Ευγενία Φακίνου - Το τρένο των νεφών

Το τρένο των νεφών

FAKINOU_TRENO_final_Layout 1 16/06/2011 11:33 π.μ. Page 3

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

j

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ�

Tο έβδομο ρούχο, 1983

H μεγάλη πράσινη, 1987

Zάχαρη στην άκρη, 1991

Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα, 1994

Eκατό δρόμοι και μία νύχτα, 1997

Τυφλόμυγα, 2000

Ποιος σκότωσε τον Μόμπυ Ντικ;, 2001

Έρως, Θέρος, Πόλεμος, 2003

Η μέθοδος της Ορλεάνης, 2005

(Bραβείο Aναγνωστών 2005)

Για να δει τη θάλασσα, 2008

Οδυσσέας και Μπλουζ, 2010

Το τρένο των νεφών, 2011

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Φιλοδοξίες κήπου, 2007

(Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2008)

ΠΑΙΔΙΚΑ

Ξύπνα, Nτενεκεδούπολη, 1980

Tο μεγάλο ταξίδι του Mελένιου, 1980

O κύριος Oυλτραμέρ, 1980

ΤΕΧΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ (ΘΕΑΤΡΟ)

Nτενεκεδούπολη(πέντε έργα για κουκλοθέατρο), 2006


ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝΜυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

�


© Copyright Ευγενία Φακίνου – Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2011

Έτος 1ης έκδοσης: 2011

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με ο-ποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιον δήποτε τρόποαναπα ραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς ΣύμβασηςΒέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειο -θεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυ-πικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε.Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα% 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31e-mail: [email protected]

www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5334-1


ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Μ Ε Ρ Ο Σ Π Ρ Ω Τ Ο

ΠΡΙΝ

Ο Ισιδόρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15Ο Χουάν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25Βαφτίσια στην ταβέρνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40Ο Χουάν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57Ο Ισιδόρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69Ο ουρανός ανάποδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78

Μ Ε Ρ Ο Σ Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο

ΣΤΟ ΤΡΕΝΟ

Ο Λουίς Αλεχάνδρο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109Ο Ραμόν λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128

Π Ρ Ω Τ Ο Β Α Γ Ο Ν Ι

Των φτωχών και καταφρονεμένων . . . . . . . . . . . . . . . . . 135Ο Μασκοφόρος λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148Κεφάλι στο ποτάμι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155


Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Ο Β Α Γ Ο Ν Ι

Χορός μεταμφιεσμένων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167Ο δον Εουχένιο λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179

Τ Ρ Ι Τ Ο Β Α Γ Ο Ν Ι

Ιστορίες του Κάτω Κόσμου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189Η ξανθή Κυρία λέει... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197Όλα ανάποδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203

Τ Ε Τ Α Ρ Τ Ο Β Α Γ Ο Ν Ι

Κανένας ή Καθένας; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 223

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ . . . . . . . . . . . . . . . 241



Στον Μιχάλη

– για όλα


Όμως πού να ‘ναι άραγεκείνος που νύχτα-μέρα τριγυρνούσε

εξόριστος στον κόσμο σαν σκυλίκι έλεγε πως τ’ όνομά του είναι Κανένας;

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

Τα μονοπάτια της Ιθάκης


ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Πριν


Ο Ισιδόρο λέει...

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ονομάζουν το χωριό μας Σαν Πέδρο ή Σκατο-χώρι. Αλλά εμάς δε μας νοιάζει. Για μας είναι απλά το

Χωριό μας. Οι παλιοί είχαν διαλέξει αυτό τον τόπο με προ-σοχή. Θα είχαν γυρίσει πολλά μέρη πριν καταλήξουν εδώ,πριν αποφασίσουν ότι αυτό ήταν το καλύτερο μέρος. Εδώτο βουνό προστατεύει τη μια πλευρά του χωριού, κι ο άνε-μος, που είναι καταβάτης, φέρνει μια ωραία ζέστη. Το μόνοκακό είναι η άμμος. Έρχεται με τον αέρα και σκεπάζει ταπάντα. Κάθε μέρα του χρόνου, το μούχρωμα, μια βροχή στε -γνή και ψιλή σαν φίνο ροκανίδι, που δεν σταματάει παρά τηναυγή, πέφτει στην πλατεία, στις σκεπές, στις στέγες και τοκαμπαναριό της εκκλησίας, τα μπαλκόνια και τα δέντρα καιστρώνει άσπρο χώμα στους δρόμους. Οι ξένοι κάνουν λάθοςόταν λένε: «τα σπίτια της πόλης είναι ετοιμόρροπα». Τα νυ-χτερινά τριξίματα δεν προέρχονται από τα κτίρια, που είναιπαλιά μα γερά, αλλά από τα αόρατα, αμέτρητα μικροσκοπι -κά βλήματα της άμμου καθώς πέφτουν πάνω στις πόρτες


και στα παράθυρα. Επίσης κάνουν λάθος όταν σκέφτονται:«το Σαν Πέδρο, είναι ένα χωριό απόμακρο, θλιμμένο». Ο κό -σμος κλείνεται στα σπίτια του μόλις πέσει το βράδυ για ναγλιτώσει από τον αποπνικτικό άνεμο και την έφοδο της άμ-μου που πληγώνει το δέρμα σαν τσίμπημα από βελόνες καιτο κοκκινίζει και το πληγιάζει, μα στα χαμόσπιτα, στις πα-ράγκες από πηλό και καλάμι, στις ταβέρνες, και στα σπίτιαπλάι στο ποτάμι όπου μένουν οι προύχοντες, ο κόσμος διασκε -δάζει όπως οπουδήποτε αλλού, πίνοντας, ακούγοντας μου-σική, κουβεντιάζοντας. Η μελαγχολική όψη του χωριού εξα-φανίζεται στα κατώφλια των σπιτιών της, ακόμα και σταπιο ταπεινά, εκείνες τις εύθραυστες κατοικίες που υψώνονταιη μια δίπλα στην άλλη στις όχθες του ποταμού, στην άλληπλευρά των σφαγείων. Η νύχτα είναι γεμάτη ιστορίες. Οιχωρικοί μιλούν για φαντάσματα. Στη γωνιά τους καθώς μα -γειρεύουν οι γυναίκες διηγούνται κουτσομπολιά, συμφορές. Ταπαιδιά κυλιούνται στο χώμα, παλεύουν, βουλώνουν τις σκου -ληκότρυπες, φτιάχνουν παγίδες για τις ιγκουάνες ή ακίνητα,με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά, ακούνε τις ιστορίες των με-γάλων.

Τα καλά σπίτια, τα πλούσια, που έχουν αυλές στρωμένεςμε πλάκες, φουντωτά δέντρα που δίνουν παχιά σκιά, τόσοχρειαζούμενη τις ζεστές ώρες της μέρας, σκεπές από κόκ-κινο κεραμίδι, μπαλκόνια και βεράντες για να ξεκουράζο-νται οι κυρίες καθισμένες σε κουνιστές πολυθρόνες, λουλού-δια στις αλτάνες, στάβλους για τ’ άλογα της οικογένειας καικοτέτσια με σύρμα που εμποδίζουν τις κότες να λερώνουντις αυλές, είναι χτισμένα στην καλή πλευρά του ποταμού.



Βέβαια το ποτάμι είχε δυο ίδιες όχθες, ισότιμες. Οι άνθρω-ποι ήταν που όρισαν την καλή πλευρά που έχτισαν οι πλού-σιοι, και την αντίπερα όχθη, όπου στοιβάχτηκαν τα καλύ-βια των φτωχών και τα σφαγεία, την κακή όχθη.

Το ποτάμι, που δεν του ’χουμε δώσει όνομα, το λέμε απλάποτάμι, τρέχει ορμητικό στο τέλος της άνοιξης, όταν αρχί-ζουν να λειώνουν τα χιόνια του βουνού, και κατεβάζει πέ-τρες, ξεριζωμένους θάμνους και κανένα κουφάρι άτακτουπρόβατου. Στο τέλος του καλοκαιριού είναι ένα μικρό ρυά-κι, με αρκετό όμως νερό, όπου πλατσουρίζουν τα φτωχόπαι -δα τσίτσιδα, ξεφωνίζοντας χαρούμενα, πετώντας νερό το έναστο άλλο, σπρώχνοντας τα πιο αδύναμα, που πέφτουν πάνωστις κροκάλες σκούζοντας. Τα καλόπαιδα από τα σπίτια τωνπλουσίων τα βλέπουν από τις βεράντες τους, ενώ πίνουν δρο -σιστικές λεμονάδες. Ζηλεύουν την ελευθερία τους και τη γύ -μνια τους, αυτά τα καθωσπρέπει ντυμένα μες στο κατακαλό -καιρο, με κουμπωμένα τα πουκάμισα μέχρι το λαιμό και κάλ -τσες στα πόδια που ανάβουν από τη ζέστη. Και τι δε θα ’δι-ναν να ’παιζαν κι αυτά, στη δική τους πλευρά ασφαλώς, όχικαι ν’ ανακατευτούν με τη φτωχολογιά. Δυο τρία βέβαια λα -χταρούσαν να περάσουν απέναντι, γιατί τα ξυπόλητα παι διάέπαιζαν ωραία, άγρια παιχνίδια. Όμως το ποτάμι είναι ένααπαραβίαστο όριο, ένα σύνορο που απαγορεύεται να διαβούν.

Στη φτωχική πλευρά του ποταμού αρχίζουν οι τοίχοι απόκαλάμια, οι στέγες από άχυρο, λαμαρίνες ή χαρτόνια, η σκόνη,οι μύγες, οι δαιδαλώδεις δρόμοι. Στα τετράγωνα παραθυρά-κια των καλυβιών, τα γυμνά από κουρτίνες, τις νύχτες αστρά -φτουν τα κεριά από λίπος και τα λυχνάρια. Το σούρουπο οι-

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ ΝΕΦΩΝ

2o


κογένειες ολόκληρες απολαμβάνουν τη βραδινή δροσιά κατα-μεσής του δρόμου.

Κάθε νύχτα, οι αμμόλοφοι γύρω από το χωριό, αλλάζουνσημείο, ο άνεμος τους φτιάχνει, τους αφανίζει και τους μετα-κινεί κατά τα καπρίτσια του, τους μικραίνει και τους μεγα-λώνει. Φαντάζουν απειλητικοί και αμέτρητοι, περιτριγυρί-ζουν το χωριό σαν τείχος, λευκό την αυγή, κόκκινο το δειλι-νό, ακίνητο το βράδυ και, την επόμενη μέρα, έχουν φύγει καιτους βλέπεις, σκόρπιους, μακρινούς, σαν παράξενο εξόγκωμαστο δέρμα της ερήμου.

Γιατί πέρα απ’ το χωριό απλώνεται η έρημος τρομακτι-κή σαν φάντασμα, κίτρινη και ωχρή, με πράσινα και καφε-τιά τραύματα. Κάποιοι θάμνοι που αντέχουν τη ζέστη καιτις αμμοθύελλες της δίνουν το πράσινο χρώμα της παρηγο-ριάς, και κάποια βραχάκια το καφέ χρώμα της υπομονής.

Οι ξένοι, οι κάτοικοι των χωριών που βρίσκονται πέ-ρα απ’ την έρημο ή στην πίσω πλευρά του βουνού, λένε γιαμας πως είμαστε τσιγκούνηδες, γιατί φυλάμε τον παρά μαςβαθιά κρυμμένο στις τσέπες μας, αιμομίχτες, επειδή πα-ντρευόμαστε τις ξαδέρφες και τις θείες μας, και κρεμμυδο-φάγοι, γιατί τρώμε άφθονα κρεμμύδια που γιατρεύουν τηζάλη που φέρνει το υψόμετρο.

Λένε ακόμα πως γεννάμε παιδιά-τέρατα με ουρές στονκώλο ή με μικρά εξογκώματα στις ωμοπλάτες σαν αδύνα-μα φτερά, παιδιά με σημαδεμένα πρόσωπα ή αλλήθωραμάτια, που είναι η τιμωρία του Θεού για τους αιμομίχτες.Ψέματα, όλα ψέματα. Έχουμε τόσα μισερά ή σακατεμέναπαιδιά όσα έχουν και τ’ άλλα χωριά. Σ’ εμάς όμως έχει βγει



τ’ όνομα. Γι’ αυτό και τους αγνοούμε. Δε θέλουμε μαζί τουςούτε ανταλλαγές προϊόντων –φέρε μου καλαμπόκι να σουδώσω φασόλια ή δώσε μου τσίτι για πουκάμισα και πάρευφα ντά–, ούτε τις νύφες και τους γαμπρούς τους. Καλύτε-ροι οι γάμοι μεταξύ μας. Ξέρουμε ποιον ή ποιαν παντρευό-μαστε. Γνωριζόμαστε από παιδιά και ξέρουμε τι καπνό φου -μάρει καθένας και καθεμιά μας. Εμείς οι φτωχοί. Οι πλού-σιοι έχουν άλλους κανόνες. Πάνε στην πόλη κι αγοράζουν μετον παρά τους ό,τι χρειάζονται, και κανονίζουν τους γάμουςτων παιδιών τους με συνοικέσια.

Λένε ακόμα για μας ότι δεν είμαστε πολύ ομιλητικοί, κιόταν μας ρωτάνε για τον τόπο και τις δουλειές, απαντάμε μ ’ένα ανασήκωμα των ώμων κι ένα «δεν ξέρω» ή «μπορεί» βά -ζοντας τέλος στη συζήτηση. Πως το βλέμμα μας είναι πειθή -νιο, δειλό και αδιάφορο κι ότι δίνουμε την εντύπωση πωςζούμε μόνο επειδή η ζωή είναι συνήθεια από την οποία δενμπορούμε ν ’ απαλλαγούμε. Εμείς αυτά τ’ ακούμε βερεσέ, δεντα πιστεύουμε, είναι λόγια ψεύτικα. Εμείς είμαστε εμείς.Κανονικοί άνθρωποι με τα ελαττώματα και τα χαρίσματαφυσιολογικών ανθρώπων. Φτωχοί; Ναι, είμαστε. Και δια-φόρων χρωμάτων; Σίγουρα. Αυτόχθονες με χάλκινο χρώμα,έντονα μήλα στα μάγουλα, αετήσιες μύτες και μαύρα μάτιαχωμένα στις κόγχες τους. Μετά έχουμε αυτούς που είναιμισοί Ινδιάνοι και μισοί Σπανιόλοι, ανακάτεμα από τα πολύπαλιά χρόνια, τότε που οι Ισπανοί βασιλιάδες εμπόδιζαν τιςγυναίκες ν’ ακολουθήσουν τα καράβια και τους κονκισταδό-ρες, κι έγιναν πολλά ανακατέματα με ντόπιες γυναίκες. Αυ-τοί είναι πιο ανοιχτόχρωμοι. Πάντως σκούροι ή μελαχρινοί,



είμαστε το ίδιο φτωχοί. Έχουμε και μερικούς λευκούς φτω -χούς. Αυτούς που κυνήγησαν χρυσάφι στα ποτάμια αλλά κα -τέληξαν στα ορυχεία ασημιού για ένα κομμάτι ψωμί. Ζούνεανάμεσά μας, στα καλύβια, και δεν τους ξεχωρίζουμε. Ίδιαφτώχια, ίδια μοίρα, κι ας έχουν άλλο χρώμα.

Δεν ξέρω τι θα είχε απογίνει το χωριό μας χωρίς το τρέ-νο και το σταθμό του. Άλλοι λένε ότι πρώτα πέρασε το τρένοκαι μετά χτίστηκε το χωριό. Οι πιο γέροι όμως ισχυρίζο-νται ότι υπήρχε πάντα εδώ ένα μικρό χωριό, που μεγάλωσεμετά την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής. Μερι-κοί απ’ αυτούς θυμούνται από αφηγήσεις των παππούδωντους τα καλά χρόνια του στρωσίματος των γραμμών. Είχανφτάσει τότε, λένε, πολλοί Κινέζοι, κίτρινοι σαν τα λεμόνια,με σκιστά μάτια και καπέλα σαν αναποδογυρισμένες λεκά-νες, που δούλευαν ο ένας πλάι στον άλλο, σωστά μυρμήγκια,που κουβαλούσανε τις ξύλινες τραβέρσες και τις βάζανε τημια μετά την άλλη στη σειρά, όσο έφτανε το μάτι. Μετά τοστρώσιμο της γραμμής οι Κινέζοι εξαφανίστηκαν, το ίδιοξαφνικά όπως είχαν φτάσει.

Ο σταθμός του τρένου είναι το πραγματικό κέντρο τουχωριού μας. Υπάρχει βέβαια και μια μικρή πλατεία μπρο-στά από την εκκλησία, εκεί που βρίσκονται ο σταθμός τηςχωροφυλακής, τα σπίτια του παπά και του γιατρού –ο Θεόςνα τον κάνει γιατρό, τύφλα είναι συνέχεια, γι’ αυτό κι εμείςεμπιστευόμαστε περισσότερο τους γέρους μας που ξέρουντα βότανα και τις γριές μας που κατέχουν την τέχνη του ξε-ματιάσματος–, το μπακάλικο και η ταβέρνα. Μόνο αυτή ηπλατεία είναι στρωμένη με πλάκες. Οι υπόλοιποι δρόμοι είναι


2


απλά σκόνη πατικωμένη από τα γυμνά πέλματα των παι-διών, τις πατούσες των γαλόπουλων που κορδώνονται στασταυροδρόμια, τα πόδια της αγέλης των σκύλων που άλλοτεκοιμούνται στον ήλιο κι άλλοτε τρέχουν όλοι μαζί γαβγίζο-ντας άσκοπα.

Η πλατεία γεμίζει κόσμο μόνο μετά την κυριακάτικη λει -τουργία, και είναι και η μοναδική φορά που βρίσκονται ανα -κατεμένοι λευκοί, σκουρόχρωμοι και μελαχρινοί, πλούσιοικαι φτωχοί, καλοντυμένοι και ξυπόλητοι, νόμιμα και μπά-σταρδα παιδιά. Όλοι φοβούνται τον πάτερ Άνχελ και τουςαφορισμούς του. Μετά τη λειτουργία και το αναγκαστικόμπέρδεμα φυλών, επανέρχεται η τάξη. Ο καθένας στο σπίτιτου, με το σόι του, τους φίλους και τους γείτονές του.

Θα έλεγα ότι ο σταθμός ανήκει στη φτωχολογιά. Οι πλού -σιοι είναι απλώς περαστικοί, όταν φεύγουν ή όταν επιστρέ-φουν. Φτάνουν με τις άμαξές τους την τελευταία στιγμή,μπαίνουν στο βαγόνι της πρώτης θέσης κι αποφεύγουν νακοιτάζουν την αποβάθρα. Τους ενοχλεί το θέαμα των φτω-χών περίεργων και των ζητιάνων που περιφέρονται και χα-ζεύουν το πήγαιν’ έλα. Όταν ο σταθμάρχης δώσει το σήματης αναχώρησης, εκείνο το σμάρι των ταπεινών και κατα-φρονεμένων σαλεύει στην αποβάθρα, σκουντάει ο ένας τονάλλο και περιμένουν με λαχτάρα το σφύριγμα του τρένου,τον ατμό που θα βγει από την τσιμινιέρα, το βογγητό τηςμηχανής και το σκούξιμο των τροχών πάνω στις ράγες. Πε-ριμένουν με υπομονή να χαθεί από τα μάτια τους το θηρίοκαι μετά σκορπίζουν σιγά σιγά, μέχρι την επόμενη άφιξη ήαναχώρηση του τρένου. Γνωρίζουν με ακρίβεια τα δρομολό-


2


για, που δεν είναι δα και συχνά, ένα το πρωί κι ένα τη νύχτα,και φτάνουν πολύ νωρίτερα για να πιάσουν την καλύτερηθέση. Εκτός από τους θεατές, υπάρχουν και οι μόνιμοι κά-τοικοι του σταθμού. Εννοώ αυτούς τους δυστυχισμένουςπου δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ούτε ένα καλύβι να χωθούν,και ξημεροβραδιάζονται στο σταθμό. Ο σταθμάρχης, πουκόβει και τα εισιτήρια, είναι περαστικός από δω, όσο χρειά -ζεται για να κάνει τη δουλειά του. Μετά βάζει το λουκέτοστην πόρτα κι εξαφανίζεται, κάνοντας τα στραβά μάτια στοσυρφετό που ζει στις παλιές αποθήκες και στα εγκαταλειμ-μένα παραπήγματα.

Το κτήριο του σταθμού είναι ένα ξύλινο κτίσμα, βαμμένοαρχικά κόκκινο, που έχει όμως χάσει το χρώμα του από ταχρόνια και τον ήλιο. Τα περισσότερα ξύλινα κεραμίδια έχουνξεκαρφωθεί και στη θέση τους έχουν μπει κομμάτια λαμα-ρίνας που λάμπουν από μακριά σαν καθρέφτες. Η ταμπέλαπου γράφει «Σαν Πέδρο» έχει κι αυτή ξεφτίσει από καιρό,και μάλιστα μια εποχή, πριν δυο χρόνια, είχε ξεκρεμαστείκαι κουνιόταν πέρα δώθε σαν ανάπηρη. Ο σταθμάρχης δενέδινε σημασία, δεν τον ένοιαζε η ομορφιά του σταθμού. Ε-κείνους όμως που μένανε στα παραπήγματα τους ενοχλούσε.Είδαν κι απόειδαν, και στο τέλος έβαλε κάποιος δυο βαρέ-λια για να τη φτάσει και να την ξανακαρφώσει στη θέση της.

Το τρένο έφτασε μέχρι τα μέρη μας για να εξυπηρετήσειτα ορυχεία ασημιού, που τότε ήταν στα πάνω τους. Έφερνεεργάτες από μακρινά μέρη, που ζούσαν σε παράγκες κοντάστο ορυχείο και κατέβαιναν στο χωριό τα Σάββατα για ναμεθύσουν και να ξεχάσουν τον τρόμο από τις στοές, την κλει -


22


Ευγενία Φακίνου - Το τρένο των νεφών

Documents