυτούς πού έμειναν. Πήγαινε πρόθυμα άπό όμιλο σε δμιλο κι άπό άτομο σέ άτομο, καί γιά όλους είχε έναν καλό λόγο. Δεν έμοιαζε τόσο μέ οικοδεσπότη δσο μέ οικοδέσποινα, καί στους τρόπους του υπήρχε μιά γυναικεία φιλαρέσκεια καί καταδεκτικότητα πού τους γοήτευε δ-λους.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΠΚΗΣ ΑΜΑΞΑΣ 117

Καθώς ο! προσκεκλημένοι αραίωναν, δ Υπολοχαγός Ρίτς βγήκε άπ' το σαλόνι στον διάδρομο γιά νά πάρει λίγο καθαρό αέρα. Δέν είχε περάσει δμως ακόμη το κατώφλι τοϋ προθαλάμου, δταν μιά καταπληκτική ανακάλυψη τόν έκανε νά σταματήσει απότομα. Τά φυτά είχαν εξαφανιστεί άπό τή σκάλα" τρεις μεγάλες άμαξες είχαν σταθμεύσει μπροστά στή σιδερένια πόρτα τοϋ κήπου- οί υπηρέτες ήταν απασχολημένοι μέ τδ άδειασμα τοϋ" σπιτιού" μερικοί είχαν κιόλας βάλει τά πανωφόρια τους κι ετοιμάζονταν νά φύγουν. Έμοιαζε μέ το τέλος ενός χοροΰ στην έξοχη δπου τά πάντα έχουν νοικιαστεί. Ό Μπράκενμπουρυ έκανε βεβαίως Ινα σωρό σκέψεις. Πρώτον οί προσκεκλημένοι, πού δεν ήταν πραγματικοί προσκεκλημένοι, είχαν φύγει καί τώρα οΕ υπηρέτες, πού δέν ήταν κατά κανέναν τρόπο πραγματικοί υπηρέτες, ήταν έτοιμοι νά διαλυθούν.

«ΤΗταν μιά επίφαση δλο αύτδ τό σπίτι;», αναρωτήθηκε. «Τδ μανιτάρι μιας νύχτας πού χάνεται πρίν ξημερώσει;».

Άφοϋ περίμενε τήν κατάλληλη στιγμή, δ Μπράκενμπουρυ όρμησε στή σκάλα, στό επάνω πάτωμα τοϋ σπιτιού. ΤΗταν δπως τδ περίμενε. Έτρεξε άπό δωμάτιο σέ δωμάτιο καί δέν είδε οΰτε ένα έπιπλο, οΰτε τόν παραμικρό πίνακα ατούς τοίχους. Παρόλο πού τδ σπίτι είχε ασπριστεί κι είχαν μπει ταπετσαρίες, δχι μόνο ήταν ακατοίκητο τώρα άλλα δέν είχε κατοικηθεί ποτέ. Ό νεαρός αξιωματικός θυμήθηκε μέ κατάπληξη τήν απατηλή, τακτοποιημένη καί φιλόξενη ατμόσφαιρα πού υπήρχε στό σπίτι κατά τήν άφιξη του. "Ολη αύτη ή


παραπλάνηση σέ τόσο μεγάλη κλίμακα θά πρέπει να έκρυβε κάποιο σκοπό.

Ποιος ήταν τότε δ κύριος Μόρρις; Τί επιδίωκε παριστάνοντας τόν οικοδεσπότη μόνο για μιά νύχτα στη μακρινή δυτική συνοικία τοϋ ΑονΖίνου; Καί γιατί μάζευε τους καλεσμένους άπ' τον ^ρό\χο, έτσι στην τύχη;

Ό Μπράκενμπουρυ θυμήθηκε δτι ήδη είχε καθυστερήσει αρκετά καί βιάστηκε να συναντήσει τή συντροφιά. Πολλοί είχαν φύγει στή διάρκεια της απουσίας του καί μέσα στην αίθουσα, πού μέχρι πριν άπό λίγο ήταν γεμάτη κόσμο, υπήρχαν τώρα πέντε άτομα μαζί μέ τόν Υπολοχαγό καί τον οικοδεσπότη του. Ό κύριος Μόρρις τόν χαιρέτησε μ' ένα χαμόγελο καθώς μπήκε ξανά στο δωμάτιο καί αμέσως σηκώθηκε άπό τή θέση του.

«"Εφτασε ή στιγμή, κύριοι», είπε, «να εξηγήσω για ποιο λόγο σας έστέρησα τή διασκέδαση σας. Έλπίζο) δτι δέν βρήκατε τή βραδιά πολύ πληκτική. Παραδέχομαι δμως δτι σκοπός μου δέν ήταν νά σάς διασκεδάσω άλλα νά βοηθήσω τόν εαυτό μου νά βγει άπό μιά δύσκολη κατάσταση. Είσαστε δλοι άνθρωποι τοϋ κόσμου», συνέχισε, «τό παρουσιαστικό σας δέν σάς αδικεί καί δέν ζητώ καλύτερη εγγύηση. Γι' αυτό καί, χωρίς προφάσεις, σάς ζητώ νά μοϋ προσφέρετε μιαν επικίνδυνη καί λεπτή υπηρεσία: επικίνδυνη γιατί ή ζωή σας διατρέχει κίνδυνο καί λεπτή γιατί πρέπει νά ζητήσω απόλυτη διακριτικότητα γιά δ,τι ενδέχεται νά δείτε ή ν' ακούσετε. Αυτή ή παράκληση άπό κάποιον τελείως άγνωστο ήχεΐ κωμικά παράδοξη. Τό γνωρίζω

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΙΚΗΣ ΑΜΑΕΑΣ 119

αυτό καλά καί θά ήθελα τώρα αμέσως νά προσθέσω δτι έάν κανείς άπό τους παρόντες άκουσε ήδη αρκετά, άν υπάρχει κανείς ανάμεσα σας πού φρίττει μέ ένα επικίνδυνο μυστικό καί μία πράξη άφοσιώσεως πρδς έναν άγνωστο — νά τό χέρι μου, θά τοϋ πω καληνύχτα καί θά τοϋ ευχηθώ μέ δλη μου τήν καρδιά καλό κατευόδιο».

"Ενας πολύ ψηλός μελαχρινός τύπος, αρκετά καμπούρης, ανταποκρίθηκε αμέσως στην έκκληση του.

«Μοϋ αρέσει ή ειλικρίνεια σας, κύριε», είπε. «Κι έγώ προσωπικώς αποχωρώ. Δέν κάνω καμία παρατήρηση, δέν μπορώ δμως νά αρνηθώ δτι τά λόγια σας μέ γεμίζουν υποψίες. Έγώ αποχωρώ, δπως είπα, κι ίσως νά θεωρείτε δτι δέν έχω τό δικαίωμα νά τεκμηριώσω τήν απόφαση μου».

«Απεναντίας», είπε δ κύριος Μόρρις, «σάς είμαι ευγνώμων γιά δ,τι πρόκειται νά πείτε. Θά ήταν απαράδεκτο νά μεγαλοποιήσουμε τή σοβαρότητα της προτάσεως μου».

«Λοιπόν, κύριοι, τί λέτε;», είπε δ ψηλός, απευθυνόμενος ατούς άλλους. «Περάσαμε ενα βράδυ ευχάριστο* δέν πάμε τώρα δλοι μαζί στά σπίτια μας ήσυχα ήσυχα; Θά εκτιμήσετε τή γνώμη μου αύριο τό πρωί, δταν θά δείτε ξανά τόν ήλιο, ασφαλείς καί μέ καθαρή συνείδηση».

Ό ομιλητής έδωσε έμφαση στις τελευταίες λέξεις καί τό πρόσωπο του είχε-μιαν ασυνήθιστη έκφραση, σοβαρή καί γεμάτη σημασία. Ένας άλλος άπό τή συντροφιά σηκώθηκε βιαστικά καί, φανερώνοντας κάποια


σημάδια πανικού, ετοιμάστηκε νά αποχωρήσει. Δύο μονάχα απόμειναν σταθεροί, δ Μπράκενμπουρυ κι ένας γέρος Ταγματάρχης τοϋ ίππικοϋ μέ κόκκινη μύτη. Αυτοί ol δύο διατηρούσαν την αταραξία τους κι έκτος από ένα βλέμμα μέ νόημα πού αντάλλαξαν, φαίνονταν εντελώς άσχετοι μέ τή συζήτηση πού μόλις είχε τελειώσει.

Ό κύριος Μόρρις συνόδεψε τους λιποτάκτες μέχρι την πόρτα πού τήν έκλεισε αμέσως μόλις έφυγαν' ύστερα στράφηκε καί, μ' ένα έκδηλο ύφος ανακούφισης καΐ ζωντάνιας, είπε στους αξιωματικούς τά ακόλουθα.

«Διάλεξα τους άντρες μου σάν τόν Ίησοΰ τοϋ Ναυή της Βίβλου, καί πιστεύω δτι έχω στη διάθεση μου τήν αφρόκρεμα τοϋ Λονδίνου. Τό παρουσιαστικό σας άρεσε στους αμαξάδες μου καί κατόπιν μοΰ έκανε κι έμενα εντύπωση* παρατήρησα τή συμπεριφορά σας έν μέσω άγνωστων καί κάτω άπο τις πλέον ασυνήθιστες περιστάσεις. Παρακολούθησα τδν τρόπο πού παίζατε καί μέ ποιόν τρόπο αντιδράσατε δταν χάνατε* τέλος, σας υπέβαλα στη δοκιμασία μιας ανησυχητικής είδησης κι εσείς τή δεχτήκατε σάν πρόσκληση σέ γεϋμα. Δέν πήγε χαμένο», φώναξε, «τό γεγονός δτι έπί χρόνια ήμουν σύντροφος καί μαθητής τοϋ πιο γενναίου καί συνετού ήγεμόνος τής Ευρώπης».

«Στην υπόθεση τοϋ Μπουντερτσάνγκ», παρατήρησε δ Ταγματάρχης, «ζήτησα δώδεκα εθελοντές καί δλοι οΕ παρατεταγμένοι ιππείς ανταποκρίθηκαν θετικά. 'Αλλά μία χαρτοπαικτική συγκέντρωση δέν είναι τό ϊδιο πράγμα μέ ένα σύνταγμα κάτω από τά εχθρικά πυρά.


Υποθέτω δτι πρέπει νά είστε ευχαριστημένος πού βρήκατε δύο καί μάλιστα δύο πού δέν πρόκειται νά σας εγκαταλείψουν έν ώρα ανάγκης. "Οσο γιά τους δύο πού έφυγαν, τους θεωρώ τους πιο ελεεινούς παλιανθρώπους πού συνάντησα ποτέ. Υπολοχαγέ Ρίτς», πρόσθεσε ά-ποτεινόμενος στον Μπράκενμπουρυ, «έχω ακούσει πολλά γιά σας προσφάτως* καί δέν αμφιβάλλω δτι κι εσείς έχετε ακούσει γιά μένα. Είμαι δ Ταγματάρχης Ο' Ρούκ».

Κι δ παλαίμαχος στρατιωτικός έτεινε τό χέρι του στον νεαρό Υπολοχαγό, ένα κοκκινωπό τρεμάμενο

«Καί ποιος δέν έχει ακούσει γιά σας;», απάντησε δ Μπράκενμπουρυ.

«"Οταν αυτό τό μικρό ζήτημα ρυθμιστεί», είπε δ κύριος Μόρρις, «θά θεωρήσετε δτι σας έχω ανταμείψει επαρκώς' γιατί δέν θά μπορούσα νά σας προσφέρω καλύτερη υπηρεσία από αυτήν: νά γνωριστείτε δηλαδή μεταξύ σας».

«Καί τώρα», είπε δ Ταγματάρχης Ο' Ρούκ, «περί τίνος πρόκειται; Μήπως μονομαχία;».

«Μονομαχία κατά κάποιον τρόπο», απάντησε δ κύριος Μόρρις, «μονομαχία μέ άγνωστους καί επικίνδυνους εχθρούς καί, δπως πολύ φοβάμαι, μονομαχία μέχρι θανάτου. Πρέπει νά σας ζητήσω», συνέχισε, «νά μή μέ φωνάζετε Μόρρις* νά μέ λέτε, παρακαλώ, Χάμερ-σμιθ* τό πραγματικό μου δνομα, δπως κι εκείνο ενός άλλου προσώπου στο οποίο ελπίζω νά σας παρουσιάσω συντόμως, θά ήθελα νά μήν τά ρωτήσετε οδτε καί


νά ψάξετε σεις οί ίδιοι νά τα βρείτε. ΠρΙν άπδ τρεις μέρες, το άτομο στο δποϊο αναφέρομαι εξαφανίστηκε ξαφνικά άπδ τδ σπίτι του καί μέχρι σήμερα τδ πρωί δέν Ιδωσε σημεία ζωής. Μπορείτε νά φανταστείτε την ανησυχία μου δταν σας πώ δτι έχει αναλάβει μιά υπόθεση δικαιοσύνης Ιδιωτικώς. Δεσμευμένος άπδ Ιναν μοιραίο δρχο τδν δποΐο Ιδωσε ελαφρά τή καρδία, θεωρεί απαραίτητο ν' απαλλάξει τδν κόσμο, χωρίς τή βοήθεια τοϋ νόμου, άπδ Ινα αίματηρδ καΐ δπουλο υποκείμενο. Δύο φίλοι μας ήδη, καΐ δ Ινας άπδ αυτούς δ αδελφός μου, σκοτώθηκαν σ' αύτδ τδ εγχείρημα. 'Αλλά κι εκείνος, άν δέν πέφτω πολύ εξω, Ιχει πιαστεί στά ίδια θανάσιμα βρόχια. "Ομως τουλάχιστον ακόμη ζει κι ελπίζει, δπως αποδεικνύεται άπδ αύτδ τδ σημείωμα».

ΚαΙ δ ομιλητής, πού δέν ήταν άλλος άπδ τδν Συνταγματάρχη Τζέραλντιν, Ιδειξε ενα γράμμα πού Ιλε-γε τά έξης:

«Ταγματάρχα Χάμερσμιθ, — Τήν Τετάρτη, στ'ις 3.00 π.μ., θά μπείτε άπδ τή μικρή πόρτα στους κήπους τόϋ Rochester House, στο Regent Park. Θά σας ανοίξει Ινας άνθρωπος τής απολύτου εμπιστοσύνης μου. Πρέπει νά σας παρακαλέσω νά μήν αργήσετε ούτε δευτερόλεπτο. Παρακαλώ νά φέρετε τή θήκη μέ τά σπαθιά μου καί, έάν μπορείτε, νά βρείτε δύο άτομα μέ άψογη συμπεριφορά καί διακριτικότητα τά όποια νά άγνοοϋν τήν πραγματική μου ταυτότητα. Τδ δνομά μου δέν πρέπει ν' ακουστεί σ' αυτή τήν υπόθεση.

Θ . ΓΚΟΝΤΩΛ»


«Καί άν ακόμη δέν είχε κανέναν τίτλο», συνέχισε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν, δταν οί άλλοι είχαν Ικανοποιήσει τήν περιέργεια τους, «μόνο καί μόνο γιά τήν δρθή του κρίση, δ φίλος μου είναι κάποιος τοϋ b-ποίον οί εντολές πρέπει νά εκτελούνται χωρίς συζήτηση. Γι' αυτό, περιττό νά σας πώ δτι ούτε πήγα νά επισκεφτώ τδν χώρο γύρω άπδ τδ Rochester House κι δτι, δπως κι εσείς, αγνοώ πλήρως τή φύση τοϋ διλήμματος τοϋ φίλου μου. Μόλις πήρα τήν εντολή του, κατέφυγα σέ κάποιον πού αναλαμβάνει επιπλώσεις καί μέσα σέ λίγες ώρες τδ σπίτι αύτδ απέκτησε τήν εορταστική ατμόσφαιρα πού είδατε. Τδ σχέδιο μου, άν μή τι άλλο, ήταν πρωτότυπο καί δέν μετανιώνω καθόλου γιά μιαν απόφαση πού μοϋ εξασφάλισε τή συνεργασία τοϋ Ταγματάρχη Ο' Ρούκ καί τοϋ Υπολοχαγού Μπράκενμπουρυ Ρίτς. Οί υπηρέτες δμως τών γειτονικών σπιτιών θά εκπλαγούν δταν ξυπνήσουν. Τδ σπίτι πού απόψε ήταν κατάφωτο καί γεμάτο κόσμο, αύριο θά είναι ακατοίκητο καί θά πωλείται. Κατά συνέπεια ακόμη καί τά σοβαρότερα προβλήματα», πρόσθεσε δ Συνταγματάρχης, «Ιχουν τήν εύθυμη πλευρά τους».

«Κι Ινα καλδ τέλος», είπε δ Μπράκενμπουρυ.

Ό Συνταγματάρχης συμβουλεύτηκε τδ ρολόι του.

«Είναι σχεδόν δύο», είπε. «"Εχουμε μιά ώρα μπροστά μας κι εξω άπ' τδ σπίτι μας περιμένει μιά γρήγορη άμαξα. Πείτε μου άν μπορώ νά υπολογίζω σέ σας».

«"Ολη μου τή ζωή», απάντησε δ Ταγματάρχης Ο' Ρούκ, «ποτέ δέν άφησα στη μέση κάτι πού είχα άνα-


λάβει κι οϋτε είμαι άνθρωπος πού παίζει σέ δλα τά ταμπλώ».

Ό Μπράκενμπουρυ δήλωσε κι αύτδς μέ τδν πιδ κατάλληλο τρόπο τήν ετοιμότητα του, κι άφοϋ ήπιαν Ινα ή δύο ποτήρια κρασί κι δ Συνταγματάρχης Ιδωσε άπδ Ινα γεμάτο περίστροφο στδν καθένα, ανέβηκαν κι οί τρεις στην άμαξα και ξεκίνησαν γιά τή γνωστή διεύθυνση.

Τδ Rochester House ήταν ένας καταπληκτικδς τόπος διαμονής στις όχθες τοϋ καναλιού. "Ενας απλόχωρος κήπος απομόνωνε τδ σπίτι σέ μεγάλο βαθμδ καΐ τδ προστάτευε άπδ τά ενοχλητικά βλέμματα των γειτόνων. "Εμοιαζε μ' Ινα pare aux cerfs κάποιου μεγάλου άρχοντα ή ένδς εκατομμυριούχου. Άπδ τδν δρόμο καμιά αναλαμπή φωτός δεν Ιβγαινε άπδ τά πολυάριθμα παράθυρα τοϋ μεγάρου και τδ μέρος Ιμοιαζε εγκαταλελειμμένο, σαν ό ιδιοκτήτης νά Ιλειπε καιρδ άπδ τδ σπίτι.

Οί τρεις άντρες κατέβηκαν άπδ τήν άμαξα καΐ δέν άργησαν νά ανακαλύψουν τή μικρή πόρτα πού ήταν κάτι σάν ιδιαίτερη εϊαοοΌς σ' έναν στενδ δρόμο ανάμεσα σέ δυδ φράχτες. "Ελειπαν ακόμη δέκα μέ δεκαπέντε λεπτά άπδ τήν προκαθορισμένη ώρα" Επεφτε καταρρακτώδης βροχή κι οί ριψοκίνδυνοι άντρες βρήκαν καταφύγιο κάτω άπδ έναν κισσδ κι άρχισαν νά μιλοΰν χαμηλόφωνα γιά τήν επικείμενη δοκιμασία.

Ξαφνικά δ Τζέραλντιν Ιβαλε τδ δάχτυλο στδ στόμα γιά νά επιβάλει σιωπή κι δλοι Ιντείνανε τήν ακοή τους στδ Ιπακρο. Μέσα στδν αδιάλειπτο θόρυβο της βροχής,


ακούστηκαν άπδ τήν άλλη μεριά τοϋ τοίχου τά βήματα δύο ανθρώπων καί ομιλίες. Καθώς πλησίαζαν, δ Μπράκενμπουρυ, πού ή ακοή του ήταν πολύ Εσχυρή, μπόρεσε νά ξεχωρίσει άπδ αυτά πού έλεγαν.

«Έχει ανοιχτεί δ τάφος;», ρώτησε δ ένας. «Έχει», απάντησε δ άλλος' «πίσω άπ' τδν φράχτη

μέ τις δάφνες. "Οταν τελειώσει ή δουλειά μποροϋμε νά τδν σκεπάσουμε μέ κούτσουρα».

Αύτδς πού είχε μιλήσει πρώτος γέλασε, κι ή ευθυμία του Ικανέ τους τρεις άντρες νά παγώσουν.

«Σέ μιά ώρα άπδ τώρα», είπε. Άπδ τδν ήχο των βημάτων Ιγινε φανερό δτι εκεί

νοι οί δύο χώρισαν κι δ καθένας τράβηξε πρδς αντίθετη κατεύθυνση.

Αμέσως σχεδόν ή ιδιαίτερη πόρτα άνοιξε μέ προφύλαξη κι Ινα χλωμό πρόσωπο πρόβαλε στδν φράχτη, ενώ Ινα χέρι τους Ικανέ νόημα. Μέ απόλυτη σιωπή οί τρεις μπήκαν άπδ τήν πόρτα πού κλειδώθηκε πίσω άπδ τδν τελευταίο, κι ακολούθησαν τδν δδηγό τους μέσα άπδ αλέες μέχρι τήν εΧσοοΌ της κουζίνας. Ένα μονάχα κερί φώτιζε τή μεγάλη κουζίνα μέ τά πλακάκια πού ήταν εντελώς αδειανή. Καθώς ή συντροφιά ανέβαινε μιαν ελικοειδή σκάλα, δ τρομερός θόρυβος πού έκαναν αρουραίοι φανέρωνε καθαρά τήν ερήμωση τοϋ σπιτιοΰ.

Ό δδηγός τους βάδιζε τζρ&τος, μέ τδ κερί. ΤΗταν ένας άνθρωπος αδύνατος,- πολύ σκυφτός, άλλα ακόμη ευκίνητος. Κάθε τόσο έστρεφε καί μέ νοήματα τους προέτρεπε νά σιωπούν καί νά 'ναι προσεκτικοί. Ό Συν-

126 Η ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΙΚΗΣ ΑΜΑΞΑΣ 127

ταγματάρχης Τζέραλντιν άχοΐουΰοϋσε στίς μύτες των ποδιών του μέ τή θήκη τών σπαθιών κάτω άπ' τη μασχάλη κι ένα πιστόλι γεμάτο στο άλλο χέρι. Ή καρδιά τοϋ Μπράκενμπουρυ χτυπούσε δυνατά. Καταλάβαινε δτι είχαν καιρό ακόμα, άλλα άπό τή βιασύνη τοϋ γέροντα ένιωθε δτι ή ώρα της δράσης ήταν κοντά. Οι περιστάσεις αυτής τής περιπέτειας ήταν τόσο μυστηριώδεις καί απειλητικές και τό μέρος έμοιαζε σα νά έχει επίτηδες διαλεχτεί για τις πιο καταχθόνιες πράξεις, ώστε σε κάποιον πιο ηλικιωμένο άπό τον Μπράκενμπουρυ θά μπορούσε νά τοϋ δοθεί άφεση γιά τήν~ταραχή του καθώς έκλεινε τήν πομπή ατή στριφογυριστή σκάλα.

Στην κορυφή τής σκάλας, ό οδηγός άνοιξε μιά πόρτα κι οί τρεις αξιωματικοί βρέθηκαν σ' ένα μικρό δωμάτιο φωτισμένο άπό μιά λάμπα πού τό γυαλί της ήταν γεμάτο καπνιά, κι άπό τή φλόγα μιας όχι πολύ δυνατής φωτιάς. Στή γωνιά τοϋ τζακιού καθόταν ένας άντρας στο άνθος τής ηλικίας του, εύρωστος και μέ κάτι τό ευγενικό στο επιβλητικό παρουσιαστικό του. Ή στάση καί τό ύφος του έδειχναν άνθρωπο ατάραχο" κάπνιζε με πολλή ευχαρίστηση και περίσκεψη ένα μικρό ποΰρο καί πάνω στο τραπέζι, πλάι άπ' τον αγκώνα του, ένα μεγάλο ποτήρι μ' ένα ποτό πού άφριζε σκόρπιζε σ' δλο τό δωμάτιο μιαν ευχάριστη μυρουδιά.

«Καλώς ορίσατε», είπε απλώνοντας τό χέρι του στον Συνταγματάρχη Τζέραλντιν. «"Ημουν βέβαιος πώς θά είστε ακριβής».

«Καί αφοσιωμένος», απάντησε δ Συνταγματάρχης κάνοντας μιαν υπόκλιση.

«Παρουσιάστε με στους φίλους σας», συνέχισε δ πρώτος, κι δταν τελείωσαν οί συστάσεις: «Εύχομαι, κύριοι», πρόσθεσε μέ μεγάλη καταδεκτικότητα, «νά μπορούσα νά σας προσφέρω ένα πιο ευχάριστο πρόγραμμα. Είναι άχαρο νά ξεκινάμε μιά γνωριμία βασίζοντας τη σέ μιά σοβαρή υπόθεση' ή πίεση δμως τών γεγονότων είναι ισχυρότερη άπό τίς απαιτήσεις τής καλής συντροφικότητας. Ελπίζω καί πιστεύω δτι θά μπορέσετε νά μέ συγχωρήσετε γι ' αυτό τό δυσάρεστο βράδυ* άλλωστε γιά άντρες μέ τον δικό σας χαρακτήρα, αρκεί νομίζω ή δήλωση μου δτι μοϋ παρέχετε μιαν ανεκτίμητη χάρη».

«Υψηλότατε», είπε δ Ταγματάρχης, «πρέπει νά συγχωρήσετε τήν ώμή ειλικρίνεια μου. Είμαι ανίκανος νά κρύψω τό παραμικρό. Έδώ καί λίγη ώρα υποπτεύθηκα τον Ταγματάρχη Χάμερσμιθ, άλλα τον κύριο Γκοντώλ είναι αδύνατον νά τόν αγνοήσεις. Σέ δλο τό Ao^bivo είναι απίθανο νά βρεθούν δύο άτομα πού νά μή γνωρίζουν τόν Πρίγκιπα Φλόριζελ τής Βοημίας».

«Τόν Πρίγκιπα Φλόριζελ!», φώναξε έκπληκτος δ Μπράκενμπουρυ.

Καί μέ τό πιο μεγάλο ενδιαφέρον κοίταζε επίμονα τά χαρακτηριστικά τοϋ διάσημου προσώπου πού είχε μπροστά του.

«Δέν μέ στενοχωρεί πού έχασα τό Ίνκόγνιτο», παρατήρησε δ Πρίγκιπας, «γιατί μοϋ δίδεται ή ευκαιρία νά σας ευχαριστήσω καί πιο επίσημα. Είμαι πεπεισμέ-


νος δτι θά κάνατε για τον κύριο Γκοντώλ τόσα δσα θα κάνατε γιά τον Πρίγκιπα της Βοημίας" αυτός όμως ϊσως μπορεί νά πράξει περισσότερα γιά σας. Το όφελος είναι δικά μου», πρόσθεσε με μιά χειρονομία αβρότητας.

Αμέσως μετά μίλησε μέ τους δύο αξιωματικούς γιά τον στρατό τών 'Ινδιών καί τα ντόπια στρατεύματα, Ινα θέμα γιά τό οτζοϊο, δπως και γιά όλα τ' άλλα, ήταν άριστα πληροφορημένος κι είχε τίς πιο έγκυρες απόψεις.

Υπήρχε κάτι τό εντυπωσιακό στη στάση αύτοϋ τοϋ άνθρωπου μπροστά στον κίνδυνο πού γέμισε τον Μπρά-κενμπουρυ δέος καί θαυμασμό. 'Εντύπωση επίσης τοϋ προκάλεσε ή γοητεία της ομιλίας του καί ή εκπληκτική άνεση της συμπεριφοράς του. Κάθε κίνηση, κάθε τόνος φωνής, έκτος τοϋ ότι είχαν κάτι τό αριστοκρατικό, εξευγένιζαν όμως καί τον τυχερό θνητό γιά τον οποίοι προορίζονταν. Ό Μπράκενμπουρυ παραδέχτηκε μέ ενθουσιασμό ότι μπροστά του βρισκόταν Ινας ηγεμόνας πού κάθε γενναίος θά μπορούσε νά θυσιάσει τη ζωή του γιά χάρη του.

Πέρασαν Ιτσι αρκετά λεπτά της ώρας, όταν δ άνθρωπος πού τους είχε βάλει μέσα στο σπίτι καί πού όλο αυτό τό διάστημα καθόταν σέ μιά γωνιά μέ τό ρολόι του στό χέρι, σηκώθηκε καί ψιθύρισε μιά λέξη στο αυτί τοϋ Πρίγκιπα.

«"Εχει καλώς, δρ. Νόελ», απάντησε δ Φλόριζελ δυνατά, κι ύστερα απευθυνόμενος στους άλλους: «Μέ συγχωρείτε, κύριοι», πρόσθεσε, «πού είμαι αναγκασμένος

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΠΚΗΣ Α Μ Α 3 Α Σ 129

νά σάς αφήσω στά σκοτεινά. Πλησιάζει ή στιγμή». Ό δόκτωρ Νόελ Ισβησε τή λάμπα. "Ενα θαμπό

γκρίζο φως πού προμήνυε τήν αυγή φώτισε τό παράθυρο, άλλα δέν ήταν αρκετό γιά τό δωμάτιο' κι όταν δ Πρίγκιπας σηκώθηκε, ήταν αδύνατο νά διακρίνουν τά χαρακτηριστικά ';ου ή νά μαντέψουν τό είδος τής συγκίνησης πού τόν συνείχε καθώς μιλούσε. Κινήθηκε προς τήν πόρτα καί στάθηκε πίσω άπδ Ινα φύλλο μέ τήν προσοχή του τεταμένη στό έπακρο.

«θά έχετε τήν καλοσύνη», είπε, «νά παραμείνετε σιωπηλοί καί νά κρυφτείτε στή σκιά».

ΟΕ τρεις αξιωματικοί καί δ γιατρός υπάκουσαν αμέσως καί γιά δέκα σχεδόν λεπτά ή φασαρία πού κά-ναν οί αρουραίοι πίσω άπ' τά ξύλα ήταν δ μόνος θόρυβος στό Rochester House. "Ύστερα, ενα δυνατό τρίξιμο πόρτας τάραξε τήν απόλυτη σιωπή κι αμέσως μετά μπόρεσαν νά ξεχωρίσουν Ινα σιγανό βήμα πού πλησίαζε μέ προφύλαξη τή σκάλα τής κουζίνας. Κάθε δυό βήματα δ παρείσακτος έμοιαζε νά σταματά καί νά στήνει αυτί, καί σ' αυτά τά διαστήματα πού φαίνονταν ατέλειωτα, οί τρεις άντρες ένιωθαν μιά βαθιά ταραχή νά τους κυριεύει. Ό δόκτωρ Νόελ, παρόλο πού ήταν συνηθισμένος στίς συγκινήσεις τοϋ κινδύνου, είχε υποστεί σχεδόν πλήρη κατάρρευση* ή αναπνοή του σφύριζε, τά δόντια του χτυποΰσαν μεταξύ τους, κι οί κλειδώσεις του τρίζανε κάθε ψορα, πού μετακινιόταν άπό νευρικότητα.

Τελικά Ινα χέρι ακούμπησε κι δ σύρτης τραβήχτηκε μ' έναν ανεπαίσθητο κρότο. 'Ακολούθησε κι άλλη


σιωπή κι δ Μπράκενμπουρυ είδε τδν Πρίγκιπα νά συσπειρώνεται αθόρυβα σάν νά προετοιμαζόταν για μιαν ασυνήθιστη προσπάθεια. "Γστερα ή πόρτα άνοιξε αφήνοντας νά μπει τό φώς της μέρας λίγο περισσότερο κι ή μορφή ενός άντρα πρόβαλε στο κατώφλι κι έμεινε ακίνητη. ΤΗταν ψηλός καΐ κρατούσε μαχαίρι. 'Ακόμη καΐ μέσα στο ήμίφως φαίνονταν τά δόντια του πού άσπριζαν γιατί είχε μισάνοιχτο τό στόμα, σάν ενα λαγωνικό έτοιμο νά δρμήσει. Προφανώς δ άνθρωπος αυτός πρίν άπό δύο λεπτά είχε βουτήξει κάτω άπό τό νερό γιατί, καθώς στεκόταν έκεΐ, τά μουσκεμένα ροϋχα του έσταζαν στό πάτωμα.

Τήν επόμενη στιγμή διέσχιζε τό κατώφλι. Κάποιος όρμησε, μιά πνιγμένη κραυγή, μιά πάλη στιγμιαία. Πρίν δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν προλάβει νά τρέξει σέ βοήθεια του, δ Πρίγκιπας κρατούσε τον άγνωστο άπό τους ώμους, αφοπλισμένο και αβοήθητο.

«Δόκτωρ Νόελ», είπε, «έχετε τήν καλοσύνη νά ανάψετε τή λάμπα πάλι;».

Κι αφήνοντας τή φύλαξη τοϋ αιχμαλώτου στον Τζέραλντιν καί τον Μπράκενμπουρυ, διέσχισε τό δωμάτιο κι ακούμπησε τήν πλάτη του στό πλαίσιο τοϋ τζακιού. Μόλις άναψε ή λάμπα, ή συντροφιά παρατήρησε μιαν ασυνήθιστη σκληρότητα στά χαρακτηριστικά τοϋ Πρίγκιπα. Δεν ήταν πιά δ Φλόριζελ δ αμέριμνος Πρίγκιπας' ήταν δ Πρίγκιπας της Βοημίας, δικαιολογημένα οργισμένος, αμείλικτα αποφασιστικός, πού αυτήν τή στιγμή σήκωνε τό κεφάλι του καί απευθυνόταν στον αιχμάλωτο Πρόεδρο της Λέσχης της Αυτοκτονίας.

«Πρόεδρε», είπε, «στήσατε τήν τελευταία σας παγίδα καί πέσατε σεις μέσα. "Εχει πιά ξημερώσει κι αυτό είναι τό τελευταίο σας πρωινό. Κολυμπήσατε μόλις στό Regent's Canal• είναι τό τελευταίο μπάνιο πού κάνατε σ' αυτόν τόν κόσμο. Ό παλαιός σας συνένοχος, δ δόκτωρ Νόελ, γιά νά μή με προδώσει, σας παρέδωσε στά χέρια μου νά σας δικάσω. "Οσο γιά τόν τάφο πού σκάψατε σήμερα τό απόγευμα γιά μένα, θά χρησιμεύσει, πρώτα δ Θεός, γιά νά κρύψει τή δίκαιη τιμωρία σας άπό τά περίεργα μάτια. Γονατιστέ καί προσευχηθείτε, κύριε, έάν τό θεωρείτε πρέπον' γιατί δ χρόνος σας είναι λίγος κι δ θεός κουράστηκε άπό τίς ανομίες σας».

Ό Πρόεδρος δεν απάντησε ούτε κάν κούνησε τό κεφάλι του" συνέχισε νά 'ναι σκυφτός καί νά κοιτάζει κάτω στό πάτωμα, σάν νά τόν βάραινε τό k%i\).ow καί αδυσώπητο βλέμμα τοϋ Πρίγκιπα.

«Κύριοι», συνέχισε δ Φλόριζελ, παίρνοντας ξανά τό συνηθισμένο του δφος, «νά κάποιος πού έπί πολύ διάστημα μοϋ ξέφευγε, άλλα τόν δποΐο συνέλαβα χάρη στον δόκτωρα Νόελ. Χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος γιά νά σας εξιστορήσω τά εγκλήματα του" σας λέω μόνον πώς αν υποτεθεί δτι τό κανάλι δέν περιείχε παρά μόνον τό αίμα των θυμάτων του, πιστεύω πώς αυτός δ άθλιος θά ήταν πάλι μουσκεμένος δπως καί τώρα. "Ομως ακόμη καί σέ μιά τέτοιαν υπόθεση επιθυμώ νά κρατήσω τά προσχήματα της τιμής. 'Αλλά, κύριοι, σας εχω μάρτυρες, πρόκειται μάλλον γιά εκτέλεση παρά γιά μονομαχία. Γιατί άν αφήσουμε σ' αυτόν


τον παλιάνθρωπο την εκλογή τών δπλων θά είναι σαν να εξωθούμε τήν εθιμοτυπία. Δέν μπορώ νά χάσω τή ζωή μου σέ μια τέτοια υπόθεση», συνέχισε Ινώ άνοιγε τή θήκη τών σπαθιών. «Κι επειδή ή σφαίρα τοΰ πιστολιού ταξιδεύει στα φτερά της τύχης, ένώ ή δεξιοτεχνία καΐ το θάρρος μπορούν νά χάσουν άπό έναν δειλό μεν άλλα επίλεκτο σκοπευτή, αποφάσισα, καί είμαι σίγουρος δτι θά εγκρίνετε τήν απόφαση μου, νά κριθεί αυτή ή υπόθεση στά σπαθιά».

"Οταν ό Μπράκενμπουρυ κι δ Ταγματάρχης Ο' Ρούκ, στους οποίους απευθύνθηκαν αυτές ol παρατηρήσεις, I-δωσαν τή συγκατάθεση τους, δ Πρίγκιπας Φλόριζελ πρόσθεσε «Γρήγορα, κύριε», απευθυνόμενος στον Πρόεδρο, «διαλέξτε σπαθί καί μή μέ κάνετε νά περιμένω. 'Ανυπομονώ νά τελειώνω μαζί σας μιά γιά πάντα».

Γιά πρώτη ψορόι, απ' τή στιγμή πού πιάστηκε κι αφοπλίστηκε, δ Πρόεδρος σήκωσε το κεφάλι καί φάνηκε καθαρά πώς είχε αρχίσει νά παίρνει θάρρος.

«Είναι μονομαχία μέχρι θανάτου;», ρώτησε ανυπόμονα, «καί θά μονομαχήσω μαζί σας;».

«"Εχω τήν πρόθεση νά σας τιμήσω», απάντησε δ Πρίγκιπας.

«Είμαι έτοιμος!», φώναξε δ Πρόεδρος. «Σ' Ινα καλό τερέν ποιος ξέρει τί τροπ^] θά πάρουν τά πράγματα. Θέλω νά προσδέσω δτι τή συμπεριφορά σας απέναντι μου τή θεωρώ άψογη καί στή χειρότερη περίπτωση γιά μένα θά έχω σκοτωθεί άπ' τό χέρι τοΰ πλέον περήφανου ευγενούς της Ευρώπης».

Κι δ Πρόεδρος, άφοϋ ελευθερώθηκε άπδ εκείνους

πού τδν κρατούσαν, κατευθύνθηκε προς το τραπέζι β-που άρχισε μέ μεγάλη προσοχή νά εξετάζει τά ξίφη γιά νά διαλέξει. ΤΗταν κατενθουσιασμένος καί φαινόταν νά μήν έχει αμφιβολία δτι θά ήταν δ νικητής. Οί θεατές θορυβήθηκαν μπροστά σέ τέτοια αυτοπεποίθηση καί εξόρκιζαν τον Πρίγκιπα Φλόριζελ νά επανεξετάσει τήν απόφαση του.

«Δέν είναι παρά μιά φάρσα», απάντησε* «καί νομίζω πώς είμαι σέ θέση νά σας υποσχεθώ δτι δέν θά κρατήσει πολύ».

«Ή Τψηλότης σας νά προσέξει νά μή διαψευσθεί», είπε δ Συνταγματάρχης Τζέραλντιν.

«Τζέραλντιν», απάντησε δ Πρίγκιπας, «ξέρετε νά Ιχω αποτύχει ποτέ σέ Ινα χρίος τιμής; Σδς οφείλω τδν θάνατο αυτού τοΰ ανθρώπου καί θά τδν έχετε».

Ό Πρόεδρος τελικά διάλεξε ένα σπαθί καί μ* Ινα νεϋμα σκαιής αρχοντιάς έδειξε πώς ήταν έτοιμος. Ή εγγύτητα τοΰ κινδύνου καί μιά αίσθηση θάρρους έδιναν ακόμη καί σ° αυτόν τδν ειδεχθή κακοποιό έναν αέρα άνδρισμοΰ καί κάποια χάρη.

Ό Πρίγκιπας διάλεξε στην τύχη Ινα σπαθί. «Ό Συνταγματάρχης Τζέραλντιν κι δ δόκτωρ Νόελ»,

είπε, «θά Ιχουν τήν καλοσύνη νά μέ περιμένουν σ' αυτό τό δωμάτιο. Δέν θέλω ν' αναμειχθεί κανένας προσωπικός μου φίλος στην υπόθεση. Ταγματάρχα Ο' Ρούκ, έχετε κάποια ηλικία καί ή φήμη σας έχει καθιερωθεί, επιτρέψατε μου νά σας εμπιστευτώ τή φροντίδα τοΰ Προέδρου. Ό Υπολοχαγός Ρίτς θά έχει τήν καλοσύνη νά μοΰ παρασταθεί. "Ενας νέος δέν μπορεί νά διαθέτει


τόσο μεγάλη εμπειρία σέ τέτοιες υποθέσεις». «Υψηλότατε», απάντησε δ Μπράκενμπουρυ, «είναι

κάτι πού μέ τίμα Ιδιαιτέρως». «"Εχει καλώς», απάντησε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ"

«ελπίζω να είμαι φίλος σας καί σέ πιο σπουδαίες περιστάσεις».

Καί λέγοντας αυτά βγήκε πρώτος άπ* τό δωμάτιο κι άρχισε νά κατεβαίνει τή σκάλα της κουζίνας.

ΟΕ δύο άντρες έμειναν έτσι μόνοι, άνοιξαν, διάπλατα το παράθυρο κι έσκυψαν έξω προσπαθώντας μ° δλες τους τΙς αισθήσεις νά συλλάβουν κάποια ένδειξη των δσων τραγικών γεγονότων επρόκειτο ν' ακολουθήσουν. Ή 6ροχ•}} είχε σταματήσει' ήταν πιά μέρα καί τά πουλιά κελαηδούσαν στίς λόχμες καί στά μεγάλα δέντρα τοϋ κήπου' δ Πρίγκιπας κι οί σύντροφοι του φάνηκαν για μιά στιγμή καθώς προχωρούσαν σέ μιαν αλέα ανάμεσα σέ δυο φράχτες άπδ λουλούδια" στην πρώτη γωνία κιόλας ένα πυκνό φύλλωμα μπήκε στή μέση καί χάθηκαν άπδ τή θέα. Αύτδ ήταν δλο πού κατάφεραν νά δουν δ Συνταγματάρχης κι δ γιατρός. Ό κήπος ήταν τόσο απέραντος καί τδ πεδίο της μονομαχίας τόσο μακριά απ' τδ σπίτι, πού οδτε δ θόρυβος των σπαθιών δέν έφτασε στ' αυτιά τους.

«Τδν δδήγησε στον τάφο», είπε δ δόκτωρ Νόελ κι έρίγησε.

«Νά δώσει δ Θεός», φώναξε δ Συνταγματάρχης. Περίμεναν τήν έκβαση χωρίς νά μιλοΰν, δ για

τρός τρέμοντας άπδ φόβο, κι δ Συνταγματάρχης λουσμένος στον ιδρώτα άπδ τήν αγωνία του. Πρέπει νά

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΤΙΚΗΣ ΑΜΑΒΑΣ 1 3 5

πέρασαν έτσι πολλά λεπτά, δ ήλιος είχε ανέβει στον ορίζοντα καί τά πουλιά στδν κήπο κελαηδοΟσαν πιδ ζωηρά, δταν δ ήχος βημάτων πού πλησίαζαν τους Εκανε νά στρέψουνε τδ βλέμμα τους στην πόρτα. 'Ήταν δ Πρίγκιπας καί ol δύο αξιωματικοί τοϋ στρατού τών Ινδιών πού έμπαιναν στδ δωμάτιο. Ό Θεδς είχε υποστηρίξει τδ δίκιο.

«Ντρέπομαι γιά τή συγκίνηση μου», είπε δ Πρίγκιπας Φλόριζελ' «τή θεωρώ αδυναμία ανάξια γιά τή θέση μου, άλλα τδ γεγονός δτι αυτός δ κολασμένος ήταν ακόμη ζωντανός, είχε αρχίσει νά μέ τρώει σάν αρρώστια, κι δ θάνατος του μέ ξεκούρασε σάν ένας καλός πολύωρος δπνος. Κοιτάξτε, Τζέραλντιν», συνέχισε πετώντας τδ σπαθί του στδ πάτωμα, «νά τδ αίμα τοϋ άνθρωπου πού σκότωσε τδν αδελφό σας. Θά °πρε-πε νά "ναι ένα ευπρόσδεκτο θέαμα. Καί δμως», πρόσθεσε, «κοιτάξτε πόσο περίεργοι είναι οί άνθρωποι! Δέν έχουν καλά καλά περάσει πέντε λεπτά άπό τή στιγμή πού εκδικήθηκα καί ήδη έχω αρχίσει νά διερωτώμαι εάν ή εκδίκηση είναι εφικτή σ' αότή τήν αβέβαιη φάση τής ζωής. Τό κακό πού έκανε, ποιος μπορεί νά τδ διορθώσει; Όλόκληρη περιουσία πού δημιουργήθηκε στή διάρκεια μιας ζωής (γιατί καί τό σπίτι στο δποΐο τώρα βρισκόμαστε άνηκε σ' αυτόν), αυτή ή ίδια ζωή είναι τώρα αναπόσπαστο κομμάτι τής παγκόσμιας μοίρας καί γιά πάντα' κι έγώ μπορεί νά ξιφομαχώ μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία, εντούτοις δ αδελφός τοϋ Τζέραλντιν δέν θά πάψει νά είναι νεκρός, οδτε χίλια άλλα αθώα άτομα θά αποφύγουν τή διαφθορά καί τήν ατίμωση!


Πόσο εΰχόλα μπορείς νά πάρεις μιαν ανθρώπινη ζωή καΐ πόσο δύσκολα να τή χρησιμοποιήσεις ορθά! 'Αλίμονο!» φώναξε, «υπάρχει τίποτα πιδ απογοητευτικό στή ζωή άπδ τή γνώση;».

«Ή δικαιοσύνη Ιλαμφε», απάντησε δ γιατρός. «Αδτδ βλέπω. Το μάθημα, Υψηλότατε, ήταν σκληρό γιά μένα" καϊ περιμένω τή σειρά μου μέ τρομερή ανησυχία».

«Τί έλεγα τώρα μόλις;», φώναξε δ Πρίγκιπας. «Έ-τιμώρησα και νά, δίπλα μας, δ άνθρωπος πού μπορεί να μέ βοηθήσει νά επανορθώσω. "Α, δόκτορα Νόελ! Έσεΐς κι εγώ έχουμε μπροστά, μας πολλή δουλειά, τίμια κι επίπονη. "Ισως, πρίν τελειώσουμε νά έχετε ξεπληρώσει μέ το παραπάνω τά παλαιά σας λάθη».

«Έν τω μεταξύ», είπε δ γιατρός, «αφήστε με νά πάω νά θάψω τον πιο παλιό μου φίλο».

[Κι αυτό, παρατηρεί ό σοφός Άραβας, είναι το αϊσιο τέλος της Ιστορίας. Περιττό νά πούμε δτι ό Πρίγκιπας δεν ξέχασε κανέναν από έκείνονς πού τόν βοήθησαν νά πραγματοποιήσει αυτόν τόν άθλο' και μέχρι σήμερα μέ το κύρος και τήν επιρροή του τους βοήθησε στή σταδιοδρομία τους, ενώ μέ τήν καταδε-κτικότητα και τή φιλία του έθελξε τήν ιδιωτική τους ζωή. Γιά νά συλλέξουμε, συνεχίζει ό συγγραφέας, δλα τά παράξενα συμβάντα ατά όποια ό Πρίγκιπας έχει παίξει τόν ρόλο της Θείας Πρόνοιας, θά έπρεπε νά γεμίσουμε τήν υφήλιο με βιβλία. Άλλα οι ιστορίες έκεΐ-


νες πού έχουν σχέση μέ τό ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΑΧΑΡΑΓΙΑ, είναι πολύ διασκεδαστικές γιά νά παραλειφθούν. Ακολουθώντας μέ σύνεση τά Ιχνη τοϋ Ανατολίτη, θ* αρχίσουμε τώρα τή σειρά πού αναφέρεται στην ΙΣΤΟΡΙΑ TOT ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΟΥ.]

ΔΥΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ

ROBERT LOUIS

STEVENSON

Μετάφραση : Λήδα Παλλαντίου

Ά π ο τήν Εισαγωγή στις

«Νέες Χίλιες και Μια Νύχτες»

του

Lloyd Osbourne*

Ο Louis, ΚΑΘΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ήταν ό ήρωας δλων, ήταν ό πιο θαυμάοιος καΐ εμπνευσμένος των ανθρώπων το πνεϋμα του, τά λεγόμενα του, ή καθ' δλα πικάντικη στάση του απέναντι στη ζωή ήταν ανεξάντλητα θέματα συζήτησης. Όλοι λέγανε: «Περίμενε ώσπου νά 'ρθει ό Louis», μέ ΰφος άπληστο καΐ γεμάτο προσδοκία. [...]

Ήταν ψηλός, εύθυτενής καΐ καλοφτιαγμένος, μέ φίνο ροδαλό πρόσωπο, σγουρά άνοιχτοκάστανα μαλλιά, ένα μικρό κοκκινωπό μουστάκι καΐ υπερβολικά λαμπερά καστανά μάτια. Ω στόσο αυτές οί λεπτομέρειες δέν εκφράζουν τίποτα άπ' τήν ιδιαίτερη αίσθηση δύναμης πού φαινόταν ν' ακτινοβολεί άπ* αυτόν — άπό τήν ιδιαίτερη ένταση τοϋ χαρακτήρα πού ένώ δέν ήταν κατ' ακρίβεια δεσποτικός είχε στό ενεργητικό του κάτι άπειρα πιό λεπτό καΐ κατακτητικό κι επιπλέον, ήταν τόσο χαρούμενος, τόσο σπινθηροβόλος, τόσο εΰκολα δ κύριος σέ κάθε ανταλλαγή

* Ό Lloyd Osbourne ήταν 6 γιος άπό πρώτο γάμο τής Fanny Van de Gift

Stevenson, γυναίκας τοΟ Robert Louis Stevenson.

141

142 LLOYD OSBOURNE

απόψεων και πειραγμάτων, πού τόν κοίταζα επίμονα μαγεμένος άπό θαυμασμό.

Πόσο απίστευτο θα μου φαινόταν τότε αν κάποια προφητική φωνή μοϋ έλεγε πώς ή ζωή αύτοϋ τοϋ ξένου καί ή δική μου θά συμπορεύονταν γιά τα επόμενα δεκαεννέα χρόνια" πώς μοϋ Ιμελλε νά γίνω ό προγονός του, ό συνάδελφος του, αυτός πού θά συμμετείχε σ' δλες του τις περιπλανήσεις- πώς θά γράφαμε βιβλία μαζί- θά κάναμε μακρινά θαλασσινά ταξίδια- θά πελεκούσαμε ένα σπίτι στην ερημιά των τροπικών και πώς, στο τέλος, ενώ δλος ό κόσμος θά θρηνούσε, εγώ θά έθαβα τή σορό του στην κορφή ενός βουνού στην Ωκεανία.

Μερικές φορές ή κακή υγεία τοϋ Stevenson παρεξηγήθηκε. "Οταν αναλογίζεται κανείς τίς τρομερές του αναπηρίες, μπορώ νά πω δτι υπέφερε λιγότερο άπ' δ,τι γενικά πιστευόταν. Τό αληθινά τρομερό μέρος της ζωής του ήταν ή αμφιβολία γιά τή διάρκεια της: ή πάντοτε άμεση απειλή ενός ξαφνικού θανάτου, ©ά έβαζε ένα μαντίλι στά χείλη του, θά διέκρινε ένα βυσσινί σημάδι καί τότε αργά ή γρήγορα θά αιμορραγούσε άπ' τους πνεύμονες μέ φρίκη καί αγωνία, καί μέ επακόλουθη καί απερίγραπτα αποθαρρυντική συνέπεια νά πρέπει, στδ τέλος, νά κατακλιθεϊ καί νά μείνει ακίνητος γιά μερόνυχτα. Ή πνευματική αγωνία του ήταν πέραν πάσης περιγραφής. Αναρωτιέται κανείς πώς τήν άντεχε- ωστόσο, τά συγκεκριμένα διαστήματα της αρρώστιας του δέν ήταν, κατ' εξοχήν, οδυνηρά κι ούτε, κατά κανόνα, διαρκούσαν πολύ. Τά μεσοδιαστήματα ανάμεσα σ* αυτές τίς αίμoρpαγίεc κρατούσαν πολλούς μήνες καί κατά τή διάρκεια αυτών, έκτος άπό τήν πλήξη μιας περιορισμένης ζωής καί τόν αναγκαστικό του χωρισμό άπό φίλους (οί σπάνιες επισκέψεις τους συνέβαλαν στον εκνευρισμό του καί στή μείωση της νευρικής του αντοχής), ήταν, σέ γενικές γραμμές, εξαιρετικά ευτυχισμένος καί άδιατάραχτος άπό φυσικά κακά. Ή απορρόφηση του

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ TON R.L. STEVENSON 143

άπ* τό γράψιμο ήταν τόσο έντονη πού, καθ' οιονδήποτε τρόπο, απολάμβανε τήν αποχή του άπό τόν κόσμο. Ό χρόνος του δέν εμποδιζόταν άπό πληθώρα μικροφροντίδων vat μικροΰποχρεώ-σεων μπορούσε νά διαβάζει, νά γράφει καί νά σκέφτεται — μέ γαλήνη- μπορούσε ν' αφήνει τόν εαυτό του νά ζει τίς Εστορίες του χωρίς ενοχλητικές διακοπές. [...]

Συμμετείχε μ' ενθουσιασμό σ' δλα τά παιχνίδια μου —στρατιωτάκια, βόλους, σκάκι, ντάμα κι άλλα ακόμη πιό ενδιαφέροντα πού εκείνος είχε επινοήσει γιά τήν κοινή μας διασκέδαση— καί ειδικότερα σ' έναν πλασματικό πόλεμο πού απαιτούσε εκατοντάδες τέτοια στρατιωτάκια, ολόκληρο τό πάτωμα της σοφίτας γιά νά τά στρώνουμε καί ολόκληρες εβδομάδες. "Ημασταν συνεταίροι στό μικρό μου τυπογραφικό πιεστήριο* έγραφε στίχους καί χάραζε κ>ισέ γιά τίς μινιατούρες των βιβλίων πού τύπωνα καί πουλούσα- ζωγράφιζε τά σκηνικά γιά τό παιχνίδι-θέατρο καί δίναμε παραστάσεις μέ τή μητέρα μου ώς τό μόνο ακροατήριο. "Ολο μας τόν ελεύθερο χρόνο τόν περνούσαμε μαζί.

Σχολίαζα τά έργα του δταν τά διάβαζε δυνατά καί μέ ενθάρρυνε νά τοϋ κάνω κριτική. Πίστευα πώς, σέ γενικές γραμμές, ήταν καλογραμμένα, άλλα τους έλειπε τό ενδιαφέρον. Πάντοτε τόν πίεζα νά γράψει κάτι «ενδιαφέρον» καί τελικά γιά νά μέ ευχαριστήσει έγραψε τή Νήβο των Θησαυρών. [...]

Ό Stevenson μισούσε τόν υλισμό. Θεωρούσε δτι ήταν ό μεγαλύτερος κίνδυνος κι ή κατάρα του πολιτισμού μας — αυτός ό άνετος καλοθρεμμένος αυτάρεσκος υλισμός εναντίον τοϋ οποίου πάντοτε έξαπέλυε ύβρεις. Κανένας σοσιαλιστής δέν χρησιμοποίησε τή λέξη «μπουρζουαζία» μέ περισσότερη περιφρόνηση άπ' αυτόν. Πίστευε πώς τόσο οί κατώτερες δσο κι οί ανώτερες τάξεις μπορούσαν νά ενθουσιάζονται έξίοου μέ τά υψηλά ιδανικά, άλλα πώς ή μάζα της μεσαίας τάξης ήταν σχεδόν άνέλπιδα άν-

144 LLOYD OSBOURNE

ταγωνιστική προς τήν ανθρώπινη πρόοδο. Ή αλόγιστη αυταρέσκεια της, ή εκμετάλλευση τοΰ αβοήθητου, ή υποκριτική της ηθικολογία, ή καταπίεση των γυναικών, ή ανελεύθερη στάση της προς τήν τέχνη καΐ τή λογοτεχνία, δλα αυτά αποτελούσαν γι ' αυτόν μιά σειρά ασυγχώρητων προσβολών.

Είναι περίεργο τδ δτι πολλές άπό τΙς έντονες πεποιθήσεις τοϋ Stevenson δέν μπόρεσαν νά βρουν τήν έκφραση τους στά βιβλία του. Ήταν, κατηγορηματικά, αυτό πού θά ονομάζαμε σήμερα «φεμινιστής». [...]

Ό Τολστόι, κατ' ούσίαν, ξανανακάλυψε τδν χριστιανισμό σάν μιά τρομερή δύναμη στον κόσμο* βχι τον χριστιανισμό σάν δόγμα, έξωπραγματικότητα, κόλαση καί παράδεισο, άλλα σάν τόν υπέρτατο ηθικό τύπο πού μόνος του θά μπορούσε νά λυτρώσει τήν κοινωνία. Ύπό αυτήν τήν έννοια ό Stevenson ήταν ένας ένθερμος χριστιανός. "Έλεγε χαρακτηριστικά; « Ό Χριστός υπήρξε πάντα τόσο μεγάλος κύριος" μπορείτε πάντοτε νά βασίζεστε δτι αΰτδ πού Εκείνος έκανε ήταν τό σωστό», καΐ έφερνε γιά παράδειγμα τόν γάμο στην Κανά, μέ ιδιαίτερη χαρά. [...]

"Ομως ύπό τήν καθιερωμένη έννοια της θρησκείας δ Stevenson ήταν πέρα γιά πέρα άπιστος. Δέν ήθελε «κανένα βιβλιάριο εισόδου στον παράδεισο καταγραμμένο κανονικά άπό κάποιον διοικητικό άγγελο». Μερικές φράσεις τοϋ συναισθηματικού χριστιανισμού τοϋ χτυπούσαν, πράγματι, σάν φριχτά εγωιστικές καί εγωκεντρικές. [...]

ΚαΙ σέ σχέση μ' αυτό, πρέπει νά ομολογηθεί 6τι ό Stevenson είχε ένα παράλογο εϊδος κληρονομικής αγάπης γιά θρησκευτικούς τύπους καί τελετουργίες. Μποροΰσε ν° απαγγέλλει ρυθμικά τή λέξη «Θεός» μέ απερίγραπτη πίστη, καί τίποτε δέν τοΰ άρεσε περισσότερο άπό τό νά διαβάζει τΙς ίδιες του τΙς προσευχές δυνατά καί νά τΙς προικίζει μέ τή μαγεία της εξαιρετικά λυπητερής φωνής του. [...]

Ό R.L. Stevenson στό κρεβάτι, παίζοντας φλογέρα.

Στο

W

aik

iki

της

Χα

βά

ης,

γ

ύρ

ω

στα

1

88

9.

"Ορθ

ιοι:

Κυ

ρία

T

ho

ma

s S

tev

en

son

κ

αι

Be

lle

Str

on

g,

θετ

ή κ

όρ

η τ

οϋ

Ste

ve

nso

n.

Κα

θιστ

οί:

Ah

F

oo

, ό

μά

γειρ

ας,

R.L

. S

tev

en

son

κ

αι

Llo

yd

O

sbo

urn

e.

Γ"

—ί

SB

Wft

'

,;.^

^^^^

^p

skill

s ν

:^ίϊ

5ί

.••'•'•

••

;":';.'S

'5

Πα

ρα

τηρ

ίόντ

ας

Ινα

ψ

άρ

ι σ

το

κα

τάρ

τι

τη

ς σ

κο

ύνα

ς «

Ιση

με

ριν

ός

».

ί .:V

li.7•

';*- -

•vV''''"';-.-

.,"i::*i

k&i

Μ^«

Ι1

:«v

«,

Hi,

....

•R

IP

mm

1

-'il

ltP

Sk

* v

i

V

Ή

οικ

ογέ

νεια

S

tev

en

son

κ

αι

τό π

ρο

σω

πικ

ό σ

τη Σ

αμ

όα

, σ

υμ

περ

ιλα

μβ

ανο

μέν

ων

της

γυνα

ίκα

ς το

υ,

της

μη

τέρ

ας

του

κ

αι

τοΰ

L

loy

d O

sbo

urn

e.

:W*i

«S5v

,..-

. .«

„.

..-..

ν - χ\

.•.

Η

•^

•^

Ββ

ϊΙ

^''

*'^

^η

^Η

ΗΒ

ΒΒ

1 Ι

ϊ '

>

V^

SB

R:-

'

i*#

^^

"-'t

%.i

fv V

''

lil

lltel

lillit

affe

iSff

ili

*^ϊ£

ίΜ '..;

If;

I

ν '•

•

•' X

. ι •

•

.•',

v.

*Λ

1ΐϊ

»ΐ1

1 «•

Mil

...

•&

&

Στη

ν π

ίσω

β

ερά

ντα

τη

ς V

ail

ima

.

p^^

r

m

m

IP

Wj

ip

^ I

^'^

S^

• ^

^^

ίί^

^^

^Ρ

Ι^

Ρ^

i -Μ

mm

<

. lis

's

:^^fc

i§ia

eii

iaa

i^^i

afe

jt

$*s

• !

#«?

»-*"

M

W**

•*'

' m

Ζτο

νεκ

ρικό

κρ

εβά

τι

στη

V

aili

ma.

mS

m

If

****

111

iJP

(0

τάφ

ος τ

ου S

teve

nso

n

στο

ορό

ς V

aea,

S

amo

a.

•••• •f% SHU

* % K#SSt*\v ? ' i J

• M i

r\ >νΛ -"' ,;i

-" •;•;. %

-•S^'

i *« ^ ^ ^ ^ c ^ ^ ^ ^ ^ ^

5516 κ^?βΒ

^ I ^ ^ ^ H P ' ^ ' ' , - 3 ' ^ * ' " ^ B

m, •• ••••'•'

\.v- .*-••.-V " • Λ "

^^^^^pli^e

* "" ί•: •'•'

Sum.

=5.

b

c a

3 ο


Ήμασταν τδ Sa Tusitala, ή Πάτρια τοϋ Stevenson, κι αύ

τη ήταν ή καθημερινή διατύπωση της αλληλεγγύης μας.

Τά εκκεντρικά ροϋχα τοϋ Stevenson καΐ τά μακριά αχτένιστα μαλλιά του θεωρήθηκαν συχνά ώς επιτήδευση. Παρ' δλα αυτά, ή αλήθεια ρίχνει ένα μάλλον παθητικό φώς σ' αυτές τίς υποτιθέμενες ιδιοσυγκρασίες. Πρέπει νά θυμίσουμε δτι οί απολαβές του από τή λογοτεχνία υπήρξαν στην αρχή τόσο περιορισμένες πού ήταν αναγκασμένος, παρά τή θέληση του, νά ζεϊ μαζί μέ την οικογένεια του στο Εδιμβούργο" καί δτι οί σπάνιες επιταγές του αντιπροσώπευαν ισόποση ελευθερία άπο τήν άπονεκρωτική οικογενειακή ζωή. "Οσο περισσότερο κρατούσαν τά χρήματα, τόσο περισσότερο μπορούσε νά μένει μακριά άπ' τό Εδιμβούργο. Όπως πολλοί ίίλλοι φτωχοί νέοι φορούσε κι αυτός φανελένια πουκάμισα γιά νά γλιτώνει το πλύσιμο κι έκανε τέτοια οικονομία στά ρούχα του μέχρις δτου καταντήσουν αξιοθρήνητα κουρέλια. Μιά τόση περιορισμένη γκαρνταρόμπα τόν γλίτωνε άπο χρήματα γιά φιλοδωρήματα καί ταξί, γιατί μπορούσε νά κουβάλα δλα δσα τοΰ άνηκαν μέσα σέ μιά μικρή βαλίτσα* κι αποτελούσε ένα πρόσθετο πλεονέκτημα τό γεγονός δτι μπορούσε νά μένει στις φθηνότερες συνοικίες χωρίς νά προκαλεί σχόλια. Μπορεί νά φανταστεί κανείς τήν παράξενη εμφάνιση πού έκανε στά παραδοσιακά λονδρέζικα σαλόνια και στίς λέσχες, καί πόσο φυσικά και χαμογελαστά έκανε τήν ανάγκη φιλοτιμία, κρύβοντας τήν ταπεινωτική αλήθεια.

Στό τελευταίο διάστημα της χρόνιας αναπηρίας του, τά ροϋχα έπαψαν νά 'χουν μεγάλη σημασία γι* αυτόν. Ένας πολύ άρρωστος άνθρωπος σιγά σιγά καταλήγει νά γίνει ατημέλητος, αν καί αξίζει νά σημειωθεί δτι ό Stevenson, δταν δέν ένιωθε πολύ άρρωστος, ξυριζόταν κάθε μέρα, καί ποτέ δέν πείστηκε νά φορά παντόφλες. «Θέλω νά πεθάνω φορώντας τίς μπότες μου», έλεγε μέ άγρια χιουμοριστική ίσχυρογνωμοούνη, καί αισθανόταν ένα

146 LLOYD OSBOURNE

εϊδος αλλόκοτης ικανοποίησης ανατρέποντας, κατ* αυτό τόν τρόπο, τά σχέδια των γιατρών καί των νοσοκόμων του. [,..]

'Αντί μερικοί νά φωνασκούν γιά «εκζήτηση», θά δφειλαν μάλλον νά εκπλήσσονται με τό γεγονός δτι ένας άνθρωπος σέ τόσο μειονεκτική θέση λόγω της αρρώστιας του, ζώντας κάτω άπ' τήν αέναη σκιά τοϋ θανάτου, μπορούσε νά έχει τό σθένος νά συνεχίζει τό γράψιμο και νά πλουτίζει τόν κόσμο μέ δώρα τόσο ευγενικά καί τόσο δημιουργικά- κι αν θυμηθούμε πώς ποτέ δεν κατέθεσε τήν πένα του παρά μόνο τήν τελευταία του στιγμή, κι δτι ή ζωή του, δπως ό ϊδιος έλεγε, «οφειλόταν σέ μια σειρά άπό θαύματα», τότε τά μακριά μαλλιά καί τά παράξενα ροΰχα αποκτούν βψη σχεδόν ηρωική, καί ντρέπεται κανείς δταν ακούει νά γελοιοποιούνται.

Στή Σαμόα τά μαλλιά του περιορίστηκαν σ' αυτό πού θά μπορούσαμε νά αποκαλέσουμε φυσιολογικό μήκος, καί άρχισε νά ενδιαφέρεται γιά τό καλό ντύσιμο. Ή τοπική μόδα στο ανδρικό βραδινό ένδυμα ήταν ευχάριστα φανταχτερή —κοντό λευκό ντρί-λινο σακάκι, εφαρμοστό μέ στρατιωτική κοψιά, φαρδιά μεταξωτή ζώνη, συνηθισμένο μαϋρο βραδινό παντελόνι καί λουστρι-νένια παπούτσια—, μόδα πού έφτασε στή Σαμόα οπωσδήποτε άπό τήν "Απω 'Ανατολή, καί προσαρμόστηκε σ' ένα εϊδος πολιτικής περιβολής, μέ τις στολές τών αξιωματικών τοϋ Βρετανικού Ναυτικού, πού τυχαία συναντούσαμε. Ό Stevenson φαινόταν πολύ καλά μέσα στή γραφική του ενδυμασία καί ποτέ, πράγματι, καλύτερα παρά επικεφαλής τοϋ μεγάλου τραπεζίου του στή Βαΐλίμα. [...]

ΤΗταν πολύ ιδιότροπος καί μέ τά παπούτσια του, τά όποια παραγγέλνονταν στην Αυστραλία κι εφάρμοζαν στην εντέλεια στά μακριά, λεπτά κι αριστοκρατικά του πόδια. Στό σπίτι του


φοροΰσε συνήθως λευκό παντελόνι, λευκό πουκάμισο καί χαμηλά ασορτί παπούτσια, αν καί, δπως δλοι σ' έκεϊνο τό ζεστό καί υγρό κλίμα, περπατοΰσε στό σπίτι του ξυπόλυτος. 'Ακόμα κι οί υψηλότεροι Ευρωπαίοι άξιωματοΰχοι ήταν έτοιμοι νά τρέξουν αναζητώντας τά παπούτσια καί τις κάλτσες τους, δταν τους αναγγέλλονταν απροσδόκητες επισκέψεις. [...]

Τά γράμματα του αντικατοπτρίζουν μέ εκπληκτική ευαισθησία τό πρόσωπο στό όποιο αυτός απευθύνεται καί του οποίου τόν εγωισμό σιωπηρά κολακεύει. 'Αναπολεί μια εικόνα τοϋ άγνωστου επιστολογράφου του καί δείχνει επαγωγικά κάτι άπό τόν χαρακτήρα καί τήν ευφυΐα τοϋ τελευταίου. Πρέπει νά σημειωθεί δτι επιθυμεί πάντοτε νά απαλύνει τις απόψεις του γιά νά βρει κάποια κοινή βάση συμφωνίας, καί γι ' αυτό τήν αλληλογραφία του τή διατρέχει μιά ανεξάντλητη καί διακαής επιθυμία νά αρέσει. "Ετσι, τά γράμματα του καθρεφτίζουν τους αλληλογράφους του" τους καθρεφτίζουν κολακευτικά, άλλα μέ ικανότητα καί αλήθεια. Τό γεγονός δτι τό αποτέλεσμα ήταν κατά μέγα μέρος αυτοσχέδιο, κάνει τήν αλληλογραφία πιο ενδιαφέρουσα, καί τά γράμματα του οφείλουν τή σταθερή τους γοητεία σ' αυτό τό προσόν.

Ή Γαλλία άσκησε βαθιά επιρροή στον Stevenson• πνευματικά ό Stevenson ήταν κατά τό ήμισυ Γάλλος• δσον άφορα τά γοΰστα, τις συνήθειες καί τις προκαταλήψεις ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά Γάλλος. "Οχι μόνο μιλοΰσε θαυμάσια γαλλικά καί τά διάβαζε σαν νά 'ταν μητρική του γλώσσα, άλλα άγαποΰσε καί τή χώρα καί τό λαό κι ένιωθε πολύ περισσότερο «σαν στό σπίτι του» στή Γαλλία παρά οπουδήποτε άλλου. Φυσικά, δπως δλοι οί Σκωτσέζοι, ένιωθε μιά άμετρη αγάπη γιά τήν πατρίδα του, άλλα ήταν κυρίως γιά τή Σκωτία τοϋ παρελθόντος — γιά τή Σκωτία της Ιστορίας καί τών μυθιστορημάτων, πού άντηχοΰ-σε άπ' τϊε κλαγγές τών δπλων κι έλαμπε μέ τις ηρωικές καί συγ-

148 LLOYD OSBOURNE

κινητικές της ιστορίες. Ή σύγχρονη Σκωτία άσκοϋσε λιγότερη γοητεία καί, μολονότι κρατούσε μιά πολύ ζεστή θέση στην καρδιά τοΰ Stevenson, τήν έβλεπε πάντοτε μέσα άπ' τήν άχλύ της περασμένης δόξας.

"Ο,τι επαινούσε περισσότερο στους Γάλλους, σάν εθνικό χαρακτηριστικό τους, ήταν ή καθολική επιείκεια τους προς δλα τά προβλήματα των δύο φύλων — ή διορατική τους κατανόηση και ή ανεκτικότητα τους σχετικά μέ οτιδήποτε άφορα τις σχέσεις ανδρών καί γυναικών. Συχνά έλεγε πώς σ' αυτό τό σημείο οι Γάλλοι ήταν ό πιο πολιτισμένος λαός στην Ευρώπη, κι ασύγκριτα πιο προχωρημένοι άπ' δλους τους άλλους, παραβλέποντας σάν συγκριτικά ασήμαντη κάθε κριτική γιά τήν εξοργιστική τους γραφειοκρατία, τις λαχειοφόρες ομολογίες τους, τά βασανιστικά διαπύλια, τους φόρους θυρών καί παραθύρων κ.ο.κ. Ή 'Αγγλία, κατά τή γνώμη του, ήταν μιά χώρα απείρως καλύτερα κυβερνώμενη, άλλα μέ μιά πνευματική προοπτική στενόμυαλη χάρη στις κάστες, τόν πουριτανισμό και τήν προκατάληψη. Προτιμούσε τήν Γαλλία μέ τήν πνευματική και κοινωνική της ελευθερία" μέ τήν ειλικρίνεια της• μέ τήν έλλειψη υποκρισίας" μέ τή δημοκρατική καί ευγενική της αποδοχή της ζωής, έτσι δπως είναι. Συχνά επέσυρε τήν προσοχή στό δτι άπό τή στιγμή πού ό γαλλικός πολιτισμός ρίζωνε δέν θά εξαλειφόταν ποτέ. «Κατέκτησε πάντοτε τους κατακτητές του», έλεγε. «Δώσ' του εκκίνηση, καί στεριώνει».

[...] Εντούτοις, είχε ένα στοργικό σεβασμό γιά τους παλαίμαχους "Αγγλους αξιωματικούς εκείνης της εποχής, μέ τους αυστηρούς, αλύγιστους τρόπους καί τήν ευγενική απλότητα" συμπαθούσε αυτούς τους «γεροντάκους» μέ τή σύνταξη διαθεσιμότητας καί τίποτε δέν τόν συγκρατούσε γιά νά επιδιώξει τή φιλία τους, υπομένοντας, μέ διασκεδαστική ταπεινοφροσύνη, προσβολές πού άπό άλλους θά τόν είχαν θίξει πέρα γιά πέρα.


'Ωστόσο, δέν τόν είδα ποτέ ν' αποτυγχάνει. "Αργά ή γρήγορα, ό γερο-ταγματάρχης ή συνταγματάρχης ή στρατηγός άρχιζε νά μαλακώνει καί ν° ανταποκρίνεται δειλά, κι έγώ, σάν μικρό παιδί, θά άκουγα τυχαία κάτι...

Υπάρχει ένα λανθάνον πάθος στην αγάπη τοϋ Stevenson γιά τό φλάουτο του. 'Έπαιζε άσχημα καί τόσο κόμπιαζε, δπως φαίνεται στά γράμματα του, πού κορόιδευε τόν ϊδιο του τόν εαυτό. Άσφχλωα κανείς δέν φανταζόταν δτι διακατεχόταν άπό μιά πραγματική αγάπη γιά τή μουσική καί πώς ή στέρηση της άφησε αναπάντητη μιά άπό τΙς πιό επίμονες απαιτήσεις της φύσης του. Κι δμως, πιστεύω δτι, κατά κάποιο τρόπο, δλη του ή ζωή στερήθηκε ένα άπό τά συστατικά της στοιχεία. Αυτή ή πεποίθηση επικράτησε σταδιακά μέσα μου, δμως τή νιώθω έντονα.

'Ανατρέχοντας στό παρελθόν, μπορώ νά υπενθυμίσω πόσο αδιάκοπα μιλοϋσε γιά μουσική. 'Επανερχόταν ξανά καί ξανά στίς δώδεκα περίπου δπερες πού είχε ακούσει στά νιάτα του, επαναλαμβάνοντας τά ονόματα των τραγουδιστών —δλοι τους γερμανικές μετριότητες— μ' έναν κατανυκτικό ζήλο. Μιλοϋσε μέ τήν ϊδια ζέση καί τόν ϊδιο πόθο γιά τους λίγους μεγάλους σολίστες πού εϊχε ακούσει σέ συναυλίες στό Λονδίνο. Κι είχε πάντοτε ύφος κατηγορηματικό, δπως κάποιος πού μίλα γιά τό παρελθόν καί γιά περασμένες εμπειρίες πού δέν θά έπαναληφθοΰν ποτέ. Αγόραζε μεγάλες ποσότητες μουσικού ύλικοΰ —Σοπέν, Γκρήγκ, Μπαχ, Μπετόβεν, Μότσαρτ— πού θά τόν άπορροφοΰ-σε κάποτε γιά ώρες, προσπαθώντας, λίγο λίγο και μέ ατέλειωτες επαναλήψεις, νά τό ερμηνεύσει μέ τό φλάουτο του.

Ήταν εκπληκτικό τό πόσο μεγάλη χαρά άντλοΰσε μέσα άπό αυτή τήν προσπάθεια. Τό θλιβερό παραπονιάρικο μικρό δργανο ήταν μιά άπ" τΙς πολυτιμότερες άναψυχές του. Τό έπαιζε επίμονα, κι επιπλέον προσπαθούσε νά γράψει γι' αυτό δικές του

150 LLOYD OSBOURNE

συνθέσεις. Μελετούσε αντίστιξη" μετέφερε συνεχώς ένα κομμάτι σέ όίλλη σκάλα, τό απλοποιούσε καΐ τροποποιούσε τή μουσική γιά νά τήν εντάξει στον χώρο της άνευ αξίας «φλογέρας» του' ό πιό γνώριμος ήχος στη Βαΐλίμα ήταν αυτός ό παράξενος θρήνος καί τό στρίγγλισμα πού έβγαινε μέσα άπδ τό στούντιο του. Τότε δλα αυτά έμοιαζαν πολύ διασκεδαστικά, κι ό Stevenson γελούσε κι αυτός μέ τήν καρδιά του, δπως δλοι, μέ τά πειράγματα μας.

'Ωστόσο, τώρα αυτό αποκτά μιαν δλλη δψη γιά μένα καί τά μάτια μου θολώνουν στην ανάμνηση του.

[...] Καμιά ανθρώπινη ΰπαρξη δέν ήταν ποτέ πιό απαλλαγμένη άπό μικρότητες, μικροπρέπειες ή ιδιοτέλεια. Κανείς δέν ήταν πιό γενναιόφρων καί πιό ειλικρινής. Κι ασφαλώς κανείς δέν ήταν ποτέ εμποτισμένος μέ μεγαλύτερη επιείκεια προς τήν πλάνη καί τό παράπτωμα.

[...] Έδώ βρίσκεται ό πραγματικός Stevenson —ό Stevenson πού, μετά χαράς, θά επιθυμούσε νά τον γνωρίσει ό αναγνώστης καί νά τόν βάλει μέσα στην καρδιά του—, ό παιδιάστικος, ό χαρούμενος καί πάνω άπ'δλα ό προσιτός στους πιό φτωχούς καί στους πιό κουρελήδες. Ένας άνθρωπος πού ξεχειλίζει άπό λόγια, καί πού δέν φλέγεται λιγότερο καί ν' ακούει- ένας άνθρωπος πού ακτινοβολεί ανθρωπιά καί καλή διάθεση, πού τό χάρισμα της μεγαλοφυίας του δέν εκτόπισε τις πιό ελκυστικές, τις πιό αξιαγάπητες προσωπικές του αρετές.

LLOYD OSBOURNE

Ά π ο το Εισαγωγικό Σημείωμα στις

«Νέες Χίλιες καί Μια Νύχτες»

της

Κας R. L. Stevenson

[...] Αλλα [ό Robert Louis Stevenson] ήταν ένας χιμαιρικός ονειροπόλος, δίχως φιλοδοξίες, πού ζοϋσε μόνος μέσα σ' έναν κόσμο φαντασίας, άπ' δπου κάποτε αναδυόταν γιά νά θαμπώσει τους φίλους του μέ εξωφρενικές θεωρίες, μέ καθαρή φιλοσοφία, απροσδόκητες γνώσεις καί ιδιόρρυθμους παραλογισμούς, δλα ανακατωμένα καί παρουσιασμένα μέ τόσο ορθή λογική καί βεβαιότητα γιά τήν αλήθεια τών συλλογισμών του, πού παρέσυρε τό ακροατήριο του.

[...] Δέν θά υπήρχαν αναγκαστικά καταθλιπτικές προετοιμασίες• μονάχα ή επιλογή ενός δρόμου εϊτε γρήγορου ε?τε άργοϋ καί οί σύντροφοι, άν ενδιαφερόταν κανείς γιά συντρόφους, πού θεωρούνται κατάλληλοι γιά ένα τέτοιο τόλμημα. Τό θέμα, έτσι, άρχισε, καί καταπιάστηκαν μ° αυτό ξανά ό Robert Alan* κι δ Robert Louis, καταλήγοντας στην επινόηση της Λέσχης της Αυτοκτονίας, δπου δ Robert Alan παρουσιάζεται αρχικά σάν ό νεαρός μέ τϊς τάρτες, ένώ ό Πρίγκιπας της Οΰαλλίας θεωρήθηκε τό πρότυπο τοϋ Πρίγκιπα Φλόριζελ.

* Πρόκειται γιά τόν Robert AlanMowbray Stevenson, πρώτο εξάδελφο τοΟ

Robert Louis Stevenson, στον οποίο καί αφιερώνονται «Ο! Νέες Χίλιες καί

Μιά Νύχτες».

151

152 FANNY VAN DE GIFT STEVENSON

[...] "Οπως καθετί στδν χώρο τοϋ έλαφροϋ μυθιστορήματος επιβάλλεται νά δημοσιεύεται στή δεύτερη σελίδα της εφημερίδας, έτσι Ιγινε καί μέ τη Λέσχη της Αυτοκτονίας καΐ τό Διαμάντι τοϋ Μαχαραγιά. Ή κυκλοφορία της εφημερίδας London ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, καί πολύ λίγα πρόσωπα μπορούσαν νά πληροφορηθοΰν γιά τδ νεαρό μέ τίς τάρτες ή γιά τόν Πρίγκιπα Φλόριζελ καί τόν ακόλουθο του, τόν Συνταγματάρχη Τζέ-ραλντιν.

[...] Γιά πέντ' έξι χρόνια οί Νέες Χίλιες και Μιά Νύχτες παρέμειναν κρυμμένες μέσα στά φύλλα τοϋ «μακαρία τη λήξει» περιοδικού. Ό κ. Kegan Paul δέν ήταν υπέρ της αναδημοσίευσης τους, θεωρώντας τά παραμύθια υπερβολικά φανταστικά, πού κινδύνευαν νά βλάψουν τή φήμη τοϋ συγγραφέα τους. Δέν υπήρξε οΰτε μιά ιστορία, ποίημα, άρθρο ή νουβέλα, γραμμένη άπό τό σύζυγο μου, πού νά μήν καταδικάστηκε, κατά τδν ϊδιο τρόπο, άπδ κάποιον φίλο του ή άπό τους φιλολογικούς του συμβούλους.

FANNY VAN DE G I F T STEVENSON

Εργοβιογραφια ROBERT Louis STEVENSON

1850: Στίς 13 Νοεμβρίου γεννιέται στό Εδιμβούργο τήςΣκω-τίας 6 Robert Louis Balfour Stevenson, μοναχογιός τοϋ ευπόρου πολιτικού μηχανικού Thomas Stevenson καί της Margaret Isabella Balfour.

1866: Ή αδύνατη υγεία του τόν δυσκόλεψε στά σχολικά του χρόνια, άλλα 16 ετών μπήκε στό Πανεπιστήμιο τοϋ 'Εδιμβούργου γιά νά γίνει, κατά τήν οικογενειακή παράδοση, μηχανικός φάρων. Γρήγορα άλλαξε γνώμη καί γράφτηκε στά νομικά. Στά πανεπιστημιακά του χρόνια έγραψε καί δημοσίευσε τδ The Pentland Rising [Ή εξέγερση τοϋ Pentland]. Εναντιώθηκε στή θρησκεία τών γονιών του και σάν φιλελεύθερος μποέμ τάχθηκε ενάντια στή βία καί τήν υποκρισία της καλής κοινωνίας.

1873: Μετά άπό καβγάδες μέ τδν πατέρα του, σέ μιά επίσκεψη στό Suffolk, γνώρισε τδν Sidney Colvin, μέ τδν δποΐο άρχισε μιά στενή φιλία μέχρι τόν θάνατο του, καί τή μεγαλύτερη του Fanny Sitwell (μετέπειτα κυρία Colvin), τήν οποία αρχικά ερωτεύτηκε βαθιά καί σιγά σιγά πέρασε σέ μιά πλατωνική σχέση μαζί της.

153

154 ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ R.L. STEVENSON

Αργότερα τδν Εδιο χρόνο πήγε στή γαλλική Ριβιέρα γιά λόγους υγείας. Δημοσίευση στό Portfolio τοϋ δοκιμίου του «Roads» [«Δρόμοι»].

1874: Δημοσίευση της βιβλιοπαρουσίασης τοϋ Fables in Song [ΟΙ μύθοι ατά τραγούδια] τοϋ λόρδου Lytton καί μιας νεκρολογίας γιά τδν Βίκτορα Ουγκώ.

1876: Γνωριμία στδ Fontainebleu της Γαλλίας μέ τήν 'Αμερικανίδα Fanny Vandergrift Osbourne, διαζευγμένη• αμοιβαίος έρωτας, μέ αντίδραση των γονιών.

1878: Δημοσίευση τοϋ An Inland Voyage [Ταξίδι στην ενδοχώρα] καί τδν επόμενο χρόνο τοϋ Travels with a Donkey in the Cevennes [Ταξίδια μ' ha γαϊδούρι ατϊς Cevennes], πού καταγράφουν δύο άπδ τά ταξίδια του στή Γαλλία. 'Επιστροφή της κυρίας Osbourne στην Καλιφόρνια.

1879: Τδν Αύγουστο, δ Stevenson φτάνει στην Καλιφόρνια, άρρωστος καΐ χωρίς δεκάρα. ΟΙ περιπέτειες του —κόντεψε νά πεθάνει στδ Monterey καΐ στδ San Francisco— περιγράφονται στδ Across the Plains [Μέσα άπ' τις πεδιάδες, 1892] καί στδ The Amateur Emigrant [Ό ερασιτέχνης μετανάστης, 1895].

1880: Γάμος μέ τή Fanny Vandergrift καΐ παραλαβή εμβάσματος άπδ τδν συμφιλιωμένο πατέρα, πού επέτρεψε ένα μήνα τοϋ μέλιτος σ' ένα έγκαταλελειμμένοδρυχεϊο (καταγράφεται στδ Silverado Squatters, 1883).

1881: 'Επιστροφή στή Σκωτία. 'Αρχή τοϋ Treasure Island [ελλ. τίτλος: Τό νησί τόόν θησαυρόόν, μτφρ. Μαργαρίτας Καραπάνου, έκδ. Οί φίλοι τοϋ Βιβλίου, σειρά Βιβλία γιά Νέους, 1946 καί έκδ. Καστανιώτης, 1984], πού άρχισε σάν παιχνίδι μέ τδν θετό του γιδ Lloyd Osbourne. Δη-

ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ R.L. STEVENSON 155

μοσιεύεται αρχικά σέ συνέχειες στδ περ. Young Folks μέ τδν τίτλο The Sea-Cook [Ό μάγειρος τοϋ καραβιού], τδν 'Οκτώβριο τοϋ 1881. Μετά τή διαταγή των γιατρών, πού διέγνωσαν φυματίωση, φεύγει στδ Davos της 'Ελβετίας. Δημοσίευση της συλλογής δοκιμίων Virginibus Pueris-que [Γιά τίς παρθένους κάί τά παιδιά], 'Αρχή τοϋ μυθιστορήματος Prince Otto [Ό πρίγκιπας "Οθων].

1882: Τδν 'Απρίλιο φεύγει άπ' τδ Davos γιά τά βουνά της Σκωτίας, άλλα συνεχείς αιμορραγίες τδν αναγκάζουν νά πάει στδν νότο της Γαλλίας. Παρά τήν αρρώστια ξαναδουλεύει τδ Prince Otto καΐ αρχίζει τήν παιδική ποιητική συλλογή A Child's Garden of Verses [Παιδικός κήπος μέ ποιήματα] καΐ τδ παιδικό μυθιστόρημα The Black Arrow [έλλ. τίτλος: To μαϋρο βέL•ς, μτφρ. Γ. Ζιαμπάκα, έκδ. Ρέκος, 1982]. Δημοσιεύει τδ New Arabian Nights [Νέες χίλιες και μία νύχτες] καΐ τδ Familiar Studies of Men and Books [ΟΊκεϊες μελέτες άνθρώποον καΐ βιβλίίον].

1885: Κρίσιμη κατάσταση της υγείας του. Δημοσίευση τοϋ Prince Otto καί τοϋ A Child's Garden of Verses, δπου μέ πολύ ώραϊο τρόπο ξαναβρίσκονται τά αισθήματα κι οί συγκινήσεις της παιδικής ηλικίας άπδ έναν ενήλικο.

1886: Πηγαίνει στδ Bournemouth της 'Αγγλίας. Γνωριμία μέ τδν Henry James καί αμοιβαία εκτίμηση καί φιλία. Γράφει τδ διήγημα «Markheim» [έλλ. τίτλος: Μάρκχαΐμ», στδν τόμο Τό πνεΰμα τοϋ μπουκαλιού, μτφρ. 'Ελισάβετ Πόρπορη, έκδ. Γράμματα 1982]. Δημοσίευση τοϋ Kidnapped [έλλ. τίτλος: Οι περιπέτειες τοϋ Νταίηβιντ Μπάλφονρ {^Απαγωγή), μτφρ. Μπάμπη Λυκούδη, έκδ. Όδυ.σσέας 1981], καρπδ των μελετών του γιά τήν ιστορία της Σκω-

156 ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ R.L. STEVENSON

τίας καί της αγάπης του γιά τό τοπίο, τήν ιστορία καΐ τήν τοπική ατμόσφαιρα, καΐ τοϋ The Strange Case of Dr. JekyU and Mr. Hyde [έλλ. τίτλος: Ή παράξενη υπόθεση τοϋ Αρος Τζέκνλ καΐ τοϋ Κου Χάιντ, μετάφραση, εισαγωγή καί σχόλια Θόδωρου Καλοπίση, έκδ. Αίολος 1981], ταυτόχρονα ηθική αλληγορία καί θρίλερ.

1887: Τόν Αΰγουστο φεύγει στην 'Αμερική με τήν οικογένεια του σέ αναζήτηση πάντα της υγείας. Στή Νέα 'ϊόρκη ανακαλύπτει δτι είναι πασίγνωστος καΐ οί έκδοτες τοϋ προσφέρουν παχυλά συμβόλαια, γιατί στδ μεταξύ ή 'Αμερική έχει υπογράψει τδν νόμο τοϋ copyright γιά τά μή αμερικανικά βιβλία. Γράφει δοκίμια καΐ αρχίζει τδ The Master of Ballantrae [ Ό αφέντης τοϋ Ballantrae]. Δημοσίευση τοϋ Memoires and Portraits [^Αναμνήσεις και πορτρέτα] καΐ τοϋ Underwoods (ποιήματα).

1888: Τδν 'Ιούνιο νοικιάζει τήν ταξιδιωτική σκούνα «Casco», γιά ένα ταξίδι υγείας καΐ αναψυχής στίς Νότιες Θάλασσες. Γιά έναν χρόνο ταξιδεύει στίς Μαρκίζες νήσους, στή Φα-καράβα, τήν Ταϊτή, τή Χονολουλού καΐ τή Σαμόα. Οί παρατηρήσεις του γιά τδν τόπο καί τους ανθρώπους πού προ-σπαθοΰσε νά καταλάβει, καταγράφτηκαν στδ In the South Seas [Στις Νότιες Θάλασσες, 1896] καί στδ A Footnote to History ['Υποσημείωση στην 'Ιστορία, 1892].

1890: Tiv 'Οκτώβριο επιστρέφει στή Σαμόα άπδ ένα ταξίδι στδ Σίδνεο καί εγκαθίσταται στή Vailima [Τά Πέντε Νερά], τδ σπίτι του στή Σαμόα, μέ τή γυναίκα του, τή μητέρα του, τδν θετό του γιδ καί τή θετή του κόρη. Τδ κλίμα τοϋ ταιριάζει κι αρχίζει μιά ζωή πρακτική κι εργατική. 'Αποκτά επαφές μέ τους ιθαγενείς καί γίνεται πολύ αγαπητός. Ή περίοδος αυτή είναι πολύ παραγωγική. Γράφει τδ The

ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ R.L. STEVENSON 157

Beach of Falesa [Ή παραλία της Φαλέσα, 1892], τό Catriona (1893), τό Ebb-Tide ["Αμπωτις-Παλίρροια, 1894], τό Weir of Hermiston [ Ό ύδροφράχτης τοϋ Hermiston] πού θά παραμείνει ημιτελές καί θά εκδοθεί τδ 1896, μετά τδν θάνατο του, καί θεωρείται τδ αριστούργημα του κι είναι κλασικδ στή σκωτσέζικη λογοτεχνία. Συμπληρώνει τή συλλογή των Fables [έλλ. τίτλος: Μύθοι, μτφρ. Δανάης Μιτσοτάκη, έκδ. "Αγρα, 1983], πού θά εκδοθεί τδ 1911 σάν παράρτημα της νέας έκδοσης τοϋ Dr. JekyU and Mr. Hyde.

1894: ΣτΙς 3 Δεκεμβρίου πεθαίνει ξαφνικά άπδ εγκεφαλική αιμορραγία καί 8χι άπδ τή φυματίωση πού φοβόντουσαν δλοι. Θάφτηκε στή Σαμόα.

Ό Stevenson άλληλογραφοΰσε πολύ. Μία πρώτη συγκέντρωση των επιστολών του έγινε άπδ τδν φίλο του Sidney Golvin τδ 1899, πού λογόκρινε πολλά κομμάτια. 'Αργότερα κυκλοφόρησε τδ Stevenson's Letters to Charles Baxter [Γράμματα στον Charles Baxter, 1956] καί άλλα του σημαντικά γράμματα.

Τδ 1950 κυκλοφόρησε συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του.

[Σημείωμα τοϋ εκδότη"]

Η Λέσχη Αυτοκτονίας - robert louis stevenson

Documents