sodeia

ανεξάρτητοπεριοδικότωνΘεριστώντουΛόγουέτος δεύτερο * τριμηνιαία έκδοση * τεύχος 8 * Ιούνιος - Αύγουστος 2011

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Δημήτρης ΔικαίοςΜαρία Ροδοπούλου

Μπατίστας Μαλαματένιος

Υπεύθυνη ύληςΜαρία Ροδοπούλου

Σύνταξη - ΣελιδοποίησηΔημήτρης Δικαίος

Γραφιστική επιμέλειαΆννα Στράνη

Εξώφυλλοτουρίστας πρωθυπουργός

Γλωσσική επιμέλεια - ΔιόρθωσηΜπατίστας Μαλαματένιος

ΦωτογραφίαΔημήτρης Μακαρώνας

Σκιτσογραφίαe l f - h

ιστοσελίδα περιοδικούsodeia.net

ηλεκτρονικό ταχυδρομείοsodeia@ymai l .com

τηλέφωνο επικοινωνίας694 717 600 5

Εκτύπωση - ΒιβλιοδεσίαΕΣΚΑΛΙΝΑ ΜΟΝ Ε.Π.Ε.

3ο χλμ. Κορωπίου - Βάρης, Κορωπί.τ.κ. 19400 τηλ. 210 60 222 42

περιοδικό

Αλέξανδρος Κλώσσας, Μπατί-

στας Μαλαματένιος, Ξένια Παπα-

δημητρίου, Dark Street - Χρήστος

Ορφανόπουλος, Δημήτριος Δι-

καίος, Ζιzάνιο, Γιώργος Ρούσσος,

Μαγδαληνή Καφετζοπούλου, Αλέ-

ξανδρος Κατσούδας, Νίκος Κον-

δύλης, Ελένη Μαυρογονάτου,

Λάκης Φουρουκλάς, Άννα Γρίβα,

Μαρία Ροδοπούλου, Γιάννης Τό-

λιας, Στάθης Χαμπίμπης, Σιδέρης

Ντιούδης, Τάκης Τσαντήλας, Νε-

φέλη Ανδριανού, Μαρία Θεοφιλά-

κου, Μπαμπάκ Σαντέκ Χατζάνι.

τεύχος 8

συντακτική ομάδακατά σειρά θεμάτων

δημοσιεύουμε

κείμενα, άρθρα,

συνεντεύξεις,

δοκίμια, ποίηση,

πεζογραφία,

σκίτσα, εικαστικά,

αφιερώματα κ.α.

ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

sodeia@ymail.com

Επιτρέπεται η αναπαραγωγή ολό-κληρου ή μέρος κειμένου, μόνοόταν αναφέρεται η πηγή του. Τα ενυ-πόγραφα κείμενα εκφράζουν τηνάποψη των αρθρογράφων τους καιόχι του περιοδικού στο σύνολό του.

το επόμενο τεύχος από τις 15/9 στα βιβλιοπωλεία

περιεχόμενα

04 οικονομίαμια ωρολογιακή βόμβα

06 πρόσωπαΘανάσης Βέγγος

08 αφιέρωμαοδοιπορικό στην Περούτζια

12 της σποράςΓιάννης Ρίτσος

13 μουσικήDark Street

15 μικρός θεριστήςκοινωνικός θάνατος

16 zιzάνιοπαραμυθάς σε XL διαστάσεις

18 κινηματογράφοςWings of Desire - 1987

21 διήγηματο τίμημα

22 πεζός Λόγοςέργα τεσσάρων πεζογράφων

24 ήξερες ότι..α.Γραφομηχανή β.Κολωνάκι

26 ποιητικός Λόγοςσυγκομιδή εννέα ποιημάτων

30 μεταφράσειςεννέα ξενόγλωσσα Χάϊκου

31 βιβλίοΚαλοκαίρι 2011

Ιούνιος - Αύγουστος 2011

Θανάσης Βέγγοςπρόσωπα

08

06

Περούτζια - Ιταλίααφιέρωμα

Wim Wendersκινηματογράφος

18

4

οικ

ον

ομ

ία

Μια ωρολογιακή βόμβαστα θεμέλια της ΕυρώπηςΜία ωρολογιακή βόμβα είναι έτοιμη

να σκάσει στην Ευρώπη και να τρα-ντάξει συθέμελα τις ευρωπαϊκές κυ-βερνήσεις. Η βόμβα αυτή ονομάζεταιελληνικό χρέος και η ισχύς της είναιτόσο δυνατή, που αν εκραγεί αναμέ-νεται να προκαλέσει απώλειες ανυ-πολόγιστες στο οικοδόμημα τηςευρωπαϊκής ένωσης. Η λύση είναιμία. Κάποιος να κόψει το καλώδιοπου τροφοδοτεί τον μηχανισμό μερεύμα ώστε να την απενεργοποιήσειέγκαιρα πριν εκραγεί. Ενώ λοιπόν ηαντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει, οιΕυρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν βρειακόμα ποιος θα αναλάβει αυτή τηδύσκολη δουλειά.Τι συμβαίνει όμως και δεν έχει βρεθεί

ακόμα ο τρόπος που θα απενεργο-ποιηθεί αυτή η βόμβα; Αν και προ-σπάθειες έχουν γίνει φαίνεται ότι τοπρόβλημα του ελληνικού χρέους δεναντιμετωπίζεται και αυτό οφείλεται,αποδεδειγμένα πλέον, στο λάθοςμίγμα πολιτικής που έχει ακολουθη-θεί. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι λύ-σεις που εφαρμόστηκαν με τομνημόνιο δεν είχαν τα αναμενόμενααποτελέσματα. Όπως είπε στο συνέ-δριο του Economist, ο γνωστός σεόλους πλέον Πολ Τόμσεν (ο εκπρό-σωπος του ΔΝΤ στην Τρόικα) κόψαμεήδη τα φρούτα που υπήρχαν χαμηλάστο δέντρο και τώρα δεν έχουμε τοντρόπο να κόψουμε αυτά που βρί-σκονται ψηλά.

Οι λύσεις που προτάθηκαν είναι φα-νερό ότι θα είχαν τα καλύτερα αποτε-λέσματα σε ένα κράτος που ομηχανισμός του ήταν σε τέτοια κατά-σταση που θα μπορούσε να ταεφαρμόσει άμεσα και να φέρουναποτελέσματα. Αντίθετα στην χώραεκτός των εισπρακτικών μέτρων (μει-ώσεις μισθών και συντάξεων), πουέγιναν άμεσα και έφεραν χρήματαστο ταμείο, οι πραγματικά σημαντι-κές αλλαγές, οι διαρθρωτικές αλλα-γές δηλαδή, ακόμα μοιάζουναδύνατο να εφαρμοστούν και να φέ-ρουν τα αναμενόμενα αποτελέ-σματα.

Αιτία όλων αυτών; Η ταχύτητα πουζητήθηκε από ένα κράτος να εφαρ-μόσει ένα μοντέλο λειτουργίας, τοοποίο απείχε έτη φωτός από αυτόπου λειτουργούσε μέχρι τώρα. Αυτόπου λένε όλοι πλέον είναι ότι το ζή-τημα είναι να δοθεί χρόνος στηνχώρα ώστε να μπορέσει να αφομοιώ-σει πρώτα τις αλλαγές ώστε να έρ-θουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.Αυτή η συζήτηση δηλαδή που έχει ξε-κινήσει στην Ευρώπη για αναδιάρ-θρωση ή αναδιάταξη ή επιμήκυνσητου χρέους, στην πραγματικότητα έχειένα και μόνο σκοπό, να δοθεί ανάσαστη χώρα να προχωρήσει στις αλλα-γές που πρέπει να κάνει χωρίς ναυπάρχει ο κίνδυνος της χρεοκοπίαςπου θα σταματήσει πρακτικά κάθεπροσπάθεια αλλαγής του κράτους.

5

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netο

ικο

νο

μία

Βέβαια πάντα υπάρχουν και αυτοίπου έχουν να κερδίσουν περισσό-τερα από την καταστροφή σε σχέσημε τη διάσωση. Όλοι αυτοί δηλαδήπου έχουν ποντάρει στη χρεοκοπίατης χώρας. Όπως επίσης και όλοιαυτοί που περιμένουν να αγορά-σουν τα «ελληνικά φιλέτα» μισό τιμήςκαι για αυτό καθυστερούν τις λύσεις.

Το ζήτημα είναι πλέον να παρθούνοι αποφάσεις που θα σώσουν τηνπαρτίδα και η παρτίδα σώζεται με ένα

μόνο τρόπο. Δώστε χρόνο ώστε ναμπορέσουμε να αλλάξουμε το μο-ντέλο λειτουργίας, πλησιάζοντας τομοντέλο λειτουργίας των υπολοίπωνευρωπαϊκών κρατών.

Η βόμβα θα πρέπει να απενεργο-ποιηθεί γιατί αλλιώς θα σκάσει και οιαπώλειες θα είναι σίγουρα μεγαλύτε-ρες από αυτές που περιμένουμε όλοι.

του Αλέξανδρου Κλώσσα

6

πρ

όσ

ωπ

α

«Σφάλμα του καπετάνιου, δεν έλυσε τοπαλαμάρι. Τέλος άδοξον» μονολογείο Θανάσης Βέγγος διαπιστώνονταςότι τόσο καιρό «ταξίδευε», χωρίς ναταξιδεύει. Είναι ο ίδιος καπετάνιοςπου προηγουμένως, πριν φτάσει στηναπόλυτη αποτυχία του ταξιδιού,έγραφε στο ημερολόγιο του: «Όλαβαίνουν κακήν – κακώς, τα τρόφιμαετελείωσαν, έφαγα την κατσίκα (νό-στιμη η άμοιρη), τρέφομαι με αφρό-ψαρα».

Η σκηνή αν και προέρχεται από τον κι-νηματογράφο θα μπορούσε κάλλιστανα αποτελεί μέρος της δικής μαςπραγματικότητας. Ένας ανίκανος κα-πετάνιος, ένα καράβι που κατέληξε σεσχεδία και ένα «ταξίδι» που παρότιμας ταλανίζει και είναι επίμοχθο, όχιμόνο δεν έχει προορισμό αλλά δενπραγματοποιήθηκε ποτέ, διότι ο καπε-τάνιος μπορεί να πήρε μέχρι και κα-τσίκα μαζί του για να μας ταΐζειφρέσκο γάλα, αλλά δεν έλυσε ποτέ τοπαλαμάρι!

Πάνω σε μια σχεδία στοιβαχτήκαμεούτε ένας, ούτε δύο, αλλά δέκα εκα-τομμύρια νοματαίοι, μαζί μας και οΘανάσης. Στοιβάξαμε τις προσωπικό-τητες μας και τις πεποιθήσεις μας γιανα χωρέσουμε όλοι. Οι γέροι παρέδω-σαν το παρελθόν τους και οι νέοι κα-τέδωσαν το μέλλον τους στονκαπετάνιο για να κουμαντάρει με μαε-στρία τη σχεδία και να την κατευθύνεισε καλύτερες θάλασσες.

ένας Αθάνατος,

7

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netπ

ρό

σω

πα

Πέρασε όμως ο καιρός που είχαμε συμ-φωνήσει και θάλασσες καλύτερες δενβλέπαμε. Ο καπετάνιος απαίτησε περισ-σότερο παρελθόν από τους γεροντότε-ρους και περισσότερο μέλλον από τουςνεότερους για να συνεχίσει το ταξίδι. Αρ-χίσαμε να δυσανασχετούμε, να κουρα-ζόμαστε, να απελπιζόμαστε και οΘανάσης καταπονημένος αρρώστησε.Κουρεύαμε τα μαλλιά μας γουλί για ναμην πιάσουμε ψείρες, και ο Θανάσης ξα-πλωμένος γέλαγε και μας έλεγε: «Ωραίομαλλί έχεις φίλε μου, αλλά η πατρίς χρει-άζεται θυσίες».

Σχεδόν ένα χρόνο βολοδέρναμε στη θά-λασσα, μέχρι που μια μέρα ο καπετάνιοςμας κάλεσε όλους για να μας μιλήσει. Κιεκεί που προσμέναμε να ακούσουμε ότιτα βάσανα μας θα ελαττώνονταν, άρ-χισε να μας λέει για νέα ταξίδια, για νέεςθυσία και για νέο κουπί. Μερικοί τον ρώ-τησαν το λόγο και εκείνος τους έδειξε τοδεμένο παλαμάρι στη στεριά. Ο Θανά-σης γούρλωσε τα μάτια. «Πώς το πεςαυτό αντίχριστε;» φώναξε δυνατά κι όλαέγιναν ασπρόμαυρα όπως τον ελληνικόκινηματογράφο, όπως τη ζωή μας.«Απαράδεκτον» ακούστηκε να βγαίνειμέσα από τη ψυχή του κι έπειτα έκλεισε ταμάτια του για πάντα!

Ο Θανάσης Βέγγος «έφυγε» από κοντάμας την Τρίτη 3 Μαΐου του 2011, γιατί«όταν η ζωή εισέρχεται από την πόρτα,ο θάνατος παραμονεύει στο παρά-θυρο».

Θ α ν ά σ η ς . .

του Μπατίστα Μαλαματένιου

8

αφ

ιέρ

ωμ

α

Βαδίζω στα λιθόστρωτα σοκάκια,ανάμεσα σε τοίχους υγρούς, βαδίζωστους δρόμους της σιωπής. Μόνο οήχος των παπουτσιών μου ακούγε-ται, καθώς βηματίζω, ρυθμικός σανπαλλόμενη καρδιά κι αντηχεί παντούλόγω του ύψους των κτιρίων, θερι-εύει, γίνεται τεράστιος και με ακολου-θεί. Βαδίζω εγώ, βαδίζει κι εκείνος. Κιόσο κι αν τον ψάχνω, πουθενά. Άλ-λοτε κρύβεται πίσω από τις ροδό-χρωμες προσόψεις των «παλάτσι»,άλλοτε γαντζώνεται από τις σκοτεινέςστοές και πότε πότε ξεχύνεται στιςπλατείες και χάνεται στο πλήθος.Ενώνεται με άλλους ήχους, με ταγέλια και τις φωνές της «πασετζιάτα»,τρυπώνει στα καφέ με τους πέτρι-νους θόλους, γίνεται ένα με εκείνουςπου μοιάζουν να εμπιστεύονται αυ-τούς τους ρυθμούς, που δεν φοβού-νται όταν πέφτει η σιωπή, που ζουνμαζί της.Η Περούτζια είναι μια πόλη με δύο

όψεις, από τη μία ξεχασμένη στοχρόνο να διατηρεί τη μεσαιωνική καρ-διά της, με τους ήσυχους ρυθμούςκαι τις χαμηλές θερμοκρασίες του χει-μώνα κι από την άλλη μια πόλη πο-λύχρωμη και φωτεινή, με ταμαγαζάκια κρυμμένα στις στοές γε-μάτα φοιτητόκοσμο και με έναν σύγ-χρονο τρόπο ζωής που δεν έχει ναζηλέψει τίποτα από μία μεγαλούπολη.Η Περούτζια είναι η πρωτεύουσα τηςευρύτερης περιοχής της Ούμβρια μεπληθυσμό 150.000 κατοίκους. Οαριθμός αυτός αυξάνει απότομα τιςμέρες που διεξάγεται στην πόλη τοφεστιβάλ της Ούμβρια Τζαζ, κάθε Ιού

λιο τα τελευταία 32 χρόνια, με συμμε-τοχές από σημαντικά ονόματα τηςτζαζ από όλον τον κόσμο και γιαακόμη μία φορά στα τέλη κάθεΟκτώβρη, όταν γίνεται η γιορτή τηςσοκολάτας, η «eurochocolate», μίαμοναδική φέστα όπου μπορείς ναβρεις κάθε είδους σοκολάτα- και φυ-σικά την τοπική perugina- στον κε-ντρικό πεζόδρομο της ΚόρσοΒανούτσι, στο ιστορικό της κέντρο.Προσελκύει ένα μεγάλο αριθμό επι-σκεπτών σε μία «γλυκιά» γιορτή,όπου μέχρι και γλυπτά από σοκο-λάτα μπορείς να δεις να φιλοτεχνού-νται επί τόπου, καθημερινά και γιαδέκα μέρες. Εκεί όχι μόνο χάνεις τησιωπή, αλλά αρχίζεις να τη νοσταλ-γείς και να την αναζητάς πάλι και θατη βρεις, εξερευνώντας την ιστορίατης πόλης που χάνεται βαθιά στοχρόνο. Η Περούτζια ιδρύθηκε απότους Ουμβρικούς και αποτέλεσε ένααπό τα δώδεκα προπύργια τηςετρουσκικής συνομοσπονδίας καιπεριήλθε στη Ρώμη το 310 π.Χ.Υπήρξε ένα σημαντικό κέντρο κατάτους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά κα-ταστράφηκε από τον Τοτίλα το 548μΧ. Αργότερα έγινε λομβαρδικό δου-κάτο και ενεπλάκη σε συγκρούσεις μεγειτονικές πόλεις, συντασσόμενη μετους φιλοπαπικούς.

Περούτζιασκληρή & γλυκιά, σα σοκολάτα

9

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netα

φιέ

ρω

μα

Το 1416 καταλήφθηκε από τον κοντο-τιέρο Μπράτσο Φοντεμπράτσο καιτο 1540 περιήλθε στο παπικό κράτος.Έπαιξε σημαντικό ρόλο στους αγώ-νες για την ένωση της Ιταλίας και τε-λικά περιελήφθη το 1860 στο ενιαίοιταλικό κράτος.

Μια πόλη που βρίσκεται σε υψόμε-τρο 493 μέτρων, συνεχίζει να υψώνε-ται όσο προχωρώ προς την καρδιάτης, δηλαδή προς το ιστορικό της κέ-ντρο το οποίο οριοθετείται από τοαρχαίο ετρουσκικό τείχος της του13ου αιώνα. Οι σκάλες με βάζουν σεδοκιμασία, μια και απαγορεύεται ηκυκλοφορία των οχημάτων, αλλά κιέτσι να μην ήταν, πάλι θα ήταν ανέ-φικτη ανάμεσα στα στενά σοκάκιατου κέντρου. Ασανσέρ και κυλιόμενεςσκάλες συμμαχούν με την επιθυμίαμου να σκαρφαλώσω στο κέντρο, δί-νοντας μία ξεχωριστή νότα με αυτήντη μίξη των ιστορικών στοών καινέων κατασκευών που μπλέκονταιομοιόμορφα η μία μέσα στην άλλη,πετυχαίνοντας μία σύγχρονη καιαπόλυτα εξυπηρετική υποδομή. Ξεκι-νώντας από την Πιάτσα Παρτιτζάνιόπου βρίσκεται ο σταθμός των λεω-φορείων, αρκετά πιο πάνω από τονσιδηροδρομικό σταθμό κι ενώ έχωαφήσει πίσω μου τα καινούρια προ-άστια και τη βιομηχανική περιοχή, έχωτην πρώτη εντύπωση της μεσαιωνι-κής της όψης χρησιμοποιώντας τιςκυλιόμενες σκάλες της μέσα που περ-νούν μέσα από το φρούριο τηςΡόκκα Παολίνα και φτάνω στην Πιά-τσα Ιτάλια. Από εκεί θα πάρω μιαπρώτη εντύπωση θαυμάζοντας τοπανόραμα στα ανατολικά τηςπόλης. Διακρίνονται τα καμπαναριάτης Σάντα Τζουλιάνα, του Σαν Ντομέ-

νικο και της μεγαλύτερης εκκλησίαςτης Περούτζια, του Σαν Πιέτρο. Απότην άλλη πλευρά της Πιάτσα Ιτάλια ,κι ενώ βρίσκομαι πια στο ψηλότεροσημείο του κέντρου, μπροστά μουαπλώνεται ο κεντρικός πεζόδρομοςτης Κόρσο Βανούτσι, κατάμεστοςαπό κόσμο. Λέω να κάνω μια στάσηστο βιεννέζικο καφέ «Σάντρι» καιμπαίνω στον πειρασμό να αγοράσωσοκολάτες! Στη βιτρίνα έχει κάτι γλυκάπου μοιάζουν με έργα τέχνης. Ταπραγματικά έργα τέχνης όμως βρί-σκονται απέναντι, στην Εθνική Πινα-κοθήκη της Ούμπρια που στεγάζεταιστο Παλάτσο ντει Πριόρι, το οποίο, μετη συμπαγή αρχιτεκτονική μορφή τουσε ρυθμό γοτθικό, υπήρξε η πρώτηκατοικία της πολιτικής άρχουσαςτάξης.

Η Περούτζια ήταν το κέντρο της με-γάλης ουμβρικής σχολής ζωγραφι-κής, η οποία άκμασε τον 15ο αιώνα.Πυρήνας της ο Πιέτρο ντι Κριστό-φορο Βανούτσι, γνωστός ως «Πε-ρουτζίνο», μαθητής του Πιέτρο ντελαΦρανσέσκα και δάσκαλος του Ρα-φαήλ. Το γνωστότερο έργο του «Ηπαράδοση των κλειδιών στον ΆγιοΠέτρο», νωπογραφία που κοσμεί τηνΚάπελα Σιστίνα στο ανάκτορο τουΒατικανού και που φιλοτέχνησε ο Πε-ρουτζίνο το 1481-2 για λογαριασμότου πάπα Σίξτου Δ, είναι έργο τηςπρώιμης περιόδου του και προαναγ-γέλλει τα ιδανικά της ώριμης αναγέν-νησης. Μία απλή και σαφής διάταξηστη σύνθεση αποκαλύπτει το κέντροτης αφηγηματικής δράσης. Η δεκαε-τία 1490-1500 είναι η ώριμη περίοδοςτου έργου του, όπου και έφτασε στοαποκορύφωμα της τέχνης του. «Τοόραμα του Αγίου Βερνάρδου», «η Πα-

10

αφ

ιέρ

ωμ

α

ναγία με τους Αγίους», η «Πιετά» είναιχαρακτηριστικά έργα της περιόδου.Ανθρώπινες μορφές που θυμίζουνγλυπτά, αρχιτεκτονικά στοιχεία καιτοπίο που τοποθετούνται σε μία βαθ-μιαία διαδοχή επιπέδων. Επίσης, τηνπερίοδο αυτή ζωγραφίζει την γνωστό-τερη προσωπογραφία του, εκείνη τουΦραντζέσκο ντελε Όπερε, όπου είναιφανερό ότι είναι γνώστης της φλα-μανδικής προσωπογραφίας και απο-δεικνύει την ικανότητά του να διεισδύειστην ατομικότητα του προσώπου. ΟΠερουτζίνο πέθανε το 1523 από πα-νώλη, ενώ ζωγράφιζε το τελευταίο τουέργο, τη νωπογραφία της «Γέννησης»στο Φοντιάνο. Έργα του Περουτζίνοστεγάζονται στην Εθνική Πινακοθήκημεταξύ άλλων καλλιτεχνών της σχολήςτης Ούμβρια, Ντούκιο ντι Μπονισένα,Μπενεντέτο Μπονφίλι, Πιντουρίκιο,Τζοβάνι ντι Μπονίνο, Αμπρότζιο Μαι-τάνι, Αγκοστίνο ντι Ντούκιο κ.α. Μίααυτοπροσωπογραφία του Περουτζίνοβρίσκεται στο Κολλέτζιο ντελ Κάμπιοένα κτίριο που θα μπορούσε ίσως ναχαρακτηριστεί ως χρηματιστήριο τηςεποχής, γεγονός που φανερώνει τηνοικονομική ανάπτυξη της πόλης. Ο πε-ρίπατός μου καταλήγει στην πλατείατης 4ης Νοεμβρίου. Η Φοντάνα Μα-τζόρε, μία εξαιρετική κρήνη του ΦραΜπεβινιάτε, διακοσμημένη με γλυπτάτων Νικόλα και Τζιοβάνι Πιζάνο, απο-τελεί σταθερό σημείο συνάντησης.Τόπος ραντεβού και χαλάρωσης στιςζεστές μέρες είναι επίσης τα σκαλιάτου καθεδρικού ναού Σαν Λορέντζο,που άρχισε να κατασκευάζεται από το1300 υπό την εποπτεία του Φρα Μπε-βινάντε. Στην πλευρά που αντικρίζει τηνπλατεία υπάρχει η Λότζια ντι Μπρά-τσια, πρώιμης αναγεννησιακής αρχι-

τεκτονικής και μία στήλη με το χάλκινοάγαλμα του Ιουλίου Γ, που φιλοτεχνή-θηκε από τον Βιτσέντο Ντάντι για ναγιορταστεί η ενθρόνιση του Πάπα. Στοεσωτερικό υπάρχει μεγάλη συλλογήαπό εκκλησιαστικά έγγραφα, χειρό-γραφα και έργα τέχνης.

Πολύ κοντά βρίσκεται η ΟυνιβερσιτάΒέκια, το πανεπιστήμιο της Περούτζιαπου έχει τη δική του ιστορία στην ιστο-ρία της πόλης. Ιδρύθηκε από μίαομάδα φοιτητών που αποχώρησαναπό το πανεπιστήμιο της Μπολόνιαστα 1200. Το 1308 αναγνωρίστηκε απότον πάπα Κλήμη Ε ως «stadium gen-eralle» δηλαδή μορφωτικό ίδρυμα πουδεχόταν σπουδαστές από όλη την Ευ-ρώπη και παρείχε πτυχίο καθολικάαναγνωρισμένο. Μετά την προσάρ-τηση των παπικών κτίσεων στο Βασί-λειο της Ιταλίας, το πανεπιστήμιο έγινεαυτόνομο. Σήμερα η Περούτζια διατη-ρεί αυτήν την παράδοση της κι αποτε-λεί πόλο έλξης φοιτητών από όλο τονκόσμο, στις σχολές φιλολογίας, φιλο-σοφίας, πολιτικών και οικονομικώνεπιστημών, κτηνιατρικής, γεωπονίας,φαρμακολογίας, φυσικής, βιολογίαςκαι καλών τεχνών που η παρουσίατους είναι αισθητή και κρατά ζωηρόκαι νεανικό το σφυγμό της πόλης.

11

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.net

αφ

ιέρ

ωμ

α

Κατηφορίζοντας την Βία Άππια, έναακόμη κομμάτι της πόλης εμφανίζεταιμπροστά μου, όπου ξεχωρίζει η κυ-κλική εκκλησία του Σαν Άντζελο και ηεντυπωσιακή κόκκινη μπαρόκ ΜόντεΜορτσίνο Νουόβο. Σε λίγο φτάνωστην Πιάτσα Φοντεμπράτσια, όπουβρίσκεται η επιβλητική ετρουσκικήαψίδα Άρκο Ετρούσκο κι απέναντι τηςτο ξεχωριστό Παλάτσο Αντίνορι του18ου αιώνα, σε σχέδιο του Φραντζέ-σκο Μπράνκι, που στεγάζει σήμερα τοπανεπιστήμιο εκμάθησης της Ιταλικήςγια ξένους φοιτητές. Από εδώ, μπορώνα επιλέξω δύο κατευθύνσεις, που ημία οδηγεί στον Σαν Αγκοστίνο και ηάλλη στην Σάντα Μαρία Νουόβα καιστην Πόρτα Πέζα. Στοά μέσα στη στοάείναι σαν να εξερευνείς ξανά και ξανάδρόμους που έχεις ήδη περιπλανηθείκαι τούτο είναι που κρατά το ενδιαφέ-ρον σου ζωηρό, ένας παιχνιδιάρηςλαβύρινθος που σε μαγεύει και σεοδηγεί άλλοτε μέσα στην αγορά, στατρυπωμένα μέσα στις στοές ρεστο-ράν, κι άλλοτε στα υπαίθρια παζάριατων Μαροκινών που η πραμάτειατους χρωματίζει κατά μήκος τα ατελεί-ωτα σκαλιά. Ο κόσμος είναι ήρεμοςκαι φαίνεται ανθεκτικός, έτσι δηλαδήόπως ταιριάζει στους ανθρώπουςμιας πόλης που βρίσκεται περιτριγυρι-σμένη από βουνά. Ένάς ακόμη περί-πατος κατά μήκος της Κόρσο Καβούροδηγεί σε εκείνο το κομμάτι της πόληςπου ατένιζα πιο πριν από ψηλά, απότην Πιάτσα Ιτάλια. Συναντώ τον ΣανΝτομένικο, μία γοτθική εκκλησία πουτο σχέδιο της χρησιμοποιήθηκε ωςβάση για την οικοδόμηση του καθε-δρικού Σαν Λορέντζο. Περιλαμβάνειτον μνημειώδη τάφο του πάπα Βενεδί-κτου ΙΑ, ενώ η παλιά μονή στεγάζει

κρατικά αρχεία καθώς και την αξιό-λογη συλλογή του ετρουσκορωμαικούμουσείου. Συνεχίζοντας περνώ κάτωαπό την Πόρτα Πιέτρο, ένα κομψοτέ-χνημα αναγεννησιακής περιόδουόπου ξεχωρίζουν τα κορινθιακούτύπου κιονόκρανα, και φτάνω στην εκ-κλησία του Σαν Πιέτρο, ένα μοναστήριΒενεδικτίνων του 10ου αιώνα με μίαπλούσια διακόσμηση από νωπογρα-φίες κι άλλα έργα των Αντόνιο Βασι-λάτσι, Σάσσο Φεράτο, Γκουίντο Ρένι,Περουτζίνο, Ντάντι και Ραφαέλ.

Η λίμνη Τρασιμέντο, το βουνό Σου-μπάζιο με τα άγρια υψίπεδά του,καθώς και οι γειτονικές πόλεις και ταγραφικά χωριά ολοκληρώνουν τογοητευτικό πάζλ του ταξιδιού. Κάπουκάπου, τις χειμωνιάτικες μέρες, μίααφράτη ομίχλη σκεπάζει ολόκληρη τηνπόλη, τόσο πυκνή που είναι σαν ναπερπατάς ανάμεσα στα σύννεφα. Πε-ριπλανιέσαι μέσα της σαν να βρίσκε-σαι σε μίαν άλλη διάσταση και ταπάντα ξεπροβάλλουν μπροστά σουσαν μυστικά που σου αποκαλύπτο-νται ξαφνικά. Μοιάζει με κάτι προσω-πικές στιγμές εσωτερικής αναζήτησηςπου θέτεις στον εαυτό σου τα πιο βα-σικά ερωτήματα, ανιχνεύοντας τιςαπαντήσεις σε ένα αιθέριο, μυστηριώ-δες λευκό. Τα κτίρια κρύβουν τον όγκοτους πίσω από την πυκνή αυτή ομίχληκαι οι κοιλάδες της Ούμπρια, που πρινάφηνες το βλέμμα σου να χαθεί σταχρώματά τους από τα ψηλότερα ση-μεία της πόλης, τώρα θυμίζουν ου-ρανό που μέσα του ταξιδεύεις. Ίσως ηπτήση της επιστροφής, που θα αφή-σει πίσω της τους υγρούς τοίχους τωνπαλάτσι να συνεχίζουν να αναπνέουνστο χρόνο, βιώνοντας την αθανασία.

Ξένια Παπαδημητρίου

1212

της

σπ

ορ

άς

πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται

κι ύστερα ένα άλλο

κι ύστερα το δικό σουΓιάννης Ρίτσος

13

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netμ

ου

σικ

ή

Οι Dark Street, έχουν άποψη, αγα-πούν τη ροκ μουσική αλλά γι' αυτούςείναι το μέσο έκφρασης των προβλη-ματισμών που τους ταλανίζουν.Σχηματίστηκαν στις αρχές του 2010από τον Χρήστο Ορφανόπουλο(φωνή - πλήκτρα), την Νόρα Δελη-γιάννη (φωνή), τον Γιάννη Ρούτση(μπάσο), τον Γρηγόρη Νικητάκη (τύ-μπανα), τον Ερρίκο Κοέν (κιθάρα) καιτον Γιώργο Αργυρόπουλο (κιθάρα).

Ο τίτλος του album είναι ''Darkroom''και περιέχει δέκα αγγλόφωνα κομμά-τια σε στίχους και μουσική του Χρή-στου Ορφανόπουλου. Ηχογραφήθηκε στα μέσα του 2010και κυκλοφόρησε από την Oxygenmusic τον Απρίλιο του 2011. Τα κομ-μάτια κινούνται σε ροκ και μέταλ δρό-

μους, πού στοχεύουν να αφυπνί-σουν την συνείδηση των νέων για τηνσημερινή κατάσταση.

Αυτοδίδακτος μουσικός, ο Χρήστος,ασχολείται με τα πλήκτρα από ηλικία12 χρονών και ξεκίνησε να συνθέτεισε ηλικία 20 χρονών. Παράλληλα μα-θαίνει επιπλέον μουσικά όργαναόπως κιθάρα και τύμπανα. Στο πα-ρελθόν είχε συνεργασία στον έντεχνοχώρο, καθώς επίσης και σαν μέλοςμπάντας σε ποπ-ροκ ακούσματα. Οιτελευταίες συνθέσεις που αφορούντο άλμπουμ γράφτηκαν το 2009. Ταβιώματα της σημερινής εποχής,όπου η ανθρωπότητα δέχεται επί-θεση από παντού, του δημιουργούντην ανάγκη να μοιραστεί τους προ-βληματισμούς του με όλο τον κόσμο.

Dark StreetDark Street

14

μο

υσ

ική

Ήταν γνωστή στο σχολείο, αφού κυ-κλοφορούσε με την κιθάρα τηςστους ώμους και στους διαδρόμουςτού γυμνασίου και του λυκείου. ΗΝόρα συμμετείχε στις σχολικές εκδη-λώσεις και έπαιρνε πάντα μέρος στιςεκδρομές κρατώντας συντροφιά μετην μουσική στους φίλους και συμ-μαθητές της. Παρακολουθούσε μα-θήματα κλασσικής κιθάρας από ταέξι της χρόνια. Γράφει στίχους καικατά καιρούς δικά της τραγούδια.Ύστερα από μια μικρή αποχή απότην μουσική λόγω σπουδών καιέπειτα δουλειάς, επιστρέφει στο χώροδυναμικά με τους Dark Street.

Ο Γιάννης ασχολείται με την μουσικήαπό τότε που θυμάται τον εαυτό του,με ελάχιστες σπουδές στην κλασσικήκιθάρα, αλλά ατελείωτες ώρες μελέ-της στο κλασσικό ροκ. Το 1999 γίνε-ται μέλος στους Eternal Void. Ηαγάπη του για την μουσική τον ωθείνα δημιουργήσει ένα home-studioόπου εκεί συνθέτει τα δικά του κομ-μάτια και εκεί έγινε η ηχογράφηση τουalbum “Darkroom” . Κατά καιρούςεμφανίζεται σε συναυλίες και rockbars. Γίνεται και εκείνος μέλος τωνDark Street στις αρχές του 2010.

Ο Ερρίκος είναι ο μεταλλάς της πα-ρέας. Δηλώνει πως θα έδινε την ζωήτου για την μουσική και για την ηλε-κτρική του κιθάρα! Δεν έχει μουσικήεκπαίδευση αλλά πιστεύει πως το πανείναι στο να αγαπάς αυτό που κάνεις(και να κάνεις πολύ εξάσκηση). Γνώ-ρισε μουσικά τον Χρήστο στην αυλήενός Πανεπιστημίου της βόρειας Ελ-λάδας, όπου άραζαν με μια κιθάρακαι περνούσαν τις ώρες τους. Ότανεπέστρεψαν στην Αθήνα δέχτηκεπρόταση από τον Χρήστο και μπήκεστους Dark Street.

Ο Γιώργος είναι λάτρης του ροκ καιακόμη περισσότερο της metal μου-σικής .Έχοντας την μουσική ως ανα-πόσπαστο κομμάτι της ζωής του,θεωρεί ότι του προσφέρει τόσο ψυ-χαγωγία όσο και ένα μέσο απόδρα-σης σε ονειρικούς μουσικούςκόσμους. Με κάποιες στοιχειώδειςσπουδές πάνω στην κλασσική κι-θάρα δεν αργεί να ανακαλύψει τοπάθος του για την ηλεκτρική! Η θητείατου στο στρατό συνέπεσε με αυτήντου Χρήστου έχοντας ως αποτέλε-σμα την δημιουργία μιας πολύ καλήςφιλίας αλλά και τελικώς την πρό-σκληση του να συμμετάσχει στουςDark Street, γεγονός που αποδέχτηκεμε ενθουσιασμό!

Ο Γρηγόρης είναι ο μικρότερος τηςπαρέας ξεκίνησε να παίζει τύμπανασε ηλικία 13 ετών με τις ασκήσεις πουτου είχε δείξει ο γείτονας του ΧρήστοςΟρφανόπουλος μετά συνέχισε να με-λετά αδιάκοπα. Αργότερα έγινε μέλοςμιας μαθητικής μπάντας τους BlackMelody με τους οποίους κάνανεμόλις ένα live. Αργότερα έγινε μέλος

15

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.net

μικ

ρό

ς θ

ερισ

τής

μο

υσ

ική

Γέρασα νέος. Έτσι, απότομα ζευ-γάρωσα με τη χλαλοή τωναγρίων. Βαθμηδόν, απέκτησα κιαψίχολη όψη. Ένα κανάτι κου-τσουλιές το πρόσωπό μου. Εντέλει, ένα γυμνάσιο κοινωνικούθανάτου.

Γαμώ το εξατάξιό σας, ποιμένεςσιαλωδών εκπαιδευομένων.

Μ’ εκείνα τ’ απόβλητα της ποδο-σφαιροφιλίας, τις άχρηστες φυλ-λάδες των ατακτοποίητωνφθόγγων και τις δεκάδες οθόνεςτου espresso.

Μ’ εκείνες τις μανάδες – προαγω-γούς, υλιστριών κορασίδων. Την«εκδιδόμενη», δεν κάνει η βίζιτα.Ωστόσο, οι διαθέσεις εκπορνεύ-ουν, δρομολογούν λούτρινουςυιούς για κόρες – λεκάνες και τα-νάπαλιν.

Με αυτήν τη Δεξιά ασχετοσύνηανούσιας λατρείας εθνικώνπραγμάτων. Αντίβαρο, του εξευ-τελισμού μου.

Δημήτρης Δικαίος

της φιλαρμονικής ορχήστρας τηςΑγίας Παρασκευής και τώρα είναιμέλος της φιλαρμονικής του δήμουΠαλλήνης όπου είναι και δάσκαλοςτων κρουστών σε ένα τμήμα του δη-μοτικού ωδείου. Είναι λάτρης τηςdeath metal μουσικής και τηςεμπνευσμένης μουσικής των DarkStreet που είναι και μέλος τους.

Γράφουν κομμάτια για την από-γνωση των ανθρώπων και τουςπροσκαλούν να μην παραδώσουντα όπλα και να διεκδικήσουν το μέλ-λον πού τους αξίζει. Να αντιστέκο-νται και να ζήσουν την ζωή τους (4.Live your life) να παλέψουν για ταόνειρα τους (2. I need a dream). Ταερεθίσματα πού δέχονται έχουν καιοικολογικό υπόβαθρο γράφονταςγια την καταστροφή όχι μόνο τουπεριβάλλοντος αλλά και του ολο-καυτώματος κάθε ηθικής,αρετής καικατ επέκταση της ίδιας της ζωής τουανθρώπου (9. A burned tree – 3.Blue night blue city).Κοιτάζουν ψηλά τον ουρανό και ελ-πίζουν, οραματίζονται. Ο κόσμοςαυτός θα γίνει ο ιδανικός, οι άν-θρωποι θα αγαπιούνται και οι πολι-τικοί θα πάψουν να κοιτούν τοατομικό, θα υπηρετούν σαν φιλό-σοφοι, πέρα από κάθε συμφέ-ρον...θα έρθει εκείνη η μέρα που οιάνθρωποι θα υπάρχουν μόνο, οένας για τον άλλον.

Χρήστος Ορφανόπουλος

sodeia.netη ιστοσελίδα του περιοδικού σοδειά

zιzά

νιο

XL

Φαντάσου κάποια στιγμή, σε αυτή τη χώρα των παραμυθάδων, οι ήρωεςτων παραμυθιών και των κινουμένων σχεδίων να ζωντάνευαν και να γίνο-νταν μέρος της καθημερινότητας μας! Φαντάσου ξαφνικά την Κοκκινο-σκουφίτσα να κάνει βόλτες στο Λυκαβηττό, τα τρία γουρουνάκια με τα εφτάκατσικάκια και τον Γκιούλιβερ να είναι παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας και τηΧιονάτη να παρουσιάζει πρωινή εκπομπή. Φαντάσου ακόμα τη Ραπουνζέλνα λούζει την τεράστια κοτσίδας της στο Λουτράκι , τον Πίτερ Παν να πατάειαμέριμνος πάνω από την Ακρόπολη και τους εφτά νάνους να δίνουν παρά-σταση στο Μπάντμιγκτον.

Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί και να χαϊδεύεις δίπλα σου τον σκύλο σου τονΡαντανπλάν, να πηγαίνεις στο φούρνο για να πάρεις μία τυρόπιτα και ναστην προσφέρει η Νταίζυ Ντακ και έπειτα το ταξί που σταματάς για να σε πάειστη δουλειά σου να το οδηγεί ο Μόγλης. Φαντάσου τα αφεντικά σου να είναιο Τιμόν και ο Πούμπα και τα παιδιά σου τα Φραουλόπουλα. Φαντάσου ότι ηπεθερά σου να είναι η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας και ο καλύτερος σουφίλος ο Οβελίξ.

Φαντάσου ότι το σπίτι σου είναι φτιαγμένο από σοκολάτα και η τηλεόρασησου είναι πιο έξυπνη από εσένα και διαλέγει μόνη της κανάλια. Φαντάσου ότιστο σχολείο όταν στην «έπεφτε» ο νταής της τάξης «καθάριζε» ο μεγαλύτεροςσου αδερφός ο Ποπάυ. Φαντάσου ακόμα ότι στο δρόμο δεν υπάρχουν κλέ-φτες γιατί αστυνομία είναι ο Σούπερμαν, ο Ζορό, ο Μπάτμαν και ο ΛούκυΛουκ.

Φαντάσου ότι ο Πρωθυπουργός σου είναι ο Μπαμπαστρούμφ, ότι έχει λύ-σεις για όλα τα προβλήματα και ότι μπορεί με την οξυδέρκεια του να ξεπερά-σει κάθε δυσκολία. Φαντάσου ότι ο υπουργός Εσωτερικών σου είναι οΑστερίξ και ότι την οικονομία της χώρα σου την διαχειρίζεται ο Κύρος Γρα-νάζης. Φαντάσου ότι τους φόρους σου τους δίνει σε στοργή, σε αγκαλιές, σεκατανόηση, σε παιχνίδια και ότι αποφασίζεις εσύ που θα τους δώσεις για ναμην πάνε… χαμένοι!

διαλέ

γει

ς..

17

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netzι

zάν

ιο X

L

Φαντάσου κάποια στιγμή, σε αυτή την χώρα των ψευταράδων, οι ήρωες τωνπαραμυθιών και των κινουμένων σχεδίων να ζωντάνευαν και να γίνοντανμέρος της καθημερινότητας μας! Φαντάσου ξαφνικά τον Γκρινιάρη να κάνειβόλτες στο Λυκαβηττό, τον Πλαγκτόν με τον πύθωνα Κάα να είναι παίκτεςομάδας μπιτς βόλεϊ και τον Γκαστόνε Ντακ να παρουσιάζει πρωινή εκπομπή.Φαντάσου ακόμα τον Εμπενίζερ Σκρουτζ να εμφιαλώνει και να πουλάει τονερό Λουτρακίου, τη Μάτζικα Ντε Σπελ να πετάει πάνω από την Ακρόπολη γε-λώντας σατανικά και τις ύαινες Σένζι, Μπανζάι και Έντ να κυνηγούν τον μικρόΣίμπα στο Μπάντμιγκτον.

Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί και να σου δαγκώνει το χέρι ο ζηλιάρης Σκρά,να πηγαίνεις στο φούρνο για να πάρεις μία τυρόπιτα και να στην προσφέρειο Σιλβέστερ και έπειτα το ταξί που σταματάς για να σε πάει στη δουλειά σουνα το οδηγεί ο Σιρχάν. Φαντάσου το αφεντικό σου να είναι ο Κακός ο Λύκοςκαι τα παιδιά σου οι αδερφές της Σταχτοπούτας. Φαντάσου ότι η πεθερά σουνα είναι η μητριά της Χιονάτης και ο καλύτερος σου φίλος ο Μαγκούλφ.

Φαντάσου ότι το σπίτι σου είναι φτιαγμένο από τσιμέντο και η τηλεόραση σουπαίζει ότι της λες. Φαντάσου ότι στο σχολείο όταν στην «έπεφτε» ο νταής τηςτάξης «καθάριζε» ο μεγαλύτερος σου αδερφός το Κογιότ, με τη γνωστή τουπάντα αποτελεσματικότητα. Φαντάσου ακόμα ότι στο δρόμο οι κλέφτες αλω-νίζουν ανενόχλητοι γιατί αστυνομία είναι ο Τζόε, ο Τζάκ, ο Ουίλλιαμ και ο Άβε-ρελ.

Φαντάσου ότι ο Πρωθυπουργός σου είναι τόσο εύστροφος όσο ο Πάτρικόταν συζητά με τον Μπομπ Σφουγγαράκη και τόσο αποτελεσματικός όσο οΓκούφυ όταν νουθετεί το γιο του. Φαντάσου ότι ο υπουργός Εσωτερικών σουείναι ο Σπιρτούλης και ότι την οικονομία της χώρα σου την διαχειρίζεται οΈλμερ Φαντ. Φαντάσου ότι τους φόρους σου τους δίνει σε ιδρώτα, σε πόνοκαι σε μοναξιά. Ότι φοροεισπράκτορας είναι ο Δρακουμέλ, ο οποίος έχει γε-ράσει και δεν μπορεί να ανεβαίνει πολλά σκαλιά γι’ αυτό χτυπάει το κουδούνιμόνο στο υπόγειο άντε και στο ισόγειο… στο ρετιρέ δεν ανεβαίνει ποτέ ναπάρει το φόρο!

και

παίρ

νει

ς..

18

κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

«Για μένα, αυτή η ταινία είναι σανμουσική ή σαν τοπίο: καθαρίζει έναμέρος του μυαλού μου και σ’ αυτό τομέρος γεννιούνται ερωτήσεις. Κά-ποιες από αυτές υπάρχουν και στηνταινία. Γιατί να είμαι εγώ και όχι εσύ;Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί; Πότε ξεκί-νησε ο χρόνος και που τελειώνει τοσύμπαν;»Roger Ebert

“Τα Φτερά του Έρωτα”, δεν είναι μιαγενική ή τυχαία αναφορά. Είναι συ-γκεκριμένα, γεωγραφικά και ημερο-λογιακά προσδιορισμένα. Είναιβασικά, μια ωδή στα Φτερά του αγα-πημένου Βερολίνου. Εάν δεν είσαιλίγο παρατηρητικός, δύσκολα θαμπορέσεις να καταλάβεις πόσομπροστά από την εποχή του ήταν οΓερμανός δημιουργός. Ένα έργο ου-σιαστικά πολυεπίπεδο, με "καθαρές"και στιβαρές γραμμές, εξπρεσσιονι-

στικό, ένα μοναδικό τεκμήριο τηςΙστορίας. Καθώς παρακολουθούμετην αφήγηση, ο καλλιτέχνης αναπα-ράγει σιγά σιγά, τη μορφή ενόςέργου Τέχνης. Βλέπουμε τη νοσταλγίατου ποιητή, μέσα από το Βερολίνο καιτους ανθρώπους του. Η πόλη -μούσα του, τον οδήγησε στα αιώνιαυπαρξιακά ζητήματα διότι για τονWenders, ο κόσμος όλος περιστρέ-φεται γύρω από την πηγή έμπνευσηςτου, το Βερολίνο. Για τον δημιουργό,η συγκεκριμένη πόλη, αποτελεί τονομφαλό της Γης.

Στο χωρισμένο από το τείχος Βερο-λίνο, άγγελοι περιπλανιούνται στουςδρόμους, ακούγοντας τις σκέψειςτων ανθρώπων. Ένας από αυτούςερωτεύεται μια ακροβάτισσα τουτσίρκου. Τα αισθήματά του γι' αυτήνείναι τόσο έντονα που ζητά να χάσειτο προνόμιο της αθανασίας και ναγίνει θνητός. Επιλέγει λοιπόν, να αφή-σει την αιωνιότητα και να "οξειδωθείμες στη νοτιά των ανθρώπων", νασταματήσει να παρακολουθεί, με τηνασπρόμαυρη ματιά του, τη ζωή καινα τη ζήσει σαν άνθρωπος. Έτσι, οάγγελος Damiel θα "εκπέσει" με τη θέ-λησή του, στους περιορισμούς τουχρόνου, στην αρρώστια, τον πόνοκαι φυσικά στον θάνατο, καθώςμόνο έτσι θα μπορέσει να αγγίζει, νααισθάνεται, αλλά και να ζήσει σε τε-λική ανάλυση, τον έρωτά του για τηMarion.

Wings of Desire Τα Φτερά του Έρωτα - 1987

Wim

Wenders

19

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netκιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

Θα καταφέρει δηλαδή να νοιώσει,όλα αυτά τα απλά και καθημερινάπράγματα που τα συνοψίζει μέσαστο φιλμ ο ηθοποιός Peter Falk,μπροστά από μία καντίνα, ξημερώ-ματα: "To smoke, and have coffeeand if you do it together, it's fantas-tic. To draw, and when your handsare cold you rub them together...”

Ο Wenders, με “Τα Φτερά τουΈρωτα”, μας μεταφέρει στη σφαίραενός ιδανικού-ουτοπικού περιβάλλο-ντος, μακριά από τον υλισμό. Σ΄ένανκόσμο πνευματικών συγκρούσεωνκαι ιδεολογικών εκσκαφών. Ο Wim,είναι ένας “παράξενος” σκηνοθέτης,που του αρέσει το λιτό ύφος, η μινι-μαλιστική ατμόσφαιρα και το ελλει-πτικό παίξιμο των ηθοποιών του.Λάτρης της ασπρόμαυρης φωτο-γραφίας, ενώ παράλληλα επιλέγει μεπροσοχή και την μουσική επένδυσητων ταινιών του.

Ο ελεγειακός ρυθμός που ακολου-

θεί ο Wenders σ΄αυτήν την ταινίατου, βγαίνει με πόνο ψυχής και πα-ράπονο, μα παράλληλα, δίνει ελπίδαζωής κι αισιοδοξίας. Είναι το πιστεύωενός ανθρώπου, που χρησιμοποιείτην ποίηση προσχηματικά για νααφυπνίσει τον κρυμμένο μας εαυτό.Ένα εικονοκλαστικό δημιούργημα,που όταν το πρωτόδα, πραγματικάμε στοίχειωσε...

Μοναδικές στιγμές μπορείς να βιώ-σεις από αυτό το εμπνευσμένο έργοΤέχνης, που μπορεί να ειδωθεί απόπολλές διαφορετικές οπτικές, πουόμως συγκλίνουν στον γεγονός ότιοι Άγγελοι υπάρχουν, αλλά απλά,είναι μέσα μας. Έτσι λοιπόν, το φιλμτου Γερμανού σκηνοθέτη, αφηγείταιμε ιδιαίτερους συμβολισμούς, τη δια-δικασία της αυτοβελτίωσης. Μια δια-δικασία, που αποτυπώνεταιποικιλοτρόπος και στους διαφορετι-κούς χαρακτήρες της αφήγησης.

20

κιν

ημ

ατο

γρ

άφ

ος

Για την ιστορία να πούμε, ότι το φιλμ,κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στοΦεστιβαλ Καννών το 1987, ενώ η ται-νία είναι εμπνευσμένη από τις“Eλεγείες” του Nτουίνο Pίλκε, απ'όπου προέκυψε και η ιδέα τωνAγγέλων. Όλα αυτά, σε μια ταινία,που κατορθώνει να επανενώσει πει-στικά, χωρίς ειδικά εφέ και αναχρονι-στικές αφέλειες, τον κόσμο τουαισθητού και του υπεραισθητού,προσδίδοντάς του κάτι από τηνπαλιά, χαμένη του μαγεία. Οι άγγελοιζουν σ' έναν ασπρόμαυρο και πα-ράλληλο κόσμο με το δικό μας, όπουδεν μπορούν να ξεχωρίσουν τα χρώ-ματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, ούτενα ζήσουν τον έρωτα. Eκτός κι αναποφασίσουν να απαρνηθούν τηναθανασία τους και την απανταχούπαρουσία τους, προνόμια που βιώ-νει σαν ψευδαίσθηση και ο θεατής.

Αυτό που κρατάμε εν τέλει από “ΤαΦτερά του Έρωτα” είναι η πρόκλησηνα βιώσουμε μέσα από τις αισθήσειςμας και να ανατρέψουμε τη λογικήπου απαιτεί την καθυπόταξη του σώ-ματος έναντι του πνεύματος. Ο Άγγε-λος, απαρνιέται την τελειότητα καιεπιλέγει, την ενεργό συμμετοχή και τηδημιουργία της ζωής του. Ερωτεύεταιμια ακροβάτισσα, που σχοινοβατείκάπου μεταξύ ουρανού και γης, μετέ-ωρη ανάμεσα στα σύννεφα και στοχώμα. Πλέον, τα όποια φτερά τυχόναποκτήσει, θα τα αποκτήσει μόνοςτου, μέσα από την επαφή του με τουςανθρώπους, τον υλικό κόσμο καιμέσα από μια, πολλές φορές ίσωςεπίπονη, αλλά συνεχή προσπάθειααυτοβελτίωσης.

Αυτό λοιπόν είναι το ουράνιο αφιέ-ρωμα του Wenders στη ζωή, τονέρωτα, το Βερολίνο, τη σκηνοθεσία,τους Αγγέλους και φυσικά, την ποί-

ηση. Διότι, “Τα Φτερά του Ερωτα”,δεν είναι απλά μια ταινία. Είναι έναςπίνακας ζωγραφικής, ένα τραγούδι,μια ωδή στη ζωή, την ειρήνη, και φυ-σικά την αισιοδοξία.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι η ται-νία είναι βασικά, μια ιστορία αγάπηςπου δίνεται μ' έναν ποιητικό τρόποκαθώς ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια επι-στροφή στην αθωότητα και την προ-σέγγιση του έρωτα, από αυτήν τηνσκοπιά. Xωρίς όμως να περιορίζεταιεκεί. Ο έρωτας, είναι το όχημα για τησωτηρία της ψυχής..

Γιώργος ΡούσσοςBaphomet

ph

oto

Wim

Wen

ders

21

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netδ

ιήγ

ημ

α

Πέρασε βουνά και λαγκάδια. Χάθηκε μέσα σε πολύβουες πόλεις. Περιπλα-νήθηκε σε θάλασσες και στεριές Μα κανείς ποτέ δεν τον πρόσεξε. Κάνεις δεναντιλήφθηκε την παρουσία του. Δεν είναι ούτε αόρατος, ούτε άυλος. Έναςκοινός άνθρωπος είναι, που κάποτε πίστεψε πως μπορούσε να κατορθώσειπολλά. Χρήματα, δόξα και σεβασμό να κερδίσει με τις ικανότητες του. Και έτσινα νιώσει ισχυρός. Ήθελε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του. Έκανε διάφοραγια να τα καταφέρει όλα αυτά. Πούλησε φίλους, γνωστούς, οικογένεια, μέχρικαι τον εαυτό του τον ίδιο. Στην πορεία βρέθηκε μια κοπέλα να τον ερωτευτεί.Η αγάπη της ήταν αγνή και άδολη. Αυτός όμως δεν αγάπησε ποτέ τίποτεπέρα από την ιδέα να διακριθεί. Δεν ήξερε καν τι είναι αυτή η αγάπη. Ακόμα κιαυτή της κοπέλας του φαινόταν ένα κακόγουστο αστείο. Ήρθε μια ώρα πουέχασε ότι είχε και δεν είχε, εκτός από την κοπέλα. Ήταν η μόνη που του έμεινε.Τα βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τον στοίχειωνε η ιδέα της δόξας. Δενμπορούσε πλέον να παλέψει γι αυτήν. Ένιωθε ανίσχυρος. Πώς θα έστρεφε ταβλέμματα του κόσμου πάνω του, τώρα που δεν είχε σχεδόν τίποτε; Σχεδόν...α!!ναι!! Είχε την κοπέλα ακόμα. Την κοπέλα; Αυτό ήταν!! Θα την σκότωνε! Έτσι καιθα απαλλασσόταν απ' αυτήν και θα γινόταν αμέσως γνωστός. "Αυτός πουσκότωσε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο την κοπέλα του." θα έλεγε ο κόσμος.Δεν άργησε να το αποφασίσει. Η ιδέα του ήταν μεγαλοφυής!! Τι κι αν τον εκλι-παρούσε να μην την σκοτώσει η κοπέλα, τι κι αν δυσκολεύτηκε στο να τοκάνει...η ανάγκη του να ξεχωρίσει έστω κι έτσι, ήταν αβυσσαλέα. Την σκότωσε.Άφησε και το πτώμα της σε πολυσύχναστο μέρος για να την βρούνε εύκολα.Περίμενε όλο αγωνία και έξαψη την πολυπόθητη δόξα του. Και τότε έγινε τοαπίστευτο. Κάνεις δεν τον κατάλαβε, κανείς δεν τον υποψιάστηκε για τον φόνο.Κι όταν από αγανάκτηση βγήκε στους δρόμους να το φωνάξει ότι αυτός τηνσκότωσε, κανείς δεν μπορούσε να τον δει ή να τον ακούσει!! Ο κόσμος τονπροσπερνάει σαν να μην υπάρχει. Κι είναι πολλά χρόνια τώρα που δεν μπο-ρεί να βρει ηρεμία. Γυρνάει από τόπο σε τόπο μήπως μπορέσει κάποιος νατον δει, μα τίποτε. Κι έτσι στοιχειωμένος από την ίδια του επιθυμία πληρώνει τοτίμημα της αλαζονείας του.

Μαγδαληνή Καφετζοπούλου

το τίμημα

22

πεζ

ός

Λό

γο

ςΓκ

ραβού

ρα

Εποχ

ής «Όταν κάναμε αυτά που τώρα σού

διηγούμαι παιδί μου, δεν σκεφτόμα-σταν και πολύ. Δεν υποψιαζόμαστανποιες συνέπειες θα είχε αυτή μας ηδράση. Σαν κάτι άλλο, έξω από εμάς,να μάς οδηγούσε. Γι’ αυτό γράψαμειστορία την στιγμή που εκείνη απου-σίαζε». Ακριβώς μ’ αυτά τα λόγια, μεαποχαιρέτησε για κόσμους άλλους,ο άνθρωπος που λάτρεψα περισσό-τερο απ’ οτιδήποτε. Ο παππούς μου,ατίθασο λευκό άλογο μέχρι τον θά-νατό του και μ’ ένα τσιγάρο στο χέριπου ο καπνός του μύριζε πιο βαριά κιαπό πούρο, μ ’έμαθε πολλά πράγ-ματα. Να μην λησμονώ όσους έφυ-γαν, να σέβομαι τον εαυτό μου και ναμην αφήνω κανέναν να μιλήσει με κα-ταφρόνια για τα χέρια μου. Σ’ αυτάστηριζόμαστε. Ν’ αγαπώ τις μανά-δες όλου τού κόσμου, να καρτερώτον αυριανό ήλιο και μόνο και να φέ-ρομαι στις γυναίκες, όπως φέρεται οκηπουρός στα λουλούδια. Ακόμη κιόταν τα ξεγυμνώνει κλαδεύοντάς τα,σκοπός του είναι να ξανανθίσουν δυ-νατά και πιο όμορφα. Δεν μ’ έμαθεόμως ν’ αποχωρίζομαι. Κάθε ανάμνηση και μια στοιχειωμένηεικόνα. Η μνήμη γλυκός εφιάλτης.Πώς ν’ αποχωριστώ το ποδήλατοπου με δασκάλεψε ν’ αντέχω στονπόνο κάθε φορά που πέφτω; Το εισι-τήριο που μού θυμίζει εκείνα τα μέρηστα οποία ταξίδεψα μ’ ένα μολύβιστο χέρι; Κι αν δεν πήγε σχολείο οπαππούς μου ο Παύλος, ήξερε τηναλφάβητο απ’ την καλή και την ανά-ποδη. Όσες στιγμές έχανα το δρόμομου, φανέρωνε μπροστά μου μυ-στικά μονοπάτια με καμέλιες και αι-μάτινα αγκάθια. Θυμάμαι μια φοράπου καθώς καθάριζα ένα ρόδι, λε-

ρώθηκα και το πουκάμισό μου με τακοντά μανίκια το οποίο μού είχε κάνειδώρο, από λευκό έγινε κατακόκκινο!Δυστυχώς δεν ξέφυγα από το γρή-γορο βλέμμα του και μ’ ένα έντονομειδίαμα στο πρόσωπο, είπε: Τώραπρέπει να κατάλαβες πως με ό, τι κα-ταπιάνεσαι, χρειάζεται μεγάλη προ-σοχή. Το ρόδι δύσκολα φεύγει. Το ίδιοκαι η ρετσινιά. Δεν σε σώζει κανείς.Πάντοτε αναρωτιόμουν, γιατί σε κάθεμου κίνηση είχε να μού εξηγήσει χίλιεςδυο άλλες. Με προετοίμαζε θαρρώγια τα λάθη που θα έκανα αργότερα.Εγώ, για να γεφυρώσω το χάσμααυτό τής ηλικίας, φερόμουν σαν με-γάλος, άλλοτε σαν μικρός, αλλά ποτέδεν σκέφτηκα «ν’ αρπάξω» τους ανα-στεναγμούς του απ’ τα μαλλιά, όπωςακριβώς την τύχη. Συνέχεια, πρωί καιβράδυ, με ταλαιπωρούσαν τα λόγιατου. Είτε θα έπρεπε να βιώσω αυτάπου βίωσε, πράγμα αδύνατον, είτε ναέκανα τα τόσα αχ! που έβγαιναν απ’το πλατύ του στέρνο, φυλαχτό στομαξιλάρι. Μακάρι να μ’ αξιώσει οΘεός, να κοιταχθώ στον καθρέφτηγυμνός από ιδέες και ενοχές και ναδεχθώ τον εαυτό μου ως έχει.Κατά έναν περίεργο τρόπο, σήμερα,λίγα χρόνια μετά τον χαμό του με τα-λαιπωρούν ακόμη τα λόγια του και οίδιος επιζητώ αυτήν τη δοκιμασία.Θα’ ναι επειδή ήξερε πώς γράφεται ηλέξη ζωή και η λέξη θάνατος. Ίσως,διότι ευτύχησε να χορέψει ξυπόλυτοςστη βροχή ενώ οι άλλοι χάνοντανστα αμέτρητα ζευγάρια παπούτσιααφού γνώριζε πως οι βροχές και ταχιόνια, σίγουρα, θα φέρουν τηνάνοιξη.

Αλέξανδρος Κατσούδας

23

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.netπ

εζό

ςΛ

όγ

ος

art

we

bR

ad

io

κάθε Δευτέρα9 με 10 το βράδυμόνο στο Smut

radio-smut.comradio-smut.comradio-smut.comradio-smut.comradio-smut.comradio-smut.com

Αυτή η μέρα, η μέρα αυτή της νιό-της μας που ταξιδεύαμε στην φαντα-σία μας κατακτώντας κόσμους πουδημιουργούσαμε εμείς. Ήταν εκείνηπου πιο πολύ επιθυμούσαμε καθώςήμασταν σε ένα μεσημεριανό τραπέζικαθισμένοι όλοι μαζί οικογενειακώςνα τρώμε με κυρίως πιάτο την ιστο-ρία του 20ου αιώνα, αυτήν την ίδιαπου σιχαθήκαμε το ίδιο παρελθοντικόφαγητό της καθώς συνοδευόταν μεπροσδοκίες για μάς που δεν μαςαφορούσαν. Αλλά πάλι οποιαδή-ποτε μέρα και αν ήταν, αυτή τουπρώτου ηλιόλουστου έρωτα δεν είχεάλλο όνομα από αυτής της ίδιας πουνύχτα χωρίς φεγγάρι και άστρα στονουρανό έσπασε η καρδιά μας απο-κτώντας και εμείς το πρώτο μικρό πα-ρελθόν μας.Ξημέρωσε Δευτέρα και ανακαλύψαμετο μέλλον με τέτοιο τρόπο που νιώ-θαμε πρωτόπλαστοι. Κατασκευά-σαμε τις ελπίδες μας δίνοντας τουςονόματα όπως Santa Maria καιΑργώ, για να ταξιδέψουμε μέσα στηνεβδομάδα και να χάσουμε το παρόν.Μέχρις ότου αγκυροβολήσουμε στοάχρονο πέλαγος της Κυριακής, μεβροχή φθινοπώρου και να μυρίζειχώμα η κρεβατοκάμαρα που εκείαγκαλιασμένοι κάτω από τα παπλώ-ματα με την εμπειρία των συναισθη-μάτων μας μετά από μια Μαρία, ένανΧρήστο, Δημήτρη, Γεωργία, Σοφία,Βασιλική, να καπνίζουμε πίνονταςζεστό καφέ, με αναμμένο το τζάκι τοχειμώνα με φίλους ερχόμενους απόάλλες πραγματικότητες από τις δικέςμας που αποδεχθήκαμε, να πίνουμεκαι να τρώμε ο ένας από το πιάτο τουάλλου, σε λιβάδια, αγρούς, βουνάθάλασσες, της άνοιξης να ανακαλύ-

πτουμε την ομορφιά της γέννας τηςφύσης αλλά και της γέννησης μας,με πυρωμένα σώματα στο κάμα τουκαλοκαιριού να νιώθουμε ότι βρισκό-μαστε στον πυρήνα της Γης και ότιδεν ξεχωρίζουμε, είμαστε ένα.Ναι, δεν αναγνωρίζουμε άλλη μέρααπό αυτή όταν τα παιδιά μας παί-ζουν στις δικές μας αγνώριστες αλά-νες καθώς εμείς καθισμένοι στοσαλόνι, επιτέλους μπορούμε να ξε-φυλλίσουμε ένα περιοδικό ή εφημε-ρίδα, δεν είναι άλλη από αυτή τηνμέρα όταν σηκωνόμαστε από τηνκουνιστή καρέκλα δίπλα από το πα-ράθυρο ξεκρεμώντας από το μυαλόμας το παρελθόν για να φτιάξουμεφαγητό για τα παιδιά και τα εγγόνιαμας που περιμένουμε να έρθουν.Όταν τα βλέφαρα θα μείνουν γιαπάντα ανοιχτά, αυτά που θα βλέ-πουμε από την ζωή μας όποια άλλημέρα και αν ήταν, εμείς θα τις βλέ-πουμε σαν Κυριακές.

Νίκος Κονδύλης

Στιγ

μές

με

το

όνομ

αΚυρια

κή

Πολιορκίες

μια εκπομπή

αφιέρωμαστις Τέχνες

του Λόγου

sodeia.net

24

πεζ

ός

Λό

γο

ςή

ξερ

ες ό

τι..

Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή, δέχτηκα την πιο θεμιτή προ-σφορά και παρέδωσα τα υπάρχοντά μου στη μεταφορική αισθημάτων. Τολίγο που κόστισε, ήταν ένα μισοτελειωμένο τετράδιο αναγνώσεων, σαν αυτάπου βρίσκονται θαμμένα στο ανήλιο υπόγειο του παιδικού χειμώνα και πουτα βρίσκεις, όταν νομίζεις ότι έχεις πληρώσει όλους τους λογαριασμούς μετο υποσυνείδητο.Βρέθηκα λοιπόν σε καινούριο σπίτι, να μυρίζω τις βαμμένες επιφάνειες και τοφρέσκο ξύλο, τοποθετώντας δυο-δυο στα ράφια με αυτιστική ακρίβεια τις λέ-ξεις μου. Έπειτα έσκυψα κι αφουγκράστηκα πίσω από τους τοίχους τη βαριάανάσα των νεκρών μου, παρελθόντων και μελλούμενων, άναψα τη λάμπαθυέλλης και φώτισα όλα τα μισοτελειωμένα πράγματα που άφησαν πίσωτους, γιατί δεν θα χωρούσε τόση ελπίδα το χώμα.Τώρα με καλούν να φέρω εις πέρας τις μικρές θλιμμένες ιστορίες τους, πλη-ρώνοντας γραμμάτια ανεξόφλητα στο μαυσωλείο των ψυχών τους. Κι εγώπου είχα κληρονομήσει τόση έμπνευση, φόρεσα το παλιό πανωφόρι τους καιβγήκα στη βροχή, ξεπλένοντάς τους από το βάρος τόσων ενοχών κι ανοχών.Όλη την έμπνευση την κατοίκησα σε μια στιγμή, καπνίζοντας τ’ αποτσίγαραπαλιών φίλων κι ακούγοντας Piaf από το δίσκο των 78 στροφών, που μου χά-ρισε κάποτε μισότρελη και μεθυσμένη, σε προχωρημένη σήψη, η Ματαιό-τητα..

Ελένη Μαυρογονάτου

η έμπνευση που κατοίκησα

Η γνωστή συνοικία των Αθηνών ονομά-στηκε «Κολωνάκι» από ένα κολωνάκι πουείχαν τοποθετήσει στην περιοχή οι Οθωμα-νοί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας καιτο οποίο χρησίμευε για τον βασανισμό(ανασκολοπισμός ή διοβελισμός) των "απί-στων".

Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφο-μηχανής τοποθετήθηκαν μπερδεμένα απότον Christopher Latham το 1868 για ναμπερδεύει τις γραμματείς, με σκοπό να μηνμπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τιςγραφομηχανές. Ακόμα και σήμερα τα πλη-κτρολόγια των ηλεκτρονικών μας υπολογι-στών ακολουθούν την έμπνευση τουLatham!

25

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.net

πεζ

ός

Λό

γο

ςΝ

έες

κυ

κλ

οφ

ορ

ίες

δύο φωνές και μια σιωπή Μάθε να βλέπεις, θα έπρεπε να ήταν τα πρώτα λόγια που θ’ ακούγαμε πη-

γαίνοντας στο σχολείο.Μάθε ν’ ακούς, τα δεύτερα. Εκείνος που μαθαίνει από παιδί να βλέπει και ν’ ακούει πραγματικά, αποκλείεται να χάσει ποτέ το δρόμο του, αφού θα τον έχει καλά σημαδεμένο, χαραγμένο μέσα του με δυο αισθήσεις. Άλλοι λένε πώς ένα ταξίδι είναι η ζωή και άλλοι πώς είναι κύκλος. Έχουν όλοι δίκιο, μα και άδικο. Μια αλήθεια είναι απλά η ζωή και έτσι πρέπει να την παίρνουμε, για να μη βουλιάζουμε στις εναλλακτικές της ψευδαισθήσεις. Αλλά, την ίδια ώρα, είναι και βεγγαλικό, και σαν τέτοιο πρέπει να φτάνουμε να το χαιρόμαστε σε όλα τα χρώματά του,προτού σβήσει στον ουρανό, να το αφήνουμε να χαράζει την ομορφιά του μέσα μας και να τη μεταμορφώνει σ’ αγάπη. Κι αυτή την αγάπη να τη μοιραζόμαστε σα νέκταρ που ποτέ δεν τελειώνει, με τους γύρω μας. Η κάθε εποχή έχει το τέλος της, κι η κάθε εποχή την αρχή της. Στο χέρι μας είναι να βάψουμε την καθεμιά με όποια χρώματα της ταιριάζουν. Να τη ζωγραφίσουμε σαν τον κόσμο των ονείρων μας ή να τη χαράξουμε σαν τους εφιάλτες που μας κατατρέχουν.

Λάκης Φουρουκλάς

Αγγελίνα Ρωμανού

26

ΠοιητικόςΠοιητικός ΛΛόγοςόγος

Οδύνη της επιθυμίας

Η απαγορευμένη επιθυμίαείναι ύπουλο πράγμα

Σε βρίσκει ανύποπτοανέτοιμο να αντισταθείς

Περιπλανώμενος σπόροςδιωγμένος

από τους άλλουςπέφτει απρόσμενα

στο μυαλό σουαπλώνοντας με ταχύτητα

υποδόριες ρίζες

Αφήνεις το επιτήδειο φυτόνα ευδοκιμήσει

έχοντας την ψευδαίσθησηότι αν μεγαλώσει

αν απειλήσειτότε εσύ θα μπορέσεις

να το ξεριζώσεις

Όμως γρήγορα τυλίγεται πάνω σου

και σε πνίγειη αφανιστική ανθοφορία του

Τρομαγμένοςεγκαταλείπεις

τα αισθήματα σου

Μόνο για να επιζήσεις.

Γιάννης Τόλιας

Θλίψης Ναυαγός

Καταλαβαίνω ότιναυάγησες στη θλίψη σου,μη κάνεις όμως φασαρία.Ξέρεις πόσοι πνίγηκανσε θάλασσα κεριά;Λύσε κόμπους στη σιωπή,οι τύψεις πάντα επιπλέουνκαι σταμάτα μοναξιάνα αναγγέλλεις.Κανείς εδώ δεν θα σ' ακούσει.Όλοι σε κατάρτια λύπηςείμαστε κρεμασμένοι.

Μαρία Ροδοπούλου

Μνήμη των σαρκοφάγων

Μου γνέφει Απλώνεται

ρευστό πάντα στο ύψος μας

ανοίγει της μέραςτο περίγραμμα

χάσκει μια θέρμηστα σκαλιά

ο λύκος λιάζεταιστα ξάγναντα

κάθε πληγή μουτον χορταίνει.

Άννα Γρίβα

27

Ιούνιος - Αύγουστος 2011sodeia.net

πο

ίησ

η

Στοά απολεσθέντων οίκων

Πόση αλήθεια κρύβει ένα παραμιλητό

όταν πιατα πεθαμένα σου φροντίζουνε το σπίτι;

και οι μεσίτες στο σαλόνι το μπορντό,κλωστές χρυσές ή Φαραώ;

Ποιος δανείζει στους νεκρούς, μέρες φωτός;Ποιος πουλί νεκρό, ακόμη μαστιγώνει;

Είν’ η πρώτη αναπνοή που δεν αντέχω όταν ξυπνώ

κι ας χορεύω την ανάσα μου το βράδυ, μη μυρίσει.

Ποιος διέκοψε τις μέρες των νεκρών;Ποιος τολμά μέσα στη νύχτα να διψάσει;

Ποια πλευρά σου, απολύει πονηρό;Μισές μέρες συνεχίζουμε, Στοά μου.

Δημήτρης Δικαίος

Άτιτλο

Είναι ο τρελός ένας αιχμάλωτος στον κόσμο των σκέψεων,κι εγώ παραμιλώ με τα φαντάσματα

που εμφανίστηκαν το χλιαρό ξημέρωμα του λιονταριού, κι άνοιξα τα βλέφαρά μου προτού ανθίσουν

οι ρίζες των πεινασμένων κληματαριών,κι ήπια απ’ την κούπα της ραθυμίας δυο αστέρια

που δεν γνώρισαν ποτέ τους τη γαλήνη της ηλιαχτίδας,κι η ζωή μου τότε μεταμορφώθηκε σ’ ένα σενάριο

με χίλιες εναλλασσόμενες τυφλές μορφές,κι απέμεινα δίχως πρόσωπο γιατί δεν είχα απαντήσεις,

μα δίχως ερωτήσεις θα είχα χάσει την ψυχή μου.

Στάθης Χαμπίμπης

28

Το σπίτι θάλασσα

Ευωδίαζεθάλασσα το σπίτι.

Ο ήλιος βάπτιζε τα μάρμαρα,με το φως του απομεσήμερου.

Λιτή και σεμνήτελετή.

Ένας καθαγιασμός υδάτωνλυτρωτικόςγια την σκέψη και το κορμί.

Μια παράδοση άνευ όρων του σώματοςστο υγρό στοιχείοπου πλέον κατοικεί στο σπίτι.

Σιδέρης Ντιούδης

Κατά συρροήν αδράνεια

Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς

έστω ελάχιστα προσπάθησε τουλάχιστον

Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους τους θανάτους στο κατώφλι σου

ή να θεωρείς ως αυτονόητα τα κατά συρροήν ξενύχτια

που διάγεις μες στα μνήματα παρέα με σκιές

και με σεσημασμένες θύμησες

Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο

και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι για τ' άστρα που πενθούν

κι αυτομολούνε για το άγνωστο τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν

μέσα στις εντομές του νου και θ' αναβάλλουν διαρκώς

το συναπάντημά μας με το ποίημα

Όσο σιωπάς μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο

μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως

Τάκης Τσαντήλας

29

sodeia.net

πο

ίησ

ηΙούνιος - Αύγουστος 2011

Ελπίδα

Βλέπω το απέραντο,να με κυνηγά,νιώθω μια λύπη απέραντη,που δεν σταματά.

Βλέπω την άνοιξη,με χίλια χρώματα,και έναν χειμώνα,από δικά μου αρώματα.

Βλέπω το μαύρο,να με ακολουθεί,μα για το αίσιο η ψυχή μου,καρτερεί..

Νιώθω από το πρωί μου,άσχημα να ελπιδοφορώ,στις γκρίζες σελίδες μου,την ομορφιά να βρω.

Νεφέλη Ανδριανού

Βουβό

Κι ύστερα δε μιλάμε πια για όσα μας πονάνεχέρια αδειανά, τα μουδιασμένα χέρια,

κι οι ζωές μας που μακραίνουν ολοένασα μια κουβέντα μισακή πια να 'ναι

Κι ύστερα δε γροικά το λυπημένο φέγγοςμιας πανσελήνου που δε μπόρεσε να γένει

όσο η καρδιά της πόθησε στο φως λουσμένημήτε σε άγριους καιρούς μήτε σε θέρος

Ένα φεγγάρι λυπημένοη στασιά μας

Ένα μαχαίρι σκουριασμένοτα δεσμά μας

Δυο τριαντάφυλλα βρήκα νεκρά στη λιόστρωτη αυλή μας

κι είχαν νερόείχαν καιρό

Δυο τριαντάφυλλα πεθάναν στην αυλή μας

Μαρία Θεοφιλάκου

30

β

Ναν Κουζιέ Nane Couzier

Την πρώτη μέρα του σχολείουπαιδάκια στη σειράκρατούν τα δάκρυά τους

Ρομπέρ Βαν Μυιλντέρ Robert Van Muylder

τέλος του καλοκαιριούένας ήλιος χλομόςπάνω στις φωτογραφίες

Η σκιά ενός πουλιούένας ήλιος χλομόςπάνω στις φωτογραφίες

Ροζίτσα Υακιμόβα Rositsa yakimova

το μικρό φύλλοφεύγει απ’το κλαδί.Πρωί της έναρξης του σχολείου.

Ντομινίκ Σιπώ Dominique Chipot

σιωπή του φθινοπώρουη ιτιά κλαίει τα φύλλα τηςκι εγώ τα μαλλιά μου

Μπλάνκα Μπακέρο Blanca Baquero

μπότες στο χιόνιχιόνι στις μπότεςέτσι πάει ο χειμώνας

μπροστά στο σπίτιένα βουνό χιόνικαι το μικρό μου φτυάρι

Ελέν Μποϊσέ Hélène Boissé

σχεδιάζει Το παιδί δύο χαμόγελα στο χιόνιεμείς είμαστε

Ελέν Ρουσσύ Hélène Roussy

κάτω απ ’τα βήματά μουτρίζει το χιόνιμουσική των πόλων

Αφιέρωμα σε ξενόγλωσσα Χάϊκου

μετάφρασηΜπαμπάκ Σαντέκ Χατζάνι

μετ

αφ

ρά

σει

ς

31

sodeia.net

βκ α λ ο κ α ί ρ ι 2 0 1 1

Σιδέρης ΝτιούδηςΒραδυπορία της στιγμής

εκδόσεις Αιώρα

Νεφέλη ΑνδριανούΣτα άδυτα του πόνουεκδόσεις Παρασκήνιο

Δημήτρης ΝίκουΒόλτα στο Φεγγάριεκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ

Λάκης ΦουρουκλάςΔυο φωνές και μια σιωπή

εκδόσεις e-book

Τάκης ΤσαντήλαςΑλκυονίδες μνήμεςεκδόσεις Οιωνός

Μαρία ΘεοφιλάκουΑνώνυμα

εκδόσεις Δωδώνη

Γιάννης ΤόλιαςΌ,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι

εκδόσεις Γαβριηλίδης

Νόπη ΧατζηιγνατιάδουΙέρεια ουρανού & θάλασσας

εκδόσεις Βεργίνα

Στάθης ΧαμπίμπηςΟ χορός των πεθαμένων

εκδόσεις Προτάσεις

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

μυ

θισ

τόρ

ημ

α

μυ

θισ

τόρ

ημ

α

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

πο

ιητι

κή

συ

λλ

ογ

ή

ΑΘΗΝΑ Επίκαιρα Αγ. Ιωάννου 41, Αγ. Παρασκευή - IΑΝΟS Σταδίου 24, Αθήνα - Κλεψύδρα Πασσώβ & Τα-

ϋγέτου,Γκράβα - Λεμόνι Ηρακλειδών 22, Θησείο - Λέξικον Θεσσαλίας 77, Πετρούπολη - Πολιτεία Ασκληπιού1-3 & Ακαδημίας - Πρωτοπορία Γραβιάς 3-5, Πλ. Κάνιγγος - Βιβλιοχαρτοπωλείον Αγ. Δημητρίου 49, Αγ. Δη-μήτριος. Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας Καπλανών 8, Κολωνάκι - Χάρτες Ζωοδόχου Πηγής

& Βαλτετσίου, Εξάρχεια. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Βιβλιοβάρδια Ναυαρίνο - ΙΑΝΟS Αριστοτέλους 7 - ΙΑΝΟS

25ης Μαρτίου 45 - Μπαρμπουνάκης Αριστοτέλους 4 - Σαιξπηρικόν Εθνικής Αμύνης 14. ΠΕΙΡΑΙΑΣ Τσα-

μαντάκης Καραολή & Δημητρίου 43. ΑΡΓΟΣ Αναγέννηση Ινάχου 127-129 ΒΟΛΟΣ Subway (bookstore)

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Σταματελάτου Χρ. Λιθόστρωτο 1, Αργοστόλι. ΚΡΗΤΗ Σχήμα Α. Παπανδρέου 38, Χανιά.

Φωτόδεντρο Κοραή 21, Ηράκλειο - Κλαψινάκης Πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου - Πολυχώρος “Περίπου”

28ης Οκτωβρίου 25, Αγ.Νικόλαος ΛΑΜΙΑ Οιωνός Κολοκοτρώνη 11 - Κεντρί Θεμιστοκλέους 10 ΛΑΡΙΣΑ9 Ρίχτερ Άνθιμου Γαζή 37α. - Παιδεία Κανάρη 11 ΜΥΤΙΛΗΝΗ Παπασωτηρίου Ερμού 211. Χατζηδα-

νιήλ Ερμού 19 - Ειρμός Καβέτσου 24 ΠΑΡΟΣ Δημοτική Βιβλιοθήκη Παροικία Πάρου ΠΑΤΡΑ Πρω-

τοπορία Γεροκωστοπούλου 31-33 - Πολύεδρο Κανακάρη 147 - Παπασωτηρίου Πατρέως 30 ΣΕΡΡΕΣΦωτίου Μεραρχίας 41 - Σχολαρχείον Παναγή Τσαλδάρη 20. ΣΠΕΤΣΕΣ Κέντρο Τύπου, Ντάπια

ΤΡΙΚΑΛΑ Λαμπρίδης Ερμού 19 - Ιλιάς (φιλολογικό φροντιστήριο) Απόλλωνος 12,Τρίκαλα.40 σ

ημ

εία

δια

νο

μής

δια

νέμ

εται χω

ρίς

αντί

τιμ

ο

φωτ. σπίτι στη Νάξο