Αισθηματικά - Άρλεκιν 46 - Νυφική Σουίτα - Το Μεγάλο...

7/21/2019 Αισθηματικά - Άρλεκιν 46 - Νυφική Σουίτα - Το Μεγάλο Ρίσκο (2 Βιβλία)-

http://slidepdf.com/reader/full/-46-56d6c00f1a28ab301698c6ae 1/110



N 1791-910X

013 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ

την ελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίας με

HARLEQUIN ENTERPRISES II B.V. / S.à.r.l.

ΦΙΚΗ ΣΟΥΙΤΑ

λος πρωτοτύπου: The Bridal Suite

998 by Sandra Myles. All rights reserved.

τάφραση: Μαίρη Κορινθίου

μέλεια: Μ. Ραγκούση

ρθωση: Ρήγας Καραλής

ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ

λος πρωτοτύπου: The Bride Price

001 by Day Totton Smith. All rights reserved.

τάφραση: Ροζαλία Μπουκουβάλα

μέλεια: Ανθή Σαββιδάκη

ρθωση: Σωτηρία Αποστολάκη

αγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοσή του με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσ

ραπτή άδεια του εκδότη.

ΛΛΕΚΤΙΚΑ ΑΡΛΕΚΙΝ - ΤΕΥΧΟΣ 46

πώθηκε και βιβλιοδετήθηκε στην Ελλάδα.

de and printed in Greece.



ΝΥΦΙΚΗ ΣΟΥΙΤΑ



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

κρίφιν Μακένα ήταν λήσταρχος.

εφημερίδες και οι αυθεντίες της Γουόλ Στρητ έλεγαν ότι ήταν ιδιοφυΐα στα οικονομικά, αλλά η Ντάνα Άντερσον ήξερε καλύτερα. Ο Μακέ

ταρχος, καθαρά και ξάστερα, που έπαιρνε ό,τι ήθελε, είτε αυτό ήταν μια ολόκληρη εταιρεία είτε μια γυναίκα.

ς αλλιώς θα μπορούσε κανείς ν’ αποκαλέσει έναν τέτοιο άνθρωπο;

αν όμως και πολύ ωραίος άντρας. Τουλάχιστον έτσι τον παρουσίαζαν οι κουτσομπολίστικες στήλες. Η Ντάνα υπέθετε ότι σίγουρα θα υπήρχαν

ίκες που θα τον έβρισκαν γοητευτικό. Είχε μπλε ζαφειρένια μάτια, πυκνά, μεταξένια μαύρα μαλλιά, ένα όμορφο λακκάκι στο πιγούνι του, μια

ια μύτη, κι ένα καλοσχηματισμένο κορμί με φαρδιούς ώμους και μακριά πόδια.

ι λοιπόν; Δεν είπε ποτέ κανείς ότι οι ληστές έπρεπε να είναι άσχημοι.

Μακένα αγόραζε προβληματικές εταιρείες και τις μετέτρεπε σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Και όλοι έλεγαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της ικανότη

ρους και της αποφασιστικότητάς του. Ξεχνούσαν ότι είχε ξεκινήσει έχοντας ήδη πίσω του μια περιουσία ικανή να κινήσει ένα ολόκληρο βασίλει

όταν ιδιαίτερα να ελέγχει το πεπρωμένο των άλλων.

ι να έχει τους ανθρώπους γύρω του να τον κολακεύουν και να τον υπηρετούν με δουλοπρέπεια, ιδιαίτερα τις γυναίκες.

όλες όμως, σκέφτηκε η Ντάνα, διασχίζοντας το χολ προς το γραφείο του Μακένα. Ναι, σίγουρα όχι όλες. Η ίδια, για παράδειγμα,

πωσιαστεί καθόλου απ’ αυτό τον άνθρωπο. Πέρα από ληστής ήταν και μέλος της λέσχης «Οι Φίλοι Μου Έχουν Πάντα Δίκιο». Ένας υπ

στής και σοβινιστής, με το σίγμα κεφαλαίο.

τό που του χρειαζόταν, αντί για κολακευτικούς δημοσιογράφους και θηλυκά έτοιμα να λιποθυμήσουν στο πέρασμά του, ήταν η αλήθεια.

ι θα του την έλεγε.

ω από το γραφείο του σταμάτησε.

βέβαια την αλήθεια για την αφεντιά του. Η Ντάνα δεν ήταν ανόητη. Στην Ντάτα Μπάιτς δε δούλευε απλά. Είχε κάνει καριέρα, μια καριέρα για τ

δουλέψει σκληρά και είχε σκοπό να τη συνεχίσει. Η αλήθεια που θα του έλεγε θ’ αφορούσε το ολοκαίνουριο ηλεκτρονικό πρόγραμμα της ετ

που θα παρουσιαζόταν στο μεγάλο συνέδριο πληροφορικής στο Μαϊάμι εκείνο το Σαββατοκύριακο, το πρόγραμμα που υποτίθεται ότι θα έστα Μπάιτς από το κατρακύλισμα.

νο που αυτό δε θα γινόταν. Δεν μπορούσε να γίνει, γιατί το πρόγραμμα ήταν σωρός κουβάρι.

η είχε προσπαθήσει να ενημερώσει τον Μακένα πριν από μια εβδομάδα.

κύριος Μακένα είναι πολύ απασχολημένος», της είχε απαντήσει η γραμματέας του, η φοβερή και τρομερή δεσποινίς Μέισι. Η Ντάνα της είχε α

«Κύριος Πολύ Απασχολημένος» είχε φροντίσει να δηλώσει κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης ότι ήταν επίσης και «πολύ προσιτός».

ν είχε όμως δηλώσει ότι ανήκε σ’ εκείνους που πίστευαν στην ισότητα των φύλων!

ν ήταν βέβαια ν’ απορεί κανείς. Τι είδους άντρας είναι αυτός που το όνομά του βρίσκεται διαρκώς στις κουτσομπολίστικες στήλες; Τι είδους άντ

ς που κάθε εβδομάδα φωτογραφίζεται και με διαφορετική γυναίκα;

είδους άντρας είναι αυτός που θα έλεγε το αστείο που είχε πει ο Μακένα στη συνέλευση;

α θυμάστε», είχε πει σοβαρός, «ότι είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι σ’ αυτή την προσπάθεια. Αν η Ντάτα Μπάιτς εκπληρώσει το όραμα που έχω γι’

σας διαβεβαιώ, θα το εκπληρώσει–, θα είναι επειδή όλοι θα έχουν κάνει ό,τι μπορούν».

λοι και όλες», είχε φωνάξει η Τζίνι Άαρονς. Ο Μακένα είχε χαμογελάσει μαζί με τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους.

νδιαφέρουσα παρατήρηση», είχε πει αθώα. Όταν τα γέλια είχαν σταματήσει, είχε προσθέσει ότι ποτέ δεν αμφέβαλλε για την αξία του θηλυκού γένγώ βάζω στοίχημα για το αντίθετο», είχε μουρμουρίσει μέσα από τα δόντια της η Ντάνα.

ι αν είχε έστω κι ελάχιστες αμφιβολίες, ο Μακένα είχε φροντίσει να τις διαλύσει όταν είχαν συναντηθεί την προηγούμενη εβδομάδα, αφού τελικά

συμφωνήσει να της κλείσει ένα ραντεβού. Η Ντάνα είχε πάει με όλα τα στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι το καινούριο πρόγραμμα δε θα ήτα

ίρως, αλλά ο Μακένα δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον να την ακούσει.

αίρω πολύ», είχε πει και είχε σηκωθεί από το γραφείο του, με ύφος αυτοκράτορα που χαιρετούσε έναν υπήκοό του. «Θα ήθελες λίγο καφέ, τσάι;»

ποτα, ευχαριστώ», του είχε απαντήσει ευγενικά εκείνη και είχε αρχίσει να του εξηγεί το λόγο της παρουσίας της εκεί. Ο Μακένα όμως την είχε δ

ια κίνηση του χεριού του.

αι, ναι. Ο Ντέιβ μου είπε ότι μπορεί να ’ρχόσουν να διαμαρτυρηθείς».

ε διαμαρτύρομαι, κύριε», άρχισε να λέει η Ντάνα, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε τι της είχε πει. «Ο Ντέιβ; Εννοείτε πως γνωρίζετε ήδη ότ

βλημα;» Ήταν μεγάλη ανακούφιση που τελικά ο Ντέιβ είχε δει την πραγματικότητα. Χαμογέλασε. «Χαίρομαι που το ακούω. Δε φανταζόμουν ότι

ότι θα έχανες την προαγωγή». Ο Μακένα έγνεψε καταφατικά. «Μου το εξήγησε κι αυτό ο Ντέιβ. Καταλαβαίνει απόλυτα γιατί δε θα σε ευχαρ

τέτοιο».

τι θα έχανα την προαγωγή; Μα εγώ δεν...»πίσης μου είπε ότι έχεις παραπονεθεί πως δεν έχει αναγνωριστεί το έργο σου».

γώ;»

υγενικά, φυσικά». Ο Μακένα της χαμογέλασε συγκαταβατικά. «Με διαβεβαίωσε ότι του το επισήμανες με πολύ τακτ».

λήθεια;» είπε η Ντάνα παγερά.

ταν πολύ ευθύς», είπε ο Μακένα και χαμογέλασε ξανά, αυτή τη φορά με συμπάθεια. «Ο Ντέιβ κι εγώ έχουμε γνωριμία χρόνων, βλέπεις. Ήμα

φοιτητική ένωση».

λήθεια;» είπε ξανά η Ντάνα, ακόμα πιο ψυχρά.

ε διαβεβαιώ, δεσποινίς Άντερσον, οι προσπάθειές σου θα έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Πρόκειται να εφαρμόσω ένα πρόγραμμα

βών και...»

ύριε Μακένα». Η Ντάνα πήρε μια βαθιά ανάσα. «Δεν ήρθα εδώ για να ζητήσω ανταμοιβή για τη δουλειά μου, ούτε προαγωγή. Ήρθα να σας π

ούριο πρόγραμμα που θα βγάλουμε στην αγορά δεν πρόκειται να λειτουργήσει! Αν το παρουσιάσετε στο συνέδριο που θα γίνει στο Μαϊάμι...»

χι ‘‘αν’’, δεσποινίς Άντερσον. Όταν. Και δε θα είμαι εγώ αυτός που θα το παρουσιάσει, θα είναι ο Ντέιβ. Υποθέτω θα ήλπιζες ότι θα το παρουσία

ά...»

για τ’ όνομα του Θεού!» Η Ντάνα τινάχτηκε όρθια και τον αγριοκοίταξε. «Δεν ψάχνω να βρω έναν ώμο να γείρω πάνω του και να κλάψω

ει! Ήρθα για να σας προειδοποιήσω ότι το πρόγραμμα είναι άνω κάτω, αλλά, αν δε θέλετε να με ακούσετε, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό».



αι γιατί είναι άνω κάτω, δεσποινίς Άντερσον;»

ατί...» Η Ντάνα δίστασε. Γιατί ο Ντέιβ είναι ένας μεθύστακας, παραλίγο να πει. Αλλά ο Μακένα δε θα την πίστευε ποτέ. «Γιατί έχει

βληματικό».

ο ίδιο μου είπε κι ο Ντέιβ. Επίσης, μου είπε ότι το πρόγραμμα το έγραψες εσύ, δεσποινίς Άντερσον. Όχι ότι εκείνος ή εγώ σε θεωρούμε υπ

κά, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη εμπειρίας που έχεις».

πράγμα;»

ε διαβεβαίωσε όμως ότι θα μάθεις γρήγορα. Μου είπε ότι είσαι έξυπνη κι εύστροφη».

Ντάνα τον κοίταξε έκπληκτη. «Δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου. Εγώ δεν...»

αι τώρα, αν μου επιτρέπεις...» Ο Μακένα χαμογέλασε ευγενικά κι αφού σηκώθηκε όρθιος, έκανε το γύρο του γραφείου του και την έπιασε απαλά

ώνα. «Σ’ ευχαριστώ που ήρθες να με ενημερώσεις. Η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή για τους υπαλλήλους μου, δεσποινίς Άντερσον... ή μήπως μ

έω Ντάνα;»

γισμένη, σε σημείο που να μην μπορεί να δει καθαρά μπροστά της, εκείνη τράβηξε το χέρι της.

πορείτε να με λέτε κυρία Άντερσον», του πέταξε.ανοησία από μέρους της. Ακόμα και τώρα η ανάμνηση αυτή την έκανε να ριγεί. Κανένας, μα κανένας στην Ντάτα Μπάιτς, δεν ήταν τόσο γελοία

πάλληλοι κυκλοφορούσαν με τζιν και μακό μπλουζάκια κι αστειεύονταν μεταξύ τους. Εκείνη ήταν η μόνη που φορούσε ταγέρ, αλλά όταν έβ

ο έπρεπε να δουλέψεις σκληρά για να τον πετύχεις. Παρά τους νόμους περί ισότητας των δύο φύλων, η πραγματικότητα απείχε πολύ από τη θε

γυναίκα έπρεπε ακόμα να καταβάλει διπλή προσπάθεια από έναν άντρα για να αναγνωριστεί η αξία της.

εσποινίς Άντερσον. Συγνώμη. Κύρια Άντερσον ήθελα να πω, φυσικά».

νωστή φωνή ακούστηκε πίσω της. H Ντάνα γύρισε και βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Γκρίφιν Μακένα.

ύριε Μακένα. Δε... Νόμιζα...»

λωσσοδέτη πάθατε, κυρία Άντερσον; Πολύ παράξενο».

Ντάνα έγινε κατακόκκινη. Πώς τα κατάφερνε; Είχε έναν τρόπο να την κάνει να νιώθει... πώς να το πει; Ακατάλληλη; Όχι, δεν ήταν αυτό. Ήξερε

Δε θα έφτανε ποτέ εκεί που είχε φτάσει, αν δεν ήταν καλή σ’ αυτό που έκανε. Διστακτική. Ναι, αυτό ήταν. Την έκανε να νιώθει διστακτική. Έπ

ιγε το χαμόγελο που φορούσε όταν την κοιτούσε, σαν να ήξερε κάτι που εκείνη δε γνώριζε.

μένα ψάχνετε; Ή απλά σκεφτήκατε να λουφάρετε στο διάδρομο;»

εν έχω λουφάρει ποτέ στη ζωή μου, κύριε Μακένα. Ναι, εσάς έψαχνα. Πρέπει να μιλήσουμε».

Μακένα ανασήκωσε τα φρύδια του. «Πάλι;»

άλι», απάντησε εκείνη αποφασιστικά.

α δω...» Τράβηξε πίσω τη μανσέτα του κι έριξε μια ματιά στο ρολόι του. «Έχω μερικά λεπτά διαθέσιμα».

γενναιοδωρία! Η Ντάνα πίεσε τον εαυτό της να χαμογελάσει.

υχαριστώ», είπε και, προσπερνώντας την ξαφνιασμένη δεσποινίδα Μέισι που φύλαγε την είσοδο του γραφείου του Μακένα σαν δράκος, μπήκε μ

εν έχει ραντεβού, κύριε», είπε μέσα από τα δόντια του ο δράκος.

εν πειράζει, δεσποινίς Μέισι», απάντησε εκείνος καθησυχαστικά. Στάθηκε λίγο και κοίταξε την Ντάνα να προχωράει μέσα στο γραφείο του. Δ

ση ευγένειας, ήθελε απλά ν’ απολαύσει τη θέα!

κυρία Άντερσον είχε το βήμα λέαινας, όλο δυναμισμό και υπερηφάνεια, και μια χρυσή χαίτη που της ταίριαζε απόλυτα. Τα μάτια της, όταν γύρισε

αξε, είχαν την απόχρωση του σμαραγδιού, τα δε χείλη της ήταν σαρκώδη, βελούδινα κι απίστευτα προκλητικά, έτσι χωρίς κραγιόν. Κι όσο για

. θηλυκό, με τις σωστές καμπύλες παρά τα συντηρητικά σύνολα που φορούσε...

Γκρίφιν έκλεισε την πόρτα κι έγειρε πάνω της, σταυρώνοντας τα μπράτσα στο στήθος του.

ίμα που μια τέτοια γυναίκα είχε μονομανία με τη δουλειά της. Ο Ντέιβ όμως τον είχε προειδοποιήσει.

υτή η Άντερσον είναι σκληρό καρύδι, Γκριφ», του είχε πει. «Ξέρεις τι εννοώ. Θα ήθελε να είχε γεννηθεί άντρας, αλλά, μια και αυτό δε συνέβηυς τους άντρες από τον Αδάμ και έπειτα υπεύθυνους για τις συμφορές που έχει υποστεί ο κόσμος».

Γκρίφιν αναστέναξε, πλησίασε στο γραφείο του και κάθισε στην πολυθρόνα. Γιατί μερικές γυναίκες ήθελαν να πηγαίνουν ενάντια στη φύση; Α

που δεν το είχε καταλάβει ποτέ.

οιπόν, κυρία Άντερσον, τι μπορώ να κάνω για σας σήμερα;»

Ντάνα ξερόβηξε. «Κύριε Μακένα...»

τι έκανε; Τον κοίταξε με δυσπιστία. Ο Μακένα είχε στρέψει την προσοχή του σε κάτι χαρτιά στο γραφείο του, χωρίς να της δίνει καμιά σημασία

ύριε Μακένα;»

είνος ανασήκωσε το βλέμμα του. «Μμμ;»

ύριε, θα ήθελα να σας πω...»

Μακένα έσκυψε ξανά και συνέχισε να κοιτάζει τα χαρτιά του.

ύριε Μακένα, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν με ακούγατε».

υγνώμη».

ματιά του καρφώθηκε πάνω της. Από την έκφρασή του η Ντάνα κατάλαβε ότι δε λυπόταν καθόλου. Έχανε τον καιρό της μαζί του.ρε μια βαθιά ανάσα.

ήμερα το πρωί ‘‘έτρεξα’’ το καινούριο πρόγραμμα», του είπε.

αι;»

ναι σκέτη καταστροφή. Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει σωστή παρουσίαση αύριο, στο συνέδριο του Μαϊάμι».

Μακένα της χάρισε ένα σύντομο χαμόγελο. «Ευτυχώς που δε θα το παρουσιάσω εγώ. Θα το παρουσιάσει ο Ντέιβ».

νόητος! Η Ντάνα του χαμογέλασε ευγενικά.

εν έχει σημασία ποιος θα το παρουσιάσει», του είπε ήρεμα. «Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι ότι δε λειτουργεί σωστά. Κι ο Ντέιβ δεν...»

ναι κρίμα, ξέρετε».

οιο πράγμα;»

α έχετε αναστατωθεί από την προαγωγή που δεν πήρατε».

ύριε Μακένα, σας είπα ότι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με...»

φάκελός σας είναι έξοχος δεσποινίς... συγνώμη... κυρία Άντερσον». Ο Μακένα έγειρε πάνω στο γραφείο του και το βλέμμα του καρφώθηκε

«Βρήκα τον καιρό και του έριξα μια ματιά μετά την κουβέντα που είχαμε την περασμένη εβδομάδα».

Ντάνα στένεψε τα μάτια της.



υχαριστώ, αλλά δε χρειάζομαι επιβεβαίωση. Είμαι καλή σ’ αυτό που κάνω. Πολύ καλή. Το ξέρω. Έχω περάσει πολλές ώρες μ’ αυτό το πρόγραμ

λές, αλλά ο Ντέιβ...»

Μακένα σηκώθηκε όρθιος.

ε θα ήθελα αυτό να γίνει μονομανία, κυρία Άντερσον». Η φωνή του ήταν ευγενική, αλλά αυτή τη φορά το χαμόγελό του ήταν παγερό. «Ε

ύτιμη συνεργάτρια, το ίδιο κι ο Φόρεστερ. Κι αυτός είναι τώρα ο υπεύθυνος».

κριβώς», είπε η Ντάνα, πριν προλάβει να συγκρατηθεί. «Αυτός είναι ο υπεύθυνος».

ναι ο σωστός άνθρωπος για τη δουλειά, κυρία Άντερσον. Το φύλο του δεν έχει καμιά σημασία. Κι όσο για σας... θα σας πρότεινα να ξανασκεφ

σας. Η Ντάτα Μπάιτς θα ήθελε να σας έχει στους κόλπους της, αλλά, αν εσείς δε νιώθετε καλά μαζί μας, ίσως θα ήταν καλύτερα να αποχωρήσε

Ντάνα πάντα πίστευε ότι ήταν μια γυναίκα με ξεκάθαρη σκέψη. Και ήξερε ότι αυτή η ψυχρή προσέγγιση της ζωής ήταν ένα από τα πλεονεκτήματ

όμως, εκείνη τη στιγμή ένιωσε μια ακράτητη επιθυμία να πει στον Μακένα τι να κάνει τις συμβουλές του.

ν μπορούσε όμως. Η ζωή της και η καριέρα της προχωρούσαν σύμφωνα με τα σχέδιά της ή τουλάχιστον έτσι γινόταν μέχρι που είχε μπει στη

τευτος Μακένα. Να την έπαιρνε ο διάβολος αν τον άφηνε να της καταστρέψει τα σχέδια.

υρία Άντερσον; Έγινα αντιληπτός;»Ντάνα πίεσε τον εαυτό της να του ανταποδώσει το άγριο βλέμμα. «Απόλυτα», είπε ήρεμα. «Καλό απόγευμα, κύριε Μακένα».

νοντας επιτόπου στροφή, βγήκε από το γραφείο του, χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω της.

* * *

τάνα άνοιξε με φόρα την πόρτα στις γυναικείες τουαλέτες.

Μακένα δεν ήταν μόνο απίστευτος, ήταν και αποκρουστικός.

ο κάθαρμα», είπε μέσα από τα δόντια της. Πλησίασε στον κοντινότερο λευκό πορσελάνινο νιπτήρα, άνοιξε τη βρύση, έβαλε τις χούφτες της από

ε δροσερό νερό στα μάγουλά της. «Το αναίσθητο τέρας, το κάθαρμα!»

άβηξε μια χαρτοπετσέτα από τη θήκη, σκούπισε με δύναμη το πρόσωπό της και μετά την έκανε μπαλάκι και την πέταξε στο καλάθι των αχρήστων

φλός ήταν; Εντάξει, είχε δημιουργήσει την επιτυχία του με τα χρήματα που είχε κληρονομήσει, είχε όμως και κάποιο ταλέντο. Όλοι το παραδ

. Ακόμα κι ο Άρθουρ το υποστήριζε, που ήξερε απ’ αυτά.

χε υπόψη σου, καλή μου», της είχε πει όταν είχε αναλάβει ο Μακένα, «ότι αυτός ο τύπος είναι ιδιοφυΐα στα οικονομικά».

Ντάνα είχε τόσο εντυπωσιαστεί που άκουγε τον Άρθουρ να κάνει αυτό το σχόλιο, ώστε η προσφώνηση, «καλή μου», της είχε περάσει απαρατήρηγά την οικονομική ιδιοφυΐα», είχε πει. «Είναι ένας κακομαθημένος, που τα βρήκε όλα έτοιμα και μεγάλωσε με χρυσά κουτάλια».

Άρθουρ την είχε πληροφορήσει ότι μπορεί να ήταν έτσι, αλλά ο Μακένα είχε τριπλασιάσει την περιουσία που είχε πάρει στα χέρια του.

ν διάβαζες την Τζέρναλ», της είχε πει ο Άρθουρ ήρεμα, «θα ήξερες ότι ο άνθρωπος αυτός γνωρίζει τα πάντα γύρω από το συγκεκριμένο τομέα».

ορεί. Η Ντάνα έγειρε πάνω στο νιπτήρα, με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος της και αγριοκοίταξε τη σειρά με τις κλειστές πόρτες. Δεν ε

για τα προγράμματα των υπολογιστών, όπως κι εκείνη δεν είχε, προφανώς, ιδέα για τον προϊστάμενό της. Ο Ντέιβ οδηγούσε το τμήμα

υση, αλλά όταν είχε προσπαθήσει να το πει στον Μακένα, εκείνος παραλίγο να βάλει τα γέλια. Και για ποιο λόγο;

τί αυτός κι ο Φόρεστερ ήταν φίλοι από παλιά. Γιατί εκείνη δε θα γινόταν ποτέ «ο παλιός φίλος», αφού ήταν γυναίκα. Η Ντάνα είχε τελειώσει το

εύοντας απλοϊκά ότι ο σεξισμός στη δουλειά ήταν κάτι που ανήκε στο παρελθόν. Πέντε χρόνια όμως εμπειρίας τής είχαν διδάξει άλλα πράγματα

ήσουν άντρας, το όριο ήταν ο ουρανός. Αν ήσουν γυναίκα, πάνω από το κεφάλι σου υπήρχε ένας γυάλινος θόλος. Κι εκείνη τον είχε φτάσει.

μοναδικό είδος των γυναικών με το οποίο οι Μακένα όλου του κόσμου τα πήγαιναν καλά, ήταν αυτές που ήξεραν να κάνουν τα γλυκά μάτια.

ύπησε με πείσμα το πόδι της κάτω. Αν λιποθυμούσε στα πόδια του, θα της έδινε προσοχή. Αν ήταν άντρας και πήγαινε να του μιλήσει για το πρό

ην άκουγε. Επειδή όμως δε συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο, είχε φροντίσει ν’ απαλλαγεί απ’ αυτήν, σαν να ήταν ένα ενοχλητικό έντομο.

ανόητος!» είπε και στράφηκε προς τον καθρέφτη.είνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε και μπήκε στις τουαλέτες η Τζίνι Άαρονς.

η μου πεις λέξη», της είπε η Ντάνα εκνευρισμένη.

Τζίνι ανασήκωσε τα φρύδια της απορημένη. «Γεια σου κι εσένα».

ώς καταφέρνει και ανέχεται τον εαυτό του; Είναι ο πιο βαρετός, ο πιο ελεεινός...»

Άρθουρ; Βαρετός ναι, αλλά ελεεινός νομίζω ότι παραπάει». Η Τζίνι έσκυψε προς τον καθρέφτη, στένεψε τα μάτια της και κοίταξε κάτι στο πιγ

έροχα. Βγάζω σπυρί κι απόψε έχω ραντεβού μ’ εκείνο τον τύπο που γνώρισα στο χορό των ελεύθερων. Τι λες, να επιχειρήσω να το σπάσω;»

ε μιλάω για τον Άρθουρ. Για τον Μακένα λέω. Ποιος νομίζει ότι είναι; Ποιος διάβολος νομίζει ότι είναι;»

νας κούκλος. Να τι είναι».

νας βλάκας. Αυτό είναι. Ένας κακομαθημένος, ελεεινός...»

γιαγιά μου έλεγε ότι η επανάληψη δείχνει έλλειψη δημιουργικού μυαλού».

γιαγιά σου δε γνώρισε ποτέ τον κύριο Είμαι Ο Θεός. Τζίνι, τι κάνεις εκεί πέρα;»

πάω το σπυρί. Δεν μπορώ να βγω έξω μ’ ένα σπυρί σαν ελιά στο πιγούνι μου. Είναι αηδιαστικό».

Ντάνα αναστέναξε. «Καθόλου».ναι. Είμαι σαν το κορίτσι στη διαφήμιση της κρέμας για την ακμή».

χεις κρέμα επικάλυψης;»

χει ο ελέφαντας προβοσκίδα;»

ραία, δώσ’ τη μου. Και την πούδρα σου. Θα τ’ απλώσω πάνω στο σπυρί σου και θα εξαφανιστεί. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάποιος το ίδιο

ύ εξοχότητα τον κύριο Μακένα».

Τζίνι έγειρε υπάκουα το πρόσωπό της προς το φως. «Δεν το βρίσκω σωστό να θέλεις να εξαφανίσεις τον Μακένα».

ατί όχι; Χάρη στον κοσμάκη θα κάνω».

λλη κοπέλα χαμογέλασε. «Εγώ πάλι πιστεύω ότι θα έκανες χιλιάδες γυναικεία μάτια να δακρύσουν».

λικρινά», είπε η Ντάνα παγερά, «δε δίνω δεκάρα για την ερωτική του ζωή, αν και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις γυναίκες μπορεί και να το

πάθει».

π’ ό,τι καταλαβαίνω, δεν είσαι θαυμάστριά του», παρατήρησε η Τζίνι εύθυμα.

ν εννοείς ότι δεν έχω εντυπωσιαστεί από την εμφάνιση και τα λεφτά του, πολύ σωστά».

εν υπάρχει λόγος να τσακωνόμαστε για την εμφάνισή του. Μόνο ένας τυφλός δε θα τον έβρισκε κούκλο. Κι όσο για τα λεφτά, απ’ ό,τι άκουσα

ρασε αρκετές επιχειρήσεις που τις μετέτρεψε σε κερδοφόρες».

πέροχα. Πρώτα ο Άρθουρ και τώρα εσύ, να μου κάνετε το ίδιο κήρυγμα».



ε παρακαλώ, μη με βάζεις στον ίδιο παρονομαστή με τον Άρθουρ».

Μακένα είναι λήσταρχος και το ξέρεις», είπε η Ντάνα, αγνοώντας την παρέμβαση της συναδέλφου της.

πιμένει ακόμα να φοράει παπιγιόν;»

Μακένα;» Η Ντάνα κοίταξε επίμονα την Τζίνι.

Άρθουρ. Κάποιος πρέπει να του μιλήσει. Σήμερα πια οι άντρες δεν ντύνονται έτσι».

ομίζω ότι το παπιγιόν τον κάνει να ξεχωρίζει», είπε η Ντάνα. «Εξάλλου, μιλούσα για τον Μακένα και, σε παρακαλώ, μην μπεις στον κόπο

φέρεις πόσες θέσεις εργασίας έχει σώσει, γιατί αυτό έχει δευτερεύοντα λόγο στο σκοπό του, που είναι να γίνει όσο πιο πλούσιος είναι δυνατόν».

εέ μου, αλήθεια; Θα έπρεπε να τον στήσουν στα δυο μέτρα».

αι να προσθέσει στα τρόπαιά του όσο περισσότερα γυναικεία κεφάλια μπορεί στον ελεύθερο χρόνο του. Γύρνα λίγο προς το μέρος μου, σε παρα

α εσύ μόλις είπες ότι δε σε νοιάζει η προσωπική του ζωή».

αι, δε με νοιάζει. Η συμπεριφορά του όμως προς τις γυναίκες επηρεάζει και τον τομέα της δουλειάς».

υάου». Η Τζίνι πήρε μια βαθιά ανάσα. «Μη μου πεις», είπε ενθουσιασμένη. «Σου ρίχτηκε;»

α!»α σημαίνει ναι;»

α σημαίνει ότι εύχομαι να το είχε κάνει». Τα μάτια της Ντάνα έλαμψαν. «Τότε θα μπορούσα, τουλάχιστον, να του δώσω την απάντηση που του

ός ο άντρας είναι ένα σεξιστικό γουρούνι, που βλέπει τις γυναίκες σαν αντικείμενα».

όμιζα ότι είπες πως δε σου ρίχτηκε», είπε η Τζίνι ξαφνιασμένη.

αι». Η Ντάνα έκανε ένα βήμα, έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και κοίταξε το πρόσωπο της Τζίνι. «Ορίστε. Αν κρατήσεις τα χέρια σου μακρι

ύνι σου, κανείς δε θα καταλάβει τίποτα».

Τζίνι γύρισε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. «Θαύμα! Έγινα ξανά άνθρωπος!»

ράγμα που δεν μπορούμε να το πούμε και για τον κύριο Μακένα». Η Ντάνα στηρίχτηκε στην άκρη του νιπτήρα και κάρφωσε το βλέμμα

ρέφτη. «Πες μου, σε παρακαλώ, την αλήθεια. Ακούγομαι ανόητη;»

Τζίνι κοίταξε τη φίλη της κι αναστέναξε. «Το πρόβλημά σου δεν είναι πώς ακούγεσαι, φιλενάδα. Είναι πώς φαίνεσαι. Οι άνθρωποι που σχε

πλοκα προγράμματα υπολογιστών υποτίθεται ότι δεν περιμένει κανείς να μοιάζουν στη Μισέλ Φάιφερ. Εκτός από τα μαλλιά ίσως. Αν τ’ άφηνες

έχνα την εμφάνισή μου», είπε η Ντάνα αναστενάζοντας, «αν και είναι ένα μέρος του προβλήματος με τον Μακένα. Όταν με κοιτάζει, το μόνο πο

ι ένα θηλυκό».

λες;» είπε η Τζίνι μελιστάλαχτα.

άθεται σαν αυτοκράτορας στο θρόνο του και με κοιτάει κουνώντας το κεφάλι του σαν να με ακούει, ενώ μέσα του έχει ήδη καταλήξει στο συμ

εν έχω τίποτα αξιόλογο να του πω, απλά και μόνο γιατί είμαι θηλυκού γένους».

ότε συνέβη αυτό;» τη ρώτησε η Τζίνι.

ην περασμένη εβδομάδα και πριν από μερικά λεπτά. Τον έχω συναντήσει δυο φορές και ήταν και οι δυο καταστροφικές». Η Ντάνα άρ

αινοέρχεται. «Δε με άκουσε, Τζίνι. Απλά με αντιμετώπισε με συγκατάβαση και στο τέλος μου είπε ότι αν δε μου αρέσει αυτή η δουλειά να πάω

άλλη».

υτό δεν ακούγεται ευχάριστο».

αι γιατί, ξέρεις;»

α σου πω», είπε η Τζίνι, «υποθέτω επειδή...»

πειδή σήκωσα το ανάστημά μου μπροστά του, γι’ αυτό. Επειδή δεν είμαι η μαριονέτα που νόμιζε. Ω, που να πάρει. Πώς μπορεί να είναι τόσο τυφ

τάνα, κοίτα. Νομίζω ότι το παρακάνεις».

άθος νομίζεις. Χάρη στον προϊστάμενό μου, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το καινούριο πρόγραμμα».

σαι σίγουρη;»πολύτως». Η Ντάνα πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ο Ντέιβ έχει πρόβλημα αλκοολισμού».

λάκα μου κάνεις;»

οβαρολογώ. Βέβαια, δεν τραυλίζει ούτε και παραπατάει, αλλά μερικές φορές είναι τόσο μεθυσμένος, που δεν μπορεί ούτε την οθόνη να κοιτάξει»

α... μα κάποιος θα το είχε προσέξει...»

ο πρόσεξε. Εγώ».

ου μίλησες;»

υσικά».

αι;»

ο αρνήθηκε. Μετά μου είπε ότι δε θα με πίστευε κανείς. Εκείνος είναι το μεγάλο όνομα. Εκείνος έχει την εμπειρία. Και τώρα περνώ το μισό χρ

σπαθώντας να διορθώσω τα λάθη του και τον άλλο μισό κάνοντας τη δική μου δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ένα γενικό μπέρδεμα».

Τζίνι δάγκωσε το κάτω χείλος της. «Να πάρει», είπε μαλακά. «Τι φοβερή περίπτωση. Θα πρέπει να μιλήσεις στον Μακένα. Το ξέρω ότι δε

λο...»

ήγα ήδη. Τι νομίζεις ότι έκανα πριν από ένα τέταρτο;»ου είπες ότι ο Ντέιβ είναι αλκοολικός;»

χι, ήξερα ότι δε θα με πίστευε. Του είπα όμως ότι το πρόγραμμα έχει πρόβλημα».

αι τι απάντησε;»

ου είπε ότι ξέρει πως υπάρχουν προβλήματα κι ότι ο Ντέιβ του είπε ότι εγώ είμαι η αιτία κι ότι καταλαβαίνει την αναστάτωσή μου που δεν π

αγωγή». Τα μάτια της Ντάνα άστραψαν.

είνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μέσα μπήκε ο Τσάρλι, ο επιστάτης, που κοίταξε χαρούμενος τις δυο γυναίκες. Στο ένα χέρι κρατο

υγγαρίστρα και στο άλλο έναν κουβά.

υγνώμη που σας διέκοψα, κυρίες μου. Χτύπησα, αλλά μάλλον δε με ακούσατε».

εν πειράζει». Η Τζίνι έριξε μια ματιά στην Ντάνα. «Τελειώσαμε από δω μέσα».

υναικείες κουβέντες, έτσι;» Ο Τσάρλι χαμογέλασε καλοσυνάτα. «Και λίγο φτιάξιμο, υποθέτω. Ε, λοιπόν, κορίτσια, σας διαβεβαιώ ότι δε σ

ραίτητο. Είστε πολύ όμορφες από την ίδια τη φύση».

Τζίνι κοίταξε την έκφραση της Ντάνα κι έπνιξε ένα βογκητό.

ράγματι», είπε εκείνη παγερά. «Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι γυναίκες αν δεν έχουμε την έγκριση ενός άντρα;»

δεος για την κινούμενο άμμο κάτω από τα πόδια του, ο Τσάρλι χαμογέλασε πλατιά. «Δεν είναι γεγονός αυτό;»



έλεις ένα γεγονός;» Η Ντάνα τον πλησίασε. Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του άντρα, που οπισθοχώρησε. «Πρώτον, δεν είμαστε κορίτσια.

ίκες», του είπε, κουνώντας το δάχτυλό της κάτω από τη μύτη του. «Κι όσο για την έγκριση ενός άντρα...»

Τζίνι άρπαξε την Ντάνα από το μπράτσο και την τράβηξε έξω από τις τουαλέτες, χαμογελώντας απολογητικά στον Τσάρλι. «Δεν έχει τίποτα μ

ι απλά λίγο ταραγμένη».

εν είμαι καθόλου ταραγμένη», είπε εκείνη και στράφηκε. «Απλώς κουράστηκα να με χαϊδεύουν στο κεφάλι συγκαταβατικά, σαν να είμαι καν

ρωπος».

Τσάρλι τις κοίταξε σαστισμένος. «Εγώ δεν είπα λέξη για σκυλιά, δεσποινίς».

για τ’ όνομα του Θεού! Δεν έχουν καμιά δουλειά τα σκυλιά. Εννοούσα...» Η Ντάνα έκανε μια χειρονομία απόγνωσης. «Άντρες!» είπε μετά κ

τικά από τις τουαλέτες.

* * *

α λεπτά αργότερα, ο Τσάρλι στεκόταν μπροστά στο γραφείο του Γκρίφιν Μακένα. Τα λευκά του φρύδια είχαν σμίξει.

χα πάει να σφουγγαρίσω τις γυναικείες τουαλέτες και βρέθηκα να με κατηγορεί ότι την είχα προσβάλει λέγοντας ότι ήταν σκύλος. Σας ρωτώ, κύ

ο κάνω; Εγώ αγαπώ τα σκυλιά. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι ειδικά για τα κανίς, όπως είπε. Δεν αντέχω τα γαβγίσματά τους σ

λαβαίνετε...»

Γκρίφιν έγνεψε καταφατικά. Τι στα κομμάτια του έλεγε αυτός ο άντρας εκεί πέρα;

υ άρεσε ο Τσάρλι, αλλά τον απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα, όπως το συνέδριο που ξεκινούσε την επομένη στο Μαϊάμι.

ως το να καταλάβει γιατί μια τόσο όμορφη γυναίκα σαν την Ντάνα Άντερσον ήταν απερίγραπτος χαρακτήρας.

νοφρυώθηκε. Γιατί έχανε τον καιρό του μαζί της; Εντάξει, ήταν όμορφη, αλλά ήταν και βάσανο. Αν παραδεχόταν ότι δεν τα ήξερε όλα, κι έκανε

λεγαν, τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα.

ότι υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Η τέλεια κυρία Άντερσον να δέχεται εντολές από έναν άντρα; Παραλίγο να βάλει τα γέλια. Κι όμως, κάποιος έ

ρχει που θα μπορούσε να τη δαμάσει. Δε θα ήταν εύκολο, αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή η αποφασιστικότητα κι ο θυμός να μετατρα

ος.

απλά είπα ότι και οι δυο τους ήταν όμορφες. Βάζω στοίχημα ότι κι ο σκύλος της το ίδιο όμορφος θα ’ναι».

Γκρίφιν έστρεψε ξανά την προσοχή του προς τον Τσάρλι. Εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει τι του έλεγε, όπως και πριν από πέντε λεπτ

χός άντρας είχε μπει στο γραφείο του, με την έξαλλη από θυμό δεσποινίδα Μέισι να τον ακολουθεί, αποφασισμένη να φυλάει το γραφείο του αφσαν κέρβερος, παρά την υπενθύμισή του ότι οι υπάλληλοι της Ντάτα Μπάιτς μπορούσαν να τον βλέπουν οποιαδήποτε ώρα.

η αδερφή της γυναίκας μου είχε κάποτε ένα κανίς. Το διαβολόπραγμα όλο δόντια ήταν και γαβγίσματα που σε ξεκούφαιναν».

Γκρίφιν έγνεψε με συμπάθεια κι έστρεψε την προσοχή του στον επιστάτη, που την άξιζε αφού είχε καταφέρει να περάσει από τη Μέισ

υγγαρίστρα και τον κουβά ακόμα στα χέρια.

καλύτερα να έρθω κατευθείαν σ’ εσάς, κύριε, αφού είπατε ότι η πόρτα σας είναι πάντα ανοιχτή. Σωστά;»

ωστά». Ο Γκρίφιν ξερόβηξε. «Αν και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποιο είναι το πρόβλημα...»

α σας πω, κύριε. Η δεσποινίς θεώρησε ότι την πρόσβαλα, εκείνη και το κανίς της ίσως. Πράγμα που εγώ δεν έκανα».

Γκρίφιν έτριψε με τα χέρια το μέτωπό του.

οιος ξέρει τι θα κάνει; Ίσως να έρθει να σας παραπονεθεί. Όλες αυτές τις ανοησίες που έχω διαβάσει για τη σεξουαλική παρενόχ... όπως κι αν λέγ

ρλι φάνηκε εμβρόντητος. «Είχε μια οργή μέσα στα πράσινα μάτια της, που ήταν σαν πάγος».

χει πράσινα μάτια;» ρώτησε ο Γκρίφιν.

άλιστα, κύριε. Στην άκρη της γλώσσας μου το είχα να της πω ότι ήταν σαν σμαράγδια. Ευτυχώς που δεν το είπα. Τέλος πάντων, σκέφτηκα ότι

ιμότερο να έρθω και να σας μιλήσω».αι πώς τη λένε;» ρώτησε ξανά ο Γκρίφιν, αν και ήξερε πολύ καλά πλέον για ποια επρόκειτο.

φίλη της την είπε... σας είπα ότι ήταν δύο, κύριε Μακένα;»

αι, μου το είπες. Πώς τη φώναξε η φίλη της, Τσάρλι;»

τάνα».

Γκρίφιν σηκώθηκε χαμογελώντας βιασμένα κι άπλωσε το χέρι του στον Τσάρλι.

λπίζω να έκανα καλά που ήρθα σ’ εσάς, κύριε. Δε θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στο κορίτσι... στη γυναίκα ήθελα να πω», είπε ο Τσάρ

έχασέ το, Τσάρλι. Η παρεξήγηση θα λυθεί με την Ντάνα Άντερσον».

α πρέπει να της μιλήσετε, σωστά; Πέστε της ότι δεν ήθελα να προσβάλω το σκυλί της».

ντάξει», είπε ο Γκρίφιν και συνόδευσε τον άλλο άντρα έξω από το γραφείο του.

ναι, θα μιλούσε στην Ντάνα Άντερσον. Είχε να της πει μερικά πράγματα. Πρώτα είχε προσπαθήσει να διαβάλει τον Ντέιβ και τώρα είχε ανασ

ηλικιωμένο άντρα. Ήταν πρόβλημα, με το Π κεφαλαίο και η λύση των προβλημάτων ήταν ειδικότητά του.

υρίζοντας σιγανά, ξαναγύρισε στο γραφείο του. Η Ντάνα Άντερσον ήταν μια γυναίκα που δυσκόλευε τη ζωή των ανθρώπων. Η θέση της ήταν σ

κουζίνα ή έστω στο γραφείο, κάνοντας τη δουλειά μιας γραμματέως. Δεν είχε καμιά θέση στον επιχειρηματικό κόσμο, όπου δημιουργούσε χάομπορούσε να δεχτεί τη σωστή της θέση, τότε ας πήγαινε να βρει μερικές ακόμα φεμινίστριες από τη δεκαετία του ’70 να κάψουν μαζί τα σουτιέν

ανάσα του κόπηκε. Μια εικόνα δημιουργήθηκε στο μυαλό του. Είδε την Ντάνα να στέκεται δίπλα σε μια φωτιά και να τον κοιτάζει με τα πράσι

Τα χρυσά της μαλλιά έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της. Ύστερα, άρχισε αργά να βγάζει όχι μόνο το σουτιέν της, αλλά και ό,τι άλλο φορούσε.

μνή ήταν πολύ πιο όμορφη απ’ ό,τι είχε ονειρευτεί. Γιατί, ναι, που να πάρει, την είχε ονειρευτεί, έστω κι αν δεν του άρεσε να το παραδέχεται.

λεισε τα μάτια του. Η φαντασίωση ήταν πολύ δυνατή. Μπορούσε να νιώσει τη ζέστη της φωτιάς κι έβλεπε την Ντάνα ν’ ανασηκώνει τα χέρια

λιά της και ν’ αρχίζει να χορεύει. Για κείνον. Μόνο για κείνον...

οιγόκλεισε τα βλέφαρά του, βλαστήμησε κι άρπαξε το τηλέφωνο.

εσποινίς Μέισι», γρύλισε. «Στείλτε μου αμέσως εδώ την Ντάνα Άντερσον».

έλει να σας δει ο κύριος Φόρεστερ, κύριε».

ντάξει, στείλ’ τον μέσα και κράτα την Άντερσον».

άλιστα, κύριε».

Γκρίφιν κάθισε στη θέση του. Θα αφιέρωνε στον Φόρεστερ πέντε λεπτά, αν και έπρεπε να παραδεχτεί ότι ο άντρας αυτός είχε αρχίσει ν

λητικός. Λίγη καθυστέρηση όμως δεν έβλαπτε. Αντίθετα, έκανε πιο γλυκό αυτό που είχε να δώσει στην όμορφη ξανθιά με τα πράσινα μάτια.

μογελώντας, έγειρε πίσω την καρέκλα κι έβαλε τα πόδια του πάνω στο γραφείο.

κέψη και μόνο ότι η Άντερσον θα βρισκόταν χωρίς δουλειά τού έφτιαχνε τη μέρα.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

τάνα ήταν πνιγμένη στη δουλειά.

στυχώς, όχι με τη δική της δουλειά. Ασχολιόταν με τη διόρθωση των λαθών του Ντέιβ. Το γραφείο της ήταν γεμάτο χαρτιά, δισκέτες και π

λλάκια του καφέ. «Η μανιακή με την τάξη», την είχε αποκαλέσει ο Ντέιβ πριν πάρει την προαγωγή του. Πώς μπορούσε ν’ ασχοληθεί κανείς με

ς όταν ο κόσμος όλος γκρεμιζόταν γύρω του;

ν τελευταία ώρα την είχε περάσει προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να διορθώσει το τελευταίο πρόβλημα του προγράμματος. Οι αριθμοί χόρευ

η. Σταμάτησε, τους κοίταξε και μετά πάτησε το κουμπί που τους καταχώριζε.

ε παρακαλώ», είπε, «ας είναι σωστό».

θαύμα δεν έγινε.

ότι το περίμενε. Στον υπέροχο κόσμο των υπολογιστών συνέβαιναν πολύ συχνά λάθη, όχι όμως και θαύματα.

κάρι ο Γκρίφιν Μακένα να μπορούσε να το βάλει αυτό μέσα στο ξερό κεφάλι του...

ξερό, όμορφο κεφάλι του.

αστέναξε, έγειρε πίσω κι άπλωσε το χέρι της στο κοντινότερο πλαστικό ποτήρι. Στον πάτο του υπήρχε λίγο σκούρο υγρό. Έκανε ένα μορφασμό

μετά ξανακοίταξε στην οθόνη.

εί ήταν σαν να είδε ξαφνικά το υπεροπτικό πρόσωπο του Μακένα.

αμογέλα, Μακένα», είπε. «Γιατί όχι; Ο κόσμος είναι όλος δικός σου». Ακύρωσε τα νούμερα που είχε γράψει, αλλά η εικόνα του Μακένα δεν

ι από μπροστά της. «Έπρεπε να έχω παραιτηθεί. Έπρεπε να του έχω πετάξει κατάμουτρα τι να την κάνει τη δουλειά του».

τέ δεν είναι αργά. Μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο, να καλέσει το γραφείο του...

λωσε το χέρι της, αλλά εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε.

μπρός», είπε άγρια.

τάνα;»

αν ο Άρθουρ. Η Ντάνα έκλεισε τα μάτια της. εσύ είσαι».

ερίμενες κάποιον άλλο, καλή μου;»

χι. Απλά είμαι... είμαι πολύ απασχολημένη, Άρθουρ, γι’ αυτό, αν δε σε πειράζει...»

ντάξει, Ντάνα. Ένα γεια ήθελα να σου πω».

εια και σ’ εσένα», απάντησε εκείνη, καταβάλλοντας προσπάθεια ν’ ακουστεί φυσική. «Και τώρα με συγχωρείς, αλλά...»

α σε δω απόψε;»

χι. Δηλαδή, ναι. Δηλαδή...»

βολε. Ήταν αγενής, τραύλιζε κι όλα εξαιτίας του Μακένα. Έριξε άλλη μια σύντομη ματιά στην οθόνη. Το πρόσωπό του ήταν πάντα εκεί

νεία. Του έβγαλε τη γλώσσα και μετά έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Πού είχε πάει η λογική της; Αυτή η λογική για την οποία ήτα

ήφανη;

ρθουρ». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Είσαι ελεύθερος για φαγητό; Αν ναι, μπορούμε να συναντηθούμε...» Σταμάτησε, αναλογιζόμενη τα εστιατό

ρχαν ανάμεσα στο δικό της γραφείο και το γραφείο του Άρθουρ. Κι ο Μακένα θα μπορούσε να φάει σε κάποιο απ’ αυτά, μόνο που ήταν το τ

σωπο στον κόσμο που θα ήθελε να δει. «Στο Πορτοφίνο», είπε στην τύχη το όνομα ενός εστιατορίου που είχε διαβάσει πρόσφατα στους Τάιμς.ο Πορτοφίνο; Εντάξει, αλλά... είσαι καλά, Ντάνα;»

ια χαρά. Απλώς... σε χρειάζομαι».

χ, καλή μου», είπε ο Άρθουρ.

Ντάνα δε συνειδητοποίησε ότι μπορεί να του είχε δώσει λανθασμένη εντύπωση, μέχρι τη στιγμή που βγήκε από την πόρτα της. Αλλά τότε ήταν

ά.

* * *

κρίφιν είχε πάει σε πολλά εστιατόρια στη ζωή του, αλλά ποτέ σε κάποιο που του θύμιζε παρεκκλήσι.

κάρι να είχε δώσει τη δέουσα προσοχή όταν είχε μπει στο γραφείο του η Σίνθια και του είχε ζητήσει να τη συνοδεύσει σε γεύμα.

φαλώς, της είχε πει, μολονότι ήξερε ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε βρει κάποια δικαιολογία να το αποφύγει. Τελευταία η Σίνθια το είχε παρατρα

ψη του όμως ήταν στην Ντάνα Άντερσον και στην ικανοποίηση που θα ένιωθε όταν θα την απέλυε. Το επόμενο που είχε καταλάβει ήταν ότι βρ

α στη Σίνθια μέσα σ’ ένα ακριβό εστιατόριο με βιολιά να παίζουν.

είναι αυτό εδώ;» μουρμούρισε.

έγεται Πορτοφίνο», ψιθύρισε εκείνη, χαμογελώντας βιασμένα. «Η μητέρα σου είπε ότι οι Τάιμς είχαν ένα πολύ κολακευτικό σχόλιο».

μητέρα μου, η προξενήτρα, σκέφτηκε ο Γκρίφιν, πιέζοντας τον εαυτό του να χαμογελάσει. Προφανώς, ήταν καιρός να τα πουν λίγο με τη γοη

ιλιν Μακένα, που ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Πριν από μερικά χρόνια είχε αποφασίσει ότι ο γιος της έπρεπε να παντρευτεί και κατέβαλλε κάθε πρ

αυτή την κατεύθυνση.

ν προτιμάς, να πάμε κάπου αλλού», είπε η Σίνθια.

χι», απάντησε εκείνος. «Καλά είναι εδώ».

νο που δεν ήταν. Μπορεί οι Τάιμς να είχαν προτίμηση στο Πορτοφίνο, αλλά για κείνον ήταν αποτυχία. Προτιμούσε να μπορεί να βλέπει τι

γμα αδύνατο με τον τεχνητό χαμηλό φωτισμό του μαγαζιού και το σερβιτόρο να πηγαινοέρχεται συνέχεια και να ρωτά μελιστάλαχτα αν ήταν όλα

ολε, όχι, δεν είναι εντάξει, ήθελε να του πει. Μπορεί κάποιος ν’ ανάψει τα φώτα και να πάρει αυτά τα λουλούδια μπροστά απ’ το πρόσωπό μου;

Γκρίφιν έπνιξε ένα αναστεναγμό. Η αλήθεια ήταν ότι δεν επρόκειτο να κάνει τίτοτα τέτοιο. Είχε πάει εκεί με τη θέλησή του και τώρα πλήρωνε τ

μαιτρ τους είχε βάλει να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι για δύο, πίσω από τα φύλλα ενός τεχνητού φοίνικα, που είχαν βουτήξει μέσα στη σούπα, στη

και τώρα στο μοσχάρι του.

εν είναι ρομαντικά;» είπε η Σίνθια ονειροπόλα.



αι», είπε ο Γκρίφιν παραμερίζοντας ένα φύλλο από το φοίνικα. «Είναι».

ο ήξερα ότι θα σου αρέσει», πρόσθεσε εκείνη, ανοιγοκλείνοντας σαγηνευτικά τα βλέφαρά της. Ο Γκρίφιν δεν είχε ποτέ άλλοτε προσέξει αυτή

ση. Το είχε διαβάσει στα βιβλία, αλλά δεν ήξερε τι σήμαινε. Το έκαναν, άραγε, όλες οι γυναίκες για να τραβήξουν την προσοχή ενός άντρα; Η Άν

ως, σίγουρα δε θα έκανε ποτέ τέτοιο πράγμα.

κρίφιν;»

ασήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Η Σίνθια του χαμογελούσε. Αυτό ήταν παλιό. Η Σίνθια πάντα χαμογελούσε. Όχι σαν τη γοητευτι

ερσον που τον αγριοκοίταζε.

κρίφιν». Η Σίνθια γέλασε κι έγειρε χαριτωμένα το κεφάλι της στο πλάι. «Μοιάζεις σαν να είσαι χιλιόμετρα μακριά».

ε συγχωρείς, Σιν». Ο Γκρίφιν ξερόβηξε. «Σκέφτομαι αυτό το συνέδριο».

η Φλόριντα; Μου το είπε η μητέρα σου».

μαμά, σε παρακαλώ, σταμάτα!

αι», είπε ανάλαφρα ο Γκρίφιν. «Ενδιαφέρον θα είναι. Δεν έχω ξαναπάει σε συνέδριο πληροφορικής».

ζηλεύω», είπε η Σίνθια κι αναστέναξε.Γκρίφιν την κοίταξε κι ανασήκωσε το φρύδια του απορημένος. «Δεν ήξερα ότι σ’ ενδιαφέρουν οι υπολογιστές».

είνη γέλασε. «Ω Γκρίφιν! Αστειεύεσαι; Ήθελα να πω ότι σε ζηλεύω που θα φύγεις από το κρύο εδώ πέρα και θα περάσεις ένα όμορφο Σαββατο

Φλόριντα. Μακάρι να είχα την ευκαιρία να το κάνω».

Γκρίφιν έσφιξε το πιγούνι του. Η Μέριλιν, η προξενήτρα, αυτή τη φορά το είχε παρακάνει.

αι», είπε ευγενικά, «θα είναι όμορφα, αλλά αμφιβάλλω αν βρω καιρό να πατήσω το πόδι μου σε καμιά παραλία. Θα τρέχω από τη μία σύσκε

η».

αταλαβαίνω», είπε η Σίνθια, χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

Γκρίφιν αναστέναξε. Όχι, δεν καταλάβαινε. Ήταν μια όμορφη γυναίκα, αλλά έχανε τον καιρό της μαζί του. Αργά ή γρήγορα έπρεπε να βρει έναν

το πει.

ποια μέρα αναμφίβολα θα έκανε κάποιον άντρα ευτυχισμένο. Πέρα από όμορφη ήταν και μορφωμένη, αλλά δεν ανήκε στο είδος των γυναικών

λούσε το γεγονός ότι ήταν θηλυκό. Καταλάβαινε ότι ανάμεσα στα δυο φύλα υπήρχαν διαφορές. Η Σίνθια ήταν σαν πνοή φρέσκου αέρα.

γελματικούς στόχους, δεν έβλεπε τους άντρες σαν εχθρούς. Της άρεσε που ήταν γυναίκα.

ν υπήρχε καμιά αμφιβολία τι θα την έκανε ευτυχισμένη. Θα της αρκούσε να γίνει σύντροφος ενός άντρα, να φέρει στον κόσμο τα παιδιά του,

ι, να μαγειρεύει, να τον φροντίζει. Μεταφορικά, φυσικά, γιατί σίγουρα θα υπήρχε μια στρατιά από υπηρέτες.

Σίνθια δε θα σε έκανε ποτέ ν’ αναρωτηθείς αν θα έλεγε «ευχαριστώ» όταν θα της άνοιγες την πόρτα του αυτοκινήτου ή αν θα το θεωρούσε ένδ

κατέτασσες στο ασθενέστερο φύλο.

Γκρίφιν ήξερε ότι, αν έψαχνε για σύζυγο, δε θα κοιτούσε παραπέρα.

νο που δεν έψαχνε για κάτι τέτοιο. Όχι ακόμα. Ίσως να μην το έκανε ποτέ. Η ζωή του ήταν γεμάτη και συναρπαστική. Αγαπούσε τη δουλειά

θερία του. Όχι ότι δεν του άρεσε να τη μοιράζεται κάπου κάπου. Ο κόσμος ήταν γεμάτος πρόθυμες, όμορφες γυναίκες, που ευχαρίστως δέχ

άσουν κάποιο χρονικό διάστημα μαζί του, χωρίς καμιά δέσμευση. Δεν ανήκαν στον τύπο της γυναίκας για σπίτι, όπως είχε παρατηρήσει κάποτε

Κι εκείνος είχε ευχαριστήσει σιωπηλά το Θεό γι’ αυτό.

λά, αν κάποτε αποφάσιζε να κατασταλάξει και η Σίνθια ήταν ακόμα διαθέσιμη, μπορεί και να το σκεφτόταν. Του άρεσε και ίσως να κατάφερν

πήσει. Κι αν δεν την έπαιρνε στην αγκαλιά του όπως είχε φανταστεί ότι είχε πάρει την Ντάνα Άντερσον και της είχε κάνει έρωτα σε μια τροπική

αυτό; Το πάθος δεν ήταν απαραίτητο σ’ ένα γάμο.

μιξε τα φρύδια του. Διάβολε, γιατί σκεφτόταν συνέχεια αυτή τη γυναίκα;

Άντερσον να κάνει έρωτα σε μια παραλία. Αστείο πράγμα! Αυτή δε θα είχε βγει ποτέ της ραντεβού.

φνικά τινάχτηκε στο κάθισμά του., δεν ήταν δυνατόν!

αν. Εκεί, στο ίδιο εστιατόριο, σε μια διακριτική γωνιά, βρισκόταν η Ντάνα Άντερσον... μ’ έναν άντρα!

ήθελε εκεί; Θα μπορούσε να βάλει στοίχημα ότι θα προτιμούσε κάποιο εστιατόριο υγιεινής διατροφής ή απλά ένα γιαούρτι στο γραφείο. Αντί

έβλεπε καθισμένη ανάμεσα στα φύλλα του φοίνικα και των βελούδινων κουρτινών της ψευτορομαντικής ατμόσφαιρας του Πορτοφίνο. Μαζί

α.

αν περιποιητικό άντρα.

Γκρίφιν συνοφρυώθηκε ακόμα περισσότερο.

άγνωστος που τη συνόδευε ήταν άψογος, τόσο στους τρόπους του όσο και στην εμφάνισή του.

εσιέ;»

Γκρίφιν ανασήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε το σερβιτόρο δίπλα στο τραπέζι.

α επιθυμούσαν ο κύριος και η κυρία επιδόρπιο; Ίσως μια τάρτα;»

τό που θα επιθυμούσε ο Γκρίφιν ήταν να παρακολουθεί ανενόχλητος την Άντερσον και το συνοδό της, αλλά η Σίνθια είχε μια έκφραση καρτ

βιτόρος, αποθαρρημένος προφανώς από την όψη του Γκρίφιν, οπισθοχώρησε σαν να περίμενε να δεχτεί επίθεση.ό τη μεριά του πάλι εκείνος κατέβαλε προσπάθεια να χαμογελάσει ευγενικά.

ποτα για μένα, ευχαριστώ», είπε. «Σιν; Τι θα ήθελες;»

Σίνθια άκουσε το σερβιτόρο να της απαγγέλλει μια ατέλειωτη λίστα επιδορπίων. Η Άντερσον, η κυρία Άντερσον, πάντως, σίγουρα δεν έτρωγε

φιν μπορούσε να το πει με βεβαιότητα. Μπορεί να μην έβλεπε από κει που καθόταν το πιάτο της, αλλά την έβλεπε που τσιμπούσε απλά το φαγητ

ό την άλλη, ο άντρας με το παπιγιόν φαινόταν ανήσυχος. Το φανέρωνε η έκφρασή του. Κοιτούσε την Άντερσον με μια καρτερική έκφραση στο π

ιος μπορούσε να τον κατηγορήσει; Παρά τα τραβηγμένα προς τα πίσω μαλλιά, το τουίντ σακάκι και το φαρδύ καρό παντελόνι, η Ντάνα Άντερ

γυναίκα που τραβούσε το βλέμμα.

Γκρίφιν έσμιξε ξανά τα φρύδια του. Ναι, βέβαια, και τα πιράνχας είχαν πολύ ενδιαφέρον να τα κοιτάζει κανείς.

τύπος κάτι της είπε και η Άντερσον έκανε να του απαντήσει. Σταμάτησε και προσπάθησε ξανά. Τώρα φαινόταν απορροφημένη στην κουβ

ύσε κάνοντας χειρονομίες και γέρνοντας εμπρός, κινδυνεύοντας από τα αναμμένα κεριά που υπήρχαν στην ανθοσύνθεση στο κέντρο του τραπεζ

να παίρνει το χέρι του άλλου άντρα στα δικά της και το πρόσωπο εκείνου να λάμπει.

Γκρίφιν κατσούφιασε. Ο τύπος αυτός ταίριαζε απόλυτα στην Άντερσον. Ήταν από κείνους που μπορούσε να τους σύρει κανείς από τη μύτη, πζητούσε ποτέ να χορέψει γι’ αυτόν γυμνή στην παραλία.



κρίφιν, είσαι καλά;»

ταξε τη Σίνθια απέναντί του. «Ναι, είμαι μια χαρά», της είπε ήρεμα.

* * *

τί δεν τρως, Ντάνα; Έχει τίποτα το ψάρι σου;»

είνη αναστέναξε. Ο Άρθουρ την κοιτούσε μ’ ενδιαφέρον. Δεν είχε άδικο. Τον είχε προσκαλέσει σε γεύμα και τώρα καθόταν απέναντί του χωρίς

υκιά στο στόμα της, κοιτάζοντας απλά την εικόνα της μέσα στα γυαλιά του.

χι, εντάξει είναι, Άρθουρ. Πολύ καλό».

λαδή, υπέθετε ότι ήταν καλό, γιατί στην πραγματικότητα δεν το είχε αγγίξει. Έφταιγε που το Πορτοφίνο σέρβιρε το ψάρι ολόκληρο, με το κεφάλ

ά. Και, εντάξει, με την ουρά μπορεί να μην είχε πρόβλημα, αλλά το κεφάλι ήταν άλλη υπόθεση. Το μικρό πλάσμα κειτόταν πάνω σ ’ ένα στρώ

που έμοιαζε με φύκια, με το γυαλιστερό του μάτι γυρισμένο προς τα πάνω, καρφωμένο στο χερουβείμ που ήταν ζωγραφισμένο στο περίτεχνο τα

Ντάνα έπνιξε ένα ρίγος. Δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με φαγητά που έδειχναν έτοιμα να ζωντανέψουν μέσα στο πιάτο. Εξάλλου, αν η αναμέτρηση

κένα εκείνο το πρωινό τής είχε κόψει την όρεξη, το περιβάλλον του Πορτοφίνο είχε ολοκληρώσει το έργο.

ν είχε ιδέα ότι το εστιατόριο θα ήταν διακοσμημένο μ’ ένα τόσο υπερβολικό ντεκόρ. Αν το ήξερε, δε θα είχε προτείνει σε καμιά περίπτωση να πά

ρόβηξε, έβαλε το μαχαίρι και το πιρούνι στο πιάτο της και σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της.

ρθουρ», είπε μαλακά, «φοβάμαι ότι η επιλογή μου δεν ήταν σωστή».

ο ήξερα», απάντησε εκείνος, «ότι στην πραγματικότητα δε σου αρέσει το ψάρι! Πού είναι ο σερβιτόρος; Θα του πω να σου φέρει κάτι άλλο».

Ντάνα άπλωσε το χέρι της κι έπιασε το δικό του. «Δεν είναι το ψάρι το πρόβλημα».

Άρθουρ ανασήκωσε τα φρύδια του απορημένος. «Δεν είναι;»

ο πρόβλημα είναι...» Η Ντάνα συνοφρυώθηκε. Στο μυαλό της ήταν ο Μακένα. Αυτό όμως που παραλίγο να πει ήταν: Εσύ, εγώ, εμείς οι δυο,

ταιριάζουμε.

νο που δεν ήταν αλήθεια. Ταίριαζαν απόλυτα. Απλά έφταιγε η διάθεσή της εκείνη τη μέρα. Κι απόδειξη ο τρόπος που είχε φερθεί στο φτωχό ε

διο κιόλας απόγευμα θα του ζητούσε συγνώμη.

ο πρόβλημα είναι ο Γκρίφιν Μακένα», είπε τελικά ξεροβήχοντας.

εργοδότης σου; Ντάνα, καλή μου, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τι σχέση έχει αυτός με το φαγητό μας;»

αμιά. Έχει μαζί μου. Με τη δουλειά μου, με τον αυτοσεβασμό μου, με τις ευθύνες στην Ντάτα Μπάιτς». Τράβηξε το χέρι της κι ανακάθισε. «Δεανταστείς πόσο τον σιχαίνομαι».

Άρθουρ αναστέναξε. «Ντάνα, καλή μου...»

ήπως θα μπορούσες να σταματήσεις να το λες αυτό;»

οιο, το καλή μου;»

Ντάνα πίεσε τον εαυτό της να χαμογελάσει. «Τίποτα, συγνώμη. Απλά... πέρασα ένα άσχημο πρωινό, αυτό είναι όλο. Τα νεύρα μου είναι χάλια.

άλεσα. Θέλω τη συμβουλή σου».

έλεις...» Το χαμόγελο του Άρθουρ έσβησε κάπως, αλλά μετά άνθισε ξανά στο πρόσωπό του. «Είμαι στη διάθεσή σου».

πάρχει ένα πρόβλημα με τον προϊστάμενό μου και το πρόγραμμα που δουλεύω. Προσπάθησα να το πω στον Μακένα, αλλά δε με άκουσε».

αράξενο. Ο Γκρίφιν Μακένα είναι ευφυής επιχειρηματίας. Σύμφωνα με την Τζέρναλ...»

Τζέρναλ δεν μπήκε στον κόπο ν’ αναφέρει ότι είναι ένας εγωιστής και πομπώδης βλάκας! Σιχαίνομαι να δουλεύω γι’ αυτόν». Η Ντάνα στα

λω να μου πεις τη γνώμη σου, λοιπόν».

παπιγιόν ανεβοκατέβηκε στο λαιμό του Άρθουρ. «Με κολακεύεις, καλή μου».

α πρέπει ν’ αρχίσω να ψάχνω γι’ άλλη δουλειά;»ν ρωτάς εμένα...»

να προσπαθήσω να το ξεπεράσω; Ο Μακένα δε θα μείνει στην Ντάτα Μπάιτς για πάντα, ενώ ο Ντέιβ Φόρεστερ ίσως».

ωστό. Και...»

ν όμως παραιτηθώ, τι συστατική επιστολή θα πάρω;»

ια επιστολή που θα αναφέρει την καταπληκτική...»

πό την άλλη, τι έχω να πετύχω αν μείνω; Ο Φόρεστερ θα συνεχίσει να τα κάνει θάλασσα και ο Μακένα να με θεωρεί βραχνά».

αταλαβαίνω. Αν νομίζεις...»

ταν όμως το καινούριο πρόγραμμα παρουσιαστεί αύριο, θα με απολύσει, ούτως ή άλλως. Αν εγώ παραιτηθώ νωρίτερα, θα νομίζει ότι με ανάγκα

ω». Τα μάτια της Ντάνα στένεψαν. «Αρνούμαι να του δώσω αυτή την ικανοποίηση».

α σου πω», τη διέκοψε ο Άρθουρ. «Αν θέλεις πραγματικά τη γνώμη μου...»

λλά μπορεί και να μη χρειάζομαι συστάσεις. Γνωρίζω πολύ κόσμο σ’ αυτή τη δουλειά. Θα μπορούσα να βρω κάπου αλλού μια θέση και να στε

κένα και τη δουλειά του στο διάβολο».

ράγματι. Αλλά...»όνο που αυτό θα ήταν σαν να παραδινόμουν. Όχι, δε θα το κάνω ποτέ!» Η Ντάνα έπιασε το χέρι του Άρθουρ. «Ω, χαίρομαι που ζήτησα τη γνώ

υχαριστώ που με βοήθησες να πάρω μια λογική απόφαση».

είνος την κοίταξε απορημένος. «Παρακαλώ...»

σαι υπέροχος, το ξέρεις; Έχεις πάντα ένα τόσο ξεκάθαρο, διαυγές μυαλό».

μάγουλα του Άρθουρ ρόδισαν. Τα δάχτυλά του σφίχτηκαν πάνω στο χέρι της κι έγειρε μπροστά, με το παπιγιόν του ν’ ακουμπά στις μαργαρ

οσύνθεσης που τους χώριζε.

ευχαριστώ, καλή μου».

γώ σ’ ευχαριστώ».

μποντας από ικανοποίηση, ο Άρθουρ έφερε το χέρι της στα χείλη του.

εσιέ». Ο σερβιτόρος χαμογέλασε αχνά. «Μήπως θα ήθελε ο κύριος και η δεσποινίς καφέ ή κάποιο επιδόρπιο;»

ποτα, ευχαριστώ», είπε η Ντάνα και, χαμογελώντας στον Άρθουρ, σηκώθηκε όρθια. «Χάρη σ’ εσένα, ξανάνιωσα. Ανυπομονώ να ξαναγυρ

λειά μου».

* * *



κρίφιν προσπαθούσε απελπισμένα να παρακολουθήσει τι του έλεγε η Σίνθια, αλλά πώς μπορούσε με το θέαμα μπροστά του; Ο άντρας με το

φιλήσει με λατρεία το χέρι της Άντερσον κι εκείνη του είχε χαρίσει ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο.

τερα εκείνη σηκώθηκε όρθια. Ο παπιγιονάκιας τη μιμήθηκε κι οι δυο τους προχώρησαν προς το μέρος του.

πιγούνι του Γκρίφιν σφίχτηκε. Άφησε την πετσέτα του πάνω στο τραπέζι κι έγειρε πίσω στην καρέκλα του.

κρίφιν;» είπε η Σίνθια.

Άντερσον κρατούσε τον άγνωστο από το μπράτσο και τον κοιτούσε σαν να ήταν ο μοναδικός άντρας στον κόσμο.

κρίφιν; Φεύγουμε;» ρώτησε η Σίνθια.

είνος σηκώθηκε και στάθηκε με τα μπράτσα σταυρωμένα στο στήθος του. Η αξιότιμη κυρία Άντερσον μιλούσε και χαμογελούσε πλατιά, έχ

μμα της καρφωμένο στον άντρα με το παπιγιόν.

ωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Εκείνον δεν τον είχε κοιτάξει ποτέ μ’ αυτό τον τρόπο. Όχι ότι το ήθελε, αλλά ήταν εξοργιστικό να το βλέπει.

δε θα ήξερα τι να κάνω χωρίς εσένα», την άκουσε να του λέει.

λίγο θα έπεφταν πάνω του. Ο Γκρίφιν χαμογέλασε σχεδόν, αναλογιζόμενος το σοκ που θα δεχόταν εκείνη. Την τελευταία στιγμή, όμως, ο άντρ

γιόν πήρε το γεμάτο λατρεία βλέμμα του από την Άντερσον και τον είδε ξαφνικά μπροστά τους, να στέκεται ακίνητος.ν επόμενη στιγμή έγινε κάτασπρος σαν πανί.

ύριε Μακένα!»

Άντερσον κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Ακριβώς. Αυτό ακούς συνέχεια στο γραφείο. Κύριε Μακένα αυτό, κύριε Μακένα το άλλο. Ε

κές φορές θέλω να...»

ρε, βρε», είπε παγερά ο Γκρίφιν. Στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα βεβιασμένο χαμόγελο, καθώς εκείνη σταμάτησε μερικά εκατοστά πιο πέρα. «Π

πείτε, κυρία Άντερσον. Εξάλλου, σε δημόσιο χώρο είμαστε».

αρδιά της Ντάνα σφυροκόπησε στο στήθος της. «Εσύ», είπε σκυθρωπή.

γώ, κυρία Άντερσον. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός».

μυαλό της Ντάνα θόλωσε. Ο Μακένα; Μαζί με μια γυναίκα που έμοιαζε να έχει βγει από κάποιο περιοδικό μόδας; Αδύνατον. Είχε διαλέξει ε

ατόριο σίγουρη ότι ο Μακένα δε θα πήγαινε ποτέ εκεί.

τί δεν παραμέριζε από μπροστά της; Ίσως τότε να μπορούσε να πάρει μια ανάσα.

ύστησέ μας», της ψιθύρισε ο Άρθουρ.

πολαύσατε το φαγητό σας, κυρία Άντερσον;»

τάνα, σε παρακαλώ, σύστησ...»

θέλεις εσύ εδώ;» είπε η Ντάνα στον Γκρίφιν.

είνος συνοφρυώθηκε ακόμα περισσότερο. «Ήρθα να φάω, κυρία Άντερσον. Εσείς;»

εν εννοώ τι κάνετε εδώ, κύριε Μακένα. Εννοώ... Θεέ μου!» Η Ντάνα όρθωσε τους ώμους της. «Συγνώμη, αλλά θα ήθελα να φύγω», είπε παγερά.

βέβαια, είμαι σίγουρος γι’ αυτό».

ύριε Μακένα, έχω κάνει διάλειμμα για φαγητό».

υτό είναι γεγονός», απάντησε εκείνος εύθυμα.

υ να πάρει, γιατί ο Άρθουρ δεν έκανε πίσω να της αφήσει λίγο χώρο; Η Ντάνα τον σκούντησε με τον αγκώνα της στα πλευρά του, αλλά εκ

νήθηκε από τη θέση του. Και πώς να το κάνει, αφού κοιτούσε τον Γκρίφιν Μακένα, σαν ελάφι που είχε ακινητοποιηθεί από τα φώτα ενός αυτοκιν

φιξε το πιγούνι της, έκανε ένα βήμα πίσω και πάτησε με αποφασιστικότητα το πόδι του Άρθουρ. Αυτό τον έκανε να οπισθοχωρήσει κάπω

ρούσε ν’ ανασάνει κανονικά, χωρίς ν’ αναπνέει την κολόνια του Μακένα.

ε συγχωρείτε, κύριε Μακένα. Θα σας δω στο γραφείο».

είνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Ακριβώς, δεσποινίς, συγνώμη, κυρία Άντερσον».

τα μάγουλά της να φλογίζονται, η Ντάνα τον προσπέρασε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.άνοντας στο πεζοδρόμιο, ο Άρθουρ μπήκε μπροστά της.

ατί δε με σύστησες, Ντάνα;»

είνη έριξε μια άγρια ματιά στο εστιατόριο πίσω τους. «Μπράβο θράσος που το έχει!»

πρεπε να μας έχεις συστήσει. Ήταν μια θαυμάσια ευκαιρ...»

ον είδες;»

υσικά και τον είδα».

λα τώρα, Άρθουρ. Εννοώ αν είδες τον τρόπο που στεκόταν, το ύφος του».

θα σκέφτεται; Η ευγένεια απαιτούσε να...»

Ντάνα έδιωξε φυσώντας μια τούφα από τα ξανθά μαλλιά που έπεφτε στα μάτια της. «Κι αυτή η γυναίκα που ήταν μαζί του, η δεσποινίς Τελειότης

γώ θα έλεγα ότι ήταν μάλλον γοητευ...»

ο ευγενικό χαμόγελο, τα άψογα μαλλιά, το κομψό σύνολο, ο αέρας της εκλεπτυσμένης».

τάνα, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι σε έχει αναστατώσει τόσο».

υτό είναι το θέμα, Άρθουρ. Δεν μπορείς να καταλάβεις, αλλά είμαι αναστατωμένη γιατί... γιατί...»ήθεια, γιατί; Ο Μακένα είχε πάει στο ίδιο εστιατόριο που είχε πάει κι εκείνη, παρέα με μια όμορφη γυναίκα. Και λοιπόν;

ντίο, Άρθουρ. Σ’ ευχαριστώ για το γεύμα».

ν προσπέρασε ανασηκώνοντας το πιγούνι της και κατευθύνθηκε προς τη γωνία. Ο Άρθουρ την κοίταξε για μερικές στιγμές επίμονα και μετά έτρ

τάνα, καλή μου, ας μην τσακωθούμε».

εν τσακωθήκαμε. Απλά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να εντυπωσιάστηκες τόσο από τον Γκρίφιν Μακένα».

εν εντυπωσιάστηκα. Απλά...» Ο Άρθουρ αναστέναξε. «Άσ’ το, δεν πειράζει. Θα βγούμε για δείπνο απόψε;»

αι. Όχι. Δεν ξέρω. Πάρε με τηλέφωνο αργότερα».

α δείπνο», είπε εκείνος, κάπως αποφασιστικά. «Εντάξει;»

Ντάνα αναστέναξε. «Εντάξει. Θα σε δω στις επτά».

* * *

ν επέστρεψε στο γραφείο, βρήκε τον Ντέιβ Φόρεστερ, που δεν είχε ακόμα πάρει την απογευματινή του δόση βότκας, να την περιμένει στην πό

δέχτηκε με μια αινιγματική ματιά.



φαγες καλά, Ντάνα;»

υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;»

Φόρεστερ χαμογέλασε. «Σε θέλει το αφεντικό».

Ντάνα δεν απάντησε. Απλά έκανε επιτόπου στροφή και προχώρησε προς το γραφείο του Μακένα, λέγοντας στον εαυτό της ότι δεν επρόκειτο ν

ά ανοησία πλέον απ’ αυτό τον άντρα κι ότι είχε κάνει πολύ καλά που είχε δει τον Άρθουρ, γιατί τώρα ήταν ήρεμη και μπορούσε ν’ αντιμετωπ

φιν Μακένα με ψυχραιμία.

εσποινίς Μέισι την υποδέχτηκε με μια ματιά παρόμοια με του Φόρεστερ.

κύριος Μακένα σας περιμένει, δεσποινίς Άντερσον».

υρία», είπε η Ντάνα και μπήκε στο γραφείο του Μακένα.

θόταν στη θέση του και την κοιτούσε σαν αυτοκράτορας στο θρόνο του. «Ζητήσατε να με δείτε, κύριε Μακένα;»

λείστε την πόρτα, παρακαλώ, κυρία Άντερσον».

είνη υπάκουσε. «Κύριε Μακένα, αν πρόκειται για τη συνάντησή μάς στο εστιατόριο...»

ε με απασχολεί πού πηγαίνετε για φαγητό. Μπορείτε να τρώτε ό,τι θέλετε, όπου θέλετε και με όποιον θέλετε».ολύ γενναιόδωρο εκ μέρους σας, κύριε». Η Ντάνα χαμογέλασε γλυκά. «Σ’ αυτή την περίπτωση, για ποιο πράγμα θέλετε να με δείτε;»

ι ο Μακένα χαμογέλασε. Σαν γάτα που έβλεπε καναρίνι.

πολύεστε».

ρίστε;»

πολύεστε, κυρία Άντερσον. Μ’ άλλα λόγια, αδειάστε το γραφείο σας, περάστε από το λογιστήριο και μην ξαναπατήσετε το πόδι σας εδώ».

ολύεται; Απολύεται; Η όραση της Ντάνα θόλωσε. Η λογική της πήγε περίπατο.

εν μπορείς να με απολύσεις», του πέταξε. «Γιατί παραιτούμαι!»

Γκρίφιν έγειρε πίσω την πολυθρόνα του κι έπλεξε τα δάχτυλά του πίσω από το κεφάλι του.

πως θέλετε, κυρία Άντερσον. Ειλικρινά, δε δίνω δεκάρα, από τη στιγμή που συμφωνούμε να μην είστε πλέον υπάλληλός μου».

ορεί να έφταιγε το ύφος του, η στάση του, ο τρόπος που το είχε πει, αλλά η Ντάνα ένιωσε ότι είχε φτάσει στα όριά της.

ησίασε, πήρε μια στοίβα χαρτιά πάνω από το γραφείο του και τα πέταξε στον αέρα.

σαι ένας βλάκας. Ένας μεγάλος, απίστευτος βλάκας».

είνος την κοίταξε ήρεμα. Η ανάσα της έβγαινε βαριά, τα μάτια της πετούσαν φωτιές κι έδειχνε έτοιμη να τον κατασπαράξει.

τι μέσα του σφίχτηκε. Χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω της, σηκώθηκε κι έκανε το γύρο του γραφείου του.

ι εσύ είσαι μια γυναίκα που της χρειάζεται ένα καλό μάθημα».

άνω σε τι; Στο ότι ο κόσμος είναι κτήμα κάποιων αντρών σαν κι εσένα;»

α δυσοίωνο χαμόγελο άνθισε στα χείλη του Γκρίφιν. Για δεύτερη φορά στη ζωή της, για δεύτερη φορά εκείνο το απόγευμα, η Ντάνα ένιωσε τη

άνει ένα βήμα πίσω. Αλλά δεν το έκανε. Θα ήταν λάθος να υποχωρήσει.

γεγονός όμως ότι έμεινε ακλόνητη στη θέση της αποδείχτηκε μεγαλύτερο λάθος. Γιατί, όταν ο Γκρίφιν την πλησίασε, δε βρήκε καμιά δυσκολί

ήξει στην αγκαλιά του.

ο ότι οι γυναίκες έχουν ένα σκοπό, κυρία Άντερσον», της είπε και, σκύβοντας, βύθισε τα χέρια του στα μαλλιά της και τη φίλησε.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

ήταν ένα κανονικό φιλί.

μιά καμπάνα δε χτύπησε μέσα της, καμιά έκρηξη χρωμάτων δεν έγινε πίσω από τα κλειστά της βλέφαρα.

ότι είχε κλείσει σκόπιμα τα μάτια της. Αντανακλαστική κίνηση ήταν. Κι ούτε περίμενε καμπάνες να χτυπήσουν χαρμόσυνα. Όλα αυτά συνέβα

ηματικά ρομάντζα μόνο.

λά, όταν σε φιλούσε κάποιος σαν τον Γκρίφιν Μακένα, θα περίμενες...

περίμενες;

ν περίμενε τίποτα. Αυτό ήταν το θέμα. Ο Μακένα την είχε πάρει στην αγκαλιά του τόσο ξαφνικά, που την είχε σοκάρει. Αυτό ακριβώς που ήθελε

είνη τη στιγμή αντέδρασε. Τραβήχτηκε και, σφίγγοντας τη γροθιά της, τον χτύπησε στο στομάχι. Ήταν σαν να είχε χτυπήσει έναν τοίχο. Άξιζε

ς. Μόνο και μόνο για να δει την έκπληξη ν’ απλώνεται στο πρόσωπό του.

», είπε αγανακτισμένος.

φυγμός της Ντάνα χτύπησε φρενιασμένα.

;» Ο τεντωμένος δείκτης της ακούμπησε στο στήθος του, που ήταν λες από ατσάλι. «Αυτό μόνο έχεις να πεις, άνθρωπε των σπηλαίων;»

α περίμενε...»

ώς τόλμησες, Μακένα; Πώς τόλμησες να με φιλήσεις;»

αμάτησε για να πάρει ανάσα. Εκείνος κάτι έκανε να πει, αλλά το μετάνιωσε. Η Άντερσον περίμενε μια απάντηση. Άξιζε μια απάντηση. Μόνο που

ης δώσει καμία.

τί την είχε φιλήσει; Πολύ ωραία ερώτηση. Δε φιλούσες μια γυναίκα απλά και μόνο επειδή δεν της άρεσαν οι άντρες. Από την άλλη, ήταν μια π

κείνος δεν αρνιόταν ποτέ τις προκλήσεις στη ζωή του, αρχής γενομένης από τη μέρα που είχε κληρονομήσει την τεράστια περιουσία μαζ

είωμα που του είχε δώσει δειλά ο δ ικηγόρος του πατέρα του, του Τζον Μακένα. Ένα σημείωμα που δε θα το ξεχνούσε ποτέ του:

τή είναι η περιουσία μου, Γκρίφιν. Δούλεψα μια ολόκληρη ζωή για να την αποκτήσω. Εσύ πόσο χρόνο θα χρειαστείς για να τη σκορπίσεις;

τή η πρόκληση, έστω κι αν ήταν από έναν άντρα που δεν είχε ποτέ καιρό για τη γυναίκα και το γιο του, είχε καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρφιν. Είχε όμως καταφέρει να το τραβήξει και να φτιάξει μια αυτοκρατορία για την οποία ήταν υπερήφανος και η οποία θα εντυπωσίαζε τον πα

ούσε.

ύ ήταν όμως η πρόκληση να κρατά μια απρόθυμη γυναίκα στην αγκαλιά του;

υθενά. Γιατί, λοιπόν, το είχε κάνει;

μιξε τα φρύδια του. Μακάρι να μπορούσε να βρει μια εξήγηση. Ένα μάθημα της είχε πει, αλλά τι μάθημα, αφού δεν πίστευε λέξη απ’ όλα όσα

η θέση της γυναίκας στην κουζίνα και την κρεβατοκάμαρα.

άξει, δεν του άρεσαν οι γυναίκες που έβλεπαν τους άντρες σαν εχθρούς, αυτό όμως δε σήμαινε ότι ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων των σπ

τις χτυπούσαν στο κεφάλι, τις έριχναν στον ώμο και τις πήγαιναν στη σπηλιά τους. Πώς αλλιώς όμως λεγόταν αυτό που είχε κάνει;

σιωπή σου λέει πολλά, Μακένα».

Γκρίφιν κοίταξε το οργισμένο πρόσωπο της Ντάνα.

αντάζομαι ότι έχεις συνειδητοποιήσει πως έχει περάσει ο καιρός που ένας άντρας συμπεριφερόταν σε μια γυναίκα σαν να ήταν ο αφέντης».

Γκρίφιν έσμιξε ακόμα περισσότερο τα φρύδια του. Είχε δίκιο, που να πάρει. Κι αυτό ήταν που τον είχε συγκρατήσει και δεν την είχε φιλήσει πρα

αφνική συνειδητοποίηση ότι δεν υπήρχε καμιά λογική εξήγηση σ’ αυτό που έκανε, ότι η λογική «εγώ είμαι ο άντρας κι εσύ η γυναίκα» δεν τον εκινήσει.

όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, της όφειλε μια συγνώμη.

ρόβηξε. «Δεσποινίς Άντερσον...»

υρία», είπε εκείνη παγερά. «Μήπως έχεις και βλάβη στη μνήμη σου, εκτός από ορμονική διαταραχή;»

ας μυς σφίχτηκε στο πιγούνι του Γκρίφιν. «Κυρία Άντερσον», είπε, καταβάλλοντας προσπάθεια να διατηρήσει την ψυχραιμία του. «Υποθέτω,

σως...»

ν μπορούσε να το πει. Δεν μπορούσε να της ζητήσει συγνώμη όταν εκείνη τον κοιτούσε σαν να ήταν κανένα σιχαμερό ερπετό.

ρασε τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του και προσπάθησε ξανά.

κου», της είπε. «Άκου, κυρία Άντερσον...»

χι». Τα πράσινα μάτια της τη μια πετούσαν φωτιές και την άλλη τον κοιτούσαν παγερά. «Όχι. Εσύ άκου, κύριε Μακένα».

Γκρίφιν την έπιασε από τον καρπό. «Κυρία Άντερσον, αν προσπαθούσες να ηρεμήσεις...»

άρε το χέρι σου, Μακένα!»

Γκρίφιν έπνιξε ένα γέλιο. Ήξερε ότι θα την έκανε έξαλλη αν γελούσε.πα...»

ο άκουσα». Ο Γκρίφιν άφησε τον καρπό της και πήρε μια απολογητική έκφραση. «Κυρία Άντερσον, θα ήθελα να σου πω...»

ε με νοιάζει τι θα ήθελες να μου πεις, Μακένα. Μπορεί όμως να νοιάζει εσένα αυτό που θέλω να σου πω εγώ». Χαμογέλασε, έβαλε τα χέρια τ

ούς κι έγειρε πίσω το κεφάλι της. «Και μάλιστα είμαι απόλυτα βέβαιη γι’ αυτό. Θα σου σβήσει το ηλίθιο χαμόγελο που έχεις στο πρόσωπο!»

υρία Άντερσον, σε διαβεβαιώνω ότι δε χαμογελώ. Άφησέ με να σου μιλήσω μια στιγμή...»

είκτης της βρήκε για μια ακόμα φορά με δύναμη το στήθος του.

σε τους δικηγόρους σου να μιλήσουν, κύριε Μακένα, Γιατί, σε διαβεβαιώ, θα φροντίσω όλες οι γυναίκες της Νέας Υόρκης να μάθουν τ

ρωπος είσαι!»

μάτια του Γκρίφιν στένεψαν. «Σταμάτα να με σκουντάς με το δάχτυλό σου».

κουσες τι είπα; Θα σου κάνω μήνυση!»

χέρι του άρπαξε απότομα το δικό της. «Εσύ άκουσες τι σου είπα, Άντερσον;»

φησέ με!»

α σε αφήσω όταν θα ηρεμήσεις».

ρεμη είμαι. Απολύτως ήρεμη. Τόσο ήρεμη, που μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο Γκρίφιν Μακένα έχει μπλέξει άσχημα».

είνος έβαλε τα γέλια.



πορείς να γελάς όσο θες. Γέλα μέχρι να πας στο δικαστήριο, γιατί μετά δε θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία, καθώς θα αντιμετωπίζεις μήνυση για σε

ενόχληση».

στειεύεσαι».

τσι σου φαίνομαι;»

Γκρίφιν φάνηκε να το σκέφτεται. Έδειχνε έξαλλη από θυμό, αγανακτισμένη και... απίστευτα όμορφη. Ένιωσε το σφυγμό της να χτυπά δυνα

πό της. Τα μάτια της είχαν το χρώμα του Ατλαντικού, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, τα μάγουλά της το χρώμα των μπουμπουκιών του τριαντάφυλ

νακατεμένα μαλλιά της ήταν υπέροχα.

κορμί του σφίχτηκε. Ήξερε πώς είχαν ανακατευτεί τα μαλλιά της. Εκείνος τα είχε ανακατέψει, όταν είχε βυθίσει μέσα τους τα χέρια του γ

σει.

ν πραγματικότητα δεν την είχε φιλήσει όμως. Μπορεί να το είχε στο μυαλό του, μπορεί να ήταν αυτή η πρόθεσή του, αλλά πριν προλάβει ν’ αρχ

ιδητοποιήσει τι πήγαινε να κάνει και τελικά είχε απλά αγγίξει με τα χείλη του τα δικά της.

την είχε φιλήσει αληθινά, θα ήταν κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Θα την είχε τραβήξει πάνω του, έτσι που να νιώσει το στήθος της στο στέρνο του

ξει τα χείλη της με τα δικά του και θα είχε γευτεί το μεταξένιο εσωτερικό του στόματός της. Θα είχε ανασάνει το άρωμά της, θα είχε ψιθυρίσει τκαι θα είχε δεχτεί την παράδοσή της, με τα μπράτσα της τυλιγμένα γύρω από το λαιμό του.

κάτι να πεις;»

Γκρίφιν ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά του κι άφησε το χέρι της. «Τι πράγμα;»

α κάποιον που έχει συνηθίσει να δίνει διαρκώς διαταγές, δε φαίνεται να έχεις κάτι να πεις τώρα». Η Ντάνα τον αγριοκοίταξε. «Μπορεί να νομίζ

αρολογώ πως θα σου κάνω μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση...»

οίτα, Άντερσον, αν θέλεις να σου ζητήσω συγνώμη...»

υγνώμη;» Ο τόνος της φωνής της τον έκανε ν’ ανατριχιάσει. «Θ’ αστειεύεσαι, βέβαια. Αυτό που θέλω είναι ο λαιμός σου κάτω από το σπ

ιοσύνης». Του χαμογέλασε δολοφονικά. «Και, πίστεψέ με, αυτό θα κάνω, Μακένα. Κι όταν όλα θα έχουν τελειώσει, ο κόσμος θα έχει πια

στικό κτήνος είσαι».

ορφη, αλλά τρελή, σκέφτηκε ο Γκρίφιν και σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος του.

κου, κυρία μου...»

εν είμαι ‘‘κυρία’’!»

αι βέβαια δεν είσαι!»

η διαστρέφεις τα λόγια μου, Μακένα. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Δεν είμαι ‘‘κυρία’’, είμαι άνθρωπος και δεν πρόκειται να δεχτώ καμιά ανο

ους σου».

ν έκλεινες για δυο λεπτά το στόμα σου, θα μάθαινες ότι τόση ώρα τώρα προσπαθώ να σου ζητήσω συγνώμη».

α ποιο πράγμα;»

ου σε φίλησα, γι’ αυτό».

ναι αργά. Το έχεις ήδη κάνει».

Γκρίφιν έβρισε σιγανά. «Φυσικά και το έχω κάνει! Διαφορετικά, γιατί ν’ απολογηθώ;» Σταμάτησε, μέτρησε μέχρι το δέκα και προσπάθησε ξανά

ην το παρατραβήξουμε».

Ντάνα σταύρωσε κι εκείνη τα μπράτσα στο στήθος της. «Εσύ το παράκανες. Όχι εγώ».

ντάξει. Θέλεις να μου κάνεις μήνυση; Κάνε μου».

υτό έχω σκοπό».

ήγαινε βρες κανένα ασυνείδητο δικηγορίσκο ν’ αναλάβει την υπόθεση».

άθε άξιος δικηγόρος θα πηδούσε από τη χαρά του, Μακένα».

άθε λογικός δικηγόρος θα ξεσπούσε σε γέλια, Άντερσον». Της χαμογέλασε ειρωνικά. «Δεν μπορείς να μου κάνεις μήνυση».οιος το λέει αυτό;»

λογική. Δε δουλεύεις πλέον για μένα, το ξέχασες;»

Ντάνα ένιωσε για μια στιγμή πανικό. Δεν μπορούσε να τον αφήσει να γλιτώσει έτσι μετά απ’ αυτό που είχε κάνει. Ή μ’ αυτό που ευχόταν να είχε

υτό που λες δεν έχει καμιά σημασία», είπε. «Μπορώ να κάνω μήνυση σ’ όποιον θέλω».

άβολε, σταμάτα να κουνάς το δάχτυλό σου μπροστά στο πρόσωπό μου!»

α το κουνώ όπου μ’ αρέσει. Δε δουλεύω για σένα πια, όπως τόνισες προηγουμένως, και δεν έχω καμιά υποχρέωση να δέχομαι εντολές».

ωστά», απάντησε ο Γκρίφιν βλοσυρά. «Δεν είσαι υποχρεωμένη να δέχεσαι εντολές. Ούτε κι εγώ να είμαι ευγενικός».

υγενικός; Εσύ;» Η Ντάνα γέλασε. «Εσύ δε θα μπορούσες να είσαι ευγενικός, ακόμα κι αν έπαιρνες ιδιαίτερα μαθήματα».

α κατέβεις επιτέλους απ’ τη σαπουνόφουσκα όπου έχεις ανέβει, Άντερσον;»

οια σαπουνόφουσκα;»

υτή που στη θέση ‘‘φύλο’’ γράφει ‘‘ουδέτερο’’».

νόητο το σχόλιό σου, Μακένα».

ναι η αλήθεια. Ο Φόρεστερ είχε δίκιο για σένα».Φόρεστερ;» Η Ντάνα συνοφρυώθηκε. «Τι δουλειά έχει ο Φόρεστερ;»

ροσπάθησε να μου πει ποια είσαι από την πρώτη μέρα. Με προειδοποίησε ότι μισείς όλους τους άντρες ανεξαιρέτως».

ργή έβαψε το πρόσωπο της Ντάνα κατακόκκινο. «Δεν πρόκειται ν’ απαντήσω σε μια τέτοια γελοιότητα».

ατί; Επειδή είναι η αλήθεια;»

παίνουμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, Μακένα. Οι γυναίκες που επιλέγουν την καριέρα από το γάμο δε θεωρούνται παράξενες».

είνος χαμογέλασε παγερά. «Δηλαδή με τον παπιγιονάκια έχεις μια φλογερή ερωτική σχέση, Άντερσον;»

σαι αληθινά αστείος, Μακένα».

μαι άντρας, θέλεις να πεις».

σαι αναχρονιστικός και μια και η λέξη αυτή είναι πολύ μεγάλη για να την καταλάβεις, θα σου την εξηγήσω πιο απλά».

για να το δω».

σαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι».

Γκρίφιν κοίταξε την Ντάνα. Τα μαλλιά της πλαισίωναν το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό της και η ανάσα της έβγαινε τόσο γρήγορα ώστα

οραμμένο σακάκι δεν μπορούσε να κρύψει το στήθος της που ανεβοκατέβαινε με δύναμη.

τι σκοτεινό κι ακαθόριστο άρχισε ν’ αναδεύεται βαθιά μέσα του. Σταμάτα, τον προειδοποίησε η φωνή της λογικής. Εκείνος όμως δεν είχε πει πο



πρόκληση.

άνεις λάθος», είπε τόσο παγερά, όσο καυτή ήταν η φωνή του. «Ξέρω πολύ καλά ποια είναι η θέση της γυναίκας».

ι, απλώνοντας τα χέρια του, την τράβηξε ξανά στην αγκαλιά του και τη φίλησε.

* * *

οιάζει με το φιλί που μου έδωσε προηγουμένως.

τή ήταν η πρώτη σκέψη της Ντάνα.

εύτερη ήταν ότι η Νέα Υόρκη πιθανότατα να είχε δεχτεί το χτύπημα ενός δυνατού σεισμού, καθώς το έδαφος έφυγε κάτω από τα πόδια της.

ν πρώτη φορά τα χείλη του ήταν παγωμένα, τώρα έκαιγαν. Το κάθαρμα, σκέφτηκε... Την επόμενη στιγμή ένιωσε τον κόσμο να γυρνά γύ

άχτηκε από τα πέτα του σακακιού του Γκρίφιν για να κρατηθεί.

ούστηκε ένα πνιχτό βογκητό. Από το στόμα της είχε βγει; Μάλλον. Ο Γκρίφιν μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και την έσφιξε πάνω του, έτσ

ατά τους κόλλησαν το ένα στο άλλο.

χέρια του γλίστρησαν στην πλάτη της, αγκάλιασαν τους γλουτούς της και την ανασήκωσαν προς το μέρος του. Η Ντάνα ένιωσε το σκληρό α

να πιέζει το κορμί της.

κάνω; σκέφτηκε πανικόβλητη κι ανασηκώνοντας τα μπράτσα της τα τύλιξε γύρω από το λαιμό του. Τα δάχτυλά της βυθίστηκαν στα μαλλιά τ

σα της άρχισε να βγαίνει γοργά.

είνη τη στιγμή, όπως ξαφνικά την είχε πάρει στην αγκαλιά του, το ίδιο ξαφνικά ο Γκρίφιν την έσπρωξε μαλακά πέρα κι έκανε ένα βήμα πίσω.

Ντάνα ταλαντεύτηκε λίγο, ανοιγόκλεισε τα μάτια της και κοίταξε το ανέκφραστο πρόσωπό του.

λέπεις;» της είπε ήρεμα. «Αυτή είναι η θέση των γυναικών».

πράγμα;» ψιθύρισε βραχνά εκείνη.

έω ότι δεν μπορείς να στηρίξεις κατηγορία εναντίον μου, κυρία Άντερσον».

εν...» Η Ντάνα κατάπιε με δυσκολία. «Δεν μπορώ να στηρίξω κατηγορία;»

ς άκρες των χειλιών του Γκρίφιν άνθισε ένα χαμόγελο. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του κι έγειρε προς τα πίσω.

αμία. Εκτός, βέβαια, κι αν θέλεις να περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια κάθε δευτερόλεπτο από την τελευταία περίπτυξή μας».

Ντάνα έφερε το χέρι της στο λαιμό της. «Θέλεις να πεις ότι... σκόπιμα...»

όμιζες ότι με κυρίευσε το πάθος, κυρία Άντερσον;» Το χαμόγελο έγινε τώρα γκριμάτσα. «Ίσως πρέπει να σου φρεσκάρω λίγο τη μνήμη. Εσύ ήσστέναξες, εσύ βόγκηξες, εσύ...»

έματα!» φώναξε εκείνη κατακόκκινη.

αι παραλίγο να με πνίξεις όταν τύλιξες τα χέρια σου γύρω απ’ το λαιμό μου».

ίδι! Κτήνος!»

στερα ήταν κι ο τρόπος που άνοιξες το στόμα σου και με φίλησες. Πολύ αποτελεσματική κίνηση, κυρία Άντερσον. Κι απολαυστική».

αλιό...»

Γκρίφιν έπιασε το χέρι της που τινάχτηκε προς το μέρος του και το κατέβασε αργά.

κέψου το», της είπε μαλακά. Το χαμόγελο είχε τώρα σβήσει από τα χείλη του κι είχε δώσει τη θέση του σε μια παγερή έκφραση. «Θα ήθελες πρα

υνηγήσεις μια δίκη που απλά θα αποδείκνυε την άποψή μου;»

οια άποψή σου;» είπε η Ντάνα με τη φωνή της να τρέμει από οργή. «Ότι είσαι αηδιαστικός;»

τι είσαι αυτή ακριβώς που είπα ότι είσαι, Άντερσον. Μια γυναίκα που έχει απελπισμένα την ανάγκη ενός αρσενικού».

Ντάνα προσπάθησε απεγνωσμένα να κρατήσει την ψυχραιμία της. Ήξερε τι ήθελε. Ήθελε να την κάνει να χάσει τον αυτοέλεγχό της.

νο που αυτό δε θα ξανασυνέβαινε. Οι δυνατές κι ανεξάρτητες γυναίκες έπρεπε πάντα να είναι ψύχραιμες. Μήπως δεν είχε δει τη μητέρανίζεται ενάντια στο δεσποτισμό του πατριού της; Από τότε είχε ορκιστεί να μην υποταχτεί στη θέληση κανενός άντρα.

όμως, ο άντρας απέναντί της την είχε κάνει να χάσει την ψυχραιμία της και τη λογική της. Γι’ αυτό και είχε ανταποδώσει το φιλί του.

ς το είχε κάνει αυτό; Πώς της είχε ξεφύγει;

εν έχεις να πεις τίποτα, κυρία Άντερσον;»

ποτα», απάντησε ήρεμα. «Πέρα από το γεγονός ότι αν μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να σε δω, Μακένα, δε θα διστάσω να σπάσω με ένα λοστό

άλι σου».

Γκρίφιν της γύρισε την πλάτη και πήγε στο γραφείο του. «Θα φροντίσω να μη σου δώσω αυτή την ευκαιρία. Και τώρα, αν τελειώσαμε, θα τηλε

λογιστήριο να ετοιμάσουν την επιταγή σου».

Ντάνα έκανε επιτόπου στροφή και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Με το χέρι στο πόμολο, γύρισε και τον κοίταξε. Ο Μακένα, καθισμένος στο

την είχε ήδη βγάλει από το μυαλό του. Ήταν απορροφημένος σ’ ένα χαρτί μπροστά του και κρατούσε κάποιες σημειώσεις στο περιθώριο της κό

ακένα;» Εκείνος ανασήκωσε το κεφάλι του. Του χαμογέλασε βιασμένα. «Έτσι, για την ιστορία...»

αι;»

κείνο το βογκητό που νόμιζες ότι άκουσες, ναι, ήταν από μένα». Το χαμόγελο πλάτυνε στα χείλη της. «Προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να μό. Ευτυχώς που με άφησες».

ν ήταν τίποτα σπουδαίο, σκέφτηκε καθώς βρόντηξε την πόρτα πίσω της και προσπέρασε την έκπληκτη δεσποινίδα Μέισι, αλλά καλύτερο από το

ήθελε ν’ αφήσει τον Γκρίφιν Μακένα να νομίζει ότι την είχε επηρεάσει το φιλί του. Αυτό που την είχε επηρεάσει ήταν τα συναισθ

μπανεβάσματα των τελευταίων εβδομάδων.

τί να μη σκεφτεί να του το πει νωρίτερα, όταν στεκόταν και την κοίταζε γεμάτος ικανοποίηση;

ότι είχε σημασία, δηλαδή.

ντίο και καλά ξεκουμπίδια», μουρμούρισε και, παίρνοντας την τσάντα της, κατευθύνθηκε προς το λογιστήριο.

* * *

ις η πόρτα έκλεισε, ο Γκρίφιν ξεφύσηξε ανακουφισμένος.

ησε κάτω το χαρτί που προσποιόταν ότι δ ιάβαζε και την πένα του και πέρασε τα χέρια μέσα στα μαλλιά του.

τον είχε πιάσει;

η ήταν ανόητο να φιλήσει μια φορά την Άντερσον, αλλά και δεύτερη; Αυτό ήταν παράλογο. Ήξερε ότι δεν ήθελε να τη φιλήσει. Δεν ήταν ες που ο εγωισμός τους δεν τους άφηνε να καταλάβουν πότε μια γυναίκα έλεγε όχι.



άλλου, στην πραγματικότητα η Ντάνα Άντερσον δεν τον έλκυε.

πρωξε προς τα πίσω την πολυθρόνα του και σηκώθηκε όρθιος. Δεν τον έλκυε; Παραλίγο να βάλει τα γέλια, έτσι όπως στάθηκε στο π

άζοντας τους ουρανοξύστες. Η κυρία Άντερσον δε θα έμπαινε ποτέ στη λίστα με τις γυναίκες με τις οποίες θα ήθελε να βρεθεί μόνος σ’ ένα ερη

ω κι αν ήταν το τελευταίο θηλυκό πάνω στον πλανήτη.

τί, λοιπόν, την είχε φιλήσει και δεύτερη φορά; Πώς και το δεύτερο αυτό φιλί τον είχε κάνει να νιώσει σαν να είχε φύγει όλος ο αέρας από τους πν

ησε. Ευτυχώς που είχε συνέλθει νωρίς. Λίγο ακόμα και θα την είχε γδύσει.

α πάρει», είπε σιγανά και κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία.

ύριε;»

άφηκε. Στην πόρτα στεκόταν η δεσποινίς Μέισι, με τα φρύδια της ανασηκωμένα ερωτηματικά.

τύπησα την πόρτα, αλλά...»

συμβαίνει, δεσποινίς Μέισι;»

ηλεφώνησαν από το λογιστήριο, κύριε. Είναι εκεί η δεσποινίς Άντερσον και ζητά μια επιταγή».αι, σωστά. Η δεσποινίς Άντερσον τελείωσε τη συνεργασία της μαζί μας. Πέστε στο λογιστήριο να της κόψουν μια επιταγή με την εξόφλησή της»

άλιστα, κύριε Μακένα. Τίποτε άλλο;»

ι, σκέφτηκε ο Γκρίφιν. Δώσε μου το τηλέφωνο ενός καλού ψυχολόγου.

χι, ευχαριστώ, δεσποινίς Μέισι», είπε δυνατά.

ράκαινα στράφηκε και πήγε στην πόρτα, όπου σταμάτησε και γυρνώντας τον κοίταξε.

κύριε Μακένα; Έχω ετοιμάσει τα έγγραφα που μου ζητήσατε. Θα τα δείτε τώρα ή να τα βάλω στα εισερχόμενα;»

Γκρίφιν προσπάθησε να καταλάβει τι του έλεγε.

α έγγραφα;»

άλιστα, κύριε. Για το ταξίδι σας στη Φλόριντα, αύριο».

Φλόριντα. Την επομένη. Ο Γκρίφιν παραλίγο να βογκήξει απελπισμένα. Είχε καταφέρει να ξεχάσει το συνέδριο, τα ραντεβού, το νέο πρόγρα

γραμμα που ήθελε ακόμα διόρθωση, χάρη στη γοητευτική κυρία Άντερσον.

ύριε;»

αλύτερα να ρίξω μια τελευταία ματιά, δεσποινίς Μέισι. Και, παρακαλώ, ειδοποιήστε τον Ντέιβ Φόρεστερ να έρθει αμέσως στο γραφείο μου».

ρικά λεπτά αργότερα, ο Γκρίφιν βρέθηκε βουτηγμένος μέσα σε ένα σωρό χαρτιά. Πέρασε λίγη ώρα και μετά τα παραμέρισε κι έτριψε κουρασ

ωπό του.

ιον κορόιδευε; Δεν μπορούσε να διαβάσει αυτά τα χαρτιά. Δεν είχε ιδέα από υπολογιστές ούτε και από προγράμματα. Θα έπρεπε να βασισ

ιρία του Ντέιβ.

ίμα που δεν είχε απολύσει την Ντάνα Άντερσον από την πρώτη στιγμή που του είχε παραπονεθεί γι’ αυτήν ο Ντέιβ.

μιξε τα φρύδια του κι έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Πού στα κομμάτια ήταν ο Φόρεστερ;

τησε το κουμπί της ενδοεπικοινωνίας. «Δεσποινίς Μέισι, καλέστε ξανά τον Φόρεστερ και...»

όρτα άνοιξε και στο κατώφλι εμφανίστηκε η δεσποινίς Μέισι με τα χέρια σφιχτά πλεγμένα μπροστά της.

ύριε Μακένα, προσπάθησα να τον σταματήσω, αλλά...»

ας άντρας την προσπέρασε.

Γκρίφιν σηκώθηκε όρθιος. «Ντέιβ;» είπε.

ι, ήταν ο Ντέιβ, αλλά ένας Ντέιβ που δεν είχε ξαναδεί. Τα μάτια του ήταν κόκκινα, το πουκάμισό του είχε ένα λεκέ και στα χείλη φορούσε έν

χαμόγελο.

συμβαίνει, Ντέιβ;» είπε ξανά ο Γκρίφιν.ην απέλυσες», είπε ο Φόρεστερ, γέρνοντας δεξιά.

ην Άντερσον; Ναι. Μακάρι να σε είχα ακούσει νωρίτερα και να... Τι συμβαίνει, Ντέιβ; Είσαι άρρωστος;»

ια χαρά είμαι, φίλε μου». Ο Ντέιβ χαμογέλασε ξανά κι έγειρε αριστερά τώρα. Ο Γκρίφιν πλησίασε βιαστικά και τον έπιασε από το μπράτσο.

τέιβ, έλα, κάθισε. Δεσποινίς Μέισι, μπορείτε να δείτε αν υπάρχει γιατρός στο κτίριο;»

ε θέλω γιατρό», είπε ο Φόρεστερ και τινάχτηκε από ένα λόξιγκα.

Γκρίφιν έκανε πίσω αηδιασμένος. «Διάβολε, Ντέιβ. Βρομάς σαν μπιραρία!»

χι... Σαν αποστακτήριο», είπε ο Φόρεστερ και γέλασε. «Που βγάζει δωδεκάχρονο εκλεκτό ουίσκι». Του έκλεισε το μάτι κι έγειρε μπροστ

ίωσε η βότκα πριν από λίγο».

Γκρίφιν προσπάθησε να μην εισπνέει την ανάσα του Ντέιβ, καθώς τον τραβούσε προς τον καναπέ.

Άντερσον είχε δίκιο. Μου είπε ότι είσαι αλκοολικός, αλλά δεν την πίστεψα».

γώ αλκοολικός; Μην είσαι ανόητ...»

Φόρεστερ βόγκηξε, γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω, έγειρε πίσω κι έπεσε βαριά πάνω στα μαξιλάρια του καναπέ.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

τάνα τηλεφώνησε στον Άρθουρ από την είσοδο της Ντάτα Μπάιτς.

ραμματέας του της είπε ότι ήταν σε σύσκεψη, αλλά αν ήταν επείγον...

είγον; Η Ντάνα παραλίγο να βάλει τα γέλια. Είχε χάσει τη δουλειά της, είχε ταπεινωθεί...

υρία Άντερσον; Είναι επείγον; Μπορώ να τον διακόψω, αν θέλετε».

χι», είπε βιαστικά η Ντάνα. «Όχι, δεν είναι επείγον. Απλά πέστε στον κύριο Κόκλεϊ ότι του τηλεφώνησα για το δείπνο μας απόψε και...»

τώρα που το λέτε, ο κύριος Κόκλεϊ μου είπε να σας πάρω και να σας ενημερώσω ότι έχει κάνει κράτηση για τις έξι σ’ ένα εστιατόριο που λέ

ρο. Είναι...»

έρω πού είναι, κυρία Κοστέλο, αλλά δεν...»

υρία Άντερσον, με καλούν στην άλλη γραμμή. Μπορείτε να περιμένετε μια στιγμή, παρακαλώ;»

Ντάνα έγειρε το μέτωπό της στο τζαμένιο χώρισμα του τηλεφωνικού θαλάμου.

εν πειράζει», είπε κουρασμένα. «Πέστε απλά στον κύριο Κόκλεϊ ότι θα συναντηθούμε στις έξι».

λεισε το τηλέφωνο, έριξε μια ματιά στο ρολόι της και προχώρησε προς την πόρτα. Είχε μπροστά της δυο ώρες. Ευτυχώς. Χρειαζόταν χρόνο να

να τακτοποιήσει τις σκέψεις της, πριν συναντήσει τον Άρθουρ. Ο ήρεμος, λογικός και σοβαρός Άρθουρ θα τη βοηθούσε να βάλει τα πράγματ

.

ι, σκέφτηκε διασχίζοντας τη Μάντισον Άβενιου, ο Άρθουρ θα με βοηθήσει να ξαναβρώ την ισορροπία μου.

υ είπε τα νέα αμέσως μόλις τους σερβίρισαν το κυρίως πιάτο.

ρθουρ;»

είνος ανασήκωσε το βλέμμα του. Στο πιρούνι του ήταν καρφωμένο κάτι ροζ, ζελατινοειδές.

αι, καλή μου;»

αραιτήθηκα».

Άρθουρ κοίταξε το ανέγγιχτο πιάτο της κι έσμιξε τα φρύδια του. «Χωρίς να δοκιμάσεις την πάπια σου; Αλήθεια, Ντάνα;»πό τη δουλειά μου», του εξήγησε εκείνη με φωνή σταθερή. «Παραιτήθηκα σήμερα το απόγευμα».

μπερδεμένη έκφρασή του μετατράπηκε σε δυσπιστία. Το ροζ, ζελατινοειδές κομμάτι γλίστρησε στο πιάτο του, χωρίς να του δώσει σημασία.

στειεύεσαι».

είνη έγειρε μπροστά, αποφεύγοντας προσεκτικά τα κεριά που ήταν στο κέντρο του τραπεζιού. Την τελευταία φορά που είχαν φάει εκεί, η διακ

ζε καφετέρια μουσείου. Τώρα έμοιαζε να συναγωνίζεται το Πορτοφίνο. Τι είχαν πάθει τα εστιατόρια του Μανχάταν;

ε θα αστειευόμουν ποτέ με κάτι τέτοιο, Άρθουρ».

είνος χλόμιασε. «Εννοείς...»

ννοώ αυτό που είπα. Παραιτήθηκα».

τσι απλά;»

τσι απλά».

ε το παπιγιόν του ν’ ανεβοκατεβαίνει καθώς ο Άρθουρ κατάπιε με δυσκολία. Η επιθυμία ν’ απλώσει το χέρι της, να του το βγάλει και να το πετά

σχεδόν ακαταμάχητη.

μάτα, είπε σιωπηλά κι αυστηρά στον εαυτό της. Τι έχεις πάθει, Ντάνα;αν παράλογο να ξεσπάσει την οργή της πάνω του. Δεν έφταιγε αυτός που ένιωθε άθλια. Όλο το απόγευμα το είχε περάσει περπατώντας,

φέρει να καταλαγιάσει το θυμό της. Το καλύτερο θα ήταν να πάει σε κάποιο από τα νησιά της Καραϊβικής και να βρει ένα μέρος όπου θα έφτια

ό κέρινο ομοίωμα του Γκρίφιν Μακένα.

χ, καλή μου», είπε ο Άρθουρ. «Τι έγινε;»

είνη αναστέναξε. Ο Άρθουρ την κοιτούσε σαν να του είχε πει ότι σε είκοσι τέσσερις ώρες θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου. Φυσικά, τώρα

λυθεί, τώρα που ο φάκελός της θα έλεγε ότι ήταν σκέτη καταστροφή σαν προγραμματίστρια, τώρα που είχε μπει στη λίστα των ανέργων, μπορ

πολύ λογικό να βλέπει έτσι τα πράγματα.

ώς συμβαίνει συνήθως; Με κάλεσε ο Μακένα για να με απολύσει κι εγώ...»

όμιζα ότι είπες πως παραιτήθηκες».

αραιτήθηκα, απολύθηκα... τι σημασία έχει; Δε δουλεύω πλέον στην Ντάτα Μπάιτς».

τάνα». Ο Άρθουρ ξερόβηξε. «Έχει μεγάλη σημασία. Απολύθηκες ή παραιτήθηκες;»

αι τα δύο», είπε εκείνη ύστερα από σύντομη σκέψη.

εν μπορεί να είναι και τα δύο».πορεί».

Άρθουρ συνοφρυώθηκε. «Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Το μεσημέρι συμφώνησες να μην παραιτηθείς από τη δουλειά σου».

υμφωνήσαμε. Και δεν το έκανα».

α μόλις τώρα είπες...»

εν ήταν δική μου ιδέα, Άρθουρ. Όταν όμως ο Μακένα μου είπε ότι απολύομαι, κάτι έπρεπε να πω, δε συμφωνείς; Έτσι του είπα ότι δε με

αιτούμουν».

Άρθουρ την κοίταξε μερικές στιγμές επίμονα. «Κατάλαβα».

εν κατάλαβες».

ατάλαβα. Ήσουν εκνευρισμένη...»

μουν οργισμένη».

ντάξει. Κι έτσι σκέφτηκες να του βγεις από πάνω, λέγοντας ότι παραιτείσαι».

Ντάνα αναστέναξε και πήρε το πιρούνι της. «Κάτι τέτοιο, υποθέτω».

α πρέπει να το σκεφτούμε. Σίγουρα κάποιος τρόπος θα υπάρχει για επανόρθωση».

εν πρόκειται να ξαναγυρίσω εκεί μέσα, παρακαλώντας να πάρω πίσω τη θέση μου».

χι βέβαια. Εννοώ ότι κάποια θετική κίνηση θα πρέπει να υπάρχει, έστω και με την παρούσα κατάσταση».



Ντάνα τον κοίταξε επίμονα. «Το πιστεύεις;»

σφαλώς. Δεν μπορούμε να το αφήσουμε να περάσει έτσι, χωρίς να κάνουμε τίποτα».

είνη χαμογέλασε. «Ευχαριστώ. Δεν ήμουν σίγουρη πώς θα το έβλεπες».

τάνα, καλή μου, ξέρεις πόση σημασία έχεις για μένα. Γιατί να μη σε υποστηρίξω σε μια στιγμή σαν κι αυτή;»

α σου πω... Το ξέρω πως με θεωρείς τρελή που αντιπαθώ τον Μακένα. Εννοώ, το ξέρω πως τον βλέπεις σαν καλό επιχειρηματία...»

ναι αναμφισβήτητα πρώτος στον τομέα του. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι σου έκανε σήμερα. Το θέμα είναι, ποιος έκανε την πρώτη κί

αρδιά της Ντάνα σκίρτησε. Είδε τον εαυτό της μέσα στην αγκαλιά του Μακένα, με τα χείλη τους κολλημένα με πάθος.

ην πρώτη κίνηση;» είπε με δυσκολία.

αι. Αυτός ή εσύ;»

υτός, αλλά...»

ου έδωσε κάποια προειδοποίηση;»

ροειδοποίηση;»

αι. Προειδοποίηση. Κάποιο σημάδι που θα μπορούσες να τον αποθαρρύνεις».σφαλώς και προσπάθησα να τον αποθαρρύνω! Αν νομίζεις ότι απλά τον άφησα...»

υτό πρέπει να το αποσαφηνίσουμε. Γιατί αν δε σου έδωσε καμιά προειδοποίηση, η κατάσταση είναι προς όφελός μας».

α νευρικό γέλιο ανέβηκε στα χείλη της Ντάνα. «Αλήθεια;»

λήθεια».

ε... δε βλέπω πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, Άρθουρ. Τι σημασία έχει; Εξάλλου, ξέρω τι θα ισχυριστεί. Θα πει ότι... ότι του ανταπέδωσα το φ

αλήθεια, βέβαια. Θέλω να πω, μπορεί να φάνηκε έτσι... Τι συμβαίνει;»

ο φιλί;» Ο Άρθουρ έγινε κάτασπρος. «Το φιλί;»

αι. Δεν ήταν δική μου ιδέα. Έγινε όπως το είπες. Ο Μακένα άρχισε κι εγώ...» Τα μάτια της Ντάνα ξαφνικά άνοιξαν διάπλατα. «Δε μιλούσες γι’ αυ

χι», είπε ο Άρθουρ ψυχρά. «Δε μιλούσα γι’ αυτό». Έγειρε μπροστά. Το παπιγιόν του απείχε ελάχιστα εκατοστά από τη φλόγα των κεριών. «Γ

αλάβω καλύτερα. Θέλεις να πεις ότι φίλησες τον Γκρίφιν Μακένα;»

αι. Όχι! Εκείνος με φίλησε. Εκείνος...» Η Ντάνα κατάπιε με δυσκολία. Τι ανόητη που ήταν! Πώς ήθελε να ξέρει ο Άρθουρ για το φιλί, αφού μό

το ήξεραν;

τάνα;»

σε τον εαυτό της να τον κοιτάξει. Τα μάγουλά του είχαν κοκκινίσει.

έγινε ακριβώς μέσα στο γραφείο του Μακένα;»

ποτα που να έχει σημασία. Ήταν θυμωμένος. Κι εγώ το ίδιο. Και η κατάσταση...» Πήρε μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα. «Για τι πράγμα μιλούσες;

σημασία αν προσπάθησα να τον σταματήσω».

Άρθουρ έγειρε πίσω στο κάθισμά του, έβγαλε τα γυαλιά του, τα σκούπισε με τη λινή πετσέτα και μετά τα ξανάβαλε. Όταν μίλησε, η φωνή τ

μη.

ιλούσα για το ταμείο ανεργίας».

ο ταμείο ανεργίας;» Η Ντάνα ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της ξαφνιασμένη.

είνος έγνεψε καταφατικά. «Αν ο Μακένα σε απέλυσε χωρίς να σου πει προηγουμένως ότι ήταν δυσαρεστημένος από τη δουλειά σου, μπ

βάλεις κάποια απαίτηση. Αν όμως παραιτήθηκες πριν προλάβει να πει λέξη, όχι».

ο ταμείο ανεργίας», είπε ξανά η Ντάνα. Έγνεψε καταφατικά κι έπλεξε σφιχτά τα χέρια στην ποδιά της. «Βέβαια».

ο ποσό που θα μπορέσεις να πάρεις εβδομαδιαία δεν είναι τεράστιο, βέβαια, αλλά θα σε βοηθήσει μέχρι να βρεις αλλού δουλειά».

είνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Χρήματα. Ο Άρθουρ μιλούσε τόση ώρα για χρήματα κι αυτή νόμιζε... Γιατί να μην το έχει σκεφτεί;

νο το καταραμένο φιλί, είχε κολλήσει στο μυαλό της. Δεν ήταν παρά μια σκόπιμη ταπείνωση. Ο Γκρίφιν Μακένα ήθελε να τη γελοιοποιήσει καφέρει. Είχε αντιδράσει τη στιγμή που εκείνη ήταν μπερδεμένη και δεν είχε προλάβει να καταλάβει τι συνέβαινε.

τηλεφωνήσω εκ μέρους σου τη Δευτέρα το πρωί, αν το εγκρίνεις. Ντάνα; Συμφωνείς;»

ού να τηλεφωνήσεις;»

ε κάποιους στην Ανεργία. Δεν ακούς τι σου λέω τόση ώρα;»

υσικά και ακούω», απάντησε εκείνη απότομα. «Ευχαριστώ. Άρθουρ. Τηλεφώνησέ τους. Θα σου είμαι ευγνώμων».

ι ήταν αλήθεια. Ο Άρθουρ ήταν ευγενικός και καλός. Δε θα συμπεριφερόταν ποτέ σε μια γυναίκα όπως είχε συμπεριφερθεί ο Γκρίφιν σ’ εκείνη...

πρωξε πίσω την καρέκλα της και σηκώθηκε όρθια.

τάνα; Τι συμβαίνει, καλή μου;»

έλω... θέλω να πάρω λίγο καθαρό αέρα, Άρθουρ. Εδώ μέσα είναι αποπνικτικά. Πέρασα μια πολύ δύσκολη μέρα...»

αταλαβαίνω». Ο Άρθουρ σηκώθηκε κι εκείνος όρθιος. Μετά έβγαλε το πορτοφόλι του και πήρε μερικά χαρτονομίσματα στα χέρια του. Σταμά

αξε προς το ταβάνι, κάνοντας νοερά το λογαριασμό.

ξήντα πρέπει να φτάνουν», μουρμούρισε. Δίστασε. «Μάλλον θα πρέπει να είναι πενήντα οκτώ, αλλά...»

Ντάνα δάγκωσε το κάτω χείλος της. Ο Γκρίφιν Μακένα δε θα ασχολιόταν ποτέ τόσο σχολαστικά με το λογαριασμό. Θα έβγαζε μερικά χαρτονοθα τα άφηνε πάνω στο τραπέζι. Στην πραγματικότητα ποτέ δε θα άφηνε τα πράγματα να τραβήξουν τόσο. Θα καταλάβαινε τη διάθεσή της από τη

μή που θα την έβλεπε, θα την έπαιρνε στην αγκαλιά του, θα παραμέριζε τα μαλλιά από το πρόσωπό της, θα χαμογελούσε και θα τη φιλούσε μέχ

σει όλα, μέχρι να μείνει μόνο εκείνος μέσα στο μυαλό της...

αι παραγγείλαμε και οι δυο μους σοκολάτα».

α πάρει η ευχή, Άρθουρ!» Η Ντάνα άπλωσε το χέρι της, πήρε τα χαρτονομίσματα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι. «Πλήρωσε, επιτέλους»,

νοντας το σακάκι και την τσάντα της, βγήκε βιαστικά από το εστιατόριο, με τον Άρθουρ να την ακολουθεί.

* * *

έα Υόρκη είχε τη φήμη πόλης που δεν κοιμόταν ποτέ.

αν αλήθεια. Άσχετα με την ώρα, μέρα νύχτα, πάντα έβρισκες καταστήματα έτοιμα να σ’ εξυπηρετήσουν.

αυτό ακριβώς και η Ντάνα μπορούσε να κάθεται οκλαδόν στις έξι το πρωί στο καθιστικό της, με μια πίτσα μπροστά της. Στο αριστερό τ

ούσε ένα κουτί Κόκα Κόλα διαίτης και στο δεξί ένα μισοφαγωμένο κομμάτι πίτσας με λουκάνικα, μανιτάρια και κρεμμύδι. Είχε ήδη καταβροχ

μάτια.

α κομμάτι τυρί κρεμόταν από την άκρη του κομματιού της πίτσας. Το πήρε στο στόμα της πριν πέσει πάνω στην μπλούζα της. Στην τηλεόραση



μια καλογυμνασμένη γυναίκα έκανε γυμναστική.

να, δύο, τρία», είπε η γυναίκα στην οθόνη.

να, δύο, τρία», επανέλαβε και η Ντάνα μπουκωμένη.

πρώξτε, τραβήξτε και πάρτε βαθιές ανάσες», ξαναείπε η γυναίκα.

πρώξτε, τραβήξτε και... ω, στο διάβολο!»

Ντάνα κατάπιε και το τελευταίο κομμάτι της πίτσας και παίρνοντας το κοντρόλ της τηλεόρασης άλλαξε κανάλι. Ποιος θα πίστευε ότι μια γυναίκα

ογραμμένο σώμα χρειαζόταν να ασκείται τόσο εξαντλητικά;

χι εγώ, πάντως», είπε η Ντάνα και σηκώθηκε όρθια.

υμναστική ήταν ιδέα του Άρθουρ. Την είχε βάλει σ’ ένα ταξί και της είχε πει να πάει σπίτι της και να μην ανησυχεί για τίποτα.

εν ανησυχώ», του είχε απαντήσει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. «Γ ίνομαι απλά έξαλλη όταν σκέφτομαι ότι αυτός ο άντρας με απέλυσε επειδή

αυτά τα ψέματα που του είπε ο Φόρεστερ».

α τα φροντίσω εγώ όλα», είπε ο Άρθουρ καθησυχαστικά. Μετά είχε σκύψει, την είχε φιλήσει ανάλαφρα και της είχε πει να πάει σπίτι τη

μάνει το θυμό της στο στατικό ποδήλατο που της είχε κάνει δώρο τα Χριστούγεννα, αντί να βγει για τρέξιμο έξω.ναι επικίνδυνο να το κάνεις αυτό μόνη σου».

έρω τάι τσι και καράτε, Άρθουρ, το ξέχασες; Σου το έχω πει ότι πήρα μαθήματα όταν ήμουν στο κολέγιο».

υνοφρυωμένη έκφραση του Άρθουρ της είχε φανερώσει τι πίστευε γι’ αυτά τα σπορ.

α ανησυχούσα αν ήξερα πως θα το κάνεις αυτό, καλή μου. Ειλικρινά, μη βγεις έξω μόνη σου για τρέξιμο».

μια στιγμή η Ντάνα νόμιζε ότι εννοούσε πως θα πήγαινε να τρέξει μαζί της, αλλά είχε κάνει λάθος. Ο Άρθουρ δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τα σπορ. Κ

ρωί των Χριστουγέννων είχε φτάσει σπίτι της ένα μεγάλο πακέτο με το στατικό ποδήλατο μέσα. Κάτι που η Ντάνα δεν το είχε χρησιμοποιήσει πο

ν της άρεσε.

τά έναν ανόητο τρόπο, το ποδήλατο από τότε βρισκόταν σε μια γωνιά του καθιστικού της, μια συνεχής υπενθύμιση του αγύμναστου, κατ

μιού του Άρθουρ. Το περασμένο καλοκαίρι είχαν πάει για μια μέρα στο Φάιαρ Άιλαντ και η εμφάνιση του Άρθουρ με το μαύρο μαγιό δεν ήταν

ριστη.

ροπή σου, Ντάνα!

τί να είναι οπωσδήποτε γυμνασμένος; ρώτησε τον εαυτό της, πετώντας το υπόλοιπο της πίτσας μέσα στο σκουπιδοτενεκέ. Ο Άρθουρ δούλευ

λό του, όχι με τα χέρια του. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για κάποιον σαν κι αυτόν να διαθέτει μυς.

τε κι ο Γ κρίφιν Μακένα είχε λόγο να διαθέτει καλογυμνασμένο κορμί, αλλά διέθετε. Όταν την είχε κρατήσει στην αγκαλιά του, τα μπράτσα του

ατσάλι και το κορμί του πάνω στο δικό της σαν ένα κομμάτι γρανίτης. Όχι, όχι γρανίτης. Ο γρανίτης ήταν ψυχρό πέτρωμα, ενώ ο Γκρίφιν ήτ

ας καυτός.

ύνελθε, ανόητη», είπε στον εαυτό της και, βγάζοντας απότομα την μπλούζα και το παντελόνι της, κατευθύνθηκε προς το ντους.

* * *

επτά είχε αντικαταστήσει την Κόκα Κόλα διαίτης με μια κούπα σκέτο καφέ, το παντελόνι της φόρμας με ένα τζιν κι από πάνω είχε φορέσει ένα φ

ιε μια γουλιά από τον καφέ της. Τώρα ένιωθε καλύτερα, ακόμα κι αν δεν είχε κοιμηθεί όλη νύχτα. Εξάλλου, πώς μπορούσε να κοιμηθε

ίνωση που είχε δεχτεί από τον Μακένα να έχει στοιχειώσει μέσα της;

ε όμως ανατείλει μια καινούρια μέρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Καιρός ν’ αφήσει το χθες πίσω και να κοιτάξει μπροστά.

άλλα λόγια, καιρός ν’ αρχίσει να ψάχνει για άλλη δουλειά.

κλείδωσε την εξώπορτα και κοίταξε στο χαλάκι για την πρωινή εφημερίδα. Δεν υπήρχε τίποτα. Δεν ήταν ν’ απορεί κανείς. Ο Χοσέ καθυστερούσ

ές να της φέρει τους Τάιμς. Δεν είχε όμως το κουράγιο να του παραπονεθεί. Όταν κάποια στιγμή του είχε πει ότι χρειαζόταν κούρεμα, το αγόριντήσει ότι πρώτα έπρεπε να φροντίσει τη μητέρα του και μετά να κοιτάξει τον εαυτό του.

Ντάνα αναστέναξε. Κι εκείνη είχε να φροντίσει τη μητέρα της και μολονότι οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν ίδιες, ήξερε πόσο δύσκολη ήταν για

τέτοια ευθύνη.

ικά είχε πάει μέχρι την καφετέρια της γωνίας, είχε αγοράσει την εφημερίδα και την είχε ανοίξει στη σελίδα με τις αγγελίες. Την Παρασκευή συνή

ρχαν πολλές, αλλά ήταν μια αρχή. Μετά θα τηλεφωνούσε στην Τζίνι, που θ’ αναρωτιόταν τι είχε συμβεί. Οι φήμες θα είχαν οργιάσει τώρα στη

ιτς κι η φίλη της θα είχε ακούσει ήδη ένα σωρό διαφορετικές εκδοχές. Ήταν σημαντικό για κείνη κάποιος, τουλάχιστον, να ξέρει την αλήθεια.

ι μάλιστα, θα την πάρω αμέσως τώρα, είπε στον εαυτό της.

θα της έλεγε όμως; Θα της έλεγε για το φιλί;

Ντάνα μαρμάρωσε με το ασύρματο τηλέφωνο στο χέρι, αλλά ήταν αργά. Είχε ήδη πάρει το νούμερο και η Τζίνι το είχε σηκώσει.

μπρός;»

γώ είμαι. Σε ξύπνησα;»

χι», είπε η Τζίνι με φωνή νυσταγμένη.

όμιζα ότι θα έχεις σηκωθεί για να πας στη δουλειά».αι, σωστά. Άσε με μόνο μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθω».

χι, εντάξει. Θα σε πάρω αργότερα».

τάνα; Ντάνα!» Η φωνή της Τζίνι ακούστηκε τώρα ζωηρή. «Εσύ είσαι;»

Ντάνα πέρασε το χέρι της μέσα στα υγρά ακόμα από το ντους μαλλιά της, που είχαν αρχίσει να σγουραίνουν.

αι».

όξα τω Θεώ! Είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ μήπως σε είχαν απαγάγει. Θα πρέπει να σε πήρα και δέκα φορές χθες βράδυ. Δεν κοιτάς ποτέ τον τηλ

»

Ντάνα έριξε μια ματιά στον τηλεφωνητή καθώς πηγαινοερχόταν. Το κόκκινο φωτάκι αναβόσβηνε φρενιασμένα. Της τον είχε χαρίσει ο Άρθ

θλιά της, αλλά εκείνη εξακολουθούσε ν’ αγνοεί την ύπαρξή του.

υγνώμη. Δεν ήθελα να σε κάνω ν’ ανησυχήσεις».

α με ανησυχήσεις;» Η Τζίνι γέλασε. «Σε είδα χθες να τρομοκρατείς τον καημένο τον Τσάρλι και μετά το επόμενο που άκουσα ήταν ό

βλήματα».

εν είναι ακριβώς έτσι».

ε σε απέλυσε ο Μακένα;»

Ντάνα άφησε την άκρη της γλώσσας της να γλιστρήσει στο κάτω χείλος της. «Κατά κάποιον τρόπο».



πολύθηκες κατά κάποιον τρόπο;»

αραιτήθηκα».

ριν ή μετά την απόλυση;»

σημασία έχει;»

ν θέλεις να πάρεις επίδομα ανεργίας...»

α τ’ όνομα του Θεού, όλοι αυτό σκέφτεστε μόνο; Το επίδομα ανεργίας;»

οιοι όλοι;»

Ντάνα έκανε μια αόριστη κίνηση με το χέρι της. «Εσύ, ο Άρθουρ...»

α πρώτη φορά συμφωνώ με τον Άρθουρ. Τα χρήματα είναι σημαντικός παράγοντας σε μια τέτοια περίπτωση».

πάρχουν πιο σημαντικά πράγματα, Τζίνι».

πως;»

πως τι είπε ο Μακένα».

α ποιο πράγμα;»όσεχε, Ντάνα. «Για... για την αναχώρησή μου. Είπε ότι με απέλυσε ή ότι παραιτήθηκα;»

ου είπα. Ξέρουμε ότι απολύθηκες».

Ντάνα έσμιξε τα φρύδια και χαμήλωσε το βλέμμα της στις παντόφλες της. «Και;»

αι, τι;»

υτό είναι όλο; Δεν είπε τίποτ’ άλλο;»

Μακένα δεν είπε τίποτα. Τελεία. Ούτε σ’ εμένα ούτε σε κανέναν άλλο. Αυτά που σου λέω τα έμαθα από τις φήμες που κυκλοφόρησαν».

»

ατί ρωτάς; Υπάρχει και κάτι άλλο;»

χι», είπε η Ντάνα βιαστικά. «Όχι βέβαια».

σαι σίγουρη;» Η φωνή της Τζίνι χαμήλωσε. «Πες μου τι έκανε, Ντάνα. Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη».

εν έκανε τίποτα. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς».

έλα τώρα; Έκανε τίποτα εκτός ορίων;»

Ντάνα κοκκίνισε. «Όχι βέβαια».

άτι που δεν μπορείς ακόμα να το πιστέψεις;»

χι! Γιατί έχεις αυτή την ιδέα...»

ου ρίχτηκε», είπε κατηγορηματικά η Τζίνι.

χι!» Δεν έλεγε ψέματα. Αυτό που είχε κάνει ο Μακένα δεν είχε σχέση με το σεξ αλλά με την εξουσία.

», είπε η Τζίνι απογοητευμένη. «Τι έκανε τότε;»

ου είπα, δεν έκανε τίποτα».

χασε την ψυχραιμία του;»

Ντάνα έκλεισε τα μάτια της. Για μια στιγμή ναι, πίστευε ότι ο Γκρίφιν είχε χάσει την ψυχραιμία του. Ήταν όταν την είχε φιλήσει για δεύτερη φορ

ε κάνει λάθος όμως. Όλα ήταν μια καλοστημένη παράσταση.

χι», απάντησε. «Δεν έχασε την ψυχραιμία του. Μου είπε ότι ήθελε να φύγω κι εγώ του είπα ότι παραιτούμαι. Τότε εκείνος μου απάντησε να

στήριο να πάρω την επιταγή μου και να μην ξαναπατήσω στην Ντάτα Μπάιτς». Αναστενάζοντας κάθισε βαριά στον καναπέ.

υάου!»

αι, Οουάου. Τώρα πρέπει να ψάξω να βρω άλλη δουλειά. Δεν ξέρω όμως τι συστάσεις θα πάρω από την Ντάτα Μπάιτς».

αι, αυτό εξηγεί πολλά», παρατήρησε η Τζίνι.εξηγεί;»

τι σου έδωσε δρόμο. Και ότι ο γερο-Ντέιβ, όπως λένε, ξεσκεπάστηκε».

μάτια της Ντάνα άνοιξαν διάπλατα. «Αλήθεια;»

υτό λένε οι φήμες».

Μακένα το ξέρει;»

ρέπει. Λένε ότι έγινε πύραυλος».

εννοείς; Τι συνέβη;»

ήμερα αρχίζει το συνέδριο στο Μαϊάμι, το ξέχασες;»

Ντάνα αναστέναξε. «Πώς μπορώ να το ξεχάσω;»

ποτίθεται ότι ο Ντέιβ θα έδειχνε σε όλους τη λειτουργία του καινούριου προγράμματος».

ε γίνεται. Το πρόγραμμα είναι λάθος».

χά. Και οι φήμες λένε ότι ο Μακένα το έμαθε τελικά».

η βασίζεσαι σ’ αυτό. Προσπάθησα πολλές φορές να τον προειδοποιήσω...»ον είδα η ίδια στο πληκτρολόγιο».

οβαρολογείς; Ποιο πληκτρολόγιο;»

ον υπολογιστή. Του Ντέιβ πρώτα και του δικού σου μετά. Καθόταν εκεί και πατούσε τα πλήκτρα συνέχεια...»

είνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η Ντάνα συνοφρυώθηκε κι έριξε μια ματιά στο ρολόι της. Σχεδόν επτάμισι. Ποιος ήταν τέτο

κάνει ό,τι μπορούσε για να λειτουργήσει το πρόγραμμα, χωρίς αποτέλεσμα».

ερίμενε, Τζίνι. Κάποιος χτυπά».

ις επτάμισι το πρωί; Πρόσεχε. Δε νομίζω ότι ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης χτυπούσε την πόρτα των υποψήφιων θυμάτων του, αλλά ποτέ δεν ξέρεις»

Ντάνα χαμογέλασε. «Ο Χοσέ θα είναι μάλλον», είπε και σηκώθηκε όρθια.

Τζίνι μισογέλασε. «Πονηρή. Κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο ο Άρθουρ είχε το κλειδί της καρδιάς σου».

Χοσέ είναι ο εφημεριδοπώλης. Συνήθως περνά το Σάββατο το πρωί, αλλά μερικές φορές...»

κουδούνι χτύπησε ξανά. Ανυπόμονος ο Χοσέ εκείνη τη μέρα.

α πες μου, λοιπόν, τι έγινε παρακάτω με τον Μακένα», είπε η Ντάνα, στερεώνοντας το τηλέφωνο στον ώμο της και ξεκλειδώνοντας την πόρτα.

να σου πω; Σου τα είπα όλα. Καθόταν και κοιτούσε στην οθόνη, πατούσε τα πλήκτρα, έβριζε, μουρμούριζε, έπινε τον έναν καφέ μετά τοσπαθώντας να καταλάβει τα μυστικά του προγράμματος».



Ντάνα ξεφύσηξε περιφρονητικά. «Ο Γκρίφιν Μακένα», είπε ανοίγοντας την πόρτα, «μπορεί να πάει πιο γρήγορα εκατό γυναίκες στο κρεβάτι,

το πρόγραμμα στον υπολογ... Ω Θεέ μου!»

τάνα;» είπε η Τζίνι. «Τι συμβαίνει; Πλάκα έκανα για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη...»

Ντάνα κοίταξε επίμονα τον άντρα που στεκόταν μπροστά της. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να δεχτεί τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, παρά αυτό που έβ

ωστά», είπε ο Γκρίφιν Μακένα αδύναμα. «Θα μπορούσα να πάω χίλιες γυναίκες στο κρεβάτι μου πιο γρήγορα απ’ το να βρω το καταρα

γραμμα στον υπολογιστή».

τάνα; Ποιος είναι; Μίλα μου», ακούστηκε πανικόβλητη η φωνή της Τζίνι.

νοιξε την πόρτα, Άντερσον».

ως να μην ήταν αληθινός. Ίσως να ήταν μια αυταπάτη.

ε διαβεβαιώ ότι έχω έρθει για δουλειά», είπε ο Γκρίφιν παγερά.

τάνα; Ντάνα, πες κάτι!»

νοιξε την πόρτα. Και μίλα, επιτέλους, για να σωπάσει αυτή η υστερική στο τηλέφωνο».

αν αληθινός. Και οργισμένος. Η Ντάνα το έβλεπε στον τρόπο που στεκόταν, στα μπράτσα που ήταν σταυρωμένα στο στήθος του, στα μάτια πέψει, στα χείλη που είχαν σφιχτεί.

υρία Άντερσον;»

Ντάνα κοίταξε πέρα από τον ώμο του Γκρίφιν και είδε τον Χοσέ.

στε καλά, κυρία Άντερσον;»

Γκρίφιν έριξε μια ματιά στο αγόρι πίσω του. «Καλά είναι». Ύστερα κοίταξε επίμονα την Ντάνα. «Δεν είσαι, Άντερσον;»

Ντάνα κοίταξε πρώτα τον έναν και μετά τον άλλο. Ύστερα έβγαλε την αλυσίδα του σύρτη και πήρε την εφημερίδα από τα χέρια του Χοσέ, αφήνο

φιν να περάσει στο καθιστικό.

τάνα, μίλησέ μου», ούρλιαξε στο τηλέφωνο η Τζίνι.

Γκρίφιν σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. «Μίλησέ της», είπε και κοίταξε τον Χοσέ. «Και στον υποτιθέμενο σωτήρα σου».

Ντάνα κατάπιε με δυσκολία. Τα μέλη της είχαν μουδιάσει. «Όλα είναι εντάξει», είπε στον Χοσέ και στην Τζίνι. «Ειλικρινά».

Χοσέ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και κατέβηκε τα σκαλιά της εισόδου. Η Τζίνι όμως ήταν πιο επίμονη.

άποιος ήρθε, σωστά;»

αι. Και τώρα πρέπει να κλείσω».

έλεις να πάρω την αστυνομία;»

Ντάνα ένιωσε ένα υστερικό γέλιο ν’ ανεβαίνει στα χείλη της. «Η αστυνομία δεν μπορεί να με βοηθήσει».

ανένας δεν μπορεί», είπε ο Μακένα, χαμογελώντας παγερά. «Μόνο εγώ».

τάνα;»

Ντάνα πέρασε τη γλώσσα της πάνω από τα χείλη της. «Καλά είμαι, Τζίνι».

λήθεια;»

λήθεια».

άρε με μετά, εντάξει;»

Ντάνα απάντησε καταφατικά. Μετά έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε κατάματα τον Μακένα.

χεις δυο λεπτά για να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο ήρθες. Μετά...»

ετά θα καλέσεις την αστυνομία;» τη ρώτησε εκείνος, χαμογελώντας ξανά ψυχρά.

Ντάνα άφησε το τηλέφωνο και την εφημερίδα πάνω στο τραπέζι κι έκανε ένα βήμα πίσω. Ένιωθε διαλυμένη. Ηρέμησε, δεν μπορεί ν’ ακούσει τη

να χτυπά δυνατά, καθησύχασε τον εαυτό της.

ετά θα σου δώσω μια κλοτσιά που θα σου μείνει αξέχαστη. Και σου υπόσχομαι, Μακένα, ύστερα απ’ αυτό δε θα μπορείς να υπερηφανεύεσαίκες που θα πηγαίνεις στο κρεβάτι σου, για πολύ καιρό».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ταν αλήθεια ότι ένα βλέμμα μπορούσε να σκοτώσει, ο Γκρίφιν κανονικά έπρεπε να βρίσκεται σωριασμένος στα πόδια της Ντάνα και να ξεψυχά.

μήνυμα που του έστελναν τα μάτια της ήταν ξεκάθαρο. Ένας μυς σφίχτηκε στο πιγούνι του.

απειλή της ότι θα τον κλοτσούσε ίσως να φαινόταν αστεία, αν αναλογιζόταν κανείς τη σωματική της διάπλαση και τη δική του, αλλά μερικές φ

ρος αποκαθιστούσε την έλλειψη φυσικής δύναμης. Αυτό το είχε μάθει καλά τον πρώτο καιρό που είχε βρεθεί να κολυμπά στα βαθιά νερά τη

ητ.

ό την άλλη, δεν είχε εκείνη το μονοπώλιο της οργής. Κι ο ίδιος ήταν έξαλλος, γιατί είχε περάσει τη νύχτα του μ’ έναν υπολογιστή, που αρνιόταν

καλύψει τα μυστικά του.

ίταξε την Ντάνα. Στεκόταν μπροστά του έτοιμη να τον κατασπαράξει.

γκρατήθηκε να μη χαμογελάσει. Κάθε βδομάδα περνούσε αρκετές ώρες σ’ ένα γυμναστήριο για ερασιτέχνες μπόξερ. Ήταν ένα μέρος που μύριζ

για κολόνια κι αποσμητικό χώρου. Καιρό πριν, όταν ήταν ακόμα στο κολέγιο, είχε μάθει ότι ένας άντρας μπορούσε ν’ αποκτήσει πολύ καλ

ώντας με γροθιές ένα σάκο, πράγμα που τώρα έκανε δύο φορές την εβδομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ αποκτήσει δυνατό κορμί και γ

νακλαστικά. Δε θα χρειαζόταν παρά κλάσματα δευτερολέπτου για να την αρπάξει και να την ξαπλώσει στο πάτωμα.

πάτωμα, μ’ εκείνον από πάνω της.

βολε, τι του συνέβαινε; Αυτή η γυναίκα δεν του άρεσε. Δεν ήταν ο τύπος του. Και μάλιστα, κανενός άντρα ο τύπος δεν μπορούσε να είναι, του

ην εμφάνιση που είχε εκείνο το πρωινό. Η αυστηρή και συντηρητική κυρία Άντερσον του γραφείου είχε δώσει τώρα τη θέση της σε μια

ορετική γυναίκα. Τα μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα, νωπά από το ντους και κατσάρωναν στεγνώνοντας. Φορούσε μια μπλούζα, ένα ξεβαμμέν

ζευγάρι παντόφλες που σίγουρα είχαν δει καλύτερες μέρες. Τι στα κομμάτια είχε πάθει; Τι τον ένοιαζε τι φορούσε; Αυτό που τον ένοιαζε ήτ

ίκα αυτή είχε κάνει θάλασσα το πρόγραμμα του υπολογιστή κι ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν η μόνη που μπορούσε να το ξεδιαλύνει.

αυτό το τζιν... Έτσι όπως κολλούσε πάνω της, σαν δεύτερο δέρμα, τονίζοντας τους λεπτούς γοφούς της και τα μακριά πόδια της...

έρω τι σκέφτεσαι, Μακένα».

βλέμμα του Γκρίφιν συνάντησε το δικό της.ν ήμουν στη θέση σου, δε θα το επιχειρούσα. Έχω μαύρη ζώνη στο καράτε».

είνος έγνεψε καταφατικά. Στην πραγματικότητα η Ντάνα δεν είχε ιδέα τι σκεφτόταν, διαφορετικά θα είχε ορμήσει πάνω του σαν αγριόγατα.

λήθεια;» είπε.

είνη έγνεψε καταφατικά. Δεν ήταν εντελώς ψέμα. Αν συνέχιζε να κάνει μαθήματα, τώρα θα είχε πάρει μαύρη ζώνη, αλλά αυτό δεν ήταν δική του

ν δε με πιστεύεις, μπορείς να δοκιμάσεις».

Γκρίφιν σκέφτηκε ξανά την ατέλειωτη νύχτα που είχε περάσει. Ήταν μια νύχτα που έσβησε μέσα του το πάθος πολύ πιο γρήγορα από την απ

ερσον.

ε θα τα καταφέρεις ποτέ», του είχε πει τραυλίζοντας ο Φόρεστερ, αφού είχε πιει πρώτα μια κούπα καφέ που του είχε δώσει με το ζόρι ο Γκρίφιν.

ερσον είναι διαβόλου κάλτσα».

Γκρίφιν είχε ανασηκώσει το βλέμμα του από το πληκτρολόγιο. «Νόμιζα ότι είπες πως είναι ακατάλληλη».

αι, κι αυτό».

από τα δύο είναι, Ντέιβ; Ακατάλληλη ή έξυπνη;»

ναι αρκετά έξυπνη ώστε να καταστρέψει το πρόγραμμα».τερα ο Φόρεστερ είχε τιναχτεί από ένα λόξιγκα, είχε κουλουριαστεί στην άκρη του καναπέ κι είχε βυθιστεί σ’ ένα λήθαργο. Αηδιασμένος, ο Γκρ

αφήσει εκεί. Στις τέσσερις πια το πρωί, είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να βγάλει το πρόγραμμα κι είχε δακτυλογραφήσει ένα γράμ

μέρωνε τον Φόρεστερ ότι ήταν τυχερός που απλά τον απέλυε. Το είχε στερεώσει στο πέτο του συνεργάτη του κι είχε πάει σπίτι του να κάνει ένα ν

λείσει για δυο ώρες τα μάτια του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι μόνο μια ελπίδα υπήρχε να σώσει την Ντάτα Μπάιτς. Εξάλλου, περι

ς έπιανες με το μέλι παρά με το ξίδι.

κουσες τι σου είπα, Μακένα;» Η Ντάνα στένεψε τα μάτια της. «Μια κίνηση να κάνεις και θα το μετανιώσεις πικρά».

Γκρίφιν πήρε μια σοβαρή έκφραση.

μαι σίγουρος γι’ αυτό», είπε.

αλά κάνεις».

εν υπάρχει όμως κανένας λόγος να φτάσεις σε τέτοιες ακρότητες».

είνη ξεφύσηξε περιφρονητικά. «Υπάρχει. Ξέχασες πώς μου φέρθηκες;»

νοούσε το φιλί τους. Ο Γκρίφιν το ήξερε, αλλά κολυμπώντας με καρχαρίες είχε μάθει ότι μερικές φορές είναι καλύτερα να κάνεις το βλάκα.

χι», είπε. «Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω κάτι τόσο αλησμόνητο;» Ένα αχνό ρόδισμα απλώθηκε στην επιδερμίδα της. Ωραία, σκέφτηκε σκυθρωαφήσω να υποφέρει λίγο. Πέρασαν μερικές στιγμές. «Σε διαβεβαιώ, δεν ξεχνώ ποτέ τη θλιβερή στιγμή που αναγκάζομαι να απολύσω έναν π

ργάτη».

Ντάνα τα ’χασε.

α απολύσεις; Μα εγώ νόμιζα... νόμιζα ότι μιλούσες για...»

α ποιο πράγμα;»

μάγουλά της κοκκίνισαν τώρα. Μετά ξερόβηξε, όρθωσε τους ώμους της και σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της.

θέλεις εδώ, Μακένα; Εξήγησέ μου αμέσως».

α μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι, όσο θα μιλάμε;» τη ρώτησε εκείνος, γνέφοντας προς την ανοιχτή πόρτα.

Ντάνα κράτησε το βλέμμα της ακλόνητο πάνω του.

χι».

ου αρέσει να έχεις ακροατές;» Ο Γκρίφιν χαμογέλασε. «Δεν έχω αντίρρηση».

Ντάνα κοίταξε πίσω του. Στην πόρτα τού απέναντι διαμερίσματος στεκόταν η κυρία Γκιμπς. Φορούσε μια ροζ ρόμπα κι είχε μια εκστατική έκφρ

έρωνε ότι είχε ήδη μαζέψει αρκετά στοιχεία για κουτσομπολιό για μια εβδομάδα.

εια σου, γλυκιά μου», είπε η κυρία Γκιμπς. «Ποιος είναι ο όμορφος επισκέπτης σου;»

εν είναι...»



αι βέβαια είναι». Η κυρία Γκιμπς ανοιγόκλεισε σαγηνευτικά τα βλέφαρά της στον Γκρίφιν. «Καλημέρα».

αλημέρα».

κοίτα χαμόγελο! Δε θα μας συστήσεις, γλυκιά μου;»

Ντάνα έκανε μια γκριμάτσα απαυδισμένη. «Για τ’ όνομα του Θεού...»

μαι ο Γκρίφιν Μακένα», απάντησε εκείνος ανάλαφρα.

φίλος της;»

εργοδότης της. Ο πρώην εργοδότης της, δηλαδή. Η κυρία Άντερσον δε δουλεύει πλέον...»

Ντάνα έκλεισε με δύναμη την πόρτα και τον αγριοκοίταξε. «Δε βγάζεις ανακοίνωση, λέω εγώ;»

υγνώμη. Δεν ήξερα ότι ήθελες να το κρατήσεις μυστικό».

αραιτήθηκα, το ξέχασες;»

χήμα λόγου, Άντερσον».

εγονός, Μακένα. Έχεις ένα λεπτό να μου εξηγήσεις γιατί ήρθες εδώ».

ου περισσεύουν και πενήντα δευτερόλεπτα».ραία. Γιατί η ώρα περνά...»

διάβολο έκανες στο πρόγραμμά μου;»

μάτια της Ντάνα άνοιξαν διάπλατα. «Ορίστε;»

πα...»

κουσα τι είπες, Μακένα. Τρελάθηκες; Δεν έκανα τίποτα στο πρόγραμμα».

Φόρεστερ λέει...»

ξάλλου, το πρόγραμμα αυτό δεν είναι δικό σου».

λήθεια;» Ο Γκρίφιν χαμογέλασε βιασμένα. «Και ποιανού είναι η Ντάτα Μπάιτς;»

πορεί να έχεις αρκετά χρήματα ώστε να νομίζεις ότι μπορείς ν’ αγοράσεις όλο τον κόσμο, Μακένα, αλλά δεν έχεις το μυαλό για να...»

Γκρίφιν κινήθηκε αστραπιαία. Την άρπαξε από τα μπράτσα αρκετά δυνατά ώστε να την ανασηκώσει, χωρίς όμως να την πονέσει.

χεις κότσια, Άντερσον». Τα μπλε του μάτια βυθίστηκαν στα δικά της. «Σου το έχει πει ποτέ κανείς αυτό;»

αρδιά της Ντάνα χτύπησε δυνατά. «Άσε με, Μακένα».

ατί;» Η φωνή του ήταν σιγανή και κάπως βραχνή. «Πριν από λίγο μου έλεγες ότι δε με φοβάσαι».

λήθεια είναι».

χέρια του ανέβηκαν και τώρα την έπιασε από τους ώμους. Η ματιά του έπεσε στα χείλη της. Η Ντάνα ένιωσε το βάρος του βλέμματός του, τη ζ

λες και χάιδευε τα χείλη της με το δάχτυλό του.

γώ νομίζω ότι με φοβάσαι».

είνη τραβήχτηκε κι έκανε ένα βήμα πίσω. Έπαιζε μαζί της, το ήξερε, αλλά δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί.

υτό που θέλω να πω», του είπε απότομα, «είναι ότι το να είσαι ιδιοκτήτης μιας εταιρείας προγραμμάτων υπολογιστών, δε σημαίνει απαραίτη

λαβαίνεις απ’ αυτά».

ι αυτό που θέλω να πω εγώ», απάντησε το ίδιο απότομα ο Γκρίφιν, «είναι ότι το πρόγραμμα έγινε από τον Ντέιβ Φόρεστερ, που είναι υπάλληλ

ογέλασε υπεροπτικά. «Άρα, είναι δικό μου».

Ντάνα τον προσπέρασε, πήρε την κούπα με τον καφέ από το τραπέζι και προχώρησε στην κουζίνα.

ολύ ωραία. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις. Δε με αφορά».

Φόρεστερ είπε ότι το κατέστρεψες».

ο ίδιο είπες κι εσύ όταν με απέλυσες», παρατήρησε εκείνη, ρίχνοντας το υπόλοιπο του καφέ μέσα στο νεροχύτη και σερβίροντας

αναλαμβάνω, μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις».Γκρίφιν συνοφρυώθηκε. Κοίταξε τον καφέ που είχε μείνει στην καφετιέρα και μετά την Ντάνα.

οιος έφτιαξε τον καφέ που ήταν στην κούπα σου στο γραφείο;»

είνη ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της μπερδεμένη. «Τι πράγμα;»

πάρχει μια μεγάλη κίτρινη κούπα πάνω στο γραφείο σου και μέσα έχει κάτι μαύρο και γλοιώδες που κάποτε θα έπρεπε να ήταν καφές. Ποιος τον

»

χι. Η Σουέλεν. Δουλεύει κάτω στο χολ και...»

ότε θα πιω ένα φλιτζάνι απ’ αυτόν εδώ», είπε ο Γκρίφιν κι έγνεψε προς την καφετιέρα.

ρίστε;»

πα...»

κουσα τι είπες, Μακένα. Αυτό που δεν άκουσα ήταν να σου προσφέρω καφέ».

Γκρίφιν κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά, άπλωσε το χέρι του, πήρε ένα φλιτζάνι από το ράφι και σερβίρισε καφέ.

φιλοξενία σου δεν είναι και πολύ θερμή, Άντερσον», είπε κι ήπιε μια γουλιά. «Αυτό εδώ είναι προτιμότερο».

Ντάνα έκανε μια γκριμάτσα, γυρνώντας τα μάτια της προς τα πάνω. «Τι είσαι, τέλος πάντων, Μακένα; Οικονομικό κεφάλι ή ειδικός στον καφέ;»πιζών». Στα χείλη του άνθισε ένα χαμόγελο. «Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό το πράγμα στο γραφείο σου ήταν ένα αποτυχημένο πείρα

τική φόρμουλα για λάδι μηχανής».

Ντάνα γέλασε. Δεν το ήθελε, αλλά όταν θυμήθηκε πόσες φορές τις νύχτες που έμενε μέχρι αργά είχε ανατριχιάσει πίνοντας τον καφέ της Σουέ

όταν ότι κρατούσε τα μάτια ανοιχτά, δεν είχε καταφέρει να συγκρατηθεί.

ο Γκρίφιν γέλασε. Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. Ήταν απίστευτα γοητευτικός όταν γελούσε. Βέβαια, πάντα ήταν γοητευτικός, αλλά όταν γελούσ

είνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Η Ντάνα έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια της και μετά το σήκωσε.

τάνα».

ρθουρ». Ο καλός, πιστός Άρθουρ. Η άγκυρα με την πραγματικότητα. Μια μεγάλη ανακούφιση χύθηκε μέσα της. «Ω, χαίρομαι πολύ που ακούω

».

ι εγώ που ακούω τη δική σου. Νιώθεις καλύτερα τώρα;»

αλύτερα;»

σουν τόσο ταραγμένη χθες βράδυ, που ανησύχησα...»

ντερσον;» είπε ο Γκρίφιν.

Ντάνα συνοφρυώθηκε. «Συγνώμη, Άρθουρ. Δε σε άκουσα. Τι είπες;»



εν έχω όλη τη μέρα στη διάθεσή μου, Άντερσον. Πες σ’ όποιον είναι ότι έχεις δουλειά».

Ντάνα έκλεισε το ακουστικό με το χέρι της. «Δεν είμαι πλέον υπάλληλός σου, Μακένα. Δε δέχομαι εντολές από σένα».

ες και δέχτηκες ποτέ».

τάνα; Είναι κανείς εκεί;» τη ρώτησε ο Άρθουρ.

Ντάνα αναστέναξε κι έβαλε ξανά το ακουστικό στ’ αυτί της. «Ναι, Άρθουρ. Είναι εδώ ο Γκρίφιν Μακένα».

κεί, στο διαμέρισμά σου;»

είνη αναστέναξε ξανά. Ο Άρθουρ έκανε σαν να του είχε πει ότι την είχε επισκεφτεί ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

αι».

α ποιο λόγο βρίσκεται εκεί;»

εν ξέρω, Άρθουρ. Δε μου είπε ακόμα».

Γκρίφιν έσμιξε τα φρύδια του. «Ο παπιγιονάκιας είναι;»

Ντάνα έκανε μια γκριμάτσα.

ε φαντάζομαι να προσπάθησε να κάνει τίποτα ανάρμοστο, Ντάνα;»χι, δεν πρόκειται γι’ αυτό, Άρθουρ».

άζω στοίχημα ότι ήρθε να σε δει, γιατί ανησυχεί μήπως πας στο Ταμείο Ανεργίας και τους μιλήσεις».

σου λέει;» τη ρώτησε ο Γκρίφιν πλησιάζοντας.

Ντάνα του γύρισε την πλάτη της. «Μάλλον έχεις δίκιο».

αταπληκτικά νέα, καλή μου, καταπληκτικά. Ίσως θα έπρεπε να μου δώσεις να μιλήσω στον κύριο Μακένα».

χι, Άρθουρ, δεν είναι απαραίτητο».

συμβαίνει;» Ο Γκρίφιν έσκυψε πάνω από τον ώμο της κι η ζεστή του ανάσα χάιδεψε το μέτωπό της. «Φοβάται μη σου ριχτώ;»

κου μερικές σύντομες συμβουλές τότε, Ντάνα. Να θυμάσαι ότι τα δικαιώματά σου καλύπτονται από το νόμο...»

ου είπες ότι με φίλησες;» ψιθύρισε ο Γκρίφιν.

Ντάνα στράφηκε προς το μέρος του και τον αγριοκοίταξε. «Δεν έκανα τίποτα τέτοιο!»

δεν έκανες;» τη ρώτησε ο Άρθουρ. «Ντάνα, άσχετα με το τι προσπαθεί να σου πει, τα δικαιώματά σου λένε...»

α σε πάρω εγώ, Άρθουρ». Η Ντάνα έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε τον Γκρίφιν. «Είπες ότι θα μου εξηγήσεις γιατί ήρθες εδώ, Μακένα. Σ

όν».

είνος έσμιξε τα φρύδια του. Γιατί είχε πάει εκεί, αλήθεια; Δε θυμόταν. Η όσφρησή του είχε γεμίσει από το άρωμα της Ντάνα. Έκανε ένα βήμα

βηξε.

ρθα να σε ρωτήσω για το πρόγραμμα, Άντερσον».

πράγμα;»

χει δίκιο ο Φόρεστερ. Εσύ το κατέστρεψες».

ώς θέλεις να σου πω το ‘‘όχι’’ για να το καταλάβεις, Μακένα; Αν αυτό ήρθες να μου πεις...»

εν είναι μόνο αυτό».

Ντάνα φύσηξε μια τούφα μαλλιών που έπεφτε στο μέτωπό της. «Τελείωνε, εντάξει; Έχω και δουλειά».

ννοείς να ψάξεις να βρεις καινούρια δουλειά», είπε ο Γκρίφιν, χαμογελώντας βιασμένα.

πες στο θέμα, Μακένα. Τι θέλεις;»

όση συμμετοχή είχες στη δημιουργία του προγράμματος;»

Ντάνα ετοιμάστηκε να του δώσει μια πληρωμένη απάντηση, αλλά κάτι στο ύφος του τη σταμάτησε.

εγάλη», απάντησε.

ο φτιάξατε από κοινού με τον Φόρεστερ;»είνη χαμογέλασε παγερά. «Πολύ θα το ήθελε».

ς βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, Άντερσον. Μπορείς να φτιάξεις το πρόγραμμα;»

υτό είναι η μία εκδοχή, υποθέτω». Η Ντάνα άφησε κάτω την κούπα με τον καφέ της. «Είσαι ο πιο σοβινιστής κι απίστευτος άνθρωπος

ρίσει!»

υχαριστώ», είπε ο Γκρίφιν ευγενικά. «Δεν ήρθα όμως για ν’ ακούσω κομπλιμέντα».

για τ’ όνομα του Θεού...»

Ντάνα έκανε να προσπεράσει, αλλά ο Γκρίφιν την έπιασε από το μπράτσο και τη σταμάτησε.

εν τελείωσα ακόμα, Άντερσον». Έριξε μια ματιά στο ρολόι της κουζίνας. «Ο αντιπρόσωπος της Ντάτα Μπάιτς πρέπει να βρίσκεται στη Φλόριν

ία το μεσημέρι».

πέροχα», απάντησε εκείνη χαμογελώντας πλατιά. «Ακριβώς την ώρα του μεσημεριανού».

χουν προγραμματιστεί συσκέψεις από τη μιάμιση μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Ύστερα θα ακολουθήσει δείπνο με...»

α έχει πολλή δουλειά, ε;» είπε εκείνη εύθυμα.

ν αυτό το Σαββατοκύριακο αποδειχτεί φιάσκο, τότε η Ντάτα Μπάιτς πιθανότατα θα καταρρεύσει».Ντάνα αναστέναξε κι ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. «Κι εσύ θα χάσεις χρήματα. Είμαι όμως σίγουρη ότι αυτό δε σε απασχολεί καθόλου».

ολλοί άνθρωποι θα χάσουν τις δουλειές τους. Μπορείς να αστειευτείς και μ’ αυτό, Άντερσον;»

Ντάνα τον κοίταξε και τα μάτια της πήραν μια χρυσαφένια απόχρωση. «Έχεις δίκιο, έτσι θα γίνει. Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω όμως, Μακ

αι».

αι τώρα έχεις πρόβλημα».

εταιρεία έχει πρόβλημα».

ε συγχωρείς που σε ρωτώ, αλλά υπάρχει καμιά διαφορά;»

Γκρίφιν άφησε κάτω την κούπα με τον καφέ του. «Ρώτα αυτούς που θα χάσουν τη δουλειά τους και άκου τι θα σου πουν».

ε δίκιο. Αν η Ντάτα Μπάιτς έκλεινε, θα έχανε τη δουλειά της η Τζίνι, ο Τσάρλι ο επιστάτης, η Σουέλεν και διακόσια περίπου ακόμα άτομα.

χεις δίκιο», του είπε μετά από λίγο.

ο ξέρω και, πίστεψέ με, δε νιώθω καμιά ικανοποίηση γι’ αυτό».

ο ελπίζω! Αν με άκουγες...»

ννοείς αν σε είχα ακούσει όταν μου είχες μιλήσει για τον Φόρεστερ. Ναι, έπρεπε να το είχα κάνει». Ο Γκρίφιν έβαλε τα χέρια στις τσέπες του. έπρεπε σε καμιά περίπτωση να σε είχα απολύσει».



Ντάνα ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. Δεν μπορούσε να δείξει ικανοποιημένη, αφού η επιχείρηση βρισκόταν σε τόσο δύσκολη θέση.

ε θα είχε καμιά σημασία. Δε θα μπορούσα ποτέ να φτιάξω το πρόγραμμα μέχρι σήμερα το πρωί».

ύτε ο Φόρεστερ».

ν είχε δουλέψει λίγο παραπάνω, ίσως...» Χαμογέλασε θλιμμένα. «Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει ότι αν κυβερνούσε το ‘‘αν’’ τον κόσμο,

αιναν στον παράδεισο».

Γκρίφιν χαμογέλασε. «Η μητέρα σου ήταν φιλόσοφος».

αλίστρια ήταν», απάντησε η Ντάνα σοβαρή. «Εντάξει, Μακένα, δεκτή η συγνώμη σου. Τώρα με συγχωρείς, αλλά...»

άτι πήγες να πεις για το τι θα συνέβαινε αν ο Φόρεστερ ήταν πιο λειτουργικός».

Ντάνα στερέωσε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από τ’ αυτί της και, προσπερνώντας τον Γκρίφιν, πήγε στο καθιστικό και κάθισε στον κανα

ασε τα πόδια της πάνω στο τραπεζάκι του καφέ και τα σταύρωσε.

ντερσον;»

ασήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε να κάθεται απέναντί της στην ξύλινη, κουνιστή πολυθρόνα.

άτι έλεγες για τον Φόρεστερ».είνη ξερόβηξε καθαρίζοντας το λαιμό της. «Έλεγα ότι, αν ήταν νηφάλιος, υπήρχε πιθανότητα –μικρή, βέβαια– να έχει έτοιμο το πρόγραμμ

βατοκύριακο».

ώς; Τι εννοείς λέγοντας ότι θα το είχε έτοιμο;»

ν και δεν είναι αυτός που έφτιαξε στην πραγματικότητα το πρόγραμμα, η αλήθεια είναι ότι δούλεψε μαζί μου. Και πρόκειται για ευφυΐα, ότ

άλιος. Άρα, ήταν πολύ πιθανό να το κάνει να λειτουργήσει. Ίσως όχι ολοκληρωμένα, αλλά τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος». Αναστέ

βασε τα πόδια της κάτω. «Δεν μπορεί όμως, άρα τι σημασία έχει να το συζητάμε;»

Γκρίφιν την κοίταξε για αρκετή ώρα. Μετά έγειρε πίσω, σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του κι άρχισε να κουνά την πολυθρόνα μπρος πίσω.

ηλαδή, λες ότι εσύ έφτιαξες το πρόγραμμα...»

ατά το μεγαλύτερο μέρος».

αλλά μόνο ο Φόρεστερ θα μπορούσε να το κάνει να λειτουργήσει αυτό το Σαββατοκύριακο».

Ντάνα τίναξε επάνω το κεφάλι της. «Δεν είπα κάτι τέτοιο».

ο είπες μόλις τώρα».

πα ότι ο Φόρεστερ, ο νηφάλιος Φόρεστερ, θα μπορούσε να το φτιάξει, γιατί είναι υπάλληλός σου».

κατάλαβα. Δηλαδή, μπορεί να το κάνει και κάποιος άλλος».

ε νομίζω. Εκτός κι αν έχει στη διάθεσή του δυο μέρες καιρό».

ι αν ήταν δυνατόν;»

Ντάνα ανασήκωσε τον έναν της ώμο. «Ένας καλός προγραμματιστής ίσως θα μπορούσε να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση».

νας καλός προγραμματιστής. Άντρας, δηλαδή», είπε ο Γκρίφιν και χαμογέλασε.

Ντάνα σηκώθηκε όρθια. «Σχήμα λόγου, Μακένα. Αναφέρομαι σ’ ένα υποθετικό πρόσωπο, ιδιοφυΐα στους υπολογιστές. Ένα πρόσωπο ταλαντ

ό, με...»

γνώσεις».

κριβώς. Κι ο νηφάλιος Ντέιβ Φόρεστερ είναι το μοναδικό τέτοιο πρόσωπο που δ ιαθέτει η Ντάτα Μπάιτς».

όνο που υπάρχει ένα πρόβλημα, Άντερσον». Τα μάτια του Γκρίφιν συνάντησαν τα δικά της. «Ο Φόρεστερ δε δουλεύει στην Ντάτα Μπάιτς πλ

λυσα σήμερα το πρωί». Χαμογέλασε κι η Ντάνα ένιωσε σαν καναρίνι παγιδευμένο μέσα σ’ ένα κλουβί, με τη γάτα απέξω να ξερογλείφεται. «Η

ιτς δε διαθέτει κανένα τέτοιο πρόσωπο, εκτός από σένα».

Ντάνα τινάχτηκε όρθια. Τι ήταν αυτά που έλεγε; Μήπως πίστευε ότι θα ξαναγυρνούσε να δουλέψει για λογαριασμό του; Την είχε απολύσει, πισ

τα ψέματα που του είχε σερβίρει ο Φόρεστερ, κατηγορώντας την ακόμα και για σαμποτάζ.έχνα το», του πέταξε.

Γκρίφιν σηκώθηκε κι εκείνος όρθιος. Το βλέμμα του στυλώθηκε στο δικό της.

ου έχω ήδη ζητήσει συγνώμη, Άντερσον. Τι περισσότερο θέλεις να κάνω;»

ου ραγίζεις την καρδιά», είπε παγερά η Ντάνα.

ε θέλω την καρδιά σου, το μυαλό σου θέλω. Σκέψου όλους αυτούς τους αθώους που θα υποφέρουν, εξαιτίας των πληγωμένων αισθημάτων σου»

υτό νομίζεις; Ότι πλήγωσες τον εγωισμό μου;» Τον αγριοκοίταξε. «Έχω να σου πω κάτι, Μακένα...»

ν παρουσιάσω το πρόγραμμα στη Φλόριντα αυτό το Σαββατοκύριακο θα σημαίνει το τέλος της εταιρείας και το ξέρεις».

υπέροχα! Μόνο που δε λειτουργεί. Δεν μπορείς να μου το καταλογίσεις αυτό, κύριε!»

άβολε, αργόστροφη είσαι; Το ξέρεις ότι είσαι η μόνη που μπορείς να μας βγάλεις απ’ αυτή τη θέση».

ας; Δεν υπάρχει ‘‘μας’’, το ξέχασες; Δεν είμαι πλέον υπάλληλος της Ντάτα Μπάιτς».

πορείς να γίνεις. Και τότε θα έχεις την ευκαιρία να μας γλιτώσεις».

ην ευκαιρία να γλιτώσω το τομάρι σου, Μακένα, αυτό δεν εννοείς;»

ρε, βρε, τι ωραία που μιλάς, Άντερσον!»ελείωνε, Μακένα. Τι θέλεις από μένα;»

χαμόγελό του ήταν σχεδόν παιδιάστικο, το βλέμμα του όμως ήταν αποφασιστικό.

ν βυθιστεί η Ντάτα Μπάιτς, θα πνιγούν όλοι».

α και κάτι στο οποίο συμφωνούμε. Και λοιπόν;»

αι λοιπόν, ανέβα ξανά στο καράβι».

Ντάνα τον κοίταξε επίμονα. Την παρακαλούσε... Ω, όχι. Την κοιτούσε σαν να της έκανε χάρη, σαν να περίμενε να πετάξει από τη χαρά της, να

υσιασμένη τα μπράτσα της στο λαιμό του...

χι», είπε αποφασιστικά και τον κοίταξε κατάματα.

χι;» Ο Γκρίφιν φάνηκε έκπληκτος.

χι. Δε θέλω να ξαναγυρίσω στη θέση μου κι αυτό είναι τελεσίδικο».

α χαμόγελο άνθισε στα χείλη του. «Μα εγώ δε σου πρόσφερα ξανά τη θέση σου».

μάγουλα της Ντάνα έγιναν κατακόκκινα. Τον αναθεματισμένο! Τον είχε αφήσει να τη γελοιοποιήσει για δεύτερη φορά.

ύγε, Μακένα», του είπε. «Κάνε στροφή, πήγαινε στην πόρτα και...»υτό που σου προφέρω είναι μια καινούρια θέση».



Ντάνα έμεινε ακίνητη. «Καινούρια θέση;»

κριβώς. Θα πάρεις τη θέση του Φόρεστερ».

ρισε αργά, πολύ αργά, προς το μέρος του, περιμένοντας ότι θα τον έβλεπε να γελάει. Η έκφρασή του όμως ήταν σοβαρή.

η θέση του Φόρεστερ;»

υσικά».

ύνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Και θα έχω αύξηση μισθού», είπε.

χω ήδη ενημερώσει το λογιστήριο».

χεις ήδη...» Έκανε μια γκριμάτσα γυρνώντας τα μάτια της προς τα πάνω. «Σου έχει πει ποτέ κανείς πόσο υπερόπτης είσαι, Μακένα;»

ολλοί. Και πριν βιαστείς ν’ αντιδράσεις, σου λέω ότι έχω δώσει εντολή για αύξηση μισθού σαράντα τοις εκατό».

λήθεια;» είπε εκείνη σαρκαστικά. «Και υποθέτω πως νομίζεις ότι ένα... Είπες σαράντα τοις εκατό;»

εν είναι αρκετό;» Ο Γκρίφιν χαμογέλασε χωρίς ίχνος χιούμορ. «Πενήντα τότε».

Ντάνα έβαλε τα χέρια πίσω στην πλάτη της κι έπλεξε τα δάχτυλά της. «Θέλω συμβόλαιο με μερίδιο στις μετοχές και ιατρική ασφάλιση».

είνος έγνεψε καταφατικά. «Δεκτό».αινούρια επίπλωση στο γραφείο του Φόρεστερ». Η Ντάνα χαμογέλασε παγερά. «Δε μ’ αρέσουν τα μεταλλικά γραφεία και τα παλιά ντουλάπια π

τα περιοδικά με γυναίκες».

άνε ό,τι θέλεις». Ο Γκρίφιν της άπλωσε το χέρι του. «Σύμφωνοι;»

Ντάνα κοίταξε πρώτα το χέρι του και μετά τον ίδιο. «Όχι ακριβώς».

έκπληξη τον είδε να γελά. «Εντάξει. Ζήτα ό,τι θες τώρα που μπορείς. Τι άλλο θέλεις; Γραμματέα; Έγινε. Βοηθούς; Εντάξει. Έλα τώρα, Άντε

ο μπορεί να θέλεις;»

ναν τίτλο. Ο τίτλος της αντιπροέδρου θα με ικανοποιούσε αρκετά», είπε και περίμενε, ξέροντας ήδη ότι το είχε παρακάνει.

ν ήσουν άντρας», είπε μαλακά ο Γκρίφιν, «θα έλεγα ότι έχεις... κότσια». Το βλέμμα του γλίστρησε πάνω της εξοργιστικά αργά. «Αλλά αν είν

ιο, είναι πως δεν είσαι άντρας».

μάγουλα της Ντάνα έγιναν και πάλι κατακόκκινα, αλλά έμεινε ακλόνητη στη θέση της.

υμφωνείς ή όχι;»

σαι σκληρό καρύδι, Άντερσον».

μαι ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι, Μακένα».

είνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Εντάξει. Είσαι η καινούρια αντιπρόεδρος έρευνας και ανάπτυξης. Πώς ακούγεται αυτό;»

ς ακουγόταν; Σαν θαύμα. Μπορούσε να του απαντήσει, χωρίς να τον αφήσει να καταλάβει ότι η καρδιά της χτυπούσε σαν πιστόνι;

ια χαρά», απάντησε με αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση.

υσικά, έχεις την απόλυτη ευθύνη να σώσεις την Ντάτα Μπάιτς αυτό το Σαββατοκύριακο».

υσικά».

ότε, ας δώσουμε τα χέρια».

Γκρίφιν άπλωσε ξανά το χέρι. Η Ντάνα το κοίταξε κι ύστερα γλίστρησε αργά το δικό της μέσα στην πλατιά παλάμη του.

δάχτυλά τους ενώθηκαν, σφίχτηκαν. Ένιωσε τη ζεστασιά του...

φνικά τράβηξε απότομα το χέρι της πίσω. «Είναι... είναι αργά».

Γκρίφιν συνοφρυώθηκε και τραβώντας τη μανσέτα του έριξε μια ματιά στο ρολόι του. «Διάβολε! Μπορείς να ετοιμαστείς σε είκοσι λεπτά;»

είνη γέλασε. «Χρονομέτρησέ με».

Γκρίφιν την κοίταξε. Το πρόσωπό της ήταν αναψοκοκκινισμένο, τα μάτια της έλαμπαν. Πάλεψε με την επιθυμία να την πάρει στην αγκαλιά του

ην κάνει να νιώθει αυτή τη χαρά για κείνον, όχι για τη δουλειά.

ανε ένα βήμα πίσω.ήγαινε τότε. Κάτω περιμένει το αυτοκίνητο».

Ντάνα έκανε επιτόπου στροφή και όρμησε στην κρεβατοκάμαρά της, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω της. Ο Γκρίφιν άκουσε συρ

γοκλείνουν. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά εκείνη εμφανίστηκε ξανά. Φορούσε πουκάμισο, φούστα, χαμηλοτάκουνα παπούτσια και κρατούσε μ

τσα και το φορητό υπολογιστή της.

ύνησε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά.

κτώ λεπτά έκανες, Άντερσον. Βρήκες καιρό να φτιάξεις ακόμα και τα μαλλιά σου».

τι στον τόνο της φωνής του έκανε την Ντάνα ν’ ανασηκώσει το χέρι της και να πιάσει τον κότσο στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. «Έχει

ισμά μου;»

χι», απάντησε εκείνος ανέκφραστα. «Είναι όπως πάντα».

ραία, τότε». Η Ντάνα χαμογέλασε. «Σου το είπα ότι θα είμαι στην ώρα μου έτοιμη, Μακένα».

Γκρίφιν άπλωσε το χέρι του να πάρει τη βαλίτσα της. Εκείνη αντιστάθηκε για μερικά λεπτά, αλλά στο τέλος του την έδωσε.

ήκαν στο ασανσέρ και κατέβηκαν στο χολ σιωπηλοί. Κάποια στιγμή είχε αρχίσει να χιονίζει. Η πόλη είχε μια παράξενη ηρεμία. Ο Γκρίφιν έπια

Ντάνα από τον αγκώνα και την οδήγησε στη Μερσέντες που ήταν παρκαρισμένη στο πεζοδρόμιο. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα κι εκείνη μπήκε μέο αεροδρόμιο Γκουάρντια, σε παρακαλώ, Όλιβερ», είπε ο Γκρίφιν και κάθισε δίπλα της. «Κι όσο πιο σύντομα γίνεται».

αν σχεδόν φτάσει στο αεροδρόμιο, όταν η Ντάνα στράφηκε προς το μέρος του.

α είμαστε σ’ επαφή, φυσικά».

επαφή;»

αι, θα σου τηλεφωνώ από το Μαϊάμι και θα σε κρατώ ενήμερο».

Γκρίφιν πήγε να της πει ότι δεν ήταν ανάγκη να το κάνει, αλλά εκείνη τη στιγμή ο Όλιβερ σταμάτησε το αυτοκίνητο δίπλα στο πεζοδρόμιο.

έλω να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε απογοητεύσω, κύριε Μακένα», είπε η Ντάνα και πλησίασε προς την πόρτα. «Δ εν υπόσχομαι τίποτα, καταλ

ά σου λέω πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να σώσω την Ντάτα Μπάιτς αυτό το Σαββατοκύριακο».

λπίζω για το καλό όλων μας να πετύχεις».

Όλιβερ άνοιξε την πόρτα και η Ντάνα με τον Γκρίφιν βγήκαν έξω. «Δεν υπάρχει λόγος να με συνοδεύσεις μέσα, κύριε Μακένα».

συμβαίνει, Άντερσον; Ξαφνικά άρχισες να με αποκαλείς πάλι κύριο Μακένα;»

υτό απαιτεί η ευγένεια. Εξάλλου, τώρα εργάζομαι για σένα». Χαμογέλασε κι έκανε να πιάσει τη βαλίτσα της. «Αν τα πράγματα δεν πάνε καλ

λύσεις ξανά, να είσαι σίγουρος ότι οι προσφωνήσεις μου θα είναι εντελώς διαφορετικές. Αντίο, κύριε Μακένα», είπε και του άπλωσε ευγενικά το Γκρίφιν το πήρε στο δικό του. «Καλημέρα, κυρία Άντερσον», απάντησε το ίδιο ευγενικά.



Ντάνα συνοφρυώθηκε. «Δεν καταλαβαίνω».

πλό είναι». Ο Γκρίφιν πήρε τη βαλίτσα του από τον Όλιβερ, έπιασε την Ντάνα από τον αγκώνα και την έστρεψε προς την είσοδο του αερο

υρος ότι θ’ άκουγε κάποιες από τις προσφωνήσεις που του είχε υποσχεθεί νωρίτερα. «Εσύ κι εγώ θα πάμε μαζί στο Μαϊάμι».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

τάνα σταμάτησε, όταν συνειδητοποίησε τι της είχε πει και μετά γύρισε και τον κοίταξε. «Τι είπες;»

πληκτικό πόσο ήρεμη ακούγεται, σκέφτηκε εκείνος. Δυσοίωνα ήρεμη. Δεν ξεγελάστηκε στιγμή. Είχε ξαναδεί αυτή την έκφραση στο βλέμμ

θε ότι λίγο ήθελε για να του επιτεθεί μ’ ένα χτύπημα καράτε.

κουσες τι είπα», απάντησε και την έπιασε από το μπράτσο. «Θα πάμε στο συνέδριο μαζί».

χι!»

υνέχισε να προχωράς, σε παρακαλώ, κυρία Άντερσον. Έχουμε αργήσει».

αι θ’ αργήσουμε περισσότερο, αν δε μου πεις ότι αστειεύεσαι».

αίνομαι ν’ αστειεύομαι;»

Ντάνα του έριξε μια ματιά, καθώς την οδηγούσε βιαστικά μέσα στο χώρο του αεροδρομίου. Όχι, δεν έμοιαζε ν’ αστειεύεται καθόλου. Το στομ

τηκε.

άλ’ το καλά στο κεφάλι σου, Μακένα, έχεις τόσες πιθανότητες να έρθεις μαζί μου, όσες κι ένα γουρούνι να πετάξει!»

αταπληκτική φαντασίωση, Άντερσον».

α αφήσεις το μπράτσο μου; Δε μ’ αρέσει να με τραβολογάνε, σαν να είμαι κανένα πακέτο», είπε εκείνη εξοργισμένη.

ι εγώ δεν έχω σκοπό να σταθώ και να κουβεντιάσω ένα θέμα που δεν είναι στην ατζέντα μου. Έχουμε αργήσει. Πόσες φορές πρέπει να σου το πω

σημαίνει “έχουμε’’; Εγώ πάω στη Φλόριντα, εσύ όχι».

αν φτάσει στον έλεγχο εισιτηρίων. Ο Γκρίφιν άφησε τις αποσκευές τους πάνω στον πάγκο.

άλε τον υπολογιστή σου πάνω στον ιμάντα, Άντερσον».

ε βάζω τίποτα!»

που να... Άσε το διαβολόπραγμα κάτω», γρύλισε εκείνος και της πήρε τον υπολογιστή από το χέρι. Ύστερα την έσπρωξε χωρίς ιδιαίτερη ευγέν

τις ακτίνες σωματικού ελέγχου και την ακολούθησε. «Θα πάμε μαζί στο Μαϊάμι», είπε, παίρνοντας τις αποσκευές που είχαν ήδη περάσει από τις

εν πρόκειται να έρθω μαζί σου! Και μπορώ να μεταφέρω μόνη μου τα πράγματά μου».μαι σίγουρος», απάντησε ο Γκρίφιν, αγνοώντας τις προσπάθειές της να πάρει τη βαλίτσα και τον υπολογιστή από τα χέρια του. «Μπορείς να κά

ρεί κι ένας άντρας, εκατό φορές καλύτερα».

ολύ σωστά».

ύρα επτά», είπε μετά εκείνος και την έσπρωξε προς τ’ αριστερά. «Από κει θα πάμε».

εν πρόκειται να πάμε, Μακένα».

χήμα λόγου, σε διαβεβαιώ». Ο Γκρίφιν χαμογέλασε παγερά. «Θα έπρεπε να είναι καταδικασμένος σε θάνατο κανείς για να θέλει μια γυναίκα σαν

ζωή του».

στεψέ με, τα αισθήματα είναι αμοιβαία», είπε η Ντάνα και τον αγριοκοίταξε. «Θα περπατήσεις πιο σιγά;»

α χάσουμε το αεροπλάνο. Σου το ξαναλέω, έχουμε αργήσει».

ι εγώ σου ξαναλέω, δεν ‘‘έχουμε’’ κάνει τίποτα μαζί. Εγώ θα χάσω το αεροπλάνο. Και...»

ροσοχή, παρακαλώ. Πτήση Ιστ Κόουστ Αιρ 356 για Μαϊάμι, άμεση επιβίβαση, θύρα επτά».

Ντάνα άρπαξε τον Γκρίφιν από το μπράτσο και τον γύρισε απότομα προς το μέρος της.

ου είπες ψέματα», τον κατηγόρησε. «Μου είπες ότι ο αντιπρόσωπος της Ντάτα Μπάιτς πρέπει να είναι στο Μαϊάμι σήμερα στη μία».αι θα είναι, αν το βουλώσεις επιτέλους και προχωρήσεις».

εν έχεις ιδέα από υπολογιστές. Το παραδέχτηκες κι ο ίδιος».

κριβώς».

δουλειά έχεις, λοιπόν, εκεί πέρα;»

είνος γέλασε. «Δε θέλω να σου το υπενθυμίζω, Άντερσον, αλλά δική μου είναι η εταιρεία».

ι εμένα δε μ’ αρέσει να σου το υπενθυμίζω, αλλά αυτό δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει κανέναν».

Γκρίφιν της χαμογέλασε πονηρά. «Θα τους εντυπωσιάσει, όταν θα δουν ότι έχουμε φτιάξει ένα καταπληκτικό καινούριο πρόγραμμα».

ο ελπίζεις», μουρμούρισε η Ντάνα.

αυτό το συνέδριο θα είναι πολλοί επαγγελματίες, Άντερσον. Κι αυτοί ξέρουν ότι εγώ είμαι η Ντάτα Μπάιτς!»

εέ μου, είσαι απίστευτος!»

ταν αντιμετωπίζουν τον ανώτερο, οι άνθρωποι νιώθουν σιγουριά».

α».

χε μου εμπιστοσύνη, Άντερσον. Αλήθεια είναι. Έτσι έφτασα εδώ που είμαι σήμερα».φτασες γιατί μεγάλωσες με χρυσά κουτάλια».

Γκρίφιν την έπιασε και τη γύρισε προς το μέρος του. «Έφτασα γιατί δούλεψα σκληρά», της είπε ψυχρά. «Όπως κι εσύ».

κάνε μου τη χάρη, Μακένα. Γεννήθηκες πλούσιος κι όλα ήταν εύκολα για σένα, ενώ άνθρωποι σαν κι εμένα...»

νθρωποι σαν κι εσένα, τι;»

Ντάνα κούνησε το κεφάλι της με δυσπιστία. «Τίποτα. Δε θα καταλάβεις».

σαι σνομπ, το ξέρεις; Σου το έχει ξαναπεί ποτέ κανείς; Πιστεύεις ότι όποιος γεννήθηκε πλούσιος είναι άχρηστος».

εν είναι αλήθεια!»

ναι». Ο Γκρίφιν έκανε ένα μορφασμό. «Άκου, λοιπόν, κάτι. Όχι ότι σε αφορά δηλαδή, αλλά σου λέω ότι δούλευα σκληρά στο κολέγιο, όπως κι

υτό είναι γελοίο...» Τα μάτια της Ντάνα στένεψαν ξαφνικά. «Πώς το ξέρεις ότι δούλευα στο κολέγιο;»

άβασα το φάκελό σου». Ο Γκρίφιν άρχισε να τη σπρώχνει προς την έξοδο επιβίβασης. «Πιστεύεις ότι σου πρόσφερα τη θέση της αντιπροέδρο

ίμαι σίγουρος ότι έχεις τα προσόντα ν’ ανταποκριθείς;»

ε μου πρόσφερες τη θέση της αντιπροέδρου. Την απαίτησα...» Τον κοίταξε και είδε ένα αχνό χαμόγελο ν’ ανθίζει στα χείλη του. «Διάβολε, Μ

ες προετοιμασμένος να μου δώσεις τη δουλειά, έτσι;»

ς πούμε ναι. Τελεία. Ο καλός προγραμματισμός είναι η ψυχή της επιτυχίας. Εντυπωσιακός ο φάκελός σου, Άντερσον. Σχεδόν το ίδιο εντυπωσια

δικός μου».



μαι σίγουρη».

Γκρίφιν γέλασε. «Στην αρχή με είχαν πετάξει από δύο διαφορετικά σχολεία, αλλά όταν έπρεπε να πληρώσω εγώ τα δίδακτρά μου, στρώθηκα

είμαστε. Θύρα επτά». Άφησε τη βαλίτσα κι έβγαλε από την τσέπη του τις κάρτες επιβίβασης. «Πάρ’ τες και πάμε».

μισοτελειωμένη ιστορία του για μια στιγμή είχε αποσπάσει την προσοχή της Ντάνα. Τώρα όμως που τον είδε να γνέφει προς τη θύρα επι

αβρήκε το λογικά της.

ποκλείεται». Έκανε ένα βήμα πίσω. «Δεν πάω πουθενά μαζί σου, Μακένα. Παρουσίασε το πρόγραμμα μόνος σου, φίλε. Εγώ δεν έρχομαι».

ην είσαι ανόητη!»

ολύ σωστά το κατάλαβες. Δεν είμαι καθόλου...»

ντάξει, ας το ξεκαθαρίσουμε». Ο Γκρίφιν την κοίταξε στα μάτια παγερά. «Έχεις σκοπό να γίνεις η αντιπρόεδρος της εταιρείας μου ή θα το

νότυφη;»

εμνότυφη;» είπε οργισμένη η Ντάνα και κοίταξε το πέτρινο λες πρόσωπο με τα σφιγμένα χείλη και τα ψυχρά μάτια. «Τι υποτίθεται ότι σημαίνει α

ημαίνει ότι ξέρω γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου».

ο ελπίζω, Μακένα! Ελπίζω να καταλαβαίνεις πόσο προσβλητικό είναι να έχεις τόσο λίγη πίστη σ’ εμένα».Γκρίφιν χαμογέλασε. Ήταν από κείνα τα γεμάτα αυταρέσκεια χαμόγελα, που η Ντάνα ήθελε να σβήσει από το πρόσωπό του.

οβάσαι», της είπε μαλακά.

γώ;» Η Ντάνα ξεφύσηξε περιφρονητικά. «Μη γίνεσαι ανόητος! Εγώ δε φοβάμαι τίποτα».

λήθεια;»

λήθεια. Απλά δε μου αρέσουν οι ψεύτες».

μάτια του Γκρίφιν στένεψαν. «Μπορεί να είμαι πολλά πράγματα, Άντερσον, αλλά δεν είμαι ψεύτης».

ου είπες ψέματα γι’ αυτό το ταξίδι». Η Ντάνα δίστασε. Τα μάγουλά της ρόδισαν. «Για να... για να...»

τάπιε με δυσκολία. Για να με πάρεις κάπου μακριά και να με αποπλανήσεις, παραλίγο να του πει. Δε θα ήταν όμως ανόητο; Να την αποπλανήσ

κομμάτια να ήθελε κάτι τέτοιο; Δεν ήταν ο τύπος του κι αυτό ήταν μεγάλη ανακούφιση, γιατί ούτε κι εκείνος ήταν ο δικός της. Τι κι αν την είχε

φορά; Εντάξει, δύο, αλλά το πρώτο φιλί δε μετρούσε. Ήταν απλά ένα άγγιγμα των χειλιών, ενώ το δεύτερο είχε κάνει τα γόνατά της να λυγίσουν

τι που αποδείκνυε περίτρανα ποιος ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Γκρίφιν Μακένα ήταν σοβινιστής μέχρι το κόκαλο. Αντιπροσώπευε όλα όσα οι γυναίκες είχαν πολεμήσει γενιές ολόκληρες κι όμως, υπήρχαν θηλ

άρεσε αυτό το είδος του αρσενικού. Και πιθανότατα ορδές ολόκληρες, μόλις θα έφταναν στο Μαϊάμι. Η παρέλαση των μισόγυμνων κορμι

ίνι θα τον κρατούσε απασχολημένο από την πρώτη στιγμή που το αεροπλάνο θ’ ακουμπούσε στο έδαφος.

α να, τι;»

χαμόγελο είχε ξαναγυρίσει στο πρόσωπο του Γκρίφιν, πιο γλυκό τώρα και με σημασία. Τα μπλε του μάτια ήταν καρφωμένα στα δικά της. Η κα

ησε άτακτα στο στήθος της. Όταν ήταν μικρή, η Ντάνα είχε πάρει σπίτι μια γάτα. Όχι για πολύ, βέβαια. Στον πατέρα της δεν άρεσαν τα ζώα. Θ

ς με ευχαρίστηση το χρονικό διάστημα που είχε το μικρό ζώο παρέα της.

α ρίγος τη διαπέρασε. Ω, ναι, η γάτα εκείνη ήταν ένα πλάσμα απίστευτης ομορφιάς, μόλις όμως έβλεπε κανένα σπουργίτι στην αυλή μετατρε

αμείλικτο κυνηγό. Όχι από ανάγκη να κορέσει την πείνα της, απλά από ευχαρίστηση...

Γκρίφιν άπλωσε το χέρι του κι άφησε το δάχτυλό του να γλιστρήσει στο κάτω χείλος της. Η Ντάνα τινάχτηκε.

οβάσαι», της είπε και τα μάτια του έλαμψαν. «Φοβάσαι αυτό που μπορεί να συμβεί αν περάσουμε το Σαββατοκύριακο μόνοι».

Ντάνα δε σκέφτηκε, απλά αντέδρασε. Άφησε κάτω τον υπολογιστή της, ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, βύθισε τα χέρια της στα μα

φιν και τράβηξε το πρόσωπό του προς τα κάτω, κολλώντας τα χείλη της στα δικά του.

», είπε εκείνος ξαφνιασμένος, την επόμενη όμως στιγμή χάθηκε μέσα στη δ ίνη του φιλιού της.

Μακένα την είχε φιλήσει για ν’ αποδείξει τη θεωρία του. Ε, λοιπόν, το ίδιο μπορούσε να κάνει κι εκείνη...

ορεί και όχι.τι φοβερά έντονο, σαν ηλεκτρισμός, φάνηκε να περνά από τα χείλη του στα δικά της. Το αίμα της έβραζε. Ω, σκέφτηκε απελπισμένη, ω...

αβήχτηκε, με το σφυγμό της να καλπάζει. Ο Γκρίφιν είχε μια έκπληκτη έκφραση στο πρόσωπό του.

ντερσον;»

ς κάτι, έδωσε εντολή η Ντάνα στον εαυτό της με έντονο ύφος. Για τ’ όνομα του Θεού, πες κάτι έξυπνο!

λέπεις;» Η φωνή της ακούστηκε βιασμένη. Ξερόβηξε. «Βλέπεις, κύριε Μακένα; Αν σε φοβόμουν, θα σε φιλούσα; Θα στεκόμουν μπροστά σ

μη και ψύχραιμη;» Σταμάτα, της είπε η καρδιά της που χτυπούσε φρενιασμένα. «Όχι. Ελπίζω, λοιπόν, να το έβαλες καλά μέσα στο ξερό σου το

σε φοβάμαι ούτε και θα περάσω το Σαββατοκύριακο μαζί σου». Τα μάτια της στυλώθηκαν στα δικά του. Τέντωσε το χέρι της προς τα κ

ήτησε το χερούλι της θήκης του υπολογιστή της. «Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι θα δείξεις την άγνοιά σου και δε θα με αφήσεις να χειριστ

ει το πρόγραμμα».

Γκρίφιν πήγε κάτι να πει, αλλά το μετάνιωσε. Για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν είχε ν’ απαντήσει τίποτα.

ροσοχή, παρακαλώ. Τελευταία αναγγελία αναχώρησης της πτήσης 356 για Μαϊάμι».

Ντάνα πήρε την κάρτα επιβίβασης από το χέρι του και προχώρησε. «Βιάσου, αλλιώς θα χάσουμε το αεροπλάνο».

ρασαν μερικά δευτερόλεπτα απραξίας. Μετά ο Γκρίφιν ξερόβηξε, ίσιωσε τη γραβάτα του, πήρε τα πράγματά του και την ακολούθησε.

* * *

χε συμβεί στο αεροδρόμιο;

Γκρίφιν καθόταν στη μια άκρη του καθίσματος μέσα στο ταξί που τους μετέφερε από το αεροδρόμιο του Μαϊάμι στο Οτέλ ντε λας

σπαθώντας να καταλάβει. Διάβολε, σκέφτηκε αμήχανα. Σ’ όλη την πτήση αυτό προσπαθούσε να καταλάβει. Τι του έλεγε ότι τώρα θα έβρ

ντηση;

ιξε επιφυλακτικά μια ματιά στην Ντάνα. Καθόταν όσο πιο μακριά του μπορούσε, με την πλάτη της όρθια, τα γόνατα ενωμένα και τα χέρια της δι

ποδιά της. Το προφίλ της είχε μια σοβαρή έκφραση. Απ’ ό,τι μπορούσε να καταλάβει, σκεφτόταν το πρόγραμμα. Το ίδιο είχε κάνει και κατά τη

ταξιδιού, με το φορητό υπολογιστή της στα γόνατα και τα δάχτυλά της να πετούν πάνω στο πληκτρολόγιο, γυρισμένη προς το παράθυρο, σε μι

φανέρωνε καθαρά ότι δεν ήθελε να τη διακόψουν.

ιάθεσή του χειροτέρεψε. Το βλέμμα του γλίστρησε ξανά πάνω της. Παρά την άκαμπτη στάση της, η φούστα της είχε ανέβει πάνω από τα γόν

καλύπτοντας ένα μέρος του μηρού της και τα μαλλιά της είχαν ξεφύγει από τον κότσο χαμηλά στον αυχένα της, έτσι που τώρα μικρές, α

ύκλες έπεφταν στο μέτωπο και γύρω από τ’ αυτιά της. Η τελευταία φορά που είχε δει τα μαλλιά της ανακατεμένα ήταν όταν τα είχε ανακατέψει

μα θυμόταν τη μεταξένια υφή τους.



βολε.

άβηξε το βλέμμα του από πάνω της και κοίταξε έξω από το παράθυρο.

σα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα είχαν αλλάξει.

είνο το φιλί στο αεροδρόμιο...

ν ήταν απλά ότι τον είχε φιλήσει, αν και έπρεπε να παραδεχτεί ότι η αντίδρασή της αυτή τον είχε σοκάρει. Ήταν ο τρόπος που το είχε κάνει.

πιμα.

ώ έχω τον έλεγχο εδώ, ήθελε να του πει.

νο που δεν ήταν έτσι. Ούτε εκείνος είχε τον έλεγχο. Μέσα σε μια στιγμή το φιλί της από ψυχρό κι αδιάφορο είχε γίνει φλογερό. Πριν όμως προ

θεί, εκείνη είχε τραβηχτεί και τον είχε κοιτάξει μ’ ένα βλέμμα τόσο αδιάφορο, σαν να είχε ανταλλάξει χειραψία με το θείο του τον Έντγκαρ.

είχε συμβεί; Είχε κι αυτή χάσει τον έλεγχο, όπως ο ίδιος, ή απλά δεν ήξερε τι του γινόταν;

ότι έδινε δεκάρα, δηλαδή. Ακόμα και η τελευταία γυναίκα στον κόσμο να ήταν, η Ντάνα Άντερσον θα έπρεπε να περιμένει υπομονετικά

σει να την κοιτάξει. Ποιος έξυπνος άντρας θα έδειχνε ενδιαφέρον για μια τέτοια γυναίκα; Η γλώσσα της ήταν κοφτερή κι ο τρόπος της απ

ούσε τους άντρες και το πιθανότερο ήταν να ένιωθε τρόμο για τη γυναικεία της φύση.άλλα λόγια, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση!

Γκρίφιν συνοφρυώθηκε ακόμα περισσότερο. Πρόκληση; Γελοίο! Πρόκληση ήταν η επιτυχία της Ντάτα Μπάιτς. Η μετατροπή της Ντάνα Άντ

θινή γυναίκα δεν ήταν πρόκληση. Ας το έκανε κάποιος άλλος.

παπιγιονάκιας, για παράδειγμα.

άφηνε όμως ποτέ τον παπιγιονάκια να γευτεί τη ζεστασιά των χειλιών της; Θα ένιωθε ποτέ ο άλλος άντρας αυτή τη διέγερση όταν η Ντάνα π

κτήσει τον αυτοέλεγχό της; Θα μπορούσε ο παπιγιονάκιας ή οποιοσδήποτε άλλος να της μάθει ότι η φλόγα του πάθους ήταν πολύ πιο επικίνδυν

γα της οργής; Ότι μια γυναίκα μπορούσε ν’ αφεθεί στην αγκαλιά ενός άντρα, χωρίς να παραδώσει την ψυχή της;

μιξε τα φρύδια του. Που να πάρει, ίσως τελικά να είχε πραγματικά χάσει τα μυαλά του! Έγειρε μπροστά.

δηγέ; Μπορούμε να πάμε πιο γρήγορα;»

δηγός του ταξί τον κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη στο παρμπρίζ κι αναστέναξε. Άλλος ένας τρελός Νεοϋορκέζος που είχε έρθει κυνηγώντας τ

ά δεν είχε την υπομονή να ηρεμήσει και να χαλαρώσει.

», είπε. «Κανένα πρόβλημα», πρόσθεσε και πάτησε το γκάζι. Κανένα πρόβλημα, σκέφτηκε ο Γκρίφιν και, γέρνοντας ξανά πίσω, σταύρωσε τα μ

στο στήθος και προσπάθησε να στρέψει τη σκέψη του στο συνέδριο.

* * *

Οτέλ ντε λας Πάλμας ήταν ένα καινούριο, μεγάλο ξενοδοχείο, δίπλα στη θάλασσα.

οιαζε με μια τεράστια τούρτα, διακοσμημένη με ροζ κρέμα και άφθονα φύλλα χρυσού.

Ντάνα δε θα ξαφνιαζόταν καθόλου αν έβλεπε τη Μέριλιν Μονρόε να κατεβαίνει τα σκαλιά της εισόδου.

νδιαφέρον», είπε ο Γκρίφιν, καθώς διέσχιζαν το χολ.

αν η πρώτη λέξη που είχε βγει από τα χείλη του, από τη στιγμή που είχαν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο. Μήπως ήταν ένδειξη ανακωχής; Εντάξ

ταν. Εξάλλου, ήταν αδύνατον να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο μαζί χωρίς ν’ ανταλλάσσουν κάποιες φράσεις τουλάχιστον.

αι, πολύ ενδιαφέρον», του απάντησε και τάχυνε το βήμα της για να τον φτάσει.

οφανώς το φιλί που του είχε δώσει είχε κάνει τη δουλειά του. Ο Γκρίφιν είχε υποχωρήσει. Η σκέψη αυτή ήταν αρκετά καθησυχαστι

βατοκύριακο σκληρής δουλειάς. Για δυο μέρες θα ήταν υποχρεωμένη ν’ ανεχτεί την παρέα του και μετά όλα θα τελείωναν. Θα γυρνούσαν

κη, η Ντάτα Μπάιτς θα σωζόταν κι εκείνος θα συνέχιζε την πορεία του.

η Ντάνα... η Ντάνα θα ήταν αντιπρόεδρος. Τι υπέροχο! Ο Άρθουρ θα ήταν πολύ υπερήφανος γι’ αυτή. Θα ήταν...ραλίγο να της ξεφύγει ένα βογκητό. Θα δοκίμαζε μια μεγάλη έκπληξη όταν περνούσε το βράδυ να την πάρει για δείπνο και δεν την έβρισκε σ

α στη δίνη των εξελίξεων, είχε ξεχάσει να του τηλεφωνήσει και να τον ενημερώσει για την αλλαγή του προγράμματος.

το έκανε όμως μόλις βρισκόταν μόνη στο δωμάτιό της.

* * *

πάλληλος στη ρεσεψιόν είχε λεπτό μουστάκι και πλατύ χαμόγελο. Φορούσε σκούρο κοστούμι με στενά πέτα κι ένα διακριτικό παπιγιόν.

λι παπιγιόν μπροστά μου, σκέφτηκε ο Γκρίφιν.

άλλου, δεν του άρεσε καθόλου το χαμόγελο του άλλου άντρα. Πώς μπορούσε κάποιος να χαμογελά λέγοντας: Όχι, δεν υπάρχει καμιά κράτ

μα Ντάτα Μπάιτς;

λέγξτε το ξανά», είπε ο Γκρίφιν.

εν υπάρχει θέμα, κύριε. Έψαξα στις κρατήσεις. Δεν υπάρχει κράτ...»

οίτα ξανά», είπε αγριεμένος ο Γκρίφιν.

υπάλληλος μπορεί να είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη του, αλλά δεν ήταν ανόητος. Τα δάχτυλά του έτρεξαν πάνω στο πληκτρολό

λογιστή.

υπάμαι, κύριε. Δεν έχουμε κράτηση στο όνομα της Ντάτα Μπάιτς».

Γκρίφιν κοίταξε την Ντάνα άγρια. «Ποιος έκανε την κράτηση, Άντερσον;»

ώς θες να το ξέρω εγώ;»

ωστά». Ο τόνος της φωνής του χρωματιζόταν από σαρκασμό. «Πώς να το ξέρεις εσύ; Επειδή είχες αναλάβει αυτή την υπόθεση...»

κετά με την ανακωχή. «Δεν την είχα αναλάβει εγώ. Ο Ντέιβ ήταν υπεύθυνος, το ξέχασες;»

Γκρίφιν έσμιξε τα φρύδια και πέρασε το χέρι στα μαλλιά του. «Εντάξει», είπε απότομα. «Μπορεί να τα έκανε θάλασσα και να κράτησε δωμ

μά του. Φόρεστερ», είπε στον υπάλληλο. «Κοίτα στο όνομα Φόρεστερ».

όρεστερ, Φόρεστερ...» Ο υπάλληλος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το χαμόγελό του έμοιαζε τώρα περισσότερο με γκριμάτσα. «Φοβάμα

ρχει καμιά κράτηση σ’ αυτό το όνομα, κύριε».

ήπως στο Μακένα;» Ο Γκρίφιν προσπάθησε να μη δείχνει πόσο εκνευρισμένος ήταν. Δεν έφταιγε ο υπάλληλος, αν δεν είχε γίνει κράτηση.

α να δω... Όχι, ούτε στο όνομα Μακένα».

Γκρίφιν πίεσε με τα δυο του δάχτυλα την άκρη της μύτης του. «Υποθέτω ότι δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ελέγξεις αυτά τα πράγματα, Ά

» μουρμούρισε. «Εννοώ, δεδομένου ότι ήξερες πως ο Ντέιβ έχει πρόβλημα».



ατί να το κάνω;» Η Ντάνα χαμογέλασε μελιστάλαχτα.

είνος αναστέναξε. Όταν είχε δίκιο, έπρεπε να της το αναγνωρίζει. «Εντάξει». Κοίταξε τον υπάλληλο. «Δεν έχει γίνει, λοιπόν, κράτηση».

κριβώς, κύριε».

ρα θα πρέπει να επανορθώσουμε, κύριε...» Κοίταξε την ταμπελίτσα με το όνομα στο πέτο του υπαλλήλου «...κύριε Γουίτ-μπαϊ». Χαμογέλασε αν

θέλαμε μια σουίτα, παρακαλώ».

ποκλείεται», απάντησε η Ντάνα, χαμογελώντας επίσης ανάλαφρα και στράφηκε στον υπάλληλο, που κι αυτός χαμογελούσε. «Θέλουμε δύο δω

ευγενικά. «Δύο διαφορετικά δωμάτια, σε διαφορετικούς ορόφους».

ρειαζόμαστε μια ενιαία σουίτα», ξαναείπε ο Γκρίφιν αγνοώντας τη. «Να έχει μεγάλο κεντρικό σαλόνι, όπου θα δεχόμαστε τους πελάτες

ατοκάμαρες, ξεχωριστές, με δικό της μπάνιο η καθεμία, που θα βγάζουν στο σαλόνι. Υπάρχουν τέτοιες σουίτες, κύριε Γουίτμπαϊ;»

πάλληλος τίναξε ένα χνούδι από το πέτο του. «Φυσικά, κύριε».

ραία. Μια τέτοια θέλουμε, λοιπόν».

σφαλώς, κύριε Μακένα, μόνο που δεν υπάρχουν ελεύθερες», απάντησε ο υπάλληλος.

εν υπάρχουν;»ι σουίτες έχουν κλειστεί μήνες πριν».

εμα, είπε σιωπηλά ο Γκρίφιν στον εαυτό του. Το ν’ αρπάξεις τον υπάλληλο από τα πέτα δε θα είναι λύση. Έφταιγε αυτό το αναθεματισμ

όγελο. Αυτός ο τύπος το πιθανότερο θα ήταν να χαμογελά ακόμα και στην τελευταία του ανάσα.

έβαια», είπε ήρεμα. «Τότε θα πρέπει, φοβάμαι, ν’ ακολουθήσουμε τη συμβουλή της βοηθού μου. Δύο δωμάτια, παρακαλώ, κύριε Γουίτμπαϊ».

η συμβουλή της αντιπροέδρου», τον διόρθωσε η Ντάνα. «Δύο δωμάτια, σε διαφορετικούς ορόφους και σε διαφορετικές πτέρυγες, αν είναι δυνατ

ρία δωμάτια», είπε ο Γκρίφιν μέσα από τα δόντια του. «Στον ίδιο όροφο. Που να επικοινωνούν. Υποθέτω ότι το προσωπικό υπηρεσίας θα μ

λει το κρεβάτι από το μεσαίο και να φέρει έναν καναπέ και μερικές πολυθρόνες, έτσι;»

α υπάρξει έξτρα χρέωση, φυσικά».

έβαια. Μπορεί όμως να γίνει;»

Γουίτμπαϊ αναστέναξε. «Είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν, κύριε... αν είχαμε τρία δωμάτια που να επικοινωνούσαν. Αλλά δεν έχουμε».

Γκρίφιν αρπάχτηκε από την άκρη του πάγκου. «Τρία συνεχόμενα τότε».

υπάμαι, ειλικρινά, κύριε».

ντάξει, τότε δώσε μας τρία δωμάτια στον ίδιο...»

Γουίτμπαϊ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δεν έχουμε τρία διαθέσιμα δωμάτια, κύριε».

ύο τότε», είπε ο Γκρίφιν μ’ ένα δυσοίωνο ύφος.

χαμόγελο του υπαλλήλου άρχισε, επιτέλους, να σβήνει. «Κύριε, δεν υπάρχει τίποτα. Όλα τα δωμάτιά μας έχουν κλειστεί εβδομάδες πριν».

μάτια του Γκρίφιν στένεψαν. «Για να βεβαιωθώ ότι άκουσα καλά. Δεν έχετε κράτηση στο όνομα της εταιρείας μου ούτε στο δικό μου ούτε

να άλλο όνομα που να έχει σχέση μ’ εμένα. Και τώρα μου λες ότι δεν υπάρχει ούτε ένα δωμάτιο σ’ ολόκληρο το ξενοδοχείο;»

οβάμαι πως ναι, κύριε. Βέβαια, έχουμε κάτι διαθέσιμο, αλλά...»

α το πάρουμε».

Ντάνα άγγιξε επιφυλακτικά το μπράτσο του Γκρίφιν. «Μακένα», ψιθύρισε.

είνος στράφηκε προς τη μεριά της. «Τι θέλεις;»

Ντάνα κοίταξε τον υπάλληλο και μετά τον Γκρίφιν. «Δεν μπορούμε να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο».

κουσες τι είπε αυτός ο άνθρωπος; Το δωμάτιο αυτό είναι το μοναδικό που υπάρχει».

όνος της φωνής του ήταν επικίνδυνα ήρεμος, αλλά η Ντάνα δεν έδινε δεκάρα.

ε με νοιάζει. Αποκλείεται να μείνω στο ίδιο δωμάτιο με...»

α δεν πρόκειται για δωμάτιο, κυρία».Γκρίφιν και η Ντάνα κοίταξαν ταυτόχρονα τον υπάλληλο, που κατάπιε νευρικά.

ναι σουίτα».

α αχνό χαμόγελο άνθισε στα χείλη του Γκρίφιν. «Σουίτα;»


Ντάνα έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Μα μόλις είπατε...»

κανε λάθος», απάντησε ο Γκρίφιν γελώντας. «Όλοι κάνουμε λάθη, κύριε Γουίτμπαϊ, έτσι δεν είναι;»

άλιστα, κύριε. Δηλαδή, όχι ακριβώς...»

ην ανησυχείς, Γουίτμπαϊ. Θα στείλω για σένα μια κολακευτική επιστολή στο διευθυντή, όπου θα του λέω πόσο καλά κάνεις τη δουλειά σου. Τ

ακαλώ».

πάλληλος δ ίστασε. «Ίσως πρέπει να σας εξηγήσω πρώτα, κύριε Μακένα. Η σουίτα αυτή είναι μοναδική και χρεώνεται ιδιαίτερα».

υγενικό το ενδιαφέρον σου, Γουίτμπαϊ, αλλά θα την πάρουμε».

άλιστα, κύριε. Αλλά λέγοντας μοναδική, εννοώ ότι είναι...»

η μου πεις; Περί τίνος πρόκειται; Μήπως είναι η προεδρική σουίτα;»βλέμμα του υπαλλήλου στράφηκε προς την Ντάνα. Έδειχνε αμήχανος. Καμπανάκι κινδύνου ήταν αυτό που άκουγε ή βούιζαν τ’ αυτιά της;

χι ακριβώς, κύριε», απάντησε ο Γουίτμπαϊ και ξερόβηξε. «Πρόκειται για... για τη νυφική σουίτα».

ην ανησυχείς, ένας απλός χαρακτηρισμός είναι», είπε μετά ο Γκρίφιν, οδηγώντας την Ντάνα προς τα ασανσέρ. «Δε σημαίνει τίποτα το ιδιαίτερο»

ε νομίζω», επέμεινε εκείνη. «Διαφορετικά θα την έλεγαν δωμάτιο 2010 ή σουίτα 2010. Τη λένε όμως νυφική σουίτα».

ενοδοχείο είναι, Άντερσον. Δίνουν ό,τι ονόματα θέλουν στις σουίτες τους. Αν ο Τζορτζ Ουάσιγκτον κοιμόταν σε κάθε μέρος που είχε τ’ όνομά

ου έμενε καιρός ν’ ασκήσει τα καθήκοντα του Προέδρου».

ε με νοιάζει τι λες, Μακένα. Δεν πρόκειται να μείνω μαζί σου σε μια νυφική σουίτα».

αμάτησαν μπροστά από μια σειρά ασανσέρ με επιφάνειες καλυμμένες με καθρέφτες. Ο Γκρίφιν πάτησε το κουμπί της κλήσης.

αι ποιος θα μάθει ότι είναι η νυφική σουίτα, αν δεν τους το πεις; Κοίτα, άκουσες τι είπε ο υπάλληλος. Δεν υπάρχει άλλο δωμάτιο».

πάρχουν όμως άλλα ξενοδοχεία».

αι, αλλά το συνέδριο γίνεται σ’ αυτό το ξενοδοχείο. Οι συσκέψεις θα γίνουν εδώ. Και οι παρουσιάσεις. Εδώ θα είναι οι άνθρωποι που κάναμε

άδες χιλιόμετρα για να συναντήσουμε». Της χαμογέλασε παγερά. «Σ’ αυτό το ξενοδοχείο πρέπει να μείνουμε, Άντερσον».

χι όμως στη νυφική σουίτα».α ξεχάσεις επιτέλους αυτό το ανόητο όνομα; Με άκουσες με τ’ αυτιά σου να ρωτώ τον υπάλληλο τι σημαίνει αυτό και να μου απαντά ότι δεν είν



τερο».

εν είπε τέτοιο πράγμα», απάντησε η Ντάνα.

ε χρειαζόταν. Μας είπε ότι υπάρχει μία κρεβατοκάμαρα...»

αι, μία κρεβατοκάμαρα», είπε εκείνη και τον αγριοκοίταξε.

ία κρεβατοκάμαρα κι ένα μεγάλο σαλόνι». Ο Γκρίφιν χαμογέλασε καθώς οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν μπροστά τους. «Δε θα σε πειράζει να κ

καναπέ του σαλονιού, έτσι δεν είναι;»

όχι, δε θα του έδινε την ικανοποίηση να του απαντήσει. «Υπάρχει επίσης κι ένα μόνο μπάνιο», είπε η Ντάνα μπαίνοντας μέσα στο ασανσ

νιο, Μακένα, το καταλαβαίνεις;»

να χρειαζόμαστε κι εμείς», απάντησε ο Γκρίφιν. Μέσα στο ασανσέρ μπήκε κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Οι πόρτες έκλεισαν αθόρυβα. «Όχι ότι μο

α να το μοιραστώ. Δεν έχω καμιά διάθεση να βλέπω μια κουρτίνα από γυναικεία εσώρουχα κρεμασμένα όταν θα κάνω το πρωινό μου ντους».

Ντάνα έριξε μια ματιά στα άλλα δύο άτομα που ήταν μέσα στον ανελκυστήρα. Είχαν τα πρόσωπά τους στραμμένα μπροστά, αλλά τ’ αυτιά το

ωμένα προς τη μεριά τους.

ε πληροφορώ ότι δεν κρεμάω εσώρουχα μέσα στο μπάνιο», είπε χαμηλόφωνα.λήθεια;»

λήθεια».

αι τι τα κάνεις; Τα πλένεις και τα παίρνεις στο κρεβάτι μαζί σου;»

α κρεμάω... Άσ’ το καλύτερα. Δε σε αφορά».

ε αφορά τώρα που θα μοιραστούμε τη νυφική σουίτα». Ο Γκρίφιν χαμογέλασε πλατιά. «Δεν είναι εκπληκτικό; Σήμερα θα περάσουμε τη νύχτα

δε σε ήξερα καλά καλά ακόμα».

ηλικιωμένο ζευγάρι γύρισε και κοίταξε την Ντάνα που έγινε κατακόκκινη. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε», τραύλισε εκείνη. «Δεν είμασ

με...»

τροπή», είπε η γυναίκα.

ντρας της ακούμπησε το χέρι του στο μπράτσο της. «Οι καιροί έχουν αλλάξει, Μοντ».

ερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, Χάρολντ. Νεαρή μου δεσποινίς, δώσε στον άντρα αυτόν ό,τι θέλει και σε διαβεβαιώ ότι θα πρέπει να ξεχ

ο οριστικά».

α δε θέλω να με παντρευτεί!» Η Ντάνα δάγκωσε το κάτω χείλος της. «Δεν καταλαβαίνετε. Εκείνος κι εγώ...»

τυχώς, το ασανσέρ έφτασε στον όροφό τους. Οι πόρτες άνοιξαν. Η Ντάνα βγήκε βιαστικά έξω και στράφηκε προς τον Γκρίφιν, που την ακολούθ

εν ήταν καθόλου αστείο! Αν νομίζεις ότι θα περάσω ένα Σαββατοκύριακο να σε ακούω να λες σαχλά αστεία...» Σταμάτησε κι έσμιξε τα φρύδι

φιν κοιτούσε πάνω από τον ώμο της με μια έκφραση που την έκανε ν’ ανατριχιάσει. «Τι συμβαίνει;»

οίτα», μουρμούρισε εκείνος.

Ντάνα γύρισε. Ένα πνιχτό βογκητό ανέβηκε στα χείλη της.

βάθος του διαδρόμου υπήρχε μια πόρτα. Ήταν σ’ ένα απομονωμένο σημείο, με δυο ανθοστήλες δεξιά κι αριστερά, γεμάτες λευκά

ντάφυλλα. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Σίγουρα επρόκειτο για κάποιο αστείο. Πάνω στην πόρτα υπήρχε επιπλέον και μια μικρή, μπρο

κέτα. Ακόμα κι από κει που στεκόταν μπορούσε να διαβάσει τι έγραφε επάνω.

χι», ψιθύρισε.

Γκρίφιν γέλασε βιασμένα. Έβγαλε το κλειδί της σουίτας τους, κοίταξε τον αριθμό του δωματίου και μετά την πλακέτα επάνω στην πόρτα.

υστυχώς», της είπε. «Καλώς όρισες στη νυφική σουίτα».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

τάνα στάθηκε με τα πόδια της να βυθίζονται μέσα στο αφράτο πέλος του λευκού χαλιού που κάλυπτε τη νυφική σουίτα από τη μια άκρη ως τη

ντας στον εαυτό της να παραμείνει ψύχραιμη.

ρε βαθιές ανάσες, είπε σιωπηλά. Εναρμόνισε το σώμα, το μυαλό και το πνεύμα σου. Η ιδέα του τάι τσι είναι να βρίσκεις το κέντρο της ισορροπ

πηγή της δύναμης και της ηρεμίας.

λεισε τα μάτια της κι έβαλε τα χέρια στο διάφραγμά της.

σπνοή», ψιθύρισε. «Εκπνοή. Μέσα, έξω. Μέσα, έξω...»

διάβολο κάνεις εκεί πέρα;»

Ντάνα ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της ξαφνιασμένη. Μπροστά της στεκόταν ο Γκρίφιν και την κοιτούσε σαν να ήταν τρελή.

υγκεντρώνομαι...» απάντησε.

υγκεντρώνεσαι». Εκείνος έκανε ένα μορφασμό. «Εμένα μου φαίνεται ότι μάλλον αγκομαχάς».

ην είσαι ανόητος. Ποτέ δεν...» Το δωμάτιο άρχισε ξαφνικά να γυρνά κι όλα έγιναν γκρίζα.

!» Ο Γκρίφιν άπλωσε το χέρι του και την έπιασε από τη μέση. «Αυτό μου έλειπε τώρα, Άντερσον. Να λιποθυμήσεις στα χέρια μου».

εν πρόκειται να λιποθυμήσω», είπε εκείνη αδύναμα. «Απλά ένιωσα...»

τι λιποθυμάς. Αυτά παθαίνεις όταν αναπνέεις σαν ατμομηχανή. Έλα, κάθισε».

Ντάνα κοίταξε τον καναπέ όπου την οδηγούσε. Είχε το σχήμα μισοφέγγαρου κι ήταν καλυμμένος μ’ ένα λευκό μεταξωτό ύφασμα. Πάνω του

ένα αφράτα κόκκινα μαξιλάρια σε σχήμα καρδιάς.

ησε και τραβήχτηκε από την αγκαλιά του Μακένα. «Δεν έχω τίποτα, ευχαριστώ».

αι να φροντίσεις να μην αποκτήσεις. Δε θα ήθελα να περάσω το χρόνο μου μ’ ένα ξεψυχισμένο θηλυκό».

εν είμαι ξεψυχισμένο θηλυκό, Μακένα. Και πρέπει να σου πω ότι δεν έχω λιποθυμήσει ποτέ στη ζωή μου».

ραία. Γιατί...» Ο Γκρίφιν έριξε μια ματιά πίσω της και σταμάτησε απότομα. «Ω! Για κοίτα! Έχεις ξαναδεί ποτέ τέτοιο μέρος;»

χι», είπε η Ντάνα. «Γι’ αυτό ακριβώς και... προσπαθούσα να συγκεντρωθώ», πρόσθεσε. Ένιωθε σαν να είχαν ακολουθήσει την Ντόροθι στη Χ

υτός που έκανε τη διακόσμηση θα πρέπει να ήταν παράφρων», είπε εκείνος. «Είναι απίστευτο».

Ντάνα έσμιξε τα φρύδια της. Ίσως να ονειρευόταν ή να είχε παραισθήσεις. Το είχε ξαναπάθει μια φορά, όταν ήταν μικρή. Η μητέρα της την είχε

οδοντιατρική κλινική και ο οδοντίατρος –φοιτητής της οδοντιατρικής, όπως είχε μάθει αργότερα– της είχε χορηγήσει κάτι σαν αέριο για να τη ν

ίχε όμως παρακάνει, με αποτέλεσμα η Ντάνα να δει μπλε πιθήκους να κρέμονται ξαφνικά από το ταβάνι.

α απλό επεισόδιο παραισθήσεων ήταν, της είχαν πει όταν την είχαν συνεφέρει. Όχι και τόσο απλό, είχε σκεφτεί. Κι ο λόγος δεν ήταν το έντρομο

φοιτητή της οδοντιατρικής, ήταν ο φόβος που είχε νιώσει η ίδια βλέποντας πράγματα που ήξερε ότι δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητ

ρα όμως όλα ήταν αληθινά.

αξιλάρια σε σχήμα καρδιάς», είπε ο Γκρίφιν. «Για φαντάσου!»

ατούσε στα χέρια του ένα μαξιλάρι και την κοίταζε χαμογελώντας, σαν να περίμενε να μοιραστεί το αστείο του. Ύστερα το άφησε κι άρχισε να τ

α στο δωμάτιο, σταματώντας εδώ κι εκεί για να κοιτάξει από κοντά κάποιο αντικείμενο. «Κοίτα εδώ, Άντερσον. Ποτήρια σαμπάνιας και μια κά

ότι υπάρχει ένα μπουκάλι στο ψυγείο».

ραία», είπε εκείνη ευγενικά. «Μπορούμε να την προσφέρουμε στους πρώτους καλεσμένους μας».αι. Για κοίτα κι αυτό. Στερεοφωνικό συγκρότημα με CD». Ο Γκρίφιν γέλασε. «Ρομαντική μουσική».

ομαντική μουσική. Καταπληκτικό».

πάρχει και βίντεο». Ο Γκρίφιν έσκυψε και κοίταξε τις βιντεοκασέτες που βρίσκονταν τακτοποιημένες πάνω στο ράφι. «Καζαμπλάνκα, Ένας αξ

τας. Και κάποιο άλλο που λέει, Τα Καλύτερά μας Χρόνια». Συνοφρυώθηκε. «Θα πρέπει να είναι παλιό αυτό».

Ντάνα έγνεψε καταφατικά. «Ναι, είναι...»

τάπιε με δυσκολία. Τι είχε πάθει; Μια σουίτα, είχε πει ο Γουίτμπαϊ. Μια νυφική σουίτα. Ήξερε τι θα έπρεπε να περιμένει. Κι ήθελε να βάλει

ς έκανε ο Γκρίφιν... μόνο που δεν μπορούσε. Κι ύστερα πάλι, γιατί ο λαιμός της είχε στεγνώσει, ακούγοντάς τον να διαβάζει τους τίτλ

αντικών παλιών αυτών ταινιών;

διάβολε».

ασήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε. Ο Γκρίφιν είχε διασχίσει το σαλόνι κι είχε ανοίξει μια πόρτα που υποτίθεται ότι θα ήταν η κρεβατοκάμαρ

στραφεί και κοιτούσε προς το μέρος της.

εν μπορείς να φανταστείς τι υπάρχει εδώ μέσα».

;» είπε εκείνη, καταβάλλοντας προσπάθεια να ακουστεί εύθυμη.λα να δεις».

Ντάνα φόρεσε ένα χαμόγελο στα χείλη της. «Τι είναι; Η κρεβατοκ... Ω Χριστέ μου!» είπε μόλις κατάφερε να ρίξει μια ματιά.

ο ίδιο λέω κι εγώ. Θα το πίστευες;»

, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν της είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι ένα μπάνιο θα ήταν έτσι. Κι εκείνη που ανησυχούσε ότι θα το μοιραζ

οζ μάρμαρο», είπε ο Γκρίφιν, σφυρίζοντας με θαυμασμό. «Κι ένα ντους που χωράει έξι άτομα μέσα».

κτώ», τον διόρθωσε η Ντάνα εύθυμα, αν και το βλέμμα της δεν ήταν στην ντουσιέρα, αλλά στην μπανιέρα, αν μπορούσε κανείς ν’ αποκαλέσει μ

το πράγμα σε σχήμα καρδιάς.

νείς δε θα έκανε ποτέ μπάνιο εκεί μέσα, αυτό ήταν σίγουρο.

μπανιέρα ήταν επίσης από ροζ μάρμαρο, βουτηγμένη σε μια ζούγκλα από λουλούδια και φτέρες, λουσμένη στο απαλό φως των προβολέων. Π

άζι υπήρχαν άλλα δυο ποτήρια σαμπάνιας, δίπλα σε μια ποικιλία από αρωματικά έλαια και αφρόλουτρα.

Γκρίφιν πήρε ένα μπουκάλι, το άνοιξε και μύρισε. «Ιησού Χριστέ. Μύρισε να δεις, Άντερσον».

χι». Η Ντάνα έκανε ένα βήμα πίσω γελώντας. «Είμαι... είμαι αλλεργική στα βαριά αρώματα».

αι, είναι βαρύ», είπε ο Γκρίφιν και κλείνοντας το μπουκάλι το άφησε στη θέση του. «Ωραία διάταξη».

αι, δεν είναι; Θα τα καταφέρουμε. Εννοώ, όταν θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μπάνιο».

είνος γύρισε και της χαμογέλασε. Ήταν ένα περιπαικτικό χαμόγελο, αλλά η καρδιά της Ντάνα σκίρτησε.



ως είναι σκόπιμο να παραλείψουμε το ντους και να χρησιμοποιήσουμε την μπανιέρα», είπε. «Υπάρχει αρκετός χώρος για δύο».

πρόσωπό της πήρε ένα άλικο χρώμα. Η Ντάνα μίσησε τον εαυτό της γι’ αυτό, αλλά στάθηκε ακλόνητη και τον κοίταξε στα μάτια.

α φτιάξω ένα πρόγραμμα και θα το κολλήσω στην πόρτα», του είπε παγερά. «Έχεις αντίρρηση;»

, Άντερσον, που πήγε η διάθεσή σου για λίγη περιπέτεια;»

γώ προτιμώ να κάνω ντους το πρωί. Εσύ μπορείς να κάνεις το βράδυ».

χαμόγελο του Γκρίφιν άρχισε να σβήνει. «Ο παπιγιονάκιας πότε κάνει ντους;»

βολε, την έκανε ξανά να κοκκινίσει.

ι συνήθειες του μνηστήρα μου δε σε αφορούν, κύριε Μακένα».

σαι αρραβωνιασμένη;»

μαστε σαν αρραβωνιασμένοι, αλλά ούτε κι αυτό σε αφορά».

μάτια του Γκρίφιν σκοτείνιασαν. «Αν ήσουν δική μου μνηστή», της είπε μαλακά, «να μ’ έπαιρνε ο διάβολος αν σε άφηνα να φύγεις Σαββατοκύ

οιον άλλο».

εν έχω φύγει με κάποιον άλλο άντρα, έχω φύγει μαζί σου, σ’ ένα καθαρά επαγγελματικό ταξίδι. Ο Άρθουρ το ξέρει αυτό, δηλαδή θα το μάθει, μφωνήσω».

αι», είπε ο Γκρίφιν και σταυρώνοντας τα μπράτσα του έγειρε πάνω στον τοίχο, «το πρόσεξα».

οιο πράγμα; Αλήθεια, κύριε Μακένα, θα ήθελα, ξέρεις, να πάω στην κρεβατοκάμαρά μου, να τακτοποιήσω τα πράγματά μου». Ο Γκρίφιν άπλωσ

κι άφησε το δάχτυλό του να γλιστρήσει στο μάγουλό της.

τι δεν τηλεφώνησες στο γερο-Άρθουρ».

πα ότι...»

ου πρόσφερα μια δουλειά κι εσύ το μόνο που σκέφτηκες ήταν να πετύχεις τη μεγαλύτερη δυνατή θέση». Το χαμόγελό του ήταν χαλαρό, όπως κα

στο μάγουλό της. «Αν ήσουν μνηστή μου, θα περίμενα να σκεφτείς πρώτα εμένα, αντί να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο και να φύγεις από την Π

με κάποιον άλλο».

α σταματήσεις να το λες αυτό;» είπε η Ντάνα εκνευρισμένη κι έδιωξε το χέρι του από πάνω της. «Εσύ ο ίδιος είπες ότι δεν υπήρχε χρόνος για χά

αλαμβάνω, δεν έχω...»

ρόσεχε, Άντερσον». Ο Γκρίφιν γέλασε μαλακά. «Αν έχεις σκοπό να προσβάλεις τον ανδρισμό μου, τότε θα αναγκαστώ να σου αποδείξω πόσ

ις».

βλέμματά τους συναντήθηκαν και καρφώθηκαν το ένα στο άλλο.

ο απολαμβάνεις», είπε η Ντάνα, με σιγανή, οργισμένη φωνή. «Το διασκεδάζεις να με φέρνεις σε δύσκολη θέση».

υτό κάνω; Σε φέρνω σε δύσκολη θέση;»

ο ξέρεις πολύ καλά!»

Γκρίφιν συνοφρυώθηκε. Τον είχε καταλάβει. Αυτό ακριβώς έκανε. Κι είχε κάθε δικαίωμα να είναι εκνευρισμένη. Το να φέρνεις μια γυναίκα σε

ήταν άλλος ένας τρόπος να τη φλερτάρεις κι εκείνος δε φλέρταρε ποτέ τις γυναίκες με τις οποίες συνεργαζόταν. Ποτέ δεν το είχε κάνει. Ήτ

ό για τη δουλειά.

ως να έφταιγε το γεγονός ότι ήταν πολύ σοβαρή ή ότι είχε μια παράξενη απλοϊκότητα, σπάνια σε μια γυναίκα καριέρας. Σπάνια σε οποιαδήποτε

ποχής.

ν αυτό εδώ το μέρος σε κάνει να νιώθεις άβολα, Μακένα, μην το φορτώνεις σ’ εμένα».

η γίνεσαι ανόητη!» της είπε παγερά, μολονότι ήξερε πολύ καλά ότι η Ντάνα είχε δίκιο. Η σουίτα αυτή τον έκανε πράγματι να νιώθει άβολα, αλλά

πό να την αφήσει να το καταλάβει. Εκείνος είχε το πάνω χέρι. Εκείνος έλεγχε την κατάσταση.

ναι καιρός να πιάσουμε δουλειά». Την προσπέρασε, πήρε τις βαλίτσες τους και διέσχισε το σαλόνι. «Θα τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας...»

έχνα τον πληθυντικό», του είπε η Ντάνα, πλησιάζοντας βιαστικά. «Εγώ θα πάρω την κρεβατοκάμαρα κι εσύ το σαλόνι».ι ντουλάπες όμως είναι στην κρεβατοκάμαρα, Άντερσον». Ο Γκρίφιν σταμάτησε έξω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και την άνοιξε σπρώχν

ώμο του. «Κι έχω σκοπό να τακτοποιήσω τα ρούχα μου στην ντουλάπα», πρόσθεσε. «Αν νομίζεις...»

φωνή του έσβησε.

ακένα; Τι συμβαίνει;»

είνος γέλασε βιασμένα. «Προετοιμάσου γι’ αυτό που θα δεις», της είπε και της άπλωσε το χέρι του.

Ντάνα κοίταξε το απλωμένο χέρι, το αγνόησε, πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα στην κρεβατοκάμαρα.

ετά το μπάνιο, τίποτα δεν μπορεί να με ξαφνιάσει...» είπε κι η ανάσα της κόπηκε. «Θεέ και Κύριε», ψιθύρισε.

χά».

το σαλόνι είχε βγει από τη Χώρα του Οζ, η κρεβατοκάμαρα ήταν...

Χίλιες Και Μία Νύχτες», είπε ο Γκρίφιν μαλακά.

Ντάνα γύρισε και τον κοίταξε. «Έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι...»

ν μπορούσε να περιγράψει αυτό που έβλεπε. Δυο τοίχοι ήταν ντυμένοι με ανοιχτό ροζ μετάξι. Ένας ήταν από τζαμαρία κι είχε θέα στον ωκεαν

ρτος καλυπτόταν από καθρέφτη κι ήταν απέναντι από το κρεβάτι, ένα κρεβάτι σκεπασμένο με επίσης ροζ μετάξι και ατέλειωτα μέτρα δαντέλας.άβολε», είπε ο Γκρίφιν σιγανά.

άφηκε προς το μέρος της. Η Ντάνα τον είδε ν’ αντανακλάται στους καθρέφτες· δέκα διαφορετικοί Μακένα που ο καθένας τους την κοιτούσε

ο που έκανε την καρδιά της να σταματήσει. Οι ματιές τους συναντήθηκαν και στο δωμάτιο απλώθηκε σιωπή. Όχι, όχι σιωπή. Ένα βουητό έφ

ά της, κάτι σαν τον ωκεανό. Ναι, ο ωκεανός θα έπρεπε να ήταν, που έσπαγε στην παραλία από κάτω...

τάνα».

Γκρίφιν ψιθύρισε το όνομά της. Ξαφνικά εκείνη ανακάλυψε ότι το βουητό που άκουγε ήταν το αίμα που έτρεχε ορμητικό στις φλέβες της.

χι», είπε. Δεν κατάλαβε αν αυτή ήταν που προχώρησε προς το μέρος του ή αν πλησίασε εκείνος, πάντως την επόμενη στιγμή βρέθηκε στην αγκαλ

χι, Γκρίφιν».

μα. Καθώς εκείνος έσκυψε προς το μέρος της, τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του, βύθισε τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά του

σφερε τα χείλη της.

υ πρόσφερε τα πάντα.

είνος στέναξε αχνά κι αγκαλιάζοντας το κεφάλι της με την παλάμη του, πήρε το στόμα της στο δικό του. Το φιλί του ήταν διψασμένο, καυτό.

ά τρυφερότητα, αλλά αυτό που αναζητούσε η Ντάνα δεν ήταν η τρυφερότητα. Εκείνον ήθελε. Τον ήθελε πολύ, τον ήθελε για όλη την υπόλοιπη

ταν ο Γκρίφιν τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την πήγε στο κρεβάτι, αναστέναξε και βυθίστηκε μαζί του μέσα στο μετάξι, με τα χέρια της να γλ



πόμονα μέσα από το πουκάμισό του, πάνω στο γεροδεμένο κορμί του.

τάνα», ψιθύρισε ο Γκρίφιν, λες και μόνο αυτό μπορούσε να πει. Προσπάθησε να τραβηχτεί για να μπορέσει να της βγάλει τα ρούχα, αλλ

λησε πάνω του ψιθυρίζοντας τ’ όνομά του και φιλώντας τον με μια πρωτόγνωρη λαχτάρα. Ανυπόμονος, ο Γκρίφιν έπιασε την μπλούζα της

σε, αποκαλύπτοντας τη σάρκα της στα λαίμαργα χείλη του...

που ακαθόριστα άρχισαν να χτυπούν παράξενες καμπάνες στο ρυθμό του γαμήλιου εμβατηρίου.

αν το κουδούνι της σουίτας.

ειναν και οι δύο ακίνητοι. Το κουδούνι χτύπησε ξανά. Ο Γκρίφιν έβρισε, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε ν’ ανοίξει.

Ντάνα ανακάθισε. Έτρεμε. Τι ήταν αυτό που είχε κάνει ή, μάλλον, που είχε σχεδόν κάνει; Σηκώθηκε όρθια και προσπάθησε να σκεφτεί. Από τ

υσε ομιλίες. Η μία ήταν του Γκρίφιν, απότομη κι οργισμένη. Η άλλη του... Γουίτμπαϊ; Μια φωνή απολογητική.

ας λυγμός ανέβηκε στο λαιμό της. Έντρομη έκανε ένα γύρο. Κάπου θα έπρεπε να υπήρχε ντουλάπα, χολ, ένα μέρος όπου θα μπορούσε να κρυ

ξει τα μαλλιά της, την μπλούζα της...

ταν ο διευθυντής».

Ντάνα στράφηκε προς την πόρτα. Είδε τον Γκρίφιν να την κοιτάζει ψυχρά. Έκλεισε τα πέτα του σακακιού πάνω από την μπλούζα της, αλλά τοήταν καρφωμένο στο πρόσωπό της.

ρθε να μάθει...» Γέλασε σκληρά. «Ήρθε να μάθει αν είμαστε ευχαριστημένοι».

Ντάνα ένιωσε την επιδερμίδα της να κοκκινίζει. «Ευχαριστημένοι;» είπε μουδιασμένα.

αι. Ξέρεις, αν η φιλοξενία είναι καλή, αν έχουμε αρκετές πετσέτες...» Ένας μυς σφίχτηκε στο μάγουλό του. «Του είπα ότι δεν μπορούμε να μ

».

είνη έγνεψε απότομα καταφατικά. «Ωραία».

ου είπα ότι αποκλείεται να φιλοξενήσουμε πελάτες μέσα σ’ ένα τέτοιο σκηνικό».

Ντάνα έγνεψε ξανά καταφατικά. Ήταν ίσως και το μόνο που μπορούσε να κάνει. Το μυαλό της είχε θολώσει. Κοίταξε επίμονα τον Γκρίφ

ρούσε να φαίνεται τόσο ήρεμος, τόσο ατάραχος, σαν να βρίσκονταν στο γραφείο, σαν να μην είχαν...

ου είπα ότι δε γεννήθηκα χθες κι ότι ξέρω πολύ καλά πως τα ξενοδοχεία κρατούν πάντα ένα δυο δωμάτια για περίπτωση ανάγκης ή για να φιλοξ

οιον επώνυμο, που μπορεί να περάσει την πόρτα τους απροειδοποίητα».

αι τι απάντησε;» Η Ντάνα ξερόβηξε καθαρίζοντας το λαιμό της.

μια στιγμή είδε κάτι ν’ αναδεύεται κάτω από το προσωπείο της αταραξίας.

ου την έφερε. Μου είπε ότι υπήρχαν αυτά τα δωμάτια, αλλά δεν υπάρχουν πλέον κι ότι αν έμπαινε κάποιος επώνυμος θα έπρεπε να τον βάλο

λάπα με τις σκούπες». Ο Γκρίφιν σταμάτησε. «Έτσι κι εγώ του είπα ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι μπορο

χι!» φώναξε σχεδόν η Ντάνα. «Ξέχνα το, Μακένα. Δεν πρόκειται να μείνω σ’ αυτή...»

κουσέ με, Ντάνα».

εν μπορείς να μου αλλάξεις απόφαση. Ό,τι συνέβη... ό,τι παραλίγο να συμβεί...»

ποτα δε συνέβη».

Ντάνα τον κοίταξε επίμονα. Ήταν λες και είχε σμιλευτεί από πέτρα, το πρόσωπό του σκληρό, τα μάτια του παγερά μπλε... Ο άντρας μπροστά τη

φιν Μακένα, ο ταλαντούχος επιχειρηματίας. Για πρώτη φορά στη ζωή της συνειδητοποίησε γιατί τον σέβονταν και... τον φοβόνταν.

ποτα δε συνέβη», επανέλαβε εκείνος.

αν ανόητο, αλλά τα λόγια του την πόνεσαν.

εν μπορείς να προσποιηθείς...»

εν προσποιούμαι». Ο Γκρίφιν την πλησίασε. Εκείνη έδωσε σιωπηλά στον εαυτό της εντολή να μην οπισθοχωρήσει. «Αναφέρω απλά τα γ

αστε κι οι δυο κουρασμένοι κι αυτός εδώ ο χώρος δε σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις». Τα χείλη του σφίχτηκαν.

’ άλλα λόγια είσαι μια γυναίκα κι είμαι ένας άντρας. Και, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν διαφορές μεταξύ μας».Ντάνα όρθωσε το ανάστημά της. «Για μια στιγμή, Μακένα...»

σε τη συζήτηση, Άντερσον. Δεν πρόκειται να το κουβεντιάσω. Το βασικό είναι ότι η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχό μας πριν από λίγο, αλλά

κειται να ξανασυμβεί».

χεις απόλυτο δίκιο».

σεξουαλική έλξη μπορεί να ελεγχθεί, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα».

υμφωνώ, Μακένα».

Γκρίφιν χαμογέλασε αχνά. «Πιστεύεις ότι θα πρέπει να προσφωνούμε ο ένας τον άλλο με τα μικρά μας ονόματα; Αναλογιζόμενοι τη σχέση μας

επαγγελματική μας σχέση. Θα σε λέω Ντάνα κι εσύ εμένα Γκρίφιν. Αυτή την τακτική ακολουθώ με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Κι όσ

λοιπα...» Έκανε με το χέρι του μια κίνηση απορριπτική. «Ξέχνα τα».

α τα ξεχάσ...»

πορείς να το κάνεις, έτσι δεν είναι;»

φωνή του ήταν σκληρή και δυσοίωνη. Για ποιο πράγμα ανησυχούσε; Μήπως θεωρούσε τον εαυτό του τόσο ακαταμάχητα γοητευτικό, που θα έπ

αποθαρρύνει; Ε, λοιπόν, δεν υπήρχε λόγος ν’ ανησυχεί. Ό,τι είχε συμβεί πριν από λίγα λεπτά ήταν αποτέλεσμα της εξάντλησης των τελευταρών. Δεν απείχε πολύ από τους μπλε πιθήκους που είχε δει παλιά να κρέμονται από το ταβάνι.

αι».

ραία, χαίρομαι που το ξεκαθαρίσαμε».

ι εγώ. Και τώρα, αν δε σε πειράζει, Γκρίφιν, θα ήθελα να τακτοποιήσω τα πράγματά μου».

σφαλώς».

μαι σίγουρη ότι δε θα έχεις αντίρρηση, αν σου πω ν’ ανοίξεις τη βαλίτσα σου στο σαλόνι».

ανένα πρόβλημα».

Ντάνα χαμογέλασε ευγενικά και περίμενε τον Γκρίφιν να παραμερίσει. Αλλά εκείνος έμεινε ακίνητος.

ε παρακαλώ. Στέκεσαι μπροστά μου».

»

Γκρίφιν και πάλι δεν κουνήθηκε. Η Ντάνα ξερόβηξε. «Γκρίφιν, παραμέρισε, σε παρακαλώ».

σαι σίγουρη ότι άκουσες τι σου είπα; Για το ότι δεν υπάρχει τίποτα ν’ ανησυχείς;»

υσικά», του απάντησε εκείνη αμέσως και τον κοίταξε. Την είχε πλησιάσει ή ήταν της φαντασίας της; Τα μάτια του ήταν σκοτεινά κι η καρ

ούσε σαν τρελή.



εξουαλική έλξη», μουρμούρισε εκείνος και το βλέμμα του έπεσε στα χείλη της. «Εύκολο να την ελέγξει κανείς, ιδιαίτερα μάλιστα από τη στιγμή

ι ο τύπος μου, Άντερσον».

ι εσύ δεν είσαι ο τύπος μου, Μακένα». Η καρδιά της χτύπησε ξανά δυνατά. Το χέρι του ανέβηκε στο λαιμό της και τα δάχτυλά του χώθηκαν μ

λιά της. Τι είχαν πάθει τα πόδια της και δεν τη βαστούσαν; «Δεν είσαι καθόλου ο...»

στόμα του Γκρίφιν σκέπασε το δικό της απαλά. Από τα χείλη της βγήκε ένα αχνό μουρμουρητό. Ανασήκωσε το χέρι της κι άγγιξε το μάγου

σως όμως το κατέβασε.

Γκρίφιν ανασήκωσε το κεφάλι του.

ταν απλά μια εκτροπή», ψιθύρισε. «Κατάλαβες;»

είνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Κατάλαβα». Το χέρι της αυτή τη φορά ακούμπησε στο στέρνο του, πάνω στην καρδιά του. Ο Γκρίφιν

ο έφερε στα χείλη του. «Μια εκτροπή», είπε η Ντάνα με φωνή που έτρεμε.

γουρα», απάντησε ο Γκρίφιν. Ανασήκωσε το πρόσωπό της προς το μέρος του και τη φίλησε ξανά, αργά, παθιασμένα, με την άκρη της γλώσσα

ει με τη δική της.

Ντάνα ρίγησε. «Σίγουρα», είπε και πήρε τη γλώσσα του στο στόμα της.Γκρίφιν βόγκηξε πνιχτά και τα χέρια του κατέβηκαν στους γλουτούς της. Οι παλάμες του σφίχτηκαν πάνω στη σάρκα της και την ανασήκωσε

ος του. Ήταν πολύ ερεθισμένος. Ο ανδρισμός του πίεζε δυνατά την κοιλιά της. Εκείνη ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της κι αρπάχτηκ

του.

φνικά τραβήχτηκαν κι οι δύο ταυτόχρονα. Τα πρόσωπά τους ήταν αναψοκοκκινισμένα. Τα δευτερόλεπτα άρχισαν να περνούν. Στάθηκαν κοιτ

ονα ο ένας τον άλλο. Μετά ο Γκρίφιν πήρε μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα.

α κατέβω κάτω να δω ποιοι έχουν έρθει», της είπε, αγγίζοντας φευγαλέα με την ανάποδη της παλάμης του την καμπύλη που διέγραφε ο λαι

άξει;»

αι».

είνος έγνεψε καταφατικά. «Ωραία», είπε ήρεμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Έλα να με βρεις στο μπαρ στις έξι. Εντάξει;»

ις επτά», απάντησε η Ντάνα, νιώθοντας την καρδιά της ν’ ανακτά ξανά τον κανονικό της ρυθμό. «Έτσι θα έχω τον καιρό να συνεχίσω το πρό

ξεκίνησα μέσα στο αεροπλάνο».

πτά, εντάξει». Ο Γκρίφιν έκανε ένα βήμα πίσω. «Άντερσον;»

Ντάνα ξερόβηξε. «Ναι;»

μια ατέλειωτη στιγμή εκείνος δε μίλησε. Μετά αγκάλιασε με το ένα του χέρι το πρόσωπό της και τη φίλησε ξανά, με μια γλυκιά τρυφερότητα

σε.

ν η πόρτα έχει κλειδαριά, κλείδωσέ την το βράδυ όταν θα έρθεις να κοιμηθείς», ψιθύρισε.

ήκε από το δωμάτιο. Εκείνη περίμενε λίγο μέχρι να σιγουρευτεί ότι την κρατούσαν τα πόδια της κι ύστερα έκλεισε προσεκτικά την πόρτα.

δαριά. Την κοίταξε, το σκέφτηκε και μετά γύρισε το κλειδί, αν και δεν ήταν πλέον απαραίτητο. Μετά κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και πήρε μ

σα.

λικά σήκωσε το τηλέφωνο και πάτησε κάποια πλήκτρα.

ον κύριο Κόκλεϊ, παρακαλώ», είπε. Ακούγοντας τη γνωστή φωνή του Άρθουρ παραλίγο να βάλει τα κλάματα από ανακούφιση.

ρθουρ», άρχισε να λέει εύθυμα. «Φοβάμαι ότι δε θα μπορέσω να έρθω στο ραντεβού μας για δείπνο απόψε. Δε θα το πιστέψεις πού βρίσκομαι...



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

κρίφιν κάθισε στο σαλόνι Φοίνικας του Οτέλ ντε λας Πάλμας. Μήπως τρελάθηκα; αναρωτήθηκε.

ς αλλιώς μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είχε κάνει;

αν ένας ενήλικος, εκλεπτυσμένος, ευφυής, με απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του, της συμπεριφοράς και των ορμονών του.

υλάχιστον αυτός ήταν πριν πλησιάσει την Ντάνα με την ορμή και το πάθος ενός επιβήτορα.

ερε το ποτήρι με το μπέρμπον μέχρι τα χείλη του, αλλά μετά το άφησε ξανά κάτω. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να μεθύσει. Ίσως το καλύτερο

άει να ρίξει έναν κουβά κρύο νερό πάνω του. Ή να επισκεφτεί έναν καλό ψυχίατρο.

ς μου, γιατρέ, θα του έλεγε, γιατί ένας άντρας που έχει όποια γυναίκα θέλει, να προσπαθήσει να ρίξει στο κρεβάτι τη μία και μοναδική που

ει;

ταπληκτική ερώτηση. Χαμήλωσε το βλέμμα στο ποτό του, έσμιξε τα φρύδια του, το σήκωσε και μετά το ξανακατέβασε γι’ άλλη μια φορά.

λήθεια, γιατί;»

ν είχε ιδέα. «Διάβολε», μουρμούρισε.

ύριε;»

Γκρίφιν ανασήκωσε το βλέμμα του και είδε τον μπάρμαν να του χαμογελά ευγενικά.

έλετε κάτι;»

χι. Ναι». Ο Γκρίφιν συνοφρυώθηκε. «Υποθέτω ότι έρχονται εδώ συνέχεια διάφοροι και σου λένε ένα σωρό ιστορίες».

και βέβαια, κύριε».

ι άντρες μιλάνε συνήθως για γυναίκες, οι γυναίκες για τους άντρες...»

ερισσότερο είναι οι άντρες που μιλάνε, κύριε».

Γκρίφιν έγνεψε καταφατικά. «Οι γυναίκες είναι σχεδόν ένα τελείως διαφορετικό είδος, σωστά;»

μπάρμαν γέλασε μαλακά. «Μπορείτε να το πείτε κι έτσι».

Γκρίφιν αναστέναξε κι έσπρωξε το ποτό του παραπέρα. «Πάρε το μπέρμπον και φέρε μου μια σόδα με λεμόνι», είπε.πως θέλετε, κύριε. Τίποτε άλλο;»

χι, μόνο τη σόδα».

αν ο μπάρμαν του σερβίρισε τη σόδα, έγνεψε καταφατικά για να τον ευχαριστήσει κι ήπιε μια γερή γουλιά.

είχε συμβεί εκεί πάνω, στη νυφική σουίτα; Γιατί είχε φιλήσει την Ντάνα Άντερσον;

ν είχε φιλήσει; Ο Γκρίφιν παραλίγο να βάλει τα γέλια. Δεν την είχε φιλήσει απλά, παραλίγο να της επιτεθεί. Και θα το έκανε αν είχε περισσότερ

διάθεσή του.

, η επίθεση δεν ήταν η σωστή λέξη. Εκτός κι αν η Ντάνα παραδεχόταν ότι κι εκείνη του είχε επιτεθεί. Όταν την είχε αγγίξει, είχε νιώσει σα

ξει τη φωτιά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτόν.

ποτήρι άρχισε να ταλαντεύεται μέσα στο χέρι του. Το άφησε προσεκτικά κάτω και πήρε μια βαθιά ανάσα.

ορεί να ήταν τρελός τελικά. Ή μπορεί να ήταν εκείνη. Απ’ ό,τι μπορούσε να καταλάβει, αποτελούσαν περίπτωση για μελέτη, δύο φαινομενικά

ρωποι να φτάνουν ξαφνικά στα άκρα.

μόνο βέβαιο ήταν ότι δεν είχε ποτέ ξανακάνει κάτι τέτοιο στη ζωή του. Πάντα του άρεσαν οι γυναίκες κι απολάμβανε το αχαλίνωτο, παθιασμ

ά διατηρούσε τον αυτοέλεγχό του.χρι τη στιγμή που είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο η Άντερσον.

αν ανοησία του να την πάει εκεί πέρα. Δε θα έπρεπε να είχε ξεχάσει τι είχε συμβεί στο γραφείο την προηγουμένη. Ούτε και τότε είχε διατηρ

έλεγχό του, όπως και στην κρεβατοκάμαρα πριν από λίγο. Αν είχε λίγο μυαλό στο κεφάλι του, έπρεπε...

βολε.

αν, αν. Θα έπρεπε, θα μπορούσε, θα είχε κάνει...

ιε λίγη σόδα. Πώς του το είχε πει; Ότι όλοι θα πήγαιναν στον παράδεισο αν το «αν» κυβερνούσε τον κόσμο;

ε δίκιο. Ό,τι είχε γίνει, είχε γίνει. Αυτό που έπρεπε τώρα να κάνει ήταν να ξεχάσει όλες τις ανοησίες και ν’ ασχοληθεί με τη δουλειά.

άξει, ήταν γοητευτική. Και λοιπόν; Στην ατζέντα του υπήρχαν οι πιο όμορφες γυναίκες της Νέας Υόρκης. Τι σημασία μπορούσε να έχει μ

ευτική παρουσία μπροστά τους;

αμία», μουρμούρισε. «Απολύτως καμία».

αν σέξι; Τον κοιτούσε με τα μάτια της να λάμπουν σαν αστέρια;

χι», μουρμούρισε ο Γκρίφιν.

Ντάνα είχε πει ότι δεν ήταν ο τύπος του. Ούτε κι εκείνη ήταν ο δικός του. Εντάξει, μπορεί να είχε πιθανότητες, αλλά τι μ’ αυτό; Βασικά ευκότητα πάνω της όση κι ένα φύλλο χαρτιού.

εια».

Γκρίφιν στράφηκε και κοίταξε τη γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά που σκαρφάλωσε στο σκαμπό δίπλα του. Όμορφη, σκέφτηκε. Πολύ όμορφη.

μαλλιά, οβάλ πρόσωπο, μεγάλα σκούρα μάτια και χείλη σαρκώδη που ξεσήκωναν τη φαντασία του.

υναίκα τού χαμογέλασε. «Ήρθες για το συνέδριο;»

φωνή της ήταν σιγανή και ζεστή. Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα, χωρίς μανίκια, με γυμνή πλάτη. Το στήθος της ορθωνόταν μέσα από το κορ

ρο φρούτο. Χαμογέλασε, έγειρε λίγο πίσω και σταύρωσε τα πόδια της.

αι πολύ τυχερός, είπε ο Γκρίφιν στον εαυτό του.

αι», απάντησε χαμογελώντας. «Κι εσύ;»

είνη έγνεψε καταφατικά. «Είμαι στους Υπολογιστές Όμνιπλεξ», του είπε κι άπλωσε το χέρι της. «Τζούλι Έβερετ».

Γκρίφιν το πήρε και το κράτησε ένα δευτερόλεπτο πάνω από το όριο που καθόριζαν οι καλοί τρόποι. Ένα βάρος φάνηκε να σηκώνεται από του

Τελικά θα περνούσε ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο.

εια σου, Τζούλι Έβερετ. Εγώ είμαι...»

ύριε;»

Γκρίφιν ανασήκωσε το βλέμμα του και είδε τον μπάρμαν να του δίνει το τηλέφωνο. «Συγνώμη που σας διακόπτω, κύριε Μακένα».



κρίφιν αναστέναξε. «Τηλεφώνημα;»


ντάξει». Πήρε το τηλέφωνο, χαμογελώντας στην κοκκινομάλλα. «Μείνε σ’ αυτή τη σκέψη, Τζούλι Έβερετ».

οια σκέψη;»

υτή που ελπίζω να μοιραζόμαστε για το υπόλοιπο της βραδιάς».

είνη γέλασε. Ήταν ένα όμορφο γέλιο, απαλό και μελωδικό. Ο Γκρίφιν ένιωσε το ηθικό του ν’ ανυψώνεται. Έτσι έπρεπε να είναι οι γυναίκες. Γλ

θυμες να δώσουν ικανοποίηση...

ακένα;»

ργισμένη φωνή της Ντάνα αντήχησε μέσα στ’ αυτί του. Έκλεισε το μάτι στην κοκκινομάλλα, στράφηκε από την άλλη και άρχισε να μιλά στο τη

συμβαίνει, Άντερσον; Πού είναι το πρόβλημα;»

σύ είσαι το πρόβλημα».

Γκρίφιν συνοφρυώθηκε. «Άκου, Άντερσον. Πρόκειται για κάτι σοβαρό; Γιατί αν μπορεί να περιμένει...»

ρέπει πάντα να γίνεται το δικό σου, έτσι;»δη σου έχω ζητήσει συγνώμη γι’ αυτό», απάντησε εκείνος, χαμηλώνοντας τη φωνή του. «Δεν υπάρχει ανάγκη να...»

πα να βάλω την τσάντα μου κάτω από το κάθισμα κι εσύ μου είπες ότι θα ήταν καλύτερα να τη βάλεις πάνω από τη θέση».

στα κομμάτια είναι αυτά που λες;»

α την τσάντα μου σου μιλάω, δεν καταλαβαίνεις;»

έπαθε η τσάντα σου; Διάβολε, Άντερσον...»

εν είναι εδώ».

πράγμα;»

εν είναι εδώ η τσάντα μου», επανέλαβε η Ντάνα ανυπόμονα. «Μοιάζει με τη δική μου, έχει το ίδιο μέγεθος και χρώμα, αλλά όταν την άνοιξα βρή

πλυτα κάποιου άντρα».

Γκρίφιν αναστέναξε. Αυτό του έλειπε τώρα.

ντάξει», της είπε. «Θα το αναφέρω στην αεροπορική εταιρεία».

εν είμαι ανίκανη, Μακένα. Αυτό το έκανα ήδη».

αι; Θα έχουν ήδη ενημερωθεί, φαντάζομαι, από αυτόν που πήρε τη βαλίτσα σου κατά λάθος. Πες τους να στείλουν κάποιον να γίνει η αλλαγή».

ποθέτεις ότι όλα έγιναν κατά λάθος, Μακένα. Η αναστάτωση στην κράτηση του ξενοδοχείου δε σου έμαθε τίποτα;»

Γκρίφιν ένιωσε κάτι να σφυροκοπά στους κροτάφους του. «Έχεις δίκιο. Ξέχνα ό,τι είπα. Μπες στο θέμα».

ο θέμα είναι ότι δεν έχω τη βαλίτσα μου. Ούτε και η εταιρεία την έχει. Η πτήση συνεχίστηκε για την Μπογκοτά. Τα ρούχα μου πιθανότατα βρ

α σε μια ψάθινη καλύβα, δίπλα στον Αμαζόνιο».

Γκρίφιν έκλεισε τα μάτια του και μετά τα ξανάνοιξε και κοίταξε προς το ταβάνι. «Ο Αμαζόνιος είναι μακριά από την Μπογκοτά».

ε με νοιάζει, που να πάρει! Θέλω τα ρούχα μου!»

ντάξει, ηρέμησε. Συμβαίνουν αυτά. Κοίτα, βλέπω ένα μαγαζί στο χολ απ’ όπου μπορείς να βρεις ό,τι χρειάζεσαι. Κατέβα, αγόρασε ό,τι θέλεις κα

εμένα».

εν μπορώ να το κάνω αυτό».

ην είσαι ανόητη. Δε σου προτείνω να σε σπιτώσω».

είνη τη στιγμή στο οπτικό του πεδίο μπήκε η κοκκινομάλλα. Με μια ματιά ο Γκρίφιν κατάλαβε ότι είχε ακούσει την τελευταία φράση του.

έπασε με την παλάμη του το τηλέφωνο.

εν είναι αυτό που νομίζεις», της είπε αμέσως.

είνε σ’ αυτή τη σκέψη», απάντησε εκείνη χαμογελώντας αχνά.φωνή της Ντάνα ακουγόταν από το ακουστικό. Την αγνόησε. Κοίταξε την κοκκινομάλλα ν’ απομακρύνεται και μαζί της ν’ απομακρύνονται τ

για κείνο το βράδυ. Έσφιξε το πιγούνι του, γύρισε την πλάτη του προς την πόρτα κι έβαλε ξανά το ακουστικό στ’ αυτί του.

χεις πέντε λεπτά να κατέβεις κάτω, Άντερσον. Πέντε λεπτά. Αν δεν είσαι, ξέχνα τη δουλειά σου. Έγινα αντιληπτός;»

τι πεις, Μακένα». Η φωνή της έτρεμε από την οργή. «Ελπίζω όμως να είσαι έτοιμος να εξηγήσεις σε όλους γιατί τριγυρνώ με σκισμένα ρούχα».

ντάξει, κατάλαβα. Μείνε εκεί που είσαι. Θα φροντίσω εγώ για όλα».

ε θέλω να φροντίσεις για όλα. Θέλω απλά να μου φέρεις κάτι να φορέσω».

α σου αγοράσω ρούχα και θα τα στείλω επάνω».

υχαριστώ».

ες μου τι θέλεις».

α πάντα. Οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, βούρτσα μαλλιών».

οίταξε στο μπάνιο. Έχει όλα τα απαραίτητα είδη τουαλέτας».

ωστά. Σου μιλώ από το ασύρματο. Μια στιγμή να πάω να δω... Εντάξει, ξέχνα την οδοντόβουρτσα και τα υπόλοιπα. Πάρε μου κάτι να φορέσ

δυ. Θα μείνω εδώ να δουλέψω το πρόγραμμα μέχρι να έρθει η ώρα να σε συναντήσω κι αύριο θ’ αγοράσω και τα υπόλοιπα».αλό ακούγεται». Ο Γκρίφιν έκανε νόημα στον μπάρμαν να του φέρει χαρτί και μολύβι. «Μέγεθος;»

Ντάνα δίστασε. Ο Γκρίφιν τη φαντάστηκε να προσπαθεί να βρει έναν ανώδυνο τρόπο να του δώσει μια τόσο προσωπική πληροφορία.

λα, Άντερσον, τι συμβαίνει; Φοβάσαι μήπως φτιάξω κανένα κέρινο ομοίωμα και καρφώσω πάνω του καρφίτσες;»

κτώ», απάντησε εκείνη παγερά. «Φοράω το νούμερο οκτώ».

Γκρίφιν χαμογέλασε. «Οκτώ. Υπέροχα. Θ’ αγοράσω ένα τσουβάλι και θα πω να το στείλουν επάνω».

ολύ αστείο. Σε παρακαλώ, πάρε μου κάτι απλό».

α κάνω ό,τι μπορώ».

ια λευκή μπλούζα με μακριά μανίκια».

ου είπα, θα κάνω ό,τι μπορώ».

ι ένα σύνολο με παντελόνι. Ή φούστα με σακάκι, αν δεν υπάρχει σύνολο με παντελόνι. Θέλω κάτι συντηρητικό».

ντερσον, δεν είμαι ο Καλύτερος Καταναλωτής της Χρονιάς».

ες στην πωλήτρια ότι θέλω μια φούστα κάτω από το γόνατο ή ένα παντελόνι. Από τουίντ αν είναι δυνατόν ή από λεπτό μαλλί. Α, και προτιμώ

μα...»

Γκρίφιν έκλεισε το τηλέφωνο.



* * *

ατάστημα με τα ρούχα ήταν ακριβώς έξω από το χολ του ξενοδοχείου. Η βιτρίνα ήταν διακοσμημένη με χρυσά κι ασημένια μπαλόνια, ένα φλ

μερικά μαγιό που τον έκαναν να σταματήσει. Είχε ξαναδεί τέτοια στην Κυανή Ακτή, αλλά μπορούσε πραγματικά μια γυναίκα να φορέσει δυο κ

ξι και σαγιονάρες στις Ηνωμένες Πολιτείες και να βγει έξω;

έφτηκε θλιμμένα την πανέμορφη Τζούλι. Πώς ήταν το επίθετό της, αλήθεια;

Ντάνα θα ήταν ακόμα πιο όμορφη έτσι ντυμένη.

γοντας τα φρύδια του, μπήκε μέσα.

ωλήτρια, απροσδιορίστου ηλικίας και κομψή, τον πλησίασε αμέσως. Ο Γκρίφιν αμφέβαλλε αν γνώριζε τη λέξη τουίντ, αλλά έκανε μια προσπάθ

ουίντ;» είπε εκείνη, με μια έκφραση σαν να είχε καταπιεί μια κουταλιά λεμόνι.

ουίντ», επανέλαβε ο Γκρίφιν ανάλαφρα. «Ξέρετε... είναι από μαλλί, το είδος του υφάσματος που προτιμούν οι γεροντοκόρες. Στο νούμερο οκτώ»

χαμόγελό της τον διαβεβαίωσε ότι ήταν πρόθυμη να μοιραστεί το αστείο του.

έρω το ύφασμα, κύριε, αλλά φοβάμαι ότι δεν το ζητά πια κανείς εδώ, στο Σάουθ Μπιτς».είνος έγνεψε καταφατικά κι έκανε μια βόλτα μέσα στο μικρό μαγαζί. Παράξενο, αλλά δεν είχε ξαναβρεθεί σε παρόμοιο μέρος. Δε χάριζε π

ίκες που συνόδευε ρούχα για δώρο. Αρώματα ναι, λουλούδια, κοσμήματα μερικές φορές, αλλά ρούχα ποτέ.

ρούχα ήταν κάτι προσωπικό... αλλά ήταν επίσης και κάτι πολύ ενδιαφέρον.

είναι αυτό;» είπε κι έδειξε κάτι από ανοιχτό μπλε μετάξι.

σώρουχο, κύριε. Η κυρία για την οποία πρόκειται προτιμά κάτι τέτοιο αντί για σουτιέν;»

σκέψη του Γκρίφιν πέταξε σ’ εκείνο το πρωινό. Ήταν σίγουρος ότι η Ντάνα δε φορούσε τίποτα κάτω από την μπλούζα της. Δεν το χρειαζόταν, ε

νιώσει το στρογγυλό, στητό στήθος της πάνω στο στέρνο του...

ύριε;»

οιγόκλεισε τα βλέφαρά του. «Θα το πάρω», είπε ξαφνικά.

χουμε και το ίδιο σλιπ», είπε η πωλήτρια και του έδειξε δύο διαφορετικά σλιπ από το ίδιο μετάξι. «Ποιο από τα δύο νομίζετε ότι θα προτιμούσε

ορτς ή το σλιπ;»

υρία θα προτιμούσε να με στραγγαλίσει, σκέφτηκε ο Γκρίφιν, ιδιαίτερα αν της αγοράσω εσώρουχα.

το σλιπ», είπε αποφασιστικά.

πάρχουν και ίδιες ζαρτιέρες, φυσικά».

έβαια», απάντησε ήρεμα εκείνος.

αι κάλτσες. Θα προτιμούσε η κυρία ανοιχτό χρώμα; Στο χρώμα της επιδερμίδας, ίσως;»

βολε, πού είχε μπλέξει; Μπορούσε ήδη να φανταστεί την Ντάνα να φορά μόνο τα εσώρουχα, τις ζαρτιέρες και τις κάλτσες...

αι», απάντησε βιασμένα και ξερόβηξε. «Στο χρώμα της επιδερμίδας».

πάλληλος έγνεψε καταφατικά. «Είπατε ότι η κυρία προτιμά τα παντελόνια;»

αι, αυτά προτιμά», είπε ο Γκρίφιν, «αλλά, απ’ ό,τι κατάλαβα, δεν έχετε κάτι τέτοιο από τουίντ».

χω όμως ένα σύνολο από μετάξι που θα πρέπει να της κάνει».

ναι στο νούμερο οκτώ;»

άλιστα. Ελάτε να σας το δείξω».

πάλληλος τράβηξε κάτι από μια κρεμάστρα. Τα σέξι εσώρουχα, τα μαγιό στη βιτρίνα, τα ανάλαφρα ρούχα που κρέμονταν παντού μέσα στο κα

ν διεγείρει τη φαντασία του Γκρίφιν. Το σύνολο που ήταν στην κρεμάστρα όμως τον επανέφερε αμέσως στην πραγματικότητα. Ήταν από λευκό

ούστα ήταν τόσο μακριά που θα μπορούσε να τη φορέσει και μια καλόγρια και το σακάκι αρκετά φαρδύ, ώστε να χωρά δύο σώματα μέσα.

μίσησε αμέσως. Αλλά η Ντάνα θα το λάτρευε.α το λέγατε συντηρητικό αυτό;» ρώτησε την πωλήτρια.

πάλληλος του έριξε μια παράξενη ματιά. Είχε δίκιο ν’ απορεί, αν αναλογιζόταν κανείς ότι ένας άντρας με τέτοιο γούστο στα εσώρουχα έκανε α

τηση.

άλλον», είπε σιγανά.

Γκρίφιν έγνεψε καταφατικά. Ήθελε να της πάρει συντηρητικά ρούχα; Ε, λοιπόν, συντηρητικά θα της έπαιρνε.

πέροχα. Στείλτε τα στη...» Παραλίγο να έλεγε «στη νυφική σουίτα», αλλά τα χείλη του δεν μπορούσαν να προφέρουν αυτές τις λέξεις. «Στη

0. Και χρεώστε τα στο λογαριασμό μου».

α θέλατε να δούμε και παπούτσια, κύριε;»

απούτσια;» Ο Γκρίφιν φάνηκε ξαφνιασμένος. «Έχει... έχει παπούτσια. Μαύρα, αν θυμάμαι καλά. Συντηρητικά, όπως και το σύνολο. Ξέρετε, αυ

ηλό τακούνι... Τι συμβαίνει;»

υπάλληλος ξερόβηξε. «Αν μπορώ να σας προτείνω, κύριε...» Πήρε ένα ζευγάρι δερμάτινα με λουριά, στην ίδια απόχρωση με τα ρούχα. «Αυτά

αζαν άψογα».

αι, βέβαια». Ο Γκρίφιν άρχισε να νιώθει άβολα. Ίσως έπρεπε να πει στην πωλήτρια τι ήθελε και να την αφήσει να βρει εκείνη τα πάντακατεύεται ο ίδιος. «Αν νομίζετε ότι χρειάζεται και παπούτσια, βάλτε τα».

νούμερο;»

ρασε το χέρι του στα μαλλιά του. «Δεν ξέρω. Είναι ψηλή. Όχι πολύ. Είναι...»

ερίπου στο ύψος μου;»

αι. Ίσως πέντε πόντους ψηλότερη. Και λίγο πιο... ε, με περισσότερες καμπύλες...»

βολε, η υπάλληλος προσπαθούσε να κρύψει ένα χαμόγελο. Κι αυτός... αυτός είχε κοκκινίσει! Ναι, είχε κοκκινίσει γιατί μια γυναίκα που στην ο

άρεσε τον είχε στείλει να κάνει κάτι που κανένας άντρας δε θα το έκανε.

ρε μια βλοσυρή έκφραση.

είλτε μερικά μεγέθη επάνω», είπε με το ίδιο ύφος που έδινε εντολή στο χρηματιστή του ν’ αγοράσει δέκα χιλιάδες μετοχές. «Κάποιο θα της

ε μια ματιά στο μικρό σωρό από μετάξι που η Ντάνα δε θα αποκαλούσε ποτέ εσώρουχα. «Κι όσο γι’ αυτά εδώ...»

ύριε;»

χνα τα, ήθελε να της πει, αλλά, διάβολε, δεν είχε δικαίωμα ένας άντρας να κάνει όνειρα;

είλτε τα κι αυτά επάνω», είπε. Μετά υπέγραψε το λογαριασμό και βγήκε βιαστικά από το κατάστημα.

* * *



ρνοντας τηλέφωνο την Ντάνα, της είπε ότι σε λίγο θα είχε επάνω ό,τι χρειαζόταν. Ο ίδιος θα περνούσε το απόγευμά του στην αίθουσα συσκέψεω

αντιόνταν στο χολ στις επτά, όπως είχαν συμφωνήσει.

ς επτά παρά τέταρτο πήγε να την περιμένει. Το ίδιο πρωινό είχε ετοιμαστεί εν ριπή οφθαλμού. Δεν είχε λόγο να πιστεύει κάτι άλλο για το βρ

ίκες γενικά είχαν μια εντελώς διαφορετική άποψη για το χρόνο απ’ αυτή που είχαν οι άντρες, αλλά η Ντάνα αποτελούσε εξαίρεση.

λεπτά περνούσαν. Ο Γκρίφιν έριξε μια ματιά στο μεγάλο ρολόι του τοίχου πάνω από τα ασανσέρ και συνοφρυώθηκε. Επτά και είκοσι. Πού ήταν

ράδυ γινόταν ένα κοκτέιλ πάρτι για όσους έπαιρναν μέρος στο συνέδριο. Θ’ ακολουθούσε δείπνο. Ήταν από τα πράγματα που σιχαινόταν, αλλ

πρεπε να το υποφέρει. Έχει κάνει, άραγε, καμιά πρόοδο με το πρόγραμμα; αναρωτήθηκε. Το είχε δουλέψει μόνο δυο ώρες, αλλά...

φνικά η καρδιά του σταμάτησε. Από το ασανσέρ βγήκε επιφυλακτικά μια γυναίκα. Μια γυναίκα που δεν την είχε ξαναδεί. Η γυναίκα που ήθελε σ

του.

Ντάνα.

το δίκιο της η υπάλληλος τον είχε κοιτάξει σαν να ήταν τρελός, όταν την είχε ρωτήσει αν το σύνολο ήταν συντηρητικό. Συντηρητικό; Του ήρθε

έλια με τη βλακεία του.

ι είχε σκεφτεί για κείνα τα ρούχα ήταν λάθος. Κατ’ αρχάς δεν ήταν λευκά, είχαν το χρώμα του ελεφαντόδοντου, μια απόχρωση που τόνιζε τηερμίδα της κι έκανε τις μπούκλες των μαλλιών της να λάμπουν ολόχρυσες. Το σακάκι, που νόμιζε ότι ήταν φαρδύ, ήταν στην πραγματικότητα πο

ια ζώνη που έσφιγγε τη λεπτή της μέση. Τα πέτα του δεν είχαν κουμπιά κι από μέσα ο Γκρίφιν είδε τη λευκή επιδερμίδα του λαιμού της Ντάνα

λές καμπύλες του στήθους της.

τερα ήταν η φούστα. Ο λαιμός του στέγνωσε. Τι ανόητος να πιστέψει ότι η φούστα αυτή δεν ήταν αποκαλυπτική. Εντάξει, ήταν μακριά, αλλά κ

ω στα πόδια της μ’ έναν ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο.

χολ απλώθηκε μια ακαθόριστη αναταραχή. Οι παρευρισκόμενοι είχαν γυρίσει και κοιτούσαν. Με την καρδιά του γεμάτη ανυπομονησία, ο

σε να πλησιάζει την Ντάνα. Ήθελε να την πάρει στην αγκαλιά του και να πει σ’ όλους τους άντρες με τα γουρλωμένα μάτια ότι η όμορφη αυτή

δική του.

ή του; Μα δεν ήταν δική του. Δεν ήθελε να είναι δική του.

ελε;

κρίφιν;»

φωνή της, μαλακή και υπέροχα γλυκιά, έκανε το σφυγμό του να επιταχυνθεί. Στέκονταν λίγα εκατοστά ο ένας μακριά από τον άλλο. Το κεφ

να είχε γείρει προς τα πίσω, τα μάτια της έλαμπαν και τα χείλη της είχαν μισανοίξει. Ο Γκρίφιν παραδόθηκε. Ναι, την ήθελε. Κι εκείνη τον ή

πε στο επίμονο βλέμμα της.

αι», της είπε μαλακά και της χάρισε ένα δολοφονικό χαμόγελο.

ορούσε να λειτουργήσει. Πρώτα αυτό το Σαββατοκύριακο κι ύστερα μια χαλαρή σχέση στην πόλη. Για ένα μήνα, ίσως για δύο...

κρίφιν», είπε εκείνη, «αν ήμαστε μόνοι...»

κορμί του τεντώθηκε. Ένιωσε τον ερωτισμό της στιγμής, τα λόγια του πόθου που ήταν έτοιμη να ξεστομίσει εκεί, μπροστά σ’ όλο τον κόσμο.

ν ήμαστε μόνοι, θα σε σκότωνα».

Γκρίφιν ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά του έκπληκτος.

ου ζήτησα να μου αγοράσεις τουίντ».

εν είχαν τουίντ».

ου ζήτησα κάτι συντηρητικό».

υντηρητικό μου είπαν ότι είναι».

εν έχω ξαναφορέσει ποτέ κάτι τόσο... τόσο...»

ηλυκό;»

ποκαλυπτικό. Όλοι με κοιτάζουν».αι». Εκπληκτικό πώς μπορούσε να κάνει μια τόσο λογική συζήτηση, όταν στην πραγματικότητα ήθελε να την πάρει στα χέρια του και

μακρύνει από κει. «Είσαι... είσαι...»

χέρι της Ντάνα γλίστρησε κρυφά και τον χτύπησε στο στομάχι. «Και τι ήταν αυτό με τα...» Τα μάγουλά της έγιναν κατακόκκινα. «...με τα εσώρο

Γκρίφιν πέρασε τα μπράτσο του γύρω από τη μέση της. «Μπορούμε να το συζητήσουμε κάπου αλλού;»

α το συζητήσουμε εδώ, τώρα».

ραία. Τότε θα πρέπει να μιλάς λίγο πιο δυνατά, γιατί ο κύριος δεξιά σου δεν ακούει καλά τι λέμε».

Ντάνα έριξε μια ματιά στα δεξιά της και το πρόσωπό της ρόδισε. Άφησε τον Γκρίφιν να την οδηγήσει σε μια γωνιά, πίσω από δυο μεγάλες γλά

ικες.

πάντησέ μου», του πέταξε και τραβήχτηκε από το χέρι του. «Γιατί στα κομμάτια μου αγόρασες αυτά τα εσώρουχα;»

είνος ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. «Νόμιζα ότι τα χρειαζόσουν».

εν τα χρειάζομαι. Έχω τα κατάλληλα...» Το αίμα έβαψε ξανά το πρόσωπό της κόκκινο. «Ξέρεις τι εννοώ. Αυτά που διάλεξες είναι... εξοργιστικά»

ταν τα μόνα που είχαν». Δεν της έλεγε απόλυτα ψέματα. Εξάλλου, δεν ήταν τα μόνα που είχε δει; Το βλέμμα του γλίστρησε πάνω της, σταμά

η της κι ύστερα ανέβηκε ξανά στα μάτια της. «Πες μου, λοιπόν».να σου πω;»

είνος χαμογέλασε χαλαρά.

α φοράς;»

ν τα...» Η Ντάνα ανασήκωσε το πιγούνι της. «Αυτό δε σε αφορά».

Γκρίφιν χαμογέλασε και η ανάσα της κόπηκε μπροστά στην επικίνδυνη υπόσχεση που της έδινε το χαμόγελό του.

ου σημαίνει ότι τα φοράς».

ου σημαίνει αυτό που σου είπα, Μακένα. Δε σε αφορά. Αλλά, ακόμα κι αν τα φορώ, είναι επειδή έκανα ντους και δεν μπορούσα να ξαναβάλω τα

ούσα όλη μέρα».

τους;» Ο Γκρίφιν ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της. Ένιωσε το απαλό μετάξι να γλιστρά, τη ζεστασιά της σάρκας της. «Χρησιμοποίη

νιέρα, φαντάζομαι», της είπε με το χέρι του να γλιστρά κάτω από τα μαλλιά της στον αυχένα της.

Ντάνα κατάπιε με δυσκολία. «Μην αλλάζεις θέμα! Δεν είχες κανένα δικαίωμα να μου αγοράσεις εσώρουχα».

είνος χαμογέλασε. «Ήθελες να με στραγγαλίσεις μόλις τα είδες, σωστά;»

εν πρόκειται να λειτουργήσει, Μακένα».οιο; Τα εσώρουχα; Μα ήδη παραδέχτηκες ότι τα φοράς...»



ννοώ αυτό το... το παιδιάστικο σχέδιο που έχεις βάλει κατά νου». Τα δάχτυλά του χάιδευαν απαλά την επιδερμίδα της. Τι όμορφα που ήταν! Ή

ει το κεφάλι της και να γουργουρίσει ευχαριστημένη σαν γάτα...

οιο παιδιάστικο σχέδιο;»

μαι έξυπνη γυναίκα, Μακένα. Ξέρω τι πας να κάνεις».

λήθεια;» Τα μάτια του Γκρίφιν σκοτείνιασαν. Την πλησίασε, αλλά εκείνη έκανε ένα βήμα πίσω. Η πλάτη της ακούμπησε στον τοίχο. «Ωραία, Ά

ύ ωραία. Γιατί εγώ δεν ξέρω τι κάνω».

έρεις. Προσπαθείς να... Μην το κάνεις αυτό!»

πλώς σε μυρίζω». Ο Γκρίφιν έσκυψε κι άγγιξε πρώτα την άκρη της μύτης του και μετά τα χείλη του στην ευαίσθητη επιδερμίδα πίσω από τ’ αυτί

μα φοράς;»

ναι...» Θεέ και Κύριε, τα γόνατά της λύγιζαν! «Είναι έλαια μπάνιου. Τα βρήκα μέσα στο καλάθι που υπάρχει δίπλα στην μπανιέρα».

όμιζα ότι είπες πως δε χρησιμοποίησες την μπανιέρα».

λήθεια είναι. Απλά άπλωσα το λάδι μετά από...»

πλωσες;» Ο Γκρίφιν την πλησίασε ακόμα περισσότερο. Τώρα το κορμί του ακουμπούσε πάνω στο δικό της. Η Ντάνα ένιωσε τη ζεστασιά του ω της και τον ερεθισμένο του ανδρισμό να πιέζει την κοιλιά της. «Παντού;» Η φωνή του ήταν σιγανή. «Αν ήμουν εκεί, θα μπορούσα να σου το

».

είνη έκλεισε τα μάτια της. «Σε παρακαλώ, σταμάτα».

πράγμα; Προσπαθώ να σε εντυπωσιάσω με το πόσο χρήσιμος μπορώ να γίνω».

α αχνό βογκητό βγήκε από τα χείλη της. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά, που ήταν σίγουρη ότι ο Γκρίφιν μπορούσε να την ακούσει.

ακένα...»

κρίφιν». Έσκυψε κι άγγιξε απαλά τα χείλη της. «Ένας άντρας και μια γυναίκα που μοιράζονται μια νυφική σουίτα, πρέπει τουλάχιστον να μιλά

ά τους ονόματα».

κουσέ με», είπε απελπισμένη η Ντάνα. «Έκανα ντους επειδή είχα αργήσει. Πέρασα όλο το απόγευμα δουλεύοντας το πρόγραμμα».

λήθεια;»

αι. Πρέπει να ξαναπροσπαθήσω αργότερα».

ολύ αργότερα».

α σε πάρει, Γκρίφιν! Είναι άδικο. Προσπαθώ να σου πω ότι έκανα πρόοδο στο πρόγραμμα κι εσύ... εσύ προσπαθείς να με αποπλανήσεις».

νε σιωπή. Μετά εκείνος τραβήχτηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να την κοιτάξει στα μάτια.

χεις δίκιο», της είπε ήρεμα. «Αυτό κάνω».

Ντάνα κοκκίνισε. «Δε... δεν περίμενα να το παραδεχτείς τόσο... τόσο...»

είνος πήρε το πρόσωπό της στα χέρια του. «Είναι αργά πια για να λέμε ψέματα, Ντάνα. Δεν είμαστε παιδιά. Ξέρουμε και οι δύο τι συμβαίνει».

λογική της της έλεγε ν’ αρνηθεί τα λόγια του, αλλά πώς μπορούσε να το κάνει, μετά από κείνες τις στιγμές που είχαν περάσει το απόγευμ

ρούσε όταν τον κοιτούσε κι έτρεμε από τον πόθο;

ναι λάθος», ψιθύρισε.

ατί είναι λάθος;»

ατί...» Αλήθεια, γιατί ήταν λάθος; «Υπάρχει άλλη γυναίκα. Σε είδα μαζί της στο εστιατόριο».

Σίνθια;» Ο Γκρίφιν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Απλή φίλη είναι». Τα μάτια του σκοτείνιασαν. «Κι ο παπιγιονάκιας; Έχεις πραγματικά κ

»

Άρθουρ; Όχι. Θέλω να πω, ποτέ δεν είπε...»

Γκρίφιν την πήρε στην αγκαλιά του και τη φίλησε. «Δεν έχω ποθήσει ποτέ γυναίκα όπως ποθώ εσένα», ψιθύρισε, με το βλέμμα του βυθισμένο

«Μίλησέ μου ειλικρινά, Ντάνα. Κι εσύ με θέλεις το ίδιο».ε δίκιο. Κι εκεί ήταν το λάθος. Γιατί, αν κοιμόταν μαζί του, θα ήταν κάτι που δε θα το ξεχνούσε ποτέ...

είνος πέρασε το μπράτσο του γύρω από τη μέση της. «Έλα μαζί μου».

ού;»

κρεβάτι, ήθελε να της πει... αλλά όχι ακόμα. Ήθελε να παρατείνει την απόλαυση της ανυπομονησίας, μέχρι να τυλιχτούν και οι δύο μέσα στις

πόθου.

εν ξέρω. Μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην παραλία. Ίσως ν’ ανάψουμε και μια φωτιά», ψιθύρισε. «Μπορούμε να χορέψουμε κιόλας στην

ει να χορεύεις;»

είνη τον κοίταξε και χαμογέλασε. «Ναι, μ’ αρέσει...»

Γκρίφιν έσκυψε και τη φίλησε λαίμαργα. Αυτή τη φορά η Ντάνα ανασηκώθηκε προς το μέρος του, τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από το λαιμό

νοιξε τα χείλη της.

κρίφιν», ψιθύρισε κι έκρυψε το ξαναμμένο πρόσωπό της στο στήθος του. «Γκρίφιν...»

ωσε το ρίγος που διαπέρασε το κορμί του. «Στο διάβολο», είπε εκείνος και την οδήγησε έξω στο χολ του ξενοδοχείου, βγαίνοντας πίσω α

ικες. «Το μόνο μέρος που θα πάμε είναι...»Θεέ μου!» Η Ντάνα ξαφνικά σταμάτησε και το πρόσωπό της έγινε κάτασπρο. «Κοίτα», ψιθύρισε κι έδειξε προς τη ρεσεψιόν.

συμβαίνει;» είπε ο Γκρίφιν ενοχλημένος. Αμέσως μετά ένα βογκητό βγήκε από τα χείλη του. Στη ρεσεψιόν στεκόταν μια γυναίκ

ψοκοκκινισμένη κι έδειχνε χαμένη. «Σίνθια;» μουρμούρισε με δυσπιστία.

Ντάνα τραβήχτηκε από κοντά του. «Απλή φίλη, ε;» Η φωνή της έτρεμε. Γύρισε και τον κοίταξε. Τα μάτια της πετούσαν φωτιές. «Φίδι! Τ

ρωπος είσαι;»

τάνα, σου τ’ ορκίζομαι, δεν είχα ιδέα ότι θα έρθει εδώ».

λήθεια;»

λήθεια...»

αι σκέφτηκες να δοκιμάσεις την τύχη σου μαζί μου, έτσι;»

α πρέπει ν’ αποφάσισε να μου κάνει έκπληξη».

αι σου την έκανε».

α με ακούσεις...» Τα μάτια του Γκρίφιν στένεψαν. «Να με πάρει ο διάβολος».

υτό ξαναπές το!» Η Ντάνα έβαλε τα χέρια στους γοφούς της. «Αν δεν ήμουν κυρία, Μακένα, θα σου έλεγα μερικά πολύ όμορφα κοσμητικά...»ου προτείνω να κατέβεις από τον άμβωνα, Άντερσον», είπε ο Γκρίφιν και, πιάνοντάς την από τους ώμους, την έστρεψε προς την είσοδο του ξενο



ωνή του ήταν ανέκφραστη και παγερή. «Δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις μαθήματα ηθικής, με αυτά τα δεδομένα».

Ντάνα έμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα. «Άρθουρ;» ψέλλισε εμβρόντητη.

παπιγιονάκιας με σάρκα και οστά». Ο Γκρίφιν κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία.

εν καταλαβαίνω. Εγώ ποτέ...»

αι, το ξέρω. Αλλά όταν παίζεις ένα παιχνίδι έχεις και το ρίσκο του». Τα δάχτυλά του σφίχτηκαν γύρω από τον καρπό της. «Ώρα να χορέψο

μό της μουσικής, μωρό μου». Μόλις που πρόλαβε να φορέσει ένα χαμόγελο στα χείλη της, καθώς την τράβηξε και διέσχισαν μαζί το χολ.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

κρίφιν δεν μπορούσε να το πιστέψει.

χολ ήταν σαν σκηνή πριν τραβηχτεί η αυλαία. Καμιά κίνηση, κανένας ήχος. Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες με τις μάσκες τους, στη θέση τους, έτ

ν τα λόγια του ρόλου τους.

ρεσεψιόν στεκόταν η Σίνθια και κοντά στην πόρτα της εισόδου ο παπιγιονάκιας.

λα του ήταν η Ντάνα, έξαλλη από θυμό.

οίτα τώρα τι έκανες», του είπε και, τραβώντας το χέρι της από το δικό του, κατευθύνθηκε προς τον Άρθουρ.

Γκρίφιν την κοίταξε καθώς απομακρυνόταν. Τι είχε κάνει; Μα, φυσικά. Καθαρά γυναικεία αντίδραση να τον κατηγορεί για κάτι για το οπο

λυτα αθώος. Ο Θεός ήξερε ότι δεν είχε προσκαλέσει τη Σ ίνθια να πάει εκεί πέρα. Εκείνη όμως είχε, άραγε, καλέσει τον Άρθουρ; Αν έκρινε από τ

τον είχε φιλήσει πίσω από τους φοίνικες δεν του φαινόταν πιθανό, αλλά οι γυναίκες ήταν απρόβλεπτα πλάσματα –άλλος ένας λόγος για να μην μ

κόσμο των επιχειρήσεων.

κρίφιν!»

Γκρίφιν φόρεσε ένα χαμόγελο στα χείλη του. Η Σίνθια τον είχε δει και τώρα τον πλησίαζε με ενθουσιασμό, κουνώντας τα χέρια της σαν μαζορέτα

νθια. Τι έκπλ...»

Γκρίφιν», είπε εκείνη και ρίχτηκε στην αγκαλιά του. Ήταν κάτι που το έκανε για πρώτη φορά, κάτι που ο Γκρίφιν ευχόταν να μην το είχε κάνει

μή δίστασε, αλλά μετά τύλιξε τα μπράτσα του γύρω της.

λα στην πόρτα ο παπιγιονάκιας έκανε το ίδιο στην Ντάνα.

βολε, σκέφτηκε ο Γκρίφιν. Διάβολε!

Σίνθια τραβήχτηκε, έπλεξε τα δάχτυλά της στα δικά του και του χαμογέλασε.

αφνιάστηκες, αγάπη μου;»

είχε ξαφνιαστεί; Είχε μείνει εμβρόντητος. Και τι ήταν πάλι εκείνο το «αγάπη μου»;

ν είδε να γελά χαρούμενα. Υπερβολικά χαρούμενα, συνειδητοποίησε ο Γκρίφιν, νιώθοντας τα χέρια της να παγώνουν μέσα στα δικά του.ο ξέρω ότι σου ήταν ξαφνικό. Αν θέλεις να φύγω, πες το μου και θα γυρίσω αμέσως σπίτι. Αλλά σκέφτηκα... Ξέρεις, φάγαμε με τη Μέριλιν

βέντα έφερε την άλλη και μου είπε...»

Γκρίφιν ένιωσε το σφυγμό του να επιταχύνεται. «Η μητέρα μου σου πρότεινε να έρθεις;» τη ρώτησε ήρεμα.

χι», απάντησε η Σίνθια, οπισθοχωρώντας αμέσως. «Συζητούσαμε για το πώς προτιμούν οι άντρες τις γυναίκες τους και τότε σκέφτηκα πόσο όμ

να έρθω ξαφνικά να σε δω». Τα μάγουλά της κοκκίνισαν. «Ήταν ανόητο από μέρους μου, Γκρίφιν, έτσι; Συγνώμη. Θα πάρω ένα ταξί και...»

ην είσαι ανόητη».

σαι σίγουρος;»

άρχουν φορές στη ζωή ενός άντρα που ένα ψέμα είναι πράξη ευγένειας. Όσο για το Σαββατοκύριακο που ανυπομονούσε να περάσει μέχρι πριν α

μές... Το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω στην Ντάνα. Ήταν κρεμασμένη στο μπράτσο του παπιγιονάκια και του χαμογελούσε σαν να ήταν ο

κιπας.

ς του είχε περάσει από το μυαλό ότι ήθελε να την πάει στο κρεβάτι;

σφαλώς», είπε απότομα.

Σίνθια χαμογέλασε. «Υπέροχα, αγάπη μου. Σου υπόσχομαι να μην είμαι μέσα στα πόδια σου. Το ξέρω ότι έχεις σημαντική δουλειά να κάνεαξε πάνω από τον ώμο του και το χαμόγελο έσβησε κάπως από τα χείλη της. «Απ’ ό,τι βλέπω, ήδη σε πήρα από μια συζήτηση. Πολύ γο

ίκα. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ασχολείται με τους υπολογιστές».

Γκρίφιν κοίταξε ξανά το ευτυχισμένο ζευγάρι. Ήταν αφοσιωμένοι στην κουβέντα τους. Τα χέρια του παπιγιονάκια ακουμπούσαν χαλαρά στη μ

να, που τον κοιτούσε με προσοχή.

αι», είπε βεβιασμένα.

κάνει;»

τρελαίνει, σκέφτηκε εκείνος σμίγοντας τα φρύδια του.

κρίφιν; Έχει έρθει για το συνέδριο;»

είνος έγνεψε καταφατικά. «Δουλεύει στην Ντάτα Μπάιτς, την εταιρεία που αγόρασα. Είναι αντιπρόεδρος έρευνας και ανάπτυξης».

μάτια της Σίνθια άνοιξαν διάπλατα. «Αλήθεια; Ω, θα ήθελα να τη γνωρίσω. Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες που χωρίς να παραιτηθούν

υκότητά τους πετυχαίνουν στον κόσμο των αντρών». Τον έπιασε από το μπράτσο και του χαμογέλασε. «Θα με συστήσεις, αγάπη μου; Αν και

πε να περιμένουμε μια πιο κατάλληλη στιγμή. Η αντιπρόεδρός σου φαίνεται πολύ απασχολημένη τώρα».

πό την άλλη πάλι», είπε ο Γκρίφιν πιάνοντας τη Σίνθια από το χέρι, «καμιά στιγμή δεν είναι καλύτερη από το παρόν».ησίασαν και στάθηκαν δίπλα στην Ντάνα. «Κυρία Άντερσον», είπε ο Γκρίφιν χαμογελώντας παγερά. «Καταπληκτικό. Βλέπω πέσατε πάνω σε έν

».

χαμόγελο της Ντάνα ήταν το ίδιο ψυχρό με το δικό του. «Όπως κι εσείς, κύριε Μακένα. Μικρός που είναι ο κόσμος, δε συμφωνείτε;»

πίστευτα». Ο Γκρίφιν τύλιξε το μπράτσο του γύρω από τη μέση της Σίνθια. «Από δω η Σίνθια Γκούντινγκ. Η Ντάνα Άντερσον».

αίρομαι, δεσποινίς...» Η Σίνθια δίστασε. «Έχουμε ξανασυναντηθεί;»

ε νομίζω», είπε η Ντάνα. Ήταν αλήθεια. Δεν είχαν συναντηθεί επίσημα, απλά είχαν προσπεράσει η μια την άλλη μέσα στο Πορτοφίνο. Της άπ

Η Σίνθια το κοίταξε και μετά το πήρε. «Χαίρομαι που σας γνωρίζω, κυρία Γκούντινγκ».

μη με αποκαλείτε κυρία», είπε η Σίνθια, περνώντας χαρούμενα το μπράτσο της στον αγκώνα του Γκρίφιν. «Δεσποινίς είμαι. Δεν είμαι, ξέρετε

ν αυτών των φεμινιστικών ανοησιών, έτσι δεν είναι, αγάπη μου;»

εις ή τέσσερις φορές τον είχε πει αγάπη της μέσα σε πέντε λεπτά; Ένας μυς σφίχτηκε στο πιγούνι του Γκρίφιν. «Ναι, Σίνθια».

ια κι εγώ είμαι όμως», είπε η Ντάνα με ύφος απότομο, «γιατί να μην κάνουμε τα πράγματα εύκολα; Είμαι η Ντάνα κι εσύ είσαι η Σίνθια».

ι εγώ είμαι ο Άρθουρ», επενέβη εκείνη τη στιγμή ο Άρθουρ χαρούμενα.

». Η Ντάνα κοκκίνισε. «Ω, λυπάμαι πολύ. Από δω ο Άρθουρ Κόκλεϊ. Ο Γκρίφιν Μακένα. Είναι ο...»

Άρθουρ γέλασε. «Ξέρω ποιος είναι, καλή μου. Όλοι ξέρουν τον Γκρίφιν Μακένα». Του άπλωσε το χέρι του. «Χάρηκα».

Γκρίφιν αντάλλαξε μια χειρονομία μαζί του, γνέφοντας καταφατικά. «Χάρηκα κι εγώ, Κόκλεϊ».



χω παρακολουθήσει την πορεία της καριέρας σας μ’ ενδιαφέρον, κύριε Μακένα».

κρίφιν», είπε εκείνος. «Ή σκέτο Μακένα. Η κυρία Άντερσον. δεν ανέφερε ότι σε περίμενε».

Άρθουρ γέλασε. «Δε με περίμενε. Έκπληξη της έκανα».

εν είναι καταπληκτικό;» είπε η Σίνθια χαρούμενα. «Κι εγώ έκανα έκπληξη στον Γκρίφιν».

να βράδυ γεμάτο εκπλήξεις», είπε η Ντάνα χαρούμενα.

μικρή παρέα απλώθηκε σιωπή.

εν πάμε να πιούμε ένα ποτό;» είπε μετά ο Γκρίφιν κοφτά.

πέροχα», απάντησε η Σίνθια. «Αλλά...» Κοκκίνισε. «Έχω κάποιο πρόβλημα, αγάπη μου. Μόλις μου είπαν στη ρεσεψιόν ότι δεν έχουν δ

άτια. Εγώ τους είπα... τους ζήτησα...» Γέλασε νευρικά. «Τους είπα ότι ήρθα να περάσω το Σαββατοκύριακο μαζί σου».

εν είναι πολύ όμορφο;» Το χαμόγελο της Ντάνα ήταν λες από ατσάλι.

Γκρίφιν της το ανταπέδωσε. «Πράγματι», είπε, αγνοώντας το γεγονός ότι η σχέση του με τη Σίνθια δεν είχε ποτέ ξεπεράσει ένα φιλί για καληνύχ

;»

κι ο υπάλληλος κοίταξε στον υπολογιστή, αγάπη μου, και είδε ότι το δωμάτιό σου είναι...»ο 2010», είπε ο Γκρίφιν βιαστικά.

Άρθουρ συνοφρυώθηκε. «Είσαι σίγουρος; Νομίζω ότι η Ντάνα, όταν μιλήσαμε το απόγευμα στο τηλέφωνο, μου είπε ότι αυτό είναι το δικό της

ι μπορούσα να την πάρω κατευθείαν εκεί, αντί μέσω της ρεσεψιόν».

χι», είπε η Ντάνα.

χι», είπε κι ο Γκρίφιν ταυτόχρονα και ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Αυτό είναι το νούμερο της εταιρικής σουίτας της Ντάτα Μπάιτς»

Άρθουρ φάνηκε ακόμα περισσότερο μπερδεμένος. «Δεν καταλαβαίνω, Ντάνα. Μένεις στην ίδια σουίτα με τον Γκρίφιν;»

χι», απάντησε εκείνος.

αι», είπε η Ντάνα και γέλασε νευρικά καθώς στράφηκαν όλοι προς το μέρος της. «Εννοώ... εννοώ...»

ννοεί», επενέβη ο Γκρίφιν μαλακά, «ότι μοιραζόμαστε το σαλόνι της σουίτας».

ι είναι το δωμάτιο 2010;» Ο Άρθουρ κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία. «Έχω μπερδευτεί. Αν το σαλόνι είναι το νούμερο 2010, τότε το δωμά

ύμερο έχει, Ντάνα;»

Ντάνα έριξε μια απελπισμένη ματιά στον Γκρίφιν. «Δε θυμάμαι. Κύριε Μακένα; Μπορείτε...»

άβολε, όχι», απάντησε εκείνος γελώντας. «Δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς, κυρία Άντερσον. Το ξέρετε». Κοίταξε χαρούμενα τη Σίνθια

ούσε κι εκείνη σαστισμένη. «Δεν είναι εκπληκτικό; Κάποιος που δεν τα πάει καθόλου καλά με τα νούμερα να βρίσκεται σ’ ένα συνέ

λογιστές;»

άτι παραπάνω από εκπληκτικό», είπε ο Άρθουρ σιγανά. «Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον με τέτοια επιτυχία στη Γουόλ Στρητ να μην τα πηγα

α νούμερα».

εν το εννοούσε». Τα κεφάλια στράφηκαν προς την Ντάνα. «Θέλω να πω, εννοούσε ότι δεν τα πάει καλά με τα απλά νούμερα που δεν έχουν το σ

αρίου».

βολε, σκέφτηκε ο Γκρίφιν αηδιασμένος. Το χάσμα ανάμεσά τους γινόταν όλο και πιο βαθύ.

χω μια ιδέα», της είπε απότομα. «Σίνθια; Κόκλεϊ; Έχετε δειπνήσει; Υπέροχα», είπε πριν προλάβει κανείς ν’ απαντήσει. «Η κυρία Άντερσον κι ε

μαζόμαστε να πάμε για φαγητό. Γιατί να μη συνεχίσουμε την κουβέντα μας στην τραπεζαρία;»

αι οι τέσσερις;» είπε η Ντάνα με φωνή βιασμένη. Και πάλι όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Κοκκίνισε. «Θέλω να πω... δε θα δοθεί δείπνο γ

νουν μέρος στο συνέδριο απόψε, κύριε Μακένα;»

α το παραβλέψουμε».

α...»

α το παραβλέψουμε, κυρία Άντερσον». Ο τόνος του Γκρίφιν δεν της άφησε περιθώριο για διαφωνίες. «Σίνθια; Συμφωνείς;»εβαίως», απάντησε εκείνη. «Αλλά πρώτα...» Δυο ροζ σημάδια εμφανίστηκαν στα μάγουλά της. «Πρέπει να τακτοποιήσουμε το θέμα του δ

φιν», ψιθύρισε. «Για να στείλω τον καμαριέρη με τη βαλίτσα μου...»

αι, κύριε Μακένα». Η Ντάνα χαμογέλασε, αλλά το βλέμμα της πετούσε φλόγες οργής. «Ας συζητήσουμε το θέμα του δωματίου».

εν υπάρχει καμιά βία», είπε ο Άρθουρ μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο. «Η Ντάνα κι εγώ...»

ρόκειται για επαγγελματικό ταξίδι, Κόκλεϊ».

φωνή του Γκρίφιν ήταν ψυχρή. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα ήταν να ρίξει μια γροθιά στη μύτη του παπιγιονάκια, αλλά δε θα έλυνε τίπ

ατάσταση εξελισσόταν γρήγορα. Ήταν ο άντρας που ήθελε η Ντάνα, ο άντρας που αγαπούσε. Το Σαββατοκύριακο μαζί του θα ήταν απλά ένα δ

ς καμιά σημασία.

κρίφιν;» Η Σίνθια γέλασε νευρικά. «Γκρίφιν, με πονάς».

μήλωσε το βλέμμα του. Τα δάχτυλά του έσφιγγαν το χέρι της Σίνθια.

υγνώμη, Σίνθια. Δεν...»

ησε το χέρι της και κοίταξε την Ντάνα. Ξαφνικά βρέθηκε ξανά πίσω από τους φοίνικες, τη στιγμή που την κρατούσε στην αγκαλιά του. Το πρόσ

σε. Η ανάσα της άρχισε να βγαίνει πιο γρήγορη. Κατάλαβε ότι κι εκείνη σκεφτόταν το ίδιο πράγμα. Έκανε ένα βήμα πίσω.υρία Άντερσον, οδηγήστε τους στην τραπεζαρία, όσο εγώ θα είμαι στη ρεσεψιόν. Είμαι σίγουρος ότι ο υπάλληλος ευχαρίστως θα βρει δωμάτ

ια και τον Άρθουρ σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο».

ουσε τη Σίνθια να παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Ω», είπε ξαφνιασμένη και γύρισε έτσι ώστε η πλάτη της να βλέπει προς τους άλλους. «Δηλαδή... δ

είνω μαζί σου, Γκρίφιν;»

είνος χαμογέλασε. «Όχι, Σίνθια», της είπε μαλακά κι άγγιξε απαλά το μάγουλό της. «Λυπάμαι, αλλά δε γίνεται να μείνεις μαζί μου».

* * *

άξει, ο Μακένα δε θ’ άφηνε τη Σίνθια να κοιμηθεί μαζί του.

λοιπόν, τότε ούτε κι εκείνη θ’ άφηνε τον Άρθουρ να κοιμηθεί μαζί της. Τι τον είχε πιάσει, αλήθεια, κι είχε πάει εκεί χωρίς να της πει τίποτα; Η

ξε τα φρύδια της. Ακόμα και να είχε δικό της δωμάτιο, δε θα του επέτρεπε ποτέ να μείνει μαζί της. Η σχέση τους δεν είχε προχωρήσει τόσ

ρίζονταν μερικούς μήνες.

ν Γκρίφιν Μακένα τον γνωρίζεις δυο εβδομάδες, αλλά ήσουν έτοιμη να κοιμηθείς μαζί του, Άντερσον. Αν δεν είχαν εμφανιστεί ξαφνικά ο Άρθο

ια...

τυχώς που είχε συμβεί αυτό, γιατί, αν κοιμόταν με τον Μακένα, ίσως να έκανε το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή της. Ήξερε τι συνέβαινε όταν άνθρ



λευαν μαζί κατέληγαν να κάνουν σεξ. Καταστρεφόταν η επαγγελματική τους σχέση. Μπορούσε να χάσει τον τίτλο της...

ορούσε να χάσει πολύ περισσότερα πράγματα.

, όχι, δε θα το έκανε. Ναι, ο Γκρίφιν Μακένα ήταν συναρπαστικός άντρας κι εκείνη δεν ήταν φτιαγμένη από σίδερο. Μπορεί να είχε υποκ

εία του, στην έντονη σεξουαλική έλξη που ασκούσε πάνω της...

ε σχεδόν υποκύψει, δηλαδή. Ω, ναι. Ευτυχώς που είχε εμφανιστεί η Σίνθια την κατάλληλη στιγμή.

ι καλύτερα που ο Γκρίφιν δε θα μοιραζόταν το κρεβάτι του μαζί της.

Ντάνα δάγκωσε το κάτω χείλος της. Δε θα μπορούσε ν’ αντέξει να βρίσκεται ξαπλωμένη στο σκοτάδι, ξέροντας ότι εκείνος έκανε έρωτα σε μ

ίκα, την άγγιζε, τη φιλούσε, της έκανε όλα όσα είχε πρόθεση να κάνει στην ίδια.

είχε κοιμηθεί με τη Σίνθια αν είχε δικό του δωμάτιο, άραγε;

σικά. Η Σίνθια ήταν η... η...

ια; Όχι η μνηστή του, πάντως. Έτσι έλεγαν τα κουτσομπολιά. Ούτε η ερωμένη του. Υπήρχε κάτι απόμακρο πάνω της που δε φανέρωνε κάτι τέτοι

α ήταν, τότε;

Ντάνα έριξε μια ματιά από την άκρη του μεγάλου καταλόγου που κρατούσε προς το μέρος της άλλης γυναίκας. Η Σίνθια καθόταν δίπλα της σττραπεζαρίας, κρατώντας τον κατάλογο σε μια γωνία ώστε να γέρνει ελαφρά το κεφάλι της. Φορούσε ένα ανοιχτό ροδακινί σύνολο, με πέρλες στ

δυο μικρές πέρλες στ’ αυτιά της. Ήταν η εικόνα της τέλειας, κομψής γυναίκας, με γαλλική ανατροφή.

οιπόν;» είπε η Ντάνα κι άφησε τον κατάλογό της πάνω στο τραπέζι. «Πόσο καιρό ξέρεις τον Γκρίφ... τον κύριο Μακένα;»

Σίνθια ανασήκωσε το βλέμμα της και χαμογέλασε. «Από πάντα. Οι μητέρες μας είναι παλιές φίλες και με τον Γκρίφιν πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο

». Η Ντάνα θυμήθηκε την ανόητη ιστορία που της είχε πει ο Γκρίφιν ότι τάχα δούλευε όσο ήταν στο κολέγιο. «Βάζω στοίχημα ότι ήσαστε ο βα

σίλισσα του σπιτιού», είπε μ’ ένα μικρό γέλιο.

Σίνθια κοκκίνισε γοητευτικά. «Εγώ, ναι, ήμουν η βασίλισσα, αλλά ο Γκρίφιν είχε φύγει στο μεταξύ».

χε φύγει;»

αι. Πήγε σε άλλο πανεπιστήμιο. Δηλαδή, σε ένα δυο διαφορετικά πανεπιστήμια. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες».

α είπες ότι πήγατε σχολείο μαζί».

ο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό. Εγώ μετά παρακολούθησα, φυσικά, το θηλέων της δεσποινίδας Λίβινγκστον κι ο Γκρίφιν έφυγε στο εξωτερι

δημία του Έσεξ. Όλοι αυτό κάνουν. Ξέρεις, τώρα».

υσικά», είπε η Ντάνα ανάλαφρα, αναλογιζόμενη το μικρό πέτρινο σχολείο στο Τζέρσι Σίτι. «Ξέρω».

ι εσύ με τον Άρθουρ; Γνωρίζεστε καιρό;»

είνη ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. «Λίγους μήνες μόνο».

Σίνθια χαμογέλασε. «Εγώ θα έβαζα στοίχημα ότι τον Ιούνιο θα γίνει γάμος».

αλήθεια είναι ότι δε μου έχει κάνει ακόμα πρόταση γάμου...»

α σου κάνει όμως. Κι εσύ θα πεις ‘‘ναι’’. Αυτό δε θέλουν όλες οι κοπέλες; Να έχουν έναν άντρα να τις φροντίζει;»

γώ δε χρειάζομαι έναν άντρα να με φροντίζει!» είπε με έντονο ύφος η Ντάνα. «Καμιά γυναίκα δεν το θέλει αυτό».

αι, υπάρχουν κάποιες που νιώθουν έτσι, υποθέτω». Η Σίνθια αναστέναξε. «Εγώ όμως είμαι μάλλον παλιομοδίτισσα. Κι ο Γκρίφιν. Συμφωνού

ότι μια γυναίκα πρέπει να επικεντρώνει τη ζωή της γύρω από τον άντρα της».

αρδιά της Ντάνα σφίχτηκε. Αυτό ήταν, λοιπόν, η Σίνθια. Ούτε ερωμένη ούτε φιλενάδα. Η Σίνθια ήταν η προγραμματισμένη σύζυγος.

ολύ ωραία». Πίεσε τον εαυτό της να χαμογελάσει. «Τότε θα πρέπει να είστε πολύ ευτυχισμένοι μαζί».

πως είπες κι εσύ για το συνοδό σου, ο Γκρίφιν δε μου έχει κάνει ακόμα πρόταση γάμου...»

α σου κάνει όμως».

υτό πιστεύει η μητέρα του».

ε και τις ευλογίες της μητέρας Μακένα!ότι είχε σημασία, δηλαδή.

υτό... αυτό είναι υπέροχο», είπε χαρούμενα.

Σίνθια αναστέναξε. «Απλά εύχομαι...»

εύχεσαι;»

ι οι δυο γυναίκες ανασήκωσαν τα βλέμματά τους κι είδαν τον Γκρίφιν να στέκεται δίπλα στο τραπέζι. Ήταν πολύ όμορφος. Πολύ γοητευτικός

ρευόταν τη Σίνθια, που θα υπάκουε σε κάθε εντολή του και θα ικανοποιούσε κάθε επιθυμία του, αντί να του αντιμιλά και να τον εκνευρίζει σ

να θέλει να την πάρει στην αγκαλιά του για να ηρεμήσει την κατάσταση...

εύχεσαι, Σίνθια;» είπε ξανά ο Γκρίφιν. Η Ντάνα σηκώθηκε όρθια.

έλει να επιστρέψει γρήγορα ο Άρθουρ για να μπορέσουμε να τελειώνουμε με το φαγητό», είπε και, χαμογελώντας, απομακρύνθηκε, αναζητών

ουρ.

αζητώντας τη λογική της που είχε πάει περίπατο.

* * *

ρεύουν πολύ όμορφα, δε συμφωνείς, Γκρίφιν;»

μάτια του Γκρίφιν στένεψαν. Η Ντάνα κι ο παπιγιονάκιας χόρευαν βαλς. Θα έβαζε στοίχημα ότι ο παπιγιονάκιας είχε πάρει μαθήματα χορού. Κ

πάρει. Ήταν ένα από τα πράγματα που έπρεπε να κάνεις στο Έσεξ. Ένας άντρας μπορούσε να χορεύει βαλς και συγχρόνως να κρατά μια γυναίκ

ω του, να νιώθει το κορμί της στο δικό του, να μυρίζει το άρωμά της,

Σίνθια ακούμπησε το χέρι της στο δικό του. «Γκρίφιν; Δε χορεύουν όμορφα;»

αι», απάντησε εκείνος και στα χείλη του άνθισε μια παρωδία χαμόγελου.

ι η ορχήστρα είναι πολύ καλή, δε νομίζεις;»

Γκρίφιν έγνεψε καταφατικά. «Ναι», είπε ξανά και τα μάτια του έπεσαν πάλι πάνω στην Ντάνα και στον παπιγιονάκια.

κρίφιν». Η Σίνθια έγειρε προς το μέρος του. «Δεν έχεις χορέψει ούτε μια φορά μαζί μου απόψε».

πορεί αργότερα».

όνο ένα χο...»

εν έχω διάθεση, Σίνθια».

».

Γκρίφιν αναστέναξε. Διάβολε, σκέφτηκε, είμαι ένα αναίσθητο κάθαρμα. Ποιος έφταιγε όμως; Γιατί η Σίνθια δεν του εναντιωνόταν; Γιατί



ούσε στο στήθος με το τεντωμένο δείκτη της και να του πει, «Άκου, Γκρίφιν, αν δε σταματήσεις να μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι σκουπίδι

οιον άλλο που θα μ’ εκτιμά περισσότερο;»

τί δεν ήταν η Ντάνα, γι’ αυτό.

πάρει, σκέφτηκε κι έστρεψε την πλάτη του στην πίστα.

νθια».

αι;»

μάτια της έλαμπαν από δάκρυα που δε θα κυλούσαν ποτέ στα μάγουλά της. Ο Γκρίφιν άπλωσε το χέρι του κι αγκάλιασε το πρόσωπό της.

ν, συγνώμη».

είνη κατέβαλε προσπάθεια να χαμογελάσει.

εν υπάρχει λόγος, Γκρίφιν».

πάρχει».

χι, δεν υπάρχει».

α πάρει!» Ο Γκρίφιν πήρε απότομα το χέρι του. «Μη μιλάς σαν να είμαι άγιος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι παρά ένα κάθαρμα. Το ξέρωράδυ σου έχω φερθεί απαίσια».

χι όλο το βράδυ. Τέλος πάντων, είσαι απασχολημένος με τη δουλειά. Καταλαβαίνω. Δε θα έπρεπε να έχω έρθει». Η Σίνθια χαμογέλασε ξανά, μ

α ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. «Απλά ήθελα να σου κάνω έκπληξη».

Γκρίφιν αναστέναξε και σκούπισε το δάκρυ με το δάχτυλό του. «Ναι, και την έκανες».

είνη έριξε μια ματιά προς την πίστα. «Η δεσποινίς Άντερσον είναι πολύ όμορφη».

λήθεια; Δεν το έχω...»

έξυπνη. Πάντως, έχει περίεργες ιδέες. Είναι φεμινίστρια».

ναι ανεξάρτητη γυναίκα, Σίνθια».

δες πώς πήρε το θέμα στα χέρια της; Τράβηξε την καρέκλα της χωρίς να περιμένει τον Άρθουρ να το κάνει, λέγοντας στο σερβιτόρο τι ήθελε

να παραγγείλει ο Άρθουρ γι’ αυτήν». Η Σίνθια κούνησε το κεφάλι της με δυσπιστία. «Δεν έχω ξαναδεί τέτοια συμπεριφορά».

ν δεν του άρεσε, μπορούσε να το πει ο παπιγιον... ο Κόκλεϊ».

εν πρέπει ένας άντρας να λέει τι δεν του αρέσει. Αντίθετα, μια γυναίκα πρέπει να περιμένει τον άντρα να πάρει τις αποφάσεις».

Ντάνα είναι φεμινίστρια».

αι, έτσι δείχνει, αν και η εξωτερική της εμφάνιση... είναι...»

αι;»

ολύ προκλητική. Ξέρεις. Το άνοιγμα στη φούστα, το ντεκολτέ. Ο συνοδός της είμαι σίγουρη ότι θα την ήθελε πιο διακριτικά ντυμένη».

Γκρίφιν έριξε μια ματιά στην πίστα. Η ορχήστρα έπαιζε τώρα ένα ταγκό κι ο παπιγιονάκιας είχε γείρει την Ντάνα πάνω στο μπράτσο του. Τα μα

ν χυθεί πίσω της σαν χρυσή φωτιά και το πόδι της είχε απλωθεί μπροστά, ακάλυπτο από τον αστράγαλο μέχρι το μηρό.

μένα μου φαίνεται...» Ξερόβηξε. «Μου φαίνεται μια χαρά».

μουσική άλλαξε ξανά κι έγινε απαλή και τρυφερή. Τα φώτα χαμήλωσαν. Ο παπιγιονάκιας προσπάθησε να τραβήξει την Ντάνα κοντά του, αλλά εκ

άφησε. Μετά το βλέμμα της συνάντησε το βλέμμα του Γκρίφιν. Την επόμενη στιγμή ανασήκωσε το πιγούνι της και χώθηκε μέσα στην αγκ

οδού της.

Γκρίφιν ένιωσε την όρασή του να θολώνει.

χέρια του παπιγιονάκια γλίστρησαν στην πλάτη της κι έφτασαν μέχρι τη μέση της, ενώ της Ντάνα τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του.

ρκετά», γρύλισε και σηκώθηκε όρθιος.

κρίφιν; Τι συμβαίνει, αγάπη μου;»

ναι αργά», απάντησε εκείνος κι άφησε μερικά χαρτονομίσματα πάνω στο τραπέζι. «Αύριο είναι δύσκολη μέρα».α δεν έχω τελειώσει ακόμα το...» Η Σίνθια ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της ξαφνιασμένη καθώς ο Γκρίφιν τράβηξε την καρέκλα της για να σηκωθε

ούσε βιαστικά στην πίστα. «Γκρίφιν, σε παρακαλώ, λίγο πιο σιγά...»

Ντάνα κι ο παπιγιονάκιας λικνίζονταν στο ρυθμό της μουσικής. Εκείνη είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του κι είχε κλείσει τα μάτια. Μουρμου

μέσα από τα δόντια του, ο Γκρίφιν την ακούμπησε στον ώμο.

αιρός να αποσυρθούμε, Άντερσον».

είνη ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. «Ορίστε;»

πα πως είναι αργά και το πρωί πρέπει να σηκωθούμε νωρίς».

α...»

όκλεϊ;»

Γκρίφιν νόμιζε για μια στιγμή ότι ο Κόκλεϊ θα διαμαρτυρόταν. Κάτι πρωτόγονο κι άγριο αναδεύτηκε μέσα του. Έλα, λοιπόν, δώσε μου μια δικα

φτηκε, χαμογελώντας σχεδόν.

αι», είπε ο Άρθουρ. Άφησε την Ντάνα, καταπίνοντας με δυσκολία. Το παπιγιόν ανεβοκατέβηκε στο λαιμό του. «Ντάνα, ο κύριος... ο Γκρίφιν

έχει δίκιο. Περάσαμε όλοι μια δύσκολη μέρα».Γκρίφιν έπιασε την Ντάνα από τον αγκώνα. «Πράγματι», είπε και προχώρησε προς την έξοδο του κλαμπ, κρατώντας μια γυναίκα σε κάθε του χέρ

λις έφτασαν στο χολ, η Ντάνα στράφηκε προς το μέρος του.

φησέ με, Μακένα!»

ου είπα, είναι αργά».

πάλληλός σου είμαι, όχι ιδιοκτησία σου. Όταν αποφασίσω να πάω για ύπνο, θα...»

πρεπε να το έχεις κάνει ώρες τώρα. Πρέπει να τελειώσεις το πρόγραμμα, Άντερσον. Ή μήπως ξέχασες τις ευθύνες σου;»

ου είπα, έχω σχεδόν τελειώσει με το πρόγραμμα. Άλλη μισή ώρα δουλειάς και...»

έλω αυτή η μισή ώρα δουλειάς να γίνει απόψε, όχι αύριο το πρωί».

Ντάνα έκανε ένα βήμα πίσω. «Είσαι ο πιο εγωιστής...»

κρίφιν!» Το πρόσωπο της Σίνθια είχε γίνει κάτασπρο. «Θα την αφήσεις να σου μιλά έτσι;»

κου, Γκρίφιν», είπε τώρα ο Άρθουρ, που είχε γίνει κι αυτός κάτασπρος. «Μπορείς να μιλάς πιο ευγενικά».

ην ανακατεύεσαι, Κόκλεϊ».

αι, Άρθουρ». Τα μάτια της Ντάνα πέταξαν φωτιές. «Μην ανακατεύεσαι. Το θέμα αφορά τον Μακένα κι εμένα».

Γκρίφιν άφησε τη Σίνθια και πλησίασε την Ντάνα. «Πήγαινε στο δωμάτιό σου», είπε με σιγανή, παγερή φωνή.



εν είμαι παιδί, Μακένα».

σαι υπάλληλος και δεν ήρθαμε να κάνουμε διακοπές εδώ. Αν θέλεις να κρατήσεις τη δουλειά σου, θα κάνεις ό,τι σου λέω».

ο δωμάτιό μου;» Η φωνή της Ντάνα έτρεμε από οργή. «Στο δωμάτιό μου; Εννοείς τη νυφ...»

Θεέ, παραλίγο να πει «νυφική σουίτα». Τότε όλα θα χάνονταν. Η δουλειά της, η προαγωγή της, ο σεβασμός του Άρθουρ, που δε θα πίστευε

θεια. Και ποιος θα την πίστευε; Σίγουρα ούτε η Σίνθια, που στεκόταν με το στόμα ανοιχτό και τα χέρια στα μάγουλά της, θα πίστευε ποτέ ότ

κένα μοιράζονταν τη νυφική σουίτα, ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να μοιράζονται το ρινγκ του μποξ.

ε μισώ, Μακένα», ψιθύρισε τρέμοντας.

Ντάνα», είπε ο Άρθουρ με αγωνία σχεδόν. «Κύριε Μακένα, δεν το εννοούσε...»

ο εννοούσε», είπε ο Γκρίφιν παγερά, «αλλά δεν πειράζει, Κόκλεϊ. Από τους υπαλλήλους μου θέλω αποτελέσματα, όχι την αγάπη τους. Ελά

ια μαζί μου. Θα πω στο θυρωρό να καλέσει ένα ταξί».

τάνα;» είπε ο Άρθουρ και πέρασε τη γλώσσα του πάνω από τα χείλη του. «Ντάνα, να φύγω;»

είνη ανασήκωσε το πιγούνι της. «Αν νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση, Άρθουρ, δε χρειάζεται να σου δώσω εγώ την απάντηση».

ανε επιτόπου στροφή, διέσχισε το χολ του ξενοδοχείου και πήγε στο ασανσέρ που περίμενε, συγκρατώντας τα δάκρυα οργής, μέχρι που οισαν πίσω της.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

τάνα έβαλε την ηλεκτρονική της κάρτα που ξεκλείδωνε την πόρτα μέσα στην κλειδαριά της νυφικής σουίτας. Το φως στην κλειδαριά έγινε

ρωξε την πόρτα, μπήκε και την έκλεισε δυνατά πίσω της.

ακένα», είπε πετώντας την κάρτα αδιάφορα μέσα στο δωμάτιο, «είσαι ένα πρώτης τάξεως κάθαρμα!»

παπούτσια της ακολούθησαν την πορεία της κάρτας, τα παπούτσια που είχε διαλέξει ο Μακένα, παπούτσια που καμιά σοβαρή γυναίκα δε θα

. Λεπτά λουριά, λεπτά, ψηλά τακούνια. Το περπάτημα μ’ αυτά τα παπούτσια θα μπορούσε να είναι ολυμπιακό άθλημα.

άσος που το είχε αυτός ο άντρας.

ράσος», είπε δυνατά η Ντάνα κι όρμησε στην κρεβατοκάμαρα, βγάζοντας με μανία από πάνω της το μεταξωτό σύνολο και πετώντας το σε μι

υ να της δίνει εντολές! Να της λέει τι να κάνει. Να λέει σε όλους τι να κάνουν. Να της αγοράζει ένα εξοργιστικό ντύσιμο και εσώρουχα –ναι, εσ

μετά να τη ρωτά αν τα είχε φορέσει.

σικά και τα φορούσε. Τι άλλο μπορούσε να κάνει; Δεν μπορούσε να φορέσει τα δικά της μ’ αυτό το σύνολο με το βαθύ ντεκολτέ και το σκίσ

στα.

ν μπορούσε να το κάνει όταν, κλείνοντας τα μάτια της, φανταζόταν τον Μακένα να την κοιτάζει να τα φορά.

κρέμασε μια ρόμπα και τη φόρεσε.

γελοία σκέψη! Πάντως, για ένα πράγμα είχε δίκιο ο Μακένα. Ήταν, πράγματι, μια ατέλειωτη μέρα. Αυτό που χρειαζόταν τώρα ήταν ένας καλό

διάβολο οι εντολές του για δουλειά στο πρόγραμμα. Εξάλλου, τι ήξερε αυτός από προγράμματα και υπολογιστές;

ποτα», μουρμούρισε, διασχίζοντας ξανά το σαλόνι. Δεν είχε ιδέα. Απ’ όσο ήξερε, το μόνο πράγμα που ο Μακένα είχε μάθει καλά ήταν να διευθύ

οιξε τη συρόμενη τζαμόπορτα και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο αέρας ήταν ζεστός και γεμάτος από το άρωμα του ωκεανού. Αναστέναξε, ακούμπη

ώνες της στο περβάζι και κάρφωσε το βλέμμα της στα σκοτεινά νερά πέρα.

γλυκό από μέρους του Άρθουρ να πάει να τη βρει εκεί. Δε θα φανταζόταν ποτέ ότι ένας τόσο συγκρατημένος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κ

όρμητο.

σ’ έπιασε;» τον είχε ρωτήσει όταν χόρευαν. Ο Άρθουρ είχε κοκκινίσει και της είχε πει ότι ήθελε να της κάνει έκπληξη.λέπεις;» είχε απαντήσει χαμογελώντας αχνά. «Είμαι κι εγώ καμιά φορά απρόβλεπτος».

βράδυ είχε κυλήσει τόσο όμορφα, μέχρι τη στιγμή που ο Μακένα...

ιάβολε.

Ντάνα κάθισε σε μια ψάθινη πολυθρόνα κι έτριψε τα μάτια της.

τί κορόιδευε τον εαυτό της; Το βράδυ εκείνο ήταν φριχτό, από την πρώτη στιγμή που είχε δει τον Άρθουρ στο χολ.

φάρσα! Και να προσποιείται ότι διασκέδαζε κάθε φορά που τον έβλεπε να στέκεται προσοχή όταν μιλούσε ο Μακένα.

αι, Γκρίφιν», είπε κι ακούμπησε το πιγούνι της στο στήθος της. «Ό,τι κρασί θέλεις εσύ, Γκρίφιν».

παράσταση της Σίνθια ήταν ακόμα χειρότερη. Εκείνη η φωνή μικρού κοριτσιού, οι γεμάτες λατρεία ματιές, ο τρόπος που κρεμόταν από τα χ

ένα, λες κι εκείνος έβγαζε την Επί Του Όρους Ομιλία.

ότι είχε μιλήσει πολύ ο Γκρίφιν, δηλαδή. Το μεγαλύτερο δ ιάστημα γρύλιζε. Γι’ αυτό και, όταν η Σίνθια είχε προτείνει νευρικά ότι θα ήταν όμ

υν μια ματιά στο κλαμπ του ξενοδοχείου, η Ντάνα είχε αρπάξει την ευκαιρία.

δήποτε θα ήταν καλύτερο από το να κάθονται αμήχανοι και τεντωμένοι γύρω από ένα τραπέζι.

άμε», είχε πει κι είχε σηκωθεί, πριν ο Γκρίφιν προλάβει να προβάλει το αυτοκρατορικό του βέτο.πιστώνοντας όμως ότι ούτε η μουσική ούτε η ατμόσφαιρα στο μισοσκότεινο χώρο δεν είχαν καταφέρει να φτιάξουν τη διάθεση της παρέας, είχε

Άρθουρ αποφασιστικά από το χέρι και του είχε πει ότι ήθελε να χορέψουν.

α χορέψουμε;» είχε επαναλάβει εκείνος, σαν να του είχε προτείνει να περάσουν με βάρκα τον Ατλαντικό.

αι, να χορέψουμε», είχε ξαναπεί αποφασιστικά η Ντάνα. «Θυμάσαι εκείνα τα μαθήματα που μου είπες ότι έκανες; Γιατί να πάνε χαμένα;»

αν μια πρόταση στην οποία ο Άρθουρ δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση. Έτσι, την είχε ακολουθήσει στη μικρή πίστα, όπου η Ντάνα τον είχ

ακαλέσει να βάλει το χέρι του στη μέση της.

α σε κρατώ ήδη στην αγκαλιά μου», είχε απαντήσει εκείνος.

είχε δίκιο. Την κρατούσε μ’ έναν τρόπο που η κηδεμόνας κάποιας κοπέλας του λυκείου θα επιδοκίμαζε, αλλά η Ντάνα ήθελε κάτι άλλο.

ράτα με στην αγκαλιά σου, σαν να το νιώθεις», του είπε, προσπαθώντας να μην ακουστεί σαν να του έδινε εντολή. «Κοίτα τους άλλους γύ

αλαβαίνεις τι εννοώ;»

είνος κοίταξε, αλλά συνέχισε να τη στριφογυρνά στην πίστα με τόσο μεγάλο κενό ανάμεσά τους, που θα χωρούσε να περάσει λεωφορείο!

έλω να με σφίξεις στην αγκαλιά σου», είχε ψιθυρίσει τελικά η Ντάνα, ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρά της.

ροστά σ’ αυτή την ανάμνηση ένα μικρό βογκητό βγήκε απ’ τα χείλη της τώρα.φοβερή συμπεριφορά από μέρους της. Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να την κρατήσει αγκαλιά ο Άρθουρ. Ήθελε απλά να ξετρελάνει τον Μακέ

ι το είχε καταφέρει.

σφυγμός της χτύπησε δυνατά καθώς θυμήθηκε την έκφραση του Γκρίφιν, όταν τελικά ο Άρθουρ την είχε σφίξει στην αγκαλιά του. Τα μάτια τ

έψει, τα ρουθούνια του πετάριζαν από οργή.

κάποιο άλλο μέρος, κάποια άλλη εποχή, ήξερε ότι θα είχε πλησιάσει, θα την είχε πάρει από την αγκαλιά του Άρθουρ, θα την είχε μεταφέρει στο

και θα της είχε κάνει παθιασμένο έρωτα, μέχρι να τον ικετεύσει να τη λυπηθεί, μέχρι να κολλήσει πάνω του και να του πει την αλήθεια, ότι δεν εί

να τον θέλει.

κυψε το κεφάλι της κι έμεινε ακίνητη για μια στιγμή. Μετά, σηκώθηκε αργά όρθια.

αν κουρασμένη. Γι’ αυτό έκανε αυτές τις τρελές σκέψεις. Αυτό που ήθελε ήταν να ξεκουραστεί, χωρίς να σκέφτεται, να βλέπει και ν’ ακούει τον

κένα. Και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να το πετύχει.

γε στην πόρτα της νυφικής σουίτας και πήρε την ταμπέλα «ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ»από το πόμολο. Ας κοιμόταν στο χολ, ας κοιμόταν στην παρ

όταν κουλουριασμένος έξω από την πόρτα, σαν κοπρόσκυλο που ήταν!

ντως, μέσα στη σουίτα δε θα κοιμόταν.

φνικά ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από τους ώμους της. Φυσικά και δε θα κοιμόταν εκεί ο Γκρίφιν. Γιατί δεν του είχε πατήσει πόδι όταν είχε ξ

αυτή η τρέλα; Μπορούσε να κλείσει δωμάτιο σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο. Τι κι αν έπρεπε να πηγαινοέρχεται όταν θ’ άρχιζε το συνέδριο;



οιξε την εξώπορτα, ανασηκώνοντας το πιγούνι της. Εκείνη ήταν η προγραμματίστρια, όχι ο Γκρίφιν.

δόν ταυτόχρονα άκουσε τις πόρτες του ασανσέρ ν’ ανοίγουν κι από μέσα να βγαίνει ο Γκρίφιν.

τάνα;»

Ντάνα πάγωσε, αλλά μόνο για μια στιγμή.

κρίφιν», είπε ευγενικά. Μετά έβαλε την ταμπέλα με το «ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ» στο πόμολο, μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα.

βήματά του αντήχησαν βαριά στο διάδρομο.

φαλής μέσα στη σουίτα, η Ντάνα έβαλε το σύρτη ασφαλείας. Άκουσε την κάρτα του να μπαίνει στην ηλεκτρονική κλειδαριά, αλλά εκείνη

ορη. Ο σύρτης μπήκε στη θέση του και η πόρτα κλείδωσε.

τάνα». Ο Γκρίφιν ανεβοκατέβασε το πόμολο. «Άνοιξε την πόρτα».

χι». Η Ντάνα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά κι ακούμπησε τις παλάμες της πάνω στην πόρτα. «Δεν ανοίγω».

ην είσαι ανόητη. Άνοιξε την πόρτα».

τσι μου συμπεριφέρθηκες. Σαν να ήμουν ανόητη». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Άκου, Μακένα. Νομίζεις ότι μπορείς να διατάζεις τους άλλους γύρω

ά το δικό σου πάντα...»νοιξε την πόρτα, Άντερσον».

Ντάνα έκλεισε τα μάτια της. Ω, αυτή η φωνή. Μπορούσε να φανταστεί τα μάτια του να καίνε, το στόμα του να έχει σφιχτεί...

ντερσον!» Η γροθιά του Γκρίφιν προσγειώθηκε πάνω στην πόρτα. «Μ’ ακούς; Άνοιξε, είπα».

ατί δεν προσπαθείς ν’ ακούσεις κι εμένα μια φορά;» απάντησε εκείνη. «Σε μισώ, σε απεχθάνομαι».

ντερσον, αν θέλεις να διατηρήσεις τη δουλ...»

εν μπορείς να με απολύσεις. Όχι τώρα, τουλάχιστον. Με χρειάζεσαι για το πρόγραμμα».

α μετρήσω ως το δέκα. Ύστερα καλύτερα ν’ ανοίξεις την καταραμένη την πόρτα, γιατί αλλιώς...»

εν ακούω τίποτα», είπε εκείνη. «Φύγε».

οίτα, δεν ξέρω τι σ’ έχει πειράξει, αλλά...»

υτό ακριβώς είναι το θέμα. Δεν ξέρεις, ενώ θα ’πρεπε».

Γκρίφιν αναστέναξε. Ακουμπώντας τ’ αυτί της στην πόρτα, η Ντάνα μπορούσε να τον ακούει τόσο καθαρά, σαν να βρισκόταν μέσα στο δωμά

ήπως επειδή πρότεινα στη Σίνθια και στον παπιγιον... και στον Κόκλεϊ να φύγουν για να κοιμηθούμε;»

ρότεινες;» Η Ντάνα έκανε ένα βήμα πίσω και σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της. «Πρότεινες;» είπε και γέλασε βιασμένα.

ντάξει, μπορεί να ήμουν κάπως απότομος...»

ναι αργά για απολογίες. Είσαι φριχτός άνθρωπος, Γκρίφιν Μακένα, και σε μισώ».

υτό το είπες ήδη».

ε απεχθάνομαι».

ι αυτό το είπες».

ξίζει να σου το ξαναπώ».

Γκρίφιν έκλεισε τα μάτια κι έγειρε πάνω στην πόρτα. «Ντάνα, για τ’ όνομα του Θεού, λογικέψου. Πού θα κοιμηθώ;»

ε με νοιάζει! Πήγαινε στην παραλία. Πήγαινε σ’ έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Κοιμήσου με τη Σίνθια». Η φωνή της έσπασε, αν και δεν υπήρχε λόγο

άσεις την αποψινή νύχτα χωρίς λόγο;»

εν κοιμάμαι με...» Ο Γκρίφιν άκουσε μια πόρτα ν’ ανοίγει κάπου πίσω του. Ω διάβολε, σκέφτηκε εκνευρισμένος. «Δεν κοιμάμαι με τη Σίνθια»

ηλή φωνή. «Όχι ότι σε αφορά, δηλαδή».

χεις δίκιο. Δε με αφορά. Γιατί δεν κοιμάσαι;»

σες φορές δεν είχε κάνει κι ο ίδιος την ίδια ερώτηση στον εαυτό του; «Τι είδους ερώτηση είναι αυτή; Δεν ξέρω γιατί δεν κοιμάμαι μαζί της. Εσύ άσαι με τον παπιγιονάκια;»

αι πώς το ξέρεις;»

ο ξέρω», απάντησε εκείνος. Γιατί νιώθω αυτή την ανακούφιση; αναρωτήθηκε. «Λοιπόν, γιατί δεν κοιμάσαι μαζί του;»

ήθεια, γιατί; «Η σχέση μας είναι σ’ ένα ανώτερο επίπεδο απ’ αυτό».

αίρομαι για σας, αλλά εξακολουθώ να θέλω ένα μέρος για να κοιμηθώ απόψε».

ατέβα στο χολ. Εκείνες οι πολυθρόνες μού φάνηκαν πολύ άνετες».

λη μια πόρτα άνοιξε στο διάδρομο.

ντερσον». Ο Γκρίφιν έκανε ό,τι μπορούσε για ν’ ακουστεί λογικός. «Άνοιξέ μου να μπω».

ε θέλω».

άβολε, Άντερσον. Θα σου το πω για τελευταία φορά...»

συμβαίνει, νεαρέ;»

Γκρίφιν απομακρύνθηκε από την πόρτα και κοίταξε τριγύρω. Μια γυναίκα τον κοιτούσε μέσα από την πόρτα ενός δωματίου του ξενοδοχείου. Στ

φορούσε μπικουτί κι έδειχνε μπερδεμένη.συμβαίνει;» είπε εκείνος.

ατί μιλάς στην πόρτα;»

ε μιλάω στην πόρτα. Μιλάω στη... στην...»

λέει εκεί πέρα;» Η γυναίκα κοίταξε την μπρούντζινη πινακίδα πάνω στην πόρτα του δωματίου 2010. «Νυφική σουίτα; Είναι η νυφική σουίτα;»

Γκρίφιν ξερόβηξε. «Όχι. Θέλω να πω, λέει... λέει...» Έκανε μια χειρονομία απελπισμένος. «Συγνώμη που σας ανησυχήσαμε, κυρία. Γιατί δε... δε

λώσετε; Σας ζητώ συγνώμη αν...»

τώρα καταλαβαίνω». Η γυναίκα ανασήκωσε τα φρύδια της. «Ξέχασες το κλειδί σου; Κλειδώθηκες έξω;»

Θεέ μου, γιατί σ’ εμένα; αναρωτήθηκε ο Γκρίφιν. «Μαντάμ, ειλικρινά, εκτιμώ το ενδιαφέρον σας, αλλά...»

ερίμενε, νεαρέ. Θα τηλεφωνήσω στη ρεσεψιόν και θα τους πω να στείλουν κάποιον να σου ανοίξει την πόρτα».

χι», είπε ο Γκρίφιν, αλλά μετά έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Δηλαδή, ναι. Ευχαριστώ, κυρία. Περιμένετε μια στιγμή να πω στη... γυναίκ

ριστα νέα. Αγάπη μου;» Έγειρε πάνω στην πόρτα. «Ντάνα, καλή μου; Το άκουσες αυτό; Μια γειτόνισσά μας προσφέρθηκε να καλέσει τη ρεσε

λουν κάποιον ν’ ανοίξει την πόρτα».

ανείς δεν πρόκειται ν’ ανοίξει την πόρτα, Μακένα. Έχω βάλει το σύρτη, το ξέχασες;»

Γκρίφιν αναστέναξε. «Τι είπες; Έχει κολλήσει ο σύρτης; Ωραία, θα πω στην καλή Σαμαρείτισσα να ειδοποιήσει τη ρεσεψιόν να στείλουν συ



ρούν να βγάλουν την πόρτα από τους μεντεσέδες». Σταύρωσε τα μπράτσα του και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω στην πόρτα μ’ ενδιαφέρ

υτεί πλήθος, να είσαι σίγουρη».

ρασε μια στιγμή. Ύστερα η αλυσίδα κροτάλισε, η κλειδαριά γύρισε και η πόρτα άνοιξε. Ο Γκρίφιν κοίταξε τη γυναίκα με τα μπικουτί στα μαλλιά

εν είναι καταπληκτικό; Η γυναίκα μου κατάφερε τελικά ν’ ανοίξει την πόρτα μόνη της».

είνη χαμογέλασε. «Όνειρα γλυκά, νεαρέ».

πίσης, κυρία», είπε ο Γκρίφιν και μπήκε μέσα στη νυφική σουίτα. Η πόρτα έκλεισε πίσω του και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με την Ντάνα.

ιο φριχτό κι απ’ το ίδιο το γεγονός είναι να μάθουν όλοι ότι θα περάσω τη νύχτα μαζί σου», του είπε εκείνη.

πιγούνι του Γκρίφιν σφίχτηκε. Ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει τέτοια οργή για μια γυναίκα. Διάβολε, σκέφτηκε κι έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.

α πρώτη φορά συμφωνούμε», απάντησε. «Αν επιχειρήσεις να δημιουργήσεις ξανά επεισόδιο δημοσίως, να ξέρεις ότι θα το πληρώσεις».

παράτα με, Μακένα! Αν υπάρχει κάποιος που δημιουργεί επεισόδια δημοσίως, αυτός είσαι εσύ!»

ρίστε;» είπε εκείνος παγερά.

ννοώ που με διατάζεις τι να κάνω. Που μου είπες να πάω στο δωμάτιό μου, σαν να ήμουν κανένα δεκάχρονο παιδί».

ε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει, σου υπενθυμίζω ότι έχεις δουλειά να κάνεις». Ο Γκρίφιν την προσπέρασε, έβγαλε το σακάκι του και το πέταξκλα. «Το ξέρω ότι θα προτιμούσες να προσποιηθείς πως βρίσκεσαι σ’ ένα Σαββατοκύριακο αναψυχής, ότι το μόνο πράγμα που θα είχες να κάν

ν’ αρπάξεις το φίλο σου και να πάτε στην πίστα, αλλά...»

εν άρπαξα κανέναν». Η Ντάνα στάθηκε μπροστά στον Γκρίφιν κι έβαλε τα χέρια στη μέση της.

λήθεια;»

λήθεια».

ελείωσες το πρόγραμμα;»

στειεύεσαι; Μόλις ανέβηκα. Δεν πρόλαβα ούτε το μακιγιάζ μου να βγάλω».

ε προλάβει όμως να γδυθεί. Η μακριά ρόμπα που φορούσε κρεμόταν πάνω της ανοιχτή. Ούτε το σκίσιμο στη μεταξωτή φούστα της προηγουμ

κάλυπτε τόσο τα μακριά της πόδια, όπως τώρα αυτή η ρόμπα.

Γκρίφιν ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται.

ύγε από μπροστά μου», της είπε άγρια.

ρώτα θα μιλήσουμε. Μετά, ευχαρίστως να υπακούσω».

αν ανάγκη να το κάνει αυτό; Να γείρει πίσω το κεφάλι της και να πέσουν τα μαλλιά της στην πλάτη της;

α πάρει», είπε ο Γκρίφιν, «κάνε πέρα».

εν έχω καμιά όρεξη να βλέπω το πρόσωπό σου ούτε ν’ ακούω τη φωνή σου, Μακένα».

μήν. Τώρα φύγε από...»

ι όσο για το πρόγραμμα, θα σηκωθώ τα χαράματα να το δουλέψω».

Γκρίφιν τράβηξε τη γραβάτα του και την πέταξε πάνω στο σακάκι του. «Το καλό που σου θέλω».

ώρα που κανονίστηκε το θέμα, πάω να ξαπλώσω». Η Ντάνα τον αγριοκοίταξε. «Και σου υπόσχομαι ν’ ακολουθήσω τη συμβουλή σου και να κ

πόρτα».

ατί;»

ατί; Τι εννοείς, Μακένα; Γιατί...» Η Ντάνα δίστασε. Ο Γκρίφιν ξεκούμπωσε το πουκάμισό του, το έβγαλε και το πέταξε στο πάτωμα. «Τι κά

, Μακένα;»

δύνομαι».

αμάτα». Η Ντάνα κατάπιε με δυσκολία και μετά άρπαξε από κάτω το πουκάμισό του και του το έδωσε. «Μπορείς, σε παρακαλώ, να το φορέσεις

είνος κοίταξε το πουκάμισο και μετά εκείνη. «Για ποιο λόγο; Θα ξαπλώσω. Δεν κοιμάμαι ποτέ ντυμένος, Άντερσον. Εσύ;»

χι βέβαια. Εννοώ...» Τι εννοούσε; Το μυαλό της είχε σταματήσει μπροστά στη θέα των όμορφων γεροδεμένων μυών του και του ανδρικού τρικάλυπτε το στέρνο του, φτάνοντας μέχρι κάτω στην επίπεδη κοιλιά του.

ότε τι φοράς όταν κοιμάσαι;»

βλέμμα της ανέβηκε στο πρόσωπό του. Την κοιτούσε, με τα βλέφαρά του μισόκλειστα. Τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει.

ελοία ερώτηση».

τσι νομίζεις;»

τά τα μάτια. Τόσο σκοτεινά και τόσο επίμονα καρφωμένα πάνω της...

ατί είσαι τόσο οργισμένη μαζί μου, Άντερσον;»

φωνή του ήταν απαλή, σαν χάδι. Η Ντάνα ένιωσε ένα ρίγος να διατρέχει τη σπονδυλική της στήλη.

έρεις γιατί. Μου συμπεριφέρθηκες σαν να... σαν να ήμουν σκλάβα. Άντερσον, κάνε αυτό, Άντερσον κάνε εκείνο...»

χες πέσει πάνω του στην πίστα».

Ντάνα κοκκίνισε. «Κάνεις λάθος!»

φτωχός ανόητος είναι ερωτευμένος μαζί σου». Ο Γκρίφιν την πλησίασε με αργά κι αποφασιστικά βήματα, χωρίς τα μάτια του ν’ αφήσουν σ

της. «Δε συμβαίνει όμως το ίδιο μ’ εσένα».ην είσαι ανόητος. Δεν ξέρεις τίποτα για... Τι κάνεις εκεί;»

χαμόγελο του Γκρίφιν ήταν επικίνδυνο κι απίστευτα σέξι. «Δεν απάντησες στην ερώτησή μου, Άντερσον». Άπλωσε το χέρι του κι έπιασε το

πας της. «Φοράς τα εσώρουχα που σου αγόρασα;»

χι. Μακένα, τι κάνεις...»

έλω να δω μόνος μου».

αρδιά της Ντάνα χτύπησε τρελά. Ο Γκρίφιν άνοιξε τη ρόμπα της.

ε αποκαλείς ψεύτρα;» του είπε με φωνή που έτρεμε.

ου ζητάς να μην το κάνω;» απάντησε εκείνος. Κι η δική του φωνή έτρεμε.

ρόνος, σταμάτησε. Η ρόμπα άνοιξε, αλλά τα μάτια του Γκρίφιν έμειναν καρφωμένα στα δικά της.

τάνα», της είπε με φωνή βραχνή.

αι, ω, ναι...»

ν επόμενη στιγμή βρέθηκε στην αγκαλιά του.

ρίμενε ότι θα την έγδυνε, εκεί, στο σαλόνι. Ο Γκρίφιν όμως δεν το έκανε. Την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε βιαστικά στην κρεβατοκά

τας, όπου το φως του φεγγαριού πάλευε να διαπεράσει το σκοτάδι.



ι τότε τη φίλησε, τόσο γλυκά, που έκανε την καρδιά της να λιώσει. Αργά, πολύ αργά, έτσι που της φάνηκε μια αιωνιότητα, την άφησε να πατή

φος.

σε με να σε δω», της είπε. Η Ντάνα ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Η ρόμπα γλίστρησε από τους ώμους της και η ματιά του ταξίδεψε στο κο

υαλό της θόλωσε. Ποτέ, κανένας άντρας δεν την είχε κοιτάξει μ’ αυτό τον τρόπο. Χωρίς να τη χαϊδεύει, χωρίς να την αγγίζει, τη χάιδευε και τη

ο βλέμμα του.

στήθος της φούσκωσε και οι θηλές της ορθώθηκαν.

μορφη», ψιθύρισε ο Γκρίφιν. Η Ντάνα το ήξερε ότι ήταν. Τουλάχιστον εκείνη τη νύχτα, για κείνο τον άντρα.

ρόμπα κύλησε στο χαλί. Ο Γκρίφιν την κοίταξε πολλή ώρα, με το φεγγάρι να γεμίζει το πρόσωπό του σκιές. Μετά άπλωσε το χέρι του, έ

ελένιο εσώρουχο και της το έβγαλε.

νάσα του κόπηκε και τα χαρακτηριστικά του σφίχτηκαν από τον πόθο.

μορφη Ντάνα».

νάτισε μπροστά της και κατέβασε το σλιπ της. Τα δάχτυλά του άγγιξαν την επιδερμίδα της κι άρχισαν να τη χαϊδεύουν, μέχρι που από τα χείλη τη

τά το όνομά του. Μετά έγειρε το κεφάλι του μπροστά κι η ανάσα του φτερούγισε στους μηρούς της. Το επόμενο που ένιωσε η Ντάνα ήταν το στω της.

σοκ που της προκάλεσε το φιλί του την κατέκλυσε με ένα καυτό κύμα πόθου. Ένιωσε να τρέμει. Η κραυγή που βγήκε από τα χείλη της ήταν

ος και δυσπιστία. Όχι, σκέφτηκε, όχι, δεν μπορεί να τελειώσει τόσο γρήγορα. Ήθελε αυτό που θα συνέβαινε να κρατούσε για πάντα.

Γκρίφιν τη φίλησε ξανά. Ένας λυγμός ακούστηκε κι η Ντάνα ταλαντεύτηκε. Αρπάχτηκε από τους ώμους του για να συγκρατηθεί.

χι», είπε απελπισμένα. «Γκρίφιν, σε παρακαλώ...»

αι», απάντησε εκείνος έντονα και σηκώνοντάς την ξανά στα χέρια του τη μετέφερε στο κρεβάτι και την ξάπλωσε πάνω στα μεταξωτά σεντόνια.

Ντάνα τον παρακολούθησε να γδύνεται. Ήταν πολύ όμορφος, με τους φαρδιούς ώμους και τους μυς να διαγράφονται υπέροχα στο στομάχι

ιά. Οι γοφοί του ήταν στενοί και τα πόδια του μακριά και καλοσχηματισμένα.

Γκρίφιν έσκυψε από πάνω της κι εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του, μισανοίγοντας τα χείλη της κι ανασηκώνοντας το κορμί της προς το δικό του

ευτεί, για ν’ ανασάνει το άρωμά της, όπως ανάσαινε κι η ίδια το δικό του.

κρίφιν», ψιθύρισε. «Θέλω... θέλω...»

α πάντα», είπε εκείνος και μπήκε μέσα της ασυγκράτητος.

Ντάνα ένιωσε να διαλύεται σε χιλιάδες μικρά κομμάτια, σαν κρύσταλλος που είχε γίνει σκόνη. Αν νιώθω έτσι τώρα που τον μισώ, πώς θα νιώθω

αδεχτώ ότι τον αγαπώ; σκέφτηκε μια στιγμή πριν σταματήσει να λειτουργεί εντελώς το μυαλό της.

* * *

κρίφιν ξύπνησε ώρες αργότερα με την Ντάνα να κοιμάται στην αγκαλιά του.

αν γυρισμένη στο πλάι, με το κεφάλι της ν’ ακουμπά στον ώμο του και τα χείλη της εκατοστά πιο μακριά από το λαιμό του. Κάθε ανάσα που

λνε κι ένα απαλό χάδι πάνω στην επιδερμίδα του.

αν αργά. Πολύ αργά. Το φεγγάρι είχε χαθεί από τον ουρανό και στην κρεβατοκάμαρα είχε απλωθεί ένα βελούδινο σκοτάδι.

Γκρίφιν αναδεύτηκε κι η Ντάνα αναστέναξε και τον πλησίασε ακόμα περισσότερο. Τα μεταξένια μαλλιά της ακούμπησαν στα χείλη του. Μ

λουδένιο άρωμά τους. Τι ήταν; Εκείνος τα μόνα λουλούδια που ήξερε ήταν τα τριαντάφυλλα. Τα κόκκινα, καυτά τριαντάφυλλα με τα μακριά κ

έστελνε χρόνια τώρα στις γυναίκες.

μογέλασε. Χωρίς να ξέρει πώς, ήταν βέβαιος ότι η γυναίκα που είχε στην αγκαλιά του δε θα εντυπωσιαζόταν από τέτοια λουλούδια. Την τράβη

Ήταν η ίδια τριαντάφυλλο. Ένα υπέροχο τριαντάφυλλο, με γλυκό άρωμα και... πολλά αγκάθια.

ν άκουσε κάτι να μουρμουρίζει μέσα στον ύπνο της. Ακούμπησε το χέρι του στο μάγουλό της κι άφησε το δάχτυλό του να γλιστρήσει πξένια επιδερμίδα της.

είναι, αγάπη μου;» της ψιθύρισε.

είνη αναστέναξε και τ’ όνομά του γλίστρησε από τα χείλη της. Τον έβλεπε στ’ όνειρό της.

αρδιά του πλημμύρισε από ένα συναίσθημα που δεν είχε προηγούμενο.

ν έσφιξε στην αγκαλιά του κι άφησε τη γλυκιά ζεστασιά του σώματός της να τον βυθίσει σ’ έναν όμορφο ύπνο.

* * *

ν ο Γκρίφιν ξύπνησε ξανά είχε πια ξημερώσει.

φως του ήλιου έλουζε το δωμάτιο. Από τα χείλη του βγήκε ένα βογκητό διαμαρτυρίας κι άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της Ντάνα...

αν όμως μόνος στο κρεβάτι. Αν δεν το είχε ζήσει, θα μπορούσε να υποθέσει ότι είχε περάσει μόνος ολόκληρο το βράδυ. Πουθενά δεν υπήρχε ίχ

κεπάσματα ήταν τακτοποιημένα στο σημείο όπου είχε κοιμηθεί εκείνη και τα μαξιλάρια στη θέση τους.

ακάθισε και πέρασε τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του.

νήθως αυτός ήταν που έφευγε πρώτος. Όχι ότι το έβαζε στα πόδια όταν έκανε έρωτα. Στις γυναίκες άρεσε να τις παίρνει κανείς αγκαλιά κι αυτό τ

κείνου του άρεσε να νιώθει αυτό το συναίσθημα της πληρότητας μετά από ένα καλό σεξ. Γι’ αυτό κι έμενε στο κρεβάτι για μισή ή μία ώρα και

οια φορά μέχρι το πρωί.

Γκρίφιν δεν πίστευε στις ερωτικές ιστορίες της μιας νύχτας. Πάντα τηλεφωνούσε την επόμενη μέρα, στέλνοντας λουλούδια και πρόσκληση για

κάποιο θέατρο. Γενικά άφηνε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να χάσει το ενδιαφέρον του, κάτι αναπόφ

μιξε τα φρύδια και κατέβασε τα πόδια του στο πάτωμα.

ύ στο διάβολο ήταν η Ντάνα;

ρεσε το παντελόνι του, ανέβασε το φερμουάρ και βγήκε από την κρεβατοκάμαρα.

τάνα;»

μέση του σαλονιού σταμάτησε. Την είδε έξω στο μπαλκόνι. Καθόταν σταυροπόδι στην πολυθρόνα κι είχε στα πόδια της το φορητό υπολογι

ούσε ακόμα τη ρόμπα κι είχε σηκώσει τα μαλλιά της ψηλά στο κεφάλι της. Το πρόσωπό της έλαμπε από το πρωινό πλύσιμο.

φνικά ένιωσε σαν ένα χέρι να έσφιγγε την καρδιά του.

αν πολύ όμορφη.

έπρεπε να έκανε κάποιο θόρυβο, γιατί ξαφνικά η Ντάνα ανασήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Το βλέμμα της φωτίστηκε. Τα μάγου

τηκαν κόκκινα κι έφερε το χέρι στα μαλλιά της σε μια κίνηση τόσο θηλυκή, που στο λαιμό του ανέβηκε ένας κόμπος.



υ χαμογέλασε. «Γεια», είπε.

είνος της ανταπέδωσε το χαμόγελο και το χαιρετισμό. Στην πραγματικότητα ήθελε να την πάρει στην αγκαλιά του και να της πει... να της πει...

Ντάνα χτύπησε κάτι στο πληκτρολόγιο και μετά σηκώθηκε με τον υπολογιστή στα χέρια και μπήκε μέσα.

ια», ξαναείπε.

εια».

χω καλά νέα».

είνος έγνεψε καταφατικά. Ήταν ξυπόλυτη και τα δάχτυλα των ποδιών της ήταν άβαφτα. Δε θυμόταν να είχε ξαναδεί νύχια ποδιών γυναίκας άβαφ

ά.

κρίφιν;»

ασήκωσε το βλέμμα του στο όμορφο, χαμογελαστό πρόσωπό της.

ελείωσα με το πρόγραμμα. Είναι εντάξει».

». Ο Γκρίφιν άρχισε να την πλησιάζει αργά. «Υπέροχα».

ου πήρε λίγο... Γκρίφιν, τι κάνεις εκεί πέρα;»είνος πήρε μαλακά τον υπολογιστή από τα χέρια της και τον άφησε πάνω στο τραπέζι.

κρίφιν; Δε θέλεις να μάθεις για το πρόγραμμα;» τον ρώτησε η Ντάνα με φωνή βραχνή.

ς έγνεψε καταφατικά, σοβαρός. «Θέλω να τα μάθω όλα», είπε, λύνοντας τη ζώνη της ρόμπας της. «Με κάθε λεπτομέρεια».

κεφάλι της έγειρε πίσω καθώς εκείνος έσκυψε και φίλησε το στήθος της. Από το στόμα της βγήκε ένας πνιχτός στεναγμός και τα χέρια της βυθ

μαλλιά του.

κρίφιν... Γκρίφιν, δεν μπορώ... δεν μπορώ να σκεφτώ όταν...»

αφορώντας για τα λόγια της, ο Γκρίφιν τη σήκωσε στην αγκαλιά του και, διασχίζοντας τη νυφική σουίτα, τη μετέφερε στο κρεβάτι.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

χές.

τό ένιωθε η Ντάνα. Ενοχές, σαν να βυθιζόταν στον ωκεανό που έσκαγε στην ακτή από κάτω, καυτός όπως και η ζέστη του τελευταίου πρωινού.

άθηκε στη βεράντα της νυφικής σουίτας, με τα δάχτυλά της σφιγμένα πάνω στο κάγκελο και προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν υπήρχε

ς να νιώθει ενοχές.

ν ήταν δεσμευμένη με κανέναν. Ούτε και ο Γκρίφιν. Και ήταν ενήλικες. Ό,τι είχε συμβεί μεταξύ τους δεν μπορούσε να πληγώσει κανέναν.

δάχτυλά της σφίχτηκαν ακόμα περισσότερο πάνω στο κάγκελο.

ιον κορόιδευε; Υπήρχαν δυο άνθρωποι σ’ ένα ξενοδοχείο λίγα λεπτά πιο πέρα, που θα πληγώνονταν βαθιά αν μάθαιναν ότι εκείνη και ο Γκρίφ

ι έρωτα. Ο Άρθουρ είχε διανύσει όλη αυτή την απόσταση για να βρίσκεται κοντά της. Ήταν ερωτευμένος μαζί της και το ήξερε. Επειδή δεν τη

εν άλλαζε το γεγονός.

τερα ήταν κι η Σίνθια. Η Σίνθια που κοιτούσε τον Γκρίφιν με τόση λατρεία στο βλέμμα της...

λυκιά μου;»

άκουσμα της φωνής του Γκρίφιν, η Ντάνα έκλεισε τα μάτια της. Άκουσε τις πόρτες της βεράντας ν’ ανοίγουν πίσω της και το σώμα το

γαλέα το δικό της.

μπράτσα του τυλίχτηκαν γύρω της και την τράβηξε πάνω του.

, είπε στον εαυτό της. Ω, μην το κάνεις. Είναι λάθος. Είναι λάθος...

τάνα».

χείλη του Γκρίφιν ακούμπησαν στο λαιμό της. Η ανάσα της κόπηκε. Σ’ αγαπώ, σκέφτηκε. Ω Γκρίφιν, σ’ αγαπώ. Γιατί να το αρνηθεί;

είνος όμως δεν την αγαπούσε. Εκείνος περνούσε απλά ένα όμορφο Σαββατοκύριακο κι αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα. Είχε εξαπατή

οχους ανθρώπους, απλά και μόνο για να βρεθεί στην αγκαλιά ενός άντρα από τα χείλη του οποίου δε θ’ άκουγε ποτέ τις μαγικές λέξεις...

ού ήσουν; Ξύπνησα και δε σε βρήκα», είπε ο Γκρίφιν και, παραμερίζοντας τα μαλλιά της, φίλησε απαλά την ευαίσθητη επιδερμίδα πίσω από τ’

υ έλειψες».ιώθω... νιώθω νευρικότητα».

ευρικότητα;» Ο Γκρίφιν γέλασε μαλακά και την έστρεφε προς το μέρος του. «Έχω την κατάλληλη θεραπεία», της είπε, ανασηκώνοντας το πρόσ

το δικό του. «Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να με ξυπνήσεις».

κρίφιν». Η Ντάνα ακούμπησε τα χέρια της στο στήθος του. «Γκρίφιν, σκεφτόμουν...»

ι εγώ».

ς χαμογέλασε κι αναζήτησε τα χείλη της, αλλά εκείνη έστρεψε το πρόσωπό της αλλού.

ε παρακαλώ, άκουσέ με». Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Σκεφτόμουν... σκεφτόμουν τον Άρθουρ».

συμβαίνει μ’ αυτόν;» Το χαμόγελό του έσβησε. «Δεν είσαι υποχρεωμένη να του δώσεις αναφορά».

ο ξέρω. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εσένα και τη Σίνθια. Αλλά...»

Γκρίφιν ακούμπησε το δείκτη του πάνω στα χείλη της, για να την κάνει να σωπάσει.

εν τους ζητήσαμε εμείς να έρθουν εδώ, Ντάνα».

αι, φυσικά. Κι όμως...»

ύτε κι είχαμε σχεδιάσει αυτό που συνέβη μεταξύ μας».Ντάνα χαμογέλασε. Ήταν τόσο γελοίο, ακόμα και να το σκέφτεται κανείς.

χεις δίκιο», είπε γελώντας μαλακά. «Και μάλιστα, αν σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι μεταξύ μας, θα έβαζα στοίχημα ότι ένας από τ

θα πετούσε τον άλλο στον ωκεανό».

ον ωκεανό, ε;» Ο Γκρίφιν γέλασε. «Αν ήξερα ότι η καινούρια αντιπρόεδρος της εταιρείας θα έκανε τέτοιες δολοφονικές σκέψεις, δε θα συμφ

να μοιραστώ μια σουίτα μαζί της».

χαμόγελο της Ντάνα έσβησε. «Δε θα έπρεπε να είχαμε μείνει μαζί, Γκρίφιν. Αν δεν...»

Γκρίφιν έσκυψε και τη φίλησε. Εκείνη προσπάθησε να τραβηχτεί, αλλά πώς μπορούσε όταν τα χείλη του ήταν τόσο γλυκά; Ανήμπορη ν’ αντ

ξε τα μπράτσα της γύρω από το λαιμό του.

α μπορούσαμε να έχουμε μείνει σε δυο διαφορετικά πατώματα», ψιθύρισε εκείνος, «αλλά δε θα είχε καμιά σημασία. Ήταν αναπόφευκτο, Ντ

ει κι εσύ να το νιώθεις».

Ντάνα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά κι ακούμπησε το μέτωπό της στο πιγούνι του.

ο νιώθω. Αλλά σκέφτομαι συνέχεια τον Άρθουρ και...»

έρω έναν τρόπο να λύσουμε αυτό το πρόβλημα», είπε ο Γκρίφιν και, παίρνοντάς τη στα χέρια του, τη μετέφερε μέσα.χι». Η Ντάνα ακούμπησε μαλακά το χέρι της πάνω στο γοφό του. «Πρέπει να κατέβουμε κάτω. Σε λίγο θ’ αρχίσει η παρουσίαση και...»

ο διάβολο η παρουσίαση».

εν το εννοείς αυτό».

είνος αναστέναξε. Η Ντάνα είχε δίκιο. Η Ντάτα Μπάιτς βρισκόταν σε επικίνδυνο σημείο, έτοιμη να καταρρεύσει. Την άφησε να πατήσει αρ

ιδητοποιώντας συγχρόνως ότι στην πραγματικότητα έπρεπε ν’ ανησυχεί για την καρδιά του.

φνικά ένιωσε ευάλωτος, σαν να ήταν φτιαγμένος από γυαλί.

* * *

θουσα παρουσίασης του συνεδρίου ήταν γεμάτη αντιπροσώπους από δώδεκα περίπου εταιρείες, αλλά ο περισσότερος κόσμος είχε συγκεντρωθ

τα εκθέματα της Ντάτα Μπάιτς.

πρόγραμμα δε λειτουργούσε απλά, ήταν άψογο. Ο Γκρίφιν δε θυμόταν άλλη φορά να είχε ανταλλάξει τόσες χειραψίες και να είχε δεχ

χαρητήρια.

εν οφείλεται σ’ εμένα», έλεγε συνέχεια. «Το πρόγραμμα είναι δημιούργημα της αντιπροέδρου, της Ντάνα Άντερσον».

ποια στιγμή το κοινό αραίωσε. Ο Γκρίφιν προσποιήθηκε ότι πήρε μια ανάσα ανακούφισης. «Τα καταφέραμε», της είπε. «Χάρη σ’ εσένα».



υμφωνώ». Η Ντάνα χαμογέλασε και σούφρωσε τη μύτη της. «Αλλά το πρόγραμμα πουλάει εξαιτίας σου. Όσο κι αν με πονά να το παραδεχ

ο. Εσύ είσαι αυτός που θέλουν όλοι να γνωρίσουν».

ομίζω ότι πρέπει να πάμε κάπου να το γιορτάσουμε». Ο Γκρίφιν πήρε το χέρι της στο δικό του κι έπαιξε με τα δάχτυλά της. «Τι λες, πάμε να φάμ

ύμα». Η Ντάνα αναστέναξε. «Καλή ιδέα».

στακό σαλάτα κι ένα μπουκάλι παγωμένο λευκό κρασί».

μμ. Ακόμα καλύτερη».

ραία». Ο Γκρίφιν την πλησίασε περισσότερο και της χαμογέλασε. «Μπορούμε να παραγγείλουμε με την υπηρεσία δωματίων, στη σουίτα μας.

μετά θα κάνουμε ένα απολαυστικό μπάνιο στην μπανιέρα. Πώς σου φαίνεται;»

Ντάνα κοκκίνισε. Δεν υπήρχε αμφιβολία για το υπονοούμενό του. «Τώρα;»

είνος γέλασε. «Τώρα».

α δε θα γίνει κάποια ομιλία σε μισή... Γκρίφιν, μη με κοιτάς έτσι».

λα πάνω μαζί μου, Ντάνα. Άσε με να σου βγάλω αυτό το φόρεμα, ν’ αφήσω τα μαλλιά σου κάτω και...»

ακένα; Έι, καταπληκτική δουλειά, φίλε».Γκρίφιν ανασήκωσε το βλέμμα του και είδε έναν παλιό συμμαθητή του να τον κοιτάζει χαρούμενος. Για μια στιγμή σκέφτηκε να του πει ότι

ακατάλληλη, αλλά η Ντάνα είχε ήδη τραβήξει διακριτικά το χέρι της από το δικό του κι είχε απομακρυνθεί. Αναστέναξε κι άπλωσε το χέρι

μαθητή του.

βανς», είπε. «Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω».

ι εγώ. Διάβασα, ξέρεις, ότι αγόρασες αυτή την εταιρεία, αλλά δεν είχα ιδέα ότι...»

Γκρίφιν προσπάθησε να δώσει προσοχή στα λόγια του συνομιλητή του, αλλά η σκέψη του ήταν στην Ντάνα.

ν είδε να στέκεται μερικά βήματα πιο πέρα και να εξηγεί το πρόγραμμα σε κάποιον που, προφανώς, δεν μπορούσε να διακρίνει τη διαφορά ανά

τσιπ υπολογιστή και στα τσιπς με ρίγανη. Τα μάτια του στένεψαν. Δεν του πήρε πολύ για να καταλάβει ότι το ενδιαφέρον του αγνώστ

σσότερο στην Ντάνα και λιγότερο στο πρόγραμμα. Εκείνη όμως συνέχισε να του εξηγεί υπομονετικά, μέχρι που ύστερ’ από λίγο η προσοχή το

άφηκε πραγματικά στον υπολογιστή.

ατάλαβα», είπε. Η Ντάνα του χαμογέλασε μ’ έναν τρόπο σαν να είχε κερδίσει ολυμπιακό μετάλλιο.

άντρας είπε κάτι, η Ντάνα χαμογέλασε και μετά αντάλλαξαν μια χειραψία. Ο Γκρίφιν χαλάρωσε. Εκπληκτικό. Ο άγνωστος την είχε τελικά αντιμ

σεξουαλικό αντικείμενο σαν ανθρώπινη ύπαρξη. Δύσκολη μεταστροφή για πολλούς –και για τον ίδιο ακόμα. Η αλήθεια ήταν ότι η Ντάνα εί

ένας δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ζούσαν σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.

Θεέ, ήταν υπέροχη. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ του άλλη γυναίκα σαν κι αυτήν. Το πιο δύσκολο πράγμα που είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν

αφήσει να φύγει από την αγκαλιά του το πρωί και να κατέβουν κάτω, όπου τη μοιραζόταν μ’ εκατό άλλους ανθρώπους. Πόση ώρα θα περνούσε

έχει ξανά δική του;

ρόσεχε, Μακένα».

Γκρίφιν στράφηκε προς τον Έβανς, που του έκλεισε με σημασία το μάτι.

οβαρολογώ».

υγνώμη, Έβανς. Να προσέξω τι πράγμα;»

ου προσέλαβες αυτή τη διάνοια. Αν θέλει να πάει στη Μασαχουσέτη, δεν έχει παρά να το πει. Είναι έξυπνη κι όμορφη, Μακένα. Φοβερός συνδυα

αι, ναι».

α είμαστε ευτυχισμένοι να έχουμε μια τέτοια στην εταιρεία μας».

δυο άντρες αντάλλαξαν μια θερμή χειραψία χαμογελώντας. «Μην κάνεις όρεξη, Έβανς», είπε ο Γκρίφιν. «Η Ντάνα Άντερσον δεν πρόκειται να φ

Ντάτα Μπάιτς».

ν πρόκειται να πάει πουθενά, σκέφτηκε, καθώς ο Έβανς απομακρύνθηκε. Σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος του και στηρίχτηκε στο γραουσίασης, παρακολουθώντας τη να εξηγεί το καινούριο πρόγραμμα σε κάποιον άλλο επισκέπτη του συνεδρίου. Αποκλείεται, είπε σιωπηλά μ

αγγίξει ένα θαύμα και δε θα το άφηνε να του φύγει μέσα από τα χέρια.

ν είδε ν’ απαντά σε μια δύσκολη ερώτηση για το πρόγραμμα, με άνεση και γοητεία. Ο Έβανς είχε δίκιο. Όμορφη κι έξυπνη. Τα μαλλιά της

θερα στους ώμους της, μετά την απειλή του ότι θα της τα έλυνε, αν τα έπιανε σε κότσο πίσω και φορούσε ένα κρεμ φόρεμα, απλό και σοβαρ

ύ θηλυκό κι όμορφο. Νωρίτερα είχε παραγγείλει τηλεφωνικά κάποια πράγματα από το κατάστημα που της είχε αγοράσει το μεταξωτό σύ

ηγούμενο βράδυ. Με ανακούφιση ο Γκρίφιν είχε διαπιστώσει ότι η επιθυμία της για «κάτι επαγγελματικό» δεν είχε οδηγήσει σε ένα από

ηρητικά σύνολα που φορούσε στο γραφείο. Το κατάστημα μάλιστα της είχε στείλει επάνω δυο φορέματα, ένα κίτρινο κι ένα άλλο, σε ανοιχτό

μα.

έλω δύο σύνολα», την είχε ακούσει να λέει αποφασιστικά, πριν από μερικές ώρες. «Σε απλή γραμμή, χωρίς βολάν, για επαγγελματικές εμφανίσ

θος οκτώ».

φωνή της ήταν εκπληκτικά ψύχραιμη, αν αναλογιζόταν κανείς ότι έδινε την παραγγελία καθισμένη οκλαδόν πάνω στο αναστατωμένο κρεβά

ώντας μόνο το πουκάμισο του Γκρίφιν, μ’ εκείνον δίπλα της.

ι ένα φόρεμα γι’ απόψε», της είχε ψιθυρίσει εκείνος, φιλώντας τη στο μέτωπο.ε χρειάζομαι φόρεμα γι’ απόψε», του είχε απαντήσει. «Έχουμε να πάμε σ’ εκείνο το δείπνο και μετά θα μιλήσει...»

να μαύρο, στενό φόρεμα», είπε πει ο Γκρίφιν, γλιστρώντας το χέρι του μέσα από το πουκάμισό της.

κρίφιν». Η Ντάνα είχε σκεπάσει με το χέρι της το τηλέφωνο. «Δεν μπορώ... σταμάτα...»

εκείνος είχε σταματήσει... μόλις η Ντάνα παρήγγειλε τελικά το μαύρο φόρεμα. Ύστερα της είχε πάρει το τηλέφωνο από τα χέρια και την είχε τ

α στα αναστατωμένα σεντόνια.

α σταματήσω τι;» είχε μουρμουρίσει. Μετά είχαν βρεθεί ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

μιξε τα φρύδια του κι άλλαξε στάση. Σκέψου κάτι άλλο, είπε στον εαυτό του, πριν γίνεις ρεζίλι δημόσια.

έψου για το δείπνο αργότερα, για την ώρα που θα γυρίσετε στη σουίτα και θα κλείσετε την πόρτα πίσω σας...

ιάβολε.

έψου τη Σίνθια και τον Άρθουρ που μπήκαν μόλις μέσα στην αίθουσα.

χρι εκείνη τη στιγμή είχε καταφέρει να μη σκεφτεί καθόλου τη Σίνθια, μετά από το τηλεφώνημα που της είχε κάνει στο ξενοδοχείο της, λέγοντα

απασχολημένος σχεδόν όλη τη μέρα.

ντάξει», είχε απαντήσει εκείνη. «Καταλαβαίνω»., ήθελε να της πει. Όχι, δεν καταλαβαίνεις. Κάτι του είχε συμβεί και το ήξερε. Κάτι όμορφο, που τον φόβιζε συγχρόνως. Ένιωθε ένα συναίσθ



μπορούσε να το προσδιορίσει, ένα συναίσθημα που δεν ήταν έτοιμος να το αναλύσει, ούτε και να το αγνοήσει όμως.

α πράγμα ήταν σίγουρο: έπρεπε να πει στη Σίνθια ότι δεν είχαν κοινό μέλλον. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό και θα έκανε ό,τι μπορούσε για να το δει κ

ρα το καταλάβαινε. Η Σίνθια ήταν καλή, με τρυφερή καρδιά, αλλά δεν ήταν η σωστή γυναίκα γι’ αυτόν και δε θα γινόταν ποτέ. Αν παντρευόταν

έρωτα. Ο πατέρας του είχε παντρευτεί με τον ίδιο τρόπο που έκανε τις δουλειές του κι έτσι είχε μεγαλώσει το γιο του. Ψυχρά κι υπολογιστικά.

άμος όμως δεν ήταν δουλειά. Ήταν αγάπη και η αγάπη δεν είχε να κάνει με στόχους, είχε να κάνει με το απόλυτο δόσιμο σ’ έναν άλλο άνθρωπο

αν ένας άντρας παντρευόταν, θα έπρεπε να το κάνει γιατί η γυναίκα εκείνη θα του έδινε τη χαρά και το πάθος, θα μοιραζόταν τα όνειρ

αφέροντά του.

όνειρα; Και τα όνειρα του παπιγιονάκια; Μήπως γι’ αυτό δεν είχε πάει εκεί ο Κόκλεϊ, επειδή αγαπούσε την Ντάνα κι ήθελε να την παντρευτεί;

αρδιά του Γκρίφιν χτύπησε δυνατά. Έπρεπε να κάνει κάτι, γρήγορα. Έπρεπε να πει στην Ντάνα ότι... ότι αν αγαπούσε ποτέ... αν παντρευόταν πο

κρίφιν;»

Ντάνα γύρισε προς το μέρος του κατάχλομη. Είχε δει τη Σίνθια και τον Άρθουρ.

τάνα». Πήρε το παγωμένο χέρι της στο δικό του. «Άκουσέ με, γλυκιά μου...»

κρίφιν, δεν μπορώ να τους αντικρίσω! Δεν μπορώ! Πώς μπορέσαμε να...»ανάσα της είχε κοπεί. Ο πανικός της τον τρομοκράτησε. Η Ντάνα ήταν έτοιμη να πει τα λάθος λόγια, να κάνει τη λάθος κίνηση, να συμφωνήσ

ζητούσε ο Κόκλεϊ και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της προσπαθώντας να εξιλεωθεί που είχε αγαπήσει έναν άλλον άντρα. Γιατί, που να πάρε

είχε αγαπήσει έναν άλλο άντρα. Γι’ αυτό είχε κοιμηθεί μαζί του. Γιατί τον αγαπούσε. Μόνο αυτόν.

εκείνος την αγαπούσε. Τη λάτρευε! Ήταν ανόητος που φοβόταν να το παραδεχτεί.

τάνα». Η φωνή του ακούστηκε οργισμένη, αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει. «Μην πεις τίποτα. Μ’ ακούς; Όταν πλησιάσουν, άσε να μιλήσω

..»

κρίφιν», είπε η Σίνθια, «επιτέλους. Σας ψάχναμε παντού!»

νθια». Η καρδιά του Γκρίφιν χτύπησε δυνατά, αλλά τα χρόνια που είχε εξασκηθεί στη διατήρηση της ψυχραιμίας του σε δύσκολες στιγμές φ

τευτα χρήσιμα. Της χαμογέλασε και σκύβοντας τη φίλησε στο μάγουλο.

ώς πήγε η δουλειά;»

υλάχιστον είχε πάψει να τον αποκαλεί «αγάπη μου». Ίσως να ήταν καλό σημάδι.

ια χαρά», είπε.

πέροχα». Η Σίνθια κοίταξε πάνω από τον ώμο του. «Δεν είναι υπέροχο, Άρθουρ;»

είνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Ναι, υπέροχο», είπε και το βλέμμα του πέταξε από τον Γκρίφιν στην Ντάνα. Υποψιαζόταν κάτι; Έτσ

ως. Ο Γκρίφιν κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει την Ντάνα από κει το συντομότερο και να μιλήσουν.

οιπόν», είπε, «θα σας δούμε αργότ...»

τάνα;» Η φωνή του Άρθουρ ακούστηκε πάνω από τη δική του. Αυτό σίγουρα δεν ήταν καλό σημάδι από έναν άντρα που μέχρι το προηγούμεν

τολμούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. «Ντάνα, καλή μου, θέλω να σου μιλήσω».

χι», είπε ο Γκρίφιν. «Δεν μπορείς τώρα. Η Ντάνα κι εγώ πρέπει να... να πάμε σ’ ένα ραντεβού, Κόκλεϊ».

ο ραντεβού σας μπορεί να περιμένει. Θα της μιλήσω τώρα».

Ντάνα στηρίχτηκε στο γραφείο, προσπαθώντας να κρατηθεί όρθια. Ο Άρθουρ ήξερε! Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς, αλλά ήξερε. Αλ

ιόταν η αντίστασή του στον Γκρίφιν.

απαίσια που του είχε φερθεί! Ο Άρθουρ είχε πάει εκεί για να είναι μαζί της κι εκείνη πώς του το είχε ανταποδώσει; Είχε κοιμηθεί με τον

φορώντας για τα αισθήματα και τις ελπίδες του. Η αλήθεια, βέβαια, ήταν ότι δε θα τον ερωτευόταν ποτέ, ούτε σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια, άσχετ

αση της σχέσης της με τον Γκρίφιν...

τάνα;» είπε ο Άρθουρ.

είνη τύλιξε τα μπράτσα της γύρω από τη μέση της. «Ναι», είπε ήσυχα, «εντάξει. Πάμε κάπου ήρεμα. Κι εγώ θέλω να σου μιλήσω».οι γύρισαν και την κοίταξαν. Η Σίνθια με μια ευγενική περιέργεια, ο Άρθουρ με ενδιαφέρον και ο Γκρίφιν με μια έκφραση που της έλεγε, «

τη».

λήθεια», ψιθύρισε. «Δεν μπορώ... Εννοώ, θέλω να σου πω...»

ντερσον».

φωνή του Γκρίφιν ακούστηκε απότομη. Η Ντάνα γύρισε και τον κοίταξε.

έλω να μιλήσω στον Άρθουρ», του είπε. «Μόνη».

α σε συμβούλευα να μην το κάνεις».

ε σε αφορά, Γκρίφιν».

αι βέβαια με αφορά!» είπε εκείνος κατηγορηματικά κι έσκυψε προς το μέρος της, με τα μάτια του να πετούν φλόγες οργής.

χείλη της Ντάνα άρχισαν να τρέμουν. Όλα ήταν τόσο θλιβερά φανερά. Ο Γκρίφιν φοβόταν μήπως πει στον Άρθουρ τι είχε συμβεί. Από τον Άρ

άθαινε η Σίνθια κι έτσι θα έχανε την ευκαιρία να έχει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.

ην ανησυχείς», του είπε. «Το θέμα αυτό αφορά τον Άρθουρ κι εμένα».

α με ακούσεις, που να πάρει η ευχή;»χι». Η Ντάνα ξερόβηξε, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Όχι, δε θα σε ακούσω. Ξέρω τι πρέπει να πω στον Άρθουρ και θα το κά

πιγούνι του Γκρίφιν σφίχτηκε. «Τότε συγκρατήσου να το κάνεις στη Νέα Υόρκη, στον ελεύθερο χρόνο σου».

Θεέ μου», είπε η Σίνθια νευρικά. «Γκρίφιν, ειλικρινά...»

ην ανακατεύεσαι σ’ αυτό, σε παρακαλώ, Σίνθια. Η κυρία Άντερσον είναι υπάλληλός μου. Λυπάμαι που πρέπει να της υπενθυμίσω ξανά αυτό το

ά είμαι υποχρεωμένος».

κου, Μακένα, δεν μπορείς να μιλάς στην Ντάνα μ’ αυτό τον τρόπο. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα...»

οιος θα με σταματήσει, Κόκλεϊ; Εσύ;»

ρελός είσαι;» Η φωνή της Ντάνα ακούστηκε τόσο δυνατά, που σταμάτησε κάθε κουβέντα γύρω τους, αλλά δεν την ένοιαζε. «Τι συμβαίνει, Μακ

χεις να βλέπεις τους άλλους να μη γονατίζουν όταν ακούνε τη φωνή σου;»

τάνα». Ο Γκρίφιν προσπάθησε να την πιάσει από το μπράτσο, αλλά εκείνη το τράβηξε. «Ντάνα, ηρέμησε. Δεν ξέρεις τι λες. Είσαι αναστατωμένη

ολύ σωστά. Είμαι αναστατωμένη! Δε θα έπρεπε να σε είχα αφήσει ποτέ να με πείσεις ν’ αναλάβω αυτή τη δουλειά, Μακένα, Ποτέ!»

α περίμενε μια στιγμή. Εγώ δε σε έπεισα να κάνεις τίποτα. Εσύ με εκβίασες να σου δώσω τη θέση της αντιπροέδρου».

α!» Η Ντάνα τον αγριοκοίταξε. «Ξεχνάς ότι παραδέχτηκες πως είχες ήδη διαβάσει το φάκελό μου κι είχες αποφασίσει να μου δώσεις την προαγ

ζήτησα! Αλλά έτσι είσαι εσύ, σωστά; Πάντα ψάχνεις για το νούμερο ένα!»



τάνα». Τα μάτια του Γκρίφιν καρφώθηκαν πάνω της, προσπαθώντας να στρέψει τα πράγματα αλλού, πριν ήταν πολύ αργά. «Ντάνα, σου ζητ

ύσεις».

ότε πες κάτι που ν’ αξίζει τον κόπο».

αγαπώ, σκέφτηκε εκείνος... Αλλά η Σίνθια δίπλα του είχε μια έκφραση που έδειχνε ότι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Της όφειλε κάτι καλύ

ακούσει ότι δεν ένιωθε τίποτα γι’ αυτήν, μπροστά σε τόσους ξένους.

λέπεις, Μακένα;» Η φωνή της Ντάνα έτρεμε. Για μια στιγμή είχε ελπίσει... «Δε νοιάζεσαι για κανέναν παρά μόνο για τον εαυτό σου. Εντάξει. Β

έχω άλλη επιλογή παρά να σου πω αυτό που περίμενα να σου πω όταν θα γυρνούσαμε στη Νέα Υόρκη...»

Γκρίφιν ένιωσε ένα παγωμένο ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική του στήλη. Η Ντάνα που κρατούσε την προηγούμενη νύχτα στην αγκαλά

φανιστεί, δίνοντας τη θέση της σε μια γυναίκα με ατσάλινο βλέμμα, γεμάτο αποφασιστικότητα. Είχε γίνει ξανά η γυναίκα που είχε γνωρίσει σ

κη.

μπρός», της είπε. «Σ’ ακούω».

ολύ καλά». Η Ντάνα χαμογέλασε κι απλώνοντας το χέρι της το πέρασε στο μπράτσο του Άρθουρ. «Ο Τίμοθι Έβανς μου πρόσφερε μια θ

ρεία του».α περίεργη ακινησία φάνηκε ν’ απλώνεται παντού.

αι;»

αι...» Η Ντάνα δίστασε για λίγο. «Και σκοπεύω να τη δεχτώ». Χαμογέλασε πλατιά, παρ’ ότι ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που είχε κάνει ποτέ. «

μου μένει τώρα είναι να πείσω τον Άρθουρ ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι στη Βοστόνη». Βλέποντας το σοκ να καθρεφτίζεται στα χαρακτηρισ

φιν, στράφηκε και χαμογέλασε στον Άρθουρ, πριν κάνει καμιά ανοησία και βάλει τα κλάματα. «Θα είμαστε, έτσι δεν είναι;» του είπε.

ο Άρθουρ, ο φτωχός, καλός Άρθουρ, δίστασε μόνο μια στιγμή πριν της πει ναι.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

ο χρειαζόταν ένας λογικός άντρας για να συνειδητοποιήσει ότι είχε δεχτεί το χτύπημα μιας καταστροφής;

ο ώρες, το πολύ.

, δηλαδή, ότι ο Γκρίφιν τα είχε ξεκαθαρίσει όλα, μέχρι τη στιγμή που πήραν με τη Σίνθια την απογευματινή πτήση για τη Νέα Υόρκη.

ι είχε συμβεί ανάμεσα στην Ντάνα κι εκείνον ήταν, αν ήθελε να πει την καθαρή αλήθεια, καλό σεξ. Κι αυτό δεν ήταν έκπληξη. Η κατάληξη στο

αναπόφευκτη για δυο φυσιολογικούς, γοητευτικούς ενήλικες, που είχαν βρεθεί στον παράδεισο κι είχαν κλειδωθεί μέσα σε μια νυφική σουίτα.

λά ο έρωτας; Ο Γκρίφιν παραλίγο να βάλει τα γέλια. Ο έρωτας, όπως έλεγε και το τραγούδι, δεν είχε καμιά σχέση μ’ αυτό. Ο πόθος ήταν το κ

αίσθημα, κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Απλά τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχό του, αυτό ήταν όλο. Τα συναισθήματά του, οι αντιδράσει

μπεριφορά του προς τη Σίνθια.

φτωχή Σίνθια.

θόταν δίπλα του στην πρώτη θέση του αεροπλάνου, με τα μάτια κλειστά και τα χέρια της πλεγμένα στην ποδιά της. Η έκφρασή του μαλάκωσε.

πημένη Σίνθια. Δεν την είχε δει ποτέ εκνευρισμένη, να βγάζει τα νύχια της σαν αγριεμένη γάτα. Ούτε και του είχε ποτέ παραπονεθεί για τον τρ

φερόταν.

βαια, δεν είχε το δικαίωμα να παραπονεθεί. Δική της ιδέα ήταν να πάει να τον βρει.

ρε μια βαθιά ανάσα. Γιατί προσπαθούσε να φορτώσει όλο αυτό το μπέρδεμα στη Σίνθια; Εντάξει, είχε εμφανιστεί μπροστά του απροειδοποίη

χρειαστεί μεγάλο θάρρος για να το κάνει. Θα έπρεπε να της έχει πει πόσο θαύμαζε αυτό το θάρρος της. Όπως θα έπρεπε να είχε υπογραμμίσ

να τον οξύθυμο χαρακτήρα της.

σο αντίθετες ήταν οι δυο γυναίκες! Η Σιν, πρόθυμη πάντα να δίνει χαρά κι η Ντάνα, έτοιμη πάντα να βγάζει αγκάθια σαν σκαντζόχοιρος. Μ

ητος δε θα έβλεπε τη διαφορά και δε θα καταλάβαινε ποια ήταν η σωστή γυναίκα για έναν άντρα.

Σίνθια ήταν η σωστή.

φοβερό μπέρδεμα κι αυτό! Και για ποιο λόγο; Γιατί είχε προσπαθήσει να δώσει μια τέτοια ρομαντική χροιά σ’ ένα απλό Σαββατοκύριακο δυο ερα

ελοίο», μουρμούρισε.Σίνθια γύρισε και τον κοίταξε. «Είπες τίποτα, Γκρίφιν;»

φωνή της ήταν απαλή και γλυκιά, όπως πάντα. Της χαμογέλασε και χτύπησε χαϊδευτικά το χέρι της.

ποτα. Κλείσε τα μάτια σου, Σιν, και προσπάθησε να ξεκουραστείς».

κρίφιν, θέλω να σου πω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο...»

ο ξέρω», τη διέκοψε εκείνος ήρεμα. «Λυπάμαι και σου υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω».

Σίνθια πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ναι, είμαι σίγουρη γι’ αυτό».

Γκρίφιν ήταν αποφασισμένος να το κάνει. Απλά ένιωθε έκπληξη που είχε γοητευτεί από μια γυναίκα σαν την Ντάνα. Ναι, ήταν όμορφη, αλλά

και η Σίνθια. Κι ενώ η Σίνθια ήταν πολύ θηλυκή, η Ντάνα δε θα δ ίσταζε να προσγειώσει τη γροθιά της στο μάτι ενός άντρα, αν τολμούσε να τη

.

βαια, δεν του είχε πει ψέματα κι αυτό έπρεπε να της το αναγνωρίσει. Από την αρχή τού είχε ξεκαθαρίσει ότι μπορούσε να παίξει το παιχνίδι των

ανδροκρατούμενο κόσμο. Και το είχε κάνει. Είχε δεχτεί μια καλύτερη θέση κάτω από τη μύτη του, όπως είχε πάει και στο κρεβάτι μαζί του.

. Αυτό ήταν. Έρωτας; Ω, όχι. Η Ντάνα δεν τον είχε ερωτευτεί. Ευτυχώς, γιατί ούτε κι εκείνος ήταν ερωτευμένος μαζί της.

ας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του.τε κι εγώ, σκέφτηκε και γυρνώντας κοίταξε έξω από το παράθυρο τα σύννεφα.

* * *

ρθουρ και η Ντάνα δεν κατάφεραν να κλείσουν θέση την τελευταία στιγμή για το αεροδρόμιο Κένεντι, γι’ αυτό πήραν την πτήση των επτά, που

αινε στο Νιούαρκ.

πορούμε να πάμε με ταξί στο Μανχάταν», είπε εκείνη. Ήξερε ότι ο Άρθουρ θα της έλεγε ότι ήταν πιο σωστό να έπαιρναν το λεωφορείο, όπω

ε ότι θα έπρεπε να καταβάλει προσπάθεια για να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ν’ ακούσει ήταν για το σωστό

ος.

Άρθουρ όμως κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και της είπε ότι δεν είχε καμιά αντίρρηση.

νοντας τις ζώνες τους, γύρισε και την κοίταξε.

τάνα, είσαι σίγουρη ότι αυτό θέλεις να κάνεις;»

πρόσωπό του ήταν κάτασπρο, κάτι αναμενόμενο. Η Ντάνα ήξερε ότι τον είχε ξαφνιάσει δεχόμενη την πρότασή του, που καιρό τώρα προσπαθ

φύγει.

πολύτως», είπε και του χαμογέλασε αχνά.

ωχέ μου, σκέφτηκε κι αναστέναξε. Ο Άρθουρ σίγουρα θα ήλπιζε πως θα ήθελε να μείνουν στη Φλόριντα το υπόλοιπο Σαββατοκύριακ

τάσουν τον αρραβώνα τους. Εντάξει, μπορούσαν να τον γιορτάσουν, αλλά όχι τώρα κι όχι σ’ ένα μέρος όπου είχε φερθεί σαν όλα τα θηλυ

ύσε, σαν μια ανόητη που έπεφτε ανάσκελα μόλις κάποιος σαν τον Γκρίφιν Μακένα της χαμογελούσε.

εγωιστικό κάθαρμα! Της είχε φερθεί σαν άντρας που μπορούσε να έχει όποια γυναίκα ήθελε. Σαν άντρας που πίστευε ότι οι γυναίκες υπήρχ

μο για έναν και μοναδικό λόγο: για την απόλαυσή του. Κι εκείνη τι είχε κάνει; Είχε πέσει στα χέρια του, αυτό είχε κάνει! Τον είχε αφήσει να την π

αστούν την αναθεματισμένη νυφική σουίτα, τον είχε αφήσει να την αποπλανήσει...

ας κόμπος έφραξε το λαιμό της. Ποιον κορόιδευε; Ο Γκρίφιν δεν την είχε αποπλανήσει. Τον είχε ακολουθήσει με τη θέλησή της και θα έμ

αλιά του για πάντα, αν την ήθελε.

, όχι! Έδινε μια ρομαντική χροιά σε ό,τι είχε συμβεί, αντί ν’ αντιμετωπίζει την αλήθεια, ότι, δηλαδή είχε νιώσει σεξουαλική έλξη για έναν άντρ

ρούσε να ήταν ξένος, για έναν άντρα με εντελώς διαφορετικά πιστεύω από τα δικά της.

τάνα;»

αν άντρα που ήθελε μ’ όλη την καρδιά της...

τάνα, θέλω να σου πω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο...»



, ήταν ανόητο. Η καρδιά της δεν είχε καμιά απολύτως σχέση μ’ αυτό. Ένα άλλο σημείο του σώματός της ήταν υπεύθυνο για τη συμπεριφορά

τελευταίων ημερών. Κι είχε φερθεί στον Άρθουρ, στον καλό, γλυκό Άρθουρ μ’ έναν τρόπο που δεν του άξιζε. Αλλά θα επανόρθωνε, θα περνο

υπόλοιπη ζωή της προσπαθώντας να επανορθώσει.

τάνα», είπε ξανά ο Άρθουρ. Γύρισε, του έπιασε το χέρι και του χαμογέλασε.

ο ξέρω. Ήταν ένα φριχτό Σαββατοκύριακο, Άρθουρ, αλλά σου υπόσχομαι να επανορθώσω».

χι», είπε εκείνος βιαστικά, «αυτό είναι το θέμα. Δε χρειάζεται να...»

α το κάνω», απάντησε η Ντάνα κατηγορηματικά, καταφέρνοντας να χαμογελάσει.

Άρθουρ δ ίστασε, σαν να μην την πίστευε. Μετά αναστέναξε.

αι», είπε, «ναι, είμαι σίγουρος».

λεισε τα μάτια του. Ύστερα από μια στιγμή έκανε κι η Ντάνα το ίδιο.

τον παντρευόταν, θα γινόταν μια καλή σύζυγος, θα μάθαινε να τον αγαπάει...

μάθαινε να μη σκέφτεται τον Γκρίφιν...

κρυα εμφανίστηκαν κάτω από τις χαμηλωμένες βλεφαρίδες της, αλλά γύρισε το κεφάλι της από την άλλη.

* * *

μήνα αργότερα η σύσκεψη που είχε συγκαλέσει ο Γκρίφιν στην Ντάτα Μπάιτς πλησίαζε στο τέλος της. Ευτυχώς, σκέφτηκε η Τζίνι Άαρονς.

ν Τζίνι άρεσε η κομψότητα των υπολογιστών, δεν της άρεσαν όμως καθόλου οι αναλύσεις, οι αναφορές και οι έρευνες, κάτι που είχε ανατεθεί ε

ινό σε όλα τα ανώτερα στελέχη της εταιρείας. Χασμουρήθηκε και κατέβαλε προσπάθεια να παραμείνει ξύπνια και να παρακολουθήσει την πο

κεψης... Και για ποιο λόγο;

ασική αρχή ήταν αρκετά απλή.

Ντάτα Μπάιτς λειτουργούσε άψογα.

ότι ήταν μια πληροφορία που δημιουργούσε έκπληξη. Μετά το συνέδριο στο Μαϊάμι τα πράγματα είχαν διορθωθεί. Ο Γκρίφιν Μακένα είχε α

ούριους πελάτες κι η Ντάνα είχε αναλάβει μια καινούρια δουλειά στη Βοστόνη. Επίσης, είχε αρραβωνιαστεί με τον Άρθουρ.

Τζίνι αναστέναξε. Θα παντρευόταν τον Άρθουρ. Τον καλό, γλυκό και βαρετό μέχρι θανάτου Άρθουρ.

α χειροκρότημα απλώθηκε στην αίθουσα συσκέψεων, καθώς ο Μακένα πλησίασε το μικρόφωνο. Κάποιος σφύριξε. Ο Μακένα χαμογ

σήκωσε τα χέρια του κάνοντας νόημα να ησυχάσουν.έρετε», είπε, «πριν από λίγο καιρό είχα την αίσθηση ότι μερικοί από σας ήσαστε έτοιμοι να μου πετάξετε ντομάτες την επόμενη φορά

ασυναντιόμαστε».

οι γέλασαν.

αίρομαι διπλά που τα νέα που ακούσαμε σήμερα ήταν καλά». Ο Γκρίφιν χαμογέλασε. «Και τώρα έχω να σας πω ακόμα καλύτερα. Με την ετα

σταθεί στα πόδια της πλέον, σκοπεύω ν’ αποσυρθώ από τη διεύθυνση». Ακούστηκαν ένα δυο σφυρίγματα. Ο Μακένα γέλασε μαζί με τους υπό

αι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε το ίδιο καλά και χωρίς εμένα να χώνω τη μύτη μου εκεί που δεν πρέπει, αλλά πριν συμβεί αυτό θα ήθελα

μερώσω για τις μετοχές σας».

α χαρούμενο μουρμουρητό απλώθηκε στο χώρο. Η Τζίνι θα τα έλεγε όλα στην Ντάνα όταν θα συναντιόταν το βράδυ για δείπνο. Όχι ότι

αδή, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φίλη της, τώρα που είχε αναλάβει τη νέα θέση στη Βοστόνη και με τα σχέδια που έκανε για το γάμο της με τον

ε φορά που μιλούσαν, η Ντάνα αναφερόταν με πολύ ενθουσιασμό σ’ αυτό, παρ’ ότι δεν είχαν ορίσει ακόμα ημερομηνία.

Μακένα τελείωσε και οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

κή μου η σαμπάνια», είπε. Ύστερα όμως έσφιξε μερικά χέρια και γλίστρησε από την αίθουσα.

ό κείνο το Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι, όλοι είχαν προσέξει ότι ήταν πάντα πολύ απασχολημένος.Τζίνι αναστέναξε. Εκείνο το Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι.... Ηλιόλουστες μέρες, φεγγαρόλουστες νύχτες με παρέα έναν τέτοιο όμορφο άντρα

φιν και η Ντάνα είχε αποφασίσει να παντρευτεί τον Άρθουρ;

βολε. Περίεργα που ήταν τα γούστα κάποιων ανθρώπων.

* * *

έισι, η δράκαινα, τηλεφώνησε στο γραφείο της Τζίνι και της είπε ότι ήθελε να τη δει ο Μακένα.

χάριστα παράξενο, σκέφτηκε εκείνη. Ίσως τελικά να την είχε προσέξει. Έφτιαξε τα μαλλιά της, έλεγξε το μακιγιάζ της και πήγε στο γραφείο του.

Μακένα στεκόταν και κοίταζε έξω από το παράθυρο. Η Τζίνι στάθηκε μερικά δευτερόλεπτα και θαύμασε τους φαρδιούς ώμους του.

ια», είπε μετά. «Με ζητήσατε».

Μακένα στράφηκε. Η Τζίνι έσμιξε τα φρύδια της. Δεν τον είχε δει από κοντά εβδομάδες τώρα. Βέβαια, ήταν πάντα όμορφος, αλλά στις άκρες τω

είχαν σχηματιστεί αχνές ρυτίδες και τα χείλη του είχαν γίνει μια σφιγμένη γραμμή.

ειχνε να έχει ανάγκη από έναν καλό ύπνο.

ς έκανε νόημα να καθίσει σε μια πολυθρόνα και μετά άρχισε να της εξηγεί ότι ήθελε να είναι βέβαιος πως λειτουργούσε απρόσκοπτα η εταιρ

ι. Η Τζίνι ξαφνιάστηκε ακόμα περισσότερο. Δε χρειαζόταν να κάνει μαζί της αυτή τη συζήτηση.

ποια στιγμή η παράξενη κουβέντα τους έφτασε στο τέλος της.

οιπόν», είπε εκείνος διστάζοντας.

οιπόν;» είπε και η Τζίνι περιμένοντας.

Μακένα κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Τίποτα. Αυτό ήταν όλο, κυρία Άαρονς».

είνη έγνεψε καταφατικά και σηκώθηκε να φύγει. Είχε φτάσει στην πόρτα, όταν ο Γκρίφιν φώναξε τ’ όνομά της.

υρία Άαρονς;»

Τζίνι γύρισε και του χάρισε το καλύτερο χαμόγελό της. «Τζίνι», του είπε.

Μακένα έγνεψε καταφατικά. Στεκόταν πίσω από την πολυθρόνα του και τα δάχτυλά του είχαν σφιχτεί στην πλάτη της. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

ζίνι, αναρωτιόμουν... ε...»

είνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο πάνω στο γραφείο του. Ο Γκρίφιν έσμιξε τα φρύδια του και πάτησε το κουμπί. «Τι είναι, δεσποινίς Μέισι;

ρατήσετε τα τηλεφωνήματά μου».

άλιστα, κύριε, αλλά έχω στη γραμμή τη δεσποινίδα Γκούντινγκ. Θέλει να επιβεβαιώσει το ραντεβού σας για δείπνο και να σας ενημερώσ

υστερήσει λίγο».



οιο δείπνο;» Ο Γκρίφιν αναστέναξε και πέρασε το χέρι του μέσα στα μαλλιά του. «Ναι, φυσικά. Πέστε της εντάξει. Στο Σε Μοντ, στις επτά. Αν

εριμένω. Κρατήστε τώρα τα υπόλοιπα τηλεφωνήματα». Πάτησε ξανά το κουμπί και κοίταξε την Τζίνι. «Αυτό που ήθελα να σας ρωτήσω, κυρία

ι, είναι...»

αι;» είπε εκείνη, προσπαθώντας να μη δείξει πόσο μπερδεμένη ήταν. Ο Μακένα μασούσε τα λόγια του; Αδύνατον.

έρω ότι εσύ και η Ντάνα Άντερσον ήσαστε φίλες».

άλιστα, κύριε. Εξακολουθούμε να είμαστε».

αθαίνεις νέα της;»

υσικά. Είμαστε σ’ επαφή. Και μάλιστα απόψε θα συναντηθούμε».

ναι στη Νέα Υόρκη;»

Τζίνι συνοφρυώθηκε. Ο Μακένα είχε ένα ύφος σαν κάποιου που ρωτούσε αν υπήρχαν σωσίβια πάνω σ’ ένα πλοίο.

άλιστα. Η Ντάνα κι εγώ θα βρεθούμε και μετά θα βγει για φαγητό με το μνηστήρα της».

Μακένα έκανε ένα μορφασμό. «Φυσικά». Πήγε στο παράθυρο, έβαλε τα χέρια στις τσέπες και κοίταξε έξω. «Και τι λέει; Είναι ευχαριστημένη;»

υχαριστημένη;» Η Τζίνι χαλάρωσε. Τώρα καταλάβαινε τι συνέβαινε. Η Ντάνα ήταν καλή σ’ αυτό που έκανε κι ο Μακένα αναρωτιόταν αν μποξαναπροσλάβει. «Απ’ όσο ξέρω, της αρέσει η καινούρια της δουλειά...»

ο διάβολο η δουλειά!» Ο Γκρίφιν γύρισε προς το μέρος της. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές. «Σε ρωτάω για την Ντάνα, για τη ζωή τη

χισμένη;»

γι’ αυτό πρόκειται, σκέφτηκε η Τζίνι. Το πρόσωπο του Μακένα ήταν τώρα ένα ανοιχτό βιβλίο. Έβλεπε καθαρά τη στενοχώρια του. Ό,τι κι αν είχ

Μαϊάμι, ξεπερνούσε τη δουλειά.

υτυχισμένη;» επανέλαβε μουδιασμένα.

αι». Ο Γκρίφιν την αγριοκοίταξε. «Διάβολε, αγγλικά μιλάω. Μια απλή ερώτηση είναι, κυρία Άαρονς».

Τζίνι σκέφτηκε λίγο. Δεν ήταν και τόσο απλή. Ναι, η Ντάνα της έλεγε ότι ήταν ευτυχισμένη. Και μάλιστα το έλεγε συνέχεια. Αλλά υπήρχε

εινιά στα μάτια της...

εν ξέρω. Αυτή είναι η αλήθεια, κύριε Μακένα».

αντρεύτηκε;»

χι ακόμα, αλλά ο γάμος θα γίνει τον επόμενο μήνα», του είπε.

Μακένα κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Ύστερα, χωρίς να πει τίποτα, ξαναπήγε στο παράθυρο και κοίταξε έξω. Πέρασαν μερικές στιγμές.

ι βγήκε αθόρυβα από το γραφείο του κι έκλεισε πίσω της την πόρτα.

ε πει ένα μεγάλο ψέμα στον Μακένα. Κι όμως, ένιωθε σαν να του είχε πει, ναι, υπάρχουν σωσίβια σ’ αυτό το πλοίο, και να του είχε πετάξει ένα.

στό ή λάθος, ό,τι κι αν συνέβαινε από δω και πέρα, δεν μπορούσε να το ελέγξει.

* * *

τάνα διέσχιζε την Τρίτη Λεωφόρο, πηγαίνοντας στο ραντεβού της με την Τζίνι. Μέσα της ευχόταν να το είχε ακυρώσει.

ν ήταν ότι δεν ήθελε να δει την Τζίνι. Ήθελε. Ήταν ότι είχε να κάνει πολλά πράγματα στη Βοστόνη. Να φροντίσει το καινούριο της διαμέ

οληθεί με την καινούρια της δουλειά, να κάνει σχέδια για το μέλλον...

ς θα τα κατάφερνε όλα αυτά, αν έμενε στη Νέα Υόρκη;

άλλου, η Νέα Υόρκη δεν ήταν πλέον κομμάτι της ζωής της. Ήταν παρελθόν.

ως παρελθόν ήταν κι ο Γκρίφιν.

χυνε το βήμα της. Όσο γελοίο κι αν ήταν, ο Γκρίφιν ήταν διαρκώς στη σκέψη της όλη μέρα. Και ήταν γελοίο, γιατί δεν είχε κανένα λόγο

φτεται πια. Η ανάμνηση εκείνου του Σαββατοκύριακου ήταν μια ντροπή.ωτας... Τι αστείο! Είχε παραδοθεί σε μια έντονη σεξουαλική επιθυμία κι ύστερα είχε πει ψέματα στον εαυτό της ότι τον είχε ερωτευτεί. Κι αυτ

λύτερη ταπείνωση. Να πρέπει να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της, ντύνοντάς τη με μια ροζ απόχρωση ρομαντισμού.

άξει, παραδεχόταν ότι εξακολουθούσε να τον σκέφτεται. Και υπήρχαν φορές που τον έβλεπε και στον ύπνο της.

ανόητο από μέρους της, τη στιγμή που μόνο το σεξ τους είχε δέσει.

ως δεν ήταν το σεξ που ονειρευόταν. Ονειρευόταν ότι ήταν ασφαλής στην αγκαλιά του. Ονειρευόταν ότι έκανε όλα όσα δεν είχε προφτάσει να

ατήσουν χέρι χέρι στην παραλία, να πάνε μια βόλτα στην εξοχή, να μοιραστούν τη ζωή και τις ελπίδες τους...

, πρόσεχε πού πας, κοπέλα μου».

Ντάνα μουρμούρισε μια συγνώμη. Παραλίγο να πέσει πάνω σε κάποιον. Ωραία, τώρα έπεφτε και πάνω στους ανθρώπους στο δρόμο. Γιατί

σει στη Βοστόνη; Αυτή ήταν η πρόθεσή της όταν είχε τηλεφωνήσει στην Τζίνι για ν’ ακυρώσει το ραντεβού τους εκείνο το απόγευμα, αλλά η

της είχε δώσει την ευκαιρία.

εν έχω καιρό τώρα να μιλήσουμε», της είχε πει. «Θα τα πούμε αργότερα, σ’ ένα καινούριο ρεστοράν που έχει ανοίξει, το Σε Μοντ. Θα συναντηθο

επτά, εντάξει;»

Ντάνα αναστέναξε. Άλλο ένα απίστευτο εστιατόριο με λουλούδια και κεριά. Είχε πει στον Άρθουρ να πάει κι εκείνος εκεί. Ήθελε να τον γνωρι και να της δώσει την ευκαιρία να τον συμπαθήσει. Ο Άρθουρ ήταν πολύ καλός άνθρωπος και γεμάτος κατανόηση. Φαινόταν να καταλαβαίνει

ανάγκη της να συνηθίσει στην ιδέα ότι θα παντρευτεί. Δεν την είχε πιέσει ούτε στο ελάχιστο και δεν είχε αναφέρει ποτέ ξανά το θέμα του γάμο

κείνη τη νύχτα που είχαν φύγει από τη Φλόριντα.

ι, ο Άρθουρ είχε καλά στοιχεία, αλλά δεν ήταν ο Γκρίφιν.

δάκρυα της απόγνωσης ήρθαν χωρίς προειδοποίηση. Φτάνοντας στην πόρτα του εστιατορίου, κύλησαν στα μάγουλά της. Όχι, δεν μπορούσε ε

δυ να δει την Τζίνι, ούτε τον Άρθουρ. Και ήξερε με βεβαιότητα ότι δεν μπορούσε να τον παντρευτεί. Άρχισε να οπισθοχωρεί, αλλά ήταν αργά.

εστιατορίου άνοιξε απότομα κι από μέσα βγήκε κάποιος. Έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο.

ρίς να το καταλάβει, η Ντάνα βρέθηκε στην αγκαλιά του Γκρίφιν.

* * *

κρίφιν στεκόταν στο χολ της εισόδου του Σε Μοντ, νιώθοντας σαν φυλακισμένος που περιμένει την ετυμηγορία του δικαστή.

αν λάθος να βγει έξω για φαγητό με τη Σίνθια, ενώ στο μυαλό του είχε την Ντάνα. Αυτό τον εκνεύριζε.

τί να σκέφτεται την Ντάνα; Δεν υπήρχε κανένας λόγος. Και τι ανόητα που είχε φερθεί το πρωί με την Τζίνι Άαρονς, κάνοντας ένα σωρό ερωτή

γυναίκα που δε θα ξανάβλεπε ποτέ. Που δεν ήθελε να ξαναδεί. Έπρεπε ν’ αφήσει το παρελθόν πίσω του και να συνεχίσει τη ζωή του.



αν καιρός να προχωρήσει σε μια πιο επίσημη μορφή της σχέσης του με τη Σίνθια.

Σίνθια ήταν η σωστή γυναίκα γι’ αυτόν. Δεν του είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα, ήταν ευχάριστη και δεν είχε φέρει ποτέ αντίρρηση στις απ

νο που δεν την αγαπούσε.

ι λοιπόν; Ένας καλός γάμος ήταν σαν μια καλή συνεργασία. Χρειαζόταν μια σταθερή βάση και με τη Σίνθια την είχε. Η ζωή τους θα ήτα

ριστη και... βαρετή.

ώ, αντίθετα, η ζωή με την Ντάνα δε θα ήταν ποτέ βαρετή. Θα ήταν γεμάτη από αντιθέσεις και τη χαρά της επανένωσης, μ’ ένα πάθος που θα έκ

διά του να τραγουδάει.

άβολε», μουρμούρισε και, κάνοντας απότομα επιτόπου στροφή, έσπρωξε την πόρτα του εστιατορίου.

ν ήθελε να ζήσει μια άνετη ζωή. Ήθελε η ζωή του να έχει χαρά.

ελε την Ντάνα.

αν κάπου εκεί έξω. Και δε θα ησύχαζε αν δεν την έβρισκε και δεν την έκανε να παραδεχτεί ότι τον αγαπούσε κι εκείνη. Έστω κι αν χρειαζότα

σηκωτή στην εκκλησία.αι», είπε καθώς έβγαινε έξω από την πόρτα και... έπεφτε πάνω της.

ιτάχτηκαν κατάπληκτοι.

κρίφιν;»

τάνα;»

πόσο μου έχει λείψει, σκέφτηκε εκείνη. Τα πόδια της είχαν ήδη αρχίσει να τρέμουν και μόνο που τον είδε. Μακάρι να γινόταν ένα θαύμα...

ι, σκέφτηκε ο Γκρίφιν, ω, ναι. Αυτό ήταν το άλλο μισό της ψυχής του. Η καρδιά του χτυπούσε ήδη δυνατά. Έπρεπε κι εκείνη να τον αγαπάε

ι η ευχή, έπρεπε.

γώ...» Η Ντάνα έκανε μια αόριστη κίνηση με το χέρι της. «Δεν περίμενα...»

ύτε κι εγώ», της απάντησε και ξερόβηξε.

λησέ του. Πες την αλήθεια, Ντάνα. Πες του ότι τον αγαπάς. Ότι θα τον αγαπάς πάντα. Το ξέρεις.

τάνα». Ο Γκρίφιν κάρφωσε το βλέμμα του στο πρόσωπό της. «Ντάνα», ξαναείπε. Διάβολε, μη γίνεσαι ανόητος. «Δεν μπορείς να παντρευ

ουρ», συνέχισε βιαστικά. «Δε θα σε αφήσω να το κάνεις».

ε θα...» Η Ντάνα του ανταπέδωσε το επίμονο βλέμμα. «Ξέρεις, Μακένα, δεν μπορείς να...»

πορώ και θα το κάνω. Που να σε πάρει, Άντερσον, δεν πρόκειται να παντρευτείς αυτό τον άντρα!»

υσικά και θα τον παντρευτώ. Θέλω να πω...»

ε θα τον παντρευτείς, γιατί θα παντρευτείς εμένα», είπε ο Γκρίφιν μισοκλείνοντας απειλητικά τα μάτια του.

πράγμα;» ψιθύρισε εκείνη.

Γκρίφιν πήρε μια βαθιά ανάσα. «Είπα... ω Ντάνα, έλα δω».

λωσε τα χέρια του και την πήρε στην αγκαλιά του. Εκείνη αντιστάθηκε στην αρχή, αλλά μετά, τη στιγμή που ο Γκρίφιν άρχιζε να πιστεύει ότι ε

αιχνίδι, ένα χαμόγελο άνθισε δειλά στα χείλη της.

Γκρίφιν», είπε κι αφέθηκε στα χέρια του.

χείλη τους ενώθηκαν. Τα μπράτσα του σφίχτηκαν γύρω της, τα δικά της τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του.

τάνα...» της είπε. «Ντάνα, αγάπη μου».

κρίφιν, μου έλειψες τόσο πολύ...»

Γκρίφιν αγκάλιασε το πρόσωπό της και τη φίλησε ξανά. «Σ’ αγαπώ μ’ όλη μου την καρδιά», ψιθύρισε.

ες το μου ξανά».

είνος το επανέλαβε μ’ ένα ακόμα φιλί που την έκανε να λιώσει ολόκληρη.ταν είπες ότι θα παντρευόσουν τον Κόκλεϊ», μουρμούρισε πάνω στο στόμα της, «παραλίγο να τρελαθώ».

ι εγώ, όταν συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσες να προστατεύσεις τη Σίνθια...»

α προστατεύσω τη Σίνθια;»

αι». Η Ντάνα πέρασε την άκρη της γλώσσας της στα χείλη της. «Εννοώ που δεν ήθελες να μάθει για μας, επειδή την αγαπούσες».

γλυκιά μου, πρέπει να μιλήσουμε. Η Σιν είναι πολύ καλή κοπέλα, αλλά δεν την αγάπησα ποτέ».

ύτε κι εγώ αγαπώ τον Άρθουρ. Εσύ είσαι ο μοναδικός άντρας που αγάπησα στη ζωή μου, Μακένα».

αρδιά του γέμισε χαρά. «Όχι μόνο ο μοναδικός, αλλά και ο πρώτος και ο τελευταίος. Έχεις καμιά αντίρρηση;»

αμιά», απάντησε η Ντάνα χαμογελώντας.

Γκρίφιν την έσφιξε στην αγκαλιά του. «Όταν σκέφτομαι πόσο χρόνο χάσαμε...»

Ντάνα ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και κόλλησε πάλι τα χείλη της στα δικά του φιλώντας τον αχόρταγα.

όμιζα ότι σε είχα χάσει», ψιθύρισε εκείνος.

ο ξέρω. Κι εγώ νόμιζα ότι... ότι οι αναμνήσεις μου θα ήταν το μοναδικό πράγμα που θα είχα στη ζωή μου από σένα».

Γκρίφιν τραβήχτηκε λίγο και κοίταξε τα μάτια της που έλαμπαν από δάκρυα χαράς. Τα σκούπισε με τα χείλη του, νιώθοντας και τα δικάαίνονται.

ντερσον», της είπε πνιχτά.

είνη χαμογέλασε κι άγγιξε με το δάχτυλό της το στόμα του. «Ναι, Μακένα;»

Γκρίφιν έσκυψε κι ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της. «Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος», της είπε.

υτό ξαναπές το».

μαι ισχυρογνώμων και λίγο εγωιστής».

αι, λίγο».

ι έχω την τάση να είμαι ιδιαίτερα προστατευτικός σε ό,τι θεωρώ δικό μου».

ραίο λόγο βγάζεις, Μακένα. Μήπως θέλεις να μου πεις ότι είσαι λίγο σοβινιστής;»

γώ;» Ένα χαμόγελο άνθισε στα χείλη του. «Δεν είναι απίθανο». Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και το χαμόγελο έσβησε από τα χε

τερσον;»

αι;»

ότε θα παντρευτούμε;»ότε; Μα δε μου έχεις κάνει ακόμα πρόταση γάμου, Μακένα, κι άρχισες να δίνεις εντολές, να κάνεις σχέδια μόνος σου...»



αμάτα, Άντερσον», είπε ο Γκρίφιν και τη φίλησε. Η Ντάνα αναστέναξε κι έγειρε στην αγκαλιά του.

ην επόμενη εβδομάδα», είπε με ύφος ονειροπόλο. «Είναι πολύ κοντά;»

ε θέλω να σε πιέσω...» Ο Γκρίφιν χαμογέλασε. «Τι λες γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο;»

ου φαίνεται θαυμάσιο... Ω Γκρίφιν», είπε η Ντάνα και ξαφνικά το πρόσωπό της συννέφιασε. «Ξεχάσαμε κάτι».

πράγμα, αγάπη μου;»

ώς θα πούμε τα νέα στον Άρθουρ και τη Σίνθια;»

άβολε». Ο Γκρίφιν αναστέναξε κι ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους της. «Δε θα είναι εύκολο».

Άρθουρ θα πληγωθεί πολύ».

αι η Σίνθια».

ο ξέρω». Η Ντάνα κοίταξε πάνω από τον ώμο του και συνοφρυώθηκε. «Και, απ’ ό,τι βλέπω, ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό που πρέπει...» Η αν

ηκε. «Άρθουρ;»

ού είναι;» Ο Γκρίφιν έριξε μια ματιά τριγύρω. «Να είσαι γενναία. Άσε με να το χειριστώ εγώ». Ξαφνικά έκανε ένα βήμα πίσω και κοίταξε έκπλ

άρι που πλησίαζε αγκαλιασμένο. «Σιν;»Σίνθια και ο Άρθουρ στράφηκαν προς το μέρος τους.

εια σου, Γκρίφιν», είπε η Σίνθια συνεσταλμένα. «Εμείς... μόλις... Συναντηθήκαμε με τον Άρθουρ καθώς ερχόμαστε και σας είδαμε που... θέλ

ακούσαμε...»

Σίνθια κι εγώ ερωτευτήκαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι», είπε ο Άρθουρ. Στεκόταν με το κορμί του τεντωμένο και το χέρι του πε

ω από τη μέση της Σίνθια. Τα μάγουλά του ρόδισαν αχνά. «Κεραυνοβόλος έρωτας, ξέρετε. Περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή να σας το πούμε, α

λλά δεν ερχόταν ποτέ», είπε η Σίνθια. «Κι εμείς που δε θέλαμε να σας πληγώσουμε...»

ελικά αποφασίσαμε να σας πούμε τα νέα απόψε». Ο Άρθουρ ξερόβηξε. «Ανησυχούσαμε για την αντίδρασή σας, αλλά...»

λλά», είπε η Σίνθια, ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο του, «απ’ ό,τι φαίνεται, όλα πήγαν μια χαρά».

Ντάνα χαμογέλασε και στράφηκε προς τον Γκρίφιν. «Νομίζω ότι όλα τακτοποιήθηκαν».

δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό, Άντερσον. Για παράδειγμα, άλλαξα γνώμη για το γάμο μας αυτό το Σαββατοκύριακο». Ανασήκωσε το πρόσωπό τ

έρος του. «Τι θα ’λεγες για αύριο;»

Ντάνα γέλασε και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα χαράς. «Θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη ιδέα που είχες ποτέ, Μακένα».

* * *

χρόνια μετά ήρθε το πρώτο παιδί της Άντερσον και του Μακένα.

αν αγόρι. Ένα όμορφο αγόρι που ζύγιζε τριάμισι κιλά και είχε τα μπλε μάτια του πατέρα του και τα χρυσά μαλλιά της μητέρας του.

αν μεγάλωσε αρκετά ώστε να μπορεί να μείνει ένα Σαββατοκύριακο με την ευτυχισμένη γιαγιά του, οι γονείς του γιόρτασαν το γεγονός μένοντας

ς στη νυφική σουίτα του Οτέλ ντε λας Πάλμας, στην παραλία του Μαϊάμι.



ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ



ΠΡΌΛΟΓΟΣ

τ Μιλ, Κολοράντο

περικύκλωσαν σαν τα τσακάλια που επιτίθενται όλα μαζί σ’ ένα αρπακτικό επειδή φοβούνται να αναμετρηθούν ένα ένα μαζί του.

Γκίντεον τους αγνόησε και εστίασε την προσοχή του στον πιο άμεσο κίνδυνο: τον άντρα που ήταν αποφασισμένος να τον ρίξει κάτω. Λίγο

καιγαν τα απομεινάρια ενός αλευρόμυλου εκατό χρόνων. Η φωτιά είχε απλωθεί παντού, καταστρέφοντας την κοπιαστική δουλειά της ανακαίνι

διαρκέσει έναν ολόκληρο χρόνο. Ο καπνός τού έφερνε τσούξιμο στα μάτια και τον έκανε να τ’ ανοιγοκλείνει διαρκώς. Τίναξε το κεφ

σπαθώντας να διώξει απ’ το πρόσωπό του τα υγρά από τον ιδρώτα μαλλιά του.

εν έκαψα εγώ το μύλο σου», του είπε με σφιγμένα δόντια.

λακείες!» Η φωνή του Σπένσερ ακούστηκε κοφτή, λαχανιασμένη. «Αφού σε είδαν!»

ες ψέματα!»

οιος άλλος θα είχε λόγο να το κάνει;»

σύ μήπως; Στοιχηματίζω ότι τα λεφτά της ασφάλειας θα σου ’ρθουν κουτί, τώρα που πέθανε ο γέρος σου». Η απάντηση σ’ αυτό ήταν μια γρ

όνι, τόσο δυνατή, που τον έριξε κάτω.

εν υπάρχουν λεφτά, κάθαρμα!» ούρλιαξε ο Σπένσερ. «Αυτός ο μύλος ήταν όλη μου η περιουσία».

εν τον έκαψα εγώ». Ο Γκίντεον παρέμεινε στο έδαφος, κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια να δώσει ένα ειρηνικό τέλος στον καβγά. Ήταν α

θε όμως υποχρεωμένος να προσπαθήσει. «Αν δε με πιστεύεις, ρώτα και την αδερφή σου».

ην Πάιπερ να την αφήσεις ήσυχη. Η σχέση σου μαζί της έχει τελειώσει».

τι πρωτόγονο ξύπνησε μέσα του, μια ενστικτώδης παρόρμηση να προστατεύσει αυτό που του ανήκε. «Είναι δική μου», είπε τραχιά. «Θα είναι γ

μου. Κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει. Ούτε καν εσύ».

τσι λες;» Η πρόκληση δεν έμεινε αναπάντητη. «Με κατέστρεψες, και ορκίζομαι ότι θα σε κάνω να το πληρώσεις. Είσαι ένα σκουπίδι, Χαρτ. Αυτ

ι και πάντα θα είσαι».

αν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Γκίντεον είχε αγωνιστεί πάρα πολλά χρόνια για να προστατεύσει το όνομα και την υπόληψή του. γχώρητος αν άφηνε τώρα τον Σπένσερ να τα καταστρέψει για κάτι που δεν είχε κάνει. Σηκώθηκε όρθιος σκουπίζοντας το αίμα από το στόμα

ε την επίθεσή του.

λεπτά που ακολούθησαν ήταν άγρια, καθώς κανένας απ’ τους δύο δεν υποχωρούσε. Το πλήθος έδινε κουράγιο στον Σπένσερ, παίρνοντας εξα

ος του καλού παιδιού της πόλης. Ο Γκίντεον έκανε το λάθος να έρθει πολύ κοντά στην άκρη του κύκλου, με αποτέλεσμα να δεχτεί ένα βίαιο χ

πλάτη. Ακολούθησαν κλοτσιές από αρβύλες, που τον έκαναν να χάσει την ισορροπία του. Είχε όμως αρκετή εμπειρία από καβγάδες του δρόμο

όλο που βρισκόταν πάντα σε μειονεκτική θέση, κατάφερνε να έχει το πάνω χέρι. Αν ήθελε να επιβληθεί και σ’ αυτόν εδώ, έπρεπε να ξεφύγε

μενή θέση στην οποία βρισκόταν.

ποια στιγμή καταφερε να πετάξει τον Σπένσερ έξω από τον κύκλο, αναγκάζοντας το πλήθος να σκορπίσει. Ήταν η ευκαιρία που χρειαζόταν για ν

ς στον καβγά. Έσφιξε τις γροθιές του, έτοιμος να ρίξει κάτω τον αντίπαλο. Ξαφνικά, όμως, μια τρικλοποδιά τον έκανε να σωριαστεί βίαια στ

ικά παρέμεινε ακίνητος από την έκπληξη. Πρέπει να είχε σπάσει τουλάχιστον ένα πλευρό. Πονούσε καθώς ανέπνεε κι όταν προσπαθούσε να κ

ά δεν είχε άλλη επιλογή. Από στιγμή σε στιγμή ο Σπένσερ θα του χιμούσε. Ανάγκασε με δυσκολία τον εαυτό του να σηκωθεί.

σκονταν πια κοντά στο ποτάμι, σε μια απότομη όχθη ύψους τριών μέτρων. Ένας από τους δύο θα έμενε όρθιος, και δε θα συγχωρούσε ποτέ τ

αν άφηνε τον Σπένσερ να είναι εκείνος που θα τα κατάφερνε. Μάζεψε όση δύναμη του είχε απομείνει κι ετοιμάστηκε να χτυπήσει.ποιος τον άρπαξε από πίσω κι ο Γκίντεον μούγκρισε οργισμένος. Ελευθερώθηκε με μια ευκολία που θα πρέπει να οφειλόταν στην περίσσεια αδ

έρεε στο αίμα του. Το μόνο που ήξερε ήταν πως κάτι μέσα του είχε ξεφύγει από τον έλεγχο. Όρμησε στον Σ πένσερ, τερματίζοντας τον καβγά με

ο χτύπημα με το δεξί του χέρι. Εκείνος έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο χώμα.

τε, τα τσακάλια γύρω του αφηνίασαν και ο Γκίντεον έσπευσε να εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω του την πεινασμένη αγέλη.



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1

νβερ, Κολοράντο

τε χρόνια μετά...

υνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου δεν εξελισσόταν όπως την είχε σχεδιάσει.

Γκίντεον Χαρτ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος και κοίταξε το χάος που εκτυλισσόταν γύρω του. Οι ιδιοκτήτες και οι εκπρόσωποι των τριών ε

είχε αγοράσει πρόσφατα είχαν ήδη πιαστεί στα χέρια. Δύο απ’ αυτούς περιποιούνταν από ένα μαυρισμένο μάτι, κάποιος άλλος το πρησμένο του

ας ακόμα το σπασμένο του δόντι. Και η προμηθεύτρια στην οποία ο Γκίντεον είχε αναθέσει το κέτερινγκ είχε αποφασίσει ν’ ακολουθήσει το παρ

μεθυσμένων συνδαιτυμόνων, πίνοντας από ένα μπουκάλι απ’ το καλύτερό του Λαφίτ Ρότσιλντ, με αποτέλεσμα να καταφέρει να βάλει φω

έζι προσπαθώντας να ανάψει τις κρέπες σουζέτ.

ως το αποκορύφωμα έμελλε να είναι η άφιξη της Πάιπερ Μοντγκόμερι.

Γκίντεον δεν περίμενε ότι θα εμφανιζόταν σ’ αυτό το πάρτι. Για την ακρίβεια, δεν περίμενε ότι θα την ξανάβλεπε ποτέ. Όμως εκείνη βγήκε

νσέρ με την αποφασιστικότητα ενός αγγέλου εκδικητή, ντυμένη στα κίτρινα, τόσο λαμπερή, που φάνταζε σαν φλεγόμενος ήλιος. Πόσος και

σει από την τελευταία συνάντησή τους; Τέσσερα χρόνια; Πέντε;

φιξε τα χείλη του. Πέντε χρόνια, δύο μήνες και δώδεκα μέρες. Αλλά ποιος καθόταν να μετρήσει...

είνη σταμάτησε αμέσως μόλις πέρασε την πόρτα, σήκωσε τη φωτογραφική μηχανή Λάικα που κρεμόταν στο λαιμό της και τράβηξε βιαστικά

ογραφίες. Θα ’λεγε κανείς πως τίποτα δεν είχε αλλάξει. Η φωτογραφία εξακολουθούσε να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της, ήταν η

ηνεία για τον κόσμο γύρω της, διατυπωμένη μέσα από ένα φακό Καρλ Τσάις. Κατέβασε τη μηχανή και σάρωσε το χώρο με το βλέμμα, προσπα

μφίβολα να τον εντοπίσει. Να πάρει η ευχή, ήταν τόσο όμορφη... Τα μαλλιά της ήταν πιο κοντά από παλιά, μόλις που άγγιζαν τους ώμους τη

έμεναν ολόισια, με αποχρώσεις από πολύ ανοιχτές ξανθές, σχεδόν λευκές, έως και πυρρόξανθες. Το κορμί της μπορούσε να κάνει τους άν

ουν στα πόδια της, ενώ τα γαλάζια μάτια της με το ευθύ βλέμμα εξέπεμπαν τόσο πάθος, που έκαναν τον οποιοδήποτε γύρω της να νιώθει άβολ

ο Γκίντεον δεν ήταν ο οποιοσδήποτε.

ρίμενε υπομονετικά να τον εντοπίσει. Πολύ σύντομα το βλέμμα της έπεσε πάνω του. Αρχικά, για μια στιγμή που φάνηκε ολόκληρη αιωνιότηττους δυο δεν αντέδρασε. Τα μάτια της σκοτείνιασαν, όπως όταν γίνεται έκλειψη κι ο ήλιος χάνεται ξαφνικά. Σκεφτόταν άραγε το χωρισμό

ως η τωρινή τους κατάσταση προκαλούσε τον πόνο που διέκρινε στο βλέμμα της;

φιξε το σαγόνι της και με φανερή αποφασιστικότητα άρχισε πάλι να τραβάει φωτογραφίες –προς τη μεριά του, αυτή τη φορά. Όταν τελείωσε, πρ

το μέρος του, με το κίτρινο φόρεμά της να τυλίγεται γύρω από τα γόνατά της σε κάθε της βήμα. Η αλλοφροσύνη που επικρατούσε στην αίθο

εμπόδισε. Απέφυγε μια εστία μάχης κι έπειτα θέλησε να περάσει μέσα από μια άλλη. Μια γερή αγκωνιά στο στομάχι έκανε τον έναν α

μαχόμενους να παραπατήσει, ενώ το θανατηφόρο της τακούνι του έκοψε απότομα οποιαδήποτε διάθεση για αντίποινα.

Γκίντεον άνοιξε δρόμο πλησιάζοντάς την αποφασιστικά. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως δεν το έκανε επειδή ενδιαφερόταν για την α

Το τι θα της συνέβαινε δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Τα χείλη του σφίχτηκαν. Ψεύτη. Είχε φτιάξει την περιουσία του διαλύοντας τις ψευδαισθή

ων και τώρα έφτιαχνε ο ίδιος μία για τον εαυτό του. Εντάξει· τον ενδιέφερε. Τον ενδιέφερε επειδή ο ίδιος σκόπευε να καταστρέψει τον αδερφό τ

υχώς αυτό σήμαινε ότι, αν η Πάιπερ στεκόταν εμπόδιο, θα ήταν αναγκασμένος να τη βγάλει απ’ το δρόμο του ή να καταστρέψει κι εκείνη.

εια σου, αστεράκι».

είνη εξαγριώθηκε ακούγοντας το χαϊδευτικό της. «Άντε στο δ...»

Γκίντεον δεν της επέτρεψε να ολοκληρώσει. Εντάξει, δε χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία για να μαντέψει το παρακάτω... Παραμέρισε τη μηχσε τα δάχτυλά του στα μαλλιά της, την τράβηξε στην αγκαλιά του και σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του. Εκείνη κόλλησε το κορμί της στο δ

εύση της ήταν ακόμα καλύτερη απ’ όσο τη θυμόταν· ζεστή, γλυκιά, απαλή. Τα πλούσια χείλη της ταίριαζαν με τα δ ικά του σαν να είχαν φτιαχτ

κείνον. Ίσως πάλι ο ίδιος να είχε φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτή. Έτσι όπως την κρατούσε στην αγκαλιά του, το στήθος, η μέση, τα πόδια της ταίριαζαν

α δικά του.

κορμί της είχε αλλάξει λίγο. Τα πόδια, η μέση και τα μπράτσα της ήταν πιο λεπτά από τότε που την είχε αγκαλιάσει για τελευταία φορά, στα είκ

ια, ενώ οι καμπύλες στο στήθος και τους γλουτούς της ήταν τώρα πιο πλούσιες. Αυτή όμως ήταν η μοναδική αισθητή διαφορά. Όλα όσ

γματική σημασία, όσα τον είχαν τραβήξει κοντά της εξαρχής, παρέμεναν ίδια. Φαίνονταν ξεκάθαρα στην τρυφερή δύναμη του αγγίγματός

φασιστικό της βλέμμα. Ξεχείλιζε από μια ακαταμάχητη θηλυκή ενεργητικότητα.

είνος πήρε μια βαθιά ανάσα για να απολαύσει το άρωμά της, να απορροφήσει τη μυρωδιά της. Ένιωθε πως θα μπορούσε να βουλιάξει και να πν

να χάσει και το παραμικρό ίχνος λογικής που του είχε απομείνει. Κατέβασε τα δάχτυλά του στην πλάτη της, ακολουθώντας τη ραχοκοκαλιά της

ξε ακόμη περισσότερο πάνω του. Εκείνη δεν αντιστάθηκε. Ούτε όμως έλιωσε μέσα στην αγκαλιά του, όπως είχε ελπίσει ο Γκίντεον. Αντί γ

σε το τακούνι της γόβας της στο πίσω μέρος του ποδιού του. Η προειδοποίησή της έφερε αποτέλεσμα. Ο Γκίντεον είχε δει πόση ζημιά μπορ

καλέσει το συγκεκριμένο γυναικείο όπλο.ντάξει, εντάξει. Αυτή τη φορά νίκησες», μουρμούρισε με τα χείλη του πολύ κοντά στα δικά της.

άθος. Πάντα νικάω».

άντα;» Δίνοντάς της ένα βιαστικό φιλί, απόδιωξε την παρόρμησή του να τη σηκώσει στην αγκαλιά του και να τη μεταφέρει κάπου όπου θα μπο

ώσουν ένα πιο παθιασμένο τέλος σ’ αυτή τη συνάντηση. Την άφησε, προσπαθώντας να κρύψει τη δίψα του πίσω από μια ευγενική έκφραση. Δ

λο. Ποτέ δεν του ήταν εύκολο. «Σε προειδοποιώ, γλυκιά μου. Αυτό σύντομα θ’ αλλάξει».

Πάιπερ πισωπάτησε καταβάλλοντας εμφανή προσπάθεια να συγκρατηθεί. Απ’ ό,τι φαινόταν, ούτε και η ίδια είχε μείνει ασυγκίνητη. Το φιλί του

ρεάσει περισσότερο απ’ όσο ήθελε να παραδεχτεί. «Να πάρει, Γκίντεον! Γιατί το έκανες αυτό;»

οιο; Α, που σε φίλησα;» Ανασήκωσε τους ώμους. Μα δεν ήταν ολοφάνερο; «Ήθελα να το κάνω».

ι ό,τι θέλει ο μέγας κύριος Χαρτ το παίρνει, έτσι;»

οφά λόγια».

άλλον καταστροφικά». Έστρεψε το βλέμμα της στα απομεινάρια του τραπεζιού, που κάπνιζαν ακόμα, και τράβηξε άλλη μια φωτογραφία. Έπ

αξε ξανά. «Πρόβλημα με το κέτερινγκ;»

είνος αναστέναξε. «Μια απλή περίπτωση πυρομανίας. Τίποτα το ανησυχητικό».

χείλη της συσπάστηκαν και τελικά αφέθηκε να γελάσει. Το γέλιο της ξύπνησε κάτι βαθιά μέσα του, κάτι που πίστευε ότι δε θα μπορούσε να νιώ

ά. «Ειλικρινά, Γκίντεον. Γιατί δε μου κάνει καμία εντύπωση το γεγονός ότι σ’ ένα δικό σου πάρτι έχει ξεσπάσει κανονικός πόλεμος;»



είναι ταλέντο». Την τράβηξε στο πλάι, καθώς μια καράφα με πανάκριβο ουίσκι πέρασε ξυστά από δίπλα τους κι έπεσε στον απέναντι τοίχο.

ω μερικά παραδείγματα;»

υχαριστώ, δε θα πάρω».

ε έρθει πια η ώρα να ασχοληθούν με το κυρίως θέμα. «Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;»

τοιμαζόμουν να σε στείλω στο δ...»

ι εγώ το απέφυγα μ’ ένα φιλί». Ευχαριστήθηκε διαπιστώνοντας πως η αυστηρή του προειδοποίηση δεν της διέφυγε. «Να υποθέσω ότι έχεις

ους του Σπένσερ;»

ρέπει να μιλήσουμε». Οι φωνές γύρω τους δυνάμωσαν και αναγκάστηκε να μιλήσει πιο δυνατά για ν’ ακουστεί. «Ιδιαιτέρως, αν δε σε πειράζει».

ς έδειξε μια πόρτα μ’ ένα νεύμα του κεφαλιού. «Στο γραφείο μου».

τή τη φορά, καθώς διέσχιζαν την αίθουσα, ο Γκίντεον μπήκε ανάμεσα στην Πάιπερ και τον απειλητικό περίγυρο. Οι διαπληκτισμοί είχαν κοπά

ντιμαχόμενες πλευρές είχαν αρχίσει να κουράζονται. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε την Πάιπερ να προσπαθήσει να παρέμβει στη διαμάχη, ελπίζο

ει ένα ειρηνικό τέλος. Αν και δεν ήταν από τις γυναίκες που απέφευγαν τους καβγάδες, προσπαθούσε να βρίσκει ειρηνικές λύσεις ακόμα

ότερες καταστάσεις. Ήταν ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της την εποχή που ο Γκίντεον την είχε πρωτογνωρίσει και μάλλον τίποταάξει από τότε.

να την αποτρέψει να αναμειχτεί στο συγκεκριμένο καβγά, χρησιμοποίησε το πιο απλό και αποτελεσματικό μέσο που διέθετε ένας άντρας του χα

Πέρασε το χέρι του γύρω απ’ τη μέση της και την κράτησε κοντά του, εμποδίζοντάς την ταυτόχρονα να χρησιμοποιήσει τη μηχανή της. «Πρέπει

οναδική γυναίκα που ξέρω, που είναι τόσο ανόητη ώστε να χώνεται σ’ έναν ξυλοδαρμό και να διακινδυνεύει τη σωματική της ακεραιότ

αφέρον για τους διαπληκτιζόμενους».

κίντεον, θα έχουμε τραυματίες αν δεν τους σταματήσεις».

κή τους επιλογή. Αν πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους... Θα πρότεινα όμως εσύ να μείνεις απέξω. Με το να επεμβαίν

γάδες των άλλων είναι σίγουρο πως θα πληγωθείς. Πίστευα ότι είχες πάρει το μάθημά σου την τελευταία φορά που έκανες το ίδιο λάθος».

πληγωμένο της βλέμμα τον βρήκε απροετοίμαστο. «Γκίντεον, αυτό δεν ήταν καθόλου ευγενικό. Παλιά ήσουν απλώς σκληρός. Βλέπω όμως

ς γίνει απάνθρωπος».

τι λέει; αναρωτήθηκε εκείνος. «Μπορείς να μου εξηγήσεις...»

μια απότομη κίνηση, ξέφυγε από τη λαβή του. «Κυρίες και κύριοι!» φώναξε. «Ακούστε με, σας παρακαλώ. Θα χαρείτε να μάθετε ότι ο κύρ

αξε γνώμη. Δεν υπάρχει πια λόγος να τσακώνεστε».

μια στιγμή επικράτησε απόλυτη σιωπή. Ύστερα όλοι άρχισαν να πανηγυρίζουν. Ένας κακομοίρης κατέρρευσε στο πάτωμα κλαψουρίζοντας σα

άιπερ του έριξε μια ματιά κι έπειτα κοίταξε τον Γκίντεον με τόση οργή, που θ’ ανάγκαζε οποιονδήποτε άλλον να πισωπατήσει. Συναισθανότα

η δύναμη έκρυβε το βλέμμα της; Μάλλον. Οι γυναίκες πάντοτε εκμεταλλεύονται τα ατού τους.

φωτογραφική μηχανή πήρε πάλι φωτιά, χωρίς όμως αυτό να εμποδίσει την Πάιπερ να συνεχίσει να τον κατηγορεί. «Εσύ φταις που κλαίει. Είσαι κ

τεον, ειλικρινά. Έτσι θα τιτλοφορήσω αυτές τις φωτογραφίες. ‘‘Ένα κάθαρμα εν δράσει’’».

άθος», τη διόρθωσε, «εσύ φταις που κλαίει. Και θα κλάψει ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώσει ότι είπες ψέματα».

υτό θα το ρυθμίσεις εσύ», του ανακοίνωσε. «Θα το κανονίσεις προτού πληγωθεί και κανένας άλλος».

πως θα κάνω και με τον Σπένσερ;»

αι».

άντα πετούσες στα σύννεφα. Και κάποτε μ’ άρεσε αυτό».

Πάιπερ τινάχτηκε. «Ποτέ δεν πετούσα στα σύννεφα. Για την ακρίβεια, ήμουν πιο ρεαλίστρια απ’ όλους σας. Πράγματι όμως περιμένω το καλύτ

ανθρώπους».

ωτογραφίζεις ό,τι καλύτερο κρύβουν μέσα τους», τη διόρθωσε.

άντα αυτό κάνω, ίσως επειδή πάντα ελπίζω ότι η καλοσύνη θα νικήσει τις περισσότερες ανθρώπινες αδυναμίες».αι πώς αντιμετωπίζεις την απογοήτευση;»

ήχος της μηχανής σταμάτησε. «Αυτό θα πει κυνισμός». Τον κοίταξε εξεταστικά. «Ανυπομονώ να εμφανίσω το φιλμ. Αναρωτιέμαι αν θα βρω

ς καλοσύνης που να έχει ξεμείνει μέσα σου».

μφιβάλλω. Όμως αυτό το ήξερες, έτσι δεν είναι;» Ο άντρας δίπλα τους είχε σταματήσει να κλαίει. Σηκώθηκε όρθιος και κατευθύνθηκε προς

. «Ώρα να πηγαίνουμε», είπε ο Γκίντεον.

ρασε το χέρι του γύρω απ’ τους ώμους της κι άνοιξε την πόρτα, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή. Από το χάος της αίθουσας, βρέθηκαν

εινό, σιωπηλό διάδρομο.

Πάιπερ στάθηκε για λίγο, για να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον. Ο διάδρομος φαινόταν να εκτείνεται ως το άπειρο, μια ψευδαίσθησ

δεσπότης είχε ξοδέψει πολλά χρήματα για να πετύχει. Φάνταζε λες και κάποια αόρατη οντότητα ρουφούσε όλο το φως και την ενέργεια

βάλλον, αφήνοντας πίσω της μόνο μια ανησυχητική ηρεμία. Απ’ όσο θυμόταν ο Γκίντεον, όσοι έμπαιναν σ’ αυτόν το διάδρομο μιλούσαν

ριστά. Φυσικά, η Πάιπερ ήταν η εξαίρεση.

π’ ό,τι βλέπω δεν έχεις χάσει το ταλέντο σου». Η φωνή της αντήχησε σ’ όλον το διάδρομο, αποδιώχνοντας τις σκιές. «Πάντα καταφέρ

ουργείς εντυπώσεις».είνος έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Κάνω ό,τι μπορώ».

ε χρειάζεται να κοπιάζεις, Γκίντεον. Από μόνος σου είσαι αρκετά εντυπωσιακός».

αρατήρηση τον εξέπληξε. «Κομπλιμέντο;»

απίστωση», του απάντησε κοφτά. «Η παρουσία σου ήταν επιβλητική από τότε που ήσουν ακόμη παιδί».

Γκίντεον δεν ήξερε τι να πει, κι έτσι προτίμησε να σιωπήσει. Η συνάντηση δεν εξελισσόταν όπως την είχε στο μυαλό του, ίσως επειδή δεν την

ιάσει. Στο βάθος του διαδρόμου, κρυμμένη στο σκοτάδι, υπήρχε μια μεγάλη δίφυλλη πόρτα από ξύλο καρυδιάς. Ήξερε πόσο τρομακτική φάντα

εδιασμός της αποσκοπούσε σ’ αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα. Ξαφνικά η Πάιπερ συνειδητοποίησε ότι ο Γκίντεον την κρατούσε ακόμα. Ελευθέ

της κι έκανε ένα βήμα στο πλάι για να απομακρυνθεί κάπως. Οι κινήσεις της τον εκνεύριζαν, αλλά δεν ήξερε γιατί. Είχε συνηθίσει πια να τον κρ

σταση. Όταν όμως το έκανε εκείνη, τον ενοχλούσε αφάνταστα.

οχώρησε κι άνοιξε την πόρτα, πιάνοντάς την ξανά απ’ τη μέση. Εκείνη ελευθερώθηκε για άλλη μια φορά από τη λαβή του και στράφηκε να τον

κίντεον έκλεισε την πόρτα με δύναμη· μέσα στην απόλυτη ησυχία, αυτός ο ήχος ακούστηκε σαν πυροβολισμός. Όμως η Πάιπερ, εκτός

υλακτικότητα που διακρινόταν στο βλέμμα της, δεν έδειχνε να φοβάται. Αντίθετα, η έκφρασή της έγινε ακόμα πιο μαχητική.

τό δεν τον εξέπληξε. Η Πάιπερ Μοντγκόμερι σπανίως υποχωρούσε μπροστά στις δυσκολίες. Του άρεσε που δεν ήταν εύκολος αντίπαλος. Έτσ

θα γινόταν πιο ισότιμη, άσχετα αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Είχε χρειαστεί πέντε ολόκληρα χρόνια για να πετύχει τον αδερφό τη



κολη στιγμή της ζωής του, και τώρα που τα είχε καταφέρει σκόπευε να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες στο έπακρο.

Πάιπερ δεν επιτέθηκε αμέσως, όπως είχε κάνει νωρίτερα. Στάθηκε μπροστά του, εξετάζοντας τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο δωμάτιο και τον κάτ

ς μεγάλη του έκπληξη, δεν αναζήτησε τη μηχανή της. Άλλωστε ποτέ δεν την είχε χρησιμοποιήσει για να κρυφτεί πίσω από τους παντοδύναμους

Είχε μέσα της πολύ δυναμισμό, δεν μπορούσε να αρκεστεί σε κάτι τέτοιο. Τη χρησιμοποιούσε περισσότερο σαν μέσο για ν’ ανακαλύψει την

ω από κάθε είδους προσχήματα. Αυτή όμως ίσως να ήταν η μοναδική κατάσταση που θα προτιμούσε να μην ξεσκεπάσει. Τα αποτελέσματα μπ

δεικνύονταν καταστροφικά, τόσο για την ίδια όσο και για τον Σπένσερ.

υ χαμογέλασε προκλητικά. «Λοιπόν, θα ξεκινήσεις πρώτος;»

ν υπήρχε λόγος να τη ρωτήσει γιατί είχε έρθει. Ήξεραν και οι δυο την απάντηση. Υπήρχαν πιο ενδιαφέροντα θέματα ν’ ασχοληθούν. «Δεν π

ημά σου την τελευταία φορά που μπήκες ανάμεσα σ’ εμένα και τον αδερφό σου;» τη ρώτησε ήρεμα.

Πάιπερ ένιωσε να κοκκινίζει, όπως και νωρίτερα. Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να συγκρατηθεί. Καθώς δεν άντεχε να τον κοιτάζει διατ

όχρονα την ψυχραιμία της, γύρισε και κατευθύνθηκε προς ένα ντουλάπι αντίκα, όπου ο Γκίντεον φύλαγε τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό του. Υποψ

ξαφνική της οπισθοχώρηση ίσως να φάνταζε προκλητική στα μάτια του, αλλά δεν μπορούσε να αντέξει. Έπρεπε να πάρει μια ανάσα.

ραίο», μουρμούρισε.είνος την ακολούθησε. «Τι κακό είπα;»

σίπεντεϊλ είναι;»

ναι η δεύτερη φορά που αντιδράς υπερβολικά, επειδή αναφέρθηκα στον τσακωμό μου με τον Σπένσερ. Θέλω να μάθω γιατί».

εν είναι και πολύ ευχάριστη ανάμνηση».

εν είναι ευχάριστη για κανέναν μας. Αυτό όμως δεν εξηγεί γιατί δείχνεις έτοιμη να λιποθυμήσεις όποτε το αναφέρω. Δε σου ταιριάζει τέτοια αν

πόν, τι συμβαίνει;»

ς μπορεί να μου κάνει μια τέτοια ερώτηση; αναρωτήθηκε η Πάιπερ. Τόσο άκαρδος έχει γίνει; Ή μήπως πιστεύει πως ο χρόνος γιατρεύει όλες τις

σπάθησε να πνίξει την πικρία της. Εκείνος θα ’πρεπε να ξέρει ότι τέτοιες πληγές ποτέ δε γιατρεύονται πραγματικά. Ο πόνος λιγοστεύει, αλλά πάν

ου βαθιά θαμμένος, σε σημείο που να μην τον φτάνουν εύκολα άστοχα λόγια ή πράξεις.

τρεψε την προσοχή της σ’ ένα γδάρσιμο πάνω στην πόρτα του ντουλαπιού. Ήλπιζε ότι τα γδαρσίματα στη δική της ψυχή δεν ήταν τόσο εμφ

υπολογίσει όμως την παρατηρητικότητα του Γκίντεον. Είχε ανακαλύψει με τερατώδη ευκολία το σκοτεινό κομμάτι που έκρυβε μέσα της. «Δεν ή

αφέρεσαι για αντίκες», του είπε σταθερά.

ος μεγάλη της ανακούφιση, εκείνος αποδέχτηκε την αλλαγή θέματος. Ήταν βέβαιο ότι θα επανερχόταν στο προηγούμενο, αλλά η προσωρινή υπο

έδινε χρόνο για να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία της. «Δεν ενδιαφέρομαι», της είπε. «Αυτό το απέκτησα όταν αγόρασα τη Βιομηχανία Ράμσεϊ».

Πάιπερ είχε την αίσθηση ότι το σχόλιο δεν είχε γίνει τυχαία. Υπήρχε κάποιος λόγος που της έδινε τη συγκεκριμένη πληροφορία. Άλλωστε ο Γκί

ήθιζε να κάνει άσκοπες συζητήσεις. «Δεν ήξερα ότι η εταιρεία ήταν δική σου».

εν είναι. Δεν υφίσταται πλέον ως επιχείρηση. Τώρα αποτελεί κομμάτι έξι διαφορετικών εταιρειών».

τή η περιγραφή του έκανε την Πάιπερ να φανταστεί ένα παζλ που τα κομμάτια του είχαν σκορπιστεί κι έπειτα είχαν ξαναμπεί απρόσεκτα σ

ιά. Τα κομμάτια αυτά δε θα μπορούσαν ποτέ πια να αποτελέσουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο, αλλά ούτε και θα ταίριαζαν στο καινούριο παζλ

ν βάλει. Χάιδεψε τις καμπύλες του ξύλου. Ένιωσε μελαγχολία μ’ αυτή τη σκέψη και χαμογέλασε με πικρία. Ήξερε ότι η αντίδρασή της ήταν πα

υπήρχε κανένας συναισθηματικός δεσμός με την εταιρεία ή με τους ανθρώπους της.

ηλαδή αυτό το ντουλάπι είναι ό,τι απέμεινε από αυτή την εταιρεία», παρατήρησε.

Γκίντεον ανασήκωσε τους ώμους του. «Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι».

υ έριξε ένα γρήγορο βλέμμα. Τα τελευταία είκοσι λεπτά, είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μην του επιτρέψει να την επηρεάσει, να κρατ

μες από τη σχέση τους σε απόσταση ασφαλείας. Όμως, κλεισμένη στο γραφείο που αποτελούσε τη βάση των δραστηριοτήτων του, δυσκολευό

πιο πολύ, ειδικά μετά το φιλί που είχαν ανταλλάξει. Δεν είχε καμία ελπίδα να μην επηρεαστεί από εκείνον, τουλάχιστον όσο βρίσκονταν μόνοι. Ε

ατόφια αρρενωπή δύναμη που φαινομενικά ενισχυόταν από το συγκεκριμένο χώρο, σαν να κυριαρχούσε η παρουσία του και στην παραμικρή γωατίου. Αυτή η σκέψη ήταν τρομακτική.

ρόνος δεν τον είχε επηρεάσει θετικά. Τα χαρακτηριστικά του πάντοτε ήταν αδρά, έντονα. Τώρα όμως φανέρωναν μια σκληρότητα, σημάδι ότι μ

ν κυριαρχήσει οι πιο σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητάς του. Στα σημεία όπου κάποτε λεπτές ρυτίδες μαλάκωναν την ένταση από τα σκοτειν

ο θεληματικό του πιγούνι, τώρα η Πάιπερ δεν έβλεπε το παραμικρό ίχνος της ευγένειας που τόσο είχε αγαπήσει.

Γκίντεον είχε κρυφτεί πίσω από τη μάσκα του επιχειρηματία· όμως εκείνη δεν ξεγελιόταν. Το μεταξωτό κοστούμι και τα καλοχτενισμένα μα

λιά είχαν αντικαταστήσει το τζιν, το μακό και τις ακατάστατες μπούκλες του· όμως πίσω απ’ αυτή τη λουστραρισμένη επιφάνεια κρυβό

τόγονη ψυχή. Την πρόδιδε η ένταση στο βλέμμα του και το ατσαλένιο κορμί που είχε φτιάξει την εποχή της σκληρής χειρωνακτικής δουλ

στάσεις είχαν κάνει ανελέητο αυτό τον άντρα· ζούσε χωρίς συμβιβασμούς και συμπόνια, ίσως επειδή στα νιάτα του δεν είχε γνωρίσει τίποτα από

ήρχε κι άλλη μια αλήθεια, που η Πάιπερ δεν μπορούσε να την αγνοήσει όσο κι αν προσπαθούσε. Είχε συμβάλει και η ίδια στη διαμόρφωση αυ

κτου χαρακτήρα. Τον είχε προδώσει στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Δεν είχε φανεί αρκετά δυνατή, ώστε να παλέψει για κείνον κ

έλεσμα, τρεις άνθρωποι είχαν χάσει ό,τι πολυτιμότερο είχαν στον κόσμο. Όμως αυτή η γνώση δεν άλλαζε ό,τι ήδη είχε γίνει. Μπορούσε ω

άξει τα μελλοντικά σχέδια του Γκίντεον. Τότε, είχε φανεί αδύναμη. Τώρα, είχε όλη τη θέληση και το θάρρος για να παλέψει.

λωστε, δε χρωστούσε μόνο στον Σπένσερ για όσα είχαν συμβεί. Χρωστούσε και στον Γκίντεον. Έπρεπε να επανορθώσει για ένα μεγάλο κακόι. Και θα το πραγματοποιούσε, αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος. Το μόνο ζήτημα ήταν πώς θα κατάφερνε να το πετύχει.

ρε ένα αντικείμενο που βρισκόταν σε περίοπτη θέση πάνω στο έπιπλο, προσπαθώντας να κερδίσει λίγο χρόνο για να σκεφτεί. Διαπίστωσε έκπλ

κειτο για πραγματικό έργο τέχνης. Ένα εξαίσιο κεραμικό όπου είχε ζωγραφιστεί ένας γονατισμένος πολεμιστής πάνω σε λευκό και κόκκινο π

όταν καλά, χρησίμευε ως δοχείο και σκεύος σερβιρίσματος για υγρά. «Από πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι για την τέχνη της προκολομβιανής επ

ως τυχαία το απέκτησες κι αυτό;»

οτέ δεν ενδιαφέρθηκα. Το συγκεκριμένο κομμάτι ανήκε στον Άρτσιμπαλντ Φένζερ».

Πάιπερ έσμιξε τα φρύδια. «Το ’χω ακουστά το όνομα. Αυτός δεν είχε κάποια σχέση με χαλυβουργία; Νομίζω πως πριν από χρόνια είχα διαβ

κόπησε».

Γκίντεον χάιδεψε την καμπύλη που σχημάτιζε το όπλο του πολεμιστή, προσέχοντας να αποφύγει ν’ αγγίξει το χέρι της. Άραγε το έκανε

φευγε το άγγιγμά της επειδή δεν εμπιστευόταν τον εαυτό του; Η Πάιπερ έδιωξε βιαστικά αυτή τη σκέψη. Αν ίσχυε αυτό, γιατί την είχε φιλήσει;

Φένζερ αρνήθηκε να πουλήσει την εταιρεία», της εξήγησε. «Η χρεοκοπία ήταν η μόνη εναλλακτική λύση».

ύση το λες εσύ αυτό;»

Γκίντεον ανασήκωσε τους ώμους. «Προτίμησε αυτή από το να την πουλήσει σ’ εμένα».

ι εσύ αγόρασες τα απομεινάρια της επιχείρησής του σε δημοπρασία;»



χι, δεν άξιζε πια ν’ ασχοληθώ με την περίπτωσή του».

εν καταλαβαίνω. Αγόρασες τα έργα τέχνης που είχε, έτσι δεν είναι; Γιατί να το κάνεις αυτό, αφού...»

υτό ήταν το αγαπημένο του κομμάτι». Της πήρε προσεκτικά το κεραμικό και το ακούμπησε ξανά πάνω στο έπιπλο. «Αποτελεί και μια θ

θύμιση».

α σένα;»

χι».

οσπάθησε τρομερά για να μη φανερώσει την έκπληξή της. «Το χρησιμοποιείς ως προειδοποίηση για όσους βρίσκονται σε παρόμοια θέση μ’

» Ο Γκίντεον δεν επιβεβαίωσε την υπόθεσή της, αλλά εκείνη ήξερε ότι είχε μαντέψει σωστά. «Και λειτουργεί; Οι άλλοι χάνουν την ψυχραι

ς μαθαίνουν την ιστορία που κρύβεται πίσω του;»

υτό θα το δούμε, σωστά;»

Πάιπερ κοίταξε το κεραμικό με αποστροφή. Στράφηκε και παρατήρησε ξανά το χώρο, βλεποντάς τον τώρα κάτω από εντελώς διαφορετικό

ζήτησε τη μηχανή της· ήθελε αργότερα να διαπίστωνε αν οι φωτογραφίες θα επιβεβαίωναν τις υποψίες της. «Όλο το δωμάτιο είναι διακοσμη

πια από ανθρώπινες ζωές, Γκίντεον;» τον ρώτησε καθώς τραβούσε.φιξε τα χείλη του ακούγοντάς την. «Τα κομμάτια προέρχονται από τις εταιρείες που αγοράζω».

ου αγοράζεις... ή που καταστρέφεις;»

εν καταστρέφω τις επιχειρήσεις που αγοράζω». Η επικίνδυνη χροιά της φωνής του δεν μπορούσε να της διαφύγει. «Αυτό το έχουν κάνε

κτήτες τους. Εγώ απλά περιμαζεύω τα απομεινάρια τους προσφέροντας μια λογική τιμή».

ρισε να τον κοιτάξει. «Για να τα κάνεις τι, Γκίντεον; Πού καταλήγουν τα συντρίμμια που μαζεύεις;»

α πουλάω».

ν υπήρχε κανένας λόγος να ταραχτεί. Εκείνος απλώς επιβεβαίωνε τις υποψίες της. «Μάλιστα. Αντί, δηλαδή, να δημιουργείς, όπως έκανες παλ

ιμάς να καταστρέφεις».

ίνηση των ώμων του μαρτυρούσε ότι είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του. «Έχουμε βγει εκτός θέματος».

αθόλου. Νομίζω ότι δεν έχουμε ξεφύγει καθόλου. Το αντίθετο. Ξέρεις βέβαια ότι έχω έρθει για το ζήτημα του Σπένσερ και του συμβολαίου».

ο υπέθεσα». Το βλέμμα του έγινε ψυχρό, φανερώνοντας μια σκληρή περηφάνια. «Δε θα ερχόσουν να με δεις για κανέναν άλλο λόγο, έτσι δεν είν

θα την πίστευε αν του έλεγε την αλήθεια, κι έτσι δεν έκανε τον κόπο. «Τι σχέδια έχεις;» τον ρώτησε.

α χείλη του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο, η σκιά εκείνου του χαμόγελου που έβλεπε παλιά η Πάιπερ. «Σκοπεύω βέβαια να καταστρέψω τον αδερφ

ο συμβόλαιο δεν είχε γίνει ανάμεσά σας, Γκίντεον». Πίεσε τον εαυτό της να μην ακουστεί παρακλητικά. Μ’ αυτό τον τρόπο ποτέ δε θα κατάφερν

άξει γνώμη. Πριν από χρόνια θα μπορούσε να συζητήσει λογικά μαζί του. Τώρα πια, όμως, δε φαινόταν καθόλου λογικός. Είχε περάσει πάρ

ός κι ήταν πολλές οι πικρίες που εκκρεμούσαν ακόμα ανάμεσά τους. Μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιον άνθρωπο που ήταν αποφασισμένος

κηση, και τώρα είχε δει έναν. Μήπως δεν παρατηρούσε και τον αδερφό της τα τελευταία πέντε χρόνια; «Ο Σπένσερ είχε κάνει αυτή τη συμφωνία

ό οικογενειακό φίλο».

Γκίντεον ένευσε καταφατικά. «Τον Τζακ Γουάιλι. Δυστυχώς όμως για σας, ο Τζακ δε φρόντισε να κλείσει το συμβόλαιο πριν να πεθάνει. Κι αφ

ε, το συμβόλαιο σχετίζεται μ’ εμένα και αυτό έγινε όταν αγόρασα την επιχείρηση του Γουάιλι από τους κληρονόμους του».

α ο Τζακ δεν είχε τέτοιο σκοπό», προσπάθησε να του εξηγήσει η Πάιπερ. «Εκείνος ήθελε να βοηθήσει τον Σπένσερ».

πως είπα... θα ’πρεπε να είχε προβλέψει κάποιο απρόοπτο συμβάν, αν δεν ήθελε ν’ αφήσει τον αδερφό σου εκτεθειμένο».

αι τώρα εσύ θα ζητήσεις να γίνει η εκτέλεση του συμβολαίου;»

ος μεγάλη της έκπληξη ο Γκίντεον κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Καθόλου. Απλούστατα, τον επόμενο μήνα που θα λήξει, δε θα το ανανεώσω».

Πάιπερ εξαγριώθηκε. «Υπάρχει καμιά διαφορά;»

εγάλη. Αν απαιτούσα τώρα την εκτέλεση του συμβολαίου, ο αδερφός σου δε θα είχε καμιά επιλογή. Εγώ του δίνω ένα μήνα για ν’ αποφασίσει

ρώσει».ολύ γενναιόδωρο εκ μέρους σου».

σαρκασμός της τον έκανε να την πλησιάσει περισσότερο. «Πίστεψέ με. Είμαι κάτι παραπάνω από γενναιόδωρος». Η λεκτική του επίθεση πρό

σα που δυσκολευόταν να κρύψει. «Ο αδερφός σου έκανε ό,τι μπορούσε για να με καταστρέψει. Πίστευες πραγματικά ότι θα το άφηνα έτσι, ό

σκα κάποιον τρόπο να του ανταποδώσω την τόση ευγένειά του;»

εν το έκανε σκόπιμα».

πα; Εγώ νομίζω ότι βρήκε την ιδανική δικαιολογία για να μας χωρίσει. Και τα κατάφερε, έτσι δεν είναι;»

Γκίντεον ήξερε πολύ καλά πως ο χωρισμός τους δεν οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στις κατηγορίες του Σπένσερ. «Και εξαιτίας αυτού που

από πέντε χρόνια, εσύ τώρα σκοπεύεις να τον καταστρέψεις;»

Σπένσερ θα καταστραφεί αν χάσει αυτό που έχτιζε τα τελευταία πέντε χρόνια;»

αι».

Γκίντεον δεν κάμφθηκε. Άραγε είχε χάσει για πάντα την ικανότητα να συμπονάει και να συγχωρεί; «Ίσως τότε να νιώσει σ’ ένα μικρό βαθμό όπω

ώ. Και θα δούμε αν θα έχει το κουράγιο να μαζέψει τα συντρίμμια και να προχωρήσει ή αν θα παραδοθεί».

αι να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του μέσα στην πικρία;»Γκίντεον φάνηκε να το διασκεδάζει πραγματικά. «Αυτό πιστεύεις ότι έκανα εγώ;»

ιστεύω ότι επέτρεψες η πικρία σου ν’ αλλάξει αυτό που ήσουν κάποτε».

χι η πικρία, γλυκιά μου. Μάλλον η σκληρή πλευρά της ζωής». Όλη αυτή η σκληρή πλευρά καθρεφτίστηκε ξαφνικά στο πρόσωπό του. «Ε

φός σου με βάλατε σ’ αυτό το μονοπάτι. Γιατί λοιπόν παριστάνεις την έκπληκτη, τώρα που διαπιστώνεις ότι το ακολούθησα;»

Πάιπερ κούνησε το κεφάλι της. «Μην κατηγορείς εμάς γι’ αυτό που έγινες. Καθένας κάνει τις επιλογές του, Γκίντεον».

ρατήρησε ξανά το χώρο. Ήταν τραγική η σκέψη ότι είχε χτίσει την επιχείρησή του πάνω σε στάχτες καταστροφής. Άραγε πόσες διαφορετικές ε

προσωπεύουν όλα αυτά τα αντικείμενα; αναρωτήθηκε. Πόσα φαντάσματα στοιχειώνουν τις γωνιές αυτού του δωματίου; «Δε μετανιώνεις για τίπ

έχεις κάνει;»

είνος στάθηκε ακριβώς πίσω της. «Μόνο για ένα πράγμα μετανιώνω στη ζωή μου».

αι ποιο είναι αυτό;»

ς έσφιξε τους ώμους, αναγκάζοντάς τη να γυρίσει να τον κοιτάξει. «Δεν έχεις κερδίσει το δικαίωμα να μάθεις».

λόγια του της ξύπνησαν την περιέργεια. «Δεν το έχω κερδίσει;»

πρόσωπό του έμεινε ξαφνικά ανέκφραστο και η Πάιπερ συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν είχε δει τόση μοναξιά σ’ έναν άνθρωπο. Φαινόταν λωτος, κάτι που ποτέ του δε θα παραδεχόταν. Κι ούτε θα χαιρόταν αν εκείνη του έδειχνε ότι το καταλάβαινε. Λαχταρούσε να τον αγκαλι



ακώσει τον πόνο του, όπως έκανε όταν ήταν ακόμα μαζί. Αυτό ωστόσο ξεπερνούσε τις ικανότητές της. Ποτέ δε θα την άφηνε να τον πλησιάσει τ

Παλιότερα θα δεχόταν το χάδι της. Τώρα όμως θα το θεωρούσε ένδειξη αδυναμίας, μιας αδυναμίας που έπρεπε πάση θυσία να πνίξει.

ριν από χρόνια σου είχα εμπιστευτεί τα παιδιάστικα μυστικά μου», της είπε.

α θυμάμαι». Τον κοίταξε επίμονα. «Εσύ όμως φαίνεται ότι τα ’χεις ξεχάσει».

ταν ανόητα όνειρα. Ανούσια».

αι οι στόχοι που τα αντικατέστησαν είναι καλύτεροι;»

αι».

ατί;»

ατί κανείς δεν μπορεί πια να μου πάρει ό,τι έχω».

Πάιπερ γέλασε, αλλά το γέλιο της ήχησε λυπητερό. «Αχ, Γκίντεον. Κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει, γιατί δεν έχεις δημιουργήσει τίποτα που

γματικά. Και κανείς δεν μπορεί να σ’ αγγίξει σαν άνθρωπο, γιατί δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε πλησιάσει, μήπως τυχόν και πληγωθείς ξανά».

ι ούτε θα το επιτρέψω ποτέ». Η επιμονή του απλώς επιβεβαίωσε τις υποψίες της. Όμως ταυτόχρονα δυσκόλευε περισσότερο τη δική της δουλ

ερδεύουμε μ’ αυτό, Πάιπερ. Έκανες το καθήκον σου. Ήρθες να με παρακαλέσεις εκ μέρους του αδερφού σου. Κι εγώ δε συγκινήθηκα. Γύρνα του ότι ήρθε η ώρα να πληρώσει γι’ αυτά που έκανε».

είνη κούνησε το κεφάλι της μ’ ένα πείσμα που συναγωνιζόταν το δικό του. «Όχι, Γκίντεον. Δεν ήρθα να σε παρακαλέσω. Κάθε άλλο».

η με υποτιμάς. Ήρθες για το συμβόλαιο».

ωστά. Γι’ αυτό ήρθα».

Γκίντεον ανασήκωσε τα φρύδια του. «Ήρθες για να συμμορφωθείς με τους όρους του συμβολαίου;»

αι».

μάτια του σκοτείνιασαν ακόμα περισσότερο από την έκπληξη και το θυμό. «Σύμφωνα με τους όρους, ο Σπένσερ θα πρέπει ή να εξοφλήσει το

αραιτηθεί από την ιδιοκτησία του. Κι εσείς δεν έχετε τα χρήματα που χρειάζονται για την αποπληρωμή του δανείου. Το έχω ελέγξει».

ράγματι, δεν τα έχουμε».

ρθες λοιπόν για να διαπραγματευτείς την κατάσχεση του μύλου;»

εχνάς την τρίτη επιλογή».

ν άργησε να τη θυμηθεί. «Έχεις να προσφέρεις κάποιο αντίτιμο ίσης αξίας;» τη ρώτησε.

Πάιπερ δε δίστασε καθόλου. «Ναι».

ε προειδοποιώ, Πάιπερ. Απαιτώ να πάρω το ακριβές ποσό».

ην ανησυχείς, θα το πάρεις».

αι τι σκοπεύεις να μου δώσεις;»

είνη χαμογέλασε. «Τον εαυτό μου. Εγώ είμαι το ακριβές αντίτιμο του δανείου».



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2

είδους αστείο είναι αυτό;» τη ρώτησε ο Γκίντεον οργισμένος.

Πάιπερ κούνησε ατάραχη το κεφάλι της. «Δεν είναι αστείο».

ισό λεπτό, να καταλάβω. Προσφέρεις τον εαυτό σου ως αντίτιμο για το δάνειο του Σπένσερ;»

ού είναι το πρόβλημα; Πιστεύεις ότι δεν αξίζω τόσο;»

εκείνη ήξερε πόσο εξαγριωμένος ένιωθε, δε θα τραβούσε άλλο το σκοινί και θα έψαχνε την πλησιέστερη έξοδο για να φύγει. «Δε θα ήθελες να

φτομαι τώρα», την προειδοποίησε.

σύ δε μου έμαθες να αντιμετωπίζω δημιουργικά τα προβλήματα;»

ειρε το κεφάλι στο πλάι, έτσι που τα μαλλιά της άγγιζαν τον ώμο της. Ο Γκίντεον λαχταρούσε όσο τίποτα να βυθίσει τα χέρια του σ’ αυτόν το μ

αρρο, όπως συνήθιζε να κάνει όταν ήταν εραστές. Τα δάχτυλά του έκαιγαν, καθώς ήθελε να νιώσει ξανά εκείνη τη γνώριμη υφή τους. Η ευκαιρία

δοθεί λίγο νωρίτερα δεν είχε ικανοποιήσει στο ελάχιστο τη δίψα του. Ο πόθος του είχε φουντώσει τόσο, που του προκαλούσε σωματικό

ναμία του αυτή ενίσχυε τον εκνευρισμό του, καθώς τον ανάγκαζε να παραδεχτεί πόσο μεγάλη επιρροή ασκούσε ακόμα εκείνη πάνω του.

α αντιμετωπίζεις τα προβλήματα δημιουργικά;» επανέλαβε. «Μα τι λες τώρα, Πάιπερ;»

ε θυμάσαι;» Το βλέμμα της έγινε ζεστό.

τί να εκπέμπει τόσο μαγνητισμό; αναρωτήθηκε εκείνος. Ένιωθε πως θα τρελαινόταν. Ήθελε να βρει τη δύναμη να τη διώξει, να την πετάξει έ

ερη σκέψη. Όμως οι ορμόνες του τον ωθούσαν να κλειδώσει την πόρτα και να την κρατήσει. Να την κρατήσει. Αυτές οι λέξεις έκρυβαν μια απε

υτική έλξη.

άποτε μου είχες πει ότι, όταν δεν είχες χρήματα για να αγοράσεις αυτό που ήθελες, έπρεπε να βρεις δημιουργικές εναλλακτικές λύσεις».

έχνα το», την έκοψε. «Δε θα το δεχτώ».

Πάιπερ έδειξε να πεισμώνει. «Δε σου ζητάω να συμβιβαστείς. Αξίζω περισσότερα από το δάνειο. Δεν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια τα τελευτ

ια. Μπορώ να φανώ πολύ χρήσιμη και σ’ εσένα και στις επιχειρήσεις σου».

άνοντας τι; Βγάζοντας φωτογραφίες;»ερώτησή του δεν ήταν σαρκαστική. Εκτιμούσε τις ικανότητές της. Όσο ήταν ακόμα μαζί, η Πάιπερ είχε αρχίσει να γίνεται γνωστή ως φωτ

φών. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες της απαθανάτιζαν αλησμόνητες εικόνες, εξασφαλίζοντάς της ευρύτατη αποδοχή στην περιοχή, αν και ήτα

σι χρονών.

ν θες να βγάζω φωτογραφίες, θα χαρώ να το κάνω. Πιστεύω όμως ότι οι ικανότητές μου στη διοίκηση θα σου χρησίμευαν περισσότερο. Έχω πτ

κηση επιχειρήσεων, πέρα απ’ τις φωτογραφικές γνώσεις μου. Και, αν δε χρησιμεύω έτσι, έχω ταλέντο στην επικοινωνία· πάντοτε είχα. Ίσως

οια κενή θέση για μένα».

ποκλείεται».

α ασυνήθιστη σκληρότητα σκοτείνιασε τα χαρακτηριστικά της, μια έκφραση εντελώς αταίριαστη με τις τρυφερές καμπύλες του προσώπου της

α έκανε τους άλλους να γελούν και ηρεμούσε τα πνεύματα αντί να τα οξύνει. Όμως ο Γκίντεον είχε ξεχάσει πόσο πεισματάρα μπορούσε

τερα μπροστά σε αναποδιές. Όταν αποφάσιζε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, το έκανε χωρίς δισταγμούς και συμβιβασμούς, μ’ ένα πάθος ανίκη

ε σου ζητάω να επιλέξεις», του δήλωσε. «Σου λέω απλώς ότι, σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου, η απόφαση είναι δική μας, δική μου

νσερ. Μπορεί να παραιτηθεί από το μύλο, να επιστρέψει τα χρήματα που του είχε δανείσει ο Τζακ ή να προσφέρει ένα αντίτιμο ίσης αξίας με το π

λει. Εμείς, λοιπόν, επιλέξαμε την τελευταία λύση».ι εγώ την απορρίπτω».

Πάιπερ κούνησε το κεφάλι της. «Δική σου επιλογή. Βέβαια σ’ αυτή την περίπτωση το συμβόλαιο ακυρώνεται. Θα σου πρότεινα να ξαναδιαβ

ικά αποσπάσματα, Γκίντεον. Θα δεις ότι δεν έχεις άλλη λύση».

άντα υπάρχει».

υτό έλεγες και σ’ όλους τους ιδιοκτήτες των εταιρειών που αναλάμβανες; Τους ωθούσες να βρουν εναλλακτικές λύσεις, αντί γι’ αυτή που τους π

»

Γκίντεον δεν προσπάθησε καν να το αρνηθεί. «Όχι βέβαια».

πληκτος διαπίστωσε πως δε φάνηκε ικανοποιημένη ακούγοντας τα λόγια του. Μάλλον συμπόνια πρόδιδε η φωνή της. «Σκέψου το, Γκίν

ηθείς να ανανεώσεις το συμβόλαιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο να ικανοποιήσουμε τους όρους».

υτό λέω κι εγώ».

ραία. Εμείς όμως έχουμε πάντοτε στη διάθεσή μας τρεις επιλογές και η μία είναι να σου προσφέρουμε ισάξιο αντίτιμο». Η έκφρασή της πονήρεψ

σημαίνει ότι είσαι αναγκασμένος να με υποστείς».

Γκίντεον προσπάθησε να κρύψει τον εκνευρισμό του. Δεν έχει αλλάξει καθόλου! σκέφτηκε. Όπως πάντα, η Πάιπερ χώνεται οπουδήποτε. Το έκαντωμένα, αλλά αυτό δεν άλλαζε το αποτέλεσμα. Τις περισσότερες φορές το πείσμα της έβλαπτε περισσότερο την ίδια παρά οποιονδήποτε άλλον

βλεπε; «Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Σπένσερ συμφώνησε σε κάτι τέτοιο. Πάντοτε προτιμούσε να δίνει μόνος τις μάχες του. Ή μήπως ελπίζ

ρέσεις να μου αλλάξεις γνώμη;»

Πάιπερ κούνησε το κεφάλι της. «Ξέρουμε ότι αποκλείεται να συμβεί αυτό. Ο Σπένσερ καταλαβαίνει απόλυτα την έννοια της εκδίκησ

αλαβαίνει κι ότι αυτό που είχαμε κάποτε εμείς οι δύο ανήκει πια στο παρελθόν».

ι αφού καταλαβαίνει την έννοια της εκδίκησης, γιατί στέλνει εσένα;» Στράφηκε να την αντικρίσει. «Γιατί να σε βάλει σε κίνδυνο; Δεν ταιρι

ακτήρα του».

ρατήρησε κάτι στην έκφρασή της που τον έκανε να σωπάσει. Η Πάιπερ δε συνήθιζε να αποφεύγει το βλέμμα του. Διέθετε μια έμφυτη εντιμότητ

τητα που παρέμενε ίδια όπως και η ισχυρογνωμοσύνη της. Ξαφνικά κατάλαβε. «Ανάθεμα, Πάι-περ! Δεν το ξέρει ότι ήρθες εδώ, έτσι δεν είναι;»

Πάιπερ χαμογέλασε αυθάδικα κι έπειτα ανασήκωσε τους ώμους. «Ο Σπένσερ μπορεί να γίνει τόσο πεισματάρης όσο κι εσύ. Κι αφού τώρα

δι, σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να τον φέρω προ τετελεσμένου παρά να του παρουσιάσω την απόφασή μου ως μια ακόμα επιλ

έχεται περαιτέρω συζήτηση».

α υπάρξει περαιτέρω συζήτηση, να είσαι σίγουρη γι’ αυτό».

χαμόγελο έσβησε και αντικαταστάθηκε από μια έκφραση αποφασιστικότητας. «Δε θα καταλήξουμε σε τσακωμό, όπως εκείνος που σκηνο

ηγουμένως στην αίθουσα των συσκέψεων».



ε διαβεβαιώ ότι δεν τον σκηνοθέτησα εγώ».

σύ τον προκάλεσες και δεν έκανες τίποτα για να τον σταματήσεις».

Γκίντεον την κοίταξε εξεταστικά. «Με κατηγορείς επειδή οι χρυσοχόοι μέσα δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν;»

αι, τους οδήγησες σε μια τέτοια κατάσταση που σίγουρα θα τους ανάγκαζε να βγάλουν προς τα έξω το χειρότερο εαυτό τους. Και το έκανες σκό

ις. Όπως κι εγώ. Μόλις οι συγκεκριμένοι άνθρωποι καταφέρουν να ηρεμήσουν και να σκεφτούν νηφάλια, θα το καταλάβουν κι εκείνοι».

ρκετά, Πάιπερ! Η υπομονή έχει τα όριά της».

α ακόμα δεν άρχισα», του ανταπάντησε έντονα. «Κάποτε ήσουν ο άνθρωπος που εμπιστευόμουν όσο κανέναν. Τώρα όμως έχεις αλλάξει. Δεν εί

».

ψυχραιμία του Γκίντεον μηδενίστηκε μεμιάς. Αρκούσαν μόνο μερικές αστόχαστες κουβέντες από μια γυναίκα που κάποτε την είχε αγαπήσει όσ

ζωή του, μια γυναίκα που του ήταν πολυτιμότερη και από το λόγο της τιμής του ακόμα. «Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια! Τον κομμάτιασ

και δεν έχει απομείνει τίποτα απ’ αυτόν!»

καιολογίες. Αν ήθελες, θα μπορούσες να ξεπεράσεις τις δυσκολίες. Αυτό δε μου έλεγες πάντα;» Έκανε το λάθος να τον πλησιάσει. Και τ

λύτερο λάθος ν’ ακουμπήσει τα χέρια της πάνω του· χέρια απαλά, τρυφερά. «Πάντα έλεγες ότι ο άνθρωπος δεν προσδιορίζεται από τους εξωτάγοντες. Ότι, όταν κάποιος έχει θέληση και κρατά το λόγο του, μπορεί να ξεπεράσει κάθε κακουχία».

υτά τα έλεγε ένα παιδί. Ένα ανόητο παιδί που δεν είχε μάθει τις πικρές αλήθειες της ζωής».

αι ποιες είναι αυτές οι αλήθειες;»

Γκίντεον κοίταξε τα δάχτυλα που του έσφιγγαν το μπράτσο. Φαίνονταν απίστευτα λευκά και λεπτά πάνω στο σκούρο του κοστούμι. Άραγ

ιδητοποιούσε πόσο ευάλωτη ήταν; Πόσο εύκολα μπορούσε ο ίδιος να συντρίψει την ψυχή της; Μάλλον όχι, γιατί αλλιώς δε θα βρισκόταν εκεί

θυσία ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια. Αν η Πάιπερ τα συνειδητοποιούσε όλα αυτά, θα έψαχνε να βρει την πιο βαθιά τρύπα για να κρυφτεί, μέχ

νος εξαντλούσε το θυμό του πάνω στον ξεροκέφαλο Σπένσερ.

ομάκρυνε μαλακά το χέρι της από το μπράτσο του. Αν δεν το έκανε, θα υπέκυπτε στις ορμές που τον κατέκλυζαν από τη στιγμή που την είχε π

πόρτα του. «Η αλήθεια είναι ότι τα χρήματα και η δύναμη αποτελούν το μοναδικό νόμισμα που αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Κανείς δεν υπολογ

κρίνεια, πόσω μάλλον την προσπάθεια και τη θέληση. Ο λόγος της τιμής μου δε σήμαινε τίποτα όλ’ αυτά τα χρόνια. Όταν ήρθαν τα δύσ

ρωποι του Ολντ Μιλ δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να πιστέψουν τις κατηγορίες που εκτόξευε η αφρόκρεμα ενάντια στο γιο ενός μέθυσου».

ού το ξέρεις;» του αντιγύρισε. «Εκείνη τη μέρα τσακωθήκατε με τον Σπένσερ κι έπειτα εσύ έφυγες, αφήνοντας πίσω σου συντρίμμια. Πώ

έψουν, αφού δεν έμεινες για να υπερασπιστείς το λόγο της τιμής σου; Ο Σπένσερ μου είπε...»

άψε!» Χρειάστηκε ένα ολόκληρο λεπτό για να επανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. Χαμήλωσε τη φωνή του, αλλά αυτή η ηρεμία ήταν πιο τρο

οτιδήποτε θα μπορούσε να πει μέσα στο θυμό του. «Αν αγαπάς τη ζωή σου, μη μου αναφέρεις λόγια του αδερφού σου».

κίντεον...»

ρκετά με τις ανοησίες, Πάιπερ. Όλ’ αυτά έγιναν πολύ καιρό πριν. Ξέχνα το παρελθόν και αντιμετώπισε το παρόν. Έχουμε δουλειά να κάνουμ

εινα να ξεκινήσουμε».

μαι απλώς ένα αντίτιμο, επομένως μάλλον δε μου επιτρέπεται να διαφωνώ». Τον κοίταξε θυμωμένα. «Όχι πολύ».

ν έκοψε προφέροντας μόνο μια λέξη που την έκανε να κοκκινίσει. Τράβηξε τη γραβάτα του, προσπαθώντας να χαλαρώσει το σφίξιμο που τον έ

ρεμήσει. Πώς μπορεί να με εξαγριώνει τόσο εύκολα; αναρωτήθηκε. Φημιζόταν για την ψυχραιμία του σ’ όλους τους επιχειρηματικούς κύκλους.

ς μόνο μία λέξη της για να χάσει τον αυτοέλεγχό του.

ναγνωρίζω την επινοητικότητά σου», της είπε τελικά. «Αυτό όμως δεν αλλάζει την κατάσταση. Ο αδερφός σου υπέγραψε ένα συμβόλαιο με τ

άιλι κι εγώ θα εισπράξω τα χρωστούμενα. Είτε τώρα είτε σ’ ένα μήνα, δεν έχει καμία σημασία. Ο Σπένσερ θα καταστραφεί κι εσύ καλά θα κ

εις έξω απ’ αυτό».

στευε ότι η οργή του αρκούσε για να την αποθαρρύνει. Αλλά την είχε υποτιμήσει. Η Πάιπερ πήρε μια βαθιά ανάσα και το βλέμμα της έλαμψε απ

εισπράξεις τα χρωστούμενα εδώ και τώρα. Από μένα. Δεν μπορείς ν’ αρνηθείς την προσφορά μου, Γκίντεον, εκτός κι αν σκοπεύεις ν’ ακυρβόλαιο. Είμαι το αντίτιμο του δανείου, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι όλη δική σου».

έπρεπε ν’ αρνηθεί την προσφορά της, αλλά όσο το σκεφτόταν, τόσο περισσότερο πειρασμό ένιωθε για να δεχτεί. Εκείνο το φιλί σήμαινε πολ

ε με το ίδιο πάθος όπως και πριν από πέντε χρόνια. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που την είχε κρατήσει για τελευταία φορά στην

που την είχε φιλήσει όπως σήμερα, που την είχε κάνει δική του. Ίσως τελικά η εκδίκησή του απέναντι στον Σπένσερ να ήταν πιο γλυκιά

μενε. Θα ήταν ανόητος αν απέρριπτε την προσφορά της. Αργότερα, όταν εκείνη δε θ’ άντεχε πια το φόρτο της δουλειάς και θα παραιτού

ρούσε να απαιτήσει τα χρήματά του. Και στο μεταξύ, θα έπαιρνε πίσω όλα όσα του είχε στερήσει κάποτε ο αδερφός της.

σαι σίγουρη ότι θες να το κάνεις αυτό;» τη ρώτησε επίμονα. «Θα είναι δύσκολο».

βλέμμα της ξανάγινε εύθυμο. «Δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα με διευκόλυνες».

χεις καταλάβει ότι, αν η αξία σου δεν αντιστοιχεί στο οφειλόμενο ποσό, δε θα μπορείς να σώσεις πλέον τον αδερφό σου;»

ρόντισες να το κάνεις σαφές».

α σου κάνω σαφές και κάτι ακόμα». Με δυο βήματα βρέθηκε ξανά δίπλα της και την τράβηξε στην αγκαλιά του. «Από τη στιγμή που θα δε

σφορά σου, θα είσαι όλη δική μου. Οτιδήποτε θελήσω, οτιδήποτε ζητήσω, θα είσαι υποχρεωμένη να το πραγματοποιήσεις».

ννοείται ότι, όσον αφορά τη δουλειά, θα είμαι όλη δική σου». Το κορμί της χαλάρωσε μέσα στο δικό του, λες κι ένα μέρος του υποσυνειδήτουστευόταν απόλυτα. Ο Γκίντεον έσφιξε τα χείλη του. Ήταν ανόητο εκ μέρους της να εκτίθεται τόσο, ιδιαίτερα σ’ έναν άντρα όπως αυτός. «Θ

ς να σεβαστείς τα όρια μεταξύ των εργασιακών υποχρεώσεων και των προσωπικών απαιτήσεων».

Γκίντεον ενέδωσε στον πειρασμό και γλίστρησε τα χέρια του στα μαλλιά της. Ένιωθε την ένταση μέσα του να χαλαρώνει, λες και το άγγ

ρούσε να ξορκίζει τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν. Ταυτόχρονα όμως αυτό το άγγιγμα προκαλούσε μια νέα πηγή έντασης, που δυσκολευό

περισσότερο να καταπνίξει. «Κι αν οι απαιτήσεις μου συμπεριλαμβάνουν και τα δύο;»

μαι το αντίτιμο ενός επιχειρηματικού κι όχι προσωπικού δανείου». Η Πάιπερ κάρφωσε πάνω του το βλέμμα της, αναπολώντας γεγονότα από τη

η πίστη της σ’ εκείνον ήταν ακλόνητη. «Ξέρω ότι θα το σεβαστείς αυτό, Γκίντεον, κι ότι δε θα χρησιμοποιήσεις την εργασιακή μας σχέσ

σπάσεις κάτι παραπάνω».

εκείνος ήθελε κάτι παραπάνω. Ήθελε όλα όσα μπορούσε να του δώσει. Δε θα τα ’παιρνε βέβαια με τη βία. Δεν είχε απομακρυνθεί τόσο από τ

ό του. «Όσα χρόνια σε ξέρω, σου φέρομαι πάντα με σεβασμό».

Πάιπερ ελευθερώθηκε προσεκτικά από την αγκαλιά του. «Το ίδιο, λοιπόν, να κάνεις και τώρα».

ιακοπή της σωματικής επαφής τον επηρέασε περισσότερο απ’ όσο ήθελε να παραδεχτεί. «Δεν πρόκειται να λειτουργήσει αυτό, Πάιπερ».

ατί; Επειδή δεν μπορείς ν’ ανεχτείς τη σκέψη ότι θα δουλεύουμε μαζί;» Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Ή μήπως ανησυχείς ότι θα σ

σσότερο απ’ όσο θα ήθελες;»



είνος έμεινε ακίνητος. «Φύγε, όσο ακόμα είναι καιρός», σφύριξε προειδοποιητικά μέσ’ απ’ τα δόντια του.

πρόσωπό της συσπάστηκε. «Πάτησα λάθος κουμπί, ε;»

αλό θα ήταν να το αποφύγεις στο μέλλον».

ύμφωνοι. Θα φύγω». Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Κι έπειτα ακόμα ένα. «Θα ξανάρθω όμως αύριο, πρωί πρωί».

α πρότεινα να το ξανασκεφτείς».

εν μπορώ».

ξαιτίας του Σπένσερ;»

χι, Γκίντεον». Προχώρησε ως την πόρτα του γραφείου. Κάτω από διαφορετικές συνθήκες, βλέποντάς τη να προσπαθεί πάρα πολύ για ν’ αν

α. Όμως η ευθυμία του μηδενίστηκε όταν εκείνη στράφηκε προς το μέρος του και πρόσθεσε: «Θα ξανάρθω γιατί με χρειάζεσαι».

* * *

άιπερ στηρίχτηκε στην κλειστή πόρτα του γραφείου για να πάρει ανάσα. Τα ’χε καταφέρει. Είχε καταφέρει να τον αντιμετωπίσει μετά από τόσα χ

βγει ζωντανή από την αναμέτρηση. Βέβαια δεν είχε μείνει αλώβητη, αλλά τα τραύματα ήταν ασήμαντα σε σύγκριση μ’ εκείνα που είχε πέντε χρόν

όμα αδυνατούσε να πιστέψει πόσο είχε αλλάξει ο Γκίντεον. Με δυσκολία αναγνώριζε υπολείμματα από το χαρακτήρα του άντρα που ήξερε κά

την πλήγωνε περισσότερο απ’ όσο ήθελε να παραδεχτεί. Πάντοτε ήταν σκληρός, υπέμενε τις πληγές του με μια στωικότητα που της ράγιζε την

ά τότε αυτή η σκληρότητα αντισταθμιζόταν από συμπόνια και γενναιοδωρία. Υπερασπιστής των αδυνάτων, τιμωρός των νταήδων, προστάτης, μ

στής. Ήταν όλ’ αυτά ταυτόχρονα κι ακόμα περισσότερα. Ποτέ όμως δε θα είχε φανταστεί ότι εκείνος έκρυβε τέτοιες αρετές, αν βασιζόταν σ’

κρίσει προηγουμένως. Η οργή του κινδύνευε να ξεσπάσει, οι πληγές του παρέμεναν νωπές, ακόμα και μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια.

αν ένιωσε ότι τα πόδια της μπορούσαν πια να τη στηρίξουν, προχώρησε προς την έξοδο του ατελείωτου διαδρόμου. Τώρα της φάνηκε ακ

μακτικός, ίσως εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης που είχε υποστεί. Φτάνοντας στην πόρτα που έβγαζε στην αίθουσα των συσκέψεων, στ

ναρωτήθηκε αν έπρεπε να φύγει όπως είχε έρθει ή ν’ αναζητήσει κάποια άλλη έξοδο. Μέσα από τον παχύ τοίχο, ακούγονταν αδύναμες φωνές που

σαν περιθώρια επιλογής. Ανίκανη ν’ αντισταθεί στον πειρασμό, άνοιξε την πόρτα και μπήκε.

υπολείμματα της καταστροφής παρέμεναν ανέγγιχτα. Θα ’παιρνε χρόνο μέχρι αυτό το δωμάτιο να ξαναγινόταν κατοικήσιμο. Η μικρή αυτή έκπλ

τεον θα του στοίχιζε ακριβά κάνοντας την ανακαίνιση. Εκτός από την προμηθεύτρια, κανένας άλλος δεν είχε φύγει ακόμα. Οι αντιπρόσω

ρειών, εμφανώς ανήσυχοι, κουβέντιαζαν σε μικρά πηγαδάκια.

αλησπέρα σας», τους είπε κλείνοντας την πόρτα. Όλοι γύρισαν να την κοιτάξουν, σαν να αντίκριζαν έναν από μηχανής θεό. Αυτό της έδωσε μμπορούσατε να καθίσετε για λίγο, σας παρακαλώ; Θα ήθελα να σας θέσω κάποιες ερωτήσεις».

* * *

κίντεον στάθηκε στη μέση του γραφείου, βρίζοντας μέσ’ απ’ τα δόντια του. Πώς τα είχε καταφέρει εκείνη; Πώς είχε μπορέσει να διαπεράσει τα τ

ζε μέσα του τα τελευταία πέντε χρόνια; Χαρίζοντάς του ένα χαμόγελο, τον είχε κάνει σχεδόν να την παρακαλάει. Ήταν γελοίο. Εκείνος ήταν ο

το ’χε καταλάβει ακόμα;

ρασε το χέρι από το σβέρκο του και μόρφασε. Όχι. Δεν το ’χε καταλάβει και δε θα το καταλάβαινε ποτέ.

Πάιπερ Μοντγκόμερι είχε ταλέντο στο να αγνοεί επιδεικτικά τα πρέπει του κόσμου γύρω της, όπως και το ότι η ίδια ήταν τόσο ευάλωτη. Πά

όταν, από μικρή. Θυμόταν την πρώτη φορά που είχε αντιληφθεί το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της. Ήταν μόλις εφτά οχτώ χρονών και, όρθια

πάγκο με τα διάφορα γλυκίσματα, στο ψιλικατζίδικο του Μέρφι, προσπαθούσε ν’ αποφασίσει τι να πάρει με ύφος ειδήμονα. Και ο

μετώπιζε τα γλυκίσματα με την ίδια σοβαρότητα. Η διαφορά μεταξύ τους ήταν πως η Πάιπερ μπορούσε ν’ αγοράσει ό,τι της γυάλιζε, ενώ εκείνος

Γκίντεον χάζευε περιοδικά και την παρακολουθούσε, ένα άτακτο πιτσιρίκι που τώρα είχε μπει στην εφηβεία. Ήταν η πριγκίπισσα Μοντγκόμερι, καλούσε με τους φίλους του. Πάντα, φορούσε με απίστευτο καμάρι ρούχα που για οποιονδήποτε άλλον θα ήταν σκέτη καταστροφή.

ρεπε να παραδεχτεί ότι πάνω της υπήρχε κάτι που προκαλούσε θαυμασμό. Τα γαλάζια μάτια της κοίταζαν τον κόσμο μ’ ένα βλέμμα που μαρτυρ

φούσε τα πάντα, ένα βλέμμα που κι ο ίδιος ζήλευε μυστικά. Ανήκαν βέβαια σε τάξεις τελείως διαφορετικές. Το σπίτι της στην κορυφή του λόφο

φωτός από το δικό του ξεχαρβαλωμένο τροχόσπιτο. Και το καθετί πάνω της έκανε εντονότερη αυτή τη διαφορά.

ρπατούσε σαν πριγκίπισσα, μ’ έναν τρόπο μαγικό. Ίσως οφειλόταν στο ότι ποτέ δεν περπατούσε. Χόρευε, χοροπηδούσε, πετούσε και στροβ

μα κι όταν έμπαιναν στη γραμμή στο σχολείο και όλα τα παιδάκια στέκονταν ακίνητα, εκείνη δε σταματούσε λεπτό να στριφογυρίζει.

Πάιπερ έσκυψε πάνω από τον πάγκο με τα γλυκά, και τα ξανθά μαλλιά σκέπασαν το πρόσωπό της. Είχε τα πιο μακριά και ίσια μαλλιά απ

τσάκια στο σχολείο. Ήταν όμορφη για την ηλικία της. Πολύ ομορφότερη από τα κουτσούβελα που γεννούσε κάθε τόσο η μάνα του. Κι όσο για

α και τα πόδια της ξεπρόβαλλαν λεπτά σαν καλαμάκια κάτω από στρώματα ροζ δαντέλας, ε, δεν έφταιγε εκείνη που οι γονείς της την έντυναν

θεια ήταν πως η χαρούμενη συμπεριφορά της τον έκανε συχνά να χαμογελάει, ένα κατόρθωμα που τον εντυπωσίαζε περισσότερο απ’ οποιοδήπο

ακτηριστικό της.

τά από τόση ώρα που στεκόταν και κοίταζε τα γλυκά, το στομάχι του είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Αποφάσισε ότι ήταν καιρός να φύγει. Όσο

σε να χαζεύει τις συλλογές του Μέρφι, ήταν αναγκασμένος να ικανοποιήσει την απερίγραπτη πείνα του με τη μία και μοναδική πλάκα σοκολά

κόταν βαθιά χωμένη στην τσέπη του. Εξάλλου, είχε και καλύτερα πράγματα να κάνει από το να χαζεύει πλουσιόπαιδα –για παράδειγμα, να π

ό μύλο και να ψαρέψει τίποτα πέστροφες για το δείπνο.

ησε τα περιοδικά και προχώρησε προς την έξοδο. Αν δε στεκόταν τυχερός ούτε σήμερα, η οικογένεια θα ’τρωγε πάλι λουκάνικα με φασ

δινό. Κι αυτό ήταν το χειρότερο ενδεχόμενο, καθώς τα λουκάνικα σπανίως έφταναν για όλους.

, Χαρτ!» Ο Γκίντεον ένιωσε στον ώμο το βαρύ χέρι του ιδιοκτήτη. «Πού πας;»

εύγω. Πού θες να πηγαίνω;» Προσπάθησε να ελευθερωθεί από το χέρι του Μέρφι, που τον έσφιγγε. «Έχεις κανένα πρόβλημα;»

σύ είσαι το πρόβλημά μου». Ο Μέρφι κάρφωσε το δάχτυλο στο στήθος του μικρού. «Παλιοκλέφτη! Πας να φύγεις χωρίς να πληρώσεις τη σοκολ

βλακείες είν’ αυτές που λες;»

α πρόσεχε τα λόγια σου, μικρέ». Το μούτρο του κοκκίνισε. «Είσαι ίδιος με το γέρο σου. Κατά μάνα, κατά κύρη. Έπρεπε να σ’ είχα πετάξει έξω

ή που πάτησες το πόδι σου εδώ».

σε με ήσυχο». Προσπαθούσε μάταια να ξεφύγει από τη μέγγενη που τον έσφιγγε. Ο Μέρφι ήταν ένας από τους πιο μεγαλόσωμους και δυνατού

πόλη. «Δεν έκλεψα τίποτα».

υτή τη σοκολάτα που εξέχει από την τσέπη σου δεν την έχεις πληρώσει».

Γκίντεον εξαγριώθηκε. «Την πλήρωσα στο γιο σου. Ρώτα τον».

ιξε ένα βλέμμα στο γιο του Μέρφι, αλλά απ’ το χαμόγελό του κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να περιμένει καμιά βοήθεια από κει. Οι διαμαρτυρίε



υτέρεψαν την κατάσταση, εξασφαλίζοντάς του ένα περιποιημένο χαστούκι.

ώναξε το σερίφη, γιε μου!» πρόσταξε ο Μέρφι. Άρπαξε τον Γκίντεον τόσο δυνατά από τ’ αυτί, που το παιδί κόντεψε να βάλει τα κλάματα. Ό

ρεπε ποτέ στον εαυτό του να το κάνει. Καλύτερα να πέθαινε. «Είναι ώρα αυτό το αλητάκι να δει τον κόσμο μέσ’ από τα κάγκελα. Αν και είμαι σ

ε θα τη γλιτώσει στο μέλλον. Κατά μάνα, κατά κύρη».

σ’ τον ήσυχο!»

Γκίντεον δε θα ξεχνούσε ποτέ το έκπληκτο βλέμμα του Μέρφι, βλέποντας την Πάιπερ να παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δεν περπατο

υε· ούτε και στριφογύριζε. Πετούσε. Και σταμάτησε μόνο όταν βρέθηκε δίπλα τους, ένας μικρός ανεμοστρόβιλος που ίσα που έφτανε στη μ

ντα Μέρφι. Η έκπληξή του κορυφώθηκε, όταν κατέβασε με δύναμη το χέρι της πάνω στο δικό του, που έσφιγγε το αυτί του Γκίντεον. Ο Μ

ει να ένιωσε τίποτα περισσότερο από ένα τσίμπημα κουνουπιού, ωστόσο τράβηξε το χέρι του, λες και τα δάχτυλά του είχαν πάρει φω

ωπάτησε.

κάνεις, κορίτσι μου;» Η ερώτησή του εξέφραζε περισσότερο παράπονο παρά απαίτηση.

είνη στάθηκε ακριβώς μπροστά από τον Γκίντεον, με ανοιχτά τα αδύνατα μπρατσάκια της, λες κι αυτά τα κλαράκια θα μπορούσαν να αντιστα

δεμένα μπράτσα του Μέρφι. «Ο Γκίντεον Χαρτ πλήρωσε για τη σοκολάτα του. Τον είδα. Έδωσε τα λεφτά στον Τίμι». Έστρεψε το φλογερό τηςάτυχο μικρό. «Κι αν πεις ότι δε σου τα ’δωσε, θα ’σαι μεγάλος ψεύτης».

Γκίντεον δεν είχε ξαναδεί πιο αστείο θέαμα στη ζωή του. Ξέσπασε σε γέλια, κάτι που έκανε τον Μέρφι να σαστίσει ακόμα περισσότερο. Εκείν

βοήθησε να αποδιώξει τα δάκρυα που τόση ώρα προσπαθούσε να καταπιεί. «Πες τα, αστεράκι!» την ενθάρρυνε.

μπαμπάς μου λέει ότι ο λόγος της τιμής ενός άντρα είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει. Ο Γκίντεον είπε ότι πλήρωσε, κι αυτή είναι η αλήθεια. Όταν

της τιμής σου, πάει να πει ότι λες πάντα την αλήθεια, ό,τι κι αν γίνει. Κι όλα τα παιδιά λένε ότι ο Γκίντεον δε λέει ποτέ ψέματα». Η φ

τυρούσε σεβασμό. «Ποτέ μα ποτέ».

τε μπήκε στο μαγαζί ο Σπένσερ. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον Γκίντεον. Ζύγισε την κατάσταση προσεκτικά και ρώτησε ήρεμα: «Σ

»

ος μεγάλη έκπληξη του Γ κίντεον, η Πάιπερ δεν έτρεξε ν’ αρπαχτεί από τον αδερφό της. Δεν ξέσπασε σε λυγμούς, δε ζήτησε βοήθεια ούτε και αν

ς τα περισσότερα κοριτσάκια που θα βρίσκονταν στη θέση της. Αντίθετα, έμεινε ακίνητη, έχοντας τα μάτια της καρφωμένα στο γιο του Μέρφι. «

θεια», τον πρόσταξε. «Πες στον μπαμπά σου ότι ο Γκίντεον πλήρωσε».

Τίμι ζάρωσε κάτω από το σπινθηροβόλο βλέμμα της. «Πλήρωσε», μουρμούρισε.

Μέρφι ξέσπασε, σίγουρα λόγω της αμηχανίας που ένιωθε. «Έξω! Φύγετε όλοι αμέσως!»

νείς τους δεν έχασε καιρό. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα βρίσκονταν και οι τρεις απέξω. Μέχρι και ο Σπένσερ κινήθηκε με αξιοθαύμαστη τ

θηκαν μαζί στο πεζοδρόμιο. Ο Γκίντεον δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει ή να πει. Έβγαλε από την τσέπη του τη σοκολάτα που είχε αγορ

έτεινε στην Πάιπερ. «Πάρε».

είνη κούνησε το κεφάλι κι αρνήθηκε ευγενικά. Η ιστορία θα τελείωνε εκεί, αν μία τούφα απ’ τα μαλλιά της δε γαργαλούσε ξαφνικά το μπράτσ

τεον δεν είχε νιώσει ποτέ κάτι τόσο απαλό. Με μια τρυφερότητα, που δεν ήξερε ότι τη διέθετε, ξέμπλεξε την τούφα και την έβαλε ξανά στη θέση

ειτα της πρόσφερε ξανά τη σοκολάτα. Η αμηχανία έκανε τα λόγια του ν’ ακουστούν πιο άγρια απ’ όσο υπολόγιζε. «Πάρ’ τη σου λέω!»

χι, ευχαριστώ», επανέλαβε εκείνη ευγενικά.

Γκίντεον έγινε κατακόκκινος. Ο Σπένσερ δεν είχε μιλήσει ακόμα, γεγονός που δυσκόλευε περισσότερο τα πράγματα. Μήπως πίστευε πως η Πά

ο; Μήπως πίστευε ότι είχε βοηθήσει έναν ψεύτη, έναν κλέφτη; Μπορεί. Ο κόσμος συνήθιζε να πιστεύει τα χειρότερα γι’ αυτόν. «Την κέρδισ

θί σου». Κούνησε τη σοκολάτα κάτω από τη μύτη της, κάνοντας επίτηδες τη φωνή του ν’ ακουστεί ανυπόμονη, λες και αυτό που είχε συμβεί δε

τα για τον ίδιο. «Έλα τώρα. Πάρ’ τη! Δεν πρόλαβες ν’ αγοράσεις τίποτα για σένα».

Πάιπερ δίστασε για λίγο. Έπειτα την πήρε και την έκοψε με προσοχή στα δύο. «Θα τη μοιραστούμε. Δίκαιο δεν είναι;»

Γκίντεον έμεινε για λίγο να κοιτάζει το απλωμένο χέρι της. Γιατί ήταν τόσο καλή μαζί του, τόσο εκνευριστικά ευγενική; Λες και ήταν κανέν

ανό. Δεν ήξερε πώς ν’ αντιδράσει, κι έτσι, μ’ όλη την περιφρόνηση που μπορεί να δείξει ένας έφηβος, της απάντησε: «Ό,τι πεις».ν είχε πληγώσει, το κατάλαβε από το βλέμμα της που σκοτείνιασε. Κι αυτό τον έκανε να νιώσει πιο άσχημα ακόμη και απ’ όσα είχε ακούσει ν

φι. Ο Σπένσερ την αγκάλιασε προστατευτικά. «Έλα, Πάιπερ. Πάμε». Δεν της άφησε περιθώριο ν’ αρνηθεί και την τράβηξε προς το σπίτι. «Την

ά να δώσεις μόνος σου τις μάχες σου», του πέταξε καθώς απομακρυνόταν.

Γκίντεον έμεινε ακίνητος για λίγο κι έπειτα έτρεξε πίσω τους. Μάζεψε όλο του το κουράγιο, παραμέρισε τον Σπένσερ και στάθηκε μπροστά στην

χασα να σ’ ευχαριστήσω».

εν πειράζει».

ειράζει», επέμεινε. «Κανένας άλλος δε θα με υπερασπιζόταν έτσι. Ο Τίμι δε θα ’χε πει την αλήθεια αν δεν τον είχες αναγκάσει εσύ. Κι αυτό

σω ποτέ. Αν πει κανένα παιδί κάτι κακό για σένα, θα ’χει να κάνει μαζί μου».

Πάιπερ έχει αδερφό», τον έκοψε ο Σπένσερ. «Δε χρειάζεται κανέναν να την υπερασπιστεί».

Γκίντεον δεν υποχώρησε. «Τώρα έχει κι εμένα. Δε θα την πειράξει κανείς». Έκπληκτος ξεχώρισε στο βλέμμα της κάτι που τον έκανε να νιώ

γματικός ήρωας. «Έχεις το λόγο μου».

ό κείνη την ημέρα, η φράση αυτή έγινε το ιδιαίτερο ρητό του.

οτε κάποιος τον αμφισβητούσε, εκείνος επαναλάμβανε ξανά και ξανά τα λόγια της Πάιπερ, μέχρι να πείσει τους πάντες για την ειλικρίνειά ντιζε πάντα να τηρεί αυτά που έλεγε, αφομοιώνοντας σιγά σιγά την ουσία αυτής της φράσης. Και τελικά, η αλήθεια αυτή έγινε ο πυρήνας ολόκλ

ρξής του.

δέκα χρόνια, το αγόρι αυτό από το ξεχαρβαλωμένο τροχόσπιτο τιμούσε το λόγο του ως την πιο ακριβή του περιουσία· τη μοναδική του περιουσ

ρηλάτησε το χαρακτήρα του κι έγινε ένας άντρας που πολεμούσε για την αξιοπρέπειά του με σκληραγωγημένα χέρια, γεροδεμένο κορμί και

ή στη δουλειά του. Όλα αυτά διατηρήθηκαν μέχρι τη μοιραία εκείνη μέρα· όταν, δίπλα στα αποκαΐδια του παλιού μύλου, κατάλαβε ότι τα λό

πολύ τιμούσε ως τότε, ήταν απλώς λόγια. Δε σήμαιναν τίποτα, δεν μπορούσαν να του εξασφαλίσουν το παραμικρό.

Γκίντεον κάρφωσε το βλέμμα του στην τεράστια δίφυλλη πόρτα που τον είχε χωρίσει από την Πάιπερ. Τι εννοούσε; αναρωτήθηκε ξανά. Θα ξ

με χρειάζεσαι. Δε χρειαζόταν κανέναν. Η ανάγκη αποτελούσε ένδειξη αδυναμίας κι αυτός είχε παλέψει σκληρά για να καταπνίξει την πα

ναμία του. Προφανώς όμως υπήρχε μία που την είχε αγνοήσει. Μια αδυναμία που όλο τον επόμενο μήνα θα είχε τον καιρό να την αποβάλλει πια.

α αδυναμία που ονομαζόταν Πάιπερ.



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3

λημέρα». Η Πάιπερ χαμογέλασε στον άντρα που κάποτε είχε αγαπήσει περισσότερο κι απ’ τη ζωή της. Το χαμόγελό της έμοιαζε ν’ αναδύετα

η της καρδιάς της. Και, όπως δεν μπορούσε πια να ελέγξει αυτή της την παρόρμηση, δεν μπορούσε και να εξηγήσει γιατί, μετά από τόσα

ανόταν ακόμα τόση έλξη για κείνον. «Έτοιμος να αρχίσεις δουλειά;»

Γκίντεον δε σήκωσε το κεφάλι του να την κοιτάξει. «Αυτό μάλλον εγώ θα ’πρεπε να το πω».

ρα σου απάντησα ήδη, έτσι δεν είναι; Είμαι όλη δική σου».

ήλωσή της του τράβηξε την προσοχή. Σήκωσε το κεφάλι και στο σκοτεινό του βλέμμα του έλαμψε ο πόθος. «Επικίνδυνα λόγια».

ναι δικά σου λόγια. Εσύ μου τα είπες χτες, δε θυμάσαι;»

άμψη στα μάτια του έγινε πιο έντονη. «Αυτό που θυμάμαι είναι ότι σε πανικόβαλα».

η γίνεσαι γελοίος», του είπε σκωπτικά. «Δεν μπορείς να με πανικοβάλεις μόνο με λόγια».

λες τότε για πράξεις;» Άφησε στην άκρη το στυλό του κι έσπρωξε πίσω την καρέκλα του.

ύτε αυτά με τρόμαξαν χτες, έτσι δεν είναι;» Τον είχε προκαλέσει αρκετά. Παρά τα πειράγματά της, δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να δώσει προ

ά στην επαγγελματική τους συνεργασία. Τουλάχιστον όχι ακόμα. «Τι λέει το πρόγραμμα για σήμερα; Αποφάσισες σε ποια θέση θα με βάλεις;»

σφαλώς».

Πάιπερ διέκρινε μια σκληρότητα στη φωνή του. Υποψιαζόταν μάλιστα ποιος ήταν ο λόγος που είχε προκαλέσει αυτή τη σκληρότητα. Της ξέφ

φρύς αναστεναγμός. «Σου έδωσα πάρα πολύ χρόνο να σκεφτείς, έτσι;»

ρίστε;»

είνη κάθισε στην άκρη του γραφείου του, που ήταν εξίσου επιβλητικό και αυστηρό με το υπόλοιπο δωμάτιο. Γινόταν προφανές ότι ο κάτοχός το

αινε πολύ καλά με το φως και τις απαλές γραμμές. Να άλλο ένα πρόβλημα που έπρεπε να λύσει. «Λέω... Σου έδωσα πάρα πολύ χρόνο να σκ

ρε το κεφάλι της στο πλάι. «Τελικά αποφάσισες πως έκανες λάθος».

να μεγάλο λάθος».

ωστά. Ένα μεγάλο λάθος. Έπρεπε να μιλήσεις απευθείας με τον Σπένσερ αντί να συζητήσεις μαζί μου για το συμβόλαιο. Και βέβαια δεν έπρεσεις να σε πείσω για όλα αυτά τα περί αντιτίμου. Αλλά η πιο αντιεπαγγελματική σου κίνηση ήταν ότι μου επέτρεψες να σε πλησιάσω. Με φίλησε

ειρότερο εχθρό σου». Έκανε μία παύση. «Σωστά;» τον ρώτησε.

Γκίντεον σηκώθηκε, ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο γραφείο κι έσκυψε προς το μέρος της, εισβάλλοντας απότομα στον προσωπικό της χ

δος εκφοβισμού, ήταν πολύ αποτελεσματική. Όχι όμως τόσο πολύ, ώστε να την αναγκάσει να οπισθοχωρήσει. Εκείνος μάλλον δεν είχε καταλ

το στρίμωγμά του της άρεσε. Και καθώς το σκεφτόταν η Πάιπερ, συνειδητοποιούσε πως της άρεσε περισσότερο απ’ όσο νόμιζε. Απολάμ

ωδιά του που τη ζάλιζε, τη ζεστασιά του κορμιού του έτσι όπως έσκυβε πάνω της, τη σταθερή του αναπνοή. Όλες οι αισθήσεις της τον αναγνώρ

ιδιαίτερα οικείο, σαν μια αγαπημένη γεύση που είχε καιρό ν’ απολαύσει και κόντευε να ξεχάσει πόσο πολύ της είχε λείψει. Τώρα που οι αναμνή

κλυζαν ξανά, ένιωθε ότι δε θα μπορούσε ν’ αντισταθεί για πολύ ακόμα στον πόθο που την παρέσυρε.

α ’χεις υπολογίσει όλα, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε.

Πάιπερ πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο πιο άμεσο πρόβλημα και να παραμερίσει όλα τ’ άλλα. Επίτευγμα αρκετά δύσκολο, αν σκεφτότα

«όλα τ’ άλλα» σχετίζονταν με τον Γκίντεον, έναν άντρα που ήταν αδύνατον ν’ αγνοήσει. «Τα περισσότερα», του απάντησε τελικά. Από το παζλ

μα ορισμένα κομμάτια, που θα ’πρεπε να συμπληρωθούν από τον Σπένσερ, μόλις θα επέστρεφε από το επαγγελματικό του ταξίδι στην Καλ

ορεί να μου ’χουν ξεφύγει μερικές λεπτομέρειες».ωσε ανακούφιση βλέποντας τον Γκίντεον να αποτραβιέται. Έβαλε τα χέρια του στις τσέπες και κατευθύνθηκε προς τα μεγάλα παράθυρα, α

πες ολόκληρο το Ντένβερ. Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. Λίγο ακόμα και θα είχε κάνει κάτι ασυγχώρητο... Όπως το να αγνοήσει τη μετ

σταση και να θελήσει να γευτεί ξανά εκείνη την αγαπημένη, ξεχασμένη απόλαυση.

άιπερ, δεν πρόκειται να πετύχει».

περίμενε ότι θα το ’λεγε αυτό. «Θα είναι δύσκολο», συμφώνησε.

α μπορούσα να κάνω μήνυση στον αδερφό σου, αντί ν’ ανεχτώ αυτή την ανόητη ιστορία».

α μπορούσες. Αλλά σκέψου πόσο περισσότερο θα απολαύσεις την εκδίκησή σου, βγάζοντας πάνω μου όλη σου την οργή». Υποκρίθηκε ότι έτρε

φτιάχνει την ημέρα η σκέψη ότι θα μου κάνεις μαύρη τη ζωή;»

Πάιπερ θα χαιρόταν περισσότερο αν ο Γκίντεον το αρνιόταν κατηγορηματικά, αντί να στρέψει πάνω της αυτό το βλέμμα αρπακτικού. «Πιστ

κειται για παιχνίδι;»

όνος του την ανησύχησε. Φαινόταν ήρεμος και ψυχρός, σημάδι ότι τα αισθήματά του ήταν τα ακριβώς αντίθετα. «Δεν έχω αποφασίσει ακόμ

βώς πρόκειται», παραδέχτηκε.

ε προειδοποιώ, εγώ δεν παίζω. Και σε προειδοποιώ ακόμα ότι, αν αποφασίσεις να μπεις στη μάχη, είναι βέβαιο ότι θα πληγωθείς».είνη δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. «Μ’ έχεις συνηθίσει σε κάτι τέτοια».

ς φάνηκε ότι ο Γκίντεον κλονίστηκε. Συνήλθε πάντως αμέσως. «Αυτό ισχύει αντίστροφα».

Πάιπερ περίμενε για λίγο. «Τι εννοείς;» τον ρώτησε τελικά.

ννοώ ότι εσύ κι ο αδερφός σου μου έχετε κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό απ’ αυτό που μπορεί να έχω κάνει εγώ σ’ εσάς». Κάνοντας μόνο μια κίνη

του, την απέτρεψε να του κάνει κι άλλη ερώτηση. Από τη θέση που βρισκόταν, η Πάιπερ δεν μπορούσε να διακρίνει την έκφρασή του, όμως ο τ

ής του αρκούσε για να την κάνει να σωπάσει. «Αρκετά, Πάι-περ. Θα πρότεινα ν’ ακούσεις τους όρους μου. Ύστερα μπορείς να τους δεχτείς ή

ρρίψεις. Δε δίνω δεκάρα. Αν όμως είσαι αποφασισμένη να ξεπληρώσεις εσύ το δάνειο του Σπένσερ, θα πρέπει να ξέρεις τους όρους της συμφωνί

Πάιπερ βολεύτηκε με θράσος πάνω στο γραφείο του κι εκείνος την κοίταξε με θυμό. «Έτοιμη είμαι. Χτύπα». Προσπάθησε να διασκεδάσει τις εν

ογελώντας. «Που λέει ο λόγος, δηλαδή».

α αμείβεσαι με το βασικό μισθό. Το καθαρό ποσό της αμοιβής σου θα πηγαίνει εξ ολοκλήρου για την αποπληρωμή του δανείου».

ξ ολοκλήρου; Δε θα μου αφήνεις δεκάρα για να τρώω ή να πληρώνω το νοίκι;»

ν χρειάζεσαι χρήματα για να συντηρηθείς, ζήτα από τον αδερφό σου. Ή άρχισε να πουλάς ακριβότερα τις φωτογραφίες των μωρών».

Πάιπερ ένιωσε το στόμα της να στεγνώνει. «Δε... δε φωτογραφίζω πια μωρά».

τό τον παραξένεψε. «Τα παράτησες;» Ξαφνικά συνοφρυώθηκε. «Γιατί; Ήσουν πολύ καλή».

ώρα φωτογραφίζω γαμπρούς και νύφες». Προσπάθησε ν’ ακουστεί αδιάφορη, σαν να μην επρόκειτο για μία από τις πιο επώδυνες αποφάσεις



ει ποτέ. «Είναι πιο εύκολο».

μένα μ’ άρεσαν αυτές με τα μωρά».

Πάιπερ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. «Δεν αποφασίζεις εσύ, έτσι δεν είναι;» Δοκίμασε ν’ αλλάξει συζήτηση. «Θα κρατάς λοιπόν ολόκληρο

»

Γκίντεον δίστασε, σαν να προτιμούσε να παραμείνει στο προηγούμενο θέμα. Τελικά ανασήκωσε τους ώμους του. «Μέχρι τελευταίας δεκάρ

ντησε. Έμεινε σιωπηλός περιμένοντας ότι εκείνη θα ’λεγε κάτι, θα διαμαρτυρόταν, θα έκανε φασαρία.

Πάιπερ αναγνώρισε την πονηριά του κοιτάζοντάς τον συνωμοτικά. «Καλή προσπάθεια, Γκίντεον, αλλά δεν αρκεί για να με κάνει ν’ αλλάξω γνώμ

ναι πιο αποτελεσματική απ’ όσο νομίζεις», την προειδοποίησε. «Ίσως όχι ακόμα. Είσαι πεισματάρα, βλέπεις. Αλλά ο Σπένσερ δε θα σ’ αφ

εσαι έτσι για πολύ. Θα μπει στη μέση και θα μου δώσει αυτό που θέλω. Είναι πολύ περήφανος για ν’ αφήσει τη μικρή του αδερφή να πληρ

σμένα του».

α ’χεις υπολογίσει όλα, έτσι;»

έλω τον Σπένσερ. Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα τον τσακώσω».

υτό θα το δούμε».Πάιπερ άρχισε να τακτοποιεί τα χαρτιά που βρίσκονταν επάνω στο γραφείο για να βρει χρόνο να σκεφτεί. Η δουλειά που είχε βάλει μπροσ

κολη. Δε θα ’πρεπε μόνο να βρει κάποιον τρόπο να γκρεμίσει τα τείχη που είχε χτίσει γύρω του ο Γκίντεον, αλλά και να αντιμετωπίσει την αντίδρ

φού της όταν θα μάθαινε πώς είχε αποφασίσει εκείνη να χειριστεί το ζήτημα του συμβολαίου. Κοίταξε ανήσυχη προς το παράθυρο. Δυστ

τεον είχε δίκιο.

Σπένσερ θα έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να την κρατήσει μακριά από κάθε κίνδυνο και ήταν βέβαιο ότι το τωρινό μπλέξιμο, όπως και το

ευθυνόταν γι’ αυτό, θα τα θεωρούσε κάτι παραπάνω από επικίνδυνα. Με λίγη τύχη, η Πάιπερ θα κατάφερνε να τον καθησυχάσει, ώστε να δώ

οικονομικό τους πρόβλημα. Έπρεπε να τα καταφέρει προτού εκείνος έκανε κάποια απερίσκεπτη κίνηση, όπως, ας πούμε, να έδινε το μύλο

αέχτιζε εδώ και πέντε χρόνια. Ο πόλεμος σ’ όλα αυτά τα μέτωπα θα ήταν δύσκολος, ακόμα και για έναν άνθρωπο τόσο αισιόδοξο όσο ήταν η ίδι

α κατάφερνε.

ρεπε να τα καταφέρει.

ού είχε πάρει πια την απόφασή της, στράφηκε ξανά στον Γκίντεον. «Σύμφωνοι, κύριε Χαρτ. Δέχομαι τους όρους σας». Φρόντισε να μην προδ

αμικρό δισταγμό ή αμφιβολία με τα λόγια ή την έκφρασή της. «Ώρα για δουλειά, λοιπόν. Τι λέει το πρόγραμμα για σήμερα;»

αταρχήν να κατέβεις απ’ το γραφείο μου». Η εντολή ήταν σαφής, και καλά θα έκανε να τη λάμβανε υπόψη. Προφανώς ο Γκίντεον περίμενε ότι

ρριπτε τους όρους του. Θα ’πρεπε λοιπόν να είναι προετοιμασμένη για κάθε είδους αντίποινα. «Οι υπάλληλοι στέκονται όρθιοι ή –όταν τους δ

α– κάθονται σε καρέκλα».

άκουα η Πάιπερ κατέβηκε από το γραφείο και κατευθύνθηκε προς το έπιπλο αντίκα, στην άκρη του δωματίου. «Το επόμενο;»

πρώτη σου δουλειά θα είναι να καλέσεις τους χρυσοχόους που βρίσκονταν εδώ χτες και να παραδεχτείς ότι τους είπες ψέματα. Στη συνέχεια

την αλήθεια».

υ έριξε ένα βλέμμα πάνω απ’ τον ώμο της. «Η οποία είναι;...»

τι η Χαρτ & Σία θα εξαγοράσει τις επιχειρήσεις τους, όπως ακριβώς τους εξήγησα στη χτεσινή συνεδρίαση. Τίποτα δεν άλλαξε. Αυτό θα πρέπε

λύτως σαφές. Δε θα τους δώσεις καμία εξήγηση και καμία υπόσχεση. Οποιοδήποτε ερώτημα υπάρξει να απευθυνθούν σ’ εμένα». «Έμεινε α

οστά στο παράθυρο, καρφώνοντάς την επίμονα με το βλέμμα του.

πως πιστεύει ότι θα τα παρατούσα από την πρώτη κιόλας μέρα; αναρωτήθηκε εκείνη. Αν ναι, τότε μ’ έχει υποτιμήσει. Η Πάιπερ ήξερε από πριν τ

ύσε.

πό τη στιγμή που τους έδωσες ψεύτικες ελπίδες, είναι δική σου ευθύνη να επανορθώσεις», πρόσθεσε ο Γκίντεον.

είνη έστρεψε την προσοχή της στο μικρό έργο τέχνης επάνω στο ντουλάπι. Γιατί ήταν τόσο όμορφο; Θα προτιμούσε να ήταν ένα σκέτο κομμάτ

να κουβαλάει ένα τέτοιο παρελθόν. Έμπαινε στον πειρασμό να το πετάξει στο καλάθι των αχρήστων. «Απλή περιέργεια... Τι τρόπαια σκοπις απ’ αυτές τις εταιρείες, αφού τις εξαγοράσεις;»

εν παίρνω τρόπαια».

σφαλώς και παίρνεις. Βέβαια, εσύ νομίζεις ότι είναι απλώς κομμάτια που έχεις περισώσει από τις εταιρείες που σου ανήκουν». Συνειδητοποί

άφιζε ασυναίσθητα το γδάρσιμο στο ντουλαπάκι. «Όταν όμως εμφάνισα τις φωτογραφίες, είδα κάτι πολύ παράξενο».

Γκίντεον έσμιξε τα φρύδια. «Αυτή η συζήτηση είναι χάσιμο χρόνου. Θα πρότεινα να στρωθούμε στη δουλειά».

Πάιπερ αγνόησε την υπόδειξη και τη βλοσυρότητά του. Κάτι της έλεγε ότι η έκφραση αυτή του είχε γίνει πια συνήθεια. Ήταν κι αυτό κάτι που έ

άξει. Έβγαλε από την τσάντα της ένα πάκο με ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Τις αράδιασε πάνω στο γραφείο του και του έκανε νόημα να πλησιάσε

είναι;» τη ρώτησε ανυπόμονα.

ι χτεσινές φωτογραφίες». Τον άφησε για λίγο να τις κοιτάξει. «Δε συνειδητοποίησα αμέσως τι δεν πήγαινε καλά. Έπειτα όμως παρατήρησα ότ

τ’ αντικείμενα εδώ μέσα δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα. Βλέπεις;» Του έδειξε μερικά από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα. «Όταν τα κοιτάζεις απ

είναι τόσο εμφανές. Όταν όμως τα βλέπεις μαζεμένα σε μια σειρά από φωτογραφίες, το καταλαβαίνεις αμέσως».

ού θες να καταλήξεις;»

δεν το είχε προσέξει; Η Πάιπερ δυσκολευόταν να το πιστέψει. Ελάχιστα πράγματα ξέφευγαν απ’ το βλέμμα του. «Τίποτα απ’ όσα βρίσκονται ετο ’χεις διαλέξει εσύ, έτσι δεν είναι; Υπάρχει κάτι που να το διάλεξες μόνος σου, επειδή το χρειαζόσουν και πήγες να το αγοράσεις σε μαγαζί;»

δε θα της απαντούσε.

ως, μετά από μια στιγμή, εκείνος έσφιξε τα χείλη κι ένευσε απότομα. «Όχι».

Πάιπερ δεν άργησε καταλάβει πόσο λάθος είχε κάνει. Ο Γκίντεον δεν το είχε συνειδητοποιήσει. «Αχ, Γκίντεον», ψιθύρισε με συμπόνια. «

ιδητοποίησες ότι ουσιαστικά όλα αυτά ήταν τρόπαια, έτσι;»

ου είπα. Δεν είναι...» Μια βρισιά ξέφυγε μέσ’ από τα δόντια του. Κλότσησε μια καρέκλα που βρισκόταν μπροστά του και πήγε στην άλλη ά

ατίου. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη από την έντασή του. Τα μάτια του έλαμπαν απ’ όλα όσα τον έκαιγαν μέσα του, αλλά αδυνατούσ

ράσει. «Να πάρει ο διάολος! Πώς τα καταφέρνεις, μου λες; Έχεις μια μοναδική εκνευριστική ικανότητα να εισχωρείς τόσο».

Πάιπερ, παρ’ όλο το ρίσκο, προτίμησε να φανεί περισσότερο ειλικρινής παρά διακριτική. «Απλώς προσέχω πράγματα που εσύ αρνείσαι να δεις».

αρκασμός διαδέχτηκε την οργή του. «Τώρα δηλαδή, εκτός από υπάλληλος, θα είσαι και η φωνή της συνείδησής μου;»

είνη δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί στον πειρασμό να τον πειράξει, ελπίζοντας πως έτσι θα ελάφρυνε λίγο την ατμόσφαιρα. Το ύφος του φανέρωνε

σει πολύ κοντά στα όριά του. «Μόνο με τα διπλά λεφτά».

αλή προσπάθεια».

λλά όχι».



ποκλείεται».

Πάιπερ ανασήκωσε τους ώμους. «Στην περίπτωση αυτή, εσύ θα είσαι υπεύθυνος για τη συνείδησή σου». Άφησε στην άκρη τις φωτογρ

τρεψε στο ντουλαπάκι. Ασκούσε πάνω της μια περίεργη έλξη. Έφταιγε άραγε αυτό το ανόητο γδάρσιμο; Ή μήπως ήταν ο απόηχος μιας ζωής

τη συγκινούσε τόσο; «Οι φωτογραφίες βοηθούν σ’ αυτό, έχουν την ιδιότητα ν’ αποκαλύπτουν την αλήθεια. Έχεις σκεφτεί ποτέ να το δοκιμάσ

μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη δική μου μηχανή».

υχαριστώ, δε θα πάρω». Ο Γκίντεον σταμάτησε αρκετά κοντά της ώστε να κάνει αισθητή την παρουσία του, όχι όμως τόσο ώστε να τη βάλει σε π

άνει κάτι που τελικά θα την έφερνε σε δύσκολη θέση. «Είμαι σίγουρος ότι η επιμονή σου σ’ αυτού του είδους τις λεπτομέρειες θ’ αποδειχθεί επ

νέκτημα για τη Χαρτ & Σία».

ο ελπίζω». Η Πάιπερ άνοιξε το ντουλάπι κι έβαλε μέσα το κεραμικό. Αφού δεν μπορούσε να το καταστρέψει, ας το εξαφάνιζε τουλάχιστον για ν

ει. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Γιατί κανόνισες να συναντηθούν οι ιδιοκτήτες και των τριών εταιρειών την ίδια ώρα;»

πλούστατα, για να τους πω ότι σκοπεύω ν’ αγοράσω τις επιχειρήσεις τους».

υτό το ξέρω». Η Πάιπερ συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι η μεταξύ τους απόσταση είχε μειωθεί στο μισό. Πίεσε τον εαυτό της να πάρει μια βαθιά

τεον εξέπεμπε τρομερή ένταση, μόνο που τώρα ήταν διαφορετική. Η οργή του είχε ξεθυμάνει, αφήνοντας πίσω της μια άλλου είδους ταργεια που δεν είχε καμία σχέση με δουλειά, αλλά μ’ έναν ακατανίκητο πόθο που φλεγόταν μέσα της. «Γιατί όμως και τους τρεις ταυτόχρ

ρούσες να τους μιλήσεις ιδιαιτέρως».

α μπορούσα. Αλλά έτσι ξεμπέρδεψα με μία μόνο συνάντηση».

Πάιπερ συγκέντρωσε την προσοχή της στο πρόβλημα· κάτι δύσκολο, έτσι όπως την περιέβαλλε μια τόσο αντρική δύναμη. Ήταν μια δύν

εμπε εκείνος. Την έβλεπε να καίει στο βλέμμα του, να τονίζει αυτούς τους μυς και τους τένοντες που κανένα κοστούμι δεν μπορούσε να κρύ

όμως αυτό που είπες ή έκανες που προκάλεσε τελικά αυτή την ανοιχτή σύγκρουση;»

σημασία έχει;» τη ρώτησε εκείνος ανυπόμονα.

άνε μου τη χάρη», τον παρακάλεσε καθώς απομακρυνόταν από το ντουλάπι. «Αφού εγώ είμαι αυτή που θ’ αντιμετωπίσει τις αντιμαχόμενες π

ω να ξέρω πώς έγιναν τα πράγματα».

ύτως ή άλλως εσύ θα πρέπει να τους πεις την αλήθεια», την προειδοποίησε. «Θα είμαι γενναιόδωρος. Θα σου επιτρέψω να τους δεις έναν

ιμάς, για να τους ανακοινώσεις τα καλά νέα».

α μου παραχωρήσεις και σωματοφύλακα;»

ος μεγάλη της έκπληξη, ο Γκίντεον πήρε την ερώτησή της στα σοβαρά. «Δεδομένης της χτεσινής τους αντίδρασης, μάλλον θα ήταν φρόνιμο».

λα τώρα! Ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή μου. Πώς ξεκίνησε ο καβγάς;»

ντάξει», έκανε εκείνος τελικά, «θα σου πω. Αν μη τι άλλο, θα σου δώσει ένα καλό μάθημα».

άθημα; Δηλαδή δε θα μ’ αρέσει αυτό που θ’ ακούσω;»

ολύ αμφιβάλλω». Τη στρίμωξε κοντά στο γραφείο. «Για έναν και μόνο λόγο μπόρεσα τόσο εύκολα ν’ αποκτήσω αυτές τις τρεις εταιρείες».

Πάιπερ υποχώρησε μπροστά στο αναπόφευκτο, παραδόθηκε στο πλησίασμά του μ’ έναν αναστεναγμό που οφειλόταν πιθανότατα σε ξ

ρίστηση. «Και ποιος είναι αυτός ο λόγος;»

ι ιδιοκτήτες τους αναλώνονταν στις μεταξύ τους έχθρες και δεν ασχολούνταν με την ουσία. Ο αγώνας για επικράτηση είχε γι’ αυτούς μεγ

ασία από τις επιχειρήσεις τους. Έγινε πιο σημαντικός από τις οικογένειες, τους υπαλλήλους τους, ακόμα και τις δουλειές τους».

βλέμμα της Πάιπερ φανέρωνε κατάπληξη και αγωνία. Το μάθημα θα πρέπει να ήταν σκληρό για όλους όσοι είχαν αναμειχτεί σ’ αυτή την ιστ

θύμιση τους χρειαζόταν αναμφίβολα. Αλλά, απ’ όσο γνώριζε τον Γκίντεον, φανταζόταν ότι θα τους την είχε σερβίρει χωρίς τον παραμικρό δισ

λάχιστο ίχνος ευγένειας. «Κι έτσι, τους μάζεψες όλους εδώ για να τους δώσεις να καταλάβουν το λάθος τους».

ι ακολούθησαν μπουνιές, κλοτσιές...»

αι φωτιά στο τραπέζι».

πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ένα μειδίαμα, ό,τι είχε απομείνει από το πλατύ χαμόγελο που κάποτε ήξερε εκείνη. Ο άντρας που θυμόταν ηώριαζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι αν ήθελε κάποτε να τον ξαναβρεί, θα ’πρεπε να βιαστεί.

Γκίντεον έγειρε το κεφάλι στο πλάι. «Το χειρότερο είναι ότι έχασα σχεδόν όλο το ουίσκι που είχα στην κάβα μου. Και μάλιστα, το μισό α

ληξε στα χαλιά και στους τοίχους».

κέτη τραγωδία», μουρμούρισε εκείνη.

ν είχες δοκιμάσει αυτό το ουίσκι, θα καταλάβαινες».

π’ ό,τι κατάλαβα, θέλεις εγώ να εξηγήσω για δεύτερη φορά στους ιδιοκτήτες των εταιρειών πώς έχουν τα πράγματα».

κριβώς. Η γραμματέας μου, η Λίντσεϊ, θα σου δώσει τα ονόματα και τα τηλέφωνά τους. Δε θα δυσκολευτείς να κανονίσεις μια δεύτερη συν

ύ θα έχουν την εντύπωση ότι όλα είναι μια χαρά στο μικρόκοσμό τους. Τότε εσύ θα πρέπει να τους πεις ότι λυπάσαι, αλλά έκανες λάθος».

ατάλαβα. Και μετά θα πρέπει να βρω μέρος να κρυφτώ».

Γκίντεον έκανε μια γκριμάτσα. «Ή να κρυφτείς εσύ ή να κρύψεις οτιδήποτε σπάει. Α, και κυρίως το ουίσκι».

ανένα πρόβλημα». Η Πάιπερ μάζεψε την τσάντα και τη μηχανή της. «Άσ’ το πάνω μου».

όνος της φωνής της θα πρέπει ν’ ακούστηκε υπερβολικά καθησυχαστικός, γιατί ο Γκίντεον έμεινε ακίνητος. «Μην τα θαλασσώσεις. Θα το μετ

ά». Η φωνή του φανέρωνε τρομερή σκληρότητα.λλον εκείνος θα το μετάνιωνε, αν η Πάιπερ δεν ακολουθούσε το ένστικτό της. Αυτό όμως δε θα του το ’λεγε ακόμα. Πιθανότατα δε θα το εκ

χαμογέλασε καθησυχαστικά και προχώρησε προς την πόρτα. Της έκανε εντύπωση που μπορούσε και πάλι ν’ αναπνεύσει. «Έχε μου εμπιστοσύν

νω».

ατί δυσκολεύομαι τόσο να το πιστέψω;»

αν ώρα να φύγει. «Δεν έχω ιδέα», του απάντησε και το έβαλε στα πόδια, προτού εκείνος συνειδητοποιήσει ότι οι υποψίες του ήταν σωστές· τα σχ

εραν σημαντικά από τα δικά του.

* * *

α εντάξει;» τη ρώτησε ο Γκίντεον.

α κανόνισα όλα», τον διαβεβαίωσε η Πάιπερ κλείνοντας την πόρτα. «Τι βαριά που είναι! Καταλαβαίνω ότι θες να εντυπωσιάζεις τον κόσμο

ψου λίγο και την καημένη τη γραμματέα σου».

κείνη λέει ότι έτσι κάνει και γυμναστική».

τι στον τόνο της φωνής του την εμπόδισε να γελάσει. Τον αναζήτησε με το βλέμμα της μέσα στο μισοσκόταδο του δωματίου. Η φωνή το

τλημένου ανθρώπου, ερχόταν από τον καναπέ που βρισκόταν δίπλα στο μεγάλο παράθυρο. Το δωμάτιο φωτιζόταν μόνο από την αχνή λάμ



ανού που έμπαινε από το τζάμι. Η Πάιπερ πλησίασε και είδε τον Γκίντεον ξαπλωμένο μ’ ένα ουίσκι στο χέρι.

στε το χαλί δε ρούφηξε όλο σου το απόθεμα», παρατήρησε.

ε παρακαλώ, αστεράκι». Τα παγάκια κουδούνισαν μέσα στο ποτήρι καθώς έπινε μια γουλιά. «Δεν έχω κουράγιο για καβγάδες. Κάνε υπομο

ο».

Πάιπερ βολεύτηκε στην πιο κοντινή καρέκλα. Κάτι έτρεχε. Δυστυχώς δεν μπορούσε ακόμα να μαντέψει τι ακριβώς. Κάποτε ο καθένας τους μπο

άσει τις πιο μύχιες σκέψεις του άλλου. Τα πράγματα όμως είχαν αλλάξει· ο άντρας που είχε μπροστά της της ήταν παντελώς άγνωστος. «Πρό

ρώτησε μαλακά.

χω χάσει πια το μέτρημα. Και, προτού με ρωτήσεις, δε σκοπεύω να τα συζητήσω μαζί σου».

πειδή φοβάσαι ότι, αν ανοιχτείς, θα μάθω περισσότερα απ’ όσα πρέπει να ξέρω για σένα;»

σιγανό γέλιο του της ράγισε την καρδιά. «Επειδή δε σε αφορά. Έχει πάψει εδώ και χρόνια να σε αφορά, θυμάσαι;»

οσπάθησε πολύ για να του μιλήσει τελικά. «Δεν περνάει μέρα που να μην το θυμηθώ», παραδέχτηκε με τρεμάμενη φωνή.

ες μου για τις συναντήσεις».

αν ειρωνεία που είχαν κι οι δύο παρόμοια συναισθήματα· το συναίσθημα της απώλειας και το μαρτύριο που συνόδευε αυτή την απώλεια. Και όρούσαν να τα μοιραστούν. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Ο πόθος σιγόκαιγε ακόμα μέσα τους, παρ’ όλα όσα τους είχαν χωρίσει, ένας πόθος

ρούσε να αναζωπυρωθεί με την πρώτη άστοχη κουβέντα.

ομίζω ότι πήγαν καλά». Η Πάιπερ ρύθμισε με επαγγελματική άνεση τους φακούς της μηχανής της. «Θα πάρω μια φωτογραφία».

αλύτερα όχι».

ε συγχωρείς, Γκίντεον. Πρέπει να το κάνω. Είναι ένα είδος εμμονής».

έρω από εμμονές», της είπε σχεδόν ψιθυριστά. «Έχω κι εγώ τις δικές μου».

φλας άστραψε κι εκείνος απαθανατίστηκε ξαπλωμένος στον καναπέ· το ένα του πόδι λυγισμένο, το χέρι του διπλωμένο πίσω απ’ το κεφάλι και τ

πέλματα χωμένα ανάμεσα στα δερμάτινα μαξιλάρια. Τα μαύρα του μαλλιά έπεφταν κυματιστά στο μέτωπό του, αποκαλύπτοντας έναν επαναστά

τη μάσκα του επιχειρηματία.

φορούσε πια το κοστούμι του, ούτε καν το πουκάμισό του. Είχε βάλει ένα φθαρμένο τζιν, που επέτρεπε να διαγραφούν οι δυνατοί του

τόγονη χάρη του, έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος, μαρτυρούσε ότι δεν ένιωθε απόλυτα άνετα. Κάτω από την επιφάνεια σιγόβραζε η ένταση, μια έντ

ζε αγρίμι έτοιμο να αμυνθεί μπροστά στο πρώτο σημάδι κινδύνου και να επιτεθεί στην παραμικρή πρόκληση.

τός ήταν ο Γκίντεον που ήξερε, ο Γκίντεον που μεταμορφωνόταν από γόη σε αρπακτικό με ταχύτητα που έκοβε την ανάσα. Και οι δύο αυτ

ελούσαν άμυνες επίκτητες από την επαφή με τον περίγυρό του. Είχε μάθει να χρησιμοποιεί τη γοητεία του ως μέσο για να γίνει ένα με τους κα

Ολντ Μιλ. Όμως η ενστικτώδης αντίδρασή του σε κάθε απειλή ήταν αποτέλεσμα μιας παιδικής ηλικίας σημαδεμένης από τόση βιαιότητα, που η

ρούσε μόνο να φανταστεί. Όσο ήταν μαζί της, αυτή η άγρια, επιθετική πλευρά του είχε ατονήσει. Η άμυνά του είχε χαλαρώσει και ο ίδιος είχε ανο

ς είχε μάθει να ψαρεύει στο ποτάμι, πλάι στον παλιό μύλο, και την είχε βοηθήσει να σκίσει τις δαντέλες των φουστανιών της, για να μη φαίνε

μου-άπτου. Αργότερα, της έμαθε να παίζει μπέιζμπολ σαν αγόρι και να πηδάει χωρίς να στραμπουλάει τον αστράγαλό της.

αν ο μόνος που είχε μπορέσει να την παρηγορήσει όταν είχε χάσει τη μητέρα της από καρκίνο. Την κρατούσε στην αγκαλιά του με μια τρυφ

νήθιστη για την ηλικία του και την άφηνε να βρέχει με δάκρυα όλα του τα πουκάμισα μέχρις ότου, μετά από μήνες, η θλίψη της άρχισε να μαλα

τεον ήταν ο άνθρωπος που είχε αφήσει τον Φρέντι Κόλινγκτον με δύο σπασμένα δόντια, όταν εκείνος θεώρησε ότι είχε το δικαίωμα να χώσει τη

στο στόμα της, ενάντια στη θέλησή της, ενώ ταυτόχρονα ξέσκιζε το πιο όμορφο φόρεμά της.

ειτα, όταν ο φόβος της είχε αντικατασταθεί από οργή, ο Γκίντεον την είχε απομακρύνει, για να μην αναλάβει η ίδια να σπάσει και τα υπόλοιπα δό

ντι. Την είχε βοηθήσει να ξαναφτιάξει το φόρεμά της και της είχε μάθει όλα όσα χρειαζόταν για τα φιλιά. Τα αληθινά φιλιά. Φιλιά που την είχαν κ

ι τον κόσμο γύρω της. Ο Γκίντεον ήταν ο προστάτης, ο φίλος, ο σύντροφος και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της. Τελικά, έγινε και εραστής

ς είχε πιστέψει, η αδερφή ψυχή της.

κίντεον», ψιθύρισε, ενώ πονούσε από την ένταση των αναμνήσεων. Είχε περάσει μια αιωνιότητα από την τελευταία φορά που είχε επιτρέψει στνα θυμηθεί.

ην το κάνεις αυτό, Πάιπερ. Δε γίνεται. Είναι πολύ αργά πια για μας».

είνη ήξερε ότι ο Γκίντεον είχε δίκιο. Αλλά εδώ και καιρό υπήρχαν πολλές αναπάντητες ερωτήσεις. Είχε υποφέρει πολύ, δε δικαιούνταν λοιπόν

ηση; Είχε αποδεχτεί την αναισθησία του, την είχε αντιμετωπίσει με το δικό της τρόπο και τελικά είχε συνέλθει. Αλλά, παρ’ όλες τις συνέπ

ών γεγονότων, η Πάιπερ ήθελε να μάθει τις αιτίες που εξηγούσαν τις πράξεις του.

συνέβη;» τον ρώτησε. «Ούτε αυτό δεν μπορείς να μου πεις;»

έρεις πολύ καλά τι συνέβη». Εκείνος άδειασε το ποτήρι του και το ακούμπησε στο κοντινό του τραπεζάκι. «Ο Σπένσερ μου έκλεψε τα μ

γματα που μπορούσα να πω ότι ήταν δικά μου».

εν έκλεψε τίποτα».

αμάτα να τον υπερασπίζεσαι!» Τινάχτηκε όρθιος. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η Πάιπερ νόμισε ότι θα τη σήκωνε στα χέρια του. Τελικά

άφηκε προς το παράθυρο. Στηρίχτηκε στο διπλό τζάμι κι άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει στην πόλη. «Αστεράκι, πάντα πιστεύεις το καλύτ

ανθρώπους. Εκείνοι όμως δε συμπεριφέρονται πάντα όπως περιμένεις. Καμιά φορά φέρονται εντελώς ανεξήγητα».

τή ήταν η μόνη εξήγηση που μπορούσε να της δώσει; Όχι, λοιπόν, δε θα τη δεχόταν. «Εσύ έτσι λειτουργείς τώρα;»αι».

Πάιπερ άφησε την ασφάλεια που ένιωθε στη θέση της και τον πλησίασε. Ήταν μια επικίνδυνη κίνηση, αλλά έπρεπε να την κάνει. Η γυναικεία δ

ην έσπρωχνε να τον αγγίξει, ενώ η λογική της φώναζε να μην κάνει κάτι τόσο ριψοκίνδυνο. «Ποιο είναι το ανεξήγητο, Γκίντεον;»

στάζω. Μου δίνεται η ευκαιρία να καταστρέψω τον αδερφό σου και... να πάρει!» Η γροθιά του χτύπησε στο βαρύ τζάμι. «Διστάζω όπως τότε».

Πάιπερ έσμιξε τα φρύδια της απορημένη. «Δεν καταλαβαίνω. Πώς δίστασες τότε;»

φησα τον Σπένσερ να ξεφύγει». Έσκυψε τους ώμους του, ενώ οι σφιγμένοι μύες του φανέρωναν την εσωτερική του ένταση. Η Πάιπερ προσπά

χαλαρώσει με τα δάχτυλά της. Ή μήπως καιγόταν απλώς από επιθυμία να νιώσει τη ζεστασιά του; «Έπρεπε να τον είχα συντρίψει αντί να τον α

γει, μετά απ’ όσα μου είχε κάνει».

είνη τον κοίταξε μη τολμώντας να πιστέψει στ’ αυτιά της. Πώς μπορούσε να λέει κάτι τέτοιο; Η οργή την πλημμύρισε. «Κάνεις λάθος! Το τέ

γά εκείνου ήταν αρκετά άσχημο από μόνο του».

χι! Έπρεπε πρώτα να βεβαιωθώ ότι ο Σπένσερ είχε καταπιεί όλες τις βρόμικες κατηγορίες του». Ο Γκίντεον στράφηκε προς το μέρος της κι ακ

έρια του στους ώμους της. Παρ’ όλη τη σκληρότητα των λόγων και της έκφρασής του, το άγγιγμά του μαρτυρούσε μια απίστευτη τρυφερότ

φός σου έκλεψε την υπόληψή μου. Την έκανε κομμάτια, Πάιπερ. Ήσουν εκεί. Το ξέρεις ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να υπερασπι

ό μου».



ίστευε ότι εσύ είχες κάψει το μύλο. Έκανε λάθος. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κάνω να το καταλάβει, αλλά...»

ν έκοψε απότομα. «Ο λόγος της τιμής μου ήταν όλη μου η περιουσία. Είχα την ατυχία η οικογένειά μου ν’ αποτελείται από μεθύστακες και ψεύτ

λώνω σε μια πόλη μικρή, με μνήμη ελέφαντα. Το ξέρεις ότι ήμουν στιγματισμένος από την ημέρα που γεννήθηκα. Χρειάστηκα μια ολόκληρη ζω

δείξω ότι ο λόγος της τιμής μου άξιζε κάτι. Δεν είχα χρήματα. Δεν είχα γνωριμίες. Δεν είχα καμία εξωτερική υποστήριξη. Το μοναδικό μου σ

ο εαυτός μου και η ακεραιότητα που είχα υπερασπιστεί όλ’ αυτά τα χρόνια».

οργή της Πάιπερ εξατμίστηκε. Δικαιολογούσε την εμμονή του, ακόμα κι όταν κάθε του λέξη άνοιγε περισσότερο την παλιά πληγή της. Τα χ

τηκαν κι αναγκάστηκε να δεχτεί την αδυσώπητη αλήθεια. Ήταν τρελό, όμως το πάθος που είχε νιώσει κάποτε για τον Γκίντεον παρέμενε ζωντ

θελε είτε όχι. Αλλιώς δε θα ’χε γυρίσει πίσω, δε θα ’χε βάλει τον εαυτό της σε τέτοιο κίνδυνο.

τυχώς, τον είχε συγχωρήσει για το κακό που της είχε κάνει. Είχε μάθει να ζει με τις πληγές της και να προχωράει στη ζωή. Προφανώς, ο Γκίντεον

αφέρει να κάνει το ίδιο. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε εκείνη να βρει κάποιο τρόπο να τον εμποδίσει να προκαλέσει κι άλλο πόνο. Δε θα τον ά

ρώσει τη ζωή του στην εκδίκηση. Του άξιζε κάτι καλύτερο. Το ίδιο και στον Σπένσερ.

έρω πόσο δυσκολεύτηκες να ξεπεράσεις το παρελθόν σου. Και σε θαυμάζω για τον τρόπο που το χειρίστηκες. Ήσουν ο πιο αξιοσέβαστος άνθρω

ρισα ποτέ».έχρι που ο αδερφός σου με κατηγόρησε ότι έκαψα την κληρονομιά του. Από κείνη τη στιγμή, ο λόγος μου δεν άξιζε τίποτα. Ο σεβασμός

ίσει με τόσο κόπο κατέρρευσε. Μέσα σε πέντε λεπτά, έγινα ξανά ένα από τα ρεμάλια τους Χαρτ».

χι, Γκίντεον. Υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν ότι είσαι αθώος».

άνεις λάθος. Περίμεναν να αποδείξω ότι είμαι ίδιος μ’ όλη την οικογένειά μου. Απλώς χρειάστηκα λίγο χρόνο παραπάνω για να δείξω τον πρα

ό μου».

ς ξέσκιζε την καρδιά. «Μην το κάνεις αυτό. Μην αφήνεις ένα λάθος να σε τρώει, να σου καταστρέφει τη ζωή».

ς χάιδεψε το λαιμό κι έπειτα βύθισε τα χέρια του στα πυκνά της μαλλιά. «Ίσως και να μπορούσα να το αντιμετωπίσω, αν ο Σπένσερ δε μου είχε

κάτι ακόμα πιο πολύτιμο».

Πάιπερ τον κοίταξε παραξενεμένη. «Πιο πολύτιμο από την υπόληψή σου; Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο».

πήρχες εσύ».

τή η μοναδική του φράση της έφερε δάκρυα στα μάτια. «Όχι. Αχ, όχι!»

ήρες το μέρος του, Πάιπερ». Το βλέμμα του σκοτείνιασε. «Έλεγες ότι μ’ αγαπούσες. Όμως δεν μπορούσες να μ’ αγαπήσεις. Σου έστειλα ένα σ

σου ζητούσα να φύγουμε μαζί, να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Ξέρεις πόσες ώρες σε περίμενα; Πόσο διακινδύνευσα για να σε περιμένω;»

υ έστειλα ένα σημείωμα... Σε περίμενα... Η Πάιπερ πονούσε και μόνο που ανάσαινε. Ο Γκίντεον δεν ήξερε. Θεέ μου, δεν ήξερε τίποτα. Αυτό πρώ

περνούσε απ’ το μυαλό. Όλ’ αυτά τα χρόνια εκείνη πίστευε ότι ο Γκίντεον απλώς δεν ενδιαφερόταν. Τελικά όμως δεν του το είχαν πει ποτ

τεον», ψιθύρισε, «δεν καταλαβαίνεις».

α καταλάβω τι;»

ύνησε το κεφάλι της. «Χρειάζομαι χρόνο να το σκεφτώ».

Γκίντεον την έσφιξε με τα χέρια του κι έφερε το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Η Πάιπερ δεν μπορούσε πια ν’ αποφύγει το ανελέητο βλέ

και το πείσμα που αντίκριζε σ’ αυτό. «Πάιπερ, να καταλάβω τι;»



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 4

άιπερ αρνήθηκε ν’ απαντήσει, παρά τον εκνευρισμό που διέκρινε στο βλέμμα του. Πρώτα χρειαζόταν μερικές πληροφορίες. «Για ποιο σημείωμα

κνευρισμός του έγινε οργή. «Αυτό που έδωσα στην Τζάσμιν. Μου ορκίστηκε ότι σου το έδωσε, μην προσπαθείς λοιπόν να με πείσεις ότι δεν τ

πιάνει».

Πάιπερ μόλις που θυμόταν τη μικρή του αδερφή, ένα μικροκαμωμένο μελαχρινό αγρίμι που ξεσήκωνε τη γειτονιά και αντιμετώπιζε με δυσπ

ο όποιον την πλησίαζε. Ίσως η Τζάσμιν να της είχε δώσει κάποιο σημείωμα. Η μνήμη της δεν είχε συγκρατήσει και πολλά από εκείνη την περί

αν δεν ήμουν σε θέση ν’ απαντήσω στο σημείωμά σου, θ’ άλλαζε κάτι;»

χετικά με τα σχέδιά μου για τον Σπένσερ;»

αι».

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του, αναγκάζοντάς τη να πλησιάσει περισσότερο. Τα κορμιά τους ταίριαζαν τόσο καλά μεταξύ τους, που έκαν

ότερη τη συναισθηματική απόσταση που τους χώριζε. «Απολύτως τίποτα. Ο αδερφός σου κατέστρεψε όλα όσα είχα χτίσει στο Ολντ Μιλ

πόστατες κατηγορίες του γκρέμισε χρόνια ολόκληρα εξαντλητικής προσπάθειας. Η ιστορία δεν αφορά πια μόνο εμάς τους δύο, γλυκιά μ

χωρήσει πολύ παραπέρα». Κρατούσε ακόμα το πρόσωπό της. «Πες μου τώρα, τι είναι αυτό που δεν ξέρω;»

Πάιπερ σπάραζε, γιατί ήξερε την απάντηση αλλά δεν μπορούσε να του τη δώσει. Δεν τολμούσε να του πει την αλήθεια, τουλάχιστον όχι στην κα

βρισκόταν εκείνη τη στιγμή ο Γκίντεον. Θα κατέστρεφε τον τελευταίο συνδετικό κρίκο που εξακολουθούσε να τους ενώνει, όσο κι αν εκείνος α

ο παραδεχτεί. Ίσως μετά από καιρό, όταν θα ’χαν δουλέψει μαζί για λίγο, να κατάφερνε να διαπεράσει τον πόνο και την πικρία του, να τον

ιδητοποιήσει ότι η μέρα εκείνη είχε σημάνει την καταστροφή όλων τους.

μεταξύ, όμως, έπρεπε να κάνει κάτι, προτού εκείνος την αναγκάσει να του απαντήσει. Γλίστρησε τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του, τον

σσότερο κι ακούμπησε τα χείλη της στα δικά του. Καταλάβαινε ότι τον είχε αιφνιδιάσει. Η ένταση ήταν διάχυτη στο κορμί του και για μια στιγμ

κείνος θα απέφευγε το φιλί της. Όμως ο Γκίντεον της παραδόθηκε αναστενάζοντας.

απρόσμενη ένωσή τους ήταν εξαίσια, καλύτερη ακόμα κι από την πρώτη, στην αίθουσα συσκέψεων. Εκεί, ο Γκίντεον της είχε αιφνιδιάσει και η

υποταχτεί. Τώρα όμως εκείνη ήταν ο εισβολέας. Ήταν αποφασισμένη ν’ απολαύσει την παραφορά της. Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό· έαρκούσε για να κατακλυστεί από συναισθήματα που είχε σχεδόν ξεχάσει ότι υπήρχαν.

παφή με τα ζεστά, υγρά της χείλη τον έκανε να νιώσει μια απίστευτη έκρηξη μέσα του. Το στόμα του μισάνοιξε και η Πάιπερ εισέβαλε, προβά

παιτήσεις της με απολαυστική επιμονή. Ποτέ της δε δίσταζε να εκφράσει τα συναισθήματά της. Με τον Γκίντεον, κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο.

ότητα να ξεκλειδώνει τα πιο βαθιά κρυμμένα μυστικά της.

μοναδική της ελπίδα ήταν αυτό να μην ίσχυε πια. Γιατί η Πάιπερ χρειαζόταν απεγνωσμένα χρόνο· χρόνο για ν’ αποφασίσει πώς θ’ απαντού

τησή του, να λύσει τα προβλήματα του παρελθόντος με προσεκτικούς χειρισμούς, να ανακαλύψει και να αποκαλύψει ξανά τον άντρα που είχε α

οτε. Δυστυχώς ο Γκίντεον ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υπομονετικός, ακόμα και κάτω από καλύτερες συνθήκες απ’ αυτές που βρίσκονταν τώρα.

ε θ’ αποφύγεις την ερώτησή μου έτσι», την προειδοποίησε. Η φωνή του ακουγόταν βραχνή απ’ τον πόθο.

πορεί και όχι». Η Πάιπερ χαμογέλασε πονηρά. «Τουλάχιστον όμως θα σε αποσπάσω για λίγο, έτσι ώστε να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ».

ν είναι έτσι, έχεις όσο χρόνο θες. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εγώ θα πάρω τις απαντήσεις μου».

προειδοποίηση ήταν σαφής, άσχετα αν η Πάιπερ δεν μπορούσε να την εκτιμήσει σωστά εκείνη τη στιγμή. Είχε καταφύγει στο φιλί χρησιμοποι

ικαιολογία για ν’ αποφύγει την ερώτησή του. Όμως στην πραγματικότητα αυτό το φιλί είχε αποκαλύψει μια πραγματική της επιθυμία. Ανί

κρατηθεί, σφράγισε για μια ακόμη φορά τα χείλη του με τα δικά της.χρόνια που είχαν ζήσει χωριστά της είχαν δώσει την ευκαιρία να κάνει συγκρίσεις. Είχαν περάσει κι άλλοι άντρες από τη ζωή της, άντρες που

ητα ότι θα μπορούσε ν’ αγαπήσει. Κάτι όμως την κρατούσε να μην προχωρήσει στην απόλυτη δέσμευση, να μην ενδώσει στον πειρασμό μιας σ

ης. Τώρα καταλάβαινε το γιατί.

νενός τα φιλιά δεν την είχαν κάνει να χάσει τον έλεγχο, ούτε της είχαν προκαλέσει τον πόθο που ένιωθε με τον Γκίντεον. Βαθιά μέσα της, εκεί π

μή αλήθεια είχε θέση, ήξερε ότι, αν αυτός ο άντρας αποφάσιζε να τη ρίξει γυμνή κάτω, εκείνη θα τον καλωσόριζε χωρίς κανένα δισταγμό. Τόσο π

ε· παρ’ όλα όσα τους χώριζαν.

ς κι ένιωσε τον πόθο της, ο Γκίντεον άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό της. Η ανάσα τους έβγαινε λαχανιασμένη κι ο αέρας βάρυνε από την

επιθυμίας τους. Για μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε, καθώς παρόν και παρελθόν γίνονταν ένα. Ήταν η στιγμή των αποφάσεων, κάτι που ήξεραν κα

άιπερ θα μπορούσε να κλείσει ξανά το πουκάμισό της και να φύγει. Θα μπορούσε όμως και να ακολουθήσει την καρδιά της, ν’ αφεθεί στην αγκα

ο δωμάτιο ήταν κατάφωτο κι όχι τυλιγμένο από σκιές, ίσως εκείνη να μην είχε βρει κουράγιο να προχωρήσει.

ως επικράτησε ο παραλογισμός και η Πάιπερ έκανε το μοιραίο βήμα.

πουκάμισο κι υστέρα η ροζ μεταξωτή της φούστα βρέθηκαν στο πάτωμα. Ο Γκίντεον την οδήγησε στον καναπέ. Φορούσε ακόμα το τζιν του, μα

α ίσχυε για πολλή ώρα ακόμη. Ήταν τόσο ερεθισμένος, που θα πρέπει να τον στένευε τρομερά.Πάιπερ πάλεψε να ανακτήσει την ψυχραιμία της. Η προσπάθεια ήταν δύσκολη. Το δέρμα του έκαιγε κάτω από τα δάχτυλά της, η πλάτη και οι ώ

πόνταν με κάθε της χάδι. Ο Γκίντεον αναστέναξε βαθιά και τη σκέπασε με ασυγκράτητα φιλιά ενώ ξεκούμπωνε το σουτιέν της. Τα χέ

λούθησαν την καμπύλη της μέσης της κι έφτασαν στο μεταξωτό ύφασμα που κάλυπτε τους γοφούς της. Ξαφνικά εκείνη σφίχτηκε στην αγκα

ιδητοποιώντας ότι το μυστικό της δε θα μπορούσε να μείνει κρυφό για πολύ ακόμα.

ε σκόπευα να σε αποσπάσω τόσο πολύ», κατάφερε να ψελλίσει. Η φωνή της πνίγηκε, καθώς τα χείλη του άγγιξαν την ερεθισμένη θηλή της. «Α

ετανιώσουμε. Το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;»

ε θέλω. Μια τελευταία φορά».

εννοεί πραγματικά αυτό; αναρωτήθηκε. «Για χάρη του παλιού καλού καιρού;» τον ρώτησε με δυσκολία.

ρειάζομαι μόνο αυτή τη νύχτα, σου τ’ ορκίζομαι. Μετά απ’ αυτό, η σχέση μας θα παραμείνει απρόσωπη, όπως τη θέλεις».

ως η Πάιπερ δε χρειαζόταν μόνο μία νύχτα. Και ήξερε ότι ούτε εκείνος θ’ αρκούνταν σ’ αυτό. Χρειάστηκε μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτ

ηθίσει ξανά την επαφή με τους φαρδιούς του ώμους και το δυνατό του στέρνο. Τον ήξερε αυτό τον άντρα, θυμόταν και την παραμικρή καμπύ

μιού του. Ένας Θεός ήξερε πώς είχε αντέξει τόσο καιρό μακριά του. Πώς θα τον άφηνε τώρα να φύγει; «Μπορούμε να ξεχάσουμε ό,τι συνέβη απ

χι να το ξεχάσουμε, όχι. Απλά...»

α μην επιτρέψουμε να επηρεάσει την επαγγελματική μας σχέση;»

Γκίντεον διέκοψε την ερώτησή της φιλώντας τη με πάθος. «Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά».



λλά;»

εστή ανάσα του χάιδεψε τους γυμνούς της ώμους. «Τώρα θέλεις να συζητήσουμε;»

ροηγουμένως, θεώρησα ότι η συζήτηση θα ήταν η πιο επικίνδυνη επιλογή». Η Πάιπερ πάλευε να βάλει τις λέξεις σε σωστή σειρά, ενώ

ιδητοποιούσε ότι η κοινή λογική την εγκατέλειπε. «Τώρα άλλαξα γνώμη».

ως μπορώ να σε κάνω ν’ αναθεωρήσεις».

Γκίντεον απομακρύνθηκε ελάχιστα κι ένα κύμα δροσερού αέρα μείωσε κάπως την αποπνικτική θέρμη που τους τύλιγε. Η Πάιπερ μπόρεσε να

ραιμα, μέχρι τη στιγμή που ένιωσε τα χέρια του στους μηρούς της. Εκείνος χώρισε τον έναν απ’ τον άλλον και άρχισε να χαϊδεύει νωχελ

σθητη επιδερμίδα της. Ούτε στιγμή δεν της πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε ν’ αντισταθεί, ούτε καν όταν τους χώριζε πια μόνο το τζιν το

μάτι μεταξωτού υφάσματος. Τα κορμιά τους είχαν πάρει φωτιά.

υμάσαι;» της ψιθύρισε. «Θυμάσαι πώς ήταν;»

Πάιπερ ανατρίχιασε. «Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω;» Είχαν μοιραστεί ζεστές καλοκαιρινές νύχτες λουσμένες από το φεγγαρόφωτο, πλημμυ

χάδια και έρωτα. Εκείνη την εποχή τίποτα δεν μπορούσε να τους χωρίσει. Η ζωή τούς πρόσφερε αμέτρητες ευκαιρίες, επειδή βρίσκονταν μαζ

τευμένοι. «Σου λείπει καθόλου;» τόλμησε να τον ρωτήσει.πάρχουν κάποιες μέρες που μου λείπει». Η σιδερένια πόρτα που είχε υψώσει μπροστά της άνοιξε διάπλατα, δίνοντάς της την ευκαιρία να δε

μή τον άντρα που είχε αγαπήσει, όπως επίσης και την αγωνία που εκείνος αδυνατούσε πια να κρύψει. «Κάποιες μέρες μοιάζει με μια ακόρεστη π

μπορώ να καταπνίξω. Λαχτάρα, θλίψη, ένας πόνος αβάσταχτος».

Πάιπερ τον κράτησε σφιχτά, καθώς ευχόταν να μπορούσε να του προσφέρει την παρηγοριά που τόσο χρειαζόταν. «Και τότε γιατί; Αν αυτό που

αινε τόσο πολλά, γιατί δεν μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας;»

ωθε την ένταση να επιστρέφει, καταλάβαινε ότι ο Γκίντεον προσπαθούσε ν’ ανασυγκροτηθεί, έβλεπε ότι οι προσπάθειές της να τον πλησιάσει

κενό. «Δε γίνεται τίποτα, αστεράκι. Τώρα κάνουμε έρωτα. Μπορείς να το δικαιολογήσεις με όποιο τρόπο θες. Για χάρη του παλιού καλού καιρο

είχαμε ποτέ την ευκαιρία να πούμε αντίο ή επειδή έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κοιμήθηκες με κάποιον. Διάλεξε όποια δικαιολο

σωπικά δε δίνω δεκάρα. Κατάλαβε όμως ότι εδώ μιλάμε για σεξ, απλά και μόνο σεξ. Μην προσπαθείς να το εξωραΐσεις ή να του δώσεις κάποια

ασία».

κίντεον, σε παρακαλώ».

ε θέλεις, Πάιπερ. Το ξέρεις αυτό». Την έσφιξε στα μπράτσα του. Το τραχύ του άγγιγμα πάνω στο γυμνό της δέρμα ήταν ένα ακαταμάχητο

σμα. «Έχει περάσει πολύς καιρός. Το έχουμε ανάγκη».

ν μπορούσε να το αρνηθεί αυτό. «Το ξέρω».

σ’ το λοιπόν να συμβεί. Αφού το ξέρεις ότι αυτό θες. Και οι δυο μας το θέλουμε από την πρώτη στιγμή που μπήκες εδώ».

αι μετά;»

νάθεμα, Πάιπερ. Σταμάτα να βάζεις τον Σπένσερ ανάμεσά μας. Τίποτα δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη γι’ αυτό».

Πάιπερ δυσκολευόταν να μιλήσει, να σκεφτεί. Δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το μόνο που ο Γκίντεον ήθελε από κείνη ήταν ένα σύντομο

άρωμα. Έκλεισε τα μάτια της. Ήταν ηλίθιο εκ μέρους της να πιστέψει ότι επρόκειτο για κάτι περισσότερο, ότι μπορεί να εμπεριείχε κάποιο συν

ν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, Γκίντεον. Τουλάχιστον όχι τώρα, όχι προτού μας δοθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε αυτό το θέμα».

ώρα, εγώ θέλω να κάνω μόνο ένα πράγμα, που σίγουρα δεν είναι το να πιάσω κουβέντα».

Πάιπερ τον ήθελε τόσο απελπισμένα που κόντευε να βάλει τα κλάματα. «Εντάξει, τότε απάντησέ μου σε μία σύντομη ερώτηση».

χείλη του ακολούθησαν τη γραμμή του λαιμού της κι άρχισαν να κατεβαίνουν χαμηλότερα. «Ρώτα με γρήγορα».

είνη ξεστόμισε την πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό, ελπίζοντας ότι θα τον αποσπούσε όση ώρα χρειαζόταν για ν’ ανακτήσει την ψυχραι

ιανού είναι αυτός ο καναπές;»

ρίστε;»

καναπές, λέω... Είναι κι αυτός ένα τρόπαιο, σωστά; Από ποιον τον πήρες;»φράση που τον άκουσε να λέει την έκανε να κοκκινίσει. «Όχι πάλι».

άνουμε έρωτα πάνω σε συντρίμμια, έτσι δεν είναι; Πες μου, ποιανού είναι. Μήπως ο αυτός ο καναπές είχε κάποια συναισθηματική αξία για κείν

ο κεραμικό;»

αμάτα, Πάιπερ».

όσο λίγο ενδιαφέρεσαι για τον πόνο των άλλων;»

είνος ανασηκώθηκε λιγάκι κι ένα δροσερό αεράκι απλώθηκε ξανά ανάμεσά τους· μόνο που αυτή τη φορά παρέμεινε εκεί. «Έγινες σαφής. Και κα

αταστρέψεις αυτές τις στιγμές. Αλλά μάλλον αυτό ακριβώς σκόπευες να κάνεις».

υπάμαι, Γκίντεον», του είπε με απόλυτη ειλικρίνεια. «Ήταν το μόνο πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ για να σε σταματήσω».

είνος στάθηκε όρθιος. Μάζεψε το πουκάμισο και τη φούστα της και της τα πέταξε. Η Πάιπερ δεν καθυστέρησε ψάχνοντας για το σουτιέν της.

ντυπωσιακή ταχύτητα, πήρε μια βαθιά ανάσα και στράφηκε και πάλι προς το μέρος του.

χουμε πολλά να τακτοποιήσουμε», του ανήγγειλε. Ένιωσε ανακούφιση διαπιστώνοντας πως η φωνή της δεν πρόδιδε την ταραχή που επικρατού

«Και ένα απ’ αυτά είναι ό,τι συνέβη σ’ αυτό τον καναπέ».

το πάτημα ενός διακόπτη, ένα αμείλικτο φως απλώθηκε παντού και τρύπωσε σε κάθε γωνιά του δωματίου. Η Πάιπερ ένιωσε εντελώς εκτεωστε αυτός ήταν και ο σκοπός του Γκίντεον. Πέρασε το χέρι της μέσα απ’ τα μαλλιά της κοιτάζοντας ανήσυχα τριγύρω. Πού στο καλό μπορεί να

ιέν και τα παπούτσια της; Ίσως, αν φορούσε όλα της τα ρούχα, να μην ένιωθε τόσο ευάλωτη.

είνος την πλησίασε έχοντας πάρει μια απόμακρη έκφραση. «Αν θες να ξέρεις, τίποτα δε συνέβη σ’ αυτό τον καναπέ. Τίποτα το σημαντικό, δηλ

έητος επιχειρηματίας είχε επανέλθει δριμύτερος. Όποια πόρτα κι αν είχε ανοίξει –μια πόρτα που είχε επιτρέψει στην Πάιπερ να μπει για λίγο στο

το– τώρα είχε κλείσει ερμητικά. «Το μοναδικό ζήτημα που έχουμε να τακτοποιήσουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο σκοπεύεις να ξεπληρώσεις τ

αδερφού σου».

άνεις λάθος, Γκίντεον». Πώς μπορούσε να του εξηγήσει τις ανησυχίες της, αφού εκείνος ούτε θα αντιλαμβανόταν ούτε και θ’ αναγνώριζε τη

; «Έχεις αλλάξει».

σε με να μαντέψω...» Τα χείλη του σφίχτηκαν. «Μάλλον όχι προς το καλύτερο».

χι, αφού όλες σου οι ενέργειες γίνονται είτε για εκδίκηση είτε...» Του έδειξε τα αντικείμενα που τους περιέβαλλαν. «Είτε για να καταστρέψ

κεται στο δρόμο σου. Συμπεριλαμβανομένης εμού».

σύ να μην ανακατεύεσαι».

Πάιπερ δε χαμήλωσε τα μάτια της κάτω από το βλέμμα του. «Θα ανακατευτώ. Ο Γκίντεον που γνώριζα δεν μπορεί να έχει χαθεί. Ακόμα κι αν

ι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω, θα ψάξω να τον ξαναβρώ. Ή να τον βγάλω από το λήθαργό του».



Γκίντεον ξέσπασε σ’ ένα σκληρό γέλιο. «Θ’ αστειεύεσαι, βέβαια».

αθόλου».

ιστεύεις πως πρόκειται για παραμύθι σαν αυτό της Ωραίας Κοιμωμένης; Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για το Μαγεμένο Πρίγκιπα που το

κακός μάγος;»

άτι τέτοιο».

Γκίντεον στηρίχτηκε στο γραφείο του και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. Χωρίς το πουκάμισο και με το τζιν του ανοιχτό, φάνταζε επι

νωπός. Πάντα διέκρινες πάνω του κάτι πρωτόγονο, επικίνδυνο, λες και παντού και πάντα ήταν έτοιμος για φασαρίες. Η Πάιπερ είχε την αίσθη

η δουλειά του ενίσχυε αυτή την πτυχή της προσωπικότητάς του κι αντί ν’ αμβλύνει τη σκληρή πλευρά του, την είχε οξύνει με τα χρόνια. Δάγ

η της. Για ποιο λόγο πίστευε πως μπορούσε να εξημερώσει ένα τέτοιο θηρίο; Αυτό πια δεν ήταν αισιοδοξία, ήταν...

Γκίντεον έγειρε το κεφάλι στο πλάι και την κοίταξε ψυχρά κι εξεταστικά. «Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι εγώ θέλω ν’ αλλάξω;»

άξει λοιπόν, ήταν ανόητο εκ μέρους της να πιστέψει ότι το φιλί της μπορούσε να βγάλει από το λήθαργο τον άντρα που γνώριζε κάποτε. Κα

οδοξία της να φαινόταν εντελώς παράλογη. Αλλά ήταν αποφασισμένη να μην τα παρατήσει. Δεν μπορούσε να τα παρατήσει. «Η ανάγκη

κηση σ’ έχει καταστρέψει. Αν συνεχίσεις έτσι, σε λίγο δε θα υπάρχει επιστροφή».αι λοιπόν;»

δεν καταλαβαίνει; αναρωτήθηκε. «Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος, Γκίντεον. Το ξέρω. Τα τρόπαια και η εκδίκηση είναι αυτά που σε σκλήρυναν.

αν απάνθρωπο».

Γκίντεον γέλασε. «Και αυτό είναι κακό;»

άψε! Το ξέρεις ότι δεν είναι το σωστό».

υτή η υπεροψία σου θα λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ». Απομακρύνθηκε από το γραφείο και την πλησίασε. Την έπιασε από το χέρι και την

ά του για μια ακόμη φορά. «Πάντα έτσι ήμουν. Μόνο εσύ δεν το είχες καταλάβει. Με είχες βάλει με το ζόρι πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο,

τώσει μια χρυσή πανοπλία και με αποκαλούσες ιππότη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πραγματικά ήμουν ιππότης».

Πάιπερ δυσκολευόταν ν’ ανασάνει. Αυτό που ήθελε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ήταν να χαθεί μέσα στην αγκαλιά του. «Η τιμή σου σή

α για σένα», κατάφερε να του πει.

αι, όπως και η αλήθεια και η δικαιοσύνη. Ξεπερασμένες ανοησίες». Ο ειρωνικός του τόνος την πλήγωνε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε

ταστεί. «Η τιμή μου δε σήμαινε τα πάντα για μένα. Σήμαινε τα πάντα για σένα. Για μένα ήταν ένα μέσο για να πετύχω το στόχο μου».

οιο στόχο;»

α σε κατακτήσω».

μια στιγμή η Πάιπερ τον πίστεψε. Πίστεψε ότι ήταν άκαρδος. Πίστεψε ότι στην ψυχή του βασίλευε το σκοτάδι. Πίστεψε ότι είχε πάρει ένα δρό

σμό. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει το βάρος της αμφιβολίας. «Γκίντεον», ψιθύρισε.

ώσε μου τον Σπένσερ και δε θα σε ξαναενοχλήσω».

Πάιπερ έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να πνίξει το γέλιο της. Ο Γκίντεον είχε πει ακριβώς αυτό που δεν έπρεπε. Ακόμα κι αν δεν υ

μα του αδερφού της, ούτως ή άλλως οι δυο τους θα είχαν έρθει αντιμέτωποι. Απλώς εκείνος δεν το ήξερε. Η μοίρα έκρυβε πάντα μια ε

ύμπησε πάνω του, λες και η επαφή τους να την ανακούφιζε. Η μυρωδιά του της πρόσφερε σιγουριά. Παρ’ όλο που τα λόγια του την πλήγ

γμά του φανέρωνε μια τρυφερότητα που δεν την ξεγελούσε. Ήταν γεννημένος για να προστατεύει, όσο κι αν ο ίδιος ήθελε να αντισταθεί στη φύσ

στε λοιπόν έχεις γίνει ένα απάνθρωπο κάθαρμα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σε αλλάξω, έτσι;»

ε γενικές γραμμές, ναι. Αλλά δε χρειάζεται να κάθεσαι και να κοιτάς. Ούτε να συμμετέχεις. Δώσε μου αυτό που θέλω και είσαι ελεύθερη να φύγε

γώ είμαι αυτό που θέλεις, Γκίντεον».

πρόσωπό του συσπάστηκε και κούνησε το κεφάλι προσπαθώντας μάταια να διαμαρτυρηθεί. «Κάποτε, ναι. Αλλά, τώρα που προσπάθησε

ήσεις με το φιλί σου, δεν τα κατάφερες».

ροφανώς κάποια μάγια λύνονται πιο δύσκολα από άλλα», μουρμούρισε εκείνη συλλογισμένη.Γκίντεον της απάντησε γελώντας άτονα. «Αυτά τα μάγια δε λύνονται, αστεράκι». Μάζεψε πίσω απ’ τ’ αυτί της μια τούφα απ’ τα μαλλιά της. Ή

ονομία οικεία, που την έκανε με μια ασυνείδητη τρυφερότητα, και η Πάιπερ πίστευε ότι ο ίδιος ποτέ δεν την είχε αντιληφθεί. «Φύγε μακ

άσαμε όμορφες στιγμές και δε θα ’θελα να τις χαλάσω πληγώνοντάς σε».

ναι πολύ αργά».

τσι νομίζεις. Όμως ο πόνος που ένιωσες όλα αυτά τα χρόνια δε συγκρίνεται μ’ αυτόν που μπορώ να σου προκαλέσω τώρα», την προειδοποίησε.

Πάιπερ πάλεψε το ζοφερό σκοτάδι των αναμνήσεων που την κατέκλυζαν. Ένιωθε πως τίποτα δεν ήταν πιο τρομερό απ’ αυτό. Πισωπάτησε

αξε. «Ούτε που φαντάζεσαι πόσο λάθος κάνεις».

α αποφασιστικότητα γεμάτη σκληράδα σκίασε τα χαρακτηριστικά του. «Μη με προκαλείς, γιατί θα χάσεις. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο

ω αυτό που θέλω».

υτό θα το δούμε».

Γκίντεον την άφησε να φύγει. «Δεν μπορείς να νικήσεις, Πάι-περ. Δεν έχεις χρήματα για να συντηρηθείς όσο θα δουλεύεις για μένα και δε θα έχ

α κερδίσεις αυτό το ποσό. Από αύριο θα ξεκινήσεις την πρώτη σου επιχείρηση καταστροφής. Μπορείς βέβαια να δώσεις ένα τέλος σ’ όλα αυτά

σεις να τα βρω με τον αδερφό σου».ποκλείεται».

ώς θ’ αντιδράσει ο Σπένσερ, όταν ανακαλύψει ότι ανακατεύεσαι στις δουλειές του;»

χι και πολύ καλά», παραδέχτηκε η Πάιπερ. Η ματιά της έπεσε στα ψηλοτάκουνα παπούτσια της δίπλα στον καναπέ και διέσχισε το δωμάτιο για

α φορέσει. Για κάποιον περίεργο λόγο, οι πόντοι που της πρόσθεταν τόνωσαν το ηθικό της. «Όμως θα του εξηγήσω και θα καταλάβει».

γώ πάλι νομίζω ότι ο Σπένσερ θα το πάρει άσχημα».

χι πιο άσχημα από σένα· δε θα ’χει βέβαια και περισσότερες επιλογές». Κατάφερε να του χαμογελάσει. «Μάλλον θα πρέπει και οι δυο σας να τ

φαση».

θα πρέπει εσύ να πάρεις απόφαση ότι θα μας ανέχεσαι για όσο θα διαπραγματευόμαστε. Γιατί, μόλις πιάσω τον Σπένσερ, αυτό ακριβώς θ’ αρχίσ

ουμε».

α δεν της έμενε και πολύς χρόνος. Ευτυχώς, ο αδερφός της έλειπε στην Καλιφόρνια, προσπαθώντας να προσελκύσει επενδυτές που θα ενδιαφ

ο μύλο και την αναζωογόνηση της περιοχής. Αλλά δε θα έμενε εκεί για πολύ ακόμα. Δύο, τρεις εβδομάδες το πολύ. Αν ως τότε δεν είχε βρει

η, μπορεί το σχέδιο του Γκίντεον για εκδίκηση να πετύχαινε. Η Πάιπερ εντόπισε το σουτιέν της, που βρισκόταν πεταμένο στον καναπέ. Έσπευ

άξει και το έχωσε στη θήκη της μηχανής της. Έπρεπε με κάθε τρόπο να ξαναβρεί τον άντρα που ήξερε κάποτε και να τον ελευθερώσει· όποιο κιόστος.



ευχαριστώ για την προειδοποίηση». Μάζεψε τα πράγματά της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Πριν βγει έξω, στράφηκε προς το μέρος του

α και τη δική μου προειδοποίηση. Δε σκοπεύω να τα παρατήσω. Είσαι δεμένος μαζί μου, είτε το θέλεις είτε όχι. Και πρόκειται να γίνουν αρκετές

μέσα. Να είσαι λοιπόν έτοιμος».

αν καλή δήλωση για μια αξιοπρεπή έξοδο. Η Πάιπερ αναστέναξε αυθόρμητα. Δηλαδή η δήλωσή της θα ήταν ακόμα καλύτερη, αν δε χρεια

θεια του Γκίντεον για ν’ ανοίξει τη βαριά διπλή πόρτα. Όμως τι άλλο να γινόταν; Αν μη τι άλλο, τον άφηνε μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Κάτι

...

* * *

ιπόν, πού πάμε;» τον ρώτησε η Πάιπερ.

Γκίντεον οδηγούσε κάνοντας ελιγμούς στους δρόμους του Ντένβερ. Της έριξε μια βιαστική ματιά. Πάντα τον εντυπωσίαζε το πόσο πρόσχαρη π

ω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Μετά από τη χτεσινοβραδινή τους συζήτηση, περίμενε ότι η συμπεριφορά της θα ήταν κάπως εχθρική. Όμως η

μπε μέσα στα κίτρινα και το βλέμμα της θύμιζε καταγάλανο ουρανό. Ο Γκίντεον έτριξε τα δόντια του. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν π

κίσει το κίτρινο ύφασμα και να κάνει ό,τι χρειαζόταν για να δει το βλέμμα της να σκιάζεται από πάθος.

άθεμα! Έσφιξε τα χέρια του στο τιμόνι. Δε θα την άφηνε να τον αποσπά μ’ αυτό τον τρόπο. Η αρχειοθέτηση. Αυτό ήταν. Θα την έστελνε στ

ιοθέτησης του λογιστηρίου. Ίσως έτσι να σταματούσε να βασανίζεται και να τη φαντάζεται ξαπλωμένη στον καναπέ, μ’ ένα κομμάτι δαντέλα

αλιάζει τους γοφούς της. Έπειτα θα ξεφορτωνόταν και τον καταραμένο τον καναπέ. Και μετά, για να είναι σίγουρος, θα...

κίντεον; Άκουσες τι σε ρώτησα; Πού πηγαίνουμε;»

υ ξέφυγε μια βρισιά. Μετά, σίγουρα έπρεπε να πάει σε κάποιο γιατρό, για να του πει επιτέλους τι ακριβώς είχε πάθει. Ποτέ του δεν είχε πρ

κέντρωσης... Τουλάχιστον όχι μέχρι να εμφανιστεί η Πάιπερ. «Θέλω να ρίξω μια ματιά σε μια εταιρεία που περνάει κρίση, για να δω αν υπάρχει

ξίζει να περισώσω».

πρόσωπό της έλαμψε ακούγοντας τα λόγια του. «Να περισώσεις; Ωραία».

α περισώσω σημαίνει να διαλύσω και να ξαναπουλήσω για να κερδίσω απ’ αυτό».

χαμόγελό της αντικαταστάθηκε από μια γκριμάτσα εκνευρισμού. «Σκοπεύεις να τους καταστρέψεις;»

Γκίντεον ανασήκωσε τους ώμους. «Να τους καταστρέψω, να τους διαλύσω, να τους εξουδετερώσω... όπως θες πες το».

αλά, δε σε κουράζει αυτό; Δε νιώθεις ποτέ την ανάγκη να χτίσεις κάτι αντί να γκρεμίσεις;»

ν κοίταξε ειρωνικά. «Καμιά φορά. Αλλά ξαπλώνω και μου περνάει».ολύ αστείο». Το βλέμμα της φανέρωνε όλη τη δυσαρέσκειά της, κι όσο κι αν εκείνος ήθελε να συνεχίσει να την ειρωνεύεται για την αποδοκιμα

αμόγελό του έσβησε. Η Πάιπερ είχε τον τρόπο να ταράζει τη συνείδησή του. Περίεργο, θα έπαιρνε όρκο ότι δεν του είχε απομείνει πια ού

ίδησης. «Τι εταιρεία είναι αυτή;» τον ρώτησε.

ναι ένα μικρό θέρετρο για σκι κοντά στην πόλη Χάπι. Η επιχείρηση λειτουργεί εδώ και δύο γενιές περίπου, αλλά τα τελευταία χρόνια π

μετωπίσει σκληρό ανταγωνισμό από άλλες, μεγαλύτερες μονάδες που βρίσκονται τριγύρω».

η Χάπι δεν είναι και τα κεντρικά γραφεία των χρυσοχόων;»

αι».

α τους επισκεφτείς κι αυτούς;»

ο έχω κάνει εδώ και μήνες. Γιατί;»

πλώς, αναρωτιόμουν».

τι στον τόνο της φωνής της του κίνησε υποψίες. «Άκου, Πάι-περ. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να αποκτήσω το θέρετρο των Τάι-λερ. Αν αναμε

ονδήποτε τρόπο στις διαπραγματεύσεις, θα το μετανιώσεις. Έγινα σαφής;»

πολύτως».αν ανυποχώρητος. Όχι δηλαδή ότι εκείνη θα υποχωρούσε. Ο τόνος της φωνής της παρέμενε ψύχραιμος κι επαγγελματικός. Αλλά, όπως έβγαλε

ηχανή της κι άρχισε να τραβά με αποφασιστικότητα μια σειρά φωτογραφίες, έγινε φανερό ότι δεν αισθανόταν και τόσο αμερόληπτη.

ώς θα τις ονομάσεις αυτές;» τη ρώτησε ειρωνικά. «Ο Άκαρδος Χαρτ;»

πα, σκεφτόμουν να πω: ‘‘Η Κούρσα του Διαβόλου’’».

αλό ακούγεται».

τσι νομίζω κι εγώ».

είνος περίμενε για λίγο. «Εδώ μιλάμε για δουλειά, Πάιπερ», της είπε τελικά.

χι», τον διόρθωσε. «Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Καταλαβαίνω την επιθυμία σου να εκδικηθείς εμένα και τον Σπένσερ. Αλλά ο Ράμσεϊ κι ο Φ

έχουν κάνει;»

άλι αυτή η εμμονή σου με την επίπλωση του γραφείου μου;»

αι».

αν βέβαιο ότι θα ξεφορτωνόταν τον καναπέ· προτού κάποιος την ενημέρωνε για το πώς είχε βρεθεί στην κατοχή του. «Όλοι αυτοί καταστράφη

οι τους».σύ όμως θα μπορούσες να τους έχεις βοηθήσει. Κι αυτό ίσως να έκανε τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και χρεοκοπίας».

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι. «Προσφέροντάς τους βοήθεια θα μπορούσα να έχω καταστραφεί κι εγώ μαζί τους».

αμιά φορά χρειάζεται να ρισκάρεις για να κάνεις το σωστό».

τι στη φωνή της άφηνε να εννοηθεί ότι μιλούσε από προσωπική εμπειρία. Εννοούσε άραγε το ότι πρόσφερε τον εαυτό της ως αντίτιμο για το δά

νσερ; Εκείνος δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι άλλο, κάτι που να είχε σχέση με την ημέρα που κάηκε ο μύλος. Κανείς δεν είχε κάνει το σωστό εκ

α.

έρω τι πας να κάνεις, αστεράκι», της είπε μαλακά. «Αλλά δεν πρόκειται να βγάλεις κάτι. Είμαι αυτός που είμαι. Κι είναι καλύτερα ν’ απομακρυνθ

θείρεις τον εαυτό σου παλεύοντας ενάντια στο αναπόφευκτο».

υτό όμως θα σήμαινε ότι σ’ έχω ξεγράψει». Τον χτύπησε καθησυχαστικά στο γόνατο κι εκείνος λίγο έλειψε να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινή

δεν είμαι έτοιμη να το κάνω αυτό».

αν εντελώς ηλίθιος. «Έπρεπε να την είχε πετάξει έξω από την πρώτη στιγμή που είχε εμφανιστεί. Αφού δεν το έκανε, θα ’πρεπε να τη στρι

οιο ξεχασμένο τμήμα της εταιρείας, έτσι ώστε να μην την έβλεπε σε καθημερινή βάση. Στο λογιστήριο, αυτό ήταν. Ίσως όμως να ήταν καλύτερ

κοντά του, για να την προσέχει. Έτσι θα ήταν σίγουρος ότι δε θα του δημιουργούσε προβλήματα. «Στο πίσω κάθισμα υπάρχει ένας φάκελος.

».




ύφος του είχε ακουστεί πιο προστακτικό απ’ όσο ήθελε πραγματικά, κι έτσι σκόπιμα άλλαξε τον τόνο της φωνής του. «Κάνε μου τη χάρη και ρ

ματιά».

σι ήταν καλύτερα. Αντί για λυσσασμένη τίγρη ακουγόταν τώρα σαν τίγρη που είχε πιαστεί σε παγίδα. Τρομερή βελτίωση. Την κοίταξε για να κ

χε εκτιμήσει τη διαφορά και ξαφνικά βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τη μηχανή της. Πώς είχε καταφέρει να μη χάσει ξανά την ψυχραιμία του

κεια της διαδρομής, ένας Θεός το ήξερε! Όχι δηλαδή ότι η Πάιπερ εκτίμησε αυτή του την προσπάθεια.

ού ολοκλήρωσε την ανάγνωση του φακέλου, τον έκλεισε με δύναμη και στράφηκε έξαλλη να τον κοιτάξει. «Σκοπεύεις να καταστρέψεις μια οικ

ργο που χτίστηκε με τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα τεσσάρων γενεών;»

Γκίντεον έσφιξε τα δόντια του. Η Πάιπερ έτρεμε από αγανάκτηση κι αυτό σήμαινε ότι του έμενε μόνο μία επιλογή· να περάσει στην άμυνα. Ή

δραση απολύτως φυσιολογική. Και με κανένα τρόπο δε σήμαινε ότι εκείνος είχε το άδικο. «Ναι, το σκέφτομαι σοβαρά».

ώς μπορεί να σου περνάει απ’ το μυαλό κάτι τέτοιο; Οι Τάι-λερ είναι μία από τις οικογένειες που ίδρυσαν την πόλη. Διέσχισαν όλη τη χώρα

ιαξαν από την αρχή τη ζωή τους, βασιζόμενοι μόνο στη γη που πατούσαν».

νθρακωρύχοι ήταν. Και τα κατάφερναν μια χαρά για ένα διάστημα. Εγώ φταίω που δεν αξιοποίησαν σωστά τα χρήματά τους;»

ι φιλανθρωπίες που έκαναν ήταν λανθασμένη αξιοποίηση των χρημάτων τους; Ακόμα κι όταν έκλεισε το ανθρακωρυχείο, εκείνοι φάνηκανουργικοί, ώστε να ξεκινήσουν κάτι καινούριο. Ένα χειμερινό θέρετρο για σκι ήταν φοβερή καινοτομία εκείνο τον καιρό».

τώρα η νέα τους ιδέα δε λειτουργεί. Δεν έχουν και πολλές επιλογές. Απλώς δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα».

μαι σίγουρη ότι θα κάνεις ό,τι μπορείς για να τους κάνεις να το καταλάβουν».

μα αυτή σκοπεύει να με τρελάνει τελείως! σκέφτηκε ο Γκίντεον. Και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει περίφημα... «Δε θα κάνω τίποτα, μέχρι να απ

έλω να εξαγοράσω την επιχείρηση ή όχι. Μπορεί να μην αξίζει τόσα όσα αυτά που χρωστάνε στην τράπεζα».

αν αξίζει;»

ότε, θα τους κάνω την προσφορά μου απόψε το βράδυ».

πόψε;»

ν κοίταξε εξεταστικά και κούνησε το κεφάλι του. «Ούτε να το σκέφτεσαι. Δεν είσαι καλεσμένη στο δείπνο».

νησυχείς για το τι μπορεί να κάνω;»

παρέμβασή σου δε θ’ άλλαζε τίποτα. Απλώς θα έκανε την κατάσταση δυσκολότερη απ’ όσο χρειάζεται».

Πάιπερ δεν έκανε άλλο σχόλιο μέχρι που έφτασαν στο θέρετρο. Αυτό που δεν είχε προβλέψει ο Γκίντεον ήταν τα δάκρυα που πλημμύρισαν τα μ

βρέθηκε έξω από το σαλέ που στόλιζε τη βουνοπλαγιά. Για κάποιον περίεργο λόγο, τα δάκρυα αυτά τον επηρέασαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε

μέχρι τώρα.

ναι πανέμορφο», ψιθύρισε εκείνη. «Γι’ αυτό και τέσσερις γενιές των Τάιλερ επέλεξαν να ζήσουν εδώ. Αν είχα γεννηθεί εδώ, ούτε κι εγώ θα ’

ω».

κανος να συγκρατηθεί, ο Γκίντεον πέρασε το μπράτσο γύρω από τους ώμους της και την τράβηξε κοντά του. «Σου θυμίζει το μύλο σας, ε;»

είνη προσπάθησε πολύ για να συγκρατήσει ένα λυγμό και να ηρεμήσει. «Ο μύλος μας ξεπεράστηκε, όπως και το θέρετρο των Τάιλερ. Η

νσερ να τον αναστηλώσει και να τον μετατρέψει σε τουριστικό αξιοθέατο ήταν καλή και θα είχε αντίκτυπο σ’ ολόκληρη την πόλη. Είναι κρίμ

ί εδώ οι άνθρωποι δε σκέφτηκαν κάτι παρόμοιο».

ε νομίζω ότι μπορεί να γίνει αυτό. Δεν έχουν αρκετά χρήματα για ν’ ανταγωνιστούν τις μεγαλύτερες μονάδες της περιοχής. Αλλά στοιχηματίζ

καλή ανακαίνιση αυτό το μέρος θα μπορούσε να μετατραπεί σε χειμερινό καταφύγιο για αστέρες του Χόλιγουντ».

Πάιπερ κούνησε διστακτικά το κεφάλι της. «Ή για κάποιον που έχει βγάλει του κόσμου τα λεφτά από το χρηματιστήριο και θέλει να ξοδέψε

ομμυριάκια».

αλή ιδέα».

είνη αναστέναξε βαθιά και ο Γκίντεον επιστράτευσε όλη του την αυτοκυριαρχία για να μην παρασυρθεί και τη φιλήσει. Δεν είχαν χα

λάχιστον, όχι ακόμα. Αν της έδινε μόνο ένα φιλί, το κίτρινο φορεματάκι της θα γινόταν τελικά πράσινο ξαπλώνοντας στο γρασίδι. Έτσι, την άφυθύνθηκε προς το αμάξι.

οιπόν, τι γίνεται τώρα;» τον ρώτησε.

ς άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. «Τώρα επιστρέφουμε στο Ντένβερ, κάνουμε την έρευνα και τους υπολογισμούς μας και παίρνουμε μια απόφ

αι μετά;»

ετά θα κάνω στους Τάιλερ μια προσφορά που καλά θα κάνουν να μην απορρίψουν».

κτός αν τους έρθει κάποια καλύτερη ιδέα», ψιθύρισε η Πάιπερ.

Γκίντεον μόρφασε. Τώρα αυτό γιατί ακούγεται σαν προειδοποίηση; αναρωτήθηκε σιωπηλά. Και γιατί είχε ένα προαίσθημα ότι εκείνη θα έβρισκε τ

γματοποιήσει την απειλή της; Κούνησε το κεφάλι του. Αυτή ήταν η τιμωρία του, που είχε φανεί τόσο υποχωρητικός και την είχε αφήσει να μεί

μενη φορά που θα προσπαθούσε να τον στρέψει προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση που ο ίδιος δε θα ήθελε να πάρει, θα πατούσε πόδι. Απλ

ε όχι.

βαια. Αυτό σίγουρα θα λειτουργούσε.



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5

νομίζω ότι έχεις άλλη επιλογή, Μπιλ», εξήγησε υπομονετικά ο Γκίντεον. «Ή θα πουλήσεις ή θα κηρύξεις πτώχευση. Τουλάχιστον, αν πουλή

ς κι ένα μικρό κέρδος».

τράπεζα...»

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του. «Συγνώμη που σ’ το λέω, αλλά η τράπεζα δεν πρόκειται να βοηθήσει. Αυτοί θέλουν τα λεφτά τους και τα θέλο

, εγώ είμαι ο μόνος που μπορεί να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση».

Μπιλ έσφιξε τα χείλη. «Θα εξαγοράσεις την οφειλή μας από την τράπεζα, σωστά;»

αι».

χουμε ακούσει διάφορα για σένα, Χαρτ», τους διέκοψε ο γιος του Τάιλερ. «Και τίποτα απ’ αυτά δεν είναι καλό».

Τζάρετ διέθετε όλο το πάθος της νιότης που δεν μπορούσε και να το ελέγξει. Αναμφίβολα ο χρόνος και μερικά γερά χτυπήματα θα διόρθ

βλημα. Ειδάλλως το παιδί θα τα ’βρισκε σκούρα. Ο Γκίντεον θα μπορούσε να του διηγηθεί μερικά από τα πιο σκληρά μαθήματα που είχε πά

ε στο Ολντ Μιλ, αλλά δε θα είχαν κανένα αποτέλεσμα. Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα ζήσεις ο ίδιος.

χεις φτάσει στον πάτο», συνέχισε ο Γκίντεον απευθυνόμενος στον πατέρα του. «Δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα κι αυτή τη σεζόν. Οι εναλλακτ

ις είναι περιορισμένες».

Τζάρετ έσπρωξε το πιάτο του στη μέση του τραπεζιού. «Εννοείς ότι, αν δεν πουλήσουμε την επιχείρηση, θα μας αναγκάσεις να κηρύξουμε πτ

υ να σου πω, τις απειλές σου να τις βάλεις...»

τέλος της πρότασης πνίγηκε από τον ήχο του κουδουνιού. Βέβαια ο Γκίντεον είχε καταλάβει τι ήθελε να του πει ο Τζάρετ. Αυτή την έκφραση

ύσει κι άλλες φορές και σίγουρα θα την άκουγε και στο μέλλον. Προσπάθησε να μη χαμογελάσει, καθώς ήξερε πως, αν το έκανε, δε θα ά

ναν. «Με συγχωρείτε ένα λεπτό», τους είπε ευγενικά.

δεδομένο ότι το διαμέρισμά του βρισκόταν στον τελευταίο όροφο του κτιρίου που είχε και τα γραφεία του, οι ξαφνικοί επισκέπτες ήταν σπά

ακες δεν άφηναν κανέναν να περάσει χωρίς να τον ειδοποιήσουν. Άρα υπήρχαν δύο πιθανότητες: ή ο επισκέπτης ήταν μία από τις δύο αδερφές το

εια σου, Γκίντεον. Δε θα με βοηθήσεις;» Η Πάιπερ εμφανίστηκε κεφάτη. «Μπορείς να πάρεις καμιά τσάντα; Οι φύλακες ήταν πολύ ευγενικοί· μα κουβαλήσω όλα αυτά εδώ, αλλά έπρεπε να επιστρέψουν στο πόστο τους. Τους είπα λοιπόν ότι θα τα μεταφέρουμε μαζί».

α τα μεταφέρουμε;» Ο Γκίντεον κοίταξε έξω στο διάδρομο. Μισή ντουζίνα βαλίτσες, καμιά δεκαριά κουτιά και μια περίεργη συλλογή από πλασ

ινες τσάντες ήταν σκορπισμένα έξω από το διαμέρισμά του. «Τι διάολο γίνεται εδώ, Πάιπερ;»

ε φαίνεται; Μετακομίζω». Σταμάτησε μπροστά στην πόρτα που οδηγούσε στο καθιστικό. «Αχ, ξέχασα ότι θα είχες παρέα απόψε».

είνος έτριξε τα δόντια του. Η Πάιπερ Μοντγκόμερι ήταν η μεγαλύτερη ψεύτρα που είχε γνωρίσει ποτέ. «Ήξερες πολύ καλά...»

είνη τον αγνόησε και πλησίασε τους φιλοξενούμενους απλώνοντας το χέρι της. «Θα πρέπει να είστε ο Μπιλ Τάιλερ». Η χειραψία της είχε μια ζ

μια αμεσότητα που πάντοτε ζήλευε ο Γκίντεον. «Πολύ χαίρομαι που σας γνωρίζω. Είμαι η Πάιπερ Μοντγκόμερι».

Μπιλ την κοίταξε εξεταστικά και με εμφανή καχυποψία, προτού ανταποκριθεί στη χειραψία της. «Είστε η σύζυγος του κυρίου Χαρτ».

είνη γέλασε καλόκαρδα. «Ω, όχι».

έσως μετά έδωσε το χέρι της στον Τζάρετ. Εκείνος δίστασε ακόμα περισσότερο από τον πατέρα του, κοιτάζοντάς τη με ολοφάνερη έχθρα.

μή, ο Γκίντεον νόμισε ότι θ’ αναγκαζόταν να την υπερασπιστεί, κάτι που θα προτιμούσε ν’ αποφύγει. Ευτυχώς ο νεαρός δε βιάστηκε να πει κάτ

αι ανταποκρίθηκε απρόθυμα.

Πάιπερ στράφηκε στον Μπιλ και του χάρισε το πιο λαμπερό της χαμόγελο. «Δεν είμαι σύζυγός του. Δυστυχώς είμαι κάτι πολύ χειρότεροπληρωμή μιας πίστωσής του». Κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο της τον Γκίντεον με πονηριά. «Σωστά δεν το έθεσα;»

είνος έκλεισε τα μάτια κι έβρισε μέσ’ απ’ τα δόντια του.

άλλον όχι».

καχυποψία του Τάιλερ μετατράπηκε σε απορία. «Παρακαλώ; Η αποπληρωμή είπατε;»

Πάιπερ βολεύτηκε στην καρέκλα που βρισκόταν κοντά του. «Ακριβώς. Ενός δανείου που είχε πάρει ο αδερφός μου».

Τάιλερ κούνησε το κεφάλι. «Με συγχωρείτε. Δυσκολεύομαι να σας καταλάβω».

α είναι απλό. Βλέπετε, ο Σπένσερ, ο αδερφός μου, είχε δανειστεί κάποια χρήματα· όχι από τον Γκίντεον, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία. Έπρεπ

να πληρώσει το χρέος του, είτε να του προσφέρει ένα αντίτιμο ίσης αξίας». Κοίταξε με λαιμαργία στο τραπέζι της τραπεζαρίας. «Έχω πεθάνει τη

σας πείραζε αν έτρωγα λίγα απ’ αυτά τα καροτάκια;»

άιπερ...» Ο Γκίντεον με δυσκολία την προειδοποίησε να σταματήσει. Αλλά μήπως τον άκουγε ποτέ; Γιατί την αποψινή βραδιά να γινόταν

ρεση;

εν μπορείς να μου προσφέρεις μερικά καροτάκια;» Η διαμαρτυρία της φάνηκε να έπεισε τους Τάιλερ. Διαισθανόταν την ευνοϊκή διάθεση των αν

αντί της. «Δεν έχω φάει για βράδυ», τους εξομολογήθηκε. «Δεν είχα χρήματα, δηλαδή. Όταν γίνεσαι αντίτιμο δανείου, το πορτοφόλι σου υποφέΜπιλ κοίταζε μία την Πάιπερ και μία τον Γκίντεον. «Μα αυτό είναι παράλογο. Πώς γίνεται να είσαι εσύ το αντίτιμο ενός δανείου του αδερφού σο

Γκίντεον απελπίστηκε. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, στηρίχτηκε στην πόρτα και περίμενε μοιρολατρικά να δει πώς η Πάιπερ θα τίναζε στ

ολόκληρη επαγγελματική συμφωνία. «Έλα, αστεράκι. Πες τους ότι είμαι ένα ασυνείδητο κάθαρμα. Θα το πιστέψουν, σου το εγγυώμαι».

είνη ανασήκωσε τους ώμους. «Εντάξει». Πήρε ένα καρότο από το μπολ και το δάγκωσε. «Για να είμαι ειλικρινής, αυτό ήταν δική μου ιδ

σφέρθηκα να γίνω το αντίτιμο του δανείου».

Τζάρετ πετάχτηκε πάνω. «Προσφέρθηκες; Να... να του δοθείς, εννοείς;» Την κοίταξε με τρόμο. «Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;»

α του δοθώ;» Η Πάιπερ κοκκίνισε ελαφρά και ο Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του με θαυμασμό. Πώς το κάνουν αυτό οι γυναίκες; αναρωτή

ει να είναι γενετικά προγραμματισμένες. «Μα όχι, δεν κατάλαβες. Δεν είμαι τέτοιου είδους αντίτιμο».

αν η σειρά του Τζάρετ να κοκκινίσει. «Τότε;»

Πάιπερ κοίταξε το περιεχόμενο του πιάτου δίπλα της και αρκέστηκε σε μια χούφτα ελιές. «Ο αδερφός μου, βλέπετε, χρειάζεται ένα χρόνο ακόμ

κληρώσει τις εργασίες στο μύλο του. Γι’ αυτό ήθελε τα χρήματα. Για να ανακαινίσει το μύλο και μερικά κτίσματα του περασμένου αιώνα

κουν. Σκοπεύει να τα μετατρέψει σε τουριστικά αξιοθέατα και να γλιτώσει την πόλη μας από την οικονομική καταστροφή. Έτσι, θα μπο

ηρώσει το χρέος του στον Γκίντεον».

Τάιλερ φάνηκε να ενδιαφέρεται. «Καλή ιδέα».

ι εγώ έτσι πίστευα. Αλλά όταν ο Γκίντεον εξαγόρασε το χρέος μας...»



άτι μου θυμίζει αυτό», μουρμούρισε ο Τζάρετ.

α ίδια κι εσείς;» ρώτησε συμπονετικά εκείνη.

Τάιλερ έκανε μια γκριμάτσα. «Έτσι φαίνεται».

έλος πάντων. Ο Γκίντεον θέλει τώρα τα χρήματά του, δεν μπορεί να περιμένει άλλον ένα χρόνο. Εγώ, λοιπόν, σκέφτηκα έναν τρόπο για να ικαν

αίτησή του, χωρίς ο Σπένσερ να χάσει το μύλο του».

τσι, για τα πρακτικά, δηλώνω ότι προσωπικά δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος», ανακοίνωσε ο Γκίντεον.

Πάιπερ έγειρε προς τους Τάιλερ. «Οφείλεται στο ότι δεν ικανοποιείται με τίποτα».

χι και με τίποτα!» Ο Γκίντεον την κάρφωσε μ’ ένα βλέμμα που προμήνυε εκδίκηση. «Έχω να κάνω κάποιες προτάσεις που θα μου εξασφάλιζα

οποίηση».

μια δραματική χειρονομία, η Πάιπερ σταύρωσε τα χέρια της. «Βλέπετε τι εννοώ;» τους είπε. «Πώς πρέπει ν’ αντιδράσω εγώ σ’ ένα τέτοιο σχόλιο

εν ξέρω τι να πω, γλυκιά μου». Ο Μπιλ έσμιξε τα φρύδια του σκεφτικός. «Είσαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη εναλλακτική;»

Πάιπερ αναστέναξε βαθιά. «Είναι για ένα χρόνο μόνο. Πόσο χάλια μπορεί να γίνουν τα πράγματα;» δήλωσε θαρρετά. «Βέβαια, όλα μου τα χρή

αίνουν στην αποπληρωμή του δανείου. Γι’ αυτό είμαι εδώ τώρα. Αυτά που έχω δε μου φτάνουν για να συντηρηθώ. Ή θα μετακομίσω στο στεον ή θα πρέπει να βρω ένα βολικό μέρος σε κάποιο ήσυχο δρόμο για να κοιμηθώ».

Μπιλ τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. «Χριστέ μου!»

Πάιπερ άρχισε και πάλι να τσιμπά φαγητό από το πιάτο του Γκίντεον, υποστηρίζοντας πλήρως την εικόνα του φτωχού, πεινασμένου αδέσπ

τεον σίγουρα θα τη χειροκροτούσε, αν δε φοβόταν ότι μπορεί και να τον αποκεφάλιζαν. «Σκέφτηκα ότι, αφού κρατάει όλα μου τα χρήματα, θα π

ήσει κι εμένα».

ισό λεπτό», τη διέκοψε ο Τζάρετ. «Πώς μπορεί να κρατάει όλα σου τα χρήματα χωρίς τη συγκατάθεσή σου;»

ρφωσε πάνω του τα μεγάλα μάτια της. «Δε σας είπα;» τον ρώτησε με προσποιητή αλλά πειστική αθωότητα. «Είμαι υποχρεωμένη να δουλέψω γι

ις ότου ξεχρεωθεί το δάνειο. Είναι το αφεντικό μου. Λέει στο λογιστή να κρατήσει όλα τα χρήματά μου... κι αυτός υπακούει».

Μπιλ σηκώθηκε όρθιος. «Χαρτ, αυτό είναι απαράδεκτο. Είχα ακούσει πολλές φήμες για σένα. Αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ήσο

θαρμένος».

Γκίντεον έσκυψε το κεφάλι του. «Όπως τα λες. Είμαι διεφθαρμένος ως το μεδούλι».

ναι κρίμα». Η Πάιπερ τσίμπησε άλλο ένα κομμάτι κοτόπουλο από το πιάτο του. «Να φανταστείτε ότι κάποτε ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κ

ομίζω ότι το “γλυκός’’ είναι κάπως υπερβολικό, αστεράκι».

λυκός», επέμεινε η Πάιπερ. Έβαλε κρασί σ’ ένα ποτήρι και το πρόσφερε στον Μπιλ. «Είναι μια θλιβερή ιστορία. Θέλετε να σας τη διηγηθώ;»

Γκίντεον σφίχτηκε. «Μην τολμήσεις».

Τάιλερ πήρε το ποτήρι με το πανάκριβο κρασί και ρούφηξε μεμιάς το μισό. Έπειτα σωριάστηκε με θόρυβο στο κάθισμα δίπλα της. «Και βέ

ήσει, Χαρτ. Έλα, Τζάρετ. Θέλω να τ’ ακούσεις κι εσύ αυτό. Να δεις πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει τον κακό δρόμο».

αύμα», μουρμούρισε ο Γκίντεον. «Η ιστορία μου θα γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν».

Τάιλερ του έκανε νόημα να σωπάσει και στράφηκε στην Πάιπερ. «Για πες μας, λοιπόν, τι συνέβη. Θέλω πολύ να μάθω».

ρε κι εκείνη ένα ποτήρι κρασί και ήπιε μια γουλιά, δείχνοντας να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. «Μπράβο, Γκίντεον, καλή επιλογή».

αίρομαι που εγκρίνεις. Θα μεταβιβάσω τα σχόλιά σου στον παραγωγό».

Πάιπερ έπνιξε ένα χαμόγελο και αγνόησε το σχόλιό του, στρέφοντας όλη της την προσοχή στον Τάιλερ. «Όλ’ αυτά συνέβησαν πριν από χρόνια

τεον δεν ήταν πολύ μεγαλύτερος από το γιο σας». Τράβηξε κοντά της το πιάτο του και πήρε λίγο ακόμα από το κοτόπουλό του. «Κατηγορήθηκε

φριχτό έγκλημα. Εμπρησμό, για να ’μαι ακριβής».

μπρησμό!»

υσικά ήταν αθώος», βιάστηκε να διευκρινίσει εκείνη. «Αλλά αυτή η ιστορία κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη φήμη του».

ον κατέστρεψε, ε;»αι, μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς».

θλιβερό!» παρατήρησε ο Γκίντεον ειρωνικά. Μα δεν το καταλαβαίνουν ότι δραματοποιεί υπερβολικά τα γεγονότα; αναρωτήθηκε. «Πάιπερ...»

τη διακοπή του κέρδισε μόνο μια θυμωμένη ματιά. «Δικιά μου είναι η ιστορία, Γκίντεον. Θα την πω όπως θέλω εγώ».

σε την κοπέλα να μιλήσει», συμφώνησε ο Τάιλερ. «Δεν υπάρχει λόγος να δ ιαφωνείτε για ασήμαντες λεπτομέρειες.

φού λέει ότι καταστράφηκες, ποιος είσαι εσύ που θα διαφωνήσεις;»

ως αυτός που έζησε από πρώτο χέρι τα γεγονότα», παρατήρησε ξερά ο Γκίντεον.

πρωταγωνιστές μιας ιστορίας δεν είναι πάντα οι πιο αντικειμενικοί κριτές», είπε η Πάιπερ.

ολύ σωστά», συμφώνησε ο Τάιλερ.

να γιορτάσει τη συμφωνία τους, εκείνη του ξαναγέμισε το ποτήρι. «Μέχρι τότε, ο Γκίντεον είχε περάσει τη ζωή του φροντίζοντας τη μητέρα

φές του. Ήταν έξι. Το φαντάζεστε; Τις συντηρούσε και δούλευε σαν σκυλί, προσπαθώντας ν’ αποδείξει την αξία του». Σώπασε για να εξε

όκολο που στόλιζε το πιάτο της. Τελικά το τίμησε κι αυτό, αν και με λιγότερο ενθουσιασμό απ’ ό,τι το κοτόπουλο. «Και δε φρόντιζε μόνο την οι

Όχι... Ό,τι αδικία συνέβαινε γύρω του, ο Γκίντεον έτρεχε να τη διορθώσει».

ιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο;»ταν ένας πραγματικός ιππότης με χρυσή πανοπλία, όσο κι αν εκείνος ισχυρίζεται το αντίθετο. Όλα τα είχε· δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε». Άρχ

ριθμεί. «Χρυσή πανοπλία, περήφανο άλογο, κοφτερό ξίφος και ό,τι άλλο χρειάζεται ένας ιππότης».

έχασες τη δέσποινα των λογισμών μου», μουρμούρισε ο Γκίντεον.

Πάιπερ πήρε μια βαθιά ανάσα και ένευσε καταφατικά. «Σωστά. Και μια μέρα οι συντοπίτες του του τα πήραν όλα».

ου τα πήραν;» Ο Γκίντεον ίσιωσε το κορμί του θυμωμένος. «Με πέταξαν έξω από την πόλη, γλυκιά μου. Αν θες να πεις την ιστορία,

άχιστον σωστά».

είνη τον κοίταξε απορημένη και το ποτήρι κόντεψε να της φύγει απ’ το χέρι. «Ορίστε;»

κπληξή της δεν ήταν προσποιητή. Ενδιαφέρον. «Δε σου το ’χε πει κανένας;»

χ, Γκίντεον». Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Γι’ αυτό έφυγες; Εκείνοι σ’ έδιωξαν;»

α να είμαι ειλικρινής, δεν είχα όρεξη να διαφωνήσω έχοντας ένα περίστροφο στον κρόταφο».

ερίστροφο;» Άφησε προσεκτικά το ποτήρι της στο τραπέζι. «Εννοείς ότι σε απείλησαν με όπλα;»

ντάξει, ένα ήταν μόνο. Αλλά διάλεξαν το πιο εντυπωσιακό, έτσι, για να με κάνουν να συμμορφωθώ». Την κοίταξε με κάποιο σκεπτικισμό. «Αλή

ξερες; Τόσο γρήγορα που διαδίδονται τα κουτσομπολιά στο Ολντ Μιλ...»

Πάιπερ έσπρωξε μακριά το πιάτο και μαζεύτηκε στην καρέκλα της. Τώρα η εικόνα του αδέσποτου γινόταν πολύ αληθινή. «Όχι, κανείς δε μου μιλ



α. Όποτε τους ρωτούσα, άλλαζαν θέμα».

κφραση του Μπιλ Τάιλερ είχε γίνει πατρική. «Δηλαδή γνωριζόσαστε τότε; Παιδικός έρωτας;»

είνη σκούπισε τα δάκρυά της κι ένευσε καταφατικά. «Μπιλ, μακάρι να τον είχες γνωρίσει τότε. Αρχή του ήταν ότι ο λόγος της τιμής σήμαινε τα π

άντρα. Όμως όλα άλλαξαν όταν κατηγορήθηκε άδικα. Εκείνος άλλαξε. Τώρα δεν εμπιστεύεται κανέναν. Κι αντί να βοηθάει τους άλλους να φτι

τους, βλέπει τους πάντες και τα πάντα σαν εμπορεύματα που αγοράζονται ή πουλιούνται. Δεν είναι λυπηρό;»

ολύ».

Πάιπερ χαμογέλασε λυπημένα. «Το ήξερα ότι θα συμφωνούσες».

Γκίντεον πέρασε το χέρι μέσ’ απ’ τα μαλλιά του. «Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει», μουρμούρισε.

υτή είναι η αλήθεια», επέμεινε εκείνη.

ανε λάθος κι έπρεπε να την κάνει να το καταλάβει. Δεν μπορούσε να της επιτρέψει να τον βλέπει ακόμα με τα μάτια μιας εικοσάχρονης. Εδώ κ

ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος. «Το τι συνέβη τότε είναι παλιά ιστορία. Και δεν έχει καμία σχέση με την παρούσα κατάσταση».

Πάιπερ του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο σιγουριά. «Και βέβαια έχει».

Γκίντεον έσφιξε τις γροθιές του. Γιατί; Γιατί να είναι αναγκασμένος να την πληγώσει ξανά; Γιατί δεν μπορούσε να τον αντικρίσει όπως ήταθεί έξυπνα; Οποιαδήποτε άλλη γυναίκα θα είχε φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε για να τον αποφύγει. Όμως εκείνη ήθελε απεγνωσμένα να πισ

ν. Όλ’ αυτά έπρεπε να τελειώσουν. Θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους εδώ και τώρα, είτε ήθελε η Πάιπερ να τα δεχτεί είτε όχι.

έλετε να σας πω πώς ξεκίνησε η επιχείρησή μου;» τους ρώτησε.

ννοείς πώς αποφάσισες ν’ αρχίσεις να καταστρέφεις εταιρείες για να βγάζεις το ψωμί σου;» Η Πάιπερ βολεύτηκε καλύτερα στη θέση της. «Π

α να μάθω».

ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό. Θα τους τα έλεγε και θα τους πετούσε έξω. Θα έφευγαν πολύ πρόθυμα, δεν υπήρχε αμφιβολία. Έπειτα

ος του το υπόλοιπο κρασί, ίσως κι ένα μπουκάλι ακόμα, έτσι για το καλό. Όλη αυτή η ζεστασιά και η συμπόνια τον έκαναν να θέλει να γίνει σκν

σι. «Όταν με πέταξαν έξω από την πόλη, πήγα να δουλέψω σε μια μικρή κοινοπραξία μικροαπατεώνων».

οτέ δε θα με κάνεις να πιστέψω ότι ήξερες πως ήταν απατεώνες όταν δέχτηκες τη δουλειά», του δήλωσε η Πάιπερ.

ντάξει, δεν το ήξερα, αλλά...»

λέπεις;» μουρμούρισε εκείνη γυρνώντας προς τον Μπιλ.

όφ’ το! Και να το ήξερα, πάλι θα πήγαινα να δουλέψω μαζί τους. Σ’ εκείνη τη φάση δε μου καιγόταν καρφί. Μου πρόσφεραν λεφτά και ήμουν

άνω ό,τι μου ζητούσαν για να τα πάρω».

πειδή έπρεπε να συντηρήσεις τη μητέρα σου και τις αδερφές σου».

Γκίντεον αρνήθηκε να επιβεβαιώσει την υποψία της. «Τα μέλη της συμμορίας εξαπατούσαν τους πελάτες τους και σκόπευαν να με χρησιμοποιή

ωμα. Δεδομένης της φήμης μου στο Ολντ Μιλ, δε θα ’ταν δύσκολο να πείσω τις Αρχές ότι εγώ ήμουν ο ένοχος».

ι εσύ τι έκανες, όταν ανακάλυψες το σχέδιό τους;» τον ρώτησε ο Τζάρετ με έκδηλο ενδιαφέρον.

πώς έγινε και κέρδισα την υποστήριξη του μικρού; αναρωτήθηκε έκπληκτος. Δεν είχε κανένα τέτοιο σκοπό. «Τους την έφερα. Έπαιξα το παιχν

κατάφερα να μαζέψω πολλά στοιχεία για έναν απ’ αυτούς. Οι τύποι ήταν επικηρυγμένοι. Κι εγώ πήρα την αμοιβή μέχρι τελευταίας δεκάρας».

Πάιπερ χαμογέλασε πλατιά. «Δε σας είπα ότι είναι γλύκας;»

πράβο, Χαρτ», είπε ο Μπιλ κουνώντας το κεφάλι του επιδοκιμαστικά.

γιατί δε μ’ ακούνε; απόρησε ο Γκίντεον. Αυτοί δεν είπαν πως είμαι ένα διεφθαρμένο κάθαρμα; «Δεν τελείωσα. Πήρα τα λεφτά της αμο

γησα όλους όσοι ήταν αναμειγμένοι στην υπόθεση».

Τζάρετ πετάχτηκε πάνω ενθουσιασμένος. «Φανταστικό!»

άθεμα! Ακόμα δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Μάλλον έπρεπε να τους το συλλαβίσει. «Χρησιμοποίησα κάθε δόλια μέθοδο που μπορούσα για να το

διέξοδο κι έπειτα να τους καταστρέψω. Δε μ’ ένοιαζε αν οι μέθοδοί μου ήταν βρόμικες ή παράνομες, ούτε κι αν μαζί με τους ενόχους την πλήρω

οι. Εκείνοι θα πλήρωναν κι εγώ θα έπαιρνα την αμοιβή».Τζάρετ σφύριξε με θαυμασμό. «Καλό! Μακάρι να ήμουν από μια μεριά».

πρόσωπο του Γκίντεον σφίχτηκε τόσο, που ήταν άξιον απορίας πώς κατάφερε να μιλήσει. «Πήρα εκδίκηση. Το καταλαβαίνεις; Κι αυτό είναι κακ

ράγματι», συμφώνησε η Πάιπερ. «Και δεν πρέπει να τον ενθαρρύνεις, Τζάρετ. Όλος αυτός ο θυμός και η επιθετικότητα οδήγησαν τον Γ κίντεον

ος δρόμο. Έτσι δεν είναι, Μπιλ;»

βλέμμα του γέρου φανέρωνε κατανόηση. «Φυσικά. Έπρεπε να το ’χω καταλάβει». Έριξε μια ματιά στον Γκίντεον και κούνησε το κεφάλι. «Δε χρ

πορεί κανείς που βλέπεις τους πάντες σαν εχθρούς σου. Πολεμάς τους κακούς τόσο καιρό, που έχεις πια ξεχάσει πώς να συμπεριφέρεσαι στους κ

α τι διάολο...»

Τάιλερ έβγαλε ένα επιφώνημα που φανέρωνε ενδιαφέρον. «Μην ανησυχείς, γιε μου. Εγώ και η Πάιπερ θα σε βοηθήσουμε να το ξεπεράσεις».

είνη ένευσε καταφατικά. «Εννοείται».

άνε τα χρόνια με τον υπόκοσμο, έτσι, κύριε Χαρτ;» γέλασε ο Τζάρετ. «Κι εμένα θα μ’ άρεσε πάντως να κάνω αυτούς τους απατεώνες να πληρώσ

Γκίντεον εξερράγη. «Έχετε τρελαθεί και οι τρεις σας; Κάνω ακριβώς αυτό που θέλω, όπως το θέλω και όποτε το θέλω. Μ’ αρέσει αυτό που κάνω

ι!»

ουλάχιστον όμως συνειδητοποιείς ότι δεν κάνεις αυτό που θα ’πρεπε να κάνεις», παρατήρησε καθησυχαστικά η Πάιπερ. «Όχι, όταν έχεις να κους ανθρώπους όπως οι Τάιλερ».

Μπιλ ένευσε καταφατικά. «Κι αυτό δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για σένα, αγόρι μου. Είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση».

Γκίντεον έβγαλε έναν περίεργο ήχο, κάτι ανάμεσα σε αναστεναγμό και βρυχηθμό. Πάλεψε απεγνωσμένα να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Λ

αλλά τελικά μπόρεσε να καταλάβει πού ήταν το πρόβλημα. Η Πάιπερ είχε μεταδώσει στους Τάιλερ αυτό το περίεργο είδος παραφροσύνης

ατείχε. Προφανώς ήταν κολλητικό. Μόλις έμπαινε κάπου, οι παρόντες έχαναν κάθε ίχνος κοινής λογικής. Τον πλημμύρισε μια πρωτόγνωρη ηρεμ

ομίζω ότι το πρώτο λάθος μου ήταν που άνοιξα την πόρτα», είπε. «Το δεύτερο ήταν ότι δεν την πέταξα έξω από την πρώτη στιγμή που προσπά

».

ναι προφανές ότι αυτή η κοπέλα είναι τρελή για σένα, εδώ και χρόνια. Και στοιχηματίζω ότι σε υπερασπίστηκε όταν όλοι οι άλλοι είχαν

τίον σου», του δήλωσε ο Μπιλ.

ροσπάθησα». Το βλέμμα της Πάιπερ φαινόταν θλιμμένο. «Αλλά δεν τα κατάφερα».

Μπιλ της χτύπησε χαϊδευτικά το χέρι. «Δε θα ήταν εύκολο να τον υποστηρίξεις όταν έφυγε. Είχες μείνει ολομόναχη να τον υπερασπιστείς, χωρ

ερική βοήθεια».

εν έφυγα», διαμαρτυρήθηκε ο Γκίντεον. «Δεν άκουσες τι είπα πριν; Μ’ έδιωξαν».

ν ήμουν τόσο πλούσιος όσο εσείς, κύριε Χαρτ, θα γύριζα πίσω και θα τους ανάγκαζα να με ακούσουν», είπε ο Τζάρετ με την ειλικρίνεια της ηλικ



μαι σίγουρος ότι κι εκείνος θα πάρει τελικά αυτή την απόφαση. Έλα, Τζάρετ. Ώρα να πηγαίνουμε». Ο Μπιλ σηκώθηκε, πλησίασε τον Γκίντεο

ησε φιλικά στον ώμο. «Νομίζω ότι εμείς οι δύο θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε, όταν θα σ’ έχουμε φέρει πια ξανά στον ίσιο δρόμο. Ε, τι λες

ώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα», παραδέχτηκε ο Γκίντεον με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

να απλό ‘‘ευχαρίστως’’ αρκεί. Έχεις πολλές ελπίδες, αγόρι μου. Στηρίξου στην Πάιπερ και θα πας πολύ μπροστά». Ο Τάιλερ χαμήλωσε τη φω

χικά νόμιζα ότι τις εννοούσες εκείνες τις βλακείες για το αντίτιμο του δανείου. Αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι ένας τρόπος για να την κρ

ά σου μέχρι να λύσετε τις διαφορές σας. Σωστή κίνηση! Α, αν θέλετε μπορώ να σας βάλω στην καλύτερη σουίτα μου για το μήνα του μέλιτος,

ρώσετε δραχμή».

ν έρθει ποτέ αυτή η μέρα, δε θα χρειαστεί να μας φιλοξενήσεις». Ο Γκίντεον ευχήθηκε να μπορούσε να σπάσει κάτι. «Το ξενοδοχείο θα είναι δικ

Μπιλ γέλασε δυνατά. «Σωστά, σωστά». Έριξε μια ματιά στο γιο του. «Πάμε, Τζάρετ. Ας αφήσουμε την Πάιπερ να κανονίσει τις λεπτομέρειε

τεον».

είνετε ήσυχοι. Αναλαμβάνω εγώ από δω και πέρα», τους υποσχέθηκε εκείνη.

α περιμένω τηλεφώνημά σας όταν καταλήξετε σε κάποιο σχέδιο».

ο σχέδιό μου το ξέρετε», πρόλαβε να πει ο Γκίντεον.Μπιλ κούνησε το κεφάλι του τάχα απηυδισμένος. «Ξέρω το πρώτο σχέδιο. Θα περιμένω ν’ ακούσω και το άλλο προτού αποφασίσω».

άνει ως εδώ! σκέφτηκε ο Γκίντεον. «Δεν υπάρχει άλλο σχέδιο».

χι ακόμα», χαμογέλασε ο Μπιλ.

ν υπήρχε λόγος να συνεχίσουν τη συζήτηση. Μόλις οι Τάιλερ έφυγαν, ο Γκίντεον γύρισε στην Πάιπερ.

έρω», του είπε εκείνη αναστενάζοντας. «Αύριο πρωί πρωί θες να τηλεφωνήσω στον Μπιλ και να του εξηγήσω».

κριβώς». Συνέχισε με φωνή που πρόδιδε την κατάπληξή του. «Με λυπήθηκαν!»

χι ακριβώς. Απλώς ένιωσαν συμπόνια για όσα έχεις περάσει».

υμπόνια; Συμπόνια! Που να σε πάρει η ευχή!» ούρλιαξε ο Γκίντεον. «Τρόμο έπρεπε να νιώθουν, όχι συμπόνια».

Πάιπερ έσμιξε τα φρύδια της. «Δεν ξέρω. Δε νομίζω ότι το να νιώθουν τρόμο απέναντί σου θα οδηγούσε κάπου».

είνος της μίλησε μέσα από τα δόντια του. «Όχι βέβαια! Αφού ανέλαβες εσύ...» Παραμέρισε κλοτσώντας μία από τις βαλίτσες της. «Κι όλα αυτ

;»

ου είπα. Μετακομίζω».

η μου το λες!»

ου το λέω. Άλλωστε το λάθος είναι δικό σου. Δε θα χρειαζόταν να το κάνω, αν δεν ήσουν τόσο έξυπνος».

Γκίντεον κατέβαλε φοβερή προσπάθεια να παραμείνει ψύχραιμος. Ένιωθε ότι σε λίγο θ’ άρχιζε να βγαίνει πραγματικός καπνός από τ’ αυτιά τ

υν τόσο έξυπνος, γλυκιά μου, τώρα εσύ δε θα βρισκόσουν εδώ, οι Τάιλερ θα είχαν προ πολλού υπογράψει τη συμφωνία κι εγώ δε θα είχα φτά

θυρα της παραφροσύνης».

Πάιπερ έκανε βιαστικά ένα βήμα πίσω. «Θέλω να πω ότι... Πώς να ζήσω χωρίς λεφτά; Αν επιμένεις να τα κρατήσεις όλα, θα πρέπει ν’ αντιμετωπ

υνέπειες».

Γκίντεον κοίταξε θυμωμένος τη βαλίτσα στα πόδια του.

α υποθέσω ότι τώρα αυτές οι συνέπειες είναι σκορπισμένες στην είσοδο του σπιτιού μου;»

ι περισσότερες». Έσφιξε τα χέρια της τόσο, που οι αρθρώσεις άσπρισαν. «Αυτά που βλέπεις είναι λίγο πολύ όλα μου τα υπάρχοντα».

Γκίντεον πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του. Ήταν ανάγκη να το έλεγε τώρα αυτό; «Περίεργο που δε χρησιμοποίησες αυτή την ατάκα

ερ», μουρμούρισε.

εν πρόλαβα να τη σκεφτώ». Η Πάιπερ έγειρε το κεφάλι στο πλάι και προσπάθησε να χαμογελάσει. «Τι λες, θα ήταν υπερβολικό;»

σαι η μοναδική γυναίκα που θα μπορούσε να το πει χωρίς ν’ ακουστεί υπερβολικό», παραδέχτηκε απρόθυμα.

χαμόγελό της έγινε πλατύτερο, πειρακτικό και φώτισε όλο της το πρόσωπο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Γκίντεον δεν είχε συνειδητοποιήσει πόείχε λείψει η παλιά συντροφικότητά τους. Το χαμόγελό της γέμισε ένα μεγάλο, σκοτεινό κενό μέσα του, ικανοποίησε μια ανάγκη που δεν ήξερε

ι εσύ είσαι ο μοναδικός άντρας που θα το δεχόταν αυτό από μένα», του απάντησε με φωνή που πρόδιδε κάποια ανακούφιση.

ιστεύεις ότι είμαι υπερβολικά ελαστικός;»

αθόλου. Απλώς πιστεύω ότι η φήμη του πολλά-βαρύ-κι-ασήκωτου είναι κάπως υπερβολική».

περβολική;» Θα ’πρεπε ν’ αστειεύεται. «Αν η εντύπωσή σου αυτή στηρίζεται στο ότι φάνηκα υποχωρητικός μαζί σου τις τελευταίες μέρες, θα π

ναθεωρήσεις».

ε χρειάζεται, σε ξέρω καλά. Αντιμετωπίζεις πάντα τον κόσμο έτοιμος για καβγά, περιμένεις πάντα το χειρότερο. Αυτός όμως είναι ένας μηχ

νας». Τον κοίταξε μ’ ένα ύφος που μαρτυρούσε ότι πίστευε απόλυτα τα λεγόμενά της. «Κάτω απ’ αυτή την επιφάνεια είσαι ευγενικός, συμπον

ός και γενναιόδωρος».

Γκίντεον δεν ήθελε να της επιτρέψει να περιμένει το καλύτερο από αυτόν, ούτε και να πιστεύει στο παραμύθι που είχε φτιάξει μόνη της. Δεν επρ

άξει κάτι θεωρώντας τον ιππότη και, προσδίδοντάς του τόσες αρετές, δεν μπορούσε να τον κάνει να τις αποκτήσει. Ήθελε επιτέλους η Πάιπε

πε όπως ακριβώς ήταν, μακριά από την ψεύτικη εικόνα που είχε κατασκευάσει με τη φαντασία της.φιξε τις γροθιές του. «Φαίνεται ότι σου έχω δώσει λάθος εντύπωση», της είπε με επισημότητα. «Προφανώς ήμουν υπερβολικά φιλικός».

Πάιπερ έμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα. «Θεωρείς φιλική τη μέχρι τώρα συμπεριφορά σου;»

υσικά». Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της. «Πίστεψέ με, δε θα σου άρεσε να μ’ έβλεπες απ’ την ανάποδη. Όμως αυτό θα γίνει, αν συνεχίσεις έτ

ι αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σε πλησιάσω;» Τον κοίταξε με απόγνωση. «Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα ήταν καλύτερ

ω ένα τούβλο στο κεφάλι».

ελικά... αρχίζω να καταλαβαίνω», παρατήρησε σκεφτικός. «Αρχικά μπλέχτηκες στο συμβόλαιό μου με τον Σπένσερ. Μετά στη δουλειά

σοχόους. Τώρα στην ιστορία με τους Τάι-λερ. Νομίζω ότι ξέρω τι λάθος έκανα».

ραία. Το ήξερα ότι τελικά θ’ αναγνώριζες τα λάθη σου». Η Πάιπερ έκανε το τελευταίο βήμα που τους χώριζε. Τον έπιασε απ’ τη μέση και πλη

σωπό της στο δικό του. «Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις τώρα είναι να επανορθώσεις. Πες σε όλους ότι άλλαξες γνώμη. Πες τους ότι αποφά

σεις να χτίζεις αντί να γκρεμίζεις, κι όλα θα διορθωθούν».

είνος συνέχισε σαν να μην την είχε ακούσει. «Σε άφησα να κάνεις το δικό σου όποτε συναντιόμαστε κι εσύ κατέληξες στο λογικό –αλλά λανθ

πέρασμα ότι θα συμφωνούσα σε όλες σου τις απαιτήσεις. Πρέπει τώρα να σκεφτώ τι να κάνω για να το διορθώσω αυτό». Της έκανε νόημα

τσες της. «Θα ξεκινήσω απ’ αυτό το τελευταίο. Δε φαντάζομαι να περιμένεις ότι θα μετακομίσεις εδώ;»αλά, δεν άκουσες που σου το εξήγησα πριν; Ή μήπως μιλούσα σε κάποιον άλλον;» Άρχισε να σκέφτεται φωναχτά. «Χωρίς λεφτά, χωρίς σπίτι...»



Σπένσερ...»

Σπένσερ μένει στο Ολντ Μιλ. Αν μετακομίσω εκεί, η απόσταση θα είναι πολύ μεγάλη, δε νομίζεις;»

ανάθεμά σε, Πάιπερ». Ο εκνευρισμός του γινόταν όλο και εντονότερος. Όμως αδυνατούσε να βρει τρόπο για να την ξεφορτωθεί, εκτός από τ

ξει στο δρόμο. «Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα».

αι, αλλά εσύ το δημιούργησες».

ρα μου παριστάνει τη χαζή, σκέφτηκε ο Γκίντεον. «Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να σου στερήσω όλες τις επιλογές, έτσι ώστε να βγεις από τη μέ

σεις εμένα και τον Σπένσερ να λύσουμε τις διαφορές μας».

α τις λύσετε; Ωραία τα λες. Εννοείς να βγω από τη μέση και να σε καμαρώνω που θα τον καταστρέφεις».

φού σ’ αρέσει να τ’ ακούς, εντάξει. Αυτό ακριβώς εννοώ».

Πάιπερ του χαμογέλασε γλυκά. «Από σένα ξεκίνησε όλο αυτό, εγώ απλώς σου το επιστρέφω. Καιρός να συνειδητοποιήσεις ότι οι πράξεις μας έ

οιες συνέπειες».

ν είχε φέρει πια στα όριά του. «Έτσι λες; Συνέχισε να μπλέκεσαι στα πόδια μου και θα δεις τι συνέπειες μπορεί να έχουν οι δικές σου πράξεις».

τός από ένα ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλά της, τίποτ’ άλλο δεν πρόδιδε κάποια αντίδραση στην απειλή του. «Θα με βοηθήσεις να τα φέρω αυτο κάνω μόνη μου;» τον ρώτησε ατάραχη.

νάθεμα, γιατί να σε βοηθήσω; Δεν είμαι αναγκασμένος να το υποστώ όλο αυτό, ξέρεις!» Συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου, πρόσθεσ

ειάζομαι μόνο μια αφορμή για να σε πετάξω έξω· μόνο μία».

μαι σίγουρη ότι μπορείς να βρεις δεκάδες».

ύνησε απειλητικά το δάχτυλό του μπροστά στο πρόσωπό της. «Μία. Μόνο μία».

μάτια της έλαμψαν από οργή. «Μία; Πολύ ωραία. Τι θα ’λεγες γι’ αυτή... Πάω για ύπνο». Έσκυψε και πήρε τη βαλίτσα της. «Σου αφήνω

λοιπα για να τα φέρεις μέσα μόνος σου».

γά να μην τα φέρω!»

πορείς να πετάξεις αυτά έξω αντί για μένα, αν αυτό σε βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα. Πρόσεξε τα κουτιά. Είναι γεμάτα φωτογραφίες. Έτσι κα

ά...» Κούνησε κι εκείνη απειλητικά το δάχτυλό της. «Μόνο αυτό σου λέω. Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά».

λις τελείωσε, η Πάιπερ προχώρησε προς το εσωτερικό του διαμερίσματος. Δυστυχώς είχε ξεχάσει μια μικρή λεπτομέρεια. Σταμάτησε απότομα

αξε με απογοητευμένο βλέμμα. «Κανονικά, θα ’πρεπε να μπω στο δωμάτιό μου και να πω την τελευταία μου λέξη κλείνοντας με δύναμη την πόρ

Γκίντεον αναστέναξε βαθιά. «Δεύτερη πόρτα δεξιά, στο τέλος του διαδρόμου».

υχαριστώ». Ξερόβηξε και συνέχισε. «Εξακολουθώ να είμαι έξαλλη μαζί σου».

εν αμφέβαλα ούτε στιγμή».

ραία. Ήθελα να γίνει σαφές. Καληνύχτα. Κι ευχαριστώ για τη φιλοξενία».

αληνύχτα, αστεράκι. Δεν κάνει τίποτα».



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 6

άιπερ βγήκε από το υπνοδωμάτιο και προχώρησε αργά προς το χολ. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, είτε εξαιτίας του καβγά τους, είτε –κι αυτό ή

νό– επειδή ήξερε ότι ο Γκίντεον κοιμόταν λίγο πιο πέρα. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, ένιωθε την ανάγκη να βρει τις φωτογραφίες της. Τη βοηθο

αρώνει, ίσως επειδή την κρατούσαν προσγειωμένη. Η εμπειρία της την είχε διδάξει ότι οι φωτογραφίες –τουλάχιστον οι δικές της– δεν έλεγ

ατα. Ακόμα κι όταν η αλήθεια που έδειχναν δεν ήταν ευχάριστη, ήξερε ότι μπορούσε να τις εμπιστευτεί.

πληκτη διαπίστωσε πως ο Γκίντεον είχε μεταφέρει όλα της τα μπαγκάζια μέσα στο διαμέρισμα. Τι να ’κανε; Να τ’ άφηνε σκορπισμένα μπροσ

δο; Ποτέ δε θ’ αντιδρούσε τόσο ξεροκέφαλα, όσο κι αν η ίδια πίστευε ότι είχε αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Η Πάιπερ ένιωσε θλίψη στη σ

ρούσε τον εαυτό του τόσο απάνθρωπο. Ίσως αυτή να ήταν η εξήγηση των σκληρών αποφάσεων που έπαιρνε ως επιχειρηματίας. Ήθελε να επιβε

εικόνα που είχε ο ίδιος για τον εαυτό του. Ίσως αυτός να ήταν κι ο λόγος που εκείνη ήθελε να δει τις φωτογραφίες.

ρεπε να του αποδείξει ότι έκανε λάθος.

κουτιά ήταν τοποθετημένα τακτικά δίπλα στο γραφείο του. Αυτό το γραφείο ήταν εντελώς διαφορετικό από εκείνο που δέσποζε στον κάτω όρο

νότατα, προοριζόταν για προσωπική χρήση. Σε αντίθεση με τον μαύρο βερνικωμένο όγκο που ακουμπούσε στο χαλί σαν φονική αράχνη, αυτό ε

ομοδίτικο, φτιαγμένο από ένα χρυσοκαφετί, ζεστό ξύλο βελανιδιάς. Ήταν λες και τα δύο αυτά γραφεία αντιπροσώπευαν τις δύο διαφορετικές

Γ κίντεον. Η επιφάνειά του ήταν εντελώς άδεια και η Πάιπερ επωφελήθηκε για ν’ ακουμπήσει πάνω ένα από τα κουτιά της, προτού ανάψει τη λά

κόταν εκεί κοντά. Τότε τον είδε.

κίντεον!» Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ έχοντας πάρει μια στάση πανομοιότυπη μ’ εκείνη που είχε όταν τον είχε βρει μετά από τη συνάντησ

χρυσοχόους. Όπως και τότε, φορούσε μόνο ένα τζιν. «Δεν είχα καταλάβει ότι ήσουν εδώ. Ούτε κι εσύ μπορούσες να κοιμηθείς;»

χι».

όγω της συνάντησης με τους Τάιλερ;» τον ρώτησε, ελπίζοντας ότι δε θα επιβεβαίωνε την υποψία της.

χι, όχι γι’ αυτό».

Πάιπερ έκανε άλλη μια προσπάθεια. «Ξέρω! Ήθελες να δεις αν η πανοπλία σού κάνει ακόμα, προτού ανέβεις και πάλι στο άσπρο σου άλογο και

μάχη». Του χαμογέλασε ενθαρρυντικά. «Σωστά;»αμία σχέση».

ίμα. Και πάλι όμως... Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Του έριξε μια κλεφτή ματιά. Με λίγη τύχη, θα απέρριπτε και την τελευταία της εκδοχή.

δή βρίσκομαι εδώ;»

πίνγκο». Στριφογύρισε, ενώ τα δερμάτινα μαξιλάρια βούλιαζαν από το βάρος του σαν μαλακή άμμος. «Και για να ’χουμε καλό ρώτημα, εσύ τ

»

θελα να ρίξω μια ματιά στις φωτογραφίες μου».

άχνεις κάτι συγκεκριμένο;»

ι, σκέφτηκε. «Όχι».

αν φανερό ότι δεν την πίστεψε, αλλά προσποιήθηκε πως δεν κατάλαβε το μικρό της ψέμα. «Αν θες απλώς να σκοτώσεις την ώρα σου, σε πα

ησέ μου κάτι».

ν μπορώ...» Η Πάιπερ δε θα είχε πρόβλημα να συνεχίσουν τη συζήτηση, αν φορούσε κάτι παραπάνω από το λεπτό νυχτικό της. Αλλά, πάλι, ο Γ

είχε δει και με λιγότερα ρούχα. Και, παρά τον τρόπο που την κοίταζε, δε φαινόταν έτοιμος να την αρπάξει και να την κάνει ν’ αναστενάξει.

αινε καιρός από τότε που κάποιος την είχε κάνει ν’ αναστενάξει πραγματικά. Ο τελευταίος ήταν... ο Γκίντεον. Έδιωξε βιαστικά αυτή τη σκέψη. «ου εξηγήσω;»

ι φωτογραφίες σου είναι εκπληκτικές. Γιατί τις κρατάς κρυμμένες μέσα σε κουτιά;»

υτά είναι αντίγραφα που τα ’χω πρόχειρα γιατί μου χρειάζονται συχνά. Τα αρνητικά βρίσκονται στο στούντιό μου».

ν είχε αιφνιδιάσει. «Στούντιο;»

κεί ασχολούμαι με τις γαμήλιες φωτογραφίες. Και μη ρωτήσεις για το νοίκι. Είναι πληρωμένο για ένα χρόνο. Όταν λήξει το συμβόλαιο, θα πρέπ

ς χώρο και για τον εξοπλισμό μου».

γώ;»

σύ, βέβαια».

σε, ξέρω. Αφού κρατάω όλα σου τα λεφτά, θα πρέπει να υποστώ και τις συνέπειες».

υ χάρισε το πιο λαμπερό της χαμόγελο. «Επιτέλους, το κατάλαβες».

βλέμμα του έγινε ειρωνικό. «Με συγχωρείς που άργησα τόσο». Δεν της έδωσε χρόνο ν’ απαντήσει. «Εξήγησέ μου και κάτι ακόμα».

ναι ανάγκη;» Υπήρχαν πολλά επικίνδυνα θέματα που θα μπορούσε να θίξει εκείνος και η Πάιπερ δεν ένιωθε ότι ήταν κατάλληλη στιγμή για κά

ά. «Είσαι έξυπνος άνθρωπος. Δεν μπορείς να βγάλεις μόνος σου κάποιο συμπέρασμα;»άνε μου τη χάρη». Δυστυχώς για κείνη, ο Γκίντεον σηκώθηκε και την πλησίασε. Αν είχε τη μηχανή της, θα ’βγαζε μια φωτογραφία με τίτλο «Αν

ας». Προσπάθησε να βρει καταφύγιο πίσω από το γραφείο, καθώς το νυχτικό της θρόιζε γύρω απ’ τους μηρούς της. «Προτού έρθουν οι Τάιλε

οιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες».

στέ μου. Η Πάιπερ προσπάθησε να φανεί ατάραχη. «Αλήθεια;»

αίνεσαι νευρική».

όπιμα έδωσε μια ειρωνική χροιά στη φωνή της. «Είναι ένα από τα άσχημα της δουλειάς. Το να δουλεύω μαζί σου μου προκαλεί την αίσθ

λούμαι».

ογική αντίδραση».

Πάιπερ ξερόβηξε. «Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι τόσο ενδιαφέρουσες πληροφορίες;»

γραμματέας μου, η Λίντσεϊ, μου είπε ότι πριν από δυο βδομάδες περίπου είχες κάνει αίτηση για δουλειά και ότι ο υπεύθυνος προσωπικού ετοι

ε προσλάβει. Είναι αλήθεια;»

’ όλες τις ανακαλύψεις που θα μπορούσε να είχε κάνει, αυτή ήταν η λιγότερο επικίνδυνη. Η Πάιπερ ένιωσε ανακούφιση. «Ναι, είχα στείλει μια

αδέχτηκε. «Θα συναντιόμαστε, ακόμα κι αν δεν είχες βάλει στο χέρι το συμβόλαιο με τον Τζακ Γουάιλι. Ίσως να συνεργαζόμαστε έτσι κι αλλιώ

γκαζόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε τις παλιές εκκρεμότητες».

ν έβλεπε συχνά τον Γκίντεον να χάνει την ψυχραιμία του. Αλλά τα λόγια της μάλλον αυτό είχαν πετύχει. «Γιατί; Γιατί να τ’ αναμοχλεύουμε



;»

εν είχα άλλη επιλογή», του απάντησε προτού προλάβει να συγκρατηθεί. «Κάποιος μου έστειλε ένα άρθρο που αναφερόταν σ’ εσένα. Αναφερό

σωπό σου με τη φράση ‘‘Ο Άκαρδος Χαρτ’’*. Έπρεπε να διαπιστώσω αν ήταν αλήθεια».

ρτ στ’ αγγλικά σημαίνει καρδιά. (Σ.τ.Μ.)

αν ήταν;»

ότε, σκόπευα να διορθώσω ό,τι είχε πάει στραβά».

Γκίντεον σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, σαν αρχαίος πολεμιστής· σκληρός, δυνατός, αφοσιωμενος στην αποστολή του. «Φιλόδοξο σχέδιο.

ο πετύχαινες αυτό;»

Πάιπερ ανασήκωσε τους ώμους. «Θα προσπαθούσα να ξαναβρώ την καρδιά σου».

κφρασή του δε μαλάκωσε, όπως είχε ελπίσει εκείνη. «Και νομίζεις ότι ξέρεις πού να ψάξεις;»

α το ανακαλύψω σύντομα». Άνοιξε ένα από τα κουτιά. Οι πιο πρόσφατες φωτογραφίες βρίσκονταν πάνω πάνω, μέσα σε πλαστικές θήκες. Έψα

βρήκε αυτή που ήθελε. Έπειτα έβγαλε μια σειρά από επαγγελματικές φωτογραφίες. «Σου ’χω πει γιατί ήμουν τόσο περιζήτητη ως φωτογράφος γ

πειδή έχεις ταλέντο», της απάντησε χωρίς δισταγμό.Πάιπερ του χαμογέλασε πειρακτικά. «Εντάξει... Είναι κι αυτό. Αλλά υπάρχει κι άλλος λόγος». Άπλωσε πάνω στο γραφείο μια σειρά από φωτ

γμένες σε πλαστικό. «Είμαι περιζήτητη, επειδή βλέπω κάτω από την επιφάνεια. Αυτό ισχύει περισσότερο για τους γαμπρούς».

Γκίντεον κοίταξε τις φωτογραφίες μία μία. «Είναι εκπληκτικές». Έδειξε αυτή που βρισκόταν πάνω πάνω. «Αυτός;»

γάμος του ήταν εξαρχής αποτυχημένος».

είνος πάγωσε. «Αποτυχημένος;»

Κέβιν δε θέλει ουσιαστικά να παντρευτεί. Απλώς δεν το ξέρει ακόμα. Δυστυχώς ούτε η γυναίκα του το ξέρει· αν και αυτό μάλλον θα ’χει αλλάξε

ι αυτός εδώ;» Της έδειξε μια άλλη φωτογραφία. «Τι κοιτάζει;»

η γυναίκα του. Τη βλέπει για πρώτη φορά».

υτός ο γάμος θα κρατήσει», μουρμούρισε ο Γκίντεον.

ράγματι».

είνος αναστέναξε. «Ωραία, πού θέλεις να καταλήξεις;»

ο ότι οι φωτογραφίες μου δε λένε ποτέ ψέματα».

αι;»

αι ότι, όπως φαίνεται, έχω ταλέντο στο να κάνω ολοφάνερη την πιο ευάλωτη πλευρά των αντρών».

βλέμμα του σκοτείνιασε. «Ευτυχώς δηλαδή που εγώ δεν έχω ευάλωτες πλευρές».

λήθεια;» Έσπρωξε μια φωτογραφία προς το μέρος του. Ήταν από κείνο το βράδυ που βρισκόταν ξαπλωμένος στον καναπέ, μέσα στο σκοτεινό γ

ντας το ποτό του. «Αυτή η φωτογραφία λέει ότι έχεις».

Γκίντεον δεν της έριξε ούτε μια ματιά. «Κάνεις λάθος».

σαι σίγουρος; Ή απλώς ελπίζεις ότι κάνω λάθος;»

βλέμμα του έμεινε καρφωμένο πάνω της. «Το να εύχεσαι να ήμουν κάποιος –που δεν είμαι, οφείλω να προσθέσω– δεν πρόκειται να με κάνε

ν. Άσχετα από το τι δείχνει αυτή η φωτογραφία, εγώ δεν έχω ευάλωτες πλευρές. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Και καλά θα κάνεις να το

». Έδειξε με το κεφάλι του τη φωτογραφία. «Πάρ’ τη. Δεν τη θέλω».

Πάιπερ απομακρύνθηκε απ’ το γραφείο. Είχε μελετήσει πολύ τη φωτογραφία όσο ήταν μόνη της, για να διαπιστώσει αν επιβεβαίωνε τις υπο

ικά με τον Γκίντεον. Όχι πως αμφέβαλλε γι’ αυτό. Αυτό τον άντρα τον γνώριζε καλύτερα κι από τον εαυτό της. Ίσως όμως η φωτογραφία να τ

οιο στοιχείο που θα τη βοηθούσε να βρει ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να τον πλησιάσει. Όταν έφτασε στην πόρτα σταμάτησε και του έθ

υταία ερώτηση. Δε στράφηκε να τον κοιτάξει, φοβούμενη μήπως η έκφρασή της την πρόδιδε.

ραγματικά σ’ έδιωξαν από το Ολντ Μιλ ή το είπες λόγω του Μπιλ Τάιλερ;» τον ρώτησε.’ έδιωξαν».

ι πάλι δε θέλησε να τον κοιτάξει. «Και... το περίστροφο;»

αι αυτό υπήρχε, και μάλιστα ένα δάχτυλο ήταν έτοιμο να πατήσει τη σκανδάλη του. Τον θυμάσαι τον Μέρφι; Νομίζω ότι ευχόταν να του έ

ρμή για να την πατήσει».

ρα η Πάιπερ στράφηκε προς το μέρος του ταραγμένη. «Κι εσύ δεν του την έδωσες;»

εν είμαι τόσο ηλίθιος. Κατάφερα να συγκρατηθώ».

υχη πια, έθεσε το θέμα που την απασχολούσε περισσότερο. «Κι εκείνο το σημείωμα που μου έστειλες;» τόλμησε να ρωτήσει. «Τι έλεγε;»

άιπερ...»

όσο πολλά ζητάω;»

χείλη του σφίχτηκαν. «Σου έλεγα να με συναντήσεις στο αγρόκτημα του παλιού μυλωνά. Πάντα σου άρεσε αυτό το αγρόκτημα κι ας ήταν σχεδ

άδι. Φαινόταν πως ήταν το τέλειο σημείο συνάντησης για την περίπτωση».

ατί ήθελες να συναντηθούμε εκεί;»

χέρια του σφίχτηκαν σε γροθιές. «Αν διάβαζες τα σημειώματα που σου έστελνα δε θα χρειαζόταν να ρωτάς».κίντεον, σε παρακαλώ».

λησε με δυσκολία. «Σε παρακαλούσα να φύγεις μαζί μου».

υτό μόνο;» ψιθύρισε η Πάιπερ.

είνος κούνησε το κεφάλι· το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει όσο ποτέ. «Σου ζητούσα να με παντρευτείς».

μια στιγμή, η Πάιπερ ένιωσε ανίκανη ν’ ανασάνει, να σκεφτεί, ν’ αντιδράσει. Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα που είχε ορκιστεί ότι δε θα ’χυ

υσε μια μικρή κραυγή αγωνίας και συνειδητοποίησε με τρόμο ότι είχε βγει από κείνη. Έπρεπε να φύγει προτού χάσει εντελώς τον έλεγχο.

άιπερ;» Η φωνή του έκρυβε μια χροιά προστακτική.

είνη προσπάθησε ν’ αρθρώσει κάτι· οτιδήποτε. Κάτι ανάλαφρο, καθησυχαστικό, κάτι που θα απόδιωχνε αυτό το βλέμμα του. Στάθηκε αδ

ωπάτησε και η φωτογραφία γλίστρησε απ’ το χέρι της κι έπεσε κάτω. Για μια ατέλειωτη στιγμή έμεινε να την κοιτάζει, προσπαθώντας να διακρ

τα δάκρυά της τον άντρα που αγαπούσε.

ε δίκιο. Βαθιά μέσα του, ο Γκίντεον Χαρτ που είχε γνωρίσει κάποτε εξακολουθούσε να υπάρχει. Η φωτογραφία το επιβεβαίωνε. Προσπά

ριχτεί απ’ αυτή τη σιγουριά, καθώς ένιωθε να χάνει τον αυτοέλεγχό της. Ποτέ δεν ήταν από τις γυναίκες που το έβαζαν στα πόδια. Α

φανευόταν που μπορούσε ν’ αντιμετωπίζει ακόμα και τις δυσκολότερες καταστάσεις. Όμως τώρα, για πρώτη φορά, προτίμησε να φύγει, προσπνα κρυφτεί απ’ το διαπεραστικό βλέμμα του Γκίντεον και να συμφιλιωθεί με την πίκρα του παρελθόντος, που δεν μπορούσε ν’ αλλάξει



οντας από το δωμάτιο, αφήνοντας πίσω της τη φωτογραφία.

* * *

ρτα έκλεισε με δύναμη πίσω της. Ο Γκίντεον δίστασε για λίγο, αλλά τελικά πήρε τη φωτογραφία από κάτω. Έμεινε να την κοιτάζει ανασαίνοντα

άθεμα.

ικά φαίνεται ότι και ο ίδιος είχε την ευάλωτη πλευρά του. Η Πάιπερ τον είχε πετύχει ξαπλωμένο στον καναπέ, με το ένα γόνατο λυγισμένο, το

ωμένο πίσω απ’ το κεφάλι του, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι. Όμως δε φαινόταν άνετος· έδινε την αίσθηση ότι κάτι του έλειπε. Ήταν χαραγμ

μμές του προσώπου του· μια απεγνωσμένη ανάγκη να κατέχει κάτι.

ν υπήρχε καμία αμφιβολία τι ήταν αυτό που του έλειπε· ή ποιος. Είχε καρφώσει το βλέμμα του ακριβώς σ’ αυτό που αποζητούσε.

ν Πάιπερ.

* * *

άιπερ έτρεμε ολόκληρη. Τα περιθώρια στένευαν. Πλησίαζε η στιγμή της μεγάλης αλήθειας. Ήξερε ότι αυτή η μέρα θα ’φτανε κάποτε. Το ήξερ

μή που είχε διαβάσει το άρθρο για τον Γκίντεον κι είχε συνειδητοποιήσει ότι έπρεπε να τον πλησιάσει.

ως εκείνος πώς θ’ αντιδρούσε όταν θα μάθαινε όλη την αλήθεια;

Πάιπερ κουλουριάστηκε στο κρεβάτι. Λίγες μέρες χρειαζόταν ακόμα. Μόνο λίγες μέρες, για να τον φέρει ξανά στη ζωή της. Για να τον αποχαιρε

κό της τρόπο. Και να συμφιλιωθεί με το παρελθόν. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα.

ες μέρες ζητούσε μόνο.

* * *

θεμα, μα πού είναι; αναρωτήθηκε σιωπηλά ο Γκίντεον. Ήταν πια εννιά το βράδυ, είχε περάσει προ πολλού η ώρα που την περίμενε να επιστρέψ

εβού με τους Τάιλερ. Πόση ώρα χρειαζόταν για να μεταφέρει τα άσχημα νέα; Αποφάσισε να κατέβει από το διαμέρισμά του στο γραφείο. Σή

υστικό και σχημάτισε τον αριθμό του θυρωρείου όπου βρίσκονταν οι φρουροί.

ρίστε, κύριε Χαρτ».εν επέστρεψε ακόμα;»

ν αναφέρεστε στην κυρία Μοντγκόμερι, όχι, κύριε, δεν έχει επιστρέψει ακόμα».

δοποιήστε με όταν έρθει».

εβαίως, κύριε».

Γκίντεον έκλεισε το τηλέφωνο και χαλάρωσε τη γραβάτα που τον έσφιγγε. Αυτά τα ρούχα τον εμπόδιζαν να σκεφτεί. Περιόριζαν το μυαλό του ό

ορμί του. Ποτέ δεν ήταν ο τύπος του κοστουμαρισμένου άντρα. Κάτι τέτοιες στιγμές, αυτή η εκτίμηση επανερχόταν στο νου του βασανιστικά. Ο

επιχειρήσεων δεν ήταν ο φυσικός του χώρος. Έτσι, είχε μάθει να βρίσκει συμβιβαστικές λύσεις. Όποτε χρειαζόταν να πάρει σημαντικές απ

ζε αυτά τα ρούχα για να μπορέσει ν’ ανασάνει. Έτσι και τώρα, έβγαλε βιαστικά το πουκάμισο και πέταξε πέρα τα παπούτσια του. Όταν

λυτος, πλησίασε στο παράθυρο κι απέμεινε να κοιτάζει την κατάφωτη πόλη, χωρίς να τη βλέπει πραγματικά.

τί το έκανε αυτό η Πάιπερ; αναρωτήθηκε. Γιατί ανακατεύεται; Έπρεπε να ξέρει πως ο ίδιος θα το ανακάλυπτε και θα αναγκαζόταν ν’ αντιδράσε

ύσε να μπλέκεται σε καταστάσεις που δεν την αφορούσαν; Και γιατί, όποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο ίδιος την προστάτευε;

ουσε να χτυπάει το τηλέφωνο πάνω στο γραφείο του. Ο Γκίντεον το αγνόησε. Θα ήταν ο θυρωρός που ήθελε να τον ειδοποιήσει για την ά

περ. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ελπίζοντας πως θ’ ανακτούσε τον αυτοέλεγχό του προτού να τη δει. Δεν ήταν εύκολο. Η οργή του συναγωνιζόταν τέναν πόθο τόσο ισχυρό, που τον ανάγκαζε να καταβάλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μείνει μακριά της.

α λεπτά αργότερα, άκουσε τις πόρτες να βροντάνε και την πνιχτή φωνή της Πάιπερ που διαμαρτυρόταν: «Ν’ ανοίγετε όταν σας λέω εγώ. Έτσι

αδημιουργήσετε πρόβλημα, θα...» Μπήκε μέσα στο γραφείο έχοντας τη μηχανή κρεμασμένη στον ώμο της. Έμεινε έκπληκτη βλέποντάς τον να

α στο παράθυρο. «Καλησπέρα, Γκίντεον. Συγνώμη που άργησα».

ε περίμενα».

ολύ ευγενικό εκ...»

εν είναι ευγενικό. Πρόκειται για δουλειά». Την πλησίασε αργά. Ήξερε ότι θα ήταν λάθος το να πήγαινε πολύ κοντά της, αλλά αδυνατούσε ν’ αν

πειρασμό. «Πίστευες ότι δε θα το ανακάλυπτα, ότι δε θα μου ’λεγε κάποιος τι πήγες κι έκανες;»

Πάιπερ είχε το κουράγιο να ανασηκώσει το βλέμμα της και να τον κοιτάξει με πείσμα. «Το ‘‘ήλπιζα’’ θα ήταν καλύτερη επιλογή».

ξήγησέ μου γιατί το έκανες». Η φωνή του ήταν σκληρή.

υχαρίστως». Σκέφτηκε για λίγο κι έπειτα αναστέναξε βαθιά. «Μήπως καλύτερα να μου εξηγήσεις πρώτα εσύ τι ακριβώς είναι αυτό που έμαθες,

ζα ότι δε θα το μάθεις;»

ηλαδή υπάρχουν κι άλλα;»

πρόσωπό της συσπάστηκε ακούγοντάς τον τόσο αγριεμένο. «Πιθανόν. Είμαι καινούρια στη δουλειά. Ένας Θεός ξέρει πόσα λάθη έχω κάνει».

ε μιλάω για λάθος». Ασυναίσθητα την πλησίασε ακόμα περισσότερο. Βρισκόταν πια αρκετά κοντά ώστε να μυρίζει το άρωμά της. «Μιλά

άντησή σου με τους χρυσοχόους».

Πάιπερ τον κοίταξε μ’ επιφυλακτικότητα. «Α, αυτό;»

αι, αυτό».

εν καταλαβαίνω γιατί θυμώνεις. Μετέφερα το μήνυμά σου. Τους είπα ότι επιμένεις να τους καταστρέψεις».

αι επίσης τους είπες να με πολεμήσουν!»

ταν μια λογική υπόδειξη. Εσύ δε μου είπες ότι μπήκαν σε μπελάδες επειδή αρνούνταν να συνεργαστούν; Εγώ τους δήλωσα απλά πως, αν συμμα

και να ’βρισκαν κάποιο τρόπο για να βγουν από τη δύσκολη θέση».

α δεν καταλαβαίνεις;» της πέταξε άγρια. «Δε θέλω να βρουν τρόπο να βγουν από τη δύσκολη θέση».

υσικά και το καταλαβαίνω». Μια υποψία εκνευρισμού φάνηκε στο βλέμμα της. «Εκείνοι δεν καταλάβαιναν πόσο αποφασισμένος είσαι, όχι εγώ

ρούσα να τους προσφέρω κάποια χειροπιαστή βοήθεια. Το μόνο που μπορούσα ήταν να τους δώσω μια συμβουλή».

ηλαδή, αν μπορούσες, θα τους είχες βοηθήσει».

υσικά. Μ’ αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους».Γκίντεον κάλυψε τη λιγοστή πια απόσταση που τους χώριζε και την έπιασε από τους ώμους, ανίκανος να συγκρατηθεί και να μην την αγγίξει



θησε εμένα».

Πάιπερ αναστέναξε ελαφρά. «Εννοείς να σε βοηθήσω να διορθώσεις να πράγματα;»

είνος γέλασε άγρια, χωρίς να την αφήσει από τα χέρια του. Δεν μπορούσε να την αφήσει. Όχι τώρα, που τα χείλη της βρίσκονταν τόσο κοντά

το καρδιοχτύπι του εναρμονιζόταν με το δικό της και που η τρυφερότητα και η λάμψη της φώτιζαν κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής του. «Ποτ

ατάς, έτσι;»

οτέ. Έλα, αφού θέλεις να τους βοηθήσεις. Παραδέξου το».

ς εταιρείες τους θέλω».

βλέμμα της φλογιζόταν από ένα έντονο πάθος που δεν είχε καμιά σχέση με τον πόθο της για εκείνον, αλλά είχε απόλυτη σχέση με το βά

ιότητάς της. «Όποιο κι αν είναι το τίμημα;»

αι».

ρα το πάθος χρωμάτισε και τη φωνή της. «Όποιος κι αν πληγωθεί εξαιτίας σου;»

ην ανακατεύεσαι και δε θα πληγωθείς». Την ένιωθε σαν μια φλόγα μέσα στα χέρια του, άγρια και λαμπερή. Καμάρωνε παρατηρώντας πώς είχε

αυτά τα χρόνια που ζούσαν χώρια, όσο κι αν λυπόταν βαθιά που δεν είχε παρακολουθήσει από κοντά όλη της την πορεία.ε θα σ’ αφήσω να τους κάνεις κακό, Γκίντεον», τον προειδοποίησε εκείνη. «Ούτε θα σ’ αφήσω να βλάψεις τον άντρα που κρύβεις μέ

αστρέφοντάς τους».

εν μπορείς να με σταματήσεις».

κετό χρόνο είχαν χάσει μ’ αυτή τη συζήτηση. Τώρα υπήρχαν άλλα, σημαντικότερα θέματα που έπρεπε να φροντίσει. Χαμήλωσε το κεφάλι τ

νη ανασήκωνε το δικό της· τα χείλη τους συναντήθηκαν. Προτού όμως ο Γκίντεον προλάβει να γευτεί αυτό που ποθούσε, η διπλή πόρτα ά

αμη κι ένας άντρας όρμησε μέσα.

άθαρμα! Πάρε τα βρόμικα χέρια σου από πάνω της!»

Γκίντεον αντέδρασε ενστικτωδώς. Βιαστικά έσπρωξε την Πάιπερ πιο βαθιά μέσα στο προστατευτικό σκοτάδι του δωματίου, μακριά από το

υνο. Ταυτόχρονα έτεινε ορμητικά το χέρι του μ’ ανοιχτή την παλάμη στο στήθος του απρόσκλητου επισκέπτη. Ξαφνικά, συνειδητοποίησ

ρωπος που είχε ρίξει κάτω ήταν ο Σπένσερ. Βλέποντάς τον πεσμένο, κανονικά θα έπρεπε να νιώσει τεράστια ικανοποίηση. Αντ’ αυτού, η διαίσθ

ε ότι είχε κάνει τις πιο άστοχες κινήσεις... τουλάχιστον όσον αφορούσε την Πάιπερ.

είνη έσφιξε τη γροθιά της και τον χτύπησε στο μπράτσο, κάτι που πιθανότατα προκάλεσε περισσότερο πόνο στην ίδια παρά στον Γκίντεον. «Β

στάνεις τώρα, τον Τζάκι Τσαν; Μπορείς για μια φορά στη ζωή σου ν’ αντιμετωπίσεις μια κατάσταση χρησιμοποιώντας το μυαλό σου και όχι γρο

άλλον όχι», παραδέχτηκε εκείνος. Πώς θα μπορούσε να της εξηγήσει ότι θα έκανε ό,τι χρειαζόταν για να την προστατεύσει; Όσο σκληρό κι

ύ ο ίδιος δεν ήξερε καν την απάντηση.

Πάιπερ έστρεψε την προσοχή της στον Σπένσερ, που κείτονταν στο πάτωμα. «Για όνομα του Θεού, Σπένσερ! Τι κάνεις εδώ;»

ος μεγάλη ικανοποίηση του Γκίντεον, εκείνος χρειάστηκε να προσπαθήσει τρεις φορές για να καταφέρει να μιλήσει. «Ήρθα να σε σώσω».

ώρα γιατί εμένα κάτι μου θυμίζει αυτό; Και γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι εντελώς περιττό;»

λικά ο Σπένσερ κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, γεμάτος οργή και πόνο. «Κοίτα τον!» Κοίταξε οργισμένος τον Γκίντεον. «Είναι ημίγυμνος,

ι σβηστά και είχε τα χέρια του πάνω σου. Τι περιμένεις δηλαδή να πιστέψω;»

Πάιπερ σταύρωσε τα χέρια μπροστά στο στήθος της. «Ωραία, κι έπρεπε να του επιτεθείς γι’ αυτό;»

εν του επιτέθηκα, εγώ...»

ίμηξες πάνω μου σαν αφηνιασμένος ταύρος», τον έκοψε ο Γκίντεον.

κόπευα να κάνω πολύ περισσότερα απ’ αυτό. Σκόπευα να σε στείλω στο χώμα». Ο Σπένσερ έβγαλε ένα βρυχηθμό, καθώς προσπαθούσε σκυμμ

ει ανάσα. «Δώσ’ μου ένα λεπτό και θα δούμε αν μπορώ να τα καταφέρω αυτή τη φορά».

φωνή του Γκίντεον έκρυβε ειρωνεία αλλά και κάποιο θαυμασμό. «Δεν έχεις νικήσει ποτέ, σε κανέναν από τους καβγάδες μας», παρατήρησε. «Τι

ιστεύεις ότι τώρα θα τα καταφέρεις;»χω εξασκηθεί περισσότερο».

ο είδα».

τός ο σαρκασμός προκάλεσε μια άμεση αντίδραση. Αν η Πάιπερ δεν είχε μπει ανάμεσά τους, ο Σπένσερ θα είχε επιτεθεί ξανά. Θα ’ταν κρίμα. Ο

χε βρει πάλι μια αφορμή να παραστήσει τον Τζάκι Τσαν.

δερφός της θα πρέπει να μάντεψε τις προθέσεις του, γιατί, αντί να του επιτεθεί, έπιασε προστατευτικά την Πάιπερ απ’ τους ώμους. «Πάμε, Πάιπε

εν πρόκειται να πάει πουθενά. Δεν την απέλυσα ακόμα».

προκλητική του δήλωση προκάλεσε ακριβώς αυτό που περίμενε ο Γκίντεον. Το βλέμμα του Σπένσερ έλαμψε από την έκπληξη και η οργή του φ

. «Τι εννοείς μιλώντας για “απόλυση’’;»

τι ακριβώς σημαίνει η λέξη. Ως εργοδότης της, μόνο εγώ μπορώ να της δώσω την άδεια να φύγει». Περίμενε λίγο αφήνοντας τον Σπέ

ιδητοποιήσει τα λεγόμενά του. «Δεν της την έχω δώσει ακόμα», πρόσθεσε.

είνος κούνησε το κεφάλι του. «Μα δεν είναι υπάλληλός σου».

Γκίντεον χαμογέλασε χαιρέκακα. Δεν έπρεπε να απολαμβάνει τόσο αυτό που συνέβαινε, αλλά το απολάμβανε. «Κι όμως. Προσλήφθηκε

μάδα».ότε, μπορείς να θεωρήσεις ότι αυτή η βδομάδα ήταν η πρώτη και η τελευταία της εδώ».

Πάιπερ ξέφυγε από τον Σπένσερ. «Έχετε πάρει χαμπάρι ότι είμαι κι εγώ εδώ;»

υτό θα το συζητήσουμε σε λίγο», της δήλωσε ο αδερφός της. «Το γιατί είσαι εδώ... το γιατί δε θα ’πρεπε... Και το γιατί δε θα ξαναπατήσεις εδώ

άλιστα. Δυστυχώς όμως δε δέχομαι εντολές από σένα».

όνο από μενα δέχεται εντολές», τον κέντρισε ο Γκίντεον.

είνη γύρισε να τον κοιτάξει, έχοντας πάρει μια έκφραση τόσο έντονα προστατευτική όσο ήταν και η δική του. Κάποτε, θα τον είχε κι εκείνη υπερ

λο της το πάθος. Δε θα ’πρεπε να του λείπουν αυτές οι εποχές, όμως του έλειπαν πολύ. «Δε με βοηθάς», του παραπονέθηκε.

εν προσπαθώ να βοηθήσω. Να θυμάσαι πως δεν κυνηγάω εσένα».

Πάιπερ έσφιξε περισσότερο τη μηχανή που κρατούσε, αλλά εκείνος διαπίστωσε με ανακούφιση πως δεν τράβηξε φωτογραφία. Ο ίδιος δε θα εκ

τερα αυτά που θα αποκάλυπταν τέτοιου είδους φωτογραφίες σχετικά με τον εσωτερικό του κόσμο· ή, τουλάχιστον, τη δική της ερμηνεία για’ όλ

άιπερ μπορούσε να μοιράζεται με τους άλλους τις εντυπώσεις της με αρκετά σκληρή αμεσότητα.

κφρασή της αγρίεψε. «Δε θα το κάνεις αυτό. Δε θα κυνηγήσεις τον αδερφό μου. Η συμφωνία μας ισχύει, ανεξάρτητα απ’ αυτό το τελευταίο απ

ν βέβαιο ότι ο Σπένσερ θα μάθαινε κάποια στιγμή γι’ αυτή τη συμφωνία. Κοίταξε θυμωμένα τον αδερφό της. «Αν και δεν περίμενα ότι θα συ

σύντομα. Και μια και το ’φερε η κουβέντα, εσύ πώς το έμαθες;»



γώ του το είπα», της απάντησε ο Γκίντεον. «Δηλαδή του είπα όσα χρειάζονταν για να τον αναγκάσω να πάρει το επόμενο αεροπλάνο

ιφόρνια».

είνη έκλεισε τα μάτια. «Έπρεπε να το ’χα καταλάβει. Αλλιώς πώς θα μπορούσες ν’ απολαύσεις ολοκληρωτικά την εκδίκησή σου;»

ε θα μπορούσα».

ς μου πει κάποιος τι συμβαίνει», τους είπε ο Σπένσερ. «Τώρα».

Πάιπερ αναστέναξε. «Τι σου έχει πει ο Γκίντεον;»

π’ ό,τι φαίνεται, λίγα πράγματα. Χτες το βράδυ μου τηλεφώνησε ο κύριος από δω πληροφορώντας με πως έχεις εγκατασταθεί στο διαμέρισμά

αν μου είχε απομείνει κάποιο ίχνος υπευθυνότητας, θα ’πρεπε να γυρίσω στο Ντένβερ για να σε σώσω».

Γκίντεον διαπίστωσε ενοχλημένος πως η Πάιπερ τον κάρφωσε μ’ ένα βλέμμα που τον έκανε να νιώσει σαν άτακτο σχολιαρόπαιδο. Το ήξερε κα

λέμμα. Εκείνη πίστευε ότι οι πράξεις του είχαν κάποια ιδιαίτερη σημασία, ότι κάτι ευγενικό τον είχε ωθήσει να πάρει τον Σπένσερ· ο Γκίντεον έ

εται. Το είχε κάνει μόνο και μόνο για να βάλει τον αδερφό της στο χέρι μια ώρα αρχύτερα. Η Πάιπερ ήταν έτοιμη να βγάλει οποιαδήποτε

περάσματα, προκειμένου να εξηγήσει πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Όμως θα έπεφτε έξω, κι ο ίδιος θα προσπαθούσε να της το ξεκαθαρίσει με τη

ιρία.α να μπεις σε τόσο κόπο προσπαθώντας να φέρεις πίσω τον Σπένσερ, θα πρέπει να σε τάραξα πολύ χτες το βράδυ», μουρμούρισε εκείνη. «Για

ό,τι συνέβη με τους Τάιλερ ή λόγω της μεταμεσονύκτιας συζήτησής μας;»

άλλον λόγω του ότι η πόρτα του υπνοδωματίου σου δεν έχει κλειδαριά», της απάντησε μελιστάλαχτα.

ρα δεν ήταν ο φόβος, αλλά ο πειρασμός». Το βλέμμα της μαρτυρούσε χαρά και προσποιητή απόγνωση. «Πολύ ηρωικό που προσπάθησες να με

κάτι χειρότερο και από θάνατο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ό,τι πάθαινα θα το πάθαινα από σένα».

εν έχω πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να χρησιμοποιήσω εσένα για να εκδικηθώ τον αδερφό σου».

Πάιπερ έβαλε τα χέρια της στη μέση. «Σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί εγώ να μην ήθελα να σωθώ;» τόλμησε να ρωτήσει. «Ή ότι, παρά τους πειρ

υμε καλά και οι δυο μας ότι ποτέ δε θα προσπαθούσες να τον εκδικηθείς μ’ αυτό τον τρόπο;»

άθηκε ακριβώς μπροστά της. «Ναι, το σκέφτηκα ότι μπορεί να μην ήθελες να σωθείς», της απάντησε κάνοντας ολοφάνερη τη δυσαρέσκειά του

από τα πιο εξοργιστικά ελαττώματά σου. Γιατί επιμένεις να αγνοείς ότι σ’ αυτό το έργο εγώ είμαι ο κακός, όχι ο ήρωας».

α βέβαια. Τι ανόητη που είμαι... Πώς μπόρεσα να κάνω τέτοιο λάθος;» Τον αγριοκοίταξε όπως είχε κάνει κι εκείνος. «Μάλλον θα οφείλεται στ

.. Α, και στον τρόπο που τρέχεις να με υπερασπιστείς όποτε φοβάσαι ότι μπορεί να πληγωθώ».

Γκίντεον πέρασε το χέρι μέσ’ από τα μαλλιά του. Αυτή η κοπέλα σκόπευε να τον τρελάνει εντελώς· αν δεν το είχε κάνει ήδη. «Ποτέ μου

ρίσει γυναίκα που να είναι τόσο αποφασισμένη να δεθεί πάνω στις ράγες και να προκαλέσει το τρένο να περάσει από πάνω της, αντί να επιτ

οιον να την προστατεύσει», της είπε. Της έδειξε τον Σπένσερ. «Ακόμα και τώρα, που κανόνισα να έρθει κάποιος να σε σώσει, εσύ εξακολουθείς

κτιμάς. Είμαι σίγουρος ότι θα ριχτείς πάλι πάνω στις ράγες και θα φωνάξεις το τρένο να σε πατήσει. Κι όσο για το αν θα σε χρησιμοποιούσ

κηθώ τον αδερφό σου... Αν ήθελα, χτες θα μπορούσα πολύ εύκολα να περάσω τη νύχτα στο δωμάτιό σου».

αι γιατί δεν το έκανες;»

τί δεν ήθελα να σε πληγώσω μ’ αυτό τον τρόπο, σκέφτηκε εκείνος αυθόρμητα, αλλά κατάφερε να μην της το πει. Γιατί, από τη στιγμή που θα

τα, θα μου ήταν πια αδύνατον να σ’ αφήσω να φύγεις ξανά... Έσφιξε τα δόντια του αντιμετωπίζοντας τη σκληρή αλήθεια. Ό,τι κι αν είχε συμβεί

στο παρελθόν, τώρα αδυνατούσε να της κάνει κακό συνειδητά. Και το χειρότερο ήταν ότι, αν είχαν κάνει έρωτα, όχι μόνο δε θα μπορούσε

σει να φύγει, αλλά δε θα μπορούσε και να βλάψει τον αδερφό της. Κοίταξε τον Σπένσερ οργισμένα. Ανάθεμα! Αν δεν κατάφερνε να βγάλει την

τη μέση, ίσως και πάλι να αδυνατούσε να τον βλάψει.

υγγνώμη! Μήπως θα μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει τι διάβολο συμβαίνει εδώ;» τους διέκοψε εκείνος. «Γιατί δουλεύεις γι’ αυτό το κ

περ; Και γιατί μένεις στο διαμέρισμά του; Έχεις χάσει κάθε ίχνος κοινής λογικής;»

τσι φαίνεται», του απάντησε εκείνη με απόλυτη σοβαρότητα.

Γκίντεον σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. Ήταν ώρα να κατευθύνει αυτή τη συζήτηση. Ήθελε να απομακρύνει την Πάι-περ όσο τοομότερα και να μείνει μόνος με τον Σπένσερ. Ίσως τότε να μπορούσε να συγκεντρωθεί ώστε να πάρει εκδίκηση. «Είναι απλό. Εξαγόρασα τη

».

φειλή;» Ο Σπένσερ τους κοίταξε συνοφρυωμένος. «Ποια οφειλή;»

Πάιπερ τον σκούντησε με τον αγκώνα της. «Ξέρεις... τη γνωστή οφειλή».

κριβώς», είπε ο Γκίντεον. «Τη γνωστή οφειλή. Το συμβόλαιο που είχες με τον Τζακ Γουάιλι, δε θυμάσαι; Το εξαγόρασα και ζητάω πίσω τα χ

».

ρχική έκπληξη του Σπένσερ μετατράπηκε αμέσως σε οργή. «Κάθαρμα...»

ρχίζεις να γίνεσαι βαρετός», παρατήρησε πειρακτικά ο Γκίντεον. «Δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι πιο πρωτότυπο;»

έσως η Πάιπερ μπήκε στη μέση. «Ηρέμησε, Σπένσερ. Το ’χω αναλάβει εγώ αυτό».

τε θα μάθει αυτή η κοπέλα να μην μπλέκεται στα πόδια μου; αναρωτήθηκε ο Γκίντεον, κιτρινίζοντας απ’ το θυμό. Μάλλον ποτέ, αν έκρινε

ελθόν της... «Μην ανακατεύεσαι εσύ», την προειδοποίησε.

ανακατευτώ». Εκείνη στράφηκε ξανά στον αδερφό της. «Ο Γκίντεον δεν μπορεί να μας πάρει το μύλο, αν του δώσουμε ένα αντίτιμο ίσης αξίας

υμβόλαιο».βλέμμα του Σπένσερ πλημμύρισε από οργή και απόγνωση. «Δεν έχουμε τίποτ’ άλλο να του δώσουμε, τίποτα. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό

σίαζε στην αξία του μύλου;»

γώ».



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 7

λόγια της αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα για μερικές ατέλειωτες στιγμές. Ο Γκίντεον ένιωσε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Το σχόλιό

αξε πολύ περισσότερο απ’ όσο τον Σπένσερ, ίσως επειδή μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε συνειδητοποιήσει όλη την αλήθεια. Η Πάιπερ άξιζε περι

όσο ο μύλος. Η ταραχή του αυτή του στοίχισε πολύ. Ο Σπένσερ χίμηξε οργισμένος πάνω του, αιφνιδιάζοντάς τον.

ι οι δύο προσγειώθηκαν κάτω με δύναμη, παρασύροντας την Πάιπερ από τον ώμο και ρίχνοντάς την πάνω στο γραφείο. Ο ήχος του τζαμιού που

ύστηκε δυνατότερα από τη σιγανή κραυγή πόνου που βγήκε από τα χείλη της. Όμως αυτός ο ανεπαίσθητος ήχος έφερε τον Γκίντεον στα συγκα

ε σκέψη εκδίκησης σβήστηκε, μόλις συνειδητοποίησε ότι εκείνη μπορεί να είχε χτυπήσει. «Αστεράκι;»

Σπένσερ τον έσπρωξε και σηκώθηκε πρώτος από κάτω. «Πάι-περ; Είσαι καλά, γλυκιά μου;»

μηχανή της είχε πέσει κάτω κι εκείνη γονάτισε δίπλα της, γυρίζοντας την πλάτη της στους άλλους δύο. «Φύγε, Σπένσερ», είπε ήρεμα.

ποκλείεται», διαμαρτυρήθηκε εκείνος. «Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα». Της άπλωσε το χέρι του ικετευτικά. «Σε παρακαλώ, Πάιπερ. Μην τ

. Δεν μπορεί να θέλεις ακόμα να τον υπερασπίζεσαι, μετά από τόσο καιρό. Μετά απ’ τον καβγά και τα τόσα άλλα που έχουν γίνει».

εν ξέρει τίποτα. Δεν ξέρει για τον καβγά και τα όσα ακολούθησαν».

λακείες!»

φού σου λέω, δεν του είπαν τίποτα». Έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο της. Το βλοσυρό βλέμμα της έκανε τον Γκίντεον να βγει εκτός ελέγχου

σίγουρος ότι ο Σπένσερ σκόπευε να του επιτεθεί ξανά, θα αφιερωνόταν σ’ εκείνη για να μάθει τι ακριβώς της προκαλούσε τόσο πόνο. «Δεν

βη, όπως κι εγώ δεν ήξερα ότι τον έδιωξαν από την πόλη».

Γκίντεον έπιασε τον Σπένσερ από το μπράτσο, αναγκάζοντάς τον ν’ απομακρυνθεί από εκείνη. «Πράγματι δεν της είχες πει ότι μ’ έδιωξαν από

»

χι βέβαια. Θα ήμουν τρελός αν της το ’λεγα». Ελευθερώθηκε με ανυπομονησία από τη λαβή του. «Ποτέ δε λέει ψέματα. Ή μήπως το ’χεις ξεχά

τόσα χρόνια;»

, δεν είχε ξεχάσει. Απλώς του ήταν πολύ ευκολότερο το να φαντάζεται ότι η Πάιπερ τελικά είχε πάρει το μέρος του αδερφού της και είχε επιτρ

φη να τον αναγκάσει να φύγει, παρά το να σκεφτεί σοβαρά μια άλλη εκδοχή· ότι, δηλαδή, ποτέ της δεν τον είχε αγαπήσει. Ότι όσα για τον ίδιμος ολόκληρος, για εκείνη δεν ήταν παρά μια ασήμαντη περιπετειούλα. «Γιατί; Γιατί της έκρυψες την αλήθεια;»

σύ είχες φύγει», του εξήγησε απρόθυμα ο Σπένσερ. «Δεν υπήρχε λόγος να μάθει όλες τις λεπτομέρειες. Και μετά απ’ όσα της είχες κάνει, δε νο

πορούσε ν’ αντέξει...»

κανες λάθος που μου το έκρυψες», τον έκοψε με τραχύτητα η Πάιπερ. «Νόμισα ότι ο Γκίντεον με είχε εγκαταλείψει, ότι δεν ενδιαφερόταν».

Σπένσερ θέλησε να την πλησιάσει, αλλά ο Γκίντεον μπήκε στη μέση και τον εμπόδισε. «Ούτε να το σκέφτεσαι, Μοντγκόμερι. Θα την αγγίξεις

άσεις πάνω απ’ το πτώμα μου».

η με προκαλείς!» Ο Σπένσερ στράφηκε στην αδερφή του. «Πάιπερ, άκουσέ με. Συγνώμη που δε σου είπα την αλήθεια. Αυτό όμως δεν αλλάζε

ός θέλει να εκδικηθεί και θα το κάνει μ’ όποιον τρόπο μπορέσει, ακόμα κι αν χρειαστεί τελικά να χρησιμοποιήσει εσένα».

άνεις λάθος. Ποτέ δε θα με πλήγωνε σκόπιμα».

η γίνεσαι ανόητη. Αυτό ακριβώς θα κάνει. Ό,τι κι αν λες εσύ, δεν του καίγεται καρφί».

ώρα ίσως όχι. Αλλά δικαιούται να μάθει την αλήθεια γι’ αυτά που έγιναν. Αν στη συνέχεια εξακολουθεί να θέλει να πάρει εκδίκηση, θα σας αφήσ

τε οι δυο σας».

Σπένσερ φάνηκε να υποχωρεί, πιθανότατα επηρεασμένος από την αποφασιστικότητά της. «Πόσο χρόνο θα χρειαστείς;»ίγες μέρες μόνο. Μόνο αυτό ζητάω. Χρειάζομαι χρόνο για να εξηγήσω τα πράγματα με το δικό μου τρόπο».

Γκίντεον αρνήθηκε να παραμείνει αμέτοχος. Ακούγοντάς τους, είχε την αίσθηση πως ο ίδιος αδυνατούσε να κατανοήσει όλα όσα ανέφεραν εκε

παιζε σ’ ένα παιχνίδι χωρίς να ξέρει τις οδηγίες και τους κανόνες· κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου. «Τι να εξηγήσεις, Πάιπερ; Τι είναι αυτό

βεις;»

είνη δεν απάντησε, αλλά κουλουριάστηκε ακόμα περισσότερο.

τι δεν πήγαινε καλά κι ο Γκίντεον υποπτευόταν ότι αυτό δεν είχε καμιά σχέση με το σπασμένο φακό της φωτογραφικής μηχανής. Έδειξε τη

νώντας το κεφάλι του. «Δίνε του, Μοντγκόμερι».

ύγε, Σπένσερ, σε παρακαλώ», πρόσθεσε κι εκείνη. «Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα».

άιπερ...»

ε παρακαλώ».

Γκίντεον ποτέ δεν είχε ξανακούσει έτσι τη φωνή της. Διέσχισε αμίλητος το δωμάτιο και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες. Το βλέμμα του μαρτυρούσ

αζόταν, θα χρησιμοποιούσε και βία για να απομακρύνει τον Σπένσερ. Εκείνος δίστασε για μια στιγμή, αλλά τελικά τον ακολούθησε.

ν την πληγώσεις, δεν πρόκειται να ξαναδείς το φως του ήλιου», του δήλωσε προχωρώντας.Γκίντεον χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη του την αυτοκυριαρχία για να μην απλώσει ξανά χέρι πάνω του. «Αν δε θέλεις να πληγώνεται, να δίνε

τις μάχες σου. Θέλω το μύλο. Δώσε μού τον και η Πάιπερ είναι όλη δική σου».

Σπένσερ έσκυψε ντροπιασμένος το κεφάλι του. Ο Γκίντεον έμεινε έκπληκτος ακούγοντάς τον να του λέει με χαμηλωμένη φωνή: «Δεν της

θεια για το λόγο που έφυγες από την πόλη, επειδή θα έτρεχε από πίσω σου».

εν έπρεπε να πάρεις εσύ αυτή την απόφαση».

ην πήρα όμως. Τότε δεν ήσουν ό,τι καλύτερο για κείνη, όπως δεν είσαι και τώρα». Τον πλησίασε περισσότερο. «Ούτε για μια στιγμή δεν πίστεψα

ες το μέγεθος της ζημιάς που άφησες πίσω σου».

α τελευταία φορά... Δεν έκαψα εγώ το μύλο», του δήλωσε ο Γκίντεον μιλώντας μέσ’ απ’ τα δόντια του.

ε μιλάω γι’ αυτό. Νομίζεις ότι ενδιαφέρομαι για το μύλο τόσο όσο και για την αδερφή μου; Τώρα φεύγω αποκλειστικά και μόνο επειδή η Πάιπερ

ώ θα έκανα τα πάντα για κείνη. Αλλά σ’ το λέω ξεκάθαρα. Δε θα πάρεις ούτε το μύλο και, φυσικά, ούτε και την αδερφή μου. Δε θα σ’ αφήσ

αστρέψεις ξανά».

γοντας αυτά, ο Σπένσερ εξαφανίστηκε. Ο Γ κίντεον έκλεισε την πόρτα με δύναμη και γύρισε στην Πάιπερ. Ήταν ακόμα σκυμμένη στο πάτωμα,

ραφείο, με την πλάτη στραμμένη προς το μέρος του· η μηχανή βρισκόταν στα πόδια της. Εκείνος βρέθηκε δίπλα της αστραπιαία, γονάτ

άλιασε και την έσφιξε στο στήθος του.

ε συγχωρείς, γλυκιά μου. Δεν ήθελα να κάνω ζημιά στη μηχανή σου. Τι έπαθε;»



Πάιπερ έτρεμε στην αγκαλιά του. «Μπορείς, σε παρακαλώ, να μου φέρεις μια πετσέτα; Βρεγμένη, αν γίνεται».

Γκίντεον ένιωσε να παραλύει. «Τι συμβαίνει;»

κίντεον... σε παρακαλώ».

λόγια της μόλις που ακούγονταν, αλλά τον έκαναν ν’ αντιδράσει αμέσως. Την άφησε προσεκτικά κι έτρεξε στο μπάνιο, δίπλα στο γραφείο του. Π

έτα, την έβρεξε και επέστρεψε βιαστικά κοντά της. Και τότε το είδε. Η Πάιπερ κρατούσε σφιχτά με το αριστερό χέρι το δεξί της μπράτσο. Το

πολύ σκοτεινό για να διακρίνει κανείς καθαρά τα χρώματα, αλλά κάτω απ’ το αχνό φως που υπήρχε ο Γκίντεον μπορούσε να δει ότι τα δάχτ

βουτηγμένα στο αίμα.

νάτισε δίπλα της πιέζοντας την υγρή πετσέτα στο μπράτσο της, προκειμένου να σταματήσει το αίμα που έτρεχε. «Μπορείς να μου πεις τι σ

βη;» τη ρώτησε.

γώ έφταιγα. Προσπάθησα να πιάσω τη μηχανή πριν πέσει, γλίστρησα κι έπεσα πάνω στο γραφείο. Το μπράτσο μου βρήκε στη γωνία. Δεν ήθελα

νσερ ότι έχω χτυπήσει. Δε... δε θα το ’παιρνε και πολύ καλά».

όπηκες απ’ το γραφείο μου;»

Πάιπερ προσπάθησε να γελάσει. «Φαίνεται ότι μερικά από τα τρόπαιά σου είναι περισσότερο επικίνδυνα απ’ αυτόν που τα συλλέγει».ισθοχώρησε λίγο ακούγοντας το σχόλιό της. «Ανάθεμα! Δε βλέπω τι κάνω. Έλα, πάμε στο μπάνιο».

ν την περίμενε να σταθεί μόνη της. Τη σήκωσε στα χέρια και την πήγε στο πλαϊνό δωμάτιο. Την άφησε να σταθεί όρθια, άνοιξε τη βρύση και τη

έρι κάτω από το νερό. Έπειτα έβγαλε την πετσέτα προσεκτικά.

ώς είναι;» τον ρώτησε εκείνη αποφεύγοντας να κοιτάξει. Η φωνή της ακουγόταν ανέκφραστη, αλλά το πρόσωπό της είχε γίνει κάτασπρο σαν το π

υτυχώς δεν έχει κοπεί κάποια αρτηρία». Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε πώς κατάφερνε ν’ ακούγεται τόσο ψύχραιμος. «Όμως πρέπει να πάμε στο νοσοκο

ου το ράψουν».

χι! Όχι νοσοκομείο».

ογικέψου, Πάιπερ».

χι νοσοκομείο», επανέλαβε. Η άρνησή της φανέρωνε μια περίεργη επιμονή. Τελικά, ήταν πολύ πιο αναστατωμένη απ’ ό,τι είχε φανεί αρχικά. «Κ

ε σαπούνι και βάλε έναν επίδεσμο. Αύριο θα πάω στο γιατρό. Όμως στο νοσοκομείο δεν πάω».

κου να σου πω. Δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένεις μέχρι αύριο για να πας στο γιατρό. Πάει και τελείωσε».

Πάιπερ άρχισε να τρέμει. «Μη μου παριστάνεις εμένα το σκληρό. Δεν μπορείς να μου δίνεις διαταγές και να περιμένεις να υπακούσω».

ς εργοδότης σου, μπορώ και με το παραπάνω. Αν όμως αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, έχουμε μια γνωστή στην κλινική εδώ πιο κάτω. Τη

ούσι, την αδερφή μου;»

ε καταφέρει να της αποσπάσει την προσοχή για λίγο. «Και βέβαια τη θυμάμαι. Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως είστε δίδυμα».

οιπόν, έχει γίνει γιατρός. Θα της τηλεφωνήσω και θα κανονίσω να συναντηθούμε στο νοσοκομείο».

α δε θέλω να... Άουτς! Τσούζει».

ς σκούπισε προσεκτικά την πληγή. «Συγνώμη, δεν ήθελα να σε πονέσω».

ναπνοή της έβγαινε κοφτή. «Γκίντεον;»

είναι, αστεράκι;»

λικρινά σου ζητάω συγνώμη».

οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα ’βρισκε αστείο τον επίσημο τόνο της. «Έλα τώρα. Γιατί ζητάς συγνώμη;»

θα κάνω εμετό ή θα λιποθυμήσω. Ίσως και τα δύο».

ρεπε να ’χε καταλάβει πολύ νωρίτερα πόσο άσχημα ένιωθε εκείνη. Τύλιξε γύρω από το μπράτσο της μια καθαρή πετσέτα, την τράβηξε κοντά το

λε να καθίσει στο πάτωμα, κρατώντας την πάντα σφιχτά στο στήθος του. Ακουμπούσε πάνω του, λες και ήταν πραγματικά πλασμένη για την

«Μόλις ηρεμήσεις λίγο θα τηλεφωνήσω στη Λούσι. Δε μένει πολύ μακριά».

ε θέλω...»α πάμε στο νοσοκομείο, τελεία και παύλα». Η Πάιπερ δεν απάντησε, απλά έκρυψε το πρόσωπό της στον ώμο του κι αναστέναξε βαθιά. Ο Γκίν

ε ότι είχε τέτοια φοβία με τα νοσοκομεία. Ίσως να ’χε κάποια σχέση με το θάνατο της μητέρας της. Θυμόταν ότι είχε πεθάνει από καρκίνο. Πρ

ύ του είδους η αρρώστια θα την είχε αναγκάσει να μένει πολλές ώρες στο νοσοκομείο κι αυτό θα την είχε επηρεάσει. «Θα σε πάω στον καναπέ

ηλεφωνήσω στην αδερφή μου».

σα σε μισή ώρα βρίσκονταν στο νοσοκομείο, κλεισμένοι και οι τρεις τους σ’ ένα μικρό θάλαμο. «Φυσικά κι έπρεπε να τη φέρεις», παρατήρησε

νιάρικα. «Απορώ και που κάθισες και να το συζητήσεις. Δεν είναι του στυλ σου».

χαμε σοκαριστεί», της εξήγησε ήρεμα.

αλά». Η Λούσι τον έδιωξε ενοχλημένη και χάρισε στην Πάι-περ το πιο επαγγελματικό της χαμόγελο. «Ευτυχώς δεν είναι βαθύ. Δυο

άζονται μόνο. Θα κάνουμε κι ένα αντιτετανικό εμβόλιο. Να υποθέσω ότι ο Γκίντεον μπορεί να σε προσέχει απόψε;»

αι».

Λούσι αναστέναξε. «Το φοβόμουν. Αν ο αδερφός μου θέλει να γελοιοποιηθεί και πάλι, είναι δική του δουλειά. Εγώ δεν μπορώ να τον εμποδίσω»

ρκετά, Λούσι», την έκοψε ο Γκίντεον. «Εγώ κάνω κουμάντο εδώ».

είνη κοίταξε με νόημα το γυμνό του στέρνο και το χαμηλοκάβαλο τζιν του. «Ναι, βλέπω πώς κάνεις κουμάντο. Σου κατέστρεψε μια φορά τη ζωα την αφήνεις να το ξανακάνει;»

α ’θελες να μου κάνεις στραβά τα ράμματα;» τη ρώτησε η Πάιπερ.

Αούσι την κοίταξε σαστισμένη. «Ορίστε;»

α ένιωθες καλύτερα αν σ’ άφηνα να μου κάνεις στραβά τα ράμματα; Ή μπορείς απλά να μην κάνεις ράμματα για να μείνει η ουλή».

οτέ δε θα ’κανα κάτι τέτοιο», διαμαρτυρήθηκε η Λούσι. «Εγώ προσπαθώ να βοηθάω τους ανθρώπους, όχι να τους βλάπτω».

ι εγώ δε θα ’κανα ποτέ κακό στον αδερφό σου. Όχι σκόπιμα, τουλάχιστον. Ποτέ δεν το έκανα και ποτέ δε θα το κάνω». Η Πάιπερ την κοίταξε

ν ήξερα ότι τον αδερφό σου τον έδιωξαν από την πόλη. Αν το ήξερα, πιθανότατα αυτά τα πέντε χρόνια θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά».

Γκίντεον έμεινε ακίνητος, καθώς το σχόλιό της προκάλεσε αναμνήσεις. Δεν ξέρει τίποτα. Δεν ξέρει για τον καβγά και τα όσα ακολούθησαν. Η

παιζε σ’ ένα παιχνίδι χωρίς να ξέρει τους κανόνες έγινε πιο δυνατή και του προκάλεσε μια ένταση που αδυνατούσε ν’ αγνοήσει. Ο τραυματισ

περ τον είχε εμποδίσει να της ζητήσει εξηγήσεις. Αλλά με κάποιο τρόπο θα την ανάγκαζε να του πει την αλήθεια. Απόψε.

ελείωνε», είπε στην αδερφή του. «Θέλω να φεύγουμε από δω».

είνη έσφιξε τα χείλη της. «Κανένα πρόβλημα». Δε χρειάστηκε πολλή ώρα να κλείσει την πληγή και να τη δέσει. Όταν τελείωσε, έδωσε στον Γκίν

α με οδηγίες. Σηκώθηκε να φύγει, κοίταξε την Πάιπερ κι αναστέναξε. «Σε προειδοποιώ. Μου υποσχέθηκες ότι δε θα τον πληγώσεις. Αν τα θαλα

ρειαστεί ν’ αντιμετωπίσεις τις οργισμένες αδερφές του».



Πάιπερ χαμογέλασε. «Κι ο αδερφός μου το ίδιο είπε στον Γκίντεον. Μήπως να βρεθούμε όλοι μαζί και να τα πούμε; Στοιχηματίζω ότ

σσότερα κοινά απ’ όσα νομίζεις».

Λούσι της χαμογέλασε με λιγότερη απροθυμία αυτή τη φορά. «Ένα θα σου πω... Το ότι φύγαμε από το Ολντ Μιλ ήταν ό,τι καλύτερο μας συνέ

ό σου το χρωστάμε».

σα στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στο σπίτι, η Πάιπερ παρέμενε ασυνήθιστα σιωπηλή. Ακόμα κι όταν μπήκαν στο ασανσέρ, αρνήθηκε να ξ

αδήποτε συζήτηση. Μόνο όταν έφτασαν πια στο καθιστικό κι έβαλαν να πιουν λίγο μπράντι για να συνέλθουν κάπως, αποφάσισε να ξεκινή

ούσε η Λούσι όταν έλεγε ότι το καλύτερο που σας συνέβη ποτέ ήταν το ότι φύγατε από το Ολντ Μιλ;» ρώτησε τον Γκίντεον.

είνος δίστασε για λίγο. Δε σκόπευε να αναφέρει σε κάποιον αυτή την ιστορία. Όμως είχαν ήδη αρκετά μυστικά μεταξύ τους. «Όταν μ’ έβαλαν

υπήρχε κανένας να προστατεύσει τη μητέρα μου και τις αδερφές μου από τον πατέρα μου».

Πάιπερ τον κοίταξε με φρίκη. «Αχ, Γκίντεον...»

η νιώθεις τόσο άσχημα. Αυτό τελικά έδωσε στη μητέρα μου την ώθηση που χρειαζόταν για να πάρει τα κορίτσια και να φύγει. Μέχρι τότε δεν

πουθενά. Όταν μ’ έδιωξαν από την πόλη, ήρθαν μαζί μου. Τελικά τα βγάλαμε πέρα, αν και ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος».

ν είδε να δακρύζει. Το θέαμα του ξέσκισε την καρδιά. «Αυτά έγιναν πριν από πολύ καιρό, Πάιπερ», της είπε γλυκά.ο λες σαν να ’χει τελειώσει πια». Η απάντησή της φανέρωνε ένταση και εκνευρισμό. «Αν είχε τελειώσει όμως, δε θα εξακολουθούσες να κρατά

ά που έγιναν τότε σε άλλαξαν πολύ. Και να τελικά ποιο δρόμο αποφάσισες να πάρεις».

Γκίντεον πάλεψε να πνίξει ένα κύμα θυμού που τον πλημμύρισε. «Ο δρόμος αυτός επέτρεψε στην οικογένειά μου ν’ απολαύσει ένα βιοτικό επίπ

ορετικά δε θα είχε γνωρίσει ποτέ. Έστειλα τις αδερφές μου στο κολέγιο, πλήρωσα για τις σπουδές της Λούσι κι αγόρασα στη μητέρα μου το π

ι. Μέχρι τότε ζούσε άθλια, μέσα σε τροχόσπιτα που δεν έκαναν ούτε για χοιροστάσια. Αυτός ο δρόμος μου έδωσε την ώθηση να πετύχω πράγμ

α ’χα κάνει ποτέ αν είχα μείνει στο Ολντ Μιλ».

ιε την τελευταία γουλιά από το μπράντι του κι άφησε το ποτήρι στο ξύλινο τραπέζι δίπλα του. «Και μου έμαθε τι παθαίνεις όταν επιτρέπεις στο

να είναι ευάλωτος. Οι αδυναμίες σε κάνουν αδύναμο».

μουν κι εγώ μία από τις αδυναμίες σου, Γκίντεον;» τον ρώτησε. «Ήταν και η αγάπη μας μία απ’ αυτές;»

είνος σηκώθηκε, πλησίασε το παράθυρο κι έμεινε για λίγο να κοιτάζει την πόλη. «Εσύ ήσουν η μοναδική αδυναμία μου», παραδέχτηκε.

αι είσαι αποφασισμένος να μην επαναλάβεις αυτό το λάθος, έτσι;»

ε τίποτα». Της έριξε ένα σκληρό βλέμμα πάνω από τον ώμο του. «Θέλω να μάθω τι είναι αυτό που μου κρύβεις, Πάιπερ. Τώρα. Τι είναι αυτό πο

κι ο Σπένσερ για την ημέρα του καβγά και που εγώ το αγνοώ;»

Πάιπερ προσπάθησε να αποφασίσει ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να του απαντήσει. Πλησίασε στο παράθυρο και στάθηκε δίπλα το

ίνδυνα κοντά του. Ο πόθος τούς κατέκλυσε με μια δύναμη σχεδόν ανεξέλεγκτη. Ήταν λες και ανάμεσά τους, όποτε βρίσκονταν αρκετά

πτυσσόταν μια πρωτόγονη έλξη.

Γκίντεον ένιωθε ότι άρχιζε πάλι να λειτουργεί εκείνος ο αρχαίος αργαλειός, που ύφαινε βιαστικά μαλακές κλωστές, κλωστές λαμπερές από την α

κη της ένωσης.

ντάξει, λοιπόν. Θα σου τα εξηγήσω όλα», του απάντησε η Πάιπερ. «Αμφιβάλλω όμως αν εσύ θα εκτιμήσεις τα λεγόμενά μου», τον προειδοποίησ

σε με εμένα ν’ ανησυχήσω γι’ αυτό». Η μυρωδιά του νοσοκομείου που παρέμενε πάνω της επίμονα του προκαλούσε περισσότερο εκνευρισμό. Η

έπρεπε να μυρίζει φαρμακίλα. Το άρωμά της ήταν άλλο, το ήξερε καλά. Αν εξαρτιόταν απ’ τον ίδιο, θα φρόντιζε ώστε αυτή η μυρωδιά να μην τη

ξανά. «Απάντησέ μου».

Πάιπερ αναστέναξε απρόθυμα και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του. «Όχι», του είπε, μόλις εκείνος πήγε να πιάσει τους καρπούς τ

νοίξει η πληγή».

Γκίντεον στάθηκε αλύγιστος μέσα στην αγκαλιά της. «Μα τι κάνεις;»

παντάω στην ερώτησή σου... με τον τρόπο μου». Του χαμογέλασε με μια τόσο έντονη θέρμη, που αχρήστεψε όλους τους τοίχους που είχε υψώσ

την καρδιά του. «Ή μήπως έχει περάσει τόσος καιρός, που έχεις πια ξεχάσει αυτό τον τρόπο επικοινωνίας;»χτηκε πάνω του και το άγγιγμά της ήταν τόσο απαλό, τόσο γυναικείο, πλημμυρισμένο κυριολεκτικά από τη ζεστασιά του κορμιού και της ψυχή

τεον προσπάθησε να μείνει τελείως ακίνητος αντί να τη σφίξει στην αγκαλιά του, όπως λαχταρούσε. Κόλλησε τα χέρια στα πλευρά του, αντί ν

λούσιες καμπύλες της και να εξερευνήσει αυτό το κορμί, που τόσο καλά γνώριζε κάποτε. Οι κινήσεις της τον ανάγκασαν να συνειδητοπο

πόφευκτο. Όσο κι αν ο ίδιος υποστήριζε το αντίθετο, η Πάιπερ εξακολουθούσε να είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του.

υμάμαι ότι την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησες και την προηγούμενη φορά που προσπαθούσες ν’ αποφύγεις τις ερωτήσεις μου. Τότε πέτυχε. Τώρ

πρόκειται να πετύχει».

ο ξέρω. Αλλά άσε με να το χαρώ για ένα λεπτό ακόμα. Σε παρακαλώ, Γκίντεον. Κάνε μου αυτή τη μικρή χάρη και μετά θα σου απαντήσω».

είνος δεν μπορούσε να της αρνηθεί, αφού κι ο ίδιος λαχταρούσε να νιώσει τα μισανοιγμένα χείλη της πάνω στα δικά του. Ο πόθος κατέλα

οστό του κορμιού του, ενώ το ένστικτό του τον έσπρωχνε ν’ αρπάξει αυτό που επιθυμούσε, λες και η Πάιπερ ήταν κάποια επιχείρηση που έπ

ακτήσει διά της βίας. Αντί γι’ αυτό, κράτησε προσεκτικά το πρόσωπό της μέσα στα χέρια του κι έκλεψε το φιλί της· γλυκά, τρυφερά. Δεν απαιτο

ανταπόκρισή της, αλλά αντίθετα συνειδητοποίησε πως τη ζητούσε με στοργή. Κι όταν πια είχε κερδίσει τον πιο γλυκό αναστεναγμό και

αιόδωρη ανταπόκρισή της, είδε ξεκάθαρα πως ο ίδιος έκανε κάτι που είχε ορκιστεί πως αδυνατούσε πια να το κάνει.

ς παρέδιδε όλα όσα είχε μέσα του.Πάιπερ τον κράτησε λίγο ακόμα, προσφέροντάς του τον εαυτό της όπως κι εκείνος είχε προσπαθήσει να κάνει και πετυχαίνοντάς το καλύτερα κα

α γενναιόδωρη από τη φύση της. Το φιλί τους πήρε μια διαφορετική διάσταση κι ο Γκίντεον χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να καταλάβει τι ήταν α

αλλάξει. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει, αλλά η διαίσθησή του έλεγε με σιγουριά ότι εκείνη τη στιγμή η Πάιπερ τον αποχαιρετούσε. Γι’ αυτό και

σει πριν να του απαντήσει σ’ αυτά που της ζητούσε. Γιατί, όταν πια θα είχαν δοθεί όλες οι εξηγήσεις, η σχέση τους θ’ άλλαζε. Ξαφνικά ο Γ

σε πως δεν τον ενδιέφεραν πια οι απαντήσεις. Δε θυμόταν καν τις ερωτήσεις.

χι», της μουρμούρισε. «Μη σταματάς».

ρέπει. Σου έδωσα μια υπόσχεση και θα την κρατήσω».

άιπερ...»

ρε μια βαθιά ανάσα. «Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες απόψε».

ε χρειάζεται να τελειώσει αυτό», επέμεινε εκείνος.

ι όμως».

Γκίντεον δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί αισθανόταν τόση απόγνωση. Η απόγνωση μαρτυρούσε την ύπαρξη κάποιας ανικανοποίητης ανάγκης. Κ

ρειαζόταν τίποτα και κανέναν. Δεν της είχε δηλώσει ότι δε θα επέτρεπε ξανά στον εαυτό του ν’ ανοιχτεί; «Τουλάχιστον μείνε μαζί μου απόψε. Άκάνω έρωτα. Θα μιλήσουμε το πρωί».



χι. Η συζήτηση πρέπει να γίνει απόψε. Μέχρι το πρωί, μπορεί το κουράγιο μου να μ’ εγκαταλείψει». Ξέφυγε απρόθυμα από την αγκαλιά

υθύνθηκε προς την πόρτα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια. «Μέχρι τώρα δε σου έχω δώσει απαντήσεις. Κι έχεις το δικαίωμα να ξέρεις».

πράγμα;»

Πάιπερ κατάπιε με δυσκολία. «Ρώτησες τι ήταν αυτό που σου κρύβουμε με τον Σπένσερ».

οιπόν;»

ατά τη διάρκεια του καβγά, έπεσα από το ανάχωμα και τραυματίστηκα». Ανασήκωσε τους ώμους λες και τα λεγόμενά της δεν είχαν ιδιαίτερη σ

αυτό δεν πήρα είδηση ότι είχες συλληφθεί κι ότι σ’ έδιωξαν από την πόλη. Ήμουν στο νοσοκομείο».

τά από ένα λεπτό ο Γκίντεον άκουσε τον ήχο της πόρτας της κρεβατοκάμαράς της που έκλεινε.

* * *

κίντεον αδυνατούσε να κοιμηθεί. Εξακολουθούσε να ακούει τα λόγια της Πάιπερ. Κατά τη διάρκεια του καβγά, έπεσα από το ανάχ

ματίστηκα. Γι’ αυτό δεν πήρα είδηση ότι είχες συλληφθεί κι ότι σ’ έδιωξαν από την πόλη. Ήμουν στο νοσοκομείο. Υπήρχαν κι άλλα. Πολύ περι

όσα του είχε πει. Το καταλάβαινε από την έκφραση του προσώπου της κι απ’ το σκοτεινιασμένο βλέμμα της.

κώθηκε από το κρεβάτι, φόρεσε ένα τζιν και κατέβηκε στο γραφείο του. Μάζεψε τη μηχανή της Πάιπερ από κάτω και εξέτασε τη ζημιά. Οι φακ

σει κι έπρεπε ν’ αντικατασταθούν. Θ’ άφηνε μήνυμα στη γραμματέα του να το φροντίσει αύριο, πρωί πρωί.

ού μάζεψε τα σπασμένα γυαλιά, ανέβηκε ξανά πάνω. Η ησυχία ήταν απόλυτη και καταθλιπτική. Ο Γκίντεον αισθανόταν την ανάγκη ν’ αρχίσει ν

ορα, να βγει έξω και ν’ αρχίσει να τρέχει, να υποχρεώσει το σώμα του να δουλέψει σκληρά, έτσι όπως έκανε όταν ζούσε στο Ολντ Μιλ. Έπρεπε

για να πνίξει τις φωνές που βασάνιζαν το νου του. Άρχισε να βηματίζει μέσα κι έξω στα δωμάτια, μέχρι που βρέθηκε έξω από την κρεβατοκάμ

περ, οδηγημένος από δυνάμεις που δεν μπορούσε να ελέγξει.

ιασε το πόμολο κι έσπρωξε την πόρτα προς τα μέσα. Το φως του διαδρόμου νίκησε το σκοτάδι που βασίλευε στο δωμάτιο. Το φως χύθηκε στο

σε ως το κρεβάτι, επιτρέποντας έτσι να διαγραφεί η φιγούρα της, καθώς εκείνη κοιμόταν κουλουριασμένη κάτω από τα σκεπάσματα. Η αναπ

ήρεμη και το πληγωμένο χέρι της αναπαυόταν πάνω στο μαξιλάρι.

Γκίντεον ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό του. Γιατί να είναι τόσο απερίσκεπτη; σκέφτηκε. Δεν έπρεπε να μπει ανάμεσα σε δύο άντρες π

φασισμένοι να πληγώσουν ο ένας τον άλλο. Είχε τραυματιστεί εξαιτίας της γελοίας ανάγκης της να προστατεύσει τον Σπένσερ· λες και ο αδερ

ζητήσει ποτέ προστασία. Έκλεισε τα μάτια του συνειδητοποιώντας την πικρή αλήθεια. Ο ίδιος αποζητούσε την αντιπαράθεση, έψαχνε μια ευκαιρ

Σπένσερ καταπρόσωπο όσα σχεδίαζε να κάνει για να τον εκδικηθεί. Και η ευκαιρία τού είχε δοθεί. Αλλά με τι κόστος;πάρει η ευχή! Τι είναι αυτά που έχω κάνει; αναρωτήθηκε.

τε αυτή η ανάγκη του για εκδίκηση είχε γίνει τόσο σαρωτική, ώστε να του επιτρέπει να βλάψει τη γυναίκα που κάποτε είχε αγαπήσει περισσότ

ήποτε στον κόσμο; Πλησίασε στο κρεβάτι και την κοίταξε, ενώ ένα αχνό χαμόγελο χαλάρωνε τους σφιγμένους μυς του προσώπου του. Από μικ

ευε αυτή τη γυναίκα και, παρ’ όλες τις αλλαγές που τον είχαν σημαδέψει, αλλαγές που ήταν φανερό ότι τη δυσαρεστούσαν, εκείνη είχε παραμείν

ντοτε ήταν δυνατή, γενναιόδωρη. Αποφασισμένη να υπερασπιστεί τους αδυνάτους. Ακόμα και τα μαλλιά της είχαν μείνει ίδια, ξανθά και ολόισια

λά μια τούφα. Είχαν πάντοτε την ίδια μεταξένια υφή, ό,τι απαλότερο είχε αγγίξει ποτέ του. Το χαμόγελό του χάθηκε, καθώς τα μαλλιά γλίσ

μεσα στα δάχτυλά του.

ριο. Αύριο θα του έλεγε και την υπόλοιπη αλήθεια. Θα μάθαινε πώς είχε πέσει από το ανάχωμα και είχε καταλήξει στο νοσοκομείο. Ως τότε

ριά της, για να μην κάνει κάτι που αργότερα θα το μετάνιωναν και οι δύο.

ά σιγά προχώρησε προς την πόρτα.

κίντεον;»

Πάιπερ ανακάθισε και κοίταξε γύρω της σαστισμένη. Εκείνος στεκόταν στην πόρτα του δωματίου, έχοντάς της στραμμένη την πλάτη του. Ακούγ

ή της, οι ώμοι και η πλάτη του σφίχτηκαν από ένταση.οιμήσου», της είπε χωρίς να στραφεί.

κάνεις εδώ;»

θελα να δω αν είσαι καλά».

αλά είμαι». Όχι όμως κι εκείνος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. «Τι συμβαίνει, Γκίντεον; Έγινε κάτι;»

ι πάλι εκείνος δε γύρισε να την κοιτάξει. «Τίποτα δε συνέβη. Κοιμήσου», της ξανάπε.

Πάιπερ μάζεψε τα γόνατα στο στήθος της. «Δε με ξεγελάς εμένα. Σε ξέρω πολύ καλά. Κάτι σ’ έχει αναστατώσει. Φταίει ο καβγάς με τον Σπένσερ

τε μόνο γύρισε και για μια στιγμή το προφίλ του διαγράφτηκε απ’ το φως. Η έκφραση και το βλέμμα του μαρτυρούσαν την ταραχή του. Βαθιές

άκωναν το πρόσωπό του. «Δεν είναι ο καβγάς. Είναι τα αποτελέσματα του καβγά».

α το χέρι μου;» τον ρώτησε μαλακά.

εν έπρεπε να μπεις στη μέση. Σε είχα προειδοποιήσει».

ράγματι», συμφώνησε αμέσως εκείνη. «Δικό μου το λάθος. Κάποτε μου είχες πει ότι είμαι η μοναδική γυναίκα που θ’ ανακατευόταν σ’ έναν κα

ιακινδύνευε τη σωματική της ακεραιότητα από ενδιαφέρον για τους αντιπάλους. Να λοιπόν και η απόδειξη».

ην αστειεύεσαι μ’ αυτά τα πράγματα!»είναι δυνατόν. Πραγματικά πρέπει να ήταν πολύ ταραγμένος. «Πώς πρέπει ν’ αντιδράσω εγώ τώρα;» τον ρώτησε. «Πώς θα έπρεπε ν’ αντιδρού

σατε να τσακώνεστε με τον Σπένσερ;»

πρεπε να μείνεις απέξω».

εν καταλαβαίνεις».

ν κοίταξε για μια στιγμή κι αναστέναξε. «Εντάξει. Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω;»

εν μπορούσα να μείνω απέξω απ’ αυτό. Είστε οι άνθρωποι που αγαπώ περισσότερο απ’ οτιδήποτε στον κόσμο».

λόγια αυτά ειπώθηκαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια κι ο Γκίντεον πισωπάτησε σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός. «Δεν είναι δυνατόν».

Πάιπερ γέλασε. «Φυσικά και είναι».

ον Σπένσερ ναι. Αλλά όχι...» Το πρόσωπό του συσπάστηκε και ο Γκίντεον κούνησε το κεφάλι.

ερωτεύτηκα όταν ήμουν οχτώ χρονών. Την ημέρα που μου υποσχέθηκες ότι θα με προστατεύεις κι ότι κανένας δε θα μπορούσε πια να με πλ

έδωσες το λόγο της τιμής σου, το θυμάσαι;»

εν είσαι πια οχτώ χρονών». Οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από τα χείλη του. «Και έχω προδώσει το λόγο μου εδώ και καιρό».

εν το έκανες σκόπιμα. Με προστάτευσες όσο μπορούσες. Δε ζητάω τίποτα περισσότερο απ’ αυτό».

Γκίντεον χτύπησε το χέρι του στην πόρτα. «Ανάθεμά σε! Σταμάτα να προσπαθείς να με κάνεις κάτι που δεν είμαι. Δεν τον ξέρω τον άνθρω

γράφεις, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ».



γώ ξέρω ποιος είσαι. Εσύ έχεις ξεχάσει».

ντάξει», έκανε κουρασμένα. «Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες, αν αυτό σ’ ευχαριστεί. Το μόνο που σου ζητάω εγώ είναι να φύγεις από το δρόμο μ

αι πέρα αναλαμβάνουμε εγώ κι ο Σπένσερ».

ποκλείεται. Κανείς από τους δυο σας δεν αντιμετωπίζει λογικά το θέμα. Και δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να του κάνεις κακό, όπως δε θ’ αφήσω

νσερ να κάνει κακό σ’ εσένα. Πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση και είμαι αποφασισμένη να τη βρω».

άιπερ...»

πόμενο θέμα, Γκίντεον».

είνος φαινόταν έτοιμος να πει κι άλλα, αλλά τελικά παραιτήθηκε. «Αφού είσαι ξύπνια, θέλω να σε ρωτήσω κάτι».

λάμψη στα μάτια του έδειχνε ότι αυτό που θα έθιγε δε θα της άρεσε περισσότερο από το προηγούμενο. «Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι αύρ

ησε.

χι, δεν μπορεί. Αλλιώς θα μείνω ξάγρυπνος όλη νύχτα».

χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία για να μαντέψει κανείς τι ήταν αυτό που τον βασάνιζε. Η Πάιπερ υποχώρησε μπροστά στο αναπόφευκτο. «

ύω».πες ότι έπεσες από το ανάχωμα, δίπλα στο μύλο». Πήρε μια βαθιά ανάσα λες και προετοιμαζόταν για ν’ ακούσει την απάντησή της. «Πώς έγινε α

υ έδωσε μία τελευταία ευκαιρία να το αποφύγει. «Δε νομίζω ότι θες να ξέρεις».

γώ έφταιγα, έτσι; Δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά...» Οι μύες του προσώπου του συσπάστηκαν κι έγινε φανερή η προσπάθειά του ν’ αρθρ

τηση μέσ’ από τα σφιγμένα του δόντια. «Αλλά για κάποιο λόγο εγώ ήμουν υπεύθυνος, έτσι;»

κό μου ήταν το λάθος».

ώς;»

ροσπάθησα να σταματήσω τον καβγά, όπως και σήμερα». Στα χείλη της ζωγραφίστηκε ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Μάλλον πρέπει να κάνω κάτι

πλευρά του χαρακτήρα μου».

Γκίντεον προσπαθούσε απεγνωσμένα να θυμηθεί τις λεπτομέρειες. Τελικά ένευσε με το κεφάλι. «Δε σε είδα πουθενά εκεί γύρω την ώρα του καβγ

ην αρχή όχι, γιατί δεν μπορούσα να σε φτάσω. Υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μπροστά μου και δε μ’ άφηναν να περάσω. Όμως, όταν έσπασες το

ρπισαν όλοι, θυμάσαι;»

ώς μπορώ να το ξεχάσω; Τότε κάποιος μ’ έριξε κάτω κι έσπασα δύο πλευρά».

χ, Γκίντεον». Αυτό το κομμάτι της ιστορίας δεν το ήξερε. Απ’ ό,τι φαίνεται ήταν πολλές οι λεπτομέρειες που της είχαν ξεφύγει. «Και πώς κατάφ

χίσεις;»

εν είχα άλλη επιλογή». Ο Γκίντεον μετακινήθηκε λίγο και το φως που έπεσε στο πρόσωπό του έκανε ολοφάνερο πως υπήρχαν πολλά συναι

μμένα κάτω από την επιφάνεια. «Πες μου τη συνέχεια, Πάιπερ. Πώς τραυματίστηκες;»

ταν σηκώθηκες όρθιος, κατάλαβα από την έκφρασή σου ότι κάποιος από τους δυο σας θα έπεφτε και θα πληγωνόταν πολύ άσχημα». Χαμήλωσε

«Ήσαστε και οι δύο πολύ κοντά στο ποτάμι. Φοβόμουν ότι μπορεί και να σκοτωνόσαστε».

αρακάτω!»

νέχισε μιλώντας βιαστικά. «Έκανα ένα τρομερό λάθος. Σ’ άρπαξα από το μπράτσο. Δεν κατάλαβες ότι ήμουν εγώ. Σίγουρα θα νόμιζες ότι ήταν

σου είχε βάλει την τρικλοποδιά».

υμάμαι αόριστα ότι κάποιος μ’ έπιασε, λίγο πριν να ρίξω κάτω τον Σπένσερ. Με μια κίνηση τον τίναξα μακριά· δηλαδή τίναξα εσένα».

ι εγώ τότε έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα».



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8

κίντεον φάνηκε τόσο οργισμένος, που η Πάιπερ έκανε πίσω.

έσως βρέθηκε κοντά της και την αγκάλιασε. «Υπήρχαν βράχια εκεί. Μυτερά βράχια».

Πάιπερ έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια ν’ αστειευτεί. «Ναι, το διαπίστωσα».

υπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ».

εν ήξερες ότι ήμουν εγώ. Κι όλα αυτά έγιναν πριν από πολύ καιρό».

ακριβώς έπαθες;»

ι μόνο η σκέψη εκείνων των ημερών τής προκαλούσε δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα που δεν τολμούσε ν’ αφήσει τον Γκίντεον να δει. Πάλεψε να α

υποψία πόνου από τη φωνή της. «Μην το σκέφτεσαι πια», του ψιθύρισε. «Ούτε κι εγώ το σκέφτομαι».

ακριβώς έπαθες;»

Πάιπερ δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Η σιωπή έμοιαζε να είναι η μοναδική επιλογή της. Ο Γκίντεον θα πρέπει να είδε στα μάτια της κάτι απ’ ό

πλημμύριζαν την ψυχή της. Τη βοήθησε ν’ ακουμπήσει ξανά στο μαξιλάρι, προσπαθώντας να την καθησυχάσει. Πολύ αργά, με μια αποφασιστ

δεν επιδεχόταν αντίσταση, ξεκούμπωσε το νυχτικό της. Η Πάιπερ του έπιασε τα χέρια και προσπάθησε να τον σταματήσει, αλλά εκείνος

θεκτος. Ήταν πολύ δυνατός και τόσο αποφασισμένος... Ελευθέρωσε τους ώμους της από το βαμβακερό ύφασμα και τη χάιδεψε με το βλέμμα του

Πάιπερ δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρυφτεί, έμεινε εκεί ακίνητη, γυμνή, εκτεθειμένη.

ανάσα του άλλαξε μόλις βρήκε αυτό που έψαχνε. Έπιασε τον ώμο της με τα χέρια του κι ακολούθησε τη λεπτή γραμμή που σαν δρεπάνι σημά

μα της. «Έσπασες το χέρι σου;»

χι, την... την κλείδωση του ώμου».

τύπησες κι αλλού;»

είνη έσφιξε τα δόντια και περίμενε. Ο Γκίντεον παραμέρισε το νυχτικό κι έστρεψε το σώμα της όπως και το δικό του ώστε το φως να έπεφτε κα

ω τους. Η χρυσαφένια λάμψη του την τύλιξε αποκαλύπτοντας τα πάντα. Η Πάιπερ κάρφωσε το βλέμμα της στο ταβάνι, ενώ τα δάκρυα που τ

σπαθούσε να πνίξει γλιστρούσαν τώρα από τις άκρες των ματιών της κι ύγραιναν τα μαλλιά στους κροτάφους της. Οι χτύποι της καρδιάς του βούά της και η έκφραση του πόνου στο πρόσωπό του φανέρωνε μια αγωνία που της ήταν αδύνατον ν’ αντέξει. Τότε ο Γκίντεον την άγγιξε ξανά.

η του δαχτύλου του ακολούθησε την ουλή που ξεκινούσε από ψηλά στη μέση της. Χωρίς να της μιλήσει, εξερεύνησε κάθε εκατοστό της μ

σε στο τέλος της, στο χαμηλότερο σημείο της κοιλιάς.

ανάσα της έγινε κοφτή από το τόσο οικείο άγγιγμά του. Εκτός από τους γιατρούς, κανείς άλλος δεν είχε δει ποτέ αυτή την ουλή. Αλλά ο Γκίντ

φασισμένος να φτάσει μέχρι το τελευταίο χιλιοστό της. Τη στιγμή που η Πάιπερ ένιωσε ότι δε θ’ άντεχε ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω, εκείνος

εφάλι του. Τα μαλλιά του της χάιδεψαν το στομάχι και η ανάσα του ξεσήκωσε μια θύελλα μέσα της. Έπειτα τα χείλη του άγγιξαν την ουλή. Κι

κά, πλημμυρίζοντάς τη με μια ζεστασιά που κάποτε αποτελούσε ένα ολοζώντανο κομμάτι της ζωής της.

κίντεον!» Τα χείλη της σχημάτισαν το όνομά του σαν να τον ικέτευε για κάτι που και η ίδια δεν τολμούσε να εκφράσει με λόγια.

γώ σου το ’κανα αυτό».

ταν ατύχημα».

γώ προκάλεσα αυτά τα σημάδια στο κορμί σου». Ο Γκίντεον σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε. Αν μπορούσε ν’ αποστρέψει το βλέμμα της, η

υρα θα το ’κανε. Η πίκρα που διέκρινε στο βλέμμα του ξεπερνούσε οτιδήποτε είχε δει στη ζωή της. Ο πόνος του έμοιαζε δυνατότερος ακόμα κι

της. «Μακάρι να μπορούσα να τα πάρω εγώ, να τα μεταφέρω στο δικό μου σώμα».ν πίστευε. «Το ξέρω ότι ποτέ δε θα με πλήγωνες συνειδητά».

ότε όχι».

ύτε και τώρα». Τα λόγια της δεν έκρυβαν κανένα δισταγμό ή αμφιβολία.

είνος χάιδεψε για μια ακόμη φορά την ουλή της. «Αυτή τη στιγμή ούτε που μου περνάει από το μυαλό να σε πληγώσω». Στο πρόσωπό τ

αγμένη η απελπισία. «Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι, αστεράκι».

Πάιπερ αντέδρασε ενστικτωδώς. Τον αγκάλιασε και τον κράτησε σφιχτά κοντά της. Δεν υπήρχαν λόγια για να τον παρηγορήσει. Τουλάχιστον κα

μπορέσει να παρηγορήσει την ίδια. Την περίμενε με τρόμο αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που ο Γκίντεον θ’ ανακάλυπτε πόσο είχε καταστρέψει

εκείνη η μέρα του καβγά. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που είχε μείνει μακριά του για πέντε ολόκληρα χρόνια. Αλλά όχι πια. Ο Γκίν

αζόταν όπως τον χρειαζόταν και η ίδια. Είχε έρθει η ώρα να γιατρέψουν τις παλιές πληγές τους.

λοι μας κάναμε λάθη. Αλλά αυτά πέρασαν πια. Τώρα πρέπει ν’ αποφασίσουμε πώς θα πορευτούμε από δω και πέρα».

α σου δείξω πώς...»

ά σιγά την έκανε να καταλάβει την πρόθεσή του δίχως λόγια. Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της γλυκά κι επίμονα. Το άγγιγμά του ήταν διστ

ευνητικό, γεμάτο από μια απέραντη τρυφερότητα. Το φιλί τους ήταν πλημμυρισμένο από φρεσκάδα κι είχαν μια γεύση ανίχνευσης, σαν να δοπρωτόγνωρο, καινούριο. Η Πάιπερ δεν είχε ζήσει ποτέ της κάτι τόσο ερωτικό· μια αίσθηση παρθενικής ανακάλυψης, συνδυασμένης με τον αισθ

οικειότητας. Της θύμιζε τόσο έντονα την πρώτη τους φορά, τότε που είχαν δει το μέλλον ν’ απλώνεται μπροστά τους με αμέτρητες προοπτικές.

Γκίντεον θα πρέπει να σκέφτηκε το ίδιο. «Θυμάσαι;» της ψιθύρισε. «Θυμάσαι την πρώτη νύχτα που κάναμε έρωτα;»

μόταν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πώς θα μπορούσε να ξεχάσει; Εκείνη τη νύχτα είχε μεταμορφωθεί ολόκληρος ο κόσμος της. Οι κοριτ

τασιώσεις της είχαν μετουσιωθεί σε μια πραγματικότητα που κρατούσε κρυμμένη στην καρδιά της μέχρι εκείνη την ημέρα. Είτε το συνειδητοπ

τεον είτε όχι, οι δυο τους ήταν για πάντα δεμένοι. Ένα κομμάτι του εαυτού της θα έμενε για πάντα δικό του μέχρι να πέθαιναν. «Εσύ δεν ήθελ

σε.

σουν πολύ μικρή. Δεν έπρεπε να σ’ έχω αγγίξει». Κι έπειτα, σαν ν’ αναιρούσε ασυνείδητα τα ίδια του τα λόγια, την έκλεισε στην αγκαλιά του

σα όμως, ήταν αδύνατον πια να σταματήσω».

α δεν ήθελα να σταματήσεις. Ούτε τώρα θέλω».

θα κάνω επιτέλους μ’ εσένα, γλυκιά μου;»

Πάιπερ ανασηκώθηκε μέχρι που τα χείλη της άγγιξαν τ’ αυτί του και του ψιθύρισε κάτι που του προκάλεσε ανατριχίλα. «Τι θα ’λεγες γι’ αυτό;»

Γκίντεον χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να μπορέσει ν’ αρθρώσει μια απάντηση. «Θα έλεγα ότι είναι μια πιθανότητα».

Πάιπερ χάιδεψε τις αδρές γραμμές του προσώπου του. «Θα κάνουμε μια καινούρια αρχή. Άγγιξέ με έτσι όπως με φίλησες πριν. Ξέχνα το π

να τον πόνο. Ζητάω πολλά;»



ητάς δηλαδή μια αυταπάτη;» Η φωνή του σκλήρυνε. «Προτιμάς το παραμύθι;»

ι! παραλίγο να του φωνάξει. Συνειδητοποίησε όμως ότι η αλήθεια δεν είναι έτσι, δεν μπορούσε ποτέ να είναι αυτή η αλήθεια. Πώς θα μπορο

μήσουν το παρόν, χωρίς ν’ αναγνωρίσουν όλα όσα είχαν περάσει μέχρι να φτάσουν ως εδώ; Στο παρελθόν οφειλόταν η τωρινή διαμόρφω

ακτήρων τους, των καλών και των κακών πλευρών τους.

έλω να μου δώσεις ό,τι έχεις», του απάντησε. «Αρκεί να είναι ειλικρινές».

ντάξει. Αν ζητάς ειλικρίνεια, θα την έχεις. Δεν εξακολουθώ να είμαι όπως ήμουν και αρνούμαι να υποκριθώ. Όμως θα σου δώσω ό,τι έχει μείνει

α που γνώρισες κάποτε.

ι...» Δίστασε πριν συνεχίσει. «Και δε θα σου πω ποτέ ψέματα. Έχεις... έχεις το λόγο της τιμής μου».

χ, Γκίντεον...»

ν κοίταξε με αποφασιστικότητα. «Αυτές τις λέξεις δεν τις έχω πει σε κανέναν από τότε που κάηκε ο μύλος. Αλλά τις λέω τώρα σ’ εσένα...»

Πάιπερ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Ούτε μία φορά όλ’ αυτά τα χρόνια;»

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του. «Δεν υπήρχε λόγος. Τώρα, όμως, κάτι μου λέει ότι εσύ είσαι η μόνη που δικαιούται να τις ακούσει για μια τ

ά».χι τελευταία», τον ικέτεψε. «Σε παρακαλώ, μην το λες αυτό».

χείλη του σφίχτηκαν. «Κανείς δε δ ίνει πια σημασία στην τιμή, αστεράκι, μόνο εσύ».

ι όμως! Δίνεις σημασία εσύ».

ήτησες ειλικρίνεια και σου τη δίνω». Σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλά της με μια τρυφερότητα που σίγουρα θα την αρνιόταν. «Είσαι σίγουρ

μια αυταπάτη;»

χείλη της σφίχτηκαν πεισματικά. «Ποτέ δεν προσποιήθηκε ο ένας στον άλλο και δε σκοπεύω ν’ αρχίσουμε τώρα να το κάνουμε». Χάιδε

διούς του ώμους, σαν ν’ αναγνώριζε τις γραμμές του σώματός του. «Τι λες, λοιπόν; Σ’ άρεσε η πρότασή μου ή όχι;»

λόγια της τον έκαναν να αντιδράσει αυτόματα. Ο Γκίντεον έγειρε προς τα πίσω και το φως του διαδρόμου φώτισε τα τεντωμένα από τ

ακτηριστικά του. Τα μάγουλά του είχαν βαφτεί κόκκινα και στα μάτια του έκαιγε μια άγρια σκοτεινή λάμψη. Σηκώθηκε από το κρεβάτι,

τικά κι αμέσως γύρισε κοντά της.

Πάιπερ τον υποδέχτηκε με ολάνοιχτη την αγκαλιά της. Είχε περάσει τόσος καιρός. Τόσο πολύς καιρός. Παρ’ ότι είχε βγει και μ’ άλλους

υταία χρόνια, η ερωτική επιθυμία που είχε νιώσει ήταν ελάχιστη. Τότε μπορούσε εύκολα ν’ αντισταθεί στον πειρασμό να επιτρέψει στα πράγ

χωρήσουν. Αυτό όμως που ένιωθε τώρα δεν μπορούσε να συγκριθεί μ’ εκείνα τα ήπια συναισθήματα! Κι ο πειρασμός ν’ αφήσει τα πράγ

σουν στο τέρμα την κατέκλυζε κι εκείνη αδυνατούσε ν’ αντισταθεί.

πόθος που την πλημμύριζε έκανε ολόκληρο τον κόσμο της να διαλύεται σε μικρά, ασύνδετα μεταξύ τους κομμάτια. Μονάχα ο Γκίντεον παρέμεν

μέση του χάους, κρατώντας τη σε επαφή με το παρόν. Όταν η καταιγίδα θα κόπαζε, θα συζητούσαν και θα του τα ’λεγε όλα, και ας ακολ

ήποτε μετά. Αυτή η νύχτα όμως θα ήταν δική τους, θα ’ταν το κλείσιμο ενός κύκλου από το παρελθόν και, ίσως, το ξεκίνημα ενός καινούριου

ούσε στο μέλλον.

θισε τα δάχτυλά της μέσα στα πυκνά του μαλλιά και τον τράβηξε πάνω της. Τα χείλη του, δυνατά και σίγουρα, μισάνοιξαν για να την καλωσο

στενάζοντας με απόλαυση, η Πάι-περ άρχισε τη γλυκιά της διεκδίκηση. Δάγκωσε ελαφρά το κάτω χείλος του κι έπειτα το χάιδεψε με την ά

σσας της. Σ’ αυτή τη σιωπηλή μονομαχία, ο Γκίντεον ανταποκρίθηκε με μια επιθετικότητα που άναψε μέσα της μια φλόγα· μια φλόγα που ξε

έλεγκτη σ’ όλο της το κορμί.

η σταματάς». Τρέμοντας κάτω από το βάρος του, μετακινήθηκε έτσι ώστε τα σώματά τους να ταιριάξουν απόλυτα, οδηγημένη από το ένστικτο

αμείνει αλάνθαστο στο πέρασμα του χρόνου. «Μη σταματήσεις ποτέ πια».

λήθηκαν ξανά και ξανά, μ’ ένα πάθος που πλησίαζε την απελπισία. «Δεν το ήξερα», ψιθύρισε ο Γκίντεον. «Σου τ’ ορκίζομαι, δεν ήξερα ότι θα

υταία φορά».

ουγόταν τόσο ταραγμένος, που η Πάιπερ βιάστηκε να τον καθησυχάσει χαμογελώντας του γλυκά. «Για ποιο πράγμα θα ήταν η τελευταία φορά;»είνος δεν ανταποκρίθηκε στον καθησυχασμό της κι αυτό την ανησύχησε. Θα ’κανε τα πάντα για να τον αλαφρώσει από το σκοτάδι που τον βάρ

δυ πριν από τον καβγά, όταν κάναμε έρωτα δίπλα στο μύλο. Δεν ήξερα ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία φορά που θα ήμαστε μαζί, η τελευταία φ

ε φιλούσα. Δεν ήξερα ότι δε θα υπήρχε αύριο για μας. Όταν σε άγγιζα, όταν σε κρατούσα, όταν σ’ άκουγα να ψιθυρίζεις το όνομά μου, όταν σ

ιώνεις στην αγκαλιά μου, δε φανταζόμουν ότι αυτές οι στιγμές θα ήταν οι τελευταίες που θα περνούσα μαζί σου.

ν το ήξερα, θα ’χα χαράξει στη μνήμη μου με ανεξίτηλο μελάνι κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της νύχτας».

χ, Γκίντεον», μουρμούρισε η Πάιπερ, σφίγγοντάς τον πάνω της. «Δεν ξέρεις ότι κι εγώ έτσι ένιωθα;»

είνος χαμήλωσε το κεφάλι, σαν να λύγιζε κάτω από κάποιο βάρος ασήκωτο. «Αργότερα... αργότερα προσπάθησα να θυμηθώ. Προσπάθησα να κ

κάθε στιγμή που μπορούσα να επαναφέρω στη μνήμη μου. Αλλά αυτές γλιστρούσαν κι έφευγαν, έσβηναν σαν την ηχώ».

τσι είναι. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν». Κράτησε ξανά το πρόσωπό του στα χέρια της και τον ανάγκασε να την κοιτάξει. «Κάνε μου έρωτα

ουργήσουμε καινούριες αναμνήσεις, στιγμές που δε θα ξεχάσουμε ποτέ».

μάτια της έμειναν καρφωμένα στα δικά του, καθώς τα χέρια της γλιστρούσαν χαμηλότερα, χαϊδεύοντας το περίγραμμα του στέρνου του. Χάιδε

που διαγράφονταν στην επίπεδη κοιλιά του κι έφτασε ως την πηγή του πόθου του. Ένας ενθαρρυντικός στεναγμός ξέφυγε από τα χείλη του και

άνει μια κίνηση ενστικτώδη, σαν να την ικέτευε και ταυτόχρονα να απαιτούσε. Δε χρειαζόταν τίποτ’ άλλο. Έκλεισε στην παλάμη της τον παισμό του και, με αργές, ηδονικές κινήσεις, τον χάιδεψε, λαχταρώντας να νιώσει ξανά το κάθε εκατοστό του. Η αίσθηση ήταν μοναδική, πολύ κ

αυτή που είχε διατηρήσει στη μνήμη της αυτά τα πέντε χρόνια.

ε σκοτώνεις». Τα λόγια βγήκαν με δυσκολία μέσ’ από τα σφιγμένα δόντια του.

Πάιπερ χαμογέλασε σιγανά. «Ό,τι μπορώ κάνω. Σ’ αρέσει;»

ερισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι». Την έσπρωξε να ξαπλώσει πίσω στα μαλακά μαξιλάρια κι εκείνος γονάτισε μέσα στο ζεστό δέλτα που σχημά

α της. «Επίτρεψέ μου να ανταποδώσω τη χάρη».

ρασε το χέρι του μέσα από το τρίχωμα που σκίαζε το εσωτερικό των μηρών της κι άγγιξε την άκρη της ουλής της. Έπειτα, ακολουθώντας την αντ

ία, βυθίστηκε στην υγρή ζεστασιά της. Χάιδευε, ερέθιζε τις μεταξένιες πτυχές της, μέχρι που την ένιωσε να τρέμει κάτω από το άγγιγμά του.

τάνει», τον ικέτεψε. «Δεν αντέχω άλλο».

ντέχεις...»

ι της το απέδειξε, αρπάζοντας τη μία θηλή της ανάμεσα στα δόντια του, παιδεύοντάς τη με απολαυστική επιμονή. Ταυτόχρονα, γλίστρησε το δ

βαθιά μέσα στον πυρήνα της θηλυκής της φύσης. Κάθε κύτταρο του κορμιού της ανταποκρίθηκε στο άγγιγμά του κι εκείνος την άκουσε να βγ

τή κραυγή.

Πάιπερ ένιωσε ένα τρέμουλο βαθιά μέσα της και τα χείλη της έκλεισαν σφιχτά, καλωσορίζοντας τον αγαπημένο εισβολέα. Το βλέμμα της καρ



ω του απελπισμένα, σαν μια σιωπηλή ικεσία για την ολοκλήρωση που πλησίαζε. Ο Γκίντεον δε δίστασε.

σαι δική μου», της μουρμούρισε, παίρνοντας θέση ανάμεσα στα πόδια της. «Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα δική μου».

κίντεον».

όνομά του ξέφυγε από τα χείλη της, σαν μια έκφραση επιβεβαίωσης και ολοκληρωτικής αφοσίωσης. Με μια κίνηση εκείνος χαμήλωσε από πάν

με ταχύτητα ευεργετική να τη συναντήσει στην κίνησή της. Η Πάιπερ ένιωθε την ανάγκη του που μεγάλωνε, την ανεξέλεγκτη δύναμη που τον

ην πάρει, μια λαχτάρα που αντιμαχόταν την προσπάθειά του να κινηθεί πιο αργά για ν’ απολαύσει το κάθε δευτερόλεπτο της επαφής τους.

λεγχός του ήταν αξιοθαύμαστος. Με μία μόνο αποφασιστική κίνηση, γλίστρησε μέσα της. Η Πάιπερ τεντώθηκε για να συναντήσει το σιωπηλ

με μια μελωδία πρωτόγονη που ξεπηδούσε από τα βάθη της ψυχής της. Θα πρέπει να την άκουγε κι εκείνος, γιατί κάθε διείσδυσή του συντο

λυτα με τις δικές της ωθήσεις. Η ένωση τους ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή επαφή, κάθε άγγιγμα τους έδενε περισσότερο, κάθε ψίθυρος

σχεση, κάθε βλέμμα ένας αιώνιος όρκος.

Πάιπερ σφίχτηκε πάνω του κι ευχήθηκε εκείνη η στιγμή να κρατούσε για πάντα. Όμως έσβησε πολύ γρήγορα και η μελωδία ολοκληρώθηκε π

ά αρχίσει. Οι συσπάσεις της έρχονταν κατά κύματα, έκλειναν γύρω του φέρνοντάς τον ακόμα πιο κοντά της. Μ’ έναν άγριο στεναγμό, ο

στηκε μέσα της εντελώς, χάθηκε μέσα στο κορμί της. Αυτό ήταν αρκετό για να την οδηγήσει στην κορύφωση. Μια κορύφωση δυνατή, μια ανααυτόχρονα πόνος.

έρεις τι μου έκανες;» Η ερώτηση βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη της.

Γκίντεον κατέρρευσε μέσα στην αγκαλιά της. «Σου έδωσα αυτό που και οι δυο μας ζητούσαμε από τη στιγμή που εισέβαλες ξανά στη ζωή μου. Ό

ις, μη μου πεις πως ήταν λάθος».

Πάιπερ έκλεισε τα μάτια της, ανίκανη να κινηθεί ή να σκεφτεί, πόσω μάλλον να μετανιώσει. «Δεν ήταν λάθος, σου μιλάω ειλικρινά. Αναρ

στα, γιατί περιμέναμε τόσο... και πότε μπορούμε να το επαναλάβουμε».

α δούμε αν αύριο το πρωί θα νιώθεις εξίσου καλά γι’ αυτά που έγιναν απόψε», της απάντησε εκείνος επιφυλακτικά. «Πολλές φορές, το έντονο

ας αλλάζει τα συναισθήματα, μια και το μυαλό παίρνει τη θέση της καρδιάς».

γιατί ν’ αλλάξουν αύριο τα αισθήματά της, αφού δεν άλλαξαν κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ατελείωτων χρόνων; Καθώς η εξάντληση την τ

περ προσπάθησε να τον καθησυχάσει. «Κι αύριο το πρωί, το μυαλό μου θα ’ναι εξίσου ευτυχισμένο μ’ όλο το υπόλοιπο κορμί μου». Τον

ακτικά. «Έχεις το λόγο της τιμής μου».

είνος την έσφιξε πάνω του, τυλίγοντας γύρω της τα σκεπάσματα. Έμεινε για μερικά λεπτά να την κοιτάζει. Η Πάιπερ κουλουριάστηκε στην αγκ

να χαμόγελο απόλυτης ικανοποίησης στα χείλη. Ο Γκίντεον παραμέρισε τα μαλλιά από το πρόσωπό της, καταλαβαίνοντας πως είχε φτάσει πια η

ειλικρίνειας. Έκλεισε τα μάτια κι ευχήθηκε να ’χε βρει το κουράγιο να της το πει νωρίτερα. «Γλυκιά μου;»

μία απάντηση.

στεράκι;»

ό τα χείλη της βγήκε ένας ελαφρός αναστεναγμός που φανέρωνε το βαθύ ύπνο και τα γλυκά όνειρα που ήδη έβλεπε.

σημασία έχει; σκέφτηκε ο Γκίντεον. Το ότι θα κοιμάται όταν θα της το πω δε θ’ αλλάξει καθόλου την αλήθεια. Εξάλλου πριν από λίγο της είχε υπ

λυτη ειλικρίνεια. Έγειρε πάνω της, ρουφώντας την απαλή αίσθηση της επιδερμίδας της, μεθώντας από τη μυρωδιά του κορμιού της. Εκείνη τη στ

σε μέσα του, στην καρδιά και το μυαλό του, μέχρι που αισθάνθηκε πως καιγόταν στα βάθη της ψυχής του. Κάτι συνέβη μέσα του, ένα ξαλάφρω

του άξιζε, αλλά που το καλοδέχτηκε ανακουφισμένος. Και μετά από τόσο καιρό που είχε περάσει καταδικασμένος αιώνια, όπως νόμιζε, στο

άδι, βρέθηκε ξαφνικά στην πιο μαγευτική λιακάδα.

ναρωτιέμαι γιατί νοιάζεσαι ακόμα για μένα», της ψιθύρισε. «Δεν ξέρω τι έχω κάνει για ν’ αξίζω τόση πίστη, αφού ποτέ δε θα γίνω ο άντρας που

ε. Όμως σ’ αγαπώ, Πάιπερ. Πάντα σ’ αγαπούσα. Και πάντοτε θα σ’ αγαπώ».

* * *

κίντεον ξύπνησε έχοντας την περίεργη αίσθηση πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Διαπίστωσε έκπληκτος πως είχαν περάσει ώρες από την αυγή. Δε

ήταν η τελευταία φορά που είχε κοιμηθεί μέχρι τόσο αργά. Κοίταξε την Πάιπερ, που κοιμόταν κουλουριασμένη στην αγκαλιά του. Δεν είχε

όλου όλη τη νύχτα. Ήταν λες και είχε επιστρέψει επιτέλους στο σπίτι και δε σκόπευε να ξαναφύγει ποτέ. Όσο κοιμόταν, εκείνος είχε το χ

οποιήσει μέσα του αυτά που του είχε πει το προηγούμενο βράδυ για τον καβγά. Όμως αυτή η αίσθηση, πως υπήρχε «κάτι» που του είχε ξεφύ

ακόμα πιο έντονη και ζητούσε άμεση απάντηση.

τακινήθηκε προσεκτικά, αφήνοντας το κεφάλι της Πάιπερ στο μαξιλάρι. Ένα μουρμουρητό ικανοποίησης ακούστηκε από τα χείλη της κι ο

εψε με τον αντίχειρά του το απαλό της μάγουλο. Τώρα που είχε μπει ξανά στη ζωή του, θα φρόντιζε να μην ξανάφευγε ποτέ πια. Όταν κι εκ

αλάβαινε ότι ο ίδιος δεν υπήρχε κανένας λόγος να αλλάξει, όλα θα εξελίσσονταν μια χαρά.

Γκίντεον σηκώθηκε και κατευθύνθηκε σιγά σιγά προς το γραφείο του. Άναψε το φως, ενώ ένιωθε την ανησυχία του να εντείνεται· ήταν βέβα

ρχε κάτι σημαντικό που του ξέφευγε. Η Πάιπερ του είχε εξηγήσει πώς είχε πέσει, αλλά το ένστικτό του, που είχε μάθει να το εμπιστεύετ

ολουθούσε να τον κεντρίζει. Υπήρχε κάποια σημαντική λεπτομέρεια που του την είχε αναφέρει σε κάποια άλλη συζήτησή τους, μια λεπτ

ραίτητη, σαν ένα κομμάτι του παζλ που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί η εικόνα. Αλλά δεν μπορούσε με τίποτα να φανταστεί ποια ήταν αυτή.

οιξε το πρώτο από τα κουτιά της, που βρισκόταν δίπλα στο γραφείο του. Πίστευε με βεβαιότητα ότι αυτό που έψαχνε κρυβόταν κάπου εκεί, ανάμογραφίες της.

σα σε μία ώρα είχε δει τις περισσότερες από αυτές. Ήταν όλες τους εκπληκτικές, αποκάλυπταν τη στενή σχέση που την έδενε με το εκάστοτε θέμ

τεον πάντοτε θεωρούσε ότι αυτό ήταν το βασικό στοιχείο του προσωπικού της ύφους. Ακόμα όμως δεν είχε καταφέρει να βρει το κομμάτι

πε, κι αυτό τον τρέλαινε.

ιξε ακόμα μια ματιά στις φωτογραφίες των πρώτων χρόνων, που βρίσκονταν αραδιασμένες πάνω στο γραφείο του. Ήταν εκατοντάδες φωτογρα

λντ Μιλ, που μαρτυρούσαν ένα ακατέργαστο ταλέντο που εξελισσόταν. Κανένας κάτοικος δεν της είχε ξεφύγει. Υπήρχαν επίσης αρκετές φωτο

οικογένειάς της και μερικές που απεικόνιζαν τους δημοτικούς συμβούλους της πόλης. Μία άλλη έδειχνε την κυρία Γουάτζ, μπροστά στο μαυρ

να εξηγεί τα μυστήρια της γεωμετρίας. Ο Γκίντεον θυμήθηκε χαμογελώντας πόσο πολύ αντιπαθούσε το μάθημά της και τελικά πόσο πολλά εί

ύγοντάς την. Υπήρχε τέλος και μια φωτογραφία της μητέρας του που, χλομή και κουρασμένη, άπλωνε την μπουγάδα, ενώ η μικρή του αδερφή έπ

α της.

τό που αναζητούσε δεν ήταν εκεί και το βλέμμα του έγινε βλοσυρό. Να πάρει η ευχή! Ό,τι και να γινόταν, έπρεπε να φτάσει ως το τέλος. Η Πά

πει κάτι σημαντικό κι ήταν σίγουρος ότι αυτό είχε κάποια σχέση με τις φωτογραφίες της. Πλησίασε το μικρό τραπέζι δίπλα στον καναπέ κι έβγ

κουτί τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες της. Ένιωσε άβολα καθώς τις μελετούσε. Ήταν μια ολόκληρη σειρά από στιγμιότυπα, που είχε τραβήξει τη

μέρα, όταν είχε διακόψει τη συνάντησή του με τους χρυσοχόους.

κρινόταν τρομερή φόρτιση σ’ αυτές τις φωτογραφίες. Οργή. Φόβος. Θλίψη. Συναισθήματα που είχε προκαλέσει ο ίδιος. Μετά ακολουθούσαν



είχαν τραβηχτεί αφού η Πάιπερ είχε ανακοινώσει ότι ο Γκίντεον είχε αλλάξει γνώμη. Χαρά. Ανακούφιση. Ενθουσιασμός. Στη συνέχεια έριξε μ

φωτογραφίες από το γραφείο του και από τη διαδρομή τους προς τη Χάπι, όταν εκείνος προσπαθούσε να δικαιολογηθεί που θ’ αγόραζε το θέρε

ερ. Τέλος, βρήκε κι εκείνη που τον έδειχνε ξαπλωμένο στον καναπέ, που φανέρωνε τον πιο ευάλωτο εαυτό του. Και πάλι, όμως, δεν έβρισκε τίπ

ρμήνευε την τωρινή ανησυχία του.

ρισε στο γραφείο και κοίταξε τις φωτογραφίες από την περίοδο που ο ίδιος και η Πάιπερ ήταν χωριστά. Οι περισσότερες ήταν πορτραίτα νεο

ς μεγάλη του έκπληξη, τα προσωπικά στιγμιότυπα ήταν πολύ λιγότερα από εκείνα των προηγουμένων χρόνων. Ο Γκίντεον εξέτασε με μεγ

σοχή δύο φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί λίγο πριν το ξέσπασμα του καβγά, καθώς και αρκετές από τον κατεστραμμένο μύλο. Υπήρχαν και

πρέπει να είχαν τραβηχτεί τους μήνες που ακολούθησαν εκείνα τα γεγονότα.

ισμένες έδειχναν τον Σπένσερ, γερασμένο πριν της ώρας του. Υπήρχε και μία δική της. Ο Γκίντεον έσμιξε τα φρύδια καθώς την κοίταζε προσε

περ καθόταν κουλουριασμένη πάνω σ’ ένα μαξιλάρι, με το πρόσωπο μισογυρισμένο προς το φακό. Άραγε ο Σπένσερ είχε τραβήξει αυτή τη φωτ

ν ναι, γιατί; Δεν ήταν κάποιο κολακευτικό πλάνο. Το αντίθετο, αφού η Πάιπερ φαινόταν άρρωστη.

λα του ακούστηκε το διακριτικό κουδούνισμα του τηλεφώνου. Καθισμένος στην άκρη του γραφείου κι έχοντας καρφώσει τα μάτια του στη φωτ

ο Γκίντεον το σήκωσε. «Παρακαλώ;»κίντεον, ευτυχώς. Μπιλ Τάιλερ. Ελπίζω να μη σε πέτυχα σε ακατάλληλη ώρα».

αθόλου. Τι μπορώ να κάνω για σένα;»

χω άσχημα νέα. Η τράπεζα αποφάσισε να κατάσχει το θέρετρο. Το μάθαμε σήμερα πρωί πρωί».

τά τα λόγια τού τράβηξαν την προσοχή. «Λυπάμαι. Ήλπιζες ότι θα περίμεναν λίγο ακόμα, ε;»

γώ... Αναρωτιόμουν αν ενδιαφέρεσαι ακόμα να ασχοληθείς μ’ αυτό».

αι, εξακολουθώ να ενδιαφέρομαι ν’ αγοράσω το ξενοδοχείο».

ολούθησε μια μακριά σιωπή. Έπειτα ο Μπιλ μίλησε ξανά, αλλά η φωνή του ακούστηκε πιο βραχνή. «Μόνο αυτό έχεις να προτείνεις;»

ύφος του Γκίντεον ήταν πάντα ευθύ και σκληρό. Για κάποιο λόγο, όμως, αυτή τη φορά δυσκολεύτηκε ν’ απαντήσει. «Φοβάμαι πως ναι. Δε βλέπ

η εναλλακτική λύση».

ντάξει, λοιπόν. Να υποθέσω ότι είσαι ακόμα διατεθειμένος να δώσεις το ποσό που είχαμε πει;»

αι».

ραία, δεχόμαστε την προσφορά σου. Και... και σ’ ευχαριστώ».

Γκίντεον αισθάνθηκε άθελά του μια περίεργη ενοχή. Γιατί όμως να νιώθει ένοχος; Ο άνθρωπος χρειαζόταν βοήθεια και του την έδινε. Μπορε

ακριβώς η βοήθεια που θα προτιμούσαν οι Τάιλερ, αλλά εδώ επρόκειτο για δουλειά, απλά και ξεκάθαρα. Όπως και στη ζωή, έτσι και στις επιχ

είναι πάντα όλα ρόδινα.

ώσ’ μου δυο ωρίτσες να τακτοποιήσω τις λεπτομέρειες. Θα μιλήσουμε αργότερα», του είπε ο Γκίντεον.

έσως μόλις η συζήτηση ολοκληρώθηκε, η Πάιπερ άνοιξε την πόρτα του γραφείου του. Πλησίασε τον Γκίντεον από πίσω, πέρασε τα χέρια της σ

και αναστέναξε βαθιά. «Μμμ... Τι ωραία».

είνος γύρισε, την αγκάλιασε καλωσορίζοντάς τη μ’ ένα παρατεταμένο φιλί. «Καλημέρα και σ’ εσένα. Για πού ετοιμάστηκες;» τη ρώτησε βλέπο

ένη.

χω ήδη αργήσει στη δουλειά. Και δε θέλω ν’ αργήσω κι άλλο, χουζουρεύοντας στο κρεβάτι όλο το πρωί». Του χαμογέλασε· το βλέμμα των γ

ών της ήταν πλημμυρισμένο από μια αγάπη που του ζέσταινε την ψυχή. «Εσύ τι κάνεις;»

Γκίντεον σήκωσε τη φωτογραφία για να της τη δείξει. «Κοιτάζω μια φωτογραφία σου».

έσως την ένιωσε να σφίγγεται κι είδε το βλέμμα της να σκοτεινιάζει. «Δεν το θυμόμουν ότι την είχα κρατήσει».

εν είναι και πολύ καλή. Ποιος την τράβηξε; Ο Σπένσερ;»

αι. Περίπου έξι μήνες αφότου έφυγες».

ε μαντέψει σωστά. Αλλά αυτό που ήθελε να μάθει... «Γιατί σε τράβηξε εκείνος;»α να με συνεφέρει». Ανασήκωσε τους ώμους της νευρικά, χωρίς τη συνηθισμένη της χάρη. «Ήθελε να δω πώς είχα γίνει».

ώς είχες γίνει;»

χα αποτραβηχτεί κι είχα νεκρωθεί συναισθηματικά». Έκανε μια ανυπόμονη κίνηση. «Φαίνεται κι απ’ τη φωτογραφία».

ι φωτογραφίες δε λένε ψέματα», επανέλαβε ο Γκίντεον.

σο κι αν προσπαθούσα να το αρνηθώ τότε, όχι, δε λένε ψέματα». Η Πάιπερ κοίταξε έκπληκτη γύρω της. «Γιατί έχεις βγάλει έξω όλες

ογραφίες;»

άτι ψάχνω».

ν κοίταξε ανήσυχη, σχεδόν πανικοβλημένη. «Στις φωτογραφίες μου;»

αι», της απάντησε αργά. «Δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό η ιδέα ότι κάτι λείπει. Να υποθέσω ότι δε φαντάζεσαι τι μπορεί να είναι αυτό, έ

εν έχω ιδέα». Έπιασε προσεκτικά μια φωτογραφία και την ακούμπησε στο πλάι. «Ποιος ήταν στο τηλέφωνο;»

πάρει. Είχε μια ικανότητα να τον στριμώχνει... «Ο Μπιλ Τάιλερ».

Πάιπερ τον κοίταξε με ενδιαφέρον. «Και;»

θελε να μου πει ότι η τράπεζα του έδωσε τελεσίγραφο. Σκοπεύουν να ξεκινήσουν τις διαδικασίες κατάσχεσης».πελπισία διαδέχτηκε τον ενθουσιασμό της. «Αχ, όχι. Αυτό είναι τρομερό. Τι θα κάνεις;»

αγοράσω το θέρετρο», της απάντησε ο Γκίντεον.

ννοείς ότι θα εξαγοράσεις το χρέος του από την τράπεζα». Η αισιοδοξία έλαμπε στο βλέμμα της. «Θα του δώσεις την ευκαιρία να σταθεί πάλι σ

έτσι δεν είναι;»

Γκίντεον δεν έκανε καμία προσπάθεια να φανεί διαλλακτικός. «Όχι».

τέ του δεν είχε φανταστεί πόσο επώδυνο θα ήταν το να παρακολουθήσει το θάνατο μιας ελπίδας, ιδιαίτερα μέσα στο βλέμμα της γυναίκας που α

σσότερο κι από την ίδια τη ζωή του. Η Πάιπερ έπλεξε τα δάχτυλά της κι έσφιξε τα χέρια της, μέχρι που οι αρθρώσεις της άσπρισαν. «Σε πα

τεον».

άλι μπαίνεις στη μέση», την προειδοποίησε. «Και δεν έχεις καμία δουλειά εκεί».

άποιος πρέπει να το κάνει».

χι όμως εσύ». Σήκωσε τη φωτογραφία που είχε βάλει στην άκρη η Πάιπερ· το βλέμμα του φανέρωνε αποφασιστικότητα. «Αν μπορείς να με βο

ρω αυτό που ψάχνω, θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως. Όμως δεν πρόκειται να συζητήσω το θέμα του Τάιλερ μαζί σου».

Πάιπερ δίστασε· ήταν φανερό το πόσο πολύ ήθελε να διαφωνήσει μαζί του. Θα πρέπει όμως να διέκρινε στο βλέμμα του την αποφασιστικότητα

ρασή της άλλαξε κι έγινε πανομοιότυπη μ’ εκείνη της φωτογραφίας. Ανήσυχος ο Γκίντεον την είδε ξαφνικά να καταλαμβάνεται από μια α



λπισία. «Είσαι σίγουρος ότι δε θες ν’ αφήσουμε κατά μέρος αυτό το ζήτημα; Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να το συζητήσουμε;» τον ρώτησε.

εν μπορώ να είμαι σίγουρος. Αλλά το ένστικτό μου λέει ότι θα ήταν καλύτερα να το λύσουμε τώρα».

ι εσύ πάντα ακούς το ένστικτό σου».

ν ήταν ερώτηση. «Ακόμα κι όταν τ’ αποτελέσματα μπορεί να μην είναι ευχάριστα», της επιβεβαίωσε. Τα χείλη της Πάιπερ άρχισαν να τρέμουν

αφνικά εκείνος συνειδητοποίησε την αλήθεια.

πώς δεν το είχε δει ως τώρα; Εκείνη ήξερε. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που αγνοούσε ο ίδιος, η Πάιπερ το ήξερε. Την έπιασε απαλά από το π

σήκωσε τρυφερά το πρόσωπό της. «Τι είναι αυτό που χάνω, αστεράκι;»

ν πίστευε ότι θα του απαντούσε. Όμως εκείνη ελευθερώθηκε από το άγγιγμά του κι αγκάλιασε το κορμί της σαν να κρύωνε πολύ. «Είχες φτάσει

είπε. «Είχες ακολουθήσει τη σειρά των φωτογραφιών, αλλά ξέχασες κάτι. Κάτι από τον πρώτο καιρό».

;»

υ έδειξε προς τη γωνιά του δωματίου. «Σου λείπουν μερικές φωτογραφίες. Βρίσκονται σ’ εκείνο εκεί το κουτί».

Γκίντεον έριξε μια ματιά. Ήταν ένα μικρό, σκονισμένο χαρτοκιβώτιο, βαλμένο χωριστά από τ’ άλλα και κλεισμένο προσεκτικά με ατελείωτ

λητικής ταινίας. Δεν είχε καταλάβει ότι περιείχε φωτογραφίες. Έμοιαζε με κάτι που είχε σφραγιστεί κι είχε καταχωνιαστεί στο βάθος κάποιας ντα ξεχαστεί. «Νόμιζα ότι τις είχα δει όλες. Αλλά μου έλειπαν αυτές, ε;»

εν το αφήνουμε καλύτερα;»

έχει μέσα το κουτί;»

ε θες να δεις».

ρίς να πει λέξη, ο Γκίντεον το κουβάλησε στο γραφείο και το άνοιξε μ’ ένα ψαλίδι. Τράβηξε έξω προσεκτικά ένα πάκο φωτογραφίες. «Οι φωτ

α μωρά», μουρμούρισε. Το κομμάτι που έλειπε μπήκε στη θέση του. «Πώς μπόρεσα να τις ξεχάσω;»

Πάιπερ έμεινε αμίλητη.

υμάμαι που μου είχες πει ότι έχεις σταματήσει να τραβάς φωτογραφίες μωρών. Για κάποιο λόγο μου είχε κάνει εντύπωση. Αλλά γιατί εί

σμένες μέσα στο κουτί; Λες και προσπαθείς να τις κρύψεις». Έσμιξε τα φρύδια του χωρίς να καταλαβαίνει. «Γιατί; Γιατί να κρύψεις...»

Πάιπερ τον κοίταζε ανέκφραστη.

ι τότε ο Γκίντεον κατάλαβε. Κοίταξε ξανά τις φωτογραφίες και κούνησε το κεφάλι του. Αν συνήθιζε να προσεύχεται, τώρα θα ’χε πέσει στα

ι». Η φωνή του έσπασε κι απ’ τα χείλη του βγήκε ένας ήχος που έμοιαζε με κραυγή πληγωμένου ζώου. «Σε παρακαλώ, όχι».



ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9

κίντεον άφησε τις φωτογραφίες να γλιστρήσουν από το χέρι του και στηρίχτηκε στο γραφείο, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γόνατά

μαν. «Ήσουν έγκυος όταν έπεσες;» Αγωνιζόταν να πάρει ανάσα για να αρθρώσει αυτά τα λόγια που δε θα ’πρεπε ποτέ να ειπωθούν· δε θα χρεια

θούν, αν δεν ήταν εκείνος. «Έχασες το παιδί; Το παιδί μας;»

μάτια της Πάιπερ πλημμύρισαν δάκρυα. Ένιωθε κι εκείνη το ίδιο απελπισμένη. «Λυπάμαι τόσο πολύ».

Γκίντεον προσπάθησε πολύ για να μιλήσει. «Σκότωσα το παιδί μας».

χι!» Βρέθηκε κοντά του αμέσως και τον αγκάλιασε. «Κι ο Σπένσερ είπε το ίδιο πράγμα, κατηγόρησε κι εκείνος τον εαυτό του. Αλλά ήταν ατύ

ος δεν έπρεπε να καεί. Ο αδερφός μου δεν έπρεπε να σε κατηγορήσει. Δεν έπρεπε να ’χετε καβγαδίσει οι δυο σας. Κι εγώ δε θα ’πρεπε να ’χω

η. Δεν καταλαβαίνεις; Τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν έπρεπε να ’χει συμβεί».

φωνή του ακούστηκε σαν να ’ρχόταν από χιλιόμετρα μακριά. «Συνέβησαν όμως».

αι. Κι όσο κι αν εμείς προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν, δεν μπορούμε».

ώς έγινε; Αυτό πες μου μόνο».

Πάιπερ άνοιξε το στόμα της κι έπειτα το ξανάκλεισε. Ο Γκίντεον την ένιωσε να τρέμει στα χέρια του κι έσκυψε μέχρι που το πιγούνι του ακούμπ

ξένια μαλλιά της. Ήθελε να βουλιάξει μέσα της, να χαθεί. Σ ’ όλη του τη ζωή αυτό ήθελε. Κι αντί γι’ αυτό, το μόνο που είχε καταφέρει να κάνει

πληγώσει. Η σκέψη τον πόνεσε αφόρητα. Την είχε πληγώσει. Είχε ρίξει στα βράχια το μοναδικό πλάσμα που θα ’δινε και τη ζωή του γ

στατεύσει. Το παιδί τους δεν είχε προλάβει να δει το φως του ήλιου. Κι όλ’ αυτά από δικό του λάθος. Ανατρίχιασε, ανίκανος να διώξει τη φρικ

να από το μυαλό του.

παρακαλώ, Πάιπερ. Πρέπει να ξέρω».

φιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση του και χώθηκε στην αγκαλιά του. «Όταν έπεσα, με πήγαν στο νοσοκομείο. Όμως το μόνο που σκεφτόμ

θα σ’ έβρισκα», του ψιθύρισε. «Κανένας δε μου έλεγε πού είχες πάει κι αν ήσουν καλά. Έπρεπε να είχα επιμείνει, τώρα το βλέπω».

ι εγώ έπρεπε να σ’ έχω βρει, όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες». Ξαφνικά σκέφτηκε κάτι άλλο. «Η Τζάσμιν παίρνει όρκο ότι σου έδωσε το σημείω

ύ ήσουν στο νοσοκομείο...»εν ήμουν συνέχεια. Αφού ακινητοποίησαν τον ώμο μου κι έραψαν το τραύμα στην κοιλιά, έφυγα από το νοσοκομείο παρά τις οδηγίες των γ

ύμπησε το κεφάλι στον ώμο του κι ένα δάκρυ κύλησε πάνω στο στήθος του. «Αχ, Γκίντεον. Ήταν τόσο ανόητο αυτό που έκανα. Πήγα σπ

άξω και να πάω να σε ψάξω. Τότε θα πρέπει να με βρήκε η Τζάσμιν. Δε θυμάμαι αν πήρα το σημείωμα, ούτε τι έγραφε. Θα πρέπει να λιπο

σως αφού έφυγε».

Γκίντεον βύθισε τα δάχτυλά του στα μαλλιά της και τη χάιδεψε προσπαθώντας να την ανακουφίσει όσο μπορούσε από τον πόνο της. «Και μετά;»

ίγο αργότερα με βρήκε ο Σπένσερ. Όταν συνήλθα, βρισκόμουν πάλι στο νοσοκομείο και το μωρό...» Η ανάσα της κόπηκε και χρειάστηκε να περ

ό για να καταφέρει να συνεχίσει. «Το μωρό είχε χαθεί. Δεν είχα καν καταλάβει ότι ήμουν έγκυος. Προφανώς καθυστέρησαν να βγουν τα αποτε

εξετάσεων, αλλιώς θα ήξεραν νωρίτερα την κατάστασή μου. Αν είχα μείνει στο νοσοκομείο, ίσως θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει αυτό που

ς το μωρό μας να μην...»

είνη τη στιγμή κατέρρευσε κι άρχισε να κλαίει σιωπηλά, σπαρακτικά, λες κι ο πόνος της ήταν κρυμμένος τόσο βαθιά, που ούτε ένας ήχος δεν μπ

γει στην επιφάνεια. Ο Γκίντεον ένιωθε τα δάκρυα να καίνε και τα δικά του μάτια, την καρδιά του να ξεχειλίζει από την απόγνωση. Περισσό

ήποτε στον κόσμο ήθελε να ουρλιάξει, να δώσει διέξοδο σ’ όλ’ αυτά που η Πάιπερ είχε κρατήσει κλειδωμένα βαθιά μέσα της. Τον πλημμύριζε η

νακουφίσει τον πόνο και των δυο τους. Αλλά δεν υπήρχαν λόγια. Για αρκετή ώρα δεν είπε τίποτα, μόνο την κράτησε σφιχτά στην αγκασπαθώντας να της δώσει όση δύναμη του είχε απομείνει.

αν ένιωσε ότι μπορούσε και πάλι να μιλήσει, τη ρώτησε: «Κατηγορούσες τον εαυτό σου, έτσι; Γι’ αυτό τράβηξε τη φωτογραφία ο Σπένσερ;»

Πάιπερ έψαξε στην τσέπη της για χαρτομάντιλο και σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλά της. «Δε φαντάζεσαι πόσες φορές αναρωτήθηκα ‘‘τι θα

’’. Αλλά αυτό το πράγμα μπορεί να σε τρελάνει. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν υπάρχει τρόπος ν’ αλλάξει. Χρειάστηκα έξι μήνες για να συνειδητοποιή

απλή αλήθεια. Και αφού πιέστηκα πολύ και από τον Σπένσερ».

ν ήταν περίεργο που εκείνος φερόταν τόσο προστατευτικά σε σχέση με την αδερφή του και ένιωθε τόσο οργισμένος με τον άνθρωπο που ήταν υπ

ον πόνο της. «Αν ήξερα ότι είχες χτυπήσει, δε θα σ’ άφηνα με τίποτα, παρά το όπλο και παρά τις απειλές του σερίφη».

Πάιπερ τον κοίταξε ξαφνιασμένη. «Δε μου είπες για το σερίφη. Ποιες απειλές;»

’ άφησε να διαλέξω. Αν έμενα, θα είχα ν’ αντιμετωπίσω κατηγορίες για εμπρησμό, απόπειρα δολοφονίας, αντίσταση κατά της Αρχής κι ό

ρούσαν να μου φορτώσουν».

πότε κι εσύ έφυγες».

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι. «Μου έδωσαν μία ώρα για να τα μαζέψω και να φύγω. Κι εγώ κρύφτηκα στο δάσος για δύο μέρες, περιμένοντας ν

ι που με ανακάλυψε ο Μέρφι».φυγε κι εκείνος, αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα». Χάιδεψε παρηγορητικά τους τεντωμένους μυς του μπράτσου του. Ο Γκίντεον θέ

αρτυρηθεί, να της πει ότι εκείνος έπρεπε να την παρηγορεί. Αλλά, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσε ν’ αρθρώσει αυτές τις λέξεις. «Λίγο μετά τη

φι τα πούλησε όλα, πήρε το γιο του και την κόρη του κι έφυγαν».

έχνα τον αυτόν. Το Ολντ Μιλ θα τα καταφέρει καλύτερα χωρίς την αφεντιά του». Την έπιασε από το πιγούνι και ανασήκωσε το πρόσωπό τη

άξει. «Τώρα θέλω να σε ρωτήσω κάτι άλλο».

τι θες».

θα έκανες αν δεν είχες τραυματιστεί; Αν είχες πάρει το σημείωμά μου;»

Πάιπερ δε δίστασε στιγμή. «Θα σου ζητούσα να μείνεις και να παλέψεις. Το Ολντ Μιλ ψυχορραγούσε. Ακόμα ψυχορραγεί. Χρειάζεται κάποι

σου θέληση και αποφασιστικότητα –αυτή που έχει κι ο Σπένσερ– για να το αποτρέψει αυτό. Κι εσύ χρειαζόσουν την οικογένεια που δεν έβρισ

ι σου. Το ίδιο και η μητέρα σου και οι αδερφές σου. Ούτε κι αυτό έχει αλλάξει».

άνεις λάθος. Δε χρειάζομαι τίποτα και κανέναν». Εκτός από εσένα, πρόσθεσε σιωπηλά. Δεν μπορούσε πια να ξεφύγει απ’ αυτή την αλήθεια

σπαθούσε πια να της κρυφτεί, όπως πριν από λίγες μέρες. Αναστέναξε βαθιά. «Ανοησίες, αστεράκι. Χρειάζομαι εσένα. Πάντα σε χρειαζόμ

χηματίζω ότι πάντα θα σε χρειάζομαι».

πόνος της ελάφρυνε από ένα χαμόγελο που του θύμιζε την πρώτη αχτίδα του ήλιου, μετά από μια ατέλειωτη νύχτα. «Πάντα το ίδιο νιώθαμε,

;»



α τα περισσότερα πράγματα». Ο Γκίντεον δίστασε για λίγο μπροστά σ’ όλα εκείνα που η Πάιπερ αρνούνταν ακόμα να δεχτεί. «Όχι όμως για όλα

αι, ξέρω. Θα ήταν δύσκολο να αλλάξεις την κοινή γνώμη, μια και ο Σπένσερ ήταν τόσο βέβαιος ότι εσύ είχες καταστρέψει το μύλο. Αλλά με το

α καταφέρναμε. Ακόμα μπορείς να τα καταφέρεις, Γκίντεον. Μαζί μπορούμε να δείξουμε τη δια-φορά. Όχι μόνο στο Ολντ Μιλ. Μπορ

θήσουμε ανθρώπους, όπως τον Μπιλ Τάιλερ και τους χρυσοχόους».

Γκίντεον έκλεισε τα μάτια. Σιχαινόταν αυτό που πήγαινε να κάνει εκείνη, αλλά ήξερε ότι, αν υπήρχε μια ελπίδα για τους δυο τους, αυτή ήταν η

ογή. Η Πάιπερ θα εξακολουθούσε ν’ ανακατεύεται, μέχρι εκείνος να την απομάκρυνε από τον κίνδυνο. «Αυτό δεν πρόκειται να γίνει».

ε παρακαλώ, Γκίντεον...»

ε θα γίνει, γιατί σε διώχνω».

πρόσωπό της έγινε άσπρο σαν το πανί. «Μα τι λες τώρα;»

έρω ότι θες να βοηθήσεις τον Μπιλ Τάιλερ. Και τους χρυσοχόους. Και τον αδερφό σου. Αλλά δεν μπορείς».

σύ όμως μπορείς».

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του. «Θα σκίσω τα γραμμάτια του αδερφού σου. Από τη στιγμή αυτή δε μου χρωστάει δεκάρα. Δεν έχεις κανένα

χίσεις να βρίσκεσαι εδώ. Θα φροντίσω να πληρωθείς καλά για τις έως τώρα υπηρεσίες σου».χι!» Το σφίξιμό της δυνάμωσε. «Μην το κάνεις αυτό, Γκίντεον».

ύριο τα πράγματά σου θα μεταφερθούν όπου ζητήσεις».

χτεσινή νύχτα λοιπόν δε σήμαινε τίποτα για σένα;»

Γκίντεον παραλίγο να χάσει τον έλεγχό του. «Σήμαινε τα πάντα για μένα», της δήλωσε κοφτά. «Σ’ αγαπώ, Πάιπερ. Σε λατρεύω. Και σε θέλω

».

λλά;»

λλά δεν μπορώ να γίνω αυτός που θέλεις».

α είσαι ήδη αυτός που θέλω. Δεν είσαι ούτε σκληρός ούτε απάνθρωπος», επέμεινε εκείνη. «Το ξέρω».

ταν πρόκειται για δουλειά, είμαι».

χι. Αν ήσουν δε θα διέγραφες το χρέος του Σπένσερ».

ι οι δυο ήξεραν ότι η παρατήρηση ήταν άστοχη. «Αυτό το κάνω για σένα», της είπε. «Το κάνω για να δώσω μια ευκαιρία σ’ εμάς τους δυο».

λλά δεν πρόκειται να βοηθήσεις τον Τάιλερ, ούτε και κανέναν άλλον, έτσι;»

Γκίντεον κούνησε το κεφάλι του. «Κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά το μέλλον σου μαζί μου. Θα πρέπει να με δεχτ

βώς είμαι, με όλα μου τα ελαττώματα. Δεν μπορείς να μπαίνεις στη μέση όποτε διαφωνείς με κάποια απόφασή μου».

Πάιπερ του χαμογέλασε θλιμμένα. «Μα δεν καταλαβαίνεις; Αυτή είμαι. Το κορίτσι που μπαίνει στη μέση».

γώ όμως δεν μπορώ να επιτρέψω να συνεχιστεί αυτό. Δεν μπορώ να σ’ αφήνω να πέφτεις στις ράγες μόλις βλέπεις ένα τρένο να πλησιάζει. Κά

ά τελικά θα σε πατήσει. Και μετά απ’ όσα μου είπες για το παιδί...» Το πρόσωπό του συσπάστηκε. «Δεν μπορώ να σε δω ξανά να πληγώνεσαι. Θ

αντρευτώ. Θέλω να ξαναχτίσουμε μαζί τη ζωή μας. Ναι... να κάνουμε παιδιά που θα χαρούν κι αυτά την αγάπη μας, αντί να καταστραφούν απ’ α

Πάιπερ άφησε τα χέρια της να πέσουν άψυχα στο πλάι. «Σ’ αυτή την περίπτωση, νομίζω ότι πρέπει και οι δυο μας να σκεφτούμε πολύ σοβαρά

μέλλον».

ε θες να παντρευτούμε;»

Πάιπερ κούνησε το κεφάλι. «Δεν είναι αυτό. Εσύ μπορεί να μη θες να με παντρευτείς». Ελευθερώθηκε από την αγκαλιά του και πισωπάτη

χασες τις φωτογραφίες των μωρών;»

Γκίντεον κοίταξε για λίγο το κουτί κι ανασήκωσε τα φρύδια του ερωτηματικά. «Τι σχέση έχουν αυτές;»

ε σταμάτησα να βγάζω φωτογραφίες επειδή έχασα το παιδί σου». Έφτασε στην πόρτα και σταμάτησε για λίγο. «Σταμάτησα, γιατί δεν μπ

κάνω παιδιά».

* * *

ρτ, τι διάβολο κάνεις εδώ;»

Γκίντεον στράφηκε λαχανιασμένος προς τον Σπένσερ. «Θα μπορούσα να σου κάνω την ίδια ερώτηση, δεδομένου ότι αυτό είναι το γραφείο μο

κεσαι εδώ απρόσκλητος».

η γραμματέα σου να κατηγορήσεις. Εκείνη τηλεφώνησε στην Πάιπερ. Δεν την άφησα να το πάρει και στη θέση της ήρθα εγώ». Ο Σπένσερ

μμα γύρω στο δωμάτιο. «Είσαι απασχολημένος, βλέπω. Αλλάζεις τη διακόσμηση;»

σύ να κοιτάζεις τη δουλειά σου», γρύλισε ο Γκίντεον. «Τώρα που μπήκες μέσα, μπορείς να κάνεις μεταβολή και να βγεις ξανά έξω».

υγνώμη, αλλά δεν μπορώ. Ίσως να μπορούσα, αν δεν είχες σκίσει τα γραμμάτια. Ή αν δεν είχες κάνει πάλι κουρέλι την αδερφή μου».

ην Πάιπερ;» Αυτή η δήλωσή του του τράβηξε την προσοχή. «Προσπαθώ όλη μέρα να τη βρω. Πού βρίσκεται;»

Σπένσερ αγνόησε την ερώτησή του, κάνοντας τον Γκίντεον να εξοργιστεί. «Είσαι σε κακή κατάσταση. Χάος επικρατεί εδώ μέσα». Έκανε μερικ

σταμάτησε μπροστά σ’ ένα σωρό από διαλυμένα ξύλα που βρίσκονταν κάτω. «Υποθέτω ότι αυτό είναι το γραφείο σου. Ή τουλάχιστον

μείνει απ’ αυτό. Υποθέτω επίσης ότι γι’ αυτό η Λίντσεϊ τηλεφώνησε τόσο πανικόβλητη».κά μου είναι τα έπιπλα, δικό μου και το τσεκούρι». Ο Γκίντεον σήκωσε ψηλά το εν λόγω εργαλείο, αγνοώντας τους μυς του που διαμαρτύροντ

παρατεταμένης πίεσης που είχαν υποστεί. Έσφιξε τα δόντια του για ν’ αντέξει τον πόνο και κατάφερε να μιλήσει. «Κι εγώ αποφασίζω πώ

σιμοποιήσω».

εν μπορώ να φέρω αντίρρηση σ’ αυτό. Απλώς από περιέργεια... Τι σου έφταιξε;»

Γκίντεον πέταξε το τσεκούρι στη μέση του σωρού. Εκείνο προσγειώθηκε με κρότο κι έμεινε εκεί, γυαλίζοντας ανάμεσα στα θαμπά ξύλινα κομμ

εδώ;» ρώτησε κουρασμένα τρίβοντας το πονεμένο χέρι του.

κέφτηκα να κάνω άλλη μια προσπάθεια να σου μιλήσω, τώρα που η Πάιπερ δεν είναι εδώ». Ο Σπένσερ έσκυψε πάνω από τα απομεινάρια του γ

έπει να κάνεις κάτι για τα νεύρα σου, Χαρτ. Γιατί να καταστρέψεις κάτι τόσο όμορφο;»

ατί πλήγωσε την αδερφή σου».

είνος ανασήκωσε τα φρύδια του απορημένος. «Συγνώμη;»

ατά τη διάρκεια της... συζήτησής μας, χτες το βράδυ», μουρμούρισε. «Έπεσε πάνω του και κόπηκε».

αι γι’ αυτό εσύ το έκανες κομματάκια; Έντονη αντίδραση, δε νομίζεις;»

χι».

αι τα υπόλοιπα;» Ο Σπένσερ έδειξε τα υπόλοιπα κατεστραμμένα έπιπλα. «Όλ’ αυτά της επιτέθηκαν; Ή μήπως τα καταστρέφεις προληπτικά

σουν κι αυτά να την καταδιώκουν;»



ατά κάποιον τρόπο, ναι». Από τη στιγμή που είχε διαλύσει το γραφείο, του είχε φανεί απολύτως φυσικό να καταστρέψει και τα υπόλοιπα αντικ

α δεν ήταν πια τόσο σίγουρος. «Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, τι κάνεις εδώ, Μοντγκόμερι;»

κέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε», του απάντησε. «Εννοώ να μιλήσουμε πραγματικά. Χωρίς την Πάιπερ στη μέση».

αλή ιδέα». Ο Γκίντεον ένευσε με το κεφάλι προς τα σκαλιά που οδηγούσαν στο διαμέρισμά του. «Πάμε πάνω. Αφού είσαι εδώ, πρέπει να δεις κά

Σπένσερ τον ακολούθησε στο γραφείο του. «Καταρχήν επίτρεψέ μου να σου πω ότι εκτιμώ ιδιαιτέρως το ότι διέγραψες το χρέος μου. Καταλαβ

κανες για ν’ απομακρύνεις την Πάιπερ από τον κίνδυνο κι όχι επειδή ξαφνικά καταλήφθηκες από μια ακατανίκητη ανάγκη να με βοηθήσεις. Κ

ς, σκοπεύω να σε ξεπληρώσω μέχρι τελευταίας δεκάρας».

αρφί δε μου καίγεται για τα λεφτά», του δήλωσε εκείνος.

μένα όμως με νοιάζει. Αν σου πω ότι είναι ζήτημα τιμής, ίσως και να με καταλάβεις».

Γκίντεον σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του γραφείου. «Μοντγκόμερι, να φανείς έξυπνος για μια φορά στη ζωή σου. Μην παίζεις με τη φωτιά»

ονάει, ε;»

πορείς να το πεις κι έτσι». Ο Γκίντεον προχώρησε προς το γραφείο του κι άρχισε να ψάχνει ανάμεσα στις φωτογραφίες της Πάιπερ. Όταν βρή

ήθελε, τις έτεινε προς τον Σπένσερ. Ήταν μια σειρά από φωτογραφίες που είχε τραβήξει εκείνη, λίγο πριν ξεσπάσει ο καβγάς. «Ξέρω ότι δε με πε δε θα κουραστώ λέγοντάς το πολλές φορές. Δεν έκαψα εγώ το μύλο σου».

τσι είχες πει», είπε ο Σπένσερ ανέκφραστα.

Γκίντεον τον κάρφωσε με το βλέμμα του. «Το είχα πει επειδή ήταν αλήθεια».

τά από μια στιγμή που φάνηκε αιώνια, ο Σπένσερ έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. «Ωραία. Κι αν δεν το έκανες εσύ, τότε ποιος το έκανε;»

ε έρθει η ώρα ν’ απλώσει όλα του τα χαρτιά στο τραπέζι. Είτε τον πίστευε ο Σπένσερ είτε όχι. Τουλάχιστον, αν του παρουσίαζε τη δική του εκ

κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Δεν ήξερε γιατί ήταν τόσο σημαντικό το να πείσει τον αδερφό της Πάιπερ για την αθωότητά του. Όμω

οψιάζομαι ποιος έβαλε τη φωτιά. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά. Μακάρι η ζωή να ’ταν τόσο τακτοπ

είναι όμως. Είναι γεμάτη από άλυτα αινίγματα».

χυρίζεσαι ότι η ιστορία αυτή θα μείνει για πάντα ένα άλυτο αίνιγμα;» Μια χροιά κυνισμού χρωμάτιζε τη φωνή του Σπένσερ. «Θες να πεις ότι θ

ρκεστώ στο λόγο της τιμής σου σχετικά με τη φωτιά;»

ροσωπικά δε μου καίγεται καρφί για το αν σου αρκεί ο λόγος της τιμής μου», του αντιγύρισε ο Γκίντεον. Του έδειξε τις φωτογραφίες. «Αλλά μ

ις να ρίξεις μια ματιά σ’ αυτές εδώ. Ίσως ν’ αντιδράσεις όπως αντέδρασα κι εγώ όταν τις είδα».

Σπένσερ πλησίασε στο γραφείο και τις εξέτασε προσεκτικά. Οι κάτοικοι του Ολντ Μιλ είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το μύλο που καιγόταν, κοι

κόβλητοι τις φλόγες. «Αυτές είναι της Πάιπερ», μουρμούρισε. «Δεν είμαι σίγουρος αν μου τις έδειξε ποτέ».

ως να μην ήθελε να σε αναστατώσει».

ροφανώς», είπε ο Σπένσερ συνοφρυωμένος. «Εντάξει, παραδίνομαι. Τι είναι αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να δω;»

ο ξεκίνημα του καβγά, ισχυρίστηκες ότι κάποιος με είχε δει να βάζω τη φωτιά. Τότε πίστεψα ότι έλεγες σκόπιμα ψέματα, γιατί κανένας δε θα μ

’ έχει δει. Τώρα είμαι περίεργος. Ποιος σου είπε ότι με είχε δει;»

Τρις».

Τρις Μέρφι. Η φιλενάδα σου». Ο Γκίντεον του έδειξε σε μια άκρη της φωτογραφίας. «Εδώ δεν είναι;»

έβαια», απάντησε ανυπόμονα ο Σπένσερ. «Ήταν μάρτυρας».

οίτα ποιος στέκεται πίσω της».

πατέρας της, ο γερο-Μέρφι. Λοιπόν;»

οίτα την έκφρασή του».

Σπένσερ κοίταξε πιο προσεκτικά και τελικά του ξέφυγε μια βρισιά. «Δεν το πιστεύω!»

ο βλέπεις κι εσύ, έτσι δεν είναι;»

ναι ο μόνος που δε φαίνεται τρομοκρατημένος».ρομοκρατημένος; Έλα τώρα, Σπένσερ! Ο άνθρωπος φαίνεται τουλάχιστον ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ γιατ

εν είμαι σίγουρος. Ξέρω ότι δε χώνευε την οικογένειά μου, όπως δε χώνευε και τη δική σου. Εσείς ήσαστε για πέταμα κι εμείς ήμαστε πολύ φαν

τα γούστα του. Νομίζω ότι αυτό άλλαξε όταν άρχισα να βγαίνω με την Τρις. Δε φαινόταν να τον ενοχλεί που η κόρη του θα επωφελούνταν α

χόμενο γάμο μαζί μου». Ο Σπένσερ κούνησε το κεφάλι. «Ποιος ξέρει γιατί είναι τόσο χαρούμενος. Ίσως να ευχαριστιόταν που μ’ έβ

αστρέφομαι».

δικά αν παρέσερνες κι εμένα μαζί σου». Έδωσε στον Σπένσερ λίγο χρόνο για να δει καλύτερα τη φωτογραφία, προτού κάνει την επόμενη ερώτ

ορείς να σκεφτείς κάποιο λόγο για τον οποίο ο Μέρφι θα επιδίωκε να μας φέρει σε ρήξη;»

άτι παραπάνω από ρήξη, θες να πεις». Ο Σπένσερ πήρε στα χέρια του μία ακόμα φωτογραφία. «Καταλαβαίνω πού το πας, αλλά δε νομίζω ότι μα

ου. Πιστεύεις πραγματικά ότι ήταν τόσο διεστραμμένος, ώστε να βάλει φωτιά στο μύλο μου, μόνο και μόνο για να μας φέρει σε σύγκρουση; Σ

ά δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό».

Γκίντεον ανασήκωσε τους ώμους του. «Τον θεωρώ ικανό να κάνει τα πάντα. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δε μου περνάει από το μυαλό ποι

ταν το κίνητρό του. Ήλπιζα ότι μπορεί εσύ να έχεις κάποια ιδέα. Σκέφτεσαι τίποτα;»

Σπένσερ ετοιμάστηκε να του απαντήσει, μα ξαφνικά δίστασε. «Η Τρις προσπαθούσε πάντα να με πείσει να πουλήσω το μύλο και να φύγουμεη», παραδέχτηκε αργά. «Ακόμα κι ο πατέρας της προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη. Μου έλεγε ότι θα μπορούσαμε να συνεταιριστούμ

σουμε κάτι σ’ ένα άλλο μέρος. Εγώ ήμουν ανένδοτος. Ο πατέρας μου ήταν αποφασισμένος να ξανακάνει το Ολντ Μιλ μια τουριστική

οπτικές κι εγώ ήθελα να κάνω το όνειρό του πραγματικότητα. Όταν η Τρις έμαθε ότι δεν υπήρχαν καθόλου ασφάλιστρα, αποφάσισε να χωρίσ

γένεια τα μάζεψε και μέσα σε μια βδομάδα είχαν φύγει από την πόλη».

πάρχει περίπτωση να πίστευαν ότι ο μύλος ήταν ασφαλισμένος; Υπάρχει περίπτωση να τον έκαψαν, ελπίζοντας ότι έτσι θα σε ανάγκαζαν να κάν

ήθελαν; Ίσως έτσι θα μπορούσαν πιο εύκολα να σε πείσουν να φύγετε από την πόλη με τα λεφτά στο χέρι. Άλλωστε, δε θα μπορούσες να ξαν

τα εκεί, αφού ο κυριότερος πόλος έλξης για τους τουρίστες θα είχε καταστραφεί».

υτό εννοούσες όταν έλεγες ότι ποτέ δε θα το μάθουμε με σιγουριά, έτσι;»

φείλω να ομολογήσω ότι όλα αυτά είναι απλές υποθέσεις από μέρους μου και υπάρχει περίπτωση να είναι εντελώς αβάσιμες. Αλλά από τη στ

αυτές τις φωτογραφίες...» Το γέλιο του περιείχε πίκρα. «Πώς το λέει η Πάιπερ;»

ι φωτογραφίες δε λένε ποτέ ψέματα».

Γκίντεον ένευσε με σιγουριά. «Το ένστικτό μου λέει ότι αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι ψέμα».

ο ίδιο και το δικό μου». Ο Σπένσερ ξεροκατάπιε. «Ήμουν τόσο σίγουρος ότι το ’χες κάνει εσύ».ατί; Σου έκανα ποτέ κάτι κακό;»



εν ήταν ότι είχες κάνει κάτι».

λλά ότι ήμουν αυτός που ήμουν».

Σπένσερ τον κοίταξε κατάματα. «Δε μιλάω για τον πατέρα σου, ούτε για το πώς μεγάλωσες. Μιλάω για τη φύση σου. Η Πάιπερ δε σε είδε πο

ο που σ’ έβλεπαν οι άλλοι. Έβλεπε μόνο τα καλά».

νώ εσύ;»

γώ έβλεπα κάποιον που ήξερε μόνο να καταστρέφει και ποτέ να δημιουργεί. Κι αυτό δεν έχει αλλάξει. Τουλάχιστον απ’ όσο μπορώ να δια

ρίχτηκε στο γραφείο. «Η Πάιπερ σ’ τα είπε όλα, έτσι; Για το ατύχημα και το μωρό».

Γκίντεον χρειάστηκε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για ν’ απαντήσει με μια σχετική ψυχραιμία. «Ναι, μου τα είπε. Μου είπε και ότι δεν μ

κάνει παιδιά».

αι η αντίδρασή σου σ’ αυτό ποια ήταν;» Ο Σπένσερ δεν περίμενε απάντηση. «Πήρες το τσεκούρι κι έκανες κομμάτια το γραφείο σου».

χείλη του Γκίντεον σφίχτηκαν. «Πού θες να καταλήξεις;»

εν έχεις αλλάξει, Χαρτ. Κι είναι κρίμα. Αντί να βρεις έναν εποικοδομητικό τρόπο για ν’ αντιμετωπίσεις τον πόνο σου, εσύ διάλεξες τον πιο κατασ

βρήκες μπροστά σου». Ο Σπένσερ σηκώθηκε όρθιος κι άφησε τις φωτογραφίες στο γραφείο. «Γι’ αυτό πάλεψα τόσο πολύ για να σας κρατήσωέναν από τον άλλο. Δε θέλω να καταστρέψεις την αδερφή μου. Την τελευταία φορά παραλίγο να πεθάνει. Δε θα διακινδυνεύσω να ξανασυμ

ιο».

* * *

ετές ώρες αργότερα, ο Γκίντεον κατέβηκε ξανά κάτω και κοίταξε τα ερείπια στο γραφείο του. Τι είχε πει ο Σπένσερ; Ότι ήταν στη φύση

αστρέφει ό,τι βρισκόταν γύρω του. Βλέποντας τι είχε κάνει με τα έπιπλα, ήταν αναγκασμένος να παραδεχτεί την αλήθεια. Αυτή ήταν η ενστ

δρασή του. Αλλά ο Σ πένσερ είχε κάνει λάθος σ’ ένα βασικό σημείο. Η Πάιπερ δεν είχε δει μόνο τα καλά που είχε μέσα του. Τον είχε δει ολόκλη

τώματα και τα προτερήματά του. Κι εξακολουθούσε να τον αγαπάει και να πιστεύει σ’ αυτόν.

νειδητοποίησε και κάτι ακόμα. Όταν τον είχε βάλει πάνω σ’ εκείνο το άσπρο άλογο και του είχε φορέσει την πανοπλία του ιππότη, του έλεγ

ο της ότι μπορούσε να επιλέξει αν θα είναι ο ήρωας ή ο κακός της ιστορίας. Όλα εξαρτιόνταν από τις επιλογές του. Μπορούσε να εξακολου

άζει, να χτίζει την αυτοκρατορία του πάνω στα ερείπια των επιχειρήσεων που διέλυε. Μπορούσε να εξακολουθήσει να καταστρέφει. Ή να χτ

λον διαφορετικό μαζί με την Πάιπερ.

κυψε αργά πάνω από τα συντρίμμια του μικρού επίπλου Τσίπεντεϊλ και πήρε το μικρό κεραμικό. Σαν από θαύμα δεν είχε πάθει απολύτωογές, θύμισε ξανά στον εαυτό του. Αυτό ήθελε από τη ζωή; Στράφηκε προς το παράθυρο και κοίταξε τα ψηλά βουνά που δέσποζαν στο βά

οντα.

λικά, μήπως το μέλλον του βρισκόταν κάπου αλλού;

* * *

ρήκε δίπλα στο ποταμάκι που κυλούσε λίγο πιο πέρα από τον πρόσφατα ανακαινισμένο αλευρόμυλο.

Πάιπερ είχε ξαπλώσει στο γρασίδι, δίπλα στο νερό, και κοιμόταν βαθιά. Ο Γκίντεον έσκυψε πάνω της ανήσυχος. Τα μάτια της σκιάζονταν από

λους και το πρόσωπό της φανέρωνε ένταση, μια ένταση που καθόλου δεν ανακουφιζόταν από τα όνειρα που έβλεπε εκείνη τη στιγμή. Παρ

φερά μια τούφα μαλλιών από το μέτωπό της και χάιδεψε απαλά τους κροτάφους της. Φαινόταν εξαντλημένη. Άλλη μια αμαρτία που τον βάραινε.

στεράκι;» της ψιθύρισε. «Ξύπνα, γλυκιά μου».

βλέφαρά της τρεμόπαιξαν. Τεντώθηκε και κοίταξε γύρω της έκπληκτη. «Γ κίντεον;» Ξαφνικά θυμήθηκε τα πάντα και το βλέμμα της σκοτείνιασε

ό διαφορετικά συναισθήματα. Κανένα απ’ αυτά δεν ήταν ένα από εκείνα που ήθελε ο Γκίντεον να δει στο πρόσωπό της. «Τι κάνεις εδώ;»ρθα να σε βρω, τι άλλο;» Κάθισε κοντά της κι ακούμπησε στο γρασίδι το δώρο που της είχε φέρει. «Έτσι εύκολα νόμισες ότι θα μου ξεφύγεις;»

Πάιπερ θέλησε να διαμαρτυρηθεί. «Δεν προσπάθησα να σου ξεφύγω».

οβαρά;»

ραία, ίσως και να προσπάθησα. Αλλά, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα δεις ότι αυτή τη φορά ήμουν δικαιολογημένη». Ίσιωσε την πλάτη της και τον

φανα στα μάτια. «Αν πρόκειται γι’ αυτό που σου είπα...»

ν μέρει, ναι».

ε φταις εσύ, εντάξει; Δεν ήταν δικό σου το λάθος. Δεν περιμένω τίποτα από σένα. Μπορεί ο καθένας να πάρει το δρόμο του. Είναι ξεκάθαρο αυτό

ο τρυφερά από ποτέ, ο Γκίντεον βύθισε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά της. Η αίσθηση ήταν μοναδική. Την είχε αγαπήσει αυτή τη γυναίκα, πρ

ρι, μετά σαν έφηβος και τελικά σαν άντρας. Αλλά μ’ έναν περίεργο τρόπο ανακάλυπτε ότι εξακολουθούσε να την ερωτεύεται διαρκώς. «Απολύτω

ώθοντας το άγγιγμά του η Πάιπερ αναστέναξε βαθιά κι έγειρε πάνω του. Ο Γκίντεον δέχτηκε το βάρος της χαμογελώντας και απολαμβάνοντας ό

ο την επαφή τους. «Γιατί ήρθες;» τον ρώτησε. «Τι άλλο μένει να πούμε;»

πάρχουν πολλά. Αλλά πρώτα θέλω να σου δώσω κάτι». Ακούμπησε στα πόδια της το δώρο που της είχε φέρει. «Α, δε σου είπα. Είναι γαμήλιο δ

Πάιπερ δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να το πάρει. «Πολύ αστείο. Δε θυμάμαι να μου έκανες πρόταση γάμου».

Γκίντεον έκανε μια γκριμάτσα. «Σου την κάνω τώρα, αστεράκι. Για να είμαι ειλικρινής, σε ικετεύω». Έσπρωξε το κουτί προς το μέρος της. «Άν

αρακαλώ».

είνη το πήρε απρόθυμα. Με αργές κινήσεις έλυσε την κορδέλα κι έσκισε το περιτύλιγμα. Τέλος άνοιξε το κουτί κι έβγαλε το προστατευτικό κ

κεραμικό;» Δεν έδειξε να εκστασιάζεται. «Οι περισσότεροι άντρες θα διάλεγαν κάτι πιο παραδοσιακό. Μια βέρα, ας πούμε».

ι περισσότεροι άντρες δεν παντρεύονται εσένα».

Πάιπερ έσφιξε τα χείλη της. «Για μισό λεπτό, να καταλάβω. Μου το χαρίζεις αυτό; Μου δίνεις ένα από τα τρόπαιά σου ως δώρο; Και περιμένεις

ήπως ελπίζεις ότι θα μ’ εντυπωσιάσεις;»

χι. Απλά την ημέρα του γάμου μας θα επιστρέψουμε αυτό το συγκεκριμένο τρόπαιο στον Άρτσιμπαλντ Φένζερ. Τότε θα περιμένω να χαρείς κα

ντυπωσιαστείς όσο δεν περιγράφεται».

Πάιπερ τον κοίταζε άφωνη. Προφανώς αυτό ήταν κάτι που δεν είχε προβλέψει. «Γιατί;» τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή. «Γιατί να το κάνεις αυτό

ναι η υπόσχεση που σου δίνω», της απάντησε. «Μια υπόσχεση πολύ πιο βαθιά απ’ αυτή που αντιπροσωπεύει η βέρα».

ν κοίταζε ερευνητικά. Για πρώτη φορά, μια αχτίδα ελπίδας τρεμόπαιξε στο βλέμμα της. «Τι είδους υπόσχεση είναι αυτή;»

ου υπόσχομαι ότι βρήκα επιτέλους τον τρόπο να ξανανέβω πάλι σ’ εκείνο το άσπρο άλογο. Σου υπόσχομαι ότι μαζί μπορούμε να χτίσουμε το

αντί να το καταστρέψουμε. Σου υπόσχομαι ότι θα σ’ αγαπώ μέχρι το τέλος της ζωής μου». Γλίστρησε και το άλλο του χέρι μέσα στα μαλλιά

α που κάηκε ο μύλος, χάσαμε το μέλλον μας. Δε θέλω να χάσω κι εσένα».



χι, Γκίντεον. Χάσαμε το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε τότε». Σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε, χαϊδεύοντάς τον με τη ζεστή αν

δεις. Μαζί θα φτιάξουμε ένα καινούριο μέλλον».

’ αυτό να ’σαι σίγουρη». Ο Γκίντεον δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Τη φίλησε παθιασμένα κι εκείνη ανταποκρίθηκε με απέραντη γενναι

ασε πολλή ώρα προτού εκείνος θυμηθεί το δεύτερο δώρο που της είχε φέρει. «Α, έχω κι ένα δεύτερο γαμήλιο δώρο».

αχτυλίδι;»

πάρει. Εκείνος ανακάθισε νευρικά. «Όχι ακριβώς. Αλλά αυτό θα είναι το αμέσως επόμενο στη λίστα. Αλήθεια».

Πάιπερ χαμογέλασε πλατιά. «Όχι κι άλλο τρόπαιο, έτσι;»

χι». Δίστασε για λίγο, προσπαθώντας να γίνει απόλυτα ειλικρινής. «Τουλάχιστον... Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου όταν το αγόραζα. Ήθελα μό

ω ευτυχισμένη».

ότε, δεν μπορεί να είναι τρόπαιο», τον καθησύχασε.

ναι το αγρόκτημα του παλιού μυλωνά. Σκέφτηκα ότι, όταν θα παντρευτούμε, μπορούμε να μετακομίσουμε εκεί και να το φτιάξουμε. Ξέρω πό

άρεσε το μέρος αυτό». Της έριξε ένα βλέμμα αβεβαιότητας. «Θα χρειαστεί πολλή δουλειά. Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μαζί»

μάτια της Πάιπερ πλημμύρισαν δάκρυα. «Και το θέρετρο;» τον ρώτησε μόλις ένιωσε ότι μπορούσε και πάλι να μιλήσει. «Τι θα κάνεις μ’ αυτό;»φερα τον Μπιλ σε επαφή με τους χρυσοχόους. Εκείνος δεν μπορεί να τα καταφέρει με το θέρετρο και οι άλλοι δεν μπορούν να τα καταφέρου

ξύ τους ανταγωνισμό. Σκέφτηκα λοιπόν ότι με μια μικρή οικονομική ενίσχυση μπορούν να συνδυάσουν τα συμφέροντά τους. Θα μπορού

ξουμε ένα θέρετρο, όπου ο κόσμος θα ’ρχεται και θα σκάβει για να βρει το ασήμι του. Έπειτα θα μπορεί να συναντηθεί με τους ντόπιους τεχνί

υν να σχεδιάσουν και να φτιάξουν χειροποίητα κοσμήματα απ’ αυτό το ασήμι».

αυμάσια ιδέα, Γκίντεον».

ου Μπιλ του άρεσε. Κι οι άλλοι τη βρήκαν καλή. Τα καλοκαίρια θα μπορούν να διοργανώνουν συνέδρια για σχεδιαστές και κοσμηματοπώλες

ώνα οι Τάιλερ θα λειτουργούν τις εγκαταστάσεις του σκι. Η Χάπι μπορεί να γίνει το κέντρο του κοσμήματος στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες.

Δε θα μπορούσε;»

αι». Η Πάιπερ γελούσε μέσ’ από τα δάκρυά της. «Θα μπορούσε. Κάθε μέρα γίνονται θαύματα».

χισε να νιώθει τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί βαθιά μέσα του από την ένταση τόσων χρόνων να λύνεται σιγά σιγά. «Και βέβαια γίνονται».

ήταν αυτό που σ’ έκανε ν’ αλλάξεις γνώμη, Γκίντεον; Ήσουν αποφασισμένος να συνεχίσεις να καταστρέφεις».

ειάστηκε αρκετή ώρα για να της απαντήσει. «Το μωρό». Ο λαιμός του συσπάστηκε κι ο Γκίντεον τύλιξε τα χέρια του γύρω της, ακουμπώντας το

πάνω στο δικό της. «Σκεφτόμουν συνεχώς... Κι αν είχε ζήσει; Τώρα θα ’χε κλείσει τα τέσσερα. Θα ήταν σε μια ηλικία που θ’ άρχιζε να κάνει ερ

βλέποντας τη ζωή μου και το πώς την έχω κάνει, δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ’θελα να απαντήσω σ’ αυτές τις ερωτήσεις».

ατί;»

φωνή του έγινε τραχιά από τον πόνο. «Κάποτε μου είπες ότι κανείς δεν μπορεί να μου πάρει αυτά που έχω, γιατί δεν έχω χτίσει τίποτα που ν’ αξ

ο να το πάρει κάποιος. Δεν είναι αυτή η αρχή που θα ήθελα να περάσω στα παιδιά μου».

αυτή την ανάμνηση, ένα σύννεφο σκοτείνιασε το πρόσωπό της. «Ήθελα τόσο πολύ να γεννήσω το παιδί σου», του ψιθύρισε με τρεμάμενη φω

ις, έτσι δεν είναι;»

υσικά και το ξέρω». Την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του. «Τι είπαν οι γιατροί; Υπάρχει καμιά ελπίδα;»

Πάιπερ κούνησε το κεφάλι. «Οι λέξεις που χρησιμοποίησαν ήταν ‘‘μηδαμινές πιθανότητες’’, ‘‘μία στο εκατομμύριο’’ και ‘‘θαύμα’’».

νονται και θαύματα, Πάιπερ».

εν καταλαβαίνεις». Του χαμογέλασε. Από κείνη τη στιγμή, ο Γκίντεον ήξερε ότι γι’ αυτόν τίποτ’ άλλο δεν είχε τόση σημασία όσο αυτή η γυνα

ρό του. «Εγώ το θαύμα μου το έχω ήδη ζήσει. Εσύ είσαι το μοναδικό θαύμα που χρειάζομαι. Σ’ αγαπώ, Γκίντεον. Μόνο αυτό έχει σημασία».

ν έσφιξε πάνω του. Το γλυκό γρασίδι τους τύλιγε μ’ ένα άρωμα που είχε κοντέψει να το ξεχάσει. Μπροστά στα πόδια τους, το ρυάκι μουρμού

ριμη σερενάτα, ενώ ο θόρυβος του μύλου από πάνω τους τον έκανε να συνειδητοποιήσει κάτι πολύ σημαντικό. Του είχαν λείψει όλ’ αυτά, περισ

όσο φανταζόταν. Κάποια στιγμή, ενώ είχε αλλού την προσοχή του ή ήταν πολύ απορροφημένος από τον εαυτό του για να νοιαστεί, το άρωμα τοείχε ποτίσει τα κόκαλά του. Είχε ριζώσει εκεί, ήσυχα και μ’ επιμονή και δεν είχε φύγει όλ’ αυτά τα χρόνια που εκείνος βρισκόταν μακριά. Ό

σπαθούσε να το αρνηθεί, η πόλη και τα βιώματα που είχε μέσα σ’ αυτήν είχαν διαμορφώσει την προσωπικότητά του. Και τώρα συνειδητοποιο

ακόμα πιο σημαντικό.

ε πια επιστρέψει στο σπίτι του και δε σκόπευε να φύγει ποτέ ξανά.

ι εγώ σ’ αγαπώ, αστεράκι», της ψιθύρισε. «Και σου ορκίζομαι ότι θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να σε κάνω ευτυχισμένη. Έχεις το λ

ς μου».

Πάιπερ έκλεισε τα μάτια της, απόλυτα ευτυχισμένη. Οι τελευταίες του λέξεις είχαν ειπωθεί με μια απίστευτη ευκολία, είχαν βγει ασυναίσθητ

η της καρδιάς του. Είτε εκείνος το καταλάβαινε είτε όχι, ήταν η απόδειξη ότι η Πάιπερ είχε κερδίσει το δικό της θαύμα. Ο δρόμος ήταν μα

κολος. Αλλά τώρα που είχαν γυρίσει πια πίσω, εκείνη πραγματικά δε χρειαζόταν τίποτ’ άλλο.



ΕΠΊΛΟΓΟΣ

χρόνια που ακολούθησαν...

σούρουπο είχε απλωθεί στο Κολοράντο, σκεπάζοντας τους λόφους με βιολετιές σκιές. Από την ευτυχισμένη κοινότητα του Ολντ Μιλ ξεχυνό

σό φως που έφτανε μέχρι τα τελευταία σπίτια, στις παρυφές της πόλης. Απλωνόταν από το μύλο του Σπένσερ, που αποτελούσε πια μεγάλο πόλ

τουριστών, μέχρι και την Κατασκευαστική Χαρτ, που κάποτε ήταν νεκροταφείο κατεστραμμένων αυτοκινήτων.

όνομα ήταν λίγο παραπλανητικό, γιατί η επιχείρηση δεν κατασκεύαζε κτίρια. Ήταν όμως ιδιοκτησία ενός ανθρώπου που είχε ένα μοναδικό ταλ

ετατρέπει τις εταιρείες που βρίσκονταν ένα σκαλοπάτι πριν την καταστροφή σε επιτυχημένες επιχειρήσεις. Επιχειρηματίες απ’ όλη τη χώρα έρχο

για να τον συμβουλευτούν και καμιά φορά να του ζητήσουν να τους βοηθήσει. Εκείνος έδινε πάντα αυτό που του ζητούσαν, με απίστευτη γεννα

ρικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στους πρόποδες του βουνού, ένα σπίτι έσφυζε πάντα από ζωή. Ήταν χτισμένο στο αγρόκτημα του παλιού

τεράστια έκταση που κάποτε θεωρούνταν κατεστραμμένη. Όλα όμως είχαν αλλάξει, χάρη σε χέρια που, γεμάτα αγάπη, είχαν ανακαινίσει το μέ

γόρασαν πριν από δέκα χρόνια.

φανείς αλλαγές είχαν γίνει στο εξωτερικό του. Το σπίτι ήταν περιτριγυρισμένο από κήπους γεμάτους λουλούδια. Το κυρίως κτίριο και οι δευτερ

οι έλαμπαν φρεσκοβαμμένοι. Στην είσοδο, μια κούνια λικνιζόταν από το φύσημα του ανέμου, καλωσορίζοντας τους επισκέπτες. Και στη γυάλιν

μπροστινό μέρος του σπιτιού, καθρεφτιζόταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που ψάρευαν δίπλα δίπλα στο ποταμάκι, κοντά σ’ έναν παλιό μύλο.

αλλαγές στο εσωτερικό ήταν εξίσου δραματικές. Εκεί που κάποτε βρισκόταν μόνο μια παλιά, σκονισμένη σοφίτα, τώρα δέσποζε ένα στούντι

ρχαν άφθονες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πολλές από τις οποίες είχαν κερδίσει εθνικά βραβεία. Και μπορεί το στούντιο να ήταν χώρος όπου επιτ

πουν μόνο λίγοι εκλεκτοί, αλλά η απαγόρευση αυτή αποτελούσε μια σπάνια εξαίρεση σ’ ένα κατά τα άλλα ζεστό και φιλόξενο σπίτι.

α μεγάλη, μοντέρνα κουζίνα αποτελούσε χώρο συνάντησης φίλων και συγγενών. Το δωμάτιο που πειρακτικά ονόμαζαν «επίσημη τραπεζαρία» ήτ

ο παρά επίσημο. Ούτε το μεγάλο καθιστικό προσφερόταν για παρόμοιους χαρακτηρισμούς. Μοναδική πινελιά επισημότητας ήταν οι κορνιζα

ογραφίες που στόλιζαν τους τοίχους. Όμως ακόμα κι αυτή η μικρή παραχώρηση διαψευδόταν από τις πόζες των φωτογραφιών.

πρώτη φωτογραφία έδειχνε ένα γυμνό μωρό μπροστά σε μια παλιά μεταλλική μπανιέρα. Τα λαμπερά μαύρα μάτια του και τα κατακόκκινα μάγο

ιδοποιούσαν για την εχθρική διάθεση του μικρού. Αλλά το πιο παραστατικό απ’ όλα ήταν η κατακόκκινη πετσέτα που διέγραφε την τροχιά τηπεταχτεί προς το μέρος του φωτογράφου. Στη δεύτερη φωτογραφία ένα μικρό κοριτσάκι, όχι πάνω από τεσσάρων χρονών, φορούσε το νυφ

άς του. Στεκόταν πάνω στις ψηλές γόβες κι από το λαιμό του κρέμονταν μια σειρά από μαργαριτάρια, που έφταναν μέχρι τα γόνατά του. Τα

ά μαλλιά της μικρής ξεπρόβαλλαν μέσα από ένα βέλο που έκρυβε σχεδόν όλο το πρόσωπό της. Δεν μπορούσε όμως να κρύψει το γλυκό της χα

α τεράστια φωτεινά μπλε μάτια της, που έλαμπαν κάτω από τις δαντέλες και τα τούλια.

ολουθούσε η φωτογραφία ενός μικρού αγοριού, με μαύρα μαλλιά ανακατωμένα από τον αέρα, που έβαζε το τελευταίο καρφί σ’ ένα εντυπωσιακ

άκι πάνω στα κλαδιά ενός ψηλού δέντρου. Ο φακός είχε συλλάβει αυτή τη στιγμή της ολοκλήρωσης· το παιδικό πιγούνι, προτετα

φασιστικότητα, μαρτυρούσε τη θέληση του άντρα που θα γινόταν κάποτε ο μικρός και τα γκριζογάλανα μάτια του φανέρωναν ενθουσιασμό.

λευταία απ’ όλες ήταν η φωτογραφία ενός κοριτσιού, που πρέπει να ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά. Φορούσε τζιν και η έκφρασ

ήλωνε με την αποφασιστικότητά της. Από το πουκάμισό της έλειπαν περισσότερα κουμπιά απ’ όσα βρίσκονταν ακόμα επάνω και οι άκρες τ

ένες όπως όπως μέσα στο παντελόνι. Τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της έφταναν ως τη μέση της και τα μαύρα της μάτια μαρτυρούσαν την ενέρ

υζε μέσα της. Στο λαιμό της ήταν περασμένη η πρώτη της φωτογραφική μηχανή. Η μικρή ήταν κουρνιασμένη κάτω από ένα δέντρο κι ετοιμαζ

ογραφίσει το πρώτο πέταγμα μιας νεογέννητης κουκουβάγιας.

πρώτο πράγμα που εντυπωσίαζε τους επισκέπτες βλέποντας τις φωτογραφίες ήταν το ταλέντο του ανθρώπου που τις είχε τραβήξει. Το επόμενοτο έκαναν μόλις συνειδητοποιούσαν ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν πια ασπρόμαυρες· στοιχείο πρωτόγνωρο για το συγκεκριμένο φωτογράφο. Τ

μμύριζε την εικόνα, δίνοντας σε κάθε φωτογραφία βάθος, φως, χαρά. Μερικοί προτιμούσαν το ύφος των παλιών φωτογραφιών. Άλλοι ενθουσ

ς καινούριες. Όλοι όμως συμφωνούσαν για το πιο σημαντικό γεγονός:

φωτογραφίες αυτές παρίσταναν θαύματα. Και τα τέσσερα «θαύματα», όπως τα φώναζαν χαϊδευτικά, μεγάλωναν με γονείς που τα λάτρευαν, σε μ

είχε οδηγηθεί στην ευημερία από τις οικογένειες Χαρτ και Μοντγκόμερι, σ’ ένα μέρος που ξεχείλιζε από αγάπη και όπου η ευτυχία ήταν εγ

ό. Γιατί, μέσα από την αγάπη τους, η Πάιπερ και ο Γκίντεον είχαν ανακαλύψει την πιο απλή αλήθεια.

ς θαύματα συμβαίνουν πάντα.

ριεχόμενα

ΦΙΚΗ ΣΟΥΙΤΑ

ΦΑΛΑΙΟ 1

ΦΑΛΑΙΟ 2

ΦΑΛΑΙΟ 3

ΦΑΛΑΙΟ 4

ΦΑΛΑΙΟ 5

ΦΑΛΑΙΟ 6

ΦΑΛΑΙΟ 7

ΦΑΛΑΙΟ 8

ΦΑΛΑΙΟ 9

ΦΑΛΑΙΟ 10

ΦΑΛΑΙΟ 11

ΦΑΛΑΙΟ 12



ΜΕΓΑΛΟ ΡΙΣΚΟ

όλογος

φάλαιο 1

φάλαιο 2

φάλαιο 3

φάλαιο 4

φάλαιο 5

φάλαιο 6

φάλαιο 7

φάλαιο 8

φάλαιο 9

λογος

Αισθηματικά - Άρλεκιν 46 - Νυφική Σουίτα - Το Μεγάλο...

Documents