ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΓΑΝΙ∆ΗΣ€¦ · Κείµενα και εικόνες 4...

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΓΑΝΙ∆ΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

Κείµενα και εικόνες

2

© Copyright 2010 Αθανάσιος Γανίδης

eBooks4Greeks.gr

www.ebooks4greeks.gr


3

Το βιβλίο αυτό θα ήθελα να το αφιερώσω στην µούσα µου , την

γυναίκα της ζωής µου , στα παιδιά µου αλλά και στους γονείς µου

που µε έκαναν τον άνθρωπο που είµαι …


4

Περιεχόµενα

σελίδα

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 4

Οι απαραίτητες συστάσεις 6

Μέρος Ι 8

Αθήνα 2009 µ.Χ. 9

Κύπρος , το µαρτυρικό νησί της Αφροδίτης 10

∆ωδωναία ∆ρυς 11

Το τραγούδι του άγνωστου πολεµιστή 12

Ορατότης µηδέν 13

Απόγευµα θλιµµένο 14

Μια φούχτα χώµα 15

Χρόνια περασµένα 16

Αιµορραγώ 17

Κείµενα και αισθήµατα 18

Μόνος 19

Άνθρωποι στο πλήθος 20

Θλίψη 21

Μέσα στη φτώχεια 22

Πρόγονοι 23

Κυκεώνας 24

Κρυφακούγοντας έναν όρκο 25

∆ήλος – Το ιερό νησί των ανέµων 26

Νυχτερινές σκέψεις 27

Μοναξιά 28

Νοσταλγία 29

Παιδιά χωρίς πατρίδες 30

Φύση 31

Μέρος ΙΙ 32

Σκαλισµένη πέτρα 33

Χωρισµός 34

Χωρισµός ΙΙ 35

Χωρισµός ΙΙΙ 36

Σχεδίασµα 37

Κληρονοµιά 38

12:00:00 39

Φύγε να χαρείς 41

Νυχτερινές σκέψεις ΙΙ 42

Αλίµονο 43

Ναυαγός 44


5

Αγάπη 45

Ελπίδα 46

Ερωτική εξοµολόγηση 47

Θα τα γνωρίζω 48

Μια νύχτα 49

Ευχούλα 50

Ο Άγγελος και ο Έρωτας 51

Το παραµύθι 52

Οπτασία 53

Το πανηγύρι 54

Συγνώµη 55

Χριστίνα 56

Χίλιες και µια νύχτες 57

Σ’ αγαπώ 58

Beware 59

Μέρος ΙΙΙ 60

Άδης Ι 61

Άδης ΙΙ 62

Το τριαντάφυλλο του θανάτου 63

Ο Ήλιος της ζωής 64

Ναγκασάκι 65

Χιροσίµα 66

Γη των καταραµένων 67

Ηµερολόγιο ενός µελλοθάνατου 68

Φωτογραφία 69

Επίγραµµα 70

Της ζωής αναφορά 71

Ο ήχος της σιωπής 72


6

Οι απαραίτητες συστάσεις …

Ονοµάζοµαι Γανίδης Αθανάσιος και έχω γεννηθεί στην Ξάνθη το 1972 .

Σπούδασα Τεχνολόγος Πολιτικός Μηχανικός στις Σέρρες και ζω µόνιµα στην Ξάνθη

όπου και εργάζοµαι σαν ελεύθερος επαγγελµατίας στην ειδικότητά µου . Είµαι

παντρεµένος και έχω δύο παιδιά . Μιλάω άριστα την Αγγλική γλώσσα και ασχολούµαι

µε την ποίηση αλλά και την πεζογραφία από την εφηβεία µου όµως µόλις το 2008 έκανα

τις πρώτες προσπάθειες σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισµούς . Ποιήµατά µου

έχουν δηµοσιευτεί σε διάφορες ανθολογίες , περιοδικά και σε ιστοσελίδες στο

διαδίκτυο . Στα χέρια σας κρατάτε την πρώτη µου ποιητική συλλογή µε τίτλο << Κείµενα

και Εικόνες >> .

∆ηµοσιεύσεις / / / / Συµµετοχές σε συλλογές ; ; ; ;

Οι ποιητές και ο έρωτας γιορτάζουν την Άνοιξη – 2ος << Ποιητικός ∆ιαγωνισµός

Θεσσαλονίκης >> . Υδρόγειος 2008

Ποιητική ανθολογία 2009 – Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε µέρα . Εµπειρία Εκδοτική 2008

Ποιητική ανθολογία 2010 – Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε µέρα . Εµπειρία Εκδοτική 2009

Ποίηση και ζωγραφική . Υδρόγειος 2009

Τριµηνιαίο περιοδικό << Κελαινώ >> - Τεύχος 31 - 2009

“ Ανθολόγιο “ Ποιητικού ∆ιαγωνισµού µε Θέµα την “ πέτρα “ . ∆ήµος Χορτιάτη 2010

∆ιακρίσεις σε ποιητικούς διαγωνισµούς : : : :

2ο Βραβείο Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2009

3ο Βραβείο 2

ου ∆ιεθνή ∆ιαγωνισµού διηγήµατος Ελληνικού Πνευµατικού Οµίλου

Κυπρίων Ελλάδος 2010


ου ∆ιαγωνισµού ποίησης Βόλου 2009

3ο Βραβείο 4ου ∆ιαγωνισµού ποίησης και στίχου Βόλου 2009

Έπαινος Λογοτεχνικού ∆ιαγωνισµού 2009 του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού

Συνδέσµου Μελβούρνης

Έπαινος 9ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης της Ένωσης

Συγγραφέων – Λογοτεχνών Ευρώπης 2009


7

Τιµητική διάκριση 1ου ∆ιαγωνισµού Ποίησης του συλλόγου << Οι φίλοι των

Επτανήσων >> 2009

Τιµητική διάκριση 2ου Πανελλήνιου ∆ιαγωνισµού Ποίησης του ∆ήµου Χορτιάτη

2008

Τιµητική ∆ιάκριση Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2008

Τιµητικός Έπαινος ∆ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων

Κοµοτηνής 2008

Τιµητικό ∆ίπλωµα Πανελλήνιου ∆ιαγωνισµού Θεσσαλονίκης 2008

Τιµητικό ∆ίπλωµα Πανελλήνιου Λογοτεχνικού ∆ιαγωνισµού ∆ηµοτικού

Πνευµατικού Κέντρου Λέρου 2008


8

Μέρος Ι

…γενικά διάσπαρτα


9

Αθήνα 2009 µ.Χ.

2ο Βραβείο Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2009

Αθήνα , πανώρια πόλη της Αθηνάς Παλλάδας

αιώνιο σύµβολο , φωτεινό , ολάκερης Ελλάδας

κοιτίδα πρώτη εσύ ,

της δηµοκρατίας ,

του ανθρωπισµού , του πολιτισµού ,

όλων των τεχνών

µα και αυτής ακόµα της ελευθερίας .

Στους δρόµους τους καινούς σου

µόνος περιπλανιέµαι …

Από κάπου µακριά ο ήχος µιας διαδήλωσης

ξέπνοος στην αρχή κι ύστερα όλο και πιο δυνατά

( Να δεις που πλησιάζει κατά δω ) .

Φασαρία , βοή

και µια σειρήνα κάπου πιο κοντά ,

ίσως από κάποιο περιπολικό ,

ουρλιάζει .

Ο κόσµος γύρω µου µια µερµηγκιά

πάει κι έρχεται βιαστικός

µε πρόσωπα γκρίζα και µάτια κενά .

Λευκοί , µαύροι , κίτρινοι , κόκκινοι

άνθρωποι κάθε φυλής

όπου γης και πατρίς

κι ο ουρανός σου θολός , η βροχή σου οξύ

πληµµυρίζει τα πάντα ,

τα πνίγει , τα πάντα τα καίει .

Από µακριά ατενίζω την Ακρόπολη .

Πόσο αταίριαστη πλέον αλήθεια φαντάζει

στο κέντρο µιας γερασµένης µητρόπολης

στολίδι αλλοτινό λατρεµένων θεών που πέθαναν

ποιος ξέρει πόσο χρόνια πριν

ένα κάδρο φουτουριστικό της νέας εποχής

σηµάδι των καιρών κι αυτό .

Χαµένος σε σύµπαν τεσσάρων διαστάσεων

σε χωροχρόνο άγνωστο

να διασχίζω απεγνωσµένα σκοτεινές ατραπούς

σηµαδεµένες από πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας

ψάχνω να βρω της γης το δαχτυλίδι που έχασα

πριν ποτέ µου να µπορέσω αυτό να κατακτήσω .


10

Κύπρος , το µαρτυρικό νησί της Αφροδίτης

Ο αέρας σφυρίζει αµέριµνα µέσα στα όρθια κουφάρια

σκιές που σαλεύουν αθόρυβα σε µια έρηµη πόλη ξεχασµένη

η απουσία του χρόνου έντονα οδυνηρή

από τους αφρούς του κύµατος νοµίζω κάπου εδώ

πετάχτηκε η πανώρια Αφροδίτη

µα κι ο Αττίλας µε ορµή , να λίγο πιο πέρα , πότισε το χώµα µε αίµα ,

αίµα που κάλυψε όλο τον ιδρώτα , τους κόπους , τους αγώνες ,

όνειρα αθώων , όνειρα παιδιών .

Στο χάρτη µια πληγή που ακόµα αιµορραγεί

- θεέ µου πόσο ακόµα -

υποφέρεις χρόνια τώρα , χρόνια που γίνονται αιώνες ,

αιώνες σκοτεινοί .

Σκόρπιες εικόνες πετάνε στο µυαλό ,

αιχµάλωτοι να εκτελούνται εν ψυχρώ

- αγνοούµενους τους βαφτίζουν έτσι απλά για να ξεµπερδεύουν

µε θέµατα ενοχλητικά – στάβλοι µέσα σε εκκλησιές

και τυλιγµένη εσύ σε δυο σάβανα να θυµάσαι τα πάντα και να κλαις .

∆εν είσαι µόνη , ίσως και να το ξέρεις θαρρώ

κουράγιο κάνε µόνο και να θυµάσαι

πως ποτέ µα ποτέ δεν ξεχνώ .


11

∆ωδωναία ∆ρυς

<< Τον δ’ ες ∆ωδώνην φάτο βήµεναι όφρα θεοιο

εκ δρυός υψικόµοιο ∆ιός βουλήν επακούση … >>

Στα σκοτεινά του χρόνου βάθη

χρόνια πριν , αµέτρητα

ο ∆ωδωναίος ο ∆ίας , ο Πελασγικός

θεός ανθρώπων µα και θεών

κυρίαρχος µοναδικός

µέσα από την ∆ρυ την ιερή

για των θνητών τις επικλήσεις

χρησµούς απαντούσε µε φωνή µυστική .

Το απαλό το θρόισµα των φύλλων ,

το τρίξιµο του κορµού το ξαφνικό

σηµάδια θεϊκά

που πλειάδες και τόµουροι

ερµήνευαν µε σεβασµό .

Πέρασαν στρατοί , βάρβαροι λαοί ,

πολεµικοί .

Φωτιά , σίδερο και θάνατος .

Σκόρπια ερείπια , θλιβερά αποµεινάρια

και θρύλοι πολλοί

τίποτε άλλο δε µένει πια

σε τούτη την γη την ιερή .

Τα δέντρα τώρα δε µιλούν

και οι θεοί χαθήκαν κι αυτοί .

Κανένας πια δεν έρχεται

το µέλλον να µάθει

χρησµός να του δοθεί .

<< … εκλέλοιπε το εν ∆ωδώνη µαντείον >>> …


12

Το τραγούδι του άγνωστου πολεµιστή ( Ένα τραγούδι για την Πίνδο )

Ελεύθερος …

Ατένισες ψηλά , πέταξες ψηλά µε την σειρά σου

αϊτός σε απάτητα ληµέρια

χωριά σκαρφαλωµένα σε πλαγιές

κι εσύ από ψηλά

να τα αγναντεύεις , να τα ζηλεύεις , να τα ποθείς

µια ζέστη , µια κρύο

χιόνια , βροχές κι οι εποχές

η µια πίσω από την άλλη

εναλλασσόµενες σκιές µέσα σε µια ξεχασµένη

ιστορία

γενναίων που πολέµησαν για τα υψηλά ιδανικά

κι άλλων µαζί ξανά και ξανά .

Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ ,

η ιστορία της σκλαβιάς ,

το έπος του 40

κι η λεβεντιά της κλεφτουριάς .

Έφυγες για κάπου ψηλά

το ξέρω κι ας µη σε βλέπω

µας βλέπεις όµως τέλεια εσύ

κάπου µέσα µου είναι σαν να το ξέρω …

Κι ύστερα να

είναι σαν να ακούω το τραγούδι σου

ένα σιγανό γάργαρο ρυθµό

να δυναµώνει

να πάλλεται µέσα στην καρδιά

θαρρείς να ζωντανεύει µπροστά στα µάτια µου

ένα τραγούδι για τα µέρη που αγάπησες

για τα µέρη όπου άφησες τα νιάτα σου

- το αίµα όταν έβραζε στις φλέβες -

και ηρωικά τα απαρνήθηκες ,

ένα τραγούδι σιγανό

απαλό νανούρισµα

ή µήπως µοιρολόγι

για όσα έχασες

για ότι δεν είχες

ένα τραγούδι για τα αγέρωχα

αυτά βουνά

ένα τραγούδι για την Πίνδο .


13

Ορατότης µηδέν


ου ∆ιαγωνισµού ποίησης και στίχου Βόλου 2009

Σαλπάρω µακριά

πάνω σε άγρια κύµατα θυµού

µε παντιέρα αγέρωχη

το αδιαπραγµάτευτο εγώ µου .

Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν µπροστά µου

έλξατε , ωθήσατε , σύρατε

και προπαντός

η αίθουσα κλιµατίζεται

και πάω όλο µπροστά

µε ορµή ,

µε χαρακτηριστική σιγουριά .

Κόσµος µπαινοβγαίνει

κινείται γρήγορα , βιαστικά

η παρουσία µου κανέναν δεν ενοχλεί

µε τροµάζουν µόνο , τα σύννεφα

που αφήνουν ηχώ

στο µονοπάτι πίσω µου

και µ’ ακολουθούν ακούραστα

συνεχώς

πιστά σκυλιά ,

ορκισµένοι εχθροί του αφέντη τους

για πάντα εκεί

πολύ ψηλά για να τα διώξω

και ν’ αφήσουν επιτέλους

να µπει το φως στη σκηνή .

Κι εγώ σαλπάρω ,

σαλπάρω στο σκοτάδι ,

τα κύµατα σκίζω στα δυο

χωρίς αστέρια να φέγγουν ,

χωρίς σκοπό ορατό .


14

Απόγευµα θλιµµένο

Το απόγευµα το θλιµµένο αυτό

της ζωής µου

δεν λέει να τελειώσει .

Τριγυρνώ µέσα σε µιαν άηχη οδύνη

σ’ έναν άνισο ,

αδιάκοπο αγώνα µε τον χρόνο

χωρίς ελπίδα καµιά .

Τα πάντα χάνονται γύρω µου

άλλα σιγά , άλλα γρήγορα

πάω να τα αγγίξω ,

να νοιώσω ότι ζω

µα σκόνη γίνονται ευθύς

εξαφανίζονται για πάντα από µπρος µου

και δε θυµάµαι πια αν τα είδα πράγµατι

ή όνειρο ήταν και ξύπνησα

απλώς έχοντας την θύµησή τους .


15

Μια φούχτα χώµα ( στην προσφυγιά )

Σε χαλεπούς καιρούς ,

γέννηµα θρέµµα µιας γης αλαργινής ,

ξέθωρης πια στα µάτια ,

µα τόσο κοντινής στις θύµισες του νου

και στης καρδιάς το χτυποκάρδι …

Αχ , και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν’ αδράξω ,

ένα και µόνο κόκκο σκόνης

από όλες τις ζωές που πίσω έµειναν

σαν µια ανάµνηση αχνή .

Λίγα σκόρπια πονεµένα λόγια

χαµένα κι αυτά σε χρόνο παρελθοντικό …

Αχ , και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν’ αδράξω

µε δάχτυλα σφιχτά µέχρι να µατώσουν

µην και ξεφύγει η ζωή µας σιγά σιγά κι αθόρυβα

µέσα από δαύτα …

Και τι µ’ αυτό ;

Η ζωή θαρρείς πως έµεινε εκεί ,

σταµατηµένη , συντετριµµένη ,

ένας απρόσωπος θεατής ,

ξέπνοος ,

κρυµµένος στις σκιές ενός θεάτρου πανάρχαιου ,

που εγκαταλειµµένο πια εδώ και αιώνες

ξέµεινε να παίζει όλο το ίδιο έργο σε επανάληψη ,

ξανά και ξανά , και πάλι από την αρχή …

Σ’ αυτήν την παραζάλη ,

τον παραλογισµό ,

πόσο µικρός στ’ αλήθεια φαντάζει ο κόσµος όλος !

Και από την άλλη , πόσο µεγάλος ο πόνος του καθενός .

Παράδοξο κι αυτό των ηµερών µας και των καιρών των σκοτεινών …

Αχ , και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν’ αδράξω ...


16

Χρόνια περασµένα

Τα χρόνια που πέρασαν

αποδηµητικά πουλιά που πέταξαν µακριά

χάθηκαν ένα ένα µε την σειρά

σ’ ένα µακρινό ορίζοντα

χωρίς ελπίδα γυρισµού .

Το καλοκαίρι δεν θα ξαναρθεί εδώ ,

ποτέ ξανά .

Οι µυρωδιές της άνοιξης

θα µείνουν γλυκιά ανάµνηση του νου

της ψυχής ο κρυφός θησαυρός

και µόνο η κρύα όψη του χειµώνα

που φτάνει όλο και πιο κοντά

αργά , αργά , βασανιστικά

γεµίζει τώρα πια το οπτικό πεδίο

της κουρασµένης ύπαρξης µου .


17

Αιµορραγώ

Αιµορραγώ , να κοίτα να δεις !

Χαµένος µέσα σε κήπο µυστικό

πλήθος κοµµένες ορτανσίες γύρω µου

φλογισµένοι πόθοι να διαστρεβλώνουν

την εικονική µου πραγµατικότητα .

Οι λέξεις ακούγονται τροµακτικές

επαναλαµβάνονται µε βόµβο

µέχρι που χάνουν το όποιο νόηµα τους .

Εγερτήριο στις 7 .

Επιστροφή στις 7 .

Καταστροφή στις 7 .

Μα για στάσου !

Ούτε που χάραξε κι η µέρα σαν µας άδραξε

και πάει .

∆εν θέλω να µάθω τίποτα πια ,

δεν έχω το κουράγιο .

Αιµορραγώ , να κοίτα να δεις !

Και γύρω µου θαµµένα µυστικά

θησαυροί που χρόνια ψάχνω και δε βρίσκω

κι ο χρόνος που ξεγλιστρά , σαν κλέφτης ,

µέσα από τις χαραµάδες

Έχεις τίποτα να πεις ;

Αφουγκράζοµαι µε µια κρυµµένη αγωνία

φουρτούνα χτυπάει στα εσώψυχα µου µε ορµή ..

Ο ήχος της σιωπής οξύς , διαπεραστικός

µαχαίρι αµφίστοµο πληγώνει θανάσιµα

χωρίς αναστολές , χωρίς αποστολές

Απρόσωπα κι απλά …

Φαίνεται τόσο φυσικό …

Φαίνεται τόσο σωστό …

Αιµορραγώ , κοίτα να δεις …


18

Κείµενα και αισθήµατα

Θέλω να γράψω δυο στροφές

για το σήµερα , το αύριο ,

το χθες

µα γρήγορα το µετανιώνω

βουλιάζω , βαλτώνω .

Αν µπορούσα να πω ,

αν µπορούσα να δείξω

αισθήµατα και σκέψεις

κείµενα και εικόνες να γίνουν …

Τι θα ‘θελα να κάνω ,

τι θα ‘θελα να πω .

Μακάρι να µπορούσα …

Κάθοµαι εδώ µονάχος ,

ανήµπορος οτιδήποτε να πω

περνάνε όλα από µπροστά µου

τρισδιάστατο φιλµ θαρρείς

κι εγώ ηθοποιός

να πρωταγωνιστώ σε έργο

αυτοβιογραφικό .


19

Μόνος

Τιµητικός Έπαινος ∆ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων

Κοµοτηνής 2008

Είναι φορές που ο χρόνος σταµατά ,

παγώνει

κι όλα γυρίζουν ένα γύρο

σε χορό ζωηρό

σε µια πίστα αδειανή

ήχοι και χρώµατα µαζί

µια βουή συνεχή

γοργά εναλλασσόµενες εικόνες

κι ο κόσµος λες κι αλλάζει .

Ξένος µέσα σε ξένους

δίχως λόγο ,

χωρίς φωνή που µπορεί ν’ ακουστεί

έρηµος στο πλήθος

µόνος εσύ …

Κι ύστερα ευθύς

κύµα παλίρροιας ορµητικό

σε παρασύρει , σε στροβιλίζει ,

σε πετά µακριά

κι εσύ αφήνεσαι και χάνεσαι

ξανά και ξανά

µέσα στο χρόνο

σε τόπους γνώριµους

ανάµεσα σε φίλους ξεχασµένους

µέσα σε εχθρούς

που θέλεις ν’ αποφύγεις

µόνος εσύ …


20

Άνθρωποι στο πλήθος

Ένα κερί που φοβισµένα τρεµοπαίζει

σε κάθε του ανέµου

αδύναµη πνοή .

Μια ζωή που τρεµοσβήνει

µονάχη σε ένα κόσµο εχθρικό

µε του θανάτου

την αµείλικτη την απειλή .

Μια ανάµνηση που ξεθωριάζει

σιγά σιγά µέσα στο νου

βαθιά µέσα στην ψυχή

από το πέρασµα αυτό

του χρόνου το παγερό .

Ένα τελευταίο όνειρο

που µια θύµηση αφήνει

γλυκιά µα συνάµα

φευγαλέα και θολή

και λησµονιέται ευθύς αµέσως

για παντοτινά .

Κόσµος ψεύτικος , είδωλα ξεπεσµένα

πρόσωπα χαρούµενα , πρόσωπα θλιµµένα

άνθρωποι µέσα στο πλήθος

ανώνυµοι , άγνωστοι , υπαρκτοί

κι όµως πόσο ανύπαρκτοι …


21

Θλίψη

Τα χείλη η λύπη καίει

το δάκρυ τα µάγουλα χαράζει

βαριά η µαύρη η καρδιά

µε θλίψη κτυπά .

Καµιά ελπίδα ,

δείγµα αισιοδοξίας ,

τίποτα .

Άλλοι οι στόχοι και τα όνειρα ,

άλλες οι πράξεις .

Ζωή φρικτή , δίχως σκοπό

κατάντησε να είναι .

Άµοιρη καρδιά

στα χείλη της αβύσσου ,

όσο κι αν σε τραβάει ,

κοντά µην πας

µην τύχει και στα πιο βαθιά ,

πέφτοντας ,

τα βάραθρα βρεθείς .


22

Μέσα στη φτώχεια

Τιµητική ∆ιάκριση Ετήσιου ∆ιαγωνισµού του Κελαινώ 2008

Μια τρώγλη έχει για σπίτι .

Λίγα ψίχουλα για δείπνο .

Κρεβάτι της το υγρό πάτωµα .

Έρηµη , χωρίς φίλους ,

δίχως εχθρούς ,

άγνωστη µέσα σ’ άγνωστους .

Κι όµως ! Κάποτε είχε φίλους ,

( φίλους καρδιακούς )

είχε λεφτά , είχε οικογένεια .

Τώρα σαν όνειρο

φαντάζουν όλα αυτά

στα µάτια της .

Μόνο µια ξέθωρη φωτογραφία ,

ενθύµιο της παλιάς καλής εποχής ,

κάτω από το προσκεφάλι της ,

µάρτυρας της ζωής της ,

ο µόνος

που της έχει αποµείνει .


23

Πρόγονοι

Πού είναι ο Σωκράτης

τη συµβουλή του να πάρω

να βγω από το τέλµα της συνείδησης

που όλο βουλιάζω µέσα του .

Πού είναι ο Περικλής

του κόσµου τον επικήδειο

να εκφωνήσει .

Οι πρόγονοί µας ,

αυτοί χρειάζονται .

Πού είναι ο ∆άµωνας

Την φιλία του να κερδίσω .

Μάταια ψάχνω ,

Φυλαγµένοι καλά από τον Κέρβερο

δεν µπορούν να βοηθήσουν .

Πρέπει ολοµόναχος το δρόµο µου να βρω ,

Χωρίς κανένα Μεγαλέξανδρο

το δεσµό τον γόρδιο να λύσει .

Μόνος ,

δίχως τη βοήθεια κανενός Ηρακλή

τους βράχους ,

απ’ το δρόµο µου ,

να πάρει .


24

Κυκεώνας

Μέρες και νύχτες τώρα , κολυµπώ

σ’ αυτό το πέπλο της σιωπής

και προσπαθώ ,

προσπαθώ να µείνω µέλος

της ζωής

η φαντασία µου ασφυκτιά , στενάζει

πρέπει να δω

αυτή η πορεία

που µε βγάζει

να βρω κάπου να σταθώ

ανάσα για να πάρω

να ξαποστάσω

να ηρεµήσω

και ύστερα , τι άλλο

πάλι θα συνεχίσω …


25

Κρυφακούγοντας έναν όρκο

Στης θάλασσας το µπλε

το σκούρο

και στ’ ουρανού το µπλε

το ανοιχτό

δυο άνθρωποι ορκίζονται µια µέρα

µ’ όρκο βαρύ σαν ένα φυλαχτό

Έλα και συ , έλα ν’ ακούσεις

ψιθυριστά µιλούν οι δυο

έλα και συ , έλα ν’ ακούσεις

κι αµέσως φύγε από δω

φύγε και τρέξε µακριά µας

µακριά απ’ αυτή τη συµφορά

άστη σ’ εµάς και στα παιδιά µας

µα δώσε παντού αναφορά .


26

∆ήλος – Το ιερό νησί των ανέµων

Βράχος πανάρχαιος , ιερός

στα βαθυγάλανα νερά καταµεσής

στου Αιγαίου πελάγου την αγκάλη

γενέτειρα του Απόλλωνα

αιώνια χώρα του φωτός

που παιχνιδίζει ανέµελα

πάνω στο κύµα το αφρισµένο

πάνω στις σκόρπιες πέτρες

στα µάρµαρα τα σµιλεµένα , τα λευκά .

Αιώνια χώρα των ανέµων

που τον τρελό χορό τους στήνουν

µέσα σε πόλη ξεχασµένη πια …

Μόνο οι σκιές στοιχειώνουν τώρα

τα ερείπια που έχουν µείνει

κι οι αθάνατοι , ακοίµητοι φρουροί

τα πέτρινα λιοντάρια

να ατενίζουν το πέλαγο συνέχεια

εχθρούς µη δουν , επιδροµείς

κουρσάρους από µιαν άλλη

χαµένη εποχή …


27

Νυχτερινές σκέψεις

Η βροχή πέφτει µε δύναµη .

Η σελήνη χλωµή ,

µόλις που φαίνεται .

Τα άστρα σβηστά .

Κάθοµαι στο κεφαλόσκαλο µιας µεταλλικής πόρτας ,

σε κάποιο σπίτι .

Βρεγµένος ως το κόκαλο ,

Ακούω , σκέφτοµαι …

Ρίγος διαπερνά το σώµα µου .

Ένα φως πλησιάζει .

Το τρύπιο υπόστεγο αφήνει άφθονες στάλες

να πέφτουν στα µαλλιά µου .


28

Μοναξιά

Σε µια πολύβουη πόλη

άφησα σκόρπια τα χνάρια µου

θαµπά χνώτα σε παγωµένο αέρα

να αιωρούνται µοναχικά

πετώντας προς το άπειρο .

Σε µια οµήγυρη χαράς

πρόσωπα τυχαία , ξενικά

χαµόγελα µε νόηµα , ψίθυροι σιγανοί

νεύµατα συγκατάβασης

δροσιστικά ποτά για όλους

µουσική απροσδιόριστα εκνευριστική

και ζάλη …

Έφυγα κι από κει σκυφτός

µε τα χέρια βαθιά χωµένα

στις δυο µου τσέπες

σαν κλέφτης ,

αθόρυβα .

Σε ένα δωµάτιο σκοτεινό

φιγούρα που µόλις διακρίνεται

είµαι Εγώ

και µέσα σ’ ένα φτηνό καθρέφτη

αντικριστά

είναι η καρικατούρα µου

που µου χαµογελά .


29

Νοσταλγία

Σαν τα τραγούδια τα ωραία

που έρχονται µέσα από εποχές

παλιές και µακρινές

δάκρυα έφερε στα µάτια

η παρουσία σου εχτές .

Το βράδυ φάντασµα πλανιέσαι

µέσα στις σκιές τις σκοτεινές

ανάµεσα στα δέντρα ,

πάνω στους τοίχους ,

µέσα στους κήπους ,

και ίσως και µέσα

στις καρδιές .

Τι είσαι θα ‘θελα πολύ

να ξέρω

και να σε διώξω δε µπορώ

µόνο που ξέρω

θα υποφέρω

όσο αναπνέω

και για όσο ακόµα ζω .


30

Παιδιά χωρίς πατρίδες

Παιδιά χωρίς πατρίδες ,

παιδιά χωρίς ελπίδες ,

παιδιά που δε µπορούν

αγάπη για να βρουν .

Παιδιά χωρίς γονείς ,

παιδιά κάθε φυλής .

Παιδιά σε χώρες µακρινές

χαµένα µέσα σε φάµπρικες ,

ανήλιαγες και υγρές ,

παιδιά σε χώρες πιο κοντά

µε δάκρυα στα µάτια ,

πνιγµένα σ’ αναφιλητά .

Βασανίζονται , πονούν ,

υποφέρουν και πεινούν .

Στην δίνη κάποιου πολέµου παρασυρµένα ,

σε χέρια άγριων δουλεµπόρων φυλακισµένα ,

στα χέρια κάποιων ανθρωπόµορφων τεράτων ,

αρρωστηµένων εραστών

αθόρυβα κάποια αγγελούδια ξεψυχούνε µατωµένα .

Αυτά τα µάτια τα θλιµµένα

πως µας κοιτάνε τα καηµένα

σαν βοήθεια µας ζητούν .

Έχουν τα χέρια απλωµένα

βρώµικα και πληγιασµένα

και µε το βλέµµα τους ρωτούν

σε τι άραγε να φταίξαν

και τόσα πρέπει να υποστούν .

Παιδιά χωρίς πατρίδες ,

παιδιά χωρίς ελπίδες ,

παιδιά που δε µπορούν

αγάπη για να βρουν .

Παιδιά χωρίς γονείς ,

παιδιά κάθε φυλής .

Μικρά παιδάκια µα και µεγάλα

ψυχούλες που ψάχνουν για θαλπωρή

και ίσως λίγο από το µερτικό τους

µέσα σε τούτη τη ζωή .

Αυτό είναι το µόνο όνειρό τους

και είναι σαν χρέος µας σ’ αυτή τη γη .


31

Φύση ,

µικρή λεξούλα ,

σε τέσσερα γράµµατα ο κόσµος όλος …


32

Μέρος ΙΙ

…για τον έρωτα


33

Σκαλισµένη πέτρα

Τιµητική διάκριση 2ου Πανελλήνιου ∆ιαγωνισµού Ποίησης του ∆ήµου Χορτιάτη

2008

Κάτω από το επίµονο βλέµµα του ήλιου

µίλια µακριά από πολλά υποσχόµενες σκιές

βράχια που υψώνονται βλοσυρά

αγέρωχα φτάνουν θαρρείς τον ουρανό

και από δέντρα , νερό , ή ένα αεράκι

έστω θολό από την στροβιλιζόµενη άµµο και την σκόνη ,

τίποτα .

- Να προσέχεις τις οφθαλµαπάτες ,

µου ‘πε ο καµηλιέρης ,

και από τις πέτρες από κάτω

κανένα φίδι µπας και πεταχτεί ,

να χεις το νου .

Μα ποιος απαντέχει , σαλεύει το νου

γκρίζο τοπίο και πέτρες τριγύρω

όαση στην µέση µιας ερήµου ξεχασµένης

που καραβάνια πολύχρωµα

και φωνές πιστικών διασχίζανε

σε µια ρουτίνα αλλοτινών εποχών .

Έσκυψα πήρα µια πέτρα και την πέταξα µακριά ,

όχι τίποτα άλλο αλλά έτσι για να της αλλάξω θέση

έτσι για να διώξω ένα λανθάνοντα εκνευρισµό .

Σκούπισα τον ιδρώτα µου µε ένα λευκό ,

κεντηµένο µαντήλι και

- διάολε πότε θα φύγουµε από δω -

άδειασα δυο τελευταίες καυτές σταγόνες νερού

στα χείλια µου .

Σκάλισα σε µια πέτρα τα αρχικά µας

τα πρόσθεσα µαζί µα το αποτέλεσµα δεν πρόλαβα να βρω

( ίσως και να µην το ‘ξερα )

Love For Ever ; Αναρωτήθηκα .

Φεύγουµε , φώναξε ο καµηλιέρης

και ευθύς αµέσως σηκώθηκα κι εγώ .

Σιωπηλά περάσαµε µέσα από τα βράχια

κι άφησα πίσω µου ότι είχα αρχίσει

έτσι όπως έκανα και σε µας

κι όµως να δεις θα ξαναπάω

ίσως και µε τον ίδιο οδηγό

κι αυτή τη φορά θα σκαλίσω το σωστό

αρκεί µόνο την ίδια πέτρα ,

την πέτρα µας να βρω …

Αλλά πάλι τώρα που το σκέφτοµαι

( κανείς µας δεν µπορεί να ξέρει )

µπορεί να προτιµήσω τις φοινικιές σε κάποια όαση

χαµένη από τον κόσµο

σε χρόνο άγνωστο , κάπου στο χθες .


34

Χωρισµός


ου ∆ιαγωνισµού ποίησης Βόλου 2009

Θύελλα λυσσοµανά

µέσα στα βάθη της άµοιρης καρδιάς µου

µε παρασύρει µακριά

σ’ ενός οργισµένου ανέµου

τα φτερά

µακριά , πολύ µακριά

απ’ την θλιµµένη αυτή µατιά σου .

Κοντά σου πια

ποτέ δε θα βρεθώ .

Γεια σου και σένα

γι’ απάντηση αφήνω την ηχώ ,

στο πληγωµένο σου οριστικό αντίο ,

να επαναλαµβάνεται στο άπειρο

ξεψυχώντας σιγά σιγά

µέσα σε µια χούφτα εύκολα δάκρυα

κι όλο αποµακρύνοµαι ,

χάνοµαι

και δε σε βλέπω πια

η εικόνα σου µικραίνει ,

θολώνει ,

κουκίδα πάνω στο χάρτη

της ψυχής µου

έµεινε

κι αυτή λίγο θέλει

και θα σβήσει για πάντα

οριστικά .


35

Χωρισµός ΙΙ

Με πυροβόλησες εξ’ επαφής

µε ψυχραιµία παγερή

και ζήτησες ευθύς αµέσως τη συγνώµη µου .

Παράδεισου και κόλασης γωνία

εγώ να κοντοστέκοµαι ,

αναποφάσιστος

ποιος δρόµος τάχα να µε αναµένει ,

ποιος δρόµος είναι αυτός

που πρέπει να διαβώ ;

Εσύ πεισµατικά να περιµένεις

έστω και ένα ψίθυρο

από τα χείλη

που κάποτε έλεγες πως αγαπάς

µια δήλωση , έστω και τυπική

για να αισθανθείς ίσως λιγάκι πιο καλά

µια άφεση αµαρτιών

δίχως να νοιάζεσαι πραγµατικά

αν η ψυχή µου σου την δίνει

ή λόγια του αέρα είναι

έτσι κάτι για να πω και ’γω

να γίνω συµπρωταγωνιστής σου

έχοντας β’ ρόλο στο έργο

που διάλεξες µόνο εσύ

για µας

να παίξουµε σε µια σκηνή θεάτρου

άδειου από θεατές

χωρίς πρόβα καµιά

τελείως αυθόρµητα , φυσικά .

Θέλω κι εγώ απάντηση να δώσω

πριν αποµακρυνθώ

µα µόνο µια συµπαγής σιωπή µας περιβάλλει

και είναι αυτή µια τελευταία υπενθύµιση

πως δεν έµεινε κάτι άλλο πια

από τους δυο µας να ειπωθεί .


36

Χωρισµός ΙΙI

Κρατούσα στα δυο µου χέρια

όλα τα ανούσια διλήµµατά σου

τα κράτησα τόσο σφιχτά

ώσπου τα χέρια µου µατώσανε

και πλήγιασαν .

Τα κράτησα σφιχτά

για όσο το ήθελες εσύ

να γίνει έτσι

κι έπειτα …

Κι έπειτα τ’ άφησα ελεύθερα

και πέταξαν ψηλά σαν τα πουλιά

σε ένα µολυβένιο ουρανό

ψηλά και µακριά από µένα

κι έφυγες κι εσύ µαζί

ήσυχα , αθόρυβα

χωρίς τυµπανοκρουσίες

πήρες άλλο δρόµο να διαβείς .

Τώρα είναι όλα πιο ήσυχα πια

αδιάφορα για µένα

όµως

και καλύτερα όπως λέω εγώ

κρυφά σε µένα

κι άραγε αφού είναι έτσι

γιατί αυτή η απουσία σου

αγκάθι στην καρδιά µου έχει γίνει ;


37

Σχεδίασµα

Λίγο πριν ή λίγο πιο µετά

µια µοναδική στιγµή

κι όλα είναι διαφορετικά .

Ξύπνησα κάθιδρος

µέσα στον εφιάλτη σου

κι εσύ να χαµογελάς µε νόηµα

κρύβοντας το µίσος

σε µιαν αγάπη περισσή

ελαφρώς προσποιητά ,

αδιάφορα σχεδόν ,

κρυµµένη κάπου µέσα

στις σκιές του νου να τριγυρνάς

δεσµοφύλακας αυστηρός

µιας απατηλής πραγµατικότητας .

Μαζεύω όλο το κουράγιο της ύπαρξης µου

µε πείσµα .

Όνειρο βλέπω και θέλω να ξυπνήσω

µια µέρα ακόµα

πρέπει να σε αναζητήσω .


38

Κληρονοµιά

Τιµητική διάκριση 1ου ∆ιαγωνισµού Ποίησης του συλλόγου << Οι φίλοι των

Επτανήσων >> 2009

Ρωγµή στον χρόνο πάω να γίνω

και να χαθώ

κι όταν εσύ θα µε κοιτάς

µε µάτια ξένα

σε έρωτες θα παραδίνοµαι

ανώνυµους και θλιβερούς .

Ίσως να είµαι τυχερός

και κάποια στιγµή µοναδική

κάπου εκεί να καταφέρω

και να κρυφτώ ,

ν’ αφήσω πίσω µου

µια άδεια µέρα ,

ένα τασάκι αποτσίγαρα γεµάτο

και στάχτη από παλιές φωτογραφίες

σηµαντικές .

Κληρονοµιά θα είναι αυτά

για σένα

ενθύµια ηρωικά της εποχής

που ήρωες δε ζούσαν µόνο σε παραµύθια

κι αγάπη υπήρχε

αληθής .


39

12:00:00

Έπαινος 9ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης της Ένωσης

Συγγραφέων – Λογοτεχνών Ευρώπης 2009

( Χτύπος πρώτος )

Σιωπή …

( Χτύπος δεύτερος )

Σε κοιτάζω µε κάποια εµµονή

µε καµουφλαρισµένη κακία

ίσως και λίγο ανυπόµονος .

∆ε µ’ αρέσει αυτή η σιωπή …

( Χτύπος τρίτος )

Σηκώνεις τα µάτια

µε κοιτάς τώρα κι εσύ

στο βλέµµα σου το απόλυτο κενό .

Τι βλέπεις άραγε θα θελα να ξέρω …

( Χτύπος τέταρτος )

Κι εµείς εκεί .

Ακόµα ακούνητοι , αµίλητοι ,

αντικριστά ,

ξόανα αρχαία ,

θεών φιγούρες

ξεχασµένων .

( Χτύπος πέµπτος )

Και νοµίζω ο χρόνος διαστέλλεται

σαν τα παιδικά µπαλόνια που πουλάν

πλανόδιοι µε βροντερές φωνές στα πανηγύρια ,

γεµίζει τα πάντα γύρω µας

φοβάµαι θα µας καταπιεί .

( Χτύπος έκτος )

Οι θόρυβοι της πόλης ασταµάτητοι

ξεπηδούν από παντού

και πουθενά

θυµίζοντάς µας πως δε τρέχει τίποτα

πως η ζωή συνεχίζεται

έτσι απλά , εντελώς αόριστα ,

σχεδόν οδυνηρά .


40

( Χτύπος έβδοµος )

Χαµογελάς ,

όχι ,όχι

γελάς µάλλον υστερικά .

( Χτύπος όγδοος )

Αρχίζω να τροµάζω , τρελάθηκες θαρρώ .

Είσαι µπροστά µου ολοφάνερα απούσα ,

χαµένη σε σκέψεις σκοτεινές .

( Χτύπος ένατος )

- Τίποτα δεν …

( Χτύπος δέκατος )

… µε σταµατά , φεύγω !

Μου λες ξερά , απότοµα .

- Αντίο !

( Χτύπος ενδέκατος )

Περνάς από µπροστά µου βιαστικά

λες και πηγαίνεις αργοπορηµένη

στη δουλειά .

( Χτύπος δωδέκατος )

Κλείνει η πόρτα πίσω σου

εντελώς αθόρυβα

και είναι σα να µην βρέθηκες ποτέ εδώ

Μια γκρίζα ζώνη τα πάντα στο δωµάτιο

λουσµένη σε λυκόφως θαλερό

µια σιωπή

που µέσα της βουλιάζουν υπόκωφα

µόνο οι τακτικοί χτύποι του ρολογιού

µονάχα αυτοί

και τίποτε άλλο πια …


41

Φύγε να χαρείς

Έπαινος Λογοτεχνικού ∆ιαγωνισµού 2009 του Ελληνο-Αυστραλιανού

Πολιτιστικού Συνδέσµου Μελβούρνης


µια οφθαλµαπάτη είσαι που µε πλάνεψε

το νου και την καρδιά µου κάποτε άλωσε .


αερικό είσαι εσύ που ξεθωριάζει

µέσα σε σκιές ονειρικές και σε σοκάκια σκοτεινά . Φύγε να χαρείς

ένα τίποτα είσαι , τα πάντα µέχρι χθες

και τώρα αφήνεσαι και χάνεσαι

παρασυρµένη σε µια παλίρροια ρουτίνας

σ’ απέραντα πελάγη ανεξερεύνητα του νου

πνίγεσαι σε χρόνους άλλους , διάφορους

καθολικά ανένταχτους στην ιστορία της ζωής µας .

Φύγε να χαρείς …

Μια φωτογραφία ξεφτισµένη ,

ένα τραγούδι παλιό ,

ένα γράµµα κιτρινισµένο ,

ένα ποίηµα ξεχασµένο ,

ένας κήπος χορταριασµένος ,

και το φθινόπωρο εδώ …

Φύλλα τριγύρω ξεραµένα και τα κλαδιά γυµνά ,

αποστεωµένα ,

υψωµένα κι αυτά στον ουρανό

βουβοί ικέτες θρηνωδίας

µιας αγάπης χαµένης

για µια ζωή

την ζωή που δε θα ζήσουµε µαζί .


σφαλίζω τα µάτια , µε πείσµα σε διώχνω

όχι εσένα την ίδια µα µια εικόνα σου που µου γελά .


κι άσε µε µόνο , έστω για λίγο , για µια στιγµή

µια ανάσα θα πάρω κι ας έρθεις ευθύς ξανά .


κανείς δεν µένει πια εδώ

κι αγάπη δεν πρόκειται εδώ να ξαναβρείς .

Φύγε να χαρείς …


42

Νυχτερινές σκέψεις ΙΙ

Πάλι ήπια , µέθυσα

όµως

εσένα δεν είδα πουθενά

µωρό µου

κι ο πόνος είν’ αβάσταχτος

µε τρώει σαν σαράκι .

Αύριο ίσως , µπορεί όµως και όχι …

Τι να πω ; Τι να σκεφτώ ;

Μόνο εσύ µπορείς να γιατρέψεις

τον πόνο που µε καίει .

Αλλιώς τι πίκρα , τι µιζέρια

η λησµονιά , ο θάνατος .


43

Αλίµονο

Γαλάζια µάτια , φιδιού θαρρείς ,

σαν σε καρφώσουν , µη δώσεις σηµασία .

Αυτή η λάγνα µατιά τους

τους άπειρους καυτούς σου πόθους

θ’ αναστήσει .

Και τότε αλίµονο …

Αλίµονο γιατί µιας οπτασίας την σκιά

θα κυνηγάς για πάντα

και πίκρες θα γευτείς πολλές

γιατί δε θα ‘ναι µπορετό

αυτή ποτέ να φτάσεις .

Αλίµονο σ’ όσους , στη λάγνα αυτή µατιά ,

της καρδιάς τους τις πόρτες

αφύλαχτες αφήσαν .

Αλίµονο σε µένα

που τα χείλη µου δε δρόσισα ,

στης λήθης το γλυκό ποτήρι .


44

Ναυαγός

Στα µάτια σου δυο θάλασσες απέραντου γαλάζιου

και άνεµοι δροσιάς , νοτιάδες µε αλµύρα

θαλασσοπούλια που τρυγούν τα πλούσια νερά τους

και ένας ήλιος χαµογελαστός που όλη τη γη φωτίζει .

Μα κι η ζεστή αγκάλη σου απάνεµο λιµάνι ,

ήσυχο καταφύγιο π’ αντίκρισα εµπρός µου

θαλασσοχτυπηµένο ναυαγό σαν µ’ έριξε το κύµα .

Κάποτε µε λέγανε Οδυσσέα και είσαι η Ιθάκη µου θαρρώ

Γι’ αυτό και άλλο τίποτε στον κόσµο δε θέλω , δεν ποθώ

παρά σ’ αυτήν την αµµουδιά να γίνω ένα µε την φύση

και να µε λένε τώρα ναυαγό .


45

Αγάπη

Μια θλιµµένη κοπέλα ,

πέρα , µακριά .

Άραγε τι την πονάει ,

τι την τυραννά ;

Βάλσαµο για τις πληγές της

ποθώ να γίνω ,

µα κάτι µεσ’ τα µάτια της

µακριά µου λέει να µείνω .

Και γω πονώ ,

µατώνει η καρδιά µου

και δε µπορώ να την αφήσω

να φύγει µακριά µου .

Μια οπτασία , ένα όνειρο

κοιµάται χαµογελαστό ,

ο ήλιος µε θαµπώνει

Θεέ µου , πως πονώ !

Πάθος του έρωτα

και της αγάπης

ζάλισε το κορίτσι µου ,

µπες στα όνειρά της .

Κάνε την καρδούλα της

για µένα να χτυπά

και τίποτα πια

ποτέ , να µην την τυραννά .


46

Ελπίδα

Τιµητικό ∆ίπλωµα Πανελλήνιου ∆ιαγωνισµού Θεσσαλονίκης 2008

Μέσ’ από τα µάτια σου , µέσα την αγκαλιά σου

έµαθα τον κόσµο , έµαθα ν’ αγαπώ .

Έµαθα να αφουγκράζοµαι τους χτύπους της καρδιάς σου

και σαν κλέφτης , µπήκα αθόρυβα , κρυφά , στα όνειρά σου .

Στης καρδιάς σου τον άτακτο παλµό

έµαθα , µάτια µου κι εγώ πώς να πονώ .

Τον πόνο που έχεις ένοιωσα , είδα τα όνειρά σου ,

ξύπνησα από τους εφιάλτες σου , ένοιωσα την χαρά σου .

Σ’ αγάπησα πριν να σε δω , σ ’αγάπησα που σ ’είδα

και τώρα ακόµα πιο πολύ …

Οι νύχτες µας κι οι µέρες µας ήταν σαν καταιγίδα

που άφησε ξωπίσω της µόνο χαρά κι ελπίδα .

Ένα ηλιοβασίλεµα και δυο ψυχές πιασµένες χέρι , χέρι

και δυο καρδούλες να χτυπούν µαζί σ ’ότι η µοίρα θα τις φέρει .

Όταν η λύπη σε χτυπά κι οι σκέψεις σε ταράζουν

κοίτα στο παραθύρι σου έναν σταυρό ,

που φαίνεται , ψηλά στον ουρανό

και βάλε µε στην σκέψη σου ,

θυµήσου ,

σ’ αγαπώ …


47

Ερωτική εξοµολόγηση

Αν κάτι δε το αισθανθείς

δε θα το καταλάβεις .

Κοίτα µες τα µάτια µου ,

άκου την καρδιά µου .

Αλήθεια ότι σου ‘γραψα

αλήθεια κι ότι λέω .

Αλήθεια είναι ότι πονώ ,

αλήθεια κι ότι κλαίω .

Σε βλέπω µες τον ύπνο µου ,

σε βλέπω στα όνειρά µου .

Με µια ελπίδα µόνο ζω

πότε θα ‘ρθείς κοντά µου .


48

Θα τα γνωρίζω

Κοίταξα µεσ’ τα µάτια σου

και είδα την ψυχή σου

κοίταξες µεσ’ τα µάτια µου

και είδες τη ζωή µου .

Τόσα πολλά να µας χωρίζουν

τόσα πολλά να µας ενώνουν …

Εσύ εκεί κι εγώ εδώ

τόσο κοντά µα και συνάµα

τόσο µα τόσο µακριά !

Ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ

ποτέ όπως παλιά

µε τα µαλλιά λιτά

ανέµελη , χαρούµενη , φρέσκια

και λαµπερή

να µου µιλάς , να µε κοιτάς

και ‘γω να χάνοµαι

στο δροσερό κελάρυσµα

της γελαστής φωνής σου …

Σαν θα σε ξαναδώ

Τα µάτια σου , δυο κάρβουνα θαρρείς

θα λάµψουν

κακία θα ‘ναι γεµάτα

και οργή

και δε θα µε γνωρίζουν .

Θα τα γνωρίζω όµως εγώ

µεσ’ τα τραγούδια που θ’ ακούω

µεσ’ τα βιβλία που διαβάζω

θα τα γνωρίζω

µέσα στον ξάστερο καλοκαιριάτικο

ουρανό

µέσα στα χείλη που φιλάω

θα τα γνωρίζω

µέσα στα πρόσωπα που γύρω συναντάω

µέσα στα όνειρα που βλέπω

και πάλι ξενυχτάω

θα τα γνωρίζω …


49

Μια νύχτα

Άλλη µια µέρα έφυγε , πέταξε µακριά .

Τα δυο σου µάτια , απόµακρα , γυαλιστερά .

Μεθυσµένη χορεύεις , χαµογελάς

δεξιά , αριστερά κοιτάς

µιλάς µε όλους , όλους τους αγαπάς .

Σε µια γωνία εγώ

Στα µαύρα ρούχα µου πενθώ .

Μαύρη απελπισιά , στεναχώρια

µιζέρια να σε βλέπω

µιζέρια να µη σ’ έχω .

Κι όµως , παράξενο ,

Σε λίγο φεύγεις µακριά

µ’ αφήνεις µόνο

κι ίσως δε σε δω ,

ποτέ ξανά …


50

Ευχούλα

Χαρές και λύπες

γίνονται ένα

στων µατιών σου

τις γκρίζες ανταύγειες

στων χειλιών σου το κόκκινο …

Μάτια µου …

Να ‘µασταν ένα

οι δυο µαζί

στα ουράνια πετώντας ,

στον παράδεισο …

Οι δυο µαζί …


51

Ο Άγγελος και ο Έρωτας

Στο ξύλινο περβάζι

ήταν εκεί ακουµπισµένη ,

χαµογελαστή .

Τα µάτια της δυο άστρα λαµπερά

τα χείλη της γλυκά σαν το κρασί .

Άγγελος , θαρρείς ,

που χάνοντας το δρόµο του

στης γης τις νύχτες χάθηκε

και έφερε µαζί

Παράδεισο και κόλαση .

Πόνος βαθύς , πόνος βουβός

µα πάλι

πιο πολύ χαρά , ανείπωτη ,

των ονείρων το φως .

Άγγελε ,

πέτα µακριά , πέτα ψηλά

µε τα φτερά του ο Έρωτας

ακολουθά .

Πέτα µακριά , πέτα ψηλά

και πίσω µην κοιτάξεις .

Κάπου εκεί στη λησµονιά ,

στη λήθη ,

στου Ουρανού την µαύρη

τη στολή

θα σµίξουµε µαζί ,

παντοτινά .

Πόνος βαθύς , πόνος βουβός

µα πάλι

πιο πολύ χαρά , ανείπωτη ,

των ονείρων το φως …


52

Το παραµύθι

Αστραφτερό ζαφείρι της νιότης και της καρδιάς γοργοί ρυθµοί

τους πόθους των ονείρων οδηγείτε και την ηχώ της µοναξιάς .

Ζάλη γλυκιά , ερωτική , αιθέρια ο πόθος

και στο µυαλό εικόνες µαγικές παραµυθιού .

Ο πρίγκιπας στο άσπρο άτι

κι η κόρη , η άσπιλη αυτή ,

µε τα χρυσά , πανέµορφα , µακριά µαλλιά .

Ο ήλιος λάµπει στα ουράνια , σ’ έναν γαλάζιο ουρανό

και ένα ανάλαφρο αεράκι χαϊδεύει τα κορµιά τα δυο .

Αγκαλιασµένοι οι δυο τους χαθήκαν πέρα στον ορίζοντα

καβάλα στ’ άλογό τους .

Κανένας δεν τους άκουσε κι ούτε ξανά τους είδε .

Μια ιστορία έµεινε που λέγεται τις νύχτες

γεµίζοντας µε προσµονή κι ελπίδα τα όνειρά µας .

Αλήθεια , ψέµατα ,

σωστό ή λάθος ,

κανένας δεν µπορεί να πει

όµως πάλι , ίσως κάπου να υπάρχει

η αγάπη , η παντοτινή .


53

Οπτασία

Από του ουρανού την άκρη ,

την αρχή ,

φεγγάρι κι ο ήλιος

και όλα τα αστέρια της νυχτιάς

φωτίζουνε τα µάτια σου

ζεσταίνουν την καρδιά µου .

Και συ εκεί , µαζί µου

άγγελος που τάχθηκε

για πάντα να φυλά

την πόρτα των ονείρων µου .


54

Το πανηγύρι

Μέρα γιορτής και µέρα µέθης

κι εσύ να φεύγεις ,

ανάµεσα στον κόσµο , να χάνεσαι .

Τα µάτια µου θολά ,

η ζέστη µε τρελαίνει .

Θόρυβος … ζάλη …

Και να , τα φώτα άρχισαν

ένα χορό τρελό

και µεθυσµένο .

Αριστερά , δεξιά γυρνώ

αλαφιασµένος

και δε µπορώ να βρω

τα χνάρια σου .

Σε ψάχνω µεσ’ την νύχτα ,

µεσ’ της γιορτής

το πανηγύρι .


55

Συγνώµη

Τώρα ότι να πω , ότι να σκεφτώ

πόνος .

Τα χρυσαφιά µαλλιά σου , τα µάτια σου …

Μόνος ,

πονώ για την καρδιά σου .

Μόνος

ποθώ να γίνω µέρος στα όνειρά σου

κι ο πόνος µε πνίγει …

Κάποτε µ’ αγάπησες

το ξέρω , το νοιώθω ,

όµως τα παράτησες

γιατί σε είχα πόθο

τρελό .

Πιότερο απ’ όσο θα µπορούσες

ν’ αντέξεις ,

πιότερο απ’ όσο θα ‘θελες

να παίξεις .

Ο χρόνος αµείλικτος ,

πίσω δε γυρίζει

κι εγώ εντός κι εκτός ,

µε το µυαλό µου να γυρίζει

πίνω , τρελαίνοµαι

κι όµως ,

πίσω την σκέψη µου γυρνώ

και πάλι , µα πάλι

σ’ ερωτεύοµαι .

Συγνώµη …


56

Χριστίνα

Τα µάτια σου , τα χείλια σου κι οι χτύποι της καρδιάς σου

στοιχειώνουνε την σκέψη µου , στοιχειώνουν το µυαλό µου .

∆υο µάτια γκριζογάλανα , δυο κόκκινα χειλάκια

και δυο καρδούλες που χτυπούν µε προσµονή κι αγάπη .

Ένα λακκάκι φαίνεται σε κάθε χαµόγελό σου .

Τα µάτια σου κι αυτά γελούν , µαζί κι ο κόσµος όλος .

Χαρά µου εσύ , λουλούδι µου , κουράγιο , στήριγµά µου ,

σαν ήλιος καλοκαιρινός φωτίζεις τα όνειρά µου .

Μου δίνεις δύναµη , χαρά , ελπίδα και ευτυχία

και θάρρος να σταθώ , κόντρα στην όποια δυστυχία .

Εσύ που µπήκες ξαφνικά µέσα στην άχαρη ζωή µου

άλλαξες το σύµπαν µου και όλη την ζωή µου …

Μέσα από της µοναξιάς µου τον ήχο και το ασπρόµαυρο ,

των ονείρων µου , τον φόντο

ξάφνου , χιλιάδες µουσικές , ήχοι και µυρωδιές του παραδείσου

και χρώµατα τρελά , χαρούµενα

και εσύ να µου γελάς µε το ξανθό σου το κεφάλι

µε χάρη ακουµπισµένο στον ώµο µου ,

απαλά …

Σφίξε το χέρι µου γερά µέσα στο δικό σου

κι ας πάρουµε το δρόµο µας µαζί ,

για πάντα …


57

Χίλιες και µια νύχτες

Μια µέρα , µια νύχτα ,

ένα όνειρο .

Λαχτάρα της µοίρας

ο πόνος του έρωτα

και της αγάπης χάδι .

Καρδιά µου …

Χίλιες και µια νύχτες

µες στα µάτια σου ,

χίλιες και µια ευχές .

Ήχοι , αρώµατα ,

εικόνες µε λύπες και χαρές

και της καρδιάς µου

ο γοργός παλµός

βουρκώνουνε τα µάτια µου …

Εσύ κι εγώ ,

δυο καρδούλες ενωµένες

που χτυπούν .

Πόσο σ’ αγαπώ και το γνωρίζεις ,

πόσο σ’ αγαπώ και δεν το ξέρεις …


58

Σ’ αγαπώ

Άνοιξη µεσ’ τα µάτια σου

Άνοιξη και µέσα στην καρδιά µου

αιθέρια ύπαρξη , ονειρική

και σ’ έχω εδώ ,

κοντά µου .

Τριγύρω στο δωµάτιο θαρρείς

λουλούδια ανθίζουνε

και ευωδιές ευχάριστες , µεθυστικές

µε περιτριγυρίζουνε .

Χρόνια τώρα ζούσα στο σκοτάδι

και συ µ’ έφερες στο φως

τέλειωσαν τώρα πια

τα πονεµένα βράδια

που ήµουν έρηµος και µοναχός .

Σ’ ευχαριστώ που µπήκες

στη ζωή µου

και το µόνο που θα ‘θελα

ακόµα να σου πω

είναι πόσο πολύ σε αγαπώ

και σε χρειάζοµαι µαζί µου


59

Beware

There‘s something with this sorrow…

…your eyes…

13 candles in the row ,

slipping words

fading right in the face of reality …

Beware …

Beware…

Look at my tears , just look it …

Small diamond pieces from my heart …


an endless emptiness ,

the sound of silence around me ...

Beware…

Beware…

This twisted vision of your love

screwing my mind .

I scream with all my strength inside me …


my life right here in the shadows ,

a remained ghost who fights for salvation ,

killing memories for survival .

Captured in never ending pain …

Why me ?

Why ?

A lifetime missing answer …

Beware…

Beware…

You‘ll never know

You‘ll never find me ,

I ‘m lost in the eternity of time …


and a slow dying flame …


60

Μέρος ΙΙΙ

…για τον θάνατο


61

Άδης Ι

Τα µαύρα νερά του Αχέροντα αργοκυλούν

σαν την µάζα ενός πλαδαρού σερπετού .

Οι ξεραµένες ιτιές στις όχθες

ρίχνουν έναν τρελό , αναµαλλιασµένο ,

ίσκιο στο γέρικο ποτάµι .

Μια βάρκα αργοσαλεύει δεµένη σ’ ένα κορµό .

Μεσ’ στο λυκόφως που σκεπάζει τα πάντα ,

µια λεπτή σιλουέτα …


62

Άδης ΙΙ

Βαθιές ουλές χαράζουν το πρόσωπο της γης .

Από τα χόρτα , τα ξερά ,

Μια βαριά αναδύεται µυρωδιά .

Ο ήλιος καυτός .

Κάπου κάπου

συναντώ κανένα ψοφίµι .

Σύννεφα από µύγες µετακινούνται διαρκώς ,

κι εγώ που νοσταλγώ της θάλασσας ,

την δροσερή την αύρα

ξαπλωµένος στην σκιά της φοινικιάς .


63

Το τριαντάφυλλο του θανάτου

Ήταν εκεί ,

πεσµένος χάµω ,

δίχως ζωή .

Μια βουβή απόγνωση στο άσπρο πρόσωπό του

και ένα όµορφο τριανταφυλλάκι ,

ένα τόσο δα ,

µικρό τριανταφυλλάκι

πάνω στο ανοιχτό πουκάµισό του .


64

Ο ήλιος της ζωής

Η κουρτίνα σκέπαζε τα µάτια του

όπως το φως σκέπαζε το σκοτάδι .

Θα έπεφτε από τον τρίτο όροφο

γιατί ήθελε να ζήσει .

Το παρκέ στο πάτωµα τον ενοχλούσε

κι ας ήξερε πως ήταν µόνο η αφορµή .

Κι ας ήξερε πως δεν µπορεί να ήταν η αιτία .

Τα φύλλα από τα δέντρα είχαν πέσει

όπως οι σταγόνες άρχισαν ξαφνικά να πέφτουν πάνω του .

Θαρρείς κι ο ουρανός θρηνούσε .

Ήταν όµως σίγουρος πως κανείς δεν έκλαιγε .

Αίµα ήταν που ‘πεφτε ,

αίµα κι όχι δάκρυα ,

αίµα δικό του

καθώς ξάπλωνε ανάσκελα κοιτώντας µε δέος ,

ανάποδα , τον ήλιο

µεσ’ το καταµεσήµερο .

Κι ούτε κατάλαβε

τον κόσµο που µαζεύτηκε

κρύβοντάς του τον αγαπηµένο ήλιο ,

τον ήλιο της ζωής

που χρόνια τώρα αναζητούσε .


65

Ναγκασάκι

Είναι πρωί …

Ένα δροσερό αεράκι προµηνύει τον ερχοµό

της αυγής .

Και ο ζωοδότης ήλιος της ανατολής

βγαίνει σιγά από την κρυψώνα του .

Οι θερµές του ακτίνες πέφτουν πάνω στην ,

ξαπλωµένη στο έδαφος πόλη .

Παντού χαλάσµατα .

Χιλιάδες αθώοι δεν ξύπνησαν σήµερα .

Και ο ζωοδότης ήλιος της ανατολής ,

συνεχίζει τον δρόµο του .


66

Χιροσίµα

Η γη καµένη .

Ο ζεστός αέρας σφυρίζει ανάµεσα στα χαλάσµατα .

Καρβουνιασµένα πτώµατα ,

εδώ κι εκεί , σκορπισµένα …

Και ο ήλιος κρύφτηκε

πίσω από το γιγάντιο µανιτάρι ,

το µανιτάρι του θανάτου

που λέκιασε το τοπίο

θαρρείς σαν µια κηλίδα αίµα …


67

Γη των καταραµένων

Τιµητικό ∆ίπλωµα Πανελλήνιου Λογοτεχνικού ∆ιαγωνισµού ∆ηµοτικού

Πνευµατικού Κέντρου Λέρου 2008

Τόνοι απέραντοι σκουπίδια

περιδιαβαίνουν την σιωπή .

Πόνος , θάνατος , λιµός

χορεύουν γύρω από την φωτιά ,

του κόσµου την ψυχή .

Ο άνεµος χτυπά πιο δυνατά

και η βροχή κι αυτή µαζί .

Ο Ήλιος µας χαµογελά

σαν να ‘ναι όλα όπως παλιά

σε µιαν άλλη εποχή .

Σκλάβοι εµείς της µάνας γης

µα και παιδιά της .

Τα όπλα που επήραµε

σκούριασαν την θωριά της ,

γεράσανε τα µάτια της ,

πληγώσαν την αγκάλη της ,

χτυπάνε την καρδιά της .

Γη των καταραµένων ,

θάλασσες , στεριές κι αέρας .

Γη των χαµένων

στο νύχτωµα της µέρας .

Αιώνες άυπνοι , χειµώνες παγωµένοι

και ιστορία µιας φυλής

στον χρόνο ξεχασµένη .

Όνειρο εφιαλτικό

το ξύπνηµα των θρύλων .

Σκιές των φόβων τρέχουνε

την νύχτα και την µέρα .


που σκοτώνουνε

την ίδια τους την µάνα .

Γη των χαµένων

η αυλαία σαν θα πέσει

και το λευκό ,

της λήθης , το σεντόνι ,

στου χρόνου την κλεψύδρα .

Την ραψωδία τους αυτή

κανένας δε θα ακούσει .

Χώµα µονάχα

κι ο ψίθυρος του ανέµου

αναµεσίς στους βράχους να γλιστρά .


καηµένη εσύ .


68

Ηµερολόγιο ενός µελλοθάνατου

Κάποιος µε πρόδωσε …

Άραγε ποιος ;

Ποτέ δε θα µάθω .

Μέσα στο πηχτό σκοτάδι της φυλακής σκέφτοµαι το σπίτι µου ,

τους πονεµένους γονείς ,

που έσβησαν σαν το ρυάκι καλοκαιρινής µπόρας .

Ο νους σταµατά στην κούνια µου .

Εκεί έβρισκα καταφύγιο όταν ήµουν µωρό .

Μια σταγόνα πέφτει στο µέτωπό µου .

Ύστερα κι άλλη .

Ξυπνώ από τον λήθαργο .

Προσπαθώ µάταια να ξεφύγω από τα µαύρα πλοκάµια

του χάρου που µε πνίγουν .

Ξηµερώνει …

Πάνε µέρες τώρα που σκέφτοµαι

( άλλωστε δεν ωφελεί να κάνω και τίποτε άλλο )

το θλιβερό τέλος .

Μετρώ µε αγωνία τις ώρες , τα λεπτά .

Ακούγεται ένα τρίξιµο στην πόρτα …

Ανοίγει …

Έξω θα έχει ξηµερώσει για καλά .

Μου σφίγγουν γερά τα χέρια µα δε µε νοιάζει .

Περνώ απανωτά τους σκοτεινούς διαδρόµους

και νοιώθω ένα ρίγος να µε διαπερνά .

Τέλειωσε ο διάδροµος …

Τώρα µπροστά µου απλώνεται ο παγερός τοίχος ,

κρυώνω .

Μου δένουν τα µάτια …


69

Φωτογραφία

Σαν τα ψηλά βουνά , τους κάµπους και τ’ αγέρι

σαν τον αφρό της θάλασσας και της αυγής ,

το δροσερό , το χάιδεµα της αύρας

ζωή πικρή , ζωή γλυκιά

που σκόνη θε να γίνεις ,

φωτογραφία ασπρόµαυρη , παλιά ξεθωριασµένη .

Άνθρωποι παλιοί και ξεχασµένοι .

Οι χτύποι µόνο της καρδιάς

απλώνονται δειλά δειλά ,

απλώνονται και πνίγονται

στου σύµπαντος τα πλάτη .

Άνθρωποι παλιοί και ξεχασµένοι ,

πρόσωπα τραχιά και κουρασµένα

πρόσωπα χλωµά .

Σκοτάδι και ύστερα φως

και πάλι από την αρχή σκοτάδι ,

παιχνίδι ατέλειωτο της νύχτας

και της µέρας

και µια πνοή αδιάκοπη

χαϊδεύει και σκορπάει

την σκόνη την απέραντη .


70

Επίγραµµα

Το τέλος της ελπίδας

το τέλος µιας ζωής

στα δάχτυλα της µοίρας

και µιας αχνής πνοής .

Το τέλος κι η αρχή

ανάκατα µαζί …

Ανάκατα µαζί

παντοτινά ,

ξέπνοα κι αχνά …


71

Της ζωής αναφορά

Ο πρώτος που θυµάµαι ήτανε ο Νίκος Τ.

που χάθηκε σε τροχαίο δυο βήµατα µόλις

µακριά από το πατρικό του .

Μετά νοµίζω ήταν ο Νίκος Μ.

ξηµέρωµα σε δρόµο σκοτεινό

κι άλλο τροχαίο ύστερα

σ’ αυτό που η όµορφη Μαρία Σ.

βράδυ Σαββάτου χάθηκε .

∆υο ανήλικα ορφανά ο Μάκης Α.

πίσω άφησε

από ανίατη ασθένεια αυτός

κι ο Παντελής Β. φίλος απ’ τα παλιά

αλλά κι ο Περικλής

κι ακόµα άλλα τροχαία θανατερά

και εκκλησάκια που θαρρείς σαν µανιτάρια

στις δηµοσιές στις δυο πλευρές

στέκουν να τους θυµίζουν .

Και ύστερα τι ;

Και ύστερα ;

Συνέχεια µε τον Γιάννη , τον Ιωακείµ , τον Πέτρο ,

τον Πασχάλη ,την Μαρία , τον Γιώργο ,

κι ένα άλλο παιδί που δε θυµάµαι πια

το όνοµα του µα ούτε και το πρόσωπο

ή µήπως ήταν δύο αυτοί που πέθαναν από ναρκωτικά ;

Κι ύστερα πάλι συνέχεια

Ο Σεβαστός , η Μάρω κι άλλοι πολλοί ακολουθούν .

Αρρώστιες , ατυχήµατα , ναρκωτικά

και τα λοιπά και τα λοιπά

και τα λοιπά .

Όλοι και όλα µπροστά µας µε µιας

φίλοι , χαρές και λύπες

ζωές πραγµατικές

που χάνονται

και πόσο παράξενο φαντάζει αυτό στ’ αλήθεια

δεν το χωράει ποτέ ο νους .


72

Ο ήχος της σιωπής

( Χωρίς λόγια … )


73

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΓΑΝΙ∆ΗΣ€¦ · Κείµενα και εικόνες 4...

Documents